Αναζήτηση στην Κοινότητα

Πολλοί πιστεύουν ότι «Η ιστορία της θεραπαινίδας», το δυστοπικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Άτγουντ, που κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1985, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα αριστουργήματα του είδους, όπως το «1984» του Τζορτζ Όργουελ και ο «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος» του Άλντους Χάξλεϊ. Και πράγματι, αρκεί κάποιος να ξεκινήσει την ανάγνωση μερικών σελίδων για να συνειδητοποιήσει ότι η Καναδή συγγραφέας έχει δημιουργήσει έναν εφιαλτικό κόσμο, απ’ τον οποίο δύσκολα μπορείς να αποδράσεις. Το μυθιστόρημα της Άτγουντ έτυχε θερμής υποδοχής απ’ την πρώτη στιγμή και τιμήθηκε με πλήθος βραβείων. Στη συνέχεια, μεταφράστηκε σε δεκάδες γλώσσες, διασκευάστηκε για το θέατρο, το ραδιόφωνο, την όπερα, τον κινηματογράφο, το χοροθέατρο και γνώρισε έναν ακόμη κύκλο δημοφιλίας με την πρόσφατη μεταφορά του στη μικρή οθόνη απ’ την πλατφόρμα Hulu, η οποία βρίσκεται στην έκτη και τελευταία της σεζόν. Ένα τόσο δυνατό βιβλίο, με μια τόσο δυνατή αφήγηση κι ένα τόσο δυνατό προφητικό μήνυμα, δεν μπορεί παρά να εξάπτει το ενδιαφέρον των δημιουργών από διαφορετικά καλλιτεχνικά πεδία και να τους προκαλεί να το μεταφέρουν στο κοινό με νέα μορφή. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην Καναδή εικαστικό Ρενέ Νο. Όταν ο Καναδός εκδότης της Άτγουντ πρότεινε στη Νο τη δημιουργία ενός γκράφικ νόβελ με θέμα την «Ιστορία της θεραπαινίδας», εκείνη έπιασε αμέσως δουλειά. Έστειλε κάποια δείγματα, τα ενέκριναν, και ξεκίνησε. Επειδή τα σχέδιά της προηγήθηκαν της τηλεοπτικής σειράς, επέλεξε συνειδητά να μην παρακολουθήσει τα επεισόδια για να μην επηρεαστεί. Το ίδιο, δήλωσε σε συνέντευξή της στο The Hollywood Reporter, έκανε και με την ταινία του 1990, με πρωταγωνίστριες τη Νατάσα Ρίτσαρντσον και τη Φέι Ντάναγουεϊ. Βεβαίως, στις ασυνείδητες αναφορές της υπήρχε πάντα η δανική όπερα, που είχε δει πριν από αρκετά χρόνια, και την είχε λατρέψει. «Η ιστορία της θεραπαινίδας σε κόμικς» της Μάργκαρετ Άτγουντ σε σχέδιο και διασκευή της Ρενέ Νο, κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση Λητούς Ανδρέου. Το βιβλίο έρχεται να εμπλουτίσει την γκάμα ενός είδους, των γκράφικ νόβελ, το οποίο αναπτύσσεται διαρκώς, προσεγγίζοντας ένα αρκετά διαφορετικό κοινό από εκείνο των παραδοσιακών αναγνωστών της λογοτεχνίας. Η μεταφορά ενός κλασικού πλέον μυθιστορήματος στη μορφή του γκράφικ νόβελ δίνει την ευκαιρία σε νεότερα άτομα, αλλά και σε κάποιους πιο οκνηρούς ενδεχομένως αναγνώστες, να έρθουν σ’ επαφή μ’ ένα έργο που έχει χαρακτηριστεί ως και αριστούργημα της σύγχρονης φεμινιστικής λογοτεχνίας. Η «Τουφρέντ» Για καλή του τύχη το μυθιστόρημα έπεσε σε καλά κι επιδέξια χέρια, γεγονός που επιβεβαιώθηκε απ’ την ίδια την Άτγουντ. Στο εικονογραφημένο βιβλίο παρακολουθούμε την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της θεραπαινίδας Τουφρέντ (αυτή που ανήκει στον Φρεντ), στην οποία η Δημοκρατία της Γαλαάδ έχει προσφέρει μόνο μία επιλογή: την αναπαραγωγή. Όπως αναφέρει ο εκδότης, «αν παρεκκλίνει απ’ τον σκοπό της, θα καταλήξει όπως όλοι οι αντιφρονούντες, κρεμασμένη στο Τείχος, ή θα σταλεί στις Αποικίες όπου θα βρει αργό και μαρτυρικό θάνατο. Αλλά ακόμα κι ένα απολυταρχικό καθεστώς δεν μπορεί να αφανίσει τον πόθο – ούτε της Τουφρέντ ούτε και των δύο ανδρών απ’ τους οποίους κρέμεται η μοίρα της. Έχοντας χάσει τον σύζυγο, το παιδί, την ελευθερία της, αλλά και το ίδιο της το όνομα, η Τουφρέντ γατζώνεται από τις αναμνήσεις της και τη θέλησή της να επιβιώσει». Αυτή είναι συνοπτικά η τρομερή ιστορία της θεραπαινίδας, μια ιστορία πολιτική, ανθρώπινη και απολύτως ανεπιθύμητη. Για το βιβλίο της, η Άτγουντ έχει γράψει στους New York Times ότι υπάρχουν δύο είδη αναγνωστών της μαρτυρίας της Τουφρέντ: «Το ένα είδος είναι εκείνο στο τέλος του βιβλίου, στο ακαδημαϊκό συνέδριο του μέλλοντος, όπου ο αναγνώστης είναι ελεύθερος να το διαβάσει όπως θέλει αλλά δεν δείχνει πάντα την ίδια ενσυναίσθηση, όσο τουλάχιστον θα το επιθυμούσε κάποιος – και υπάρχει ο μεμονωμένος αναγνώστης του βιβλίου την κάθε δεδομένη στιγμή. Αυτός είναι ο “πραγματικός” αναγνώστης, είναι ο Αγαπητός Αναγνώστης για τον οποίο γράφει κάθε συγγραφέας. Πολλοί απ’ αυτούς τους Αναγνώστες θα γίνουν με τη σειρά τους συγγραφείς. Έτσι ξεκινήσαμε όλοι εμείς οι συγγραφείς: διαβάζοντας. Ακούσαμε τη φωνή ενός βιβλίου να μας μιλάει». Κάπως έτσι δούλεψε και η δημιουργός κόμικς. Χρώμα και λυρισμός Το εικαστικό αποτέλεσμα της δουλειάς της Νο είναι άρτιο, εμπνευσμένο και πολύ ελκυστικό. Όπως συμβαίνει με τα καλά γκράφικ νόβελ, είναι σαν να βλέπεις το στόριμπορντ μιας σπουδαίας κινηματογραφικής ταινίας. Τα σχέδιά της αποτυπώνουν την ατμόσφαιρα του ολοκληρωτικού καθεστώτος, τη φωνή και το αδιέξοδο των καταπιεσμένων γυναικών, την υποβόσκουσα και τη φανερή βία της Δημοκρατίας της Γαλαάδ, χωρίς όμως να σοκάρουν με την κυριολεξία τους. Στις εικόνες υπάρχουν ποίηση, χρώμα και λυρισμός. Ο τόμος είναι ένα κομψοτέχνημα, που δίνει μεγάλη σημασία στη λεπτομέρεια. «Νομίζω ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους επιλέχθηκα ως καλλιτέχνις ήταν το μη κυριολεκτικό στυλ της αφήγησής μου», είπε στη συνέντευξή της στον Γκράμι Μακμίλαν η Νο, «καθώς και το ενδιαφέρον μου για την απεικόνιση των σκέψεων και των συναισθημάτων των χαρακτήρων. Μου αρέσουν πολύ οι ήσυχες, στοχαστικές στιγμές μιας ιστορίας – υπάρχουν πολλές ευκαιρίες εκεί ώστε να μεταδοθεί η ψυχική κατάσταση των χαρακτήρων μέσω οπτικών ερεθισμάτων, τόσο φανερών όσο και ανεπαίσθητων». Το ανοιχτό τέλος του μυθιστορήματος έχει εικονογραφηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και πιο συγκεκριμένα με τη φράση «υπάρχουν ερωτήσεις;». Η αλήθεια είναι ότι οι δυστοπικές αφηγήσεις δημιουργούν πολλά ερωτήματα, κυρίως σχετικά με την αποφυγή τους. Σε αυτό ακριβώς οφείλεται διαχρονικά και η μεγάλη τους δύναμη. Και το σχετικό link...

Σταματήστε ότι κάνετε και δείτε όλοι το Batman & Bill Το ντοκιμαντέρ Batman & Bill δείχνει τον αγώνα του βιογράφου του Marc Tyler Nobleman να αναγνωριστεί ο Μπίλ Φίνγκερ ως συνδημιουργός του Batman και άλλων σχετικών χαρακτήρων. Κυκλοφόρησε περίπου ένα μήνα πριν στο Hulu και αξίζει την προσοχή όλων όσων ενδιαφέρονται για τον Batman και τις ιστορίες πίσω από τα comics γενικότερα. Το ντοκιμαντέρ εστιάζει στον Nobleman, στην έρευνά του για το βιβλίο του Bill the Boy Wonder: The Secret Co-Creator of Batman, ο οποίος έχει κάνει το ίδιο -αλλά με λιγότερη επιτυχία- για τους δημιουργούς του Superman με το Boys of Steel: The Creators of Superman. Μέσα από αυτό μάθαμε αρκετά στοιχεία για τη ζωή του δημιουργού, η οποία δεν ήταν πολύ ευχάριστη. Δεν μπορούμε να κρύψουμε ότι η όλη ιστορία είναι πολύ συγκινητική, μιας και ο Φίνκερ δεν πήρε ποτέ τα εύσημα που του αναλογούσαν ενώ έζησε και πέθανε φτωχός. Ο γιος του προσπάθησε επίσης το ίδιο ανεπιτυχώς, και επίσης πέθανε χωρίς να δει το όνομα του πατέρα του εκεί που του άξιζε, ενώ όλοι γνωρίζανε την αλήθεια για τη συμβολή του. Τελικά ο Nobleman καταφέρνει και βρίσκει την εγγονή του συγγραφέα η οποία το 2014 κατάφερε μέσω κάποιου διακανονισμού να μπει το όνομα του Φίνγκερ ως συνδημιουργός του Batman. Πρώτη φορά λοιπόν μετά από 75 χρόνια (!) το όνομα του Φίνγκερ εμφανίζεται στο Detective Comics (Vol. 2) #27 και από τότε σταθερά, ξεκινώντας από το Batman and Robin Eternal #3 και Batman: Arkham Knight Genesis #3. Το 2016 το όνομά του εμφανίστηκε επίσης στο Batman V Superman: Dawn of Justice και τη δεύτερη σεζόν του Gotham. Είναι πραγματικά μία σπουδαία νίκη, γιατί οι δημιουργοί, αν και τους δίνονται τα εύσημα, δεν παίρνουν τίποτα από το παραδάκι, και η αξία του Batman είναι πρακτικά τεράστια. Ακόμα χειρότερα, πολλές φορές χάνουν σε δικαστικές διαμάχες, αν δεν δεχτούν κάποιο συμβιβασμό. Αυτό συμβαίνει γιατί οι συνθήκες εργασίας τότε ήταν κάπως περίεργες, μιας και ήταν κάτι καινούριο. Αργότερα οι δημιουργοί πονηρεύτηκαν, αλλά και πάλι πήρε αρκετό καιρό μέχρι να παίρνουν και αυτοί το κατιτίς τους. Η περίπτωση του Φίνγκερ είναι ακόμα πιο ιδιαίτερη, μιας και ο ίδιος δεν είχε την οικονομική άνεση να το παλέψει εν ζωή, ούτε έμαθε ποτέ το ότι οι απόγονοί του εξασφαλίστηκαν (αν και δεν ξέρουμε τι περιλαμβάνει ο διακανονισμός, το θεωρούμε σίγουρο), σε αντίθεση παράδειγμα με τους δημιουργούς του Superman οι οποίοι το πάλεψαν και χάνανε συνέχεια, και τον Kirby ο οποίος δεν έζησε αρκετά για να δει το αποτέλεσμα της διαμάχης. Αν πρέπει να βρούμε κάποια αρνητικά, ένα είναι ότι είναι αρκετά μονόπλευρο, μιας και δεν παρουσιάζεται επαρκώς η άποψη του Μπόμπ Κέιν, βέβαια πρόκειται για ντοκιμαντέρ της σχέσης του Φίνγκερ με τον Batman οπότε εν μέρη δικαιολογείται. Δεύτερο και σημαντικό, ασχολείται αρκετά με την ίδια την έρευνα και όχι με την ίδια τη δουλειά του Φίνγκερ, τουλάχιστον όχι όσο θα θέλαμε, μιας και πληροφορίες για το πως εμπνεύστηκε διάφορα στοιχεία της μυθολογίας του Batman θα είχαν ενδιαφέρον, και ας μπορείς να τα βρεις στο Wikipedia. Τρίτο και μικρότερης σημασίας, μας πάει σε κάποια κομμάτια μπρος-πίσω στο χρόνο, το οποίο καταλαβαίνουμε ότι ανταποκρίνεται στο χρονολόγιο της έρευνας, αλλά δημιουργεί μια αίσθηση σαπουνόπερας που δεν χρειάζεται. Τα στοιχεία ριάλιτι είναι ευτυχώς λίγα, κυρίως έχουν να κάνουν με την εγγονή του Φίνγκερ, αλλά είναι εντός πλαισίου μιας και η σχέση της με τους προγόνους της είναι περίεργη ας πούμε, και ξαφνικά η ίδια βρίσκεται στο κέντρο μιας διαμάχης που αναγκάστηκε να μην αναφέρει για χρόνια, γιατί κανείς δεν την πίστευε. Σε κάθε περίπτωση μπράβο στον Marc Tyler Nobleman για τον αγώνα που έκανε, βγάζοντας επιτέλους ένα πραγματικό θρύλο από την αφάνεια. Αξίζει προσοχής από όλους όσους ασχολούνται έστω και επιφανειακά με τα comics. Σίγουρα οι χαρακτήρες είναι αυτοί που είναι σήμερα και λόγο του ότι ζούνε στο περιβάλλον της εταιρίας που εκδίδει τις ιστορίες τους, και είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να αποφασίσεις ποιος πραγματικά ευθύνεται για την έκταση που έχει πάρει ένας χαρακτήρας. Αλλά αν δεν υπήρχε ο δημιουργός αυτός ο χαρακτήρας θα ήταν στη λιγότερη διαφορετικός, ή δεν θα υπήρχε καθόλου. Πηγή Δικά μου σχόλια από εδώ και πέρα: Στο συγκεκριμένο άρθρο, υπάρχει σύνδεσμος για προηγούμενη ανάρτηση σχετικά με το ίδιο θέμα. Ανεβάζω από αυτή την ανάρτηση την ταφόπλακα του Bill Finger Αν δεν κάνω λάθος, ο Finger είχε πάει στο ίδιο σχολείο με τον Stan Lee, όχι τα ίδια χρόνια βέβαια, αφού ο πρώτος ήταν λίγο μεγαλύτερος (ο Lee έχει γεννηθεί το 1922) :) Διαβάστε και αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο και μετά διαβάστε το Box Office Poison, το οποίο αναφέρεται (και) σε αυτό το θέμα.

Η Marvel Television και το Hulu ανακοίνωσαν το cast της επερχόμενης σειράς τους, "Helstrom". Σε αυτήν θα δούμε τους Tom Austen ως Daimon Helstrom, Sydney Lemmon ως Ana Helstrom, Elizabeth Marvel ως Victoria Helstrom, Robert Wisdom ως Caretaker, June Carryl ως Dr. Louise Hastings, Ariana Guerra ως Gabriella Rosetti και Alain Uy ως Chris Yen. Η σύνοψη της σειράς: "Οι Daimon και Ana Helstrom είναι παιδιά ενός μυστηριώδη και δυνατού serial killer. Τα αδέρφια εντοπίζουν τους χειρότερους της ανθρωπότητας, ο καθένας με δικό του χαρακτήρα και προσόντα". Στα κόμικς, ο Daimon Hellstrom (με διαφορετική ορθογραφία) είναι ο γιος του Σατανά και πρωτοεμφανίστηκε στο "Ghost Rider #1" το 1973 πριν αποκτήσει τη δική του σειρά με τίτλο "Son of Satan" και αργότερα "Hellstorm". Κάποια στιγμή γίνεται μέλος των Defenders, ενώ η αδερφή του Ana ("Satana" όπως είναι το πλήρες όνομά της) είναι μέλος των Thunderbolts και μιας μικρής σε διάρκεια σειράς με το όνομα "Witches". Κάποτε ήταν παντρεμένη με τον Deadpool. Πηγές: ign wiki [imdb=tt10266874]

Νόμιζα πως ήδη είχαμε θέμα για αυτό. Τέλος πάντων... Το Old City Blues, η μελλοντική ματιά στην πορεία της Ελλάδας που δημιούργησε το 2011 ο Γιάννης Μιλονογιάννης, θα μεταφερθεί σε live action σειρά από το Hulu, με showrunner τον Gore Verbinski και με πρωταγωνίστρια την Kerry Washington του Scandal, ή οποία θα έχει και χρέη εκτελεστικής παραγωγού στην σειρά, μαζί με τον Chris Black του Outcast και τον Arash Amel του Blacklist, ο οποίος έχει αναλάβει και το σενάριο του πιλότου μαζί με την Allison Davis. Ακόμα δεν είναι κάτι άλλο γνωστό. Πηγή.