Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ήταν ένα μικρό σοκ για το παραδοσιακό βιβλιόφιλο κοινό ότι η μακρά λίστα για το βραβείο Booker 2018 περιλάμβανε μεταξύ άλλων λογοτεχνικών έργων, για πρώτη φορά, και ένα graphic novel. Η Sabrina δεν κατάφερε τελικά να φτάσει μέχρι την βραχεία λίστα (το βραβείο εν τέλει κατέκτησε η Βορειο-ιρλανδή Anna Burns, με το Milkman της), παρ’ όλα αυτά πρόκειται για ένα από τα πιο επείγοντα έργα της σύγχρονης αγγλόφωνης λογοτεχνίας. (φωτογραφία της Abe Olson) Ο ίδιος ο δημιουργός, έχοντας παραδώσει το 2016 την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά με την ιδιόρρυθμη suburbia του Beverly, επιστρέφει εδώ με την ίδια θαμπάδα στα καρέ του, με την ίδια μινιμαλιστική κατατονία στα πρόσωπα των ηρώων του, αλλά σε μεγάλης έκτασης φόρμα αυτή την φορά – σε αντίθεση με την ανθολογία του Beverly. Η ιστορία ξεκινά με μια φρικτή δολοφονία που λαμβάνει χώρα σε μια αμερικανική μεγαλούπολη και η οποία αποδίδεται σε έναν τυχαίο δολοφόνο, γνώριμη ειδησεογραφικά ιστορία, η απόλυτη βία της οποίας είθισται να μην διερευνάται, να αποδίδεται ως επί το πλείστον σε μία μεμονωμένη πράξη, σε μία ψυχική παρεκτροπή. Το κενό όμως αυτό, του αποτυπώματος της ανομολόγητης βίας, έρχεται εδώ να καλύψει μία γνώριμη στο αμερικανικό κοινό ψευδοπροφητική, συνομωσιολαγνική φωνή που εκπέμπει μέσω του ραδιοφώνου της αμερικανικής ενδοχώρας. Απεγνωσμένος, βυθισμένος στην οδύνη, ο κεντρικός ήρωας αναζητά απαντήσεις. Αλλά το κενό μπορεί να καλυφθεί μονάχα με κενό. Η συνωμοσιολογική εκδοχή ότι η δολοφονία ήταν τάχα μία σκηνοθετημένη πράξη προκειμένου να περιοριστεί νομοθετικά η οπλοχρησία και η οπλοκατοχή, η διαρκής αναφορά στο θύμα ως μία συμμετέχουσα στην παραπλανητική ιστορία ηθοποιό, όλα αυτά αποστερούν τους οικείους από το πένθος, αφαιρώντας τους ουσιαστικά την δυνατότητα να είναι άνθρωποι. (Καρέ από την Sabrina του Nick Drnaso (Drawn and Quarterly, 2018) Η επιτακτική ανάγκη κατανόησης, ο πόνος, η αδυναμία του ορθού λόγου να δώσει απαντήσεις σε πράξεις εξτρεμιστικής βίας, η πανεθνική ανάγκη για ιεροκήρυκες και ψευδοπροφήτες , όλα αυτά επενεργούν στην διάσταση του πένθους, δημιουργώντας περαιτέρω ερωτήματα στον κεντρικό ήρωα. Δραματουργικά, η καταβύθιση του ήρωα στην παράνοια, η de facto μετατροπή ενός έργου με παραστατική χροιά σε λογοτεχνία πρωτοπρόσωπης αφήγησης, λειτουργούν σωρευτικά στην ενσυναίσθηση˙ το μόνο αναγκαίο συναίσθημα για την ανάγνωση του έργου. Σεναριακά, ο λόγος που παράγει ο σύγχρονος ραδιοφωνικός ψευδοπροφήτης, τα σχόλια των ανώνυμων χρηστών του διαδικτύου που παρατίθενται, η άρνηση του εαυτού εκ μέρους των ηρώων, όλα αυτά προσθέτουν το δίχως άλλο στην παράνοια, την αμφισβήτηση του ήρωα για αυτό που ζει και δευτερευόντως, την αμφισβήτηση του αναγνώστη για αυτό που διαβάζει. Εκτός των άλλων, η επιλογή του δημιουργού να θέσει ως background την αεροπορική βάση του Κολοράντο και την πέριξ αυτής πόλη, μια μικρή ετεροτοπία καθοριζόμενη από την καθημερινότητα και τους κανόνες της αμερικανικής αεροπορίας, δημιουργεί τον απαραίτητο σεναριακά χώρο για να επιδράσουν οι από ραδιοφώνου ρητορείες αμφισβήτησης και παρανοϊκής καταβύθισης στο μη πραγματικό, που στοχεύουν απευθείας στον ψυχισμό των ηρώων. Το απόλυτα μινιμαλιστικό σχέδιο, η αρμονία των διαστάσεων από καρέ σε καρέ και η χαρακτηριστική οικονομία της χρωματικής παλέτας, επιτείνουν την συναισθηματική αποστασιοποίηση των ηρώων μεταξύ τους, αλλά και από το περιβάλλον που τους περικλείει, καταδεικνύοντας την ουσιαστική βάση άρνησης της αλήθειας˙ την πρωτόλεια αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει το Κακό. Γιατί, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι αποδεικνύεται, πως αλλιώς ορίζεται η αλήθεια; Και το σχετικό link...

Ανασκόπηση 2018: Τα 10 κόμικς που έκλεψαν την καρδιά μας Μπορεί η ανάγνωση λιστών να αποτελεί για πολλούς μια απολαυστική συνήθεια, αλλά η δημιουργία τους προκαλεί πονόκεφαλο. Μάλιστα, αν η χρονιά είναι υπερβολικά καλή (ή υπερβολικά μέτρια), τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο, γιατί πρέπει να κόψεις αγαπημένες επιλογές. Φέτος, στο χώρο των κόμικς διαβάσαμε πολλές καλές ιστορίες, οπότε η επιλογή δέκα εξ’ αυτών ήταν αρκετά δύσκολη. Στο ξεκαθάρισμα βέβαια βοήθησε το γεγονός οτι η λίστα που ακολουθεί αποτελείται από κόμικς τα οποία είτε κυκλοφόρησαν σε τόμο φέτος, είτε ολοκληρώθηκαν μέσα στη χρονιά (και θα εκδοθούν σε τόμο εντός λίγων μηνών) και αυτό, γιατί δεν αντέχω να περιμένω έναν μήνα για κάθε τεύχος. Μάλιστα, φέτος ψιλοέσπασα αυτόν τον κανόνα με το Come Into Me και το σύμπαν με καταράστηκε, καθυστερώντας την ολοκλήρωση της ιστορίας αρκετούς μήνες! Επίσης, μην απορήσετε με την απουσία πολλών υπερηρωικών ιστοριών, μιας και τα ακατανόητα continuity και των δύο εκδοτικών με αναγκάζουν να επιλέγω είτε αυτοτελείς ιστορίες, είτε πολύ συγκεκριμένα runs. Κλείνοντας, στο τέλος του άρθρου θα βρείτε μια μικρή παράγραφο με εκείνα τα κόμικς που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, αλλά δεν έχω προλάβει ακόμα να διαβάσω. 10. Eternity Girl – Magdalene Visaggio, Sonny Liew Μπορεί το πείραμα της Young Animals με επικεφαλής τον Gerard Way να έχει μπει στον πάγο (προσωρινά;), αλλά πρόλαβε να μας χαρίσει μερικές αξιομνημόνευτες ιστορίες. Μια από αυτές ήταν το Eternity Girl για μια αθάνατη κοπέλα που ήθελε να αυτοκτονήσει. Ένα τριπαρισμένο ταξίδι αναζήτησης ταυτότητας που μοιάζει βγαλμένο από τις προσωπικές εμπειρίες της συγγραφέως, συνοδευόμενο από το διαρκώς πειραματιζόμενο σχέδιο του Sonny Liew που υιοθετεί διαφορετικά αισθητικά στυλ, ανάλογα την περίσταση. 9. Eternal – Ryan K Lindsay, Eric Zawadzki Το Eternal το εντόπισα χάρη στη μαγευτική δουλειά του Zawadzki στο αγαπημένο μου The Dregs. Εδώ, δεν σχεδιάζει τις περιπέτειες αστέγων, αλλά μιας κοινότητας από γυναίκες Vikings που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν έναν στρατό που προσπαθεί να τις κατακτήσει. Το ατμοσφαιρικό σχέδιο και το ποιητικό σενάριο μετατρέπουν το Eternal σε ένα ανάγνωσμα απαραίτητο για τους φίλους των Vikings, αλλά και για όσους εκτιμούν όμορφες ιστορίες 8. Wonder Woman Earth One Vol.2 – Grant Morrison, Yanick Paquette Μπορεί στην αλα Grant Morrison εκδοχή της Wonder Woman να απουσιάζουν τα περίπλοκα αφηγηματικά κόλπα του συγγραφέα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως συμβαίνει το ίδιο με τις ενδιαφέρουσες ιδέες. Ο Morrison συνεχίζει να εξετάζει διάφορες πτυχές της φιλοσοφίας των Αμαζόνων φέρνοντας την υποταγή στον σύγχρονο κόσμο, ενώ δεν ξεχνάει να ασκήσει κριτική στις πρακτικές τους, οι οποίες μπορεί να μην ασκούν σωματική βία, αλλά αγγίζουν γκρίζες ηθικά ζώνες. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η επιλογή του ανταγωνιστή, ο οποίος έχει τη μορφή του Nick Cave και χρησιμοποιεί παρόμοιες μεθόδους ελέγχου με τις Αμαζόνες. Όλα αυτά εκφράζονται ταιριαστά από την πένα του Paquette, του οποίου οι σχεδιαστικές τσαχπινιές προσφέρουν ένα ιδιαίτερο αισθητικό αποτέλεσμα. 7. Gideon Fall Vol. 1 – Jeff Lemire, Andrea Sorrentino Ο Jeff Lemire με φόντο το βρωμερό αστικό τοπίο και την φαινομενικά ήσυχη ύπαιθρο στήνει μια ιστορία μεταφυσικού τρόμου με σαφής επιρροές από το Twin Peaks. Το σενάριο μπορεί να μην μας δίνει αρκετές πληροφορίες, αλλά κάθε στροφή που παίρνει καταφέρνει να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών. Βέβαια, ο πραγματικός πρωταγωνιστής του κόμικ είναι το κινηματογραφικής αισθητικής σχέδιο του Andrea Sorrentino. 6. Judas – Jeff Loveness, Jakub Rebelka Δίνοντας βήμα σε έναν χαρακτήρα που έχει τη στάμπα του προδότη, το Judas παρουσιάζει μια γνώριμη ιστορία μεν, ρίχνοντας φως στις άγνωστες πτυχές της, δε. Αν όμως η ανατρεπτική προσέγγιση του και τα φιλοσοφικά ερωτήματα περί ελεύθερης βούλησης δεν σας συγκινήσουν, η αλάνθαστη αισθητική του Jakub Rebelka θα σας αλλάξει γνώμη με την πρώτη ματιά που θα της ρίξετε. Εν ολίγοις, αμαρτία να μην το διαβάσετε! 5. Infidel – Pornsak Pichetshote, Aaron Campbell Πολύ δυνατή χρονιά για τον τρόμο σε ταινίες, σειρές και κόμικς με το Infidel να αποτελεί το αντίστοιχο Get Out των κόμικς. Στην ιστορία πρωταγωνιστεί μια μουσουλμάνα και μια στοιχειωμένη πολυκατοικία, το φάντασμα της οποίας αποκτάει δύναμη από τον ρατσισμό που βιώνει η πρωταγωνίστρια. Η επιτυχία του Infidel κρύβεται στην ιδανική ισορροπία ανάμεσα στον τρόμο και τον κοινωνικό σχολιασμό με το σενάριο του Pornsak Pichetshote να εμβαθύνει στο ζήτημα του ρατσισμού με ικανοποιητικό τρόπο, ενώ το σχέδιο του Aaron Campbell να βοηθάει στην ατμοσφαιρική απεικόνιση των τρομακτικών συμβάντων. Απαραίτητο ανάγνωσμα της φετινής χρονιάς. 4. Alt-Life – Thomas Cadène, Joseph Falzon Μια γυναίκα και ένας άντρας δοκιμάζουν τον νέο εικονικό κόσμο, στον οποίον πρόκειται να μετακομίσει (σχεδόν) όλη η ανθρωπότητα για να αποφύγει την εξαφάνιση, λόγω της περιβαλλοντικής καταστροφής. Μέσω των σεξουαλικών ορμών τους (αρχικά τουλάχιστον), η ιστορία μας παρουσιάζει την προσαρμογή των δύο αυτών ατόμων σ’ έναν κόσμο που δεν χρειάζεται να κοπιάσεις για τίποτα (άρα και τίποτα δεν σου προσφέρει ευχαρίστηση). Ευφάνταστη πλοκή, καλογραμμένοι χαρακτήρες και ένα ιδιαίτερο σχέδιο είναι η συνταγή της επιτυχίας. Ακόμα και αν νομίζετε ότι έχετε δει πολλές ιστορίες σαν και αυτό (Matrix, Dark City κλπ), δώστε του μια ευκαιρία. 3. Judge Dredd: Under Siege – Mark Russell, Max Dunbar Το μεγάλο φετινό χιτ του Mark Russell είναι άλλο (περισσότερα σε λίγο), αλλά αυτή η ιστορία του Judge Dredd αποδεικνύεται ως μια βαθειά πολιτική ιστορία, πνευματικό sequel της αλα Russell εκδοχής των Flintstones. Ο Russell εκμεταλλεύεται τον δυστοπικό κόσμο του Judge Dredd για να μιλήσει για κοινότητες, οι οποίες προδομένες από το “Κράτος”, αυτοοργανώνονται απομονωμένες έχοντας όμως τη στάμπα των τρομοκρατών. Όταν ο ουρανοξύστης-πόλη τους δέχεται επίθεση, ο Dredd θα πάει να τους προστατέψει μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πως δεν χρειάζονται προστασία. Αφηγηματικά δεν είναι τέλεια, με το παρελθόν του “κακού” να αποκαλύπτεται με ξεδιάντροπο exposition, αλλά έχει τόσο ενδιαφέροντα κίνητρα (και ταιριαστά με τις θεματικές της ιστορίας) που εύκολα τον τοποθετούν στη λίστα με τους πιο συμπαθείς ανταγωνιστές ΕΒΕΡ! 2. Come Into Me – Lonnie Naddler & Zac Thompson, Piotr Kowalski Το 2018 με έφερε σε επαφή (κυριολεκτικά και μεταφορικά) σε ένα συγγραφικό δίδυμο, το οποίο λάτρεψα ήδη από την πρώτη τους δουλειά, το The Dregs. Για εκείνους ήταν μια τρομερή χρονιά, αφού πλέον έχουν αναλάβει τη συγγραφή των Χ-Men κόμικς, αλλά η πιο ενδιαφέρουσα φετινή δουλειά τους ήταν το αριστουργηματικό body horror, Come Into Me. Μια τεχνολογία επιτρέπει τον έλεγχο ενός μυαλού από δύο σώματα, με την ιστορία να αποτελεί μια αλληγορία για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και τη δυσκολία συνύπαρξης δύο (εγωιστικών) ατόμων. Το σχέδιο του Kowalski οπτικοποιεί υπέροχα τον κόσμο της ιστορίας, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε αν η δημιουργική ομάδα του κόμικ μοιράζεται το ίδιο μυαλό. 1. Sabrina – Nick Drnaso Το Sabrina δεν βρίσκετε στην κορυφή της φετινής λίστας επειδή είναι το μοναδικό κόμικ που προτάθηκε για Man Booker Prize. Σκαρφάλωσε στην κορυφή γιατί αποτελεί την πρώτη ιστορία που περιγράφει με τέτοιο τρόπο την εποχή της μέτα αλήθειας. Στις αρχές τις χιλιετίας, μπορούσες να διακρίνεις την αλήθεια από το ψέμα, επιλέγοντας το κατάλληλο χάπι που σου πρόσφερε ο Μορφέας. Δεκαοχτώ χρόνια μετά τα πράγματα έχουν γίνει πολύ, πολύ πιο περίπλοκα και η Sabrina είναι η πρώτη ιστορία στο χώρο της Τέχνης που παρουσιάζει το παράλογο της σύγχρονης κοινωνίας. Τα αδιάβαστα Το μεγάλο φετινό χιτ του Mark Russell που λέγαμε νωρίτερα δεν είναι άλλο από το Exit Stage Left : The Snagglepuss Chronicles, την μοντέρνα επαναπροσέγγιση του γνωστού χαρακτήρα της Hannah Barbera, η οποία με περιμένει να την διαβάσω παρέα με το περσινό Flintstones, πάλι του Russell. Μια ακόμα πολύ δυνατή σειρά που ολοκληρώθηκε φέτος είναι το Mister Miracle του Tom King, το οποίο ανυπομονώ να πιάσω στα χέρια μου (θεωρητικά σας ετοιμάζω αφιέρωμα για ολόκληρη τη βιβλιογραφία του King, αλλά δεν υπόσχομαι πως θα τα καταφέρω κιόλας). Από ανεξάρτητες εκδόσεις περιμένω το ανθολογικό Parallel Lives, το οποίο πολλοί περιγράφουν σαν επεισόδιο του Black Mirror, αλλά με μπόλικο σεξ, το Upgrade Soul, μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας για ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που θέλει να δημιουργήσει τους κλώνους του, το On A Sunbeam που ο Jeff Lemire ξεχώρισε ως μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, αλλά και το Berlin, ένα κόμικ που ξεκίνησε να εκδίδεται πριν είκοσι χρόνια και φέτος κυκλοφόρησε και το τελευταίο μέρος του. Τέλος, έχοντας μαγευτεί από το ονειρικό σχέδιο του Farel Dalrymble, έχω βάλει στο μάτι το It Will All Hurt και το Proxima Centauri. Πηγή

Sabrina: Μια ιστορία για την εποχή της μέτα-αλήθειας. Από τη γέννηση τους τα κόμικ ήταν καταραμένα να θεωρούνται πιο παιδικά, εξαιτίας της χρήσης σχεδίου. Παρά την τρομερή άνοδο των ταινιών βασισμένων σε αυτά ή (κυρίως) τις δημιουργίες ανθρώπων όπως ο Alan Moore ή ο Spiegelman, η αντίληψη αυτή δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, αλλά που και που η ζωή μας επιφυλάσσει μερικές ευχάριστες εκπλήξεις. Μια από αυτές ήταν η υποψηφιότητα του graphic novel Sabrina για το βραβείο Man Booker, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία. Η σύνοψη της ιστορίας κεντρίζει εύκολα το ενδιαφέρον, ανάμεσα στα άλλα βιβλία της λίστας (#true_story: κοντινό μου άτομο που διάβαζε τη λίστα ενθουσιάστηκε με τη σύνοψη της Sabrina, αλλά απογοητεύτηκε όταν διαπίστωσε πως πρόκειται για κόμικ, μιας και δυσκολεύεται στην ανάγνωσή τους): ένας υπάλληλος στην αεροπορία ζει μια απλή καθημερινή ζωή, με τα όποια διάφορα προβλήματα, τα οποία μπορούν να τύχουν στον καθένα μας. Ξαφνικά, ένας γνωστός του από τα παλιά έρχεται να μείνει στο σπίτι του για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί, αφού πρόσφατα η κοπέλα του εξαφανίστηκε και δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί. Όταν ένα βίντεο διαρρεύσει στο διαδίκτυο, η θλίψη της απώλειας θα δώσει τη θέση της στην παράνοια των θεωριών συνωμοσίας. O Nick Drnaso άφησε στο παρελθόν την ανθολογική μορφή της προηγούμενης δουλειάς του και επιχείρησε να αφηγηθεί μια ιστορία με αρχή μέση και τέλος. Θεωρητικά, το σενάριο θα μπορούσε να είναι γεμάτο από ανατροπές, αγωνία και μυστήριο, αλλά στις διακόσες σελίδες του graphic novel δεν θα βρείτε άλλη μια συνηθισμένη ιστορία μυστηρίου. Δεν θα βρείτε πουθενά κάποιον ντετέκτιβ ή αστυνομικό να αναζητά το δολοφόνο. Δε θα βρείτε πουθενά βίαιες απεικονίσεις δολοφονιών. Στο επίκεντρο μπαίνει το πένθος και ο τρόπος με τον οποίον αυτό εκφράζεται από τον καθένα μας. Το αγόρι της Sabrina θα κλειστεί στο σπίτι του παλιόφιλου του, ακούγοντας μια ραδιοφωνική εκπομπή για θεωρίες συνωμοσίας, ενώ η αδερφή της προσπαθεί να μοιραστεί τις σκέψεις και τα συναισθήματα της με αγνώστους. Μια διαφορετικού είδους απώλεια βιώνει και ο φίλος του αγοριού της Sabrina, τον οποίον η γυναίκα του παράτησε πρόσφατα παίρνοντας μαζί και την κόρη τους. Η καθημερινότητα όλων των κεντρικών προσώπων θα αλλάξει δραματικά, όταν δημοσιευθεί ένα βίντεο, προσδίδοντας στην ιστορία διαστάσεις τρόμου. Προσοχή όμως, ο τρόμος δεν πηγάζει από φρικιαστικές, αιματοβαμμένες εικόνες, αλλά από την σχεδόν παράλογη συμπεριφορά του κόσμου, ο οποίος αρχίζει να μελετάει εξονυχιστικά κάθε καρέ του βίντεο και να διατυπώνει διάφορες θεωρίες. Η σκέψη πως αυτή η συμπεριφορά αποτελεί τρόπο ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως -και δεν πρόκειται απλά για μια υποτιθέμενη δυστοπική κοινωνία- είναι αρκετή για να διαλύσει τη ψυχολογία του αναγνώστη και να σβήσει κάθε ελπίδα σωτήριας του ανθρώπινου είδους. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το σχέδιο του Drnaso. Απ’ τα πρόσωπα απουσιάζει κάθε ίχνος έκφρασης (εκτός από το σχεδόν μόνιμο μειδίαμα), το γύρω περιβάλλον αποτελείται από τα απολύτως απαραίτητα στοιχεία, ενώ τα πάνελ είναι τοποθετημένα με γεωμετρική ακρίβεια. Έτσι, το πλήρως ελεγχόμενο σχέδιο αφήνει την αίσθηση πως όλα όσα βλέπουμε είναι σκηνοθετημένα, σαν ένα ποστ στο ίνσταγκραμ ή σαν τον κόσμο του Truman Show. Και εκεί ακριβώς κρύβεται -για μένα τουλάχιστον- η επιτυχία του σχεδίου. Ενώ ντύνει με εικόνες μια καθημερινή ιστορία του τώρα, δίνει την εντύπωση πως απεικονίζει μια δυστοπική κοινωνία του μέλλοντος, όπου η εμμονή με την άσκηση πλήρη ελέγχου σε όλες τις πτυχές της ζωής και την εξήγηση διάφορων καταστάσεων (γιατί εξαφανίστηκε η Sabrina;) οδηγεί στην παράνοια. Παρά την καλλιτεχνική αναγνώριση που δέχτηκε, η Sabrina παραλίγο να μη δημοσιευτεί, καθώς ο Nick Drnaso τη θεωρούσε υπερβολικά καταθλιπτική. Ευτυχώς ή δυστυχώς, είχε απόλυτο δίκιο -προσωπικά δυσκολεύτηκα τρομερά να γράψω το άρθρο μόνο και μόνο επειδή έφερνα στο μυαλό μου τις θεματικές που αγγίζει η ιστορία-, αλλά σίγουρα είναι μια ιστορία που αξίζει να διαβαστεί. Σαν κάθε πραγματικό έργο τέχνης αποτελεί γροθιά στο στομάχι παρουσιάζοντας τον πάτο που έχει πιάσει η ανθρωπότητα και πολύ φοβάμαι πως θα είναι επίκαιρο ανάγνωσμα για πολλά χρόνια. Πηγή

Ενα κομικ στη λιστα των βραβειων Μπουκερ 2018 Ο Nick Drnaso είναι ο πρώτος συγγραφέας κόμικ, ο οποίος συμπεριλαμβάνεται στην πιο περίοπτη λίστα των βρετανικών γραμμάτων Η μακρά λίστα για το βραβείο Μπούκερ 2018 δημοσιεύθηκε και περιλαμβάνει και το όνομα του Νικ Ντρνάσο (Nick Drnaso) του πρώτου συγγραφέα κόμικ, ο οποίος συμπεριλαμβάνεται στην πιο περίοπτη λίστα των βρετανικών γραμμάτων. Η Sabrina όπως είναι ο τίτλος του κόμικ έχει επαινεθεί από συγγραφείς όπως η Ζέιντι Σμιθ, η οποία το θεωρεί αριστούργημα και αφορά την εξαφάνιση μιας νεαρής γυναίκας. Η εξαφάνιση της Σαμπρίνας εξετάζεται σε σχέση με την επίπτωση που έχει ο πιθανός θάνατός της στον περίγυρό της, τον αδερφό της και το φίλο της και θέτει τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας, από την ψηφιακή απομόνωση μέχρι τις θεωρίες συνωμοσίας και τη χρήση των όπλων, θέματα που οι παραδοσιακοί συγγραφείς αποφεύγουν να σχολιάσουν. Το κόμικ έχει το ρυθμό μιας ταινίας και ανοίγει ένα κουτί της Πανδώρας στη σύγχρονη εποχή. Ο συγγραφέας που ήδη έχει κερδίσει το βραβείο νέου συγγραφέα στο φεστιβάλ κόμικς Angoulême, ζει στο Σικάγο και είναι ένας από τους τρεις Αμερικανούς συγγραφείς της λίστας υποψηφίων, οι άλλοι δυο είναι οι Richard Powers και Rachel Kushner. Tα 13 βιβλία της μακράς λίστας Μπούκερ είναι τα παρακάτω: Belinda Bauer (UK) Snap (Bantam Press) Anna Burns (UK) Milkman (Faber & Faber) Nick Drnaso (USA) Sabrina (Granta Books) Esi Edugyan (Canada) Washington Black (Serpent’s Tail) Guy Gunaratne (UK) In Our Mad And Furious City (Tinder Press) Daisy Johnson (UK) Everything Under (Jonathan Cape) Rachel Kushner (USA) The Mars Room (Jonathan Cape) Sophie Mackintosh (UK) The Water Cure (Hamish Hamilton) Michael Ondaatje (Canada) Warlight (Jonathan Cape) Richard Powers (USA) The Overstory (William Heinemann) Robin Robertson (UK) The Long Take (Picador) Sally Rooney (Ireland) Normal People (Faber & Faber) Donal Ryan (Ireland) From A Low And Quiet Sea (Doubleday Ireland) Η βραχεία λίστα για το Μπούκερ θα ανακοινωθεί στις 20 Σεπτεμβρίου και ο νικητής στις 16 Οκτωβρίου. Δική μου επισήμανση: το βραβείο Booker είναι ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά βραβεία του αγγλόφωνου κόσμου, ίσως το σημαντικότερο και η παρουσία ενός κόμικ έστω και στη μακρά λίστα είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Πηγή