GYO [JUNJI ITO]

[Θρηνωδός]

Το εξώφυλλο του πρώτου τόμου της Αγγλικής έκδοσης

 

Χμ. Ψάρια με μηχανικά πόδια. Μπορεί να ακούγεται γελοίο, αλλά μόλις περάσεις τις πρώτες 10 σελίδες ίσως και να αλλάξεις δραστικά γνώμη. Ito είναι αυτός, μάστερ στα manga τρόμου, οπότε του δίνεις το δικαίωμα της αμφιβολίας. Και πολύ καλά θα κάνεις. Τo Gyo [=fish] είναι μια seinen σειρά τρόμου σε σχέδιο και σενάριο του Junji Ito. Εκδόθηκε αρχικά σε συνέχειες στο εβδομαδιαίο περιοδικό Big Comic Spirits το διάστημα 2001-02 μέχρι που η εκδοτική Shogakukan το έβγαλε σε δύο τόμους των 10 κεφαλαίων ο καθένας. Έχει εκδοθεί στα Αγγλικά από τον συνήθη ύποπτο για ενήλικα manga, την VIZ,σε δύο τόμους επίσης στο διάστημα 2003-04. Πρακτικά είναι Oneshot, παρόλο που βγήκε σε συνέχειες.

 

Είδος: Seinen, Horror

 

Υπόθεση: Παραλία της Okinawa. Ο Tadashi και η κοπέλα του Kaori, κάνουν διακοπές εκεί και περνούν αρκετές ώρες την μέρα σε καταδύσεις γύρω από τα βράχια της περιοχής. Μια περίεργη μυρωδιά αρχίζει να ενοχλεί την υπερευαίσθητη Kaori, μέχρι που μετά από πολύ πρήξιμο στον Tadashi (πραγματικά τον λυπάσαι με αυτά που τραβάει στην όλη ιστορία), ανακαλύπτουν ότι προέρχεται από ένα ψάρι με μηχανικά πόδια. Ο Tadashi συνθλίβει το πλάσμα πίσω από μια συρταριέρα και πετάει το φαινομενικά νεκρό σώμα του έξω από το σπίτι. Η μυρωδιά όμως, γνωστή αργότερα ως "Death Stench" , παραμένει αποκρουστική και αηδιαστική εντός του σπιτιού. Το ψάρι εξαφανίζεται και αποκαλύπτεται στη συνέχεια ότι ήταν το πρώτο από πάρα πολλά ακόμα ψάρια κάθε είδους (ναι, έχει και μηχανικούς καρχαρίες) που απειλούν την ανθρωπότητα με εξαφάνιση. Τι, ακόμα σου φαίνεται b-movie το σενάριο; Αν σου πω ότι στην όλη φάση εμπλέκονται τρελοί επιστήμονες, βιολογικά όπλα, ο Ιαπωνικός αυτοκρατορικός στρατός και μια πολύ όμορφη βοηθός εργαστηρίου; Μπορεί και να άλλαξες γνώμη τώρα. 

 

Ενδεικτικά κάποιες σελίδες για να δείτε το σχέδιο:

 

 

 

Μαζί με την κύρια ιστορία, στην Αγγλική έκδοση κυκλοφόρησαν 2 ακόμα μικρές ιστορίες, οι "The Sad Tale of the Principal Post" και "The Enigma of Amigara Fault". Η πρώτη είναι μια πεντασέλιδη ιστορία οικογενειακού τρόμου και δεν μπορώ να αποκαλύψω και πολλά επειδή είναι πολύ μικρή, και η δεύτερη έχει να κάνει με δύο ορειβάτες που ταξιδεύουν στο επίκεντρο ενός σεισμού που έπληξε όλη την Ιαπωνία ανακαλύπτοντας περίεργες τρύπες με ανθρώπινο σχήμα. Η δεύτερη παίζει με το μυαλό σου άσχημα και είναι αρκετά αρρωστημένη. 

 

Μπορείτε να διαβάσετε το Gyo και τα δύο έξτρα δωρεάν εδώ

 

Το εξώφυλλο του δεύτερου τόμου της Αγγλικής έκδοσης

 

Λίγα λόγια για τον mangaka:

 

Ο Junji Ito γεννήθηκε το 1963 στην επαρχία Gifu-ken της Ιαπωνίας. Ξεκινώντας την καρίερα του στα manga το 1987 με τον τίτλο "Tomie", ο Ito είναι πλέον ο πρωτοπόρος Ιάπωνας δημιουργός κόμικ τρόμου. Οι επιρροές του είναι μεγάλοι mangaka όπως ο Kazuo Umezu (Orochi) και ο Hideshi Hino (Hell Baby), καθώς και ο τεράστιος Αμερικάνος H.P. Lovecraft. Αν κάποιος παρατηρήσει τα σχέδια του θα δει πολλές ομοιότητες μεταξύ του Ito και του σύμπαντος του Κθούλου. Πολλές δουλειές του Ito έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά στις Η.Π.Α., συμπεριλαμβανομένων και των πολύ γνωστών Tomie και Uzumaki, εκ των οποίων το δεύτερο έχει προταθεί για Eisner Award και έχει γίνει live-action ταινία.

 

Αριστερά 2σέλιδο από το Gyo,δεξιά το "Inferno" όπως το φαντάστηκε ο Lovecraft. Οι ομοιότητες είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς

 

 

Η ιστορία δεν είναι αυτή που φαίνεται. Ο Ito καταφέρνει να πάρει μια σχετικά χαζή ιδέα και να την μεταφέρει ολοκληρωμένα στο χαρτί. Δεν ήταν τόσο ο τρόμος που μου δημιούργησε, αλλά η αίσθηση απελπισίας και απομόνωσης. Το σχέδιο κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, μιας και ο Ito έχει ασχοληθεί πολύ με την λεπτομέρεια των μηχανικών μερών των τεράτων αλλά και των ίδιων των ψαριών/ζώων. Φαίνεται ότι έχει ακολουθήσει πιστά την ανατομική αναλογία, κάτι που μπορεί να δει κάποιος έντονα στις σκηνές με τους καρχαρίες (σε σύγκριση με τους ανθρώπους που τους περιβάλλουν). Τώρα όσον αφορά την ιδέα αυτή καθεαυτή, ο δημιουργός σε μια συνέντευξη που του τέθηκε το ίδιο ερώτημα είπε ότι πήρε την έμπνευση από τα Σαγόνια του Καρχαρία του Steven Spielberg: "Αιχμαλώτισε απόλυτα την ουσία του φόβου στη μορφή ενός ανθρωποφάγου καρχαρία. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ακόμη καλύτερο να αιχμαλωτίσω αυτό το φόβο σε έναν ανθρωποφάγο καρχαρία που βγαίνει και στην ξηρά εκτός από την θάλασσα."

 

Για καλοστημένο sci-fi post - apocalyptic τρόμο, προτείνω Gyo! 

 

 

Υ.Γ. Έχει βγει και ένα OVA το οποίο θα δω αργότερα και θα ποστάρω απόψεις. 

 

 

 

 

[mal type=manga id=909]

 

[Kabuki]

Απο τα manga που μου άρεσαν πολύ!

Πολύ εντυπωσιακό horror manga με εικόνες που σε στοιχειωνουν και πολύ καιρό μετα την αναγνωση! Αν εξαιρεσουμε μερικά καρέ που ακροβατουν αναμεσα στον τρομο και στην αηδια (το χουν αυτο οι Ιαπωνες ) θεωρω ότι ειναι ενα πολύ καλοδουλεμένο κόμικ που κρατα το ενδιαφέρον καθόλη τη διαρκεια του

συστήνεται σε λάτρεις των mystery/horror

[GeoTrou]

Μου τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον και διάβασα τον πρώτο τόμο. Το σχέδιο ικανοποιητικό, αλλά αυτά που μετράνε είναι η μαμάτη ιδέα, η πολύ καλή δομή, αλλά και το γεγονός ότι -σε αντίθεση με το προσδοκώμενο- παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Δεν είναι δηλαδή απλά ένα κάφρικο κόμικ για να κάνουμε χαβαλέ. Ωστόσο, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι

 

 

ενώ τα ψαρικά πεθαίνουν όταν βγουν από το νερό, κάτι που επισημαίνει κιόλας ο τρελοδόκτωρ θείος, βλέπουμε τους καρχαρίες να τρώνε ανθρώπους κανονικά ή το γιγαντιαίο καλαμάρι να πιάνει τον Tadashi και να τον σέρνει. Πράγμα, που μειώνει την επιδιωκόμενη αληθοφάνεια.

 

 

Βασικό στοιχείο: πραγματικά, ότι και να κάνουν τα ψάρια στην Kaori, λίγο θα της είναι! Εκνευριστική μέχρι αηδίας, για να μην πω τίποτα βαρύτερο. 

 

Υ.Γ.: Κάτι τέτοια πάντως με κάνουν καψούρη με τους Γιάπωνες και την τρέλα που κουβαλάνε

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 20, 2015 από GeoTrou

[Θρηνωδός]

Και εγώ το είχα παρατηρήσει και μου είχε φανεί περίεργο αλλά τελικά υπάρχει απάντηση (άνοιξε όταν διαβάσεις και τον δεύτερο τόμο):

 

 

Όταν βάζει ο θείος την Καόρι στο εξελιγμένο μηχάνημα, παρόλο που πλέον έχει σαπίσει και τις φεύγουν κομμάτια (μιλάω για την φάση που προσπαθούν να την αποσυνδέσουν στο εργαστήριο και της διαλύεται το στόμα) άρα κάλλιστα λες ότι είναι νεκρή, βλέπεις ότι κλαίει (όταν βλέπει τον Ταντάσι και την γκόμενα που ζήλευε). Άρα, το βακτήριο μέσω του αερίου κράταγε τα σώματα σε μια νεκροζωντανή κατάσταση με ένα κομμάτι της συνείδησής τους ανέπαφο. ΓΙ' αυτό οι καρχαρίες τρώνε τους ανθρώπους, το καλαμάρι πιάνει τον ταντάσι, η Καόρι κλαίει και επιτίθεται κατά βούλησιν και ο θείος παρόλο τυπικά πεθαμένος, επιλέγει να κλέψει την βοηθό εργαστηρίου με την οποία ήταν κρυφά ερωτευμένος. Έστω και περιορισμένα, το βακτήριο κρατούσε τους εγκεφάλους τους, άρα και τα ένστικτα και τις ορμές τους, σε λειτουργία.

 

 

ή

 

 

Το βακτήριο έχοντας μπει στον εγκέφαλο τους έχει υιοθετήσει τις συνήθειες και τα χαρακτηριστικά κάθε σώματος (μιας και το βακτήριο είχε νοημοσύνη απ'ότι φαίνεται) και χειρίζεται τα νεκρά σώματα αντίστοιχα. Πιθανό σενάριο αλλά όχι όσο το πρώτο, γιατί η Καόρι δείχνει σημάδι αγάπης, έστω και αρρωστημένης, και στη συνέχεια επιθετικότητας.

 

[aprositos]

Είχα μεταφράσει παλιότερα τις έξτρα ιστορίες του Gyo. Μπορείτε λοιπόν να τις κατεβάσετε από το μπλογκ μου:

http://silentcomics.blogspot.gr/2013/12/junji-ito-manga-gyo.html

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 21, 2015 από aprositos

[dimious200]

Ωραιο σχεδιο αλλα μεσα σε λιγα τσαπτερ ο αρχικος μου ενθουσιασμος ξεφουσκωσε (ενω αλλα πραγματα στο κομικ φουσκωναν ). Στην αρχη με κερδισε η ιδεα της παραξενης μυρωδιας που μονο καποιοι την μυριζουν και οι αλλοι τους περνανε για τρελους κλπ. Παιζει με παραξενα ψυχολογικα μονοπατια και γενικα παιζει με το μυαλο σου. Μετα γινεται πιο καθαρο χορρορ/b-movie και σαν στορυ δεν ξετρελαθηκα.

 

Ας εξηγησω λιγο τι εννοω παραπανω σε σποιλερ Για οσους το διαβασαν μονο

Δηλαδη εκει που εχεις να κανεις με μια μυστηρια απειλη ψαριων που περπαταν μου πετας εναν ακυρο exposition διαλογο και μου το πας σε συνωμοσιολογικο σχεδιο και μεταφερεις την απειλη στη διασπορα των μικροβιων. Μεχ,εκει το στορυ με εχασε

 

 

Δεν ξετρελαθηκα με την εννοια οτι δεν ειναι ενα κομικ που θα μνημονευω και θα συστηνω. Γιατι κατα τα αλλα το διαβασα χωρις διαλειμμα και ανυπομονουσα ποτε ποτε να φορτωσει η επομενη σελιδα. Γενικα ειναι ενα πολυ κινηματογραφικο κομικ που μονο στις σελιδες με τις ειδησεις κολλαει καπως η αναγνωση του,αλλιως το βλεμμα πλαναρει αβιαστα στις σελιδες.

 

Γενικα το horror (σε οτιδηποτε,βιβλια,ταινιες,κομικς) δεν ειναι το ειδος μου και ειναι πολυ λιγες οι περιπτωσεις που καποιος αντιπροσωπος του με εκανε να αναθεωρησω (μεχρι να ερθει ο επομενος και να με ξαναπροσγειωσει). Το uzumaki ηταν μια τετοια περιπτωση. To gyo δεν ηταν

υγ:τις εξτρα ιστοριες τις απολασυσα,οχι τοσο το πρωτο μικρο σφηνακι,που για σφηνακι ηταν καλο,οσο τη δευτερη.ΑΡΡΩΣΤΗ!

 

Επεξεργασία Οκτωβρίου 11, 2016 από dimious

[GeoTrou]

Η αλήθεια είναι ότι κaι για μένα ξεφούσκωσε το κόμικ στο δεύτερο μέρος. Όχι ότι δεν μου άρεσε, συνολικά το γούσταρα και μ' έκανε να ασχοληθώ με τα manga μετά από πολύυυυ καιρό. Νομίζω πάντως πως γενικά το έχει το θεματάκι του ο Ito με το κλείσιμο τον ιστοριών.

Και πράγματι, η δεύτερη σύντομη ιστορία είναι άρρωστη και μαμάτη.

[saravakos]

Το πρώτο Manga που ολοκλήρωσα στη ζωή μου!!! Πολύ καλό και πιστεύω ότι αρκετές από τις σκηνές αυτές θα τις θυμάμαι για αρκετό καιρό ακόμα και με έβαλε να ενδιαφερθώ για αυτό το είδος.

 

Πραγματικά η δεύτερη bonus story είναι καθαρό ψυχολογικό θρίλερ. Πάρα πολύ καλή!

 

Εδώ και κάποιο καιρό διαβάζω το Death Note (βρίσκομαι στον 4ο τόμο) και ως τώρα μου αρέσει πολύ