Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'william gaines'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Από το 1952 το περιοδικό MAD παρώδησε χωρίς φραγμούς κάθε κοινωνική, καλλιτεχνική και πολιτική αξία στις ΗΠΑ. Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι σύντομα θα κλείσει. Η παράδοση που εγκαινίασε και υπηρέτησε πιστά και με συνέπεια δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Μεσούντος του μακαρθισμού και της απροκάλυπτης λογοκρισίας στις ΗΠΑ, λίγο μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και σε μια εποχή που ο κόσμος των κόμικς είχε αρχίσει να κατακλύζεται από μια νέα γενιά παράξενων πρωταγωνιστών με υπεράνθρωπες δυνάμεις και ευφάνταστα gadgets σε φανταστικές ιστορίες, εμφανίστηκε ένα περιοδικό διαφορετικό από οτιδήποτε είχε προηγηθεί. Το MAD με τον θρυλικό Harvey Kurtzman (1924-1993) στο τιμόνι και με εκδότη τον William Gaines (1922-1992), ιδιοκτήτη της εταιρείας EC, κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1952 και άλλαξε για πάντα την ιστορία των κόμικς. Ο Gaines μέχρι τότε ειδικευόταν στην έκδοση κόμικς με βασική θεματολογία τον τρόμο, ενώ ο Kurtzman είχε δείξει το σπάνιο ταλέντο του στις αντιπολεμικές σειρές «Two-Fisted Tales» και «Frontline Combat». Με το MAD όμως εγκαινίασαν ένα νέο και ρηξικέλευθο στιλ που, προϊόντος του χρόνου, εξελίχθηκε σε ολόκληρο είδος: αυτό της ανελέητης παρωδίας και του καυστικού χιούμορ απέναντι στη μαζική κουλτούρα, τις χολιγουντιανές ταινίες, τους σελέμπριτις, τις διαφημίσεις, την τηλεόραση, τους πολιτικούς, ακόμα και τα υπόλοιπα κόμικς. Το MAD από το πρώτο κιόλας τεύχος του έδειξε τους στόχους του ξεκάθαρα: περιείχε τέσσερις ιστορίες που παρωδούσαν η καθεμιά ένα από τα κυρίαρχα, ως τότε, είδη στα κόμικς (τρόμος, επιστημονική φαντασία, αστυνομικό, γουέστερν). Αριστερά, το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους (1952). Δεξιά, το πρώτο «fake» τέλος του MAD, 60 χρόνια πριν από το πραγματικό. Ο Kurtzman ήταν υπεύθυνος για το σύνολο σχεδόν των σεναρίων ενώ οι πρώτοι σχεδιαστές με τους οποίους συνεργάστηκε ήταν οι Wally Wood, Will Elder, John Severin και Jack Davis. Η επιτυχία ήταν μεγάλη και το MAD σύντομα επέκτεινε το πεδίο των παρωδούμενων «πρώτων υλών». Σύντομα επίσης σχεδόν το σύνολο της ύλης του περιοδικού ήταν μια παρωδία σε βαθμό που ο αναγνώστης δυσκολευόταν να καταλάβει ακόμα και αν οι διαφημίσεις που δημοσιεύονταν, οι ειδήσεις και οι συνεντεύξεις, η στήλη της αλληλογραφίας και τα μηνύματα των εκδοτών προς τους αναγνώστες ήταν αληθινά ή ψεύτικα. Στο τέταρτο τεύχος παρωδήθηκε ο Σούπερμαν («Superduperman»), στο έκτο ο Κινγκ Κονγκ («Ping Pong»), στο όγδοο ο Μπάτμαν κ.ο.κ. Αριστερά, το MAD σε μια επίδειξη πρόκλησης και σαρκασμού. Δεξιά, ο Alfred Neuman, μασκότ του περιοδικού για 60 και πλέον χρόνια, στρατολογεί για το MAD την περίοδο του πολέμου του Βιετνάμ. Ακολούθησαν οι πλαστές ειδήσεις σε άλλες γλώσσες, με πρώτη μάλιστα την ελληνική, σε κάποιο ακατάληπτο κείμενο συρραφής ειδήσεων από εφημερίδα της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ, οι παρωδίες κλασικών λογοτεχνικών έργων (από τα πρώτα ήταν το «Νησί των Θησαυρών» και το «Κοράκι») και μεγάλων μπλοκμπάστερ αλλά και η σάτιρα των διαφημίσεων της εποχής που υπόσχονταν στους καταναλωτές-μέλη των αμερικανικών πυρηνικών οικογενειών μια υπέροχη ζωή μέσω της αγοράς έξυπνων ηλεκτρικών συσκευών και μηχανών κουρέματος του γκαζόν. Στο ενδέκατο τεύχος ο Kurtzman προχώρησε ακόμα ένα βήμα εγκαινιάζοντας μια νέα σειρά, στην οποία η ίδια ιστορία δημοσιευόταν δύο φορές στο ίδιο τεύχος με πανομοιότυπα σχέδια, αλλά διαφορετικά σενάρια: το πρώτο ήταν το συμβατικό, όπως δηλαδή θα μπορούσε να δημοσιευτεί σε κάποιο «καθωσπρέπει» έντυπο και το δεύτερο ήταν το ανατρεπτικό, όπως μόνο στο MAD θα μπορούσε να υπάρξει. Το δωδέκατο τεύχος, με αρκετές δόσεις αυτοσαρκασμού, δεν είχε κανένα σκίτσο στο εξώφυλλό του και ενημέρωνε τους αναγνώστες ότι μπορούν άφοβα να το κρατάνε σε δημόσιο χώρο χωρίς να ντρέπονται επειδή διαβάζουν κόμικς, ενώ το δέκατο τρίτο είχε ένα σχεδόν αποκλειστικά μονόχρωμο κόκκινο εξώφυλλο με μια μικρή λεζάντα στο πάνω μέρος ως αντίδραση στον γιγαντισμό των τίτλων και τις υπερβολές άλλων περιοδικών. Ακολούθησαν τα έργα τέχνης, με πρώτη τη Μόνα Λίζα που παρουσιάστηκε στο εξώφυλλο να κρατά ένα τεύχος του MAD, ενώ στο εικοστό πρώτο τεύχος το εξώφυλλο ήταν ολόκληρο μια παρωδία διαφημίσεων όπλων μεταξύ των οποίων οπλοπολυβόλα, περίστροφα, πύραυλοι, βόμβες, ανθρωποφάγοι κροκόδειλοι και θηριώδεις ελέφαντες που είχαν μάλιστα και τιμή. Έτσι πορεύτηκε το MAD μέχρι το εικοστό τρίτο τεύχος του το 1955, αλλά από το εικοστό τέταρτο άλλαξε μορφή και εμπλούτισε το περιεχόμενό του, διατηρώντας όμως την παρωδία ως το βασικό συστατικό του. Ένας από τους λόγους της αλλαγής ήταν και η αποφυγή των υποχρεώσεων που απέρρεαν από τη θέσπιση των λογοκριτικών κανόνων της Comics Code Authority που ήδη είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται λίγο νωρίτερα. Ο Kurtzman έμεινε για ακόμα έναν χρόνο στη διεύθυνση του περιοδικού και παραιτήθηκε το 1956. Από τότε τη διεύθυνση ανέλαβε ο Al Feldstein ως το 1984, o Nick Meglin ως το 2004, ο John Ficarra ώς το 2017 και τα τελευταία δύο χρόνια ο Bill Morrison. Όλα αυτά τα χρόνια το MAD ακολούθησε τη συνταγή του Kurtzman σατιρίζοντας σκληρά κάθε κατεστημένη κοινωνική, καλλιτεχνική και πολιτική αξία, χωρίς ταμπού και χωρίς φόβο. Ιδιαίτερα στο πολιτικό σκέλος η κριτική του ήταν απολαυστική με στόχο κάθε πρόεδρο των ΗΠΑ, περισσότερο όμως τους πιο πρόσφορους για πολιτική σάτιρα και «ευάλωτους» όπως ο Ρίτσαρντ Νίξον, ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος και φυσικά ο Ντόναλντ Τραμπ. Με συνεργάτες ορισμένους από τους καλύτερους και πιο καυστικούς δημιουργούς κόμικς, όπως οι Sergio Aragones, Al Jaffee, Don Martin, Peter Kuper, Antonio Prohias, Dave Berg κ.ά., η κριτική του MAD, όσο σκληρή κι αν γινόταν, έβρισκε πάντα ευήκοα ώτα και αναγνωστικό κοινό. Οι πωλήσεις όμως σταδιακά έπεφταν. Το περιοδικό, που κάποτε ξεπερνούσε τα 2 εκατομμύρια αντίτυπα τον μήνα, έφτασε να πουλά λιγότερα από 150 χιλιάδες τεύχη. Οι υπεύθυνοί του, μετά από 67 ολόκληρα χρόνια, ανακοίνωσαν πριν από λίγες ημέρες το κλείσιμο του MAD. Το περιοδικό θα συνεχίσει να εκδίδεται για κάποιο διάστημα δημοσιεύοντας όμως μόνο προδημοσιευμένο υλικό από τη μεγάλη ιστορία του, ενώ θα κυκλοφορούν και κάποιοι ετήσιοι τόμοι, χωρίς σταθερή περιοδικότητα, με νέο υλικό πάνω σε συγκεκριμένα θέματα. Η απώλεια είναι μεγάλη, περισσότερο γιατί το MAD αποτελούσε πλέον ένα σύμβολο της ιστορίας των κόμικς και μια σταθερή αξία που βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή του χιούμορ και του πολιτικού σχολιασμού και όχι τόσο για την πρωτοτυπία του και την ευρηματικότητά του. Οι ανατρεπτικές ιδέες των εμπνευστών και ιδρυτών του και ειδικά η παρωδιακού τύπου σάτιρα και η εσκεμμένη πρόκληση σύγχυσης στους αναγνώστες μέσω επιτηδευμένα παραπλανητικών δημοσιευμάτων έχουν πλέον διαχυθεί στον χιουμοριστικό Τύπο σε τέτοιο βαθμό που θεωρούνται από πολλούς ήδη ξεπερασμένες καλλιτεχνικές μέθοδοι. Σε κάθε περίπτωση το κενό του MAD είναι δυσαναπλήρωτο, αλλά οι «διδαχές» του Kurtzman και του Gaines είναι πια τόσο διαδεδομένες που καθιστούν το «πείραμα» του 1952 απολύτως επιτυχημένο. Δυστυχώς και περαιωμένο. Και το σχετικό link...
  2. Υποτίθεται πως τα Χριστούγεννα τα πάθη καταλαγιάζουν, οι καρδιές μαλακώνουν, τα συναισθήματα γλυκαίνουν. Κοιτάζοντας τα χριστουγεννιάτικα κόμικς του περιοδικού MAD από το 1952 μέχρι σήμερα, αυτή η θεωρία καταρρίπτεται. Η σάτιρα του περιοδικού τα Χριστούγεννα γίνεται πιο σκληρή. Και αφορά πάνω απ’ όλα τα χριστουγεννιάτικα ήθη κι έθιμα. Το MAD κυκλοφόρησε το 1952 με διευθυντή τον Harvey Kurtzman και εκδότη τον William Gaines, δυο πρόσωπα που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη σύγχρονη ιστορία των κόμικς. Ο πρώτος με τις ανεξάντλητες ιδέες του και τις συνεχείς καινοτομίες του και ο δεύτερος με τις πρωτοπόρες εκδόσεις του και τη στράτευσή του στον αγώνα για τα δικαιώματα των δημιουργών θεωρούνται οι θεμελιωτές της σχολής της παρωδίας μέσω των κόμικς. Μια παρωδία που από το πρώτο κιόλας τεύχος του MAD έγινε το βασικό εργαλείο πολιτικής, καλλιτεχνικής και κοινωνικής κριτικής με όχημα τα χιουμοριστικά κόμικς και με τρόπο που πάντα παρέκαμπτε τους αυστηρούς λογοκριτικούς κανόνες της Comics Code Authority. O Kurtzman συγκέντρωσε στο περιοδικό μια πλειάδα δημιουργών (Will Elder, Wally Wood, Jack Davis, John Severin κ.ά.) που εξυπηρέτησαν τον ίδιο σκοπό ακόμα και μετά την αποχώρησή του το 1956 και επηρέασαν καθοριστικά τις εξελίξεις στα κόμικς καθώς οι «απομιμήσεις» του MAD ήταν δεκάδες πάνω στα πρότυπα που αυτό εισήγαγε. Η παρωδία αφορούσε κάθε πιθανό θέμα και κυρίως κινηματογραφικές ταινίες, διαφημίσεις, λογοτεχνικά έργα, τηλεοπτικά σίριαλ, εμπορικές πρακτικές, καταναλωτικές συνήθειες, πολιτικές καταστάσεις, τη ζωή των διασημοτήτων. Ακόμα και τα Χριστούγεννα! Συνήθως με την παρουσία της εμβληματικής μορφής του Alfred Neuman, μασκότ του περιοδικού και προσωποποίηση της ηλιθιότητας, τα χριστουγεννιάτικα τεύχη εδώ και 66 χρόνια σατιρίζουν την επικαιρότητα της εποχής τους αλλά και τις παραδόσεις των Χριστουγέννων μαζί με τα αμερικανικά ήθη και έθιμα. Και φυσικά, τα γλυκανάλατα χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια. Από το πρωτοχρονιάτικο τεύχος του 1958 κιόλας, το MAD δήλωσε την απαισιοδοξία του για τα πράγματα παρουσιάζοντας τον Alfred Neuman, ως προσωποποίηση του νέου έτους, να έρχεται στη θέση του απελθόντος και κουρασμένου παππού αλλά να «πηδάει» μια χρονιά. Έναν χρόνο αργότερα, σε μια τριπλή εμφάνιση, ο Alfred Neuman ήταν παρών και παρούσα ταυτοχρόνως σε εξώφυλλο και οπισθόφυλλο, ως χριστουγεννιάτικο στολίδι, αλλά και σε εσωτερική σελίδα όπου ντυμένος Άϊ-Βασίλης ευχόταν πικρόχολα «Καλά Χριστούγεννα» σε όλους τους απομιμητές του περιοδικού. Το 1960, ο πιτσιρίκος έγινε επικεφαλής μιας χορωδίας που τραγουδά τα κάλαντα, ενώ το 1962 παρακολουθούσε αφ’ υψηλού δυο Αγιοβασίληδες να τσακώνονται την ίδια στιγμή που κρατούσαν πινακίδες για την ειρήνη στη Γη και τη φιλία των ανθρώπων. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1967, έγινε ο ίδιος Άϊ-Βασίλης με στραβοβαλμένο μούσι και το κλασικό ηλίθιο χαμόγελο και «έπιασε δουλειά» δίπλα σε έναν «πραγματικό» Άϊ-Βασίλη αλλά χωρίς επιτυχία, ενώ το 1975, σχολιάζοντας τη μόδα των πλαστικών, φτηνών παιχνιδιών, έστησε το χριστουγεννιάτικο δέντρο του, απλώς φουσκώνοντάς το. Λίγο νωρίτερα, το 1970, είχε γίνει ο ίδιος μπάλα για χριστουγεννιάτικο δέντρο, κατακόκκινη και απαστράπτουσα αλλά όχι και τόσο ελκυστική γι’ αυτόν που την κρατά. Το 1984, στο προοίμιο της παρωδίας της κινηματογραφικής ταινίας «War Games», που δημοσιευόταν στο ίδιο τεύχος, έγινε υπεύθυνος στο κέντρο ελέγχου των πολεμικών επιχειρήσεων του στρατού και ήταν έτοιμος να πατήσει το κουμπί για την εκτόξευση των πυρηνικών με στόχο τον Άϊ-Βασίλη πάνω στο έλκηθρό του, ενώ το 1988 μπέρδεψε τα πράγματα και ήταν έτοιμος να μπουκάρει σε μια καμινάδα ντυμένος πασχαλινό λαγουδάκι. Το 1998 άφησε όλα τα προσχήματα και τα είπε, ντυμένος Άϊ-Βασίλης για ακόμη μία φορά, χύμα και σταράτα: «Χαρούμενες διακοπές σε όλους τους αναγνώστες μας. Και όλοι οι υπόλοιποι να πάτε στο διάολο». Επί σειρά ετών, επίσης, ο Alfred Neuman αποτελούσε το πρόσωπο της εμβληματικής διαφήμισης του MAD για να προσελκύσει νέους συνδρομητές και να πείσει τους αναγνώστες του να κάνουν δώρο στα αγαπημένα τους πρόσωπα μια συνδρομή του περιοδικού. Ως ένα από τα φαντάσματα της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας του Ντίκενς, επισκεπτόταν τον τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρουτζ για να τον πείσει να βάλει το χέρι στην τσέπη και να δωρίσει μια συνδρομή. Όλα αυτά τα χρόνια, επίσης, με θαυμαστή συνέπεια, οι υπεύθυνοι του MAD δημοσιεύουν παραφρασμένα με απολαυστικό τρόπο, συχνά προκαλώντας αντιδράσεις στο χριστεπώνυμο πλήθος, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, κάθε φορά προσπαθώντας να παρωδούν τόσο τα τραγούδια όσο και τα ζητήματα που βρίσκονται στην επικαιρότητα. Γενικότερα, η πρακτική του MAD να παρωδεί με καυστικό τρόπο πρόσωπα και θέματα της επικαιρότητας πολλές φορές έχει φέρει αντιμέτωπους τους υπευθύνους του με προσβεβλημένους αναγνώστες, με τα «θύματα» της παρωδίας, ακόμα και με τη Δικαιοσύνη. Ευτυχώς, το MAD δεν το έβαλε ποτέ κάτω και συνεχίζει να κυκλοφορεί μέχρι σήμερα, 66 χρόνια μετά το πρώτο τεύχος του. Στις παρωδίες του, οι μύθοι, οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα των Χριστουγέννων θα έχουν πάντα απ’ ότι φαίνεται μια ξεχωριστή θέση. Προσφέρονται άλλωστε για την απόλυτη παρωδία. Και το σχετικό link...
  3. Αντί 600.000 δολαρίων πουλήθηκε σε δημοπρασία «ο Πολίτης Κέιν των κόμικς» Το «Master Race», το 8σελιδο πρωτοποριακό graphic novel του 1955, ανήκει πλέον στο βελγικό Ίδρυμα Boon για τις Αφηγηματικές Γραφικές Τέχνες Η τελευταία σελίδα του ιστορικού κόμικ. Η εικονογράφηση ανήκει στον σπουδαίο Bernie Krigstein. Το 8σέλιδο εικονογραφημένο διήγημα «Master Race» (Ανώτερη φυλή) που κυκλοφόρησε από την αμερικανική EC Comics το 1955 – ένα χρόνο πριν κλείσει ο ιστορικός αυτός εκδοτικός οίκος κόμικς – με θέμα την μεταπολεμική συνάντηση ενός Ναζί εγκληματία πολέμου με έναν επιζώντα από το Ολοκαύτωμα, τέθηκε σε δημοπρασία πριν λίγες μέρες από τον οίκο Heritage Auction. Όταν έληξε η διαδικασία είχε κατοχυρωθεί αντί του ποσού των 600.000 δολαρίων στο βελγικό Ίδρυμα Φιλίπ Μπουν (Boon) για τις Αφηγηματικές Γραφικές Τέχνες. Το πρωτοποριακό σε σύνθεση και αφήγηση graphic novel δημιουργήθηκε από τον εκδότη της EC Comics (που ειδικευόταν σε ιστορίες τρόμου, νουάρ και μεταφυσικής αγωνίας), William Gaines σε συνεργασία με τον κειμενογράφο Al Fedelstein. Η εξαιρετικής αισθητικής και αμεσότητας εικονογράφηση ανήκει στον σπουδαίο Bernie Krigstein. Η αφήγησή εστιάζει στα συμπτώματα όσων επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, διατηρεί όμως και τα «pulp» στοιχεία των κόμικς της EC. ο «Master Race», το οποίο κατά καιρούς έχει χαρακτηριστεί «ο Πολίτης Κέιν των κόμικς», εστιάζει την αφήγησή του στα μετέπειτα συμπτώματα όσων επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, διατηρώντας όμως και τα «pulp» στοιχεία των κόμικς της EC, καθώς και το χαρακτηριστικό «ανοιχτό», «αναπάντεχο» φινάλε. To Ίδρυμα Boon είναι «ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες πρωτότυπων έργων κόμικς στον κόσμο», σύμφωνα με τον αντιπρόεδρό του Ντάνιελ Σπίντλερ, ο οποίος δήλωσε επίσης ότι βρίσκεται υπό σχεδιασμό για λογαριασμό του Ιδρύματος ένας μεγάλος εκθεσιακός χώρος στο κέντρο των Βρυξελών, ο οποίος θα περιλαμβάνει επίσης video games και αίθουσα κινηματογραφικών προβολών: «Θα παρουσιάζουμε αποκλειστικά αυθεντικό υλικό διότι πιστεύουμε ότι το συναίσθημα είναι πολύ πιο ιδιαίτερο όταν βρίσκεσαι ενώπιον των ίδιων των πρωτότυπων έργων, αντί για κάποια αναπαραγωγή τους». Πηγή Δική μου σημείωση: μπορείτε να διαβάσετε online τις σελίδες του κόμικ εδώ
  4. 50ς. «Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν ήταν εραστές, η «Wonderwoman» λεσβία και ο Σούπερμαν φασίστας». Η έρευνα του ψυχολόγου που οδήγησε στη λογοκρισία των κόμικς... «Ο Μπάτμαν και ο Ρόμπιν είναι ομοφυλόφιλοι εραστές, η Wonderwoman είναι λεσβία και ο Σούπερμαν φασίστας». Έτσι περιέγραψε ο ψυχίατρος Φρέντρικ Γουέθαμ τους χαρακτήρες των δημοφιλών κόμικς, στο βιβλίο του “Seduction of the Innocent” που κυκλοφόρησε το 1954. Σύμφωνα με τον Γουέθαμ, τα κόμικ ασκούσαν αρνητική επιρροή στους νέους και τις νέες της Αμερικής, τους οποίους μετέτρεπαν σε μία γενιά εγκληματιών και “ανώμαλων”.... Τον ίδιο χρόνο, ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος Περιοδικών Κόμικ της Αμερικής ύστερα από πιέσεις που άσκησαν ο Γουέθαμ και η αμερικανική γερουσία. Ο σύνδεσμος επέβαλε αυστηρούς κανόνες για το τι επιτρεπόταν να δημοσιεύουν τα κόμικς. Απαγορεύτηκαν οι σκηνές βίας, τρόμου, σεξ και λέξεις όπως, “έγκλημα, τρόμος, φρίκη, περίεργο” έπρεπε να εξαφανιστούν απ’ τους τίτλους. Οι αποφάσεις προκάλεσαν τεράστια ζημιά σε πολλούς εκδοτικούς οίκους, που βασίζονταν σε κόμικ τρόμου και μυστηρίου. Πιο ζημιωμένη απ’ όλες βγήκε η εταιρεία του Γουίλιαμ Γκέινς, “Entertaining Comics”, οι περισσότερες ιστορίες της οποίας είχαν σχέση με τέρατα, ζόμπι και εγκλήματα. Entertaining Comics Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την EC διηύθηνε ο πατέρας του Γκέινς, Μαξ, ο οποίος εστίαζε περισσότερο σε εκπαιδευτικά κόμικ και ήρωες που αποτελούσαν σωστά πρότυπα για τους νέους. Δική του δημιουργία ήταν η Wonderwoman, μία γυναίκα ηρωίδα που πίστευε ότι θα ενθάρρυνε τις νεαρές αναγνώστριές του. Δυστυχώς αποδείχτηκε ότι οι αναγνώστες δεν συμπαθούσαν πολύ τα εκπαιδευτικά κόμικ. Οι πωλήσεις τις εταιρίες ήταν εξαιρετικά χαμηλές και ο Γκέινς σκεφτόταν να την κλείσει. Πέθανε όμως ξαφνικά τον Αύγουστο του 1947 και τη θέση του πήρε ο 25χρονος γιος του, Γουίλιαμ, που ανέτρεψε τα πάντα.... Για να ξεπεράσει τη λογοτεχνία, άρχισε να εκδίδει τίτλους όπως “Ιστορίες από την Κρύπτη” και “Η Κιβωτός του Τρόμου”, που αύξησαν σημαντικά τις πωλήσεις. To 1954 όμως, ο Γκέινς αναγκάστηκε να διακόψει την κυκλοφορία τους. Η εταιρία κατάφερε να επιβιώσει, επειδή ο Γκέινς μετέτρεψε ένα απ’ τα κόμικ σε περιοδικό, το σατιρικό “MAD” που έγινε τεράστια επιτυχία στην Αμερική. Η εποχή της Marvel Το 1961 άρχισε να αναδύεται η Marvel, με την ιστορία των “Fantastic Four”. Αναβίωνε τη μόδα των σούπερ ηρώων, αλλά τους τοποθετούσε σε ένα πιο ρεαλιστικό περιβάλλον, που ταίριαζε στο κλίμα του ψυχρού πολέμου που επικρατούσε στη χώρα. Οι νέοι ήρωες της Marvel ήταν αντι-ήρωες, με ανθρώπινες αδυναμίες και στιγμές της καθημερινότητας. Μελαγχολικοί και πληγωμένοι. Πολλοί αντιμετώπιζαν προβλήματα περιθωριοποίησης, όπως το The Thing απ’ τους Fantastic Four, ένας ήρωας που είχε μορφή τέρατος. Ήταν μία ξεκάθαρη αναφορά στις μειονότητες της Αμερικής. Ακολούθησαν ήρωες που συγκίνησαν το κοινό και δεν είχαν πρόβλημα με την λογοκρισία. Χουλκ, Κάπτεν Αμέρικα, Iron man και άλλοι θρυλικοί χαρακτήρες. Η Marvel άλλαζε το τοπίο και τα κόμικς γίνονταν παγκόσμια μόδα με φανατικό κοινό. Το 1971, η Marvel στάθηκε αφορμή για να χαλαρώσουν οι κανόνες του Συνδέσμου. Ο Σταν Λι, βασικός συγγραφέας της Marvel και δημιουργός των μεγαλύτερων ηρώων της, ήθελε να γράψει μια ιστορία του Spiderman με ναρκωτικά. Ασφαλώς απαγορευόταν από τον Σύνδεσμο, αλλά ο Λι έκανε αίτηση για καινούρια ρύθμιση, η οποία δεν έγινε αποδεκτή. Ο Λι την αγνόησε και δημοσίευσε την ιστορία χωρίς έγκριση. Ο Σύνδεσμος, αν και ζήτησε απ’ τη Marvel να απολογηθεί για την παράβαση, δεν απαίτησε να διακοπεί η κυκλοφορία του τεύχους. Μάλιστα, επέτρεψε την κυκλοφορία κόμικ τρόμου και ορισμένων σεξουαλικών εικόνων, κυρίως επειδή τα σεξουαλικά ήθη είχαν ήδη αρχίσει να χαλαρώνουν. Ο ψυχίατρος Φρέντρικ Γουέθαμ, άθελά του πέτυχε το αντίθετο. Αντί να περιορίσει τα κόμικς, έγινε η αφορμή για να κάνουν οι δημιουργοί τους λίγο πίσω, τόσο όσο χρειαζόταν για να πάρουν φόρα…... To link θα το βρείτε εδώ (μαζί με πάρα πολλά άλλα ενδιαφέροντα άρθρα που δεν έχουν σχέση με κόμικς).. EDIT 1: Όντως το πόσταρα δύο λεπτά πριν το ποστάρει και ο CortoMaltese. EDIT 2: Σχετικά άρθρα για να μελετήσετε: Ο ψυχίατρος που «ξεσκέπασε» τα κόμικς Τα κόμικς είναι η αιτία του κακού Η απαγόρευση των comics δια νόμου στην Αμερική Πόλεμος στη λογοκρισία
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.