Ποιοί είναι οι σκιτσογράφοι του Charlie Hebdo και τα διασημότερα σκίτσα τους [Δεμερτζιάν Μαρίνα, huffingtonpost.gr, 07/01/2015]

[ramirez]

 

 

 

Wolinski

 

Όσοι διάβαζαν Βαβέλ και Παρά Πέντε έχουν σίγουρα δει τα σκίτσα του. Για τους Γάλλους όμως, ο Ζωρζ Βολινσκί είναι μία από τις πλέον εμβληματικές μορφές του σατυρικού (και σατιρικά ερωτικού) σκίτσου. Ήταν 80 ετών.

 

 

 

Οι ερωτικές συνήθειες των Γάλλων ήταν ένα από τα αγαπημένα του μοτίβα. Του άρεσε να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται για τις ερωτικές επιθυμίες, τα ταμπού αλλά και την αγαρμπιά της σεξουαλικής απελευθέρωσης.

 

 

Ήμουν ένας βρωμερός φαλλοκράτης

 

 

Το Μάιο του 68, συνιδρύει με τον Σινέ το περιοδικό L'Enragé (ο οργισμένος)

 

 

Από τότε συχνά αυτοσαρκαζόταν για τη συνήθεια του να επαναπαύεται στις «επαναστατικές δάφνες» του παρελθόντος.

 

 

- Όταν σκέφτομαι ότι πριν 40 χρόνια ήμουν στα οδοφράγματα...

- Προσπάθησε να το ξεπεράσεις μπαμπά

 

 

Σκίτσο για την γαλλική ακροδεξιά και την «ανοχή» που επιδεικνύει η γαλλική αστυνομία

 

 

Αστυνομικός: Πιο αργά, γιατί θα υποχρεωθούμε να τους συλλάβουμε

Δράστης: Πιο γρήγορα γιατί θα υποχρεωθούν να μας συλλάβουν

 

 

Cabu

 

 

 

O Καμπύ ήταν επίσης ιστορική μορφή του γαλλικού σκίτσου. Ξεκίνησε να σκιτσάρει όταν ήταν στρατιώτης στην Αλγερία. Εκδίδει τότε την «κόρη του Συνταγματάρχη», που κυκλοφορεί σε συνέχειες. Ο Cabu δηλώνει αντιμιλιταριστής και αναρχικός. Έχει περάσει από όλα τα ιστορικά γαλλικά περιοδικά, τον «Oργισμένο», το Hara Kiri, το Canard Εnchaine.

 

Δεν έκανε μόνο κόμιξ και γελοιογραφίες.

 

O Cabu ήταν αυτός που σχεδίασε τα σκίτσα για την ταινία traffic του Τατί

 

 

Σατύριζε ανελέητα όχι μόνο το Ισλάμ αλλά και την ρωμαιοκαθολική εκκλησία.

 

 

Ο θεός δεν υπάρχει...

 

 

Εδώ καυτηριάζει τις αποκαλύψεις για την παιδοφιλία ανώτερων κληρικών της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας.

 

 

O αγαπημένος του ήρωας, ήταν ένας 17άρης μαθητής λυκείου. O grand Duduche.

 

 

Charb

 

 

 

Ήταν ο διευθυντής του Charlie Hebdo, κι ένας από τους πιο χαρισματικούς, προκλητικούς και συχνά εξοργιστικούς σκιτσογράφους της γενιάς του. Ο Charb αρνούνταν πεισματικά και πολλές φορές οριακά, κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας.

 

 

Μα ποιοι θέλουν τους Άγγλους στην Ευρώπη;

 

 

Είχε προκαλέσει την μήνη των γάλλων μουσουλμάνων από το 2006, όταν επέλεξε να αναδημοσιεύσει τα σκίτσα για τον Μωάμεθ, του Δανού σκιτσογράφου.

 

 

 

 

Το Νοέμβριο του 2011 το περιοδικό κυκλοφορεί με αλλαγμένο ακόμα και τον τίτλο: Αντί για τον «εβδομαδιαίο Τσάρλι» κυκλοφορεί ως «εβδομαδιαία σαρία», με πρωτοσέλιδο και πάλι μια γελοιογραφία του Μωάμεθ. Δέχεται απειλές και κυκλοφορεί με αστυνομική προστασία. Σε συνέντευξη του μάλιστα στη Monde λέει πως μιας και δεν έχει παιδιά, σκυλιά, δεν τον απασχολεί αν θα του επιτεθούν, «καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός». Πριν από κάποιους μήνες, ο Charb κυκλοφόρησε αυτό το προφητικό σκίτσο, με τίτλο «δεν έχουν γίνει ακόμα επιθέσεις στη Γαλλία, και τον μαχητή να απαντάει «περιμένετε μέχρι το τέλος Ιανουαρίου».

 

 

Ο Charb αρνούνταν πεισματικά και πολλές φορές οριακά, κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Είχε κατηγορηθεί ως ρατσιστής γιατί προκαλούσε.

 

 

Όταν στην γαλλική επικαιρότητα κυριαρχούσε το θέμα του γάμου

των ομοφυλόφιλων, ο Charb ζήτησε γάμο για όλους

 

 

Σε αυτό το σκίτσο μιλά για τον τσιγγάνικο κίνδυνο. «Ήρθαν να κλέψουν τα γαλλικά φρύδια».

 

 

Tignous

 

 

 

O Tignous, ήταν ο πιο παθιασμένος με την επικαιρότητα και το πολιτικό σκίτσο. Ήταν 47 ετών.

 

 

 Ένα από τα αγαπημένα του θύματα ήταν ο Σαρκοζί, για τον οποίο

εδώ γράφει «5 χρόνια Σαρκοζί, βλάπτουν σοβαρά την υγεία».

 

 

Τα σκίτσα του ήταν πάντα εξαιρετικά δεικτικά, όπως όταν «σχολίαζε» τα αστυνομικά μέτρα που επιβλήθηκαν στο Ρίο για το Μουντιάλ.

 

 

Το Μουντιάλ τελείωσε, το ίδιο και το απαρτχάιντ

 

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

[ramirez]

Νεκροί 4 παγκόσμιοι σκιτσογράφοι

(Αγνώστου, Έθνος 08/01/2015)

 

Ο George Wolinski είναι ο πιο γνωστός παγκοσμίως από τους τέσσερις κι αγαπημένος σε μας από τα περιοδικά «Μαμούθ» και «Βαβέλ», από τα βιβλία «Σκέψεις» και «Ανοιχτή επιστολή στη γυναίκα μου», είναι ένας από τους νεκρούς από το μακελειό στη γαλλική σατιρική εφημερίδα Charlie Hebdo στο Παρίσι.

 

 

 

George Wolinski

Διάσημος και αγαπημένος και στην Ελλάδα

 

- Πιστεύεις ότι θα ψηφιστεί η απαγόρευση της μπούρκας;

- Ναι, επειδή αυτοί που ψηφίζουν μη εφαρμόσιμους νόμους υπολογίζουν σε εμάς για να γίνουν οι νόμοι σεβαστοί.

 

 

Μαζί με τους Charb, Cadut, Tignous. Τέσσερις από τους μεγαλύτερους σκιτσογράφους του κόσμου νεκροί από τους δράστες που μιλούσαν άπταιστα γαλλικά και είπαν ότι είχαν σχέσεις με την Αλ Κάιντα. Έτσι για την ιστορία κι επειδή ο Wolinski για το ελληνικό αναγνωστικό κοινό είναι κάπως σαν συγγενής, γεννήθηκε το 1934 στην Τύνιδα. Το 1960 διέκοψε τις αρχιτεκτονικές του σπουδές και άρχισε να δημοσιεύει σκίτσα του στο ιστορικό περιοδικό κόμικς Hara-Kiri. Τον Μάη του '68 ίδρυσε το σατιρικό περιοδικό L' Enrage σε συνεργασία με τον Sine, σκίτσα του δημοσιεύονταν στη Liberation και στο εβδομαδιαίο Paris-Match. Μαζί με τον Charb, τον Cabu και τον Tignous ήταν από τα βασικά στελέχη της εφημερίδας Charlie Hebdo.

 

 

Cabu

Αντιμιλιταριστής και πολέμιος του σεξισμού

 

- «Αγαπάτε αλλήλους». Δικό σου είναι αυτό;

- Όχι! Το δικό μου είναι δουλέψτε περισσότερο, για να κερδίσετε περισσότερα.

 

 

Μαζί με τον Wolinski ο Jean Cabut (Cabu) ήταν εμβληματικές φυσιογνωμίες της γαλλικής σκιτσογραφίας. Ο Cabu όπως και ο Wolinski έζησαν από κοντά και αποτύπωσαν με το πενάκι τους σημαντικά ιστορικά γεγονότα της σύγχρονης γαλλικής ιστορίας, γεγονότα που τους διαμόρφωσαν και ως δημιουργούς. Ο γεννημένος το 1938 Cabu πήρε μέρος παρά τη θέλησή του στον πόλεμο της Αλγερίας, σκιτσάροντας για το περιοδικό του γαλλικού στρατού Bled και για το Paris-Match. Η εμπειρία του αυτή τον έκανε αντιμιλιταριστή και τον έφερε κοντά σε αναρχικές ιδέες όσον αφορά τις κοινωνικές σχέσεις. O Cabu τη δεκαετία του 1960 ήταν ένας από τους ιδρυτές του περιοδικού Hara-Kiri (πρόδρομου του Charlie Hebdo), ενώ τις δεκαετίες 1970-1980 απέκτησε αναγνωρισιμότητα εξαιτίας της συνεργασίας του με παιδικά προγράμματα σε τηλεοπτικό κανάλι. Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια συνεργαζόταν με αρκετά έντυπα μεταξύ των οποίων το Charlie Hebdo και το Le Canard enchaine. Παρότι έχει κατηγορηθεί για σεξιστικά αστεία, ο Cabut είχε ως στόχο ακριβώς την αποδόμηση του σεξισμού.

 

 

Tignous

35 χρόνια στην πρώτη γραμμή

 

Ο Αλλάχ είναι αρκετά μεγάλος για να υπερασπιστεί μόνος του τον προφήτη Μωάμεθ. - Μπήκες;

 

 

Ο Bernard Verlhac όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Tignous, αν και νεότερος από τον Cabu και τον Wolinski ήταν ένας από τους πιο γνωστούς και αναγνωρίσιμους σκιτσογράφους και καρικατουρίστες της Γαλλίας. Ο 57χρονος σκιτσογράφος ξεκίνησε να δημοσιεύει σκίτσα από το 1980. Μετά το ξεκίνημά του στο σκίτσο και το κόμικς δημοσιεύει το 1990 τα πρώτα του σχέδια που είχαν ως θέμα γεγονότα της επικαιρότητας στο περιοδικό L' Idiot International. Εν συνεχεία συνεργάζεται με το La Grosse Bertha και με την Charlie Hebdo. Ο Tignous έδινε επίσης σκίτσα στο αριστερών φρονημάτων περιοδικό Marianne και με στο καυστικό, χωρίς όμως πολιτικές κατευθύνσεις, Fluide Glacial. Σκίτσα του έχουν δημοσιευθεί επίσης στην l' Express, και στην ιστορική εφημερίδα της γαλλικής αριστεράς της L' Humanite. Ο ίδιος έχει εκδώσει αρκετά άλμπουμ αλλά και βιβλία. Το 2012, σχολιάζοντας τα γεγονότα που είχαν ακολουθήσει τη δημοσίευση των σκίτσων για τον Μωάμεθ, ο Verlhac είχε απαντήσει σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου: «Είναι απλά ζωγραφιές, δεν είναι πρόκληση».

 

 

Charb

Κομμουνιστής, άθεος και ασυμβίβαστος

 

- Το να θέτεις το ζήτημα του ρατσισμού για να αποκηρύξεις τον ρατσισμό είναι ρατσιστικό.

- Είναι ρατσιστικό αυτό που λες!

 

 

Ο άθεος, κομμουνιστής και άφοβος γελοιογράφος-αρχισυντάκτης της Charlie Hebdo, ο Stephane Charbonnier (Charb) έφυγε από τη ζωή πιστός στις αρχές του, υπηρετώντας την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης. Ο 47χρονος διάσημος σκιτσογράφος που, παρά το σχετικά νεαρό της ηλικίας του, είχε πλούσια καριέρα, ήταν γνωστός για τα πολιτικού περιεχομένου σκίτσα του, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την καταιγίδα που ξέσπασε το 2011 με τα σκίτσα για τον Μωάμεθ. Τότε ο Charb είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Θα προτιμούσα να πεθάνω παρά να ζω και να έχω πέσει στα γόνατα». Ο Charb ξεκίνησε να σκιτσάρει, από μαθητής ακόμη, στην Κονφλάνς Σεντ Ονορίν, καθώς βαριόταν τα μαθηματικά και τα πρώτα του σκίτσα δημοσιεύθηκαν, ενώ δεν είχε ακόμη τελειώσει το λύκειο. Εργάστηκε σε ουκ ολίγα έντυπα, γνωστά και μη, όμως η συνεργασία που τον έφερε στο προσκήνιο ήταν αυτή με το σατιρικό έντυπο Charlie Hebdo το 1992, στο οποίο ήταν αρχισυντάκτης από το 2009, και έγραφε την στήλη «ο Charb δεν αγαπά τους ανθρώπους».

 

 

 

Και το σχετικό link...

[ramirez]

Πάντα πιστή στην «αιρετική» σάτιρα

(Πανσέληνα Έρης, Έθνος 08/01/2015)

 

Η ιστορία της σατιρικής εφημερίδας «Charlie Hebdo» βρίθει απαγορεύσεων, απειλών και επιθέσεων από ισλαμιστές εξτρεμιστές που αντιδρούσαν στη δημοσίευση σατιρικών σκίτσων για τον Μωάμεθ.

 

Η ιστορία της εφημερίδας «Charlie Hebdo» είναι γεμάτη από απειλές, κυρίως

από ισλαμιστές εξτρεμιστές που αντιδρούσαν στη δημοσίευση σκίτσων του Μωάμεθ

 

 

Μάλιστα το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό στη Γαλλία τα τελευταία χρόνια, με την άνοδο της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν και τα προβλήματα από τη συνύπαρξη των θρησκειών, πρόσφεραν πλούσιο υλικό στους σκιτσογράφους της.

 

Η μακρόχρονη ιστορία της ξεκίνησε το 1969, όταν μια ομάδα συντακτών αποφάσισαν να εκδώσουν την εβδομαδιαία «Hara-Kiri Hebdo» στη θέση ενός παλιότερου εντύπου, η κυκλοφορία του οποίου είχε απαγορευθεί. Ένας από τους συντάκτες που συνέβαλαν στην επιτυχία του εντύπου αυτού, που αργότερα εξελίχθηκε στην «Charlie Hebdo», ήταν ο Φρανσουά Καβανά, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από έναν χρόνο.

 

Ένα από τα διάσημα εξώφυλλα της εφημερίδας με σκίτσο του Μωάμεθ

 

 

Το πιο χαρακτηριστικό προκλητικό εξώφυλλο της ιστορίας του είναι εκείνο που αναφερόταν στον θάνατο του Σαρλ ντε Γκολ τον Νοέμβριο του 1970 στο χωριό του, Κολομπέι, ένα περιστατικό που συνέβη 10 ημέρες πριν από μια τραγωδία σε ντίσκο, όπου είχε ξεσπάσει φωτιά με 146 νεκρούς.

 

«Τραγικός Χορός στο Κολομπέι, ένας νεκρός», ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος του, που συνέδεε τα δάκρυα του Τύπου για το δυστύχημα στην ντίσκο και για τον θάνατο του Ντε Γκολ και που είχε ως συνέπεια την απαγόρευση της κυκλοφορίας του εντύπου από τον τότε υπουργό Εσωτερικών.

 

Για να παρακάμψει την απαγόρευση, η ομάδα αποφάσισε να αλλάξει τον τίτλο του σε «Charlie Hebdo». Ο τίτλος προερχόταν από το μηνιαίο περιοδικό «Charlie Mensuel» που εξέδιδε η ίδια ομάδα από το 1969 και παράλληλα αποτελούσε αναφορά... και στον Σαρλ ντε Γκολ που σημάδεψε την πορεία της «Charlie Hebdo».

 

Σκίτσο που κάνει τον γύρο του διαδικτύου, παραλληλίζει τη δολοφονική επίθεση στα γραφεία

του περιοδικού «Charlie Hebdo» με το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους

 

 

Όμως αποσύρθηκε από τα περίπτερα ξανά το 1981, αυτήν τη φορά λόγω χαμηλής κυκλοφορίας. Το 1991 δύο από τα μέλη της ομάδας, οι Γκεμπέ και Καμπί, ένωσαν ξανά τις δυνάμεις τους εργαζόμενοι στο νέο εβδομαδιαίο σατιρικό περιοδικό «La Grosse Bertha», το οποίο θύμιζε πολύ την «Charlie Hebdo» και είχε αρχισυντάκτη τον κωμικό τραγουδιστή Φιλίπ Βαλ.

 

Λόγω της κόντρας του με τον εκδότη του περιοδικού που επέμενε σε απολιτίκ σάτιρα, ο Βαλ απολύθηκε. Τον ακολούθησαν και οι Γκεμπέ και Καμπί και οι τρεις τους αποφάσισαν να ξεκινήσουν πάλι ένα δικό τους έντυπο. Υστερα από πολλή έρευνα για το όνομα, αποφάσισαν να αναστήσουν την «Charlie Hebdo».

 

 

Η πρώτη έκδοση

 

Η πρώτη έκδοση, τον Ιούλιο του 1992, πούλησε 100.000 φύλλα. Ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο ήταν το φύλλο της 9ης Φεβρουαρίου του 2006, το πρωτοσέλιδο του οποίου απεικόνιζε τον προφήτη Μωάμεθ να κλαψουρίζει λέγοντας «είναι σκληρό να σε αγαπάνε ηλίθιοι» και αναδημοσίευε τα αμφιλεγόμενα 12 σκίτσα του Μωάμεθ της δανέζικης εφημερίδας «Jyllands Posten», ενώ κατάφερε να πουλήσει 160.000 φύλλα. Μάλιστα όταν το 2012 δημοσίευσε νέα σατιρικά σκίτσα για τον Μωάμεθ η Γαλλία έκλεισε πρεσβείες, πολιτιστικά κέντρα και σχολεία σε 20 χώρες υπό τον φόβο αντιποίνων.

 

 

Έκαψαν τα γραφεία της με μολότοφ

 

Η πολύνεκρη επίθεση κατά της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία για όσους παρακολουθούν την πορεία της υπόθεσης με τα σκίτσα για τον Μωάμεθ, που ξεσήκωσε την οργή των μουσουλμάνων το 2006.

 

Αν και η εφημερίδα τότε είχε απλώς αναδημοσιεύσει τα σκίτσα της δανέζικης εφημερίδας Jyllands-Posten, οι σκιτσογράφοι της Hebdo είχαν μπει στο στόχαστρο αρκετών εξτρεμιστών μουσουλμάνων. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι εναντίον των γραφείων της εφημερίδας το 2011 είχε πραγματοποιηθεί επίθεση με βόμβες μολότοφ από την οποία καταστράφηκαν ολοσχερώς. Μετά την επίθεση, η Charlie Hebdo φιλοξενήθηκε στα γραφεία της Liberation, όμως προσφάτως μεταφέρθηκε στα γραφεία που δέχθηκαν την επίθεση. Από το 2012 πάλι εξαιτίας σκίτσων για τον Μωάμεθ, οι απειλές είχαν πληθύνει και η αστυνομία είχε θέσει την εφημερίδα υπό προστασία.

 

 

 

Και το σχετικό link...

[ramirez]

Το ιστορικό πρωτοσέλιδο του Charlie Hebdo για τη δικτατορία σε Ελλάδα και Χιλή

(Αγνώστου, huffingtonpost.gr, 08/01/2015)

 

 

Χιλή, Ελλάδα: Ο στρατός βασανίζει, η τάξη βασιλεύει

 

 

Με αυτό το εξώφυλο κυκλοφόρησε το Charlie Hebdo, στις 26 Νοεμβρίου του 1973, λίγες ημέρες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου στην Ελλάδα. Το πραξικόπημα στη Χιλή και η δολοφονία του Σαλβαδόρ Αλιέντε είχαν γίνει 2,5 μήνες πριν, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973.

 

Αυτό το τεύχος είναι ιστορικό γράφει πάνω δεξιά.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...