Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο Φλας Τόμσον έχει αλλάξει αρκετά ως χαρακτήρας από τότε που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Amazing Fantasy 15 το 1962, παρέα με τον φιλικό αραχνάκια της γειτονιάς σας: Από νταής και νέμεση του Πήτερ Πάρκερ που όμως ήταν οπαδός του Σπάιντι, σε φίλο του Πίτερ, και τελικά σε στρατιώτη που έχασε τα πόδια του υπηρετώντας την πατρίδα του. Την μεγαλύτερη πρόκληση όμως θα την αναλάβει όταν κλιθεί να γίνει ο νέος ξενιστής του συμβιωτικού οργανισμού γνωστού ως Βένομ, που έφερε μαζί του ο Σπάιντι από τους αρχικούς μυστικούς πολέμους, που μετά διάλεξε τον Έντι Μπροκ, οδηγώντας τον στην παράνοια και μετά δόθηκε στον ήδη παρανοϊκό Μακ Κάργκαν, τον πρώην Σκορπιό. Θα τα πάει άραγε καλύτερα αυτός σε σχέση με τους προκάτοχους ξενιστές ή θα τον κυριεύσει και αυτόν ο Βένομ. Με αφορμή την επερχόμενη ταινία της Sony, η Οξύ βγάζει τα πρώτα 5 τεύχη της σειράς του Rick Remender και στην χώρα μας. Μιας σειράς που έφτασε τα 47 τεύχη (μαζί με τα διάφορα .1 ενδιάμεσα τεύχη). Περίεργη επιλογή για πρώτο τίτλο Βένομ στην χώρα μας, μιας και προφανώς θα περίμενε κανείς κάτι από Έντι Μπροκ, αλλά είναι από τους τίτλους που είχαν πέραση στην Αμερική στην τρέχουσα δεκαετία από την παραγωγή της Μάρβελ, οπότε καλοδεχούμενος. Η έκδοση είναι στα τυπικά στάνταρ της Οξύ. Περιέχει πάντως και ένα gallery με μερικές σελίδες του κόμικ ως δείγμα αμελάνωτες και μελανωμένες.

Το επιτυχημένο animation έχει και comic! Κυκλοφορεί μηνιαία από τον Απρίλιο του 2015 μέχρι και σήμερα από την Oni Press. Οι περιπέτειες του αλκοολικού, αλλά ιδιοφυή Rick με τον εγγονό του, Morty, λαμβάνουν χώρα στη διάσταση C-132, δηλαδή σε τελείως διαφορετικό σύμπαν από το C-137 της τηλεοπτικής σειράς. Έχουμε την κλασσική δομή με τις σχεδόν ανεξάρτητες περιπέτειες, που διαρκούν ένα, δύο ή τρία τεύχη. Αυτό μου στερεί την ευκαιρία να μιλήσω για την όποια βασική υπόθεση, αφού δεν υπάρχει. Η κατάσταση στην παρούσα διάσταση δεν φαίνεται να έχει κάποια αξιοσημείωτη διαφορά με αυτή της σειράς, οπότε οι χαρακτήρες είναι όπως τους γνωρίσαμε. Η εκάστοτε περιπέτεια είναι στα πλαίσια της σειράς, το ίδιο ευφάνταστη, απρόβλεπτη και με φιλότιμες προσπάθειες να φτάσει το χιούμορ της. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, αφού ο πήχης είναι ήδη ιδιαίτερα ψηλά. Το σχέδιο των χαρακτήρων είναι εμφανώς διαφορετικό από αυτό της σειράς. Αυτό δεν αποτελεί μεγάλο πρόβλημα, αφού οι σχεδιαστές αλλάζουν ανάμεσα στα τεύχη (τρανταχτό παράδειγμα το έκτο τεύχος), όπως και οι υπόλοιποι συντελεστές του κόμικ. Πριν το τέλος των περισσότερων τευχών έχουμε και μια ιστορία-σφηνάκι. Τώρα, στο δύσκολο κομμάτι της παρουσίασης: οι συντελεστές. Εκτός από τη συνεχή τους αλλαγή, μερικοί είναι άγνωστοι (και εννοώ δεν τους ξέρει το Google, όχι εγώ) ή/και χρησιμοποιούν ψευδώνυμα. Σας τους παραθέτω όπως τους βρήκα στο comicvine, χωρίς τη βοήθεια του οποίου δεν θα είχα ιδέα τι να γράψω σε αυτό το κομμάτι. Βασικός illustrator είναι ο CJ Cannon, ο οποίος δεν έχει credits για κάποια άλλη του δουλειά. Στο σενάριο είναι κυρίως ο Zac Gorman, αλλά και ο Tom Fowler. Στο coloring ο Ryan Hill και στο lettering ο Crank!. Πιο αναλυτικές πληροφορίες, τίτλοι, variants (μερικά είναι πολύ όμορφα!) και ημερομηνίες κυκλοφορίας εδώ, εδώ και εδώ. Έχουν βγει 2 paperbacks που συλλέγουν τα τεύχη και αναμένεται το τρίτο στις αρχές του Οκτωβρίου, ενώ τον Δεκέμβρη έρχεται το πρώτο hardcover. Υπάρχουν, επίσης, δύο specials και ένα spin-off με τον τίτλο "Rick and Morty: Lil’ Poopy Superstar" με την Summer και τον μυστηριώδη χαρακτήρα της σειράς. Οι μόνες πληροφορίες που βρήκα για αυτά είναι στο wiki που έδωσα παραπάνω. Δυστυχώς, όπως είπα και στην αρχή, δεν μπορώ να γράψω κάτι συγκεκριμένο για την υπόθεση χωρίς να γίνω επικίνδυνα συγκεκριμένος, αφού δεν έχουμε συνεχόμενη ροή.Ό,τι μπορεί να ειπωθεί για το setting και τους χαρακτήρες βρίσκεται ήδη στην παρουσίαση της σειράς. Κάτι που μπορώ να σχολιάσω ως επιτυχημένη μεταφορά είναι οι διάλογοι. Θεωρώ ότι ο τρόπος και αυτά που λένε οι χαρακτήρες είναι πολύ κοντά στον τρόπο που μιλούσαν στη σειρά. Το προτείνω; Εννοείται. Είτε έχετε τελειώσει τη σειρά και ψάχνετε περισσότερο υλικό, είτε θέλετε ένα ορεκτικό πριν το πραγματικό έπος, αξίζει να αναγνωσθεί. Ομολογώ πως μπορεί να απογοητεύσει αν το αρχίσετε με υψηλές προσδοκίες, αλλά δεν νομίζω να μην περάσετε καλά αν σας άρεσε η σειρά. Υ.Γ. Ανεβάσω κυρίως πάνελς και όχι ολόκληρες σελίδες, όπως συνηθίζεται, γιατί οι περισσότερες που κράτησα είχαν μικρά ή μεγάλα spoilers, ακόμα και χωρίς context. And that's the waaaayy the news goes!

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΚΟΜΙΚ Venom- Ήμασταν κάποτε (και) στρατιώτες Το Venom από τις εκδόσεις Οξύ είναι ουσιασικά η πρώτη (oλοκληρωμένη) ιστορία του run του Nick Remender με τον εμβληματικό κακό της Marvel, το σχετικά μακρινό πλεόν 2011. Το run αυτό, παρόλο που δεν έφτασε ποτέ τα επίπεδα του ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟΥ γεγονότος που διαφημιζόταν, κατάφερε και έδωσε μια διαφορετική, φρέσκια και, κυρίως, πρωτότυπη εκδοχή ενός τόσο αγαπημένου κακού όσο ο Venom, όπου επιτέλους κατάφερε να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό Anti- Spiderman. Ταυτόχρονα, ο Remender προικίζει τον χαρακτήρα του με μια ιδιαίτερα πολιτική χροιά. Η πρωτη ιστορία από αυτή την νέα εποχή δεν είναι η καλύτερη του run, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλή. Είναι μια επαρκής ιστορία. Ωστόσο, η αξία δεν βρίσκεται στην ποιότητα της per se, αλλά στο ότι βρίσκεται στο σημείο καμπής μεταξύ δύο εποχών. Eίναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του τέρατος Venom και του Venom στρατιώτη (Agent Venom). H εποχή του Eddie Brock σε αντιδιαστολή με αυτή του Flash Thompson. Μέσα στην ιστορία, με σύντομα αλλά περιεκτικά panel, flash backs και αλληπεπιδράσεις ο Remender σκιαγραφεί υποδειγματικά τον χαρακτήρα του Flash Thompson ως πρόθυμου στρατιώτη που παλεύει με τρία τέρατα, τον Venom, το παρελθόν του ως αλκοολικό, ως απογοήτευση στους ανθρώπους που τον στηρίζουν, κυρίως την κοπέλα του Betty αλλά και την αναπηρία του. Έτσι βλέπουμε τον Flash να αποτυγχάνει στην πάλη ενάντια και στα 3, άφού για να πολεμήσει το ένα, ζητά βοήθεια από τα άλλα δύο: για να νικήσει τον Venom θυμάται την Betty, για να σώσει την Betty ζητά την βοήθεια του Venom και για την αναπηρία του βρίσκεται στην ανάγκη και των δύο. Ο ίδιος δεν μπορεί να βρει λύση σε αυτό το τρίγωνο αναγκών/ θέλω/ καταστάσεων. Σαν την τέταρτη γωνία ενός τριγώνου, δεν υπάρχει θέση για τον ίδιο ούτε μέσα στην ίδια του την ζωή. Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος του κόμικ, εκτός των σκηνών δράσης είναι οι εσωτερικοί του μονόλογοι/ διάλογοι με το τέρας που τον περικλείε. Αυτό είναι άλλωστε, χωρίς αμφιβολία, και το καλύτερο κομμάτι του κόμικ. Ο Flash Thompson είναι ένας εντελώς διαφορετικός φορέας από τον Eddie Brock. Δεν έβαλε την στολή/ συμβιωτικό για να καταστρέψει ή να εκδικηθεί, αλλά για να προστατέψει (ακόμα και ξένες χώρες που δεν το ζήτησαν, πιστός στο ιμπεριαλιστικό δογμα και την θέσπιση καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης που τηρούν οι ΗΠΑ). Έτσι ο δικός του έλεγχος πάνω στο συμβιωτικό οργανισμός είναι εντελώς άλλου τύπου: δεν έχουμε ταύτιση όπως στον Brock, που δεν φορούσε απλά τον Venom, αλλά ήταν ο Venom. Εδώ υπάρχει συνεχόμενη αντίθεση. Αποτελεί μια έξοχη ψυχαναλυτική αναπαράσταση της διαμάχης (ενός) Εγώ να κυριαρχήσει πάνω σε ένα (φαντασιακό) σώμα με ανάγκες και θέλω δικά του, το οποίο αναπλάθεται ελεύθερα βάσει αυτών των διαφορετικών επιθυμιών. Μέσα σε όλο αυτό το ούτως η άλλως περιοριστικό πλαίσιο πάλης, υπάρχει σε σημαντικό ρόλο και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που επιθυμεί να τον ελέγξει συνδιαστικά ως Flash-Venom (ή καλύτερα Agent Venom) ως Υπερεγώ. Το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα γίνεται ο φορέας που όχι μόνο διαπλάθει αλλά και διαμορφώνει την ατζέντα του Agent Venom: παρεμβάσεις σε τρίτες χώρες, παρεμπόριο όπλων, διαμάχες με άλλους ήρωες όπως ο Spiderman είναι πλέον στις δραστηριότητες του άλλοτε πράκτορα της καταστροφής. Μια παγκόσμια κατάσταση εξαίρεσης όπου ο νόμος αναιρείται και δικαιολογείται η χρήση μυστικών όπλων, υπερστρατιωτών πίσως από τις γραμμές ενός (αιώνιου) εχθρού και το πυρ σε πολίτες. Μέσα σε όλο αυτό, η αιτιολογία δίνεται ξεκάθαρα, πίσω όμως από το προσωπείο της τρέλας (άρα με διατήρηση του δικαιώματος αναίρεσης της): Δόξα σοι ο Καπιταλισμός. Όσον αφορά το σχέδιο, ο Tony Moore ( Walking Dead) κάνει μια πολύ καλή δουλειά. Οι γραμμές του χαρίζουν πλαστικότητα και κίνηση, ενώ καταφέρνει να αποτυπώσει την ρευστότητα (κυριολεκτική και μεταφορική) του Agent Venom, ο οποίος συνεχώς διχάζεται μεταξύ θυμού και καθήκοντος, πολύ καλά. Ωστόσο δεν λείπουν και οι αμέλειες, λόγου χάρη η επιμονή John Raunch στα σκοτείνα χρώμα πολλές φορές σκιάζουν που ο αναγνώστης δε μπορεί να παρακολουθήσει τα πάνελ και το μοντάζ που έχει γίνει στις μάχες. Άλλο σημαντικό θέμα είναι η Υπερβολή των μαχών, η οποία έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το κλειστοφοβικό και ψυχολογικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι χαρακτήρες. Όμως αυτό δεν είναι τόσο ελάττωμα όσο συνειδητή επιλογή. Απλά κάποιες φορές δουλεύει και κάποιες άλλες όχι. Αυτό ήταν το πλαίσιο του τότε Venom. Στην πορεία ακολούθησαν μερικές πολύ δυνατές στιγμές, όμως όλα ξεκίνησαν από εδώ. πηγή