Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ο ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ Ε.Φ. [ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ ]


erma jaguar

Προτεινόμενες Καταχωρήσεις


  • Member ID:  6330
  • Group:  Banned
  • Topic Count:  300
  • Content Count:  1257
  • Reputation:   7187
  • Achievement Points:  1258
  • Days Won:  25
  • With Us For:  5706 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  

Αν κάποιος θελήσει να ασχοληθεί με την ιστορία της ερωτικής παραδοξότητας, θα διαπιστώσει ότι μπορεί να αναζητήσει τα πρότυπα, τα σύμβολα και τα θέματά της, στη μυθολογία του κόσμου. Βέβαια η αναφορά τους θα μας οδηγούσε πέρα από τα όρια αυτού του αφιερώματος, που σκοπός του είναι να ανιχνεύσει την σεξουαλική ιδιομορφία του ανθρώπου στο σώμα της Επιστημονικής Φαντασίας. Στοιχείο που πάντα έμενε επιμελώς στο σκοτάδι ή στο ημίφως, ανεκμετάλλευτο και άθιχτο, για ευνόητους λόγους. Η αποκάλυψή του όμως, όπως και στη συμβατική λογοτεχνία, δεν αποσκοπεί μόνο στο να το φέρει στο φως, για σκανδαλιστικούς και ερεθιστικούς μόνο λόγους, αλλά κυρίως, για να μας παρουσιάσει ολόγυμνο από ψευδαισθήσεις, ταμπού και παρωπίδες, τον άνθρωπο.

 

Από αυτή την άποψη και για να φανεί ξεκάθαρα το πρόσωπο αυτής της αλήθειας που η καταγωγή της, πρέπει να αναζητηθεί στη ζωώδη εποχή του ανθρώπου, εκδηλώσεις της οποίας παρέμειναν μέχρι σήμερα ραφιναρισμένες, εκλεπτυσμένες ή κι ακόμη στην αρχική τους εκδήλωση, θα αναζητήσουμε κάποια ενδεικτικά δείγματα στην Ελληνική Μυθολογία και τη Γραφή.

 

post-6330-1236554732_thumb.jpg

 

Ο Δίας επισκέπτεται τη Λήδα με τη μορφή κύκνου, ενώ η Πασιφάη, σύζυγος του Μίνωα, συνευρίσκεται με το Δία - Ταύρο, ένας πρώτος ποιητικός υπαινιγμός της κτηνοβασίας. Ο Ερμαφρόδιτος, ο γιος του Ερμή και της Αφροδίτης, θεός στον οποίο συνυπάρχουν εμφανώς και τα δύο φύλα, είναι μια μοναδική μυθολογική διάσταση μιας συντριπτικής πραγματικότητας. Ο θεός Διόνυσος είναι γνωστός για την ερωτική συμπεριφορά του, και το μόνο μυθολογικό πλάσμα που συμβολίζει τον πανσεξουαλισμό. Ο παρακάτω μύθος είναι ενδεικτικός της αμφιλεγόμενης προσωπικότητάς του. Κάποτε ο θεός Διόνυσος ζήτησε τη βοήθεια κάποιου θνητού προκειμένου να φέρει σε πέρας κάποια αποστολή. Ο άνθρωπος δέχτηκε ζητώντας σαν αντάλλαγμα να συνευρεθεί με το θεό. Ο Διόνυσος δέχτηκε. Όταν όμως επέστρεψε, ο θνητός είχε πεθάνει. Πιστός στην υπόσχεσή του ο θεός τοποθέτησε πάνω στο μνήμα ένα φαλλό και κάθησε πάνω του. Το Πλατωνικό Συμπόσιο επίσης, επιχειρεί να ερμηνεύσει και εξηγήσει την πανάρχαιη σεξουαλική απόκλιση – επιθυμία, όχι μόνο με ποιητικό τρόπο αλλά και φιλοσοφικό βάθος. Το αρχικό Ον, υποστηρίζει, ήταν δίφυλο. Κάποτε χωρίστηκε. Και έκτοτε αναζητεί το ένα το άλλο. Το έτερον ήμισυ, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Έτσι ένα θηλυκό μπορεί να βρει το συμπλήρωμά του σε ένα άλλο θηλυκό (λεσβιακός έρωτας), όπως και το αρσενικό σε ένα άλλο αρσενικό (ομοφυλοφιλικός έρωτας).

 

Στη Γραφή τα παραδείγματα είναι εξίσου άφθονα και εντυπωσιακά. Είναι γνωστή η περίπτωση αιμομιξίας του Λοτ που συνευρέθει με τις δυο του κόρες, του Αυνάνα που εκσπερμάτωσε μόνος του για να μη συλλάβει από αυτόν η γυναίκα του αδερφού του την οποία υποχρεώθηκε να παντρευτεί, σύμφωνα με τον ιουδαϊκό νόμο, μετά τον θάνατο του αδερφού του. Έκτοτε η «πράξη», παρ’ όλη την αρχέγονη καταγωγή της, έλαβε την ονομασία αυτή. Ακόμη γνωστότερη η περίπτωση του Λευίτη ιερέα τον οποίο ζητούσαν οι παθιασμένοι κάτοικοι της Γαβαά για να ασελγήσουν επάνω του. Επιστέγασμα της ερωτικής ιδιομορφίας σε όλες τις εκφάνσεις τα περίφημα Σόδομα και Γόμορρα, όπου η σεξουαλική ελευθερία και η πολυμορφία της ικανοποίησης ξεπέρασαν και την πιο αχαλίνωτη φαντασία.

 

Ωστόσο ο μυστικός άνθρωπος, τρομαγμένος ίσως και ο ίδιος από το τερατικό περιεχόμενο που διαπιστώνει μέσα του, προσπάθησε από την εποχή της ασυνειδησίας του ακόμη να το αποκρύψει μεν, συνεχίζοντας να ενδίδει σε αυτό δε. Στην μακρόχρονη όμως πορεία του από το σκοτάδι του πρωτογονισμού του μέχρι τη συνειδητοποίηση της οντότητάς του, δείγματα της ερωτικής ιδιομορφίας του θα περάσει, έστω και συμβολικά, μέσα στα γραπτά μνημεία της ιστορίας του, σε μια απελπισμένη ίσως προσπάθειά του να ομολογήσει το ανεξήγητο της ύπαρξης του, αλλά και να εξορκίσει παράλληλα την εσωτερική του φρίκη.

 

Μια τέτοια θαρραλέα ομολογία είναι η περίπτωση του περίφημου Γάλλου συγγραφέα Μαρκήσιου Ντε Σαντ (1740 - 1814). Σε αντίθεση με το παραδοσιακό πνεύμα, το γεμάτο παρωπίδες, που έχουν κληροδοτήσει αιώνες σκοταδισμού και πνευματικής διαστρέβλωσης, ο Ντε Σαντ βυθίζεται συνειδησιακά μέσα σε πληγές της κοινωνίας ή σωστότερα στήνει μπροστά της έναν τεράστιο μεγεθυντικό καθρέφτη και την αποκαλύπτει. Τοποθετεί τον άνθρωπο πάνω σε ένα χειρουργικό τραπέζι και βυθίζει μέσα του το νυστέρι ανοίγοντας τις πληγές του. Ξεκινά από τα απλούστερα βίτσια και φτάνει μέχρι τα απεχθέστερα. Από την ερωτική ικανοποίηση που μπορεί να συντελεστεί ύστερα από μια σειρά πόνων, που αρχίζουν από το μαστίγωμα μέχρι το τρύπημα της σάρκας με βελόνες, ως την εμετική κοπρολαγνεία. Αφαιρεί έτσι με βιαιότητα το προσωπείο από μια κοινωνία που εθελοτυφλεί μπρος στην τρομαχτική πραγματικότητά της, φροντίζοντας να την σκεπάζει με επιτηδεύματα, και την εκθέτει, σχεδόν σπαρακτικά, χωρίς να αποκρύψει τίποτα, εισδύει στο άντρο των επιθυμιών και φωτίζει το εσωτερικό της πληγής, για να στραφεί στη συνέχεια από εκεί οργισμένος και πονεμένος προς τους άδειους ουρανούς και να ουρλιάξει. Τέλη του 17 ου αιώνα και η φωνή του Ντε Σαντ με τη σκληρή ειλικρίνειά της πανικοβάλλει, τρομάζει και προκαλεί την οργή, αλλά γίνεται αποδεκτή από τους φωτισμένους ανθρώπους.

 

Αντίφωνο στην κραυγή του Ντε Σαντ, η ανάλογη του αυστριακού συγγραφέα Ζάχερ Μάζοχ (1835 - 1895). Η αποκάλυψη της διαστροφής - ηδονή μέσα από τον ηθελημένο πόνο και βασανιστήριο - δίνει τελικά και τη γνωστή ονομασία σε αυτό. Ο σαδισμός και ο μαζοχισμός παρέμειναν, και δεν παραπέμπουν πλέον σε αυτούς που τους εντόπισαν και τους περιέγραψαν, αλλά στο φαινόμενο που δεν παύει να υφίσταται.

 

post-6330-1236552956_thumb.jpgpost-6330-1236552927_thumb.jpg

 

Στην επίσημη ωστόσο συμβατική λογοτεχνία, και παρόλο το προοδευτικό πνεύμα που αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του στον εκρηκτικό 18ο αιώνα, η ερωτική ιδιομορφία θα περάσει υπαινιχτηκά, με σποραδικές νύξεις. Ο πουριτανισμός συνυφασμένος με τη θρησκευτική προκατάληψη και μεταφυσική υστερία συνεχίζει να κυριαρχεί και να στομώνει τους δρόμους προς τη μελέτη του ανθρώπου. Θα πρέπει να περιμένουμε τις αρχές του 19ου αιώνα για να έχουμε κάποια τολμηρά δείγματα του.

 

Μπορεί λοιπόν, να γίνει αντιληπτό, με βάση την παραπάνω πρόχειρη σκιαγράφηση του παρελθόντος της σεξουαλικής επιθυμίας, γιατί και η Επιστημονική Φαντασία, γέννημα και θρέμμα των αρχών του 19ου αιώνα, η οποία στα πρώτα της τουλάχιστον βήματα, εκφράζει την ήδη υπάρχουσα βιομηχανική επανάσταση, υπήρξε συντηρητική και οπωσδήποτε πουριτανική, όσον αφορά την ερωτική ιδιομορφία.

 

Θα το διαπιστώσει αυτό κανείς και στα πρώτα της έργα. Ένα από αυτά, το πλέον χαρακτηριστικό και σημαντικό, είναι τα θαυμαστά «Ταξίδια του Γκιούλιβερ» (Gulliver’s Travels, 1826), του Jonathan Swift . O Swift σατιρίζει, ανάμεσα στα άλλα, συνειδητά, και το σεξ. Ειδικά όταν αναφέρεται στους Χουίχνχνμς, τα σοφά άλογα και τους ανθρώπινης καταγωγής Γιαχού, στην περιπέτεια του ήρωά του στη Χώρα των Χλιμιντρίδων. Οι Γιαχού είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα της σάρκας τους, από τους Χουίχνχνμς, οι οποίοι ζουν συντηρητικά υποτασόμενοι στην ψυχρή λογική προκειμένου να διασώσουν την αγνότητά τους. Ο Γκιούλιβερ όμως αντιμετωπίζει με αποστροφή ένα κορίτσι Γιαχού όταν αυτό του επιδεικνύει προκλητικά το αιδοίο του. Ο Swift ο ίδιος, φαίνεται να αντιμετωπίζει διφορούμενα το σεξ, και, παρόλο που διακατέχεται, όπως αφήνει να εννοηθεί, από το βάσανο της σάρκας, μοιάζει να την απωθεί. Ωστόσο είναι ειλικρινής. Και θα περάσουν τουλάχιστον δύο αιώνες ώσπου να ξανασυναντήσουμε την ειλικρίνεια του Swift.

 

post-6330-1236552553_thumb.jpgpost-6330-1236552569_thumb.jpg

 

Στη γοτθική λογοτεχνία οι σεξουαλικές φαντασιώσεις πνίγονται στο μισοσκόταδο του τρόμου. Στο «Φρανκενστάιν ή ο Σύγχρονος Προμηθέας» (Frankestein or The Modern Prometheus, 1818), της Mary Shelley η εισβολή του παραλόγου - η κατασκευή δηλαδή ενός πλάσματος από νεκρές σάρκες - αποκλείει προς στιγμήν τον ερωτικό υπαινιγμό. Αλλά από την ώρα που το Πλάσμα - Κατασκεύασμα αρχίζει να «ζει» τα πράγματα αλλάζουν. Ζητά σύντροφο. Η φαντασία θα συμπληρώσει το υπονοούμενο. Το κτηνώδες τεράστιο πλάσμα ήταν ανάλογα προικισμένο;

 

post-6330-1236557103_thumb.jpg

 

Στο «Δόκτορα Τζέκιλ και Κύριο Χάιντ» (The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr Hyde, 1886), του Robert Louis Stevenson, είναι πιο ξεκάθαρος και πιο σαφής ο ερωτικός ιδιόμορφος υπαινιγμός, συνδεμένος όμως με την αρνητική πλευρά του ανθρώπου, άρα και πρέπει να θεωρείται κατακριτέος, σύμφωνα με τη βικτοριανή ηθική, όπως παρουσιάζεται O Stevenson ξεκινά από τη θεωρία ότι ο ενάρετος άνθρωπος εμπεριέχει τον ανήθικο, τον οποίο μπορεί να τιθασεύει και ελέγχει με τη χρήση κατάλληλων φαρμάκων, ο ανήθικος απελευθερώνεται και μπορεί πλέον απρόσκοπτα να ικανοποιεί τη φύση του. Ο Κύριος Χάιντ που αναδύεται μέσα από τον «καλό» Δόκτορα Τζέκιλ είναι μια από τις ενσαρκώσεις του κακού που παραμονεύει μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Στη σύγχρονη εποχή η μυθολογία του Stevenson αποδεικνύεται προφητική. Η χρήση ανάλογων φαρμάκων και ποτών αποκαλύπτουν τον άνθρωπο και φέρνουν στην επιφάνεια τις ιδιορρυθμίες του, οι οποίες δεν είναι πάντα ερωτικές.

 

post-6330-1236552111_thumb.jpgpost-6330-1236552144_thumb.jpg

 

Σεξουαλικά αρχέτυπα μπορούν να ανιχνευτούν και στον Herbert George Wells . Στη «Μηχανή που Ταξιδεύει Μέσα στο Χρόνο» (The Time Machine, 1895), οι Μόρλοκ είναι αρσενικοί, στιβαροί, κτηνώδεις, αλλά με νου, ενώ οι Ελόι είναι θηλυπρεπείς στα όρια του ερμαφρόδιτου, όμορφοι, αλλά ανέμελοι και ανεύθυνοι. Οι σχέσεις μεταξύ τους είναι σαφείς. Οι πρώτοι «τρώνε» τους δεύτερους. Και όχι μόνο φυσικά!

 

Με ανάλογη υπαινιχτικότητα και με κύριο θέμα, μύθο, προβληματισμό και φιλοσοφική διάσταση, γύρω από το σεξ και τις ιδιομορφίες του, θα πορευτεί η Ε.Φ. σ’ όλα τα επόμενα χρόνια. Στις αρχές του 19ου αιώνα, κι όταν αυτή άρχισε να αποκτά το συγκεκριμένο πρόσωπό της, εκφράζοντας την τεχνολογική εποχή, επιμένοντας στην περιγραφή του συμβόλου της, τη μηχανή - τα ισχυρά αισθήματα δεν παύουν να υπάρχουν και να προϋποθέτουν το σεξ, ακόμη και το αμφιλεγόμενο. Ωστόσο πολύ σπάνια το χειρίζεται φανερά. Ένα ενδεικτικό προγονικό παράδειγμα είναι το «Εκείνη», (She: A History of Adventure, 1887), του Sir Henry Rider Haggard. Η ηρωίδα του, η φλογερή, θεϊκής ομορφιάς, μυστηριώδης Αϊσά, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων για να αναζητήσει τον αγαπημένο της, είναι ένα χαρακτηριστικό σεξουαλικό αρχέτυπο της βικτοριανής εποχής. Είναι ποθητή, σκληρή, ερεθιστική, σαγηνευτική, αλλά οι ερωτικές συνδιαλλαγές της δεν εμφανίζονται ποτέ στο προσκήνιο, εξάπτοντας έτσι εντονότερα την φαντασία.

 

Το σύμβολο αυτό θα καλλιεργηθεί, όχι μόνο στη λογοτεχνία της Ε.Φ., όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από τα Pulps, τα λαϊκά περιοδικά του είδους της εποχής, αλλά ενδεικτικότερα στις εικονογραφήσεις του. Επιθυμητές γυναίκες, γήινοι και εξωγήινοι, ακόμη και τέρατα αλλά και αντικείμενα περιβάλλονται από φαλλικά σύμβολα.

 

post-6330-1236552586_thumb.jpg

 

Αυτό το πρότυπο της δεσποτικής Βασίλισσας των Αμαζόνων, που η καταγωγή της πρέπει να αναζητηθεί στην Ιππολύτη της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας, και που θα κυριαρχήσει σε ένα μεγάλο μέρος του είδους, βρίσκει την πλήρη σχεδόν σχηματοποίησή του στον Edgar Rice Burroughs. Η ηρωίδα του Ντέγια Τόρις, η πεντάμορφη πριγκίπισσα του Άρη, για την οποία τόσα δεινά θα υποφέρει ο Τζον Κάρτερ, χωρίς να αξιωθεί μέχρι το τέλος ούτε ένα φιλί της, είναι από τις πλέον ενδεικτικές σεξουαλικές μορφές της Ε.Φ. του 1930. Ανάλογες και εξίσου εντυπωσιακές, λαχταριστές, αινιγματικές κι επικίνδυνες, τυλιγμένες μυστήριο και μαγεία, η Σάραν, η Γιολάρα, η Λάκλα, η Ντάχουτ, οι μυθικής ομορφιάς ηρωίδες του Abraham Grace Merritt , κυκλοφορούν σε έναν κόσμο που υπόσχεται την οποιαδήποτε σεξουαλική πανδαισία, πέραν της οποιασδήποτε παραδεγμένης μορφής. Ένα άλλο γυναικείο αρχέτυπο είναι η Δειλή Παρθένα, η Μικρή Αδερφή και η Απογοητευμένη Γεροντοκόρη Επιστήμων. Ένα πρότυπο της η Σούζαν Κάλβιν στο «Εγώ το Ρομπότ» (I, Robot, 1950), του Isaac Asimov.

 

post-6330-1236551551_thumb.jpgpost-6330-1236551664_thumb.jpg

 

Κάτι ανάλογο και πολύ πιο κοντά στη βαρβαρική μορφή της ερωτικής ιδιομορφίας με σεξουαλικές ωμότητες, που προκαλούν την οργή των φεμινιστών συγγραφέων, θα συναντηθεί στους συγγραφείς της Ηρωικής Φαντασίας, και ιδιαίτερα στον Robert Ervin Howard του 1930, και τον John Norman του 1960. Ο ίδιος ο Κόναν ο Κιμμέριος, ο διάσημος ήρωας του Howard, είναι ένα φαλλικό σύμβολο, που διατηρεί ίσως και κάποια ανθρώπινη συμπεριφορά ακόμη στις ιδιαίτερες εκδηλώσεις του, στοιχείο που θα εξελιχθεί σε χυδαιότητα στον Γκορ του Norman. Οι Frank Frazetta και Boris Vallejo ιδίως, εικονογράφησαν - αποκρυπτογράφησαν έξοχα το πνεύμα αυτών των αρσενικών φαντασιώσεων, με φλογερές γυναίκες και άντρες, αλλά και τέρατα και εξωγήινους που η μεταξύ τους σχέση δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το ποια μπορεί να είναι.

 

post-6330-1236552060_thumb.jpgpost-6330-1236552090_thumb.jpg

 

Ειδικά στο θέμα του προικισμένου Ξένου, που μπορεί να ξεκινά από τον «Φρανκεστάιν» της Mary Shelley, η αρχή του πρέπει να αναζητηθεί στην αντίληψη των λευκών που φαντάζονται τους νέγρους ως ιδιαίτερα προικισμένους κι ευνοούμενους από τη φύση. Έτσι στην Ε.Φ. και Ηρωική Φαντασία, και η απειλή του Ξένου με όλες τις σεξουαλικές συμπαραδηλώσεις τους, παίρνει μερικές φορές εφιαλτικές και αποκρουστικές διαστάσεις. Μπορεί κανείς να το διαπιστώσει ακόμη και στη σύγχρονη Λογοτεχνία του Τρόμου. Ένα παράδειγμα απλώς ενδεικτικό «Το Τζίνι» (The Djinn, 1977), του Graham Masterton. Το εφιαλτικό τζίνι που απελευθερώνεται από το κλασικό παραδοσιακό μαγικό λυχνάρι είναι εξίσου εφιαλτικό και στη σεξουαλική συμπεριφορά του. Το κλίμα αυτό θα σχεδιαστεί καλύτερα στο σύγχρονο ερωτικό κόμικς. «Το Κουμπί της», 1983, του Milo Manara, το «Gravis», 1986, του Paolo Eleuteri Serpieri, «Η νύχτα των βαρβάρων», 1988, των Marcello και Jean Ollivier, είναι μόνο μια απλή αναφορά στο γενικότερο κλίμα που κατακλύζει πια τη σύγχρονη λογοτεχνία και εικονογράφηση του είδους. Στα παραπάνω κόμικς η ερωτική συμπεριφορά σχεδιάζεται με όλες τις λεπτομέρειες, αχαλίνωτη και με ασύλληπτες μορφές και εκφάνσεις.

 

post-6330-1236552667_thumb.jpgpost-6330-1236552644_thumb.jpg

 

Το Ερωτικό Αγόρι έχει οπωσδήποτε λιγότερη συμμετοχή, μια και Ε.Φ. γράφεται στο μεγαλύτερο μέρος της από άντρες, και είναι φυσικό να εκφράζει τις αντρικές φαντασιώσεις ελαφρά ελεγμένες. Αλλά ο Ρόμπιν που συνοδεύει τον Μπάτμαν είναι ένα τέτοιο σύμβολο. Επιφανειακά η σχέση τους παραμένει σε «φυσιολογικά» όρια, αλλά όλοι υποπτεύονται μια κάποια ιδιαίτερη τρυφερότητα όταν είναι μόνοι. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ομώνυμη ταινία ο Μπάτμαν δρα μόνος, για να μην κατηγορηθεί για ομοφυλόφιλος, τη στιγμή μάλιστα που οι άλλοι υπερήρωες της συντροφιάς έχουν τα χαμογελαστά κορίτσια τους. Ο Φλας Γκόρντον τη Ντέιλ Αρντεν κι ο Σούπερμαν την Λόις Λέιν.

 

post-6330-1236551736_thumb.jpg

post-6330-1236552232_thumb.jpgpost-6330-1236552689_thumb.jpg

 

Εκτός από τα κόμικς, και διάφορα άλλα Pulps της εποχής του ΄30 προσπάθησαν να προσδώσουν στους ήρωες των ιστοριών τους ένα κάποιο ερωτισμό, ένα ήπιο πάθος, μια συγκρατημένη λαγνεία, γενικά έναν χλιαρό αισθησιασμό, στα όρια πάντα της αξιοπρέπειας, της ευπρέπειας και της κοσμιότητας. Αλλά δεν τολμούσαν να προχωρήσουν παραπέρα. Το κοινό αντιδρούσε σε τέτοιου είδους πρωτοποριακές ιδέες και «εισβολές». Και τα ίδια τα περιοδικά όμως, με αυτές τις επεμβάσεις και το λογοτεχνικό πνεύμα που τα διέκρινε, δεν κατάφεραν να πετύχουν από πλευράς συγγραφέων το συνδυασμό δύο τόσο, όπως νόμιζαν, ανόμοιων ειδών: Το τεχνολογικό με το αισθησιακό. Το μέταλλο με τη σάρκα. Μόνο ο Ζαν Κοντ Φόρεστ, ο δημιουργός της Μπαρμπαρέλα, κατόρθωσε να δημιουργήσει μια ηρωίδα που ήταν έτοιμη να συνευρεθεί με τους πάντες και τα πάντα, χωρίς ιδιαίτερους ενδοιασμούς, με εξωγήινα πλάσματα, αλλά και με ρομπότ. Ένα θέμα, βέβαια, όχι και τόσο ασυνήθιστο για την απελευθερωμένη δεκαετία του 1970. Θα το εκμεταλλευτεί έξοχα, με υπαρξιακό υπόστρωμα, ο Dean Koontz στο ωραίο μυθιστόρημά του «Το Σπέρμα του Δαίμονα» (Demon Seed, 1974), βάζοντας έναν υπολογιστή να συνευρίσκεται με μια γυναίκα.

 

post-6330-1236551718_thumb.jpg

 

Στα παραπάνω γυναικεία αρχέτυπα θα πρέπει να προστεθεί και ο τύπος της Χαρούμενης Κοπέλας, μορφή που με διάφορες παραλλαγές, διατηρήθηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄40. Είναι και αυτή δυναμική, έτοιμη να αγωνιστεί, να προστατέψει τον εαυτό της και τους άλλους, να λάβει μέρος σε επικίνδυνες αποστολές στη Γη και το Διάστημα - τα καλύτερα πρότυπα της και οι ηρωίδες του «Doc» Edward Elmer Smith και οι περισσότερες του A.E. Van Vogt . Προκαλεί περισσότερο αισθήματα φιλίας παρά σεξ, το οποίο και αν προϋποτίθεται, είναι ένα πολύ δευτερεύον θέμα για να απασχολήσει το συγγραφέα και να του δώσει βαρύτητα. Η ηρωίδα το διεκπεραιώνει, αν ο αναγνώστης φανταστεί ότι μπορεί να κάνει και κάτι τέτοιο, για να συνεχίσει την περιπέτεια. Πολλές φορές οι «εραστές» δεν ανταλλάσσουν, όχι καν το τυπικό φιλί, όπως οι ηρωίδες του Edgar Rice Burroughs, αλλά ούτε ένα αγκάλιασμα σεξουαλικού πόθου. Είναι βέβαια, ωραίες, αλλά σαν πίνακες ή σαν αγάλματα, δεν προκαλούν το σεξ, αλλά το θαυμασμό. Το Χαρούμενο Κορίτσι είναι περισσότερο Σύντροφος παρά το Τρυφερό Έτερον Ήμισυ.

 

post-6330-1236551754_thumb.jpg

post-6330-1236551585_thumb.jpg

 

Ενδιαφέρουσα παραλλαγή του θηλυκού φύλου είναι η τερατοποίηση του, ένα θέμα κοινό στην Ε.Φ. και που συνδέεται με το μυθολογικό σύμβολο του Ξένου, όπως σημειώσαμε λίγο πριν. Η αρσενική φαντασίωση βρίσκεται εδώ στην πλήρη έξαρσή της και η πανάρχαιη διαφορά των δύο φύλων εκτίθεται συμβολικά σε όλη την σχεδόν παράλογη αν όχι σουρεαλιστική ακρότητά της. Από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα το χαρακτηριστικό διήγημα της Katherine Lucille Moore «Σαμπλό» (Shambleau, 1933). Η μεδουσιακής μορφής εξωγήινη ηρωίδα της έχει όλη τη σαγήνη της αρχαίας Σφίγγας, αλλά αν αφεθείς στην αγκαλιά της σε απομυζά κυριολεκτικά. Ανάλογα πλάσματα, διφορούμενα, παράξενα, εξωτικά, μυστηριώδη κι αινιγματικά υπάρχουν διάσπαρτα στο σώμα της Ε.Φ. κατά τη διάρκεια της Χρυσής Εποχής, που έστω κι αν δεν επιδίδονται σε ανάλογες πράξεις, και μόνο η περιγραφή τους, διεγείρει τη φαντασία ως προς την σεξουαλική συμπεριφορά τους. Αυτό το σεξουαλικό διφορούμενο, που δεν ομολογείται ακόμη, διακατέχει σαν υπόγειο ρεύμα την Ε.Φ. της εποχής.

 

post-6330-1236551956_thumb.jpgpost-6330-1236551982_thumb.jpg

 

Αλλά μέχρι τη δεκαετία του 1960 υπήρχαν μόνο λίγοι συγγραφείς σχετικά που ερευνούσαν το σεξουαλικό πρόβλημα συνειδητά. Αλλά όπως συμβαίνει με όλα τα λαϊκά είδη λογοτεχνίας, αυτό που υπονοούσαν ήταν εξίσου σημαντικό με ότι αργότερα θα γινόταν συνειδητά. Από αυτή την άποψη η Ε.Φ. ήταν μια αντανάκλαση των λαϊκών προκαταλήψεων και αισθημάτων γύρω από το σεξ, όπως είχε διαμορφωθεί στη συνείδηση του κοινού ολόκληρες γενιές πριν, όπου οι φαντασιώσεις της ημέρας είχαν μια ξεκάθαρη μορφή στα λαϊκά περιοδικά, παρά σε πιο διανοητικής υφής έργα. Θα το διαπιστώσει αυτό κανείς ακόμη και σε συγγραφείς της παλαιότερης γενιάς, όπως ο Isaac Asimov ή ο Robert Heinlein. Σε ένα διήγημα του Asimov ένα ρομπότ αναλαμβάνει να ξαναδώσει τη χαρά της ζωής σε μια απογοητευμένη και απελπισμένη γυναίκα. Η αυλαία του διηγήματος πέφτει την κατάλληλη στιγμή, αλλά ο αναγνώστης φαντάζεται τι θα επακολουθήσει.

 

Η σεξουαλική χειραφέτηση ήταν φανερή στον Heinlein επίσης, από τον καιρό που έγραψε το πολύ ωραίο μυθιστόρημα «Ξένος σε Ξένη Χώρα» (Stranger in a Strange Land, 1961), ενώ ακόμη και σε εκείνα τα έργα του, όπου το αρσενικό στοιχείο προβάλλεται με αδρότητα, όπως στο «Στρατιώτες του Γαλαξία» (Starship Troopers, 1959), μια ομοφυλοφιλική απόχρωση είναι διάχυτη και φανερή ακόμη και σε ελάσσονες λεπτομέρειες - στα σκουλαρίκια που φορούν οι στρατιώτες, παραδείγματος χάριν.

 

Το θέμα θα το διερευνήσει ειδικότερα και πιο εμπεριστατωμένα ο Thomas Disch στη μελέτη του «Η Επιστημονική Φαντασία Ελεύθερη», 1976, όπου αναζητά το στοιχείο της ερωτικής, σεξουαλικής ιδιομορφίας σε όλο το σώμα του είδους, φτάνοντας σε εντυπωσιακές απόψεις και συμπεράσματα. Έτσι, ο Disch είναι γενικά σωστός, τότε ακόμη και οι πιο «αρρενωπές» μορφές της Ε.Φ. μπορεί να μην είναι καθόλου αυτό που φαίνονται να είναι.

 

post-6330-1236552031_thumb.jpg

 

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 δύο συγγραφείς χειρίστηκαν σοβαρά και με υπευθυνότητα το σεξουαλικό πρόβλημα. Ο Theodore Sturgeon είναι ο πρώτος που εισάγει στην Ε.Φ. τα ερωτικά δάκρυα, τοποθετώντας τα στο κέντρο των έργων του, διερευνώντας και τις αμφιλεγόμενες σχέσεις, αλλά και τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και ξένων. Ο Jose Philip Farmer είναι ο δεύτερος και η μοναδική εξαίρεση στο είδος που τοποθετεί τη σεξουαλική πράξη σε πρώτο πλάνο. Στους «Εραστές» (The Lovers, 1952), χειρίζεται το πρόβλημα του έρωτα και του σεξ μεταξύ πλασμάτων διαφορετικών ειδών. Ένας άνθρωπος ερωτεύεται με μεγάλη αληθοφάνεια μια εξωγήινη. Το μωρό που θα γεννηθεί από την ένωση τους είναι κλεισμένο σε ένα αυγό. Το εύρημα προέρχεται από τον Edgar Rice Burroughs . Στο «Μια Πριγκίπισσα του Άρη» (A Princess of Mars, 1919), ο Τζον Κάστερ με τη σύζυγό του Ντέγια Τόρις κοιτούν συγκινημένοι το παιδί τους που βρίσκεται μέσα στον επωαστήρα του. Στο στάδιο αυτό το έμβρυο είναι κλεισμένο μέσα σε ένα μεγάλο αυγό.

 

post-6330-1236551695_thumb.jpgpost-6330-1236551531_thumb.jpg

post-6330-1236551613_thumb.jpg

 

Η διασταύρωση των διαφόρων φυλών, οι επιμιξίες ανάμεσα στις εκ διαμέτρου αντίθετες ράτσες ήταν από πάντα το πιο κοινό σεξουαλικό θέμα της Ε.Φ. Στα πρώτα χρόνια βέβαια, το θέμα χειρίστηκε με ελαφρότητα που έφτανε μερικές φορές μέχρι ανοησίας. Σε πολλά περιοδικά έβλεπε κανείς ένα εξωγήινο τέρας, είτε οχταποδοειδές είτε σκαθαροειδές να κοιτάζει με φλογερό ερωτικό πάθος μια τρομαγμένη, πανέμορφη γυναίκα, πράγμα παράλογο και απίθανο, γιατί ένα χταπόδι ή ένα σκαθάρι είναι μάλλον βλακώδες να επιθυμήσει σεξουαλικά μια γυναίκα, πολύ περισσότερο μια γυναίκα να επιθυμήσει ένα τέτοιο πλάσμα. Εδώ αξίζει να κάνουμε και μια μικρή αναφορά σε εκείνη την κατηγορία των Hentai όπου όντα φανταστικά ή αληθινά (τέρατα, εξωγήινοι, ζώα) χρησιμοποιούν τα πλοκάμια τους για να κάνουν έρωτα ή να βιάσουν γυναίκες, ή πιο σπάνια άνδρες.

 

post-6330-1236552176_thumb.jpgpost-6330-1236552616_thumb.jpg

 

Αν και τελικά αυτός ο παραλογισμός δεν πρέπει να απορριφθεί εντελώς. Η γήινη κτηνοβασία, την οποία ήδη υπαινιχτήκαμε, σίγουρα παραπέμπει σε αυτούς τους αφελείς εξωφρενισμούς της Ε.Φ. των πρώτων χρόνων. Συνδέεται όμως και αυτή με την περίοδο εκείνη που ο Ξένος αντιμετωπιζόταν με τρόμο και οι συναντήσεις μαζί του ήταν συνήθως θέμα βιασμού. Με την ίδια αμεσότητα ο Farmer θα κινηθεί και σε άλλα του έργα. Στις «Παράξενες Σχέσεις» (Strange Relations, 1960), και στη «Σάρκα» (Flesh, 1962), κυριαρχεί ένας άγριος σεξουαλικός σαδισμός. Ενώ στο «Ένα Άγνωστο Συμπόσιο» (A Feast Unknown, 1969), το πέος παρουσιάζεται σαν μυστικό όπλο. Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε εδώ την ακρότατη περίπτωση οιδιπόδειου συμπλέγματος, όπως το πραγματεύτηκε ο Farmer στο περίφημο διήγημά του «Μητέρα» (Mother, 1953). Ένας αστροναύτης σαγηνεύεται από ένα εξωγήινο θηλυκό ον και εισάγεται στη μήτρα του κάνοντάς την κατοικία του. Το ακρότατο όριο του φροϋδισμού στην Ε.Φ., αλλά και στη λογοτεχνία γενικότερα.

 

post-6330-1236552250_thumb.jpgpost-6330-1236552273_thumb.jpg

 

Ο Sturgeon και ο Farmer διερεύνησαν τις έννοιες του «ομαλού» και του «διεστραμμένου», του «φυσικού» και του «ανώμαλου», και σίγουρα το έκαναν με σκληρή γλώσσα, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. Η κριτική κατηγόρησε το εγχείρημά τους ότι έγινε με παραχωρήσεις στη λαγνεία, τον ερεθισμό και την ωμότητα. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η εργασία του Sturgeon και του Farmer είναι πρωτοποριακή και επαναστατική, γιατί κανένας άλλος μέχρι τότε δεν είχε το θάρρος και την τόλμη να θίξει αυτό το θέμα-ταμπού. Το περίφημο Astouding Science Fiction του John Wood Campbell, παρόλο τον ανανεωτικό και σύγχρονο αέρα που έφερε στην Ε.Φ., κράτησε πάντα μια μετρημένη, σεμνότυφη, θα μπορούσε να πει κανείς, στάση γύρω από το θέμα αυτό και ανεξάρτητα από τα γεγονότα ή τα αισθήματα και τις σχέσεις των ηρώων που φρόντιζε να τα διεκπεραιώνει συντηρητικά. Ποτέ δεν ήταν σαφές το τι έκαναν. Τα παιδιά έμοιαζαν να έρχονται κρεμασμένα στη μύτη του πελαργού, κι όσο για τις ιδιομορφίες ήταν σα να μην υπήρχαν. Αυτό ήταν η γραμμή του περιοδικού που ήθελε να κρατηθεί μέσα στο «καθώς πρέπει» επιφανειακά πνεύμα της εποχής και κυριότερα να «προστατέψει» τα νέα παιδιά που ήταν το μεγαλύτερο μέρος του αναγνωστικού κοινού του, από «κακά» λόγια, πράξεις και «προκλητικές» σκηνές. Ωστόσο η εργασία του Sturgeon και Farmer στάθηκε αποκαλυπτική για του συγγραφείς του Νέου Κύματος που άρχισε να κυριαρχεί στους κόλπους της Ε.Φ. κατά τη δεκαετία του 1960. Το ανανεωτικό και ριζοσπαστικό πνεύμα που το χαρακτήριζε, αποδέχτηκε την ιδέα και την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο.

post-6330-1236551508_thumb.jpg

 

Η δυσγένεση, η διπλοφυλία, ιδέα που θέλει ένα πλάσμα να περιέχει και τα δύο φύλα, μακρινός πλατωνικός απόηχος, βρίσκει την σοβαρότερη αντιμετώπισή του από την Ursula Le Guin στο περίφημο μυθιστόρημά της «Το Αριστερό Χέρι του Σκότους» (The Left Hand of Darkness, 1969). Με ποιητικό τρόπο, πολύ προσεχτικά και πειστικότατα η Le Guin περιγράφει την περίπτωση ενός συνηθισμένου ανθρώπου ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με τους κατοίκους ενός πλανήτη που είναι δίφυλοι. Δηλαδή σε άλλες περιόδους είναι γυναίκες, και σε άλλες άντρες, κι άλλοτε ουδέτεροι. Ο ήρωας, αλλά και ο αναγνώστης κυρίως, ξανασκέφτεται υποχρεωτικά ολόκληρο το θέμα των σεξουαλικών ρόλων. Η Le Guin χειρίζεται με λεπτότητα το θέμα της, κάτι που θα κάνει και σε άλλα της βιβλία που πραγματεύονται το ζήτημα των σεξουαλικών ρόλων, όπως στο «Οι Απαλλοτριωμένοι», 1974. Κάποιον ανάλογο χειρισμό αλλά με ευαίσθητο τρόπο, του έρωτα ανάμεσα σε ξένες ράτσες θα επιχειρήσει και ο Gardner Dozois στο «Ξένοι» (Strangers, 1974). Επισύρει την προσοχή στα φοβερά λάθη που μπορούν να συμβούν αν δεν προσπαθήσει κανείς να καταλάβει, κατανοήσει και αποδεχτεί τις ιδιομορφίες που χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες στις οποίες ανήκει ο καθένας.

 

post-6330-1236551891_thumb.jpg

 

Όπως ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται το διφορούμενο, το υπαινιχτικό, το ασαφές και ομιχλώδες περί του σεξ, παύει να υπάρχει πλέον. Ιστορίες, όπως το «Κοιτάξτε τους Τρόπους της» (Consider Her Ways, 1956), του John Wyndham, που παρουσιάζει με ασάφεια μια ουτοπική κοινωνία, αποτελούμενη μόνον από γυναίκες, με όλες τις ανάλογες σκανδαλιστικές σκέψεις που μπορεί να γεννήσει για τις σχέσεις ανάμεσά τους, και η οποία στην εποχή της θεωρήθηκε τολμηρή, τώρα πια μοιάζουν ξεπερασμένες. Το Νέο Κύμα γκρεμίζει και τα τελευταία οχυρά του πουριτανισμού, αναιρώντας και τις στοιχειώδεις συμβατικότητες. Το σεξ παρουσιάζεται με όλες του τις λεπτομέρειες, φτάνοντας στα όρια της πορνογραφίας. Στιγμές-στιγμές μάλιστα η φοβερή του αλήθεια, προκαλεί μια απωθητική διάθεση, αν όχι εμετική. Η ζωώδης συμπεριφορά των ανθρώπινων πλασμάτων μοιάζει ακόμη πιο απεχθής, γιατί υπαγορεύεται από την συνειδητότητα. Αλλά παράλληλα η συνειδητότητα αυτή είναι που του παρέχει και την τιμιότητα της ομολογίας. Τα στοιχεία αυτά θα παρατηρηθούν στο «Ο Τζακ Μπάρον και η Αιωνιότητα» (Βug Jack Barron, 1969), του Norman Spinrad, που για καιρό θεωρήθηκε αισχρό βιβλίο, εκ των υστέρων καταλαβαίνει κανείς ότι ο χαρακτηρισμός αυτός του δόθηκε επειδή ο βασικός ήρωας και ορισμένοι άλλοι μιλούν χυδαία, για την εποχή τους βέβαια, παρά ότι κάνουν χυδαίες ερωτικές πράξεις, τουλάχιστον στο προσκήνιο της ιστορίας τους.

 

«Το Θερμοκήπιο» (Hothouse, 1962), του Brian Aldiss, καθώς και ορισμένα άλλα έργα, χειρίζονται μάλλον χαριτωμένα, αλλά όχι και συνειδητά, την ερωτική ιδιομορφία, σαν κάτι το φυσικό ανάμεσα στα άλλα φυσικά θέματα που μπορούν να απασχολήσουν τον σκεπτόμενο άνθρωπο, που ονειρεύεται την αληθινή, πλήρη απελευθέρωσή του. Πολύ πιο προηγμένες ερωτικές συνομιλίες και σεξουαλικές ιδιομορφίες θα εκτεθούν στην ανθολογία του Harlan Ellison «Επικίνδυνα Οράματα» (Dangerous Visions, 1967). Τα διηγήματα που την συγκρότησαν δεν άφηναν πλέον τίποτε όρθιο. Η ερωτική πεζογραφία του Χένρι Μίλερ, η σκληρότητα του Τσαρλς Μπουκόφσκι και ορισμένων άλλων συγχρόνων Αμερικανών συγγραφέων, παρ’ όλη την τρομερή ειλικρίνεια τους, στιγμές - στιγμές ωχριούν μπροστά τους.

 

post-6330-1236551998_thumb.jpgpost-6330-1236551925_thumb.jpg

 

Από την ερωτική Ε.Φ. αξίζει να αναφερθούν «Η Εικόνα του Κτήνους», 1968, και ιδιαιτέρως το «Ένα Άγνωστο Συμπόσιο» (Α Feast Unknown, 1969), του Philip Jose Farmer, που πραγματεύεται το θέμα του άντρα που γίνεται γυναίκα, ιδέα που επεξεργάστηκε και ο Robert Heinlein στο «Και ου φοβηθώ κακόν» (I Will Fear no Evil, 1970), όπου ένας γέρος άνθρωπος αποκτά όχι μόνο μια καινούρια ζωή περνώντας στο σώμα μιας νέας κοπέλας, της γραμματέως του, αλλά, φυσικά, και την ανάλογη σεξουαλική εμπειρία. Ένα άλλο έργο ερωτικής Ε.Φ. που πρέπει να αναφερθεί γιατί ανανεώνει το θέμα του τρελού επιστήμονα με βάση τη σύγχρονη απελευθερωτική αντίληψη της εποχής είναι «Η Δύναμη και το Πόνος», 1971, του Τσαρλς Πλατ. Στην κλινική ενός παρανοϊκού επιστήμονα, οι ασθενείς χειρουργούνται για να μπορούν να απολαμβάνουν εντονότερα την ηδονή. Φυσικά τα περισσότερα από αυτά τα έργα είναι ενδιαφέροντα για την εξυπνάδα τους και την ευρηματικότητά τους ίσως, παρά για οτιδήποτε άλλο, και τείνουν μάλλον προς την αηδία και τη χυδαιότητα παρά προς το σεξουαλικό ερωτισμό, όπως και ορισμένα έργα της συμβατικής λογοτεχνίας, που με το πρόσχημα της ελευθερίας της έκφρασης αποσκοπούν στην διέγερση.

 

Όπως φαίνεται η Ε.Φ. είναι πολύ πιο επιρρεπής, από τα άλλα λογοτεχνικά είδη, στο να συνδυάζει το σεξ με την αποστροφή. Ακόμα και συγγραφείς που προέρχονται γενικά από τη «σοβαρή» πλευρά της Ε.Φ., όπως ο Ray Bradbury ή ο Robet Bloch ,συνδέουν στα διηγήματα το σεξ με τη βία, το αίμα, τον πόνο, ακόμα και τον θάνατο. Γενικά, μπορεί να πει κανείς, ότι η εικόνα που παρουσιάζει το φανερό σεξ στο τμήμα εκείνο της Ε.Φ. που ασχολείται με αυτό είναι συνήθως αυτή που αντιμετωπίζει το «σώμα» να ενεργεί αυθόρμητα, χωρίς τη συμμετοχή του μυαλού, και να το κατευθύνει σύμφωνα με τις σκοτεινές υπόγειες επιθυμίες του, παρά το μυαλό να κατευθύνει το σώμα ή τουλάχιστον να επεμβαίνει στις επιλογές του.

 

post-6330-1236551837_thumb.jpg

 

Μετά την έκρηξη του Νέου Κύματος, το σεξ άρχισε να μοιάζει με τις ποικιλίες της ιδιομορφίας του κοινός τόπος στην Ε.Φ. θεωρώντας όλες τις μορφές του σαν κάτι το δεδομένο και χωρίς καμιά διάθεση ή σκοπό να το διερευνήσουν οι συγγραφείς που μπορεί να ξεκίνησαν από τους κόλπους του Νέου Κύματος, αλλά και νεώτεροι που έκαναν την εμφάνισή τους μετά, το περιέλαβαν στο έργο τους, όχι σαν τη βάση του, αλλά σαν ένα οποιοδήποτε θέμα. Ιδέες και σύμβολα του παρελθόντος χρησιμοποιήθηκαν για να δώσουν έμφαση σε μια νέα προβληματική, και με το ίδιο σκεπτικό χρησιμοποιήθηκε και το σεξ. Έτσι οι προεκτάσεις που πήρε, καθόλου κατασκευασμένες, ήταν μια ακόμη προσπάθεια, με την παρουσίαση - καταγραφή τους, να εισχωρήσει ο άνθρωπος στο ίδιο το μυστήριο της ύπαρξής του και της δημιουργίας του. Ο τριαδισμός, η ομοφυλοφιλία, ο πανσεξουαλισμός, καθώς και οι μορφές διαστροφής, εκτίθενται απροκάλυπτα. Το διαπιστώνει κανείς σε πολλά έργα του Samuel Delany και ιδιαίτερα στο «Ντάλγκρεν» (Dhalgren, 1975), στο «Τρίτον» (Triton, 1976), και στο «334», 1972, του Thomas Disch. Ο Michael Moorcock προβάλλει την αιμομιξία, τη διπλοφυλία και την έντονη γυναικεία παρουσία στα βιβλία του. Κάτι ανάλογο κάνει και ο Robert Silverberg. Ενώ η Joanna Russ εξαπολύει μία βίαιη πολεμική εναντίον του αντρικού σωβινισμού στο έργο της «Ο Θηλυκός Άντρας» (The Female Man, 1975), προτείνοντας διάφορες εναλλακτικές κοινωνίες - λύσεις, όπου οι άντρες δεν έχουν ουσιαστικά τον πρώτο ρόλο και λόγο. Τον φεμινισμό, έναντι του αχαλίνωτου αντρικού σωβινισμού - τον περιέγραψε εύστοχα ο Ira Levin στις «Γυναίκες του Σπερφορντ» (The Stepford Wives, 1972).

 

post-6330-1236552468_thumb.jpg

 

Όπως έγινε ήδη φανερό η ερωτική σεξουαλική ιδιομορφία είναι υπαρκτή. Ένα θέμα πραγματικό και τεράστιο. Η Ε.Φ. καθρέφτης της εποχής που τη γέννησε δεν μπορούσε, δεν ήταν δυνατόν να το αγνοήσει. Το παρουσίασε, το μελέτησε και το έθιξε με τιμιότητα και ειλικρίνεια, σκύβοντας με ενδιαφέρον και ψυχραιμία πάνω του, θέλοντας να διερευνήσει την Αιτία της Εκδήλωσης και της Συμπεριφοράς.

 

post-6330-1236552977_thumb.jpg

 

Ένα μεγάλο :thanks: στον Valtasar και στον Pavlo, για τα κόμικς που μου δάνεισαν. :cheers3:

Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους


  • Member ID:  131
  • Group:  Members
  • Topic Count:  29
  • Content Count:  1007
  • Reputation:   943
  • Achievement Points:  1007
  • Days Won:  0
  • With Us For:  6352 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  42

Απλά :respect: :respect: :respect:

Σούπερ ντούπερ :gpost:

 

Με 5000 λέξεις παίζει να είναι και το μακροσκελέστερο....άλλες τόσες και έχεις το μισό μιας πτυχιακής.

Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους


  • Member ID:  1252
  • Group:  Veterans
  • Topic Count:  87
  • Content Count:  1679
  • Reputation:   6586
  • Achievement Points:  1743
  • Days Won:  14
  • With Us For:  6250 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  43

και ναι το διάβασα Σταματία, για να μην λες ότι δεν διαβάζω τα κείμενα σου, μιας και με ενδιαφέρει η Ε.Φ. είπα να του δώσω μία ευκαιρία.

 

:thanks::beer:

Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Επισκέπτης
Απάντηση σε αυτό το θέμα ...

×   Έχετε επικολλήσει περιεχόμενο με μορφοποίηση.   Κατάργηση μορφοποίησης

  Επιτρέπονται μόνο 75 emoticons maximum.

×   Ο σύνδεσμός σας έχει ενσωματωθεί αυτόματα.   Εμφάνιση ως σύνδεσμος

×   Το προηγούμενο περιεχόμενό σας έχει αποκατασταθεί.   Διαγραφή εκδότη

×   Δεν μπορείτε να επικολλήσετε εικόνες απευθείας. Ανεβάστε ή εισάγετε εικόνες από URL

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.