ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ [ (1958) ]

[NetGhost]

 

Γεννήθηκε το 1958 και είναι Χανιώτης. Είναι αυτοδίδακτος Γελοιογράφος. Ξεκίνησε το 1984 στο ΑΝΤΙ στη συνέχεια το 1985 στο ΒΗΜΑ. Στο διάστημα 1985 - 2000 ήταν ο γελοιογράφος της Αυγής. Τώρα είναι γελοιογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ (από το 2000) και από το 1999 του ΕΠΕΝΔΥΤΗ. Έχει συνεργαστεί με τα περιοδικά ΜΕΤΡΟ, ΚΛΙΚ, ΜΕΝ. Επίσης, είναι μέλος της Γαλέρας και της Λέσχης Ελλήνων Γελοιογράφων, ενώ ήταν αφιερωμένο σε αυτόν το 8ο επεισόδιο από τη σειρά ντοκιμαντέρ Έλληνες Γελοιογράφοι. Έχει συμμετάσχει σε πάμπολλες εκθέσεις.
 

 

Πηγή: Εταιρία Δημοσιογραφικών Μελετών

[rotagiatipino]

Περισσότερος Πετρουλάκης επαέ:

 

http://www.greekcomics.gr/forums/index.php...c=14484&hl=

 

http://www.greekcomics.gr/forums/index.php?showtopic=14485

 

Εργογραφία:

 

Το ημερολόγιο του Αντρέα Πετρουλάκη (Αθήνα: Πολύτυπο, 1987).

Η ψυχολογία και άλλαι παθήσεις (Αθήνα: Καστανιώτης, 1990).

[DJO]

Σουλουπώθηκε το αρχικό ποστ και προστέθηκε εκεί η συγκεντρωτική εργογραφία. Προσθέτω και το άρθρο του Soloup:

 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ

Ακτινογραφίες πολιτικής...

 

ΚΕΙΜΕΝO/ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: SOLOUP

 

Ο Πετρουλάκης στο επάγγελμα είναι ακτινολόγος. Έτσι, η απόσταση από το ν ασχοληθεί και με την πολιτική γελοιογραφία, ήταν ελάχιστη. Στη μια περίπτωση παρατηρείς αποτυπώματα ταλαιπωρημένων οστών και θωρακικές πλάκες. Έπειτα, στο μαγνητοφωνάκι σου καταγράφεις με επιστημονική ορολογία, αυτά που με αγωνία τρέμει να ακούσει ο ασθενής. Στην δεύτερη περίπτωση, παρατηρείς τα αποτυπώματα της ταλαιπωρίας των πολιτών. Τις χοντρές «πλάκες» που κάνουν καθημερινά εις βάρος τους οι πολιτικοί. Η μόνη διαφορά που χωρίζει την γελοιογραφία από την ακτινογραφία, είναι ότι αντί για μαγνητοφωνάκι, χρησιμοποιείς μαρκαδοράκια και χαρτί για να καταγράψεις τις παρατηρήσεις σου. Και αν στην περίπτωση της ακτινογραφίας, ο ρόλος σου ως προς την πάθηση σταματά στην διάγνωση, στη γελοιογραφία μπορείς τουλάχιστον να την ξορκίσεις. Να τυλίξεις τους πολιτικούς σε μια κόλα χαρτί (εφημερίδας) και οι ...πολύπαθοι αναγνώστες να βγάλουν το άχτι τους. Είναι μια σχέση τόσο εξωφρενικά αυτονόητη, ώστε αναρωτιέται κανείς μήπως, στα πλαίσια μιας αυτεπάγγελτης «δια βίου μάθησης»,όλοι οι γελοιογράφοι θα έπρεπε κάποια στιγμή, να παρακολουθήσουν και μερικά σεμινάρια ακτινολογίας.

Ο Αντρέας λοιπόν, τελείωσε την ιατρική το 1982. Του πήρε άλλα δύο χρόνια για να δημοσιεύσει τα πρώτα του σκίτσα στο περιοδικό «Αντί». Ιστορικό βήμα για πολλούς γελοιογράφους. Το επόμενο βήμα του, ήταν το καθημερινό «Βήμα». Μάρτιος του 1985 και ο Πετρουλάκης κάνει το ντεμπούτο του στο ευρύτερο κοινό μαζί με τον Σαρτζετάκη. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους, όταν το «Βήμα» έγινε εβδομαδιαίο, ο Ανδρέας μετακόμισε για τα καλά στην «Αυγή». Μια δημιουργική συνεργασία 15 χρόνων όπου ο Πετρουλάκης βρήκε το απαραίτητο οξυγόνο και την ελευθερία για να διαμορφώσει τον αιχμηρό, πολιτικό του λόγο και την δική του, αναγνωρίσιμη γραφή.

Στο διάστημα αυτών των πολύ έντονων πολιτικά χρόνων και σε μια περίοδο που η ανταπόκριση των αναγνωστών στα ερεθίσματα των γελοιογράφων (και όχι μόνο) ήταν ιδιαίτερα φανερή, ο Πετρουλάκης έβγαλε μια σειρά άλμπουμ. Το πρώτο του βιβλίο, «Το ημερολόγιο του Ανδρέα» κυκλοφόρησε το 1987 από τις ιστορικές εκδόσεις «Πολύτυπο». (Ιστορικές για τα σκίτσα στην Ελλάδα γιατί, θυμίζω, το 1981 έχουν ήδη δημοσιεύσει το πρώτο άλμπουμ του Ιωάννου «Η άλλη επταετία» ενώ το 1984 κυκλοφορούν την «Τσιγγάνικη Ορχήστρα» του Καλαιτζή). Ακολουθούν τα άλμπουμ «Χώρα θαυμάτων» (1989), «Η ψυχολογία και άλλες παθήσεις» (1990), «Τι είν η πατρίδα μας» (1991) και «Για ένα όνομα ζούμε» (1992) από τις εκδόσεις «Καστανιώτης».

Παράλληλα με την «Αυγή», συνεργάστηκε κατά διαστήματα και με τις εφημερίδες «Πρώτη» (γύρω στα 90), «Έθνος» (το 1993), «Μεσημβρινή» (το 1994). Επίσης δουλειές του δημοσιεύτηκαν και σε περιοδικά όπως το «Κλίκ», το «Μετρό» και άλλα.

Το 2000 μ.Χ. μαζί με τις σαρωτικές αλλαγές που έφερε η νέα χιλιετία και ο νέος αιώνας, ο Πετρουλάκης, πάντα επίκαιρος, άλλαξε εφημερίδα. Βρέθηκε λοιπόν στην «Καθημερινή» (στο ίδιο θρανίο με τον Ηλία Μακρή) και παράλληλα στον εβδομαδιαίο «Κόσμο του Επενδυτή». Από εκεί συνεχίζει μέχρι σήμερα να μας στέλνει, πεσκέσι στο εφημεριδόχαρτο, τις ...διαγνώσεις του και τις καθημερινές «πλάκες» των πολιτικών.

Το 2004, στη δεύτερη έκθεση γελοιογραφίας στη Ρόδο και με θέμα σχετικό με τους Ολυμπιακούς αγώνες, κέρδισε το «βραβείο Έλληνα σκιτσογράφου» της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας κι Ενημέρωσης. Από τον Οκτώβριο του 2005 σκιτσάρει, μαζί με μια μεγάλη παρέα συναδέλφων του και στο περιοδικό «Γαλέρα».

 

Ο Ανδρέας Πετρουλάκης από τα πρώτα σκίτσα του, διεκδίκησε τον δικό του χώρο στην αγάπη των αναγνωστών. Οι γελοιογραφίες του αναζητιούνται στο ξεφύλλισμα των εφημερίδων που συνεργάζεται. Συζητιούνται και σχολιάζονται. Στο πλάι ομότεχνων της ευρύτερης γενιάς του όπως ο Χαντζόπουλος, ο Στάθης, ο Ιωάννου, ο Καλαιτζής, ξετυλίγει, εκτός από την καταγραφή μιας εφήμερης επικαιρότητας, και έναν οξύ πολιτικό λόγο. Μια πλάγια, ανάλαφρη ματιά ως αποτέλεσμα μιας καθόλου αβασάνιστης σκέψης. «Τα σκίτσα του κατορθώνουν να ξηλώνουν το υφαντό της «κανονικής» ιστορίας, αποκαλύπτοντας τις πλάνες της, και να γράψουν μιαν άλλη ιστορία, πλάγια, που μάλλον βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια των πραγμάτων απ ότι η "κανονική"», είχε γράψει πολύ εύστοχα για την δουλειά του ο Παντελής Μπουκάλας στην «Καθημερινή»(ένθετο αφιέρωμα στον Πετρουλάκη, 15 Φεβρουαρίου 2004). Εκτός όμως από αυτήν την πλάγια ανάγνωση της Πολιτικής, ο Πετρουλάκης δίνει την απαιτούμενη βαρύτητα και στο... αστείο της υπόθεσης. Τον δύσκολο άθλο του να ξετρυπώσεις χαμόγελο και γέλιο, σε υποθέσεις που είναι περισσότερο για κλάματα.

Είχαμε μια μικρή κουβέντα με τον Πετρουλάκη με την απαραίτητη, δροσιστική συνοδεία φρέντο! Χάλασε όμως το διαολεμένο το μαγνητοφωνάκι, κι έτσι ανακάλυψα εκ νέου την τέχνη της στενογραφίας. Ο Πετρουλάκης είναι ο γιατρός αλλά εγώ αυτό-αναγκάστηκα να πάω στην Πόπη την φαρμακοποιό για να μου μεταφράσει τι έγραψα:

 

Ανδρέα, τι είναι αυτό που προσέχεις περισσότερο στη δουλειά σου;

Στη γελοιογραφία με συγκινεί ο οξύς, ο σουρεαλιστικός λόγος. Ο πολιτικός και κοινωνικός σχολιασμός. Και τα σκίτσα μου προσπαθώ να είναι όσο μπορώ περισσότερο χιουμοριστικά. Δίνω μεγάλο βάρος στο χιούμορ. Αν υπάρχει ένας αστείος τρόπος να σχολιάσω την επικαιρότητα, τον ψάχνω πάντα. Σε μερικά γεγονότα, βέβαια, δεν υπάρχει αστείος τρόπος ή δεν τον βρίσκω εγώ.

 

Πολλές φορές, η επικαιρότητα δίνει θέματα αρκετά δύσκολα για να τα χειριστείς με χιούμορ. Για παράδειγμα η αερομαχία στο Αιγαίο με τα τούρκικα μαχητικά. Από την ελληνική πλευρά υπήρχε ένας νεκρός.

Πάντα τα γεγονότα που έχουν νεκρούς, θέλουν παραπάνω προσοχή. Και δεν είναι λίγα. Πρέπει να βρεις τον τρόπο η γελοιογραφική ανατροπή και να λειτουργεί και να στέκεται με σεβασμό απέναντι στα γεγονότα. Ειδικά όταν υπάρχουν ανθρώπινες ζωές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο γελοιογράφος θ απεμπολήσει το δικαίωμά του να σχολιάζει και τραγικά γεγονότα.

 

Όλα αυτά τα χρόνια που σκιτσάρεις, πως βλέπεις την πορεία της γελοιογραφίας στην Ελλάδα;

Με τα χρόνια έχει γίνει πιο δύσκολη. Οι πολιτικοί πρωταγωνιστές έχουν λιγότερο πολιτικό εκτόπισμα από αυτούς του παρελθόντος. Πολιτικοί, άνδρες και γυναίκες, δεν είναι κομμάτι της ζωής του καθενός μας όπως συνέβαινε παλιά. Αυτό σε υποχρεώνει να ψάξεις άλλους τρόπους να εικονογραφήσεις την πραγματικότητα. Και την πολιτική και την κοινωνική. Γιατί πια, πάρα πολλοί άνθρωποι δεν είναι κοινωνοί του ίδιου μυστικού.

Παλιά, πολιτικές προσωπικότητες όπως ο (Κωνσταντίνος) Καραμανλής, ο (Ανδρέας) Παπανδρέου και άλλοι, είχαν αναγνωρισιμότητα από τους πολίτες. Ακόμα και στις λεπτές τους αποχρώσεις. Επίσης, οι πολίτες ήταν πάντα πληροφορημένοι για τις δραστηριότητες, για την πολιτική δράση των προσώπων αυτών. Άρα, ξεκινούσες τη δουλειά σου με την βεβαιότητα ότι ο αναγνώστης ξέρει για τι πράγμα μιλάς.

 

Πιστεύεις ότι έχει παίξει κάποιο ρόλο και η τηλεόραση;

Τον καιρό της TV, όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό, η αναγνωρισιμότητα των βασικών πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής είναι μειωμένη. Κυρίως γιατί ο πολίτης τους έχει εκχωρήσει μικρότερο κομμάτι στη δική του ζωή. Σήμερα μπορεί να δίνει μεγάλη προσοχή στην τηλεόραση, αλλά όχι στα πολιτικά πρόσωπα. Περισσότερο μάλλον βλέπει «πολιτικά πρόσωπα- τηλεοπτικούς σταρ». Αυτόν τον αχταρμά, ένας πολιτικός σχολιαστής δεν πρέπει να παρασυρθεί, να γίνει κομμάτι του. Ούτε όμως να τον αγνοήσει.. Παραδείγματος χάριν, Ο Χατζηνικολάου είναι πιο οικείος από τον Καραμανλή. Ενώ ο παλιός Καραμανλής, μολονότι ήταν πολύ πιο απόμακρος, με μικρότερη συχνότητα εμφανίσεων, θα ήταν αδιανόητο να πει κανείς ότι στον κόσμο ήταν λιγότερο οικείος από έναν δημοσιογράφο της εποχής.

 

Από ποιους σκιτσογράφους πιστεύεις ότι επηρεάστηκες, ειδικά στο ξεκίνημά σου;

Απ όλους τους Έλληνες. Στα πρώτα χρόνια της δουλειάς μου, είχα επηρεαστεί από πολλούς. Στη συνέχεια όμως, όταν άρχισα να νοιώθω ότι αποκτώ γελοιογραφική επαγγελματική ταυτότητα, ενσυνείδητα προσπάθησα αυτές οι επιρροές, να εμφανίζονται μόνο όταν είναι απολύτως ενσωματωμένες και να υπάρχουν αυτονόητες μέσα στη δική μου δουλειά. Για παράδειγμα, υπήρξαν πολλές φορές που είπα: «σήμερα έφτιαξα ένα σκίτσο του Μητρόπουλου», και μετά δεν το δημοσίευσα.

 

Ανήκεις στο σχέδιο, στο χιούμορ, αλλά και στο πολιτικό σχολιασμό, στην γενιά αυτή που την λέμε γενικά, «Νέα πολιτική γελοιογραφία».

Η μεταδικτατορική γελοιογραφία εμφανίζει πραγματικά μια νέα δυναμική. Και αυτήν, ως νέος αναγνώστης τότε, την παρακολούθησα με πάθος. Διότι εμφανίστηκαν και νέοι γελοιογράφοι που παρουσίασαν πρωτόγνωρους τρόπους προσέγγισης της Γελοιογραφίας αλλά υπήρξε και μια αναζωογονητική περίοδος για τους παλιούς.

 

Τη νεώτερη γενιά γελοιογράφων πως την βλέπεις;

Πάντα υπήρχαν, όπως σε κάθε γενιά, νέα ταλέντα. Πιστεύω ότι ο ρόλος τους είναι πιο δύσκολος απ ότι ήταν ο δικός μας στην αντίστοιχη ηλικία. Χαίρομαι ότι υπάρχουν νέα παιδιά που έχουν καταλάβει ότι, χωρίς ενδοιασμούς, διατυπώνουν την άποψή τους που μπορεί να είναι και διαφορετική από αυτήν της εφημερίδας. Είναι η μόνη εγγύηση ότι σε βάθος χρόνου θα τους καταστήσει αναστήματα στο χώρο. Κανείς γελοιογράφος (και δημοσιογράφος γενικότερα), όσο ταλαντούχος και να είναι, αν μάθει σε υπαναχωρήσεις και συμβιβασμούς, δεν θα γίνει πραγματικά σημαντικός.

 

Στα χρόνια που σκιτσάρεις, σου έτυχαν περιστατικά λογοκρισίας;

Δεν μπορώ να θεωρήσω ότι βρήκα τέτοια φαινόμενα. Βέβαια είχα την τύχη να δουλεύω για 15 χρόνια στην Αυγή. Δεν μου μίλησε ποτέ κανείς. Παράλληλα όμως μου δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσω ένα βάρος υπογραφής. Ίσως αν ήμουν νεώτερος, να ξυπνούσα τέτοιες ορέξεις γύρω μου.

 

Αντρέα, ευχαριστώ για τις απαντήσεις και τον καφέ...

 

 

 

[DJO]

Αν και καθυστερημένα, βγήκε νέο λεύκωμα με τίτλο opengap.gr και έγινε στις 19 η παρουσίασή του:

 

 

 

+Το δελτίο τύπου από τις Εκδόσεις Ποταμός:

 

 

openGAP.gr

 

Πετρουλάκης Ανδρέας

 

 

ΤΕΧΝΕΣ, 224 σελίδες

ISBN: 978-960-6691-99-7

Έτος έκδοσης: Δεκέμβριος 2011

Σχήμα: 18x23

Τιμή Καταλόγου: 16,00 ευρώ

772 ημέρες

 

Πρόλογος: Φώτης Γεωργελές

 

«Ξεκινούν αισιόδοξα, παίζουν με τις «νέες ιδέες», τα ποδήλατα, το Opengov· το χιούμορ είναι αθώο, μια τρυφερή ειρωνεία. Σιγά σιγά όμως βαραίνουν· από τις πρωτοποριακές ιδέες έχουμε φτάσει στη βαθιά ύφεση, στο αδιέξοδο. Οι εικόνες γίνονται πιο πικρές. Πάντα όμως προκαλούν το αυθόρμητο γέλιο. Αυτό είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τη δουλειά του Αντρέα Π. Δεν ξεχνάει ποτέ ποιος είναι ο ρόλος του, δεν παρασύρεται σε διδακτισμούς και καταγγελίες, δεν προσπαθεί να πάρει θέση σαν να είναι κόμμα. Αντίθετα, αναζητεί πάντα το αστείο στην κάθε κατάσταση, προσπαθεί να αναδείξει την κωμική πλευρά της και, εικόνα με την εικόνα, φτιάχνει τον κόσμο των ηρώων του, που είναι ο δημόσιος χώρος, η επικαιρότητα, η ζωή μας.»

 

 

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:

 

Ο Ανδρέας Πετρουλάκης στέλνει μήνυμα με το βιβλίο του «openGAP.gr» πως το γέλιο κάνει καλό στην υγεία...

 

Οταν τα πάντα ακριβαίνουν και γίνονται απρόσιτα, όταν κατρακυλά η αξία των ιδεών και των υποσχέσεων, όταν οι εταίροι μας, εκεί στη «μεγάλη οικογένεια της Ευρώπης», ψάχνουν να βρουν τρόπο να μας ξαποστείλουν από εκεί που ευρωήρθαμε, ένα είναι σίγουρο για μας τους Ελληνες – το γέλιο! Οσο σκουραίνουν τα πράγματα, τόσο ανθεί ο πολιτικός σχολιασμός. Οσο το κριτικό μάτι του Ελληνα βλέπει καθαρά πλέον και το σύνολο και τη λεπτομέρεια και όλα όσα μας οδήγησαν στο μέγα Χάσμα –το περίφημο «Gap» της Βρετανής πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ– ή, όπως το θέτει εύστοχα ο πολιτικός γελοιογράφος της «Καθημερινής» Ανδρέας Πετρουλάκης στο βιβλίο του, «openGAP.gr 772 ημέρες». Στο εξώφυλλο του βιβλίου του που θα παρουσιαστεί τη Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου, στις 7.30 μ.μ. στον κινηματογράφο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, Περαιώς 206, στον Ταύρο, ο αντιπρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος κάνει εντατικό φροντιστήριο στον ΓΑΠ που, ακουμπισμένος στο πρωθυπουργικό γραφείο λέει τον καημό του «δεν μπορώ να το μάθω». Αυτές οι 772 ημέρες της πρωθυπουργικής διαδρομής του ΓΑΠ έδωσαν γελοιογραφίες «Καθημερινής» ροής στον ποταμό «όπως και ο εκδοτικός οίκος – των λαθών και παρεκκλίσεων που μας έφθασαν εδώ που είμαστε». «Mind the gap» έλεγε η ηχογραφημένη φωνή στο μετρό του Λονδίνου, επί Θάτσερ, όταν άνοιγαν στον σταθμό οι πόρτες για να βγει και να μπει ο κόσμος. «Προσέξτε το χάσμα, το κενό» δηλαδή που πράγματι υπήρχε μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Ετσι τώρα κι εμείς.

 

Ας προσέξουμε το δικό μας openGAP.gr που μας στέλνει με το βιβλίο του ο Ανδρέας Πετρουλάκης. Για το βιβλίο θα μιλήσουν: Γιάννης Βούλγαρης, καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Νίκος Γ. Ξυδάκης, αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Η Καθημερινή», Πέτρος Τατσόπουλος πεζογράφος. Σοβαροί άνθρωποι, γιατί για τέτοιο Open Gap, και πώς θα βγούμε από εκεί, πρώτη αντίδραση το γέλιο και μετά η επίγνωση. Θα επανέλθουμε με το βιβλίο ανά χείρας, Ανδρέα Πετρουλάκη, που στο διπλανό γραφείο σκιτσάρεις κάθε βράδυ, με χιούμορ, την πολιτική πραγματικότητα, την επικαιρότητα, με το γέλιο αλάθητη πυξίδα...

 

της Eλένης Mπίστικα, kathimerini.gr, 19/12/2011