ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ!!!!

[PHOTOGRAPHER]

 Θα ήθελα τη γνώμη του φόρουμ, αν επιδέχονται καταγγελίας τα "έργα" κακοποίησης των γνωστών ηρώων της Disney, από πρόσφατη έκθεση στην Πάτρα. ευχαριστώ!  

 

[zade]

Εγώ δεν βλέπω τίποτα απολύτως προσβλητικό.Ίσα ίσα θα έλεγα ότι βλέπω κλασικά πράγματα ειδωμένα από μια διαφορετική και χιουμοριστική πλευρά που μου αρέσει.

[PHOTOGRAPHER]

Εγώ δεν βλέπω τίποτα απολύτως προσβλητικό.Ίσα ίσα θα έλεγα ότι βλέπω κλασικά πράγματα ειδωμένα από μια διαφορετική και χιουμοριστική πλευρά που μου αρέσει.

 

Εντάξει το προσβλητικό μπορεί να είναι διαφορετικό για τον καθένα, (η μεσαία βέβαια εικόνα για μένα είναι απαράδεκτη), αλλα το θέμα είναι και αν έχεις το δικαίωμα για δημόσια χρήση των χαρακτήρων αυτών, που απ' ότι ξέρω απαγορεύεται χωρίς άδεια, άσχετα αν αυτό μας αρέσει ή είναι σωστό ή οχι!   Θα του άρεσε η φωτογραφία του (δημιουργού) σαν τραβεστί και τσιμπ..... να κάνει δημοσία την εμφάνισή της ????

[asterikios]

αν μιλάμε για προσβολή τι γνώμη έχεις για αυτό?

 

 

http://static2.todanoticia.com/tn2/uploads/news_image/2010/06/26/Mickey.jpg

[AndreasD]

Καταγγελίας δεν χρήζουν. Έτσι κάποιοι δημιουργοί αποφάσισαν να "ερμηνεύσουν" κάποιους ήρωες "σύμβολα" στην παγκόσμια κοινότητα. Δεν είναι καν πρωτότυπος ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουν. Παρα πολλοί καλλιτέχνες πριν απ' αυτούς, το έχουν κάνει αυτό. Θα μπορούσα μάλιστα να πώ ότι τα συγκεκριμένα (τουλάχιστον αυτά της πάνω σειράς, γιατί τα κάτω έργα δεν τα βλέπουμε) είναι και άσχημα εκτελεσμένα. Θα τα κατέγγειλα και εγώ λοιπόν, αλλά για την εκτέλεση και όχι το περιεχόμενο!

 

Εμένα το αγαπημενό μου, είναι αυτό:

 

[Bonadrug]

Μιλάμε στο ίδιο έργο είναι ο Χριστός κι ο Μίκυ κι εσύ αντί να εντοπίζεις τη βλασφήμια σε βάρος του Χριστού την εντοπίζεις σε βάρος του Μίκυ!!!!!!!!!!!

 

PHOTO για member of the year από μένα

[x for xepeta]

Άσχημοι αυτοί στην Πάτρα. Και οι γυναίκες τους το ίδιο...ασχημόχτιστες.

[zade]

Γενικά είμαι άνθρωπος που δεν προσβάλλεται.Δηλαδή για να νιώσω προσβεβλημένος χρειάζεται κάτι πάρα πολύ ισχυρό όπως μερικά τεύχη του "The Boys" του Ennis.Απλά όπως είπε και ο Αντρέας μερικοί καλλιτέχνες φαντάζονται τα πράγματα αλλιώς και σε μερικούς αυτό δεν αρέσει.

 

Η μοναδική φορά που ένιωσω προσβεβλημένος από έργο τέχνης ήταν πέρσι που είχα πάει στην Ισπανία στο μουείο μοντέρνας τέχνης (εκεί που εκτίθεται η Guernica) και υπήρχε ένα έργο που ουσιαστικα ήταν ένα πρόπλασμα κομμένου ανθρώπινου καρπού ,που επέπλεε σε υγρό μπαταρίας.Ναι οκ τότε προσβλήθηκα.Προσέβαλλε τη νοημοσύνη μου.Αλλά δεν βρίσκω τίποτα κακό στο να μετατρέψεις κάτι ήδη γνωστό (jesus included) σε παρωδία.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 21, 2010 από zade

[crc]

Το να χρησιμοποιείς κάτι γνωστό διαστρεβλωμένο ή εκτός του συνηθισμένου του περιβάλλοντος είναι «Cheap Thrill», εύκολος εντυπωσιασμός.

Αυτό δεν πάει μόνο στα παλικάρια και τις κυρίες της έκθεσης αλλά σε αυτούς τους καλλιτέχνες της σειράς. Καλλιτέχνες που δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι δικό τους που θα κάνει τον θεατή να ενδιαφερθεί για την τύχη του. Οπότε πάνε στην εύκολη λύση και μουτζουρώνουν κάτι γνωστό για να κερδίσουν μέσα από τη αναγνώριση που αυτό έχει.

Σίγουρα θα πεις το παραπάνω δεν μπορεί να μην έχει τις εξαιρέσεις του. Μεγάλους καλλιτέχνες (π.χ Warhol, Lichtenstein) που ασχολήθηκαν με προϋπάρχουσες φιγούρες με τρόπο που ανέδειξαν μια διαφορετικότητα. Ναι έχει, αλλά απλά δεν το βλέπω εδώ. Τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με κόμικ φιγούρες χωρίς να ασχοληθώ καθόλου με τα υπόλοιπα έργα τους.

 

Όσο για τον κριτή των καλλιστείων οι καλλιτέχνες είναι οι :

Damian Dame, Μενέλαος Τριανταφυλλίδης και Πάρις Δημητρίου από την Αθήνα, Δήμητρα Μπουρουλίτη από το Σουφλί και Χαρά Κωστοπούλου από την Πάτρα

 

Τα του Χριστού σε άλλο forum εδώ είναι για Μίκυ Μάου

[x for xepeta]

mmm crc...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[PHOTOGRAPHER]

Μιλάμε στο ίδιο έργο είναι ο Χριστός κι ο Μίκυ κι εσύ αντί να εντοπίζεις τη βλασφήμια σε βάρος του Χριστού την εντοπίζεις σε βάρος του Μίκυ!!!!!!!!!!!

 

PHOTO για member of the year από μένα

 

 

 

 

ΑΤΥΧΕΣ ΣΧΟΛΙΟ (το περί Χριστού)!!!!  Όσο για το άλλο δεν έχω βγει ποτέ ούτε member of the day!  εκτός σιωπηρά όταν καυτηριάζω και δημιουργώ φαίνεται αντιπάθειες, γι αυτό και δεν πολυασχολούμαι πλέον αφού έχω και να συντηρήσω το δικό μου blog κλπ!

 

 

 

[asterikios]

Όποιος ζωγραφίζει και βλέπει έναν ουρανό πράσινο και λιβάδια μπλε θα έπρεπε να στειρώνεται

 

Χίτλερ, 1937

[batstef]

Εντάξει το προσβλητικό μπορεί να είναι διαφορετικό για τον καθένα, (η μεσαία βέβαια εικόνα για μένα είναι απαράδεκτη), αλλα το θέμα είναι και αν έχεις το δικαίωμα για δημόσια χρήση των χαρακτήρων αυτών, που απ' ότι ξέρω απαγορεύεται χωρίς άδεια, άσχετα αν αυτό μας αρέσει ή είναι σωστό ή οχι!   Θα του άρεσε η φωτογραφία του (δημιουργού) σαν τραβεστί και τσιμπ..... να κάνει δημοσία την εμφάνισή της ????

 

Για μενα ειναι λαθος και ο τιτλος του τοπικ ο οποιος προκαταβαλει για μια πραγματικα "απαραδεκτη προσβολη" ενω στην ουσια κι εσυ λες οτι το προσβλητικο ειναι διαφορετικο για τον καθενα ενω ζητας και τη γνωμη του φορουμ. Οποτε ο τιτλος θα μπορουσε να ειναι "Τεχνη ή Προσβολη?" η κατι αντιστοιχο οποτε να γινει κουβεντα με ανταλλαγη αποψεων. Επισης, αφου λες οτι ασχετα αν μας αρεσουν η ειναι "σωστα" η οχι τα εργα (δεν καταλαβαινω πως ενα εργο τεχνης μπορει να ειναι "σωστο"), ειναι παρανομα, εγω το προβλημα το αντιμετωπιζω ως "Απαραδεκτη Παρανομια" και οχι προσβολη.

Ως εργα τεχνης με αφηνουν εντελως αδιαφορο και τα θεωρω ευκολες αντιγραφες και σε μεγαλο βαθμο κακογουστα. Φυσικα και δεν με προσβαλουν, αν ειναι δυνατον! Αν οι αντιδρασεις μας ηταν αναλογες για πιο ουσιωδη πραγματα που μας προσβαλουν και μας ενοχλουν στην καθημερινοτητα μας, ισως και να ηταν καλυτερος ο κοσμος.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 21, 2010 από bat-stef

[PHOTOGRAPHER]

Για μενα ειναι λαθος και ο τιτλος του τοπικ ο οποιος προκαταβαλει για μια πραγματικα "απαραδεκτη προσβολη" ενω στην ουσια κι εσυ λες οτι το προσβλητικο ειναι διαφορετικο για τον καθενα ενω ζητας και τη γνωμη του φορουμ. Οποτε ο τιτλος θα μπορουσε να ειναι "Τεχνη ή Προσβολη?" η κατι αντιστοιχο οποτε να γινει κουβεντα με ανταλλαγη αποψεων. Επισης, αφου λες οτι ασχετα αν μας αρεσουν η ειναι "σωστα" η οχι τα εργα (δεν καταλαβαινω πως ενα εργο τεχνης μπορει να ειναι "σωστο"), ειναι παρανομα, εγω το προβλημα το αντιμετωπιζω ως "Απαραδεκτη Παρανομια" και οχι προσβολη.

Ως εργα τεχνης με αφηνουν εντελως αδιαφορο και τα θεωρω ευκολες αντιγραφες και σε μεγαλο βαθμο κακογουστα. Φυσικα και δεν με προσβαλουν, αν ειναι δυνατον! Αν οι αντιδρασεις μας ηταν αναλογες για πιο ουσιωδη πραγματα που μας προσβαλουν και μας ενοχλουν στην καθημερινοτητα μας, ισως και να ηταν καλυτερος ο κοσμος.

Έχεις δίκιο γενικά, αλλά εδώ μιλάμε για κόμικ και όχι για άλλα θέματα που σίγουρα (πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά κλπ) υπάρχουν ουσιωδώς απείρως πιο προσβλητικά στοιχεία. Ίσως δεν το διατύπωσα σωστά και γι αυτό και ο φίλος μου με κατηγόρησε αλλά χρησιμοποίηση του Χριστού με μικυ μαους ήταν το πιο προσβλητικό για μένα. και μετά βέβαια αυτά που παρατήρησε και ο Κώστας και γενικότερα όταν διάφοροι ψευτοκουλτουριάρηδες μπερδεύοντας την σημερινή πολυεθνική εταιρεία Disney με τους χαρακτήρες που δημιουργήθηκαν για να σκορπούν το γέλιο  και όχι μόνο, σε άλλες εποχές νομίζουν ότι κάτι κάνουν γελοιοποιώντας τους!

 

 

 

[x for xepeta]

Όποιος ζωγραφίζει και βλέπει έναν ουρανό πράσινο και λιβάδια μπλε θα έπρεπε να στειρώνεται

 

Χίτλερ, 1937

 

-Πόσο κάνει 4+4;

-Όσο θέλεις εσύ.

 

"1984"

 

(άσχετο αλλά καλό και ταίριαξε σε αυτό το ποστ)

 

 

Πάντως θαυμάζω το πείσμα τους να μην κάνουν κόμικς και να γεμίζουν τον κόσμο με πιναπς.

[johnnyx1991]

Προσβλητικό με τίποτα, απλά όχι τόσο πετυχημένα (με αυτά χαμογέλασα λίγο , με τον Mickey Mao έλιωσα στα γέλια )

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 21, 2010 από johnny

[zoo]

Δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει αυτό το φούντωμα.

 

Η ομάδα μιμήθηκε πάμπολλους pop-artists και άλλαξε τα φώτα στους χαρακτήρες της disney. Ok, έτσι θέλησαν να εκφράσουν τις ανησυχίες τους, έτσι και έκαναν.

Από τεχνικής πλευράς το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου άσχημο - τα χρώματα και οι γραμμές είναι πολύ ταιριαστά. Το αν αρέσει βέβαια η θεματολογία ή όχι είναι θέμα γούστου του καθενός μας.

 

Γνώμη μου πάντα, έτσι?

 

Αν πιάσουμε τώρα το ότι θίγει τα θεία και δεν ξέρω & εγώ τι, να θυμίσω ότι μιλάμε για καλλιτεχνική έκφραση. Αν έκαναν τον βούδα μπαλαρίνα δεν ξέρω κατά πόσο θα σχολίαζε κανείς ότι βεβηλώθηκε ένα θρησκευτικό σύμβολο. Άσε που δεν έκαναν και τίποτα προσβλητικό δηλαδή... Αν είναι να αφορίζουμε έτσι με το παραμικρό περάστε μια βόλτα από εδώ και ξεκινήστε.

 

Το μόνο που επιδέχεται καταγγελίας (αν και το βρίσκω πολύ κακιασμένη κίνηση) είναι η (πιθανώς) παράνομη χρήση των χαρακτήρων Disney. Αυτό βέβαια εάν και μόνο εάν δεν έχουν πάρει οι καλλιτέχνες άδεια από την εταιρία. Δεν έχει να κάνει με το πώς απεικονίζονται οι χαρακτήρες, αλλά με το ότι απεικονίζονται χωρίς άδεια. Με το ίδιο σκεπτικο βέβαια θα έπρεπε να φάει καταγγελία και όποιος έχει postάρει σκίτσο Μίκυ ή Ντόναλντ εδώ στο forum ή οπουδήποτε αλλού.

 

Δεν βρίσκω τίποτα το κατακριτέο στη συγκεκριμμένη έκθεση, ίσα-ίσα που χαίρομαι όταν γίνονται events που παραπέμπουν σε κόμικ, ακόμα και αν δεν υπάγονται αμιγώς στην 9η τέχνη.

 

"Δέστο θετικά"

Γεωργαντάς, πέρσυ

[TinTin]

Βασικά,τα σπάνε... Ειδικά η μεσαία....

[Σνούπης.]

 

Εμένα το αγαπημενό μου, είναι αυτό:

 

εχει βγει και σε

[kathrin-san]

ρε παιδια δεν ειναι τοσο μαπα.τι ειναι οι ηρωες του disney, θεοι?,μήπως , εγω μεγαλωσα μ΄αυτους αλλα δεν το βρισκω τοσο προσβλητικό.ισα ισα ειναι καλο που εμπνεονται απο αυτους

[zade]

Βασικά,τα σπάνε... Ειδικά η μεσαία....

 

Ξέρετε τι παρατηρώ ε; Αυτοί που θεωρούν εαυτούς προσβεβλημένους είναι μεγαλύτερης ηλικίας ,ενώ οι απρόσβλητοι ,πιο μικροί. Ενδιαφέρον...

[PHOTOGRAPHER]

 

 

Το μόνο που επιδέχεται καταγγελίας (αν και το βρίσκω πολύ κακιασμένη κίνηση) είναι η (πιθανώς) παράνομη χρήση των χαρακτήρων Disney. Αυτό βέβαια εάν και μόνο εάν δεν έχουν πάρει οι καλλιτέχνες άδεια από την εταιρία. Δεν έχει να κάνει με το πώς απεικονίζονται οι χαρακτήρες, αλλά με το ότι απεικονίζονται χωρίς άδεια.   

"Δέστο θετικά"

Γεωργαντάς, πέρσυ

 

Μόνο ο Carl Barks είχε πάρει άδεια για να ζωγραφίζει εκτός Disney και βέβαια παπιά!! Θα τρίζουν τα κόκκαλά του όπως και βέβαια του Paul Murry με τις μαλ... αυτές!

 

Οι περισσότεροι κάνετε σωστές παρατηρήσεις γενικά, αλλά ίσως να φταίω κι εγώ, χάνετε αυτό που θέλω να πω, ........ αν είσαι πραγματικός καλλιτέχνης και όχι ................... (στη περίπτωση μας όχι μόνο σκιτσογράφος, ζωγράφος - τέτοιοι υπάρχουν αρκετοί - αλλα και σεναριογράφος που να μετράει - τέτοιοι υπάρχουν ελάχιστοι)   φτιάξε δικές σου περιπέτειες με δικούς σου ήρωες που να βγάζουν πραγματικό γέλιο (ή και μαζί προβληματισμό/καταγγελίες) από καθημερινές ιστορίες, όχι ψευτοσάτυρες ελαφρά τη καρδία απαξιώνοντας κάποιους ογκόλιθους της τέχνης που δεν τους φτάνεις ούτε στο δαχτυλάκι (έστω και άθελά σου με άλλες προθέσεις).  

 

Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο που δεν ασχολούμαι σχεδόν καθόλου με τα σημερινα απαράδεκτα από σενάριο κόμιξ , άποψή μου, έτσι; όπως είπαν κι άλλοι! 

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 21, 2010 από PHOTO

[spitermak]

ΑΙΣΧΟΣ

[The_Sandman]

ΚΑΝΕΝΑΣ. ΔΕΝ. ΑΓΓΙΖΕΙ. ΤΑ. ΙΕΡΑ. ΤΕΡΑΤΑ. ΣΤΗΝ. ΕΛΛΑΔΑ! ΝΟΜΟΣ!

 

Ακολουθεί ιερό τέρας της Ελλάδος:

 

Σκίτσο: Γ. Γούσης

 

[Σνούπης.]

 

 

 

Μόνο ο Carl Barks είχε πάρει άδεια για να ζωγραφίζει εκτός Disney και βέβαια παπιά!! Θα τρίζουν τα κόκκαλά του όπως και βέβαια του Paul Murry με τις μαλ... αυτές!

 

Οι περισσότεροι κάνετε σωστές παρατηρήσεις γενικά, αλλά ίσως να φταίω κι εγώ, χάνετε αυτό που θέλω να πω, ........ αν είσαι πραγματικός καλλιτέχνης και όχι ................... (στη περίπτωση μας όχι μόνο σκιτσογράφος, ζωγράφος - τέτοιοι υπάρχουν αρκετοί - αλλα και σεναριογράφος που να μετράει - τέτοιοι υπάρχουν ελάχιστοι)   φτιάξε δικές σου περιπέτειες με δικούς σου ήρωες που να βγάζουν πραγματικό γέλιο (ή και μαζί προβληματισμό/καταγγελίες) από καθημερινές ιστορίες, όχι ψευτοσάτυρες ελαφρά τη καρδία απαξιώνοντας κάποιους ογκόλιθους της τέχνης που δεν τους φτάνεις ούτε στο δαχτυλάκι (έστω και άθελά σου με άλλες προθέσεις).  

 

Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο που δεν ασχολούμαι σχεδόν καθόλου με τα σημερινα απαράδεκτα από σενάριο κόμιξ , άποψή μου, έτσι; όπως είπαν κι άλλοι! 

''Τι πιστεύετε πως είναι ο καλλιτέχνης;

 

Ένας ανόητος ο οποίος έχει απλά μάτια αν είναι ζωγράφος ή αυτιά αν είναι μουσικός; Αντίθετα, την ίδια στιγμή είναι ένα πολιτικό ον, το οποίο διαρκώς ανταποκρίνεται σε σπαραξικάρδια, φλογερά ή χαρούμενα γεγονότα και απέναντι στα οποία παίρνει θέση με ποικίλους τρόπους. Όχι, η ζωγραφική δε γίνεται για να διακοσμεί διαμερίσματα. Είναι ένα εργαλείο πολέμου για να επιτίθεται, αλλά και να αμύνεται ενάντια στον εχθρό": Pablo Picasso, 1945.

[erma jaguar]

Μια παλαιότερη απάντηση μου για ένα παρόμοιο θέμα, που νομίζω ταιριάζει απόλυτα εδώ.

Δεν θα απαντήσω στο ερώτημα αν είναι τέχνη, αλλά τι είναι τέχνη, γιατί στην πραγματικότητα, η Τέχνη δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνον οι καλλιτέχνες. Κάποτε ήταν οι άνθρωποι που πήραν χρωματιστό χώμα στα χέρια τους και σχεδίασαν πρόχειρα στον τοίχο της σπηλιάς τους ένα βουβάλι. Σήμερα μερικοί αγοράζουν χρώματα και σχεδιάζουν αφίσες για τους τοίχους. Δεν έκαναν και δεν κάνουν μόνο αυτά, αλλά και ένα σωρό άλλα πράγματα. Δε βλάπτει να ονομάζουμε όλες αυτές τις δραστηριότητες τέχνη, όσο θυμόμαστε πως η λέξη σημαίνει πολύ διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς καιρούς και τόπους, και όσο συμφωνούμε πως η Τέχνη – με κεφαλαίο Τ – δεν υπάρχει. Γιατί η Τέχνη με κεφαλαίο Τ κατάντησε σκιάχτρο και φετιχισμός. Κινδυνεύεις να εξουθενώσεις έναν καλλιτέχνη λέγοντας του πως εκείνο που μόλις έφτιαξε δεν είναι «Τέχνη», παρόλο που είναι καλό. Και αν δηλώσουμε σε οποιονδήποτε πως εκείνο που του αρέσει σε κάποιο έργο δεν είναι, όπως νομίζει Τέχνη, αλλά κάτι διαφορετικό, θα μείνει άναυδος.

Δε νομίζω πως οι λόγοι για τους οποίους μας αρέσει ένα άγαλμα ή ένας πίνακας είναι άλλοτε σωστοί και άλλοτε όχι. Μπορεί να σου αρέσει η απεικόνιση ενός τοπίου επειδή σου θυμίζει τον τόπο σου, ή μια προσωπογραφία επειδή σου θυμίζει κάποιο φίλο. Δεν έχει σημασία. Μπροστά σε μια εικόνα, όλοι θυμόμαστε χίλια δυο πράγματα που επηρεάζουν τις προτιμήσεις ή τις αντιπάθειες μας. Δεν πρέπει καθόλου ν’ ανησυχούμε που οι αναμνήσεις μας βοηθούν ν’ απολαύσουμε ό,τι βλέπουμε. Μόνο όταν κάποια άσχετη ανάμνηση μας δημιουργεί προκαταλήψεις, όταν από ένστικτο αποστρέφουμε το βλέμμα από έναν θαυμάσιο πίνακα που παριστάνει ένα τοπίο στις Άλπεις επειδή δε μας αρέσει η ορειβασία, τότε μόνο πρέπει να ψάξουμε να βρούμε το λόγο που προκάλεσε την απώθηση και εμπόδισε τελικά την απόλαυση. Η αποστροφή μας για ένα έργο τέχνης μπορεί να στηρίζεται σε λόγους που δεν είναι σωστοί.

Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να βλέπουν σε μια εικόνα ό,τι τους αρέσει να βλέπουν και στην πραγματικότητα. Μια τέτοια προτίμηση είναι φυσιολογική. Όλοι αγαπάμε την ομορφιά στη φύση και είμαστε ευγνώμονες στους καλλιτέχνες που την απαθανάτισαν στα έργα τους. Και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες δε θα διαφωνούσαν μαζί μας σ’ αυτό το θέμα. Όταν ο Ρούμπενς, ο μεγάλος Φλαμανδός ζωγράφος, σχεδίασε το παιδί του ήταν αναμφίβολα περήφανος για την ομορφιά του και ήθελε να θαυμάσουμε κι εμείς το γιό του. Αυτή όμως η προτίμηση για τα όμορφα και θελκτικά θέματα μπορεί να γίνει εμπόδιο, αν σημαίνει πως απορρίπτουμε έργα επειδή το θέμα τους είναι λιγότερο ελκυστικό. Ο Άλμπερτ Ντύρερ, ο μεγάλος Γερμανός ζωγράφος, σχεδίασε ασφαλώς τη μητέρα του με όση αφοσίωση κι αγάπη ένιωθε και ο Ρούμπενς για το παχουλό παιδί του. Η ακριβής σπουδή μιας γριάς που την έφθειραν οι έγνοιες μπορεί να δυσαρεστήσει το θεατή, που θα στέψει αλλού το πρόσωπό του. Αν όμως ξεπεράσει την αρχική αποστροφή του, θα αμειφθεί πλουσιοπάροχα, γιατί στην τρομερή του ειλικρίνεια, το σχέδιο του Ντύρερ είναι μεγάλο έργο. Πράγματι, θ’ ανακαλύψουμε σύντομα πως η ομορφιά μιας εικόνας είναι άσχετη με την ομορφιά του θέματός της.

Το κακό με την ομορφιά είναι πως τα γούστα και τα κριτήρια για το τι είναι ωραίο μπορεί να διαφέρουν πολύ. Εκείνο που ισχύει για την ομορφιά, ισχύει και για την έκφραση. Συχνά, αυτό που προκαλεί έλξη ή απέχθεια είναι η έκφραση κάποιας μορφής στην εικόνα. Μερικοί προτιμούν μια έκφραση που μπορούν να την καταλάβουν εύκολα και που γι’ αυτό τους συγκινεί βαθιά. Αλλά κι όταν ακόμη αυτή η έντονη συναισθηματική έκφραση μας συγκινεί, δεν πρέπει γι’ αυτό το λόγο ν’ απορρίπτουμε έργα που την έκφρασή τους δεν την καταλαβαίνουμε εξίσου εύκολα. Όπως ακριβώς μερικοί προτιμούν ανθρώπους που μετρούν τα λόγια τους και τις χειρονομίες τους αφήνοντας κάτι και για τη φαντασία, έτσι μερικοί αγαπούν εικόνες που τους επιτρέπουν να προβληματίζονται και να σκέφτονται.. στις πιο «πρωτόγονες» εποχές, όταν οι καλλιτέχνες δεν ήξεραν να παριστάνουν τόσο καλά όσο τώρα τα πρόσωπα και τις χειρονομίες, είναι, πολλές φορές, ακόμη πιο συγκινητικό να βλέπουμε πόσο προσπάθησαν να εκφράσουν το συναίσθημα που ήθελαν.

Πολλοί αμύητοι αντιμετωπίζουν και μιαν άλλη δυσκολία. Θέλουν να θαυμάσουν την επιδεξιότητα του καλλιτέχνη στην απόδοση πραγμάτων που τους είναι οικεία. Προτιμούν έργα που μοιάζουν σαν αληθινά. Δεν αρνούμαι καθόλου πως ο λόγος αυτός είναι σοβαρός. Η επιμονή και η τέχνη που απαιτούνται για μια πιστή αναπαράσταση του φυσικού κόσμου είναι αξιοθαύμαστες. Μεγάλοι καλλιτέχνες στο παρελθόν μόχθησαν πολύ για να κάνουν έργα όπου και οι μικρότερη λεπτομέρεια καταγράφεται με μεγάλη προσοχή.

Αλλά δεν είναι μόνο η απουσία της λεπτομέρειας που ενοχλεί, βασικά, όσους θέλουν να μοιάζουν οι εικόνες «αληθινές». Τους απωθούν περισσότερα ορισμένα έργα που δεν τα θεωρούν σωστά σχεδιασμένα, ιδίως αν ανήκουν σε νεότερη εποχή, οπότε ο καλλιτέχνης «θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα τη δουλειά του». Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένα μυστήριο σε αυτές τις παραμορφώσεις της φύσης. Καμιά φορά είναι σωστό να σχεδιάζονται ορισμένα πράγματα διαφορετικά απ’ ό,τι φαίνονται, πως μπορεί κανείς, με κάποιο τρόπο, να τα αλλάξει και να τα παραμορφώσει. Ο Μίκυ Μάους δε μοιάζει πολύ με αληθινό ποντίκι, κι όμως κανένας δε γράφει αγανακτισμένα γράμματα στις εφημερίδες για το μάκρος της ουράς του. εκείνοι που μπαίνουν στον μαγεμένο κόσμο του Ντίσνεϋ δε νοιάζονται για την Τέχνη με Τ κεφαλαίο. Δεν διαβάζουν τα κόμικς του οπλισμένοι με τις ίδιες προκαταλήψεις που κουβαλούν μαζί τους σε μια έκθεση μοντέρνας τέχνης. Όταν όμως ο καλλιτέχνης σχεδιάζει κάτι με το δικό του τρόπο, χαρακτηρίζεται «ατζαμής» που δεν είναι ικανός για κάτι καλύτερο. Ό,τι όμως και να πιστεύουμε για τους καλλιτέχνες των κόμικς, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πως ξέρουν, τουλάχιστον, να σχεδιάζουν «σωστά». Ο Πικάσσο, ένας από τους φημισμένους πρωτοπόρους της μοντέρνας τέχνης, σχεδίασε μια κότα για μιαν εικονογραφημένη Φυσική Ιστορία, το 1942. Κανένας δε θα έχει ασφαλώς αντίρρηση γι’ αυτή τη χαριτωμένη απόδοση της κότας με τα χνουδωτά κοτοπουλάκια της. Σχεδιάζοντας όμως έναν κόκορα, για ένα άλλο έργο του, ο Πικάσσο δεν αρκέστηκε να περιγράψει απλώς την όψη του. Θέλησε να τονίσει την επιθετικότητα, το θράσος, τη βλακεία του. Με άλλα λόγια, κατέφυγε στη γελοιογραφία.

Δύο πράγματα, λοιπόν, πρέπει να αναρωτηθούμε, όταν δε μας ικανοποιεί η ακρίβεια ενός έργου. Το ένα είναι μήπως ο καλλιτέχνης είχε τους λόγους του για ν’ αλλάξει την όψη των πραγμάτων. Το άλλο είναι πως δεν πρέπει ποτέ να καταδικάζουμε ένα έργο επειδή δεν είναι σωστά σχεδιασμένο, εκτός κι αν είμαστε απόλυτα βέβαιοι πως έχουμε δίκιο εμείς, και ο δημιουργός άδικο. Όλοι έχουμε την τάση ν’ αποφαινόμαστε βιαστικά ότι «δεν είναι αυτή η αληθινή όψη των πραγμάτων». Έχουμε την παράξενη συνήθεια να νομίζουμε πως η φύση πρέπει πάντα να μοιάζει με τις εικόνες που συνηθίσαμε να βλέπουμε. Έχουμε όλοι την τάση να παραδεχόμαστε πως τα συμβατικά χρώματα και σχήματα είναι και τα μόνα σωστά. Τα παιδιά νομίζουν συχνά πως τα άστρα έχουν το σχήμα του άστρου όπως το σχεδιάζουμε, ενώ, φυσικά, δεν το έχουν. Εκείνοι που επιμένουν πως σε μιαν εικόνα ο ουρανός πρέπει οπωσδήποτε να είναι γαλάζιος και η χλόη πράσινη, δε διαφέρουν πολύ από τα παιδιά. Αγανακτούν όταν βλέπουν άλλα χρώματα σε μιαν εικόνα. Αν ξεχάσουμε όμως όσα ξέρουμε για πράσινη χλόη και γαλάζιο ουρανό και αντικρύσουμε τον κόσμο σαν να έχουμε έρθει από το Διάστημα σε εξερευνητικό ταξίδι και βλέπουμε τη Γη για πρώτη φορά, θα βρούμε ίσως πως τα πράγματα έχουν τα πιο αναπάντεχα χρώματα. Και οι δημιουργοί αισθάνονται πότε πότε πως κάνουν ένα τέτοιο εξερευνητικό ταξίδι. Θέλουν να δουν τον κόσμο για πρώτη φορά, να ελευθερωθούν από όλες τις συμβατικές έννοιες και προκαταλήψεις. Δεν είναι εύκολο να απαλλαγεί κανείς από αυτές τις προκαθορισμένες έννοιες, οι δημιουργοί όμως που το κατορθώνουν, δημιουργούν συχνά τα πιο ενδιαφέροντα έργα. Αυτοί μας μαθαίνουν να ανακαλύπτουμε στη φύση νέες ομορφιές, που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ πως είναι δυνατόν να υπάρχουν. Αν τους ακολουθήσουμε και μάθουμε κάτι κοντά τους, τότε, ακόμη και μια ματιά από το παράθυρό μας μπορεί να γίνει συναρπαστική περιπέτεια.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο εμπόδιο για την απόλαυση της μεγάλης τέχνης από την απροθυμία μας να αποβάλουμε συνήθεις και προκαταλήψεις. Ένα έργο που παρουσιάζει ένα θέμα γνώριμο με τρόπο απροσδόκητο, συχνά καταδικάζεται, απλώς και μόνο επειδή «δε μοιάζει σωστό». Όσο συχνότερα χρησιμοποιείται ένα θέμα στην τέχνη, τόσο περισσότερο πειθόμαστε πως πρέπει πάντα να παρουσιάζεται με τον ίδιο τρόπο. Για παράδειγμα, τα βιβλικά θέματα, ιδιαίτερα, δημιουργούν έντονες αντιδράσεις. Αν και όλοι γνωρίζουμε πως η Αγία Γραφή δε μιλά για την εξωτερική εμφάνιση του Χριστού, και πως ο Θεός δεν μπορεί να έχει ανθρώπινη μορφή, και μόλο που ξέρουμε πως οι καλλιτέχνες του παρελθόντος ήταν εκείνοι που, για πρώτη φορά, δημιούργησαν τις παραστάσεις που συνηθίσαμε να βλέπουμε, μερικοί έχουν ακόμη την τάση να θεωρούν πως η απομάκρυνση από τις παραδοσιακές μορφές ισοδυναμεί με βλασφημία.

Το παράδειγμα αυτό μας δείχνει το κακό που μπορούν να κάνουν όσοι κατακρίνουν τα έργα τέχνης χρησιμοποιώντας λανθασμένα κριτήρια. Και το σπουδαιότερο, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως τα «έργα τέχνης», όπως τα αποκαλούμε, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας αινιγματικής δραστηριότητας, αλλά έργα που τα φτιάχνουν άνθρωποι γι’ άλλους ανθρώπους. Ένας πίνακας μοιάζει πολύ απόμακρος όταν τον βλέπουμε κορνιζαρισμένο στον τοίχο. Και στα μουσεία απαγορεύεται – και πολύ σωστά – ν’ αγγίζουμε τα έργα. Αρχικά όμως τα έργα αυτά ήταν καμωμένα για να τα αγγίζουν οι άνθρωποι, να τα χρησιμοποιούν, να τα παζαρεύουν ή να τσακώνονται γι’ αυτά. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως όλα τα στοιχεία τους ήταν αποτέλεσμα κάποιας απόφασης του καλλιτέχνη, πως μπορεί να προβληματίστηκε για ό,τι έκανε και να το άλλαξε πολλές φορές, πως σκέφτηκε ίσως αν έπρεπε ν’ αφήσει κάτι ή να το αλλάξει, πως μπορεί να ικανοποιήθηκε με μια πετυχημένη πινελιά που έδινε μια απροσδόκητη λάμψη και πως πρόσθεσε, απρόθυμα, στο έργο κάποιο πρόσωπο, επειδή επέμενε ο αγοραστής. Γιατί τα περισσότερα έργα που βρίσκονται τώρα στα μουσεία μας δεν έγιναν για να τα εκθέτουμε σαν Τέχνη. Κατασκευάστηκαν με μια συγκεκριμένη αφορμή και για έναν συγκεκριμένο σκοπό, που ήταν στο μυαλό του καλλιτέχνη όταν άρχισε να δουλεύει.

Από την άλλη μεριά, όσες ιδέες μας απασχολούν συνήθως, εμάς που δεν είμαστε καλλιτέχνες, ιδέες που σχετίζονται με την ομορφιά και την έκφραση, εκείνοι δεν τις αναφέρουν σχεδόν ποτέ. Αυτό δε συνέβαινε πάντα. Ίσχυε όμως για πολλούς αιώνες στο παρελθόν, και ισχύει και πάλι. Και οφείλεται, ως ένα βαθμό, στο γεγονός ότι οι καλλιτέχνες, άνθρωποι συχνά συνεσταλμένοι, θα αισθάνονταν άσχημα αν χρησιμοποιούσαν μεγάλα λόγια όπως «το Κάλλος». Θα το θεωρούσαν μάλλον επιδεικτικό να μιλάνε για την «έκφραση της συγκίνησής τους» και να μεταχειρίζονται ανάλογες εντυπωσιακές φράσεις. Τέτοια πράγματα είναι γι’ αυτούς αυτονόητα και βρίσκουν πως είναι ανώφελο και να τα συζητούν. Αυτός είναι ο ένας λόγος – και μοιάζει σοβαρός. Υπάρχει όμως και ο άλλος. Μέσα στις καθημερινές έγνοιες του καλλιτέχνη, αυτές οι ιδέες παίζουν πολύ μικρότερο ρόλο απ’ ό,τι υποθέτουν, νομίζω, οι αμύητοι. Εκείνο που απασχολεί τον καλλιτέχνη, όταν σκέφτεται τι θα σχεδιάσει ή όταν αναρωτιέται αν το έργο του τελείωσε, είναι κάτι που εκφράζεται πολύ δυσκολότερα. Ίσως να έλεγε πως ανησυχεί μήπως δεν το «πέτυχε». Μόνο όταν καταλάβουμε τι εννοεί με τη σεμνή αυτή λέξη, θ’ αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε τι επιδιώκουν πραγματικά οι καλλιτέχνες.

Είναι συναρπαστικό να βλέπεις την προσπάθεια ενός καλλιτέχνη να βρει τη σωστή ισορροπία. Αν τον ρωτούσαμε όμως γιατί έκανε το ένα ή άλλαξε το άλλο, δε θα μπορούσε ίσως να μας απαντήσει. Δεν ακολουθεί πάγιους κανόνες. Βρίσκει ψηλαφιστά το δρόμο του. Μερικοί καλλιτέχνες ή κριτικοί προσπάθησαν κατά καιρούς να διαμορφώσουν κανόνες. Ακολουθώντας τους, οι μέτριοι καλλιτέχνες δεν μπόρεσαν να πετύχουν τίποτα, ενώ οι μεγάλοι, αψηφώντας τους, μπόρεσαν να βρουν μια νέα αρμονία.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να θεσπίσει κανείς κανόνες αυτού του είδους, γιατί δεν είναι δυνατό να προδικάσει τι εντύπωση θα ήθελε να πετύχει ο δημιουργός. Μπορεί να θέλει ακόμη και μια στριγκή, παράφωνη νότα, αν νιώθει πως αυτό χρειάζεται. Εφόσον λοιπόν δεν υπάρχουν κανόνες για να κρίνουμε αν ένα έργο πέτυχε, είναι συνήθως αδύνατο να εξηγήσουμε με λόγια γιατί ακριβώς πιστεύουμε πως αποτελεί μεγάλο έργο τέχνης. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως ένα έργο είναι εξίσου καλό με οποιοδήποτε άλλο, ή πως είναι ανώφελο να συζητούμε για θέματα γούστου. Αν δεν ωφελούν σε τίποτε άλλο οι συζητήσεις για την τέχνη, μας κάνουν τουλάχιστον να κοιτάζουμε προσεχτικά τα έργα, και όσο περισσότερο τα κοιτάζουμε, τόσο συχνότερα παρατηρούμε σημεία που μας είχαν διαφύγει. Έτσι αρχίζουμε να διαισθανόμαστε το είδος της αρμονίας που προσπάθησε να πετύχει κάθε γενιά καλλιτεχνών. Όσο πιο πολύ καταλαβαίνουμε τις αρμονίες, τόσο περισσότερο τις χαιρόμαστε, και στο κάτω κάτω, αυτό είναι το σημαντικό. Η παλιά ρήση ότι δε χωρεί συζήτηση σε θέματα γούστου ίσως είναι σωστή, αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει ν’ αγνοήσουμε το γεγονός ότι το γούστο μπορεί να εξελιχθεί.

Το γούστο στην τέχνη είναι, αναμφισβήτητα, κάτι απείρως πιο περίπλοκο από το γούστο στην τροφή και στο ποτό. Το θέμα δεν είναι μόνο να ανακαλύψεις διάφορες λεπτές γεύσεις, αλλά κάτι πιο σοβαρό και πιο σημαντικό. Σε τελευταία ανάλυση, οι μεγάλοι καλλιτέχνες έδωσαν ό,τι μπορούσαν σ’ αυτά τα έργα, υπέφεραν γι’ αυτά, ίδρωσαν για να τα φτιάξουν, και έχουν, το λιγότερο, το δικαίωμα να ζητήσουν από μας να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι θέλησαν να κάνουν.

Τα όσα μπορούμε να μάθουμε για την τέχνη δεν έχουν τελειωμό. Πάντα μένουν καινούρια πράγματα ν’ ανακαλύψουμε. Τα έργα τέχνης φαίνονται διαφορετικά κάθε φορά που τα κοιτάμε. Μοιάζουν να είναι τόσο ανεξάντλητα και απρόβλεπτα όσο και οι άνθρωποι. Είναι από μόνα τους ένας συναρπαστικός κόσμος, με τους δικούς του παράξενους νόμους, τις δικές του περιπέτειες. Κανένας δεν πρέπει να νομίζει πως ξέρει τα πάντα γι’ αυτόν, γιατί κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να τα μάθει. Τίποτε ίσως δεν είναι τόσο σημαντικό όσο τούτο: για να χαρούμε αυτά τα έργα χρειάζεται ένα φρέσκο μυαλό, ένα μυαλό που να είναι έτοιμο να συλλάβει κάθε νύξη και να ανταποκριθεί σε κάθε κρυμμένη αρμονία, ένα μυαλό που, πάνω απ’ όλα, δεν είναι παστωμένο με ηχηρές λέξεις και στερεότυπες φράσεις. Είναι πολύ καλύτερα να μην ξέρει κανένας τίποτε για την τέχνη, παρά να έχει το είδος της ημιμάθειας που εκτρέφει το σνομπισμό. Ο κίνδυνος είναι πραγματικός. Υπάρχουν π.χ. άνθρωποι που μάθανε, από δω κι από κει, τα απλά πράγματα και που καταλαβαίνουν πως υπάρχουν μεγάλα έργα τέχνης χωρίς καμιά από τις φανερές ιδιότητες της ομορφιάς στην έκφραση και στο σωστό σχέδιο. Οι ίδιοι όμως αυτοί άνθρωποι γίνονται τόσο υπεροπτικοί για τις γνώσεις τους, που τελικά προσποιούνται ότι τους αρέσουν μόνον έργα άσχημα και κακά σχεδιασμένα. Τους κυνηγά ο φόβος μήπως θεωρηθούν αγράμματοι, αν ομολογήσουν πως τους αρέσει κάποιο έργο που είναι έκδηλα ευχάριστο ή συγκινητικό. Καταλήγουν να γίνουν σνομπ, χάνουν την ικανότητα να χαίρονται πραγματικά την τέχνη, και αποκαλούν «πολύ ενδιαφέροντα» όσα θεωρούν περίπου απωθητικά. Δεν θα ήθελα να συμβάλω σε μια τέτοια παρεξήγηση. Προτιμώ να μη γίνω καθόλου πιστευτή, παρά να με πιστέψουν μ’ αυτόν τον άκριτο τρόπο.

Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής γι’ αυτόν τον κίνδυνο της ημιμάθειας και του σνομπισμού, γιατί όλοι έχουμε την τάση να υποκύπτουμε σε τέτοιους πειρασμούς. Δεν είναι δύσκολο να λέμε εξυπνάδες για την τέχνη, γιατί οι λέξεις που μεταχειρίζονται οι «ειδικοί» περί τέχνης χρησιμοποιήθηκαν με τόσο διαφορετικές αφορμές ώστε έχουν χάσει κάθε ακρίβεια. Είναι πιο δύσκολο, αλλά και πολύ πιο ικανοποιητικό, να κοιτάξουμε ένα έργο με νέο μάτι και να ξανοιχτούμε σ’ ένα ερευνητικό ταξίδι – από το οποίο κανείς δεν ξέρει τι μπορεί ν’ αποκομίσει. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να μάθουμε να τα χαιρόμαστε αυτά καθεαυτά.

 

------------------------------------------------------------

 

το παραπάνω ποστ ειναι πλαγιαρισμός (κλεμμένο κείμενο)  απο πτυχιακή εργασια

"ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ." - ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 2006

Επεξεργασία Νοεμβρίου 4, 2016 από Kabuki

[zoo]

λακώνισσα

 

κάτσε να διαβάσουμε τώρα

[PHOTOGRAPHER]

''Τι πιστεύετε πως είναι ο καλλιτέχνης;

 

Ένας ανόητος ο οποίος έχει απλά μάτια αν είναι ζωγράφος ή αυτιά αν είναι μουσικός; Αντίθετα, την ίδια στιγμή είναι ένα πολιτικό ον, το οποίο διαρκώς ανταποκρίνεται σε σπαραξικάρδια, φλογερά ή χαρούμενα γεγονότα και απέναντι στα οποία παίρνει θέση με ποικίλους τρόπους. Όχι, η ζωγραφική δε γίνεται για να διακοσμεί διαμερίσματα. Είναι ένα εργαλείο πολέμου για να επιτίθεται, αλλά και να αμύνεται ενάντια στον εχθρό": Pablo Picasso, 1945.

 

Ξαναρώτα τον αργότερα όταν τα κονόμησε!!!! 

[zoo]

τα όπλα είναι ακριβά

[Σνούπης.]

Ξαναρώτα τον αργότερα όταν τα κονόμησε!!!! 

δεν με ενδιαφερει αν καποιος τα κονομησει απο κατι η οχι.οι σκεψεις που με εκφραζουν,μενουν.ο καθε ενας το εξηγει οπως θελει αυτο το κομματι.αλλα δεν θα ξεκινησω τωρα κουβεντα με επιφανιακες αποψεις,οπως ''μετα ειχε λευτα=αρα ηταν καπιταλιστης=αρα δεν κανει τεχνη '' ή''η φωτογραφια δειχνει τον Μικυ με μια σβαστικα=προβαλει μαλ@κιες εντυπωσιασμου''η δεν ξερω και γω τι...η υλιστικη προβοκατσια πρεπει πλεον να σταματησει for God's sake.