Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ένας Έλληνας Μπάτμαν στη σκιά της Ακρόπολης [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 31/07/2016]


leonidio

Προτεινόμενες Καταχωρήσεις


  • Member ID:  12189
  • Group:  Veterans
  • Topic Count:  848
  • Content Count:  3050
  • Reputation:   41670
  • Achievement Points:  3061
  • Days Won:  28
  • With Us For:  5135 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  51

Ένας Έλληνας Μπάτμαν στη σκιά της Ακρόπολης

 

batman1_1.jpg

Σαν κάθε vigilante που σέβεται τον εαυτό του, ο Νυχτερίδας απεχθάνεται τους μπάτσους και το δηλώνει ανεπιφύλακτα

 

Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς

 

Το είδος της υπερηρωικής παρωδίας δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι μεταμορφώσεις των σωτήρων της ανθρωπότητας σε ό,τι πιο παράταιρο και τα «ταξίδια» τους στα πιο ανοίκεια μέρη, σε μακρινές εποχές, αποτελούν σταθερή και συχνά επιτυχημένη συνταγή.

 

Μία παρωδία με τον Μπάτμαν στη μεταπολεμική Αθήνα δεν είναι όμως και πολύ συνηθισμένη.

 

Μήπως όμως δεν παρωδείται ο Μπάτμαν αλλά η εικόνα μας για την μεταπολεμική Αθήνα;

 

Μετά το βραβευμένο (καλύτερο διαδικτυακό κόμικς στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2015) «Γυρνώ σαν Νυχτερίδα», μια αστική, σατιρικά ερωτική περιπέτεια στην Τρούμπα της δεκαετίας του 1950 με πρωταγωνιστή έναν μασκοφόρο κατ’ εικόνα αλλά όχι κατ’ ομοίωση του Μπάτμαν, ο Πέτρος Χριστούλιας επιστρέφει στον αλλόκοτο χαρακτήρα και τον τοποθετεί στα σοκάκια της μεταπολεμικής Αθήνας με το «Τριγυρνώ Μες στην Αθήνα» (εκδόσεις Jemma Press).

 

Βοηθός του, «sidekick» όπως θα χαρακτηριζόταν σε έναν συμβατικό υπερηρωικό τίτλο, ας πούμε κάτι σαν Robin, είναι ο Δεκαοχτούρας, ένα πεινασμένο χαμίνι της μεταπολεμικής περιόδου και φλεγματικός μπάτλερ του ο Αλμπερτ (με σπεσιαλιτέ του τα γεμιστά), κατ’ αντιστοιχία με τον Αλφρεντ του αυθεντικού Μπάτμαν.

 

Ο καπετάν Νυχτερίδας του Χριστούλια δεν διαθέτει καμιά υπερηρωική δύναμη, όπως άλλωστε και το «πρωτότυπό» του.

 

Ο Μπάτμαν, ωστόσο, είναι τουλάχιστον πολυμήχανος, ευρηματικός, μυώδης και οικονομικά εύρωστος.

 

Ο Νυχτερίδας έχει κοιλίτσα, είναι αξύριστος, φτωχός κι επιρρεπής στο αλκοόλ και στους έρωτες «με την πρώτη ματιά». Για αδιευκρίνιστους και τεχνηέντως συσκοτισμένους λόγους, φορά ένα φτηνό και παλιομοδίτικο υπερηρωικό κοστούμι, μάσκα, μπέρτα και μπότες που δεν φαίνεται να του χρησιμεύουν σε τίποτε.

 

Οδηγεί όμως ένα «εντυπωσιακό» αυτοκίνητο, με κομπολόι κρεμασμένο στον καθρέφτη του, όχι ακριβώς στα πρότυπα του μπάτμομπιλ. Κι από τις περιπέτειές του στις ταράτσες δεν αντικρίζει το Γκόθαμ αλλά μπουγάδες, απλωμένα σώβρακα, καμινάδες, κεραμίδια, ακάλυπτους, παράγκες και αυλές με πηγάδια σε μια ασπρόμαυρη και ρημαγμένη Αθήνα που πασχίζει να ξεπεράσει το τραύμα της κατοχής και του εμφυλίου, χωρίς να τα καταφέρνει και πολύ καλά.

 

Το σήμα στη στολή του (θα ήθελε να) παραπέμπει στην αφαιρετική νυχτερίδα του Μπάτμαν αλλά μοιάζει περισσότερο με κακοσχεδιασμένο κουνούπι. Και οι εχθροί του δεν θυμίζουν καθόλου τους φαντεζί ψυχοπαθείς και εκκεντρικούς εγκληματίες Joker, Riddler, Two-Face, Penguin κ.ά. αλλά είναι κουτσαβάκια, πορτοφολάδες και παλιοί κατοχικοί μαυραγορίτες.

 

Ασε που πονάει αφάνταστα ο ώμος του με πιθανότητες αρθριτικών…

 

kare-1.jpg

Η Αθήνα του ’50 και τα χαρακτηριστικά σημεία της παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πλοκή (αριστερά) όπως επίσης και ένας πρώην μαυραγορίτης της κατοχής (κέντρο) αλλά πίσω απ' όλα κρύβεται ένας μεγάλος (και ανεκπλήρωτος) έρωτας (δεξιά)

 

Η Αθήνα που αναπλάθει ο Χριστούλιας, ως εξωτικός, ανεξερεύνητος και αφιλόξενος τόπος για έναν Πειραιώτη wannabe υπερήρωα («Δεν μου αρέσει να ανεβαίνω στην Αθήνα. Ειδικά το Κολωνάκι με όλους αυτούς τους ξιπασμένους αστούς» μονολογεί ο Νυχτερίδας) είναι το πιο εντυπωσιακό κομμάτι αυτής της σύνθεσης.

 

Ασπρόμαυρη, βρόμικη και καθόλου λαμπερή όπως θέλουν να την παρουσιάζουν οι νοσταλγοί ενός εξωραϊσμένου και ωραιοποιημένου παρελθόντος κατά το οποίο, τάχα, όλα ήταν πιο αληθινά, πιο αγνά και πιο όμορφα.

 

Τα ασανσέρ είναι συχνά χαλασμένα, οι παγοπώλες κάνουν χρυσές δουλειές καθώς τα ψυγεία είναι ακόμα πολυτέλεια, στα καταστήματα κάτω από την Ακρόπολη πωλούνται «Υφάσματα», «Νεωτερισμοί» και «Υποδήματα», στα ταβερνεία και στα καταγώγια η ρετσίνα πάει κι έρχεται, πλανόδιοι κουλουράδες και εφημεριδοπώλες διαλαλούν την πραμάτειά τους και η διασκέδαση του πληθυσμού είναι το Θέατρο Σκιών με τον Καραγκιόζη σε πρώτο ρόλο αλλά και το μπαρμπούτι και τα ρεμπετάδικα.

 

Αυτοί που διαχρονικά παραμένουν ίδιοι είναι οι αστυνομικοί («Α, όλα κι όλα! Εγώ δεν έχω σχέση με τους μπάτσους» ξεκαθαρίζει ο Νυχτερίδας στον Φιόγκο σε μια σκηνή, ενώ σε μια άλλη η δράση εξελίσσεται μπροστά από το 16ο Αστυνομικό Τμήμα φέρνοντας στον νου τον γκαφατζή, μεταμφιεσμένο σε αστυνομικό Κώστα Χατζηχρήστο) και οι ηλικιωμένες γυναίκες που διαβάζουν τον καφέ.

 

Σε αυτήν την Αθήνα προσπαθεί να βάλει τάξη ο καπετάν Νυχτερίδας, ωσάν νέος Δον Κιχώτης, όταν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα ούτε με τον Αργύρη, τον αυστηρό αδερφό της όμορφης Ασημίνας.

 

Οι λεπτομέρειες στην αναπαράσταση αυτής της Αθήνας, άλλες καλά κρυμμένες στα περιθώρια των εικόνων κι άλλες αμεσότερες, και οι αναφορές-παραπομπές στην πολιτική ιστορία της, ακόμα και τη μεταγενέστερη της δεκαετίας του ’50, δημιουργούν ένα μωσαϊκό από καταστάσεις και γεγονότα που αποσιωπούν οι τουριστικοί οδηγοί.

 

Οι χαφιέδες που καιροφυλακτούν και καταδίδουν, το κτίριο (της Μάρφιν; ) που τυλίγεται στις φλόγες και πάνω απ’ όλα η κατοχική Αθήνα με τους μαυραγορίτες και τις γερμανικές περιπόλους, τον αγκυλωτό σταυρό και τους νεκρούς από έλλειψη φαρμάκων και τροφίμων αποδίδονται ως ψηφίδες της ιστορίας αυτής της πόλης, ενός κοντινού παρελθόντος που θέλει να ξεχάσει.

 

Και το πιο παράξενο; Αποδίδονται με χιουμοριστικό τρόπο μέσα από τις παρανοϊκές περιπέτειες ενός διαταραγμένου κι αλλοπαρμένου, κατά τα άλλα συμπαθέστατου και φιλόδοξου μεσήλικα.

 

Και με το ιδιαίτερο, ελκυστικό σχεδιαστικό στυλ του Πέτρου Χριστούλια (βραβείο καλύτερου Ελληνα σχεδιαστή το 2015) που με την ίδια δεξιοτεχνία εικονογραφεί κωμικές και τραγικές σκηνές, πρόσωπα-καρικατούρες και πρόσωπα εκφραστικά, σκηνές μέσα σε ένα αμάξι και απόψεις μιας ολόκληρης πόλης από «ευρυγώνιο» φακό.

 

trigirno.jpg

Το «Τριγυρνώ μες στην Αθήνα» του Πέτρου Χριστούλια (εκδόσεις Jemma Press) είναι το σίκουελ του βραβευμένου «Γυρνώ σαν Νυχτερίδα» και δημοσιεύτηκε σε πρώτη φάση στον ιστότοπο socomic.gr 

 

Σε μια φαινομενικά ανορθόδοξη ιστορία που σε πρώτη ανάγνωση στοχεύει στην αποδόμηση των στερεοτύπων αλλά ουσιαστικά σχολιάζει την ανθρωπολογικά σύνθετη Ιστορία μιας συγκεκριμένης περιόδου.

 

Με χιούμορ που προκύπτει από το (όχι και τόσο) ανοίκειο των καταστάσεων.

 

Πηγή

 

Αφιέρωμα στον Πέτρο Χριστούλια

 

Ακολoυθήστε τα λινκ για να διαβάσετε και τις πολύ ωραίες παρουσιάσεις των δύο έργων, αμφότερες από τον Indian.  :respect:

Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Επισκέπτης
Απάντηση σε αυτό το θέμα ...

×   Έχετε επικολλήσει περιεχόμενο με μορφοποίηση.   Κατάργηση μορφοποίησης

  Επιτρέπονται μόνο 75 emoticons maximum.

×   Ο σύνδεσμός σας έχει ενσωματωθεί αυτόματα.   Εμφάνιση ως σύνδεσμος

×   Το προηγούμενο περιεχόμενό σας έχει αποκατασταθεί.   Διαγραφή εκδότη

×   Δεν μπορείτε να επικολλήσετε εικόνες απευθείας. Ανεβάστε ή εισάγετε εικόνες από URL

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.