Αναζήτηση στην Κοινότητα

Rave πάρτι, μονότονα mall, μουντές μονοκατοικίες και φλεγόμενες διαφημιστικές ταμπέλες. Αυτό είναι, εν ολίγοις, το σκηνικό του Le Roi des Mouches. Θυμίζει περισσότερο κόμικ των Daniel Clowes και Charles Burns στα αμερικανικά προάστια, παρά γαλλική δημιουργία. Δεν υπάρχει κάποια ενιαία πλοκή, αλλά μέσα από τα μάτια των διαφόρων χαρακτήρων διαβάζουμε σύντομες ιστορίες, που συνδέονται σε ένα παζλ βρώμικο και βίαιο. Πρόκειται για μια τριλογία των Michel Pirus και Mezzo, που ολοκληρώθηκε μεταξύ 2005 και 2013. Το πρώτο άλμπουμ βγήκε από την Albin Michel, ενώ το δεύτερο και το τρίτο, όπως και η συγκεντρωτική έκδοση, από την Glénat. Στα αγγλικά, το κόμικ έχει κυκλοφορήσει σε τρεις εντυπωσιακούς τόμους από την Fantagraphics με τον τίτλο King of the Flies, ενώ στα ελληνικά, έχουμε δει κάποιες από τις ιστορίες στα περιοδικά Βαβέλ και mόv. Και οι τρεις τόμοι ήταν στην επίσημη λίστα του Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, ενώ ο πρώτος προτάθηκε για καλύτερη μεταφρασμένη έκδοση στα Eisner του 2010. Κεντρικός ήρωας είναι ο Eric, ο αυτοαποκαλούμενος «Βασιλιάς των Μυγών» του τίτλου, ο ορισμός του όρου wasted youth. Γύρω του, χαπακωμένοι έφηβοι, αλκοολικοί πατεράδες και ανασφαλείς μητέρες χτίζουν προσποιητές φιλίες και σχεδόν νοσηρές ερωτικές σχέσεις. Δε διστάζουν να καταφύγουν στη βία για να λύσουν τις διαφορές τους και φαίνεται ότι αδυνατούν να αγαπήσουν πραγματικά. Προσωπικά, κατατάσσω το Le Roi des Mouches στα πλέον αγαπημένα μου κόμικς. Ο Pirus έχει κάνει σπουδαία δουλειά στο σενάριο, χρησιμοποιώντας έξυπνες ιδέες για να μας παραδώσει ένα αριστουργηματικά ενοχλητικό κόμικ. Η βία, σωματική, αλλά κυρίως ψυχολογική, καταπιέζει όλους τους χαρακτήρες. Ωστόσο, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, μόνο συμπάθεια δεν προκαλούν στον αναγνώστη. Και το βαρύ, καθαρό σχέδιο του Mezzo, σε συνδυασμό με τον θαυμάσιο χρωματισμό της Ruby, αποδίδει έξοχα αυτό το αίσθημα αδιεξόδου και μιζέριας. Στον δεύτερο τόμο μάλιστα εισάγεται απρόσμενα, αλλά με απολύτως ταιριαστό τρόπο, και το μεταφυσικό στοιχείο. Όλα αυτά, συνθέτουν ένα σπάνιο κόμικ, από εκείνα που σου προσφέρουν κάθαρση, με την πρωταρχική, αριστοτέλεια σημασία της λέξης. Βαθμολογία: 9,9/10 Υ.Γ.: Μπορείτε να διαβάσετε τον πρώτο τόμο εδώ.

Ο Mezzo, κατά κόσμον Pascal Mesenburg, είναι Γάλλος κομίστας και εικονογράφος. Γεννήθηκε στο Drancy, ένα προάστιο στα βορειανατολικά του Παρισιού. Το 1978 έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών και παράλληλα με τις σπουδές του, σχεδίαζε για διάφορα φανζίν (Le Crapaud Baveux, Flag κ.ά.) και περιοδικά (L’Écho des Savanes, Playboy, Métal Aventure κ.ά.). Για ένα διάστημα, ο Mezzo παράτησε τα κόμικς και αφοσιώθηκε στη μουσική, συμμετέχοντας σε διάφορες ροκ μπάντες. Το 1988 γνωρίστηκε με τον Michel Pirus και γρήγορα δημιουργήθηκε ένα ιδιαίτερα δυναμικό δίδυμο. Ξεκίνησαν με ανθολογίες και συγκεκριμένα κάποια τεύχη του χιουμοριστικόυ Frank Margerin présente και το πρώτο άλμπουμ του ερωτικού Fripons (1990). Μεταξύ 1991 και 1993 κυκλοφόρησε από μία μικρή εκδοτική το Les Désarmés, ένα βίαιο, αλά Ταραντίνο κόμικ, που ταρακούνησε τα νερά του νουάρ και κίνησε το ενδιαφέρον της Delcourt. Έτσι, Pirus και Mezzo συνέχισαν να κινούνται στους ίδιους ρυθμούς, με τα τρία one-shot Deux Tueurs (1995), Un Monde Étrange (1996) και Mickey Mickey (1997). Η ανοδική πορεία των δύο δημιουργών συνεχίστηκε με τη σειρά Le Roi des Mouches (2005-2013), μια παράξενη, κυνική απεικόνιση της σύγχρονης κοινωνίας. Και τα τρία άλμπουμ ήταν υποψήφια για βραβεία στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ, ενώ ο πρώτος τόμος της αγγλικής έκδοσης προτάθηκε για Eisner Award. Το εν λόγω κόμικ έχει μεταφραστεί μερικώς και στα ελληνικά, για τα περιοδικά Βαβέλ και ΜΌV. Το 2014 ο Mezzo σχεδίασε, σε σενάριο του Jean-Michel Dupont, το Love in Vain, μια βραβευμένη βιογραφία του μουσικού Robert Johnson. Σήμερα, συνεχίζει να συνεργάζεται με τον Pirus, σχεδιάζοντας μικρές ιστορίες για το L’Écho des Savanes. Η υπογραφή του Mezzo ωστόσο δεν υπάρχει μόνο σε κόμικς. Έχει βγάλει μεταξοτυπίες με μουσικούς των blues, έχει βγάλει artbook, έχει κάνει εικονογραφήσεις για περιοδικά, έχει ασχοληθεί με τη διαφήμιση τσιγάρων και αυτοκινήτων, έχει φιλοτεχνήσει εξώφυλλα για βιβλία του Stephen King και του George S. Schuyler, έχει δημιουργήσει αφίσες συναυλιών, έχει σχεδιάσει εξώφυλλα μουσικών δίσκων. Και φυσικά, συνεχίζει να παίζει μπάσο με το garage rock συγκρότημα Les Minutes. Το στιλ του Mezzo είναι στυλιζαρισμένο, με λεπτή γραμμή, πολλές λεπτομέρειες και ιδιαίτερα σκοτεινή ατμόσφαιρα. Οι επιρροές του εντοπίζονται σε κλασικά ονόματα της γαλλοβελγικής σχολής σαν τον Hergé και τον Ever Meulen, αλλά κυρίως σε Αμερικανούς δημιουργούς, όπως οι Robert Crumb, Will Eisner, Chester Gould και George Herriman. Εκτός του χώρου της ένατης τέχνης, έχει επηρεαστεί από τον Orson Welles και τον Otto Dix, Γερμανό εξπρεσιονιστή ζωγράφο.

And I followed her to the station, with her suitcase in my hand, And I followed her to the station, with her suitcase in my hand. Well, it's hard to tell, it's hard to tell, when all your love's in vain, All my love's in vain. Αυτή είναι η πρώτη στροφή του Love in Vain, του τραγουδιού που δίνει τ’ όνομά του στο κόμικ αυτό. Ηχογραφημένο από τον Robert Johnson το 1939, αποτελεί ένα από τα γνωστότερα κομμάτια του και ένα από τα πλέον σημαντικά των blues. Ο Robert Johnson είναι μια εμβληματική μορφή, ένας θρυλικός bluesman και το πρώτο μέλος του γνωστού κλαμπ 27. Ο θρύλος λέει ότι έκανε συμφωνία με τον ίδιο τον διάβολο για να παίζει τόσο καλά την κιθάρα. Η επιρροή του όχι μόνο στα blues, αλλά και στη γέννηση του ροκ είναι καθοριστική. Η ζωή του καλύπτεται από πυκνή ομίχλη, αλλά τρία πράγματα είναι σίγουρα: μέθυσος, γυναικάς, σπουδαίος μουσικός. Τα δύο πρώτα τον σκότωσαν, το τρίτο του χάρισε την αθανασία. Αυτή την ταλαιπωρημένη, «διαβολική» μορφή εξερευνά το εν λόγω κόμικ των Jean-Michel Dupont (σενάριο) και Mezzo (σχέδιο), που βγήκε το 2014 από την Glénat. Έχει μεταφραστεί ήδη σε αρκετές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και στα αγγλικά, από την Faber and Faber, μια σημαντική λονδρέζικη εκδοτική βιβλίων. Το σχέδιο του Mezzo είναι εντυπωσιακό. Θυμίζει έντονα Charles Burns, αλλά διατηρεί τη γνώριμη γραμμή του Mezzo στα πρόσωπα. Αναπαράγει την ατμόσφαιρα της εποχής και καταφέρνει να σε βυθίσει σε αυτή: ακούς την ξεκούρδιστη κιθάρα στα σταυροδρόμια του Μισισίπι, τα τραγούδια των μαύρων που μαζεύουν το βαμβάκι μέσα στη ζέστη, τα βογγητά των αντρών που ξερνάνε το φθηνό ουίσκι που κατέβασαν μονοκοπανιά. Βέβαια, όλο αυτό θα ήταν αδύνατον χωρίς τον εξαιρετικό ρυθμό και την αφήγηση του Dupont. Σημειωτέον, αυτό είναι το πρώτο του κόμικ, μουσικός και κινηματογραφικός δημοσιογράφος ήταν ο κύριος. Εδώ κάνει ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, διεξάγοντας ενδελεχή έρευνα και γράφοντας απλά, αλλά όμορφα. Υπάρχουν μερικά άτομα εδώ μέσα που θα τους κάνει κλικ αυτή η παρουσίαση. Ας μην το σκεφτούν. Η αγγλόφωνη έκδοση, η οποία είναι ίδια με τη γαλλική είναι διαμάντι: μακρόστενο σχήμα, σκληρό εξώφυλο, χοντρό χαρτί και στο τέλος επτά τραγούδια του Johnson με ολοσέλιδη εικονογράφηση του Mezzo. Αξίζει να υπάρχει στις βιβλιοθήκες όσων έχουν τα blues… Βαθμολογία: 9,7/10