Αλήθειες που πονάνε [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 13/08/2017]

[leonidio]

Αλήθειες που πονάνε

 

 

Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς

 

Οι αυτοβιογραφικές ιστορίες είναι συχνά λυτρωτικές για τις/τους δημιουργούς τους. Αποκαλύπτουν πολλά για τα μύχια πάθη τους, τα μυστικά και τα ψέματά τους, τις αυταπάτες τους, τις ανάγκες τους, τα απραγματοποίητα όνειρα και τις ματαιωμένες επιθυμίες τους.

 

Η εξωτερίκευση και η δημοσιοποίηση όλων όσα ανήκουν κατά σύμβαση στην αυστηρά (από ποιον καθορισμένη, οριοθετημένη και αρραγή σφαίρα του ιδιωτικού απειλεί την πολυδιαφημισμένη, τάχα, βαθύνοια που χαρακτηρίζει –και καλά– τους εσωστρεφείς και τους λιγόλογους.

 

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και το underground ξέσπασμα των κινημάτων χειραφέτησης και απελευθέρωσης, τα αυτοβιογραφικά κόμικς-εξομολογήσεις από πρωτοπόρους δημιουργούς, όπως ο Robert Crumb, ο Justin Green κ.ά., αμφισβήτησαν αυτή τη διάκριση ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο. Από τότε αυτά τα κόμικς αποτέλεσαν ένα διακριτό είδος της ένατης τέχνης που τα επόμενα χρόνια κέρδιζε όλο και περισσότερους καλλιτέχνες.

 

Ο Art Spiegelman, ο Joe Sacco, ο Chester Brown, ο Jeffrey Brown, η Alison Bechdel, ο Craig Thompson μοιράστηκαν με την ανθρωπότητα αυτά που τους συνέβαιναν. Ή, τουλάχιστον, έτσι εξέλαβαν οι αναγνώστες τα έργα τους και τα κατέταξαν ειδολογικά και αυτό είναι που έχει σημασία ανεξαρτήτως των προθέσεων των δημιουργών.

 

Πολλές φορές, οι αυτοβιογραφικές ή «αυτοβιογραφικές» εξιστορήσεις αφορούν θέματα με μεγάλο ενδιαφέρον για τον εξωτερικό παρατηρητή: πολέμους, πολιτικές κρίσεις, εγκλήματα, προσωπικές τραγωδίες κ.λπ.

 

Αλλες πάλι, τα θέματα φαίνονται κοινότοπα αλλά αποκτούν ενδιαφέρον από τη μαεστρία του αφηγητή (βλ. Harvey Pekar). Και άλλες, οι ιστορίες επικεντρώνονται σε καθημερινές πράξεις και πρακτικές που κάνουν τη ζωή βασανιστικά επαναλαμβανόμενη αν δεν αντιμετωπίζονται με χιούμορ.

 

Τέτοιες ιστορίες εύκολα μπορούν να εκπέσουν στην αυτοαναφορικότητα και την ανία για τον αναγνώστη αν δεν είναι αυτοσαρκαστικές.

 

Η Δήμητρα Αδαμοπούλου φαίνεται να το ξέρει καλά αυτό και να το εφαρμόζει με απόλυτη επιτυχία στη σειρά «True Story».

 

Στον δεύτερο τόμο της σειράς που μόλις κυκλοφόρησε (εκδόσεις Jemma Press, πρώτη δημοσίευση στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr) εξακολουθεί να καταγράφει με χιούμορ τις αστικές περιπέτειές της σε μικρά και μεγάλα σπαρταριστά επεισόδια καθημερινής επιβίωσης.

 

«Αγωνίες, ίντριγκες, δράση κ.λπ. δεν πρόκειται να συναντήσετε εδώ μέσα, αλλά σίγουρα σε πολλές περιπτώσεις θα συναντήσετε τον εαυτό σας και την καθημερινή σας ταλαιπωρία καθώς περιδιαβαίνετε τον μάταιο τούτο κόσμο», πληροφορεί το οπισθόφυλλο του «True Story». Και είναι εύστοχο και ακριβές, μια και ό,τι ζει η χάρτινη Δήμητρα (υποθέτουμε και η αληθινή Δήμητρα) κάπου, κάπως, κάποτε το έχουν ζήσει και οι αναγνώστες της.

 

Μέσα στην παράνοια της καθημερινότητας, τέτοια γεγονότα ξεχνιούνται. Τα καταπίνει η ρουτίνα, τα αλέθει η αυταπάτη μιας υποτιθέμενης μεγαλύτερης εικόνας που είναι πιο σημαντική από αποσπασματικά polaroids.

 

Το «True Story» ζουμάρει σε αυτά τα στιγμιότυπα, τα μεγεθύνει και τα διατηρεί στην επικαιρότητα για να διασκεδάσει μαζί τους με έναν αυτοκριτικά υπαρξιακό τρόπο που συνοψίζεται στη φράση της πρωταγωνίστριάς του: «Σάμπως όλη μας η ύπαρξη δεν είναι ένα αστείο που δεν πιάνουμε;».

 

Πηγή