Σας έχει απογοητεύσει ποτέ κάποιος αγαπημένος δημιουργός;

[GeoTrou]

Γουστάρετε τον τάδε δημιουργό τρομερά. Έχετε διαβάσει πολλά από τα κόμικς του και όλα σας άρεσαν πολύ. Πιάνετε το τελευταίο που έβγαλε ή κάποιο λιγότερο γνωστό και σιχτιρίζετε την ώρα και τη στιγμή, γιατί είναι πατάτα τεραστίων διαστάσεων και ακόμα κι εσείς, ως φαν, δεν μπορείτε να το αρνηθείτε. Σας έχει τύχει ποτέ;

 

Προσωπικά, οι πιο χτυπητές τέτοιες περιπτώσεις είναι δύο:

• Το Polonius σε σενάριο και σχέδιο του Tardi: προφανώς το έπιασα λόγω του Tardi, αλλά διάβασα με το ζόρι πέντε ή έξι σελίδες. Κάκιστη ροή, αδιάφορο σενάριο και το σχέδιο με χάλασε πάρα πολύ. Κι όμως...
• Το X'ed Out του Charles Burns: λατρεύω τον Burns, αλλά αυτό το πράγμα δε βγάζει νόημα. Πολύ ωραίο το σκίτσο, αλλά πραγματικά δεν έχω διαβάσει πιο ακαταλαβίστικο κόμικ. Απορώ πώς ολοκλήρωσα τρεις τόμους και κυρίως πώς έχει λάβει τόσο καλές κριτικές.

[Μενίγ Πουαγώ]

Ειλικρινά??? Όχι... Τρεις είναι οι αγαπημένοι μου... Rosa, Barks και Ziche. Και οι τρεις με διπλή υπόσταση. Σχέδιο και σενάριο. Απο Keno έχω διαβάσει ότι έχει γράψει-σχεδιάσει με παπιά και πραγματικά δε του βρίσκω ψεγάδι. Τον Θείο Carl τον γνώρισα πληρέστατα μέσα από την ολοκλήρωση της ανάγνωσης της Βιβλιοθήκης Disney. Τον τίτλο Δάσκαλος τον κέρδισε με το σπαθί του. Δημιούργησε μεγάλο σύμπαν γύρω από τον Ντόναλντ και είχε αξιολογότατους μαθητές όπως τον Rosa που ανέφερα πριν. Τέλος το τρελό σχέδιο της Σύλβιας σε συνδυασμό με το ακόμα πιο τρελο σενάριο είναι ένας αχτύπητος συνδυασμός γέλιου!!! Σαν να παρκολουθείς τηλεοπτική σειρά σε καρέ...   

[Laz33]

Σε μεγάλο βαθμό όχι.
Μου έχει συμβεί σε μικρό βαθμό με τον Goscinny, με κάποιες πολύ μέτριες ιστορίες που έγραψε στα Ιζνογκούντ.
Κυρίως στα άλμπουμ "Μια Νεράιδα για τον Ιζνογκούντ" και "Ένα Καρότο για τον Ιζνογκούντ".
Α και οι "Εφιάλτες του Ιζνογκούντ" ήταν κατώτεροι του επιπέδου που μας συνήθισε ο μεγάλος αυτός δημιουργός.
Αλλά χοντρή πατάτα από Goscinny δεν έχω διαβάσει.

[kwtsos]

Ωραιο θεμα το συγκεκριμενο.

 

Απο τις light περιπτωσεις θα πω ο Ed Brubaker στο Fatale. Ξεκινησε πολυ δυνατα για να καταληξει χλιαρο στην καλυτερη. Ολα τα αλλα του που εχω διαβασει ειναι απο 7 και πανω στην kwtsoκλιμακα οποτε δικαιολογειται ενα στραβοπατημα

 

Σε χοντρη περιπτωση θα αναφερω τον Alan Moore στο Neonomicon οπου οποτε το θυμαμαι η αντιδραση μου ειναι καπως ετσι.

[Dredd]

Με πρόλαβε ο kwtsos από όλες τις απόψεις

 

Πρώτον πολύ καλό θέμα.

 

Δεύτερον, και εμένα πρώτα στο μυαλό μου ήρθε ο Brubaker λόγω Fatale. Έχει γράψει όμως τόσα καλά, και πριν και μετά, οπότε συγχωρείται.

 

Θα πω και για τον Jodorowsky, ο οποίος στο Borgias πρώτα τον λάτρεψα και μέσα στις 10 τελευταίες σελίδες τον μπινελίκωσα.

[Lord Makro]

Σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιοι αγαπημένοι μας δημιουργοί δεν αποδίδουν αυτό που περιμένουμε από αυτούς.

 

Αλλά σε τόσο μεγάλο βαθμό που να αναρωτιέμαι τι πατάτα είναι αυτή που διάβασα, δεν μου έχει τύχει.

Οι αγαπημένοι είναι πραγματικά αγαπημένοι

[batigoal]

Απο τους αγαπημενους μου δεν ειναι, ειναι ομως απο αυτους που εχω σε αρκετη εκτιμηση και εχω διαβασει αρκετα του κομικς. Αυτο που μου ηρθε λοιπον πρωτο στο μυαλο ειναι Τα λιονταρια της Βαγδατης του Βον, περιμενα πολλα περισσοτερα. Προσδοκιες που διαψευστηκαν, ειχα και απο το Bojeffries saga του Moore. 

 

[Θλιμμένος Μπούφος]

Ο Αρκάς είναι ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό. Δεν μπορώ να διαβάσω τίποτα από αυτά που έχει βγάλει τα τελευταία 3 χρόνια, αν και είναι ένας από τους αγαπημένους μου Έλληνες στον χώρο

[GeoTrou]

Συνυπογράφω για Αρκά.

[Kurdy Malloy]

Αν σε απογοητεύει κάποιος ενδεχόμενα θα έπρεπε να πάψει να θεωρείται αγαπημένος. πχ ο Χόντο με τα Πριν, Μετά, Κατά, Παραδίπλα από το Ίνκαλ με έκανε να τον σιχτιρίσω. Πλέον δεν τον θεωρώ αγαπημένο δημιουργό άρα δεν ξέρω αν εμπίπτει στην περίπτωση.

 

Πιο συνηθισμένο είναι κάποιος δημιουργός να σε κάνει να τον βαρεθείς όταν μεγαλώνοντας έχει αρχίσει και μανιερίζει επικίνδυνα (παράδειγμα ο Hermann στο Jeremiah)

[GeoTrou]

Αν σε απογοητεύει κάποιος ενδεχόμενα θα έπρεπε να πάψει να θεωρείται αγαπημένος. πχ ο Χόντο με τα Πριν, Μετά, Κατά, Παραδίπλα από το Ίνκαλ με έκανε να τον σιχτιρίσω. Πλέον δεν τον θεωρώ αγαπημένο δημιουργό άρα δεν ξέρω αν εμπίπτει στην περίπτωση.

 

Πιο συνηθισμένο είναι κάποιος δημιουργός να σε κάνει να τον βαρεθείς όταν μεγαλώνοντας έχει αρχίσει και μανιερίζει επικίνδυνα (παράδειγμα ο Hermann στο Jeremiah)

 

Δε συμφωνώ με αυτό. Πιστεύω πολύ δύσκολα θα σου αρέσουν όοολα τα κόμικς/ταινίες/βιβλία ενός δημιουργού εξίσου. Κι εξάλλου, είναι λογικό να υπάρχουν ατοπήματα. Αυτά που ανέφερα, δεν έριξαν στα μάτια μου τους δημιουργούς. Απλά δεν μου τους ανέβασαν, όπως πιθανώς περίμενα.

Όσο για τα Τριγύρω από το Ινκάλ, νομίζω κι εμένα θα με κάνουν να χάσω την υπομονή μου και γι' αυτό αναβάλλω την ανάγνωσή τους.

[zade]

H πρώτη περίπτωση που μου έρχεται και εμένα στο νου είναι το Fatale. Δεν είναι ότι είναι κακό. Τουναντίον, είναι ένα πάρα πολύ καλό και προσεγμένο κόμικ. Απλά όταν ο ίδιος ο δημιουργός έχει θέσει το πήχη τόσο ψηλά με τις προηγούμενες δουλειές του και αυτή είναι χαμηλότερα από τα στάνταρ που ο ίδιος έχει θέσει, απογοητεύεσαι. 

 

Ως κόμικ εξακολουθεί να πιάνει κορυφές απάτητες για άλλους, αλλά όταν ο συγκεκριμένο δημιουργός έπαιζε πάντα "Έβερεστ" και αυτό είναι "Κιλιμάντζαρο" , νιώθεις ότι κάπου σου το χάλασε.

 

 

 

Πάντως συνήθως αυτό το φαινόμενο συμβαίνει με δημιουργούς πολύ υψηλού προφίλ και όχι με τους υπόλοιπους. Ήδη τα παραδείγματα που έχουν αναφερθεί αφορούν κυρίως μεγάλα ονόματα. Οπότε ίσως τελικά δεν είναι ότι μόνο αυτοί έχουν το συγκεκριμένο πρόβλημα. Ίσως είναι ότι περισσότερο αυτούς βάζουμε στο μάτι και απ αυτούς έχουμ περισσότερες απαιτήσεις.

[Christaras]

Μακράν ο Αρκάς...

[germanicus]

Αν σε απογοητεύει κάποιος ενδεχόμενα θα έπρεπε να πάψει να θεωρείται αγαπημένος. πχ ο Χόντο με τα Πριν, Μετά, Κατά, Παραδίπλα από το Ίνκαλ με έκανε να τον σιχτιρίσω. Πλέον δεν τον θεωρώ αγαπημένο δημιουργό άρα δεν ξέρω αν εμπίπτει στην περίπτωση.

 

Πιο συνηθισμένο είναι κάποιος δημιουργός να σε κάνει να τον βαρεθείς όταν μεγαλώνοντας έχει αρχίσει και μανιερίζει επικίνδυνα (παράδειγμα ο Hermann στο Jeremiah)

Το σκέφτομαι τόσες μέρες και μου φαίνεται ότι καταλήγω σε αυτό που είπε ο Kurdy.

 

Hugo Pratt και Crepax που είναι τα 2 πρώτα ονόματα που μου έρχονται ως καρααγαπημένων, ότι και να έπεσε στα χέρια μου, το διάβασα μέχρι τέλους. Δεν είπα για κανένα τους έργο "τι πατάτα είναι αυτή" (θυμίζω πως το ερώτημα είναι εάν καταλήξαμε να σιχτιρίζουμε που το πιάσαμε στα χέρια μας )

 

Ούτε με Goscinny το έχω κάνει αυτό. Τα έχω διαβάσει μέχρι τέλους χωρίς να βλαστημήσω.

 

Κάποτε λάτρευα, πέθαινα, για τον Bilal. Τότε όμως είχα επαφή μόνο με τις συνεργασίες του με τον Κριστίν και με την τριλογία Νικοπόλ. Όταν πέρασα στην τετραλογία του Τέρατος, σιχτίριασα την ώρα και τη στιγμή, κάποια δεν τα διάβασα ποτέ (ίσως και να μην τα έχω) και ενώ συνεχίζω να τον θεωρώ τεράστιο σχεδιαστή, έχει σταματήσει να είναι αυτό που θα έλεγα "αγαπημένος" μου.

 

... Ίσως όταν αγαπάς κάτι, όταν λες ότι "αυτό είναι αγαπημένο μου", τότε το δέχεσαι, το απορροφάς στο όλο του. Και με τα καλά μου και με τα κακά του. Ίσως πάλι αυτή να είναι η δική μου ψυχοσύνθεση

 

 

 

υγ αγαπημένος μου είναι και ο Mignola. εκεί υπάρχουν δικές του, προσβάσιμες σε εμένα, δουλειές που δεν έχω διαβάσει ακόμα, ούτε όμως εκεί νομίζω πως υπάρχει κάτι που να είναι σενάριο+σχέδιο Mignola που να με έχει σιχτιριάσει

[GeoTrou]

Με Pratt και Goscinny έχω πάθει το ίδιο. Όλα μου αρέσουν, αν και προφανώς δεν τα βάζω όλα ισάξια. Από εκεί και πέρα, ο Moebius έχει μερικά αδιάφορα, αν και όλα μου έχουν δώσει και κάτι. Ο Trillo ίσως έχει μερικές αστοχίες, ο Jodo αρκετές, αλλά δεν μπορώ να πω ότι διάβασα κάτι απ' αυτούς και χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο.

[Επιθεωρητής Le Pit]

Το έχω πάθει και με ξένους και με Έλληνες δημιουργούς και από φίλους δημιουργούς (για τους Έλληνες δεν θα μιλήσω για να μην μ ακούσουν οπότε ας κράξουμε άφοβα κανέναν ξένο)

   Όσον αφορά τον ΒΙLAL που είναι ένας από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές, θα σχολιάσω ότι γενικότερα τον έκρινα σαν σχεδιαστή περισσότερο και όχι τόσο σαν σεναριογράφο και σχεδιαστικά ελάχιστες φορές με έχει απογοητεύσει (εννοώ σε ανατομικές αστοχίες η κακές κατά τη ΄γν'ωμη μου επιλογές καδραρίσματος -μιλαω για κάποιες φορές που μου συνέβη στον ύπνο του τέρατος, θεωρώ ότι η τριλογία Νικοπόλ διαφέρει πολύ σχεδιαστικά από τον ΄΄υπνο του τέρατος ,οπότε μόνο και μόνο για τις τεράστιες διαφορές τεχνοτροπίας αξίζει να τα έχω στη βιβλιοθήκη μου).

 

 Σχετικά με τον Τάλμποτ(Τον βάζω στους αγαπημένους επειδή με έχει εντυπωσιάσει άλλα δεν είναι τόσο μεγάλη αδυναμία μου όσο ο Μπιλάλ) ,έχω τιμήσει τα έργα του Λούθερ Ακράιτ και Grandville, πρώτα όμως πήρα το δέυτερο που ίσως είναι μεταγενέτερο, εκεί αν και το στυλ του ήταν τελείως διαφορετικό και καρτουνίστικο ήταν άρτιο, ενώ στο Λούθερ Ακράιτ έχει κάποιες διαφορές σχεδιαστικής ποιότητας ,δηλ κάποια ΄σχέδια αφιέρωσε μια βδομάδα για μια σελίδα και σε κάποια άλλα έκανε μια μέτρια χρήση φώτοσοπ και ένα στυλιζάρισμα που δεν μου άρεσε και με απογοήτευε γιατί θύμιζε ένα μέσο σχεδιαστή υπερηρωικών κόμικς στην ανατομία(σε αντίποδα με κάποια απίστευτα φόντα-κτήρια κτλ που ήταν για να τα χαζεύεις με θαυμασμό (εκτός αν ήταν φωτοσοπ και δεν το πήρα χαμπαρι )). Βέβαια αυτό είναι φυσικό επακόλουθο όταν κάνεις μια τόσο τεράστια σε όγκο δουλειά και με τόσο υπερβολική λεπτομέρεια σε πολλές σελίδες που για να την ακολουθήσεις σε όλο το κόμικ πρέπει να το φτιάχνεις 30 χρόνια...

 

Ο Μανάρα επείσης είναι αγαπημένος στο σχέδιο ,άλλα με έχει ξενερώσει ορισμένες φορές σχεδιαστικά γιατί ενώ έχει αυτές τις δυνατότητες, είδα και πιο μέτριες σχεδιαστικές λυσεις πχ στους Βοργίες, που εντάξει είναι λογικό στα πλήθη σελίδων ,άλλα όσο δεν τα πιάνει το μάτι είναι οκ,αν τα βλέπεις λεες,πως είναι έτσι εκεί το χέρι,εκεί τι πιάνει τώρα έτσι...κτλ,δη καλό είναι να το ξεκλέβουμε,όσο δεν φαίνεται...Για το σενάριο, με τον Μανάρα  δυστυχώς ξενέρωνα συννέχεια,

 

το ίδιο και με τον μέγιστο Serpieri και το Ντρούνα, ενώ σχεδιαστικά μου κράταγε συννέχεια το ενδιαφέρον, η πλοκή δεν με κάλυπτε και σταμάταγε τις σεξουαλικές σκηνές στη μέση...για να δώσει αδιάφορες σεναριακές πληροφορίες, κάτα την ταπεινή μου γνώμη, δηλ καλύτερα να ήταν χωρίς συννεφάκια, ποιος παρακολουθεί την ιστορία ? Και εντάξει αν είχε μια ιστορία της προκοπής που να πήγαινε κάπου οκ, άλλα με αυτά που έχω διαβάσει δεν είχα παρατηρήσει κάτι τέτοιο, σου έφτιαχνε το κλίμα να αδημονείς για "μάτι" και όχι για να μάθεις την υπόθεση κ αυτό με απογοήτευσε.

ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ που με απογοήτευσε αφού κατάλαβα ότι διαβάζουμε οφθαλμόλουτρο και ας το κρίνουμε σύμφωνα με αυτό ήταν η διαφορά αναλογιών της ντρούνας ως προς το σωματότυπο!! Αλλού την έκανε φωτομοντέλο, δηλ σχετικά αδύνατη με λίγο πιο π΄λούσιο μπούστο κ οπίσθιο και σε άλλες σελίδες...ξέφευγε προσθετωντάς της 22 κιλα!! ΄Δεν έχω πρόβλημα με το ένα ή το άλλο, άλλα είχα πρόβλημα με την πιστότητα του character design , δηλαδή έχουμε τρωφαντή ηρωίδα με τεράστια προσόντα ή αδύνατη με μόνο αυξημένα τα επίμαχα σημεία.

 

Επείσης και ο Πραττ είναι αγαπημένος και δεν με τράβηξε το ίδιο σε όλα τα άλμπουμ του Κόρτο. Το πρώτο που είχα διαβάσει ήταν το Κέλτικα το οποίο και παραμένει αγαπημένο, παρόλο που είχε short stories, τόσο περιεκτικές όμως και πανέμορφες. Με αυτό του ύψος του  πύχη, όταν διάβαζα τεράστιες ιστορίες σε άλμπουμ με πολύ πιο χαλαρό ρυθμό αφήγησης, οκ πάλι το απολάμβανα επειδή είναι το στυλ μου, μελέτη μιας εποχής του 1920 κτλ,ιστορικές αναφορές κοστου΄μια,ταξίδια, ναι άλλα αν το δω αντικειμενικά το σενάριο  θεωρώ είχε κάνει κοιλια και με χιουμοριστικές πινελιές που δεν μου έβγαζαν γέλιο κ τις θεώρησα περιττές (γιατί γράφτηκαν το 70ς -80ς), οπότε οι αρχικε΄ς προσδοκίες που είχα για τη σειρά δεν επαληθέυτηκαν.

 

   Αυτά θυμάμαι προς το παρόν, σόρι που με αυθάδεια σχολίασα αυτά τα ιερά τέρατα , άλλα νομίζω ότι το θέμα αυτό ζητάει κ φυσικά μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω αυτούς τους δημιουργούς επειδή είναι μεγάλες μου αγάπες.

[dimious200]

Δε μου ερχοταν κατι για αρκετες μερες. Δε μπορουσα να σκεφτω καποιον δημιουργο που να τον χαρακτηριζω αγαπημενο και να εχω διαβασει κατι δικο του που να το θεωρησα βλακεια. Απο τους αγαπημενους μου μου αρεσουν ολα,αν καποιος δημιουργος εχει καποια κομικ που λατρεψα και καποια που μισησα δε θα ανηκει στους αγαπημενους μου  Δε σημαινει οτι οι δημιουργοι των αγαπημενων μου κομικ ειναι και οι αγαπημενοι μου

Μετα ομως διαβασα το σχολιο για τον Αρκα και πελον ειναι ταμαμ για την κατηγορια αυτη! Δε με νοιαζουν τα πολιτκα του σκιτσα, αστα στην ακρη,αναβουν και τα αιματα. Αλλα ρε φιλε,αυτα τα τελευταια που βγαζει με τα ζευγαρια και τα ακομα πιο τελευταια με τους μηνες ενταξει τι να πω, το section με τα ανεκδοτα των Σαινιων εβγαζε πιο πολυ γελιο..

 

Θα μπορουσα να βαλω και κατι εντελως αδιαφορες 2/3/4/10σελιδες ιστοριες του Ροσα αλλα απο τη στιγμη που μιλαμε για πονηματα τοσου μικρου μεγεθους θα ηταν ασχημο να τα αναφερω εδω

 

Κατα τα αλλα οποιο απογοητευτικο κομικ και αν διαβασα (σε συνεχεια καποιυ εξαιρετικου/πολυ καλου) δεν ηταν απο αγαπημενο δημιουργο

Επεξεργασία Ιανουαρίου 15, 2017 από dimious

[Kurdy Malloy]

το ίδιο και με τον μέγιστο Serpieri και το Ντρούνα, ενώ σχεδιαστικά μου κράταγε συννέχεια το ενδιαφέρον, η πλοκή δεν με κάλυπτε και σταμάταγε τις σεξουαλικές σκηνές στη μέση...για να δώσει αδιάφορες σεναριακές πληροφορίες, κάτα την ταπεινή μου γνώμη, δηλ καλύτερα να ήταν χωρίς συννεφάκια, ποιος παρακολουθεί την ιστορία ?

Εντάξει όλοι την έχουνε πατήσει έτσι και αρχικά προσπάθησαν να παρακολουθήσουν την πλοκή στην Ντρουουνα. Το πρόβλημα είναι αν κάποιος φτάσει σε τίποτα Μανδραγόρα και εξακολουθεί να διαβάζει τα μπαλονάκια