ΠΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ/ΣΕΙΡΑ ΕΙΔΑΤΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ;

[germanicus]

σκέτο L&O δεν έχω δει. Από εκεί και πέρα, πρώτες σεζον CSI>πρώτες NCIS>πρώτες L&O SVU το οποίο όμως έχει μια μεγαλύτερη και σταθερότερη διάρκεια στην ποιότητα από τα άλλα

 

 

[Pete]

16 ώρες πριν, Γάντζος είπε:

Μιας και ειπωθηκε το ονομα Φρανσις Μακντορμαντ μου ξυπνησε ασχημες αναμνησεις. Θυμηθηκα ποσο τραγικη ηταν στο Fargo (μια απο τις μεγαλυτερες απογοητευσεις που εχω φαει τα τελευταια χρονια) και ποσα ομως credits παιρνει για αυτην της την ερμηνεια απο τον περισσοτερο κοσμο. (why?). Στο ''Blood Simple'' ηταν καλυτερη.

 

Γι' αυτο οι προσδοκιες μου για το Three billboards ειναι μικρες (αν κρινω και απο τα τρειλερ). Καποια στιγμη λεω να το δω

 

Οποιος θελει να δει αξιολογη black comedy να δει Miami Blues. Ξεχασμενη και underrated

 

 

 

Η Φράνσις είναι καταπληκτική ηθοποιός και θα έλεγα ότι η εμφάνισή της είναι μεγάλο προσόν για έναν καρατερίστα.

Όσο για το Miami Blues, συμφωνώ απόλυτα. Τι μου θύμισες! Ένας πιτσιρικάς 'Αλεξ Μπόλντουιν και, σε αντιδιαστολή, ο κουρασμένος και γερασμένος Μπόλντουιν στην ταινία για τον Χάουαρντ Χιουζ που σκηνοθέτησε (και έπαιξε τον ομώνυμο ρόλο) ο Γουόρεν Μπίτι. Sic transit...

 

13 ώρες πριν, DIMITRID είπε:

Το Οσα Παίρνει ο Άνεμος ειναι η Αλικη στο Τεξας 

 

Θα είμαι εικονομάχος αν πω ότι δε μου άρεσε ούτε το Όσα Παίρνει ο Άνεμος ούτε η Βίβιαν Λι στη συγκεκριμένη ταινία;

Για τους Αμερικανούς, φυσικά, ήταν κομμάτι από την ιστορία τους, συνδεδεμένη με ρομαντισμό για να δέσει η σάλτσα, γραμμένη από μια βαριεστημένη νοικοκυρά, τη Μάργκαρετ Μίτσελ, που δεν έγραψε ξανά ούτε συνταγή για κέικ στη ζωή της.

[Sakperi]

17 ώρες πριν, Pete είπε:

  Απόκρυψη περιεχομένων

Από πού να ξεκινήσω; Από τη διάθεση δολοφονίας ενός ανθρώπου, άσχετα αν ήταν ένοχος ή όχι; Από την εξαιρετική αγωγή προς τα παιδιά της; Από την ανάλγητη συμπεριφορά προς έναν καρκινοπαθή που συνέχισε να τον κατηγορεί ακόμα και μετά την αυτοκτονία του;

Σίγουρα είναι μια αμερικανιά που δεν προβάλλει ιδανικά και που θα ήταν συγχωρητέα αν επρόκειτο για κάποιο b-movie. Σίγουρα όχι ταινία για Όσκαρ, όσο κι αν λατρεύω τη Φράνσις Μακντόρμαντ

 

Είναι αμερικανιά γιατί περιγράφει συνήθειες και συμπεριφορές της πραγματικής Αμερικής που εμάς μας φαίνονται (και είναι) ξένες. Γιατί αυτή είναι η πραγματική Αμερική, όχι της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες. Και όσα ανέφερες είναι αναπαραστάσεις όχι μηνύματα. Όλες οι ταινίες στην πλειοψηφία τους δεν περνούν ιδανικά απλά αφηγούνται μια ιστορία και τίποτα άλλο.

 

Spoiler

Η πρόθεση δολοφονίας στην οποία αναφέρεσαι (είναι αυτή στο τέλος της ταινίας φαντάζομαι) είναι αυτό ακριβώς, πρόθεση. Ακόμα και οι ίδιοι δεν ξέρουν αν έχουν το κουράγιο να το κάνουν και δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Αυτό που τους ωθεί είναι η απόδοση για δικαιοσύνη προς έναν άνθρωπο ο οποίος έχει παραδεχτεί τι έχει κάνει άρα είναι ένοχος χωρίς αμφιβολία. Ένοχος για άλλο θύμα, όχι για την κόρη της αλλά για την κόρη κάποιας άλλης, που κι αυτή αναζητά δικαιοσύνη. Έχει περάσει ο άνθρωπος αυτός από δικαστήριο; Όχι. Και όπως δείχνουν τα πράγματα δεν θα γίνει για αυτό παίρνουν να αποδώσουν αυτοί δικαιοσύνη. Κι αυτό στην κουλτούρα των αμερικάνων του Νότου και όχι μόνο. Η αγωγή προς τα παιδιά της επίσης δεν είναι μήνυμα. Είναι αναπαράσταση της αγωγής που μπορεί να δώσει ένας χαμηλής μόρφωσης αμερικανός γονιός στα βάθη της χώρας. Δεν είναι όλοι έτσι αλλά είναι πολλοί, πάρα πολλοί! Η συμπεριφορά της προς τον καρκινοπαθή Σερίφη ήταν απόρροια της αναζήτησης της για δικαιοσύνη γιατί ήξερε ότι ο συγκεκριμένος θα έκανε ό,τι μπορούσε πριν φύγει από τη ζωή να δώσει λύση. Τον πιέζει ναι, αλλά όταν έχει δει το παιδί της στην κατάσταση που το είδε κι ο μόνος ίσως ικανός να βγάλει άκρη είναι έτοιμος να χαιρετήσει παίρνει δραστικά μέτρα. Άδικο για αυτόν; Ναι, αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λένε. Και μετά την αυτοκτονία του δεν συνεχίζει να τον κατηγορεί αλλά μένει πιστή στο σκοπό της και αυτός έχει συμφωνήσει σε αυτό, της το λέει στο γράμμα του και γελάει.

 

Όσον αφορά το εφηβικό κοινό, πολλές φορές θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η προσέγγιση ενός θέματος αλλά να μην αποτελεί και τροχοπέδη. Αλλιώς, ας γυρίζονται μόνο ταινίες της Ντίσνεϋ, που καλά κάνουν και υπάρχουν αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχουν μόνο αυτές. Τότε οι έφηβοι θα μεγαλώνουν μέσα σε μια γυάλα. Για να μην αρχίσω να μιλάω για τις ερωτικές σκηνές που έχουν καθιερωθεί πλέον σε ταινίες και σειρές, που η ρεαλιστικότητα τους περνάει στο χώρο της πορνογραφίας. Εκεί ένας έφηβος τι μήνυμα λαμβάνει;

[Pete]

1 hour ago, Sakperi said:

 

Είναι αμερικανιά γιατί περιγράφει συνήθειες και συμπεριφορές της πραγματικής Αμερικής που εμάς μας φαίνονται (και είναι) ξένες. Γιατί αυτή είναι η πραγματική Αμερική, όχι της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες. Και όσα ανέφερες είναι αναπαραστάσεις όχι μηνύματα. Όλες οι ταινίες στην πλειοψηφία τους δεν περνούν ιδανικά απλά αφηγούνται μια ιστορία και τίποτα άλλο.

 

  Reveal hidden contents

Η πρόθεση δολοφονίας στην οποία αναφέρεσαι (είναι αυτή στο τέλος της ταινίας φαντάζομαι) είναι αυτό ακριβώς, πρόθεση. Ακόμα και οι ίδιοι δεν ξέρουν αν έχουν το κουράγιο να το κάνουν και δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Αυτό που τους ωθεί είναι η απόδοση για δικαιοσύνη προς έναν άνθρωπο ο οποίος έχει παραδεχτεί τι έχει κάνει άρα είναι ένοχος χωρίς αμφιβολία. Ένοχος για άλλο θύμα, όχι για την κόρη της αλλά για την κόρη κάποιας άλλης, που κι αυτή αναζητά δικαιοσύνη. Έχει περάσει ο άνθρωπος αυτός από δικαστήριο; Όχι. Και όπως δείχνουν τα πράγματα δεν θα γίνει για αυτό παίρνουν να αποδώσουν αυτοί δικαιοσύνη. Κι αυτό στην κουλτούρα των αμερικάνων του Νότου και όχι μόνο. Η αγωγή προς τα παιδιά της επίσης δεν είναι μήνυμα. Είναι αναπαράσταση της αγωγής που μπορεί να δώσει ένας χαμηλής μόρφωσης αμερικανός γονιός στα βάθη της χώρας. Δεν είναι όλοι έτσι αλλά είναι πολλοί, πάρα πολλοί! Η συμπεριφορά της προς τον καρκινοπαθή Σερίφη ήταν απόρροια της αναζήτησης της για δικαιοσύνη γιατί ήξερε ότι ο συγκεκριμένος θα έκανε ό,τι μπορούσε πριν φύγει από τη ζωή να δώσει λύση. Τον πιέζει ναι, αλλά όταν έχει δει το παιδί της στην κατάσταση που το είδε κι ο μόνος ίσως ικανός να βγάλει άκρη είναι έτοιμος να χαιρετήσει παίρνει δραστικά μέτρα. Άδικο για αυτόν; Ναι, αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα λένε. Και μετά την αυτοκτονία του δεν συνεχίζει να τον κατηγορεί αλλά μένει πιστή στο σκοπό της και αυτός έχει συμφωνήσει σε αυτό, της το λέει στο γράμμα του και γελάει.

 

Όσον αφορά το εφηβικό κοινό, πολλές φορές θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η προσέγγιση ενός θέματος αλλά να μην αποτελεί και τροχοπέδη. Αλλιώς, ας γυρίζονται μόνο ταινίες της Ντίσνεϋ, που καλά κάνουν και υπάρχουν αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχουν μόνο αυτές. Τότε οι έφηβοι θα μεγαλώνουν μέσα σε μια γυάλα. Για να μην αρχίσω να μιλάω για τις ερωτικές σκηνές που έχουν καθιερωθεί πλέον σε ταινίες και σειρές, που η ρεαλιστικότητα τους περνάει στο χώρο της πορνογραφίας. Εκεί ένας έφηβος τι μήνυμα λαμβάνει;

Μα αυτό ακριβώς εννοώ με το "αμερικανιά". Συνθήκες που επικρατούν σε όλη την Αμερική και όχι στη Νέα Υόρκη. Και δεν υπάρχει αναπαράσταση χωρίς μήνυμα. Δεν υπάρχει Τέχνη χωρίς μήνυμα. Και τα μηνύματα ούτε είναι ούτε είναι απαραίτητο να είναι πάντα θετικά.

Όσο για τις ερωτικές σκηνές, κι εκεί σηκώνει πολύ συζήτηση. Αν χρειαζόταν πάντως να διαλέξω, θα προτιμούσα τον ερωτισμό από το μίσος και τη διαφθορά. 

[Sakperi]

1 ώρα πριν, Pete είπε:

Και δεν υπάρχει αναπαράσταση χωρίς μήνυμα. Δεν υπάρχει Τέχνη χωρίς μήνυμα. Και τα μηνύματα ούτε είναι ούτε είναι απαραίτητο να είναι πάντα θετικά.

Όσο για τις ερωτικές σκηνές, κι εκεί σηκώνει πολύ συζήτηση. Αν χρειαζόταν πάντως να διαλέξω, θα προτιμούσα τον ερωτισμό από το μίσος και τη διαφθορά. 

 

Εδώ ακριβώς θα διαφωνήσω, γιατί η τέχνη είναι έκφραση, όχι μήνυμα. Θυμάμαι όταν είχα παρακολουθήσει ένα σεμινάριο συγγραφής σεναρίου με τον Στάθη Βαλούκο ο οποίος μας είχε πει ότι το σενάριο έχει θέμα, έχει πλοκή, έχει χαρακτήρες, και όλα τα άλλα έχουν να κάνουν με το κοινό. Είχε αναφέρει χαρακτηριστικά για τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι ότι διαβάζοντας τον κάποιος θα δει την ιστορία ενός βλάκα, κάποιος άλλος τη σύγκρουση του προλεταριάτου απέναντι στο κατεστημένο, κάποιος τρίτος την ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα κ.α. Όταν λοιπόν δημιουργείται μια ταινία/έργο είναι η αφήγηση μιας ιστορίας και τίποτα άλλο. Το μήνυμα που τόσες φορές αναφέρει ο κόσμος δεν υπάρχει! Για αυτό και πολλές φορές που γίνεται έργο η ζωή ενός ανθρώπου που έχει κατακριθεί στα μάτια του κόσμου υπάρχουν κάποιοι που αντιδρούν θεωρώντας ότι δια του μέσου αυτού ηρωποιείται. Δεν ισχύει αυτό, απλά κάποιος βρήκε ενδιαφέρουσα την ιστορία και τη διηγήθηκε. Make love, not war.

[Pete]

55 min ago , Sakperi said:

 

Εδώ ακριβώς θα διαφωνήσω, γιατί η τέχνη είναι έκφραση, όχι μήνυμα. Θυμάμαι όταν είχα παρακολουθήσει ένα σεμινάριο συγγραφής σεναρίου με τον Στάθη Βαλούκο ο οποίος μας είχε πει ότι το σενάριο έχει θέμα, έχει πλοκή, έχει χαρακτήρες, και όλα τα άλλα έχουν να κάνουν με το κοινό. Είχε αναφέρει χαρακτηριστικά για τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι ότι διαβάζοντας τον κάποιος θα δει την ιστορία ενός βλάκα, κάποιος άλλος τη σύγκρουση του προλεταριάτου απέναντι στο κατεστημένο, κάποιος τρίτος την ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα κ.α. Όταν λοιπόν δημιουργείται μια ταινία/έργο είναι η αφήγηση μιας ιστορίας και τίποτα άλλο. Το μήνυμα που τόσες φορές αναφέρει ο κόσμος δεν υπάρχει! Για αυτό και πολλές φορές που γίνεται έργο η ζωή ενός ανθρώπου που έχει κατακριθεί στα μάτια του κόσμου υπάρχουν κάποιοι που αντιδρούν θεωρώντας ότι δια του μέσου αυτού ηρωποιείται. Δεν ισχύει αυτό, απλά κάποιος βρήκε ενδιαφέρουσα την ιστορία και τη διηγήθηκε. Make love, not war.

Αν ένα έργο δημιουργού δεν έχει μήνυμα, έχει αποτύχει σαν έργο   Αλλά ΕΧΕΙ μήνυμα, ακόμα και αν φαίνεται ότι δεν έχει γιατί ακόμα και η αποτυχία του είναι μήνυμα. Αν το σκεφτείς, το ίδιο έλεγε και ο Βαλούκος: το θέμα και η πλοκή είναι το μήνυμα, το κοινό είναι εκείνο που θα το προσλάβει.

Το μήνυμα είναι αυτό που λαμβάνεις και εκλαμβάνεις ως υφή, νόημα, περιεχόμενο, αιτία και αιτιατό. Μπορεί να μην κουνάει κάποιο τεράστιο πανό του τύπου ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ, ΡΕ ΦΙΛΕ! αλλά υπάρχει και μερικές είναι τόσο κραυγαλέο και δυνατό που μας αναγκάζει να σταθούμε, να σκεφτούμε και ίσως να αναθεωρήσουμε πολλά στη ζωή μας ή στην αντίληψή μας γύρω από τα πράγματα και τις καταστάσεις. Μερικές φορές, μάλιστα, το μέσο είναι πιο δυνατό από το μήνυμα _the means is the message, που έλεγε και ο αείμνηστος Μάρσαλ Μακλιούχαν.... 

Επεξεργασία Μαρτίου 14, 2018 από Pete

[GeoTrou]

Η τέχνη δεν έχει *απαραίτητα* μήνυμα. Κλασικό παράδειγμα για εμένα, είναι η αντίθεση Μόνα Λίζα και Γκέρνικα. Τι προσπαθεί να μας περάσει ο Ντα Βίντσι με τον πίνακά του; Τίποτα απολύτως. Αντιθέτως, εξαρχής ο Picasso δημιούργησε ένα αντιπολεμικό έργο. Το ποιο είναι καλύτερο, δεν έχει σημασία στην κουβέντα μας.

[Pete]

3 min ago , GeoTrou said:

Η τέχνη δεν έχει *απαραίτητα* μήνυμα. Κλασικό παράδειγμα για εμένα, είναι η αντίθεση Μόνα Λίζα και Γκέρνικα. Τι προσπαθεί να μας περάσει ο Ντα Βίντσι με τον πίνακά του; Τίποτα απολύτως. Αντιθέτως, εξαρχής ο Picasso δημιούργησε ένα αντιπολεμικό έργο. Το ποιο είναι καλύτερο, δεν έχει σημασία στην κουβέντα μας.

Πάντα έχει μήνυμα η τέχνη. Και συχνά αυτό το μήνυμα έχει σχέση με μας παρά με οτιδήποτε άλλο. Αν η Μόνα Λίζα δε σου λέει τίποτα και δε διακρίνεις κανένα μήνυμα, αυτό έχει σχέση με σένα, όχι με τον πίνακα  Το μήνυμα υπάρχει και είναι διαφορετικό για τον καθένα. Περιττό να μεταφέρω εδώ πόσες εικασίες, θεωρίες, βιβλία και ταινίες έχουν γραφτεί για το χαμόγελο της Μόνα Λίζα.

Το έργο του Πικάσο, ιδιαίτερα της Μπλε Περιόδου, δεν ήταν πάντα αντιπολεμικό. Αλλά και οι δικοί του πίνακες ήταν γεμάτοι μηνύματα, όπως κάθε έργο τέχνης. Είπαμε, το καθετί έχει σχέση με το κοινό, με τον θεατή-ακροατή και πώς θα το προσλάβει.

 

[GeoTrou]

Το ότι θαυμάζω τη Μόνα Λίζα από αισθητικής άποψης δε σημαίνει ότι έχει και κάποιο μήνυμα να μου περάσει. Ή, τέλος πάντων, ο δημιουργός της δεν ήθελε να περάσει κάτι, αφού ήταν προσωπογραφία-παραγγελία από κάποιον άρχοντα για τη γυναίκα του.

[Pete]

Μα το μήνυμα ήταν όλα αυτά που είπες. Η κοινωνικο-πολιτική κατάσταση στη Φλωρεντία των αρχών  του 16ου αιώνα. Τα χρώματα. Το χαμόγελο που, για τον Φρόιντ, αντιπροσώπευε την παιδική ηλικία του ντα Βίντσι.

Και, πάνω απ΄ όλα, το γεγονός ότι το συζητάμε. Το μήνυμα που προσλάβαμε είναι διαφορετικό για τον καθένα και το υπέροχο είναι ότι επικοινωνούμε και εκθέτουμε τις απόψεις μας. Χωρίς Μόνα Λίζα, χωρίς κινηματογράφο και χωρίς μουσική, ο κόσμος μας και οι δυνατότητες διαλόγου, επικοινωνίας και διεύρυνσης της ανθρώπινης αντίληψης θα ήταν πολύ φτωχότερες...

[GeoTrou]

Συγγνώμη, εγώ αυτό δεν το θεωρώ μήνυμα. Είναι το setting, το φόντο, αλλά όχι το μήνυμα. Κατά τ' άλλα με βρίσκεις σύμφωνο.  

[Pete]

Μη ζητείς συγνώμη, είναι η θέση σου και τη σέβομαι. Αυτό είναι το μήνυμα που πήρες εσύ - ότι δεν υπάρχει μήνυμα   Όπως είπα και πιο πριν, το καθετί έχει σχέση με αυτό που προσλαμβάνουμε εμείς, σαν μεμονωμένα άτομα.

Θα μπορούσα να πω (και να πούμε) χιλιάδες πράγματα επί του θέματος, αλλά φοβάμαι ότι ξεφεύγουμε από το νόημα της ενότητας. Ίσως φτιάξουμε μια καινούρια περί τέχνης και μηνυμάτων που να μπορεί να περιλαμβάνει ιστορικές, φιλοσοφικές, ψυχολογικές και σημειολογικές ερμηνείες 

[germanicus]

@GeoTrou Διαβάζεις!  

 

 

 

και επειδή δεν κατάλαβες, ξαναδιαβάζεις

 

 

 

υγ ξαναδιαβάζεις, γιατί δεν κατάλαβες

υγ2 δες το υγ και κάνε ο,τι σου λέει  

 

[GeoTrou]

Είναι τρελός αυτό ο germ...  

[germanicus]

πουλάκι μου! τι θράσος! τι φυσικότητα!

 

 

 

edit ξαναδιάβασε το προηγούμενο ποστ μου.

[Θρηνωδός]

Just now, GeoTrou said:

Είναι τρελός αυτό ο germ...  

 

Δεν σου χω πει απλά να του λες ναι;  Δουλεύει  

[germanicus]

καλώς τον Ναθαναήλ με τα μπιμπελό του

 

 

[Sakperi]

7 ώρες πριν, Pete είπε:

Αν ένα έργο δημιουργού δεν έχει μήνυμα, έχει αποτύχει σαν έργο   Αλλά ΕΧΕΙ μήνυμα, ακόμα και αν φαίνεται ότι δεν έχει γιατί ακόμα και η αποτυχία του είναι μήνυμα. Αν το σκεφτείς, το ίδιο έλεγε και ο Βαλούκος: το θέμα και η πλοκή είναι το μήνυμα, το κοινό είναι εκείνο που θα το προσλάβει.

Το μήνυμα είναι αυτό που λαμβάνεις και εκλαμβάνεις ως υφή, νόημα, περιεχόμενο, αιτία και αιτιατό. Μπορεί να μην κουνάει κάποιο τεράστιο πανό του τύπου ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ, ΡΕ ΦΙΛΕ! αλλά υπάρχει και μερικές είναι τόσο κραυγαλέο και δυνατό που μας αναγκάζει να σταθούμε, να σκεφτούμε και ίσως να αναθεωρήσουμε πολλά στη ζωή μας ή στην αντίληψή μας γύρω από τα πράγματα και τις καταστάσεις. Μερικές φορές, μάλιστα, το μέσο είναι πιο δυνατό από το μήνυμα _the means is the message, που έλεγε και ο αείμνηστος Μάρσαλ Μακλιούχαν.... 

 

Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Γκράουτσο Μαρξ, αν δεις μια μαύρη γάτα να περνάει από μπροστά σου, απλά σημαίνει πως κάπου έχει να πάει.

[Pete]

7 hours ago, Sakperi said:

 

Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Γκράουτσο Μαρξ, αν δεις μια μαύρη γάτα να περνάει από μπροστά σου, απλά σημαίνει πως κάπου έχει να πάει.

Πολύ σωστά. Εκτός αν η γάτα είναι σε πίνακα

[Sakperi]

2 ώρες πριν, Pete είπε:

Πολύ σωστά. Εκτός αν η γάτα είναι σε πίνακα

 

Τότε όλοι οι άλλοι περνάνε μπροστά από τη γάτα και αυτή κάνει τις όποιες σκέψεις.

[Pete]

Just now, Sakperi said:

 

Τότε όλοι οι άλλοι περνάνε μπροστά από τη γάτα και αυτή κάνει τις όποιες σκέψεις.

Ακριβώς! Και προσπαθεί να μεταφράσει τα μηνύματα των περαστικών... 

[kostas1969]

Ξεκινησα απο χθες να βλεπω την σειρα Waco.Ειδα τα πρωτα 2 επεισοδια και μου αρεσαν πολυ,σημερα θα δω και τα υπολοιπα 4.Ειναι η αληθινη ιστορια που ελαβε χωρα στο Waco,Texas.

[Murphy Pendleton]

18 ώρες πριν, kostas1969 είπε:

Ξεκινησα απο χθες να βλεπω την σειρα Waco.Ειδα τα πρωτα 2 επεισοδια και μου αρεσαν πολυ,σημερα θα δω και τα υπολοιπα 4.Ειναι η αληθινη ιστορια που ελαβε χωρα στο Waco,Texas.

 

Ω τι σύμπτωση! Εγώ έχω σκοπό να τη ξεκινήσω σήμερα το βράδυ.

Επεξεργασία Μαρτίου 17, 2018 από Murphy Pendleton

[BladeRunner1992]

Από τις 2 Μαρτίου έχω δει τις εξής ταινίες:

 

I soliti ignoti. (1958). Ο κλέψας του κλέψαντος. Πολύ ευχάριστη Ιταλική φαρσοκωμωδία με στοιχεία εγκλήματος, στην οποία κάποιοι κακομοίρηδες μικροκακοποιοί σχεδιάζουν να διαρρήξουν ένα ενεχυροδανειστήριο. Η ταινία είναι γεμάτη αστείες σκηνές και φοβερές ατάκες, με τους ηθοποιούς να προσφέρουν με απόλυτη φυσικότητα πολλές ευχάριστες στιγμές με τα κατορθώματά τους. Είναι μια ταινία που θα ξαναδώ στο μέλλον. 8/10
Un Prophète. (2009). Πολύ δυνατή, έντονα ρεαλιστική και συχνά-πυκνά αρκετά ωμή ταινία, που αναδεικνύει με τον πλέον δυναμικό και έντονο τρόπο τον Γαλλικό υπόκοσμο και την σκληρότητα που επικρατεί στις φυλακές. Ίσως από άποψη χρονικής διάρκειας να είναι κάπως μεγαλύτερη απ'όσο χρειαζόταν, όμως η αλήθεια είναι ότι η όλη ιστορία και οι πολύ καλές και πειστικές ερμηνείες των ηθοποιών κατάφεραν να μου κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν σχεδόν δυόμιση ώρες! Σίγουρα είναι από τις καλύτερες ταινίες φυλακής που μπορεί να απολαύσει κανείς. 8/10
Crimson Peak. (2015). Η αλήθεια είναι ότι την περίμενα χειρότερη την ταινία, με βάση κάποια συγκεκριμένα σχόλια εδώ και εκεί (από γνωστούς και αγνώστους), όμως τελικά σαν ταινία δεν με χάλασε καθόλου. Φοβερά σκηνικά, ωραία φωτογραφία, υποβλητική ατμόσφαιρα και αρκετά καλούτσικη ιστορία, με μπόλικη μαυρίλα και μικρές δόσεις σκοτεινού παραμυθιού. Σίγουρα έχει τα θεματάκια της, όμως πέρασα καλά! 7/10
The Shape Of Water. (2017). Εδώ είμαστε! Και πάλι, με βάση κάποια σχόλια, δεν κρατούσα και πολύ μεγάλο καλάθι, αν και ήμουν σίγουρος ότι το τελικό αποτέλεσμα θα με ικανοποιούσε λίγο έως πολύ. Τελικά η ταινία με άφησε (σχεδόν) απόλυτα ικανοποιημένο και ευχαριστημένο, χάρη στην αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία, την απίθανη 60's ατμόσφαιρα, τα εξαιρετικά σκηνικά, την υπέροχη φωτογραφία και τις πραγματικά πολύ καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων (ειδικά ο Michael Shannon στον ρόλο του "κακού" έδωσε ρέστα!). Εντάξει, ίσως να τσίνησα λίγο με τη σχέση που δημιουργήθηκε ανάμεσα στην μοναχική πρωταγωνίστρια και το αμφίβιο πλάσμα, όμως το είδα περισσότερο σαν αλληγορία (και στην τελική είχε και αυτό το κομμάτι το ενδιαφέρον του!). 8/10
The Florida Project. (2017). Πραγματικά πολύ όμορφη και ανθρώπινη ταινία, που της αξίζει μεγαλύτερη προσοχή. Τα σκηνικά πολύ ωραία, η φωτογραφία εξαιρετική, οι ερμηνείες απόλυτα φυσικές και ικανοποιητικές, η όλη ατμόσφαιρα ευχάριστη και συνάμα μελαγχολική. Είναι μια ταινία χωρίς κάποια συγκεκριμένη πλοκή -όπως υποθέτω είναι και η πραγματική ζωή-, η οποία κινείται με σταθερούς και αργούς ρυθμούς, όμως κατάφερε να μου κρατήσει έντονα το ενδιαφέρον μέχρι το (μάλλον πικρό) τέλος. 8/10
Convoy. (1978). Πιθανότατα όχι και από τις πιο δυνατές στιγμές του φοβερού Sam Peckinpah, όμως είναι μια καλτ ταινία που κάθε λάτρης των Αμερικάνικων ταινιών της δεκαετίας του '70 οφείλει να δει έστω και μια φορά, γιατί αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της εποχής και της "σχολής" της. Ναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό πραγματικά την ευχαριστήθηκα, όμως σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα. 7/10
The Deep. (2012). Ισλανδική δραματική ταινία, η οποία βασίζεται στην αληθινή ιστορία ενός ψαρά, ο οποίος κατάφερε μετά βίας να επιζήσει στα παγωμένα νερά, από τη στιγμή που το πλοίο στο οποίο βρισκόταν βούλιαξε λίγο έξω από τις ακτές της Ισλανδίας. Αρκετά καλή ταινία, με μάλλον μουντή και καταθλιπτική ατμόσφαιρα, όμως δεν μπορώ να πω ότι η ιστορία ή χαρακτήρες με άγγιξαν ιδιαίτερα. 6/10
Message From The King. (2016). Καλούτσικο και ψυχαγωγικό θριλεράκι δράσης, με αρκετή ένταση και βία, χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο. Κάποια στοιχεία της πλοκής δεν με έπεισαν, οι χαρακτήρες προσχηματικοί και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, οι ερμηνείες μάλλον μέτριες. Για να περάσει η ώρα υποθέτω ότι είναι ό,τι πρέπει, αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τόσα καλύτερα θρίλερ εκεί έξω γι'αυτή τη δουλειά. 6/10
Nobody Knows. (2004). Πολύ καλή, έντονα ρεαλιστική και ανθρώπινη ταινία από την Ιαπωνία, η οποία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα (δείτε στην Wikipedia), όπου σ'ένα διαμέρισμα στο Τόκιο, ένα δωδεκάχρονο αγόρι είναι υποχρεωμένο να φροντίσει τα τρία μικρότερα αδέρφια του, από τη στιγμή που η αδιάφορη μάνα τους τα παρατάει με λίγα χρήματα, χωρίς να δείχνει σημάδια ότι θα επιστρέψει. Είναι μια ταινία δυο και πλέον ωρών, η πλοκή της οποίας κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς, χωρίς εξάρσεις και δυνατές σκηνές, αλλά με την αποτύπωση της όλης προσπάθειας του δωδεκάχρονου αγοριού να φροντίσει τα μικρότερα αδέρφια του να είναι εξαιρετικά ρεαλιστική. Οι ερμηνείες είναι πραγματικά πολύ φυσικές, η ατμόσφαιρα κάπως μουντή, γενικά είναι μια ταινία που κατάφερε να με κρατήσει έως το (δυσάρεστο) φινάλε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δω και άλλες ταινίες του Hirokazu Koreeda. 8/10

Επεξεργασία Μαρτίου 18, 2018 από BladeRunner1992

[Retroplaymo]

Δυο που ειδα προσφατα...

 

Firefox (1982) : Την ειχα και παλιοτερα και θυμαμαι οτι ειχα ψαρωσει αγρια με το πετουμενο τωρα που την ξαναειδα, δεν μου εκανε και τοσο αισθηση.

Ψυχροπολεμικο κλιμα, vs κατασταση αναμεσα σε Αμερικη - Ρωσια και ενας Clint Eastwood στην μεση, να παιζει σε ενα πρωιμο Top Gun.  

Το 5,9 πιστευω το πηρε δικαιως.

 

Watchmen: Η δευτερη φορα που το βλεπω, οπως και την πρωτη, αν εξαιρεθει το Υπερηρωικο κομματι,

μπορει καλλιστα να σταθει και ως περιπετεια μυστηριου με μια εσανς απο νουαρ.  

  Η σκηνη παντως που εντυπωσιαζει, ειναι το φυστικωμα οι ερωτικες περιπτυξεις της Silk Spectre με τον Nite Owl.

Απο παρτη μου, ενα 7αρακι το παιρνει ανετα.

 

[Murphy Pendleton]

Πριν από 1 ώρα, BladeRunner1992 είπε:

Nobody Knows. (2004). Πολύ καλή, έντονα ρεαλιστική και ανθρώπινη ταινία από την Ιαπωνία, η οποία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα (δείτε στην Wikipedia), όπου σ'ένα διαμέρισμα στο Τόκιο, ένα δωδεκάχρονο αγόρι είναι υποχρεωμένο να φροντίσει τα τρία μικρότερα αδέρφια του, από τη στιγμή που η αδιάφορη μάνα τους τα παρατάει με λίγα χρήματα, χωρίς να δείχνει σημάδια ότι θα επιστρέψει. Είναι μια ταινία δυο και πλέον ωρών, η πλοκή της οποίας κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς, χωρίς εξάρσεις και δυνατές σκηνές, αλλά με την αποτύπωση της όλης προσπάθειας του δωδεκάχρονου αγοριού να φροντίσει τα μικρότερα αδέρφια του να είναι εξαιρετικά ρεαλιστική. Οι ερμηνείες είναι πραγματικά πολύ φυσικές, η ατμόσφαιρα κάπως μουντή, γενικά είναι μια ταινία που κατάφερε να με κρατήσει έως το (δυσάρεστο) φινάλε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δω και άλλες ταινίες του Hirokazu Koreeda. 8/10

 

Αρκετά καλή η συγκεκριμένη ταινία. Την είχα δει κι εγώ πριν μερικά χρόνια.

Ήταν μια από τις πρώτες ιαπωνικές ταινίες που είδα όταν αποφάσισα πως ήταν ώρα να αρχίσω να καταναλώνω native material.

[CaptainMarvel17]

On 11/3/2018 στο 7:17 ΜΜ, Bonadrug είπε:

 

 

Ωστόσο εμφανίστηκε ακόμα μεγαλύτερη φλόπα στην τρέχουσα παραγωγή και αυτό είναι το παντελώς ανεκδιήγητο Downsizing, που σαφώς είναι από τις χειρότερες ταινίες του αιώνα μέχρι τώρα......

 

 

 

Η χειρότερη ταινία του Alexander Payne. Πως κατάντησε έτσι.

[Θρηνωδός]

Συνεχίζουμε και βλέπουμε τις ιστορίες του Σέρλοκ Χολμς με τον Τζέρεμι Μπρετ, έχοντας φτάσει αισίως στις αρχές της έκτης σεζόν και τα μισά του "The Case-book of sherlock holmes" που αποτελεί το τρίτο πακέτο των τηλεοπτικών μεταφορών με αυτόν τον πρωταγωνιστή μετά τα "the adventures of sherlock holmes" και "the return of sherlock holmes". Φαίνεται ότι πλέον έχουν πιάσει τις πιο μέτριες ιστορίες του Ντόϋλ, μιας και η πέμπτη σεζόν έπαιζε όλη σε 5-7/10 με μοναδική εξαίρεση το "The Illustrious Client" που φτάνει σχεδόν το δεκάρι (ήταν και από τις ιστορίες που μου είχαν μείνει σε όλες τις αναγνώσεις μου των βιβλίων). Παρόλα αυτά η σειρά κρατά ακέραια την φινέτσα της και την πιστότητα στην ύστερη βικτωριάνα.  (κάποιες σκηνές δράσης είναι λίγο αστείες αλλά δεδομένου των 90's....  ). 

 

Σειρά έχει τώρα η έκτη σεζόν (ή η δεύτερη από το Case-book of sherlock holmes) με τρία επεισόδια της 1 ώρας και 45 λεπτών που περιγράφουν μεγαλύτερες ιστορίες (ήδη έχω δει το δεύτερο, the last vampyre (βασισμένο στο sussex vampire) και ήταν οκταράκι αν εξαιρέσεις το γρήγορο συμμάζεμα προς το τέλος) και μένει το τέταρτο πακέτο "The Memoirs of sherlock holmes" με τα τελευταία έξι επεισόδια. 

 

Εύκολα παρατηρεί κανείς μια πτώση, ή έστω μια οκνηρία, στον Τζέρεμι Μπρετ κατά την εξέλιξη της σειράς, λογικό επακόλουθο των άπειρων προβλημάτων ψυχικής και σωματικής υγείας που είχε. Αλλά ο άνθρωπος ήταν Ηθοποιός με το "η" κεφαλαίο. Η ερμηνεία του ως Σέρλοκ Χολμς, είναι η πιστότερη, η πληρέστερη και η πιο απολαυστική που έχω δει, χιλιόμετρα μπροστά από τους δεκάδες άλλους που πάλεψαν να ενσαρκώσουν τον φλεγματικό ιδιοφυή ντετέκτιβ. Μεγάλο ταλέντο ο άνθρωπος, του βγάζω το καπέλο. 

[germanicus]

Annihilation (2018) με Natalie Portman του Alex Garland που γύρισε το Ex Machina και ήταν στα σενάρια των 28 Days Later, Sunshine και Dredd του 2012 (το καλό Dredd. όχι το μάπα Dredd ) .

 

Βασισμένη στο ομώνυμο πρώτο βιβλίο της sci fi τριλογίας Southern Reach Trilogy (wiki) Έτσι λέει τουλάχιστον διότι διαβάζοντας την πλοκή του βιβλίου από τη wikipedia είδα πολλές διαφορές.

 

Περίεργη ταινία. Κάποιοι από τους ηθοποιούς δεν με έπεισαν χιλιοστό. Ο ρυθμός ήταν αρκετά καλός και για πολύ ώρα ήμουν στην τσίτα. Το φινάλε όμως δεν με έφτιαξε. Είδα διάφορες κριτικές να εκθειάζουν τα γραφικά του (εγώ το είδα σε λάπτοπ) αλλά δεν πολυκατάλαβα το γιατί. Είδα επίσης διάφορους να λένε ότι κουβαλάς μαζί σου το φινάλε και σε βάζει να σκέφτεσαι και μετά. Δεν θα το έλεγα. Γενικώς ήταν προβληματικό ως πήγε. Απ'ότι διαβάζω, δεν ήμουν ο μόνος που είχε θέμα με το φινάλε. Ένας από τους χρηματοδότες της ταινίας, ονόματι David Ellison είχε θέμα και αυτός, ήθελε να αλλάξει το φινάλε, αλλά ο παραγωγός, Scott Rudin πήρε το μέρος του σκηνοθέτη, αρνήθηκε να γίνουν αλλαγές και ως εκ τούτου τη διανομή εκτός Αμερικής την ανέλαβε το Netflix αντί για την Paramount. Βέβαια, δεν ξέρω με τι ακριβώς διαφωνούσε ο άλλος ως προς το φινάλε  Υπάρχουν 1-2 σημεία που μου άρεσαν, αλλά με χάλασε η συνολική εκτέλεση. Να μην του άρεσαν τα 1-2 σημεία? Να μην του άρεσε η συνολική εκτέλεση? anyhow.

 

6/10 από εμένα. Δεν την έχασα την ώρα μου, αλλά δεν θα μου μείνει και ως κάτι το συγκλονιστικό

 

 

 

[Θρηνωδός]

Το κατέβασα και εγώ το συγκεκριμένο αλλά ακόμα δεν ψήθηκα να το δω. 

 

Δεν ξέρω, κάποια κακογουστιά διέκρινα πάντα στον τρόπο που παίζει η Πορτμαν, μου είναι από τις πιο αντιπαθητικές και δύσκολα κάθομαι να δω ταινίες με αυτήν.