Αναζήτηση στην Κοινότητα

Κάποτε είχα διαβάσει ότι το χυδαίο δεν έχει θέση στην τέχνη, ακόμα κι αν χρησιμοποιείται πραγματικά ως εργαλείο και όχι ως διαφημιστικό τρικ ή κράχτης. Οι Γάλλοι διαψεύδουν το αυθαίρετο αυτό συμπέρασμα ξανά παίρνοντας ένα ακόμα κλασικό γλυκανάλατο παραμύθι, το "The Adventures of Pinocchio" του Carlo Collodi από το μακρινό 1883 και το διαστρεβλώνουν σε αριστοτεχνικά ακραίο βαθμό. Έρχεται να συμπληρώσει άλλα δύο κόμικ που με ταρακούνησαν εξίσου, το Peter Pan του Loisel και το Beautiful Darkness του Vehlmann που ομοίως βασίζονται σε κλασικές ιστορίες. Ξεχάστε ότι ξέρατε από τον Ντισνεϊκό Πινόκιο, που όπως και εγώ ήταν αυτός που μας έμαθε την ιστορία της ανθρωπόμορφης κούκλας που αποκτά λαλιά και μεγαλώνει η μύτη της όταν λέει ψέματα. Ο Winshluss θα σας πάει μια βόλτα με τον δικό του Πινόκιο, το παιδί της ανθρώπινης ανωμαλίας σε ένα κόμικ που θέτει νέα όρια στην εξερεύνηση του ακραίου στην 9η τέχνη. Λογικό συμπέρασμα είναι ότι αυτό το έργο, αν ποτέ το πάρετε, θα σπρώξει πολύ την υπομονή σας και θα τεστάρει το πόσο διατεθειμένος είναι ο καθένας να βουτήξει σε ένα σύμπαν που δεν υπάρχει ίχνος ευαισθησίας. Μην σκεφτείτε να το δώσετε σε παιδιά, το μόνο παιδικό του στοιχείο είναι ο τίτλος και μόνο. Αν και δεν συνηθίζω να κρίνω βιβλία/κόμικ από το εξώφυλλο, παραδέχομαι ότι με το που έπιασα το συγκεκριμένο στα χέρια μου το εξώφυλλο μου άφησε πάρα πολλές υποσχέσεις για ένα κόμικ γεμάτο λεπτομέρεια και την steampunk αισθητική που τόσο γουστάρω. Ήταν τόσο πετυχημένη η επιλογή της εκδοτικής Requine Marteaux (θα την δούμε στο αφιέρωμα όταν έρθει η ώρα των εκδοτών) που η Αγγλική Knockabout Comics κράτησε ακριβώς το ίδιο εξώφυλλο: Ο Winshluss πραγματικά έβγαλε στο χαρτί ότι πιο ταλαντούχο έκρυβε μέσα του και σεναριακά και σχεδιαστικά. Έχοντας στο πλευρό του τον φοβερό χρωματιστή Cizo μαζί με άλλους, παραδίδει ένα τεχνικά πανέμορφο κόμικ με πολύ προσωπικό σχέδιο και άριστη σκηνοθεσία των καρέ. Μέσα στις 184 σελίδες του χρησιμοποιεί 5-6 διαφορετικά στιλ διάταξης των πάνελ στις σελίδες, μέχρι που περιέχει δισέλιδο το οποίο διαβάζεται οριζόντια και πρέπει να στρίψεις το κόμικ. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα χρησιμοποιεί 3-4 πάνελ χωρισμένα με τις γνωστές λευκές γραμμές τα οποία όμως συμπληρώνουν την ίδια εικόνα που από αριστερά προς τα δεξιά προοδεύει χρονικά και η υπόθεση εξελίσσεται. Το σχέδιο το βλέπετε και στις εικόνες - μιλούν από μόνες τους χωρίς να χρειάζεται να πω κάτι που μάλλον θα είναι ανεπαρκές. Το κύριο σώμα του κόμικ είναι έγχρωμο χωρίς λόγια πέρα από κάποια ασπρόμαυρα κομμάτια που είναι συνήθως δισέλιδα και εμφανίζονται κάθε 20 με 30 σελίδες. Αυτά περιγράφουν την ζωή του Jiminy Cockroach, της κατσαρίδας (όχι γρύλου) που ζει στο κεφάλι του Πινόκιο και παλεύει να επιβιώσει στην σύγχρονη κοινωνία της εύρεσης εργασίας και της αποσταθεροποίησης των κατσαριδιακών σχέσεων. Ο Jiminy είναι αποτυχημένος συγγραφέας με όνειρα που ξεθώριασαν, σε μια συνεχή αναζήτηση της κάθαρσης του παράλληλα με αυτήν του Πινόκιο. Ο Πινόκιο δεν είναι μια ξύλινη μαριονέτα με μοναδικό όνειρο να γίνει άνθρωπος, ο Τζεπέτο δεν είναι ο καλοκάγαθος ξυλουργός που τον αγαπά. Ο Πινόκιο είναι ένα ρομπότ φτιαγμένο για να χρησιμοποιείται στον πόλεμο με χέρια πολυβόλα, μύτη φλογοβόλο και προγραμματισμένο να σκοτώνει, ενώ ο Τζεπέτο ένας παραδόπιστος γλοιώδης εφευρέτης που θέλει να πάει την δημιουργία του στο στρατό για να πιάσει την καλή. Παντρεμένος με μια γυναίκα που έχει πάρει όλο το αστυνομικό σώμα, κλείνει ραντεβού με τον διοικητή του στρατοπέδου για μια επίδειξη των δυνατοτήτων του "παιδιού" του. Κατά την απουσία του η γυναίκα χρησιμοποιεί τον Πινόκιο για να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές της ορέξεις, μέχρι που η μύτη του βρέθηκε σε ευαίσθητο σημείο και πυροδότησε το φλογοβόλο. Από κει ξεκινά η περιπλάνηση του μικρού ρομπότ που ψάχνει έναν σκοπό και προσπαθεί να αναγνωρίσει σε όσους συναντά ένα ειλικρινές συναίσθημα, χωρίς να δέχεται την παραμικρή συμπόνια. Παράλληλα βλέπουμε και 3-4 άλλες ιστορίες που μπλέκουν με την κύρια: Εμφανίζονται οι εφτά νάνοι που κρατούν την Χιονάτη σε καταστολή στο σπίτι τους και την βιάζουν καθημερινά, ο Τζίμινυ ο κατσαρίδας που έχει κατάθλιψη και αυτοκτονικές τάσεις, το νησί των θαυμάτων που παραπέμπει σε παιδική δουλεία και ολοκληρωτικά καθεστώτα, δύο ναρκομανείς που κλέβουν και εξαπατούν για την δόση τους (οι αντίστοιχες αλεπούδες της παιδικής ταινίας υποθέτω), ο διεστραμμένος κλόουν του νησιού, το ραδιενεργό κήτος που καταπίνει τον Τζεπέτο όταν αυτός αναζητά την χαμένη του πηγή χρημάτων ενώ ο ίδιος ο Πινόκιο γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης με τον χειρότερο τρόπο. Είναι ένα σκληρό κόμικ που δεν συγχωρεί, ενώ φτάνει στα άκρα για να εκθέσει μια ρεαλιστική εκδοχή της ιστορίας όπως πιθανά θα συνέβαινε σε μια λίγο πιο αισχρή εκδοχή της κοινωνίας που ζούμε και εμείς. Μια ιδέα μόνο πιο αισχρή, δυστυχώς για μας. Τo Pinocchio δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε τεύχη. Ο Winshluss επέλεξε να το κυκλοφορήσει ως graphic novel ολόκληρο τον Νοέμβριο του 2008, ενώ το 2011 ακολούθησε η Αγγλική βερσιόν. Μην σας βάζει σε σκέψεις το ότι δεν έχει λόγια, οι εικόνες λένε μια ιστορία ολοκληρωμένη και πολλές φορές μου έπαιρνε παραπάνω χρόνο να τις απορροφήσω από το να είχαν μπαλονάκια. Και αυτό είναι ένα μόνο μέρος της ομορφιάς του, το ότι σε "αναγκάζει" να το κάνεις δικό σου απαιτώντας την προσοχή σου από την αρχή ως το τέλος. Μια φράση που χρησιμοποιώ ούτε για πρώτη ούτε για τελευταία φορά είναι πως το Pinocchio δεν είναι ένα διασκεδαστικό κόμικ, σε καμία περίπτωση. Είναι όμως ένα σπουδαίο. όσες εικόνες και να βάλω, δεν αρκούν για να πιάσουν όλο το εύρος των δυνατοτήτων του και το πως αυτές ξεδιπλώνονται σε 184 σελίδες...