Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'the death of superman'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Φτάνει πια με το (υπερτιμημένο) αριστούργημα: 10 superhero graphic novels πολύ καλύτερα από το «Watchmen» Εντάξει, ναι: Το “Watchmen” είναι ένα χάρτινο διαμάντι σπάνιας ομορφιάς. Είναι, όμως, το πιο «εκτυφλωτικό» όλων; Χμ… Ένα χτύπημα με το βούρδουλα στο πρόσωπο- κάτι σπάει μέσα στο στόμα σου, κρακ. Αίμα στο πάτωμα, το οποίο αρχίζει να σχηματίζει μια λίμνη. Η λίμνη σταδιακά μεγαλώνει, παίρνοντας υγρή προαγωγή κόκκινου χρώματος: από Μικρή Πρέσπα γίνεται Μεγάλη Πρέσπα.Οι φαιοχίτωνες απέναντί σου επικροτούν. «Μπράβο, μπράβο!», «Ρίξ’ του και με το μπαστούνι του μπέιζμπολ να δούμε λίγο κάτι!», «Βάλ’ του ν’ ακούσει όλα τα τραγούδια της Πάολα στη διαπασών!» και πολλά, σαδιστικής «υφής», ακόμα.Τρως μια εκκωφαντικών διαστάσεων κλοτσιά στην κοιλιά και τότε τα πάντα καλύπτονται από ερεβώδες μαύρο- αυτό ήταν, λιποθύμησες. Με την ακροτελεύτια ανάσα σου, ωστόσο, προλαβαίνεις να ψελλίσεις λίγες λέξεις. Είναι «Εντάξει, το παίρνω πίσω. Το Watchmen είναι το κορυφαίο graphic novel όλων των εποχών!».Αυτή είναι, μέσες-άκρες, η αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνει κανείς αν τολμήσει έστω και να διανοηθεί- πόσω μάλλον να το διατυπώσει φωναχτά- πως το δημιούργημα του Alan Moore και του Dave Gibbons δεν αποτελεί το κορυφαίο superhero comic όλων των εποχών.Είναι σα να ισχυρίζεσαι πως ο Michael Jordan δεν είναι ο GOAT στο μπάσκετ (συζητήσιμο) ή ο Leo Messi στο ποδόσφαιρο (αυτό κι αν είναι συζητήσιμο…)- οι απανταχού ειδήμονες θα πέσουν να σε φάνε, προτάσσοντας ακράδαντα επιχειρήματα του στυλ «Τι λες βρε αρχιμ@λάκα!». Μόνο που… Μόνο που, ξέρετε, υπάρχει και η (αντικειμενικά υποκειμενική) αντίθετη γνώμη: το Watchmen δεν αποτελεί καν την κορυφαία δουλειά του ίδιου του Moore– αν έχετε διαβάσει το πυκνογραμμένο, ελαφρώς δυσνόητο σε σημεία, μα λυρικά αξεπέραστο “From Hell”, ξέρετε. Όπως και ότι υπάρχουν τουλάχιστον 10 superhero graphic novels τα οποία στέκονται μισό σκαλί ψηλότερα από το (εκπληκτικό, δε χωρά αμφιβολία επί τούτου) “Watchmen”.Βέβαια, αν μας στριμώξει και πάλι η Ιερά Εξέταση, θα μιμηθούμε εντέχνως τον Γαλιλαίο και θα παραδεχτούμε πως η γη δε γυρίζει- μα τι στο καλό είχαμε καπνίσει και λέγαμε αιρετικές αρλούμπες; Όταν, όμως, γυρίσουμε την πλάτη μας στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία των comics, τότε ίσως βρούμε το θάρρος να πούμε 3 «τηλαυγείς» λέξεις και να διαλύσουμε το σκοτάδι: Κι όμως, γυρίζει. Τι λέτε, πάμε να δούμε 10 graphic novels που αποδεικνύουν γιατί γυρίζει; 10. «The Death of Superman» (1992) των Dan Jurgeins & Brett Breeding Από τα τελευταία χρόνια των 80s και στις αρχές των 90s τα superhero comics είχαν αρχίσει να παίρνουν έναν πιο σκούρο τόνο («ελέω», κυρίως, Frank Miller) και ο, υπέρ το δέον «φωτεινός», Superman έμοιαζε σαν κόκκινο/μπλε ψάρι έξω από το εκτυπωμένο νερό. Οι άνθρωποι της DC, λοιπόν, πήραν την πιο γενναία απόφαση που έχει παρθεί ποτέ στην ιστορία της 9ης τέχνης, σκοτώνοντας τον «Άνθρωπο από Ατσάλι». Σύμφωνοι: το «Ο Θάνατος του Σούπερμαν» δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ σε σεναριακό επίπεδο (για όνομα του Κρύπτον, δεν μπορούσατε να βρείτε έναν καλύτερο τρόπο να φέρετε τον Doomsday στο προσκήνιο;), όμως το σχέδιο είναι εξαιρετικό και, κυρίως, η ιδέα πως ο άφθαρτος, ανίκητος Superman θα ξεψυχήσει σε μια μάχη σώμα με σώμα ήταν αρκετή για να ταρακουνήσει το αρραγές, ως τότε, οικοδόμημα των χάρτινων ηρώων. Ο «Άνθρωπος από Ατσάλι» αλληλοσκοτώνεται με τον Doomsday και ο κόσμος γίνεται- μέσω μίας, μόλις, εικόνας- απείρως πιο σκοτεινός. Και τότε, πάνω στην στιγμή της ύψιστης απελπισίας, άπαντες αντιλαμβάνονται πως ακόμα κι αν δεν υπήρχε Superman, η ανθρωπότητα θα όφειλε να τον δημιουργήσει. Όταν κατακάθισε η σκόνη από την επική μάχη, άπαντες έμειναν αποσβολωμένοι και περίμεναν ένα μονάχα πράγμα: την «ανάσταση» του ήρωα. Το “The Return of Superman” επανέφερε την τάξη και ένα ζεστό, άυλο χέρι αγκάλιασε και πάλι την ψυχή των αναγνωστών. Ο τύπος δεν είναι, βλέπετε, πουλί. Δεν είναι καν αεροπλάνο. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά. 9. «Old Man Logan» (2009) των Mark Millar & Steve McNiven Στέκεται αγέρωχος μπροστά στο- κινούμενο με 350 χιλιόμετρα- μοιραίο. Τσακισμένος, ψυχικά εξουθενωμένος, έχοντας πιει το ποτήρι του νιχιλισμού μέχρι το τέλος του. Το τραίνο τον χτυπάει, τον συνθλίβει, του τσακίζει τα κόκκαλα. Νεκρός. Όχι ο ίδιος ο Logan, όμως το άλλο του, εξόχως άγριο, μισό: ο Wolverine αφήνει τον ηθελημένο επιθανάτιο ρόγχο του, έχοντας παραιτηθεί από τη ζωή μετά την απώλεια των φίλων του, και με μηδενική διάθεση να συνεχίσει. Πίσω στο 2009 ο υπερταλαντούχος (αν κι ελαφρώς «άνισος») Mark Millar έστησε μια «εναλλακτική» ιστορία του πιο διάσημου X-Man στην Earth-807128, και- εκμεταλλευόμενος το υπέροχο σκίτσο του Steve McNiven- ξεδίπλωσε μπροστά μας την πιο πένθιμη σονάτα του γερασμένου Wolverine. Ο άδειος ψυχικά Logan παλεύει να σκοτώσει το θηρίο μέσα του, θέλει να τερματίσει βίαια την ίδια του την ύπαρξη, όμως κάπου εκεί ανακαλύπτει ποιος και τι κρύβεται πίσω από την ανείπωτη τραγωδία που βιώνει και αναλαμβάνει ξανά δράση, επιχειρώντας να γυρίσει τους δείκτες του ρολογιού προς την αντίθετη φορά. Λίγο πριν ρίξει οριστικά και αμετάκλητα την προσωπική του αυλαία, ο Old Man Logan έχει μια τελευταία αιμάτινη δουλειά να φέρει εις πέρας. Γι’ αυτό, το γέρικο δέρμα του σκίζεται. Τα άσπρα του μαλλιά ορθώνονται. Οι φλέβες των μυών του διογκώνονται. Έι, κοιτάξτε: νύχια από αδαμάντιο δεν είναι αυτά που φυτρώνουν στα χέρια του; 8. «Batman: The Long Halloween» (1996) των Jeph Loeb & Tim Sale Ο Batman συνεργάζεται με τον επιθεωρητή Gordon και τον Harvey Dent προκειμένου να φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης τον πιο διάσημο αρχηγό Μαφίας της Gotham, τον Carmine Falcone, όμως τα σχέδιά του ανατρέπονται πλήρως από τον Holliday Killer- έναν δολοφόνο που σκοτώνει μόνο σε γιορτινές μέρες. Το “Long Halloween” μοιάζει να είναι η κόμικ εκδοχή του «Νονού», καθώς δανείζεται πολλά στοιχεία από το έπος του Κόπολα. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί το κορυφαίο δείγμα “whodunit”, με τον Loeb να πειράζει ασταμάτητα το μυαλό των αναγνωστών, που προσπαθούν μάταια να λύσουν το, α λα Agatha Christie, μυστήριο. O Tim Sale παραδίδει εδώ την καλύτερη δουλειά της, πασπαλισμένης με χρυσόσκονη, καριέρας του, ενώ η ιστορία της αλλαγής του Dent σε Two- Face αποτελεί κορυφαίο δείγμα «μεταβολής» πειραγμένου ψυχισμού. Από τις σελίδες των 13 τευχών περνάνε όλοι οι μεγάλοι villains του Batman, την στιγμή που τα πτώματα στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Ο Holliday Killer βγάζει επιδεικτικά την γλώσσα του στον Dark Knight, όμως δείχνει να ξεχνάει ότι πίσω από την μάσκα κρύβεται ο κορυφαίος ντετέκτιβ του κόσμου. Το υπέροχο “Long Halloween” είναι αρκετά «μακρύ», όμως όταν φτάσετε στην τελευταία σελίδα, θα πιάσετε τον εαυτό σας να εύχεται να διαρκούσε για λίγο ακόμα. Διάολε, έστω και για ένα μόνο κακοφωτισμένο κάδρο. 7. «Marvels» (1994) των Kurt Busiek & Alex Ross Αρκεί μονάχα μια στιγμή- κλικ: ο Green Goblin πετάει στο κενό την Gwen Stacy κι εμείς βλέπουμε τα πάντα μέσα από το, μνημειωδώς καδραρισμένο, μάτι του Spiderman. Η πρόσκρουση στο έδαφος σκοτώνει την Gwen, ο ανήμπορος ν’ αντιδράσει Peter Parker την κρατά στην αγκαλιά του κι εμείς ψάχνουμε απελπισμένα να βρούμε το νήμα της κομμένης μας ανάσας. Το 1994 ο Kurt Busiek σκάρωσε ένα εκπληκτικό κόλπο: αποφάσισε να πει εκ νέου τις πιο διάσημες ιστορίες στο σύμπαν της Marvel, όπως τις βλέπει ένας «κανονικός» άνθρωπος (εν προκειμένω ο φωτογράφος Phil Sheldon) σ’ ένα κόσμο γεμάτο από αλλόφρονες υπερήρωες. Η καινοφανής του ιδέα απογειώνεται μ’ αρμονικό τρόπο χάρη στο ασύλληπτο σχέδιο του πρωτοπόρου Alex Ross, ο οποίος με την γνωστή υπερρεαλιστική του μέθοδο κάνει τους αναγνώστες να πιστεύουν πως από στιγμή σε στιγμή οι ήρωες θα βγουν από το χαρτί και θα ζήσουν στο εδώ και το τώρα. Μπορεί το “Marvels” ν’ απαιτεί να γνωρίζεις ορισμένα πράγματα από το Universe της Marvel (όχι να είσαι μετεμψύχωση του Stan Lee, αλλά έστω τα βασικά), όμως μόλις αφεθείς στη μαγεία του είναι δεδομένο πως θα βρει τον τρόπο να ξεκλειδώσει την καρδιά σου και θα φωλιάσει εκεί για πάντα, σαν… σαν… Σαν ένα γλυκό κι αγαπημένο θαύμα. 6. «All-Star Superman» (2006) των Grant Morrison & Frank Quitely Είκοσι ακριβώς χρόνια μετά το “Whatever Happened to the Man of Tomorrow?”, ο Grant Morrison έρχεται για να γράψει τη δική του εκδοχή της ακροτελεύτιας ιστορίας για τον «Τελευταίο γιο του Κρύπτον»- και το κάνει αρκετά καλύτερα από τον Moore (μην στενοχωριέσαι Alan, εσύ έκανες το V for Vendetta και το From Hell. Α, ναι: και το Watchmen). Ο Superman εκτίθεται σε ηλιακή ραδιενέργεια και, όπως αποκαλύπτει η μεγάλη του Νέμεσις, ο Lex Luthor, του μένουν μόλις 12 μήνες ζωής. Σ’ αυτό το διάστημα ο “Supes”- σαν σύγχρονη εκδοχή του Ηρακλή- καλείται να κάνει 12 άθλους, ενώ ενδιάμεσα αποκαλύπτει στην αγαπημένη του Lois Lane πως ο Superman και Clark Kent είναι το ίδιο πρόσωπο. Με κάθε ένα από τα 12 τεύχη του “All-Star Superman” η κλεψύδρα αδειάζει ολοένα και περισσότερο, μέχρι που φτάνει η καταληκτική ημερομηνία και ο “Big Blue” σώζει για μια τελευταία φορά τη μέρα, πριν χαθεί, κυριολεκτικά, ψηλά στον ουρανό. Όταν αυτό το ελεγειακό παραμύθι φτάνει στο τέλος του, οι άνθρωποι της Daily Planet- όπως και σύσσωμος ο πλανήτης- σηκώνουν το βλέμμα και κοιτάζουν με νόημα τον ήλιο. Στην περίπτωση που ο προστάτης τους γυρίσει, οι παλιοί του φίλοι θα είναι έτοιμοι να τον υποδεχτούν. Κοιτάξτε και μόνοι σας: ολόκληρη η Metropolis έχει καλυφθεί από ένα και μόνο γράμμα. Το “S”. 5. «Kraven’s Last Hunt» (1987) των J.M. DeMatteis & Mike Zeck Ένα βελάκι στο λαιμό, έπειτα ξύλο μέχρι (φαινομενικού) θανάτου, μετά σκάψιμο ενός τάφου, το άψυχο σώμα «βυθίζεται» βουβά στην στοργική αγκάλη της αδηφάγου γης και μετά, από πάνω, πέφτει θορυβωδώς η ταφόπλακα: Spiderman. Πριν από 30+ χρόνια ο J.m. DeMatteis, αφού εισέπραξε αρχικά σωρεία αρνητικών απαντήσεων, κατάφερε να πείσει, επιτέλους, τη Marvel να του δώσει την ευκαιρία να ποτίσει με κατάμαυρο μελάνι τον εκτυφλωτικά φανταχτερό Spidey- και το αποτέλεσμα ήταν απλά μυθικό. O κυνηγός Kraven μπορεί να μην ανοίγει στην ελίτ των αντιπάλων του Ανθρώπου-Αράχνη, όμως σ’ αυτήν την διεστραμμένα απολαυστική ιστορία πετυχαίνει κάτι που ελάχιστοι έχουν καταφέρει στα χρονικά της 9ης τέχνης: στο τέλος ο κακός κερδίζει- έστω και μ’ έναν τρόπο που θυμίζει έντονα ερμαφρόδιτη ήττα. Το στόρι θέλει τον Kraven να θάβει ζωντανό τον Spiderman, αφού πρώτα τον ρίχνει σε κώμα, και να φοράει την στολή του καταπολεμώντας το έγκλημα. Ο στόχος του, σαφής: θέλει ν’ αποδείξει σε όλους πως είναι καλύτερος του «προκατόχου» του. Τα πάντα, όμως, αλλάζουν όταν ένα εκνευρισμένο χέρι «φυτρώνει» μέσα από το χώμα στον τάφο του Spiderman. Ο Peter Parker ξυπνάει και μετά τα πράγματα οδηγούνται με φρενήρεις ρυθμούς σε μια κορύφωση που φοράει το προσωπείο του θανάτου- ενός θανάτου που κράτησε 23 ολόκληρα χρόνια. Σσσσς, ακούστε: μπαμ! Έπειτα, ένα πτώμα. Ποιος να είναι, άραγε; 4. «Arkham Asylum: A Serious House on Serious Earth» (1989) των Grant Morrison & Dave McKean Το κόνσεπτ σχετικά απλό: οι τρόφιμοι του Arkham (του μέρους που καταλήγουν όλοι οι διαταραγμένοι κακοποιοί της Gotham) με πρωτοστάτη τον Joker εξεγείρονται και καταλαμβάνουν το άσυλο. Κρατώντας ως ομήρους όλο το προσωπικό, ζητούν να τους παραδοθεί ο Batman. Ο «Άνθρωπος- Νυχτερίδα» δέχεται, κλείνεται μαζί με τους μεγάλους αντιπάλους του και καλείται ν’ ανταπεξέλθει τόσο στις σωματικές δοκιμασίες (παλεύει σχεδόν με τους πάντες), όσο- κυρίως- στις ψυχολογικές. Χάρη στο χαοτικό σκίτσο του McKean, η ατμόσφαιρα βάφεται με το σκούρο μαύρο χρώμα ενός πρωτοφανούς νουάρ τρόμου και ο Morrison σκαρώνει το υπερηρωικό απαύγασμα της καριέρας του. Ο Batman αρχίζει ν’ αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό, ο Joker- μια μόνιμη πηγή ευφυούς τρέλας- τον ωθεί στα άκρα και η κορύφωση του δράματος έρχεται με τον Two- Face να μην υποτάσσεται για πρώτη φορά στο τυχερό του νόμισμα. Η θέση του Σκοτεινού Ιππότη είναι, τελικά, μαζί με τους υπόλοιπους τροφίμους στο Arkham: «Αν δεν αντέχεις το Άσυλο», του λέει- εννοώντας τον έξω κόσμο- ο Πρίγκιπας του Εγκλήματος με τα πράσινα μαλλιά και τα παρανοϊκά μάτια, «εδώ μέσα θα υπάρχει πάντα μια θέση για σένα». Καθώς ο Batman χάνεται στο βάθος, το μόνο που κυριαρχεί είναι ένα απάνθρωπο γέλιο. Χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα. 3. «Daredevil: Born Again» (1986) των Frank Miller & David Mazzucchelli Τρέμει ανεξέλεγκτα. Κρυώνει. Κάθε πόρος του κορμιού της ζητά εκείνη την ουσία που θα μπορέσει να δώσει ένα τέλος σ’ αυτό το μαρτύριο- ένα μικρό τσίμπημα είναι αρκετό για να διώξει μακριά τους ατελεύτητους εφιάλτες. Την λένε Karen Page, είναι η πρώην φίλη του Matt Murdock, και προτίθεται να προδώσει τη μυστική ταυτότητα του δικηγόρου προκειμένου να «φτιαχτεί» για μια έσχατη φορά. Ο Kingpin της υπόσχεται πως θα την οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας των ναρκομανών, αρκεί να του πει ό,τι ξέρει. Του λέει. Κι έπειτα στο Hell’s Kitchen ξεσπάει μια πρωτοφανής κόλαση- τουλάχιστον για τον Matt, που βλέπει ολόκληρη την ζωή του να καταστρέφεται σαν χάρτινος πύργος καμωμένος από ελαττωματικά τραπουλόχαρτα. Το 1986, μια χρονιά-ορόσημο για τον ίδιο αλλά και για τον κόσμο των comics εν γένει, ο Frank Miller αποφάσισε να ξεδιπλώσει σε όλο του το μεγαλείο το απύθμενο ταλέντο του και, όταν άφησε κάτω την γραφίδα, ανάγκασε τους πάντες να του υποκλιθούν. Το “Born Again” αποτελεί την τελευταία ιστορία του Daredevil από τον Miller, που συνεργάστηκε άψογα με τον Mazzucchelli (με τον οποίον, σκάρτη μια διετία αργότερα, θα έφτιαχναν το σπουδαίο “Year One” του Batman), και αποτελεί ό,τι καλύτερο μπορεί να διαβάσει κανείς για τον “Man without fear”. Ο εκκεντρικός δημιουργός αρπάζει τον DD από το λαιμό και τον σέρνει στις λάσπες, την καταστροφή και την ανείπωτη οδύνη, πριν τον ανυψώσει, μαεστρικά, στην επιφάνεια, προκειμένου να βροντοφωνάξει “The End” με τους δικούς του όρους. Στο “Born Again” ο Daredevil αναγεννά το θνησιμαίο του σαρκίο, το φέρνει αντιμέτωπο με τον σαδιστή Kingpin και στο τέλος φροντίζει οι ψυχικές του ουλές να γιατρευτούν με τον καλύτερο τρόπο. Εκείνη τη μέρα, το γνωρίζουμε καλά πλέον, η κόκκινη στολή του «Διαβόλου» πέθανε. Και η αγάπη, που να πάρει, την έθαψε για πάντα. 2. «Kingdom Come» (1996) των Mark Waid & Alex Ross Ο Superman στην αυτο-εξορία. Η Wonder Woman και τα υπόλοιπα μέλη της Justice League ν’ απέχουν διακριτικά από την ενεργό δράση για σχεδόν μια δεκαετία-την περίοδο, δηλαδή, που μια νέα γενιά υπερανθρώπων λυμαίνεται τη γη, έχοντας μετατρέψει σε πεδίο μάχης τους δρόμους και με την απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής να κρέμεται σα Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τα κεφάλια των πάντων. Όσο για εκείνον… Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Μη χάνετε την ελπίδα σας. Όχι όσο υπάρχει ο Batman, τουλάχιστον. Ο αξεπέραστος Alex Ross συνέλαβε την ιδέα της «απόλυτης» πλοκής για το DC Universe όταν δούλευε πάνω στο (παρεμφερές) “Marvels”. Η ιστορία, λοιπόν, εξελίσσεται κατά παρόμοιο τρόπο με το αριστούργημα της Marvel, μόνο που τούτη τη φορά τα πάντα γίνονται ελαφρώς καλύτερα, χορεύοντας ονειρεμένο βαλς με την τελειότητα στο φεγγαρόφως. Με τον συγγραφέα Mark Waid να κάνει αρχιμανδρίτες (τους παπάδες τους ξεπέρασε προ πολλού) και τον Ross να παραδίδει το αψεγάδιαστο, ολοζώντανο σχέδιό του γι’ ακόμα μια φορά, το Kingdom Come- μια συμβολική ιστορία για την ανθρωπότητα εν γένει, ιδωμένη από την σκοπιά ενός πάστορα- φέρνει μ’ εκτυφλωτικό τρόπο στο προσκήνιο όλα τα πλεονεκτήματα της DC, η οποία σαν Universe μπορεί να υπολείπεται της Marvel, όμως διαθέτει απείρως πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η Justice League, έστω και «τραυματισμένη», επιστρέφει, ο Superman φοράει και πάλι την στολή του και η υπέρτατη μάχη για την σωτηρία του σύμπαντος ξεκινά, με τον Lex Luthor να βυσσοδομεί στο παρασκήνιο. Μόνο που εκείνος τον βλέπει. Όταν «ξεμπερδέψει» κανείς με το, έμπλεο θρησκευτικών αναφορών, Kingdom Come, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχει μια μεταλλική γεύση στο στόμα. Αν αφήσει τον Χρόνο να τρέξει για λίγο στο πλάι του, όμως, μια ανέλπιστη γλύκα θ’ ανθίσει και θα καλύψει τα πάντα. DC, ελθέτω η Βασιλεία σου, λοιπόν. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Αμήν. 1. «The Dark Knight Returns» (1986) του Frank Miller «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ… Στα χρόνια που θα έρθουν… Στις πιο προσωπικές σου στιγμές… Θέλω να θυμάσαι το χέρι μου στο λαιμό σου… Θέλω να θυμάσαι αυτόν που σε νίκησε». Πριν από αυτό το ανυπέρβλητο χάρτινο αριστούργημα, ο Batman ήταν μονάχα κατ’ ευφημισμόν «Σκοτεινός Ιππότης». Το 1986 ο Frank Miller- που μια φορά κι ένα κάποτε, πριν αφήσει τον ακροδεξιό εαυτό του ν’ αναδυθεί στην επιφάνεια, ήταν μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος κομίστας στον κόσμο- παρουσίασε το “The Dark Knight Returns”, σέρνοντας τον Batman στα πιο ερεβώδη μονοπάτια που είχε περιηγηθεί ποτέ.Βαδίζοντας πλέον στα 60 του και έχοντας από καιρό κρεμάσει την στολή, ο Bruce Wayne γυρίζει στη Gotham, που έχει βουτηχτεί στα ελώδη νερά ενός αστικού βούρκου. Μια βόλτα στο στενό που σκοτώθηκαν οι γονείς του και η προσπάθεια δύο αδαών να τον ληστέψουν αρκούν για ν’ ανάψει και πάλι η (άσβεστη) φλόγα και να κατακάψει τους πάντες στο πύρινο διάβα της.Ο Bruce επιστρέφει- σαν ηρωινομανής που δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά από τη δόση του- στη θαλπωρή που του προσφέρει η νυχτεριδόμορφη κάπα και ετοιμάζεται για την ύστατη μάχη, με τη βοήθεια ενός 13χρονου κοριτσιού- της θηλυκής εκδοχής του Robin, δηλαδή.Αυτός ο Batman είναι πιο βίαιος από ποτέ και το πενάκι του Miller κάνει το ένα δισέλιδο θαύμα πίσω από το άλλο, ενώ το σχέδιο (και πάλι δικό του) είναι υποβλητικό, απαισιόδοξο, ατόφια- σχεδόν απτά- ζοφερό.Το “Dark Knight Returns” άλλαξε ριζικά τον τρόπο που γράφονται τα superhero comics, τα οποία αίφνης άφησαν πίσω τους τον χαζοχαρούμενο εαυτό τους (εκεί που οι ήρωες δε γερνούσαν ποτέ και ζούσαν στη δική τους φούσκα, χωρίς να επηρεάζονται από τις εξωτερικές συνθήκες) και μεγάλωσαν απότομα. H σκηνή, φυσικά, που κλέβει την παράσταση στο κορυφαίο graphic novel όλων των εποχών είναι η ευθεία σύγκρουση του Σκοτεινού Ιππότη με τον Άνθρωπο-Ατσάλι: «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ, τον μοναδικό άνθρωπο που σε νίκησε», λέει ο Bruce στον αιμόφυρτο Clark, λίγο πριν προδοθεί «οικειοθελώς» από την υπέργηρη καρδιά του.Ο Batman δε μένει πια εδώ, ωστόσο αυτή είναι απλά μια ρηχή, επιφανειακή προσέγγιση. Ο Χρόνος μοιάζει να τον νίκησε, όμως, παρ’ όλ’ αυτά, ηττήθηκε κατά κράτος. Αν ψάξει κανείς κάτω από την έπαυλη των Wayne, εκεί που το μέλλον αγκαλιάζει το παρελθόν, θα καταλάβει το γιατί: οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ.Το σήμα που φέγγει ακόμα και τώρα στον βραδινό ουρανό της Gotham είναι η καλύτερη απόδειξη: αποτελείται από ένα λευκό πλαίσιο, μ’ ένα ιδιαίτερο σχήμα στο κέντρο του. Το βλέπετε. Το βλέπουμε κι εμείς. Χαμογελάμε με νόημα για το χθες, στο σήμερα, το αύριο, το πάντα.Είναι μια Νυχτερίδα. Πηγή
  2. Το πολυαναμενόμενο “Batman VS Superman” κάνει απόψε παγκόσμια πρεμιέρα και το sdna.gr αναλαμβάνει, αυτοβούλως, το δύσκολο ρόλο της παρουσίασης των 10 κορυφαίων ιστοριών κόμικς των δύο υπερηρώων. Θα προκαλέσει, είναι βέβαιο, παρατεταμένη φρενίτιδα - έστω κι αν το όνομα του σκηνοθέτη (Ζακ Σνάιντερ) δεν αποτελεί εχέγγυο καλλιτεχνικής επιτυχίας: οι δύο κορυφαίοι ήρωες στην ιστορία των κόμικς (sorry Marvel…) τίθενται αντιμέτωποι για πρώτη φορά στο κινηματογραφικό πανί στο “Batman VS Superman: Dawn of Justice” και οι απανταχού φαν παλεύουν(-ουμε) να διατηρήσουν το μεγαλύτερο μέρος των λογικών τους ανέπαφο. Οι πιθανότητες να τα καταφέρουμε, όμως, δεν είναι με το μέρος μας: ο “Man of Steel” θ’ ανέβει στο εικονικό ρινγκ με τον “Dark Knight” και αυτό από μόνο του αρκεί για να παρανοήσουμε. Λίγο πριν κλειστούμε στο άσυλο ανιάτων, λοιπόν, το sdna.gr παρουσιάζει ένα «μικτό» top 10 με τις 5+5 κορυφαίες ιστορίες όλων των εποχών των δύο superheroes. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και… Πάμε: 10) Superman: Red Son, 2003, Mark Millar & Dave Johnson & Kilian Plunkett Το να προσπαθήσεις να καταλάβεις απόλυτα τον κόσμο των κόμικς (με τα παράλληλα σύμπαντα, τα διαφορετικά continuities, τα συνεχή reboots των χαρακτήρων κ.τ.λ.) μοιάζει εγχείρημα εξίσου δύσκολο με το να καταλάβει ένας άντρας απόλυτα τις γυναίκες, όμως υπάρχουν κάποια «ευκολάκια» - όπως, για παράδειγμα, οι Elseworlds stories. Οι εναλλακτικές ιστορίες, δηλαδή, στις οποίες κάποια κομμάτια είναι διαφορετικά απ’ ότι λέει η «παράδοση». Ένα από τα κορυφαία δείγματα εναλλακτικής ιστορίας είναι και το κομψοτέχνημα του Μάρκ Μίλαρ “Red Son”: το σκάφος που μεταφέρει τον μικρό Καλ-Ελ στη γη δεν προσγειώνεται στο Κάνσας, αλλά στην Ουκρανία της Σοβιετικής Ένωσης και ο Σούπερμαν αναλαμβάνει την εξουσία μετά τον θάνατο του Στάλιν. Με τον Ψυχρό Πόλεμο να μαίνεται, ο Άνθρωπος από Ατσάλι καλείται να τα βάλει με την Αμερική και τον πρόεδρο Λεξ Λούθορ (που είναι παντρεμένος με την Λόις Λέιν), ενώ ο Μπάτμαν αποτελεί το σύμβολο του απόλυτου ήρωα των Η.Π.Α. Ο Σούπερμαν, λοιπόν, είναι Σοβιετικός, όχι Αμερικανός- σωστά; Λάθος: είναι πανανθρώπινος, καθολικός, παγκόσμιος. Βλέπετε, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Ποτέ. 9) Arkham Asylum: A Serious House on Serious Earth, 1989, Grant Morrison & Dave McKean Η ιστορία, σχετικά απλή: οι τρόφιμοι του Άρκαμ (του ασύλου που καταλήγουν όλοι οι διαταραγμένοι κακοποιοί του Γκόθαμ) με πρωτοστάτη τον Τζόκερ εξεγείρονται και καταλαμβάνουν το άσυλο. Κρατώντας ως ομήρους όλο το προσωπικό, ζητούν να τους παραδοθεί ο Μπάτμαν. Ο «Άνθρωπος-Νυχτερίδα» δέχεται, κλείνεται μαζί με τους μεγάλους αντιπάλους του και καλείται ν’ ανταπεξέλθει τόσο στις σωματικές δοκιμασίες (παλεύει σχεδόν με τους πάντες), όσο - κυρίως - στις ψυχολογικές. Χάρη στο «άρρωστο» σκίτσο του ΜακΚέιν, ο οποίος «ζωγράφισε» κυριολεκτικά και μεταφορικά, η ατμόσφαιρα βάφεται με το σκούρο μαύρο χρώμα του νουάρ τρόμου και ο Μόρισον σκαρώνει εδώ ίσως το υπερηρωικό απαύγασμα της καριέρας του. Ο Μπάτμαν αρχίζει ν’ αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό, ο Τζόκερ - μια μόνιμη πηγή ευφυούς τρέλας - τον ωθεί στα άκρα και η κορύφωση του δράματος έρχεται με τον Two-Face να μην υποτάσσεται για πρώτη φορά στο τυχερό του νόμισμα. Η θέση του Σκοτεινού Ιππότη είναι, τελικά, μαζί με τους υπόλοιπους τροφίμους στο Άρκαμ: «Αν δεν αντέχεις το Άσυλο», του λέει - εννοώντας τον έξω κόσμο - ο Πρίγκηπας του Εγκλήματος με τα πράσινα μαλλιά και τα παρανοϊκά μάτια, «εδώ θα υπάρχει πάντα μια θέση για σένα». Καθώς ο Μπάτμαν χάνεται στο βάθος, το μόνο που κυριαρχεί είναι ένα απάνθρωπο γέλιο. Χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα. 8) Whatever Happened to the man of tomorrow?, 1986, Allan Moore & Curt Swan Πίσω στο 1986 η DC Comics (η εταιρία που έχει τα δικαιώματα τόσο του Σούπερμαν όσο και του Μπάτμαν), βρισκόταν σ' ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: με τον οδοστρωτήρα “Crisis of Infinite Earths” να έχει ισοπεδώσει τα πάντα στο χάρτινο διάβα του, όλοι οι ήρωες, και οι τίτλοι τους, θα «μηδενίζονταν» και θα ξεκινούσαν και πάλι από την αρχή. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, κάποιος έπρεπε να γράψει την τελευταία ιστορία του «Ανθρώπου από Ατσάλι», η οποία παράλληλα θα ήταν και φόρος τιμής στον Superman της Silver Age (1956-1970) - μια ιστορία που θα έκλεινε όλες τις ιστορίες που έχουν γραφτεί για τον Κρυπτόνιο. Ο ημίτρελος (εντάξει: ολότελα τρελός) Άλαν Μουρ φημολογείται πως άρπαξε τον τότε διευθυντή της DC από το γιακά και του είπε πως αν αναθέσει σε κάποιον άλλον το εγχείρημα, τότε θα φροντίσει να βρει τον δημιουργό του - όχι τον δημιουργό του κόμικ, Τον Δημιουργό εν γένει. Ο, υπέρμετρα ταλαντούχος, Βρετανός πήρε, φυσικά, το πρότζεκτ πάνω του και παρέδωσε ένα νοσταλγικό λεπτοτέχνημα: έχει περάσει μια ολόκληρη δεκαετία από την τελευταία εμφάνιση του Σούπερμαν κι ένας δημοσιογράφος της Daily Planet αναλαμβάνει να γράψει ένα αφιέρωμα γι' αυτόν, με τη βοήθεια της Λόις Λέιν (της αγαπημένης του Κλαρκ Κεντ, επίσης δημοσιογράφου στην Planet). Κάπου εκεί, μέσω της αφήγησης της Λέιν, αρχίζουν να παρελαύνουν όλοι οι παλιοί εχθροί του ήρωα, τους οποίους - εξυπακούεται - ελέγχει ο υπέρτατος... κακός, μαθαίνουμε το πως αποκαλύφθηκε δημοσίως η ταυτότητα του Σούπερμαν, οι πιο κοντινοί άνθρωποι του «Ανθρώπου από Ατσάλι» πεθαίνουν και... Και, όταν η όλη υπόθεση φτάσει στο τέλος της, εκείνο που μένει είναι ένα γλυκό μειδίαμα στο πρόσωπο του κάθε αναγνώστη - κι όλ' αυτά, μ' ένα μόνο κλείσιμο του ματιού ενός εκ των πρωταγωνιστών. Ο Σούπερμαν, μας λέει η Λόις, είναι νεκρός και ο «Άνθρωπος του αύριο» δε μένει πια μαζί μας. Όμως, ελάτε δα, το γνωρίζουμε όλοι: ζει, όπως ζούσε χθες. Όπως σήμερα. Όπως αύριο. Όπως πάντα. 7) Batman: Year One, 1987, Frank Miller & David Mazzucchelli Μοιάζει σχεδόν με αποστολή καλλιτεχνικής αυτοκτονίας: σου ανατίθεται να γράψεις μία από τις καλύτερες (αν όχι την καλύτερη) ιστορία για τον Άνθρωπο-Νυχτερίδα κι εσύ επιλέγεις να μην συμπεριλάβεις κανέναν από τους μεγάλους του αντιπάλους, παρά μονάχα ν’ αφηγηθείς, ουσιαστικά, την αρχή της σχέσης του Μπάτμαν με τον ντετέκτιβ, τότε, Γκόρντον. Προερχόμενος από το απόλυτο αριστούργημα (spoiler alert: βλέπε στην κορυφή της λίστας) της προηγούμενης χρονιάς, ο Φρανκ Μίλερ αναλαμβάνει να εξιστορήσει τον πρώτο χρόνο της δράσης του Μπάτμαν στο Γκόθαμ και τη μάχη του εναντίον της διαφθοράς. Ο Τζέιμς Γκόρντον, νεαρός ντετέκτιβ της αστυνομίας της πόλης, δυσκολεύεται, αρχικά, να τον εμπιστευτεί - κυρίως επειδή δρα εκτός των ορίων του νόμου, παρά τις καλές του προθέσεις - ενώ παλεύει και με τα δικά του φαντάσματα. Η απόλυτη ιστορία «ενηλικίωσης» για τον Μπάτμαν έχει ως πρωταγωνιστή τον… Γκόρντον, με την Σελίνα Κάιλ (ακριβώς: την Catwoman) να προσθέτει μικρές, αλλά ουσιώδεις, πινελιές. Ο Μίλερ βρίσκεται στα καλύτερά του, το στρωτό σχέδιο του Μαζουτσέλι δένει αρμονικά με το σενάριο και το αποτέλεσμα είναι ένα αληθινό διαμάντι. Ο Κρίστοφερ Νόλαν άντλησε πολλά στοιχεία από το “Year One” για το αριστουργηματικό, κι ελαφρώς υποτιμημένο, “Batman Begins”, ενώ παίρνει σχεδόν αυτούσια την τελευταία σκηνή του graphic novel. Ο Τζόκερ είναι εδώ, όμως κι ο Γκόρντον έχει ένα φίλο που μπορεί να τον βοηθήσει. Τον λένε… Μα, την ξέρετε ήδη την απάντηση - έτσι δεν είναι; 6) The Death of Superman, 1992, Dan Jurgens & Brett Breeding Από τα τελευταία χρόνια των 80s και στις αρχές των 90s τα κόμικς με υπερήρωες είχαν αρχίσει να παίρνουν έναν πιο σκοτεινό τόνο («ελέω», κυρίως, Frank Miller) και ο υπέρ το δέον «φωτεινός» Σούπερμαν άρχισε να μοιάζει σαν κόκκινο/μπλε ψάρι έξω από το εκτυπωμένο νερό. Οι άνθρωποι της DC, λοιπόν, πήραν την πιο γενναία απόφαση που έχει παρθεί ποτέ στην ιστορία της 9ης τέχνης: σκότωσαν τον «Άνθρωπο από Ατσάλι». Σύμφωνοι: το «Ο Θάνατος του Σούπερμαν» δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ σε σεναριακό επίπεδο ( για όνομα του Κρύπτον, δεν μπορούσατε να βρείτε έναν καλύτερο τρόπο να φέρετε τον Doomsday στο προσκήνιο; ), όμως το σχέδιο είναι εξαιρετικό και, πρωτίστως, η ιδέα πως ο άφθαρτος, ανίκητος Σούπερμαν θα ξεψυχήσει σε μια μάχη σώμα με σώμα αρκεί από μόνη της για να πάρει τα μυαλά του κάθε φαν των κόμικς και να μην τα επιστρέψει για το επόμενο μεγάλο διάστημα. Ο «Άνθρωπος από Ατσάλι» αλληλοσκοτώνεται με τον Doomsday και ο κόσμος γίνεται - μέσω ενός, μόλις, κάδρου - απείρως πιο σκοτεινός. Και τότε, όλοι καταλαβαίνουν πως ακόμα κι αν δεν υπήρχε Σούπερμαν, η ανθρωπότητα θα όφειλε να τον δημιουργήσει. Όταν κατακάθισε η σκόνη από την επική μάχη, άπαντες έμειναν αποσβολωμένοι και περίμεναν ένα μονάχα πράγμα: την «ανάσταση» του ήρωα. Το “The Return of Superman” επανέφερε την τάξη και ένα ζεστό, άυλο χέρι αγκάλιασε και πάλι την ψυχή των αναγνωστών. 5) Batman: Red Rain, 1991, Doeg Moench & Kelley Jones Ο Κόμης Δράκουλας (αυτός που δημιούργησε ο Μπραμ Στόκερ) έχει επιλέξει για βάση του το Γκόθαμ και στόχος του είναι να φτιάξει έναν στρατό από βαμπίρ. Ο μόνος ο οποίος μπορεί να τον αντιμετωπίσει δεν είναι άλλος από τον Caped Crusader με τη στολή της νυχτερίδας. Σωστά: πρόκειται γι’ ακόμα μια εναλλακτική ιστορία. Μόνο που αυτή εδώ δε μοιάζει με καμία άλλη: ο Νταγκ Μοέντς αμφιρρέπει μεταξύ των superhero κόμικς και του απτού, σχεδόν, τρόμου και το σχέδιο του Τζόουνς αποτελεί ωδή στην γοτθική αισθητική. Ο Μπάτμαν αναγκάζεται να θυσιάσει τη ίδια του την ανθρώπινη φύση προκειμένου να σταθεί σαν ίσος προς ίσον απέναντι στον Κόμη Δράκουλα και ο δαιμονικός εαυτός του- ο οποίος προσπαθεί να κατευνάσει την ακόρεστη δίψα του για αίμα- είναι χάρμα ιδέσθαι. Το “Red Rain” αποτελεί το πρώτο μέρος της βαμπιρικής τριλογίας του Μπάτμαν (“Bloodstorm” και “Crimson Mist” τα άλλα δύο), η οποία εκτόξευσε στη στρατόσφαιρα τις elseworlds ιστορίες. Ή, καλύτερα, τις έθαψε σ’ ένα φέρετρο κάτω από την έπαυλη του Μπρους Γουέιν. Εκεί που ο Μπάτμαν περιμένει να χαθεί και η τελευταία αχτίδα του ήλιου, προκειμένου ν’ ανασυρθεί και πάλι στην επιφάνεια. Προκειμένου να παραδοθεί στα όσα επιτάσσει το μεταλλαγμένο του σώμα. 4) All- Star Superman, 2006, Grant Morrison & Frank Quitely Είκοσι ακριβώς χρόνια μετά το “Whatever Happened to the Man of Tomorrow?”, ο Γκραντ Μόρισον έρχεται για να γράψει τη δική του εκδοχή της ακροτελεύτιας ιστορίας για τον «Τελευταίο γιο του Κρύπτον» - και το κάνει αρκετά καλύτερα από τον Μουρ. Ο Σούπερμαν εκτίθεται σε ηλιακή ραδιενέργεια και, όπως αποκαλύπτει η μεγάλη του Νέμεσις, ο Λεξ Λούθορ, του μένουν μόλις 12 μήνες ζωής. Σ’ αυτό το διάστημα ο “Supes” - σαν σύγχρονη εκδοχή του Ηρακλή - καλείται να κάνει 12 άθλους, ενώ ενδιάμεσα αποκαλύπτει στην αγαπημένη του Λόις Λέιν πως ο Σούπερμαν και ο Κλαρκ Κεντ είναι το ίδιο πρόσωπο. Με κάθε ένα από τα 12 τεύχη του “All Star Superman” η κλεψύδρα αδειάζει ολοένα και περισσότερο, μέχρι που φτάνει η καταληκτική μέρα και ο “Big Blue” σώζει για μια τελευταία φορά τη μέρα πριν χαθεί, κυριολεκτικά, ψηλά στον ουρανό. Όταν αυτό το ελεγειακό παραμύθι φτάνει στο τέλος του, οι άνθρωποι της Daily Planet - όπως και σύσσωμος ο πλανήτης - σηκώνουν το βλέμμα και κοιτάζουν με νόημα τον ήλιο. Στην περίπτωση που γυρίσει, οι παλιοί του φίλοι θα είναι έτοιμοι να τον υποδεχτούν. Κοιτάξτε και μόνοι σας: Ένα τεράστιο “S” έχει καλύψει ήδη απ’ άκρη σ’ άκρη τη Μετρόπολις. 3) Batman: The Long Halloween, 1996, Jeph Loeb & Tim Sale Ο Μπάτμαν συνεργάζεται με τον επιθεωρητή Γκόρντον και τον Χάρβεϊ Ντεντ προκειμένου να φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης τον πιο διάσημο αρχηγό Μαφίας του Γκόθαμ, τον Καρμάιν Φαλκόνε, όμως τα σχέδιά του ανατρέπονται πλήρως από τον Holiday Killer - έναν δολοφόνο που σκοτώνει μόνο σε γιορτινές μέρες. Το “Long Halloween” είναι η κόμικ εκδοχή του «Νονού», καθώς δανείζεται πολλά στοιχεία από το έπος του Κόπολα. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί το κορυφαίο δείγμα “whodunit” («Ποιος το έκανε;», δηλαδή, μόνο που το “whodunit” κάνει τον γράφοντα να φαίνεται απείρως πιο ψαρωτικός), με τον Λεμπ να πειράζει ασταμάτητα το μυαλό των αναγνωστών, που προσπαθούν μάταια να λύσουν το μυστήριο. Το σχέδιο του Τιμ Σέιλ είναι απλά από άλλον καλλιτεχνικό πλανήτη, ενώ η ιστορία της αλλαγής του Ντεντ σε Two-Face πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια αλλαγής ατόμων από έναν σε κάποιον άλλο. Από τις σελίδες των 13 τευχών περνάνε όλοι οι μεγάλοι villains του Μπάτμαν και ο Σκοτεινός Ιππότης τα βάζει με τους πάντες, ενώ αποδεικνύει εμπράκτως ότι είναι ο καλύτερος ντετέκτιβ του κόσμου. Το “Long Halloween” είναι αρκετά «μακρύ», όμως όταν φτάσετε στην τελευταία σελίδα, θα πιάσετε τον εαυτό σας να εύχεται να διαρκούσε για λίγο ακόμα. Διάολε, έστω και για ένα μόνο κάδρο. 2) Superman For All Seasons, 1998, Jeph Loeb &Tim Sale Τέσσερα διαφορετικά πρόσωπα από τη ζωή του Σούπερμαν (Τζόναθαν Κεντ, Λόις Λέιν, Λεξ Λούθορ, Λάνα Λανγκ) αφηγούνται ο καθένας τους αποσπάσματα της ζωής του “Big Blue”- κάθε ιστορία αντιστοιχεί σε μία εποχή του χρόνου. Προερχόμενοι από την τεράστια επιτυχία του “Long Halloween”, Λεμπ και Σέιλ αναλαμβάνουν να πουν το origin του άλλου μεγαθηρίου της DC και παραδίδουν κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή ιστορία «προέλευσης» του ήρωα. Ο Σούπερμαν μαθαίνει να είναι ο Κλαρκ Κεντ και το αντίστροφο, σ’ ένα κόμικ ενηλικίωσης που γαργαλάει ευχάριστα όλες τις αισθήσεις του αναγνώστη και τον αναγκάζει να υποκλιθεί στους δημιουργούς του όταν φτάσει στο “The end”. Μπορεί ο Καλ-Ελ να είναι ο Άνθρωπος από Ατσάλι, ωστόσο η δική σας καρδιά δεν είναι φτιαγμένη από ατσάλι. Όταν, χωρίς να το θέλετε, την αισθανθείτε να χτυπάει ολοένα και πιο γρήγορα όπως γυρίζετε τις σελίδες, θα το καταλάβετε και μόνοι σας. Ο Σούπερμαν, όπως πάντα, θα έχει νικήσει. 1) The Dark Knight Returns, 1986, Frank Miller «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ… Στα χρόνια που θα έρθουν… Στις πιο προσωπικές σου στιγμές… Θέλω να θυμάσαι το χέρι μου στο λαιμό σου... Θέλω να θυμάσαι αυτόν που σε νίκησε». Πριν από αυτό το ανυπέρβλητο χάρτινο αριστούργημα, ο Μπάτμαν ήταν μονάχα κατ’ ευφημισμόν «Σκοτεινός Ιππότης». Το 1986 ο Φρανκ Μίλερ - που μια φορά κι ένα κάποτε, πριν εξελιχθεί σ’ εθνικιστή περιωπής, ήταν μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος κομίστας στον κόσμο - παρουσίασε το “The Dark Knight Returns”, αρπάζοντας τον Μπάτμαν από το σβέρκο και σέρνοντάς τον στα πιο ερεβώδη μονοπάτια που είχε περιηγηθεί ποτέ. Βαδίζοντας πλέον στα 60 του και έχοντας εδώ και καιρό κρεμάσει τη στολή, ο Μπρους Γουέιν γυρίζει στο Γκόθαμ, που πάει κατά διαόλου. Τη στιγμή που βαδίζει στο στενό που σκοτώθηκαν οι γονείς του, κάποιοι προσπαθούν να τον ληστέψουν και η φλόγα ανάβει και πάλι. Ο Μπρους επιστρέφει - σαν ηρωινομανής που δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά από τη δόση του - στη θαλπωρή που του προσφέρει η νυχτεριδόμορφη κάπα του και αποφασίζει ν’ αλλάξει τον κόσμο με τη βοήθεια ενός 13χρονου κοριτσιού - της θηλυκής εκδοχής του Ρόμπιν. Αυτός ο Μπάτμαν είναι πιο βίαιος από ποτέ και το πενάκι του Μίλερ κάνει το ένα δισέλιδο θαύμα πίσω από το άλλο, ενώ και το σχέδιο (πάλι δικό του) είναι υποβλητικό, απαισιόδοξο, ατόφια σκοτεινό. Το Dark Knight Returns άλλαξε ριζικά τον τρόπο που γράφονται τα superhero κόμικς, τα οποία αίφνης άφησαν πίσω τους τον χαζοχαρούμενο εαυτό τους - εκεί που οι ήρωες δε γερνούσαν ποτέ και ζούσαν στη δική τους φούσκα, χωρίς να επηρεάζονται από τις εξωτερικές συνθήκες - και μεγάλωσαν απότομα. Ο Ζακ Σνάιντερ, ο σκηνοθέτης του Batman VS Superman, παραδέχτηκε πως άντλησε πολλές ιδέες για τη μάχη ανάμεσα στους δύο εμβληματικούς υπερήρωες από το DNR, καθώς εδώ υπάρχει η απόλυτη σύγκρουση ανάμεσα στον Σκοτεινό Ιππότη και τον Άνθρωπο από Ατσάλι. «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ, τον μοναδικό άνθρωπο που σε νίκησε», λέει ο Μπρους Γουέιν στον αιμόφυρτο Κλαρκ Κεντ, λίγο πριν προδοθεί, «οικειοθελώς», από την υπέργηρη καρδιά του. Ο Μπάτμαν δε μένει πια εδώ, όμως αυτή είναι απλά μια ρηχή, επιφανειακή προσέγγιση. Ψάξτε λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια. Κοιτάξτε εκεί, στο βάθος: στη σπηλιά κάτω από την έπαυλη των Γουέιν. Ο Χρόνος νίκησε τον Μπάτμαν, όμως, παρ’ όλ’ αυτά, ηττήθηκε κατά κράτος. Οι ιδέες, βλέπετε, δεν πεθαίνουν ποτέ. Το σήμα με τη Νυχτερίδα που φέγγει ακόμα και τώρα στον βραδινό ουρανό είναι η καλύτερη απόδειξη. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.