CHEW [ JOHN LAYMAN - ROB GUILLORY ]

[Dark Chris]

 

To Chew είναι ένα από τα πιο περίεργα mainstream κόμικς που κυκλοφορούν αυτόν τον καιρό. Πρωταγωνιστής είναι ο Tony Chu, ένας cibopathic.

 

Έτσι ονομάζονται όσοι έχουν την περίεργη ικανότητα να λαμβάνουν τηλεπαθητικές ενδείξεις από το οτιδήποτε καταναλώνουν. Αν ο Tony φάει ένα μπιφτέκι, μπορεί να δει όλη την διαδικασία κατά την οποία έφτασε στο πιάτο του του μπιφτέκι. Αν φάει μια μπανάνα, μπορεί να δει όλα τα στάδια παραγωγής κτλ. Και φυσικά αυτή η ικανότητα δεν περιορίζεται στα τρόφιμα. Άλλωστε, αυτός είναι ο λόγος που η FDA (Food & Drugs Administration), η πλέον ισχυρή υπηρεσία στην Αμερική τον στρατολόγησε. 

 

Και γιατί η FDA είναι στο κόμικ η πλέον ισχυρή υπηρεσία απονομής δικαιοσύνης; Γιατί στον κόσμο του Chew ξέσπασε ένας ιός που ξεκλήρισε σχεδόν 150.000.000 ανθρώπους παγκοσμίως και υπαίτια θεωρούνται τα πουλερικά και έτσι έχουν κηρυχθεί παράνομα. Όπως και τα σχετικά προϊόντα. Έτσι, συχνά οι υποθέσεις που του αναθέτει ο Applebee, το αφεντικό του Chu, ο οποίος μισεί τον ήρωα μας, αφορούν το φαγητό και ακόμα πιο συχνά ο Tony θα πρέπει να φάει κάτι αηδιαστικό για να βρει νέα στοιχεία για την υπόθεση. 

 

 

Το καστ περιλαμβάνει πολλούς χαρακτήρες. Κολλητός και συνεργάτης του Tony ο John Colby, αστυνομικός που πιστεύει ότι ο ιός ήταν ένα ψέμα, ο Mason Savoy, μετέπειτα συνεργάτης του Tony με την ίδια ικανότητα, η Amelia Mintz, ο μεγάλος έρωτας του Tony ( ), η οποία είναι μια saboscrivner, διαθέτει δηλαδή την ικανότητα να περιγράφει κάποιο φαγητό με τόση ακρίβεια και ζωντάνια, όπου ο αναγνώστης ουσιαστικά το γεύεται και έχει τις ανάλογες αντιδράσεις. Πιο αραιές εμφανίσεις κάνει ο μεγαλύτερος αδερφός του Tony, o Chow Chu, ο οποίος είναι ενάντια στην απαγόρευση, ενώ στο τέλος του τρίτου arc εμφανίζεται και η υπόλοιπη οικογένεια του Tony, η οποία από εκεί και ύστερα θα συνεχίσει να εμφανίζεται. 

 

Το Chew είναι ένα μεγάλο κουβάρι από διάφορα είδη. Με μια πρώτη ματιά είναι ένα αστυνομικό κόμικς, αλλά όσο προχωράει η ιστορία, στην μέση μπαίνουν όλο και περισσότερα στοιχεία sci-fi. Και γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον. Και όσον αφορά τις.... ικανότητες διαφόρων χαρακτήρων, δεν είναι οι μόνοι. Σημαντικοί και πιο ασήμαντοι χαρακτήρες παρουσιάζουν νέες ικανότητες. 

 

 

Το χιούμορ είναι ένα άλλο σημαντικό στοιχείο της σειράς. Ο Layman έχει καταφέρει να γεμίσει τον κόσμο του Chew με κωμικά στοιχεία. Παράδειγμα: ένας από τους σπουδαιότερους χαρακτήρες στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο POYO!!! Ένας φονικός κόκορας που είναι χειρότερος και από πυρηνική βόμβα και μπορεί να σε λιανίσει στο λεπτό. Μια φονική μηχανή με πούπουλα. Και μάσκα παλαιστή. Το χιούμορ βγαίνει τελείως οργανικά και αρκετά συχνά από αυτά που πρέπει να καταναλώσει ο Tony. Φυσικά δεν λείπουν οι πιο σοβαρές στιγμές και οι έντονες σχέσεις και προστριβές μεταξύ των χαρακτήρων. 

 

Ο Layman χρησιμοποιεί έναν πιο ανορθόδοξο τρόπο να προχωρήσει την αφήγηση και την ιστορία. Στο ένα arc θα ασχοληθεί με πολλά διαφορετικά plot-points, ίσως τα περισσότερα τεύχη να είναι αυτόνομα (όπως το 4ο arc, το Flambe, στο οποίο όλα τα τεύχη έχουν διαφορετική υπόθεση, αλλά όλα προχωρούν την ευρύτερη ιστορία), ενώ θα χωρέσει κάπου όλα τα μυστήρια που έχουν εμφανιστεί στην σειρά. 

 

 

Θα ήταν αμαρτία να μην αναφερθώ στον Guillory, τον ιδανικό άνθρωπο να οπτικοποιήσει την τρέλα και την αηδία του Chew. Το στυλ του είναι καθαρά καρτουνίστικο και πιο στυλιζαρισμένο, είναι όμως η απόδειξη ότι ένα τέτοιο στυλ ταιριάζει και σε πιο ενήλικα κόμικς. Σχεδιάζει συνεχώς καννιβαλισμούς, θανάτους, αίμα και πολύ gore. Και ενώ ξεκίνησε πολύ καλά, μετά από λίγα τεύχη έχει κάνει κάποιες πολύ μικρές μετατροπές στο σχέδιο και στον τρόπο που απεικονίζει τους χαρακτήρες και μου φαίνεται γενικότερα πιο "στιβαρό" και γεμάτο το σχέδιο του, με αποτέλεσμα να μην είναι απλά πολύ καλός. Όπως είχα γράψει παλιότερα, Skottie Young στο πιο σκοτεινό. Σαν το στυλ της ιστορίας, γεμάτο κωμικά στοιχεία, αλλά πάντα βίαιο και πιο ενήλικο. 

 

 

Θεωρώ το Chew ένα από τα καλύτερα κόμικς που κυκλοφορούν από την Image και που ίσως κυκλοφορούν γενικά. Ένας περίεργος συνδυασμός χιουμοριστικού sci-fi αστυνομικού. Ο Guillory είναι προέκταση του Layman και το αντίθετο. Θα ήμουν άραγε υπερβολικός αν έλεγα ότι έχουμε την γέννηση ενός διδύμου αντίστοιχου των Azzarello/Risso, Brubaker/Phillips, Rucka/Lark; Ένα από τα καλύτερα δείγματα της ποιότητας των τίτλων που βγάζει η Image. Αυτή την στιγμή βρίσκεται στο τεύχος #34, σε 2-3 μήνες αναμένουμε το TPB vol. 7, ενώ πριν μερικούς μήνες βγήκε το 3ο Omnivore που μαζεύει δύο TPBs μαζί με έξτρα υλικό (αυτή την έκδοση παίρνω εγώ). 

Επεξεργασία Οκτωβρίου 20, 2015 από Kabuki

[adams]

το αγαπημένο μου αυτή τη στιγμή και πραγματικά προσπαθώ πολύ να περιμένω τα omnivores αν και περνάνε από τα χέρια μου και τα τευχάκια και τα τομάκια.

Στην πολύ καλή παρουσίαση να προσθέσω ότι η σειρά έχει 2 eisner awards -best new series,best continuing series το 2010 κ' 2011 αντίστοιχα.

 

 

[the comic guide]

 

Χρηστο, μετα απο αμετρητα posts σου που εχω διαβασει, μπορω να πω πως χειριζεσαι πολυ καλα τον λογο σου και ωθεις τον αλλο να ασχοληθει με την σειρα!  Πολυ ωραιο αφιερωμα.....(το εχω διαβασει 3 φορες ηδη)

Επεξεργασία Ιουνίου 30, 2013 από the comic guide

[GreekComicFan]

Το ότι το χαρακτήρισες mainstream  με έκανε να σκάσω στα γέλια.

[Dark Chris]

Δεν έχεις και άδικο, αλλά θα το χαρακτήριζες alternative;

[GreekComicFan]

Δεν είναι μουσική για να το πω έτσι . Το Independent μια χαρά το συνοψίζει.

[DJO]

ough|comics: Chew
Γιάννης Αναγνώστου
John Layman (συγγραφή), Roy Guillory (σχέδιο) | imagecomics (έκδοση)

O Chu είναι ένας ντετέκτιβ με ιδιαίτερη ικανότητα: είναι ένας Cibopath / τροφοπαθής ίσως να το μεταφράζαμε (cibo=τροφή-φαγητό στα ιταλικά). Αυτό σημαίνει πως διαβάζει τις αναμνήσεις της τροφής του. Αν δαγκώσει ένα μήλο, αισθάνεται το δέντρο που μεγάλωσε, τι φυτοφάρμακα είχε και πότε το μαζέψανε. Μπορείτε να φανταστείτε πως στο κόμικ δε θα τρώει και τοσο χορτοφαγικά, όσο κανιβαλιστικά.

Η ιδιότητά του τον φέρνει στην Υπηρεσία Εγκλημάτων της FDA (Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων), που λόγω μιας καταστροφικής πανδημίας γρίπης την πτηνών (ή μηπως ήταν μια συνομοσία έχει αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη κι απ' τη CIA, με το κοτόπουλο να ντηλάρεται σε καταγώγια στη μαύρη αγορά.

Ο Tony Chu δεν είναι ο μόνος χαρακτήρας με απίστευτες γαστρονομικές δυνάμεις, αλλά κι αυτοί που δεν έχουν, έχουν άλλες εκπλήξεις. Οι δημιουργοί του δήλωσαν πως ήθελαν να φτιάξουν έναν τελείως μη στερεότυπο αμερικανοασιάτη. O John Layman μάλιστα τον φαντάζεται σαν τον Ken Leung, γνωστό από το Lost και το Person of Interest, ενώ είχε φτάσει πολύ κοντά στο να γίνει σειρά αλλά τελικά πάγωσε το project.

Η δυναμική πλοκή του περνά εύκολα από το ρομαντισμό στην αγωνία, από το κωμωδία στη δράση. Τα κείμενα είναι έξυπνα, με πολύ χιούμορ, επιστημονικοφανείς εξηγήσεις σε θέματα που δεν εξηγούνται, και συνταγές που τις περισσότερες φορές φέρνουν αναγούλα. Το σχέδιο είναι καρτουνιστικό αλλά ταιριάζει απόλυτα στην ιστορία, πολλές λεπτομέρειες στο φόντο με pop-culture αναφορές σε ταινίες και σειρές, και πολύ αίμα. Στο τέλος κάθε τεύχους, δημοσιεύονται φωτογραφίες με γάτες αναγνωστών πάνω σε τεύχη Chew, και κλασσικά tattoo και cosplay με θεμα το κόμικ

Η σειρά θα τελειώσει στα 60 τεύχη, έχοντας δημοσιεύσει 35 μέχρι στιγμής, οπότε έχετε αρκετό χρόνο να κολλήσετε!
 

[The_Sandman]

Οι δημιουργοί της σειράς John Layman και Rob Guillory σχεδιασμένοι από τον Nick Pitarra του Manhattan Projects.

[GreekComicFan]

Image Announces "Chew"/"Revival" Crossover

[The_Sandman]

Σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος Chew. Το multiversitycomics.com ζήτησε από τους δημιουργούς της σειράς να θυμηθούν μερικές από τις αγαπημένες τους στιγμές.

+ Ο John Layman γράφει μερικά έξτρα σχόλια στο twitter

 

Five years ago I had a full time day job and CHEW was my last gasp attempt to stay in comics.

 

After multiple rejections (largely from Vertigo) I decided to self-finance. Chew was not supposed to be a hit, or last more than 5 issues.

 

But I would use it to try to get work from editors.

 

My favorite Vertigo rejection was the editor who said simply, "Chow Chu? Seriously?!?!"

 

When I say Vertigo rejected CHEW, only a couple editors actually bothered to look at. Most just ignored calls and emails.

 

I went to one editor. "I tried to pitch this to so&so but she blew me off." He said "I can't look at it because you went to so&so first."

 

The huge upside, I own CHEW. And CHEW at Vertigo would be long dead. They never would have signed off on @rob_guillory's art.

 

I've tried with CHEW (and I think I speak for @rob_guillory as well) to make the sort of comic we would want to buy,

 

That means we do variants sparingly. Typically one a year for SDCC, to pay for staggering expense of show....

 

Or we do a 50/50% split for stores, so they are not impossible to get.

 

It also means no fill-ins or junky useless issues. Every issue of CHEW means something, and is leading toward the end.

 

It means a longer wait between issues, but we like the purity of being a two-man band (@TaylorTheWeird's color assistance notwithstanding)

 

[GeoTrou]

Είχα διαβάσει καλά λόγια για το κόμικ αυτό. Μόλις όμως διάβασα την παρουσίαση, το έβαλα στη λίστα! 

[The_Sandman]

John Layman's twitter part 2

 

After deciding to finance CHEW on my own, I searched for a year before finding @Rob_guillory

I wanted an artist whose style was cartoony and funny, otherwise CHEW would be grotesque and off-putting

Again: make the book you want to read. I like comics that are fun. Wanted a book you could laugh with even while gross or violent.

Before, I'd had a full-time job because comic writing was so scarce.

Then a freelance video game writing check came in, so I it used to finance CHEW. 

This is the game that paid for CHEW: (εικόνα με το εξώφυλλο του Soldier of Fortune: Payback)

In years leading up to CHEW, comic writing gigs were almost impossible to get, while video games jobs were falling out of the sky.

Video game freelance paid SO much more, but comics were where my heart was at, man. Always was.

I also won't be lured to Hollywood. Chew media stuff is nice, but comics aren't a stepping stone for me, they are the end goal.

All I ever wanted was my own Cerebus, or Bone, and now that I've got that, I'm not particularly concerned with "what's next" or "what else?"

I'd be perfectly happy to get to CHEW #60 and then not do shit... forever.

[zade]

Νομίζω ότι είναι μαζί με τα comic του Brubaker , τα κόμικ που άλλαξαν την άποψη του κοινού για το self-publishing. O Κirkman που φωνάζει (εντελώς άγαρμπα είναι η αλήθεια) εδώ και χρόνια για το self-publishing φαίνεται πως τελικά έχει ένα δίκιο. 

 

Κι εγώ εννοείται πως είμαι υπερ των μικρών και ανεξάρτητων. Το 80% των καλύτερων κόμικ που διάβασα τα τελευταία χρόνια είναι Image και διάφοροι άλλοι "μικροί".

[JohnnyMZ]

Η δική μου ματιά στο CHEW, στο comicdom.gr (στα πλαίσια της στήλης TOP SHELVES)

 

TOP SHELVES: CHEW

 

Writer: John Layman
Artist: Rob Guillory
Image Comics

 

“Γνωρίστε τον Tony Chu. Ο Tony Chu σχεδόν πάντα πεινάει, και σχεδόν ποτέ δεν τρώει. Ιδού το γιατί: Ο Tony Chu είναι cibopathic (θα το μετέφραζα: τροφοπαθής). Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να δαγκώσει ένα μήλο, και να αισθανθεί από τι δέντρο κόπηκε, τι λιπάσματα χρησιμοποιήθηκαν στη σοδειά, και πότε έγινε η συγκομιδή. Διαφορετικά, θα μπορούσε να φάει ένα χάμπουργκερ, και να του έρθει αναλαμπή για κάτι εντελώς διαφορετικό. Όλως παραδόξως, το μοναδικό φαγητό που μπορεί να φάει ο Tony Chu και να μην του επιφέρει ψυχικές αισθήσεις, είναι τα παντζάρια. Συνεπώς, ο Tony Chu τρώει πολλά παντζάρια. “

 

 

Κάπως έτσι ξεκινάει το πρώτο τεύχος της σειράς CHEW από την Image, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2009. Πίσω από την ιδιόμορφη, σουρρεαλιστική ιστορία, βρίσκεται ο John Layman, ενώ το ιδιόρρυθμο και καρτουνίστικο σκίτσο (το οποίο σοβαρεύει ταχύτατα στις – σπλάτερ – σκηνές δράσης) ανήκει στον Rob Guillory.

 

Πρωταγωνιστής της σειράς, όπως καταλάβατε, είναι ο περίφημος Tony Chu, πράκτορας του F.D.A. (Food & Drug Administration), της πιο ισχυρής οργάνωσης – στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία. Η εποχή αυτή είναι ακόλουθο μίας γιγαντιαίας ίωσης των πουλερικών, που εξολόθρευσε εκατομμύρια Αμερικάνους και, κατά συνέπεια, η κατανάλωση κοτόπουλων, καθώς και άλλων ειδών πουλερικών, έχει απαγορευτεί από το νόμο. Μετά από μία (σχετικά) τυχαία συγκυρία, ο πρωταγωνιστής μας γίνεται πράκτορας στη συγκεκριμένη οργάνωση, για τις υπηρεσίες της οποίας χρησιμοποιεί το μοναδικό ( χάρισμά του: μπορεί να εντοπίσει από πού προέρχεται το παράνομο κοτόπουλο, που κυκλοφορεί στη μαύρη αγορά, δοκιμάζοντας μία και μόνο φτερούγα του, αλλά μπορεί και να μάθει τα ονόματα των θυμάτων και τις συνθήκες φόνου, δαγκώνοντας επανειλημμένα τη σάρκα ενός τρελού δολοφόνου. Μία σταγόνα αίματος θα έδινε, σαφώς, λιγότερες πληροφορίες, ωστόσο και αυτή κάνει τη δουλειά της. Στόχος, λοιπόν, των ηρωών μας είναι να ανακαλύψουν τι ακριβώς συνέβη πριν την… κοτο-απαγόρευση.

 

Κολλητός και συνεργάτης του Tony είναι ο John Colby, ο οποίος ανταποκρίνεται καλύτερα στα στερεότυπα του μπάτσου. Ωμός, επιθετικός, ακράτητος, δε διστάζει να χρησιμοποιήσει τη θέση του για να γευτεί λίγο… απαγορευμένο κοτόπουλο. Μετά την πρώτη αποστολή του με τον Tony, ωστόσο, αλλάζει ριζικά – εμφανισιακά και όχι μόνο. Έχοντας δεχτεί επίθεση από μπαλτά, το μισό του πρόσωπο γίνεται μηχανικό. Ως cyborg, πλέον, έχει… “αναβαθμισμένες” (το πιάσατε ε; ε ικανότητες. Μπορεί, για παράδειγμα, να κουμαντάρει το δύστροπο αφεντικό τους, τον Mike Aplebee. Ο Mike απεχθάνεται τον Tony, προσπαθώντας διαρκώς να του κάνει τη ζωή δύσκολη. Ευτυχώς, ο John βρίσκει τρόπο να τον ηρεμήσει, προσωρινά – χωρίς αυτό να συνδέεται απαραίτητα με το extreme makeover του τελευταίου. Άλλοι ενδιαφέροντες και καίριοι χαρακτήρες είναι ο Mason Savoy, ογκώδης και εφήμερος συνεργάτης του Tony, με μία επικίνδυνη κρυφή πλευρά, και η Amelia Mintz, μία κριτικός φαγητού με ιδιαίτερα χαρίσματα, τα οποία δεν περνούν απαρατήρητα από τον – γοητευμένο – κύριο Chu. Σταδιακά, παρουσιάζεται και η ανεκδιήγητη οικογένεια Chu, καθώς και αρκετοί άλλοι βασικοί και δευτερεύοντες χαρακτήρες. Αγαπημένος, ο φονικός κόκορας Poyo!

 

Η πρώτη του συνάντηση με την Amelia Mintz… Κεραυνοβόλος έρωτας!

 

Στα “τεχνικά”, τώρα. Η σειρά, όπως προαναφέρθηκε, ξεκίνησε να εκδίδεται το 2009, από την Image. Μέχρι στιγμής, έχουν κυκλοφορήσει 43 τεύχη, ενώ το #44 αναμένεται στις 22 Οκτώβρη. Το πλάνο είναι να ολοκληρωθεί στο τεύχος #60, κάτι που αναμφίβολα βοηθά στην ύπαρξη μίας καθαρής εικόνας, από την πλευρά των δημιουργών, για το συνολικό έργο και επομένως σε ορθές σεναριακές επιλογές, καλή κατανομή των cliffhangers, επαρκές character development, δίχως να αφήνει κενά και απορίες. Τα τελευταία, δημιουργούνται εντέχνως από τα αρχικά τεύχη και επίσης εντέχνως απαντώνται σταδιακά, και, ελπίζω, θα απαντηθούν όλα στα υπόλοιπα τεύχη που μένουν μέχρι το κλείσιμο. Αν θα έβρισκα ένα αρνητικό στον τρόπο ανάπτυξης της περιπέτειας του CHEW, αυτό θα ήταν η εντύπωση που αφήνει, τουλάχιστον στα πρώτα τεύχη, πως δεν έχει συγκεκριμένη ταυτότητα. Χιούμορ, δράμα, μυστήριο, επιστημονική φαντασία, δράση, romance (στα πλαίσια του κωμικού, βέβαια), όλα αυτά μπαίνουν στο μίξερ, χωρίς να έχουν εμφανώς καθορισμένα όρια μεταξύ τους.

 

 

Ωστόσο, αυτό που, όσον αφορά στην υπόθεση, μου μοιάζει με αδυναμία, στο καλλιτεχνικό κομμάτι με ενθουσιάζει ευχάριστα. Ο Guillory διατηρεί, βασικά, ένα καρτουνίστικο, σχεδόν παιδικό και σίγουρα ευχάριστο ύφος, με λεπτή και λεπτομερή γραμμή, μπολιάζοντάς το απότομα – ανάλογα με τις σεναριακές ανάγκες – με σκηνές καταιγιστικής δράσης, βίας, splatter και spooky ατμόσφαιρας. Αυτή η ευελιξία του σχεδιαστή και η ευκολία του να προσαρμόζεται αναλόγως, προδίδει το ταλέντο που διαθέτει. Άλλωστε, αρχικά είχε δοκιμαστεί μία εντελώς διαφορετική καλλιτεχνική προσέγγιση. Οι δύο δημιουργοί ήρθαν σε επαφή, μέσω του Brandon Jerwa, όταν ο Layman έψαχνε κάποιον να σχεδιάσει την ιστορία του. Έχοντας δει δουλειά του Guillory στην ιστοσελίδα του, ο Layman του ανέθεσε να εικονογραφήσει τα πρώτα κείμενα του CHEW. Ο Guillory, από την άλλη, έχοντας ακούσει πως ο συνεργάτης του είχε προσεγγίσει editors της Vertigo (πριν επιλέξει το δρόμο της αυτοέκδοσης και της Image), αποφάσισε να υιοθετήσει ένα πιο “σκοτεινό” και “βαρύ” σχεδιαστικό στιλ. Βλέποντάς το, ο Layman αντέδρασε: αφού το έργο έχει να κάνει με αρκετά “άσχημη” θεματολογία, το σκίτσο θα καθόριζε σε μεγάλο βαθμό τον τόνο του. Έτσι, προτιμήθηκε το προσωπικό σκίτσο του Guillory, που είναι σαφώς πιο ευχάριστο. Όπως εξομολογείται ο ίδιος, μέχρι τότε όλοι οι εκδότες τον συμβούλευαν να σχεδιάσει “όπως ο τάδε δημιουργός” και ποτέ κανείς δεν τον ενθάρρυνε να σχεδιάσει όπως ο ίδιος ήξερε.

 

Το CHEW, λοιπόν, αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, την καλλιτεχνική απελευθέρωση ενός δυναμικού και ταλαντούχου σχεδιαστή comics, στα πλαίσια μίας εξαιρετικά έξυπνης και σφιχτά δουλεμένης ιστορίας. Έχει λάβει την πρώτη θέση (ή κάποια από τις πρώτες) σε πολλές λίστες με κορυφαία comics, αλλά και αρκετά βραβεία – δύο Eisner στην κατηγορία Best New Series και Best Ongoing Series (με διαφορά ενός χρόνου) και δύο Harvey (Best New Series, Best New Talent), ενώ προτάθηκε και για δύο Eagle Awards. Η επιτυχία της σειράς οδήγησε και σε συζητήσεις για την τηλεοπτική μεταφορά της στο αμερικανικό κανάλι SHOWTIME, ωστόσο, εν τέλει, ακυρώθηκε. Αναμένεται, από την άλλη, μία μεταφορά σε κινούμενα σχέδια.

 

Όσον αφορά τις εκδόσεις, υπάρχει μεγάλη ποικιλία! Πρώτον, υπάρχουν τα τεύχη. Δεύτερον, τα TPBs. Ωστόσο, για όσους θέλουν να χτίσουν μία όμορφη βιβλιοθήκη, προτείνω την Omnivore Edition (10 τεύχη/τόμο), ή την έκδοση Smorgasbord (20 τεύχη/τόμο). Και οι δύο τελευταίες έχουν σκληρό εξώφυλλο, άψογη σελιδοποίηση και αρκετά extras (που δεν ξέρω αν υπάρχουν και στα τεύχη – μάλλον όχι – ή στα TPBs). Από εκεί, για παράδειγμα, “ψάρεψα” το background story με τη συνάντηση των δημιουργών και την αρχική… vertigo-ποίηση του CHEW.

 

 

Καλή όρεξη!

 

πηγή

[adams]

βγαίνει και παιχνίδι ερωτήσεων που έχουν σχέση με τη πλοκή του comic

 

 

http://idwgames.com/chew-cases-of-the-fda-due-to-hit-stores-in-may-2015/

[adams]

double posting 

 

23 Νοεμβρίου βγαίνει το τελευταίο διπλό τεύχος (με τρίπτυχο εξώφυλλο) κι έτσι ο αγαπημένος μου τίτλος (τον οποίο έχω συνδέσει άρρηκτα με την ιστορία του μαγαζιού αφού ξεκινήσαμε σχεδόν μαζί) φτάνει στο τέλος του.

 

 

Ανυπομονώ και είμαι σίγουρος ότι θα μου λείψει. Δεν έχω βρει κάτι άλλο που το χιούμορ του να ταιριάζει τόσο πολύ με τα γούστα μου

[GeoTrou]

Διάβασα επιτέλους (στα πεταχτά είναι η αλήθεια) το πρώτο τεύχος. Μάλλον βρήκα τι θα διαβάζω το καλοκαίρι...