ΑΛΙΞ

[Laz33]

49 λεπτά πριν, CaptainMarvel17 είπε:

 

Κι όμως, είναι πάρα πολύ καλά. Ειδικά η "Χρυσή Σφίγγα". Πάντως είναι κρίμα που η Μαμούθ δεν κυκλοφόρησε και τα υπόλοιπα τεύχη (καθώς δεν έχουν βγει στα Αγγλικά, εκτός από scanlations των 15 πρώτων τευχών).

 

Εγώ έχω τα 9 της Μαμούθ, αλλά τον "Τελευταίο Σπαρτιάτη" τον έχω στις εκδόσεις του Σαμούχου μαζί με τα άλλα δύο. Συνολικά 12 τεύχη δηλαδή.

 

Μακάρι κάποτε να κυκλοφορήσουν και τα υπόλοιπα στα Ελληνικά ή έστω στα Αγγλικά. Είναι διακαής πόθος.  Ωραία σειρά (και πανάκριβη όταν είχε πρωτοβγεί στην Ελλάδα γι' αυτό άλλωστε και πάτωσε στις πωλήσεις δυστυχώς).

 

Ναι, μου ΄κανε κι εμένα εντύπωση που δεν έχουν βγει στ΄αγγλικά παρά μόνο σε scanlation.
btw ξεκίνησα να διαβάζω το τεύχος #14 (Τhe Prey of the Volcano). Ενδιαφέρον έχει. Βασικά είναι μια εξωτική περιπέτεια σ΄ένα ηφαιστειογενές νησί. Δεν έχει σχέση με τη θεματολογία της σειράς. Αλλά δεν με χαλάει

Μην περιμένεις να συνεχίσει τη σειρά η Μαμούθ. Εδώ άλλες κι άλλες πολύ πιο εμπορικές δεν συνεχίζει.

Ίσως άλλη εταιρεία αλλά και πάλι δύσκολα.
Και να σου πω την αλήθεια απ΄τη στιγμή που γαλλοβελγικά βγαίνουν με το σταγονόμετρο στην Ελλάδα, θα προτιμούσα να δω κάποια άλλη καλύτερη σειρά να εκδίδεται ή να συνεχίζεται, όπως πχ Μπλέικ και Μόρτιμερ ή Θόργκαλ

 

Επεξεργασία Οκτωβρίου 17, 2020 από Laz33

[germanicus]

Χαίρομαι που έβαλες τόσο ψηλά τον Σπαρτιάτη  Αυτό το είχα διαβάσει μικρός στις εκδόσεις Σαμούχου και είχα καραεντυπωσιαστεί. Τα χρώματα, οι στολές, τα κτήρια... Ήταν έπος

 

 

[Kurdy Malloy]

On 17/10/2020 στο 1:50 ΜΜ, Laz33 είπε:

Μην περιμένεις να συνεχίσει τη σειρά η Μαμούθ.

Και άλλη εκδοτική, με έμφαση στο ρετρό, να το βάλει σε κανένα πολυσυλλεκτικό περιοδικό δε θα με χαλούσε  

[Mandrake]

Εκεί δε θα χάνεται η λεπτομέρεια του σκίτσου στον περιβάλλοντα χώρο, ,όμως, λόγω μεγέθους των καρέ;

[Kurdy Malloy]

Φυσικά και θα χάνεται. Αν και αυτό είναι ένα πλεονέκτημα της ligne claire. Είναι σαφές το σχέδιο σε οποιοδήποτε μέγεθος.

[Loss]

Αντικαταστάθηκαν τα εξώφυλλα των τευχών 8, 9 και 10 και προστέθηκαν τα οπισθόφυλλα τους.

[Indian]

Τα εξώφυλλα των άλμπουμ #01 - 07 αντικαταστάθηκαν με μεγαλύτερης ανάλυσης και προστέθηκαν και τα οπισθόφυλλά τους.  

 

 

[Rackham le Rouge]

On 17/6/2008 στο 3:29 ΜΜ, germanicus είπε:

Αντιγράφω από το Comicon #1

 

"ΟΤΑΝ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΣΥΝΟΜΙΛΗΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΗΡΟΔΟΤΟ"

Συχνά όταν βουλιάζουμε στον αναπαυτικό καναπέ και φοβισμένα αναζητούμε στην ομοιομορφία των εικόνων της τηλεόρασης τη διαφορετικότητα, ξεσπάνε μέσα μας μικρές εξεγέρσεις που προκαλούν τις αισθήσεις μας.

Η επιθυμία για δημιουργική απόδραση - άρα και καινούργιες οδούς σκέψης - γίνεται αίτημα και φυσικά ο ορισμός της δημιουργικής απόδρασης είναι ένας : τα ταξίδια. Η σκέψη και μόνο ενός απολαυστικού ταξιδιού είναι ικανή να εξάψει και την πιο μουδιασμένη φαντασία.

Ο "Αλίξ" είναι το απόλυτο ταξίδι. Είναι το ταξίδι στο χρόνο. Στην περιπέτεια. Στην ιστορία. Είναι το όνειρο κάθε φιλόδοξου ατόμου που επιδιώκει να κεντρίσει τα όριά του. Είναι η καλά κρυμμένη τυχοδιωκτική πλευρά των ψυχών. Μπροστά στα μάτια μας, έχουμε την αίσια αποκάλυψη μιας χορταστικής υπερπαραγωγής, ενός μοναδικού υπερθεάματος. Ενός ιστορικού γεγονότος. Ο τηλεοπτικός οφθαλμός του Jacques Martin τρυπάει τον ουρανό για να χαρτογραφήσει αρχικά την αρχαία Μεσόγειο και να περιγράψει στη συνέχεια τους μικρούς της κόσμους με τους μεγάλους ανθρώπους. Ένας λάτρης των αρχαίων πολιτισμών προσφέρει απλόχερα την πιο διεισδυτική και αναλυτική εικόνα τους. Ποιος είναι ο Αλίξ; Δεν είναι άλλος από εκείνον που κρυφάκουσε τον Οδυσσέα να συνομιλεί με τον Ηρόδοτο. Το ταξίδι γίνεται ο μοχλός για την αφήγηση της ιστορίας. Εάν κανείς κλείσει τα βλέφαρά του και διασκεδάσει για μερικά δευτερόλεπτα τη σκέψη του με εικόνες αρχαίων πολιτισμών της Μεσογείου, είναι βέβαιο πως οι εικόνες τούτες θα μοιάζουν εκπληκτικά με αυτές του δημιουργού του Αλίξ.

Αποενοχοποιημένος από τις συχνά υστερικές και βιασμένες ενέργειες εντυπωσιασμού το έργο αναδιπλώνεται με τρόπο εξαντλητικό, μα διόλου κουραστικό, σαν ένα εγχειρίδιο ιστορίας με βαθιά κοινωνιολογική σκέψη.

Με ένα πολύχρωμο μαγικό ραβδί, ζωντανεύουν μονομιάς τα αγάλματα των αρχαίων Ελληνικών και Ρωμαϊκών ναών. Η πλαστική του Πραξιτέλη και των άλλων γλυπτών κινείται αριστουργηματικά στα "κλασικά" καρέ του Jacque Martin. Το σκίτσο του δίνει πνοή, αναγεννά τα μαρμάρινα αγάλματα, χαρίζοντάς του Διονυσιακές χορευτικές φιγούρες.

Η πληθωριστική αυτή διάθεση, όχι μόνο στην εικόνα αλλά και στο λόγο, μοιάζει με ριψοκίνδυνο πείραμα αφού εύκολα κανείς ολισθαίνει στην επιδειξιμανία, στο show, στη φλυαρία. Όμως, η γιορτή αυτή σχεδιάζεται με εξαιρετικά καθαρές γραμμές, απόρροια μιας εξαιρετικά καθαρής σκέψης: του ορθολογισμού του Jacques Martin.

Για μια στιγμή απέναντι στη λογική του δημιουργού αισθανόμαστε λιγότερο ενεργοί. Η "μη-συμμετοχή" όμως τη στιγμή της ανάγνωσης, μετουσιώνεται σε αυτοκατευθυνόμενη δράση με το γύρισμα της σελίδας. Εκστατικοί ανατρέχουμε σε όλη τη βιβλιογραφία μας για τους αρχαίους πολιτισμούς και ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας για να ψηλαφίσουμε τα απομεινάρια τους. Το ερέθισμα έχει μεταβάλλει τη διάθεσή μας αιφνιδιαστικά.

Μήπως έχουμε να κάνουμε με μια μονόδρομη σχέση; Μήπως έχουμε απέναντί μας έναν υπερόπτη διδακτικό τύπο που επιδεικνύει τη δύναμη των γνώσεών του, αδιαφορώντας για το αν οι αναγνώστες του γνωρίζουν πως οι Ηράκλειες Στήλες (σελ.30), είναι ο τελευταίος βράχος της Μεσογείου, το Γιβραλτάρ ; Κατηγορηματικά όχι ! Γιατί ο Jacques Martin είναι ο Αλίξ. Είναι το μικρό αμούστακο αγόρι που κάνει λάθη, έχει αδυναμίες και συχνά ψελίζει το φόβο του για το άγνωστο. Ζητά το διάλογο, επιθυμεί την αρωγή, όχι όμως στη στατική της μορφή. Θέτει κι άλλα ερωτήματα, μας γνέφει για να τον ρίξουμε σε νέα ταξίδια όπου θα γνωρίσει κι άλλο την ιστορία.

Όπως μας παροτρύνει, έτσι περιμένει να τον παροτρύνουμε. Ίσως η λέξη κλειδί του έργου είναι παρότρυνση, διότι όποτε κι αν είναι φανερωμένη, δηλαδή ακάλυπτη η αλήθεια, ο καλλιτέχνης στρέφεται πάντα με συνεπαρμένο μάτι σε εκείνο που εξακολουθεί να είναι καλυμμένο.

Υ.Γ. Σε μια ακραία σκέψη, οι περιπέτειες του Αλίξ θα έπρεπε να διδάσκονται στο σχολείο!

Λ.Ξ.

GRANF RESPECT!

 

[Indian]

Μία περίληψη του τίτλου η οποία αλιεύθηκε από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο της Μαμούθ. Την βάζω για αρχειακούς λόγους.  

 

 

 

[Kurdy Malloy]

Ξεκίνησα πρόσφατα να διαβάζω πάλι αυτή τη σειρά με σκοπό να διαβάσω και ότι βγήκε ως τώρα (πρέπει να το έχω αφήσει στο 25). Από το 1. Τα 1 και 2 δεν είναι αυτής της έκδοσης οπότε τα διάβασα από τον Σαμούχο. Σιγά σιγά να γράψω 2 κουβέντες λοιπόν. Παμ!

 

1. Αλίξ ο Ατρόμητος & 2. Η Χρυσή Σφίγγα

 

- Η σειρά ξεκίνησε να δημοσιεύεται στο περιοδικό Tintin 16/9/48 στο Βέλγιο, ενώ βρισκόταν και στο πρώτο γαλλικό Tintin που ξεκίνησε περίπου ένα μήνα αργότερα. Για να πάρουμε μία ιδέα, στην πρεμιέρα του γαλλικού Tintin ξεκίνησε με Τεντέν στη χώρα του Μαύρου Χρυσού, Το μυστικό του ξιφία, Το Στρατόπλοιο Η22 και την Οδύσσεια του Κορεντέν Φελντοέ του Πολ Κυβελιέ. Και άλλες σειρές που ούτε εμένα ούτε σε κανέναν άλλο δε θα λένε κάτι.

 

Αυτό που μου προξένησε εντύπωση είναι ότι πλέον μαζί με τον Ερζέ και τον Γιάκομπς, ο Μαρτέν θεωρείται από τους βασικούς εκφραστές της ligne claire, αλλά στην πρώτη του δουλειά δεν έχει καμία σχέση με αυτό το στυλ, περισσότερο θυμίζει τον Κυβελιέ και τον Κορεντέν. Επίσης παρά το ότι είχε έναν γενικό τίτλο η ιστορία, δε φαίνεται να έχει κάποια συνοχή. Υπάρχει μία γενική πλοκή που θα φέρει τον Αλίξ στη Ρώμη, αλλά αυτό είναι συρραφή μονοσέλιδων ή δισέλιδων περιπετειών μικρής συνοχής. Η πρώτη ιστορία δημοσιεύτηκε σε τόμο μόλις το 1956 άρα δεν υπήρχε αρχικά στο μυαλό του δημιουργού να βγει μία ιστορία με συνοχή.

 

Η δεύτερη ιστορία μοιάζει να ακολουθεί το μοτίβο το ίδιο. Θα ήθελα να δω αν εξ αρχής δημοσιεύτηκε ως Χρυσή Σφίγγα γιατί οι πρώτες σελίδες περιγράφουν την μάχη της Αλέσιας (δεν ξέρω που είναι αυτό το μέρος) ώσπου ξαφνικά ο Καίσαρας αποφασίζει να στείλει τον Αλίξ στην Αίγυπτο να λύσει μία υπόθεση (τρέχα γύρευε). Από την Αίγυπτο και μετά η υπόθεση μοιάζει να συμμαζεύεται και αποκτά το κόμικ κάποια δομή. 

 

Η υπόθεση έχει τα χαρακτηριστικά της εποχής. Κάκιστοι κακοί, απίστευτες συμπτώσεις και ένας arch enemy ο οποίος έχει μερικά θετικά, όπως δηλαδή ότι έχει λόγο ύπαρξης και δεν είναι ο δαιμονικός και εμμονικός κακός που κάνει τη ζωή του πρωταγωνιστή δύσκολη. Ο Σαμούχος τον είπε Αρβάκιο, μετά Αρβασή (Arbaces το πρωτότυπο), η Μαμούθ κράτησε το πρώτο. Στη δεύτερη ιστορία ο Αλίξ γνωρίζει και τον Ενάκ, σύντροφο στις περιπέτειες ή και κάτι παραπάνω σύμφωνα με αρκετή κουβέντα την οποία δεν ξέρω πως θα αξιολογήσω, βρίσκω πιο λογικό να υπήρχε ένα sidekick στα πρότυπα της εποχής, όπως ο Μιλού, ο Ρόμπιν ή ο Μπάκι.

 

Συμπέρασμα: Νομίζω ότι καλώς η Μαμούθ τα παρέλειψε αυτά τα 2 άλμπουμ, όσο και να με εκνεύριζαν οι παραπομπές σε αυτά στα επόμενα τεύχη. ΟΚ μαθαίνουμε πως ο Γαλάτης σκλάβος έγινε πλούσιος ρωμαίος, πως μπήκε στη ζωή του ο Αρβάκιος και πως ο Ενάκ, αλλά μέχρι εκεί. Προχωράμε από το 3.

[ProfPhillipMortimer]

Φίλε Κουρντι,

 

μπράβο για την προσπάθεια σου και το θάρρος σου να διαβάσεις ΑΛΙΞ.

 

έχω όλα τα άλμπουμ της Μαμούθ και μπορώ να σου πω, πως αν και έχω προσπαθήσει πάνω από 5 φορές δεν έχω καταφέρει να τα διαβάσω. 

 

Απαράδεκτες ιστορίες δυστυχώς ...

 

διάβασα και ψιλοευχαριστήθηκα όμως το σύγχονο Alix Senator ...

 

κάτι είναι και αυτό χαχαχαχα

 

 

 

[Kurdy Malloy]

Μπα, δε θα το έλεγα. Οι ιστορίες μου αρέσουν. Δε μου αρέσει η παλαιακή αφήγηση με τα ατελείωτα captions που εξηγούν αυτό που έτσι κι αλλιώς βλέπεις, αλλά αυτό είναι θέμα και των Blake et Mortimer. Και φυσικά μου αρέσει πάρα πολύ η ligne claire γι αυτό και οι πρώτες ιστορίες δε μου έκατσαν καλά. Γενικά θα ήθελα να έβλεπα τη συνέχεια στα ελληνικά, πολύ περισσότερο από κάτι Φάντομ ή Ελ Ζαμπάτο ή Κάπταιν Μίκι που είδαμε. Ειδικά γιατί η ligne claire είναι η πιο διαχρονική τεχνική της εποχής, διαβάζεις κόμικς των 40ς και είναι λες και βγήκαν πρόσφατα.

[Paris]

1 ώρα πριν, Kurdy Malloy είπε:

... από κάτι Φάντομ ή Ελ Ζαμπάτο ή Κάπταιν Μίκι που είδαμε.

Ειδικά γιατί η ligne claire είναι η πιο διαχρονική τεχνική της εποχής, διαβάζεις κόμικς των 40ς και είναι λες και βγήκαν πρόσφατα.

Διάβασα πρόσφατα κάποια Αλίξ και Πίκο Τρομερό, αν και έχουν αρκετά θέματα καραγούστραρα και φυσικά είναι ολόφρεσκα συγκριτικά με τα σαπίλες της ίδιας ή ακόμα και μεταγενέστερης εποχής τύπου Ελ Ζαμπάτο ή Παιδί Πάνθηρα ή Τερματοφύλακα γιατρό ή ακόμα χειρότερα Στορμ που έχει βγει τόσες φορές στα Ελληνικά χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ τον λόγο.

[Laz33]

12 ώρες πριν, ProfPhillipMortimer είπε:

Φίλε Κουρντι,

 

μπράβο για την προσπάθεια σου και το θάρρος σου να διαβάσεις ΑΛΙΞ.

 

έχω όλα τα άλμπουμ της Μαμούθ και μπορώ να σου πω, πως αν και έχω προσπαθήσει πάνω από 5 φορές δεν έχω καταφέρει να τα διαβάσω. 

 

Απαράδεκτες ιστορίες δυστυχώς ...

 

διάβασα και ψιλοευχαριστήθηκα όμως το σύγχονο Alix Senator ...

 

κάτι είναι και αυτό χαχαχαχα

 

 

 

 

Αν ξεκίνησες απ΄τα πρώτα λογικό να ξενέρωσες.
Στρώνει μετά το πράμα πάντως.
Διάβασε τον Τελευταίο Σπαρτιάτη για αρχή.
Θεωρώ είναι το πιο ενδιαφέρον απ΄αυτά που έβγαλε η Μαμούθ.

Αν δεν σ΄αρέσει ούτε αυτό τότε μάλλον δεν είναι για σένα η σειρά

 

[ProfPhillipMortimer]

έχω προσπαθήσει πολλές φορές γιατί:

 

1. μου αρέσει το σκίτσο και είμαι φαν της καθαρής γραμμής

 

2. με ενδιαφέρει η θεματολογία και η ιστορική περίοδος που εξελίσσεται η σειρά 

 

Το σενάριο που για μένα είναι το 80% του αν θα απολαύσω ένα κόμικ, το θεωρώ γελοίο, όχι απλά παλαιού στυλ, γεμάτο ευκολίες τεμπέλικες επιλογές και άθλιο character development και ανόητη και βαρετή πλοκή.

 

Όταν έχω χρόνο θα δώσω μία τελευταία ευκαιρία στον Τελευταίο Σπαρτιάτη. Ευχαριστώ για το tip φίλε Λαζ !!!

[Kurdy Malloy]

Θα ήθελα να τα αναπτύξω στην πορεία αλλά ας πούμε ορισμένα πράγματα. 

1. Ο Μαρτέν έχει πολύ καλύτερο character development από όλους τους άλλους σύγχρονούς του. Τόσο ο Ερζέ, όσο και ο Γιάκομπς έχουν πρακτικά ανύπαρκτο, ο Μαρτέν έφτιαξε ενδιαφέροντες χαρακτήρες με αλληλεπιδράσεις. Τόσο ο Αξελ Μποργκ όσο και Αρβάκιος ήταν κάτι παραπάνω από rivals, o Αρβάκιος λιγότερο και για αυτό κόπηκε και σχετικά γρήγορα. Ο Αλίξ και ο Ενάκ είχαν τέτοια εξέλιξη που έφτασαν να θεωρούνται ως gay σύμβολο σε μία περίοδο σαφώς πιο δύσκολη. Οπότε δεν θα συμφωνήσω, με δεδομένο ότι μιλάμε για ένα BD a suivre σε παιδικό περιοδικό.

 

2. Τα σενάρια είναι αρκετά άνισα. Είναι λίγο hit or miss η σειρά. Αλλά οι ευκολίες και οι συμπτώσεις ήταν σε κάθε περίπτωση η νόρμα μέχρι τα 90ς ή έστω τα 80ς. Δεν είναι κάτι που το καταλογίζω σε αυτή τη σειρά ιδιαίτερα. Κάτι όμως που διάβασα και μου άρεσε είναι ότι ενώ ο Αλίξ είχε και εκπαιδευτικό χαρακτήρα και έδινε παράλληλα πολλές πληροφορίες για την εποχή (εξ ου και το spin off Τα ταξίδια του Αλίξ) δεν το κάνει δασκαλίστικα. Ο Αλίξ είναι ένας νέος που ανακαλύπτει τον κόσμο του και μαζί του τον ανακαλύπτουμε κι εμείς. Ή τον εξηγεί στον μικρότερο Ενάκ και μαζί και σε μας.

 

3. Τα τεύχη μεταξύ τους έχουν πολλές φορές άλματα ποιότητας από το ένα στο άλλο. Ο λόγος είναι ότι ο Μαρτέν έγραφε εναλλάξ Αλίξ και Λεφράνκ οπότε διαδοχικά τεύχη Αλίξ μπορεί να έχουν και 2 χρόνια εξέλιξης ανάμεσά τους.

[germanicus]

On 4/15/2024 at 12:27 AM, Kurdy Malloy said:

Αυτό που μου προξένησε εντύπωση είναι ότι πλέον μαζί με τον Ερζέ και τον Γιάκομπς, ο Μαρτέν θεωρείται από τους βασικούς εκφραστές της ligne claire, αλλά στην πρώτη του δουλειά δεν έχει καμία σχέση με αυτό το στυλ, περισσότερο θυμίζει τον Κυβελιέ και τον Κορεντέν. Επίσης παρά το ότι είχε έναν γενικό τίτλο η ιστορία, δε φαίνεται να έχει κάποια συνοχή. Υπάρχει μία γενική πλοκή που θα φέρει τον Αλίξ στη Ρώμη, αλλά αυτό είναι συρραφή μονοσέλιδων ή δισέλιδων περιπετειών μικρής συνοχής. Η πρώτη ιστορία δημοσιεύτηκε σε τόμο μόλις το 1956 άρα δεν υπήρχε αρχικά στο μυαλό του δημιουργού να βγει μία ιστορία με συνοχή.

Αυτό είναι γενικό φαινόμενο σε πάρα πολλά παλιά BD. Προφανώς η εξήγηση είναι ότι ξεκίνησαν για να δημοσιεύονται σελίδα-σελίδα κάθε εβδομάδα, άρα είναι έντονα τα χαρακτηριστικά ενός τέτοιου είδους έκδοσης παρόλο που εξ'αρχής ήθελε να αφηγηθεί κάποια μεγαλύτερη ιστορία. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό κράτησε αυτό το φαινόμενο για πρωτοεμφανιζόμενες σειρές. Εικάζω ότι κάπου στα late 50s-early 60s είχαν όλοι υιοθετήσει τον "μοντέρνο" (για τότε) τρόπο γραφής όπου το όλον υπερίσχυε του επί μέρους.

Όντως έχω και εγώ θέμα πλέον να διαβάσω τα Άλιξ. Δυσκολεύομαι με το παλιακό στυλ τους. Έχω διαβάσει όλα τα του Σαμούχου και της Μαμούθ, αλλά στο τέλος τα είχα ψιλοβαρεθεί της Μαμούθ. Κάπου, κάτι, κάπως... 

Από εκεί και πέρα όμως. Ω, από εκεί και πέρα... Ο Τελευταίος Σπαρτιάτης είναι βαθιά μέσα στην καρδιά μου  Τον είχα διαβάσει πιτσιρικάς (προφανώς από Σαμούχο) και είχα πάθει σοκ με τα χρώματα, το σχέδιο και τις στολές. Ήταν συγκλονιστικά καλή και πιστή η αναπαράσταση τότε, παραμένει συγκλονιστικά καλή και σήμερα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που έφτιαξε σε κάποια φάση όλα τα άλλα με σχέδια από Ελλάδα, Ρώμη και Αίγυπτο. Είχε κάνει πραγματικά καλή έρευνα και γούσταρε να τα σκιτσάρει. Προφ, καταλαβαίνω πολύ καλά τη δυσκολία να τα διαβάσεις (καίτοι στα δικά μου μάτια έχουν παρόμοια θέματα με τα Μπλέηκ και Μόρτιμερ ), αλλά στην απολύτως χειρότερη, αφού ήδη τα έχεις, αξίζει να χαζολογήσεις το σχέδιο μέσα. Αρρώστια  

 

Τον ξαναδιάβασα πριν μερικούς μήνες τον Τελευταίο Σπαρτιάτη. Για απειροστή φορά  οκ. Σεναρικά κάνουν μπαμ τα θέματά του πλέον. Αλλά αυτό το σχέδιο....... ω αυτό το σχέδιο...  

 

 

[Laz33]

Εντάξει, μη συγκρίνουμε με Μπλέικ & Μόρτιμερ.
Μόνο στο στυλ αφήγησης (μπαλονάκια που περιγράφουν αυτό που βλέπεις) και στο σχέδιο (αυτό της ligne claire, που το έχουν ένα σωρό κόμικς αυτής της σχολής) μοιάζουν.
Κατά τ΄άλλα τα σενάρια στα Μ&Μ έχουν απείρως μεγαλύτερη ποικιλία και είναι σαφώς πιο ενδιαφέροντα.
Αλλά από κάτι Βάσκο για παράδειγμα ή τον Ωρίωνα (επίσης του Μαρτέν), προτιμώ τον Αλίξ εννοείται

[Kurdy Malloy]

Δεν τα συνέκρινε κανείς, στο θέμα εξέλιξης χαρακτήρων όμως πρακτικά δεν υπάρχει και στο σχέδιο είναι προφανώς συγκρίσιμα. Βέβαια εγώ δεν περίμενω ούτε απαιτώ να εξελίσσονται οι χαρακτήρες σε a suivre παιδικό (κατά βάση) BD, αλλά αφού αναφέρθηκε. 

[Kurdy Malloy]

3. (1) Το καταραμένο νησί (L'île maudite)

 

 

H τρίτη ιστορία του Αλίξ ξεκίνησε να δημοσιεύεται στις  6/2/51 στο βέλγικο Τεντέν. Εκδόθηκε σε τόμο το 1957 και στην πορεία άλλαξε εκδότη (και εξώφυλλο) για να καταλήξουμε το 1984 στο εξώφυλλο που είχαμε και στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά αν και η προηγούμενη ιστορία τελείωσε μόλις στο προηγούμενο τεύχος, η νέα ιστορία ανακοινώθηκε με τον τίτλο της και αφιερωμένο εξώφυλλο. Γεγονός που μας δείχνει ότι πλέον έχουμε μπει καθαρά σε διάρθρωση βάσει ιστοριών και όχι όπως βγει και μίας αυξανόμενης δημοφιλίας του χαρακτήρα. Παρόλα αυτά η δομή είναι στη βάση της σελίδας και έχουμε κάτι σαν υποχρέωση να συμβαίνει κάτι "σημαντικό" κάθε σελίδα με την απαραίτητη αγωνία του κάτω δεξιά καρέ. Αυτό βέβαια βλάπτει το build up των υποθέσεων κατά τη γνώμη μου.

 

 

Η ιστορία είναι και πάλι λίγο εμείς για αλλού τραβήξαμε κι αλλού η ζωή μας πάει. Ξεκίνησε ο Αλίξ να εξιχνιάσει μία περίεργη κατάσταση στη ρωμαϊκή πλέον Καρχηδόνα και καταλήξαμε να έχουμε πάρει μέρος σε έναν φοινικοαιγυπτιακό ανταγωνισμό σε κάποια νησιά που θυμίζουν τα Κανάρια και κάτι τέτοια. Εκεί φυσικά βρίσκουμε έναν ανταγωνιστή της Ρώμης που προσπαθεί με steam punk μέσα και τεχνικές να κατακτήσει τον κόσμο. Η υπόθεση είναι βασισμένη σε υπαρκτές εφευρέσεις ή ιδέες του Αρχιμήδη φυσικά με μπόλικη δημιουργική φαντασία, κανένα πρόβλημα εκεί. Εννοείται πως στη μέση του Ατλαντικού βρέθηκε ως βοηθός του ηγέτη των "κακών" ο Αρβάκιος. Δε χρειάζεται να σποϊλάρουμε την υπόθεση και την κατάληξη περεταίρω αν και το εξώφυλλο του τεύχους στα ελληνικά (το τρίτο κατά σειρά) είναι από μόνο του μέγα σπόιλερ

 

To σχέδιο έχει σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την υπόθεση. Πλέον μιλάμε για ένα από τα κλασσικότερα έργα της καθαρής γραμμής. Αν και στο παραπάνω εξώφυλλο αυτό δε γίνεται άμεσα αντιληπτό, ειδικά προς το τέλος της ιστορίας, έχουμε όλα τα στοιχεία της τεχνικής αυτής. Καθαρά πρόσωπα, εξαιρετικά τοπία. Πολύ όμορφη εικονογράφηση αν και ακόμα δεν έχει ισορροπήσει, είναι αυτή τη φορά προς το απλοποιημένο.

 

Τώρα όσον αφορά τους χαρακτήρες, ο Αλίξ παρουσιάζεται ως Αλίξ Γράκχος κανονικότατος Ρωμαίος αν και νεαρός. Ο Ενάκ παράτησε την Αίγυπτο μετά τον θάνατο του κηδεμόνα του και ήρθε να βρει τον Αλίξ για να ζήσουν μαζί από ότι υποθέτουμε. Και υπάρχει και ο ανταγωνιστής Αρβάκιος που μάλιστα στο τέλος της υπόθεσης παρουσιάζεται νεκρός. Προσοχή, δεν το άφησε αμφιλεγόμενο, τον παρουσιάζει πνιγμένο. Άλλοι χαρακτήρες δεν επανέρχονται. Επίσης υπάρχει ένας χαρακτήρας ο Απόλλων που έχει θέση comic relief για πρώτη φορά στη σειρά.

 

A suivre

[ProfPhillipMortimer]

μετά από τις εξαιρετικές αναλύσεις και πληροφορίες των φίλων αποφάσισα να αξιοποιήσω τα Αλιξ μου ως εξής:

 

Θα σκανάρω και θα εκτυπώσω τα τεύχη και θα γράψω στα μπαλονάκια ένα δικό μου σενάριο που θα με ικανοποιεί για να απολαύσω το όμορφο BD σχέδιο του κόμικ

 

Έτσι win win, θα απολαμβάνω το σχέδιο χωρίς να εξοργίζομαι από το σενάριο !!!

[Indian]

Πλάκα - πλάκα αυτή η πολιτική είναι μία πρώτης τάξεως λύση για τα σενάρια που δεν μας αρέσουν. Διαβάζουμε ένα κόμικ κι όπου διαφωνούμε με το σενάριο... γράφουμε από επάνω το δικό μας!

 

 

[Kurdy Malloy]

4. (2) Η τιάρα του Οριμπάλ (La tiare d'Oribal)

 

 

Η 4η ιστορία του Αλίξ ξεκίνησε να δημοσιεύεται στις 19/10/1955 στο βελγικό Τεντέν, ενώ σύμφωνα με την πάγια τακτική ξεκίνησε να δημοσιεύεται στο γαλλικό αδερφάκι του ένα μήνα μετά. Ολοκληρώθηκε στις 19/12/1956 και δημοσιεύτηκε σε άλμπουμ τον 8/1958. Ακολουθείται βέβαια η πολιτική της έκδοσης μίας σελίδας εβδομαδιαίως αλλά η ιστορία πλέον είναι εντελώς συμπαγής και ακολουθούμε συγκεκριμένη πλοκή από την αρχή ως το τέλος. Μεσολάβησαν πάνω από τρία χρόνια από την προηγούμενη ιστορία, το μισό διάστημα ήταν λόγω της συγγραφής της πρώτης περιπέτειας του Λεφράνκ στα ίδια περιοδικά και το άλλο μισό πέρασε χωρίς κάποια δημοσίευση. 

Η υπόθεση είναι ένα escort mission. Το πρώτο που αναλαμβάνει ο ήρωας. Μετά από μία καταστροφή ενός ρωμαϊκού στρατοπέδου στου διαβόλου τη μάνα κάπου κοντά στη Μεσοποταμία, ο Αλίξ με τον Ενάκ αναλαμβάνουν να συνοδέψουν το νεαρό διάδοχο του θρόνου Οριμπάλ μαζί με το θησαυρό του στην χώρα του και την φανταστική πόλη του Ζουρ-Μπακάλ, η οποία έχει αγάλματα και αρχιτεκτονική που θυμίζουν έντονα Ασσυρία. Εκεί η ντόπια ολιγαρχία θέλουν να αντικαταστήσουν τον νεαρό διάδοχο και να βάλουν χέρι στη μαγική του τιάρα. Πίσω από αυτή συνομωσία βρίσκεται για 4ο συνεχόμενο άλμπουμ ο Έλληνας Αρβάκιος (Arbacès) o οποίος έχει καταλάβει τη θέση του Μεγάλου Βεζίρη. Ακολουθεί ένα κυνηγητό στις εκτάσεις της χώρας μεταξύ των πρακτόρων του Αρβάκιου και των πιστών του νόμιμου βασιλιά για την τιάρα και τα υπόλοιπα δε θα τα πω, διαβάστε κάτι και μόνοι σας. 

 

Η υπόθεση πλέον είναι πολύ στιβαρή, έχει βέβαια μερικές παιδικές ασθένειες της εποχής, όπως η απαραίτητη ύπαρξη του ίδιου ανταγωνιστή, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας Έλληνας τυχοδιώκτης έγινε μεγάλος Βεζίρης σε ένα μεσοποταμιακό βασίλειο κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του τότε γνωστού κόσμου από πνιγμένος και καταστραμμένος. Και φυσικά από σατανική σύμπτωση έπεσε και πάλι στο δρόμο του Αλίξ. Αλλά ΟΚ δεν είχαμε 2024, είχαμε 1955 και αυτά ήταν πιο λογικά τότε.

 

Το σχέδιο έχει φτάσει σε ένα εκπληκτικό στάδιο. Μιλάμε για άψογο σχέδιο της καθαρής γραμμής, έχουν επιστρέψει και κάποιες λεπτομέρειες που στο τέλος του #3 είχαν αφαιρεθεί. Το δε τοπίο της Μέσης Ανατολής και Μεσοποταμίας είναι πραγματικά εκπληκτικό σου δίνεται η εντύπωση ότι πραγματικά ταξιδεύεις σε τόπο και χρόνο. Ενώ κάποια καρέ θυμίζουν έργο τέχνης.

 

Στην εξέλιξη πλοκής και χαρακτήρων έχουμε μόνο για άλλη μια φορά μόνο τρεις χαρακτήρες που επανέρχονται. Ο Αλίξ και ο Αρβάκιος για 4η φορά και ο Ενάκ για 3η. Ο Αλίξ είναι ένας νεαρός θαρραλέος αξιωματικός, ενώ ο ρόλος του Ενάκ είναι πιο σημαντικός. Είναι η κινητήρια δύναμη της υπόθεσης. Μόλις πάει κάτι να λυθεί ή να κερδηθεί ο Ενάκ θα πάθει κάτι, θα κάνει κάποιο λάθος ή θα αιχμαλωτιστεί για να περιπλέξει την κατάσταση. Δεν προσφέρει κάτι στη λύση της υπόθεσης, κάθε άλλο, μιλάμε για κανονικό βαρίδι. Το ενδιαφέρον είναι ότι και σχεδιαστικά ελάχιστες φορές έχει σχεδιαστεί ανφάς σε πρώτο πλάνο, απλά υπάρχει, αλλά αν δεν υπήρχε η υπόθεση θα ήταν 20 σελίδες λιγότερη. Ο δε Αρβάκιος έχει γίνει ένας πιο πεζός, στριμμένος κακός κάκιστος. Δε νομίζω ότι πλέον προσφέρει κάτι και μπορεί εύκολα να αντικατασταθεί, όπως και έγινε.

 

A suivre

 

[Kurdy Malloy]

5. (3) Τα μαύρα νύχια (La griffe noire)

 

 

Η 5η ιστορία του Αλίξ ξεκίνησε να δημοσιεύεται ανήμερα Χριστούγεννα του 1957 και η προδημοσίευσή της στο βελγικό Τεντέν ολοκληρώθηκε στις 25/2/1959. 7 μήνες αργότερα εκδόθηκε και σε άλμπουμ από τον Le Lombard που ήταν ο πρώτος εκδότης του Αλίξ (η ελληνική έκδοση ακολουθεί τις εκδόσεις Casterman όπως φαίνεται και από τα εξώφυλλα). H συνοχή της ιστορίας και ο ένας χρόνος κενού που μεσολάβησε αποδεικνύουν ότι πλέον τα Αλίξ γράφονται ολοκληρωμένα και στη συνέχεια δημοσιεύονται.

 

 

Η ιστορία είναι πλέον πολύ καλή. Με ένα βασικότατο πρόβλημα. Πρέπει να μην έχεις διαβάσει Τεντέν και αυτό είναι κομματάκι δύσκολο, δεν ξέρω άνθρωπο που να έχει διαβάσει Αλίξ χωρίς να έχει προηγηθεί ο Τεντέν. Και αυτό γιατί το όλο conspet της υπόθεσης είναι σχεδόν πλήρης αντιγραφή της υπόθεσης του "7 κρυστάλλινες μπάλες". Όχι ακριβώς, αλλά εντάξει. Ένας ιερέας και κάποιοι Καρχηδόνιοι προσπαθούν να πάρουν εκδίκηση για την άδικη και ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης Ικάρα. Και το κάνουν με έναν τρόπο ανάλογο, θέτοντάς του σε παραλυσία με μία δηλητηριασμένη αρπάγη. Από λάθος του ο Αλίξ προκαλεί την ίδια παράλυση και στο γιο του ενός οπότε ξεκινάει ένα ταξίδι στην Αφρική να βρεθεί το αντίδοτο. Μία ωραία περιπέτεια που αν αγνοήσεις την αρχική επιρροή μπορείς άνετα να την απολαύσεις, χωρίς κενά και χωρίς παρανοϊκές σεναριακές ευκολίες.

 

 

Η ιστορία δημοσιεύτηκε το 1957. Ήδη από το 1956 η περιοχή της Καρχηδόνας και της φανταστικής πόλης Ικάρα είναι ανεξάρτητη για πρώτη φορά μετά από πολλούς αιώνες, αλλά δεν είναι αυτή η ανοιχτή πληγή στη Γαλλία. Από το 1954 η Αλγερία που σημειωτέο δεν είναι αποικία αλλά κομμάτι της France Metropolitaine σφαδάζεται από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας της (που δεν επιτεύχθηκε παρά το 62). Και αν τα κίνητρα του Ερζέ ήταν ο σεβασμός στις ντόπιες κουλτούρες και μνημεία, εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο συγκεκριμένα. Όσο και αν στα μεταγενέστερα Αστερίξ η Ρώμη είναι ο κακός αντίπαλος, εδώ στα εγκλήματα της Ρώμης, νομίζω ότι δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε αποικιοκρατικά εγκλήματα, θα πω της Γαλλίας λόγω context, αλλά και γενικότερα. Ο Μαρτέν κάνει εξαιρετική δουλειά να μην αφήσει συμπάθεια σε κανέναν. Ούτε στα θύματα ούτε στον Αλίξ που καταδίκασε το παιδάκι (έστω και όπως εύκολα φανταζόμαστε προσωρινά). Είναι όλοι ένοχοι και η εκδίκηση δικαιολογημένη, δεν είναι οι αφελείς επιστήμονες που απλά διψούσαν για γνώσεις ανακαλύψεις (και αρχαιοκαπηλεία θα προσθέσω εγώ). Αλλά όπως είπα και πριν βρισκόμαστε στο 1957 και μερικά σημεία είναι προβληματικά με τα σημερινά δεδομένα. Η απαγορευμένη λέξη από "ν" χρησιμοποιείται διαρκώς όσο και αν εμένα δε μου βγάζει προσβλητική χροιά. Πιο προσβλητικό μου φαίνεται το κλισέ των μαύρων ευκολόπιστων που εύκολα κάποιος επιτήδειος μάγος τους μανιπουλάρει με κολπάκια και δεισιδαιμονίες.

 

 

Στους χαρακτήρες έχουμε επίσης εξέλιξη. Σε μία εποχή που όλοι οι ήρωες ακόμα και όταν πάνε τουαλέτα βγάζουν άρωμα λεβάντας, ο Αλίξ θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο τη ζωή ενός μικρού παιδιού. Παρόλα αυτά παραμένει νεαρός και παράτολμος, αλλά γενναίος και έξυπνος όπως θα όφειλε κάθε ήρωας. Ο Ενάκ παραμένει το ίδιο ζωντόβολο που ήταν ίσως λίγο λιγότερο, μάλιστα στη σελίδα 17 κάνει το πρώτο χρήσιμο πράγμα στη σειρά. Ο Μαρτέν δε βιάζεται να βάλει τους ήρωες στην υπόθεση, προηγούνται 4 σελίδες build up ενώ το πρώτο πορτραίτο του Αλίξ βρίσκεται μόλις στην 8η σελίδα. Δεν έχουμε κάποιον χαρακτήρα από προηγούμενη ιστορία και είναι σαφής η προσπάθεια του Μαρτέν να αποκολληθεί από τον archenemy Αρβάκιο, αλλά βρήκε στήριγμα στους συναδέλφους του. Εκτός από την υπόθεση και ο βασικός αντίπαλος μάγος είναι μία μείξη του ιερέα του Χόρους με δυνατότητες του υπνωτιστή στα Πούρα του Φαραώ. Υπάρχουν και άνθρωποι λεοπαρδάλεις όπως στο Τεντέν στο Κονγκό, αλλά αυτή ήταν μία γενική επιρροή στο Βέλγιο της εποχής, σαν κάτι αφρικάνικες ειδικές δυνάμεις, ΛΟΚ. Υπάρχουν οι στολές από παλιά και δε θα το αποδώσω σε άμεση αντιγραφή.

 

 

Για το σχέδιο όμως αυτό το άλμπουμ σηματοδοτεί μία μεγάλη (για τους ειδικούς) αλλαγή, η οποία φαίνεται και στο εξώφυλλο. Χωρίς να έχει αλλάξει ιδιαίτερα την τεχνική του ο Μαρτέν παρέβη ένα βασικό κανόνα του Ερζέ και της καθαρής γραμμής. Άρχισε να βάζει σκιές στα σώματα των ανθρώπων κάνοντας ένα μικρό βήμα προς το ρεαλισμό. Δε διαφοροποιείται σε κάτι άλλο, αλλά και αυτό είναι αρκετά σημαντικό.  Εννοείται πως τοπία και μερικά καρέ είναι υψηλοτάτου επιπέδου.

 

Γενικώς μιλάμε για ένα πολύ στιβαρό BD αν αγνοήσουμε τη βασική επιρροή είναι σίγουρα το πιο ολοκληρωμένο της σειράς ως τώρα. Και αν το δείτε στο γεωπολιτικό κλίμα της εποχής νομίζω να το βρείτε πιο ενδιαφέρον. Και μια και μιλάμε για επιρροή πάρτε κι άλλη μία. Με δεδομένο ότι εκτός από νύχι η λέξη griffe σημαίνει και υπογραφή (είναι η ίδια ετυμολογία από τα αράβικα που σε μας τη λέμε τζίφρα), εγώ βλέπω και αντιστοίχιση του τίτλου La Griffe Noire με το La Marque Jaune στο Blake et Mortimer

 

A suivre