Καμπαμαρού: ό,τι πιο καταθλιπτικό είδαμε ποτέ [Τριαντάφυλλος Στέφανος, oneman.gr, 04/02/2016]

[ramirez]

Με αφορμή το sequel του manga που μας ανέθρεψε (με μακαρονάδες), ο Στέφανος Τριαντάφυλλος βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο και προσπαθεί να κλέψει τη δόξα (και τις μακαρονάδες) του Καμπαμαρού.

 

 

 

 

"Έρχεται sequel του manga Kabamaru μετά από 32 χρόνια" έγραψε το News247.gr ψες το μεσημέρι. Και ξάφνου τα timeline(s) γέμισαν Καμπαμαρού, πυροδοτώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση. Πώς είναι αυτές οι περίεργες δημιουργίες ακόμη πιο περίεργων τύπων, που προφανώς έχουν πολύ χρόνο στα χέρια τους; Αυτά που το ένα αντικείμενο κινεί ένα άλλο σαν ένα μεγάλο ντόμινο και στο τέλος γίνεται κάτι που πραγματικά ασήμαντο; Έτσι έγινε και με τον Καμπαμαρού. Κάποιος εξέφρασε την χαρά ( ; ) του για την επιστροφή του μοναδικού νίντζα που δεν φοράει στολή νίντζα (νίντζα γιαλαντζί δηλαδή ... ναι ... ναι... έρχεται... ω ναι... όχι... όχι... όχι, δεν γίνεται να με σταματήσεις... γιαλανίντζα δηλαδή) και μόλις πάτησε post άνοιξε το κουτί που έκρυβε την παιδική μου κατάθλιψη.

 

Stefanos Triantafyllos is feeling depressed με άλλα λόγια με emoticon μια φατσούλα να κλαίει γοερά κάτω από το ντουζ.

 

Ο Καμπαμαρού είναι η πιο καταθλιπτική σειρά που προβλήθηκε ποτέ. Ισοδύναμη με Κυριακή απόγευμα. Χειμώνα. Μη σου πω ότι ψιλοβρέχει κιόλας. Και αύριο πρώτη ώρα Φυσική. Η μόνη που μπορεί να την κοντράρει στα ίσα είναι ένα άλλο κινέζικο που έδειχνε η ΕΤ2 παλιά με έναν δράκο που πέταγε και ήταν σχεδιασμένο λες και οι τύποι είχαν δύο αριστερά χέρια. Η επιτομή της Κομμουνιστικής Κίνας αν αντί για ρύζι έτρωγαν "κουμπιά".

 

Πριν πεις όχι όχι εμένα μου άρεσε πολύ ο Καμπαμαρού ήταν πολύ γλυκούλης ή κάτι του στυλ ωχ άρχισες πάλι τις βλακείες σου, άσε με να ανέβω στο βήμα για να χτίσω την γραμμή υπεράσπισης των εγκεφαλικών κυττάρων που πέθαναν μπροστά από μια τηλεόραση.

 

Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο του Καμπαμαρού σου συστήνονται έννοιες όπως bullying, παιδική κακοποίηση, αιμομιξία και φυσικά εξάρτιση από το φαγητό. ΟΚ, δεν θα πω ψέμματα. Για την τελευταία δεν χρειαζόμουν τον παμφάγο νίντζα για την γνωρίσω. Είχαμε εξαιρετικές σχέσεις από μικροί, λέγε με Hemo (κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ για περισσότερες κουταλιές σε ένα ποτήρι γάλα). Επειδή προφανώς δεν θα θυμάσαι πολλά από αυτά, allow me:

 

Μουσική αρχής: Πιο ντίσκο και από Giorgio Moroder. "Χόρεψε - χόρεψε". "Αγάπα-αγάπα", όλα αυτά με μια σθεναρή προσπάθεια να πάθουμε επιληψία. Υπερβολικά 80's ακόμη και για τα ίδια τα 80's.

 

Μεταγλώττιση: Το χάλια είναι λίγο. Λάθος λέξεις. Λάθος νοήματα. Και φωνές που στοίχισαν τα παιδικά μας χρόνια: Τζένη Καλύβα, Λίλη Κοκκώδη, Πάρις Κατσίβελος, ο Χάρης Σώζος, ο Γιάννης Ευδαίμων και φυσικά ο μεγάλος Κώστας Σκώκος. Μόνο ο Ακίνδυνος Γκίκας έλειπε.

 

Η πρώτη σκηνή: Μια γιαγιά που μιλάει μόνη της σαν την τρελή. Αχ, εξαιρετικά! Πάντα ήθελα να βλέπω κινούμενα σχέδια με γιαγιάδες. Που μιλάνε μόνες τους.

 

Η πρώτη ατάκα: "Ο παππούς πέθανε". Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που ακούγονται από το στόμα του Καμπαμαρού. Τι ωραία. Είμαι 6 χρονών και βλέπω ένα παιδικό (όπως τα λέγαμε τότε) για έναν τύπο που μόλις έχασε τον παππού του. Μαμά, ο δικός μου παππούς ζει; Λογικό.

 

Κι όμως η πρώτη ατάκα δεν είναι το χειρότερο: ο Καμπαμαρού έχασε τον παππού του. Αλλά για εκείνον όλο αυτό είναι κάτι καλό. Οκκκκκκκκκκκκκ.... Και ξαφνικά αρχίζει να χορεύει γιατί όπως αποδείχτηκε ο παππούς του ήταν ένας σαδιστής παλιοκαργιόλης. Μαμά, ο δικός μου παππούς είναι ένας σαδιστής παλιοκαργιόλης; Κι αυτό λογικό.

 

Ο Σάιζου (προφανώς με αυτό το όνομα έκανε καριέρα στη σαδομαζοχιστική σκηνή της παγκόσμιας πορνό βιομηχανίας) χτυπούσε τον Καμπαμαρού ανελέητα. Σε άλλη σκηνή βλέπουμε τον μικρό να έχει κλέψει ένα κουτί με φαγητό, τον παππού του να τον τσακώνει και να τον τιμωρεί με υποδειγματικό τρόπο: τον έδεσε, τον κρέμασε από το ταβάνι και άρχισε να τρώει μπροστά του το κουτί με τις τηγανητές γαρίδες.

 

Σε άλλο επεισόδιο ο μικρός βουλιμικός νίντζα τρέχει μαζί με τον Χαγιάτε τον οποίο βλέπουμε επίσης με σκισμένα ρούχα στα χωράφια. "Χαγιάτε να ξεκουραστούμε λίγο" ρωτάει ο Καμπαμαρού. "Όχι, δεν γίνεται. Αν σταματήσουμε ο παππούς θα μας δείρει". Από παιδάκι μου άρεσαν οι ιστορίες ενδοοικογενειακής βίας.

 

 

 

 

Η δεύτερη σκηνή: Η κηδεία του παππού. Τι πιο αβανταδόρικο θέμα σε ένα παιδικό από μια κηδεία! Ο μικρός Στέφανος συνέχισε να κρατάει σημειώσεις για τις συναντήσεις με τον παιδοψυχολόγο που θα ακολουθούσαν.

 

Χτίσιμο χαρακτήρα: Στην πρώτη γνωριμία με τον Καμπαμαρού τον βλέπουμε να καταβροχθίζει κέικ ρυζιού (και σαν να μην έφτανε αυτό να λέει "πόσο ωραίο είναι το κέικ ρυζιού", δεν φτάνει που τρώει σαν χαβούζα, δεν ξέρει να τρώει κιόλας) και στη συνέχεια μια ολόκληρη φέτα καρπούζι. Ο-ΛΟ-ΚΛΗ-ΡΗ. Όχι μόνο δεν έφτυσε τα κουκούτσι, έφαγε και το πράσινο. Ρε, θα ξεχάσουμε αυτά που ξέρουμε. Ρε.

 

Κι επειδή η διαδικασία "χτισίματος" χαρακτήρα είναι δύσκολη υπόθεση δεν φτάνει μόνο αυτή η σκηνή, αλλά έρχεται και η επόμενη που τα "κοράκια" που κουβαλούν το φέρετρο του παππού ξεκινούν την κουβέντα τους λέγοντας "ο Καμπαμαρού είναι ηλίθιος". Έτσι για να ταυτιστούμε.

 

Η ανατροπή: Για να αιχμαλωτίσουν τον Καμπαμαρού, γιατί τότε ήταν πολύ της μόδας η παιδική αιχμαλωσία - Κωσταλέξι κι έτσι - δεν περιμέναμε τον Λάνθιμο, έστησαν μια αυτοσχέδια παγίδα. Έβαλαν καλαμπόκι κάτω από ένα σιδερένιο κλουβί. Η ανατροπή ήταν μεγαλειώδης. Ο Καμπαμαρού τον οποίο είχαμε γνωρίσει ως "εντελώς ηλίθιο" αποδεικνύεται ακόμη πιο ηλίθιος. Η ανατροπή είναι ότι δεν έγινε ανατροπή και τελικά πιάστηκε στην φάκα.

 

Το animation αυτό καθ' αυτό: Ξαφνικά το κεφάλι του Καμπαμαρού (που εν τω μεταξύ σημαίνει στόμα ιπποποτάμου - τι γλυκό) γίνεται τεράστιο καθώς σκούζει μπροστά στη γιαγιά του. Στη συνέχεια τα μαλλιά του πετάγονται σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Γενικά οι δεξιόχειρες καρτουνίστες με τα αριστερά χέρια δεν το είχαν πολύ.

 

Η τυπική σκηνή αιμομιξίας: Η γιαγιά του που τον πήρε μαζί της στο Τόκιο είχε μια (άλλη) εγγονή. Η οποία μάλιστα δεν τον γούσταρε καθόλου. Ίσως γιατί εκείνος συνήθιζε να παίρνει έναν κουβά (κουβά όντως - κανονικό) με ρύζι και να τον τρώει πάνω στο δέντρο που έβλεπε στο παράθυρο τους. Ίσως το χειρότερο πέσιμο που είδαμε ποτέ. Αλλά εντάξει δεν ήταν η αληθινή του γιαγιά. Έτσι τουλάχιστον είπαν στο δικαστήριο.

 

Pop αναφορές: Η γιαγιά τον συστήνει σε έναν τύπο που δεν θυμάμαι ποιος είναι και τι κάνει. "Ο Καμπαμαρού, λοιπόν, θα πάει στην τάδε τάξη" του λέει. Αλλά πουθενά ο Καμπαμαρού. Ώσπου ξαφνικά σηκώνουν τα κεφάλια τους (πριν αυτά μεγεθυνθούν όπως προστάζει ο αριστερόχειρας καρτουνίστας) και τον βλέπουν να κρέμεται από το ταβάνι. Μια ξεκάθαρη αναφορά στον Εξορκιστή.

 

Το κοινωνικό μήνυμα: το bullying είναι κακό. Ο τραμπούκος της γειτονιάς πλακώνει κόσμο, αλλά καταλήγει κρεμασμένος από ένα ρολόι να μυξοκλαίει παρακαλώντας τον Καμπαμαρού ο οποίος είναι νίντζα, έστω κι αν κανείς δεν έχει φροντίσει να μας δείξει κάτι σχετικά με αυτό. Σάμπως τι είμαστε; Μήπως είμαστε έξι χρονών και ψοφάμε για νίντζα; Ή μήπως κάθε Παρασκευή πηγαίναμε στο Imagine για να πάρουμε την ίδια κασέτα που στο τέλος πάλευε ένας μαύρος και ένας άσπρος νίντζα και δεν βλέπαμε καν την αρχή, αλλά μόνο το τέλος; Κάθε Παρασκευή;

 

Τα κοινωνικά μηνύματα, ωστόσο, δεν τελειώνουν εκεί. Ο τραμπούκος γύρισε σπίτι του, όπου άρχισε να τον μαστιγώνει ο "αφέντης" του επειδή δεν τραμπούκισε καλά. Δεν φταίει αυτός που είναι τραμπούκος, φταίνε τα δύσκολα παιδικά του χρόνια κτλ κτλ Το μαστίγωμα όμως μαστίγωμα, γιατί εντάξει δεν είναι δα ότι έβαλαν στο κινούμενο σχέδιο κηδείες.... Χμ...

 

 

 

 

Το φαγητό: ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΙ ΦΑΣΗ; Γιατί τρώει συνέχεια; Και το κυριότερο; Γιατί δεν παχαίνει; Ίσως αυτό να με πόνεσε περισσότερο στην όλη υπόθεση. Διότι εντάξει να τρως σαν μπουχέσας, αυτό το δέχομαι. Δεν κρίνουμε εδώ. Όλοι το κάναμε κάνουμε. Αλλά αυτός εδώ τρώει σαν μπουχέσας, αλλά δεν είναι μπουχέσας. Ε, όχι. Εδώ πρέπει να τραβήξουμε κάπου μια κόκκινη γραμμή.

 

Flash-back. Ο Καμπαμαρού μεγάλωσε μες στην ανέχεια και με έναν παππού που όχι μόνο τον χτυπούσε, αλλά τον έδενε και έτρωγε μπροστά του χωρίς να του δίνει μπουκιά. Σε μια σκηνή μάλιστα εξιστορείται ότι "ήμουν χαρούμενος που μπορούσα να φάω τηγανητή γαρίδα στη ζωή μου", ενώ σε άλλη έχει αγκαλιάσει το πιάτο με το φαγητό και μονολογεί "μπορώ να φάω χωρίς να με ενοχλεί ο παππούς. Βλέπεις παππού τρώω. Δηλαδή, συγγνώμη. Ποιος αρρωστημένος άνθρωπος έκανε μια ιστορία κινουμένων σχεδίων με αυτό το θέμα;

 

Αφού λοιπόν μάθαμε το ζόρι που τραβάει ο "στόμα ιπποπόταμου", ψιλοκαταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο τρελαμένος με το φαγητό και δεν σταματάει να μασαμπουκώνει, αλλά και πάλι οι τύποι είναι υπερβολικοί. Σοβαρή καταγγελία να πεις "υπερβολικούς" κάποιους τύπους που εμπνεύστηκαν την ιστορία ενός νίντζα που πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια με μαστίγωμα και έναν σαδιστή παππού, μεγάλωσε ορφανός και τώρα ζει με τη γιαγιά και την εγγονή της την οποία γουστάρει, ο οποίος μάλιστα προσπαθεί να καταπολεμήσει τα έντονα ψυχολογικά του προβλήματα βρίσκοντας διέξοδο στο φαγητό. Χάθηκαν τα ναρκωτικά; Δηλαδή, τα βαποράκια τι θα γίνουν; Κλέφτες;

 

Εδώ, όμως, πραγματικά το παράκαναν. Βλέπουμε τον Καμπαμαρού διαδοχικά να πιάνει τον μάγειρα και κλαίγοντας να του λέει με λυγμούς "ήθελα να φάω κι άλλο ρύζι", να καταβροχθίζει ένα ολόκληρο τραπέζι και να παγώνει (σαν τον Παπαδόπουλο στους Απαράδεκτους όταν τον έλεγαν "μαλάκα") μπροστά από μια βιτρίνα που είχε πίσω από το τζάμι ένα πιάτο μακαρόνια (γιατί ως συνήθως όλες οι βιτρίνες έχουν μακαρονάδες για το χάζι), λέγοντας "μακαρονάααααααδα. Είχα φάει κάποτε όταν ήμουν παιδί".

 

Κατάθλιψη.

 

 

(Click on the picture to watch)

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

[arianna]

Του την ''πεφτει'' ασχημα του καπαμαρου και δεν καταλαβαινω τον λόγο γιατι εμεις του 80 οι εκδρομεις τον λατρεψαμε παρόλα τα ελλατωματα του και τις ιδιοτροπίες του και αυτό εγινε σε μια πολύ αγνη ηλικία που σαν παιδι δεν συγχωρεις και ευκολα ότι σε ''πληγωνει'' και μεις τον καπαμαρου τον ''συγχωρησαμε και τον αγαπήσαμε''! ενταξει τα ανιμε είναι σκληρα,  είναι η κουλτουρα τους αυτή!η καντυ ας πουμε ειχε απαγορευτεί ένα διαστημα στην γαλλικη τηλεοραση αλλα και η ζωη είναι σκληρη και διαφορα παιδικα βιβλια σαν το ''χωρις οικογενεια '' και ο ''ολιβερ τουιστ'' είναι σκληρα! θα μου πειτε πρεπει όλα αυτά να τα μαθει ένα παιδι; τι να γινει δεν θα βρεθει σε μια κοινωνια γεννημενη με αγνα αισθηματα. Εμεις δεν παθαμε κατι σημαντικο που ειδαμε αυτά τα ανιμε! Λιγος σεβασμος όμως στα παιδικα που μας μεγαλωσαν, τουλάχιστον ξεχωριζαν το καλό από το κακο , κατι που δεν κανουν τα συγχρονα πια

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 5, 2016 από arianna

[dimious200]

Το animation αυτό καθ' αυτό: Ξαφνικά το κεφάλι του Καμπαμαρού (που εν τω μεταξύ σημαίνει στόμα ιπποποτάμου - τι γλυκό) γίνεται τεράστιο καθώς σκούζει μπροστά στη γιαγιά του. Στη συνέχεια τα μαλλιά του πετάγονται σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Γενικά οι δεξιόχειρες καρτουνίστες με τα αριστερά χέρια δεν το είχαν πολύ.

 

αααααα,για αυτο οταν τρωει φαινονται μονο 2 δοντια και μοιαζει με ιπποποταμο!!Εμενα παντως δε μου αρεσε ποτε το καπαμαρου,μου βγαζε ενα ασχημο συναισθημα,απο αποψη αισθητικης μιας και το μονο που θυμαμαι απο την πλοκη ηταν το φαγητο..Α!και μετα απο τα βιντεακια στο youtube το "καταραμενε μαγειρα,ηθελα και αλλα μακαρονια"

 

@arianna διαβαζοντας τη γαλλικη σελιδα για τη καντυ καντυ επειδη μου κανε εντυπωση αυτο που εγραψες βρηκα μονο ενα κομματι που αναφερει κατι για μια λογοκρισια(οχι απαγορευση),οτι ενας αντονυ ενω πεθανε αυτοι εδειξαν (ή ειπαν/μεταγλωτισσαν) οτι ειναι στο νοσοκομειο,κατι τετοιο,μετα απο διαμαρτυριες γονεων κλπ. Κατα τα αλλα αναφερει οτι η σειρα παιζοταν για παρα πολλα χρονια, οπως για πολλα χρονια κυκλοφορουσε και το μανγκα

 

 

• L’épisode 25 relate la mort d’Anthony et, bien que l’on ait assisté à son enterrement et vu une Candy éplorée porter le deuil, on peut être surpris d’apprendre qu’il n’est pas mort mais à l’hôpital (!), alors que l’image indique le contraire (visage d’Anthony au-dessus d’un cimetière). Cette version abracadabrante, proposée uniquement par la traduction française, n’est due qu’aux plaintes des parents adressées à Antenne 2 (polémique de la violence dans les dessins animés nippons et influence des livres engagés de Liliane Lurçat aidant). Lors de l’émission Récré A2, Dorothée a même été obligée de faire une annonce officielle à l’antenne pour rassurer les spectateurs sur la santé d’Anthony. Bien sûr, on ne le revoit plus par la suite, aussi les spectateurs ne savent pas ce qu’il advient de lui.

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 5, 2016 από dimious

[arianna]

dimious χιλια ευχαριστω για την πληροφορια , νομιζα πως ειχε απαγορευτεί ( ετσι ειχα ακουσει)αλλα ειχε λογοκριθεί μονο το επεισόδιο με τον αντονυ πολύ διαφωτιστικό, ευχαριστούμε παρα πολύ/ βρε παιδια αληθεια ποτε δεν υπήρξε τελος στον καπαμαρου, μας το χε αφησει ετσι στην φαντασια και δεν ξερουμε και πως καταλήγουν οι ηρωες και επίσης υπαρχει Magna στην ιαπωνια, μηπως κυκλοφορησει και εδώ καποτε, πω, πω μαγκα καπαμαρου με τα χιλια θα το αγοραζα

[BATNICK]

Σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω αν ο συγγραφέας του άρθρου προσπαθεί (χωρίς επιτυχία) να διακωμωδήσει/απομυθοποιήσει τον Καμπαμαρού ή αν πραγματικά πιστεύει ότι μεγαλώνοντας μαζί του όλοι εμείς των 80s έπρεπε να καταλήξουμε στον παιδοψυχολόγο... Ρητορικό ερώτημα μιας και ήδη έχω καταλήξει υπέρ του δεύτερου. Πολύ άδικη και σκληρή κριτική σε μια σειρά που σημάδεψε (με την καλή έννοια) τα παιδικά μας χρόνια. Δυστυχώς αυτός ο τρόπος σκέψης τείνει να κυριαρχήσει στα κανάλια - όσα τέλος πάντων παίζουν ακόμα παιδικά - και έτσι πλέον η πλειοψηφία των καρτούνς μοιάζει να απευθύνονται σε προσχολικές ηλικίες. Ευτυχώς τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν με αγνά/καθαρά παιδικά αρκούντως λογοκριμένα από το ΕΣΡ, και ταυτόχρονα παίρνουν γερές βάσεις και ορθή αγωγή από το σχολείο  , το κράτος , τα κανάλια , το ίντερνετ

[arianna]

Μπατνικ, υπεροχο το ποστ σου γιατι τετοια σκληρη κριτικη και μενει μονο στα αρνητικα του ηρωα και του τα χωνει τελειως αδικα! για σημερα ο καμπαμαρου είναι τελειως του κατηχητικου με αυτά που βλεπουν τα παιδια και μακαρι δηλ.να βλέπανε ανιμε του 80! και ας μας πει επιτελους ποιο παιδικο δεν σε στελνει σε παιδοψυχολογο κατά την γνωμη του η αν εχει εξαφανιστεί το μπουλινγκ στις σχολικες αιθουσες σημερα που δεν προβάλεται ο καμπαμαρου πια . Και για την καντυ εχουν γραψει τα χειροτερα κατά καιρους στο διαδικτυο αλλα και για αλλους, παλιους παιδικους ηρωες, ακομα και για τα παραμυθια με τα οποια μεγαλώσαμε ολοι, εχουν πει πως ηταν για τα σκουπίδια οκ ας μας πουν τι να βλεπουν και τι να διαβασουν τα μικρα παιδια

[Jim®]

Χάσιμο χρόνου το άρθρο

[GeoTrou]

Πράγματι χάσιμο χρόνου. Παίρνει στα σοβαρά ένα άνιμε, που ούτε το ίδιο δεν έπαιρνε σοβαρά τον εαυτό του.

Πάντως αυτό με τους αριστερόχειρες μου άρεσε ιδιαιτέρως.

[Τυφλοπόντιξ]

Χάσιμο χρόνου το άρθρο

Ναι αλλα μερικα σχολια που κοροιδευουν την νοημοσυνη του αρθρογραφου ειναι πολυ ωραια...

[nickzark]

το αρθρο πιστευω οτι ψαχνει καθε λεπτομερια πιο πολυ για πλακα.Δεν πιστευω να σοβαρολογει.(ALL TIME CLASSIC ητνα παντως που ανοιγε το στομα του ο καμπαμαρου και μετα ακουγαμε τα λογια.Δεν μπορει καποιος να εχει χαλαστει με αυτο..)

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 7, 2016 από nickzark