Ο παρακμιακός κόσμος του Ποπάυ! [Peslac, peslac.pblogs.gr/tags/popay-gr., 29/10/2007 ]

[kostis7]

Σε τυχαία αναζήτηση στο διαδίκτυο,βρήκα σε ένα Blog μια άποψη για τον Ποπάυ.Δεν ξέρω αν σας ενδαιφέρει και αν βρίσκεται στο σωστό μέρος.Παρακαλώ να γίνουν οι κατάλληλες διορθωτικές κινήσεις...


''Σας παρουσιάζω την πιο προβληματική οικογένεια και κοινωνία της 9ης τέχνης! Καλώς ήλθατε στον διαταραγμένο κόσμο του Ποπάυ! Θυμάμαι που τον διάβαζα μικρός, από τις τότε εκδόσεις Δραγούμη που έβγαζε πολλά κόμικς τύπου Μάχη, Πόλεμος και άλλα φιλειρηνικά... Ανάμεσά τους και ο βατραχομούρης, μονόφθαλμος ναυτικός που για κάποιον ανεξήγητο λόγο μου άρεσε πάντα να διαβάζω, αν και μου προκαλούσε διαταραχές... Ήταν το πρώτο παιδικό ( ; ) κόμικ (πριν ακόμα πέσει στα χέρια μου το πιο ανατρεπτικό και "γεια σου" Αντιρίξ-Συμφωνίξ), στο οποίο μπορούσες να διαβάσεις εκφράσεις όπως: "Άντε στο διάβολο κι οι δυο σας"!!! (Ναι, παιδικό, είπαμε!!!!) Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβασα μια παρόμοια φράση, κοίταξα γύρω μου φοβισμένος, σαν να την είχα ξεστομίσει εγώ! Τις πραγματικές διαταραχές, όμως, μου τις προκάλεσε το τραγικά παρακμιακό περιβάλλον στο οποίο κινούνταν οι ιστορίες του Ποπάυ, το οποίο ήταν ένα κράμα προβληματικών σχέσεων, εγκληματικής συμπεριφοράς, οικογενειακής βίας, ελευθέρων ηθών και πολλά άλλα που θα ζήλευε κι ο Ταραντίνο!!!... Ας τα πάρουμε με τη σειρά!

Ο Ποπάυ είναι ο μπρατσωμένος, ηλιοκαμμένος ναυτικός με το ένα μάτι (εξ' ου και το Pop-eye! Έπρεπε να φτάσω στα 20 μου για να το συνειδητοποιήσω αυτό και για να καταλάβω γιατί είχε μονίμως το ένα μάτι κλειστό!) Φοβερό πρότυπο ήρωα για παιδικό κόμικ! Ειδικά αν λάβουμε υπ' όψην το γεγονός ότι για να λύσει τις διαφορές του, αρχίζει τις κλωτσοπατινάδες!!! Μαγικό του σύνεργο, το σπανάκι, που το τρώει και αποκτά υπερφυσική δύναμη (πάλι καλά που δίνει κι ένα ωφέλιμο, διατροφικό μήνυμα το κόμικ ανάμεσα στα άλλα παλαβά!) Πολλές φορές, ειδικά αν είναι δεμένος, ρουφάει το σπανάκι από την πίπα του! (Αυτός ο συνδυασμός πίπας-πρασινάδας οδηγεί στο εύλογο ερώτημα: "Βρε, μήπως δεν είναι σπανάκι αυτό που ρουφάει ο τύπος";; χαχα!!) Σκηνές απείρου κάλλος, λοιπόν, όταν ο Ποπάυ διαλύει αυτοκίνητα επειδή γρατζουνίσανε το δικό του ή αρχίζει στα κιουσπέκια τον αντίζηλο Βρούτο, που διεκδικεί την μορφονιά ξυλόκοτα Όλιβ!

Και ερχόμαστε στην Όλιβ! Τι στο καλό του βρήκανε του σαφρακιασμένου και σφάζονται στην ποδιά της, ένας Θεός ξέρει!!! Η Όλιβ Όιλ (ελαιόλαδο, δηλαδή, μην ξεχνάμε ότι ο Ποπαύ είναι Ιταλός, τουτέστιν μεσογειακός τύπος!) είναι σαν ένα σκουπόξυλο με κότσο. Τσιρίζει όλη την ώρα, περιφέρει τα μακρόστενα μέλη της από καρέ σε καρέ και σκυλοβρίζει τον Ποπάυ και τον Ρεβυθούλη (τραγική περσόνα αυτού του κόμικ), ενώ ανά δύο επεισόδια, παρατάει τον αρραβωνιαστικό της για να πάει με το βουβαλόπαιδο - Βρούτο που έχει πιο ωραίο αυτοκίνητο! Εναλλάσσεται ανάμεσα στους δύο αντίζηλους, αναλόγως με το ποιος προσφέρει τα περισσότερα, σαν πλειστηριασμός ένα πράμα... Βέβαια, εμείς στο χωριό μας αλλιώς τις αποκαλούμε αυτές, αλλά τέλος πάντων... Η Όλιβ έχει το σύνδρομο "δεν είμαι όμορφη, σκυλιάζω όλη μέρα" και δεν διστάζει να τραβήξει μπουνίδια στον Ποπάυ αν τολμήσει να γυρίσει το μάτι του (το ένα και μοναδικό) σε άλλη γυναίκα! Βέβαια, επειδή είναι λίγο σκωτοπρήχτρα, τρώει κι αυτή τις γροθιές της από τον άντρακλα ναύτη που εισάγει με καταπληκτικό τρόπο την ενδο-οικογενειακή βία στον κόσμο των κόμικ!

Ο Ρεβυθούλης. Η τραγική περσόνα που αναφέραμε πριν... Τραγική για διάφορους λόγους... Πρώτα απ' όλα, πρόκειται για ένα κοντοπίθαρο πλάσμα απροσδιορίστου ηλικίας που... κυκλοφορεί ακόμα φασκιωμένο σαν την κάμπια! Πώς να μην έχεις παιδικά τραύματα όταν έχεις μάθει να μιλάς, να γράφεις και να κάνεις τόσα άλλα, αλλά εξακολουθείς να ντυνεσαι από τα Jumbo Bebe;;; Δεύτερο και τραγικότερο... ο Ρεβυθούλης είναι επίσης και απροσδιορίστου συγγένειας! Η Όλιβ και ο Ποπάυ δεν είναι παντρεμένοι, αλλά ο Ρεβυθούλης ζει μαζί με την Όλιβ σαν να είναι γιος της... Κοινώς, μην το πείτε πουθενά, αλλά κάτι μου λέει ότι είναι ψιλονόθο!!! Άλλη μια παγκόσμια πρωτοτυπία στον χώρο των κόμικ! Είχαμε παντού τους ανύπαρκτους γονείς και παπάκια, σκυλάκια, ζωάκια γενικότερα που ζούνε μόνο με... θείους! Τώρα, όμως, έχουμε και την πλήρη απομυθοποίηση της οικογένειας, καθώς ο Ρεβυθούλης αποτελεί το πρώτο μπάσταρ... εμ... νόθο καρτούν! Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη πιο πολύ, αφού αποκαλεί την Όλιβ και τον Ποπάυ με το μικρό τους... (Πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι αδελφός της Όλιβ... αλλά αυτό δεν έχει εξακριβωθεί σε καμία απολύτως ιστορία)

Ο παππούς και η γιαγιά, πλαισιώνουν χαριτωμένα τις ιστορίες... Και οι δύο έχουν την ίδια ακριβώς φάτσα με τον Ποπάυ, επιβεβαιώνοντας το ρητό "είδα από πού πήρες την ομορφιά"!!! Το παράδοξο είναι ότι ο παππούς είναι πατέρας του Ποπάυ και η γιαγιά είναι.... γιαγιά του! Δηλαδή, μητέρα του παππού!!! Ας καταπιούμε το γεγονός ότι για 120χρονη, μια χαρά κρατιέται, αυτή τη στριμάδα γιατί την έχει; Σε κάθε ιστορία της, όλο γκρινιάζει και πρήζει τα συκώτια του παππού. Τα οποία συκώτια είναι ήδη πρησμένα και στα πρόθυρα κίρρωσης, μια και ο παππούς είναι μεθύστακας εκ πεποιθήσεως! Άλλο ένα πρότυπο ζωής, προσφορά του Ποπάυ!!! Ο παππούς σε κάθε επεισόδιο βουτάει κρασιά από το κελάρι της ξερακιανής Όλιβ, η οποία του τραβάει κι αυτουνού κάνα μπουνίδι, εν μέσω χαριτωμένων κοσμητικών, όπως "παλιομπεκρούλιακα, καταραμένε" και διάφορα τέτοια! Πού και πού, ρίχνει κι αυτός μερικές ψιλές στην Όλιβ, που γενικά τις τρώει απ' όλους, επιβεβαιώνοντας από πού πήρε τα γονίδια ο γιόκας του! Άλλες φορές, ο κρασοπότης ήρωας, κάνει διάφορες κομπίνες για να κλέψει κρασιά από αφελείς ταβερνιάρηδες ή απλώς κάνει συνέχεια τράκα...

Στον αντίποδα του μπεκρόγερου, είναι ο λαίμαργος, υπέρβαρος Πόλντο, οικογενειακός φίλος με μεγάλη οικειότητα. Τόσο μεγάλη, που όλη την ώρα αδειάζει το ψυγείο της Όλιβ ή τρώει τα πάντα κρυφά από το κελάρι της! Ο Πόλντο καταπίνει τα σάντουιτς σαν να είναι κουφέτα, ενώ έχει μετατραπεί σε γευσιγνώστη, αφού ξεχωρίζει κάθε υλικό! Συνεργάζεται συνήθως με τον παππού σε ψιλοπαράνομες "δουλειές"... Κοινώς, κλέβουν ασύστολα και ξεδιάντροπα φαγητά και ποτά από μαγαζιά και σπίτια...

Ο Βρούτος είναι το παιδοβούβαλο με το μούσι, που έχει χάσει τα λογικά του μπροστά στην νεραϊδένια θωριά της Όλιβ... Κάνει τα πάντα για να της τραβήξει το ενδιαφέρον. Όταν αυτό δεν πιάνει, τραβάει την ίδια από το μαλλί, καθώς δεν διστάζει να την απαγάγει για να την κάνει δική του! (ε, ναι... στην προσπάθεια πάνω της τραβάει κι αυτός κάνα σκαμπίλι, μην ξεσυνηθίζει κιόλας!!!) Ο Βρούτος, όμως, είναι ένας εγκληματίας κι ένας βάρβαρος, γι' αυτό πάντα τρώει τ' αλατιού από τον βατραχομούρη σπανακοφάγο και καταλήγει στα σίδερα! Έχει όμως σύμμαχό του τη μητέρα του! Μία τρυφερή, ευαίσθητη ύπαρξη που λατρεύει τον γιο της (φαίνεται από τις μπουνιές που του δίνει κι αυτή, συνοδευόμενες πάντα από ατάκες τύπου "Χοντρό βόδι", "Κρετίνε" κτλ) και ακούει στο όνομα... Κακίστρω! Το καλύτερο; Η μητέρα του είναι μάγισσα!!! Ζει με τον χοντροβλ... εμ, τον αγαθό γιο της σε έναν πύργο έξω από την πόλη και κάνει διάφορα ξόρκια για να καταστρέψει τον Ποπάυ ή να κατακλέψει την πόλη! Η εμφάνισή της, βέβαια, θυμίζει κάτι από ενενηντάχρονη γιαγιά σε χωριό, καθώς είναι ντυμένη με μαύρα ρούχα και τσεμπέρι, ενώ η φάτσα της, με το πεταχτό, τριχωτό σαγόνι φέρνει σε κάτι από πρώην αθλήτρια της Σοβιετικής Ένωσης που πλακώθηκε στην τεστοστερόνη!!!

Αυτοί είναι οι κεντρικοί ήρωες σε αυτό το σύμπαν βίας, αλκοολισμού, λαιμαργίας, κατεστραμμένων σχέσεων και παραβατικότητας!!! Δεν ξέρω πόσα παιδιά γαλουχήθηκαν με τα σοφά διδάγματα αυτού του περιοδικού που διδάσκει το πανάρχαιο γνωμικό: "Με τη βία, όλα είναι δυνατά"! Αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα, όποτε τύχει να το διαβάσω, κοιτάζω γύρω μου μ' εκείνο το ένοχο, παιδικό βλέμμα!!! :)''



Πηγή:http://peslac.pblogs.gr/tags/popay-gr.html

[PhantomDuck]

Παραφουσκωμένες δηλώσεις, χωρίς κατ' ανάγκη να σημαίνει πως έχει άδικο. Προσωπικά πάντως θυμάμαι πως τα ΠΟΠΑΫ είναι από τα πρώτα κόμικς που διάβασα όταν άρχισα να μαθαίνω γράμματα στην πρώτη δημοτικού (6 χρονών), και το μόνο που μου είχε κάνει εντύπωση είναι το όνομα του Ρεβυθούλη. Τότε μου φαίνονταν διασκεδαστικές ιστορίες, όμως τώρα δεν μου κάνουν πλέον και πολύ εντύπωση.

 

Τα παραπάνω είναι το αποτέλεσμα της παραποίησης που υπέστη ο ΠΟΠΑΫ από τους Ιταλούς δημιουργούς, οι οποίοι από ένα σημείο και ύστερα επαναλαμβάνονταν συνεχώς. Η μάγισσα, ο Βρούτος, ο Πόλντο, και γενικότερα το σύμπαν του ΠΟΠΑΫ των Segar - Sagendorf και των λοιπών ενδιάμεσων Αμερικανών σχεδιαστών είχε πολύ μεγαλύτερο βάθος, όμως δεν είχαμε την τύχη να διαβάσουμε στα ελληνικά πολλές τέτοιες ιστορίες. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ΠΟΠΑΫ δεν ξεκίνησε ως "παιδικό", άσχετα αν κατέληξε έτσι.

Επεξεργασία Οκτωβρίου 29, 2008 από PhantomDuck

[kostis7]

Νομίζω ότι είναι προσωπικές απόψεις και δεν έχουν καμί ασχέση με επιστημονική έρευνα ή άρθρο ή μελέτη...

[PHOTOGRAPHER]

Έχετε απόλυτο δίκιο, με την ίδια λογική (σαν απάντηση σε ημιμαθείς, κοντόφθαλμους όπως αυτός που τα έγραψε) τι αηδίες είναι τα μίκυ μαους, αν κρίνεις από τα σημερινά μόνο, οι σημερινές διαστημικές ιστορίες με τέρατα υπερβολικά, απαράδεκτα, κακόγουστα και βωμολοχίες και πάει λέγοντας!! εξυπνάδα μηδέν, σενάρια χωρίς κανένα βάθος, επιστημονικά σοιχεία υπό του μηδενός μόνο εντυπωσιασμός για απαίδευτους, οπότε ορισμένοι εξυπνάκηδες κρίνουν εκ του ασφαλούς για όλα και αισθάνονται ότι και κάτι έκαναν.

 

ΔΕν ασχολούμαι τόσο με τα περιοδικά Ποπάυ, αλλα περισότερο με τις ταινίες.

 

Ο 'κυριος' αυτός έχει παρεξηγήσει την έννοια του κινούμενου σχέδιου πλήρως. Αυτα αντιπροσωπεύουν την εποχή τους σίγουρα και την αντίστοιχη κοινωνική κατάσταση έχοντας χαρακτήρα σατυρικό και μεταφορικό. Γιατί σε άλλους ποτε δεν δημιουργήθηκαν τέτοιες σκέψεις; Έχει δει ποτέ του κιν. σχέδια του Tex Avery; Μήπως ο Λούκυ Λουκ, ο Τεντεν, ο Σκρουτζ κλπ είναι όμορφοι, ας γελάσουμε... Ας μου βρει και μια ταινία οποιαδήποτε που οι χαρακτήρες όλοι ανεξαιρέτως να είναι όλοι όμορφοι, καλοί άνθρωποι, ίσως ευσεβεις , να συμπεριφέρονται άψογα κοκ. απλά δεν υπάρχει. Ο Σαρλώ ήταν όμορφος; εκει δεν έπεφτε το ξύλο της αρκούδας; δεν είναι όμως διαχρονικές σπουδαίες ταινίες μη μηνύματα; εντάξει ξεφεύγουμε λίγο ,αλλα όπως ξαναείπα οι κοντόφθαλμοι άνθρωποι έτσι κρινουν......

Επεξεργασία Οκτωβρίου 30, 2008 από PHOTO

[Bonadrug]

Είναι απλές παρατηρήσεις που μπορεί να κάνει ο καθένας και κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με την ορθότητά τους.

Όπως και να το κάνουμε στο Ποπάυ έχουμε ένα αντεστραμμένο κόσμο, όπου οι ήρωες είναι λαίμαργοι, μεθύστακες, εθισμένοι, καπνιστές, ραδιούργοι, τραμπούκοι, άσχημοι, άνεργοι κλπ

 

το να πούμε "και τι έγινε, κόμικ είναι, πλάκα έχει" κλπ είναι η μια αντίδραση αλλά από την άλλη αν αποδεχθούμε ότι ως μέσο έχει ένα μήνυμα και τι σόι μήνυμα είναι αυτό αρχίζουν τα προβλήματα.

 

Θα μου πεις ένας κωμικός χαρακτήρας πρέπει να έχει κάποιο κουσούρι για να είναι αστείος. Όχι απαραίτητα. Στο σύμπαν των looney toons το ότι οι πρωταγωνιστές είναι ζώα επιτρέπει να εμφανίζουν οι χαρακτήρες κουσούρια που είναι ενδεικτικά του είδους τους ενώ σχεδόν πάντα τα αστεία προκύπτουν από την εξυπνάδα - κατεργαριά των χαρακτήρων.

 

Ο Ποπάϋ πραγματικά είναι στα σύνορα του underground comics , με χαρακτήρες τόσο άσχημους που θα τους ζήλευε και ένας Crumb.

[kostis7]

Με την ίδια λογική και ο Ντόναλντ προσαπθεί να περάσει ένα πρώτυπο τεμπέλη που χρωστάει παντού,αλλά δεν τον πειράζει...Μήπως είμαστε υπερβολικοί...Κια πάλι τι κακό έχει η ασχήμια.Ίσα ίσα που δεν είμαστε όλοι σαν τα μοντέλα που κάνουν διαφημίσεις.Υπάρχουν και άτομα που δενέχουν σφιχτούς κοιλιακούς και μούσκουλα...

[Ion]

Oποιοδήποτε κόμικ να πιάσει κανείς, αν θέλει μπορεί να καταλήξει σε δεκάδες συμπεράσματα σχετικά με τα ελαττώματα των χαρακτήρων και την εικόνα που βγάζουν προς τα έξω. Έτσι και με τον Ποπάυ. Και στα Μίκυ Μάους συναντάμε πολλά ελαττώματα σαν αυτά που αναφέρθηκαν για τον κόσμο του Ποπάυ: η λαιμαργία του Πασχάλη (αντί του Πόλντο), η Νταίζη που εναλλάσεται μεταξύ Ντόναλντ - Γκαστόνε (όπως η Όλιβ μεταξύ Ποπάυ - Μπρούτο), η κακία της Μάτζικα (αντί της μητέρας του Μπρούτο) κλπ κλπ. Όχι ότι δεν ισχύουν αυτά που γράφονται στο blog αν τα δεις σε βάθος, απλά είναι και το πώς τα αντιμετωπίζεις - καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα. Εγώ προσωπικά πάντα καλοπροαίρετα.

[Lord Makro]

Ο Ποπάϋ πραγματικά είναι στα σύνορα του underground comics , με χαρακτήρες τόσο άσχημους που θα τους ζήλευε και ένας Crumb.

 

Όντως!!!

 

Ωραίο το κείμενο, δεν έχει καθόλου άδικο ο συγγραφέας του σε αυτά που λέει, αυτές οι ιταλικές ιστορίες του Ποπάυ ήταν σαφώς πιο extreme από τα άλλα παιδικά περιοδικά!

 

Αυτά είναι!

[YOSHIMITSU]

Γιατί νομίζω ότι άσχετα του εάν περνούσαμε καλά και γελούσαμε διαβάζοντας τις ιστορίες του Ποπάυ, ο συγγραφέας του αρχικού δημοσιεύματος έχει απόλυτο δίκιο σε όλα αυτά που γράφει σε ένα - κατ εμέ - ενδιαφέρον κείμενο, το οποίο μου προκάλεσε το ίδιο ή και περισσότερο γέλιο από το ίδιο το κόμικ. Δεν αναφέρει κάτι λιγότερο ή περισσότερο από αυτά που έχουμε οι ίδιοι συμπεράνει κατά καιρούς και όλα αυτά σε ένα όμορφα δομημένο κείμενο και με το χιούμορ που του αρμόζει, άλλωστε τί είναι τελικά το Ποπάυ από μία συνεχή επανάληψη όλων όσων αναφέρει; Ξύλο, αλλαξοκ**** της Όλιβ, κατεργαριά και παραβατικότητα των εξαρτημένων από υλικά αγαθά, αμφιβόλου προέλευσης συγγένειες, μπινελίκια και άλλο ξύλο ενδιάμεσα στους τίτλους αρχής και τέλους του κάθε επεισοδίου.

 

Φυσικά μπορεί να το πάει λίγο στα άκρα, αλλά στα άκρα οδηγούνται τις περισσότερες φορές τα ίδια τα κόμικ (ή τα κινούμενα σχέδια) από μόνα τους για να προκαλέσουν το εφέ του γέλιου, του ενδιαφέροντος, του χαβαλέ ή ό,τι άλλο έχουν ως σκοπό οι δημιουργοί τους. Πιο εύκολα προκαλείς κάποιο ερέθισμα προβάλλοντας κάποια αρνητικά στοιχεία παρά προωθώντας τα θετικά. Έτσι πλέον συζητάμε για το διασκεδαστικό κόμικ / κινούμενο σχέδιο (Ποπάυ, Μίκυ Μάους, Μπομπ Σφουγγαράκης, Simpsons, South Park) που απευθύνονται σαφώς σε ενήλικες ή έστω μεγάλα παιδιά. Υπάρχουν φυσικά και τα άλλα με το καθαρά επιμορφωτικό περιεχόμενο (Ντόρα, Μπομπ ο Μάστορας) τα οποία φυσικά απευθύνονται σε άλλες ηλικίες μικρότερες - πιο τρυφερές - για μικρότερα παιδιά. ΟΚ, δεν σημαίνει φυσικά ότι κάποιος διαβάζοντας Ποπάυ, πρώτα θα αρχίζει τις μπούφλες και μετά θα κάνει τις ερωτήσεις, αλλά είθισται μάλλον στα κόμικ, στα κινούμενα σχέδια, μέχρι και σε μέρος των παραγωγών του κινηματογράφου, ή και παιχνίδια να προβάλλεται ένας κατοπτρικός από αυτόν που ζούμε ή εντελώς φανταστικός κόσμος, σαν ένα μέσο εκτόνωσης της καθημερινότητας μας χωρίς περαιτέρω επιπλοκές.

 

Ο άνθρωπος εάν δεν είναι ήδη μέλος της παρέας μας, θα ήταν σίγουρα μία αξιόλογη προσθήκη σε αυτή, αφού και σκέψη έχει και δυνατότητα γραφής και φυσικά αρκετό χαβαλέ για να ταιριάξει μαζί μας. Δυστυχώς, δεν ξέρουμε αν του αρέσουν οι μπύρες...

[CortoMaltese]

Απολαυστικό το κείμενο του συγγραφέα! Δεν δαιμονοποιεί γενικά τα κόμικ απλώς γράφει την άποψή του για τον Ποπάυ με χιουμοριστική διάθεση.

 

O Ποπάυ ήταν συμπαθητικό εβδομαδιαίο κόμικ, αλλά αυτά που γράφει ο συγγραφέας είναι εύστοχα. Βέβαια ο όρος politically correct έγινε μόδα αργότερα και εκείνη την εποχή τα καρπαζώματα στον Βρούτο μάλλον έβγαζαν περισσότερο γέλιο παρά προβληματισμό.

 

ΥΓ. Ξέχασε να αναφέρει τον γιγαντα Γκρίσινο. Γενικά ο κόσμος του Ποπάυ ήταν πολυσύνθετος . Μάγισσες, γιγαντες, μεθύστακες, βουλιμικοί, κλέφτρόνια, νόθα,ναυτικοί κτλ.

[Lord Makro]

Γενικά ο κόσμος του Ποπάυ ήταν πολυσύνθετος . Μάγισσες, γιγαντες, μεθύστακες, βουλιμικοί, κλέφτρόνια, νόθα,ναυτικοί κτλ.

 

Όλα τα καλά παιδιά!!!