Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ub iwerks'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Διαθέσιμος προς χρήση και πώληση από κάθε ενδιαφερόμενο θα είναι από την 1η Ιανουαρίου 2024 ο πρώτος Μίκυ Μάους της Ντίσνεϊ, καθώς τα πνευματικά δικαιώματα που τον προστάτευαν επί 95 χρόνια παύουν να ισχύουν. Η εξέλιξη δεν αφορά την παγκοσμίως διαδεδομένη εκδοχή του διάσημου ποντικού, αλλά εκείνη που πρωτοεμφανίστηκε στην ασπρόμαυρη ταινία κινουμένων σχεδίων «Steamboat Willie» που σκηνοθέτησαν το 1928 ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ο Ουμπ Άϊβερκς. Στιγμιότυπο από τη «Steamboat Willie» που σκηνοθέτησαν το 1928 ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ο Ουμπ Άϊβερκς. Η απώλεια της αποκλειστικότητας του αρχικού Μίκυ δεν αναμένεται να κλονίσει συθέμελα την Ντίσνεϊ. Ωστόσο, όπως σημειώνει ο Guardian, είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι η εταιρεία έκανε εδώ και δεκαετίες νομικούς ελιγμούς, με στόχο να διατηρήσει τα πνευματικά δικαιώματα της αρχικής μορφής του διασημότερου ήρωά της. Ενδεικτικά, το 1998 η Ντίσνεϊ άσκησε τέτοιες πιέσεις στο νομοθετικό σώμα των ΗΠΑ προκειμένου να επεκταθεί χρονικά η ισχύς των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, που ο σχετικός νόμος έμεινε γνωστός ως «Mickey Mouse Protection Act». Το 1989 η εταιρεία είχε απειλήσει τρεις παιδικούς σταθμούς στη Φλόριντα ότι θα κινηθεί νομικά αν δεν αφαιρούσαν αυτοσχέδια πορτρέτα των ηρώων της από τους τοίχους τους. Ενώ επίσης η Ντίσνεϊ συμπλήρωσε το 2023 εκατό χρόνια ζωής, η επέτειος τη βρήκε να αντιμετωπίζει προβλήματα όπως απώλειες εσόδων από την πλατφόρμα Disney+, φιλμ με χαμηλές εισπράξεις, εντάσεις με πολιτικούς που δεν καλοβλέπουν το συμπεριληπτικό χαρακτήρα των ταινιών της κ.ά. Όσον αφορά τις νέες πιθανές χρήσεις του παλιού Μίκυ, το στούντιο Fumi κυκλοφόρησε ήδη το τρέιλερ ενός βίντεο γκέιμ με τίτλο «Mouse», όπου μια παρόμοια φιγούρα παρουσιάζεται ως αιμοδιψής γκάνγκστερ. Η ίδια η Ντίσνεϊ ανακοίνωσε ότι «οι πιο σύγχρονες εκδοχές του Μίκυ θα παραμείνουν ανεπηρέαστες από τη λήξη των πνευματικών δικαιωμάτων του «Steamboat Willie» και ο Μίκυ θα συνεχίσει να έχει ηγετικό ρόλο ως παγκόσμιος πρεσβευτής της Walt Disney Company στις αφηγήσεις μας, τα θεματικά πάρκα και τα προϊόντα μας». Και το σχετικό link...
  2. 13 Μαρτίου, 1928. Ο Walt Disney ετοιμάζεται να επιστρέψει στο Λος Άντζελες από τη Νέα Υόρκη. Πριν φύγει πρέπει να προλάβει να στείλει ένα τηλεγράφημα στον ανήσυχο αδερφό του. Του είχε μιλήσει στο τηλέφωνο την προηγούμενη μέρα και εκείνος ως μεγαλύτερος τον είχε συμβουλεύσει να μην τσακωθεί με κανέναν εκεί που ήταν. «Μην ανησυχείς», έγραφε το σύντομο μήνυμα. «Όλα καλά. Θα σου πω λεπτομέρειες όταν γυρίσω». Τίποτα δεν ήταν καλά. Ο ‘δεύτερος μήνας του μέλιτος’ όπως είχε ονομάσει ενθουσιασμένος το ταξίδι μετά της συζύγου του στο Big Apple, είχε αποδειχθεί φιάσκο. Η τεταμένη σχέση του με τον Charles Mintz, τον διανομέα της σειράς ταινιών μικρού μήκους ‘Alice Comedies’ που δημιουργούσε εκείνον τον καιρό, μάλλον θα έπρεπε να τον είχε προϊδεάσει. Η αρχική συμφωνία των δύο αδελφών για την ‘Alice’ είχε γίνει με την Margaret J. Winkler. H Winkler ήταν η πρώτη γυναίκα που ασχολήθηκε με το βωβό animation και η πρώτη που θα γινόταν μέλος στην Ένωση Παραγωγών (για να μην αποκαλυφθεί το φύλο της υπέγραφε ως M. J. Winkler). Η συνεργασία μαζί της ήταν εξαιρετικά ομαλή μέχρι που έμεινε έγκυος. Την εταιρεία της θα αναλάμβανε ο άντρας της, Charles. Ο Mintz είχε τις δικές του ιδέες για την ‘Alice’, οι περισσότερες πιο ακριβές απ’ ότι άντεχε το στούντιο των Disney. Το δεσμευτικό τους συμβόλαιο όμως δεν τους επέτρεπε να κάνουν πίσω. Ακόμα κι αν ο Walt ήθελε να απομακρυνθεί πια από τον συνδυασμό live-action/animation που επιστράτευαν οι συγκεκριμένες κωμωδίες και να αφοσιωθεί εντελώς στην εικονογράφηση. Στην πορεία ο Mintz, δυσαρεστημένος με τα υψηλά κόστη της ‘Alice’ και με αφορμή τη νέα συνεργασία του με τη Universal Pictures, ζήτησε από τον Disney να δημιουργήσει έναν νέο χαρακτήρα. Το αίτημα μεταμορφώθηκε γρήγορα στον Oswald the Wild Rabbit. Κάρτα του Walt Disney σε έναν από τους ιδρυτές της Universal, Carl Laemmle Επιθυμία του Walt ήταν να μην εξαντληθεί μαζί του μονάχα σε γρήγορες φαρσοκωμωδίες, όπως ήταν η μόδα της εποχής. Ήθελε έναν ενεργό χαρακτήρα που θα υποκινούσε την πλοκή. Το χιούμορ θα ερχόταν επειδή θα προκαλούσε ο ίδιος τις αστείες καταστάσεις αντί απλώς να αντιδρά σ’ αυτές. Και πράγματι, η προσέγγιση αυτή έκανε τον Oswald να πετύχει. Αρκετά για να δώσει στα δυο αδέλφια από ένα νέο σπίτι και στη Disney Brothers τριπλασιασμό υπαλλήλων και τα νέα τους - τότε - γραφεία στην Hyperion Avenue. Μόνο που ο Mintz είχε άλλα πλάνα όταν καλούσε τον Walt στη Νέα Υόρκη. Αφού του έκλεισε δωμάτιο σε πολυτελές ξενοδοχείο όπου σύχναζαν επιφανείς άνθρωποι της βιομηχανίας, και αφού φρόντισε να τον συστήσει ως πετυχημένο animator σε όσους τους διέκοπταν στο μεσημεριανό τους, ο Mintz του ζήτησε να περάσει από το γραφείο του την επόμενη ημέρα. Ο καλύτερός του φίλος και βασικός animator του Disney, Ub Iwerks, τον είχε προειδοποιήσει λίγες μέρες νωρίτερα ότι ο ευεργέτης τους τον είχε πλησιάσει για να του προτείνει διαφορετική δουλειά. Ο αφελής τότε Disney είχε συγχύσει τον φίλο του. Δεν είχε πάρει στα σοβαρά τους φόβους του και μάλιστα έφυγε για το ραντεβού με σκοπό να ζητήσει παραπάνω χρήματα για τα shorts του Oswald. Ο Mintz τελικά θα του ανακοίνωνε ότι είχε σκοπό να ανοίξει δικό του στούντιο animation στο Χόλιγουντ και, προφανώς, θα έπαιρνε τον Oswald μαζί του. Ή θα ακολουθούσε μαζί με τον αδερφό του έναντι ικανοποιητικών μισθών, ή θα ξέμενε στα αζήτητα. Α ναι, και οι animators του είχαν ήδη υπογράψει μαζί του. Πάρε τηλέφωνο και ρώτα, του είπε δίνοντάς του το ακουστικό, δες σε ποιους ανήκουν οι δημιουργοί σου. Ο Disney δεν το περίμενε. Ήταν φίλος με τους υπαλλήλους του. Τους περισσότερους τους είχε προσλάβει κατευθείαν από τη σχολή τους. Αφού άλλαξε δέκα χρώματα και προειδοποίησε τον Mintz ότι θα κάνουν τον ίδιο και σ’ αυτόν, έφυγε βροντώντας την πόρτα. Μόλις είχε χάσει τα δικαιώματα του βασικού του χαρακτήρα και όλους τους animators τους εκτός από Iwerks και δύο βοηθούς. Εάν αποτύγχανε και η Disney Brothers, το δεύτερο στούντιό τους μετά τη χρεοκοπία του αρχικού Laugh-O-Gram Studio, τα δυο αδέρφια θα χρειαζόταν να ξεκινήσουν για τρίτη φορά από την αρχή. Έπρεπε να βρει έναν ήρωα και γρήγορα. Ο Walt και η Lillian ποζάρουν με τον Mickey Mouse στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 1935. Το ζευγάρι γιόρτασε εκεί τα 10 χρόνια γάμου του. Η σύζυγός του, Lillian, τον είχε παρομοιάσει με ‘μαινόμενο λιοντάρι’ στη διαδρομή της επιστροφής. Επαναλάμβανε σε τόσο έξαλλη κατάσταση και για τόσες πολλές ώρες ότι δεν θα ξαναδούλευε για κανέναν όσο ζούσε, που την είχε τρομάξει. Κάπου μέσα στους μονολόγους, τη μουρμούρα και τις φωνές, η Lillian θα θυμόταν ότι ο άντρας της άρχισε να της μιλάει για ένα ποντίκι και ένα αεροπλάνο. Η έκρυθμη συμπεριφορά του την είχε βάλει σε κατάσταση σοκ κι έτσι δεν μπορούσε να συγκρατήσει τίποτα απ’ όσα της έλεγε. Τίποτα εκτός από το όνομα του χαρακτήρα που σκεφτόταν - το Mortimer. Το βρήκε τόσο αποκρουστικό για ποντίκι, που το άκουσμά του διαπέρασε τις παρωπίδες της. Προφανώς το Mortimer θα ζούσε και θα πέθαινε σε εκείνο το βαγόνι. Γιατί το όνομα αυτού θα ήταν τελικά Mickey Mouse. Ο Disney, ως μέγας πωλητής, δεν ήταν ποτέ εκείνος που θα αρνιόταν ένα καλό τσιτάτο στον Τύπο. Ήξερε τι θα έκανε μια ιστορία πιασάρικη και κακομάθαινε με τέτοιες το κοινό του. Γι’ αυτό και η σύλληψη του Mickey πήρε με τα χρόνια διαστάσεις αστικού μύθου. Τον εμπνεύστηκε από ένα ποντίκι που είχε μικρός; Τον σκέφτηκε όταν είδε ένα ποντίκι να σέρνει μια κονσέρβα και τον έκανε να γελάσει; Είχε εκπαιδεύσει ποντικάκια να παίζουν στο drawing board του και τον διαμόρφωσε σύμφωνα με αυτά; Τον σχεδίασε επιτόπου στο τρένο; Η πιο κοντινή στην πραγματικότητα βερσιόν της αλήθειας ήρθε χωρίς στολίσματα από το στόμα του, στο American Magazine το 1931. Ο Mickey πράγματι γεννήθηκε στο τρένο και η Lillian όντως ανατρίχιασε με το Mortimer. Ο Walt όμως θα περίμενε να φτάσει στην Καλιφόρνια για να τον βάλει μπροστά. Μαζί με τον αδερφό του και τον Iwerks, κάθισαν γύρω από ένα τραπέζι και απέκλεισαν τα ανθρωπόμορφα ζώα που κυριαρχούσαν τότε (οι γάτες, ας πούμε, είχαν καπαρωθεί από κάμποσα στούντιο). Κατέληξαν στην αρχική ιδέα του Disney και ο Iwerks άρχισε να τη σχεδιάζει. Τις περισσότερες φορές κρυφά κιόλας. Απέμεναν τρεις ταινίες ‘Alice’ στο συμβόλαιό τους και έτσι μέχρι να τις τελειώσουν έπρεπε να συνεργαστούν σε ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα με τους animators που είχαν υπογράψει με τον Mintz. O Iwerks δούλευε πάνω στον Mickey και κάλυπτε τις ζωγραφιές του με ζωγραφιές του Oswald. «Όταν ο Mickey ήρθε στον Walt σ’ εκείνο το ταξίδι με το τρένο από τη Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες, νομίζω πως έψαχνε έναν ήρωα. Για εκείνον, όπως και για πολλούς αργότερα, θα ήταν μια δημιουργία που θα έφερνε έμπνευση, καινοτομία και επινοητικότητα», μοιράστηκε μαζί μας η Elizabeth Spatz. Είναι αρχειονόμος και επικεφαλής του τμήματος Consumer Products της Disney. Δεν ξέρω πόσο πιο βαρετή μπορεί να φαντάζεσαι μια δουλειά και πόσο πιο έξω μπορείς να πέσεις. Μαζί με τη Becky Cline, τη διευθύντρια των Walt Disney Archives - των παλαιότερων αρχείων ψυχαγωγίας του πλανήτη - και τον Fox Carney, διευθυντή της Animation Research Library όπου φυλάσσεται όλο το art του στούντιο, είναι οι πραγματικοί κλειδοκράτορες της Disney. Οι last men standing αν η εταιρεία ανακοινώσει αύριο λουκέτο. «Το πρώτο καρτούν με τον Mickey λεγόταν ‘Plane Crazy’ και φτιάχτηκε αποκλειστικά από τον Walt και τον Ub. Όπως και το δεύτερο όμως, το ‘Gallopin’ Gaucho’, δεν κυκλοφόρησε στις αίθουσες», τόνισε η Cline. Ο Mickey είχε παρουσιαστεί σε πριβέ προβολές σε διάφορους διανομείς, αλλά δεν τους είχε πείσει ότι θα κέρδιζε το κοινό. Δεν ξέρουν εσένα και δεν ξέρουν το ποντίκι σου, έλεγαν στον Disney. «Εκείνη την περίοδο τα καρτούν ήταν ακόμη βωβά. Αλλά κάτι σημαντικό συνέβη το 1927. Κυκλοφόρησε το ‘Jazz Singer’ της Warner Bros. και οι ταινίες απέκτησαν ήχο. Ο Walt είπε, ξέρετε κάτι; Λέω να βάλουμε ήχο στο επόμενο καρτούν του Mickey. Και το σχεδίασαν συγκεκριμένα για να αναδείξουν τον ήχο. Το έκαναν μιούζικαλ με πολλά ηχητικά εφέ - ήχους ζώων, τραγούδι, ντραμς. Ήθελαν να παρουσιάσουν τη νέα τους τεχνολογία. Έτσι το ‘Steamboat Willie’ κυκλοφόρησε και μέσα σε μια νύχτα έκανε πάταγο». Η Becky Cline ανοίγει προσεκτικά το πρωτότυπο σενάριο του ‘Steamboat Willie’ (Walt Disney Archives) «Αυτό είναι το πρωτότυπο σενάριο, τυπογραφημένο από τον ίδιο τον Walt, εικονογραφημένο από τον Ub Iwerks. Ο λόγος που το έχουμε είναι επειδή ο Walt το κρατούσε στο πρώτο συρτάρι στο γραφείο του. Ήταν μεγάλης συναισθηματικής αξίας γι’ αυτόν. Είναι το πιο εμβληματικό κειμήλιό μας από τον Mickey Mouse». Αν αναλογιστεί κανείς ότι το σενάριο φυλάσσεται στα Walt Disney Archives μαζί με εκατομμύρια άλλα αρχεία, όλα τους αρκετά σημαντικά για να έχουν περάσει το τεστ αξιολόγησης που τα καθόρισε άξια να φυλαχτούν μακριά από το ευρύ κοινό, αντιλαμβάνεται πόσο πολύτιμο είναι. Εάν δεν δουλεύεις στη Disney, εάν δεν είσαι εκεί στα πλαίσια κάποιου συγκεκριμένου event και εάν δεν κάνεις κάποιο σχετικό ντοκιμαντέρ ή βιβλίο, δεν θα το δεις ποτέ. «Σε live action ταινίες, σε κινούμενα σχέδια, σε διαφημίσεις, σε πλάνα για θεματικά πάρκα - οτιδήποτε έχει κάποια αφήγηση πίσω του γίνεται storyboard.Με αυτό το χαρτί, το Walt Disney Studio επινόησε την τέχνη του storyboarding που χρησιμοποιείται στα πάντα σήμερα». H Cline είναι με τη Disney εδώ και 30 χρόνια, αλλά τα Walt Disney Archives είχαν ξεκινήσει πριν τη δική της πρόσληψη. Η Spatz, πάλι, είχε έναν άθλο μπροστά της. Το τμήμα αρχείων για τα Consumer Products που ανέλαβε να στήσει πριν 12 χρόνια έπρεπε να αποκτήσει σιγά-σιγά όσα περισσότερα προϊόντα είχε παράξει το στούντιο, με κριτήριο την ιστορικότητα και μοναδικότητά τους. Εκτός από τα χειροπιαστά αντικείμενα που μας έχουν κρατήσει παρέα ανά τις δεκαετίες, από τη λούτρινη κούκλα που παίρναμε αγκαλιά το βράδυ μέχρι το DVD που χαζεύαμε μετά το μεσημεριανό, η Spatz πρέπει να είναι σε θέση να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει αν κάποια ατάκα ταινίας, σειράς ή κόμικ της εταιρείας είναι αυθεντική. Ακόμη και ποιες φράσεις από τις άπειρες ψεύτικες που κυκλοφορούν (βλ. “If we can dream it, we can do it’) είπε όντως ο Walt Disney ή άλλοι επιφανείς εργαζόμενοι της εταιρείας. Δεν είναι μόνο τα σημερινά εμπορεύματα του στούντιο που κρέμονται από τη δουλειά της, αλλά η ιστορία της δημιουργίας ενός κολοσσού. «Το τμήμα των Consumer Products δεν είχε κάποιον να βουτήξει στον σκελετό του, την ιστορία του. Οι περισσότεροι ξέρουν το τμήμα του animation, τους Nine Old Men ας πούμε, τους ανθρώπους που έπλασαν τις ταινίες του στούντιο. Και οι λάτρεις των θεματικών πάρκων γνωρίζουν εκείνους που σχεδίασαν και κατασκεύασαν όλες τις ατραξιόν, όπως τον Bob Gurr ή τον Mark Davis. Αυτοί οι άνθρωποι είναι θρύλοι αλλά κανείς δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτούς που έφτιαξαν τα προϊόντα μας. Αν ρωτήσω ποιος έφτιαξε το αγαπημένο σου παιχνίδι της Disney, τον γνωρίζεις; Οπότε όταν ήρθα έπρεπε να κατανοήσω πώς διαμορφώθηκε το επιχειρηματικό μοντέλο μας. Ποιοι ήταν οι επιδραστικοί ηγέτες, ποια ήταν τα μεγάλα πρότζεκτ, πώς πήγαν οι χαρακτήρες μας από το τίποτα σε αυτό που είναι σήμερα». Τα Mickey gloves είναι παράδοση ανάμεσα στους αρχειοθέτες της Disney Φανατική της Disney από μικρή - η μητέρα της την πήγαινε στη Disneyland τουλάχιστον τέσσερις φορές τον χρόνο - η Spatz κάνει συνεχώς συνεντεύξεις με δημιουργούς εμπορευμάτων και συλλέκτες προϊόντων, τριγυρνάει στο Ίντερνετ και σε παγκόσμιες εκθέσεις αναζητώντας αυτά που της έχουν ξεφύγει και είναι επιλεκτική σε αυτά που τελικά αγοράζει για να μπουν στη συλλογή των αρχείων. Στην πραγματικότητα, η ζωή της είναι ένα λουτρό νοσταλγίας Disney. Και ο ρόλος της είναι αυτός της αφηγήτριας σε μια βιομηχανία όπου τα πάντα γυρίζουν γύρω από την αφήγηση. Κάθε μέρα εξυπηρετεί 60 με 80 άτομα της εταιρείας. Δημιουργούς που ψάχνουν την έμπνευση της επόμενης μεγάλης καμπάνιας. «Προσωπικά το σκέφτομαι σαν να κοιτάς το μέλλον κοιτώντας το παρελθόν», εξήγησε φορώντας τα λευκά της γάντια. Λευκά μέχρι να προσέξεις τις μαύρες γραμμές που έχουν ζωγραφιστεί ανάμεσα στα δάχτυλά της. Τα γάντια Mickey όπως τα ονομάζει χαϊδευτικά, είναι παράδοση ανάμεσα στους αρχειοθέτες της εταιρείας. Θα τα χρειαστεί γιατί πολλά από αυτά που θα μας παρουσιάσει φλερτάρουν επικίνδυνα με τη διάλυση. Όπως οι διάσημες κούκλες Mickey της Charlotte Clark. «Τις έφτιαξε μόνη της. Είχε γείτονα ένα αγόρι, τον Bob Clampett. Ο Bob θα γινόταν animator, αλλά το 1930 ήταν ακόμη στο Λύκειο. Ο μικρός πήγε στο τοπικό του σινεμά, πήρε ένα τετράδιο, ζωγράφισε τον Mickey Mouse και τον έδειξε στην Charlotte. Εκείνη τον έκανε πατρόν και έφτιαξε μια κούκλα. Αυτή, ο Bob και ο πατέρας του μπήκαν στ’ αμάξι, έφτασαν στο στούντιο που τότε ήταν ακόμα στη λεωφόρο Hyperion και ζήτησαν να μιλήσουν με τον Disney». Το Hyperion Bungalow σήμερα Τα στούντιο στη Hyperion είναι πια ιστορικά. Και την εποχή εκείνη πολύ μικρά. Τα λίγα τους κτίρια ήταν καλιφορνέζικα μπάνγκαλοου και απόλυτα προσβάσιμα. Ένα από αυτά, το Hyperion Bungalow, επιβιώνει ακόμα στα γραφεία της εταιρείας στο Burbank που επισκεφθήκαμε και διατηρείται ως το τελευταίο δείγμα της κλασικής αρχιτεκτονικής που απέμεινε από τα πρώτα χρόνια της Disney. Υπήρξε animation studio, music studio, γραφείο Τύπου, λογιστήριο και ταχυδρομείο, και - μονάχα για τη διάρκεια της επίσκεψής μας - χώρος φιλοξενίας και εστίασης αλά 1930s. Τη μέρα που η Clarke αποφάσισε να δελεάσει τα αδέρφια Disney με την κούκλα της, το μπάνγκαλοου θα φιλοξενούσε μια ιδέα που, σε συνδυασμό με την τρομακτική δημοτικότητα του Mickey, θα έκανε ποδαρικό σε μια αυτοκρατορία. «Όταν o Roy και ο Walt είδαν την κούκλα είπαν, αυτή είναι! Είχαν μια συμφωνία με μια εταιρεία, τη George Borgfeldt, και προσπαθούσαν να φτιάξουν κούκλες αλλά το προϊόν δεν αποτύπωνε την ουσία του Mickey που οραματίζονταν. Χωρίς τη δυνατότητα να κάνουν δική τους μεγάλη παραγωγή, σκέφτηκαν να δώσουν απλά το πατρόν στη McCall’s (εταιρεία που πουλά πατρόν) για να μπορεί όποιος θέλει να κάνει το ράψιμο στο σπίτι του. Τα πατρόν πάνω γράφουν ‘μόνο για ράψιμο’. H έμφαση αυτή έδειχνε ότι δεν κοίταζαν να κλείνουν συμβόλαια, ήθελαν απλά να φτάσει ο Mickey στους φαν του». Όσο ήταν ακόμα δημοφιλές το ‘Steamboat Willie’ και τα πρώτα, απορριφθέντα καρτούν του Mickey κυκλοφορούσαν πια με ήχο, η βρετανική εταιρεία Dean Rag Book Co. θέλησε να φτιάξει δικές της κούκλες. Απρόθυμοι να περιμένουν μέχρι να φτάσει σ’ αυτούς το πατρόν από τους Disney, έστειλαν κάποιον στο σινεμά για να δει και να σχεδιάσει τον ήρωα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ο καλύτερος χειρότερος εφιάλτης στην ιστορία του merchandising. Μέχρι τα δύο αδέρφια να τους πείσουν να σταματήσουν την παραγωγή έως ότου να φτάσει το σωστό πατρόν στα χέρια τους, οι αλλόκοτες κούκλες είχαν γίνει ένα από τα πιο ευπώλητα παιχνίδια στη Μεγάλη Βρετανία για το 1932. Είχαν μάλιστα και μια καινοτομία - με τη βοήθεια ενός σύρματος που ξεκινούσε από το πέλμα και έφτανε μέχρι το σβέρκο του Mickey, μπορούσες να τον ενώσεις με το αγαπημένο σου βινύλιο και να τον βλέπεις να χορεύει πάνω του όσο έπαιζε το γραμμόφωνο. Οι κούκλες της Charlotte Clark (αριστερά) πέτυχαν, αλλά το ίδιο και οι ατυχείς κούκλες της Dean Rag Book Co. (δεξιά). Η πραγματική δύναμη κρυβόταν απλά στην εμπορική ισχύ του Mickey Mouse. Όσο για τις κούκλες της Clark, αυτές έγιναν τόσο δημοφιλείς μέσω του πατρόν που η δημιουργός τους, ακόμα κι αν άνοιγε επιχείρηση, δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στη ζήτηση. Ο Walt τής έστησε έναν χώρο ειδικά για να κατασκευάζει κούκλες που δίνονταν στους VIP καλεσμένους του στούντιο, αλλά όταν η Disney βρήκε τους κατάλληλους συνεργάτες για να κάνουν μαζική παραγωγή, η Clark θα επέβλεπε την κατασκευή των δικών τους Mickey για τα επόμενα 30 χρόνια της επαγγελματικής της καριέρας. Οι διάσημες κούκλες της όμως δεν ήταν το πρώτο επίσημο προϊόν της Disney. Την ίδια χρονιά, ένας άντρας αναζήτησε τον Walt Disney σε ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης και έτρεξε καταπάνω του στο λόμπι με 300 δολάρια στο χέρι. Άσε με να βάλω τον Mickey σε ένα σχολικό σημειωματάριο, του είπε, και τα λεφτά είναι δικά σου επιτόπου. Ο Disney μέχρι τότε, παρότι ήταν αφοσιωμένος στις ταινίες, είχε σύντομα αντιληφθεί τις δυσκολίες που ακολουθούσαν όταν βασιζόσουν καθαρά και μόνο στο box office. Είπε αμέσως ναι και πήρε τα χρήματα την ίδια στιγμή. Αυτή θα ήταν και η έναρξη του Mickey ως φίλος, ή σύντροφος ακόμα καλύτερα, των παιδιών έξω από τις σκοτεινές αίθουσες. Αυτή την περίοδο, ένας νεαρός πωλητής καπέλων από τη Βαλτιμόρη είχε αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά τη μεταπήδησή του στη διαφήμιση ως επόμενό του βήμα. Δύο χρόνια μετά, ο Kay Kaymen αποφάσισε να κάνει ένα τηλεφώνημα στον Walt Disney. Δεν είχε τίποτα να χάσει. Και ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να πουλήσει τον Mickey με τρόπους εκτός των τετριμμένων επιχειρησιακών πλάνων. Μαζί με τον συνεργάτη του, Streeter Blair, πήραν το τρένο για την Καλιφόρνια. Λίγες μέρες μετά θα υπέγραφαν ένα αποκλειστικό συμβόλαιο με τον Roy Disney, ως οι μοναδικοί licensing εκπρόσωποι της εταιρείας. Μέσα στα επόμενα χρόνια, οι συμφωνίες που θα πετύχαιναν οι τρεις τους, θα μετέτρεπαν τους ήρωες της Disney σε megastars. Ο πρώτος απ’ αυτούς βέβαια που θα ίδρωνε τη φανέλα, ήταν ο Mickey. Η διείσδυση του χαρακτήρα ήταν τέτοια που θα έσωζε κυριολεκτικά εταιρείες από το φαλίρισμα. Ένα από τα πρώτα Ingersoll Mickey Mouse ρολόγια Η αρχή έγινε με την εταιρεία ρολογιών Ingersoll Waterbury και την υλοποίηση της πρώτης υπερπετυχημένης πρότασης του Kaymen. Το 1933, στην έκθεση Chicago World’s Fair με θέμα το αμερικανικό εμπόριο, η Ingersoll που τότε είχε φτάσει στα κόκκινα κατασκεύασε ένα ρολόι Mickey για το περίπτερό της. Μπορούσες μάλιστα να το κάνεις και πιο προσωπικό, διακοσμώντας το με μικρά γούρια. Μέχρι το τέλος της έκθεσης τα ρολόγια είχαν εξαντληθεί και ήταν εμφανές ότι θα έπρεπε να προσλάβουν νέους υπαλλήλους για να συνεχίσουν την παραγωγή τους (το κεντρικό κατάστημα των Macy’s στη Νέα Υόρκη πούλησε 11.000 κομμάτια σε μία ημέρα και το εργοστάσιο της Ingersoll πήγε από 300 άτομα σε 3.000). Η δεύτερη εκδοχή του ρολογιού - πήρε 10 χρόνια στη Spatz να το εντοπίσει και να το εντάξει στην συλλογή των αρχείων - είχε κάποιες μικροαλλαγές στη φιγούρα του Mickey και ένα διαφορετικό κουτί που ενίσχυε την αναγνωρισιμότητα της σχέσης των δύο εταιρειών. Μέχρι το τέλος της χρονιάς είχαν πουληθεί πάνω από 900.000 ρολόγια. Μέχρι το τέλος της δεύτερης χρονιάς πάνω από 2.5 εκατομμύρια. To 1948 ο Kaymen θα έδινε τιμητικά στον Disney το ρολόι που έκλεινε τις 5 εκατομμύρια πωλήσεις. Η Ingersoll δεν είχε σωθεί απλά. Υπάρχει ακόμα και εξακολουθεί να συνεργάζεται με τη Disney. Άλλος ένας σημερινός συνεργάτης της Disney που χρωστά την επιβίωσή του στο τρωκτικό είναι η Lionel Train Company. «Το 1933 ήταν πολύ κοντά στη χρεοκοπία. Τους πλησίασε τότε ο Kaymen και τους είπε, κοιτάξτε την επιτυχία που είχαμε με το ρολόι. Γιατί δεν φτιάχνετε ένα τρενάκι; Θα ήταν η τελευταία προσπάθεια της εταιρείας. Το διαφήμισαν στον χριστουγεννιάτικό τους κατάλογο και μέχρι τα Χριστούγεννα του ‘34 είχαν αποφύγει την πτώχευση, είχαν πληρώσει το χρέος του που υπερέβαινε τα 125.000 δολάρια, είχαν βγάλει όλα τα λεφτά τους πίσω και είχαν αποφασίσει να φτιάξουν άλλο ένα τρενάκι. Είχε έναν Άη Βασίλη και από τον σάκο του ξεπρόβαλε το κεφαλάκι μιας κούκλας Mickey. Ο Mickey τους έστρωσε πραγματικά το χαλί της επιτυχίας τους», μας εξηγούσε η Spatz με το δικό της συλλεκτικό ρολόι Mickey να κοσμεί τον καρπό της. Η αξία του ρολογιού όμως, και κάθε μικρού παιχνιδιού της εποχής, δεν εστιαζόταν μόνο την τιμή πώλησής του. Ως προϊόντα της Μεγάλης Ύφεσης, συμβόλιζαν και κάτι παραπάνω. Στο ιστορικό του πλαίσιο, το ρολόι του Mickey κόστιζε περισσότερο από ένα μπουκάλι γάλα. Περισσότερο από μια φραντζόλα ψωμί. Περισσότερο από τις οικονομίες μίας εβδομάδας. Δύσκολο να το φανταστεί κανείς για τα 3 δολάρια και 75 σεντς που ήταν η αρχική του τιμή (ακόμα και για τη δεύτερη, μειωμένη τιμή του στα $2.95), αλλά αυτές οι γνώριμες θυσίες γονιών σε δυσχερέστατες οικονομικά συνθήκες έβρισκαν ανταπόδοση στην ίδια την ψυχολογία των παιδιών τους. Τα δημητριακά Post Toasties έκαναν θραύση με τον Mickey και τη Minnie στο κουτί τους Στην κορύφωση της κρίσης το 1934, η General Foods έδωσε στη Disney το πρώτο της συμβόλαιο του 1 εκατομμυρίου δολαρίων για να βάλει τον Mickey στο πίσω μέρος των Post Toasties δημητριακών τους. Τα παιδιά μπορούσαν να κόψουν τη μορφή του και να τη χρησιμοποιήσουν ως παιχνίδι, ή και να την κολλήσουν κάπου ως διακοσμητική. Μπορούσαν επίσης να φτιάξουν δικά τους σενάρια, να απαντήσουν σε κουίζ, να φτιάξουν παζλ και να μαθαίνουν φρέσκα trivia για τον αγαπημένο τους ήρωα. Εάν είχες να διαλέξεις μεταξύ δύο brands δημητριακών παρόμοιας τιμής, το ένα με τον Mickey και το άλλο χωρίς, ποια θα διάλεγες για το παιδί σου; Η κάπως αυτονόητη απάντηση επιβεβαιώθηκε και σε μια μεταγενέστερη, παγκόσμια καμπάνια του Kaymen κάπου μεταξύ του ‘36 και του ‘37. Η προσέγγισή του αφορούσε αποκλειστικές συμφωνίες licensing για φούρνους και γαλακτοπωλεία τις οποίες φρόντιζε να κλείνει ο ίδιος με ένα τηλέφωνο στο χέρι, αλλά και με επισκέψεις από πόρτα σε πόρτα στην αμερικανική και όχι μόνο επαρχία. «Αν ήσουν φούρναρης ή γαλακτοπώλης, είχες την ευκαιρία να είσαι ο μοναδικός επιχειρηματίας στην περιοχή σου με την άδεια της Disney να βάζεις τον Mickey στα προϊόντα σου. Τα παιδιά μπορούσαν να γραφτούν στο newsletter του καταστήματός σου και έπαιρναν ένα γράμμα, μία κονκάρδα και έναν χάρτη. Μετά πήγαιναν στο κατάστημα για να βρουν τα συλλεκτικά κομμάτια του χάρτη που έδειχνε τον Mickey να τρέχει μακριά από τον Κακό Λύκο. Τα έβαζες στον χάρτη και ακολουθούσες τον Mickey στην Ινδία καβάλα σε γαϊδούρι, σε καμήλα στην Αίγυπτο και ούτω καθεξής, με πληροφορίες για τις τοποθεσίες και τις δραστηριότητές του. Ήταν τόσο δημιουργικό και τα παιδιά το ζωγράφιζαν. Όταν ένας γονιός πηγαίνει στον φούρνο και έχει την επιλογή μιας φραντζόλας χωρίς τον Mickey και μία με τον Mickey που εισάγει τα παιδιά στη γεωγραφία, στην αφήγηση, σε έναν χαρακτήρα με ηθικές αξίες - η επιλογή είναι εύκολη. Σε δύσκολους καιρούς, προσπαθείς να κάνεις όσο καλύτερες επιλογές μπορείς». Μια ακόμη καλή επιλογή ήταν και τα μικρά αγαλματίδια με τον Mickey που φτιάχνονταν από σελουλόιντ στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια των ‘30s. Ήταν τρομερά δημοφιλή, αλλά υπάρχει άραγε χειρότερο υλικό για τα χέρια ενός παιδιού; Δεν επιβιώνει κανένα μέχρι στιγμής στα αρχεία. Οι χώροι όμως ήταν γεμάτοι από άλλες καλές επιλογές. Εύθραυστα παιδικά βιβλία της Whitman Publishing, κιτρινισμένα, ραγισμένα στο εξώφυλλο, με σπασμένη ράχη. Ίσως θα είχαν καλύτερη τύχη σε κάποια ειδική αποθήκη, αλλά τα αντικείμενα στο ιερό της Spatz είναι εκεί για να εμπνεύουν αυτούς που αναζητούν ιδέες και όχι για να μένουν στο σκοτάδι. Έπειτα κι άλλες κούκλες, τρενάκια, κουτιά από δημητριακά. Ακόμα και ένα κυπελάκι παγωτού των Southern Dairies Ice Creams από το καλοκαίρι του ‘33 με τον Mickey στο καπάκι. «Ένας θεός ξέρει υπό ποιες συνθήκες επιβίωσε τούτο!», αναρωτιέται γελώντας η Spatz. Μια συνοδευτική φωτογραφία δείχνει τους υπαλλήλους της Disney να απολαμβάνουν το παγωτό τους στον προαύλιο χώρο των παλιών γραφείων. Η Southern Dairies θα πουλούσε 10 εκατομμύρια τέτοια κυπελάκια. Ορίτζιναλ Mouseketeer cap Και φυσικά σε περίοπτη θέση, τα Mickey Mouse caps. Τα συγκεκριμένα καπέλα βλέπουν ακόμη παραλλαγές τους να πωλούνται στα πάρκα ανά εκατοντάδες χιλιάδες τον χρόνο. Κι αυτά χώρια από τους απογόνους τους - τα κλασικά αυτιά του Mickey που έχουν βγει σε κυριολεκτικά χιλιάδες εκδοχές και φοριούνται από νεογνά μέχρι υπερήλικες. Η καταγωγή τους όμως ήταν πιο ταπεινή. Και όπως οι περισσότερες ευφυείς συλλήψεις, ήταν όσο απλή χρειαζόταν για να εξαπλώσει επιδημία. Το 1930, στη Venice της Καλιφόρνια, ο μάνατζερ του Fox Dom Theater, Roy Williams, βλέποντας τα παιδιά να μαζεύονται κάθε απόγευμα στην αίθουσά του για να δουν τα καρτούν του Mickey, κοντοστάθηκε. Γιατί να μην έχουμε ένα σταθερό ραντεβού με τα παιδιά; Ένα κλαμπ με πιστοποιητικά για τα παιδιά, κονκάρδες, δραστηριότητες, μάσκες, θεματικά events και δωράκια. Όσο δούλευε την ιδέα ενός Mickey Mouse Club στο μυαλό του, χώθηκε σε μία από τις προβολές του ‘Karnival Kid’. Το συγκεκριμένο short έγινε διάσημο γιατί είναι το πρώτο όπου ακούγεται η φωνή του Mickey. Η φωνή του Walt Disney στην πραγματικότητα - ο δημιουργός θα τη δάνειζε στην αγαπημένη του δημιουργία μέχρι και το 1957. Το μόνο που θα τον ακούγαμε να λέει ως ιδιοκτήτης πλανόδιου street cart ήταν ‘Hot dogs! Hot dogs!’. Η στιγμή που εντυπώθηκε όμως στον Williams ήταν η μικρή υπόκλιση του Mickey σε ένα πελάτη του. Το ποντίκι τον ευχαρίστησε με χάρη, βγάζοντας το καπέλο του. Δηλαδή τα αυτιά του. Η κίνηση αυτή του έδωσε την ιδέα των caps. Και οργάνωσε το μικρό του κλαμπ, αλλά το είδε να μεγαλώνει τόσο γρήγορα που σκέφτηκε να ενημερώσει τους Disney. Όταν τους βρήκε στο τηλέφωνο και τους εξήγησε το όραμά του, ο Roy τον κάλεσε να δουλέψει μαζί τους. Μέσα στα επόμενα 5 χρόνια τα Mickey Mouse Clubs θα ξετρύπωναν σε κάθε γωνιά της Αμερικής. Το 1932, την κορύφωσή τους, μετρούσαν πάνω από 1 εκατομμύριο μέλη, ξεπερνώντας σε αριθμούς τους προσκόπους. «Τα αγαπημένα μου ευρήματα είναι συνήθως αυτά που σχετίζονται με λέσχες», εκμυστηρεύτηκε η Spatz κάπως ένοχα. Θα νόμιζες ότι της είχαμε ζητήσει να διαλέξει ανάμεσα στα παιδιά της. «Μία κονκάρδα, ένα γιλεκάκι, ένα καπέλο. Γιατί είναι όλα τόσο συνδεδεμένα με ένα γεγονός και ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο. Κάποιος τα φορούσε τα απογεύματα του Σαββάτου που πήγαινε να δει τα αγαπημένα του καρτούν στο τοπικό σινεμά. Λατρεύω τις ιστορίες τους, αυτές είναι που με αγγίζουν. Όλοι αυτοί οι θησαυροί που θα ονόμαζε premium κανείς. Ταχυδρόμησέ μας αυτό το καπάκι και θα πάρεις πίσω μια κονκάρδα, ας πούμε. Λατρεύω τα αντικείμενα που παράχθηκαν με σκοπό ένα διαφορετικό εύρος δέσμευσης. Υπήρχε στη Μεγάλη Βρετανία ένα κλαμπ, το 1936 νομίζω ήταν, όπου αν ήσουν μέλος ονομαζόσουν Mickey Mouse Chum. Οι Chums, λοιπόν, είχαν τις δικές τους καρφίτσες, το δικό τους εβδομαδιαίο περιοδικό, τις δικές τους χάρτινες φιγούρες που τις έκοβαν και έφτιαχναν το δικό τους μικρό θέατρο. Τόσο μεγάλο μέρος από αυτές τις δραστηριότητες έχει καταστραφεί. Γιατί είναι πολύ σπάνιο για ένα παιδί που θα πει θέλω αυτό το πράγμα και θα το αποκτήσω, αλλά θα το κρύψω κάπου και δεν θα το αγγίξω για να μην το χαλάσω, και αργότερα κάποιος θα με εκτιμήσει που το κράτησα (γέλια). Έχω βρει όμως ένα set από Mickey Mouse Chum και το λατρεύω. Τα αγαπώ όλα αυτά για το πλαίσιο και την αφήγηση που παρέχουν». Αυτά τα κλαμπ έδωσαν αργότερα ζωή στο τηλεοπτικό Mickey Mouse Club που έκανε πρεμιέρα το 1955, αλλά και στις παγκόσμιες βερσιόν του που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες. Έτσι έμαθε και η Spatz να λέει την ώρα. Η εκπομπή ξεκινούσε στις 3 το μεσημέρι κι εκείνη έπρεπε να έχει το νου της στο ρολόι και τους δείκτες του. Το παιδικό καστ του Mickey Mouse Club ετοιμάζεται για τα ιδιαίτερα μαθήματά του στο σετ (1955) Ο Disney ήταν ο πρώτος από τους μεγάλους κινηματογραφικούς παραγωγούς που αγκάλιασε την τηλεόραση όταν οι υπόλοιποι τη μάχονταν. Ήταν το νέο μέσο που θα τους στερούσε εισιτήρια. Ή, όπως είχε ο ίδιος εικάσει διστακτικά, θα ήταν το μέσο που θα έβαζε τις δημιουργίες τους σε κάθε σπίτι. Το Mickey Mouse Club εκτός από τα caps επιστράτευσε και ορίτζιναλ τραγούδια, παρτιτούρες για να τα παίζεις μόνος σου και κιθάρες ειδικά σχεδιασμένες για το show. Ως πρώτο τηλεοπτικό στοίχημα της Disney έφερε πίσω ένα μεγάλο συμβόλαιο με τη Mattel για παιχνίδια εμπνευσμένα από την εκπομπή. Δεν ήταν μόνο τα παιδιά όμως που ήθελαν να έχουν κάτι από τον Mickey. Ο Disney ήθελε ο χαρακτήρας του να αγγίζεις τους πάντες, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Εμπορικά βοήθησαν από νωρίς σε αυτό τεράστιοι παίκτες όπως Macy’s, Cartier, Levi’s και Coca Cola. Brands που επέτρεπαν στους ενήλικες πελάτες τους να τα βρουν με το παιδί μέσα τους. «Ήταν εύκολο για τις μάρκες αυτές να ενσωματώσουν τον Mickey στα προϊόντα τους, γιατί τον αγαπούσαν πάντα και οι μεγάλοι», τόνισε η Spatz. «Μάλλον γιατί δεν άλλαξε ποτέ. Αυτή η σταθερότητα, η γνώση, η παρηγοριά κατά κάποιον τρόπο, εξηγεί το γιατί. Κάθε γενιά έχει μια σύνδεση με τον Mickey που φτιάχτηκε όσο μεγάλωνε. Έχεις την ίδια που έχουν και οι υπόλοιποι της γενιάς σου, αλλά μπορείς να βρεις τη γοητεία και στον Mickey κάποιας άλλης γενιάς». Πριν από τα περισσότερα απ’ τα παραπάνω όμως, είχε προηγηθεί ένα παλαβό στοίχημα που, χωρίς εύκολες υπερβολές, θα άλλαζε το σινεμά και το marketing τελείως και για πάντα. Μέχρι το 1937, το επιχειρηματικό μοντέλο έλεγε πως έβγαζες την ταινία σου και αν πήγαινε καλά, τότε έβγαζες και κάποια προϊόντα στα ράφια για να ενισχύσουν τον κουμπαρά. Βέβαια μέχρι το 1937, δεν υπήρχαν και μεγάλου μήκους ταινίες animation. Σύντομα η ‘Χιονάτη’ θα γελούσε χαρακτηριστικά για όλα αυτά. Όταν ο Disney ανακοίνωσε την παραγωγή της στους New York Times το 1934, το εγχείρημά του θα μετονομαζόταν στους κύκλους της βιομηχανίας σε ‘παράνοια του Disney’. Ποιος θα έφτιαχνε μεγάλου μήκους ταινία με σχεδιάκια και ζωγραφιές; Και ποιος γνωστικός άνθρωπος θα φανταζόταν πως κάτι τέτοιο θα πετύχαινε; Ο Walt αντιστάθηκε στον αδερφό και τη σύζυγό του που προσπαθούσαν να τον πείσουν να μην το προχωρήσει και έβαλε υποθήκη το σπίτι του για να χρηματοδοτήσει την ταινία. Το αρχικό εκτιμώμενο κόστος των 250.000 δολαρίων - που ήταν ήδη 10 φορές μεγαλύτερο από το μπάτζετ του μέσου short στα ‘Silly Symphonies’ - τελικά εκτινάχθηκε στο αδιανόητο για την εποχή κόστος του 1,5 εκατομμυρίου δολαρίων. Η ‘Χιονάτη’ θα έφερνε τελικά πίσω τέσσερις φορές τα έσοδα της αμέσως μεγαλύτερης live action ταινίας της χρονιάς (Maytime, Robert Z. Leonard). Θα γινόταν επίσης η πιο επιτυχημένη ταινία με ήχο, λατρεία όλων των κριτικών, και νικήτρια ενός τιμητικού Όσκαρ ως ‘καινοτομία που γοήτευσε εκατομμύρια θεατές εγκαινιάζοντας ένα νέο πεδίο στην ψυχαγωγία’. O Walt Disney στο εξώφυλλο του TIME με έναν χαμογελαστό Γκρινιάρη Η εκρηκτική της πορεία πυροδότησε την ολοκλήρωση της παραγωγής του ‘Πινόκιο’ και της ‘Φαντασίας’, αλλά και την έναρξη της παραγωγής των ‘Dumbo’, ‘Bambi’, ‘Alice in Wonderland’ και ‘Peter Pan’. Το μαγικό της χέρι όμως είχε φτάσει στα καταστήματα πριν την πρεμιέρα της. «Ο Kaymen αποφάσισε να βάλει εμπόρευμα στα ράφια πριν τη ‘Χιονάτη’. Ένα από τα πιο συλλεκτικά υλικά της ταινίας είναι τα αγαλματίδια των Επτά Νάνων που έφτιαξε η Seiberling Company, μια εταιρεία που έκανε κυρίως λάστιχα αυτοκινήτων. Οι Νάνοι ήταν ζωγραφισμένοι στο χέρι, φτιαγμένοι από γύψο με έγχυση καουτσούκ. Οι ζωγραφιές που θα δίνονταν ως παραδείγματα στη Seiberling φτιάχτηκαν από τον Sowell. Αλλά δεν μπορούσε να βρει καλή φωτογραφία του Γκρινιάρη. Προσπάθησε να τον κάνει όσο καλύτερα μπορούσε, αλλά η ταινία δεν είχε βγει ακόμη και του είχαν δώσει μόνο κάποια stills. Έφτιαξε κάποια mock-ups και όταν πέρασε ο Walt για επίσκεψη, είδε τι είχε φτιάξει και πρόσεξε ότι ο Γκρινιάρης χαμογελούσε. Ρώτησε τι στο καλό συμβαίνει και ο Sowell του ζήτησε συγνώμη, απλά δεν είχε το σωστό artwork. Μήνες αργότερα επισκέφθηκε τον Walt και έφερε τα επτά κουκλάκια με ένα σημείωμα που έλεγε: ‘Συγνώμη που είναι έτσι ο Γκρινιάρης, αλλά σκέφτηκα ότι ίσως τον θες. Τον έχω διορθώσει τώρα’. Κάποια στιγμή χάζευα το εξώφυλλο του Walt στο περιοδικό TIME αγκαλιά με τους Νάνους και αν το κοιτάξεις από πολύ κοντά, θα δεις ότι ο Γκρινιάρης χαμογελάει. Τον ήθελε κι αυτόν στη φωτογραφία. Το επίτευγμα όμως ήταν η προώθηση προϊόντων πριν την ταινία. Το χτίσιμο της αναμονής, του hype, του awareness. Αυτό άλλαξε εντελώς τη βιομηχανία». Η ‘Χιονάτη’ έδωσε στους Disney τη δυνατότητα να αγοράσουν μια τεράστια έκταση στο Burbank όπου στεγάζεται μέχρι και σήμερα η εταιρεία. Στην ανακαίνιση του 1985, το κεντρικό κτίριο ονομάστηκε Team Disney και σχεδιάστηκε προς τιμήν της ταινίας, υπό την επίβλεψη του John Hench. Από τότε οι Επτά Νάνοι κρατούν όρθιο το στούντιο. Ο John Hench ήταν animator, σχεδιαστής, γραφιάς, δάσκαλος των μικρότερων εικονογράφων της εταιρείας και στην πορεία αντιπρόεδρος του Imagineering (δημιουργία, σχεδιασμός, κατασκευή των πάρκων). Ως μαθητής του Disney ακολουθούσε τη συμβουλή του μέντορά του και επισκεπτόταν τα πάρκα δυο φορές τον μήνα. Έμπαινε από τη μπροστινή πόρτα, παρίστανε τον επισκέπτη, καθόταν στις ουρές και παρατηρούσε τους υπόλοιπους. Όταν γυρνούσε στο γραφείο του είχε πάντα ένα τετράδιο γεμάτο σημειώσεις. «Δες πώς αντιδρά ο κόσμος στη δουλειά που έχεις κάνει», του έλεγε ο Disney και μέχρι τον θάνατό του ο Hench δεν είχε σταματήσει στιγμή. Στην πορεία έγινε και επίσημος ζωγράφος των πορτρέτων του Mickey στις επετείους του χαρακτήρα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Disney διάλεγε κάποιον αγαπημένο του για να εμπιστευτεί τον Mickey. Λίγα χρόνια νωρίτερα - και αφού είχε αποδείξει τις δυνάμεις του με το animation των Επτά Νάνων - το φρέσκο, φυσικό ταλέντο του Fred Moore είχε αναλάβει να επανασχεδιάσει το τρωκτικό που τα ξεκίνησε όλα. Ο δικός του Mickey των ‘30s απέκτησε τη ρευστότητα και την κίνηση που αντιπροσωπεύει και σήμερα την ουσία του animation. Έπειτα ο Floyd Gottfredson, ο άνθρωπος πίσω από τα κόμικ της Disney, θα γινόταν ο αφανής ήρωας που θα διατηρούσε αναλλοίωτη την προσωπικότητά του ποντικού στο χαρτί όταν στην οθόνη έχανε σιγά-σιγά τη νοστιμάδα του. Ο Mickey είχε αποκτήσει τους δικούς του Avengers. Και ως υπερήρωας μπορούσε να σώσει και ζωές καμιά φορά. «Ο John Hench μου είχε πει μια ενδιαφέρουσα ιστορία που του είχε πει ο Walt», θυμήθηκε η Cline. «Υπήρχε ένας άνδρας, ο Dr. Tom Dooley (Thomas Anthony Dooley III), γιατρός και φιλάνθρωπος. Πήγαινε στις ζούγκλες της Ινδοκίνας και εμβολίαζε τα παιδιά εκεί για βαριές ασθένειες. Του ήταν πάρα πολύ δύσκολο όμως να πείσει τα παιδιά αυτά να βγουν από τους ποταμούς και την πυκνή βλάστηση. Ήταν φοβισμένα. Δεν είχαν ξαναδεί κάποιο μεγάλο, λευκό καράβι με έναν κόκκινο σταυρό πάνω σαν του Ερυθρού Σταυρού. Και δεν ήξερε τι να κάνει. Ήθελε να τα βγάλει έξω αλλά ήταν κατατρομαγμένα. Οπότε έγραψε στον Walt και του ζήτησε την άδεια να βάλει το πρόσωπο του Mickey στα πλαϊνά του πλοίου. Ο Walt, φυσικά, είπε ναι. Ο Dooley του είπε αργότερα πως όταν τα πλοία έφταναν σε απόμερες περιοχές που κανείς δεν είχε δει τον Mickey Mouse, τα παιδιά ερχόντουσαν τρέχοντας. Ήθελαν να δουν τον Mickey και να βρεθούν κοντά του. Οπότε δεν μιλάμε απλά για την αναγνωρισιμότητα ενός brand - και εδώ μιλάμε για ένα από τα πιο αναγνωρισμένα brands στον κόσμο. O Mickey είναι έμφυτα ελκυστικός. Από το μικρότερο παιδί που τον ψάχνει στα πάρκα μας, μέχρι εκείνα τα παιδιά που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ τους πλοίο». Ο Mickey έγινε από νωρίς σύντροφος των παιδιών Όταν πλησιάζοντας στα ‘50s η λογοκρισία και η γιγαντιαία δημοτικότητά του ανέβασαν τον Mickey στο βάθρο του συμβόλου, ο Disney απογοητευόταν όταν δεν μπορούσε να του βρει πια ιστορίες που θα τον τσαλάκωναν λίγο παραπάνω. Πέρα από οτιδήποτε άλλο που μπορεί να αντιπροσώπευε για τους θεατές, για τον ίδιο συμβόλιζε την ανεξαρτησία. Τον είχε βρει στο χειρότερο σημείο της καριέρας του και του έδωσε τα εργαλεία για να φτιάξει μια αυτοκρατορία. Η ευγνωμοσύνη του αποτυπώθηκε καλύτερα στην έκδοση του περιοδικού Modern Screen το 1948, σε ένα άρθρο του με τίτλο ‘Τι Σημαίνει για Μένα ο Mickey’. Για μας θα είναι ο ιδανικός επίλογος: «Γεννημένος από τις ανάγκες μας, ο μικρός φίλος μας απελευθέρωσε από τις πιο άμεσες ανησυχίες μας και μας παρείχε τα μέσα για να διευρύνουμε τον οργανισμό μας στις σημερινές του διαστάσεις και να επεκτείνουμε το μέσο του animation σε νέα επίπεδα ψυχαγωγίας [...] Εξαρχής τον είχα συλλάβει ως μια ξεχωριστή μονάδα, όχι απλά ένα καρτούν για κωμικές ρουτίνες. Τον κράτησα μακριά από τους συνηθισμένους συμβολισμούς και καταστάσεις. Τον εκθέσαμε σε κοντινά πλάνα. Αντί να χρησιμοποιήσουμε την ταχύτητα που ήταν τότε στη μόδα, δεν φοβηθήκαμε να ρίξουμε τους ρυθμούς και να τον αφήσουμε να δείξει συναίσθημα. Ο Mickey έφτασε σύντομα σε στάδιο όπου έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε όσα τον αφήναμε να κάνει. Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αρουραίος. Ήταν ήρωας στα μάτια του κόσμου και ειδικά των παιδιών [...]. Όπως είναι φυσικό, είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη διαρκή δημοτικότητά του, εδώ και στο εξωτερικό. Με την εκτίμηση που έχει κερδίσει ως όνομα στην ψυχαγωγία, σε νέους και μεγαλύτερους. Με τις τιμές που έφερε στο στούντιό μας. Με την υψηλότατη φιλοφρόνηση που του απονεμήθηκε όταν το όνομά του επιλέχθηκε ως κωδικός για την επιδρομή στη Γαλλία και με την επιλογή του ως έμβλημα σε τόσα μαχητικά στη διάρκεια του πολέμου. Αυτοί είναι φόροι τιμής που δεν περιγράφονται με λόγια [...] Ο Mickey ήταν το παιδί θαύμα του στούντιο και το κατοικίδιό μας. Και του φερθήκαμε ανάλογα [...] Μιλάει ακόμα με τη δική μου φωνή, όπως έκανε εξαρχής [...] Καμιά φορά εκπλήσσομαι ακόμα με όσα ειπώνονται για τον τρομερό μας Mickey, που δεν ήταν ποτέ πραγματικά ένα ποντίκι, ποτέ του όμως και άνθρωπος - πάντα όμως ανθρώπινος. Ψυχαναλυτές τον εξέτασαν. Σοφοί τον επεξεργάστηκαν. Αρθρογράφοι έσπασαν πλάκα μαζί του. Θαυμαστές τον χαιρέτιζαν. Η Κοινωνία των Εθνών του έδωσε μετάλλιο ως σύμβολο παγκόσμιας καλής θελήσεως. Ο Hitler τον μίσησε και απαγόρευσε εκκωφαντικά στους ανθρώπους του να φορούν την καρφίτσα του στο πέτο τους αντί της σβάστικας. Αλλά εμείς το μόνο που θέλαμε γι’ αυτόν ήταν να κάνει τον κόσμο παντού να γελάσει με αυτόν και μαζί του [...] Νιώθω μεγάλη νοσταλγία μέσα σε αυτές μου τις σκέψεις [...] Η ζωή και οι εκστρατείες του είναι πολύ στενά δεμένες με την προσωπική και επαγγελματική ζωή μου. Είναι κατανοητό λοιπόν ότι θα είχα μια συναισθηματική εξάρτηση από αυτήν την προσωπικότητα που έπαιξε τόσο σημαντικό ρόλο στην πορεία της Disney Productions και που έχει ζήσει την αποδοχή τόσο ζεστά ως διασκεδαστικός φίλος οπουδήποτε στον κόσμο έχουν προβληθεί οι ταινίες του [...] Κατά κάποιον τρόπο, δεν ήταν ποτέ του μικρός. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν μεγαλώνει ποτέ στα μάτια μας». Το άγαλμα Partners στη Disney Legends Plaza Στον προαύλιο χώρο των γραφείων της Disney, στον γνωστό και ως Legends Plaza, στέκεται επιβλητικά ένα μπρούτζινο άγαλμα που ονομάζεται Partners. Αναπαριστά εύστοχα τον Disney να κρατά το χέρι του Mickey. Τα τέσσερα αντί για πέντε δάχτυλα που έχει ο ποντικός, είχαν ζορίσει τη γλύπτρια όσο το κατασκεύαζε. Τελικά όμως κατάφερε να τα πλέξει με αυτά του δημιουργού του. Ο Walt δεν θα τα άφηνε ποτέ. *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.   Και το σχετικό link...
  3. Ο θρύλος της Disney, Eric Goldberg, μας σχεδιάζει την ιστορία του πρώτου πραγματικού σταρ του Χόλιγουντ. Έχει πια μεσημεριάσει. Το ημερολόγιο γράφει κάποιον καλοκαιρινό μήνα του 1990. Το πάρκινγκ στα γραφεία της Disney είναι μισοάδειο. Ακούς κάποιον να αγκομαχάει, αλλά δεν φταίει ο καυτός ήλιος της Καλιφόρνιας γι’ αυτό. Αν ακολουθήσεις τον ήχο και μισοκλείσεις τα μάτια σου, ανάμεσα στα κιγκλιδώματα θα διακρίνεις μια φρενήρη, πολύχρωμη τελεία που σιγά-σιγά μεγαλώνει. Δεν είναι κάποια ψευδαίσθηση που ξέφυγε από τους κοντινούς φράχτες της Disneyland. Είναι η καρτουνίστικη φιγούρα ενός ημιφαλακρού άνδρα με κυρτούς ώμους, τραμπαλιστό βήμα και παρδαλό πουκάμισο που προσπαθεί να ξεκλειδώσει το αμάξι του. Ο Eric Goldberg μόλις είχε κλείσει τη μεγαλύτερη συμφωνία της ζωής του. «Η γυναίκα μου είναι art director και στα 1980s με γνώρισε σε κάποιους από τους φίλους της από την Cal Arts (California Institute of Arts, σχολή ίδρυσης του Walt Disney και του Roy O. Disney). Τύπους σαν τον John Musker και τον Tim Burton. Ξέρετε μωρέ, αυτούς εκεί (γέλια). Και κράτησα μια σχέση με τον John τα επόμενα χρόνια, πήγα πίσω στο Λονδίνο αλλά μιλούσαμε ακόμα στο τηλέφωνο. Μου είχε πει και για τη ‘Μικρή Γοργόνα’, ότι έβγαινε. Α τέλεια, λέω, κρατήσατε την εκδοχή του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν; ‘Disney είναι, μου λέει, έχει ψάρια’(γέλια). Ε, και ήρθε κάποια στιγμή που έψαχναν animator για το ‘Aladdin’. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ευκαιρία». Βρισκόμαστε στα γραφεία της Disney με αφορμή τα 90 χρόνια του Mickey Mouse και ο Αμερικανικός animator μάς τα περιγράφει όλα πολύ ταπεινά. Στην πραγματικότητα, είχε ήδη ανοίξει την Pizazz! Pictures στη μητρόπολη της Μεγάλης Βρετανίας και έκανε διαφημίσεις για την τηλεόραση. Από όταν όμως ο Charlie Fink - Head of Development τότε στη Disney - είδε ένα commercials reel του στα πλαίσια ενός φεστιβάλ animation το προηγούμενο καλοκαίρι, τον έπαιρνε τηλέφωνο τουλάχιστον μια φορά τον μήνα. Κυρίως για να τον ρωτήσει πότε θα γυρίσει στην πατρίδα. Όταν ένα βράδυ βρέθηκε να κυνηγά ένα τρένο μετά από μια δραματική μέρα στην Pizazz!, ένιωσε ότι είχε έρθει η ώρα για το εισιτήριο της επιστροφής. Δεν το ήξερε ακόμα, αλλά αν δεν το τολμούσε θα έχανε το νέο κύμα αγάπης που ξυπνούσε στην Αμερική για τις δουλειές του στούντιο. Όταν το έμαθε ο φίλος του και animator στη Disney, Tom Sito, γέλασε. «Έρχεσαι στη Disney για να αποφύγεις το στρες;!». Μετά το δεύτερο ραντεβού του πάντως με τον Musker και τον Ron Clements, τους δύο σκηνοθέτες του ‘Aladdin’, η πανικόβλητη εικόνα του στο πάρκινγκ τον είχε ήδη προδώσει. «Δεν ήξερα καν ποιον χαρακτήρα θα αναλάμβανα. Αλλά ο John ήταν φαν του animation μου, το ίδιο και ο Ron, και είχαν ρίξει πολλή δουλειά παρασκηνιακά για να με φέρουν. Την πρώτη εβδομάδα που τους είδα, μου δίνουν ένα σενάριο. Μου λένε κοίτα, διάβασέ το και δες αν υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που σου αρέσει ιδιαίτερα. Μία από τις επιδεξιότητές τους είναι να γράφουν στη φωνή του ηθοποιού που θέλουν να προσλάβουν, ακόμα κι αν δεν τον έχουν κλείσει ακόμα. Ήταν ξεκάθαρο διαβάζοντας το σενάριο ότι ήθελαν τον Robin Williams για το Τζίνι. Το Τζίνι κυριολεκτικά ξεπηδούσε από τις σελίδες και εγώ σκεφτόμουν πόσο το ήθελα. Ας μου δώσουν το Τζίνι! Οπότε πηγαίνω την επόμενη εβδομάδα και μου λένε ότι σκέφτονται να μου δώσουν το Τζίνι. Και λέω ναι αμέ, μια χαρά. Αλλά ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που κλείστηκα έξω από το νοικιασμένο μου αμάξι και αναγκάστηκα να καλέσω την ασφάλεια της Disney για να το διαρρήξει και να με βάλει μέσα». Το ‘Aladdin’ αποδείχτηκε ποδαρικό μιας πολυετούς, γόνιμης σχέσης. Ανάμεσα σε άλλα ακολούθησαν η ‘Mrs. Doubtfire’, το ‘Hercules’, η ‘Pocahontas’ και το ‘Fantasia/2000’ από την καρέκλα του σκηνοθέτη, το ‘Emperor’s New Groove’, το ‘Princess and the Frog’, ο ‘Winnie the Pooh’ του 2011, το οσκαρικό short ‘Paperman’, το ‘Get a Horse!’, το ‘Wreck-It Ralph’ και, μόλις πέρυσι, η ‘Moana’. Ταινίες που αγάπησε σχεδόν όσο τους χαρακτήρες τους. Αυτούς καταλαβαίνεις πόσο τους αγαπάει από τον τρόπο που σείεται όταν μιμείται τις κινήσεις τους. Ξέρεις μέσα σε δευτερόλεπτα πού βρήκε τέτοιο νεύρο το Τζίνι. «Δουλεύω με πολλούς άλλους animators και τους αρέσει να με τραβούν βίντεο όταν τους κάνω brief για τις σκηνές. Σιχαίνομαι να το βλέπω, αλλά τους βοηθάει. Καταρχάς πρέπει να νιώσεις στο σώμα σου τι κάνει ο χαρακτήρας. Δεύτερον, να νιώσεις τι σκέφτεται και αισθάνεται ο χαρακτήρας. Και να πιστέψεις ότι υπάρχει, αυτό είναι το τρίτο. Πρέπει να πιστέψεις ότι ζωγραφίζεις μια προσωπικότητα. Φτιάχνεις ένα ζωντανό ον που υπάρχει και αναπνέει. Ο Chuck Jones - ένας από τους μεγάλους σκηνοθέτες animation της Warner Bros. - έλεγε μια ιστορία. Τον σύστησαν στον νεαρό γιο ενός φίλου ως ‘ο άνθρωπος που ζωγραφίζει τον Bugs Bunny’. Ο μικρός τους διόρθωσε λέγοντας, ‘ζωγραφίζει τον Bugs Bunny σε εικόνες’. Έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε τους χαρακτήρες μας. Ζωγραφίζουμε εικόνες τους». Από όλες τις εικόνες που βγήκαν από το μολύβι του λοιπόν, μία ήταν η δυνατότερη κι ας φαινόταν απλοϊκή. Και θυμάται ακόμα πώς ένιωσε όταν καταπιάστηκε μαζί της για πρώτη φορά. «Είχα ξαναζωγραφίσει τον Mickey, αλλά δεν είχα συγκεντρωθεί στις λεπτομέρειές του. Κάναμε όμως μια παρουσίαση για τον Τύπο στη Νέα Υόρκη για το ‘Aladdin’ ως work in progress. Ήταν εκεί και ο Roy E. Disney (σημείωση: γιος του αδελφού του Walt, Roy O. Disney, senior executive στο στούντιο, τελευταίο ενεργό μέλος της οικογένειας Disney στην εταιρεία και ο πιο δημοφιλής συνεργάτης ανάμεσα στους animators). Μιλούσα στο συνεργείο και στους δημοσιογράφους και τόνιζα τις ομοιότητες μεταξύ του Τζίνι, ενός οργανικού Mickey φτιαγμένου από τον Freddie Moore, και την τέχνη του καρικατουρίστα Al Hirschfeld. Για να τις εξηγήσω ζωγράφισα ένα Τζίνι και μετά έναν Mickey σαν του Freddie Moore - όσο τον ζωγράφιζα σκεφτόμουν, ‘Θεέ μου, κάνω τον Mickey μπροστά στον Roy Disney. Ας μην τα σκατώσω!’. Ίδρωσα εκείνη τη φορά αλλά ανταπεξήλθα. Και τώρα που τον ζωγραφίζω… είναι ακόμα ο αγαπημένος μου χαρακτήρας της Disney. Νομίζω είναι το πνεύμα του που αγαπάω πιο πολύ όταν τον εικονογραφώ». Όταν τον συναντήσαμε μας είχε βάλει ένα στοίχημα. Θα προσπαθούσε να μας φτιάξει όσους περισσότερους Mickey μπορούσε σε τριάντα λεπτά, σε μια αναδρομή του ήρωα ως το πρόσφατο παρελθόν του. Και κατάφερε να κάνει πάρα πολλούς - περισσότερους απ’ ότι θα έπρεπε να είναι νόμιμο για έναν και μοναδικό άνθρωπο, με ένα και μοναδικό χέρι να ζωγραφίζει. Δεν θα μπορούσε να φτάσει βέβαια, το ρεκόρ του Ub Iwerks. Του ανθρώπου που μαζί με τον Disney δημιούργησε τον Mickey. Ο Walt Disney με τον Ub Iwerks Κολλητός του Walt και σχεδόν μόνιμος συνεργάτης του, o Iwerks ήταν συνδημιουργός και του Oswald the Lucky Rabbit που είχε φτιαχτεί πριν τον Mickey. Όταν το budget για τη δουλειά τους μειώθηκε δραματικά στη Universal και αργά ή γρήγορα ήξεραν ότι έπρεπε να φύγουν, ο Iwerks δούλευε κρυφά και μανιωδώς πάνω στον Mickey Mouse. Τον νέο τους ήρωα. Ως παιδί φρονίμων, ο Iwerks προσπαθούσε να τελειοποιήσει τον Mickey και κάλυπτε τα σχέδιά του με σχέδια του Odwald για να μην τον πάρουν είδηση. Τη συνέχεια την έγραψε η ιστορία. Όπως έγραψε και το διαζύγιό του με τον Disney. Όταν στην εικόνα μπήκε ο Pat Powers, ένας επιχειρηματίας που τους είχε τάξει $2.500 για κάθε καρτούν με τον Mickey αλλά δεν τους έδωσε ποτέ ολόκληρα τα ποσά, η ολοένα και αυξανόμενη αγανάκτηση του Walt επηρέαζε αρνητικά τον Iwerks. Και προσωπικά και τη δουλειά του. Τελικά οι δυο τους τα ‘σπασαν και ο Iwerks άνοιξε δικό του στούντιο. Υπήρξε επιτυχία στο νέο του βήμα, αλλά όχι αρκετά ικανοποιητική. Τεράστιας σημασίας όμως σε αυτό το διάστημα ήταν η κατασκευή της πρώτης multiplane κάμερας που πέτυχε. Η μηχανή που φτιάχτηκε από μέρη μιας παλιάς Chevrolet, έδινε βάθος στην κίνηση και έκανε δυνατό το tracking shot στο animation. Όταν τελικά επέστρεψε στη Disney μετά από έκκληση του Disney - μιλάμε για μία από τις εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις που ο Walt ένιωσε την ανάγκη να επαναπροσλάβει άνθρωπο - ο Iwerks έγινε επικεφαλής των εφέ και εξέλιξε την κάμερα. Η ‘Χιονάτη’, ο ‘Πινόκιο’, η ‘Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων’, η ‘Πεντάμορφη’ και ο ‘Peter Pan’ τον ευχαριστούν ακόμη. Δεν θα υπήρχε κανείς τους όμως, αν δεν είχε προηγηθεί ένα μικρό τρωκτικό. «Δεν μπορείς να μιλήσεις για τον πρώτο Mickey χωρίς να μιλήσεις για τον πιο παραγωγικό συνεργάτη του Walt εκείνες τις μέρες. Τον Ub Iwerks. Ήταν πάρα, πάρα πολύ ουσιαστικής σημασίας η συμβολή του στον σχεδιασμό του Mickey - είναι το σχέδιο που βλέπετε στο ‘Steamboat Willie’. Δεν ήταν η πρώτη μικρού μήκους για τον χαρακτήρα, ήταν η τρίτη - η πρώτη όμως που κυκλοφόρησε δημόσια. Κοιτώντας αυτόν τον Mickey - και το κάνω κάπως πιο πρόχειρα τώρα - διαπιστώνεις ότι είχε πολλές γωνίες τότε. O Walt και ο Ub τον έφτιαχναν πολύ σχηματικό τότε. Είχε μέχρι και στόμα που δεν χωρούσε στη μουσούδα του. Ένα από τα πράγματα που έκαναν ήταν να βάλουν μπροστά τη γλώσσα του σε ένα κεφάλι που γυρνούσε τρία τέταρτα - αυτό τον κρατούσε πολύ παραστατικό. Η κατασκευή του ήταν σαν μπάρα σχεδόν, δύο ευθείες στη μέση, ένας κύκλος εδώ και ένας κύκλος εκεί. Τα πόδια του ήταν συνήθως λυγισμένα στα γόνατα και τα πέλματά του σαν τούβλα με παπούτσια. Και δεν ζωγράφιζαν δάχτυλα - δάχτυλα; Ξεχάστε το, παλαβώσατε! Και αυτός ήταν ο Mickey του 1928». Σύντομα μέσα στα επόμενα χρόνια, ο Mickey έγινε πιο κυκλικός, πιο εύκαμπτος. Το στόμα χώρεσε στη μουσούδα, τα μάτια του έγιναν πίτες, τα γόνατά του λύγισαν περισσότερο, τα παπούτσια του κύρτωσαν, τα αυτιά του μεγάλωσαν και φόρεσε τα λευκά του γάντια. Ο Mickey των 1930s είχε καταφτάσει. «Τα ‘30s ήταν πραγματικά η εκτόξευση της δημοτικότητας του Mickey. Είχαν μάλιστα και μια κοινή φράση για όταν πήγαινες στον κινηματογράφο και απογοητευόσουν από το έργο. Έλεγαν, ‘Τι! Δεν έχει Mickey Mouse;’. Υπήρχε μάλιστα κι ένα τραγούδι τότε που είχε ηχογραφηθεί με τον τίτλο ‘What! No Mickey Mouse’ που συνέχιζε λέγοντας ‘μα τι είδους πάρτι είναι αυτό;’. Ήταν στ’ αλήθεια απίστευτα δημοφιλής. Ήταν σούπερσταρ. Κανείς δεν μπορούσε να τον αγγίξει». Κανείς εκτός από τον Fred Moore. Ο Fred ‘Freddie’ Moore που αναφέρει και νωρίτερα ο Goldberg, θα γινόταν συνώνυμος με το ‘personality animation’. Σύμφωνα με τον Marc Davis, έναν από τους θρυλικούς Nine Old Men του Walt Disney - τους επικεφαλείς εικονογράφους δηλαδή που έτρεχαν για δεκαετίες τις ταινίες του στούντιο και βελτίωσαν τις 12 βασικές αρχές του animation του - ο Moore ήταν οι ζωγραφιές της Disney. Έγινε η βάση όσων θα σήμαινε η εταιρεία από εκεί και πέρα, μια αφετηρία εικονογράφησης. Στα 19 του βέβαια που έπιασε δουλειά στο στούντιο, δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί αυτή την τιμή. Τότε είχε απλά αποφασίσει να αντικαταστήσει έναν φίλο του που είχε προγραμματισμένη συνέντευξη με τον Disney, αλλά τον έπιασε πονόδοντος. O Freddie Moore στο γραφείο του Η μοναδική επίσημη εκπαίδευσή του ήταν κάποια νυχτερινά καλλιτεχνικά μαθήματα που είχε κάνει λίγο νωρίτερα, με αντάλλαγμα την εργασία του ως καθαριστής στο Chouinard Art Institute. Σε λιγότερο από 24 ώρες στα γραφεία όμως, είχε ψαρώσει τους πάντες. Καθόταν για ένα λεπτό με τα χέρια σταυρωμένα κοιτάζοντας τον άδειο καμβά και έπαιρνε μπρος. Όταν στην πορεία θα βοηθούσε τους υπόλοιπους με διάφορα σκετς τους, θα τους θύμιζε συνεχώς πως δεν ήξερε να μιλήσει με κανόνες. Ήξερε μόνο τι βγαίνει καλά στο χαρτί. «Το 1938 ο Freddie σκέφτηκε ότι έπρεπε να κάνουν τον Mickey πιο ελκυστικό. Και έτσι τον επανασχεδίασε. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να του δώσει περισσότερες καμπύλες. Και κάτι πολύ σημαντικό - έβαλε κόρη στα μάτια του. Ήταν εκπληκτικός στο να κάνει τα πάντα πάνω του να συντονίζονται με τρόπο οργανικό, στην ίδια πόζα. Αν, ας πούμε, του έδινε ουρά θα την ανέβαζε μέχρι πάνω στη φιγούρα του οργανικά, τα πόδια του θα γύριζαν πιο στενά προς τα έξω και θα ακολουθούσαν και τα παπούτσια. Του έδωσε έναν ρευστό σωματικό ρυθμό που δεν είχε πρώτα. Σχεδιάστηκε έτσι γιατί χρειαζόταν μεγαλύτερο συναισθηματικό εύρος, με στόχο το ‘Fantasia’ το 1940. Αναπτυσσόταν σταδιακά ως τότε, αλλά χρειαζόταν ο Freddie για να γίνει κάτι δυναμικό που θα μπορούσε να υλοποιήσει το στούντιο». Η υπερφυσική ικανότητα του Moore να διαχέει γοητεία και προσωπικότητα στα σχέδιά του, είχε κερδίσει από το ‘33 τον μεγαλύτερο έπαινο που θα μπορούσε να του είχε δώσει ποτέ ο φειδωλός Disney. Αφορμή ήταν η δουλειά του στα ‘Τρία Μικρά Γουρουνάκια’. «Επιτέλους πετύχαμε προσωπικότητα σε ολόκληρη ταινία», είχε δηλώσει ο παραγωγός πριν του αναθέσει τους Νάνους της ‘Χιονάτης’. Της πρώτης απόπειρας για ταινία animation μεγάλου μήκους στην ιστορία. Οι απευθείας αναθέσεις που θα του έδινε έκτοτε ο Disney και η απουσία κλασικής εκπαίδευσης ή σκληρής δουλειάς για αυτοβελτίωση, είχαν προκαλέσει τη ζήλια συνεργατών του που ξόδευαν ατέλειωτες ώρες για να δώσουν ρευστότητα στους χαρακτήρες τους που σε εκείνον ερχόταν ενστικτωδώς. Παρέμενε ωστόσο δημοφιλής ανάμεσα στους συναδέλφους του γιατί ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει. Δεν υπήρχαν μυστικά στο animation του παρά τη γοητευτική του έπαρση. Μοιραζόταν τα πάντα. Ο Freddie Moore ζωγραφίζει τον Mickey με τον Ward Kimball των Nine Old Men Η κληρονομιά του όμως, δεν θα έμενε αψεγάδιαστη. Τη ροκάνισε γοργά ο αλκοολισμός του. Τις μέρες εκείνες η αδυναμία στο ποτό δεν ήταν ασθένεια, αλλά ψεγάδι του χαρακτήρα. Έτσι όσο ο Moore ήταν ακόμη λειτουργικός, η ασυνέπειά του περνούσε πάνω από το κεφάλι των γύρω του. Όταν χειροτέρεψε όμως, άρχισαν να δημιουργούνται τριγμοί. Ο τεράστιος animator Frank Thomas σταμάτησε να του μιλάει για χρόνια. Ο βοηθός του παραλίγο να μπλέξει με τον Disney γιατί ο Moore του ζητούσε να του φέρνει μπύρες και να επιστρέφει τα μπουκάλια (όταν το πήρε είδηση ο Disney κάλεσε τον Moore στο γραφείο του - αυτή θα ήταν η τελευταία μέρα που θα έστελνε τον βοηθό του για μπύρες). Στο εορταστικό πάρτι που οργάνωσε ο Disney μετά την επιτυχία της ‘Χιονάτης’, οι υπάλληλοί του σήκωσαν ένα ολόκληρο ξενοδοχείο στο πόδι με τα γυμνά μπάνια τους στην πισίνα και την απίστευτη κατανάλωση αλκοόλ. Κανείς τους όμως δεν ξέφυγε όσο ο εκλεκτός του Disney. Ο Moore είχε μεθύσει τόσο πολύ που δοκίμασε να πέσει από ένα απ’ τα μπαλκόνια των υψηλότερων ορόφων νομίζοντας ότι βρίσκεται ακόμα στο ισόγειο. Κατέληξε σε ένα δέντρο χωρίς ιδιαίτερους τραυματισμούς. Σύμφωνα με τον Bill Justice, animator στο ‘Bambi’ και την ‘Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων’, o Walt αποχώρησε αναστατωμένος από το ξενοδοχείο το επόμενο πρωί και δεν ανέφερε ξανά το πάρτι. Κι αν ήθελες να κρατήσεις τη δουλειά σου καλά θα έκανες να μην του το θύμιζες ποτέ. Την επόμενη χρονιά θα έκανε τον Moore αρχιτέκτονα του Mickey και πνευματικό του πατέρα στα 1940s. «H αγαπημένη μου χρονιά για τον Mickey είναι το 1941», μας εξήγησε ο Goldberg όσο ζωγράφιζε τον Mickey του ‘Little Whirlwind’. Για πρώτη φορά κιόλας όπως θα μας εκμυστηρευόταν λίγο αργότερα. Είναι τόσο τέλειος στο συγκεκριμένο short που του εντυπώθηκε. «Ο Freddie Moore και συνεργάτες του όπως ο Ward Kimball άρχισαν να τον εικονογραφούν τόσο ελεύθερα. Δεν έχω δει ποτέ τον Mickey όσο εντυπωσιακά ρευστό όσο τότε. Έκαναν και το πρόσωπό του ακόμη πιο οβάλ. Εκείνη την περίοδο κιόλας - αν και δεν είχε διάρκεια - του έδωσαν και τρισδιάστατα αυτιά. Είχαν ένα εσωτερικό αυτί σε ένα πολύ, πολύ βαθύ μπλε για να μην είναι ευδιάκριτο σε όσους είχαν συνηθίσει να βλέπουν τα αυτιά του μαύρα. Έπαιζαν και με το σχήμα του σώματός του όπως με τις υπέροχες, μεγαλύτερες πατούσες του. Ταινίες όπως το ‘Little Whirlwind’ και το ‘Nifty Nineties’, αυτή είναι για μένα η καλύτερη περίοδος του Mickey». Παρά το ταλέντο του, ο Moore απολύθηκε από το στούντιο το 1946. Ήταν μια απόπειρα να αφυπνιστεί και να κόψει το ποτό. Τον επαναπροσέλαβαν το 1948. Όπως είχε συμβεί και με τον Iwerks νωρίτερα, ο Disney μπορεί να μην ήταν γνωστός για τις δεύτερες ευκαιρίες που (δεν) έδινε, αλλά δεν μπορούσε και να αντισταθεί στους ανθρώπους του Mickey. «Τώρα στα ‘50s, υπήρξε ένα κίνημα που ξεκίνησε από ένα στούντιο animation, το UPA (United Productions of America). Σε μεγάλο ποσοστό, ήταν καλλιτέχνες της Disney που ήθελαν να κάνουν κάτι πιο μοντέρνο. Πιο σχηματικούς χαρακτήρες, πιο επίπεδους, επηρεασμένους από τη μοντέρνα τέχνη. Τόσο πανταχού παρόντα ήταν τα καρτούν του που όλα τα στούντιο του Xόλιγουντ το εντόπισαν και άρχισαν να προσαρμόζουν αντίστοιχα τα σχέδιά τους. Ο Mickey δεν ήταν εξαίρεση», συνέχισε ο Gordberg με το μολύβι του κάπως να κοπάζει. Αναφερόταν στους ανθρώπους της Disney που εγκατέλειψαν την εταιρεία μετά την περιβόητη απεργία του Μαΐου το ‘41. Κράτησε πέντε περίπου εβδομάδες, οδήγησε στην αναγνώριση των σωματείων των εργαζομένων, άφησε το στούντιο με 694 υπαλλήλους από τους 1.200 που απασχολούσε πριν, και άλλαξε ριζικά και για πάντα την ψυχολογία του μεγάλου αφεντικού. Ο Moore όμως δεν αλλαξοπίστησε. «Μιλάμε ακόμα για τον Freddie Moore καταρχάς, θα περάσει λίγος καιρός ακόμα για να μπει στην εικόνα κάποιος άλλος. Αυτό που έκανε με συναδέλφους του ήταν να προσθέσουν γωνίες στον Mickey. Και είχε ακόμη την ελκυστική του παρουσία. Το άλλο που του συνέβη εκείνη την περίοδο ήταν ότι έγινε επαρχιώτης! Φορούσε το κοντομάνικό του, έμενε στα προάστια και είχε ράντσο (γέλια). Συνήθως το πουκάμισό του έβγαινε απ’ έξω και φορούσε μακριά παντελόνια. Συχνά δεν έδειχναν και την ουρά του. Απέκτησε ματόκλαδα. Έσπαγαν τη σιλουέτα του σε διάφορα σημεία για να του δώσουν γωνίες [...]. Είναι λεπτές οι διαφορές, αλλά είναι όλες ο Mickey. Αυτό που δεν άλλαξε είναι η προσωπικότητά του. Ναι, ήταν περισσότερο σαματατζής στα ‘30s απ’ ότι στα ‘50s, αλλά ήταν ο ίδιος Mickey Mouse και αυτό ακόμα δεν έχει αλλάξει». Κόντρα με τις συνθήκες γύρω του όπως συμβαίνει συνήθως. Στις 22 Νοεμβρίου του 1952, ο Freddie Moore έφευγε με τη γυναίκα του από το φιλικό σπίτι ενός συνεργάτη animator. Είχαν μαζευτεί εκεί να δουν ένα παιχνίδι κολεγιακού football. Όταν χάθηκαν στον δρόμο της επιστροφής και δοκίμασαν να γυρίσουν, ένα αμάξι τους χτύπησε με ταχύτητα. Στην περίπτωση του Moore, θανάσιμα. Αντίθετα με κακεντρεχείς φήμες που κυκλοφόρησαν αργότερα και αναπαράγονται ενίοτε ατυχώς ως σήμερα, ο ταλαντούχος animator δεν οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ. Ήταν πια νηφάλιος και στο τιμόνι βρισκόταν η σύζυγός του. Κατέληξε τελικά την επόμενη ημέρα σε ηλικία 41 ετών, λόγω εγκεφαλικής αιμορραγίας και ενός σοβαρού χτυπήματος στο στήθος. Την περίοδο εκείνη είχε ήδη ξεκινήσει το animation για τα Lost Boys και τις γοργόνες του ‘Peter Pan’, ενώ μέρος των σχεδίων του θα έβρισκε τη θέση του στα καρτούν της Disney για πολλές δεκαετίες ακόμα. Πιο πρόσφατη χρήση του στο ‘Fantasia 2000’. Και κάπως έτσι, εκτός από επιτομή του Disney animation style, ο Freddie Moore θα έμενε στη μνήμη, κυρίως λόγω του νεαρού της ηλικίας του, και ως το μεγαλύτερο what if του στούντιο. Τα σχέδια του Tom Oreb Ο Mickey όμως δεν προλάβαινε να βυθιστεί στο πένθος. «Κάποιες φορές μπορεί και να το παρακάνεις. Στα μέσα των ‘50s, υπήρχε ένας σχεδιαστής στο στούντιο, ο Tom Oreb. Αποφάσισε ότι ήθελε να εκμοντερνίσει τον Mickey, με αφορμή μια διαφήμιση για τα αμάξια της Nash Rambler. Και πραγματικά, δείτε τον. Είχε ένα καπέλο που δεν καθόταν στο κεφάλι του, τα αυτιά του έγιναν κουπιά, είχε παπιγιόν, γωνιώδη χέρια… Ο Walt τον είδε στη διαφήμιση και είπε όχι. Αυτός ο Mickey διήρκησε όσο η ίδια η διαφήμιση. Αυτό ήταν! Δεν έκαναν τίποτε άλλο με αυτό το σχέδιο». Η απόκλιση του συγκεκριμένου σχεδίου μας έπιασε απροετοίμαστους. Με κάθε νέα, άγρια γραμμή του Goldberg που έσκιζε τον καμβά, άκουγες επιφωνήματα. Στην πραγματικότητα βέβαια, ως σχέδιο είχε ενδιαφέρον και ένταση. Απλά δεν ήταν ο Mickey. Μετά το πρώτο στραβοπάτημα λοιπόν που επέφερε ο χαμός του μεταρρυθμιστή του, ο Mickey έπρεπε ξανά να εκσυγχρονιστεί. Αυτή τη φορά ξεχύθηκε στις ντίσκο. Glam! «Στα 1970s είχαμε τον Disco Mickey. Ήταν ντυμένος σαν τον John Travolta. Είχε το τζάκετ και είχε και το κολάρο του. Μα κοιτάξτε τον, δεν είναι τέλειος; Ο τρόπος που τον έφτιαξαν σε αυτή την προσέγγιση ήταν πολύ fun. Είναι λίγο άκαμπτος, αλλά εξυπηρέτησε τον σκοπό του. Είχε και η Minnie το δικό της disco outfit, φυσικά. Τώρα, όταν τελειώσαμε με τα ‘70s και τις ντισκομπάλες, πήγαμε πίσω στον κλασικό Mickey. O Mickey ζει το Saturday Night Fever του Μία από τις πρώτες νέες εκδοχές του ήταν ο ‘Christmas Carol’ Mickey. Ήταν σε σκηνοθεσία του Burny Mathison που γιόρτασε την 65η χρονιά του στη Disney την περασμένη εβδομάδα - είναι ο μακροβιότερος υπάλληλος στην ιστορία του στούντιο! Μέσα στα ‘80s, τα ‘90s και το σήμερα, νομίζω αυτή είναι η εκδοχή που αναγνωρίζουν οι περισσότεροι. Είναι ουσιαστικά ο Mickey του Freddie Moore από το 1938, με λίγη ακόμη παραπάνω ρευστότητα. Και αυτός είναι ο Mickey που ευχαριστιέμαι να κάνω κι εγώ περισσότερο. Έχει τόση λάμψη στην κίνησή του. Είναι οι ίδιες ιδέες του Freddie Moore, αλλά με περισσότερη καρικατούρα που κάνει τον χαρακτήρα ακόμη πιο ρευστό για το animation του σήμερα». Το animation του σήμερα όμως χρησιμοποιεί κυρίως CGI. Όταν το 2013 η Disney αποφάσισε να αφήσει πίσω το hand-drawn animation, ο Goldberg ήταν ένας από τους πραγματικά ελάχιστους παραδοσιακούς εικονογράφους που απέμειναν στην εταιρεία. Μόλις την προηγούμενη χρονιά, το πόνημά του στο ‘Paperman’ (σε σκηνοθεσία John Kahrs) είχε κερδίσει Όσκαρ Καλύτερης Μικρού Μήκους. Το short ανέδειξε μία ακόμη τεχνολογική καινοτομία του στούντιο. Ήταν μεν φτιαγμένο με CGI, αλλά πάνω από κάθε σχέδιο είχαν περαστεί στρώσεις παραδοσιακού animation. Το αποτέλεσμα τεχνικά δεν έμοιαζε με τίποτα που είχαμε ξαναδεί. Το Paperman είναι το μέλλον του animation Το βραβευμένο πια εργαλείο Meander που κατασκεύασε η Disney και μας έδωσε το ‘Paperman’ μπήκε στην άκρη για 2 περίπου χρόνια. Είναι ακόμη αδύνατον να το εφαρμόσεις σε ταινία μεγάλου μήκους. Βγήκε από τη ντουλάπα όμως για το ‘Moana’ και τον παραδοσιακού animation πρόλογό της. Και κυρίως για τα ζωντανά τατουάζ του θεού Maui που πέρασαν από τα χεράκια του Goldberg. «Η ‘Moana’ ήταν εξαιρετική εμπειρία γιατί όλοι μας νιώθαμε σαν ένα συνεργείο. Οι παραδοσιακοί animators έπρεπε να συνεργαστούν με τους CG animators ώστε να αλληλεπιδρούν σωστά ο Maui και ο mini Maui, όπως ονομάσαμε το κινούμενο τατουάζ του. Όταν έπεσε η ιδέα να πειράξει ο Maui τον mini Maui στην κοιλιά, εγώ έπρεπε να φτιάξω μια ζωγραφιά του Maui με ένα X στον αφαλό και ο Justin Weber την πέρασε στην σκηνή. Μετά που κοιτούσαμε το rough blocking, παρατηρήσαμε ότι το δάχτυλό του πείραζε τον mini Maui στο ένατο καρέ. Οπότε έπρεπε σε αυτό το καρέ να τον εικονογραφήσω ξανά σαν να του είχαν μόλις πειράξει τον αφαλό. Υπάρχει μια πολύ, πολύ γόνιμη παλινδρόμηση μεταξύ μας και είναι αυτή ακριβώς η ατμόσφαιρα που πρέπει να υπάρχει στο στούντιο. Εμείς που συνεχίζουμε να κάνουμε hand-drawn animation όπως εγώ, ο Mark Henn και ο Randy Haycock, όλοι μας συμβουλεύουμε σε όλες τις CG ταινίες, το στούντιο μας έχει να διδάσκουμε μαθήματα, και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας κάνουμε draw-overs. Ο Randy Haycock που έκανε draw-overs για τη ‘Moana’ έβλεπε το υλικό της ημέρας και μετά καθόταν με το μπλοκ του και έκανε τις ζωγραφιές δυνατότερες. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Δεν είμαστε οι Sharks και οι Jets, δεν έχουμε πόλεμο. Έχουμε όλοι τον ίδιο στόχο κι αυτός είναι να φτιάχνουμε πολύ καλές ταινίες». Model sheets του Get a Horse! Αυτή την περίοδο κάνει πολλή animation με τον Mickey για τα πάρκα του στούντιο. Με τον χαρακτήρα τα είχαν ξαναπεί πρόσφατα στο ‘Get a Horse!’ του 2013 - ένα short που βρέθηκε υποψήφιο στα Όσκαρ της επόμενης χρονιάς. Ήταν το πρώτο ορίτζιναλ short του Mickey που θα προβαλλόταν στις αίθουσες μετά το ‘Runaway Brain’ του 1995. Στόχος του Goldberg ήταν να πλησιάσει όσο μπορούσε στον κλασικό Mickey των 1920s. Τελικά το έκανε τόσο πιστά που στα screenings της ταινίας για τους δημοσιογράφους, η Disney χρειάστηκε να τους επιβεβαιώσει ότι το υλικό ήταν όλο καινούρια παραγωγή. «Τον μαθαίνω ακόμα. Ο Mickey είναι από αυτούς τους χαρακτήρες που αν έστω μία γραμμή του μπει λάθος, δεν είναι πια ο Mickey», μας εξήγησε ζωγραφίζοντας ακόμη μια φιγούρα του. «Αν έκανα αυτό το μάτι εδώ έστω και μισή ίντσα πιο μακριά από το άλλο, δεν θα ήταν ο ίδιος. Μέρος του κόλπου είναι να τον οραματίζεσαι τρισδιάστατο. Μπορεί να μην τις ζωγραφίζω, αλλά ξέρω πού πάνε οι κατασκευαστικές γραμμές του. Τις γνωρίζω απ’ έξω». Δεν ήθελα να τον διακόψω, αλλά είχα παρατηρήσει κάτι από την πρώτη στιγμή που τον βρήκαμε ντυμένο με ένα κίτρινο πουκάμισο με τον Mickey του ‘Plane Crazy’ (του το είχε ράψει η γυναίκα του, όπως και όλα) να σκύβει πάνω στα χαρτιά του. Κάθε φορά που έφτανε στο τελευταίο βήμα - τα αυτιά του Mickey - ο χαρακτήρας έμοιαζε να βρίσκει αμέσως τον εαυτό του. «Είναι αλήθεια. Λένε ότι το σχήμα που του δίνουν τα αυτιά του τον έχουν κάνει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες καλλιτεχνικές φιγούρες στην ιστορία. Δεν αμφιβάλλω καθόλου γι’ αυτό!». Αλλά όταν λέμε βρίσκει τον εαυτό του, τι ακριβώς εννοούμε; Έχουμε καταλάβει κι εμείς οι ίδιοι; «Πολλοί λένε ότι ο Mickey παραέγινε corporate και κάπως χλιαρός στα ‘50s. Αλλά ο Mickey που έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους είναι ο πιο χαρούμενος Mickey, ο πιο ενθουσιώδης. Αυτός είναι ο εμβληματικός Mickey. Πολλοί ρωτούν ποια είναι η προσωπικότητά του. Και μπορείς να πεις πολλά. Ότι είναι εφευρετικός, λίγο σαματατζής ώρες-ώρες, σκανταλιάρης αλλά καλόψυχος, και προσπαθεί να κάνει πάντα το καλό. Μπορείς να τα πεις όλα αυτά και θα είναι όλα πέρα για πέρα αλήθεια. Αλλά εγώ νομίζω ότι ο Mickey είναι ο τρόπος που κινείται. Αυτό είναι που τον καθορίζει. Θα δώσω ένα παράδειγμα - το ‘Little Whirlwind’. Υποτίθεται πρέπει να καθαρίσει τα φύλλα από την αυλή της Minnie. Και τον βλέπουμε με το ψάθινο καλάθι του να χοροπηδάει στο κεφάλι του. Και μετά κάνει μια κωλοτούμπα για να βάλει κάτω το καλάθι και προσγειώνεται σε μπαλετική πόζα. Και μετά αρχίζει να μαζεύει τα φύλλα και να τα βάζει στο καλάθι, αλλά δεν ξέρει ότι είναι εκεί ο μικρός ανεμοστρόβιλος που τα φυσάει έξω. Και έχει όλες αυτές τις απίστευτες πόζες που τον κάνουν τόσο ζωντανό! Είναι ο τρόπος που κάνει τα πάντα. Αν πάρει έναν κουβά με μπογιά και μια βούρτσα και μια σανίδα για να τα κάνει κάτι, θα βάλει τη σανίδα στον ώμο του, τον κουβά στο κεφάλι, μάλλον θα κρατήσει στα χέρια τη βούρτσα, και όταν φτάσει εκεί που πηγαίνει, λογικά θα την αναποδογυρίσει στον ώμο του, θα την κλωτσήσει με το πόδι και θα την προσγειώσει στον κουβά. Αυτός είναι ο Mickey για μένα. Είναι η καλύτερη ενσάρκωση αυτού που θα ορίζαμε ως κίνηση animation. Πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον χαρακτήρα». Αυτή η αέναη ενέργειά του θα του είναι πολύ χρήσιμη τώρα που κλείνει τα 90. Η παιδιάστικη άγνοια και η μόνιμη κατάπληξη που τον χαρακτηρίζουν τόσο πολύ, το έχουν σταματήσει το ρολόι. «Έχει ένα γόητρο που είναι αθάνατο. Οι ελκυστικοί χαρακτήρες… αυτοί δεν μεγαλώνουν ποτέ. Η σωματικότητά του είναι ένα προσόν που θα χαίρεσαι πάντα να βλέπεις. Mickey σημαίνει ψυχαγωγία. Και η ψυχαγωγία δεν θα γεράσει ποτέ». *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.