Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'oneman'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Αντιγράφω ένα ενδιαφέρον άρθρο που αλίευσα στο oneman.gr από την Ιωσηφίνα Γριβέα Εντύπωση τεράστια μου έκανε το 9. Με αφορμή τα 90ά γενέθλια του διασημότερου ποντικιού στην ιστορία, το PopCode έφτιαξε τον μοναδικό trivia guide που θα χρειαστείς ποτέ για τον Mickey Mouse. «Εύχομαι μόνο να μην ξεχάσουμε ένα πράγμα - ότι όλα ξεκίνησαν από ένα ποντίκι». Αντίθετα με τις πολλές ψεύτικες δηλώσεις που κυκλοφορούν στο Ίντερνετ για λογαριασμό του Walt Disney η παραπάνω αυθεντική φράση συνοψίζει την αδυναμία, τη φροντίδα και την αγνή αγάπη του δημιουργού σε ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα της παγκόσμιας ποπ κουλτούρας. Σύμβολο ανεξαρτησίας για τον ίδιον και ελπίδας για τον θεατή, η επίδραση του Mickey δεν είναι μετρήσιμη. Αυτά που μπορούμε να μετρήσουμε είναι τα απαραίτητα fun facts από την ιστορία του δημοφιλέστερου τρωκτικού από γέννησης. TRIVIA: 1. Σύμφωνα με τον Walt Disney, η ιδέα του Mickey Mouse ήρθε στο μυαλό του κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του με τρένο από τη Νέα Υόρκη πίσω στην Καλιφόρνια. Είχε μόλις χάσει τα δικαιώματα του Oswald the Lucky Rabbit, ενός πρωτότυπου χαρακτήρα που δημιούργησε πριν τον Mickey, στη Universal. 2. Το πρώτο όνομα του Mickey ήταν Mortimer, αλλά η σύζυγός του, Lillian, τον έπεισε να τον βγάλει Mickey Mouse γιατί ήταν πιο χαριτωμένο. Το Mortimer της φαινόταν πομπώδες και αχρείαστα επιβλητικό. 3. Το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη έγινε με το ‘Steamboat Willie’ στις 18 Νοεμβρίου του 1928 στο Colony Theatre της Νέας Υόρκης. Το short θα γραφόταν στην ιστορία ως το πρώτο καρτούν που κυκλοφόρησε στις αίθουσες με συγχρονισμένο ήχο. 4. Ο τίτλος του short είναι αναφορά στη μικρού μήκους του Buster Keaton ‘Steamboat Bill, Jr.’. 5. Το ‘Steamboat Willie’ ήταν μεν το ντεμπούτο του Mickey, αλλά δεν ήταν το πρώτο του short. Είχαν προηγηθεί το ‘Plane Crazy’ και το ‘Gallopin’ Gaucho’, αλλά ο Disney δεν είχε καταφέρει να εξασφαλίσει διανομέα. Οι δύο ταινίες απέκτησαν ήχο και κυκλοφόρησαν μετά την επιτυχία του ‘Steamboat Willie’. 6. Τα πρώτα λόγια του ακούστηκαν το 1929 στο ‘Karnival Kid’. “Hot dogs, hot dogs!”. Έως τότε είχε μόνο σφυρίξει ή στριγγλίσει. Την ίδια χρονιά θα φορούσε και τα πασίγνωστα λευκά γάντια του για πρώτη φορά στο ‘When the Cat’s Away’. Το χρώμα τους αποφασίστηκε ώστε τα χέρια του να ξεχωρίζουν όταν ακουμπούν στο σώμα του. 7. Το χρώμα πάλι, θα ερχόταν το 1932 στο ‘Parade of the Award Nominees'. 8. Μία από τις εμπνεύσεις του Mickey ήταν ο Charlie Chaplin. Σύμφωνα με τον Disney, «θέλαμε κάτι ευχάριστο και σκεφτήκαμε ένα μικρό ποντικάκι που θα είχε λίγη από τη μελαγχολία του Chaplin - έναν μικρό φίλο που θα προσπαθούσε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε». 9. Στα 90 χρόνια ιστορίας του, μόνο 5 άνδρες έχουν δανείσει τη φωνή τους στον Mickey, με πρώτο τον ίδιο τον Walt Disney. O παραγωγός είχε δοκιμάσει ηθοποιούς, αλλά δεν είχε μείνει ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και έτσι το πήρε πάνω του. Το 1946 τον ανέλαβε ο James Macdonald, με τους Wayne Allwine, Bret Iwan και Chris Diamantopoulos να ακολουθούν. Ο δεύτερος μάλιστα, ήταν παντρεμένος μέχρι τον θάνατό του με τη Russi Taylor, τη φωνή της Minnie Mouse μέχρι και σήμερα. 10. Τα τέσσερα δάχτυλα του Mickey ήταν απόφαση κυρίως αισθητικής (ο Disney θεωρούσε ότι τα πέντε έμοιαζαν με μπανάνες!), αλλά και ταχύτητας στο animation. Walt Disney, Ub Iwerks 11. Ο συν-δημιουργός του χαρακτήρα, Ub Iwerks, έγινε γνωστός για την παραγωγή 700 σκίτσων του Mickey σε μία ημέρα. Δεν έκανε μονάχα ο ίδιος το animation των πρώτων καρτούν, αλλά το ρεκόρ του δεν έχει αγγίξει κανείς έως τώρα. 12. Το πρώτο comic strip σε εφημερίδες με τον Mickey δημοσιεύτηκε στις 13 Ιανουαρίου του 1930. Τα strips σχεδιάζονταν τις πρώτες εβδομάδες από τον Ub Iwerks. Για τους επόμενους τρεις μήνες από τον βοηθό του, Win Smith. Ο χαρακτήρας θα ερχόταν όμως τελικά στα χέρια του θρυλικού Floyd Gottfredson. Ο Gottfredson θα ζωγράφιζε τα comic strips για τα επόμενα 45 χρόνια. 13. Ο Mickey Mouse έχει εμφανιστεί σε τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες - το ‘Fantasia’ το 1940, το ‘Fun and Fancy Free’ το 1947, το ‘Who Framed Roger Rabbit’ το 1988 και το ‘Fantasia/2000’ το 2000. 14. Η πιο πρόσφατη ταινία μικρού μήκους του που φτιάχτηκε για τις αίθουσες είναι το ‘Get a Horse!’ του 2013. Συνόδευσε το ‘Frozen’, κέρδισε το βραβείο Best Animated Short στα Annie Awards - τα μεγαλύτερα βραβεία στο animation - και βρέθηκε υποψήφιο και στα Όσκαρ του 2014. Ο επικεφαλής του animation της ταινίας, Eric Goldberg, βάσισε τόσο πιστά τον σχεδιασμό του Mickey σύμφωνα με την απεικόνισή του από τα 1930s, που η Disney χρειάστηκε να επιβεβαιώνει στους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια των screenings ότι όλο το υλικό της ταινίας ήταν καινούρια παραγωγή. 15. Ο Mickey Mouse έχει εμφανιστεί σε 121 animations και featurettes στο σινεμά, με τα 118 απ’ αυτά να κυκλοφορούν μεταξύ 1928 και 1953. 16. Το διάσημο ποντίκι ονομάζεται Topolino στα ιταλικά (μτφ. μικρό ποντίκι). Ανάμεσα σε πολλές γλώσσες ονομάζεται και Micky Maus (γερμανικά), Mikki Hirri (φινλανδικά), Musse Pigg (σουδικά) και Michael Musculus (λατινικά!). 17. Το 1930 πουλήθηκε το πρώτο προϊόν Mickey με την άδεια της Disney. Ήταν ένα σχολικό σημειωματάριο. 18. Σταθμός στο merchandising του στούντιο ήταν το κλασικό ρολόι με τον Mickey από την εταιρεία Ingersoll-Waterbury. Πουλιόταν αρχικά στα $3.75 και αργότερα στα $2.95. Το ρολόι έχει επανέλθει σε διάφορες εκδοχές έκτοτε, με μια καινούρια να κυκλοφορεί με αφορμή τα 90 χρόνια του χαρακτήρα. 19. Το 1934 ο Mickey εμφανίστηκε ως γιγάντιο μπαλόνι στην παρέλαση των Ευχαριστιών στη Νέα Υόρκη. Από τότε δεν έχει λείψει ποτέ. Αντίθετα, ξεκίνησε μια Disney παράδοση στην παρέλαση, με διάφορους χαρακτήρες του στούντιο να εμφανίζονται κάθε χρονιά. 20. Για τα 50ά γενέθλιά του το 1978, ο Mickey έγινε ο πρώτος εικονογραφημένος χαρακτήρας με δικό του αστέρι στο Hollywood Walk of Fame. Παρότι η Minnie βρισκόταν στο πλευρό του από την πρώτη στιγμή στο ‘Steamboat Willie’, το δικό της αστέρι ήρθε μόλις τον Ιανουάριο του 2018. 21. Το 1932 ο Walt Disney απέκτησε ένα από τα πρώτα του Όσκαρ - ένα ειδικό βραβείο για τη δημιουργία του Mickey Mouse. 22. Ο ίδιος ο Mickey έχει βρεθεί υποψήφιος για Όσκαρ 10 φορές. Νίκησε 1 από αυτές για το ‘Lend a Paw’. Έχει επίσης βρεθεί αυτοπροσώπως στα βραβεία - το 1978 παρέα με τον Paul Williams και την Jodie Foster, το 1988 για να δώσει έναν φάκελο στον Tom ‘Μουστάκι’ Selleck και το 2003 για να παρουσιάσει βραβείο με τη Jennifer Garner. Εννοείται ότι η κατηγορία που αναλαμβάνει είναι πάντα η Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους. 23. To χάλκινο άγαλμα Partners της γλύπτριας, imagineer και animator Blaine Gibson αναπαριστά τον Disney χέρι-χέρι με τον αγαπημένο του χαρακτήρα. Για την Gibson, το υψωμένο χέρι του δημιουργού δείχνει τα θεματικά πάρκα και τους επισκέπτες τους, προτρέποντας τον Mickey να δει τι έφτιαξαν μαζί. Το πρώτο άγαλμα τοποθετήθηκε στη Disneyland του Anaheim το 1993, ενώ ακολούθησαν άλλα 4 - ένα στο Walt Disney World Resort, ένα στο Tokyo Disney Resort, ένα στη Disneyland του Παρισιού και, φυσικά, ένα στα κεντρικά του στούντιο στο Burbank. 24. Το πρώτο Mickey Mouse Club οργανώθηκε από τον Harry Woodin, έναν ιδιοκτήτη κινηματογραφικής αίθουσας στην Καλιφόρνια. Ο Woodin αφιέρωνε τα απογεύματα της Κυριακής στην προβολή των shorts του Mickey και σιγά-σιγά αποφάσισε να φτιάξει έναν παιδικό σύλλογο με επίσημο όρκο για τα μέλη του 25. Το τηλεοπτικό, πάλι, Mickey Mouse Club έκανε πρεμιέρα στις 3 Οκτωβρίου του 1955. Η εκπομπή θα κρατούσε 3 σεζόν, θα αναβίωνε στην Αμερική άλλες τρεις φορές και θα γεννούσε παρόμοια προγράμματα σε όλον τον κόσμο. Το ελληνικό Disney Club που προβλήθηκε στο MEGA από το 1993 έως το 2002 είναι ένα από αυτά. 26. Στις αμερικανικές εκλογές, υπάρχει η δυνατότητα ψήφου σε κάποιον υποψήφιο που γράφει ο ίδιος ο ψηφοφόρος στο δελτίο (write-in candidate), με σκοπό τη διαμαρτυρία. Ο Mickey είναι ο write-in υποψήφιος με τις περισσότερες ψήφους στην ιστορία. Όπως το έθεσε το 2012 και η επικεφαλής εκλογών της Effingham County, Gail Whitehead, «ο Mickey πάντα παίρνει ψήφους - αν δεν πάρει έχουμε κακές εκλογές». 27. Ο Mickey έχει γνωρίσει όλους τους Προέδρους της Αμερικής από τον Truman και μετά, με την εξαίρεση του Lyndon B. Johnson και - μέχρι στιγμής - του Donald Trump. O Barack Obama τού έχει ιδιαίτερη αδυναμία και έχει δηλώσει πως πρόκειται για τον «μοναδικό παγκόσμιο ηγέτη με μεγαλύτερα αυτιά από μένα». 28. Ο Mickey δεν πήγε στον πόλεμο, αλλά έκανε κι αυτός το χρέος του. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου, Αμερικανοί αξιωματικοί των μυστικών υπηρεσιών χρησιμοποιούσαν το όνομά του για σύνθημα. Φτιάχτηκε επίσης και ένα σκίτσο του για να ενθαρρύνει τα παιδιά να φορούν άφοβα τις μάσκες αερίων τους σε περίπτωση βομβαρδισμού. 29. Το όνομά του χρησιμοποιούταν στα 1930s και ως έκφραση απογοήτευσης όταν κάτι δεν άρεσε. Πήγαινες στο σινεμά και η ταινία ήταν μάπα; Δεν χρειαζόταν να πετάξεις ποπ κορν στην οθόνη. Μπορούσες απλά να εκφράσεις τη δυσαρέσκειά σου με την ατάκα “What! No Mickey Mouse?”. Το 1932 είχε κυκλοφορήσει και τραγούδι από τους Ben Bernie & All the Lads με τη φράση ως τίτλο. “What! No Mickey Mouse? What kind of party is this?” 30. To 1934, έξι μόλις χρόνια μετά το ντεμπούτο του, ο Mickey Mouse έγινε λήμμα της Encyclopedia Britannica. To 1935 θα λάμβανε και ένα μετάλλιο από τη League of Nations, ως πρεσβευτής καλής θελήσεως. 31. Είναι κάπως τρελό να σκεφτεί κανείς τον Mickey ως αμφιλεγόμενο. Κι όμως! Το τρωκτικό της καρδιάς μας έχει απαγορευτεί συνολικά 11 φορές. Μόνο στη Γερμανία τα προβλήματά του ξεκίνησαν το 1929 όταν κόπηκε το short ‘The Banyard Battle’ επειδή τα γερμανικά στρατιωτικά κράνη που φορούσαν οι γάτες του βίντεο θεωρήθηκαν ασέβεια. Συνεχίστηκαν στη ναζιστική Γερμανία οπότε και απαγορεύτηκε ολοσχερώς αλλά επέστρεψε λόγω λαϊκής απαίτησης, απαγορεύτηκε ξανά το 1954 στην Ανατολική Γερμανία ως «αντι-κομμουνιστικός επαναστάτης», και έμπλεξε επίσης και στους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988 όταν η Ανατολική Γερμανία διαμαρτυρήθηκε που ο Αμερικανός κολυμβητής Matt Biondi είπε το κλασικό, προσυμφωνημένο με τη Disney “I’m going to Disneyland!” όταν νίκησε (η συγκεκριμένη μαγνητοσκόπηση ακυρώθηκε και πήγε στην Ολυμπιακή Επιτροπή). Έχει επίσης απαγορευτεί για πολιτικούς λόγους στο Ιράν και στη Γιουγκοσλαβία λόγω μεγέθους που θα τρόμαζε τα παιδιά στη μεγάλη οθόνη στη Ρουμανία και από κάβες ποτών στο Σιάτλ (ε ναι!). Αντίθετα επιβίωσε στην Ιταλία του Μουσολίνι το 1938, παρότι ο δικτάτορας είχε απαγορεύσει πολλά καρτούν και αμερικανικές επιρροές. Λέγεται πως τα παιδιά του ήταν τόσο μεγάλοι φαν του Mickey που τον έπεισαν να επιτρέψει την κυκλοφορία του. 32. Υπάρχουν κρυμμένοι Mickeys παντού στη Disneyland και στο Walt Disney World. Για πολλούς φαν, η μεγαλύτερη πρόκληση των πάρκων είναι να τους ανακαλύψουν. 33. H Disney έχει τα πνευματικά δικαιώματα του Mickey Mouse, αλλά η λήξη τους θεωρητικά θα μπορούσαν να οδηγήσουν τελικώς στη συμπερίληψή του στη δημόσια περιουσία. Για να τον προστατεύσει, η Disney έχει κατοχυρώσει το εμπορικό του σήμα (trademark), που πρακτικά σημαίνει ότι θα παραμείνει δικός της, αρκεί να τον χρησιμοποιεί. Σε ποιο παράλληλο σύμπαν θα εξολόθρευε τον βράχο του το στούντιο; 34. Ο Mickey είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στον κόσμο. Περισσότερο κι από τον Άγιο Βασίλη. *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική. Πηγή: oneman.gr/pop-code
  2. Το σύμπαν της Marvel φτάνει στο τέλος του με μια σειρά που θυμίζει "Game of Thrones". Aυτό το καλοκαίρι η Marvel φτάνει στο τέλος της. Φυσικά όχι, αλλά μείνετε μαζί μας. Η μίνι σειρά “Secret Wars” που ξεκίνησε αυτό το μήνα και θα ολοκληρωθεί στα 8 τεύχη, έχει ως αποστολή αυτήν ακριβώς: Να φέρει στο τέλος του το σύμπαν της Marvel. Όπως το ξέρουμε, τουλάχιστον. Χωρίς πολλές-πολλές λεπτομέρειες, αυτό που βασικά συμβαίνει είναι ότι τα δύο κυρίαρχα σύμπαντα της Marvel συγκρούονται, καταστρέφονται, και στη θέση τους το μόνο που απομένει είναι ένας πλανήτης που πρόλαβε να φτιάξει ο Dr. Doom (μη ρωτήσεις, απλά δέξου το) φέρνοντας μαζί διάφορα υλικά από κάθε παρελθοντικό στοιχείο στην ιστορία της Marvel. Ο πλανήτης-Φρανκενστάιν του Doom έχει μορφή που παραπέμπει στο Γουέστερος, με ένα μεγάλο βασίλειο και επιμέρους περιοχές που είναι υπό τον έλεγχο διαφορετικών ‘σερίφηδων’, με ένα μεγάλος τείχος που προστατεύει από τις φρίκες που ξέμειναν απέξω. Όλα αυτά δηλαδή δεν είναι παρά μια αφορμή για να σχηματιστεί εκ του μηδενός μια εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία ο αναγνώστης θα συναντήσει ένα σωρό γνώριμες ιδέες, χαρακτήρες και ιστορίες του παρελθόντος, σαν ξεχωριστά βασίλεια το ένα δίπλα στο άλλο. Οι X-Men του ‘92. O Apocalypse. Το House of M. (Και δεν ξέρω αν φαίνεται καθόλου ότι από Marvel διαβάζω X-Men κατά 70%!) Οι Thor σαν εναλλακτική Night ’s Watch που επανδρώνουν το τείχος/SHIELD και προστατεύουν το Γουέστερος, δηλαδή το βασίλειο του Doom, από τα Marvel Zombies και από τη στρατιά του Ultron. Πάντα αυτού του τύπου οι ιστορίες έχουν ενδιαφέρον για τον αναγνώστη που έχει αφιερώσει χρόνο σε αυτούς τους ήρωες και αυτά τα σύμπαντα. Το να βλέπεις γνώριμους χαρακτήρες σε μια διαφορετική κάθε φορά κατάσταση δε θα γίνει ποτέ βαρετό. Ειδικά αν, όπως έξυπνα σκέφτηκε εδώ η Marvel, επρόκειτο οι ρόλοι αυτοί τη φορά να είναι δανεισμένοι από τη μεγαλύτερη σειρά του πλανήτη. Α, και ναι, επίσης ό,τι βλέπουμε αυτή τη φορά ‘μετράει’. Δεν είναι what if δηλαδή, αλλά το status των κόμικς της Marvel όντως θα αλλάξει μετά από αυτή την ιστορία. Το μεγάλο πρόβλημα της υπόθεσης είναι πως ο casual αναγνώστης θα ανοίξει το πρώτο τεύχος και θα καραφλιάσει: Σε μια απολύτως λάθος στρατηγική κίνηση, η Marvel κι ο σεναριογράφος Τζόναθαν Χίκμαν επέλεξαν να ανοίξουν το “Secret Wars” με τον επίλογο των όσων συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια κι οδήγησαν εδώ. Βλέπουμε τις τελευταίες στιγμές του σύμπαντος και προσπάθειες των ηρώων να το σώσουν. ΟΚ, τίποτα δε βγάζει νόημα αν δε διάβαζες προσεκτικά Avengers και 2-3 ακόμα τίτλους τα τελευταία χρόνια, αλλά το υπόσχομαι, από το 2ο τεύχος όλα φτιάχνουν. Το σύμπαν καταστρέφεται στο τέλος του 1ου, άρα μικρό το μπλέξιμο, μικρό το κακό. Το 2ο τεύχος, που θα έπρεπε να είναι 1ο, ανοίγει με -ουσιαστικά- ένα εκτεταμένο tour στις διάφορες τοποθεσίας του νέου Γουεστερικού σύμπαντος της Marvel. Ο Thor στην πρώτη του μέρα στη δουλειά ως μέλος της Night ’s Watch/Ασπίδας, μαθαίνει τα κατατόπια από τον ανώτερό του, ο οποίος τον ξεναγεί στα διάφορα βασίλεια. Η προς το παρόν στοιχειώδης πλοκή μας οδηγεί στο βασίλειο του Sinister ο οποίος εκτός πάρα πολύ ύφος, κατηγορείται και για ένα έγκλημα, δηλαδή ανυπακοή στον βασιλιά/Θεό Doom. Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να μάθουμε τους κανόνες της νέας αυτής Doom-όσφαιρας. Τη δομή της. Τις επιμέρους περιοχές και το πώς ελέγχονται από διαφορετικούς τύπου σερίφηδες, αλλά πάντα υπό τον έλεγχο του Doom. Όποιος σκεφτεί έστω να τον προδόσει, έχει την χειρότερη ποινή: Ρίχνεται έξω από το τείχος, εκεί όπου καραδοκούν οι εφιάλτες. Εκτός του επιβλητικού Doom, φανταστικά σχεδιασμένου από τον Εσάντ Ριμπίκ (που κάνει τους ήρωες της ιστορίας να μοιάζουν σα να έχει ο καθένας το δικό του ηρωικό πορτρέτο αντί απλώς καρέ που λένε μια ιστορία), έχει πλάκα να βλέπουμε τι θέση έχει ο κάθε γνώριμος χαρακτήρας εδώ. Ποιοι είναι σύμβουλοι του Doom, ποιοι εχθροί, ποιοι έχουν ο καθένας το τσιφλίκι του, κλπ. (Ο ‘ρόλος’ ειδικά του Galactus σε αυτό το σύμπαν είναι κάτι το εντυπωσιακά όμορφο, και ταυτόχρονα ίσως η πιο προφανής παραπομπή στους τίτλους αρχής -και το χάρτη- του “Game of Thrones”.) Σύντομα αρχίζεις να συνηθίζεις τη νέα πραγματικότητα και να αναρωτιέσαι τι άλλο παιχνιδιάρικο βασίλειο θα βρεις παρακάτω. Είναι κάπου το 2099; Τι κάνουν οι Avengers; Πού είναι (ποιος! είναι) ο Spider-Man; Τι συμβαίνει με το Μανχάταν; Υπάρχει Planet Hulk; Στο τέλους του 2ου τεύχους έχουμε έναν χάρτη του νέου κόσμου με όλες τις περιοχές - για πολλές από τις οποίες θα εκδοθούν μάλιστα ξεχωριστές μίνι σειρές ή one-shots που θα τις εξερευνούν, μια ιδανική συγκυρία για τη Marvel ώστε να μπορέσει να εκμεταλλευτεί απολύτως τη νοσταλγία των αναγνωστών για παλιότερα σουξέ της, εκδίδοντας εναλλακτικές εκδοχές τους. Φυσικά όλα θα αρχίσουν να κινδυνεύουν επειδή πάντα σε αυτές τις ιστορίες ‘ψεύτικης πραγματικότητας’ η πρόχειρα ραμμένη νέα πραγματικότητα θα αρχίσει γρήγορα να λύνεται και να καταρρέει. Τέτοιου είδους περιπέτειες αποτελούν τρανή παράδοση των κόμικς. Η ίδια η Marvel τις έχει δοκιμάσει πολλές φορές, από το “House of M” μέχρι το πρόσφατο “Age of X”. Ακόμα, η ιδέα (και ο τίτλος) του event αποτελούν μετεξέλιξη του κλασικού, ομώνυμου “Secret Wars” πάλι της Marvel από το 1984, όταν οι μεγαλύτεροι ήρωες της Γης μαζεύτηκαν σε ένα μέρος εκτός πλανήτη ώστε να παλέψουν μεταξύ τους. Πιο απλές εποχές, πιο απλές ιστορίες. Ή και όχι, βέβαια. Διότι τα σύμπαντα που συγκρούονται αφήνοντας στη θέση τους κάτι νέο είναι επίσης γνωστό trope, με προεξέχουσα τέτοια ιστορία το κλασικό “Crisis on Infinite Earths” της DC, επίσης από τα μέσα των ’80ς. Πέρα από την αναγνωστική χαρά του να βλέπεις όλους τους ήρωες στην ίδια ιστορία παλεύοντας όλοι εναντίον όλων, αυτές οι τύπου Crisis ιστορίες δίνουν στις εταιρείες τη δυνατότητα να κάνουν μια γενική καθαριότητα στο σπίτι τους. Η Marvel είχε μπόλικα παράλληλα σύμπαντα, εκ των οποίων τα δύο κυρίαρχα συν το μεγαλύτερο πλέον όλων, δηλαδή το κινηματογραφικό. Υπήρχε η ανάγκη να καθαρίσει λίγο το οποίο και να εναρμονιστούν τα πάντα μεταξύ τους, ώστε ο περιστασιακός αναγνώστης που ήρθε ας πούμε από τις ταινίες, να μη χρειάζεται να αναρωτιέται ποια από τις 17 εκδοχές του ήρωα που μπορεί να βρει, είναι η συμβατή με αυτά που γνωρίζει. Το “Secret Wars” λοιπόν τερματίζει τη μπουρδουκλωμένη Marvel του 2015, στήνει ένα απολαυστικό “Game of Thrones” παιχνίδι ρόλων, και στο τέλος αυτής της ευθείας κρύβεται ένας ορίζοντας όπου τα πάντα είναι σε μεγαλύτερη αρμονία. Όπου η Marvel θα μπορεί, για το νέο, ενιαίο της σύμπαν που θα προκύπψει, να κρατήσει αυτά που θέλει, και όπως τα θέλει. Εκείνον τον Wolverine, αυτούς τους X-Men, ετούτο τον Spider-Man, τους Guardians of the Galaxy κλπ. Όλα θα γίνουν πιο απλά μέχρι, φυσικά, να μπλέξουν πάλι. Επειδή… well, την ιστορία με το βάτραχο και το σκορπιό την ξέρουμε όλοι. Οι εταιρείες κόμικς είναι ο σκορπιός και αυτή είναι η φύση τους. Δώστους ένα καθαρό πεδίο και θα καταφέρουν μέσα σε λίγα χρόνια να μπλέξουν ξανά τα πάντα σε κόμπο. Αλλά αυτό θα αργήσει - για τώρα, το “Secret Wars” προσφέρει μια ωραία εναλλακτικής πραγματικότητας ιστορία, μέσα από πρόσωπα και σκηνικά γνώριμα αλλά και τελείως αλλοιωμένα. Και, ταυτόχρονα, τη δυνατότητα στους αναγνώστες να μπορέσουν μετά με καθαρό κεφάλι να δοκιμάσουν ό,τι τους φαίνεται ενδιαφέρον από τις νέες σειρές. Δεν ξέρω ποιος χαρακτήρας θα θριαμβεύσει σε αυτό το “Game of Thrones” (ή στο κανονικό), αλλά ο νικητής θα είναι η Marvel - ακόμα και σε εκείνη την ιστορία που το σύμπαν της καταστρέφεται. Και το σχετικό link...
  3. Το “Here” του Ρίτσαρντ Μαγκουάιρ συνδέει εποχές, αιώνες, πολιτισμούς, παρελθόν και μέλλον δίχως ποτέ να κουνήσει το κάδρο του. Kάποιες φορές ένα concept μπορεί να αρκεί. Ο Ρίτσαρντ Μαγκουάιρ (συνεργάτης του New Yorker, φυσικά) εξέδωσε το 1989 ένα στριπάκι 6 μόλις σελίδων που άλλαξε τα κόμικς για πάντα. Δεν το λέω εγώ, το λέει ο Κρις Γουέρ: “Με αυτές τις 6 σελίδες το 1989, ο Μαγκουάιρ εισήγαγε ένα νέο τρόπο να φτιάχνεις ένα κόμικ”. Όταν αυτά τα λόγια προέρχονται από τον σπουδαιότερη καλλιτέχνη του μέσου, τότε φέρουν μια κάποια βαρύτητα. Tι ήταν εκείνο το θρυλικό εξασέλιδο; Τίποτα άλλο παρά μια από τις βαθύτερες ιδέες που έχουν αποτυπωθεί ποτέ στο χαρτί. Πώς θα ήταν αν φανταζόμασταν έναν χώρο, μια συγκεκριμένη, μικρή, ασήμαντη γωνιά της Ύπαρξης, και εστιάζαμε το βλέμμα μας εκεί; Για πάντα; Στο σήμερα, στο αύριο, στο χθες, στην αρχή των πάντων, στο Τέλος. Στο 2014, στο 1634, στο 2120, στο 8,000,000 πΧ. Το ίδιο αυτό μέρος. Αλλά πάντοτε. Ταυτόχρονα. Το κόμικ είναι από τη φύση του ένα στατικό μέσο: Δεν υπάρχει κίνηση, δεν υπάρχει φυσική ροή, τα κενά ανάμεσα στις στατικές πόζες τα γεμίζουμε πάντα εμείς ως αναγνώστες. Η δύναμή μας ως κοινό είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δύναμη που έχουμε βλέποντας ας πούμε σινεμά. Αυτό που κοιτάμε είναι ακίνητο, και κινείται όπως και όσο θέλουμε εμείς. Ο Μαγκουάιρ λοιπόν χρησιμοποιεί αυτή την ιδέα υπέρ του έργου του. Παίρνει τη στατικότητα, παίρνει τη σύμβαση του ‘ένα σαλόνι δύο σελίδων τη φορά’ και πάνω σε αυτά τα δεδομένη στήνει μια μεγαλειώδη καταγραφή της τυχαιότητας, της Ιστορίας, και του μεγαλείου ακόμα και της μικρότερης λεπτομέρειας - όπως μια γωνιά ενός σπιτιού δίπλα στο τζάκι. 25 χρόνια μετά, ο Μαγκουάιρ ετοίμασε μια πλήρη εκδοχή του “Here”, αυτή τη φορά όχι ένα απλό στριπάκι, μα ένα βιβλίο. Ανοίγει καδράροντας ένα άδειο σαλόνι, ένα τζάκι που δεν έχει κανέναν να ζεστάνει. Και προχωρά απλώνοντας την -πάντα- στατική του αφήγηση μέσα από μικρές και μεγάλες ιστορίες, μέσα από στιγμιότυπα, μέσα από συμπτώσεις, αλλά πάντα μα πάντα, με την ‘κάμερά’ του ακίνητο σε εκείνο το ίδιο σημείο. Λίγους αιώνες πριν δεν υπάρχει δωμάτιο, δεν υπάρχει τζάκι, υπάρχει ένα δάσος. Δισεκατομμύρια χρόνια πριν υπάρχει ασχημάτιστη ουσία. Λίγα χρόνια πριν μια οικογένεια ζει στο σπίτι. Λίγες δεκαετίες πριν το σπίτι κατασκευάζεται από εργάτες. Λίγους αιώνες πριν οι ιθαγενείς Ινδιάνοι ζουν τις τελευταίες στιγμές κυριαρχίας τους. Λίγα χρόνια μετά το σπίτι καταστρέφεται, γιατί τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Λίγους αιώνες μετά… ΟΚ, δεν θα τα πω όλα. Πλοκές και χαρακτήρες, με την πιο χαλαρή δυνατή έκφρασή τους βέβαια, έρχονται και επιστρέφουν, μα κανείς δεν είναι πιο πάνω από το Σημείο. Είμαστε όλοι προσωρινές υποσημειώσεις στο σημείο του πλανήτη που κατοικούμε, μα όλοι αφήνουμε το σημάδι μας, είμαστε όλοι κομμάτι της ιστορίας. Ο Μαγκουάιρ βάζει καρέ μες στα καρέ, φτιάχνοντας σιγά σιγά τεράστιους πίνακες που απεικονίζουν ταυτόχρονα μέχρι και δεκάδες εποχές. Άνθρωποι που είναι ερωτευμένοι σε 5 διαφορετικές χρονικές στιγμές. Άνθρωποι που ενθουσιάζονται σε 3 διαφορετικές χρονικές στιγμές. Άνθρωποι που βρίσκονται σε απόγνωση σε 22 διαφορετικές χρονικές στιγμές. Όλοι σε απόσταση χρόνων, δεκαετιών, αιώνων, μα όλοι ενωμένοι. Ένα μαμούθ ξαπλώνει δίπλα σε κοπέλα στα '70s. Η απόσταση που τους χωρίζει είναι μόλις λίγα εκατοστά. “Ποιος ή τι είναι ο βασικός χαρακτήρας;” αναρωτιέται ο Κρις Γουέρ. “Είναι ο άντρας που γελάει με ένα αστείο που ακούγεται στις πρώτες σελίδες (και που πεθαίνει, στιγμές αργότερα, πριν τα μισά του βιβλίου, αφού ο αναγνώστης έχει ήδη πάει κι έρθει μέσα από εκατομμύρια χρόνια ιστορίας); Είναι το ζευγάρι ιθαγενών που ψάχνει ένα σημείο για να κάνει σεξ; Είναι η γάτα; Οι χτίστες; Οι θαμώνες του πάρτι; Η γυναίκα που κλαίει;” Όλοι και όλα σε ένα κοκτέιλ ιστορίας, εμφανίζονται, εξαφανίζονται και επανέρχονται, δίχως έγνοια για χρονική ακολουθία, γιατί ό,τι έχει ζηστεί είναι κομμάτι του ψηφιδωτού - η εμπειρία, η ενέργεια, η Ιστορία, δεν είναι ευθεία γραμμή, είναι πίνακας. "Μπορείς να πεις πως ο βασικός χαρακτήρας είναι ο χώρος του δωματίου”, καταλήγει ο Γουέρ. “Αυτό το τυχαίο κομμάτι γεωμετρίας που ο ανθρώπινος νους επέβαλε σε έναν χώρο για λόγους εστίασης, και ως ταπετσαρία στο θέατρο της ζωής του. Αλλά μπορείς να ισχυριστείς πως είναι κι ο αναγνώστης, η συνείδησή σου όπου τα πάντα είναι ενωμένα μαζί, και όπου προσπαθεί να βρει και να καταλάβει τον εαυτό του”. Το σπίτι με το οποίο ανοίγει και κλείνει το “Here” κατασκευάζεται στις αρχές του 20ου αιώνα και καταστρέφεται στις αρχές του 22ου. Οι άνθρωποι που μένουν εκεί, είναι για ακόμα λιγότερο, ένα φευγαλέο καρέ μέσα σε μια μεγάλης διάρκειας ταινία. Όμως ο χώρος υπάρχει, υπήρχε, θα υπάρχει, και ό,τι συμβαίνει εκεί θα έχει συμβεί για πάντα, ό,τι κι αν αλλάξει - και, διαμέσου της ανθρώπινης ιστορίας (την οποία το βιβλίο διατρέχει) αλλάζουν τα πάντα, μέχρι και η φυσιολογία του χώρου. Στο τέλος θυμόμαστε τα πάντα. * Το “Here” κυκλοφορεί επιτέλους σε τόμο, και μπορείς να το προμηθευτείς από εξειδικευμένα μαγαζιά κόμικς ή online. Και το σχετικό link... Το εξασέλιδο μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.