Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ralph bakshi'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Retroplaymo

    Fire and Ice (1983)

    Το Fire and Ice είναι μια animation περιπέτεια φαντασίας, σκηνοθετημένο απο τον Ralph Bakshi, ενώ οι χαρακτήρες είναι αποτέλεσμα συνεργασίας του Bakshi με τον Frank Frazetta. Υπόθεση Στο παγωμένο βασίλειο του Icepeak, η κακιά βασίλισσα Juliana και ο γιος της, Nekron, απειλούν με κύματα παγετώνων την ανθρωπότητα, η οποία αναγκάζεται να υποχωρήσει, νότια προς τον Ισημερινό. Ο Nekron στέλνει μήνυμα με μια αντιπροσωπεία στο βασίλειο του Firekeep, του οποίου ηγειται ο βασιλιάς Jarol, με σκοπό να παραδοθεί. Παράλληλα, μια άλλη ομάδα, μετά από εντολή της Juliana, εισβάλει στο κάστρο του και απαγάγει την κόρη του, Teegra. Η Teegra, καταφέρνει να αποδράσει και συνάντα, στον δρόμο για την επιστροφή στο βασίλειο της, τον Larn, ένα νεαρό πολεμιστή που είναι και ο μοναδικός επιζών, ύστερα από την καταστροφή που έπαθε το χωριό του από τους παγετώνες. Ο Larn, μαζί με την συνεργασία ενός μοναχικού και μυστηριώδους πολεμιστή, του Darkwolf, θα ξεκινήσει έναν αγώνα ώστε να σταματήσει τα σατανικά σχέδια του Nekron. Fire and Ice - Trailer Ταυτότητα ταινίας Τίτλος: Fire and Ice Χώρα Παραγωγής: Αμερική Εταιρεία παραγωγής: 20th Century Fox Έτος: 1983 Διάρκεια: 81 min. Είδος: Fantasy / Adventure Αρχική Γλώσσα: Αγγλικά Σεναριο: Gerry Conway, Roy Thomas Σκηνοθεσία: Ralph Baksi Παραγωγή: Ralph Baksi, Frank Frazetta Πρωταγωνιστές: William Ostrander (Larn), Maggie Roswell (Teegra), Steve Sandor (Darkwolf), Stephen Mendel (Nekron), Leo Gordon (Jarol), Susan Tyrrell (Juliana) Οι βασικοί χαρακτήρες Larn Teegra Darkwolf Nekron Σχετικά Link Fire and Ice Σχόλιο του γράφοντος Μονό και μόνο το όνομα του αείμνηστου Frank Frazetta, ήταν αρκετό ώστε να με τραβήξει να το δω. Το animation μπορεί να δείχνει την ηλικία του αλλά υπήρξαν και στιγμές που είπα "Τι έφτιαξε ο άνθρωπος ρε;" Τυπικό sword and sorcery σενάριο των '80s, σε επίπεδο όμως που να μην το βαριέσαι. Καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες, ειδικά την Teegra την λάτρεψα όμορφα τοπία και γενικά ένα πολύ όμορφο animation που oι fan του Frazetta θα το λατρέψουν. Προσωπική βαθμολογία: 7.5/10 [imdb=tt0085542]
  2. Ο «Fritz the Cat», η ταινία του Ralph Bakshi βασισμένη στα κόμικς του Robert Crumb που άνοιξε ένα νέο, «βρόμικο» κεφάλαιο για το κινούμενο σχέδιο, κλείνει φέτος 50 χρόνια. «Όλα ξεκίνησαν από ένα ποντίκι», συνήθιζε να λέει ο Walt Disney για την καριέρα του, αναφερόμενος φυσικά στον διάσημο Μίκι Μάους. Στην περίπτωση του Ralph Bakshi, του δημιουργού κινουμένων σχεδίων που στη δεκαετία του ’70 «μόλυνε» το αγνό και παιδικό τότε animation με βία, σεξ, ναρκωτικά και κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό, θα ταίριαζε η φράση «όλα ξεκίνησαν από έναν γάτο». Ο λόγος για τον Φριτς τον Γάτο, την ταινία που προβλήθηκε στις ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 1972, πριν 50 χρόνια, ανοίγοντας τον δρόμο για τη δημιουργία ενήλικων animation, όπως οι Simpsons, το South Park και το Rick and Morty. Η πρωτότυπη αφίσα της ταινίας Fritz the Cat με το μότo: «Δεν είμαστε ακατάλληλοι για ανηλίκους για το τίποτα, μωρό μου!» Ο Φριτς είναι ένας συνηθισμένος εικοσάρης ανθρωπόμορφος γάτος στην Νέα Υόρκη των τελών του ’60. Έχει τις ανησυχίες του, τις σεξουαλικές του ορμές και τις αντιδραστικές του ιδέες. Αναμενόμενα, ο Φριτς σε μια έκλαμψή του παρατά τις σπουδές του για να ζήσει την έντονη ζωή που τον οδηγεί σε ερωτικά όργια, κυνηγητά με μπάτσους-ανθρωπόμορφα γουρούνια, εξεγέρσεις αφροαμερικάνικων κορακιών και στα όρια ενός αναπάντεχου τέλους από νεοναζί και μηχανόβιους τρομοκράτες. Ο δημιουργός κόμικς Robert Crumb Είναι αντιληπτή η έκπληξη που προκάλεσε αυτή η ταινία το 1972. Σε μια εποχή που ηγεμόνευε η «παραμυθένια» αυτοκρατορία του Ντίσνεϊ και εν γένει η νοοτροπία για τα κινούμενα σχέδια ως Μέσου απευθυνόμενο αποκλειστικά σε παιδιά, η «εισβολή» ενήλικων θεμάτων σε αυτά απέκτησε επικριτές μα και πολλούς οπαδούς. Άλλωστε, οι ΗΠΑ του ’70 βρίσκονται στη δίνη κοινωνικοπολιτικών εξάρσεων επηρεασμένες από το κύμα των χίπηδων και τις εξεγέρσεις του 1968 κι έτσι αυτή η ταινία δεν θα μπορούσε παρά να είναι παιδί εκείνης της εποχής. Ήταν η 1η ταινία animation που πήρε τον χαρακτηρισμό «ακατάλληλης για ανηλίκους» και σήμερα θεωρείται ένα καλτ διαμάντι. Ο Φριτς, όπως και πολλοί άλλοι ζωόμορφοι ήρωες, ξεκίνησε από τις σελίδες των κόμικς για να βρεθεί στη μεγάλη οθόνη. Ο Φριτς συγκεκριμένα, από τις βρόμικες σελίδες του μεγάλου Robert Crumb, του κομίστα που θεωρείται ο γενάρχης των underground comix, ενός κινήματος ενήλικων κόμικς που κυκλοφορούσαν στους κύκλους της χίπικης κουλτούρας με θέματα γύρω από το σεξ, τα ναρκωτικά και την κοινωνική σάτιρα. Ο Crumb δημιούργησε τον Φριτς το 1959 ως μία απεικόνιση της γάτας του σε μια ιστορία κόμικ που δεν προοριζόταν για δημοσίευση. Συνέχισε μέσα στα επόμενα χρόνια να τον σχεδιάζει σε ιστορίες προς προσωπική του ανάγνωση, εξελίσσοντάς τον σε ανθρωπόμορφο γάτο με ανθρώπινες ανησυχίες. Ο δημιουργός κινουμένων σχεδίων Ralph Bakshi Μόλις το 1965 θα στείλει κόμικ του Γάτου του για δημοσίευση στο σατιρικό περιοδικό «Help!» του Harvey Kurtzman. Το τέλος της ιστορίας ήταν τόσο «σόκιν» για την εποχή που ο Kurtzman έγραψε στον δημιουργό της: «Κύριε Crumb, πιστεύουμε πως τα σκίτσα του γατούλη σας που μας στείλατε ήταν υπέροχα. Η ερώτησή μας είναι πώς θα τα τυπώσουμε χωρίς να μπούμε φυλακή». Η πορεία του αιρετικού Γάτου συνεχίστηκε σε περιοδικά και αργότερα σε αυτοεκδιδόμενα underground έντυπα με ιστορίες αμφιβόλου ηθικής που έκαναν το κοινό να τον λατρέψει. Ο Φριτς είναι ένας αντιήρωας που εξελίχθηκε ως αντίδραση στα παιδικά «κόμικς με ζωάκια» με τον Ντόναλντ Ντακ, τον Μίκι Μάους και τον Μπαγκς Μπάνι. Ο Crumb, ενώ δεν έκρυψε ποτέ την επιρροή και την συμπάθειά του προς μερικά από αυτά, κατάφερε να τα παρωδήσει και να δημιουργήσει ένα δικό του έργο που δεν είχε προηγούμενο. Απόσπασμα από το κόμικς «Fritz the Cat» του Crumb Αυτά τα κόμικς έπεσαν το 1969 στα χέρια του Ralph Bakshi. Ο Bakshi τότε ήταν ένας σχεδιαστής κινουμένων σχεδίων με δεκάχρονη πορεία στον χώρο και με έντονη επιθυμία να δημιουργήσει animation για ενήλικες. Είχε κουραστεί να σχεδιάζει παιδικές ταινίες και, όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξη του το 1971: «η εικόνα μεγάλων ανθρώπων να κάθονται σε γραφεία σχεδιάζοντας πεταλουδίτσες να πετούν πάνω από ανθισμένα λιβάδια, ενώ αμερικάνικα αεροσκάφη βομβαρδίζουν το Βιετνάμ και παιδιά παρελαύνουν στους δρόμους, είναι γελοία». Τα κόμικς του Φριτς του Γάτου του αποκάλυψαν έναν ήρωα που θα μπορούσε να φέρει στο μέσο του την επανάσταση που αποζητούσε. Σε συνάντησή του με τον Crumb, τον έπεισε για τη δημιουργία της ταινίας και ο κομίστας του δάνεισε το τετράδιο με τα σκίτσα του για έμπνευση. Τα προβλήματα όμως δεν άργησαν να εμφανιστούν. Ενώ ετοιμαζόταν η παραγωγή της ταινίας, ο Crumb αρνήθηκε να παραχωρήσει τα δικαιώματα του χαρακτήρα. O Bakshi πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα στο σπίτι του Crumb προσπαθώντας να τον πείσει και τελικά υπέγραψε το συμβόλαιο η γυναίκα του ως πληρεξούσια. Η παραγωγή της ταινίας ξεκίνησε αλλά οι σχέσεις των δυο δημιουργών ψυχράνθηκαν οριστικά. Και τα εμπόδια για τον κινηματογραφικό Φριτς δεν είχαν ακόμα τελειώσει. Oι σκηνές σεξ και βίας και η δίκαιη άρνηση του Bakshi για λογοκρισία τους, έκανε τις εταιρείες να παρατούν την παραγωγή στη μέση, ενώ αρκετοί σχεδιαστές παραιτούνταν νιώθοντας άβολα με τη «δημιουργία πορνογραφικού υλικού». Καρέ από την ταινία «Fritz the Cat» Τον Ιανουάριο του 1972 η ταινία, σε πείσμα των περιστάσεων, εμφανίζεται στα σινεμά προκαλώντας τις αναμενόμενες αντιδράσεις. Η πλοκή της βασίζεται σε τρία προϋπάρχοντα κόμικ με πολλές ατάκες και σκηνές να είναι βγαλμένες αυτούσιες από εκείνα, ενώ πιστά μεταφέρεται και το σχέδιο του Crumb. Ορισμένες όμως σεναριακές τροποποιήσεις από τα κόμικς, ειδικά ως προς την οπτική του κινηματογραφικού Φριτς κατά της ένοπλης τρομοκρατίας, πυροδότησε ακόμα περισσότερο την απέχθεια του Crumb για το τελικό έργο που το αποκάλεσε «φασιστικό». Ακόμα κι αν έλαβε κανονικά την παχυλή πληρωμή των δικαιωμάτων του, ο Crumb θα απογοητευτεί τόσο που θα σκοτώσει τον ήρωά του στο κόμικ «Fritz the Cat – Superstar», δίνοντας τέλος στο δημιούργημά του. Ο Bakshi από τη δική του πλευρά, χαρακτήρισε τον Crumb «γλοιώδη απατεώνα» και πως «θα έπρεπε να είναι ο καλύτερός μου φίλος για τον Φριτς τον Γάτο που έφτιαξα». Παρά το τέλος που του έδωσε ο Crumb, ο Φριτς θα επιστρέψει σε ακόμα μία ταινία το 1974 χωρίς τη συγκατάθεση και την εμπλοκή κανενός από τους δύο δημιουργούς, οι οποίοι και συνέχισαν να πρωτοπορούν παράλληλα ο καθένας στη δικιά του τέχνη. Τελικά, ήταν άλλος ο Φριτς του Crumb και άλλος ο Φριτς του Bakshi; Ποιος από τους δυο είναι ο «αληθινός» και ποιος ο «απατεώνας»; Ερωτήματα ανούσια, μιας και οι δυο δημιουργοί του, μαζί με τη νοοτροπία πως το κινούμενο σχέδιο μπορεί να θίξει επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα και να μιλήσει στους ενήλικες, ξεκίνησαν από αυτόν τον ταραξία γάτο. Και το σχετικό link...
  3. Αφιέρωμα: Η μεγάλη επίθεση του ενήλικου animation Από τους Simpsons μέχρι το South Park και το Family Guy, κι από εκεί στα Bojack Horseman και Rick & Morty Τα καρτούν είναι για παιδιά. Είναι δυνατόν μεγάλος άνθρωπος να κάθεσαι σπίτι και να βλέπεις μίκι μάου; Πιο παλιά μπορούσες να τα πεις κινούμενα σχέδια, τώρα μπορείς να τα πεις animated series. Αλλάζει κάτι; Εσύ συνεχίζεις να είσαι ένας ενήλικος άνθρωπος που βλέπει πολύχρωμες εικόνες στην τηλεόραση ή στο λάπτοπ. Αυτές οι πολύχρωμες εικόνες, όμως, ήταν πάντα για παιδιά; Ή μάλλον, ήταν πάντα το ίδιο να είσαι παιδί; Και, βασικά, τώρα τι είσαι; ΟΚ, ας το πάρουμε από την αρχή. Η ιστορία του αμερικάνικου animation είναι τεράστια και πλούσια, ενώ συμβάδιζε πάντα με την εξέλιξη της μαζικής κουλτούρας του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Εδώ όμως δεν θα ασχοληθούμε με αυτό το γενικό ζήτημα, αλλά θα κοιτάξουμε πιο συγκεκριμένα την εξέλιξη και το περιεχόμενο αυτού που έχουμε να μάθει να ονομάζουμε adult animation ή “καρτούν για μεγάλους”. Κατά την πρώτη και χρυσή εποχή του, από τα 30s κι έπειτα μέχρι τα 60s, το animation απευθυνόταν κατά κύριο λόγο σε γενικά ακροατήρια. Ήδη από τις αρχές του, φαινόταν να αναδύεται μια διάκριση μεταξύ της συνήθους ελαφρότητας που χαρακτήριζε τα καρτούν της Disney και της περιστασιακής σατιρικής βιαιότητας που εμφανιζόταν σ’ αυτά της Warner. Καθώς η στροφή του animation προς την τηλεόραση πραγματοποιείται στα 50s, όταν πλέον σχεδόν τα μισά αμερικάνικα νοικοκυριά αποκτούν κι από ένα κουτί, αρχίζεται να ξεκαθαρίζεται η μορφή που μέλλουν να πάρουν τα καρτούν για τον επόμενο σχεδόν μισό αιώνα. Δηλαδή, μια κατεξοχήν εμπειρία οικογενειακής κοινωνικοποίησης. Αυτό που γνωρίζουμε σαν αρχετυπική δυτική πυρηνική οικογένεια ήταν μάλλον η ιδανική φαντασίωση για το κοινό σημείο συνάντησής της μπροστά στην τηλεόραση: μαμά, μπαμπάς, παιδιά, σάββατο πρωί, καρτούνς Hanna-Barbera, διαφημίσεις. Είναι γνωστό ότι η πρώτη μεγάλη ρωγμή σ’ αυτήν τη διαδικασία ήταν οι Simpsons του Matt Groening το 1989. Στον κινηματογράφο, τα σημάδια ενηλικίωσης του animation είχαν φανεί πολύ νωρίτερα, αφού ήδη απ’ την δεκαετίες του ’60 και του ’70 αρχίζουν οι πειραματισμοί στο σοβιετικό animation, κυκλοφορεί το Fritz the Cat και οι μετέπειτα ταινίες του Ralph Bakshi, και στην Ευρώπη μεταξύ άλλων φτιάχνουν τις πρώτες τους ταινίες οι Rene Laloux και Bruno Bozzetto. Οι Simpsons όμως εισάγουν στην αμερικάνικη τηλεόραση κάτι πολύ διαφορετικό. Παίρνουν την εικόνα της καθισμένης μπροστά στην τηλεόραση οικογένειας και αντιστρέφουν το είδωλό της, δίνοντας μια εντελώς διαφορετική σημασία στο τι σημαίνει “για όλη την οικογένεια”. Αφού λοιπόν είναι για όλη την οικογένεια, ας σκύψουμε να δούμε τι είναι εν τέλει αυτή η οικογένεια. Μ’ αυτήν αφετηρία, οι Simpsons ήταν ένα animated sitcom που άλλαξε την τηλεόραση. Τα τηλεοπτικά καρτούνς δεν ήταν πια μόνο για παιδιά, μεταφέρονταν στην prime-time ζώνη τηλεθέασης και έφερναν μεγάλα κέρδη στα δίκτυα χωρίς να κοστίζουν και πάρα πολύ. Όπως δήλωσε αργότερα ο δημιουργός του Family Guy, Seth Macfarlane, “οι Simpsons ανακάλυψαν εκ νέου τον τροχό”. Ωραία λοιπόν, αφού τα καρτούνς δεν είναι πια μόνο για παιδιά, τότε για ποιους είναι; Τι είναι αυτό που κάνει πια το περιεχόμενό τους ενήλικο; Μετά την επιτυχία των Simpsons, μέσα στη δεκαετία του ’90 άρχισαν να ξεπηδούν μια σειρά από animated series που ανοίγονταν προς διάφορες κατευθύνσεις. Κάποιες από αυτές, όπως το King of the Hill, ακολούθησαν την πιο ρεαλιστική sitcom πλευρά των Simpsons, εστιάζοντας στην οικογενειακή καθημερινότητα. Οι περισσότερες όμως ακολούθησαν έναν ελαφρώς διαφορετικό δρόμο: αυτόν της animated καφρίλας ή πρόκλησης και του παρωδιακού σχολιασμού της αμερικάνικης ποπ κουλτούρας και επικαιρότητας. Αυτή είναι μια νοητή γραμμή που ξεκινάει απ’ τις αρχές του ’90 με τα Beavis & Butthead, Space Ghost Coast to Coast και The Critic, και φτάνει μέχρι τα τέλη της δεκαετίας με την εκρηκτική είσοδο σειρών όπως τα South Park, Family Guy και Futurama. Εδώ είναι που αρχίζει να ξεπηδάει ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Αφού όλα αυτά τα καρτούν δεν είναι πλέον για παιδιά αλλά για ενήλικες, τότε γιατί το ενήλικο περιεχόμενό τους μοιάζει συχνά τόσο παιδιάστικο; Ειδικά μετά τους αμέτρητους κλώνους των South Park και Family Guy (εν μέρει κι από τους ίδιους τους δημιουργούς τους), φαίνεται ότι η κατασκευή της ενήλικης απόλαυσης του animation παίρνει τον χαρακτήρα ενός ψαγμένου παλιμπαιδισμού. Άπειρες παραπομπές στην ποπ κουλτούρα με ρυθμούς πολυβόλου, meta σχολιασμός, αυτοαναφορικότητα, καφρίλα και πρόκληση μέσα από βρισίδια, βία, σεξ, χοντροκομμένα αστεία, επίθεση στην πολιτική ορθότητα. Έτσι, η ώριμη περίοδος των animated σειρών μοιάζει περισσότερο με άρνηση της σοβαροφανούς και τυπικής ενηλικίωσης, για χάρη μιας ενήλικης καθήλωσης στην εφηβεία – κι αρχίζει να δημιουργείται η εντύπωση ότι όλο το adult animation της αμερικάνικης τηλεόρασης μοιάζει με ένα γιγάντιο South Park. Όλα αυτά συμβαδίζουν και συμπαρασύρουν μια αλλαγή του τηλεοπτικού πεδίου στον τομέα του animation. To 2000, το Cartoon Network δημιουργεί το Adult Swim, μια ξεχωριστή ζώνη αφιερωμένη αποκλειστικά σε animation ενήλικου προσανατολισμού, το οποίο κινείται σε δύο κατευθύνσεις: από την μία προβάλλει επαναλήψεις σειρών που κόπηκαν πρόωρα από Fox και Warner (Family Guy, Futurama, Mission Hill, Baby Blues), κι από την άλλη δημιουργεί νέες σειρές που επεκτείνουν τα όρια και τις δυνατότητες του ενήλικου animation (Sealab 2021, Harvey Birdman, Venture Bros, Aqua Teen Hunger Force κ.ά). Παράλληλα, μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα όπως τα Fox, NBC και ABC έχουν, από τα 00s και μετά, όλο και μεγαλύτερες prime-time ζώνες για animated σειρές, ενώ προφανώς τα τελευταία χρόνια έχει μπει δυναμικά και το Netflix στο παιχνίδι. Περνώντας από την άνθιση των 90s/00s στην γιγάντωση της τελευταίας δεκαετίας, φαίνεται πως το πεδίο του ενήλικου τηλεοπτικού animation αρχίζει να ακολουθεί την πραγματική πορεία της ηλικίας του ως είδος. Αν κάνουμε μια χρονολογική ακροβασία και πούμε ότι γεννήθηκε το 1989 με τους Simpsons, τότε η μεγάλη επιτυχία του στις αρχές και τα μέσα του 2000 αντιστοιχεί μάλλον στην προεφηβεία και την εφηβεία του, όπου μπαίνει στον “κόσμο των μεγάλων” αρνούμενο να εγκαταλείψει την ανωριμότητά του. Καθώς περνάει ο καιρός, η πραγματική ενηλικίωση αρχίζει να έρχεται με σειρές όπως τα Archer και Boondocks στα τέλη των 00s, για να φτάσουμε τα τελευταία χρόνια σε καταπληκτικά φαινόμενα όπως το Bojack Horseman, το Rick & Morty και η τελευταία σεζόν του Samurai Jack, δηλαδή σειρές που διατηρούν την ζωντάνια, τον παραλογισμό, την αυτοαναφορικότητα, δείχνοντας παράλληλα μια ωριμότητα και ένα συναισθηματικό ή υπαρξιακό βάθος που απουσίαζε από πάρα πολλούς προκατόχους τους. Αυτό που εντυπωσιάζει, ειδικά στην περίπτωση εξαιρετικών και πρόσφατων animated sitcoms όπως τα Bojack Horseman και Rick & Morty, είναι ότι το επίπεδο της φιλοδοξίας για το πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει ένα τηλεοπτικό καρτούν έχει ανέβει σημαντικά. Παρ’ όλα αυτά, η κωμωδία συνεχίζει να θεωρείται το πιο πρόσφορο έδαφος για να ανθίσει αυτό το βάθος. Από τις 135 animated σειρές που έχουν προβληθεί από το 1990 μέχρι σήμερα, το 93% είναι κωμωδίες – με την συντριπτική πλειοψηφία αυτών να είναι sitcoms. Τι έχει καταφέρει με τα χρόνια αυτή η ενήλικη εκδοχή των καρτούν; Καθώς το μεγαλύτερο μέρος του κοινού τους ενηλικιώθηκε μαζί με το ίδιο το είδος, βλέπουμε ότι το ενήλικο animation τοποθετείται μέσα σε μια αντίφαση: απ’ την μία έχεις έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο δύσκολος και περίπλοκος, κι αυτό αντανακλάται ακόμα και στα καρτούνς που βλέπεις, ενώ από την άλλη νιώθεις και μια ασφάλεια μέσα στην κινούμενες εικόνες, μια νοσταλγία για τον τρόπο που μεγάλωσες, άσε που στα καρτούνς δεν υπάρχουν πραγματικές συνέπειες. Ίσως αυτή είναι εν τέλει η σκληρή και αδιάκριτη γοητεία που έχουν πια τα ενήλικα animation, ένας ιδιαίτερος ποπ κυνισμός για τον 21ο αιώνα. Το να θες να κάτσεις όλη μέρα στο σπίτι και να βλέπεις καρτούνς. Αλλά δεν είναι πια Σάββατο πρωί, και τα καρτούνς αυτά σου θυμίζουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή σ’ αυτόν τον αθώο κόσμο. Άσε που υποψιάζεσαι ότι μπορεί ποτέ να μην υπήρξε αθώος. Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.