ΠΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ/ΣΕΙΡΑ ΕΙΔΑΤΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ;

[Sakperi]

@Bonadrug  Κι εγώ έλεγα να δω το Anon αλλά το πισί μου είχε άλλη άποψη και έπεσε σε σιέστα. Πάντως, ο Όουεν κι από συνεντεύξεις του που είχα διαβάσει θέλει καλούς ρόλους, οπότε μάλλον αυτός έχει γυρίσει τη πλάτη του στις σαβούρες που του πασάρουν. Άλλωστε δεν έγινε και ΝτεΝίρο, παίζει πολύ επιλεκτικά.

[paola]

Ποτε δεν περιμενα οτι θα εβλεπα ταινια στα ρωσικα,κι οτι θα μου αρεσε και τοσο πολυ.

Προκειται για την ταινια "On drakon". Ειναι  φαντασιας,ενα παραμυθι,που θυμιζει λιγο "Πενταμορφη και το Τερας",μονο που εδω εχουμε κοριτσι και δρακο.

Μου αρεσε παρα πολυ!!

[Otis]

Στρογγυλεμένο σε σχέση με το βιβλίο, αλλά πολύ καλός κινηματογράφος:

 

 

[x for xepeta]

Ο Παλαιστής

 

Είπα να δω Αρονόφσκι. Ενώ στην αρχή με εκνεύρισε, τελικά είπα να κάνω εύκολη τη ζωή μου και να μου αρέσει. Ο Mickey Rourke παίζει πολύ καλά. Μάλλον παίζει τον εαυτό του και μεταφέρει τη ζωή και πορεία του. Παλαιστής τύπου Κατς βλέπει τον κόσμο να τον ξεπερνά και να προσπαθεί να επιβιώσει στην μεταπαλαιστική ζωή του. Γεμάτος κατάθλιψη και σωματικά προβλήματα, του λείπει το ρινγκ και οι συγκινήσεις του, δεν καταφέρνει να προσαρμοστεί σε μια συμβατική συνηθισμένη ζωή. Ο μόνος που τον καταλαβαίνει είναι μια πόρνη στριπτιζάδικου. Κάνουν παρόμοιες δουλειές (ως ένα μικρό βαθμό).

Όπως είπα ο Mickey Rourke παίζει καταπληκτικά και αρκετοί τον προσέξανε. Δεν πίστευα ότι θα χτίσει έναν τόσο συμπαθητικό χαρακτήρα σε τέτοια ταινία. Δεν μπόρεσε όμως να το εισπράξει αποτελεσματικά για την παραπέρα καριέρα του.

 

 

Τι απέγινε Η Μπείμπι Τζέιν

 

Έχω ενθουσιαστεί με το τραγούδι Bette Davis Eyes, και είπα να δω μια ακόμη ταινίας της. Παίζει μαζί με την Joan Crawford και μεταφέρουν στην οθόνη το μίσος που ένοιωθε η μία ηθοποιός για την άλλη. Τουλάχιστον αλληλοεκτιμούνταν, αλλιώς δε θα συνεργαζόντουσαν.

Η μία ήταν παιδί θαύμα του βαριετέ που δεν μπόρεσε να χτίσει σοβαρή καριέρα όταν ενηλικιώθηκε. Η καταπιεσμένη αδερφή της έγινε σπουδαία ηθοποιός που η καριέρα της καταστράφηκε μετά από ένα ατύχημα. Τώρα η πρώτη φροντίζει την παραπληγικιά αλλά οι σχέσεις τους είναι τεταμένες. Καθημερινό μίσος αδερφών που φτάνει σε επίπεδα θρίλερ. Ταινία του 1962, που δείχνει τα χρονάκια της στο ξύλινο και πομπώδες παίξιμο. Ας το γύριζε ο Hitchcock και θα κατουρούσατε πάνω σας. Κάποτε πρέπει να είδα ένα remake. Δείτε τις διάφορες αφίσες της ταινίας στο IMDB. Έχουν τη χάρη τους. Άλλες εποχές. Καλή είναι, αλλά λίγο δεν είναι.

 

 

Gallipoli

 

Αυστραλέζικη ταινία με τον  Mel Gibson. Το είδα με σκοπό να δω και το Water Diviner. Η μάχη της Καλλίπολης του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου (τι μάχη; αφού κόντεψε να κρατήσει ένα χρόνο), που βοήθησε να διαλυθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εμείς απουσιάζουμε από το σενάριο. Εξίσου σημαντικό ιστορικό γεγονός για τους Αυστραλούς, αφού οι σύμμαχοί τους Άγγλοι τους εκμεταλλεύτηκαν. Βλέπετε κάποτε η Αυστραλία ήταν αποικία της Μεγάλης Βρετανίας. Όταν όμως χτίστηκε η αυστραλιανή συνείδηση επαναστάτησαν σαν τους Αμερικάνους. Όλα αυτά μέσα από τα τυχοδιωκτικά μάτια δυο νέων που νόμιζαν ότι θα διασκέδαζαν. Το πιο άκυρο στην ταινία είναι η μουσική. Τη μια ακούμε το πένθιμο εμβατήριο του Σοπέν, και μετά ακούμε ηλεκτρονική μουσική από τον Jean-Michel Jarre. Δεν κολλάει. Δε θα την ξαναδώ.

[Bonadrug]

Η Gallipoli είναι μια συγκλονιστική ταινία από τον μεγαλύτερο αυστραλό σκηνοθέτη (6 academy nominations), τον Peter Weir, που τότε δεν είχε κάνει ακόμα το ταξίδι στις USA. Πράγματι η μουσική υπόκρουση της ταινίας σήμερα ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου, μάλιστα φαίνεται να υπονομεύει την ταινία. Δεν ηχούσε όμως τόσο παράταιρη πριν 35 τόσα χρόνια. Δεν θυμάμαι στις κριτικές της ταινίας που είχα συλλέξει (ο Weir ήταν από τους αγαπημένους μου δημιουργούς τότε μαζί με Τζάρμους, Ζουλάφσκι, Μαζέρσκι, Άλεν κλπ) να είχε θέσει κανείς το θέμα της μουσικής. Οι περισσότεροι εστιάζανε  στην κινηματογράφηση και στα παράξενα distant Shots που υπήρχαν σε όλες τις ταινίες του Weir. Τέλος πάντων , άλλοι καιροί τώρα.....

 

Το τραγούδι των Pogues And The Band Played Waltzing Matilda περιγράφει με παραστατικό τρόπο τη μάχη της Gallipoli (οι στίχοι στην περιγραφή)

 

[Θρηνωδός]

Είδα τρεις σχετικά καλές ταινίες την τελευταία βδομάδα

 

Murder By Death(1976): Παρωδία της τότε μόδας των crime/mystery ταινιών με πρωταγωνιστές κλασικούς λογοτεχνικούς ντετέκτιβ. Έπαιζε Μάγκι Σμιθ, Ντέιβιντ Νίβεν, Πήτερ Σέλερς. Με αυτό το καστ και με την αρχική ιδέα θα μπορούσε να δώσει τρελή σάτιρα, παρόλα αυτά νομίζω ότι έθαψε τον εαυτό της μέσα στην προσπάθεια της να είναι υπερβολική. Και ο Σέλερς δεν έφτασε ούτε καν το πικ των φοβερών δυνατοτήτων του στην κωμωδία. 6/10

 

Training Day (2001): Δυνατό φιλμ που κέρδισε το όσκαρ στον Ντένζελ Ουάσινγκτον. Άψητος μπάτσος (Ήθαν Χωκ) περνάει την πρώτη του μέρα στο τμήμα δίωξης ναρκωτικών του Λος Άντζελες με έναν από τους πιο ψημένους ντετέκτιβ του τμήματος (Ντένζελ Ουάσινγκτον). Από κει και πέρα όλα πάνε κατά διαόλου. Φοβερές ερμηνείες, δεν χορταίνω να βλέπω τον Ήθαν Χωκ να δουλεύει κατάμουτρα το χόλιγουντ όντας ένας από αυτούς τους ξέμπαρκους τύπους που κάπως κατάφερε να τρυπώσει από κάποια χαραμάδα και να γίνει σταρ. 8/10

 

Some Like It Hot(1959): Εδώ νομίζω θα στεναχωρήσω διάφορους αλλά ποσώς με νοιάζει να πω την αλήθεια  Η Μέρλιν Μονρό είναι από τα μεγαλύτερα παρτάλια που έχω δει στον κινηματογράφο. Μια τύπισσα με μεγάλα βυζγιά που καθόταν στους πάντες, με περιορισμένες δυνατότητες σε οποιοδήποτε καλλιτεχνικό τομέα πέραν του showmanship, με κάκιστη συμπεριφορά στους συναδέλφους της (διάβασα δεκάδες συνεντεύξεις από συντελεστές αυτής της ταινίας με τα πιο κουφά παράπονα από αυτά που έκανε η τύπισσα στο σετ. Πλήρης ανικανότητα). Και όχι μόνο τρύπωσε και έγινε και pop icon, αλλά επηρεάσε και έναν αιώνα στα πρότυπα της γυναικείας ομορφιάς. Για μένα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια γλάστρα της εποχής που άφησε τόσο στίγμα γιατί ήταν τα '50s και τότε ο κόσμος σοκαριζόταν όχι με nip slip αλλά με αστράγαλο. Προφανώς και μια γυναίκα που φόραγε σι-θρου θα έκανε χιλιάδες σάλια να στάζουν. Αυτό δεν την κάνει τίποτα παραπάνω από μια glorified bimbo. Είμαι σίγουρος πως η Ντίτριχ έριχνε τρελή χλέπα διαβάζοντας τους δυθιράμβους των τάμπλοιντς για την Μέριλιν ενώ η Γκρεις Κέλι ανατρίχιαζε όταν διάβαζε την λέξη φινέτσα δίπλα στην ίδια πρόταση με αυτήν. Τώρα που τα είπα, πάμε στην ταινία. 

 

Της έβαλα ένα 8/10 γιατί πολύ απλά ο Jack Lemon δίνει ΡΕΣΤΑ. Πέθανα στα γέλια σχεδόν σε όλες του τις σκηνές, μαζί με τον curtis χάραξαν τον δρόμο για εκατοντάδες κωμωδίες/θεατρικά/μιούζικαλ πάνω στο μοτίβο "άντρας σε μυστική αποστολή/απόδραση ντυμένος γυναίκα". Κρίμα που η φοβερή του ερμηνεία και η κινηματογραφία με τις εναλλασσόμενες σκηνές (εκεί με το γιοτ και το τανγκό   ) του Billy Wilder θάφτηκαν από την σακαφιόρα. Σε λα βι. 

 

[Sakperi]

2 ώρες πριν, Θρηνωδός είπε:

Some Like It Hot(1959): Εδώ νομίζω θα στεναχωρήσω διάφορους αλλά ποσώς με νοιάζει να πω την αλήθεια  Η Μέρλιν Μονρό είναι από τα μεγαλύτερα παρτάλια που έχω δει στον κινηματογράφο. Μια τύπισσα με μεγάλα βυζγιά που καθόταν στους πάντες, με περιορισμένες δυνατότητες σε οποιοδήποτε καλλιτεχνικό τομέα πέραν του showmanship, με κάκιστη συμπεριφορά στους συναδέλφους της (διάβασα δεκάδες συνεντεύξεις από συντελεστές αυτής της ταινίας με τα πιο κουφά παράπονα από αυτά που έκανε η τύπισσα στο σετ. Πλήρης ανικανότητα). Και όχι μόνο τρύπωσε και έγινε και pop icon, αλλά επηρεάσε και έναν αιώνα στα πρότυπα της γυναικείας ομορφιάς. Για μένα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια γλάστρα της εποχής που άφησε τόσο στίγμα γιατί ήταν τα '50s και τότε ο κόσμος σοκαριζόταν όχι με nip slip αλλά με αστράγαλο. Προφανώς και μια γυναίκα που φόραγε σι-θρου θα έκανε χιλιάδες σάλια να στάζουν. Αυτό δεν την κάνει τίποτα παραπάνω από μια glorified bimbo. Είμαι σίγουρος πως η Ντίτριχ έριχνε τρελή χλέπα διαβάζοντας τους δυθιράμβους των τάμπλοιντς για την Μέριλιν ενώ η Γκρεις Κέλι ανατρίχιαζε όταν διάβαζε την λέξη φινέτσα δίπλα στην ίδια πρόταση με αυτήν. Τώρα που τα είπα, πάμε στην ταινία. 

 

Της έβαλα ένα 8/10 γιατί πολύ απλά ο Jack Lemon δίνει ΡΕΣΤΑ. Πέθανα στα γέλια σχεδόν σε όλες του τις σκηνές, μαζί με τον curtis χάραξαν τον δρόμο για εκατοντάδες κωμωδίες/θεατρικά/μιούζικαλ πάνω στο μοτίβο "άντρας σε μυστική αποστολή/απόδραση ντυμένος γυναίκα". Κρίμα που η φοβερή του ερμηνεία και η κινηματογραφία με τις εναλλασσόμενες σκηνές (εκεί με το γιοτ και το τανγκό   ) του Billy Wilder θάφτηκαν από την σακαφιόρα. Σε λα βι. 

 

 

Χωρίς να διαφωνώ εντελώς με αυτά που λες για την Μονρό, σε μια εποχή που έχει γίνει είδωλο η ευτραφής άσχημη και κακόγουστη Καρντάσιαν (μια πρώην γραμματέας της Μαντόνα που έγινε γνωστή δημοσιοποιώντας το sex tape της) η πρώτη δείχνει σαν τη Μόνα Λίζα.

[Θρηνωδός]

Σίγουρα. Αλλά το ότι τα πρότυπα σήμερα είναι για τον βόθρο δεν κάνει το τότε καθόλου καλύτερο. Πόσο μάλλον όταν σήμερα όλοι μιλούν για την συγκεκριμένη ως το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής πέφτοντας στην παγίδα του "ε παλιό/ρετρό/βιντάζ είναι, καλό θα είναι".  

 

Και η Καρντάσιαν σίγουρα έχει το κοινό της επειδή δίνει τα πάντα απλόχερα αλλά κανείς που στέκει στα μυαλά του δεν θα βγει να πει ότι είναι ποιοτική τραγουδίστρια ή ηθοποιός. Τότε (απ'όσα μπορούμε να πάρουμε από λόγια ανθρώπων που έζησαν το παραλήρημα) η Μονρώ ήταν για χρόνια το άλφα και το ωμέγα της γυναικείας showbiz. 

[germanicus]

είμαι τελείως χαρούμενος που ζω στη κοσμάρα μου  Δεν θα έλεγα ποτέ ότι η Καρντάσιαν είναι είδωλο, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως τόσες φορές που έχω πετύχει μπροστά μου το όνομά της, το σώου της, τις αδερφές της κ.ο.κ., προφανώς υπάρχει κόσμος εκεί έξω που ενδιαφέρεται και ασχολείται, ενώ εγώ πιθανότατα έχω μια διαστρεβλωμένη οπτική του σύμπαντος αφού έχω εξοστρακίσει πολύ σαβούρα από τον περιγύρό μου  

 

(ακόμα βέβαια υπάρχουν κάποιες ψυχές που πετάνε ατάκες για τα θηρία... ω γουελ. (ναι ναι ναι. σε εσένα αναφέρομαι. α, γειά σου) ή θα αλλάξουν, ή θα βουλιάξουν)

 

Πάντως η Marlene Dietrich δεν μου έκανε ποτέ κλικ. Και δεν καταλαβαίνω καν γιατί μνημονεύεται. Αυτό το θεωρητικά εξωτικό της, δεν... Αλλά καμία σχέση με την άλλη που πήγαινε με το κιλό όπως έχω ξαναπεί  Μια με το κιλό εκείνη και μια με το κιλό η Βουγιουκλάκη. Τη στιγμή που υπήρχε η σπιρτόζα Καρέζη με ένα βλέμμα που άστραφτε νοημοσύνη. 

 

 

[Otis]

 

[Γάντζος]

26 λεπτά πριν, germanicus είπε:

 Μια με το κιλό εκείνη και μια με το κιλό η Βουγιουκλάκη. Τη στιγμή που υπήρχε η σπιρτόζα Καρέζη με ένα βλέμμα που άστραφτε νοημοσύνη. 

 

Ν' αγιασεις Χρυσοστομε. Και νομιζα οτι ημουν ο μονος. Υπαρχει μια Τζενη Καρεζη, μια Μαρω Κοντου...

[GeoTrou]

Ποιος νοήμων άνθρωπος θεωρεί τη Βουγιουκλάκη καλή ηθοποιό;

[Θρηνωδός]

Έλα ντε. Ποιος θεωρεί την βουγιουκλάκη οτιδήποτε πέρα από κακή αντιγραφή της Μονρό 20 χρόνια μετά;   

 

Μία από τις χειρότερες περσόνες του Ελληνικού κινηματογράφου που οι παλιότεροι ακόμα θυμούνται νοσταλγικά για λόγους που μόνο αυτοί ξέρουν.

[GeoTrou]

Δεν ξέρω πόσοι απλοί θεατές τη θυμούνται ως κάτι αξιόλογο.  ΟΚ, είχε αναλαμπές και συμμετοχές σε καλές ταινίες, αλλά όσους ανθρώπους 50+ γνωρίζω, δε τη θεωρούν καλή ηθοποιό. Άσχετα το τι δείχνει η τηλεόραση, που προσπαθεί διαρκώς να εξυψώσει την εποχή εκείνη του ελληνικού σινεμά.

[Indian]

+1 κι από εμένα για την Βουγιουκλάκη. Νομίζω ότι η συχωρεμένη ήταν πολύ υπερεκτιμημένη ηθοποιός. 

 

 

 

[germanicus]

άλλο η ηθοποιία, άλλο το σταριλίκι.

 

Εγώ προσωπικά μιλάω για το σταριλίκι και τη Βουγιουκλάκη  Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνω  

 

 

[x for xepeta]

5 ώρες πριν, germanicus είπε:

Πάντως η Marlene Dietrich δεν μου έκανε ποτέ κλικ. Και δεν καταλαβαίνω καν γιατί μνημονεύεται. Αυτό το θεωρητικά εξωτικό της, δεν... Αλλά καμία σχέση με την άλλη που πήγαινε με το κιλό όπως έχω ξαναπεί  Μια με το κιλό εκείνη και μια με το κιλό η Βουγιουκλάκη. Τη στιγμή που υπήρχε η σπιρτόζα Καρέζη με ένα βλέμμα που άστραφτε νοημοσύνη.  

 

  

Το είχε πει η Ζανίνου που της το είπε ο Σακελλάριος:

 

Όταν ήμουν με τον Αλέκο Σακελλάριο στην ΕΡΤ μιούζικαλ την παλιά επιθεώρηση, που δεν υπήρχαν τα ιδιωτικά κανάλια ακόμα. Του λέω κ. Αλέκο γιατί η Βουγιουκλάκη έκανε μεγαλύτερη καριέρα από την Καρέζη, ενώ η Καρέζη ήταν εξαιρετική ηθοποιός; Μου λέει παιδί μου είναι πολύ απλό η μια ήταν χαζή και έκανε την έξυπνη και η άλλη ήταν έξυπνη και έκανε τη χαζή!», είπε η Σόφη Ζαννίνου.

 

Δε θα πω ότι είχε δίκιο ή άδικο, άσε που η φράση δεν παραδέχεται ταλέντα, αλλά έχει φάση η άποψη αυτή.

Θεωρώ ότι η Βουγιουκλάκη είχε μεγάλο ταλέντο   

[Γάντζος]

 

Επιτελους ειδα την ''Gallipoli''. Φοβερο αντιπολεμικο δραμα... κλασικα ποιοτικος Peter Weir 

germanicus ορμα

[Otis]

Ένα κομψοτέχνημα του Nicholas Roeg που αντέχει στο χρόνο. Μοντάζ του Tony Lawson την καλύτερη εποχή του.

 

 

 

Και τώρα που το θυμήθηκα, γιατί αυτή η ταινία του Roeg δεν είναι πιο γνωστή; Καλό το Don't Look Now και το The Man Who Fell to Earth, αλλά κακή ταινία δεν έχει κάνει ο Roeg.

 

 

[Sakperi]

Η αποδοχή και η επιτυχία πολλές φορές βασίζεται στην ταύτιση . Η Βουγιουκλάκη δεν είχε την ομορφιά και τη φινέτσα της Καρέζη, της Λάσκαρη, της Βαλσάμη, της Καζιάνη ή της Λιβανού και είναι γνωστό πως ήταν η αγαπημένη των γυναικών περισσότερο, όχι των αντρών. Η μέση γυναίκα λοιπόν της εποχής ταυτίστηκε πιο εύκολα με τη Βουγιουκλάκη και αυτή παγιδεύτηκε στην εικόνα που πουλούσε για να κρατά ικανοποιημένο το κοινό της. Από εκεί και πέρα όλα τα άλλα είναι ιστορία.

[x for xepeta]

Professor Marston and the Wonder Women - 2017

 

Ενδιαφέρουσα ταινία που δείχνει την ιστορία του δημιουργού της Wonder Woman μέσα από την πικάντικη ζωή του τη δουλειά του στην Ψυχολογία και τη συσκευή ανιχνευτή Ψεύδους. Επειδή βρισκόμαστε στην εποχή που ο κλάδος της Ψυχολογίας είναι στα πρώτα βήματά του μερικές ατάκες και συμπεράσματα φαίνονται επιτηδευμένα. Το ίδιο το σενάριο έχιε πολλά στοιχεία που αμφιβάλλω ότι είναι πραγματικά γεγονότα που βίωσαν και είπαν οι πρωταγωνιστές. Εξάλλου είναι μια ταινία

Στο τέλος το σενάριο λειτουργεί και έχει ενδιαφέρον. Η μουσική της ταινίας είναι πολύ καλή και την προσέχεις, κάτι που έχω να δώ χρόνια στον κινηματογράφο.

 

 

Ο Πεταλούδας - 1973

 

Μια ταινία που τη θυμάμαι σα βιντεοκασέτα που δε νοίκιασα ποτέ στα γυμνασιακά μου χρόνια. Βλέπω ότι έγινε και remake με τον Rami Malek. Στην παλιά βερσιόν πρωταγωνιστούν οι Steve McQueen και Dustin Hoffman, με τον τελευταίο να δίνει ρεσιτάλ. Ο πρώτος κατηγορείται για ένα φόνο (που υποστηρίζει δεν έχει διαπράξει) και η γαλλική κυβέρνηση το στέλνει σε ένα νησί φυλακή με απάνθρωπες συνθήκες. Εκεί γνωρίζει το δεύτερο και προσπαθούν να αποδράσουν. Πολύ σκληρή ταινία και οι ηθοποιοί παίζουν με κατσαρίδες αλιγάτορες και άλλα ζώα της φύσης. Απορώ πώς κατάφεραν να τη γυρίσουν. εποχή που οι ηθοποιοί δεν είχαν και 100% προστασία στα επικίνδυνα γυρίσματα. Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα πράγμα που την κάνει ακόμη πιο ανατριχιαστική ταινία. Αξίζει.

 

 

The Water Diviner - 2014

 

Και πάμε στην ταινία που προσβάλλει  τους Έλληνες. Όπως είπαμε η μάχη της Καλλίπολης είναι σημαντικό ιστορικό γεγονός για τους Αυστραλούς. Είναι η δική τους Μικρασιατική καταστροφή, που παρουσιάζουν (και είναι σχετικά) ώς κακούς τους Βρετανούς που τους είχαν αναλώσιμους, αν και σύμμαχοι. Ο Russell Crowe παίζει και σκηνοθετεί έναν πατέρα που ταξιδεύει από την Αυστραλία στη διαλυμένη Τουρκία για να βρει τα πτώματα των γιών του, να τα μεταφέρει στην πατρίδα και τους αποδώσει τις τιμές που τους αρμόζουν. Συναντά τους κακούς Βρετανούς, τους καλόψυχους Τούρκους και κάποια στιγμή τους αιμοδιψής Έλληνες. Δεν είναι περίεργο που δείχνει τόσο τρυφερούς τους Τούρκους, άσε που τραγουδάνε με κλειστά τα μάτια και κουνάνε τα χέρια τους σαν τροχονόμι σε νυχτερινό κέντρο (σαν εμάς δηλαδή: στην υγεία της αχάριστης κλπ) αλλά να πίνει στην υγιά του Κεμάλ είναι τρέλα! Αυτό είναι εξωτερική πολιτική! Οι Έλληνες είναι κάτι σαν τους Ναζί και τα Ζόμπι. Μόνο οι θάνατος τους σταματά.

Ντροπή του. Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν Τούρκοι, δε στέκουν ιστορικά σαν ύπαρξη. Στα Βυζαντινά κείμενα τους έλεγαν σχιστομάτηδες. Στην εποχή μας υπάρχουν τούρκοι σχιστομάτηδες; Έλληνες μουσουλμάνοι είναι, δηλαδή αδέρφια μας. Απλά είναι πλανεμένοι σαν ταυτότητα.

 

12

[BladeRunner1992]

Από τις 12 Μαΐου έχω δει τις εξής ταινίες:

 

North By Northwest. (1959). Και, ναι, έπρεπε να φτάσει Μάιος του 2018, για να δω για πρώτη φορά αυτήν την τόσο κλασική και πολυσυζητημένη ταινία του μαιτρ των θρίλερ, Alfred Hitchcock. Πρόκειται για ένα άκρως απολαυστικό και ψυχαγωγικό περιπετειώδες θρίλερ μυστηρίου, με λίγα ωραία παιχνίδια κατασκοπίας μέσα. Η ταινία είναι γεμάτη απολαυστικές σκηνές και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, η όλη ατμόσφαιρα είναι πραγματικά φοβερή, τα διάφορα σκηνικά εξαιρετικά, ενώ και οι ερμηνείες με άφησαν πλήρως ικανοποιημένο. Επίσης μου άρεσαν οι αρκετούτσικες χιουμοριστικές πινελιές εδώ και κει. Σίγουρα είναι μια ταινία που θα έβλεπα με μεγάλη ευχαρίστηση για δεύτερη και τρίτη φορά. Ουσιαστικά για λεπτομέρειες δεν τσιμπάει το δεκάρι από μένα, αλλά ποιος ξέρει, αυτό μπορεί να γίνει σε μια επόμενη θέαση. 9/10
The Sting. (1973). Λίγες μέρες μετά την φοβερή ταινία του Hitchcock, είδα αυτό το πραγματικό αριστούργημα, που μπαίνει στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες που έχω δει μέχρι στιγμής. Το είδος στο οποίο ανήκει η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα από τα αγαπημένα μου και αυτή η ταινία είναι σίγουρα από τις κορυφαίες. Η ταινία είναι γεμάτη απολαυστικές σκηνές και υπέροχα "κόλπα", η όλη αποτύπωση του κόσμου των απατεώνων αλλά και γενικά της δεκαετίας του '30 στις Ηνωμένες Πολιτείες πραγματικά εξαιρετική, το χιούμορ πολύ καλό και ταιριαστό με το ύφος της ιστορίας, ενώ οι ερμηνείες πάρα μα πάρα πολύ καλές, μάλλον αψεγάδιαστες. Επίσης η φωτογραφία είναι τρομερή και η μουσική επένδυση υπέροχη. Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα για το πόσο ωραία και απολαυστική ταινία είναι, για το πόσο ωραία πέρασα παρακολουθώντας την για πρώτη φορά, αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Οπότε, δίχως δεύτερη σκέψη: 10/10
Night Moves. (1975). Συμπαθητικό αλλά κάπως διαφορετικό από τα συνηθισμένα θρίλερ μυστηρίου με πρωταγωνιστή έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ από το Λος Άντζελες, που προσλαμβάνεται από μια ηθοποιό για να βρει την έφηβη κόρη της που έφυγε από το σπίτι. Όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα και επικίνδυνα, ενώ ο ιδιωτικός ντετέκτιβ έχει και τα προσωπικά του προβλήματα να λύσει... Σαν υπόθεση δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στην προσπάθεια εύρεσης της ατίθασης έφηβης, αλλά ασχολείται και με τη δουλειά και τον τρόπο ζωής ενός ιδιωτικού ντετέκτιβ. Η πλοκή είναι αρκετά καλή, με τις απαραίτητες δόσεις μυστηρίου και εκπλήξεων, αλλά τίποτα το φοβερό και το τρομερό. Σίγουρα δεν είναι ένα σφιχτοδεμένο θρίλερ αλλά μάλλον ένα δράμα μυστηρίου, πάντως μου κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Επίσης τα διάφορα σκηνικά και η φωτογραφία είναι σε εξαιρετικό επίπεδο ποιότητας. 7/10
Shogun Assassin. (1980). Αν δεν κάνω λάθος, η ταινία αυτή βασίζεται στο μάνγκα Lone Wolf and Cub, των Kazuo Koike και Goseki Kojima. Εγώ είδα την ταινία που δημιουργήθηκε για την Αμερικάνικη και Βρετανική αγορά, σε σκηνοθεσία Robert Houston. Τέλος πάντων, αυτό που είδα θα σχολιάσω: Μιλάμε για καλτίλα γεμάτη υπερβολές, οπότε σαν ταινία έχει τα θέματα της, σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα, ούτε από το σενάριο αυτό καθαυτό, ούτε από τις ερμηνείες, ενώ από ένα σημείο και μετά βαρέθηκα το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των σφαγών. Πάντως μου άρεσε η γενική ατμόσφαιρα, καθώς και κάποια σκηνικά. 6/10
Paper Moon. (1973). Υπέροχη ασπρόμαυρη δραματική ταινία με στοιχεία εγκλήματος, πραγματικά απολαυστική και ψυχαγωγική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Η όλη αποτύπωση της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες της δεκαετίας του '30 αλλά και της ζωής ενός περιπλανώμενου απατεώνα μου φάνηκε εξαιρετική, με μια κάπως νοσταλγική διάθεση. Τα σκηνικά είναι φοβερά και η φωτογραφία εξαιρετική, ενώ βγάζω το καπέλο στο πρωταγωνιστικό δίδυμο που έδεσε τέλεια (ίσως πατέρας και κόρη στην ταινία, πάντως σίγουρα πατέρας και κόρη στην πραγματική ζωή), ενώ δίνω ιδιαιτέρως τα εύσημα στην πιτσιρίκα, η οποία έδωσε ρέστα με την ερμηνεία της. 9/10
Annabelle: Creation. (2017). Σαφώς ανώτερη της μετριότητας της ταινίας Annabelle του 2014, αλλά γενικά τίποτα το ιδιαίτερο. Ουσιαστικά δεν έχει να πει κάτι το καινούργιο ή το διαφορετικό σε σχέση με άλλες ταινίες του είδους, θα έλεγα ότι μου φάνηκε κάπως προβλέψιμη, με όλες τις αναμενόμενες "τρομακτικές" σκηνές. Ίσως έχω κουραστεί από τις τόσες παρόμοιες ταινίες τρόμου που βγαίνουν κάθε χρόνο, ποιος ξέρει. Δεν λέω, πέρασα καλά και κάποια σκηνικά μου άρεσαν, αλλά μέχρι εκεί... 6/10

[Blackbeard]

Είδα τις δύο πιο καινούριες του Richard Linklater, Everybody Wants Some!! και Last Flag Flying. Και οι δύο άκρως απολαυστικές. Καιρό είχα να δω ταινία να με απορροφήσει. Ίσως φταίει και η ομοιότητά τους στο ότι κυλούσαν πάρα πολύ άνετα και ήταν πιο πολύ χαρακτήρες και πολύ λιγότερο πλοκή. Μιας και είμαι νέος και γεμάτος ενέργεια, βέβαια, το Everybody Wants Some!! μου ταίριαξε καλύτερα. Άνετα το ξαναβλέπω και μία μέρα μετά.

[Bonadrug]

3 hours ago, Blackbeard said:

Είδα τις δύο πιο καινούριες του Richard Linklater, Everybody Wants Some!! και Last Flag Flying. Και οι δύο άκρως απολαυστικές. Καιρό είχα να δω ταινία να με απορροφήσει. Ίσως φταίει και η ομοιότητά τους στο ότι κυλούσαν πάρα πολύ άνετα και ήταν πιο πολύ χαρακτήρες και πολύ λιγότερο πλοκή. Μιας και είμαι νέος και γεμάτος ενέργεια, βέβαια, το Everybody Wants Some!! μου ταίριαξε καλύτερα. Άνετα το ξαναβλέπω και μία μέρα μετά.

To Everybody Wants Some! ήταν απόλαυση. Όχι σαν το ανυπέρβλητο Dazed and Confused βέβαια αλλά στο ίδιο πνεύμα. Το Last Flag Flying ήταν η πρώτη ταινία του Linklater που παράτησα στη μέση, αφού ένιωσα ότι δεν με αφορούσε καθόλου....

[Sakperi]

9 ώρες πριν, BladeRunner1992 είπε:

Από τις 12 Μαΐου έχω δει τις εξής ταινίες:

 

North By Northwest. (1959). Και, ναι, έπρεπε να φτάσει Μάιος του 2018, για να δω για πρώτη φορά αυτήν την τόσο κλασική και πολυσυζητημένη ταινία του μαιτρ των θρίλερ, Alfred Hitchcock. Πρόκειται για ένα άκρως απολαυστικό και ψυχαγωγικό περιπετειώδες θρίλερ μυστηρίου, με λίγα ωραία παιχνίδια κατασκοπίας μέσα. Η ταινία είναι γεμάτη απολαυστικές σκηνές και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, η όλη ατμόσφαιρα είναι πραγματικά φοβερή, τα διάφορα σκηνικά εξαιρετικά, ενώ και οι ερμηνείες με άφησαν πλήρως ικανοποιημένο. Επίσης μου άρεσαν οι αρκετούτσικες χιουμοριστικές πινελιές εδώ και κει. Σίγουρα είναι μια ταινία που θα έβλεπα με μεγάλη ευχαρίστηση για δεύτερη και τρίτη φορά. Ουσιαστικά για λεπτομέρειες δεν τσιμπάει το δεκάρι από μένα, αλλά ποιος ξέρει, αυτό μπορεί να γίνει σε μια επόμενη θέαση. 9/10
The Sting. (1973). Λίγες μέρες μετά την φοβερή ταινία του Hitchcock, είδα αυτό το πραγματικό αριστούργημα, που μπαίνει στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες που έχω δει μέχρι στιγμής. Το είδος στο οποίο ανήκει η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα από τα αγαπημένα μου και αυτή η ταινία είναι σίγουρα από τις κορυφαίες. Η ταινία είναι γεμάτη απολαυστικές σκηνές και υπέροχα "κόλπα", η όλη αποτύπωση του κόσμου των απατεώνων αλλά και γενικά της δεκαετίας του '30 στις Ηνωμένες Πολιτείες πραγματικά εξαιρετική, το χιούμορ πολύ καλό και ταιριαστό με το ύφος της ιστορίας, ενώ οι ερμηνείες πάρα μα πάρα πολύ καλές, μάλλον αψεγάδιαστες. Επίσης η φωτογραφία είναι τρομερή και η μουσική επένδυση υπέροχη. Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα για το πόσο ωραία και απολαυστική ταινία είναι, για το πόσο ωραία πέρασα παρακολουθώντας την για πρώτη φορά, αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Οπότε, δίχως δεύτερη σκέψη: 10/10

 

Έχεις να φας πολλά καρβέλια rookie! 

[Γάντζος]

Το ''The year of living dangerously'' (1982) ειναι, μεχρι στιγμης, η πιο αδυναμη ταινια του Peter Weir. Την βρηκα αρκετα διδακτικη και μελοδραματικη. Οι ερμηνειες ομως και η μουσικη ηταν τοπ. Το θεμα με τις ταινιες του μαστερ Weir ειναι οτι ακομα και οι λιγοτερο καλες του ταινιες ειναι αξιοπρεπεις ταινιες. Well done, sir   

 

[Sakperi]

1 ώρα πριν, Γάντζος είπε:

Το ''The year of living dangerously'' (1982) ειναι, μεχρι στιγμης, η πιο αδυναμη ταινια του Peter Weir. Την βρηκα αρκετα διδακτικη και μελοδραματικη. Οι ερμηνειες ομως και η μουσικη ηταν τοπ. Το θεμα με τις ταινιες του μαστερ Weir ειναι οτι ακομα και οι λιγοτερο καλες του ταινιες ειναι αξιοπρεπεις ταινιες. Well done, sir   

 

 

Το είδα πέρυσι μετά από πολλά χρόνια στο Athens Open Air Festival, πράγματι πολύ καλό αν και θεωρώ πιο αδύναμο την Ακτή του Κουνουπιού.

[Bonadrug]

Παράτησα το Fear the walking dead παρά την μεγάλη υπομονή που έκανα, αφού είναι φανερό ότι η ένδοια ιδεών των σεναριογράφων της σειράς συνεπικουρείται από την πλήρη σύγχυση των παραγωγών της. Φαίνεται ότι πίστεψαν ότι αρκεί η παρουσία ενός δημοφιλούς χαρακτήρα της μητρικής σειράς για να κρατήσει το ενδιαφέρον, ενώ διέσπασαν την αφήγηση σε περισσότερα timelines κι από αυτά του  westworld.....  το οποίο επίσης παράτησα μια και πρώτη φορά βλέπω σειιρά να μην καταθέτει έναν συμπαθή χαρακτήρα......

 

Κι αφού δοκίμασα μπας και .... με το Colony, το Killing Eve, το Blood Drive και δεν αντεξα ούτε δύο (με τα δύο πρώτα) ή ούτε καν ένα (το blood drive) επεισόδιο, βρέθηκα να βλέπω μόνο το The 100 και το The Expanse και να μην γεμίζει η εβδομάδα με τίποτα!!!!!!

 

Ευτυχώς ξανάρχισε το Humans!!!!!

[Murphy Pendleton]

Μόλις ολοκλήρωσα κι εγώ το Cobra Kai. Εντάξει, η σειρά απλά Γ@#$ΕΙ!

Ξαναπορώθηκα άσχημα. Γλυκά νοσταλγία και δεν είμαι καλά.

[Γάντζος]

Kelly's heroes (1970): close to a masterpiece...