Το βιβλίο που διαβάζω αυτήν την περίοδο

[lovcom]

Αν σου πω δεν με ψήνει να διαβάσω τον συγγραφέα (ποτέ δεν με έψηνε), θα με αρχίσεις στο κράξιμο;
 

Όσο για τις εκδόσεις Gutenberg προφανώς κατα πάσα πιθανότητα έχεις πέσει σε μία πολύ καλή μετάφραση με μία δεδομένη -κατα το δυνατόν - επιμέλεια. Είναι πιο τσιμπημένες οι τιμές στα βιβλία τους αλλά χαλάλι. Δυστυχώς αισθητικά με χαλάει το πολυτονικό αλλά δεν βαριέσαι. Περιμένω πως και πως το αμετάφραστο μέχρι τώρα στην γλώσσα μας έργο του πολυαγαπημένου Κ. Ντίκενς Τα Έγγραφα Πίκγουικ.

 

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας τέτοιος εκδοτικός οίκος, με τόση παραγωγή, γιατί δεν έχει μεταφράσει και τα υπόλοιπα μυθιστορήματα του Ντίκενς που είναι αμετάφραστα μέχρι τώρα

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 1, 2023 από lovcom

[Guts]

Ντίκενς εξαιρετικός εννοείται!

Ο Νίτσε είναι ένα φαινόμενο της φιλοσοφίας - λογοτεχνίας που αξίζει να γνωρίσεις την φλόγα του λόγου του και των ιδεών του!

Το επαναστατικό πνεύμα του Νίτσε δεν το έχει κανένας άλλος, αν ποτέ θές να έρθεις σε επαφή με τον συγγραφέα ξεκίνα

απ'τον ''Αντίχριστο'' η το ''Λυκόφως των ειδώλων'' απ'τις εκδόσεις Gutenberg πάντα!

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 1, 2023 από Guts

[Paliakoudis]

Έναν και βάλε χρόνο μετά το προηγούμενο ποστ, ας θυμηθώ ό,τι έχω διαβάσει έκτοτε, ίσως λίγο συνοπτικότερα αυτή τη φορά.

 

Από καθαρό fiction/λογοτεχνία διάβασα τον σχετικά σύντομο "Αφηγητή του πρωινού τρένου", το πολύ μεγαλύτερο "The Scar" του China Mieville, την πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα (που ελπίζω να μην είναι η μόνη), το High Fidelity του Nick Hornby χάρη στην πολυαγαπημένη κινηματογραφική μεταφορά, το ιστορικό (για μια περίοδο που αγνοώ πλήρως, αυτή της ανεξαρτητοποίησης της Αγκόλας) "Γυρισμός" της Dulce Maria Cardoso, από Agatha Christie το αριστουργηματικό "Με ανοιχτά χαρτιά" και το επίσης ενδιαφέρον "Το πτώμα στη βιβλιοθήκη", από την σύγχρονή της Dorothy L. Sayers το "Μάτια από σμαράγδι", που, δε ξέρω άμα φταίει η μετάφραση, αλλά πάλευα (πολλές φορές χωρίς επιτυχία) να καταλάβω τι διαβάζω, είχαμε την ευχάριστη αμερικανιά "Δικαιοσύνη" του Wilbur Smith, το ντετεκτιβικό  "The Looking Glass War" του John le Carré που δε με τρέλανε, τον "Σταθμό Έντεκα" της Emily St. John Mandel που με τρέλανε, το ιστορικό "1979" της Val McDermid που διάβασα λόγω της δημοσιογράφου πρωταγωνίστριας και μου άρεσε, όπως και τα "Αιχμηρά Αντικείμενα" της Gillian Flynn που επίσης είχε ρεπόρτερ πρωταγωνίστρια, αλλά με αρκετά πιο σκοτεινό στυλ. Παρόμοιου επαγγέλματος (φωτορεπόρτερ) πρωταγωνιστή είχε και το "Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα", το πιο περίεργο ανάγνωσμα στο οποίο έχω εκτεθεί εδώ και καιρό, κι ένα από τα καλύτερα. Διάβασα δεύτερη φορά John Grisham με την "Έφεση" που το βρήκα πιο αδύναμο αλλά και πάλι ενδιαφέρον, διάβασα κι ένα ακόμη βιβλίο λόγω της ταινίας του, την "Λέσχη της μάχης". Υπήρχε ακόμη η νουβέλα "Δένομαι πολύ εύκολα" του Hervé Le Tellier και το "The Capital", όχι του Καρλ Μαρξ, αλλά του Robert Menasse, ένα πολύ καλό σατιρικό μυθιστόρημα για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Σε non-fiction, από αθλητικά διάβασα το "The Special Relationship" που το περίμενα καιρό μέχρι να βγει, και μιλάει για την ιστορία του αμερικανικού ποδοσφαίρου στο Ηνωμένο Βασίλειο, το "How to Run a Football Club" σχετικά με τις νόρμες του ποδοσφαίρου από το χαμηλότερο ερασιτεχνικό επίπεδο στην Αγγλία μέχρι την Premier League, τα "A Tournament Frozen in Time" και "Where the Cool Kids Hung Out" που έχουν ιστορίες για το Κύπελλο Κυπελλούχων και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ αντίστοιχα. Ακόμη, τα "Life in La Liga", αναφορικά με το ισπανικό ποδόσφαιρο στην κορυφαία του κατηγορία, το "I Can't Help Falling in Love With You", βιβλίο όπου ο συγγραφέας αναπολεί οικογενειακές (και μη) στιγμές της ζωής του όπου η ομάδα του έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο, το υπέροχο "1312" που καταπιάνεται με πολύ μεθοδευμένο τρόπο με το φαινόμενο των ultras, το "Home and Away", τις περιπέτειες ενός σχεδόν 60ρη που γυρνάει μετά από δεκαετίες πίσω στην Αγγλία κι ακολουθεί την ομάδα του στις χαμηλότερες κατηγορίες της Αγγλίας μια ολόκληρη χρονιά με ενθουσιασμό μικρού παιδιού (αλλά ώριμο γράψιμο ενήλικα), το "Stateside Soccer", για την (πλουσιότερη απ' όσο πολλοί νομίζουν) ιστορία του δικού μας ποδοσφαίρου στις Ηνωμένες Πολιτείες, το "Lancashire Turf Wars" για την ιστορία ομάδων της ευρύτερης ομώνυμης κομητείας, και τέλος το "Belichick" την βιογραφία του πιο επιτυχημένου προπονητή του NFL, από δημοσιογράφο που ενώ ο ίδιος αρνήθηκε να του μιλήσει για το βιβλίο, μέσα από 350 συνεντεύξεις και άπειρη έρευνα, κατάφερε να συντάξει ένα άρτιο έργο, μιας πολύ ιδιότροπης προσωπικότητας (fun fact, το συγκεκριμένο μου το είχε δωρίσει Άγγλος τουρίστας πριν δύο χρόνια, όταν πια το είχε τελειώσει ο ίδιος).

 

Ό,τι δεν αναφέρθηκε μέχρι στιγμής: "Η Σκηνή του Stand Up Comedy στην Ελλάδα", μία πτυχιακή εργασία που αναβαθμίστηκε σε βιβλίο, το "God is Not Great" του Hitchens, το "Μετά την Ευρώπη" (η βάση δεδομένων δεν έχει την ελληνική μετάφραση) μετά από προτροπή καθηγητή, το "Θεός και Κράτος" του Μπακούνιν, το "Spotify Teardown", ένα σχεδόν ακαδημαϊκό βιβλίο για την ιστορία και τη λειτουργία της γνωστής πλατφόρμας, το "The Dream of Europe" του αγαπημένου πια Geert Mak, το "Ορθολογική Αισιοδοξία" που περίμενα κάτι τελείως διαφορετικό και μακάρι να ήταν αυτό που περίμενα, αλλά δυστυχώς δεν ήταν, το χρησιμότατο "Bullshit Jobs" του David Graeber, το "Metropolis", ένα βιβλίο για την ιστορία των πόλεων, το "Why I'm No Longer Talking to White People About Race" μιας Αφροβρετανίδας δημοσιογράφου για τις εμπειρίες και τις απόψεις της σε θέματα φυλής, το "Επαναστάσεις", μια συλλογή από ολιγοσέλιδες περιγραφές διαφόρων επαναστάσεων στη σύγχρονη ιστορία, το πολυδιαφημισμένο "Ανθρωπότητα" του Rutger Bregman, το μικρούλι "Four Futures" που περιγράφει τέσσερα σενάρια για μετακαπιταλιστικές κοινωνίες, το "Inside Qatar", από τον ίδιο συγγραφέα που είχε γράψει για το ποδόσφαιρο στην Τουρκία, κι εδώ με αφορμή το περσινό Μουντιάλ προσπαθεί να κατανοήσει το Κατάρ σαν χώρα και σαν κοινωνία, το "Ταξίδι της Ανθρωπότητας", (άλλο) ένα βιβλίο που προσπαθεί να εξηγήσει τις ρίζες μας, το "Εμείς και η ψυχή μας" του Σάββα Σαββόπουλου, για τον οποίον όλα επιστρέφουν στον Φρόιντ, το πιο πρακτικό "Γίνε γιατρός της ψυχής σου", το υπέροχα ποιητικό και μελαγχολικό "Istanbul" του Orhan Pamuk, το "And a Bottle of Rum" που εξηγεί την ιστορία του Νέου Κόσμου (της Αμερικής) μέσα από το αλκοόλ (συνήθως το ρούμι), και τέλος το "Προπαγάνδα και Παραπληροφόρηση", του Άρη Χατζηστεφάνου.

 

Α, και τώρα καταπιάνομαι με το "The Sense of Style" του Steven Pinker, ένα βιβλίο για το στυλ στο γράψιμο, που με κάνει να μισήσω περισσότερο τα academese, τον στείρο, επιτηδευμένα περίπλοκο ακαδημαϊκό τρόπο γραφής, όσο γράφω εγώ τη δική μου διπλωματική. Το λες και κακό timing.

 

Και του χρόνου 

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 12, 2023 από Paliakoudis

[lovcom]

On 12/12/2023 at 6:02 PM, Paliakoudis said:

από την σύγχρονή της Dorothy L. Sayers το "Μάτια από σμαράγδι"

 

Που το πέτυχες αυτό το βιβλίο; Δεν θυμάμαι να το χω δει σε βιβλιοπωλεία και δεν το βρίσκω ούτε απο αναζήτηση στα sites βιβλιοπωλείων.

 

On 12/12/2023 at 6:02 PM, Paliakoudis said:

τον "Σταθμό Έντεκα" της Emily St. John Mandel που με τρέλανε

 

Τόσο πολύ σου άρεσε; Το ψήνω (βασικά το έψηνα) για καιρό αλλά έχω δει τόσες αντικρουόμενες απόψεις που λέω ότι δνε θα ναι (τελικά) κάτι το ιδιαίτερο.

[Paliakoudis]

On 14/12/2023 στο 4:21 ΜΜ, lovcom είπε:

Που το πέτυχες αυτό το βιβλίο; Δεν θυμάμαι να το χω δει σε βιβλιοπωλεία και δεν το βρίσκω ούτε απο αναζήτηση στα sites βιβλιοπωλείων.

 

Το έδινε στην αρχή της χρονιάς η εφημερίδα Τα Νέα Real News, σχεδόν κάθε βδομάδα νομίζω δίνουν κάποιο μυθιστόρημα μαζί με την φυλλάδα του Σαββατοκύριακου, είχε δώσει σίγουρα κι άλλα δικά της. Μια στο τόσο έδιναν τυχαία και δύο βιβλία μαζί "για να συμπληρώσεις τη συλλογή σου, οπότε ίσως άμα τους ρωτήσεις να υπάρχει σε στοκ.

 

On 14/12/2023 στο 4:21 ΜΜ, lovcom είπε:

Τόσο πολύ σου άρεσε; Το ψήνω (βασικά το έψηνα) για καιρό αλλά έχω δει τόσες αντικρουόμενες απόψεις που λέω ότι δνε θα ναι (τελικά) κάτι το ιδιαίτερο.

 

Απ' ότι θυμάμαι ναι. Είχε πολύ ωραίο σέτινγκ, πραγματευόταν (κι αυτό) μια καταστροφική πανδημία, οι χαρακτήρες είχαν βάθος κι ενδιαφέρον, η αφήγηση μεταφερόταν μέσα στον χρόνο... Γενικότητες μου έρχονται μόνο τώρα, χωρίς να κάνω και κάποιο spoil. Ξέρω πάντως πως δεν είμαι μόνος, στο Goodreads βλέπω έχει 4.07 που είναι αρκετά υψηλό, ήταν υποψήφιο για best fiction το '14, κι έχει γίνει έκτοτε και σειρά, που δεν έχω δει.

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 20, 2023 από Paliakoudis

[Indian]

Βγαίνοντας λίγο off-topic να πούμε ότι τα βιβλία "The Walking Dead", δίνονται από την Πρωτοπορία με μία γενναία έκπτωση άνω του 70%.  

 

 

[Rombax]

Πριν από λίγο τέλειωσα τον Κόμη Μοντεχρήστο. 

 

Ήταν από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες που έχω διαβάσει ποτέ μου. Σε σχεδόν 900 σελίδες η πλοκή δεν ήταν σχεδόν ποτέ βαρετή (μόνο σε δύο κεφάλαια ένιωσα πως η αφήγηση γινόταν λίγο κουραστική, αλλά δύο από 117 δεν είναι καθόλου κακό), αντίθετα ήμουν πάντα περίεργος να δω τι θα γίνει μετά, και έτσι διάβασα το βιβλίο αρκετά γρήγορα. Κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Δουμάς επανάφερε στο προσκήνιο στοιχεία που δεν είχαν αναφερθεί εδώ και πολλές σελίδες. Δίνει την αίσθηση πως όλο το βιβλίο ήταν πολύ καλά σχεδιασμένο, και πως ο συγγραφέας δε ξέχασε ποτέ κανένα στοιχείο της πλοκής όσο έγγραφε. Μου άρεσε επίσης και το τελικό μήνυμα του βιβλίου. Ήταν πολύ πιο θετικό από ότι περίμενα και έτσι μου άφησε καλή εντύπωση. 

 

Γενικά ήταν ένα πολύ καλό ανάγνωσμα. Ίσως το αγαπημένο μου "κλασικό", με δεύτερη την "Ιστορία Δύο Πόλεων".

 

 

 

[nikolas12]

Διάβασα αρκετά τον τελευταίο μήνα, πάμε να τα πω λίγο επιγραμματικά:

 

 

Ωραία σειρά αυτή από τον Αίολο με κλασικές ιστορίες τρόμου, το συγκεκριμένο είναι μια συλλογή ιστοριών με φαντάσματα που κυκλοφόρησαν στη βικτωριανή εποχή, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και τρομακτική και όλες οι ιστορίες είναι πρωτότυπες.

 

 

Το δεύτερο από τα ποδοσφαιρικά βιβλία που πήρα σε μαγαζί στο Άμστερνταμ, συγκεντρώνει παλιές και νέες στιγμές που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του αθλήματος που λέγεται ποδόσφαιρο. Καλογραμμένο, αξίζει να χαθείτε στις σελίδες του.

 

 

Όμορφη κίνηση από το Tales of the Wyrd, το εργαστήρι που κάνει σεμινάρια για ιστορίες του φανταστικού, να εκδώσει ιστορίες διαφόρων "μαθητών" του σε μια ανθολογία. Άλλες καλές κι άλλες μέτριες, οι ιστορίες δημιουργούν ένα όμορφο σύνολο που σε τρομάζει και σε συναρπάζει. Πολύ αγαπημένη μου η ιστορία του Ηλία Φουντούλη από τον οποίο έμαθα για το βιβλίο.

 

 

Το διάβαζα τις μέρες που έμπαινε ο νέος χρόνος, ένα πολύ αστείο βιβλίο από τα μέλη του Κουλουριού με σκίτσα του Αντώνη Βαβαγιάννη, το Κουάρκ πατάει στη δομή και τα γραπτά ενός κανονικού Καζαμία για να τρολλάρει πάρα πολύ με το μοναδικό τρόπο που ξέρει. Πολύ αστείο βιβλιαράκι που αξίζει να το έχετε.

 

 

Δεν είχα ιδέα για αυτό το βιβλίο του Κινγκ και το πήρα πρόσφατα σε ένα βιβλιοπωλείο. Το μεγαλύτερο ελάττωμα που έβρισκα στα βιβλία του ήταν το μέγεθος, ακόμα και σε τοπ ιστορίες του θεωρώ ότι πλατειάζει, αλλά στα μικρά βιβλία δίνει ρέστα. Το ίδιο ισχύει στην Αστυνομία της Βιβλιοθήκης, ένα από τα πιο τρομακτικά και γεμάτα ανατροπές βιβλία του King με τη γραφή του να με εντυπωσιάζει. Δε θα δώσω σπόιλερ, αλλά πραγματικά κάνει φοβερές μεταβάσεις και από αστείο πολύ γρήγορα γίνεται τρομακτικό. 

 

 

Άλλο ένα βιβλίο του Verdon, άλλη μια υπόθεση για τον συνταξιούχο Ντέιβ Γκάρνει και το συγκεκριμένο ίσως ήταν αρκετά μεγάλο σε μέγεθος, αλλά ανέπτυξε μία ωραία ιστορία για μια σειρά φόνων που γίνεται, αλλά ο δολοφόνος είναι αποδεδειγμένα νεκρός και τον Γκάρνει να προσπαθεί να βγάλει νόημα στο πως συνέβησαν όλα. Η σειρά συνεχίζει καλά, χωρίς πάντα να σε ενθουσιάζει, αλλά είναι από τις σταθερά καλές αστυνομικές σειρές.

[taraxias1984]

Έχω πέσει με τα μούτρα στον Αρκά!! Χαχαχαχα

[fotdim]

 

«ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ». Έτσι λέει η Πολίν Γκριν, Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, στο νέο μυθιστόρημα διεθνούς έντασης του Ken Follett, που κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία ως την τελευταία σελίδα.
Μια όαση που ολοένα συρρικνώνεται στην Έρημο της Σαχάρας, ένα κλεμμένο αμερικανικό ντρόουν, ένα ακατοίκητο ιαπωνικό νησί και το μυστικό οπλοστάσιο θανατηφόρων χημικών όπλων μιας χώρας, είναι όλα στοιχεία που παίζουν το ρόλο τους σε μια σταθερά και αναπόφευκτα κλιμακούμενη κρίση.
Το ξέσπασμα ενός νέου παγκόσμιου πολέμου αγωνίζονται να εμποδίσουν μια νεαρή αξιωματικός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ένας μυστικός πράκτορας που δρα ανάμεσα σε τζιχαντιστές, ένα σπάνιας ευφυΐας υψηλόβαθμο στέλεχος της κινεζικής κυβέρνησης και η ίδια η Πολίν Γκριν, που έχει παράλληλα να αντιμετωπίσει τις συνεχείς επιθέσεις του λαϊκιστή αντιπάλου της στις επόμενες προεδρικές εκλογές.
Το Ποτέ είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, γεμάτο ηρωικές μορφές και καθάρματα, ψευδοπροφήτες και επίλεκτους μαχητές, κυνικούς πολιτικούς και καιροσκόπους επαναστάτες. Αποτυπώνει με εκπληκτική ακρίβεια και γνώση βασισμένη σε πληθώρα πραγματικών στοιχείων τις επισφαλείς ισορροπίες της σύγχρονης εποχής και ξετυλίγει την αγωνιώδη πλοκή του ως τη μοιραία κορύφωση, κάνοντας τους αναγνώστες να καρδιοχτυπούν και μεταφέροντάς τους με αδυσώπητο ρεαλισμό στο χείλος ενός αδιανόητου ολέθρου.

 

Επεξεργασία Μαρτίου 5 από fotdim

[nikolas12]

Αρκετά παραγωγικός εδώ και ενάμιση μήνα, διάβασα πολλά και διάφορα και έρχομαι για ένα μικρό review.

 

  

 

Σιγά σιγά φτάνω στο τέλος της σειράς του Arlidge με την Έλεν Γκρέις και μετά το μεγάλο story arc με την επιθεωρήτρια και την προσωπική ζωή της και μια fast paced ιστορία-υπόθεση που εκτυλίσσεται σε μια μέρα, αλλά αφήνει το αποτύπωμά της για πάντα, έχουμε δύο νέες υποθέσεις που γυρίζουν στο παλιό μοντέλο. Serial killers με στόχο να σκοτώνουν αργά και σταθερά τα θύματά τους και το αστυνομικό τμήμα του Σαουθάμπτον να πρέπει να συνδέσει τους φόνους και να λύσει τις υποθέσεις. Τόσο οι φόνοι σε δάση, όσο και οι φόνοι μιας παλιάς παρέας μαθητών είναι πολύ ενδιαφέρουσες και έχουν ανατροπές, ενώ και η προσωπική ζωή των επιθεωρητών προχωράει, αν και δεν επικεντρώνεται πολύ σε αυτό ο Arlidge. Η σειρά παραμένει φυσικά ενδιαφέρουσα.

 

 

Αυτό και το επόμενο είναι βιβλία Youtubers που παρακολουθώ και βρήκα σε προσφορά τον χειμώνα. Εν προκειμένω έχουμε το βιβλίο του Astronio, το οποίο είναι μια απόδοση της Αστροφυσικής με όρους και έννοιες επιστημονικές, αλλά σε κείμενο που μπορεί να επικοινωνηθεί σε κάποιον άσχετο με το αντικείμενο. Ο Παύλος κάνει εξαιρετική δουλειά με την επικοινωνία της Αστροφυσικής και ούτε εδώ λαθεύει, αφού το βιβλίο είναι πολύ όμορφο και πολύ ενδιαφέρον για όποιον του αρέσει αυτή η επιστήμη.

 

 

Λάτρευα πάντα τη μυθολογία και ο Mythologist γράφει ένα φανταστικό βιβλίο που αναλύει μύθους της αρχαιότητας σε μορφή δίπολου. Αγάπη-μίσος, θάρρος-δειλία, πόλεμος-ειρήνη και πολλά άλλα δίπολα αναπτύσσονται το καθένα με δικούς του μύθους και μαθαίνουμε ωραίες πληροφορίες για το δωδεκάθεο, τις ιστορίες του Αισώπου και άλλα μυθολογικά πρόσωπα. Αν σας αρέσει, το αντικείμενο το θεωρώ must buy.

 

 

Διάβαζα εξαιρετικά σχόλια για αυτό το πολυβραβευμένο βιβλίο και τελικά μπορώ να πω ότι δικαιώθηκαν αφού αποτελεί ένα σύγχρονο, πεσιμιστικό και μαύρο κομμάτι του τρόμου και όλη η θεματική του βιβλίου περιτριγυρίζεται από τον θάνατο. Έχουμε δύο ήρωες που πάνε να ψαρέψουν σε ένα ρέμα, αλλά ένας ντόπιος γνωστός τους, τους λέει μια ιστορία (που καταλαμβάνει σχεδόν το μισό βιβλίο) σχετικά με το ρέμα που αφορά τον Ψαρά, έναν μυστηριώδη τύπο και γύρω από αυτόν περιστρέφονται θάνατοι, επιστροφές ανθρώπων από τους νεκρούς και πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουν στην κοινότητα. Είναι αυθεντικός τρόμος σε αρκετά σημεία και εμένα αν και μου φάνηκε ανά σημεία αργό, με κέρδισε πολύ.

 

 

Είχα δει πολύ παλιά την ταινία, αλλά για κάποιο λόγο είπα να πάρω και το βιβλίο και δε με απογοήτευσε καθόλου. Κλασικό παραμυθάκι με μάγους, βασιλιάδες, βασίλισσες, αστέρια και πολλά άλλα με πολλή περιπέτεια και δυνατές ανατροπές και την πάντα ιδιαίτερη γραφή του Gaiman να σε κερδίζει. Μου έκανε εντύπωση ότι μέχρι τα μέσα η ταινία ήταν πραγματικά πιστή μεταφορά και μετά άλλαξαν πράγματα για να εξυπηρετήσουν τη  δραματουργία της. Ένα παραμυθένιο βιβλιαράκι, ιδανικό για κάτι εύπεπτο μετά από ένα δύσκολο ανάγνωσμα όπως ο Ψαράς.