ramirez Δημοσιεύτηκε Μαρτίου 4, 2018 Member ID: 2298 Group: Members Topic Count: 1611 Content Count: 5044 Reputation: 34529 Achievement Points: 5052 Days Won: 14 With Us For: 6180 Days Status: Offline Last Seen: 2 ώρες πριν Share Δημοσιεύτηκε Μαρτίου 4, 2018 Μπορεί ο Στάλιν να μην υπήρξε ο ιδανικός ηγέτης σε μια χώρα που πάλευε για την εδραίωση του σοσιαλισμού. Ο θάνατός του ήταν, ωστόσο, ένα ισχυρό σοκ για τους γραφειοκράτες που ήταν απροετοίμαστοι για κάτι τέτοιο. «Ο Θάνατος του Στάλιν» σε κόμικς γίνεται η αφορμή για μια κριτική της σοβιετικής πραγματικότητας, αλλά με μια υπερβολή που γίνεται αυτοσκοπός προσβάλλοντας την ιστορική αλήθεια. Είναι πολύ της μόδας εδώ και πολλές δεκαετίες κάθε κριτική στο κομμουνιστικό μοντέλο να ξεκινά (και πολλές φορές να εξαντλείται) στη σταλινική περίοδο. Ατέλειωτες απόπειρες μιας ηλίθιας και αποϊστορικοποιημένης εξομοίωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, αυτών που ξεκίνησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με αυτούς που πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος τον τελείωσαν, έχουν αποδώσει καρπούς και η προσπάθεια συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς από σκοτεινούς και απρόσωπους οργανισμούς που παραχαράσσουν μεθοδικά και με πρόγραμμα την Ιστορία. Κοινός και εύκολος στόχος και βασική αναφορά τους, ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Στάλιν. Το πριν και το μετά της σταλινικής περιόδου αποσιωπώνται ωσάν η ΕΣΣΔ να υπήρξε μόνο επί Στάλιν. Γι’ αυτό και κάθε νέα απόπειρα να ανασκαλευτεί το παρελθόν και να χυθεί φως στην περίοδο που ο Στάλιν βρισκόταν στη θέση του γενικού γραμματέα πρέπει να αντιμετωπίζεται τουλάχιστον με επιφυλάξεις. Η κατανόηση και ακόμη περισσότερο η ερμηνεία της ιστορικής πραγματικότητας εκείνης της περιόδου από έναν καλοπροαίρετο, ανήσυχο «ερευνητή» του 21ου αιώνα δεν μπορούν να εδράζονται σε κλισέ, υπερβολές, εντυπωσιασμούς και συγκινησιακού τύπου ευκολίες. Ένα έργο τέχνης μπορεί να τα αποφύγει όλα αυτά ενδεδυμένο όμως τον μανδύα της καλλιτεχνικής ελευθερίας και να μιλήσει με τη γλώσσα της προσωπικής οπτικής απέναντι στα γεγονότα. Αρκεί να το δηλώνει! Οι Φαμπιάν Νιρί και Τιερί Ρομπέν το δηλώνουν στον «Θάνατο του Στάλιν» (εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Κατερίνα Φράγκου), γεγονός που δεν τους απαλλάσσει από τις ιστορικές ανακρίβειες, αλλά τουλάχιστον ενημερώνει τους αναγνώστες για την αληθοτιμή του έργου: «Μολονότι η ιστορία αυτή είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, δεν παύει να είναι δημιούργημα φαντασίας: η δημιουργική έμπνευση των συγγραφέων κατασκεύασε μια ιστορία βασισμένη σε ιστορικά τεκμήρια ελλιπή, κάποιες φορές μεροληπτικά, και συχνά αντιφατικά. Πάντως οι συγγραφείς υπογραμμίζουν ότι η φαντασία τους δεν χρειάστηκε να μοχθήσει πολύ, καθώς δύσκολα θα ξεπερνούσε την πραγματική τρέλα που διαπότιζε τον κύκλο του Στάλιν και τα γεγονότα γύρω από τον θάνατό του» αναφέρει η προμετωπίδα του βιβλίου με την επισήμανση «Προειδοποίηση». Κάτι που έρχεται όμως σε πλήρη αντίθεση με την ψευδεπίγραφη λεζάντα του εξωφύλλου «Μια αληθινή σοβιετική ιστορία»! Τελικά τι είναι «Ο Θάνατος του Στάλιν»; Το βιβλίο ξεκινά το 1953 με τον Στάλιν να βρίσκεται λίγο πριν το τέλος του, αναίσθητος από ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο και τα ανώτατα κομματικά στελέχη να τελούν σε πλήρη σύγχυση ως προς το τι πρέπει να κάνουν. Αυτό που ακολουθεί είναι μια αλυσίδα κωμικοτραγικών καταστάσεων με φόντο τους προσωπικούς ανταγωνισμούς και την ανελέητη γραφειοκρατία στα σκοτεινά γραφεία αλλά και στα χιονισμένα, μουντά τοπία της ρωσικής υπαίθρου. Ως προς τις απεικονίσεις των χώρων και τις γκροτέσκες φιγούρες των Σοβιετικών αξιωματούχων, ο Ρομπέν κάνει εξαιρετική δουλειά. Ως προς την αλήθεια; «Οι συγγραφείς μπορούν να παραλλάξουν ένα αιματηρό γεγονός με ένα άλλο: έτσι ο Χρουστσόφ δεν τουφέκισε τους πολίτες που επιθυμούσαν να παρευρεθούν στην κηδεία του Στάλιν, αλλά η ολιγωρία του προκάλεσε ένα τεράστιο χάος, όπου εκατοντάδες γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων και εφήβων βρήκαν τον θάνατο αφού ποδοπατήθηκαν από ένα ανεξέλεγκτο πλήθος που κανείς δεν μπορούσε να συγκρατήσει. Οι συγγραφείς μεταλλάσσουν αυτή τη γραφειοκρατική αμέλεια σε μια οργανωμένη σφαγή» επισημαίνει στο επίμετρό του ο ιστορικός και σοβιετολόγος Ζαν-Ζακ Μαρί. Ειλικρινές σχόλιο αλλά αρκετό για να πείσει ακόμα και τον πιο δεκτικό αναγνώστη ότι αυτό που διαβάζει αποτελεί την καλλιτεχνική προσαρμογή μιας προσωπικής ερμηνείας (όχι άμοιρης ούτε απαλλαγμένης πολιτικών απόψεων και προθέσεων) του κλίματος μιας εποχής. Δεν είναι λίγο αυτό αλλά δεν είναι και τίποτε περισσότερο. Και το σχετικό link... 5 1 1 1 Παράθεση Σύνδεσμος για σχολιασμό Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους More sharing options...
Προτεινόμενες Καταχωρήσεις
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.