Μετάβαση στο περιεχόμενο

Reflections: The Dark Knight Returns [ 21/4/2016 @ Death Disco ]


Ion

Προτεινόμενες Καταχωρήσεις


  • Member ID:  2285
  • Group:  Veterans
  • Topic Count:  940
  • Content Count:  4356
  • Reputation:   35540
  • Achievement Points:  4409
  • Days Won:  26
  • With Us For:  6160 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  41

REFLECTIONS

The Dark Knight Returns

30th Anniversary

Πέμπτη, 10 Μαρτίου 2016

 

12729252_10208837461402876_2169820415470105382_n.jpg

 

Frank Miller's "The Dark Knight Returns" 30th Anniversary.
Thursday 10/3/16 @ Death Disco.

30 χρόνια από την έκδοση του πρώτου βιβλίου από τα τέσσερα, λιγότερο από ένα μήνα από την παγκόσμια πρεμιέρα του σαφέστατα επηρεασμένου "Batman VS Superman: Dawn Of Justice" και ακριβώς τη στιγμή που το τρίτο μέρος της τριλογίας, ''The Master Race'' βρίσκεται σε εξέλιξη, τα Reflections ετοιμάζουν ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα, ερευνώντας όλες τις πτυχές (πολιτικές, καλλιτεχνικές κ.α.) της καλύτερης κόμικς ιστορίας που διαβάσαμε ποτέ...

Mαζί μας με ομιλίες-αφηγήσεις:

Ανδρέας Μιχαηλίδης (Στέππα Μυθολόγιο)
Νίκος Καμπουρόπουλος (εκδότης Webcomics)
Στράτος Χουβαρδάς (Comics In Greece - Ελληνικά Βραβεία Κόμικς)
Μιχάλης Γεωργοστάθης (Fantasticon)
Νίκος Μηλιώρης (Sub-Garden Party)
& η ομάδα του smassing culture.

με την υποστήριξη των: 
Ars Nocturna - Gothic Books,
Comics In Greece,
Jemma Press
Comicstrip , 
Le Disque Noir Records Shop, 
BlackSwan fashion lake
mindhack.gr
smassing culture
anthem.gr

 

DEATH DISCO
Ωγύγου 16 και Λεπενιώτου 24, Ψυρρή
ΗΣΑΠ: ΣΤΑΘΜΟΣ ΘΗΣΕΙΟ / ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ
ΜΕΤΡΟ: ΣΤΑΘΜΟΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ
Πέμπτη 10/3/16
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!

 

Facebook event

  • Like 14
Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους

  • 1 month later...

  • Member ID:  2285
  • Group:  Veterans
  • Topic Count:  940
  • Content Count:  4356
  • Reputation:   35540
  • Achievement Points:  4409
  • Days Won:  26
  • With Us For:  6160 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  41

H εκδήλωση δεν έλαβε τελικά χώρα στις 10 Μαρτίου όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί, λόγω κάποιας στάσης εργασίας των υπαλλήλων του ΗΣΑΠ και του Μετρό τη μέρα εκείνη.

 

Το event θα πραγματοποιηθεί ΣΗΜΕΡΑ 21 Απριλίου! Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00.

 

12472576_10209128749764903_7229751999304663171_n.jpg

  • Like 10
Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους


  • Member ID:  5259
  • Group:  Veterans
  • Topic Count:  207
  • Content Count:  9437
  • Reputation:   76849
  • Achievement Points:  9439
  • Days Won:  100
  • With Us For:  5841 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  

Όμορφη εκδήλωση! :)

 

Ειχε αρκετό κόσμο κι οι ομιλίες των Νίκου Καμπουρόπουλου, Μιχάλη Γεωργοστάθη και Ανδρέα Μιχαηλίδη ηταν πολύ ενδιαφέρουσες  :)

  • Like 9
Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους


  • Member ID:  1506
  • Group:  Honored
  • Topic Count:  46
  • Content Count:  410
  • Reputation:   4261
  • Achievement Points:  410
  • Days Won:  0
  • With Us For:  6238 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  48

Παραθέτω παρακάτω το κείμενο (το οποίο αναγνώστηκε με κάποιες αλλαγές) που διάβασα τη βραδιά εκείνη.

Ο καταλυτικός ρόλος του Batman Returns στην ενηλικίωση των κόμικς

Καλησπέρα.

Πριν λίγες μέρες έγινα σαράντα. Όσο γίνεται και ο Batman (όχι ο Bruce Wayne), κάθε φορά που διαβάζει κάποιος το Dark Knight Returns. Αν και είναι ένα κόμικ που ανανεώνει κάθε τόσο το κοινό του, με διάφορους τρόπους (επετειακές εκδόσεις, μεταφορά σε κινούμενα σχέδια, εν μέρει μεταφορά σε κινηματογραφικές ταινίες…), όλο και κάποιο μέσο ή κάποιο κόλπο θα βρίσκουν για να μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει αυτό το βιβλίο. Μέσα στο βιβλίο, υπάρχουν και πολλές επιστροφές. Μιλάμε για πολλές επιστροφές. Χάρβεϊ Ντεντ (Two-Face), Ρόμπιν, Joker, και κυρίως του ίδιου του Μπάτμαν. Αλλά πώς αυτές οι επιστροφές -και το ίδιο το κόμικ- ενηλικιώνουν τα κόμικς;

Όταν μιλάς για ενηλικίωση ενός είδους τέχνης, συνειδητοποιείς ότι έρχεται με την γήρανση του πρωταγωνιστή σε ένα από τα πιο σημαντικά κόμικς που κυκλοφορούν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και μέσα από τα δυο αυτά ηλικιακά στάδια, μπαίνουμε σε μια νέα εποχή για τα κόμικς.

Όταν λέμε εποχή, εννοούμε “μεγάλη περίοδο κατά την οποία όλοι κάνουν σχεδόν τα ίδια πράγματα”. Έτσι, στα κόμικς, έχουμε διανύσει ήδη τις εξής εποχές:

Τη Χρυσή Εποχή, η οποία ξεκίνησε με την πρώτη εμφάνιση του Σούπερμαν το 1938 και κράτησε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950 (όταν το έγραφα αυτό, συνειδητοποίησα ότι μπορεί να υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι που γεννήθηκαν αυτό τον αιώνα, οπότε έπρεπε να πω “του 1950 και όχι του ‘50”), την Αργυρή ή Ασημένια Εποχή που κράτησε μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1960, τη Χάλκινη Εποχή, που συμπεριλαμβάνει τις δεκαετίες του 1970 και την αρχή της δεκαετίας του 1980, την Εποχή του Σιδήρου που τελείωσε στα μέσα του 1990, και τέλος τη Σύγχρονη/Μοντέρνα Εποχή, που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Η πρωτοτυπία μας στην ονοματοδοσία είναι απίστευτη, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης βραδιάς… Τέλος πάντων, αν κρίνουμε από τα χρονολογικά δεδομένα, το Dark Knight Returns σηματοδοτεί την έναρξη της “Εποχής του Σιδήρου”. Αλλά είναι ακριβώς έτσι;

Για πολύ κόσμο, αυτές οι δυο τελευταίες εποχές μπαίνουν στον ίδιο κουβά που αποκαλούν πολλοί “Σκοτεινή Εποχή” των κόμικς. Μια εποχή που σηματοδοτήθηκε από τα Batman Returns, Watchmen και λίγο αργότερα το Sandman, τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά παραδείγματα της εποχής αυτής. Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να δηλώσω την αγάπη μου για τη σύγχρονη ένατη τέχνη, οπότε ό,τι πω έχει μεγάλη δόση προκατάληψης, αφού πραγματικά προτιμώ αυτές τις εποχές από τις προηγούμενες. Τέλος πάντων, το Dark Knight Returns είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα για την ωρίμανση των κόμικς μέσα από τρία νέα πρίσματα, με το πρώτο να είναι αυτό που γίνονται κυρίως επανεκκινήσεις χαρακτήρων και παρουσιάζονται εναλλακτικές ιστορίες που αφορούν ενίοτε το τέλος τους, είτε αυτό είναι η καριέρα τους ως ήρωες, είτε η ίδια η ζωή τους. Το δεύτερο είναι κάτι που έχει σχετικό χαρακτήρα, και είναι η βία, ψυχολογική και σωματική, που αποτυπώνεται στις σελίδες ενός κόμικ. Το τρίτο είναι η υπερβολή στα πάντα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την πρώτη οπτική: Ο Μπρους Γουέιν είναι πια ηλικιωμένος (προφανώς όχι γέρος, γιατί αυτό θα υπονοούσε και μεγάλη σωματική αδυναμία). Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που φόρεσε τη στολή του Μπάτμαν, και ο ίδιος έχει περάσει σε μια σωματική κατάσταση που δεν του επιτρέπει πολλά πολλά. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες αναγνωρίζει και ο ίδιος την αδυναμία του αυτή. Άρα, μιλάμε για έναν περίεργο ρεαλισμό που δεν συμβαίνει συχνά στα κόμικς, αυτόν που θέλει τους υπερήρωες να γερνάνε. Η σεναριακή αυτή παραδοχή είχε και ακολούθους, οι οποίοι μας έδωσαν κάποια από τα ωραιότερα κόμικς των τελευταίων ετών:

  • Το Old Man Logan, το οποίο αφορά τον γερασμένο Wolverine,

  • To Spider-Man: Reign, που μιλάει για έναν γερασμένο αραχνάκια,

  • Το X-Men: Days of Future Past, με τους μεταλλαγμένους να παίζουν παιχνίδια με τον χρόνο, και

  • Το Kingdome Come, το οποίο είναι και σχεδιαστικά αριστουργηματικό, και μαζεύει όλους τους υπερήρωες της DC, όπως Arrow, Batman, Superman από τα ΚΑΠΗ.

Όλα τα παραπάνω βασίζονται στην παραδοχή ότι οι υπερήρωες γερνάνε. Κάποια στιγμή. Σε κάποιο σύμπαν. Το “σύμπαν” είναι η λέξη κλειδί. Γιατί όλες αυτές οι ιστορίες είναι εκτός κανονικής σειράς, σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, μια εναλλακτική πραγματικότητα.

Η δεύτερη πλευρά του νομίσματος με το οποίο μας πληρώνει ο Miller, είναι η βία. Τη σωματική την έχουμε δει αρκετά, αλλά η ψυχολογική βία είναι αυτή που μας εντυπώνεται με την ανάγνωση του Dark Knight Returns. Έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του η πλευρά του χαρακτήρα με την οποία δεν ασχολούμαστε ιδιαίτερα, αυτή που περιέχει έντονη συναισθηματική φόρτιση, έντονες σκέψεις και προβληματισμούς, και ένταση μέσα στο σχέδιο, με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο, που μπορεί με την πρώτη φορά να μην πάρεις καν χαμπάρι τι σου πέρασε ο δημιουργός. Αλλά σε σελίδες που αποτελούνται από δώδεκα ως δεκαέξι καρέ, μικρά αλλά γρήγορα και απότομα και με διάρκεια όση χρειάζεται για να ανοιγοκλείσει τα μάτια του ο εγκέφαλός σου, καταφέρνει να γίνει αρκετά πιεστικός και να σου δώσει μια γροθιά στο στομάχι.

Η τρίτη παραδοχή είναι ότι οι υπερήρωες δεν είναι πάντα απλοί άνθρωποι. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι ο υπερήρωας δεν μπορεί να είναι απλός άνθρωπος. Πρέπει να είναι κάτι παραπάνω. Ο Μπάτμαν πρέπει να κερδίσει τον Σούπερμαν. Ο Μπρους Γουέιν πρέπει να υποδυθεί τον Μπάτμαν, ενώ το κορμί του είναι έτοιμο να καταρεύσει. Για να περάσεις στο στάδιο του υπερανθρώπου όταν ο άνθρωπος είναι σπασμένος, πρέπει να μπλοκάρεις αισθήσεις και συναισθήματα. Και η συγκεκριμένη ιστορία, δεν είναι μια ιστορία για υπερήρωες με ανθρώπινα συναισθήματα. Είναι μια ιστορία για υπερήρωες με υπερβολικά συναισθήματα. Όλα τα μυαλά είναι σπινταρισμένα. Οι υπερήρωες δεν έχουν κανονικά συναισθήματα. Είναι όλα σε υπερθετικό βαθμό. Μπορούμε λοιπόν να αποδεχτούμε ότι χαρακτήρες όπως ο Λόμπο, ο Τζον Κόντσανταϊν, ο Τσέσσι Κάστερ από το Preacher είναι πνευματικά παιδιά του Batman Returns, φέρνοντας την υπερβολική συναισθηματική φόρτιση, τα βάρη του παρελθόντος, τις ενοχές και τις ερινύες σε πρώτη θέση μέσα στο μυαλό των πρωταγωνιστών. Το περίεργο σε αυτή την παραδοχή είναι ότι ενώ όλα είναι υπερβολικά, είναι συγχρόνως πάρα πολύ ανθρώπινα. Τα πάθη, η ψυχική δύναμη, η πτώση, οι ερινύες που αναφέραμε πιο πριν, όλα αυτά είναι ανθρώπινα συναισθήματα, που ενώ σε κάποια στιγμή μπορεί να εξυψώσουν έναν χαρακτήρα, την επόμενη μπορεί να τον καταστρέψουν.

Δεν θα μπω στα τεχνικά θέματα που έκαναν τον Μίλλερ να θεωρείται ιερό τέρας για κάποιους στον χώρο των κόμικς. Θα αναφέρω όμως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, το οποίο μπορείτε να φανταστείτε πιο εύκολα: Όλη η τραγική ιστορία του θανάτου των γονιών του Μπρους διαδραματίζεται σε δυο σελίδες χωρίς ούτε ένα μπαλονάκι. Είκοσι καρέ που επικεντρώνονται σε λεπτομέρειες (όποιος είδε την ταινία καταλαβαίνει τι εννοώ), σε στιγμές και αντικείμενα, τότε και τώρα, χωρίς έλεος. Απλώς στα καρφώνει στο μυαλό και μετά για όλο το υπόλοιπο κόμικ το κουβαλάς μέσα σου, μέχρι και την τελευταία σελίδα. Η ταχύτητα αυτή με την οποία το καταφέρνει είναι πρωτοποριακή για τα τότε δεδομένα των κόμικς.

Και αν πιάσουμε λίγο τον σημερινό Μπάτμαν, μπορούμε να δούμε πολλά κομμάτια του Φρανκ Μίλλερ μέσα στον σημερινό σκοτεινό εκδικητή. Η εξέλιξη όμως δεν ήταν τόσο απότομη. Τα δυο ακόμα κόμικς που οδήγησαν στη σημερινή του ψυχοσύνθεση είναι το The Dark Knight Returns, το Batman: Year One και το Batman: The Killing Joke του 1988. Και φυσικά, για τον κινηματογραφικό Μπάτμαν βοήθησε πάρα πολύ η ταινία του Τιμ Μπάρτον, επίσης του 1988.

Επιστρέφοντας όμως στα κόμικς, η Σκοτεινή Εποχή των κόμικς άνοιξε την πόρτα σε πιο πολύπλοκες, περίπλοκες αφηγηματικές τεχνικές, οι οποίες με τη σειρά τους δείχνουν ότι τα κόμικς δεν είναι μόνο για παιδιά. Αν δεν έκαναν τα πιο σκοτεινά και ενήλικα κόμικς τέτοια επιτυχία, δεν νομίζω να υπολογίζονταν (στην Αμερική) ως λογοτεχνία. Οι νέες αυτές ιστορίες, με βάση την εναλλακτική σκηνή των κόμικς, άνοιξαν τα μάτια σε περισσότερους αναγνώστες, οι οποίοι μπορεί να μην έμπαιναν ποτέ στη διαδικασία να δοκιμάσουν τα κόμικς. Τώρα, αν έγιναν πιο σκοτεινά, κουραστικά, εσωτερικά ή ενοχλητικά, είναι ανάλογα με τα γούστα του καθενός.

  • Like 14
Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους


  • Member ID:  4542
  • Group:  Members
  • Topic Count:  6
  • Content Count:  272
  • Reputation:   476
  • Achievement Points:  272
  • Days Won:  0
  • With Us For:  5925 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  40

Και το δικό μου κείμενο (που πάνω κάτω διαβάστηκε έτσι στην εκδήλωση - δεν έχει γίνει βέβαια καθόλου editing οπότε συγχωρέστε μου τα όποια τυπογραφικά ή ορθογραφικά λάθη)

 

Σήμερα σας θέλω δραστήριους, γιατί τα όσα θα πούμε είναι πιο βαρετά από ότι συνήθως. Βλέπετε, σε εμένα έπεσε ο κλήρος να σας πω για τα πολιτικά νοήματα του The Dark Knight returns.

 

Θυμάμαι, όταν είχε βγει για δεύτερη φορά στα Ελληνικά το 2008 διάβαζα μία κριτική σε γνωστό τότε περιοδικό για κόμιξ που μπορεί να συνοψιστει ως “Ο Frank Miller είναι φασίστας αλλά, εντάξει τώρα, το The dark knight returns είναι σημαντικό κόμιξ”.

Τόσο σημαντικό που, την πρώτη φορά που βγήκε στα Ελληνικά ήταν από τις εκδόσεις Παρά Πέντε. Για όσους δε γνωρίζουν την ιστορία των Ελληνικών κόμιξ, το Παρά Πέντε ήταν περιοδικό που προέκυψε όταν οι δύο εκδότες της Βαβέλ τα έσπασαν και, αν και πιο προσανατολισμένο στα κόμιξ ως περιοδικό, είχε κι αυτό παρόμοια αριστερή ιδεολογία.

Επίσης, φέτος, διαβάζοντας άρθρα για τα τριάντα χρόνια σε γνωστά social justive warrior geekοσάιτ υπήρχε ένα απίστευτο θάψιμο για τον Φρανκ Μίλλερ, σε βαθμό που τον αποκαλούσαν “Αυτός που έκανε τον Batman φασίστα”.

Υπάρχει κάτι στην παραπάνω φράση που με κάνει να βουρλίζομαι, σαν την Λαίδη Άντζελα στη διαφήμιση των Jambo. Και αυτό έχει να κάνει με το ότι ο Frank Miller είναι Αμερικάνος. Και, ενώ στην Ευρώπη φασίστες λέμε τους μελανοχιτώνες του Μουσολίνι, στην Αμερική η έννοια αυτή έχει κάποιες σημαντικές διαφορές, όπως εξάλλου και όλη η πολιτική νοοτροπία. Οι διαφορές στο τι θεωρούμε προοδευτικό και τι συντηριτικό είναι τεράστιες σε σχέση με την Ευρώπη.

Επίσης, σε μεγάλο βαθμό οι κριτικές για το Dark Knight Returns είναι αναδρομικές από όλους όσους διαβάσαμε το δεύτερο μέρος της τριλογίας The Dark Knight Strikes Again (που είναι όχι μόνο κατώτερο του πρώτου, αλλά έχει ξεφύγει για τα καλά σε ακροδεξιά μονοπάτια), το All Star Batman ή, ακόμα χειρότερα, το Holy Terror. Είναι κοινή παραδοχή ότι, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 ο Φράνκ Μιλλερ ξέφυγε και, από εκεί που κρατούσε κάποια προσχήματα (να σας θυμίσω ότι είναι ο άνθρωπος που έκανε τους 300) πλέον πέρασε στο άκρο.

Ας πάρουμε λοιπόν μοναχά το The Dark Knight Returns και ας το αναλύσουμε κομμάτι-κομμάτι. Αν σε κάποια στιγμή νοιώσετε να σας παίρνει ο ύπνος κρατηθείτε καλά από κάπου, μην πέσετε και χτυπήσετε.

 

Η βασική διαφορά προόδου και συντήρισης, διάβαζα κάπου, είναι το δίπολο ελπίδα-φόβος. Οι προοδευτικοί ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον και οι συντηριτικοί φοβούνται ότι θα χάσουν αυτά που έχουν. Και στο tdkr δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας. Από την πρώτη μέχρι και σχεδόν την τελευταία σελίδα ο φόβος κυριαρχεί. Υπάρχει η συμμορία των μεταλαγμένων που τρομοκρατεί το Γκόθαμ, η εγκληματικότητα, η απελπισία και το φάντασμα του ψυχρού πολέμου.

Μόνη ελπίδα είναι η επιστροφή του Μπαμπούλα, του ανθρώπου νυχτερίδα που κάνει τους εγκληματίες να τον φοβούνται περισσότερο. Ο οποίος, με τη σειρά του, δεν κάνει τα όσα κάνει από ελπίδα για το μέλλον (αυτό είναι το άλτερ ίγκο του, ο φιλάνθρωπος εκατομμυριούχος Bruce Wayne που παλεύει να συγκρατήσει το κτήνος μέσα του) αλλά από το φόβο του για το σκοτάδι. Δε θα σας πω ακόμα με σιγουριά αν ο Batman είναι φασίστας, σίγουρα όμως ο Μιλλερ κάνει με αυτόν ότι έκανε και με τον Daredevil, παίρνει έναν ήρωα και τον μετατρέπει σε έναν φοβισμένο ψυχοπαθή που όλος ο κόσμος του καταρρέει. Αυτή είναι και η σημαντικότερη συμβολή του Μίλλερ στο χαρακτήρα του Batman.

Το θέμα είναι ότι αυτό το στοιχείο, ο φόβος, ήταν ανέκαθεν κομμάτι της ταυτότητας του Batman. Στο tdkr ο φόβος του κοινού για τον Batman είναι αυτό που έκανε τους υπερήρωες να αναγκαστούν να βγουν σε σύνταξη και να κρύβονται. Η ελπίδα όμως... η ελπίδα όχι μόνο δε χωράει στο Gotham, αλλά είναι δηλητήριο. Ο Μιλλερ δεν χάνει αφορμή να λοιδωρήσει τους προοδευτικούς για τις απόψεις του. Για παράδειγμα, οι γονείς της Carrie, της καινούριας Ρόμπιν, δεν εμφανίζονται ποτέ. Είναι μόνο δύο μπαλονάκια από χίπιδες που μαστουρώνουν και σχολιάζουν τα όσα βλέπουν στην τηλεόραση, χωρίς να γνωρίζουν ότι η κόρη τους πολεμάει το έγκλημα. Οι επιτροπές γονέων (που τότε αντιπροσωπεύονταν από τη δημοκρατική Tiper Gore και ζητούσαν λογοκρισία στα κόμιξ) είναι υπεύθυνες για την εξαφάνιση των υπερηρωών (και, στο σενάριο του Robocop 2, που έγραψε ο Miller παίζουν πάλι παρόμοιο ρόλο, αφού δεν αφήνουν με τις παρεμβάσεις τους τον Ρόμποκοπ να κάνει τη δουλειά του).

Αλλά η επιτομή του πώς θεωρεί τους προοδευτικούς μάστιγα, που δεν καταλαβαίνουν την Αλήθεια είναι οι δύο ψυχίατροι. Σε ένα από τα πιο έξυπνα καρέ του κόμικ, το γνωστό Άσυλο του Άκραμ έχει μετονομαστεί σε σπίτι για όσους έχουν συναισθηματικά προβλήματα. Οι προοδευτικοί αυτοί ψυχολόγοι αφήνουν έναν-έναν τους εχθρούς του Batman να φύγουν από τα κελιά τους, υποτίθεται θεραπευμένοι. Κάτι που οδηγεί σε εκατόμβες θυμάτων, αφού δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο ο φόβος μπορεί να αντιμετωπίσει το έγκλημα.

Κάτι που το βλέπουμε με τη συμμορία των Μεταλαγμένων, πάνκηδες έφηβους, εθισμένους στη βία με ψυχοπαθή, εγκληματική συμπεριφορά. Αφού ο Batman τους κατατρομοκρατεί, πολλοί από αυτούς υιοθετούν την ταυτότητα των γιών της Νυχτερίδας και η τυφλή βία τους στρέφεται κατά του εγκλήματος. Σίγουρα ο Μίλλερ καταλαβαίνει πολύ καλά τη νοοτροπία των ακραίων ομάδων εδώ, η οπτική του όμως είναι τουλάχιστον αντιδραστική.

Ακόμα και στο τέλος, που μέσα από το βαθύτερο σκοτάδι προβάλει μία υποψία ελπίδας, αυτό γίνεται γιατί όλοι οι τρόμοι έχουν πια υλοποιηθεί και δεν υπάρχει πιο κάτω. Είναι εμφανές λοιπόν ότι μιλάμε για ένα βαθύτατα συντηριτικό έργο, οπότε οι κριτικές σίγουρα πιάνουν τόπο.

 

Πιθανότατα να καταλάβατε ότι ο εκσκαφέας δουλεύει κανονικά και σε λίγο θα θάψω το graphic novel κάπου στα εγκατα της γης. Για αυτό και οφείλω εδώ να τονίσω κάτι απίστευτα προοδευτικό που έκανε ο Μιλλερ στο tdkr τόσο για την εποχή του και που είναι, δυστυχώς, προοδευτικό ακόμα και σήμερα. Και μιλάω φυσικά για τον χαρακτήρα της Carrie Kelly.

Η Carrie λοιπόν είναι μία έφηβη που καταλήγει βοηθός του Batman στον αγώνα του κατά του εγκλήματος. Όμως, σε αντίθεση με ότι περιμένατε, δεν γίνεται η Batgirl αλλά η Ρόμπιν. ΟΚ, είναι ακόμα κορίτσι, όχι γυναίκα, αλλά δεν υπάρχει στιγμή που θα αμφισβητίσει κανείς ότι είναι η Ρόμπιν, ανεξαρτήτως φύλου. Ο ίδιος ο Batman σχολιάζει πόσο ισάξια είναι με τον Dick Grayson και τον Jason Todd, και όλα αυτά δίχως να την ανδροποιεί ή να την εμφανίζει σεξουαλικά.

Οπότε, την επόμενη φορά που θα μπείτε στο paragon, στο kotaku ή κι εγώ δεν ξέρω σε ποιο άλλο σάιτ και θα διαβάσετε για φεμινισμό και σεξισμό στα σύγχρονα υπερηρωικά κόμιξ, να θυμάστε ότι υπάρχει ένας φασίστας που το έκανε μάλλον σωστά πίσω στο 1986.

Επίσης, κι εδώ να κάνω άλλη μία παρένθεση, δε θυμάμαι να υπάρχουν ουτε ρατσιστικά μυνήματα. Αντίθετα, υπάρχει μία στιγμή που σατυρίζει τον ρατσισμό, δείχνοντας μας τη συνέντευξη ενός πολίτη που εύχεται μετά τους εγκληματίες ο Μπατμαν να δείρει και τους ομοφυλλόφιλους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν ταιριάζει με την εικόνα που έχουμε για τον φασίστα. Και δε βοηθάει πολύ το γεγονός ότι αρκετοί κακοί είναι ανδρόγυνοι ή αυτό που θα λέγαμε σεξουαλικά αποκλίνοντες. Είναι σαν ο δημιουργός να μην είναι σίγουρος για το τι ακριβώς θέλει να πει.

 

Αλλά εντάξει, καλά τα όσα είπαμε υπέρ του Μίλλερ, αλλά ας ξαναρχίσουμε το θάψιμο. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά το πρώτο που πρόσεξα διαβάζοντας το tdkr είναι τα άπειρα μικρά πάνελ. Μιλάμε ο Μιλλερ χωράει κάτι 25-δες πάνελ σε κάθε σελίδα με κεφάλια να μιλάνε συνεχώς. Αυτό είναι ένα απίστευτο εφέ τόσο για να συμπιέσει την ιστορία όσο και για να μας δείξει μία κοινωνία όπου κυριαρχούν τα τηλεοπτικά παράθυρα με τα κεφάλια που μιλάνε συνέχεια. Μην ξεχνάμε, μεγάλο μέρος της αφήγησης είναι δελτία ειδήσεων και talk shows.

Ταυτόχρονα όμως τα πολλά μικρά πάνελ λειτουργούν και συμβολικά, για ένα από τα κυρίαρχα νοήματα του graphic novel. Αν προσέξετε, τα μεγάλα πάνελ μας τα φυλλάει ο Μίλλερ για τον Batman και τον Superman. Γιατί, νοηματικά, το tdkr μιλάει για μεγάλους άντρες, ηρωικούς, πέρα από τους κοινούς φραγμούς, που κάνουν την υπέρβαση. Μία υπέρβαση που χιλιάδες μικρά ανθρωπάκια, από παρουσιαστές δελτίων, αστυνομικούς μέχρι και τον πρόεδρο των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν, αλλά και της αντιτίθενται ενεργά. Αυτή η ασυμμετρία μικρού και μεγάλου ανθρώπου διατρέχει ολόκληρο το Graphic Novel και, πέρα από το ότι είναι πάγιο θέμα στα υπερηρωικά κόμιξ, είναι κομμάτι της Αμερικάνικης δεξιάς σκέψης, όπως τουλάχιστον αυτή διαμορφώθηκε από τη συγγραφέα Ayn Rand. Έχουμε δηλαδή έναν αυτόνομο άνθρωπο, εδώ τον Batman, που παίρνει ως ορθολογική απόφαση να αντισταθει σε ένα, λάθος όπως φαίνεται, σύστημα εξουσίας.

Λειτουργεί όμως εκτός νόμου και, προς το τέλος, καταλήγει να στρατολογεί τους πρώην εχθρούς του ενάντια σε αυτό που θεωρεί μεγαλύτερο κακό. Στο χωρίο μου λένε κάτι για καλύτερες προθέσεις και κόλαση και ο Batman του tdkr είναι ακριβώς εδώ στο δρόμο μεταξύ τους. To tdkr είναι, αν το διαβάσει κανείς, και μία διαδρομή από έναν φιλελεύθερο άνθρωπο που θέλει να κάνει το καλό εντός του συστήματος αλλά από μέσα του βράζει, και μιλάω φυσικά για τον Bruce Wayne της αρχής, σε έναν αγαθό τύρανο που αναγκάζεται να πάρει σκληρές αποφάσεις και να κάνει συμβιβασμούς στο τέλος του graphic novel. Και αυτό δεν είναι σάτιρα, είναι ένα γνήσιο character arc που βγάζει απόλυτο νόημα εντός context. Η παρουσία του Superman, ως αυτού που δουλεύει εντός του συστήματος τονίζει ακόμα παραπάνω την μετεξέλιξη αυτή.

 

Με άλλα λόγια, ο Batman στο tdkr δεν είναι φασίστας. Καταλήγει όμως, παίρνοντας μία σειρά από αποφάσεις ορθολογικές και συναισθηματικές. Και αυτό είναι που κάνει το tdkr ένα τόσο σημαντικό και επίκαιρό έργο, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Μας περιγράφει με τρόπο που νιώθουμε τον εκφασισμό μιας κοινωνίας που καταρρέει, μας βάζει σε ένα πλαίσιο όπου η αυτοδικία είναι η μόνη λύση ενώ το σύστημα καταρρέει.

Είναι ίσως η καλύτερη ιστορία Batman που γράφτηκε ποτέ. Όπως και το Killing Joke αποδομεί τον ήρωα και ρίχνει φως σε μία διάσταση που υπήρχε αλλά στο σκοτάδι. Το ότι μιλάω τόση ώρα για μία μόνο πτυχή του είναι απόδειξη του βάθους που έχει και του πόσο καλό ανάγνωσμα είναι. Αν δεν το έχετε διαβάσει, ή αν δεν το έχετε διαβάσει πρόσφατα, αξίζει αναμφίβολα μία φρέσκια ανάγνωση, κυρίως μετά από όλα αυτά που ακούσαμε σήμερα και που θα ακούσουμε.

Επεξεργασία από nihilio
  • Like 7
Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους

Επισκέπτης
Αυτό το θέμα είναι πλέον κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.