Ο Luther Blissett θυμάται

[Tightwad]

Ξεκίνησα το "The Pacific" πρόσφατα. Αφορά τον πόλεμο στον Ειρηνικό απ'το '42 μέχρι το '45.

 

Η σειρά δεν το δείχνει σε κάποιο ιδιαίτερο βαθμό, αλλά οι Ιάπωνες είχαν τρελές απώλειες.

 

Παραδείγματα:

• Εκστρατεία του Guadalcanal. Απ'τους 36.200 άνδρες, οι 31.000 νεκροί. Και 1.000 αιχμάλωτοι.
• Μάχη του Peleliu.  Απ'τους 13.600 άνδρες, οι 10.900 νεκροί. Και 202 αιχμάλωτοι.
• Μάχη της Okinawa.  Απ'τους ~120.000 άνδρες, τουλάχιστον 110.000 νεκροί. Και 7.000 αιχμάλωτοι.

 

Και το πιο τρελό; Σε όλο τον πόλεμο ('37-'45), οι Σύμμαχοι είχαν τις διπλάσιες απώλειες. (Κυρίως Κινέζοι).

 

Φαντάζομαι εν μέρει επειδή οι Γιαπωνέζοι ήταν υπαίτιοι για πολύ περισσότερους θανάτους αιχμαλώτων πολέμου απ'τους Γερμανούς και τους Ιταλούς μαζί.

 

---

 

Διάβαζα και για το σκορβούτο πρόσφατα.

• Ο Βάσκο ντε Γκάμα έχασε 116 απ'τους 170 άνδρες της αποστολής του (κυρίως λόγω σκορβούτου).
• Ο Μαγγελάνος 208/230
• Ο Τζώρτζ Άνσον, 1300/2000,
• Στον Πόλεμο των 7 Ετών, το Βρεταννικό Ναυτικό έχασε 133.708 άνδρες από τους 184.899.

Η άποψη ότι τα εσπεριδοειδή έχουν θεραπευτικές ιδιότητες (λόγω βιταμίνης C) είχε διατυπωθεί απ'τον 15ο αιώνα και είχε επαναδιατυπωθεί πολλές φορές από τότε, αλλά μέχρι και τον 20ο αιώνα πίστευαν ότι το σκορβούτο προκαλείται από χαλασμένο κρέας ή κακή υγιεινή στο κατάστρωμα. Και γενικά υπήρχε σε διάφορες εποχές η άποψη ότι οποιοδήποτε οξύ είναι ικανό να θεραπεύσει το σκορβούτο. Συν το ότι πολλές απ'τις τροφές χάρη στις οποίες πίστευαν ότι αποφεύγεται η ασθένεια δεν ήταν όσο πρακτικές, όσο απλά το να φάνε ένα πορτοκάλι. Βλ. την γαλλική μόδα του να τρώνε αλογίσιο κρέας.

 

Αυτό ήταν εν μέρει επειδή προφανώς δεν ήταν και πάρα πολύ εύκολο να ανεφοδιάζεται κανείς με φρέσκα φρούτα κάθε τρεις και λίγο.
 

[Tightwad]

Τα βρήκα σε ένα σάιτ για συλλέκτες (όχι, δεν συλλέγω, απλά είμαι περίεργος).

 

Χαρτονόμισμα 5 εκατομμυρίων δραχμών:

 

 

1.000 γρόσια, του '22:

 

(υπογράφει ο Μαυροκορδάτος, "Πρόεδρος του Εκτελεστικού")

 

Μινιστέριον και Μινίστρος της Οικονομίας:

[germanicus]

Γυναικωνίτης. Ειδικός χώρος για τις γυναίκες. Παλιότερα υπήρχε στις οικίες, πλέον υπάρχει στις εκκλησίες, αν και δεν έχει τον ίδιο λειτουργικό στόχο.

Γκαρσονιέρα. Μικρό διαμέρισμα. Ενίοτε όμως χωράει και 10. Γαλλικής προέλευσης λέξη. Έρχεται από το garçon που σημαίνει νεαρός/αρσενικό παιδί. Με τον όρο garçonnière οι γάλλοι εννοούν κάποιο μικρό διαμέρισμα που χρησιμοποιούν παντρεμένοι για "άλλα". Πηγή wiki. Το 1831 όμως οι γάλλοι εννοούσαν και τις δεσποινιδούλες που αρέσκονται να συνευρίσκονται με νεαρούληδες.

 

Ως εδώ, όλα καλά. Αμφότερες λέξεις που ξέρουμε όλοι και χρησιμοποιούμε ακόμα. Σε αυτή την "οικογένεια" όμως λέξεων που έρχονται από φύλα και περιγράφουν χώρους υπάρχει άλλη μια λεξούλα. Φιγιέρα. Από το γαλλικό fille που σημαίνει κορίτσι. Τι σημαίνει φιγιέρα? Πέραν από ένα "κοριτσιέρα"?

 

Αντιγράφω (σε σπόιλερ μιας και είναι μπόλικο υλικό )

 

 

 

 

Έχουμε κάμποσο καιρό να κάνουμε «κόκκινη» ανάρτηση στον Χάρτη της Αθήνας και κάποιοι άτακτοι αναγνώστες μας διαμαρτυρήθηκαν… Ας μη τους αφήσουμε λοιπόν παραπονεμένους αυτό το μήνα.

 

Όπως γνωρίζετε «garçon» στα γαλλικά σημαίνει «αγόρι». Εξού και γκαρσονιέρα. Αντίστοιχα, “fille” στα γαλλικά σημαίνει «κορίτσι» εξού και... «φιγιέρα». Το πιάσατε το υπονοούμενο! Αυτό που δεν πιάσατε ακόμη είναι το τι όργια γινόντουσαν στις «φιγιέρες» ή «κοριτσιέρες» της,  κατά τα άλλα, «φρόνιμης» Αθήνας!

 

Το σχετικό ρεπορτάζ είναι του Μ.Β. από τη «Χρεωκοπία» του 1933.

 

«Υπάρχουν εδώ, μες στην Αθήνα, αρκετές. Θα νομίζετε ότι τις φιγιέρες αυτές τις έχουν τίποτα κοκοτάρες ή τίποτα πλούσιες παντρεμμένες, που δεν αρκούνται μόνο απ’ τον άντρα τους και που θέλουν να βρίσκουν κάπου-κάπου κανένα παλληκάρι, απ’ αυτά που αντέχουν να ικανοποιήσουν και δέκα ακόμα γυναικάρες μέσα σε μια νύχτα. Ε, λοιπόν, όχι.

 

Τις φιγιέρες αυτές τις έχουν γνωστές “δεσποινίδες” της αριστοκρατίας με τα πιο παράξενα γούστα!

 

Μια τέτοια φιγιέρα υπάρχει σε μια πάροδο στα Πατήσια. Την έχει μια έκφυλη “δεσποινίς”, που η κοσμική κύκλοι την ξέρουν για “αξιότιμη”. Αυτή έχει την μανία να την παιδεύουν. Κάθε βράδυ στην φιγιέρα της, έρχονται δυο-τρεις νέοι φτωχοί, που πληρώνονται αρκετά γι’ αυτή τη δουλειά.

 

Η φιγιέρα είνε στολισμένη με τον πιο περίεργο τρόπο. Δίνει την εντύπωσι μουχλιασμένου υπογείου. Δοκάρια, αράχνες και δυο-τρεις σκελετοί. Είνε σκοτεινή και το μόνο φως που έχει είνε ένας προβολέας που πέφτει ακριβώς στη μέση.

 

Το βράδυ, σαν έρθουν οι νέοι, η “δεσποινίς” είνε τσιτσίδι, καθώς επίσης και οι συνοδοί της. Τότε αρχίζει ένα φοβερό ξυλοκόπημα. Τους δίνει από ένα καμτσίκι και την χτυπάνε, την χτυπάνε... μέχρι που το κάτασπρο κορμάκι της να ματώση και να πέση μισολιπόθυμη στο πάτωμα.

 

Τότε ένας-ένας απ’ αυτούς με την σειρά, πέφτει δίπλα της.

 

– Έλα, του ψιθυρίζει με σβυσμένη φωνή.

 

Αρχίζουν τα χάδια μέχρι που αυτός, ιδρωμένος, αποκάνει.

 

Τότε έρχεται ο δεύτερος, ύστερα ο τρίτος. Και πάλι από την αρχή!

                                             ***

 

Άλλη μια φιγιέρα βρίσκεται σε μια πάροδο, στο τέρμα Αχαρνών. Κατόρθωσα να μπω στην αυλή της απ’ το γειτονικό σπίτι, που κάθονται γνωστοί μου.

 

Από ένα παράθυρο που έβλεπε στην αυλή, είδα ένα σωρό περίεργα και ανήκουστα πράμματα. Ακούστε να φρίξετε!

 

Η κάμαρα της φιγιέρας, όπως φαινότανε από μια χαραμάδα που άφιναν δυο κουρτίνες, είχε μια κατάμαυρη ταπετσαρία. Ένα πολύ χαμηλό ντιβάνι βρισκότανε στη γωνιά κι’ απάνω σ’ αυτό ολόγυμνη, η ιδιοκτήτρια της φιγιέρας, η κ. Κ.Κ.

 

Το ολόασπρο χυτό κορμάκι της ήταν μια σπάνια και ωραία αντίθεσις στην τόση μαυρίλα. Ένα φως κόκκινο φώτιζε αυτή την κάμαρα. Ένας ολόγυμνος αράπης με αθλητικό παράστημα της έφερε τσιγάρα. Άναψε ένα.

 

Εκείνη τη στιγμή μπήκε στην κάμαρα ένας ωραίος νέος. Το γυμνό του σώμα το σκέπαζε μια μαύρη ρόμπα. Την έβγαλε, κι’ έτσι ολόγυμνος καθώς έμεινε πήγε κι’ έπεσε δίπλα της.

 

– Αγαπούλα μου...

 

– Έλα, αγόρι μου...

 

Και τα σώματά τους μπλέχτηκαν σ’ ένα θαυμάσιο σύμπλεγμα. Τα αθλητικά πόδια αυτουνού σφίξαν σαν τανάλιες στα λεπτοκαμωμένα και ολόασπρα πόδια εκείνης.

 

Άρχισε να χαϊδεύη το λεπτό σωματάκι της. Αυτή σπάραζε στα χάδια του. Την έπιασε και τη σήκωσε ψηλά με τα δυνατά του χέρια.

 

– Σφίξε με, του ψιθύριζε αυτή λιγωμένη, σφίξε με. Θέλω να λυώσω στα χέρια σου. Σφίξε με όσο πιο δυνατά μπορείς.

 

Ξαναρρίχτηκαν λαχανιασμένοι στο ντιβάνι. Τα χάδια του γινήκαν πιο αργά. Τα σώματά τους άρχισαν να κουνιούνται ρυθμικά και το μυστηριώδες φως, όσο πήγαινε και χαμήλωνε.

 

Δεν μπορούσα πια να δω τίποτε άλλο, εκτός απ’ τα δυο εκείνα σώματα, που φωτιζόντουσαν αμυδρά και που εξακολουθούσαν να κουνιούνται αργά-αργά με κανονικές κινήσεις, όπως τα στάχυα, σαν τα χαϊδεύει ο άνεμος. Για μια στιγμή ο ρυθμός γίνηκε πιο γρήγορος. 

 

– Αχ, γλυκέ μου...

 

– Μικρούλα μου...

 

Μείναν αποχαυνωμένοι. Αυτή συνέχισε να του χαϊδεύη με αργές κινήσεις τα μαλλιά του.

 

Ο αράπης ήρθε και τους σκέπασε, έτσι όπως ήταν. Το φως έσβυσε πια σχεδόν ολότελα».

 

1933. Και ακόμα δεν είχε εξαφανιστεί ο Τζον ο Αυλακιώτης

 

 

 

edit

ένας χάρτης που σημειώνει παλιά χτήρια της Αθήνας. Περισσότερο ενδιαφέρον όμως βρήκα αυτό το overlay που έχει, που μπορείς να κάνεις superimpose έναν χάρτη του 1890

[GreekComicFan]

Έβγαινε το Tutti και το 1933;

[germanicus]

Θα μπω λίγο στα χωράφια του Tight

 

ΑΠΠ. Πιθανότατα ο πιο φρικαλέος πόλεμος. Όταν διαβάζετε στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών για τη Μόρντορ και για τις φωτιές στο βάθος, έχετε στο νου σας το δυτικό μέτωπο, με όλες αυτές τις εκτάσεις που έχουν βομβαρδισθεί, βομβαρδισθεί, βομβαρδισθεί και βομβαρδισθεί λίγο ακόμα, με χιλιόμετρα λάσπης, κρατήρων από βόμβες, συρματοπλεγμάτων και ορυγμάτων. Ο Τόλκιεν υπηρέτησε στη μάχη του Σομμ λίγο αφ'ότου αυτή ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1916. Σε εκείνη τη μάχη οι Βρετανοί είχαν 60.000 απώλειες μέσα σε μια ημέρα (νεκροί+τραυματίες+αγνοούμενοι). Για σύγκριση λχ στην απόβαση της Νορμανδίας οι Σύμμαχοι είχαν 10.000 απώλειες και στον ΑΠΠ ο Ελληνικός στρατός ήταν περίπου 250.000.

 

Το συμβάν που σταχυολόγησα είναι από μια μάχη στο Βέλγιο ένα χρόνο μετά. Ιούλιος-Νοέμβριος 1917. Η Μάχη του Πασεντάλε. (wiki, γουικι). Η περιοχή υπό φυσιολογικές συνθήκες έχει πολλά νερά και ως εκ τούτου και πολλά στραγγιστικά έργα. Όλα όμως είχαν διαλυθεί από τις μάχες και επιπρόσθετα έβρεχε. Πολύ. Και το νερό δεν πήγαινε πουθενά. Και γινόταν λάσπη. Πολύ λάσπη. Πάρα πολύ λάσπη.

 

Από το βιβλίο του Adam Hochschild (wiki) "To End All Wars"

 

In the sanitizing language of newspapers and memorial services, these Canadians, and all the British Empire troops who lost their lives in the three-and-a-half-month battle, were referred to as the "fallen." But in the mud of Passchendaele, falling dead from a bullet wound was only for the lucky: "A party of 'A' Company men passing up to the front line found ... a man bogged to above the knees," remembered Major C. A. Bill of the Royal Warwickshire Regiment. "The united efforts of four of them, with rifles beneath his armpits, made not the slightest impression, and to dig, even if shovels had been available, would be impossible, for there was no foothold. Duty compelled them to move on up to the line, and when two days later they passed down that way the wretched fellow was still there; but only his head was now visible and he was raving mad."

 

Στην αποστειρωμένη γλώσσα των εφημερίδων και των μνημόσυνων, αυτοί οι Καναδοί και όλοι οι στρατιώτες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας που έχασαν τις ζωές τους σε αυτή τη μάχη των 3 1/2 μηνών μνημονεύονται ως οι πεσόντες. Αλλά στη λάσπη του Πασεντάλε, μόνο οι τυχεροί πέθαιναν από σφαίρα. "Μια ομάδα του πρωτου λόχου κατευθυνόμενοι προς την πρώτη γραμμή βρήκε έναν άνδρα μέσα στις λάσπες μέχρι τα γόνατα" θυμάται ο ταγματάρχης C.A.Bill του Royal Warwickshire Τάγματος. "Οι συνδυασμένες προσπάθειες τεσσάρων εξ'αυτών, με τα όπλα υπό μάλης, δεν έφεραν το παραμικρό αποτέλεσμα, και ακόμα και άμα υπήρχαν φτυάρια θα ήταν αδύνατο να σκάψουν αφού δεν είχαν σταθερό έδαφος για να πατήσουν. Το καθήκον τους υποχρέωσε να προχωρήσουν προς το μέτωπο και όταν δυο μέρες μετά ξαναπέρασαν από αυτό το σημείο, ο άτυχος άνδρας ήταν ακόμα εκεί. Πλέον όμως μόνο το κεφάλι του ήταν ορατό και είχε τρελαθεί πλήρως".

 

Με αφορμή αυτή τη μάχη υπάρχει μια καναδέζικη ταινία του 2008 ονόματι Passchendaele. Μέτριες βαθμολογίες και δεν την έχω δει. Πλην όμως έχει μια εντυπωσιακή σκηνή μάχης μέσα στις λάσπες. youtube

 

 

[germanicus]

"Adults who speak multiple languages seem to resist the effects of dementia far better than monolinguals do. "

 

http://www.newyorker.com/science/maria-konnikova/bilingual-advantage-aging-brain

 

Speak English or Die

 

 

[Tightwad]

Εγώ που φαίνεται να έχω dementia από τώρα και μιλάω Αγγλικά, τι να κάνω;

 

 

Λοβοτομή.

 

 

Όσον αφορά την σύγκριση Σομμ, και της D-Day, να σημειωθεί ότι πολλές μάχες του Α' ΠΠ ήταν μινι-εκστρατείες/offensive που κρατούσαν μήνες. Η D-Day αυτή καθ'αυτή κράτησε μια μέρα (6η Ιουν.) Ακόμα και μια μέρα μιας εκστρατείας είναι σε μεγαλύτερο μέτωπο προφανώς. Ένα παράδειγμα offensive του Β' ΠΠ που έχει μείνει ως μάχη είναι το Battle of the Bulge (1,5 μήνες, τουλάχιστον 90.000 συμμαχικοί νεκροί). Νταξ' τις σοβιετικές πολιορκίες (Στάλινγκραντ, Λένινγκραντ κτλ) τις ξέρουν όλοι.

[germanicus]

Φαίδωνα, για μια ημέρα μίλησα και εγώ Στο Σομμ τις 60.000 οι Άγγλοι τις έχασαν σε μια ημέρα

 

[germanicus]

Μικρό μάθημα γεωγραφίας Αγγλίας

 

Essex -> Ανατολικοί Σάξονες

Sussex -> Νότιοι Σάξονες

Wessex -> Δυτικοί Σάξονες

 

3 από τα 7 κράτη που υπήρχαν κατά τον Μεσαίωνα στην Αγγλία. (αφ'ότου έφυγαν οι Ρωμαίοι και προφανώς μετά την εισβολή των Σαξόνων και πριν την ενοποίηση της Αγγλίας και την κατάκτηση αυτής από τους Νορμανδούς). Η περίοδος λεγόταν Επταρχία (wiki)

 

Και φυσικά υπάρχει ακόμα η κάτοθι διοικητική υποδιαίρεση

 

Middlesex -> Μεσαίοι Σάξονες  Παρεμπιπτόντως αυτό είναι πλέον μέρος του Λονδίνου

 

[dimious200]

 

The 50 Most Powerful Pictures In American History από το buzzfeed

 

[dimious200]

ενα ωραιο(και επικαιρο για καποιους καποιους εδω μεσα) αρθρο απο τη μηχανη του χρονου.Πως προεκυψε να λεμε τις τουαλέτες "Καλλιόπη"

[germanicus]

Αφιερωμένο με αγάπη στον Φαίδωνα!  

 

Αλιευθέν από το φβ του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου

 

"Αυστρία - Ουγγαρία.

Πριν από αρκετά χρόνια, εκεί στις αρχές προς το μέσον της δεκαετίας του 90, είχαν συναντηθεί σε επίσημο παιχνίδι η Αυστρία με την Ουγγαρία. Το ματς, σε μια εποχή που η τηλεόραση δεν έδειχνε τόσα πολλά παιχνίδια, θα μεταδιδόταν απευθείας και εκείνη την ώρα η ολομέλεια της Ευρωβουλής που είχε την διαδικασία ερωτήσεων των ευρωβουλευτών προς την Επιτροπή, άρχισε να αδειάζει από τους λίγους ευρωβουλευτές που ειχαν μείνει και δεν προβλεποταν να παρουν τον λόγο. 

Ηταν Ανοιξη, είχε και καλό καιρό και την ώρα που ψυχορραγεί το απόγευμα για να παραδώσει το πνεύμα στα χέρια της νύχτας, το Στρασβούργο είναι ακαταμάχητα γοητευτικό. Σχεδόν σου επιβάλλει μπυροποσία στην Petite France, δίπλα στο νερό.

Ο 83χρονος γερμανός ευρωβουλευτής του ΕΛΚ Οτο Φον Χάμπσμπουργκ, του οικου των Αψβούργων, που είχε καταθέσει μία ερώτηση σχετική με την πρώην Γιουγκοσλαβία -το πιο καυτό θέμα της εποχής- είδε κόσμο να φεύγει από την αίθουσα της ολομέλειας και ρώτησε έναν κλητήρα που βρισκόταν σε μία από τις εισόδους της ολομέλειας.

-Τί συμβαίνει; Που πάνε όλοι;

-Να δουν το ματς στην τηλεόραση, του απάντησε ισως επειδή θα ήθελε να το δει και εκείνος.

-Και ποιοί παίζουν, ρώτησε ο κληρονόμος της δυναστείας.

-Αυστρία Ουγγαρία, ήρθε η απάντηση.

-Εναντίον ποίου, η απορία του Οτο."

 

[Tightwad]

Χαχ, καλό, πρώτη φορά ακούω αυτή την ιστορία.

 

Συμπληρωματικό λίνκ: https://en.wikipedia.org/wiki/Austria%E2%80%93Hungary_football_rivalry

[Tightwad]

Ο γερο-Tightwad ψάχνει εικόνες για reference, μέχρι που πέφτει σε μια όμορφη γκραβούρα του 19ου αιώνα. Μια ζωηρή πάμπ του Σάλτσμπουργκ απεικονίζεται στην οθόνη του υπολογιστή του. Ξαφνικά, τα μάτια του πέφτουν σχεδόν ενστικτωδώς στο γκράφιτι λίγο πάνω από το κέντρο της εικόνας. Όλο του το είναι συνταράσσεται, οι ψευδαισθήσεις που τον προκατείχαν ως τώρα θρυμματισμένες εμπρός στην ωμότητα της αλήθειας. Μ-μα πως είναι δυνατόν;;; Νο, ιτς νοτ τρού, δατς ιμπόσιμπλ!

 

 

 

 

 

Ιλλουμινάτι κονφίρμντ.

Επεξεργασία Ιουνίου 20, 2016 από Tightwad

[germanicus]

πάω και εγώ να ψάξω μη τυχόν είναι απόσπασμα από κάποιο κείμενο και όχι απλά πώληση πνεύματος από τον δημιουργό και να'σου το Ευαγγέλιο μπροστά μου.

 

"ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν"

 

Ματθαίος 24:38

 

[Tightwad]

Ιστορικός χάρτης της Σκωτίας, χωρισμένη σε φατρίες:

 

 

Δεξί κλίκ -> Άνοιγμα σε νέα καρτέλα.

 

Μη ιστορικός, γατάκι-βέρζιον χάρτης των Westeros για σύγκριση:

 

 

Επεξεργασία Ιουνίου 23, 2016 από Tightwad

[germanicus]

Άμα θες να δεις κάτι παρόμοιο για τα Westeros, πήγαινε εδώ και διάλεξε από δεξιά τα Nobility + Constituencies

 

[Tightwad]

Έψαχνα για χάρτη με τους vassals, αλλά δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος που δείχνει τις εκτάσεις που ήλεγχαν με ακρίβεια. 

Επεξεργασία Ιουνίου 23, 2016 από Tightwad

[dimious200]

στο παρακατω λισταρθρο θα δειτε 10 σκηνικα απο την αμερικανικη ιστορια, μεταξυ αλλων εχει και την ιστορια γνωστης εταιριας παραγωγης τζιν παντελονιων

 

Επεξεργασία Οκτωβρίου 24, 2016 από dimious

[Dr Paingiver]

Μιά άγνωστη, τραγική, αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή της Ελληνικής ιστορίας. Ειδικά το κομμάτι που αναφέρεται στην άτυπη ομηρία 6.500 Ελλήνων στρατιωτών.

 

 

Οι Έλληνες του Γκέρλιτς και τα παιχνίδια της ιστορίας

 

 

 

Μετά τη βουλγαρική εισβολή στη Μακεδονία το 1916 χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες μεταφέρθηκαν στo Γκέρλιτς της Σαξονίας. Μια παρόμοια ιστορία επαναλήφθηκε μετά τον ελληνικό εμφύλιο, όπως μας θυμίζει η Süddeutsche Zeitung.

Όταν το καλοκαίρι του 1967 η χούντα των συνταγματαρχών συνέλαβε τον Μίκη Θεοδωράκη για την αντιδικτατορική του δράση, τα νέα ταξίδεψαν σε όλον τον κόσμο. Ο Μίκης ήταν ήδη θρύλος της μουσικής, η φωνή των αγώνων για ελευθερία και δημοκρατία. Τα νέα έφτασαν ακόμη και στο μικρό Γκέρλιτς της ανατολικής Γερμανίας, στα γερμανοπολωνικά σύνορα. 

Ο Κλάους Ντίτερ Τιτζ, σήμερα 63 ετών και τότε φοιτητής Ιατρικής, θυμάται την πρώτη φορά που άκουσε τον ήχο του μπουζουκιού στα τραγούδια του Θεοδωράκη. «Το ραδιόφωνο της Λαοκρατικής Δημοκρατίας (DDR) έπαιζε τραγούδια του Θεοδωράκη σε ένδειξη αλληλεγγύης», είπε στη Süddeutsche Zeitung. Σύντομα όμως σταμάτησε να τα μεταδίδει γιατί απέπνεαν υπερβολικά μεγάλη δόση ελευθερίας για τα δεδομένα της DDR. 

H αγάπη του νεαρού φοιτητή για τη μακρινή χώρα της Ακρόπολης και του Αιγαίου δεν σταμάτησε. Αντίθετα αναζωπυρώθηκε. Μάλιστα παρά τη λογοκρισία του ανατολικογερμανικού καθεστώτος προσπάθησε να στείλει και μια επιστολή σε ραδιόφωνο της Αθήνας, γραμμένη στα ελληνικά, τα οποία έμαθε από ένα παλιό ρωσικό σύγγραμμα. Πίστευε ότι δεν θα τον πιάσουν, κι όμως. Σύντομα βρέθηκε υπόλογος για το επίμαχο γράμμα στο Πολωνικό Κέντρο Πληροφοριών της Λειψίας. Δεν ήταν τυχαίο. Οι Πολωνοί γνώριζαν ελληνικά και ήταν καλά εξοικειωμένοι με την ελληνική μουσική, χάρη στους Έλληνες κομμουνιστές που είχαν καταφύγει στην Πολωνία μετά την ήττα τους στον ελληνικό εμφύλιο.

Μια χωρισμένη πόλη με ένα άγνωστο ελληνικό παρελθόν

Το Ζγκορζέλετς ήταν πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το ανατολικό τμήμα του Γκέρλιτς. Η πόλη χωρίστηκε στα δύο το 1945, μετά το τέλος του πολέμου. Το Ζγκορζέλετς προσαρτήθηκε στην Πολωνία και το Γκέρλιτς συνέχισε να υπάγεται στην Αν. Γερμανία. Ποια η σχέση όμως της μακρινής αυτής περιοχής με την Ελλάδα; Μετά το τέλος του ελληνικού εμφυλίου τον Οκτώβριο του 1949, 14.000 Έλληνες κομμουνιστές βρήκαν καταφύγιο στην Πολωνία, οι περισσότεροι στο Ζγκορζέλετς. Μάλιστα πολλοί το αποκαλούσαν «Republika Grecka».

Όταν άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι η επιστροφή στα πάτρια εδάφη θα καθυστερούσε πολύ, οι Έλληνες εξόριστοι άρχισαν να μαθαίνουν πολωνικά και να ασπάζονται ακόμη και τον καθολικισμό. Μόνο στοιχείο που κράτησαν άθικτο από το παρελθόν ήταν η ελληνική μουσική και τα ελληνικά γλέντια. Με τα χρόνια αφομοιώθηκαν στην πολωνική κοινωνία.Όμως δεν ήταν οι μόνοι Έλληνες στην περιοχή, θυμάται ο Κλάους Ντίτερ Τιτζ. Αν και το Γκέρλιτς χωριζόταν από το Ζγκορζέλετς μόνο από τον ποταμό Νάισε, οι Έλληνες του πολωνικού τμήματος δεν είχαν επαφές με την ανατολικογερμανική πόλη. Κι όμως, και εκεί, υπήρχαν ξεχασμένοι Έλληνες, εκτοπισμένοι μιας άλλης εποχής. Αυτό μαρτυρεί άλλωστε και η παλιά ελληνική εφημερίδα «Τα Νέα του Γκέρλιτς» από το 1916.

Από το μακεδονικό μέτωπο στο Γκέρλιτς το 1916

Πολύ πριν από τον εμφύλιο, στην καρδιά του Α' Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και στον απόηχο του εθνικού διχασμού μια άλλη γενιά Ελλήνων στρατιωτών είχε σταλεί, κατόπιν μιας αμφιλεγόμενης συμφωνίας μεταξύ της Ελλάδας, της Αντάντ και των γερμανοβουλγαρικών στρατευμάτων, από το μακεδονικό μέτωπο στο Γκέρλιτς της Σαξονίας. Πάνω από 6500 στρατιώτες του Δ' Σώματος Στρατού έφτασαν με τρένο από τη βόρεια Ελλάδα σε ένα στρατόπεδο του Γκέρλιτς. Οι κάτοικοι της πόλης τους υποδέχθηκαν με στρατιωτικά εμβατήρια, εορταστικές γιρλάντες και καλωσόρισμα στα ελληνικά. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτή η υποδοχή δεν ήταν παρά κομμάτι της γερμανικής προπαγάνδας, αφού οι Έλληνες στρατιώτες είχαν μεταφερθεί εκεί ως ιδιότυποι αιχμάλωτοι πολέμου με κάποια προνόμια, λόγω της σχέσης του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου με τον γερμανό Κάιζερ. Όπως αναφέρει ο ερευνητής Γεράσιμος Αλεξάτος που έχει ασχοληθεί διεξοδικά με την περίπτωση, οι Έλληνες στρατιώτες μπορούσαν να κυκλοφορούν στην πόλη, ωστόσο κάθε βράδυ επέστρεφαν απαρέγκλιτα στο στρατόπεδο. Επίσης δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν το γερμανικό έδαφος.

Την περίοδο του μεσοπολέμου πολλοί εξ αυτών σιγά σιγά εντάχθηκαν όμως στη ζωή της πόλης, κάποιοι έπιασαν δουλειά, άλλοι παντρεύτηκαν. Αυτά αφηγείται και η Χίλντεγκαρντ Χάλαρη, σήμερα 92 ετών, απόγονος Έλληνα στρατιώτη που είχε φτάσει στο Γκέρλιτς. Πολλές είναι οι προσωπικές ιστορίες σαν αυτή της Χίλντεγκαρντ Χάλαρη, ενώ υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αναζητούν ίχνη αγνοούμενων μελών των οικογενειών τους στο Γκέρλιτς. Η ιστορία των Ελλήνων του Γκέρλιτς αλλά και του Ζγκορζέλετς είναι μοναδική. Έλληνες εκτοπισμένοι, αχμάλωτοι κι εξόριστοι, έρμαια δύο τραγικών σελίδων της ελληνικής ιστορίας, βρέθηκαν κατά τύχη σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους στην ίδια ουσιαστικά πόλη, η οποία επίσης είχε τη δική της τραγική ιστορία. Με ένα ποτάμι να τους χωρίζει, οι στρατιώτες του Δ' Σώματος Στρατού και οι εξόριστοι του εμφυλίου έμειναν δίπλα-δίπλα, χωρίς να γνωρίζουν οι μεν την ιστορία των δε. Κι όλα αυτά πολύ πριν φτάσουν στη Γερμανία οι πρώτοι «Gastarbeiter» τη δεκαετία του '60.

 

 

 

 

 

ΠΗΓΗ: in.gr

 

 

[germanicus]

Το πέτυχα σήμερα και εντυπωσιάστηκα πλήρως. Η περιγραφή της μάχης των Δερβενακίων από έναν Τούρκο που ήταν εκεί. Απ'ότι καταλαβαίνω είναι ελάχιστοι οι Τούρκοι που άφησαν απομνημονεύματα από την Ελληνική Επανάσταση. Δώστε βάση και στο όνομα του Κολοκοτρώνη, αλλά και στο πως βίωσε ο συγκεκριμένος την μάχη. Η αντιγραφή είναι από το blog που λινκάρω Εμείς φυσικά είμαστε οι άπιστοι

 

=====

…Την επόμενη μέρα, το απόγευμα, το δερβένι [πέρασμα] του Μοριά φάνηκε και το πλησιάσαμε. Άπιστος δεν φαινότανε. Είπαμε: «Ο Θεός γνωρίζει καλύτερα — αλλά δεν υπάρχουν άπιστοι στρατιώτες στο πέρασμα». Ενώ τα λέγαμε όμως αυτά, είχαμε μαζί μας έναν οδηγό που ήταν μοραΐτης. Μας ενημέρωσε πως το πέρασμα δεν είχε εγκαταλειφθεί, και ότι ο Κολλή Κοτρόν, ο κυριότερος μπέης των απίστων, βρισκόταν εκεί. Δεν ακούσαμε όμως τα λόγια του και μόλις φτάσαμε κοντά στη χαμηλότερη είσοδο του περάσματος, είδαμε πως οι άπιστοι είχαν σκάψει χαρακώματα από το ένα βουνό στο άλλο, είχαν στήσει τις σημαίες τους στην κορφή του βουνού και περίμεναν. Όταν είδαμε τη διάταξή τους, επιστρέψαμε στα χωριά της πεδιάδας. Ενώ περιφερόμασταν εκεί, ένας άπιστος έπεσε στα χέρια μας. Του πήραμε πληροφορίες· τον ρωτήσαμε: «Υπάρχουν πολλοί άπιστοι σ’ αυτό το Δερβένι του Μοριά;» Ο άπιστος απάντησε ως εξής: «Υπάρχουν σαράντα χιλιάδες, και μαζί τους ο Κολλή Κοτρόν, που είναι ο μπέης τους». […] Ο πασάς ετοιμάστηκε –είχε ήδη χαράξει– και η εμπροσθοφυλακή του στρατού έφτασε στο δερβένι του Μοριά. Μας βρήκαν εκεί. Ο στρατός συγκεντρώθηκε στην είσοδο του περάσματος και στάθμευσε εκεί. […] [Την άλλη αυγή] ο Μαχμούτ Πασάς μάζεψε τους επικεφαλής, έστειλε το πεζικό σε δύο φάλαγγες στα δυο βουνά, με τον ίδιο τρόπο έστειλε το ιππικό ως κεντρική φάλαγγα στο δρόμο, έβαλε χρυσούς μαχμουτιέδες σε ένα χαλί προσευχής και άρχισαν όλοι να φωνάζουν ταυτόχρονα. Φώναζαν με όλη τους τη δύναμη, γιατί όποιος θα έφτανε πρώτος με το μπαϊράκι του στην κορφή του περάσματος θα έπαιρνε πεντακόσιους μαχμουτιέδες […]

 

Οι άπιστοι μας παρακολουθούσαν από το βουνό. Δεν ήξεραν ότι το πεζικό μας πλησίαζε σε δύο φάλαγγες. Περίμεναν πίσω από τα οχυρώματά τους, πίνοντας και γλεντώντας, και έλεγαν: «Για να δούμε τι θα κάνουν τούτοι οι Τούρκοι». […] Οι στρατιώτες που είχαν κινηθεί από την αριστερή πτέρυγα είχαν φτάσει ακριβώς κάτω από τα οχυρώματα των απίστων στην κορφή. Οι ιππείς είχαν κινηθεί από τη μέση και είχαν φτάσει κι αυτοί κάτω από τα χαρακώματα. Τότε ένας θόρυβος γέμισε τα βουνά, από τους πυροβολισμούς και τις φωνές απίστων και δικών μας. Ο ήχος αντιλαλώντας στα βουνά και τους βράχους έφτανε μέχρι τον ουρανό. Είναι αδύνατο να πω πώς εξελίχθηκε η μάχη, θα έπρεπε να είναι κανείς εκεί. Ακριβώς δύο ώρες πριν τη δύση οι άπιστοι είχαν τραπεί σε φυγή προς τα στρατεύματά μας στη δεξιά μεριά, πέρασαν μέσα από τη φωτιά της κόλασης και έφυγαν.

 

Έπεσε η νύχτα. Οι άπιστοι είχαν φύγει. Είχαν φύγει στα βουνά στα δεξιά. […] Ο στρατός μας, ιππικό και πεζοί, εμφανίστηκε στο σημείο του βουνού όπου βρίσκονταν πριν οι άπιστοι. Άφησαν πίσω τις αποσκευές τους, τα πυρομαχικά, τους σταβλίτες και το ιππικό της Σεβάστειας. Η κεντρική φάλαγγα του ιππικού μας, που είχε φτάσει στην κορφή, πήγε στην πεδιάδα του Γκιόρντους [Κορίνθου] για σκλάβους, άντρες και γυναίκες, λέγοντας: «Δεν έχει μείνει άπιστος στα βουνά, πάμε στην πεδιάδα της Κορίνθου».

 

Το δερβένι του Μοριά είναι ανάμεσα σε δυο βουνά, και στις δυο πλευρές έχει μαύρα βράχια. […] Πάνω από το ποτάμι και τα βράχια είναι ένα μονοπάτι· οι στρατιώτες έπρεπε να περάσουν ένας-ένας απ’ το μονοπάτι. Έτσι σε δέκα μέρες μόνο τόσες χιλιάδες στρατιώτες περνούσαν. Όσοι είχαν φτάσει στην κορφή κατηφόριζαν προς την άλλη μεριά. Κανένας δεν έμεινε στο βουνό.

 

Ενώ εκείνοι κινούνταν έτσι από το πέρασμα μια μέρα και μια νύχτα, οι άπιστοι πληροφορήθηκαν την κατάσταση. Οι άπιστοι που είχαν διαφύγει τώρα επέστρεψαν, πήραν το δερβένι, επάνδρωσαν ξανά τα μετερίζια τους και άρχισαν να πολεμούν. Κανένας από το στράτευμα της Σεβάστειας, τους άλλους στρατιώτες ή οποιοσδήποτε είχε μείνει πίσω στις πλαγιές δεν πέρασε αβλαβής. Οι άπιστοι πήραν τις προμήθειές τους, τις σκηνές, τα όπλα και τα πυρομαχικά τους, τα πάντα, και τα κατέσχεσαν. Έτσι που οι άπιστοι είχαν οχυρωθεί στο δερβένι, είχαμε αποκοπεί από την οπισθοφυλακή. Φτάσαμε στον κάμπο της Κορίνθου και στρατοπεδεύσαμε. Από τον στρατό μας των πενήντα πέντε χιλιάδων, μόνο κάπου τριάντα χιλιάδες στρατιώτες είχαν μείνει. […]

 

[Ο αφηγητής βρίσκει μετά από μέρες στο στρατόπεδο τον πατέρα του, που έχει λαβωθεί βαριά στο κεφάλι:]

 

Σ’ αυτή την κατάσταση βρήκα τον πατέρα μου, μισοπεθαμένο και αναίσθητο. Τον είδα και θρήνησα και ξέσπασα σε κλάματα. Ύστερα από λίγο, ο πατέρας μου βρήκε τις αισθήσεις του και είπε:

 

«Μουσταφά, γιε μου, πού είμαστε; Τι μέρος είναι τούτο; Περάσαμε το δερβένι του Μοριά; Γιε μου, γιατί κλαις; Δόξα τω Θεώ, περάσαμε το δερβένι του Μοριά, ήρθαμε εδώ και είμαστε ασφαλείς. Γιατί κλαις; Είμαι καλά» — και έτσι με παρηγόρησε λίγο.

=====

 

[germanicus]

 

Το πέτυχα στο φβ και όντως έχει πλάκα. Από τη συζήτηση όμως (εκεί που το πέτυχα) έμαθα και 2 πράγματα παραπάνω Δεν το αποκαλούμε γάλο/γαλοπούλα λόγω της Γαλλίας. Το πήραμε από το ιταλικό "gallo d'India" που σημαίνει "πετεινός της Ινδίας". Ούτε το Ινδία είναι τόσο λάθος Στην πραγματικότητα αναφέρεται στις Δυτικές Ινδίες. Μη ξεχνάμε ότι ο Κολόμβος πίστευε πως βρήκε την Ινδία. Επιπρόσθετα ο όρος West Indies παραμένει σε χρήση (wiki) Ακόμα κι άμα απλώς αφορά το κρίκετ

 

 

 

edit

 

Τσιμπήστε και την παλιότερη φωτογραφία από παρασκευή ντόνερ. 1855 κάπου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

 

[ramirez]

[germanicus]

Προτού ονομαστούν Ιούλιος και Αύγουστος, οι εν λόγω μήνες λέγονταν Quinctilis και Sextilis   (ήτοι 5ος+6ος)

 

Το αρχικό Ρωμαϊκό ημερολόγιο ξεκίναγε με το Μάρτιο και είχε 10 μήνες + ένα χρονικό διάστημα, αργότερα (αλλά άγνωστο πότε ακριβώς) έβαλαν Ιανουάριο+Φεβρουάριο+ένα μήνα που τον πρόσθεταν σε διαφορετικές χρονιές (κάποιες τον είχαν, κάποιες όχι) στη θέση του "χρονικου διαστήματος" και μετά ήρθε ο Ιούλιος Καίσαρας και έφτιαξε το γνωστό μας Ιουλιανό, που πρακτικά το χρησιμοποιούμε ακόμα, με μια αρκετά μικρή διαφοροποίηση που έγινε τον 16ο αιώνα από τον Πάπα Γρηγόριο (οπότε λέγεται Γρηγοριανό).

 

Όταν δολοφονήθηκε ο Καίσαρας, βάφτισαν τον Quinctilis Ιούλιο προς τιμή του και πολύ αργότερα, όταν κυβερνούσε ο Αύγουστος, άλλαξαν το όνομα του Sextilis προς τιμήν του

 

Δεν ξέρω γιατί κάποιους μήνες τους είχαν με κάποιο όνομα και κάποιους με αρίθμηση  

 

 

[Tightwad]

 

Δεν την λαχτάρησε την Λάρισα ο Όμηρος...

[germanicus]

Λάρισσα (ή και Λάρισα όπως είθισται να γράφεται από την αρχαιότητα) είναι μια κοινή ονομασία πόλεων που έχει προελληνική καταγωγή (προφανές από τα 2 σσ) και κατά πάσα πιθανότητα σήμαινε οχυρό. Υπήρχε η Λάρισα που όλοι γνωρίζουμε, υπήρχε η Κρεμαστή Λάρισα στη Φθιώτιδα στο βόρειο μέρος του Μαλιακού που λεγόταν και Πελασγικόν Άργος, ήταν όνομα της ακρόπολης του Άργους, πόλη κοντά στην Έφεσο,  η πόλη που αναφέρεις που ήταν κοντά στην Τροία, μια από τις πόλεις που ίδρυσαν οι Αιολείς μαζί με την Κύμη στην Ιωνία, ερειπωμένη πόλη στον Τίγρη που μνημονεύει ο Ξενοφώντας που πιθανότατα ήταν η Ασσυριακή Nimrud που είχε καταστραφεί 200 χρόνια πριν και κανείς ντόπιος δεν ήξερε τι ήταν αυτά τα ερείπια,  πόλη στη Συρία.  (δεν βρήκα άλλες  ) 

 

Άργος τώρα είναι και αυτό ένα κοινό τοπωνύμιο, που οι αρχαίοι πίστευαν πως σημαίνει κάμπος-πεδιάδα (και ως τέτοιο, μάλλον έχει προελληνική καταγωγή και αυτό) αν και άλλοι το συνδέουν με το ινδοευρωπαϊκό αγρός. Ως τέτοιο τοπωνύμιο έχουμε διάφορους οικισμούς ακόμα και σήμερα  

 

 

[Tightwad]

Οι γνώσεις σου είναι εκπληκτικές όπως πάντα.

[germanicus]

Αυτή που έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι η Nimrud. 

 

Οι Ασσύριοι ξεκινάνε να διαφοροποιούνται από τα άλλα φύλα κάπου στο 2600 πΧ. Από το 2000 πΧ μέχρι το 609 πΧ είναι ένα σημαντικότατο κράτος της περιοχής. To 671πΧ είχε την μεγαλύτερη έκταση που είχε κρατική οντότητα μέχρι τότε.

 

 

Μολαταύτα, αμέσως μετά τον Ashurbanipal, που έχει ειπωθεί πως ήταν ο Σαρδανάπαλος, και ο οποίος ήταν ένας από τους πιο ισχυρούς Ασσύριους βασιλιάδες (668-627 πΧ), ξεκίνησαν εμφύλιοι πόλεμοι και η αυτοκρατορία διαλύθηκε εν ριπή οφθαλμού το 609 πΧ. Στη θέση της ήρθαν οι Μήδοι του Κυαξάρη (625-585 πΧ), που αντικαταστάθηκαν από τους Πέρσες και τον Κύρο τον Μέγα (559-530 πΧ), ιδρυτή της Αχαιμενίδικης δυναστείας που κατέλυσε ο Μ.Αλέξανδρος το 330 πΧ.

 

Η Nimrud ήταν σημαντική πόλη αυτής της αυτοκρατορίας των 1500 ετών, αυτού του δισχιλιετούς πολιτισμού. Ήταν δε η πρωτεύουσα από το 879 πΧ μέχρι το 706 πΧ.

 

Παρά όμως το μέγεθος και τη σημασία αυτής της αυτοκρατορίας, παρά το γεγονός πως ήταν η πρωτεύουσα αυτής της αυτοκρατορίας για 170 χρόνια και γενικώς σημαίνουσα πόλη των Ασσυρίων, το 401 πΧ, μόλις 2 αιώνες μετά την κατάλυση της αυτοκρατορίας, περνάνε από εκεί οι Μύριοι, βλέπουν τα ερείπια, κανείς δεν θυμάται τίποτα και οι ντόπιοι την αναφέρουν ως πόλη των Μήδων. Οι οποίοι δεν άντεξαν ούτε έναν αιώνα  Κάτι που άντεξε 1500 χρόνια, 200 χρόνια μετά, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν βιβλία και γνώση γραφής+ανάγνωσης στον βαθμό που υπάρχουν σήμερα, σε μια εποχή που βασιζόταν στην προφορική παράδοση, πουφ. πάει. τίποτα  

 

"So fared the foe and so fell back; but the Hellenes, continuing their march in safety for the rest of that day, reached the river Tigris. Here they came upon a large deserted city, the name of which was Larissa: a place inhabited by the Medes in days of old; the breadth of its walls was twenty-five feet, and the height of them a hundred, and the circuit of the whole two parasangs. It was built of clay-bricks, supported on a stone basis twenty feet high. This city the king of the Persians besieged, what time the Persians strove to snatch their empire from the Medes, but he could in no wise take it; then a cloud hid the face of the sun and blotted out the light thereof, until the inhabitants were gone out of the city, and so it was taken." 

 

[germanicus]

Η ντετεκτιβίστικη αναζήτηση του ποιοι ακριβώς ήταν οι πρόγονοί μας, μέσα από τη γλώσσα. Κρατάμε τα:

 

Οι Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες έχουν όλες κοινές λέξεις εννοιών που σχετίζονται με τη νεολιθική εποχή. Άρα διαχωρίστηκαν μετά από αυτή.

 

Δεν έχουν κοινές λέξεις για την μεσογειακή χλωρίδα+πανίδα. Άρα ζούσαν κάπου αλλού, και όσοι ήρθαν εδώ ρώτησαν "τι είναι αυτό?", τους είπαν και το κράτησαν.

 

Οι πιο κοντινές διαφορετικές γλώσσες με τις οποίες έχουν ανταλλάξει στοιχεία είναι γύρω από τις στέπες της Ουκρανίας/Ρωσίας. Άρα κάποτε ήμασταν εκεί και τους είχαμε για γείτονες.

 

Όλοι έχουμε την ίδια λέξη για το άλογο/ίππος καθώς και συναφείς έννοιες. Άρα το γνωρίζαμε. Επιπρόσθετα βρίσκουμε απομεινάρια αλόγων στις προαναφερθείσες στέπες μεταξύ 5000-3000 πΧ, στη Μακεδονία το 2600 πΧ, στην Πελοπόννησο το 2000 πΧ. Άρα το 5-3Κ πΧ ήμασταν στις στέπες και εδώθε φτάσαμε το 3-2Κ πΧ.

 

Κάποιες ΙΕ γλώσσες έχουμε τις ίδιες λέξεις για την τροχήλατη μεταφορά, κάποιες όχι. Άρα αρχίσαμε οι ΙΕ να χωριζόμαστε πριν το 4000 πΧ.

 

Αυτά "εκλαϊκευμένα". Στο πιο "επιστημονικό":

 

 

αντληθέντα από το blogοποστ του Σμερδαλέου: Η προϊστορία της Ελληνικής γλώσσας

 

 

 

 

===

προσθετο:

 

"Men and women with various ailments would visit the shrine of the healer-saints Kosmas and Damianos in hope of a miraculous intervention. Among them were a palsied man who was unable to walk, and, lying in the cot to is right, a woman who was unable to speak due to depression. The saints appeared to the palsied man and instructed him that if he wanted to be healed, he had to have sex with the woman. Thinking it was just his imagination, he didn't take this approach. But they appeared to him again and again, and finally threatened him. So, waiting for the middle of the night, he crawled over to the woman's bed. When he grabbed the side, she sensed him, realized what he was about to do, and started to call out loudly for help. For his part, he saw men coming for him and, terrified, started to run away. Thus the were both cured, two healings for the price of one (Sophronios of Jerusalem, Miracle 24 of Kosmas and Damianos)"

 

"A Cabinet of Byzantine Curiosities: Strange Tales and Surprising Facts from History's Most Orthodox Empire" Anthony Kaldellis, 2017

 

 

[germanicus]

2/8. Σύμφωνα με το συνήθως εγκυρότατο synaxarion.gr σήμερα γιορτάζουμε το "Ἡ ἀποβίωση τοῦ εὐσεβῆ Βασιλιὰ Ἰουστινιανοῦ Β’ ποὺ τάφηκε στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους"

 

Αυτή είναι μια πολύ ύποπτη πληροφορία  

Ο Ιουστινιανός Β ο Ρινότμητος ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας της δυναστείας του Ηράκλειου. Είναι ο μοναδικός Βυζαντινός αυτοκράτορας που είχε μια εμφανή αναπηρία. Οι Βυζαντινοί δεν ήθελαν να σκοτώνουν (αντιχριστιανικό το να στερείς ζωή) οπότε όταν παρίστατο η ανάγκη ακρωτηρίαζαν (η ειρωνία είναι προφανής  αλλά έτσι σκέφτονταν. τι να κάνουμε? ) . Επιπρόσθετα θεωρούσαν πως άμα τύφλωναν κάποιο, του έκοβαν τη γλώσσα ή τη μύτη, πλέον δεν θα μπορούσε να είναι αυτοκράτορας. Ως εκ τούτου το 695 ανατρέψαν τον Ιουστινιανό Β, του έκοψαν τη μύτη και τον έστειλαν εξορία στην Κριμαία. Πρωτοφανώς αυτός κατόρθωσε να επιστρέψει και να ξαναγίνει αυτοκράτορας το 705 παρά την κομμένη μύτη. Βασίλεψε μέχρι το 711, οπότε ξαναανατράπηκε και αυτή τη φορά τον σκότωσαν δια παν ενδεχόμενο  

Ως εκ τούτου.

α) Δεν βλέπω κάποια ενέργεια που να δικαιολογεί το γιατί να τον αγαπάει η εκκλησία για να τον αγιοποιήσει. Στον Μ.Κωνσταντίνο που σκότωσε γυναίκα, παιδί, κουνιάδο, ανιψιό και ένα κάρο άλλους,  είναι νομίζω προφανείς οι λόγοι που τον αγαπάει η εκκλησία  Και συν τοις άλλοις τον διαδέχτηκαν τα παιδιά του και όχι πολιτικοί αντίπαλοι.
β) Δεν τον διαδέχτηκε τον Ιουστινιανό Β κάποιος που να τον αγαπάει. Ο δολοφόνος του τον διαδέχτηκε  Και ήταν τρομερά σύνηθες στους Ρωμαίους να περνάνε κάτι που λέγονταν Damnatio memoriae, καταδίκη της μνήμης. Οπότε έσπαγαν τα σχετικά αγάλματα και έσβηναν από τις επιγραφές τα ονόματα των συγκεκριμένων. 

γ) Πάνω απ΄όλα όμως δεν πέθανε στις 2/8. Πέθανε στις 17/12/711  

Τι μπορεί να συμβαίνει? Σκέψεις μου:
1. Η πληροφορία δεν έχει αντληθεί από το Μέγα Συναξάριον, που είναι βαριά και "επίσημη" έκδοση. Τρόπον τινά ένα Journal με άπειρα peer reviews.
2. Έχει γίνει λάθος στην καταχώριση και η σωστή ημερομηνία είναι κάποια του Δεκεμβρίου
3. Δεν γιορτάζει η Εκκλησία τον θάνατό του. Ίσως αυτός που ανέτρεψε αυτόν που σκότωσε τον συγκεκριμένο, να τον ξέθαψε και να τον έθαψε με κάθε επισημότητα στην εκκλησία των Αγ.Αποστόλων διότι ήθελε να έχει ένα πολιτικό έρεισμα για να δικαιολογήσει το δικό του πραξικόπημα. (ειρήσθω εν παρόδω, στην εκκλησία των Αγ.Αποστόλων έθαψαν τους περισσότερους αυτοκράτορες (wiki))

 

ok. Τι κρατάτε από όλα αυτά? Τίποτα  Άιντε... κρατήστε το όνομα αυτού του τυπά ο οποίος είχε μια πραγματικά πολύ περιπετειώδη ζωή  Άνετα γίνεται mini series  Όλα αυτά τα έγραψα για να αιτιολογήσω το από που μου ήρθε να επισημάνω το κάτωθι  

Όταν βλέπετε ότι έχει αγιοποιηθεί κάποιος αυτοκράτωρας, να είστε απόλυτα σίγουροι ότι είναι ή τη  μέρα που πέθανε ή τρομερά κοντά σε αυτή  

Μέγας Κωνσταντίνος. Πέθανε 22/5/337

Θεοδόσιος Α ο Μέγας. Πέθανε 17/1/395, γιορτάζει 17/1
Θεοδόσιος Β ο Μικρός. Πέθανε 28/7/450, γιορτάζει 29/7 (τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, αυτά που βλέπουμε σήμερα δλδ, χτίστηκαν όταν ήταν αυτός αυτοκράτορας. Theodosian Walls)
Ιουστινιανός Α (ο γνωστός ) Πέθανε 14/11/565, γιορτάζει 14/11 μαζί με τη γυναίκα του Θεοδώρα (που είχε πεθάνει χρόνια πριν )  

Νικηφόρος Β Φωκάς. Πέθανε 11/12/969, γιορτάζει 11/12.

 

Υπάρχουν καμπόσοι ακόμα, αλλά δεν θα σας έλεγαν κάτι τα ονόματά τους  και θα ήταν ακόμα πιο βαρετό ποστ άμα τους έγραφα και αυτούς  ήδη αρκετά σκρολλάρατε