The Death of Stalin (2017)

[germanicus]

 

 

Τα βασικά
Τίτλος: The Death of Stalin

Ημερομηνία: Διεθνώς: 8/9/2017 Ελλάδα: 8/3/2018

Πρωτότυπο υλικό: La Mort de Staline (2010, Dargaud) Ο Θάνατος του Στάλιν (2018, Οξύ-Brainfood)

Σκηνοθέτης: Armando Iannucci

Σεναριογράφος: Armando Iannucci, David Schneider, Ian Martin, Peter Fellows

Ηθοποιοί: Steve Buscemi, Simon Russell Beale, Paddy Considine, Rupert Friend, Jason Isaacs, Michael Palin, Andrea Riseborough, Jeffrey Tambor

Είδος: Κωμωδία

IMDB: 7,4/13337 ψήφοι

Rottentomatoes: 96% επί 71 κριτικών. Μ.Ο. 8,1/10

Οικονομικα: -Μ$ κόστος, -Μ$ εισπράξεις ΗΠΑ, -Μ$ διεθνώς

 

 

Περίληψη

Στις τέσσερις το πρωί της 6ης Μαρτίου 1953, αναγγέλθηκε από τον κρατικό ραδιοσταθμό ότι: «Η καρδιά του συντρόφου ηγέτη και συνεχιστή της μεγαλοφυΐας του σκοπού του Λένιν, του σοφού ηγέτη και δασκάλου του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Σοβιετικής Ένωσης, έπαψε να χτυπά.» Και αυτό δεν είναι σπόιλερ αλλά στυγνή αντιγραφή από την wikipedia. Πως όμως πέθανε? Τι προηγήθηκε? Πάνω απ'όλα όμως, τι ακολούθησε? Το να σας το πω, θα ήταν σπόιλερ. Δείτε τη ταινία για να μάθετε. Όχι βέβαια για εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Αλλά για μια κωμωδία βασισμένη σε ένα κόμικ που είχε παντρέψει πραγματικότητα και θρύλους του πριν, του τότε και του μετά.

 

Διανομή

Adrian McLoughlin ως ο μακαρίτης

 

 

Jeffrey Tambor ως Γκεόργκι Μαξιμιλιάνοβιτς Μαλενκόφ. Γ.Γ. της Κεντρικής Επιτροπής. 

 

 

Simon Russell Beale ως Λαβρέντι Πάβλοβιτς Μπέρια. Κομισάριος Εσωτερικών Υποθέσεων. 

 

 

Steve Buscemi ως Νικίτα Σεργκιέγιεβιτς Χρουστσόφ Γενικός Γραμματέας της Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΣΕ Μόσχας και Μέλος του Προεδρείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. Αυτός με το παπούτσι.

 

 

Paul Whitehouse  ως Αναστάς Ιβάνοβιτς Μικογιάν. Μέλος του Προεδρείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. Ο αδερφός αυτού που έφτιαχνε τα MiG (Mikoyan and Gurevich Design Bureau)

 

 

Dermot Crowley ως Λάζαρ Μοϊσέγεβιτς Καγκάνοβιτς και Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπουλγκάνιν, Μέλη του Προεδρείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. 

 

 

Michael Palin ως Βιατσεσλάβ Μιχάηλοβιτς Μολότοφ. Μέλος του γνωστού προεδρείου, γνωστός για αυτά που υπογράφει και τα κοκτέιλ που φτιάχνουν για τη πάρτη του. Γέρικο άλογο.

 

 

Jason Isaacs ως Γκεόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ. Απαύτωσε τους Ναζί. Μάλλον μπορεί να απαυτώσει τον οιοδήποτε. Ο αρχικός Τσακ Νόρις

 

 

Andrea Riseborough ως Σβετλάνα και Rupert Friend ως Βασίλι. Τα τέκνα του μακαρίτη. Η μια πληγωμένη και δυνατή. Ο άλλος ξέρει ότι οι Ρωσοτέτοιοι πίνουν πολύ και είναι ένας πολύ Ρωσοτέτοιος. Με μια έφεση στο να χάνει αεροπλάνα. Μεγαλοστέλεχος της Σοβιετικής πολεμικής αεροπορίας γαρ.

 

 

2 λόγια για τη σχέση κόμικ-ταινίας

Το κόμικ κυκλοφόρησε σε 2 τόμους στη Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας και μεταφράστηκε πρόσφατα από την Οξύ-Brainfoods. Η ταινία είναι πάρα πολύ πιστή στο κόμικ. Οι διαφοροποιήσεις της έχουν να κάνουν πρωταρχικά με τη διαφορά του μέσου, δευτερευόντως με κάποιες επιλογές για να εξηγηθούν πράγματα/δημιουργηθούν καταστάσεις και δε νομίζω ότι μπορεί να πει ότι είναι άκαιρες/αχρείαστες. 

 

 

Προσωπική αποτίμηση

Δεν είναι η φαρσοκωμωδία που με λύγισε από τα γέλια ούτε με ενθουσίασε όσο θα ήθελα   Ίσως να φταίει το ότι είχα διαβάσει το κόμικ και δεν με έπιασαν απροετοίμαστο οι διάφορες σκηνές. Θυμίζω πως το κόμικ μου άρεσε τόσο που παρά τους φόβους μου για ενδεχόμενο πολιτικό σχολιασμό μέσα στο φόρουμ (κάτι που κάποιοι δυστυχώς δεν κατορθώνουν να αποφύγουν, αλλά φυσικά δεν έχουν μπει ποτέ στον προβληματισμό του πως στο διάολο να διαχειριστούν πράγματα και καταστάσεις εδώ μέσα) έκατσα και έκανα παρουσίαση το γαλλικό κόμικ προτού μάθω ότι θα κυκλοφορούσε στα ελληνικά. Ξεκίνησε πολύ δυνατά, νομίζω πως κρέμασε από ρυθμό στη μέση και τελείωσε εξ'ίσου δυνατά. Αυτό το κρέμασμα όμως ίσως να ήταν και απαραίτητο.  Ίσως να μην ήταν κρέμασμα, αλλά αλλαγή υφής. Μια αλλαγή υφής συνυφασμένη ίσως και με τις διαφοροποίησεις από το κόμικ. Ομολογώ πως οι καταστάσεις που περιέγραψε, τα μαχαιρώματα, το να πετάς το μπαλάκι, το να καπηλεύεσαι για ιδίον όφελος τραγωδίες όπου έχεις και εσύ ευθύνες, το να τονίζεις ως εγκλήματα πράγματα για τα οποία ήσουν αδιάφορος μέχρι χθες και πράγματα που ίσως και να μην είναι τόσο μεγάλα εγκλήματα/λάθη όσο λες αλλά απλώς μια "προσωρινή" μόδα, δεν είναι πραγματάκια που αφορούν ειδικά την ΕΣΣΔ, αλλά μάλλον πραγματάκια που βλέπει κανείς τριγύρω του συνέχεια... Ίσως πάλι να έγινε μια τέτοια περιγραφή με τέτοιους όρους διότι αυτή είναι η "γλώσσα" που μιλάει ο σκηνοθέτης και καταλαβαίνει το κοινό στο οποίο απευθύνεται

 

Συνολικά ένα τιμιότατο 7/10 και μια αρκετά διασκεδαστική ταινία.

 

 

Trailer

 

 

Εξτρα

Μαλενκόφ και Μπουλγκάνιν κατά τη διάρκεια του λαϊκού προσκυνήματος

 

Κουβαλώντας το φέρετρο του Στάλιν. Αναγνωρίζω Μαλενκόφ+Μπουλγκάνιν, ίσως και τον Μπερία

 

Βίντεο που το παραθέτω για τη σταχυολόγηση σκηνών από τη κηδεία και τους λόγους που εκφωνήθηκαν εν συνεχεία

 

 

Πηγές

imdb

rottentomatoes

wikipedia

 

[imdb=tt4686844]

 

[CaptainMarvel17]

Για το κόμικ δεν ξέρω, αλλά η ταινία δεν μ' άρεσε. Σκυλοβαρέθηκα και μετά από μισή ώρα έβαλα να δω άλλο φιλμ. Ενιωθα σαν να έβλεπα ταινία με τον συγχωρεμένο τον Ψάλτη και την Καίτη Φίνου.

[albertus magnus]

Καλησπερα και απο μενα! Την ειδα και εγω σημερα αυτη την ταινια (μετα την επικοτεραστια νικη μου στην πανδυσκολη κληρωση) και θα λεγα οτι γενικα περασα καλα και γελασα σε αρκετα σημεια.

 

Το πρωτο μισο κομματι βγαζει αρκετα γελιο, ισως λιγο καφριλικο αφου τους παρουσιαζει ολους σαν καρικατουρες και βλακες και μετα προς το τελος σοβαρευει λιγο το πραγμα. Ιδιαιτερη η ταινια παντως, ουσιαστικα σχολιαζει και διακωμωδει με καυστικο τροπο την κουρσα της διαδοχης καθως και τα κακως κειμενα της Σοβιετικης Ενωσης (ειδικα τις εξοριες κτλ και τον τροπο λειτουργιας της εσωτερικης ασφαλειας).

 

 

Επισης να πω μπραβο στον @germanicusγια την ωραια παρουσιαση σε αυτο το νημα. Οι φωτογραφιες με τα αληθινα προσωπα συν κινηματογραφικες εκδοχες συν κομιστικες εκδοχες πολυ καλη.

 

Επεξεργασία Μαρτίου 6, 2018 από albertus magnus

[Επισκέπτης]

Είδα το Death of Stalin , βασισμένο στο ομώνυμο BD.

Η πλοκή παραμένει αρκετά κοντά στο κόμικ,με μικρές παραλλαγές οι οποίες είναι ασήμαντες για την τελική έκβαση των γεγονότων μεν,αλλά κρίσιμες για την διαφοροποίηση του ύφους της ταινίας συγκριτικά με το υλικό έμπνευσης.

Για να το θέσω λακωνικά,και να αποφύγω πλατειασμούς αγχωμένου ερασιτέχνη κριτικού ταινίας,που με ενθουσιασμό αιτήθηκε να αρθρογραφήσει για κάποια δημοφιλή ελληνική ιστοσελίδα-πασπαρτού θεματολογικού φάσματος που εκτείνεται από αθλητισμό μέχρι αξιολόγηση δαχτυλήθρων ραψίματος-μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι η αμοιβή είναι "η προβολή του ονόματος του και η απόκτηση διασυνδέσεων στον χώρο"- συμπυκνώνω:

 

-Το κόμικ ήταν ζοφερό,μεταδίδοντας το κλίμα της Σοβιετικής ένωσης δίχως πολλές (ίσως και καθόλου,δε θυμάμαι) απόπειρες αποφόρτισης μέσω του χιούμορ.

 

-Η ταινία από την άλλη,ήταν μια σατιρική κωμωδία,από αρχή μέχρι τέλους.Το χιούμορ ήταν μεν σκοτεινό και καυστικό προς τον τραγέλαφο των συμβάντων,αλλά το ύφος της ήταν πάντα ελαφρύ και γεμάτο γκαγκς,με σκηνές όπως αυτή του αγαπημένου χόμπυ του Μπεριά να υπονοούνται αντί να απεικονίζονται.

 

Μου άρεσαν πάρα πολύ,κόμικ και ταινία.Χαίρομαι που η δεύτερη τράβηξε τον δικό της δρόμο,επειδή μια αλγοριθμική μετατροπή των καρέ σε κινούμενες εικόνες συνήθως δεν μου προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο.

 

 

 

 

 

 

Υ.Γ 1:Α,κάτι τελευταίο.Αυτή η ταινία,χαρακτηρίζεται από ένα φαινόμενο που μέχρι τώρα ο μυωπικός οφθαλμός μου παρατηρούσε σε αρκετά έργα,αλλά ο πρεσβυωπικός μου εγκέφαλος δεν μπορούσε να διευκρινίσει:

 

Σκηνικά,αντικείμενα και κοστούμια,δείχνουν να μην έχουν "περπατηθεί" και χρησιμοποιηθεί σε καθημερινή βάση από ανθρώπους.Τα πάντα είναι λεία και γυαλιστερά.

 

Υ.Γ 2: Ο γιός του Στάλιν με θύμισε τον Γιαννακόπουλο του μπασκετικού Παναθηναϊκου.

 

 

Επεξεργασία Μαρτίου 18, 2018 από kuf

[x for xepeta]

Μια κινηματογραφική ματιά από τον Παναγιώτη Τιμογιαννάκη εδώ.

 

«Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ (The death of Stalin): ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΤΙΡΑΣ ΚΑΙ…. ΚΑΚΙΑΣ

..Κι αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν πολύ καλά οι Βρετανοί , κυρίως οι Εγγλέζοι κι οι Σκωτσέζοι (αλλά κι οι Ιρλανδοί όταν «αγγλοποιούνται»- βλ.Μπέρναρντ Σω και Οσκαρ Ουάιλντ), και το διαπιστώνουμε πολύ συχνά στις σάτιρες τους που διακρίνονται για το δηλητηριώδες χιούμορ τους, ειδικώς όταν αναφέρονται σε πολιτικά ζητήματα ή και στον αυτοσαρκασμό τους. Είναι μια παράδοση που συνδυάζει ΠΝΕΥΜΑ και ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ.

Ο «ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ» εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία, όπου ναι μεν διασκεδάζεις αλλά κι από την άλλη, όσο αντισταλινικός κι αν είναι κανείς, δεν μπορεί να μη δει μια δόση υπερβολής στον σαρκασμό, στη στόχευση, στην ευθεία βολή.

Το σενάριο , σε γενικές γραμμές, είναι έξυπνο κι έχει και το άλλοθι, ως προς την υπερβολή του, στο γεγονός πως βασίζεται σε γαλλικό κόμικς , άρα η καρικατουροποίηση είναι πρώτη ύλη για τη συγκεκριμένη ταινία κι οφείλει να το λάβει υπόψη του κανείς στην κριτική του.

Ξεκινά πολύ όμορφα με μια χαριτωμένη κι έξυπνη σκηνή στο ραδιοφωνικό σταθμό, που δείχνει την ζωντανή μετάδοση της εκτέλεσης ενός κοντσέρτου , που, από κάποια «αβλεψία» δεν ηχογραφήθηκε κι αίφνης ο σύντροφος Στάλιν ζήτησε να την ξανακούσει Και τότε σήμανε γενικός συναγερμός. Μόνο που βρισκόμαστε στο 1953 στις αρχές του και μια μουσικός της ορχήστρας , μαζί με την ηχογράφηση στέλνει κι ένα ραβασάκι στον Σύντροφο, στο οποίο τον κατηγορεί για τα μύρια, κι όταν ο Στάλιν το διαβάζει  του έρχεται … νταμπλάς και σωριάζεται. Κι ύστερα από λίγο πεθαίνει.

Πράγματι, με έξυπνο τρόπο το σενάριο (από κόμικς) βρίσκει τρόπους να πάρει πρόσωπα μέσα από την ορχήστρα και το ραδιόφωνο, να τα διαμορφώσει σε κωμικούς χαρακτήρες, να τα συνδέσει με το…. Ανώτατο Σοβιέτ, από τον Κομισάριο Μπέρια ως τον Νικήτα Χρουτσώφ που θα αναλάβει τη διαδοχή κι όλους τους διάσημους του σοβιετικού «polit bureau» των ημερών εκείνων , και να φτιάξει τη σάτιρα του. Από κει και μετά, πολλά ελέγχονται ως προς τη σάτιρα αυτή και το μεγαλύτερο κέρδος στην παρακολούθηση είναι οι συνωμοσίες και το παρασκήνιο, όπου υπόθεση κι ατμόσφαιρα ακολουθούν γραμμή κατασκοπικής, ψυχροπολεμικής ταινίας κι αυτό που μεταβάλει την ταινία σε σάτιρα είναι η κωμική κατεύθυνση των ηθοποιών στις ερμηνείες τους. Σαν να παίζουν ένα ψυχροπολεμικό κατασκοπικό, με κωμικό τρόπο. Αυτό είναι και το πιο ευφυές που συμβαίνει στην ταινία και κάπως έτσι αντλεί τον όρο «σάτιρα» και τον κάνει «χαρακτηρισμό είδους». Συν το γεγονός πως παίζεται με τριμερή αυτοσυγκράτηση.

Οι ηθοποιοί έχουν απόλυτη συναίσθηση του τι παίζουν κι όχι μόνο οι Βρετανοί, όπως ο ΣΑΪΜΟΝ ΡΑΣΕΛ ΜΠΗΛ που «σκίζει» ως Μπέρια,ή ο ΜΆΙΚΛ ΠΑΛΙΝ κι ο ΤΖΕΪΣΟΝ ΑΙΖΑΑΚΣ που κάνει «σταρ» τον Στρατάρχη Ζουκοφ όσο κι οι μη Εγγλέζοι, ο θαυμάσιος ΣΤΗΒ ΜΠΟΥΣΕΜΙ ως ΚΡΟΥΤΣΌΦ για παράδειγμα μα κι η ΟΛΓΑ ΚΟΥΡΙΛΕΝΚΟ που δεν το έχει το κωμικό μέσα της αλλά της εναρμονίζουν  το δραματικό και καλά ρόλο της με το πνεύμα των υπολοίπων, ενώ σε πολλούς , στον τρόπο ερμηνείας και γραφής ρόλου, όπως τα παιδιά του Στάλιν , ο ΡΟΥΠΕΡΤ ΦΡΕΝΤ που παίζει τον Βασίλι κι η ΑΝΤΡΕΑ ΡΑΪΖΜΠΟΡΟ που υποδύεται την Σβετλάνα, καθιστούν αμφίβολο το αν εδώ  επιδιώχτηκε σάτιρα….

Σε μιά σάτιρα, όμως, και μάλιστα τέτοιου τύπου που έχει να κάνει με ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα,  δεν εξετάζουμε τόσο το «περιεχόμενο» όσο το πώς την επεξεργάζονται. Από καλλιτεχνικής απόψεως , το σημαντικότερο που βρίσκω σε αυτή την ταινία είναι η κινηματογραφική μεταφορά ενός κόμικς που επιτίθεται σε πολιτικά πρόσωπα μιάς χώρας και μιάς εποχής και στο πως η ταινία επιχειρεί να μεταβάλει σε χαρακτήρες σατιρικούς τις καρικατούρες του κόμικς. Από αυτή την άποψη, τιμώ το σενάριο , το οποίο δείχνει να έχει περάσει από πολλά στάδια μια και στους τίτλους αναφέρεται όχι μόνο το κόμικς του ΦΑΜΠΙΕΝ ΝΟΥΡΙ αλλά και πρωτότυπο σενάριο που γράφτηκε από τον ίδιο. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο ΑΡΜΑΝΤΟ ΙΑΝΟΥΤΣΙ, ο οποίος έχει ανακατευτεί και στο σενάριο κι είναι γνωστός για τηλεοπτικές σάτιρες του αλλά και για την ταινία «IN THE LOOP», που αν κι υποψήφια για Οσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου το 2010, με είχε αφήσει αμήχανο στην παρακολούθηση και στην κατανόηση των όσων συνέβαιναν.   

 

 

Η φράση ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΤΙΡΑΣ ΚΑΙ…. ΚΑΚΙΑΣ κρύβει αρκετή σοφία. Πολλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να τη σκεφτούν για να καταλάβουν τι λένε τα χειλάκια τους.