love to love you vinyl - οι 33 στροφές στα κόμικς [?, lemonostiftis, 15/07/2014]

[Kabuki]

ενα ενδιαφέρον άρθρο που βρήκα για τη σχέση των κόμικς με τους δίσκους εδώ

 

love to love you vinyl - οι 33 στροφές στα κόμικς

Τον καιρό που σκέφτεσαι να αδυνατίσεις μόνο και μόνο για να χωράς κι εσύ στο δωμάτιο με τους δίσκους - άντε και για να φτάνεις στα ψηλότερα ράφια της δισκοθήκης χωρίς να λαχανιάζεις καθώς τεντώνεσαι -,

τότε που οι δίσκοι αρχίζουν να καταλαμβάνουν τα χαλιά, τα μωσαϊκά και τα παρκέ συνειδητοποιείς πως το παιχνίδι δεν έχει το τέλος εκείνο που είχαν προβλέψει η Neoset, ο Βαράγκης και το Νεο Κατοικείν.

Με την αμηχανία που σου δημιουργεί η γνώση του πεπερασμένου των επίπλων που φιλοξενούν τα άπειρα κιλά δίσκων - αλήθεια θυμάσαι τη μέρα που τ' αγόραζες και νόμιζες πως θα γεμίσει στα γεράματά σου; -  γονάτισε, διάλεξε ένα δίσκο από το κασόνι με τις νέες "αφίξεις" ...

  

και βάλτον να παίξει για σένα.

 

Έπειτα χάϊδεψε με τα ακροδάχτυλά σου τις ράχες των βινυλίων στα ράφια της δισκοθήκης σου γι ακόμα μια φορά και νιώσε περήφανος για το ιερό σου κόλλημα. Όρισε εκ νέου τη φράση "Μια μεγάλη δισκοθήκη"

Τέλος πλύνε τα χέρια σου από τη σκόνη που μάζεψαν κατά την προηγούμενη διαδικασία περηφάνειας καθώς κανείς βινυλιάκιας δεν ξεσκονίζει ποτέ τα άλμπουμ του.

Οι ρίζες της παρούσας ανάρτησης, ο συνδυασμός  των δύο πολιτισμικών τάσεων, στο βινύλιο και τα κόμικς αναφέρομαι φυσικά, χρονολογούνται στις απαρχές του ιστολογικού μου χωρόχρονου, μπορεί κι ακόμη παλιότερα. Τότε που μάζευα υλικό για ένα ποστ αφιερωμένο στη διείσδυση των κόμικ στο artwork γνωστών και μη εξύφυλλων δίσκων. Για αρχή είχα σχεδιάσει να βάλω το Cheap Thrills της Janis Joplin με τους Big Brother & The Holding Co.

Στην πορεία όμως, το όλο εγχείρημα πήρε μια νέα κατεύθυνση. Κι αυτό γιατί τον τελευταίο καιρό αρέσκομαι να ανεβάζω "δοξαστικές" αναρτήσεις που αφορούν το βινύλιο και δεν έχω εγκαταλείψει αυτή την "Love to love you baby" διάθεση  προς το αντικείμενο φετίχ (Φετιχιστής μπορεί να δηλώνω, συλλέκτης όχι)..

 

Να μιλάω για όλες εκείνες τις απολαύσεις που αφορούν τη σχέση μου (σου, μας, σας) με αυτό, από το να το ψάχνεις και να το αναζητάς, μέχρι να το αγοράζεις, να του ανοίγεις τη συσκευασία και να το καθαρίζεις, και από το να εντρυφείς σε εσώφυλλα και σημειώσεις μέχρι - και αυτό είναι και το σημαντικότερο - και να το ακούς.

Έτσι ο αναθεωρημένος λόγος ύπαρξης της ανάρτησης και δικός μου σκοπός (πιθανότατα ανώφελος, μα σίγουρα εγκυκλοπαιδικός κι εργασιοθεραπευτικός συνάμα), είναι το να εντοπίσω τις περισσότερες δυνατές σχεδιαστικές απεικονίσεις δίσκων βινυλίου καθώς και των θαυμαστών αναπαραγωγέων αναλογικού ήχου, που ονομάζουμε πικάπ, σε κόμικ, διαφημίσεις, γελοιογραφίες, τρικάκια, flyer κλπ

Ξεκίνησα λοιπόν, σκανάρωντας αρχικά όλους τους νευρώνες της μνήμης μου, ανέτρεξα σε ψηφιακούς φακέλους δεκαετιών στον υπολογιστή μου, κι αργότερα σε στίβες περιοδικών κόμικς, χωμένος σε μπαούλα και πατάρια. Στο τέλος έφερα και μια βόλτα στο χάος του διαδικτύου.

 

Έβαλα ένα δίσκο να στριφογυρνάει στο πλατώ, η ανάρτηση αυτή δεν θα μπορούσε άλλωστε να γραφτεί υπό τους ήχους άλλου φορμάτ, κι άρχισα την αποδελτίωση.

  

 

 

Οι πωλήσεις των δίσκων βινυλίου ανακάμπτουν του καταποντισμού τους κατά τη δεκαετία του 90, και συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία για σχεδόν δέκατη χρονιά!  Κάτι η επιστροφή στην ανάγκη του φυσικού, απτού αντικειμένου, η εξάπλωση της ιδέας περί ανωτερότητας του ήχου του βινυλίου και η παράλληλη εξαΰλωση του αντίπαλου cd,

κάτι οι μοδάτες vintage αναβιώσεις (με τη συμπαρομαρτούσα θετικότατη Record Store Day και το όλο hype), ανάγκασαν σχεδόν όλους τους εμπλεκόμενους, εταιρίες και δισκογραφούντες, να τυπώσουν τις δουλειές τους σε πολυμερισμένους πλαστικούς κύκλους προκειμένου να καλύψουν την αγοραστική όρεξη του κοινού.

Και πέρα από το αναμενόμενο έστειλαν πάρα πολύ περισσότερο μουσικόφιλο κόσμο στα δισκοπωλεία.

Η τροφοδότηση της έξης κάθε δισκομανιακού κατά τα γραφάς, ανέκαθεν απαιτούσε υπομονή, έρευνα και αντοχή. Κι οι περισσότεροι του κόμματος, εξ' όσων γνωρίζω τα έχουν αυτά τα τρία ηθικά αγαθά (στους περισσότερους εκλείπει βέβαια η αλληλεγγύη αλλά ετούτο είναι μια άλλη ιστορία). Υπάρχει όμως κι ένα τέταρτο αγαθό, υλικό αυτό, που καθορίζει την αγορά δίσκων (και πικάπ, ενισχυτών, ηχείων, επίπλων, καλωδίων). Το χρήμα.

Έτσι παρ' όλα τα υψηλά δεκαετίας διεθνώς, η αγορά, για την εγχώρια ομιλώ, έχει αναγκάσει τους περισσότερους στην αποκλειστική (και σ' αυτό το επίθετο εστιάζεται ένα κάποιο πρόβλημα) αναζήτηση δίσκων σε παζάρια και καταστήματα μεταχειρισμένων.

Προσωπικά πάντως εγώ το ευχαριστιέμαι εξίσου αν όχι και περισσότερο. Είναι που ενθουσιάζομαι όταν μερικές φορές στα μεταχειρισμένα άλμπουμ που φτάνουν στον καναπέ μου, ανακαλύπτω σημάδια και μηνύματα των παλιών κατόχων (εδώ δυο από τις περιπτώσεις αυτές: 1 & 2)

(Η Παναγιά μαζί σου, τις Κυριακές το πρωί στα παζάρια)

Τα δε νέα ακούσματα έρχονται συνήθως μέσω οπτικών ινών, ελέγχονται, εκρίνονται, ξεδιαλέγονται προσεκτικά κι αν κάποιο απ' αυτά θεωρείς ότι αξίζει, τότε και μόνο τότε τρέχεις και το αναζητάς στο κοντινότερο δισκάδικο.

Δυστυχώς στην ψηφιακή τους μορφή, σπάνια ακούγονται πλέον ολόκληρα τα άλμπουμ ως ενιαία πνευματικά έργα. Ακόμα κι εγώ που δεν ενστερνίζομαι τη θεωρία των ξερών single, του ενός, άντε δύο χιτ ανά μπάντα και ανά δίσκο, υποκύπτω συχνά στον πειρασμό του next - next -next ....

 

[Ίσως έτσι κρατιέμαι νέος, ε; Αλλά τι νέος θα μου πείς με τέτοιες γελοιγραφίες σαν από το "Τραστ του γέλιου";]

 

 

Τις περισσότερες φορές οι μεγάλες αλήθειες (ναι υπάρχουν!) κρύβονται στα απλά λόγια. Ηλίου φαεινότερον αυτό στα στριπάκια του Charles Schulz. Η παρέα του Snoopy έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το βινύλιο και με την παιδική τους αφέλεια οι χαρακτήρες των Peanuts την αποκαλύπτει:

 

    

 

Είναι όντως αυτές οι αλήθειες οι πραγματικοί λόγοι που σε κάνουν συλλέκτη; Δύσκολο να σου απαντήσω μιας και δεν κατατάσσω τον εαυτό μου στην κατηγορία αυτή.

 

Ας επανέλθω όμως τώρα, στην πένα του κ. Robert Crumb, μιας κι αυτή στάθηκε η αρχέγονη αφορμή για την ανάρτηση, πάμε να δούμε "Το μανιφέστο του συλλέκτη δίσκων" διά χειρός του ιδίου (κλικ για μεγέθυνση)

ο οποίος κ. Crumb έχει τιμήσει ουκ ολίγες φορές με τα μελάνια και τις γραφίδες του στα ιδιοσυγκρασιακά του σκίτσα, τόσο το βινύλιο, τους δίσκους και τα δισκάκια, τα πικάπ και τις συλλογές όσο και τα ίδια τα πρεζάκια του μαύρου χρυσού, τους δισκόφιλους και την καταραμένη ψυχολογία τους.

 

 

καθώς και ο αντίλογος σε μια σπουδαία αυτοκριτική ανάλυση του ψυχισμού ενός συλλέκτη από έναν ...πάσχοντα. Τα λόγια του οποίου αν και υπερβολικά που και που έχουν πολύ ενδιαφέον:

 

Το σύνδρομο του συλλέκτη δίσκων: μια special κατηγορία ζωικού είδους.

 

 

Οι κίνδυνοι. Οι πραγματικοί κίνδυνοι για έναν λάτρη του βινυλίου δεν είναι βέβαια ούτε ο εθισμός του στη νόμιμη μαύρη ουσία,

 

ούτε στην αντικοινωνικότητα που κάποιοι λένε πως ενσκύπτει στους συλλέκτες. Οι κίνδυνοι είναι άλλοι ή για να το πω καλύτερα οι κίνδυνοι είναι οι άλλοι.

Για παράδειγμα ο τρόμος του να αφήσεις παιδιά, ανήψια και εγγόνια να ...παίξουν (με) τους δίσκους σου. Λαμπάτοι ενισχυτές και ακριβά πικάπ, διαμαντένιες βελόνες και κεφαλές πηνίου οφείλουν να έχουν πάντα ατρόμητους κασκαντέρ, υποκατάστατα για τα γυναικόπαιδα, τον απλό ...λαό με τον οποίο συνοικείς.

Καθώς όμως κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν υπάρχουν πάντα κι εκείνες οι στιγμές που κάποιο κόσμημα της δισκοθήκης σου χάνεται με άδοξο τρόπο.

Σπάνια έως ποτέ εχθρός είναι και ο κακός σου εαυτός.

 

Και λέω σπάνια έως ποτέ γιατί ακόμα και στα πάρτυ, - τουλάχιστον όπως γινόντυσαν κάποτε αυτά, όπου εκατοντάδες δίσκοι έπαιρναν τη σειρά τους να φέρουν τις βόλτες τους στο πλατώ πριν στοιβαχτούν απροστάτευτοι, γυμνοί από εσώφυλλα και προστατευτικά "βρακιά", ο ένας πάνω στον άλλο -, πλην ελαχίστων σημαδιών χρήσης ποτέ δεν πάθαιναν τίποτα.

 

 

Και αναφέρομαι σε κατακλυσμιαία πάρτυ με πολλούς καλεσμένους

 

 

σε πάρτυ με 2 άτομα

 

 

 

ή ακόμα και εκείνα τα πάρτυ του που έκανες μόνος, είτε σ' άκουγε όλη η γειτονιά.

 

 

είτε όχι.

 

Ή και να πάθαιναν στην τελική, ήξερες πως εξαρχής γι αυτό προορίζονταν. Ένας δίσκος με τον οποίο έχετε λειώσει στο χορό δεν παύει να είναι ποτέ ένας από τους πιο υπέροχους δίσκους που έχεις. Όσες γρατζουνιές και χυμένα ποτά να έχει πάνω του.

 

Το "Standing on a beach" των Cure, κάπως έτσι την έχει πατήσει.

Κι εσύ φυσικά και δικαιολογημένα ο καλύτερος DJ του κόσμου! Στο σπίτι...

 

στο κλαμπ

στο τζούκμποξ ενός μπάρ

 

 

ή στο στούντιο ενός ραδιοφωνικού σταθμού

   

 

αφού ακούς και παίζεις την καλύτερη μουσική που έχει ηχογραφηθεί ποτέ στον πλανήτη.

 

 

 

με τους προσωπικούς σου ήρωες

 

 

ή ακόμα καλύτερα τους ολόδικούς σου αντιήρωες

 

 

διαλέγοντας τραγούδια από τις 33 στροφές

 

 

τις 45

 

 

ή τις 78

 

 

 

Έτσι δεν είναι;

 

"Πονάει πάντα η πρώτη φορά, όπως λέει και εκείνο το συγκρότημα που άκουγες" μου 'χε πει η μάνα μου πάνω σε μια κουβέντα μια φορά, στις Τρύπες αναφερόταν φυσικά, κι εγώ έκπληκτος όχι μόνο που δεν αγνοούσε τη μουσική που έβαζα έφηβος στο πατρικό αλλά αντιθέτως είχε επιχειρηματολογήσει με στίχο του Αγγελάκα, απάντησα εξυπνακίστικα με τον αμέσως επόμενο στίχο.

 

Κάθε βινύλιο κουβαλάει πάνω του μνήμες. Σαν φωτογραφία ένα πράγμα. Επαναλαμβάνομαι, το ξέρω, αλλά δεν πειράζει. Αντιγράφω λοιπόν από μία ανάρτηση του προηγούμενου μήνα: 

 

...η ιστορία της ζωής μου βλέπεις, ίσως και της δικής σου αν είσαι πάνω κάτω στην ηλικία μου ή μεγαλύτερος, έχει καταγεγραμμένο το μουσικό της soundtrack σε μαύρους κυκλικούς δίσκους πολυβινυλοχλωριδίου. 

 

 

Οι οποίοι αν το σκεφτείς  φέρουν και κάτι ακόμα, άγραφο κι ατύπωτο αυτό, εξίσου σημαντικό πάνω τους. Μνήμες. Είναι φορτωμένοι εικόνες από τον καιρό που τους αγόραζες. Εποχές αυτιστικής εφηβείας, εποχές χορού, εποχές της πρώτης φοράς, μακριών μαλλιών, συνακροάσεων, ευτυχίας, εκπληρωμένων ή μη μεγάλων ερώτων, βίας και ξεσπασμάτων, λύπης κοκ.

Τη μέρα που πήρα τον πρώτο μου μισθό, στην πρώτη μου έξοδο απ'το στρατόπεδο, τη μέρα που ήθελα να σου γράψω μια κασέτα με το τραγούδι που σου άρεσε, τη μέρα που έχασα τη δουλειά μου, τη μέρα που τέλειωσα το σχολείο ή τη σχολή, τη μέρα της απώλειας, τη μέρα που είχα 100 δραχμές στην τσέπη, τη μέρα που ψάχναμε δίσκους παρέα, τη μέρα που θα άλλαζε η χιλιετία, τη μέρα που γύρναγα έρημος στους δρόμους της πόλης αλλά κι εκείνη που σφύριζα ενθουσιασμένος στα ίδια μέρη πήρα ένα δίσκο. Όπως και τόσες άλλες.

Πολλές εκατοντάδες μέρες, τουλάχιστον 30 Μαρτίων.

 

Στις γιορτές και τα γενέθλια μου παίρνουνε δίσκους καλοί φίλοι.

Αυτά τα λίγα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[totally_wired]

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ! και τα κείμενα και τα καρέ μοναδικά! ρεσπεκτ στον συντάκτη και την καμπουκ που το ξετρύπωσε από το 3024....

 

   

 

για μένα δεν είναι η ποιότητα του ήχου, ούτε το "φιλινγκ" του σκρατς, ούτε η μόδα, ούτε τα εικαστικά μέσα και έξω σε ένα δίσκο... είναι απλά οι ήχοι μιας ζωής... (το λέει και το άρθρο εξάλλου)

 

 

μαζεύω μόνο 45αρια και πολύ συγκεκριμένα πράγματα (κυρίως 90's - ούτε κατά διάνοια συλλεκτικά)  αλλά μπορώ λίγο να δείξω 2-3 siglakia

 

 

Θα ήθελα μόλις έχω αρκετά να κάνω ένα μεγάαααλο party μόνο με αυτά και μετά να τα κρύψω και να τα αφήσω στα παιδιά μου (εάν κάνω)... τα σιγκλάκια μου... οι ήχοι μου... η ζωή μου... το παρτυ μου... κάπως έτσι

Επεξεργασία Ιουλίου 17, 2014 από totally_wired

[Μενίγ Πουαγώ]

Υπέροχη δουλειά Λένα... Πολύ καλή ανάρτηση!!! Με ταξίδεψε!!!

Φίλε μου totally σου εύχομαι το όνειρό σου να γίνει πραγματικότητα!!! και τα παιδιά σου να τα αγαπήσουν όσο και εσύ!!!!

[Kabuki]

Υπέροχη δουλειά Λένα... Πολύ καλή ανάρτηση!!! Με ταξίδεψε!!!

 

Φίλε μου totally σου εύχομαι το όνειρό σου να γίνει πραγματικότητα!!! και τα παιδιά σου να τα αγαπήσουν όσο και εσύ!!!!

τα respect στον τυπο που εψαξε και βρηκε όλα αυτα τα καρε απο διαφορετικα κόμικς και τα συνεδεσε με το όμορφο κειμενο 

[ramirez]

Ημερομηνία: 15/07/3024;

[Kabuki]

Ημερομηνία: 15/07/3024;

 

διορθωθηκε στο συμβατικότερο 15/07/2014