ΣΟΥΠΕΡΚΡΑΧ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ ΜΕ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

[GreekComicFan]

Τιμή καταλόγου: 18€

 

Όταν έπεσε αυτή η έκδοση στα χέρια μου για παρουσίαση την φοβήθηκα, όχι για αυτά που θα διάβαζα, αλλά για το κατά πόσο θα έστεκε σαν κόμικ, κάτι που προφανώς φόβισε πολλούς από τους «τολμηρούς αναγνώστες» της παρέας μας, αν κρίνω από τους σχεδόν 20 μήνες που πέρασαν από την έκδοση του, μέχρι τελικά να βρει την πορεία του προς το φόρουμ. Το κέρδισε το στοίχημα; Και ναι και όχι κατά την γνώμη μου.
 
Ο Ντάριλ Κάνινγκχαμ είχε αναθέσει εξαρχής στον εαυτό του ένα αρκετά δύσκολο έργο: Δεν αρκέστηκε στο προσπαθήσει να εξηγήσει στο απλό κοινό το πως δουλεύει το όλο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά και να προσπαθεί να βρει όλα τα αίτια και τις παραμέτρους που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε τώρα. Για να το κάνει αυτό, χώρισε την έκδοση σε τρεις ενότητες.

 

Στην πρώτη, βιογραφεί την Άυν Ραντ. Γνωστή κυρίως στους Αμερικάνους - και ξώφαλτσα και σε μας - λόγω της διασκευής του βιβλίου της Atlas Shrugged (Ο Άτλας Επαναστάτησε) πρόσφατα σε ταινίες αλλά και ως έμμεση επιρροή για το άλμπουμ 2112 των Rush, η Ραντ είναι υπεύθυνη για το φιλοσοφικό σύστημα του Αντικειμενισμού, ένα σύστημα που ο Κάνινγκχαμ πιστεύει πως επηρέασε βαθύτατα τον τρόπο σκέψης των υπεύθυνων της οικονομίας της Αμερικής (που φυσικά αντιγράφτηκε και από τα άλλα έθνη) ή απλά τους έδωσε δικαιολογία για να πράξουν χωρίς τύψεις. Υπόψη πως ο αντικειμενισμός (και συνακολούθως, η συνολική κοσμοθεωρία της Ραντ), έχει επανειλημμένα κατακριθεί ως εγωκεντρικός και ενάντια στο σύνολο και το κράτος πρόνοιας, προασπίζοντας το ατομικό δικαίωμα έναντι του κοινού καλού^1. Ο Κάνινγκχαμ δεν λέει κάτι καινούργιο εδώ πέρα. Δεν υπάρχει ρετροσπέκτιβα στην Ραντ που να έχω διαβάσει εδώ και 20 χρόνια που να μην λέει ότι αναφέρεται και στο Σούπερκραχ, το πως δηλαδή, παρόλους τους ισχυρισμούς της για το αντίθετο, η προσωπική της ζωή και ψυχολογικές διαθέσεις επηρέασαν τα όσα πίστευε και πως στην πράξη μόνο ιδεώδεις δεν ήταν. Το μόνο που ίσως αποτελεί νέο για μένα είναι πως ανάμεσα στους πρώιμους υποστηρικτές της ήταν και ο γνωστός μας Άλαν Γκρηνσπαν, πρόεδρο της Ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ από το 1987 έως και το 2006 και πρόσωπο-κλειδί σε πολλά από όσα περιγράφονται. Το σχέδιο σε αυτή την ενότητα, κακότεχνο πέρα από όποια δικαιολογία ύφους και ούτε καν πρωτότυπο ακόμα και έτσι, κάνει τουλάχιστον την δουλειά του στο να συνοδέψει τα περιγραφόμενα γεγονότα, χωρίς όμως να μπορεί να τα εμπλουτίσει με οπτική αφήγηση.

 

Η δεύτερη ενότητα με τον τίτλο Το Κραχ είναι αυτή όπου μπαίνει στο ζουμί ο δημιουργός, εξηγώντας πως άρχιζαν οι τράπεζες, επενδυτικές και μη, να βρίσκουν ολοένα και πιο ευφάνταστους τρόπους να βγάλουν χρήμα από ζημιογόνους κατά τα άλλα καταστάσεις. Tζογάροντας τα, μεταθέτοντας χρέη σε άλλους, με options, hedge funds, credit default swaps, ανταλλαγή χρέους από δολάρια και γιεν σε ευρώ (η Ελληνική περίπτωση με την Goldman Sachs), κ.τ.λ. και με ταυτόχρονες - επιτυχείς - προσπάθειες της μείωσης της κρατικής παρεμβατικότητας και των νομοθετικών ρυθμίσεων. Εδώ είναι που φαίνεται και η αδυναμία του Κάνινγκχαμ ως κομίστα. Ξεκινάei πάλι με κάποια επάρκεια, αλλά όσο πιο σύνθετα γίνονται τα πράγματα που περιγράφονται, τόσο το σχέδιο δυσκολεύει να υποδείξει αυτό που λέει το κείμενο, καταφεύγοντας σε κλισεδιάρικα κολπάκια (χαμογελαστά κτήρια, ειρωνικά τσιτάτα που άνετα θα έβρισκε κανείς στο facebook, πανοραμικά της πόλης, γιατί έτσι κ.τ.λ.).  Ο αναγνώστης λοιπόν βασίζεται καθαρά στο πολύ καλά δομημένο κείμενο του συγγραφέα, που όμως επειδή ακριβώς είναι απλοποιημένο για να γίνει κόμικ, κάπου μπορεί να χαθεί. Και αναρωτιέμαι λοιπόν εγώ τώρα: Ποιος ο λόγος να διαλέξει κανείς να παρουσιάσει ένα τέτοιο φλέγον θέμα σε κόμικ αν δεν σκοπεύει να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του μέσου; Δεν λέω να κάνει σύνθετο σχέδιο, μιας και αυτό είναι το στυλ του, αλλά να δώσει περισσότερο βάση στο τι παρουσιάζουν τα καρέ, τουλάχιστον.

 

Η τρίτη και τελευταία ενότητα ονομάζεται Η Εποχή του Εγωισμού, και εδώ ο δημιουργός προσπαθεί να δέσει και υπερθεματίσει τα όσα ανάλυσε στα άλλα κεφάλαια. Αναλύεται το κυνήγι του κέρδους ως αυτοσκοπός, το να μην νοιώθει κανείς υπόλογος, να λείπει η εμπάθεια και το κράτος πρόνοιας (περιγράφονται περιστατικά στην Αγγλία, την χώρα του δημιουργού). Προσπαθεί επίσης, χωρίς να τα καταφέρει και πολύ καλά είναι η αλήθεια, να χωρίσει τους ανθρώπους σε κατηγορίες και ανάλογα με το πολιτικά τους πιστεύω και το πόσο συντηρητικοί ή προοδευτικοί είναι και πως αυτό επηρεάζει την όλη στάση τους σε καυτά ζητήματα, αναφέροντας κάποιες στατιστικές και έρευνες που έχουν γίνει. Κάνει και μια ισχνή προσπάθεια να αναλύσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε φιλοσοφίας προς χάρη αντικειμενικότητας, αλλά δεν του βγαίνει, και το ξέρει.

 

Η έκδοση συμπληρώνεται με έναν πρόλογο, σχόλια διάφορων μέσων για το GN, καθώς και με βιβλιογραφία και γλωσσάρι όρων. 

 

Καταλήγοντας, θα έλεγα πως είναι ένα κόμικ που πρέπει να διαβάσετε όλοι κάποια στιγμή στην ζωή σας. Απέχει από το ιδανικό αλλά έχει πράγματα να πει και θέματα να αναλογιστεί ο καθένας, ότι και να πιστεύει. Ναι, είναι στρατευμένο και ναι η κόμικ φόρμα δεν ήταν και τόσο χρήσιμη τελικά, ενώ η όλη "γνωμάτευση" βασίστηκε στην νοοτροπία ενός λαού, που ναι μεν τα ξεκίνησε όλα αυτά αλλά δεν αρκεί κατά την γνώμη μου για να περιγράψει επαρκώς την κατάσταση παγκοσμίως, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε. Αυτός που τα κατάφερε άψογα στον ρόλο του πάντως ήταν ο Αβραάμ Κάουα, με μια στρωτή και κατανοητή μετάφραση.  

 

 

^{1. Σαφώς και το απλουστεύω. Δεν θα αντικαταστήσω την wikipedia ή όπου αλλού θέλετε να το ψάξετε για να κρίνετε μόνοι σας.}  

[GreekComicFan]

Ο τίτλος διατίθεται και ψηφιακά.

[totally_wired]

το είχα διαβάσει σχετικά γρήγορα όταν το αγόρασα και μπορώ να πω πως μου άρεσε χωρίς να τρελαθώ όμως.

 

σίγουρα πολύ καλύτερο από άλλα βιβλία με παρόμοιο θέμα και σίγουρα αξίζει μια ανάγνωση

[GreekComicFan]

Στα 9€ στην Πολιτεία (50% έκπτωση).