Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ταξίδι στον κόσμο των νεκρών [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 24/12/2017]


leonidio

Προτεινόμενες Καταχωρήσεις


  • Member ID:  12189
  • Group:  Veterans
  • Topic Count:  848
  • Content Count:  3050
  • Reputation:   41670
  • Achievement Points:  3061
  • Days Won:  28
  • With Us For:  5136 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  51

Ταξίδι στον κόσμο των νεκρών

 

coco-0.jpg

 

Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς

 

Είναι πολύ δύσκολο και επικίνδυνο, αν δεν έχεις τα κατάλληλα εφόδια, δεν βρεις τον ενδεδειγμένο για κάθε ξεχωριστή περίπτωση τρόπο και δεν έχεις προετοιμάσει τον αποδέκτη, να μιλήσεις σε ένα παιδί για τον θάνατο. Το «Coco», η νέα φαντασμαγορική ταινία animation της Pixar, αν και βγήκε στις αίθουσες λίγο πριν από τις γιορτές με ένα απολύτως «αντιχριστουγεννιάτικο» θέμα, τα καταφέρνει πολύ καλά

 

Παρά την εξαγορά της από την Disney πριν από χρόνια, που είχε θορυβήσει τους φίλους της και είχε θεωρηθεί η αρχή του τέλους μιας σπουδαίας διαδρομής στην παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών κινουμένων σχεδίων, η Pixar έμεινε ζωντανή και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να δημιουργεί αριστουργήματα.

 

coco-1.jpg

 

Μετά την τριλογία του «Toy Story», το «Finding Nemo» και το σίκουελ με την Dory, τις ταινίες της σειράς «Monsters» με τους Μπαμπούλες, την τριλογία «Cars» με τον Μακουίν, τον Μπάρμπα και τα άλλα τρομερά αυτοκίνητα, μετά τον Ντάστι και τα «Planes», μετά τα «Μυαλά που κουβαλάς» και το ταξίδι στον κόσμο των συναισθημάτων και του παιδικού ψυχισμού και τόσες ακόμα τεράστιες επιτυχίες, οι άνθρωποι της Pixar παραμένουν στα ίδια επίπεδα επινοητικότητας και δημιουργικότητας όπως στο μακρινό 1995 που ξεκινούσαν τη διαδρομή τους στον αφιλόξενο κόσμο του κινηματογράφου.

 

Αφιλόξενο γιατί ανέκαθεν κυριαρχούσαν και εξακολουθούν να κυριαρχούν εταιρείες-κολοσσοί που παράγουν ταινίες με αυτόματο πιλότο και έχοντας δικό τους ολόκληρο το σύστημα από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι την πώληση των merchandising προϊόντων.

 

Η Pixar με τις μοναδικές και τόσο διαφορετικές ταινίες της σε σχέση με τα έως τότε συνηθισμένα, εισέβαλε στον κόσμο αυτό και κατόρθωσε να επιβιώσει αλλά και να επηρεάσει καθοριστικά τις ταινίες των ανταγωνιστών.

 

Βοηθούντων και των τεχνικών μέσων, οι ταινίες animation των τελευταίων ετών ξεπερνούν συχνά σε εισπράξεις τα μεγάλα blockbusters του Χόλιγουντ, ενώ είναι στην πλειονότητα των περιπτώσεων πολύ «φιλικές» και προς το ενήλικο κοινό που τις παρακολουθεί με την ίδια απόλαυση όπως και οι ανήλικοι θεατές.

 

coco-2.jpg

 

Ορισμένες φορές, μάλιστα, ταινίες που (υποτίθεται πως) απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά, μετατρέπονται σε αντικείμενα θαυμασμού και λατρείας των μεγάλων. Και τα παιδιά φεύγουν από τις αίθουσες με δεκάδες απορίες και ανάμικτα συναισθήματα. Το «Coco» είναι μια τέτοια περίπτωση. Είναι αναμφίβολα ένα αριστούργημα. Αλλά η παρακολούθησή του από παιδιά απαιτεί προεργασία από τους μεγάλους. Και όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους αρχίζουν οι δύσκολες, πολύ δύσκολες ερωτήσεις!

 

Το θέμα της ταινίας είναι μια «καυτή πατάτα» για πολλούς γονείς. Γιατί δεν είναι εύκολο να μιλήσεις με πεντάχρονα και εξάχρονα παιδιά για τον θάνατο. Και ακόμα περισσότερο όταν τα παιδιά τον αντικρίζουν στη μεγάλη οθόνη.

Ως γνωστό, οι χαρακτήρες των περισσότερων κινηματογραφικών ταινιών που απευθύνονται σε παιδιά όχι απλώς δεν πεθαίνουν, αλλά ούτε καν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους ο θάνατος. Ακόμα και οι υπαινιγμοί περί θανάτου θεωρούνται αντιεμπορικοί και επικίνδυνοι.

 

Η Pixar, χτυπώντας τη γροθιά στο μαχαίρι, πηγαίνει κόντρα στη λογική που λέει ότι τα παιδιά δεν είναι έτοιμα να μάθουν για το τέλος της ζωής. Τοποθετεί την ιστορία στο Μεξικό με έναν καταπληκτικό τρόπο που αποφεύγει κάθε πιθανώς αναμενόμενο στερεότυπο και θέτει στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Μιγκέλ, έναν πιτσιρίκο με πάθος για τη μουσική σε μια οικογένεια που έχει απαγορεύσει διά ροπάλου και διά παντόφλας της γιαγιάς κάθε νότα από τότε που κάποιος προπάππους εγκατέλειψε το χωριό και την οικογένεια για να γίνει μουσικός.

 

Ο Μιγκέλ, τη Μέρα των Νεκρών, ημέρα που οι Μεξικανοί τιμούν τους αποδημήσαντες συγγενείς τους στήνοντας αυτοσχέδιους βωμούς και προσφέροντάς τους κεράσματα και γλυκίσματα, επισκέπτεται τον τάφο του υποτιθέμενου προπάππου, παίρνει την κιθάρα του και ξεκινά μαζί με τον υπέροχο αδέσποτο σκυλάκο Ντάντε (έξυπνη αναφορά στον Δάντη και στη «Θεία Κωμωδία» του) ένα ταξίδι-κατάβαση στον κόσμο των νεκρών.

 

Εκεί θα συναντήσει όλους τους συγγενείς του και θα γίνει καταλύτης στην εξιχνίαση ενός μοναδικού μυστηρίου κι ενός καλά κρυμμένου μυστικού.

 

coco-4.jpg

 

Η αποκάλυψη της αλήθειας, όμως, καθώς και ο τρόπος που οι νεκροί περνούν από το limbo στο οποίο «διαβιούν», στην αφάνεια και τον οριστικό χαμό όταν τους ξεχνούν οι ζωντανοί, δίνονται με έναν σπαρακτικό τρόπο που συγκλονίζει τους θεατές, ιδιαίτερα τους ανήλικους. Κι εκεί είναι που απαιτείται ως ενήλικος να οπλιστείς με θάρρος και ειλικρίνεια και να συμμετάσχεις σε μια κουβέντα για το πιο δύσκολο θέμα, τον θάνατο και τη μνήμη.

 

Από την άλλη, δεν πρέπει να νιώσεις ενοχές αν δεν τα καταφέρεις. Ισως το παιδί σου να μην είναι ακόμα έτοιμο να αντιμετωπίσει αυτό το θέμα, ίσως εσύ να μην είσαι έτοιμος ή να μην έχεις χειριστεί ώς τώρα αποτελεσματικά τη συμφιλίωση του παιδιού σου με τον θάνατο. Κάποια στιγμή θα πρέπει να το κάνεις. Το «Coco» είναι μια καλή αφορμή.

Κατά τα άλλα, η ταινία κινείται στα ίδια υψηλότατα επίπεδα όπως όλες οι προηγούμενες παραγωγές της Pixar. Η μεταγλώττιση στα ελληνικά είναι αξιοπρεπέστατη και σέβεται το κοινό, ενώ στα θετικά καταγράφονται η υπέροχη μουσική και τα τραγούδια.

 

Οπως πάντα, υπάρχουν αμέτρητες κρυμμένες αναφορές σε προηγούμενες ταινίες της Pixar ως κλείσιμο του ματιού στον θεατή, υπάρχουν κάποια λεπτά αστεία και έξυπνα υπονοούμενα που θα γίνουν αντιληπτά μόνο από τους ενήλικους, χωρίς να προσβάλλουν ή να σοκάρουν τους μικρότερους, ενώ για όσους αναζητούν διακειμενικού τύπου σχέσεις συγγένειας των σκηνών με άλλες σκηνές προγενέστερων ταινιών, δεν θα περάσει απαρατήρητη η μοναδικά συγκινητική σεκάνς του νεαρού Εκτορ με την ηλικιωμένη κόρη του ως φόρος τιμής στο χρονικό παράδοξο της αντίστοιχης σκηνής του πολύ πρόσφατου «Inerstellar».

 

Με βάση τα παραπάνω, οι κριτικές και οι διάλογοι μεταξύ των θεατών αλλά και των παιδιών που έχουν παρακολουθήσει ώς τώρα την ταινία, σε διαδικτυακούς τόπους όπως το πάντα επίκαιρο και ενημερωμένο «παρατηρητήριο» των έργων τέχνης που απευθύνονται σε παιδιά commonsencemedia.org, συγκλίνουν ακριβώς σε αυτό: το «Coco» είναι μια πολύ δύσκολη ταινία. Κάποια παιδιά (και κάποιοι ενήλικοι) χρειάζονται προσπάθεια για να την απολαύσουν.

 

Κάποιοι ίσως θα είναι καλύτερο να μην το επιχειρήσουν. Και κάποιοι όμως, μάλλον οι περισσότεροι, θα περάσουν υπέροχα βιώνοντας όλo τo εύρος και το βάθος των συναισθημάτων σε δύο μόνο ώρες.

 

Πηγή

Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Επισκέπτης
Απάντηση σε αυτό το θέμα ...

×   Έχετε επικολλήσει περιεχόμενο με μορφοποίηση.   Κατάργηση μορφοποίησης

  Επιτρέπονται μόνο 75 emoticons maximum.

×   Ο σύνδεσμός σας έχει ενσωματωθεί αυτόματα.   Εμφάνιση ως σύνδεσμος

×   Το προηγούμενο περιεχόμενό σας έχει αποκατασταθεί.   Διαγραφή εκδότη

×   Δεν μπορείτε να επικολλήσετε εικόνες απευθείας. Ανεβάστε ή εισάγετε εικόνες από URL

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.