Μετάβαση στο περιεχόμενο

Η πραγματική ιστορία πίσω από τη Wonder Woman [?, tvxs.gr, 10/06/2017]


leonidio

Προτεινόμενες Καταχωρήσεις


  • Member ID:  12189
  • Group:  Veterans
  • Topic Count:  848
  • Content Count:  3050
  • Reputation:   41670
  • Achievement Points:  3061
  • Days Won:  28
  • With Us For:  5136 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  51

Η πραγματική ιστορία πίσω από τη Wonder Woman

 

229980-gastgrewvsa.jpg

 

Η ιστορία της ηρωίδας του γνωστού κόμικ παρέμεινε στο σκοτάδι επί επτά δεκαετίες. Το καλοκαίρι του 1942, δημοσιεύεται σε εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς ένα δελτίο Τύπου που είχε σταλεί από τα γραφεία της All-American Comics στη Νέα Υόρκη. Η ταυτότητα του δημιουργού της Wonder Woman «είχε κρατηθεί μυστική», έλεγε, αλλά ήρθε η ώρα για μια συγκλονιστική αποκάλυψη: «Ο συγγραφέας της Wonder Woman» είναι ο δρ. William Moulton Marston, διεθνώς γνωστός ψυχολόγος».

 

Ή, τουλάχιστον έτσι έπρεπε να μοιάζει. Στην πραγματικότητα, το όνομα του δημιουργού της Wonder Woman ήταν το μικρότερο από τα μυστικά της…

 

Η Wonder Woman είναι η πιο δημοφιλής γυναίκα σούπερ ηρωίδα όλων των εποχών. Εκτός από τον Superman και τον Batman, κανένας άλλος χαρακτήρας κόμικ δεν άντεξε τόσο στον χρόνο. Γενιές και γενιές κοριτσιών πήγαιναν στο σχολείο κουβαλώντας το κολατσιό τους σε κουτιά που είχαν απέξω τη Wonder Woman. Όπως κάθε superhero, η ταυτότητα της Wonder Woman ήταν μυστική. Σε αντίθεση όμως, με τους άλλους superheros, κουβαλούσε και μια (πραγματικά) μυστική ιστορία.

 

Σε ένα από τα επεισόδια, εμφανίζεται ο Brown, εκδότης εφημερίδας που ψάχνει απεγνωσμένα το παρελθόν της Wonder Woman. Αναθέτει σε μια ομάδα δημοσιογράφων να τρέξει στο κατόπι της, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι που καταλήγει μισότρελος στο νοσοκομείο. Η Wonder Woman μεταμφιέζεται σε νοσοκόμα και του πηγαίνει ένα έγγραφο.

 

«Η περγαμηνή αυτή φαίνεται να είναι η ιστορία του κοριτσιού που ονομάζεται ‘Wonder Woman’!», του λέει. «Την άφησε μια περίεργη γυναίκα με βέλο».

 

Ο Brown σηκώνεται από το κρεβάτι και γυρίζει πίσω στο γραφείο του, φωνάζοντας με την περγαμηνή στο χέρι: «Σταματήστε τα πιεστήρια! Έχω την ιστορία της Wonder Woman!».

 

Αλλά η μυστική ιστορία της Wonder Woman δεν είναι γραμμένη σε περγαμηνή. Βρίσκεται κρυμμένη σε χιλιάδες κιβώτια και συρτάρια, σε χιλιάδες έγγραφα, βιβλιοθήκες, αρχεία και συλλογές διασκορπισμένα στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικών εγγράφων του δημιουργού της Marston- έγγραφα τα οποία μέχρι πρότινος ουδείς είχε δει πλην της οικογένειας Marston.

 

To πέπλο που σκέπαζε το παρελθόν της Wonder Woman για τα τελευταία 70 χρόνια σκεπάζει την κρίσιμη ιστορία των κόμικ, των υπερηρώων, της λογοκρισίας και του φεμινισμού. Όπως κάποτε το έθεσε ο Marston, "πρακτικά, η Wonder Woman είναι μια ψυχολογική προπαγάνδα για ένα νέο τύπο γυναίκας, ο οποίος, πιστεύω, θα έπρεπε να κυβερνά τον κόσμο".

 

Τα κόμικς επινοήθηκαν περίπου το 1933 από τον Maxwell Charles Gaines, έναν διευθυντή δημοτικού σχολείου, ο οποίος κατόπιν ίδρυσε την All-American Comics. Ο Superman ήταν ο πρώτος που πέταξε πάνω από τους ουρανοξύστες το 1938. Ο Batman άρχισε να αχνοφαίνεται στο λυκόφως το 1939. Τα παιδιά διάβαζαν τις ιστορίες τους με μανία. Όμως εν μέσω του πολέμου στην Ευρώπη, τα κόμικ επικροτούσαν τη βία - ακόμη και την σεξουαλική.

 

Τότε, το 1940, η Chicago Daily News αποκάλεσε τα κόμικς μια "εθνική ντροπή". "Δέκα εκατομμύρια αντίτυπα αυτών των ιστοριών σεξοτρόμου πωλούνται κάθε μήνα", σχολίαζε ο συντάκτης λογοτεχνίας καλώντας τους γονείς και τους δασκάλους να τα απαγορεύσουν καθώς "διαφορετικά θα έχουμε μια γενιά ακόμη πιο σκληρή από την παρούσα".

 

229980g-gallerycomics_1920x1080_20141119_ww_cv36_5452787849e291.60244249.jpg

 

Για να προστατευθεί από τις κριτικές, ο Gaines, τον ίδιο χρόνο, προσέλαβε τον Marston σαν σύμβουλο. "Ο γιατρός Marston από καιρό ήταν υπέρμαχος των σωστών κόμικς", εξηγούσε τότε. Ο Marston, που κατείχε τρία διπλώματα από το Χάρβαντ, ένα εκ των οποίων ήταν διδακτορικό στην ψυχολογία, πρέσβευε αυτό που τότε είχε ονομάσει "πειραματική ζωή". Είχε διατελέσει δικηγόρος, επιστήμονας και καθηγητής. Επίσης είναι φημισμένος για το γεγονός πως είχε δημιουργήσει το τεστ ανίχνευσης ψεύδους, καθώς ήταν εμμονικός με το να αποκαλύπτει τα μυστικά των άλλων. Ήταν επίσης επιστημονικός σύμβουλος σε θέματα ψυχολογίας στην Universal Pictures. Είχε γράψει σενάρια, ένα μυθιστόρημα, και δεκάδες άρθρα σε περιοδικά. Ο Gaines τον είχε μάθει από ένα από αυτά τα άρθρα, που αφορούσε τα κόμικς.

 

"Κάποια από αυτά είναι γεμάτα βασανιστήρια, απαγωγές, σαδισμό και άλλες βίαιες δουλειές", του είχε πει τότε η δημοσιογράφος, Olive Richard, που υπέγραφε το άρθρο στο περιοδικό Family Circle. "Δυστυχώς αυτό είναι σωστό. Αλλά όταν μια αγαπητή ηρωίδα κινδυνεύει, οι αναγνώστες είναι σίγουροι πως η βοήθεια θα φτάσει αμέσως. Η επιθυμία του αναγνώστη είναι να δει το κορίτσι να σώζεται, όχι να υποφέρει", είχε απαντήσει τότε ο Marston.

 

Ο Marston ήταν ένας χαμαιλέων. Το όνομα Olive Richard ήταν το ψευδώνυμο της Olive Byrne, που δεν είχε πάει να επισκεφθεί τον ψυχολόγο για να του πάρει συνέντευξη. Ζούσε μαζί του. Επίσης ήταν ανηψιά της Margaret Sanger, μιας εκ των σημαντικότερων προσωπικοτήτων του φεμινιστικού κινήματος τον 20ο αιώνα. Το 1916 η Sanger με την αδερφή της, την μητέρα της Olive, είχαν ανοίξει μια κλινική αντισύλληψης στις ΗΠΑ. Είχαν συλληφθεί και οι δυο για παράνομη διακίνηση αντισυλληπτικών φαρμάκων. Στην φυλακή, το 1917, η μητέρα της Olive έκανε απεργία πείνας που παρολίγον να της στοιχίσει τη ζωή της.

 

Η Olive γνώρισε τον Marston όντας τελειόφοιτη στο Tufts - εκείνος ήταν ο καθηγητής της στην ψυχολογία. Τότε ήταν παντρεμένος με μια δικηγόρο την Elizabeth Holloway. Όταν ερωτεύτηκαν με την Olive έδωσε στην Elizabeth δυο επιλογές: Ή θα ερχόταν και η ερωμένη να μείνει μαζί τους ή θα την εγκατέλειπε. Εκείνη δέχθηκε την πρώτη επιλογή. Από το 1928 μέχρι το 1933 ζούσαν όλοι μαζί και κάθε μια τους έκανε δυο παιδιά. Η Holloway πήγαινε για δουλειά, και η Olive μεγάλωνε στο σπίτι τα παιδιά. Σε όσους ρωτούσαν τι συμβαίνει, είχαν πει πως η Olive είναι η χήρα του αδερφού του Marston.

 

Ο ψυχολόγος σε ένα άρθρο του περί προκαταλήψεων είχε φτιάξει ένα κατάλογο έξι τύπων. Ο έκτος ήταν ο αγαπημένος του: "Εξαφανίστε την προκατάληψη απέναντι σε αντικομφορμιστικούς ανθρώπους". "Οι ανεκτικοί άνθρωποι είναι χαρούμενοι άνθρωποι. Οπότε γιατι να μην εγκαταλείψετε τις προκαταλήψεις που σας εμποδίζουν;", είχε γράψει στο άρθρο. Οι γιοί της Olive δεν έμαθαν ότι ο Marston ήταν ο πατέρας τους μέχρι το 1963, που τους το αποκάλυψε η Holloway ξορκίζοντάς τους να μην το αναφέρουν ξανά ποτέ.

 

Εάν ο Gaines γνώριζε όλα αυτά ποτέ δεν θα είχε προσλάβει τον Marston. Δεν ήθελε να τραβήξει αντιπαραθέσεις γύρω του, ούτε να τις διευθετήσει. Όμως ο Marston και η Wonder Woman ήταν καταλυτικές για την ανάπτυξη της εταιρείας και την εξέλιξή της σε DC Comics. Όταν το 1940 o Gaines αποφάσισε να αναμετρηθεί με τους επικριτές του, δημιούργησε μια θέση σύμβουλου έκδοσης, την οποία έδωσε στον ψυχολόγο. Καθότι αυτό που ενοχλούσε το κοινό ήταν η αιμοβόρα ανδροπρέπεια του Superman και του Batman, ο σύμβουλος έκδοσης πρότεινε την δημιουργία μιας γυναίκας υπερηρωίδος.

 

"Λοιπόν, γιατρέ", του είπε ο Gaines, "επέλεξα τον Superman αφότου κάθε εκδοτικός οίκος στην Αμερική τον είχε απορρίψει. Θα ποντάρω στην Wonder Woman σου! Αλλά θα γράφεις μόνος σου το σενάριο!" Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1941, ο ψυχολόγος κατέθεσε το πρώτο σενάριο, εξηγώντας τις υποβόσκουσες ρίζες της ηρωίδος του που έμοιαζε με αμαζόνα, στην αρχαία Ελλάδα, όπου οι άντρες κρατούσαν τις γυναίκες φυλακισμένες μέχρι που εκείνες έσπαγαν τις αλυσίδες τους και ξέφευγαν. "Οι Νέες Γυναίκες, απελευθερωμένες και ενδυναμωμένες από την αλληλοϋποστήριξή τους, ανέπτυσσαν τεράστια φυσική και πνευματική δύναμη", έγραφε. Το κόμικ του, έλεγε, ήθελε να είναι ένα χρονικό "ενός νέου μεγάλου κινήματος που είναι σε εξέλιξη - της ενδυνάμωσης των γυναικών".

 

Η Wonder Woman βγήκε από το τυπογραφείο στα τέλη του 1941 από την All-Star Comics, με ένα εξώφυλλο που είχε σχεδιάσει ο Harry G. Peter. Φορούσε μια χρυσή τιάρα, ένα κόκκινο στενό μπλουζάκι, μπλέ φούστα και ψηλές μέχρι το γόνατο κόκκινες δερμάτινες μπότες. Ήταν μια αρκετά ερεθιστική φιγούρα. Είχε φύγει από το νησί των γυναικών προκειμένου να παλέψει τον φασισμό με τον φεμινισμό της "στην Αμερική το τελευταίο προπύργιο της Δημοκρατίας και του δικαιώματος των γυναικών στην ισότητα".

 

Για τον Gaines ήταν εξαιρετική, καθαρή, υπερπατριωτική ψυχαγωγία. Όμως τον Μάρτιο του 1942, ο Εθνικός Οργανισμός Αξιοπρεπούς Λογοτεχνίας έβαλε την Wonder Woman στην μαύρη λίστα των "Εκδόσεων που δεν εγκρίνονται για τη Νεολαία", καθώς η ηρωίδα "δεν ήταν επαρκώς ενδεδυμένη".

 

Τότε ο εκδότης κατάλαβε πως χρειαζόταν έναν άλλο ειδικό. Απευθύνθηκε στην Lauretta Bender, μια αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, στην Ιατρική Σχολή, και επικεφαλής ψυχίατρος στην Κλινική του Bellevue, όπου ήταν διευθύντρια της παιδικής πτέρυγας ως ειδικός απέναντι στη βία. Από καιρό είχε εκδηλώσει το ενδιαφέρον της για τα κόμικ αλλά το ενδιαφέρον της είχε κορυφωθεί από το 1940, όταν ο σύζυγός της είχε σκοτωθεί σε ένα τροχαίο, επιστρέφοντας την ίδια και την 8 ημερών κόρη τους από το μαιευτήριο στο σπίτι. Η Bender έμεινε με μόνη με τρια παιδιά μικρότερα των τριών ετών, και σύντομα έγινε με τον άσχημο τρόπο ειδική στα παιδικά τραύματα.

 

229980g-2517475-2141098-wonder_woman_02.jpg

 

Το 1940, πραγματοποίησε μια έρευνα για να διαπιστώσει την επίδραση που είχαν τα κόμικ σε παιδιά που έπασχαν από συμπεριφορικά προβλήματα. Ένα από τα παιδιά είχε δει τον πατέρα της, καταδικασμένο δολοφόνο, να αυτοκτονεί. Επέμενε να αυτοαποκαλείται Shiera, μια ηρωίδα ενός κόμικ που σώθηκε την τελευταία στιγμή από τον Flash. Ένα άλλο παιδί είχε υποστεί βιασμό. Όσο δεν ήταν υπό φαρμακευτική αγωγή ή δεν φορούσε "μια κάπα του Superman" πάθαινε κρίσεις. Ένιωθε ασφάλεια με την ιδέα ότι μπορεί να πετάξει μακριά εάν το θελήσει, πιστεύοντας πως η κάπα τον προστάτευε από μια επίθεση. Για τους ερευνητές πλέον ήταν ένα πράγμα σίγουρο: τα κόμικς ήταν ο πολιτισμός αυτής της γενιάς και είχαν τις ίδιες επιδράσεις με τα παραμύθια.

 

Αυτό όμως το συμπέρασμα δεν σταμάτησε την αμφισβήτηση. Τον Φεβρουάριο του 1943, η Josette Frank, μια ειδικός στην παιδική λογοτεχνία, επικεφαλής της Ένωσης Παιδικών Μελετών και μέλος του συμβουλευτικού σώματος του Gaines, έστειλε στον εκδότη μια επιστολή λέγοντας ότι παρόλο που δεν ήταν ποτέ οπαδός της Wonder Woman, πλέον ένιωθε ότι έπρεπε επιτέλους να μιλήσει για τις "σαδιστικές εικόνες που δείχνουν τις γυναίκες αλυσοδεμένες και βασανισμένες". Η αλήθεια ήταν πως σε κάθε επεισόδιο η Wonder Woman εμφανιζόταν αλυσοδεμένη, χτυπημένη, πιασμένη με λάσσο, δεμένη με σκοινιά ή αιχμάλωτη.

 

Στα πρώτα σενάρια, που δεν είχαν υποστεί επεξεργασία, ο Marston περιέγραφε τις σκηνές αιχμαλωσίας προσεκτικά με ιδιαίτερη έμφαση στη λεπτομέρεια και με τρομερή ακρίβεια. Όπως μπορεί να φανεί και από τα αρχεία που υπάρχουν στις βιβλιοθήκες του Dibner και του Ινστιτούτου Smithsonian, χαρακτηριστικές ήταν οι λεπτομέρειες που έδινε στον σκιτσογράφο, τον Peter:

 

"Κάνε κοντινό, αλλά δείξε ολόκληρη τη φιγούρα της WW. Σχεδίασε προσεκτικά τις αλυσίδες εδώ - οι άντρες του Άρη, του Θεού του Πολέμου, δεν είναι άσχετοι! Φόρεσε ένα μεταλλικό κολάρο στην WW με μια αλυσίδα να φεύγει από το κάδρο, όπως γίνεται με τους φυλακισμένους, όταν περπατούν στη σειρά. Τα χέρια της να είναι δεμένα στο στήθος της. Βάλε διπλό δέσιμο της αλυσίδας στους καρπούς της ανάμεσα από τα περιβραχιόνιά της - αυτά κρατούν τα χέρια της δεμένα. Ύστερα βάλε άλλη μια αλυσίδα, μεγαλύτερη, από την οποία ξεκινά ένα νέο σκοινί που δένεται πάνω από τα γόνατά της. Φτιάξε δυο ζευγάρια χέρια που την κρατούν αλλά έρχονται έξω από το κάδρο. Όλο το κάδρο θα χάσει το νόημα της ύπαρξής του εάν δεν τα σχεδιάσεις όλα ακριβώς όπως τα περιγράφω εδώ".

 

Ο Gaines προώθησε την επιστολή της Frank στον Marston, ο οποίος την έσκισε. Όμως κατόπιν ήρθε και δεύτερο παράπονο για τα βασανιστήρια που υφίστατο η ηρωίδα. Αυτή τη φορά από την Dorothy Roubicek, την πρώτη γυναίκα σεναριογράφο της DC Comics. "Προφανώς δεν περίμενα από την κυρία R. να τα καταλαβαίνει όλα αυτά. Εξάλλου εγώ έχω αφιερώσει όλη μου τη ζωή στις ψυχολογικές αξίες. Η κυρία R. είναι στον χώρο των κομικς, πόσο; Έξι μήνες; Και ποτέ δεν ήταν στην ψυχολογία. Αλλά το μυστικό στην γυναικεία συμπεριφορά είναι ότι οι γυναίκες αρέσκονται στην υποτέλεια. Στο να είναι δεμένες", έγραψε τότε ο Marston στον Gaines.

 

Η Roubicek δούλευε πάνω στον Superman. Ήταν εκείνη που είχε εφεύρει τον κρυπτονίτη. Θεωρούσε πως και οι υπερήρωες πρέπει να έχουν αχίλλειους πτέρνες. Είπε τότε στον Gaines, πως κατά τη γνώμη της η Wonder Woman έπρεπε να μοιάζει περισσότερο με τον Superman. Όπως εκείνος δεν θα πήγαινε πίσω στον πλανήτη Κρύπτον, έτσι και εκείνη δεν θα έπρεπε να μπορεί να επιστρέψει πίσω στο νησί του Παραδείσου, όπου συμβαίνουν τα πιο πρόστυχα πράγματα. Ο Gaines την έστειλε να βρει την Bender και να την συμβουλευτεί. Εκείνη απάντησε ότι δεν διέκρινε "μαζοχιστικά ή σαδιστικά στοιχεία στην Wonder Woman", ενώ ταυτοχρόνως εκτιμούσε τον τρόπο με τον οποίο ο Marston έπαιζε με τον φεμινισμό. "Θεωρεί ότι ο γιατρός Marston χειρίζεται πολύ έξυπνα όλο το 'πείραμα' όπως το αποκαλεί η ίδια. Θεωρεί πως φέρνει στο προσκήνιο το πραγματικό διακύβευμα - αυτό που κατά την ίδια προκαλεί τις διαφωνίες που υπάρχουν. Δεν πρόκειται για διαφορές μεταξύ των φύλων με σεξουαλικό πρόσημο, ούτε για μια μάχη για την υπεροχή, αλλά για ένα πρόβλημα στις σχέσεις μεταξύ των φύλων. Η γιατρός Bender θεωρεί ότι αυτό το σενάριο πρέπει να μείνει ως έχει", ήταν η αναφορά της σεναριογράφου. 

 

229980g-gallerychar_1900x900_ww8_52ab8f656e8b93.53907551.jpg

 

Ο Gaines ανακουφίστηκε τότε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1943, όταν έλαβε μια επιστολή από έναν λοχαγό του Αμερικανικού Στρατού, τον John D. Jacobs. "Είμαι ένας από εκείνους τους περίεργους, άτυχους άντρες, που αντλούν τεράστια ερωτική απόλαυση από την σκέψη και μόνο μιας όμορφης γυναίκας δεμένης ή με μάσκα ή με εξαιρετικά ψηλά τακούνια και μπότες με κορδόνια ή σε κάθε περίπτωση σε οποιασδήποτε μορφής κράτηση", έγραφε θέλοντας να μάθει εάν ο συγγραφέας της Wonder Woman έχει τις ίδιες επιθυμίες με τον ίδιο και εάν ναι, μήπως έχει στην κατοχή κάτι από όλα όσα απεικονίζονται ή είναι προϊόν της φαντασίας του. Για το αρχείο, ο γιος του Marston δήλωσε στο περιοδικό του Smithsonian, πως ο πατέρας του αυτά τα έβλεπε μεταφορικά και πως ποτέ δεν είχε δει γυναίκα δεμένη στο κρεββάτι ούτε κάποιο από αυτά τα αντικείμενα.

 

Ο εκδότης έστειλε μια επιστολή στον ψυχολόγο λέγοντας ότι μόλις ήρθε αντιμέτωπος με τους φόβους του. Μαζί εσώκλεισε και σημειώσεις της Roubicek αναφορικά με τρόπους που μπορεί κανείς να παρουσιάσει μια γυναίκα υπό κράτηση χωρίς τη χρήση αλυσίδων. "Με αυτές τις σημειώσεις μπορούμε να μειώσουμε τη χρήση αλυσίδων κατά 50% εώς και 75% χωρίς να χάσει ενδιαφέρον η ιστορία και να πέσουν οι πωλήσεις", του είπε. Ο Marston απάντησε ειρωνικά λέγοντας ότι θα μπορούσε να του απαριθμήσει ένα σωρό γυναικεία αντικείμενα ή χαρακτηριστικά που αποτελούν ερωτική φαντασίωση για τους άντρες. "Δεν μπορείς να έχεις έναν πραγματικό γυναικείο χαρακτήρα χωρίς να αγγίξεις κανένα από τα φετίχ των αναγνωστών. Κάτι που, για μένα, είναι ρηχό", έγραψε, προσθέτοντας όμως: "Φυσικά ποτέ δεν θα υπάρξει μέσα στα κείμενα καμία αισχρή φαντασίωση που περιλαμβάνει τον πραγματικό πόνο του θύματος, όπως ο σαδισμός, ο φόνος και τα βασανιστήρια. Ευχαριστήστε την κυρία Roubicek για τις σημειώσεις της".

 

Το 1944, ο Gaines και ο Marston υπέγραψαν μια συμφωνία για να μπει η Wonder Woman ως στήλη σε εφημερίδες. Τότε ο ψυχολόγος προσέλαβε μια μαθήτριά του την, Joye Hummel (πλέον Joye Kelly), να τον βοηθήσει με τα σενάρια. Τα δικά της ήταν πιο αθώα. Αυτή η αντίθεση, όμως, έκρυβε κυρίως άλλους λόγους: Ο Marston είχε κρατήσει τη σχέση του με την Olive κρυφή, όπως ήθελε να μείνει κρυφή και η σχέση της οικογένειά του με την θεία της. Όμως ο ίδιος, η Olive και η Holloway, όπως και ο σκιτσογράφος Harry Peter ήταν βαθιά επηρεασμένοι από τα φεμινιστικά κινήματα και τα κινήματα αντισύλληψης, που συχνά στην εικονογράφησή τους χρησιμοποιούσαν αλυσίδες. Ο Peter είχε εμπλακεί με το φεμινιστικό κίνημα ήδη από το 1912 όταν έκαν την εικονογράφηση για την στήλη "Σύγχρονη Γυναίκα" του περιοδικού Judge. Εκεί συνεργάστηκε με τον σκιτσογράφο Lou Rogers που αργότερα συνεργάστηκε με την Margaret Sanger για το περιοδικό Birth Control Review. Τα σκίτσα τους παρουσίαζαν πάντα μια αλληγορική μορφή γυναίκας δεμένης με αλυσίδες ή με σκοινιά, η οποία έσπαζε τα δεσμά της. Όταν το 1941 ο Marston δημιούργησε την Wonder Woman το έκανε ως μνεία στο έργο της θείας της συντρόφου του. Όμως πήρε αυτό το μυστικό μαζί του στον τάφο του το 1947.

 

Λίγα κόμικ επέζησαν τον πόλεμο και όσα το έκαναν μετά το 1954 άλλαξαν άρδην. Η Αμερικανική Ένωση Περιοδικών Κόμικ υιοθέτησε έναν νέο κώδικα: Κάθε σκηνή τρόμου, εκτεταμένης αιματοχυσίας, αισχρών εγκλημάτων, λαγνείας, σαδισμού και μαζοχισμού δεν επιτρέπεται. Σεξουαλικές αναφορές επίσης δεν πρέπει να γίνονται. Βίαιες ερωτικές σκηνές ή σεξουαλικές ανωμαλίες είναι επίσης απαγορευμένες. Η διαχείριση του έρωτα θα πρέπει να εστιάζει στην οικία και στην αγνότητα του γάμου".

 

Μετά τον θάνατο του Marston, η Olive και η Holloway έζησαν μαζί στην Τάμπα της Φλόριντα. Η πρώτη πέθανε το 1990 σε ηλικία 86 ετών. Η Elizabeth Holloway πέθανε το 1993. Οι New York Times έγραψαν έναν επικήδειο με τον τίτλο: "Elizabeth H. Marston, η έμπνευση για την Wonder Woman, 100 ετών". 

 

Πηγή

 

Μέρος της ιστορίας υπάρχει και σε αυτό το άρθρο.

Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους

  • Valtasar changed the title to Η πραγματική ιστορία πίσω από τη Wonder Woman [?, tvxs.gr, 10/06/2017]

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Επισκέπτης
Απάντηση σε αυτό το θέμα ...

×   Έχετε επικολλήσει περιεχόμενο με μορφοποίηση.   Κατάργηση μορφοποίησης

  Επιτρέπονται μόνο 75 emoticons maximum.

×   Ο σύνδεσμός σας έχει ενσωματωθεί αυτόματα.   Εμφάνιση ως σύνδεσμος

×   Το προηγούμενο περιεχόμενό σας έχει αποκατασταθεί.   Διαγραφή εκδότη

×   Δεν μπορείτε να επικολλήσετε εικόνες απευθείας. Ανεβάστε ή εισάγετε εικόνες από URL

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.