The Monster of Paris / Un monstre à Paris (2011)

[Θρηνωδός]

 

Το "Τέρας του Παρισιού" έρχεται να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο σουρεαλιστικών κινουμένων σχεδίων που παράγει ο Γαλλικός τσινεμάς τα τελευταία 15 χρόνια και από τις πρώτες 3D προσπάθειες του. Ο σκηνοθέτης Bibo Bergeron αν και δεν έχει δουλέψει σε πολλές ταινίες είτε ως σκηνοθέτης ("Ο δρόμος για το Ελ Ντοράντο", "Καρχαριομάχος") είτε στο τμήμα του animation ( "Flushed Away", "Woofy", "The Madagascar Penguins", "Sinbad: Legend of the seven seas"), οι περισσότερες δουλειές του είναι αρκετά ικανοποιητικές. Το "Monster of Paris" δεν αποτελεί εξαίρεση αφού έχει πανέμορφα χρώματα και δεμένο σκίτσο χωρίς τις ξύλινες κινήσεις που έχουν από άποψη τα περισσότερα Γαλλικά φιλμ. Έκανε πρεμιέρα στις 12 Οκτωβρίου του 2011 με διάρκεια 90 λεπτά, ενώ βασίστηκε γενικά στην νουβέλα "Le Fantome de l'Opera" του Gaston Leroux. Η παραγωγή ήταν στα χέρια (ποιου άλλου; ) του Luc Besson.

 

 

Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 1910. Ο Raul και ο Emile είναι αχώριστοι φίλοι. Ο μεν κάνει παραδόσεις και ο δε χειρίζεται τις μπομπίνες σε έναν τοπικό κινηματογράφο. Ένα βράδυ πηγαίνουν οι δύο τους για παράδοση στους βοτανικούς κήπους του Παρισιού όπου στην απουσία του καθηγητή που δουλεύει εκεί ανακατεύουν διάφορα βότανα και σκευάσματα με καταστροφικές συνέπειες. Η μαϊμού που είχε αφήσει ο καθηγητής να φυλάει τον χώρο αρχίζει και τραγουδά, ένα ηλιοτρόπιο μεγαλώνει στα 20 μέτρα ύψος σε λίγα δευτερόλεπτα και μια τερατώδης σκιά φαίνεται να ξεγλιστρά στην νύχτα. Το τέρας αυτό δεν είναι άλλο από μια μύγα η οποία απορρόφησε το μείγμα από τα φίλτρα, μεγαλώνοντας σε διαστάσεις ανθρώπου και αποκτώντας πανέμορφη φωνή. Έτσι έρχεται σε επαφή με την Lucille, τραγουδίστρια στο καμπαρέ L'Oiseau Rare και ανεκπλήρωτο παιδικό έρωτα του Raul. Έλα όμως που ο επιθεωρητής της αστυνομίας Maynott, όντας φιλόδοξος και εξουσιολάγνος έχει βαλθεί να συλλάβει και να θανατώσει το λεγόμενο "Τέρας του Παρισιού" που έχει πραγματικά χρυσή καρδιά..είπαμε, σουρεάλ

 

 

Μεταξύ άλλων αυτή η αναπάντεχα καλή ταινία εστιάζει στην δύναμη της μουσικής ως το πιο δυνατό όπλο απέναντι στις παντός τύπου διακρίσεις. Έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες με αγαπημένους τον ντροπαλό καζανόβα Emile και τον Francoeur (το...Τέρας) ενώ είναι μοιρασμένη ισόποσα στην δράση και στην ανάπτυξη χαρακτήρων χωρίς να βαρεθείς ιδιαίτερα. Είναι αρκετά πιστή στην απεικόνιση του Παρισιού των αρχών του 20ου αιώνα χωρίς βέβαια να λείπουν και μερικοί αναχρονισμοί. Το καμπαρέ που δουλεύει η Lucille θυμίζει περισσότερο σκηνή όπερας ενώ ο Francoeur είναι ντυμένος μπλουζμαν (για να κρύβεται από το 911 ). Να σημειωθεί πως τον χαρακτήρα της Lucille ενσαρκώνει η πανέμορφη Vanessa Paradis, Γαλλίδα ηθοποιός και μια από τις πιο γνωστές τραγουδίστριες της χώρας. Πάντως η μουσική της ταινίας (που είναι εν μέρει μιούζικαλ) δεν ένιωσα ότι ήταν απόλυτα ταιριαστή για την χρονολογία που διαδραματίζεται. Αξίζει και με το παραπάνω μια θέαση, είναι φινετσάτη.

 

 

Να σημειωθεί πως για την ταινία αυτή έχουν γίνει καταπληκτικά concept και fan arts. Βέβαια μερικά από αυτά καταλήγουν σε κάποιου είδους ερωτική σχέση μεταξύ της τραγουδίστριας και του τέρατος Ορίστε μερικά που μου τράβηξαν το μάτι. Στη Γαλλία είναι τόσο αγαπημένη αυτή η ταινία που είναι συχνή επιλογή σε διαγωνισμούς cosplay ενώ έχει ανέβει πολλές φορές και σαν θεατρικό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[imdb=tt0961097]