ΜΙΑ ΑΘΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

[Bonadrug]

  

 

Χιουμοριστικό στο στυλ του Altan και του Reiser , μια "κοινωνική αθλιγορία", όπως το χαρακτηρίζει ο Μαρτινίδης, και αφιερωμένο στον Κόμη Δράκουλα, το 4ο από τα 4 άλμπουμ που κυκλοφόρησε η Σαλονικιώτικη Α.Σ.Ε. υπό την επιμέλεια των Αποστολίδη, Μαρτινίδη και σία.

Για τον δημιουργό Αντώνη Φωτόπουλο μπορείτε να διαβάσετε στο οπισθόφυλλο.

 

Τα 3 προηγούμενα κόμικς της σειράς Σύγχρονα Ελληνικά Κόμικς που έβγαλε η Α.Σ.Ε.:

 

#1 - Το Ελιξήριο Της Νιότης

#2 - Στον Ύψιστο Ενταύθα

#3 - Άγριοι Άνεμοι

[DJO]

Χμ. Πάμε από το εισαγωγικό:

 

Αφιερώνω αυτή την "Άθλια Ιστορία" στην Ευγενία που μ'έπεισε να την αρχίσω, σε μένα που μπόρεσα να την τελειώσω, σ'όλους εκείνους που - ενώ δε θα 'χαν αντίρρηση - για διάφορους λόγους, δε θα τη διαβάσουν ποτέ!

 

 

+

 

"Η Ζωή δε σου επιφυλάσσει εσαεί κραιπάλες και άλλα ξεφαντώματα"

 

Αλιάκμονας

 

 

Οκέευ...μέχρι στιγμής επιβεβαιώνεται ο τίτλος. Ο Αλιάκμονας είναι ένας loser από τη Θεσσαλονίκη, που του δίνεται η ευκαιρία να βγάλει χοντρά φράγκα μεταφέροντας την...ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΚΟΜΗ ΔΡΑΚΟΥΛΑ ΛΑΘΡΑΙΑ! Έτσι ταξιδεύει μέχρι την Κομοτηνή, μπλέκει με την Τιτίκα μια πρακτόρισσα, τον κυνηγάει η αστυνομία και όλα πάνε στον κόρακα! Το τέλος είναι επικά άθλιο...μα τους σκερτσοπίθηκους!

 

Ένα 6/10 για την προσπάθεια! +αντιγράφω την Αθληγορία του Μαρτινίδη:

 

Μέσα στις τόσες "άθλιες ιστορίες", που παίρνουν και δίνουν στις μέρες μας, η "Άθλια Ιστορία" του Αντώνη Φωτόπουλου διαθέτει, τουλάχιστον, την πρωτοτυπία ενός πηγαίου χιούμορ και όλη τη δροσιά της ανιδιοτέλειας εκτός κι αν πρόκειται για την ασυγχώρητη αθλιότητα της αμεριμνησίας. Αλλ' αυτή η τελευταία είναι, επίσης, μια κατ'εξοχήν ιδιότητα των "κόμικς" (το μειονέκτημα ή η αρετή τους, ανάλογα με το αν υιοθετηθεί μια συνολικά φιλόψογη είτε λατρευτική στάση προς το είδος). Κι αυτό που έχετε στα χέρια σας είναι, κυρίως, ένα πολύ καλό δείγμα εικονογραφημένης αφήγησης (=κόμικς).

Μολονότι πρωτοεμφανιζόμενος, ο δημιουργός της "Α.Ι." δείχνει να χειρίζεται τα εκφραστικά του μέσα σε όλη την ωριμότητα παλιού επαγγελματία. Μ' ένα συνδυασμό αυθάδικης καρικατούρας, σαν του Reiser, και σκηνογραφικής μαεστρίας που θυμίζει λίγο Altan και λίγο Bill Tidy, ο Αντώνης Φωτόπουλος ξέρει να συγκροτεί μιαν αφηγηματική πολυπροσωπία με ενιαίο, εντέλει, χαρακτήρα: διακριτικά ελληνικό και, "συντωχρόνως" (όπως θα 'λέγαν οι ήρωες του με τα γλαφυρά τους ιδιώματα), βαλκάνια κοσμοπολίτικο.

Σε καιρούς επαναστατικούς όλα τα "κόμικς" δεν έμειναν μια εύκολη λογοτεχνία (ή παραλογοτεχνία) φυγής. Δεν ήταν καθόλου λίγα εκείνα που μίλησαν εμφατικά κι αλληγορικά για την κοινωνική παρέμβαση, την απειθαρχία και την άρση του σεβασμού απέναντι σε κάθε παραδοσιακή και καθιερωμένη αξία. Σε καιρούς αθλιότητας δεν μπορούμε, ίσως, να περιμένουμε τέτοιες ρηξικέλευθες αλληγορίες. Το πολύ-πολύ κάποιαν "αθλιγορία"! Εδώ, η απροσδόκητη ανάσταση των βρικολάκων δε νομίζω να αποτελεί έμμεσο οικολογικό σχόλιο. Αλατίζοντας τις μπριζόλες σας μην περιμένετε να προβάλει στ' αλήθεια ο κόμης Δράκουλας! Αν και, με την τροπή που έχει πάρει το διαιτολόγιό μας, τίποτα δεν αποκλείεται.