Αναζήτηση στην Κοινότητα

SHERLOCK HOLMES CRIME ALLEYS To συγκεκριμένο (διπλό) άλμπουμ ανήκει στη σειρά "1800" της Γαλλικής εκδοτικής Soleil Productions. Συγκεκριμένα γράφτηκε μετά τα Sherlock Holmes & Les Vampires de Londres και Sherlock Holmes & Le Necronomicon, και πριν το Sherlock Holmes Society, αν και σεναριακά προηγείται όλων. To σενάριο υπογράφει για ακόμα μία φορά ο Sylvaine Cordurie, ενώ το σχέδιο είναι του Alessandro Nespolino και τα χρώματα του Axel Gonzalbo. Στη Γαλλία τα δύο άλμπουμ (Le Premiere Probleme και Vocations Forcees) κυκλοφόρησαν αρχές του 2013 και του 2014 αντίστοιχα, ενώ η αγγλική έκδοση κυκλοφόρησε το 2016 από την Dark Horse. Η σειρά μας γυρίζει στα πρώτα χρόνια του Σέρλοκ Χολμς, που ακόμα δεν είχε αποκτήσει τη φήμη του μεγάλου ντετέκτιβ, ούτε είχε γνωριστεί με τον Δρ. Γουάτσον. Συγκεκριμένα βρισκόμαστε στο Λονδίνο του 1876, όπου διάφοροι επιφανείς πολίτες και λαμπροί επιστήμονες της πόλης εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Ο Χολμς μοιράζεται το διαμέρισμά του με τον φίλο του Ron Jantscher, ο οποίος έχει τεράστιο ταλέντο στο βιολί και σύντομα θα φύγει από τη χώρα για να ενταχθεί στη φιλαρμονική ορχήστρα της Βιέννης. Προτού όμως το πετύχει αυτό, ο Ron θα απαχθεί μπροστά στα μάτια του Χολμς, με τον τελευταίο να προσπαθεί να λύσει το μυστήριο και να σώσει τον φίλο του. Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι εμπλέκεται ένας ευφυής εγκληματίας που έχει δημιουργήσει μία νέα τάξη πραγμάτων στον υπόκοσμο του Λονδίνου, ο Henry Moriarty, που κι αυτός με τη σειρά του προσπαθεί να τιθασεύσει τον απρόβλεπτο γιο του, James. Προσωπικά μου άρεσε πολύ! Το σχέδιο είναι πολύ όμορφο, καθαρό, με ωραία χρώματα, οπότε δεν έχω να του προσάψω τίποτα. Και το σενάριο όμως είναι ενδιαφέρον, έχει πολύ ωραία ροή και διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Και στο συγκεκριμένο άλμπουμ υπάρχει το στοιχείο του υπερφυσικού, όπως και σε όλη τη σειρά 1800 άλλωστε, όμως θεωρώ ότι επηρεάζει λιγότερο την υπόθεση συγκριτικά με άλλα.

Βαλκυρία: Ο Δέκατος Κόσμος- Το επικό φινάλε ενός αλλιώτικου Ragnarok Η σειρά Βαλκυρία, με τα δύο της επεισόδια, φτάνει στο τέλος της. Το πρώτο, το Νεκρικό Ψύχος μας είχε απασχολήσει και στο παρελθόν. Τώρα, το » Ο Δέκατος Κόσμος» (εκδόσεις Jemma Press) φέρνει τα πράγματα στο λυκόφως τους. Πως είναι όμως αυτό το φινάλε; Τι έχει να πει αυτό το αλλιώτικο Ράγκαροκ και τελικά γιατί έπρεπε να γίνει; Το Νεκρικό Ψύχος είχαμε πει πως ήταν μια απόπειρα για να δοθεί ένα νέο περιεχόμενο, μια διαφορετική αφήγηση για την σκανδιναβική μυθολογία. Να ξεφύγουν οι ιστορίες που, ορμόμωμενες από αυτή, λένε ξανά για τον Θορ και τον Λόκι, τον Όντιν και την Φρέγια, τον τεράστιο Φένριρ και την ουδέτερη Χέλα. Ο σεναριογράφος Sylvain Cordurié, ο Drazen Kovacevic στο σχέδιο και ο Simon Champelovier στον χρωματισμό προσπάθησαν και μας έδωσαν έναν κόσμο όπου ο χρόνος είχε σπάσει, κατά το σαιξπηρικό time is out of joint. Ένα κόσμο όπου ο Φέρνιρ δεν ήταν ένας αλλά αγέλη, η Χέλα μια γοητευτική πλανεύτρα και το Ράγκαροκ όχι φόβος, αλλά λυτρωμός από τις δυνάμεις του παρελθόντος, τους μύθους που τρέφονται με αίμα και κρατούν τους ανθρώπους δέσμιους της άγνοιας. Η συνθήκη της Βαλκύριας ήταν μία όπου το παρελθόν, με όλη την φρικτή μυσταγωγία του ξυπνά από ένα λήθάργο αιώνων και αναγορεύει πως το μέλλον του ανήκει. Αυτή τη κατάσταση δεν υπήρχαν πια θεοί να την σταματήσουν, δεν υπήρχε το φως τους, με αυτή την τόσο γοητευτική, εξανθρωπισμένη και γήινη διάσταση που έχει η νορβηγική μυθολογία. Το παρελθόν τους είχε καταπιει και αυτούς. Τέρμα ο Θορ και τα παιχνίδια του Λόκι, οι σοφίες του Όντιν και η ομορφιά του Μπάλντερ. Τώρα ο φακός της Ιστορίας εστιάζει στους δευτεραγωνιστές, τον ατιμασμένο αγγελιοφόρο Χέρμοντ, μια έκπτωση Βαλκύρια και ένας νεαρός πρίγκηπας με τους συντρόφους του. Οι τελευταίοι είναι ίσως το πιο αδύναμο κομμάτι της Βαλκύριας, ωστόσο δεν αναιρούν την ευχαρίστηση από την αφήγηση, ούτε στα σημεία κίνησης/ δράσης της, ούτε στο περιρρέοντα λόγο της μυθολογικής ανατροπής. Αυτό που πραγματικά αποτελεί την αιχμή του δόρατος της Βαλκύριας είναι το σχέδιο και κυρίως το χρώμα των Kovacevic και Champelovier αντίστοιχα. Το πρώτο δίνει ένα πολύ προσγειωμένο, σωματικό και προσεγμένο τόνο που δένει την αφήγηση στο συγκεκριμένο και της απαγορεύει να γίνει πολύ θεωρητική, κάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να συμβεί. Είναι η άγκυρα με τις προσδοκίες του αναγνώστη για συνέπεια, ακόμα και αυτό αυτό οδηγεί σε κάποιες ατυχείς στιγμές, όπως η στιγμιαία σεξουαλικοποίηση κάποιων γυναικείων χαρακτήρων. Ωστόσο, το έπος ρέει μέσα στις φλέβες του σχεδίου και η ίδια η ιστορία του δίνει πολλές δυνατότητες να λάμψει και να προσφέρει ένα εντυπωσιακό και με νόημα θέαμα. Ταυτόχρονα, το χρώμα του Champelovier δίνει μια ψυχρή, σχεδόν απόμακρη διάσταση στην ιστορία, χωρίς ωστόσο να την καθιστά ανοικεία. Είναι προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις και την τοπολογία της ιστορίας, αλλά διεκδικεί και αυτό την δική του χάρη και καλλιτεχνεία, με την στρωτή υφή και την ομοιομορφία του, η οποία όμως, ανά στιγμές σπάει, σαν να σε αφήνει ο Champelovier να δεις πίσω από τις κουρτίνες του κόμικ. Αλλά μονάχα για μια στιγμή, μονάχα για μια υποψία. Τελικά, η Βαλκύρια αξίζει το ταξίδι που θα κάνετε για να την συναντήσετε. ΄Σίγουρα. Τόσο το «Νεκρικό Ψύχος» όσο και ο «Ο Δέκατος Κόσμός» κρύβουν πολλά στρώματα και μεθόδους ανάγνωσης, και είναι σίγουρος πως δεν απογοητεύσουν κανέναν, όπου και αν θελήσει να σταματήσει. Πηγή

Βαλκυρία: Νεκρικό Ψύχος- Μια προσπάθεια για μια νέα φωνή στην μυθολογική περιπέτεια Σαν σεναριογράφος, ο Sylvain Cordurié μετεωρίζεται μεταξύ της σωματικής και της ψυχολογικής δράσης. Πότε με καταιγιστικά καρέ μάχης και πότε με ψυχαναλυτικά δοσμένες συγκρούσεις, εξωτερικές και εσωτερικές, καταφέρνει και πλάθει χαρακτήρες που έχουν να προσφέρουν πολλά περισσότερα από ένα απλά καλοφτιαγμένο επικό/ιστορικό κόμικ. Η νέα του δουλειά, Bαλκύρια (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press) συνεχίζει αυτή την φόρμα. Το πρώτο από τα δύο βιβλία της Βαλκύριας, το Νεκρικό Ψύχος, επιχειρεί μέσα από τους χαρακτήρες πολυεπίπεδους να αφηγηθεί το χιλιοειπωμένο Ragnarok με έναν τρόπο που φέρει αξιώσεις πρωτοτυπίας. Κρατώντας το πνεύμα και τις βασικές λειτουργικές των επικών μυθευμάτων της Σκανδιναβίας, ο Cordurié φέρνει στο προσκήνιο την εξαρχής μείξη θεϊκού και ανθρώπινου στοιχείου, θέτοντας το πρώτο ως βάση του δεύτερου και όχι το αντίθετο. Στην Βαλκύρια, οι θεοί περιμένουν να σωθούν από τους θνητούς, όχι με μεταφυσικό τρόπο αλλά με πάρα πολύ ρεαλιστικό. Τα μυθολογικά τέρατα, όπως ο θεοκτόνος Fenrir έρχονται αντιμέτωπα με απλούς πολεμιστές και πεθαίνουν με απλούς (αλλά εικαστικά εντυπωσιακούς τρόπους). Ενδεικτικό του ολοκληρωτικού εξανθρωπισμού των καταστάσεων και των χαρακτήρων που επιχειρεί ο Cordurié είναι και ότι φέρνει στο προσκήνιο, σαν θεμελιώδη λίθο της ιστορίας της Βαλκύριας, τον Έρωτα, όχι όμως σαν εμψυχωτικό συναίσθημα που δίνει δύναμη, αλλά σαν απαγόρευση που την στερεί. To θεικό ζεύγος που ρίχνεται στην Midgard δεν επιδεικνύει παρά ελάχιστες σχέσεις αναμεταξύ τους, όχι μόνο λόγω της θεικής τιμωρίας, αλλά και των τεταμένων σχέσεων που οδήγησαν στην εξορία. Επίσης, αξίζει σίγουρα ένα μπράβο που ο Cordurié απέφυγε να χρησιμοποιήσει την πολυφορεμένη φιγούρα του Thor και προτίμησε τον πιο χαμηλών τόνων Χέρμοντ (Hermod the Brave), ο οποίος αναφέρεται στην σκανδιναδική παράδοση μόλις μία φορά, και αυτή σαν αγγελιοφόρος. Tαυτόχρονα, σε αυτό το περισσότερο εισαγωγικό τόμο, ο Cordurié θέτει τις βάσεις για την εξέλιξη των χαρακτήρων του: καθήκον ή συναίσθημα, πολεμιστής ή ηγέτης, επιβίωση ή θάνατος. Οι ήρωες περνούν από αυτά τα διλήμματα και εντάσσονται στο ατέρμονο μπρος πίσω του κόμικ ανάμεσα στο φανταστικό (στο οποίο έχουν προστεθεί πολλοί νεολογισμοί) και το πραγματικό. Εικαστικά, ο Drazen Kovacevic στο σχέδιο και ο Simon Champelovier στον χρωματισμό καταφέρνουν και φέρνουν αυτήν την ιστορία σε εμάς μέσα από ένα γκριζογάλανο πρίσμα. Με έμφαση στις κοφτές γραμμές και μεγάλη προσοχή στις ανθρώπινες εκφράσεις, που είναι ο κύριος καμβάς που μεταφέρει την ιστορία, κατορθώνουν να δημιουργήσουν μια ψυχρή ατμόσφαιρα για το περιβάλλον και μια θαλπωρή που προέρχεται από τους ανθρώπους. Αυτός ο δυισμός, βασικά ανάμεσα στα διαλεκτικά δίπολα που κυριαρχούν στο κόμικ, είναι τελικά και ένας από τους πιο σημαντικούς, αυτό που συνδέει και μεταφέρει όλα τα άλλα. Επιπρόσθετα, η καθαρά σωματική δράση, μεταφέρεται με κοφτά, ακανόνιστα καρέ, τα οποία δημιουργούν έναν ρυθμό έξαψης και έντασης, επιτυγχάνοντας τον σκοπό τους. Η Βαλκύρια (Βιβλίο 1- Το Νεκρικό Ψύχος) είναι ένα σύγχρονο κόμικ φαντασίας, το οποίο παρόλο που βουτά στην ευρωπαϊκή μυθολογική παράδοση, δεν εφησυχάζει, ούτε αρκείται στην οικειότητα της θεματικής του. Προσπαθεί να πάει παραπέρα ένα θέμα και ύφος που έχουμε δει πολλές φορές, με τρόπο που θέλει να ξαφνιάσει. Ας του δώσουμε μια τέτοια ευκαιρία. Πηγή

Η Jemma Press κάνει πάντα υπέροχες επιλογές και μας προσφέρει πάντα εξαιρετικές εκδόσεις. Φυσικά, η νέα της εκδοτική προσπάθεια δεν ξεφεύγει από αυτό τον κανόνα και ως αποτέλεσμα έχουμε στα χέρια μας ένα καλό BD, ίσως όχι το καλύτερο που θα μπορούσαμε να δούμε στα ελληνικά, αλλά σίγουρα καλό. Όπως είναι σαφές από τον τίτλο και τη σύνοψη, η ιστορία ανήκει στον κύκλο της Σκανδιναβικής Μυθολογίας, μια θεματική ενότητα στην οποία - περιέργως - οι Γάλλοι κομίστες έχουν εισχωρήσει δυνατά τα τελευταία χρόνια, και συγκεκριμένα αναφέρεται στην Οδύσσεια μιας ομάδας πολεμιστών, οι οποίοι με επικεφαλής μια Βαλκυρία επιχειρούν να φτάσουν στην Άσγκαρντ, προκειμένου να πείσουν τον Οντίν, βασιλιά των θεών του Σκανδιναβικού Πάνθεου, να σταματήσει το αφόρητο ψύχος που καταστρέφει τη Μίντγκαρντ (η Γη στη σκανδιναβική Μυθολογία) . Μην περιμένετε τίποτα εντυπωσιακό ή καινοτόμο από πλευράς σεναρίου, αρκεστείτε σε μια στρωτή αφήγηση, χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες. Αντίθετα, το σχέδιο και τα χρώματα είναι πολύ πετυχημένα και αναδεικνύουν πολύ όμορφα όλη τη μουντάδα της συγκεκριμένης ιστορίας και μας προσφέρουν και εντυπωσιακές απεικονίσεις μαχών και τεράτων. Η ιστορία διακόπτεται στη μέση, συνεπώς θα πρέπει να περιμένουμε λίγο μέχρι να διαβάσουμε και το δεύτερο τόμο, προκειμένου να σχηματίσουμε τις τελικές μας εντυπώσεις. Η έκδοση είναι πολύ καλή, παρόμοια με εκείνη του Mezolith. Προτίμησα να βάλω τον τίτλο "Βαλκυρία" στην παρουσίαση και όχι και τον υπότιτλο του πρώτου τόμου ("Νεκρικό Ψύχος"), θεωρώντας ότι πρόκειται για σειρά, η οποία θα ολοκληρωθεί σύντομα (ελπίζω). Είμαι βέβαιος ότι η Jemma Press να συνεχίσει να μας προσφέρει ποιοτικές επιλογές. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του δεύτερου τεύχους τον Βασιλεύς των Κόμικς.

Στο ίδιο σύμπαν με το Sherlock Holmes Society έχουμε και το Sherlock Holmes and the Vampires of London το οποίο προηγείται και εκδοτικά και χρονολογικά. Τις ενστάσεις και τις συμφωνίες μου με την μείξη holmes-supernatural τις είπα αναλυτικά στο άλλο θέμα, οπότε ας δούμε εδώ αυτή την ιστορία. Κυκλοφόρησε σε δύο τεύχη με τίτλους "1. L'appel du sang" και "2. Morts et Vifs" τον Ιανουάριο και Μάιο του 2010 αντίστοιχα. Ανήκουν στη σειρά 1800 της Γαλλικής εκδοτικής Soleil Productions. Μεγάλο μέγεθος, 44 σελίδες το καθένα σε σενάριο Sylvain Cordurie, σχέδιο Laci (ναι αυτή τη φορά κράτησε τον ίδιο σχεδιαστή) και χρώματα του Axel Gonzalbo. Η υπόθεση ακολουθεί τον Σέρλοκ Χολμς μήνες μετά την εξαφάνιση του στους καταρράκτες του Ράιχενμπαχ και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 1891. Η υπόθεση είναι σε μορφή flashback όπου το τέλος είναι η αρχή και ο Χολμς σε ένα απομνημόνευμα που προορίζεται για τον Γουάτσον εξιστορεί την περιπέτεια του. Ποία είναι αυτή; Μα η εμφάνιση βρικολάκων στο Λονδίνο. Ο Χολμς εμπλέκεται στην υπόθεση προσπαθώντας να συλλάβει έναν εξαιρετικά επικίνδυνο βρικόλακα που απειλεί τόσο την κοινωνία όσο και τις σχέσεις του στέμματος με την διοίκηση των βρικολάκων. Μιας και ο Χολμς δουλεύει ιγκόγκνιτο στο Λονδίνο και ο Γουάτσον ακόμα τον θεωρεί νεκρό, τον κολαούζο του δεν τον βλέπουμε παρά ελάχιστα στο κόμικ. Το σενάριο την παλεύει (πάλι εντός πλαισίου βέβαια) και το σχέδιο είναι καλό προς αρκετά καλό ειδικά στα τοπία. Ο χρωματισμός κάνει πολλές διακυμάνσεις μιας και σε κάποια καρέ είναι φοβερός και σε κάποια άλλα παιδικός και εκτός κλίματος. Πάντως σε κάποιον που άρεσε το Society, σίγουρα θα γουστάρει και αυτό. Γενικά ρολάρει όμορφα. Το εξώφυλλο της συγκεντρωτικής έκδοσης του 2014 Μια παρατήρηση: ο αρχηγός των βρικολάκων είναι συλλέκτης πινάκων και σε ένα σκίτσο φαίνεται ότι κατέχει και έναν εκ των τεσσάρων πινάκων της "κραυγής" του Νορβηγού Μουνχ. Αυτό προφανώς και είναι λάθος ιστορικά και ο σκιτσογράφος δεν το πολύ έψαξε μιας και η ιστορία λαμβάνει χώρα το 1891, δηλαδή 2 χρόνια πριν πρώτο-εμφανιστεί αυτός ο πίνακας (1893). Και ας υπάρχουν κάποιοι εδώ μέσα που μας περιπαίζουν για την παρατηρητικότητά μας.

Το χουμε πει, είμαι Holmes enthusiast και όταν βλέπω το όνομα πέφτω με τα μούτρα. Εδώ συνέβη το ίδιο. Λέω BD+Sherlock Holmes συνδυασμός που σκοτώνει. Τελικά δεν έγινε ακριβώς έτσι γιατί αν ένα πράγμα δεν θα μπορούσε να μπει στο σύμπαν του μεγαλύτερου ντετέκτιβ που περπάτησε ποτέ στην λογοτεχνική γη, είναι το υπερφυσικό. Εκ φύσεως ο Doyle είχε αρνηθεί το οποιοδήποτε στοιχείο στις ιστορίες του που δεν συνάδει με την στεγνή και σκληρή λογική που λειτουργεί, ή θα έπρεπε να λειτουργεί, το σύμπαν. Ακόμα και σε ιστορίες όπως "Το σκυλί των Μπάσκερβιλ" ή "Οι πέντε ναπολέοντες" που στην αρχή έδινε την εντύπωση πως υπάρχουν όντα/καταστάσεις που δεν εξηγούνται με τους νόμους της επιστήμης, ήταν μόνο και μόνο για επιστρέψει στα μισά των ιστοριών και με ένα ηχηρό χαστούκι να σου πει πως όλα γίνονται από τον άνθρωπο και την φαντασία του. Ναι καλά καταλάβατε, η σειρά "Sherlock Holmes Society" έχει μέσα κυρίαρχο το υπερφυσικό στοιχείο όπως και όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ του ίδιου σεναριογράφου. Εκεί με ξένισε γιατί σε κάποιους ίσως να αρέσει, σε μένα δίνει την εντύπωση πως ακυρώνει το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της ορίτζιναλ δουλειάς ότι η λογική πάνω απ'όλα και η σύμπτωση στο σύμπαν δεν υφίστανται. Παρόλα αυτά για κάποιο λόγο που δεν μπορούσα να εξηγήσω με κράτησε έντονα να το διαβάσω παρόλο την απέχθεια μου για την μείξη, οπότε κέρδισε σίγουρα την ευκαιρία του να παρουσιασθεί εδώ. Αν με κατάφερε, σίγουρα άλλοι θα το γουστάρουν πολύ. Αν έχει ένα μεγάλο αρνητικό, αυτό δεν είναι η αλλαγή σκιτσογράφων σαν τα πουκάμισα και η μείξη όλου του βικτωριανού τρόμου απλά και μόνο επειδή ταιριάζει στην εποχή [1870-1900, 30ετία που γράφτηκε η καλύτερη λογοτεχνία τρόμου] αλλά ότι ξεγύμνωσε τον Χολμς από το στοιχείο που τον έκανε αυτό που είναι, δηλαδή την επαγωγική μέθοδο. Ελάχιστες φορές στις 220 σελίδες της δουλειάς αυτής βλέπουμε το πασίγνωστο deductive reasoning και είναι μέγα φάουλ γιατί στο μείγμα θα έπρεπε να κρατάει ένα 50% και όχι ένα 10% και το υπόλοιπο να αναλώνεται σε αμφισβητούμενο character development. Φευ. Στα της υπόθεσης τώρα γιατί ξεκινήσαμε λίγο ανάποδα. Ο Χολμς θεωρείται νεκρός μετά την σύγκρουση του με τον Μοριάρτι στους καταρράκτες του Ράιχενμπαχ στην Ελβετία το 1891. Μέχρι εκεί όλα καλά όλα ανθηρά με υλικό απευθείας από την καλύτερη περίοδο της πένας του Ντόιλ. Μετά από απουσία τριών και κάτι ετών όπου ταξιδεύει σε όλη την γη και συμμετέχει σε πάσης φύσεως περιπέτειες, το 1894 ο Χολμς κάνει την επανεμφάνιση του στο Λονδίνο επίσημα και ξεκινά να λειτουργεί πάλι την περσόνα του καλύτερου ντετέκτιβ της γηραιάς Αλβιώνας έχοντας δίπλα του το καλύτερο κολαούζο, τον δόκτορα Γουάτσον. Η ιστορία ξεκινά με την σύλληψη μετά φόνου, όπως φαίνεται, του διαβόητου Τζακ του αντεροβγάλτη (όπου ο Χολμς αμφισβητεί το γεγονός ότι ήταν όντως αυτός και τον θεωρεί imitator). Ξαφνικά εμφανίζεται ο αδερφός του Μάικροφτ και του ζητά βοήθεια για ένα κατεπείγον ζήτημα που έχει προκύψει στην βόρεια Ιρλανδία. Δεν αργούμε να μάθουμε ότι αυτό το πρόβλημα είναι στο χωρίο Keelodge όπου έχει εξαπλωθεί μια ασθένεια που κάνει τους κατοίκους...ζόμπια! Χεχε ναι καλά διαβάσατε. Ο Σέρλοκ Χολμς παίζει σφαλιάρες με ζόμπι! Κάπου εκεί εγώ πάτησα Esc, αλλά μια το σχέδιο που μου έκατσε καλά από την αρχή, μια το ατμοσφαιρικά σκοτεινό αίσθημα που μου έδινε, το άνοιξα ξανά. Αποδείχθηκε καθόλου κακό εντός πλαισίου. Αυτό γιατί η ιστορία είναι καλοστημένη και το σχέδιο στα μεγάλα πάνελ αριστουργηματικό. Υπό άλλες συνθήκες και με οποιοδήποτε άλλο χαρακτήρα θα ήταν ένα πολύ καλό κόμικ. Τώρα είναι ένα καλό κόμικ με λάθος επιλογή πρωταγωνιστών. Πάντως χρησιμοποιεί σχετικά ικανοποιητικά διάφορα στοιχεία, από μυστικές σέκτες μέχρι steampunk τεχνολογία. Guest star ο πασίγνωστος διπολικός ήρωας του Στίβενσον. Στον τίτλο γράφω various. Αυτό γιατί η σειρά ολοκληρώθηκε σε 4 τεύχη και κάθε τεύχος είχε τον δικό του σχεδιαστή. Ηταν περίεργος ο Cordurie και δεν ταίριαζε με κανένα; Δεν το ξέρω. Αλλά όπως και να χει είναι πολύ κακή επιλογή να μην έχεις συνέχεια, και ας μοιάζουν τα σχέδια και των τεσσάρων μέσες άκρες. Η σειρά κυκλοφόρησε από την Soleil Productions την διετία 2015-2016 όπως αναγράφεται παρακάτω και ανήκει στο imprint της "1800" που μαζεύει κόμικ τέτοιας θεματολογίας και χρονολογίας. Στα συν ο χρωματισμός από τον Jean Bastide, άψογος. 1. Sherlock Holmes Society: L'Affaire Keelodge [sylvain Cordurie, Stephane Bervas] 5/2015 2. Sherlock Holmes Society: Noires sont leurs ames [sylvain Cordurie, Eduard Torrents] 8/2015 3. Sherlock Holmes Society: In Nomine Dei [sylvain Cordurie, Alessandro Nespolino] 9/2015 4. Sherlock Holmes Society: Contamination [sylvain Cordurie, Ronan Toulhoat] 1/2016 Τα steampunk/fantasy εξώφυλλα όλα από τον Ronan Toulhoat: Bedetheque