Το βιβλίο που διαβάζω αυτήν την περίοδο

[GeoTrou]

Το καλοκαίρι είχα υποσχεθεί να γράψω για το Dune όταν θα το τελείωνα, αλλά ποτέ δεν το έκανα. Λοιπόν, όλα όσα έγραψα παραπάνω συνετέλεσαν στο να γίνει ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία επιστημονικής φαντασίας και όχι μόνο. Το μόνο που θα ήθελα διαφορετικό, είναι να είχε παραπάνω λεπτομέρειες για την εκπαίδευση του Πωλ και την αναρρίχηση στην εξουσία. Ανάθεμα την έλλειψη ρευστού και χώρου, γιατί άλλη μια σειρά βιβλίων προστέθηκε στη wishlist.

 

Προ ολίγων ημερών ολοκλήρωσα και το Κουρδιστό Πορτοκάλι. Επίσης εξαιρετικό βιβλίο. Η προφορικότητα της αργκό των νάντσατ δίνει ένα πολύ ωραίο χρώμα στην ιστορία και το μήνυμα για την ηθική επιλογή του ανθρώπου είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Στο τελευταίο κεφάλαιο ο Burgess γίνεται μάλλον διδακτικός, γεγονός που παραδέχεται και ο ίδιος σε σημείωμά του, αλλά θεωρώ ότι κλείνει σωστά την ιστορία, δίνοντας μια αχτίδα ελπίδας στον κατάμαυρο κόσμο που παρουσίασε. Κι εδώ ερχόμαστε στην ταινία του Κιούμπρικ που προσωπικά λατρεύω. Ο Κιούμπρικ επέλεξε σαν "πηγή", την αμερικανική έκδοση στην οποία απουσιάζει το τελευταίο κεφάλαιο για λόγους που εξηγούνται στον επίλογο της ελληνικής έκδοσης. Και ενώ η ταινία είναι πολύ καλή, φαίνεται σχετικά εύκολα ότι της λείπει η ολότητα του αυθεντικού έργου.

 

Χθες βράδυ άρχισα την ανάγνωση του Ο κύριος Μερσέντες του King. Αν και έχω διαβάσει ελάχιστα, έχω εντοπίσει αυτά τα χαρακτηριστικά που κάνουν τον Βασιλιά έναν από τους σπουδαιότερους συγγραφείς των ημερών μας. Πρώτ' απ' όλα είναι όλες οι άχρηστες για την κεντρική πλοκή λεπτομέρειες, που όμως σε βάζουν στο κλίμα και σε κάνουν να νοιαστείς για τους χαρακτήρες. Κι έπειτα είναι ο τρόπος γραφής με τις ευρηματικές παρομοιώσεις, τις αναφορές σε προϊόντα και διάσημα πρόσωπα, ένας τρόπος γραφής που είναι άμεσος και λιτός.

Επεξεργασία Ιανουαρίου 10, 2016 από GeoTrou

[Jim®]

Πέρα από τις Ανατριχίλες που κάνω ένα refresh, διαβάζω το Ιχνος του Ντελ Τόρο.

 

Ήθελα επίσης να ρωτήσω αν αξίζει να ξεκινήσω τον Μαύρο Πύργο του Κινγκ. Το λιγουρεύομαι πολύ καιρό αλλά δεν ξέρω κατα πόσο αξίζει

[GeoTrou]

Έχω διαβάσει τα τρία πρώτα βιβλία και μου άρεσαν πολύ, καθώς μπλέκει τα πάντα: από τα γουέστερν, μέχρι τον μύθο του Αρθούρου και τον κόσμο μας. Σίγουρα θα το συνεχίσω κάποια στιγμή. Νομίζω ότι αξίζει.

[saveapenguin]

Αυτή την περίοδο διαβάζω το A Void, μετάφραση στα αγγλικά του βιβλίου La Disparition του Ζορζ Περέκ. Πρόκειται για αστυνομική ιστορία (μάλλον) αλλά η ιδιαιτερότητά του είναι ότι τόσο το πρωτότυπο όσο και η μετάφραση είναι λιπογραμματικά: δε χρησιμοποιούν καθόλου το γράμμα "e"! Με δυσκολεύει αφάνταστα γιατί χρησιμοποιεί πολύ εξεζητημένο λεξιλόγιο για να καλύψει αυτή ακριβώς την έλλειψη αλλά είναι ενδιαφέρον και το έχω ξεκινήσει και σαν ένα είδος άσκησης  οπότε ελπίζω να καταφέρω να το τελειώσω!

[arianna]

εχω κολλησει ασχημα με τζο νεσμπο, ολικη νεσμπομανια που λένε

[arianna]

αφηνω λιγο νεσμπο στην ακρη και διαβαζω το βιβλίο μιστερ τζεκυλ και κυριος χαιντ, πολύ καλο αναμφισβήτητα / ενας εξβτερικα εμφανισημος γιατρος που το πρωι είναι ο ηθικα σωστος με την εξωθεν καλή μαρτυρια και το βραδυ γινεται ανήθικος και διεστραμμένος με το σκοτεινο αλτερ εγκο του τον κοντο και ασχημο κυριο χαιντ! θα μπορουσε να είναι και συνδρομο, τι να πω/ είναι ξεκουραστο στο διάβασμα και το συνιστω οπωςσδηποτε

[Darrell]

Σήμερα -για την ακρίβεια πριν από 5 λεπτά  - τελείωσα το 2ο βιβλίο της Ε-ΠΙ-ΚΗΣ σειράς Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΥ του Τόνι Άμποτ.     Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο τελείωσα το 1ο και σήμερα καταβρόχθισα το 2ο, το οποίο ξεκίνησα την Παρασκευή!  Η σειρά αυτή με έχει αφήσει άναυδο, είναι ο απόλυτος ορισμός της περιπέτειας και του μυστηρίου, σε συνδυασμό με απόκρυφα μυστικά του μακρινού παρελθόντος! 

Σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα!!!     

[rorschach]

Διάβασα το 11/22/63 του Stephen King, πολύ καλό, απο τα καλυτερα του συγγραφεα. 

Και το The Thousand-Dollar Tan Line, το πρωτο απο τα 2 βιβλια με τη Veronica Mars(απο τη γνωστη σειρα), το οποιο επισης μου αρεσε.

 

Τωρα διαβαζω το The Fifth Witness και το Mr. Kiss and Tell.

[zade]

Νέα εσοδεία:

 

Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν: Καθηγητής πανεπιστημίου στην σύγχρονη Μπογκοτά, αναζητά την αλήθεια για ένα γεγονός που συνέβη στο παρελθόν. Περιλαμβάνει όλα όσα θα περίμενε κανείς, με εμπόρους ναρκωτικών, μαφίοζικες εκτελέσεις, Πάμπλο Εσκομπάρ, κυβερνητικές δολοφονίες κλπ. Ουσιαστικά πρόκεται για μια εξιστόρηση της σύγχρονης ιστορίας της Κολομβίας, μέσα από τα μάτια του αφηγητή/ήρωα. Όσοι έχετε γνώσεις σχετικές με το αντικείμενο ή τέλος πάντων έχετε μελετήσει ή ζήσει -έστω και τηλεοπτικά- κάποια από τα γεγονότα που αναφέρονται, δεν θα μάθετε κάτι κανούριο. Είναι όμως μια καλή περίληψη μιας ταραγμένης περιόδου, χωρίς ποτέ να γίνεται διδακτική, ούτε όμως και να εξυψώνεται σε κάτι περισσότερο απ' αυτό. Είναι ένα καλό βιβλίο, αλλά ως εκεί.

 

Σανσετ Παρκ: Του Πολ Οστερ. Ήθελα εδώ και καιρό να διαβάσω κάτι δικό του, και μιας και το είχα καιρό στην βιβλιοθήκη μου, είπα να του ρίξω μια ματιά. Είναι ένα καλό βιβλίο, που περιγράφει με αρκετή σαφήνεια και παρατηρητικότητα, αυτό που βιώσε αρκετός κόσμος στην αρχή της σύγχρονης οικονομικής ύφεσης. Μιλάει για μια γενιά που δεν έχει τα χρήματα με τα οποία έχει συνηθίσει να ζει, που βιώνει στο πετσί της τα ζόρια και τις δυσκολίες και αναγκάζεται να καταφύγει και σε κάπως ανορθόδοξες μεθόδους. Βέβαια τελικά μιλάει για την προσωπική διαδρομή ενός από τους πρωταγωνιστές και το πως αυτός είτε λόγω συνθηκών είτε λόγω λάθος επιλογών, οδηγείται εκεί που οδηγείται. Είναι αλήθεια ότι ορισμένες φορές η οπτική του συγγραφέα είναι πολύ "Αμερικάνικη" για τα δικά μου γούστα και δεδομένα, δεν παύει όμως να είναι ένα βιβλίο που μιλάει για απλούς, καθημερινούς ανθρώπους με τους οποίους ωε ένα βαθμό μπορείς να ταυτιστείς.

 

Αόρατος : Πάλι του Πολ Όστερ. Υποθέτω ότι εάν ήταν οποιουδήποτε άλλου, οι εκδότες θα το απέρριπταν, αλλά λόγω του ότι είναι "φτασμένος" πλέον, κανείς δεν του λέει όχι. Ο μόνος τρόπος για να διαβάσεις αυτό το βιβλίο και να μην αγανακτήσεις είναι να το δεις ως άσκηση ύφους. Εάν το δεις υπό οποιδήποτε άλλο πρίσμα κυμαίνεται από "χάλια" έως "δεν διαβάζεται". Ώρες ώρες έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι δεν είναι δυνατόν να είναι τόσο κακό και ότι θα βελτιωθεί στην πορεία. Τελικά δεν βελτιώνεται πουθενά και μόνο ως άσκηση ύφους, μπορεί να εξιλεωθεί κάπως στα μάτια μου. Εάν έχετε με νου σας να διαβάσετε κάποιο του Όστερ, μείνετε μακριά ή διαβάστε το τελευταίο.

 

Καναδάς:Λίγο οι διθύραμβοι που διάβασα, λίγο όλες οι βραβεύσεις τις οποίες απέσπασε -τόσο εντός όσο και εκτός- και λίγο ο τίτλος που προμηνύει κάτι μεγαλόπνοο και φιλόδοξο, έπιασα και το διάβασα. Και δεν απογοητεύτηκα ούτε στιγμή. Ίσως το περίμενα λίγο διαφορετικό και με πιο γρήγορη εξέλιξη, όταν όμως μπήκα στο κλίμα και το πνεύμα, κατάλαβα τι ακριβώς θέλει να αποδώσει ο συγγραφέας. Πρόκεται για την ιστορία δύο παιδιών που οι γονείς τους ληστεύον μια τράπεζα και έπειται συλλαμβάνονται. Και από εκεί ξεκινά ένας δαιδαλώδης μαραθώνιος για τα παδιά. Όχι όμως με τα τυπικά κλισέ της ανάδοχης οικογένειας που τα κακομεταχειρίζεται αλλά με ένα αντισυμβατικό, άκρως ανορθόδοξο ταξίδι στον Καναδά. Δεν τον ενδιαφέρει τόσο η δράση και ο φρενήρης ρυθμός, όσο η σκιαγράφηση των χαρακτήρων και η προσπάθεια για να κατανοηθούν κίνητρα και αποφάσεις. Ώρες ώρες μου έφερνε στο νου τον Τομ Σώγιερ, από μια πιο ενήλικη σκοπιά, ενώ άλλες φορές, άκουγα αμυδρά την στοχαστική φωνή του Στάινμπεκ μέσα στο κείμενο. Και πάλι η "Αμερικάνικη" οπτική σε ορισμένα ζητήματα ίσως αποξενώσει κάποιους ανανγνώστες, αλλά διαπίστωσα ότι τελικά δεν με ενόχλησε καθόλου.

Είναι με βεβαιότητα, ένα καταπληκτικό βιβλίο, δύσκολο και σε ορισμένα σημεία ίσως και βαρετό για κάποιον απαίδευτο αναγνώστη, αξίζει όμως σίγουρα. Εϊναι σίγουρα το καλύτερο βιβλίο από αυτό που διάβασα τους τελευταίους 14 μήνες.

 

Τώρα σειρά έχει "Ο λυτρωτής πόνος" και μετά μάλλον το "Πέδρο Πάραμο"

[JohnnyMZ]

Το Βιβλίο Της Κατερίνας

του Αυγούστου Κορτώ

 

Ενδιαφέρον, αυτοβιογραφικό σε ένα βαθμό (ουσιαστικά πρόκειται για τη βιογραφία της Κατερίνας - μητέρας του Κορτώ), μυθιστόρημα, το οποίο εγγράφη με αφορμή το θάνατο της μητέρας του συγγραφέα.

Διαβάζεται πολύ εύκολα, δεν έχει κάτι το συνταρακτικό, παρά τις δυνατές στιγμές του. Ένα λεκτικό ρέκβιεμ, μέσα από αναπόληση στιγμών, βιωμένων και διηγημένων. Διαβάζοντάς το αντιλαμβάνεσαι τι βάρη μπορεί να κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος, η κάθε οικογένεια, χωρίς να βγαίνουν ποτέ προς τα έξω - ιδιαίτερα σε παλαιότερες εποχές, όταν οι κοινωνίες ήταν πιο κλειστές και υπήρχε εντονότερα η επιθυμία των ανθρώπων να μένουν κοινωνικά αστιγμάτιστοι, μία επιθυμία που όμως δημιουργεί τέρατα.

Καλό.

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 22, 2016 από JohnnyMZ

[deadneighbours]

Αυτην την περιοδο διαβαζω ένα γνωστο βιβλιο του Ιουλιου Βερν,απο την γη στην σεληνη!πολυ ωραιο βιβλιο,δεν θα αποκαλύψω περισσοτερα,εχει να κανει με μια τρελη ιδεα μιας ομαδας ανθρωπων να στειλουν ένα μυνημα στην σεληνη.Με αυτό το βιβλιο ο Ιούλιος Βερν θεωρείτε ότι ξεκινησε ένα νέο ειδος μυθιστορήματος,αυτο της επιστημονικης φαντασιας.Ετσι το νεο ειδος της επιστημονικης φαντασιας αναπτυχθηκε τον εικοστο αιωνα με πολλους καλους συγγραφεις.Οσοι εχουν δει και αναλογες ασπρόμαυρες βουβες ταινιες με το σχετικο θεμα πρεπει να το διαβασουν!!

[dimious200]

4 κεφαλαια πριν το τελος του "Ο ανθρωπος στο ψηλό καστρο" και η υπομονη μου αρχίζει να εξαντλείται Προκειται για ενα βιβλίο εναλλακτικής ιστορίας απο τον Φιλιπ Ντικ στο οποίο νικητες του Β' ΠΠ ειναι οι Γερμανοί και οι Γιαπωνέζοι. Γενικά η ιδέα είναι καλή αλλα η εκτέλεση με απογοητευσε. Εχει πολύ λιγες στιγμές όπου εξηγεί (τουλαχιστον με ωραιο τροπο) πως προεκυψε το παραπάνω αποτελεσμα και γενικα αντι να σου δειξει αυτον τον εναλλακτικο κόσμο ασχολείται με εναν παλιοπώλη που πουλαει πλαστες αντικες στους αντικόφιλους Γιαπωνέζους. Ακόμα και αν φτιαξει στα τελευταια κεφάλαια (πραγμα ψιλοπιθανο με την τροπη που χουν παρει τα πραγματα) δυσκολα θα αλλαξει η γενικοτερη αποψη μου ..anyway..Εγινε και σειρα με θετικες κριτικες

[GeoTrou]

Σίγουρα δεν θα αλλάξει στα τελευταία κεφάλαια και θα αναρωτιεσαι για τη σημασία του φινάλε. Εγώ προσωπικά το λάτρεψα, αλλά καταλαβαίνω γιατί δεν σου αρέσει.

[GreekComicFan]

4 κεφαλαια πριν το τελος του "Ο ανθρωπος στο ψηλό καστρο" και η υπομονη μου αρχίζει να εξαντλείται Προκειται για ενα βιβλίο εναλλακτικής ιστορίας απο τον Φιλιπ Ντικ στο οποίο νικητες του Β' ΠΠ ειναι οι Γερμανοί και οι Γιαπωνέζοι. Γενικά η ιδέα είναι καλή αλλα η εκτέλεση με απογοητευσε. Εχει πολύ λιγες στιγμές όπου εξηγεί (τουλαχιστον με ωραιο τροπο) πως προεκυψε το παραπάνω αποτελεσμα και γενικα αντι να σου δειξει αυτον τον εναλλακτικο κόσμο ασχολείται με εναν παλιοπώλη που πουλαει πλαστες αντικες στους αντικόφιλους Γιαπωνέζους. Ακόμα και αν φτιαξει στα τελευταια κεφάλαια (πραγμα ψιλοπιθανο με την τροπη που χουν παρει τα πραγματα) δυσκολα θα αλλαξει η γενικοτερη αποψη μου ..anyway..Εγινε και σειρα με θετικες κριτικες

 

Δεν το έχω διαβάσει, αλλά μην περιμένεις απλά και αποδεκτά μυθιστορηματικά μοτίβα από κανένα βιβλίο του Ντικ. 

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 22, 2016 από GreekComicFan

[The_Sandman]

Dim το διαβάζεις λάθος Μην εστιάζεις σε αυτά που εστιάζεις, δες το λίγο διαφορετικά. Αλλού είναι η αξία αυτού του βιβλίου, όχι στην ιστορία αυτή καθ'αυτή. Γ@μώτο... Δεν μπορώ να (περι)γράψω τι θέλω να πω...

[arianna]

Τωρα στα γεράματα κολλησα με το λυκόφως και την τετραλογια που την διαβαζω απνευστι, σύμπτωμα μαλλον υποπτο ξαναπαω εφηβεια! αλλα είναι τοσο μα τοσο ρομαντικο και τι να κανω θα εχουν και άλλες κοπέλες εδώ μέσα τα ιδια συμπτώματα χα, χα. Κατι που δεν ηξερα ! υπαρχει και κυκλοφορει το λυκόφως και σε κόμιξ

[Ion]

Eίχα πολύ καιρό να διαβάσω Stephen King, που ήταν ο αγαπημένος μου όταν ήμουν μικρότερος. Τελείωσα το "Ο Κύριος Μερσέντες", το οποίο ήταν συμπαθητικό μεν αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Δεν είναι το κλασικό στυλ του συγγραφέα, αλλά αυτή την περίοδο ήταν αυτό που έψαχνα να διαβάσω. Κλασικό βιβλίο του King που θα γινόταν εύκολα ταινία αλλά όχι πολύ καλή.

 

[deadneighbours]

Αυτην την περιοδο διαβασα ένα βιβλιο επιστημονικης φαντασιας,΄΄ΜΠΙΛ Ο ΗΡΩΑς ΤΟΥ ΓΑΛΑΞΙΑ΄΄.Το εγραψε ο Harri Harison,μαλλον αμερικανος είναι δεν το εχω ψαξει,αλλα το βιβλιο γραφτηκε το 1968.Διηγητε την ιστορια ενός ανθρωπου που καταταχτηκε στον στρατο του γαλαξια και αφου περναει διαφορες κακουχιες τελικα ανεβαινει στην ιεραρχια του στρατου και γινεται ηρωας.Πολυ καλο διηγημα,μπορω να πω ποιο καλο από τα διηγηματα του Μπαροουζ.Δεν θα πω περισσοτερα,προτεινεται ανεπιφύλακτα!!

[zade]

Έχω να ποστάρω ένα τρίμηνο περίπου ε ; Χμμμ .Για πάμε

 

Ο Λυτρωτής Πόνος

Ένα παιδί γεννιέται με κάποια νεύρα του εγκεφάλου του κατεστραμμένα με αποτέλεσμα να μην αισθάνεται πόνο.Μετά από πολλές και διάφορες περιπέτειες θα γίνει ο καλύτερος χειρούργος της Βικτωριανής Αγγλίας. Στην πορεία θα γνωρίσει την αποθέωση, την αγάπη ,την ταπέινωση και τελικά τον πόνο.

Ακούγεται σχετικά φιλοσοφημένο και κουλτουριάρικο αλλά δεν είναι. Βασικά είναι ένα βιβλίο για να περνάει η ώρα στο μετρό. Για τη δουλειά του καλό είναι. Τίποτα παραπάνω.

 

Πέδρο Πάραμο

Δεν ξέρω τι είναι αυτό το βιβλίο.Είναι δοκίμιο; Είναι φιλοσοφικό κείμενο; Εάν λαογραφικό; Δεν έχω ιδέα. Μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί. Είναι πάντως η ιστορία ενός ανθρώπου που επιστρέφει στα υψίπεδα του Μεξικού για να βρει τον νεκρό πατέρα του, τον κακό άνθρωπο που ονομαζόταν Πέδρο Πάραμο.

Είναι το αρχετυπικό λατινοαμερικάνικο βιβλίο. Έχει όλα τα στοιχεία που αργότερα θα ενσωματώσουν στα βιβλία τους όλοι οι ομότεχνοι του Χουαν Ρούλφο (έτσι λέγεται ο συγγραφέας) από την Νότια Αμερική. Αλλού θες να ταυτιστείς με τους ήρωες αλλά δεν μπορείς, ενώ αλλού σου σηυκώνεται η τρίχα από τις περιγραφές συναντήσεων με νεκρούς και τα φαντάσματα αυτών. Σε πολλούς ίσως να μην αρέσει γιατί δεν έχει κλασική δομή, οι αναγνώστες όμως που ζητούν κάτι εξαιρετικό και δεν φοβούνται να κάνουν το παραπανίσιο βήμα, θα βρουν κάτι το εξαιρετικό.

 

Η Θάλασσα.

Του Τζων Μπάνβιλ, πήρε το Μπούκερ το 2007. Ένας άνδρας επιστρέφει στα μέρη όπου έκανε διακοπές όταν ήταν παιδί για να θρηνήσει για την πρόσφατα εκλίπουσα γυναίκα του. Βαθιά ανθρώπινο βιβλίο με ελάχιστη δράση, που η αφήγηση προχωράει κυριως με συναισθηματικές μεταβολές  και όχι με αλλαγές σε τοποθεσίες ή πρόσωπα. Λίγες σελίδες, περίπου 200 και όμως είναι τόσο καλογραμμένο και σε οδηγεί τόσο μεθοδικά στο τέλος που νιώθεις πως δεν του λείπει τίποτα. Παρά το στενάχωρο κύριο θέμα του βιβλίου, το χιούμορ υπεισέρχεται κάπου κάπου και κάνει λίγο πιο ανάλαφρη την ατμόσφαιρα. Γενικά είναι ένα καλό βιβλίο. Αξίζει να το διαβάσετε εάν δεν πτοείστε από "δύσκολα" ζητήματα.

 

Confiteor

Για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει, το συγκεκριμένο βιβλίο θεωρήθηκε αριστούργημα, μεγαλειώδες κλπ κλπ. Είναι αλήθεια πως είναι πολυεπίπεδο και εξετάζει ορισμένα από τα λεγόμενα "μεγάλα" και ακανθώδη ζητήματα της ζωής, όπως η συγχώρεση, η πρόλευση του κακού, η ενοχή κλπ, ωστόσο τελικά δεν εμβαθύνει σε κανένα από αυτά. Καθ όλη την διάρκεια της ανάγνωσης, ανεπαίσθητα είχα την υποψία ότι κάτι του λείπει. Τελικά κατάλαβα τι έφταιγε. Οι προσδοκίες μου. Δυστυχώς περίμενα ένα βιβλίο από αυτά που μένουν καρφωμένα στο νου σου για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά τελικά είναι ένα σχετικά εύπεπτο βιβλίο, που σε ορισμένα σημεία όντως γίνεται κορυφαίο. 

Δεν φτάνει με τίποτα το περσινό πραγματικά αριστουργηματικό "Πόλεμος και πόλεμος" του Κρασναχορκάι -που πραγματεύεται το ίδιο θέμα- αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό. Απλά δεν είναι αριστούργημα. Είναι ένα καλό ογκώδες βιβλίο που θα σας κάνει να μάθετε πέντε πράγματα που πιθανόν να μην ξέρατε αλλά ούτε θα μείνει χαραγμένο στην διάνοιά σας, ούτε θα το μνημονεύετε για πολύ καιρό.

 

Τώρα σειρά έχουν το "Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδώτης" του Καλβίνο και μετά "Η Δύναμις και η δόξα" του Γκράχαμ Γκριν.

[Darrell]

Σήμερα τελείωσα ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο δεν μπορούσα να καθυστερήσω πάνω από 3 μέρες Πρόκειται για το βιβλίο Έγκλημα με Υπογραφή, ένα πρόσφατο μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον εμβληματικό ντεντέκτιβ και αγαπημένο μου ήρωα, Ηρακλή Πουαρό, της Αγκάθα Κρίστι. Μόνο που, στην περίπτωση αυτή, η μυθιστοριογράφος δεν είναι η ίδια η Κρίστι, αλλά η Sophie Hannah, μια γνωστή συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας, η οποία ανέλαβε το παράτολμο εγχείρημα να φέρει στο προσκήνιο έναν αγαπημένο ήρωα και να προσθέσει άλλο ένα κομμάτι στο κολοσσιαίο έργο της Αγκάθα...

 

Το ξεκίνησα με μια κάποια επιφύλαξη, αναλογιζόμενος ότι την ευφυία της Κρίστι στη σύλληψη σεναρίων με εγκλήματα δύσκολα την προσεγγίζει κανείς. Σύντομα διαψεύσθηκα... Όσο έβλεπα ένα σκοτεινό μυστήριο να ξεδιπλώνεται και έβλεπα τον Πουαρό να συμπεριφέρεται και να ενεργεί με απόλυτη πιστότητα στο πλαίσιο που έχει δημιουργήσει η Αγκάθα Κρίστι, άρχισα να καταλαβαίνω πως αυτό το βιβλίο αξίζει να φέρει την υπογραφή της μεγάλης συγγραφέος στο εξώφυλλό του... Στο βιβλίο αυτό, διέκρινα αυτή την 'ευφυία', αυτό που διακρίνω σε κάθε βιβλίο της Κρίστι: το πώς, πολυάριθμα στοιχεία και δεδομένα που, επιφανειακά, φαίνεται να μην συνδέονται λογικά μεταξύ τους, συνθέτουν εν τέλει ένα σύνθετο έγκλημα, το οποίο δύσκολα λύνει ακόμα και ο πιο οξυδερκής αναγνώστης... Κάθε βιβλίο της Κρίστι, όταν το ξεκινάω, το παρομοιάζω με ένα παζλ, το οποίο έχει όμως μια ιδιαιτερότητα: του λείπουν τα κομμάτια! Καθώς μπαίνω στο κλίμα του βιβλίου και η πλοκή προχωρά, τα κομμάτια αυτά βρίσκονται και αρχίζουν δειλά δειλά να συνδέονται μεταξύ τους, έως τις τελευταίες σελίδες, όπου προστίθεται και το τελευταίο κομμάτι του παζλ, το έγκλημα λύνεται και μένω πάντα με ένα μορφασμό ενθουσιασμού μονολογώντας: «δεν το φανταζόμουν ότι θα ήταν έτσι τελικά...»! Αυτή τη μαγεία μου την έδωσε και αυτό το βιβλίο, απολύτως πιστό στο πνεύμα της Κρίστι και με μια ιστορία καθόλα συναρπαστική και μυστηριώδη. Το ευχαριστήθηκα και αποτέλεσε για μένα μια ευχάριστη έκπληξη...

 

Ορίστε και το βιβλίο στο πρώτο τυχόν site που βρήκα...

[Indian]

Μόλις τελείωσα το "Κορίτσι του τρένου"...!

 

Αρκετά καλό ψυχολογικό θρίλερ,με τα θετικά και τ'αρνητικά του...!Μου άρεσε ιδιαίτερα η ηρωίδα,η οποία δεν καλύπτει τα συνήθη στάνταρ των μυθιστορημάτων...!Δεν είναι όμορφη,δεν είναι διορατική,δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνη,είναι καταθλιπτική,είναι αλκοολική και γενικά έχει μία ζωή χάλια...!

 

Μέχρι τα μέσα του βιβλίου έχεις μία ελαφριά περιέργεια για την συνέχεια και τίποτα περισσότερο...!Από εκεί και ύστερα όμως έχει δυνατή και γρήγορη ροή κι ένα ανατρεπτικό φινάλε...!

[Darrell]

Σήμερα, έπειτα από 4 μέρες ανάγνωσης, τελείωσα το 3ο βιβλίο (540+ σελίδες) της σειράς "Ή Κληρονομιά του Κοπέρνικου" του Τόνι Άμποτ. Δεν έχω κάτι να αναλύσω για αυτή τη σειρά, απλώς να πω πως είμαι τυχερός που υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι σαν τον Άμποτ που γράφουν τόσο επικές σειρές και με ταξιδεύουν στο χώρο της περιπέτειας, της δράσης και του μυστηρίου... "Η Κληρονομιά του Κοπέρνικου" είναι από τις πιο φιλόδοξες σειρές του είδους της, είναι μια σύγχρονη περιπέτεια σε συνδυασμό με μυστικά του μακρινού παρελθόντος, χαρακτηρίζεται από αφήγηση σε πολλαπλά επίπεδα, καταιγιστικό σασπένς και ανατροπές που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό... Ή αυθεντικότητά της συνίσταται στο ότι ο συγγραφέας βάζει γνωστές προσωπικότητες του 16ου αιώνα να θέτουν τις βάσεις για μία εκτεταμένη αναζήτηση κειμηλίων, ανάμεσά τους το Νικόλαο Κοπέρνικου, του οποίου η κληρονομιά δεν πρέπει να πέσει σε λάθος χέρια στο παρόν...! Και το κάνει με ένα τρόπο που όλα τα γεγονότα του παρελθόντος που περιγράφει φαντάζουν να συνέβησαν στ'αλήθεια! (Μερικά στοιχεία είναι και αληθινά σε ιστορικό επίπεδο όμως). Να αναφέρω επίσης πως σε καμία άλλη σειρά δεν έχω συναντήσει τόσο ισχυρούς εχθρούς των πρωταγωνιστών...

 

Αυτή τη στιγμή στην Αμερική, ετοιμάζεται το 4ο βιβλίο, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει το Σεπτέμβρη... Δεν ξέρω με πόσα βιβλία θα ολοκληρωθεί η σειρά (έχει αρκετά ακόμα, είναι σίγουρο), πάντως το μόνο που ξέρω είναι πως δε θα χάσω ούτε μισό!

 

Για όποιον ενδιαφέρεται, ιδού το 1ο βιβλίο της σειράς: http://www.metaixmio.gr/products/2761--.aspx

[Indian]

Σκέφτομαι να συνεχίσω με τον πολυδιαφημισμένο "Κύριο Μερσέντες"...!

 

Άκουσα όμως ότι είναι το πρώτο μέρος μίας τριλογίας έργων...!Είναι αυτοτελές ή θα μείνω στην μέση...?

 

Όποιος το έχει διαβάσει ας με διαφωτίσει παρακαλώ...!

[GeoTrou]

Αυτοτελές είναι. Αν σ' αρέσει ο King, πιστεύω ότι δεν θα σε απογοητεύσει. Είχε κοιλιά, αλλά το τέλος με απορρόφησε τρομερά. Χρόνια είχα να διαβάσω 100+ σελίδες σε μία μόνο καθισιά. 

[Indian]

Πολύ ωραία...! 

[GreekComicFan]

Ό,τι βρεις, δικό σου

 

Ο Στίβεν Κινγκ επιστρέφει με ένα αγωνιώδες, γρήγορο και αιχμηρό μυθιστόρημα –το δεύτερο της τριλογίας που ξεκίνησε με το Ο κύριος Μερσέντες– που θα σας καθηλώσει. 

 

[Indian]

Άρα μάλλον είναι αυτοτελή τα μυθιστορήματα,αλλά επειδή έχουν σαν κεντρικό ήρωα το Μπιλ Χότζες,τα εντάσσουν σε μία σειρά...!

 

Κάτι σαν τον Χάρι Χόλε του Νέσμπο...!

[rorschach]

Τώρα διαβάζω το Mr Mercedes και Το σημείο του Μπόρκμαν.

 

Από το τελευταίο ποστ πριν κάτι μήνες διάβασα(από 3 αστεράκια και πάνω τα βιβλία που μου άρεσαν):

Mr. Kiss and Tell ****

The Fifth Witness ***

It *

Career of Evil ****

The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde ****

The Metamorphosis **

Rage **

The Girl on the Train **

Ένας ξαφνικός θάνατος ****

Knots and Crosses **

Hide and Seek ***

Tooth and Nail ***

[Indian]

Τελείωσα εχθές τον Κύριο Μερσέντες και μπορώ να πω ότι με άφησε ικανοποιημένο...!

 

Δεν είναι ο κλασικός "μεταφυσικός" King που όλοι αγαπήσαμε,αλλά το μυθιστόρημα αυτό πατάει πιο γερά στην Γη...!Κάπου στην μέση κάνει μία μικρή κοιλιά αλλά δεν σε αφήνει να το βαρεθείς...!Στο τέλος,ειδικά τις τελευταίες 100 σελίδες περίπου,τις διαβάζεις απνευστί,καθώς η δράση και η αγωνία καλπάζουν με φρενήρη ρυθμό...!

 

Τελικά αυτός ο συγγραφέας και λίστα για ψώνια να γράψει θα είναι αριστούργημα...!

 

[Bonadrug]

Διάβασα κι εγώ τον κο Μερσέντες, μάλλον οι περισσότεροι το διάβασαν από ότι βλέπω. Δεν είναι κλασικός King, καθώς το μεταφυσικό απουσιάζει. Θα έλεγα ότι παίζει μπάλα στο γήπεδο του James Patterson εδώ. Βέβαια διαβάζεται νεράκι αν και με ξένισε το γεγονός ότι μια βασική χαρακτήρας εισάγεται τόσο αργά και απρόσμενα στην πλοκή. Ταινία ίσως με Hodges τον Denzel Washigndton.....

Διάβασα και το Σκοτεινό Βουνό του Τζον Γκρίσαμ. Έχοντας διαβάσει το 90% των έργων του το συγκαταλέγω άνετα στα πιο αδύναμα. Όχι ότι δεν διαβάζεται, όχι ότι δεν ειναι πολιτικά ορθό ως συνήθως αλλά έχει τρύπες στην πλοκή και στην εξέλιξη.

Τώρα διαβάζω τον Δόκτωρ Ύπνο, τη συνέχεια της Λάμψης , πάλι από τον Στίβεν Κινγκ. Εδώ εμφανώς είναι στο στοιχείο του και μέχρι στιγμής στη μέση του βιβλίου είναι πολύ ικανοποιητικό.... για το είδος του..