Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο Bob Layton, ο δημιουργός που καθόρισε τον Iron Man όπως τον ξέρουμε, βρέθηκε στην Αθήνα, απ’ όπου και ξεκίνησε την πρώτη του παγκόσμια περιοδεία. Γεννημένος το 1953, έμαθε να διαβάζει μέσα από τις σελίδες των αγαπημένων του κόμικς, με τη βοήθεια της μεγαλύτερης αδερφής του Sue. Σύντομα πέρασε στην «άλλη πλευρά», από φανατικός αναγνώστης, εκδίδοντας αυτοεκδόσεις σε συνεργασία με νεαρούς θαυμαστές της 9ης Τέχνης οι οποίοι εξελίχθηκαν, όπως και ο ίδιος, σε σημαντικά ονόματα του χώρου: ο Roger Stern, ο Roger Slifer, ο John Byrne και πολλοί ακόμα. Το βιογραφικό του είναι τόσο πλήρες σε συνεργασίες και ήρωες, εκδοτικά εγχειρήματα όπως η Valiant Comics και, εσχάτως, κινηματογραφικές παραγωγές. Σε μεγάλο βαθμό υπαίτιος για τη δημιουργία τού Marvel Cinematic Universe, ο Bob Layton έθεσε τις βάσεις για τον σημερινό Iron Man. Ανήμερα της επετείου 15 ετών από την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel, μιλήσαμε για κόμικς, κινηματογράφο, υπερήρωες και επιστημονική φαντασία στο πλαίσιο εκδήλωσης signing του AthensCon στο κατάστημα Limited Edition Comics. ● Οι καλλιτεχνικές επιρροές στο έργο σου είναι πολυάριθμες. Ποιες θα ξεχώριζες; Έμαθα να διαβάζω μέσω των κόμικς. Παρ’ όλο που καταλάβαινα την πλοκή από τις εικόνες λόγω καλής σκηνοθεσίας, ζητούσα βοήθεια από τη μεγαλύτερη αδερφή μου για να μάθω τι έγραφαν τα μπαλόνια. Όλως παραδόξως, ο πρώτος καλλιτέχνης που αγάπησα ήταν ο Wally Wood – γι’ αυτό και αργότερα μαθήτευσα στο πλάι του. Ο μέντοράς μου όμως ήταν σε όλη μου τη ζωή ο Dick Giordano, γνωστός για τη δουλειά του στην ένδοξη περίοδο της DC, εποπτεύοντας έργα όπως το «Watchmen» και ο «Σκοτεινός Ιππότης» του Frank Miller. Έδωσε χώρο τόσο στην καλλιτεχνική όσο και στην επιχειρηματική πλευρά μου, με πίστεψε, ήταν ο πατέρας που δεν γνώρισα. Ως συγγραφέας πάλι επηρεάστηκα από τους μεγάλους της επιστημονικής φαντασίας: Edgar Rice Burroughs, Robert E. Howard και κυρίως Arthur C. Clarke. Από νωρίς αγάπησα τις ιστορίες που αναζητούν έμπνευση και τεκμηρίωση στην πραγματική επιστήμη, κάτι που μετέφερα και στο έργο μου, ιδίως στον Iron Man. Ήθελα τα τεχνολογικά ευρήματα που πλαισιώνουν την κεντρική ιστορία να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο αληθοφανή. Εξίσου χαραγμένες μου έμειναν οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας της περιόδου ’50-’70, όπως οι «Όταν η Γη σταματήσει» και «Ο άνθρωπος που ζάρωνε». Εκείνη την εποχή η επιστημονική φαντασία στηριζόταν περισσότερο στους χαρακτήρες ελλείψει των θεαματικών οπτικών εφέ που υπάρχουν σήμερα. Το «Alien» για παράδειγμα δε θα μας ενδιέφερε το ίδιο χωρίς τη Ρίπλεϊ – το συναισθηματικό της ταξίδι είναι πολύ πιο ουσιαστικό από το διαστημικό. Ο κινηματογραφικός Iron Man συχνά αντλεί έμπνευση από τα κόμικς του Layton, όπως τη χαρακτηριστική σκηνή στο τεύχος #118. ● Συνεργάστηκες με την Marvel σε μία πολύ δημιουργική και ανατρεπτική περίοδο της εταιρείας. Ξεκίνησα τη συνεργασία με την Marvel σε μία καταπληκτική περίοδο, κατά την οποία έλαβε χώρα μια αλλαγή φρουράς. Ο Kirby και ο Ditko και όλοι όσοι προκαλούσαν μαγικό άνεμο με το έργο τους, ήταν ακόμη εκεί. Την ίδια στιγμή εκεί ήταν και νεαροί αλήτες όπως εγώ, ο John Romita Jr., ο John Byrne, ο Chris Claremont, ο Walt Simonson και ο Frank Miller! Όλα αυτά τα ονόματα που σήμερα είναι μέρος της ιστορίας της Marvel. Αλλά τότε μόλις ξεκινούσαμε. Και αυτό που κάναμε, δίχως να το γνωρίζουμε, ήταν η αναμόρφωση της Marvel Comics για την επόμενη γενιά. Είχαμε τη δυνατότητα να εισάγουμε τις ευαισθησίες μας, επειδή πιστεύω πως όσο προχωρούσαμε θέλαμε πιο ώριμο υλικό. Γι’ αυτόν τον λόγο πήραμε τα εύσημα απίστευτων ιστοριών όπως ο «Daredevil» του Frank Miller ή το δικό μου «Demon In A Bottle», καθώς αντανακλούσαμε τη μερίδα του κοινού που μετασχηματιζόταν από μικρά παιδιά σε νεαρούς ενήλικες. Γι’ αυτό απαιτούσαν πιο σύνθετες ιστορίες. Ήταν απίθανες στιγμές. ● Πριν περάσουμε στον Iron Man, θα ήθελα να σε ρωτήσω με ποιον άλλο ήρωα απολαμβάνεις να δουλεύεις. Από όλους όσους έχω δουλέψει, θα διάλεγα τον Ηρακλή της Marvel – κι αυτό όχι γιατί βρίσκομαι στην Ελλάδα! Η σειρά κόμικς που φιλοτέχνησα με τον συγκεκριμένο ήρωα, με τίτλο «Prince Of Power», είναι ένα από τα πιο δημοφιλή έργα μου για την εταιρεία. Και έβγαζαν μόνο τέσσερα κάθε μερικά χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς. Έχω μια έντονη κωμική πλευρά, θέλω να πιστεύω πως έχω καλή αίσθηση του χιούμορ. Ο Ηρακλής μου επέτρεπε να το εκδηλώσω αυτό στο χαρτί. Ο Iron Man ήταν σοβαρός, ο Daredevil ήταν σοβαρός, όλοι ήταν σοβαροί κι εγώ ήθελα να μπορώ να σαχλαμαρίζω. Ήταν αμέσως μετά το «Star Wars» και σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω διαγαλαξιακά στοιχεία και στις ιστορίες της Marvel. Έτσι πέταξα τον Ηρακλή σε αυτό. Στην Γη είναι Θεός. Είναι ανίκητος και τα σχετικά. Αλλά στο διάστημα, είναι απλά ένα μικροσκοπικό πλάσμα. Απομυθοποιείται. Στην ιστορία μου τον στέλνω εξορία στο διάστημα, βρίσκει μερικούς συντρόφους στην πορεία και μπλέκει σε πολλά ευτράπελα. Αλλά πίνει, κυνηγάει κορίτσια, κάνει σαν μπούφος. Οι αναγνώστες μέχρι και σήμερα λατρεύουν αυτές τις ιστορίες. Ακόμη και τότε, όπως είπα, μου ζήτησαν μία σειρά περιορισμένου μήκους, η οποία έγινε τόσο δημοφιλής που δύο χρόνια μετά μου ζήτησαν και δεύτερη. Και μετά ζήτησαν και ένα γκράφικ νόβελ! Και μερικά χρόνια αργότερα, μετά από μία προσωρινή απόσυρσή μου, βρήκα τον χρόνο να καταπιαστώ και με την τελευταία ιστορία που έγραψα με τον ήρωα. Με λίγα λόγια, πάντοτε λάτρευα την ανεμελιά του. Και μου δίνει τη δυνατότητα να μην εξηγώ τίποτα, γιατί είναι μαγεία, σε συνδυασμό με λίγη επιστήμη. ● Σε πρόσφατη ταινία του Marvel Cinematic Universe υπήρχαν υπόνοιες για συμμετοχή του Ηρακλή σε επόμενη ταινία. Ο Brett Goldstein από το Ted Lasso να παίζει τον Ηρακλή; Όταν οι φαν μου είδαν τη σκηνή, έλαβα αμέτρητα email – και δεν είχα ιδέα! Όλοι ελπίζουν ότι θα μεταφέρουν τις ιστορίες μου, ειδικά εφόσον το «Guardians of the Galaxy» τελείωσε, επομένως δεν υπάρχει κάποια άλλη τύπου «διαστημική σαπουνόπερα». Αν κάνουν τον «Ηρακλή» μου, θα είναι φοβερό. Θα χάσω το μυαλό μου, γιατί είναι ακόμη πιο αστείο και χαζό από τους «Guardians». Βέβαια, ο James Gunn έκανε τρομερή δουλειά με τους ήρωες, το ‘πιασε. Διηγήθηκε μία έντονα περιπετειώδη ιστορία, αλλά σε κάθε ευκαιρία που έβρισκε έβαζε κάτι αστείο. Κι αυτόν τον τόνο έχει και ο «Ηρακλής» μου – γι’ αυτό ελπίζω ότι η Marvel θα επιλέξει να συνεχίσει το ίδιο μοτίβο, συνεχίζοντας να επενδύει σε διαστημικές κωμωδίες τέτοιου τύπου. Αλλά ειλικρινά, δεν έχω ιδέα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εμφανίστηκε ο Ηρακλής. Εύχομαι να το κάνουν. ● Θεωρείσαι ένας από τους δημιουργούς που αναδιαμόρφωσε ριζικά τον Iron Man, δίνοντας φρέσκια πνοή σε έναν ήρωα που σήμερα αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες ολόκληρου του «μαρβελικού» σύμπαντος. Όταν κάποιος τίτλος της Marvel δεν είχε επιτυχία ανέθεταν σε νέα ταλέντα, όπως ήμασταν τότε εμείς, τα υπόλοιπα τεύχη μέχρι το οριστικό κλείσιμο. Αυτό συνέβη και με τον «Iron Man», πριν αναλάβουμε από τύχη και ένστικτο εγώ και ο David Michelinie με την απόλυτη ελευθερία να αλλάξουμε ό,τι θέλαμε δεδομένου του μειωμένου ενδιαφέροντος. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Όδευε για κλείσιμο και κατέληξε στην κορυφαία δεκάδα. Η καριέρα μας απογειώθηκε. Πρακτικά εμπνεύστηκα την εκδοχή τού Tony Stark που ενσάρκωσε ο Robert Downey Jr. Το στιλ του εξυπνάκια ροκ σταρ. Ακόμα εισήγαγα πραγματική επιστήμη στις ιστορίες, προσδίδοντάς τους την αληθοφάνεια που έλειπε – ακόμα και στη σχεδιαστική αποτύπωση της πανοπλίας του. Ήθελα να τον σκέφτομαι σαν έναν σύγχρονο Βασιλιά Αρθούρο. Οι «Stark Industries» ήταν η αυτοκρατορία του, το βασίλειό του. Οι Avengers ήταν οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Ήθελα να είναι ένας βασανισμένος βασιλιάς, γι’ αυτό εισήγαγα το πρόβλημα του αλκοολισμού, δίνοντας περισσότερο βάθος στον ήρωα. Το «Demon In A Bottle» μνημονεύεται μέχρι και σήμερα ως σημείο καμπής για τον υπερήρωα που πλέον κοσμεί το πάνθεον των ηρώων τής Marvel. Μέχρι τότε τον παρουσίαζαν με προβλήματα καρδιάς, ωστόσο τη δεκαετία του ’70 η μεταμόσχευση καρδιάς ήταν διαδεδομένη στην ιατρική πρακτική, επομένως δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο – ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο δεν μπορεί να λύσει ένα σχετικά απλό πρόβλημα υγείας; ● Πώς αποτυπώνεται η επιστημονική φαντασία στο έργο σου; Είμαι ένας από τους ελάχιστους δημιουργούς κόμικς που είχαν τακτική συνδρομή στο «Scientific American». Και το διαβάζω από το εξώφυλλο μέχρι το οπισθόφυλλο. Πάντοτε με κατέπλησσε ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν όλα τα πράγματα στην επιστήμη. Γι’ αυτό ήθελα τουλάχιστον η πανοπλία να φαίνεται πιστευτή. Δεν ήταν ελαστική, δεν ήταν ύφασμα ή κάτι τέτοιο, ήταν μεταλλική, άρα έπρεπε να έχει τις αντίστοιχες ιδιότητες. Μια αλυσόπλεκτη πανοπλία σε μικροσκοπικά μέρη τα οποία ενώνονται μεταξύ τους από ένα μαγνητικό πεδίο, βασικά στοιχεία κυβερνητικής. Καθώς η κίνηση απαιτούσε ελαστικότητα στα χέρια για παράδειγμα, μικρά μαγνητικά πεδία στο σημείο θα χαλάρωναν για να λυγίσουν και να κινηθούν ανάλογα. Έπρεπε να επεξεργαστώ όλες τις πληροφορίες για να καταστήσω την πανοπλία του Iron Man επιστημονικά τεκμηριωμένη, στο βαθμό που θα έπειθε τον αναγνώστη. Σε γενικές γραμμές, υπάρχουν μόνο δύο πραγματικά καλοί τρόποι να φτιάξεις έναν υπερήρωα: η επιστήμη και η μαγεία. Όλα τα υπόλοιπα είναι αηδίες. Αν σε δαγκώσει ένας ραδιενεργός νεροβούβαλος, δε θα γίνεις ο «Νεροβούβαλος Μαν». Κι ακόμη κι αν γίνεις, πώς ξέρεις ότι έχεις δυνάμεις νεροβούβαλου; Θα χτυπήσεις μετωπικά με το κεφάλι σου ένα διερχόμενο αυτοκίνητο για να διαπιστώσεις αν δουλεύουν; Υπάρχουν τόσο πολλά πράγματα που θεωρούμε δεδομένα στην προέλευση των δυνάμεων των υπερηρώων, γιατί διαφορετικά δε θα έβγαζαν νόημα. Αλλά για μένα, το κλειδί είναι στην επιστήμη και στη μαγεία, όταν ειδικά αντιμετωπίζεις την τελευταία ως επιστήμη την οποία απλώς δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με τα εργαλεία του σήμερα. ● Συμμετείχες καθοριστικά και στην παραγωγή των ταινιών. Κατά κύριο λόγο συμμετείχε το έργο μου. Αποτέλεσε τη βάση για τη σύγχρονη εκδοχή του ήρωα. Στις ιστορίες που φιλοτέχνησα με τον David καθιερώσαμε τη σχέση του με τον Μπρους Μπάνερ, η ιδέα των «Armor Wars» οδήγησε στη δημιουργία τού «Civil War», εμφανίστηκαν ήρωες όπως ο War Machine. Όχι τυχαία, ο επικεφαλής των Marvel Studios, ονόματι David Maisel, ήταν μεγάλος θαυμαστής μου και χωρίς να το γνωρίζω εμπνεύστηκε από τη δουλειά μου καθώς οραματιζόταν την κινηματογραφική μεταφορά του ήρωα, η οποία και έθεσε τις βάσεις για το μεγαλειώδες κινηματογραφικό εγχείρημα που ακολούθησε. Μερικές σκηνές μεταφέρθηκαν ατόφιες, καθώς εξ αρχής είχαν ένα κινηματογραφικό ύφος. Ναι, συμμετείχα στα γυρίσματα των πρώτων δύο ταινιών και απόλαυσα κάθε στιγμή πηγαίου ενθουσιασμού που εισέπραττα απ’ όλους. Ο Robert Downey Jr. ερχόταν κάθε τόσο με τεύχη μου για υπογραφές. Αντίστοιχα συμμετείχα και στις παραγωγές τού «Ant-Man», ακόμη ενός ήρωα που απολάμβανα να σχεδιάζω, χωρίς να μπορώ ποτέ να φανταστώ ότι ένας συνήθως δευτερεύων χαρακτήρας θα κατέληγε σήμερα ένα παγκόσμιο κινηματογραφικό φαινόμενο. ● Τα τελευταία χρόνια ο κινηματογράφος έχει κεντρίσει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον σου ως μέσο αφήγησης ιστοριών. Η αλήθεια είναι ότι ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο με το οποίο έχω βαθιά σχέση. Είχα την τύχη να δω πολλούς από τους χάρτινους ήρωες με τους οποίους δούλεψα να μεταφέρονται στη μεγάλη οθόνη. Δεν θα ξεχάσω την εποχή που οι μόνες νέες ταινίες που προβάλλονταν στον κινηματογράφο, ακριβώς πριν από την πανδημία, βασίστηκαν σε παλαιότερες δουλειές μου: «Birds of Prey» και «Bloodshot». Το αστείο είναι ότι καμία από τις δύο δεν μου άρεσε παρά την εμπορική τους επιτυχία. Έχω στα σκαριά διάφορες εντελώς πρωτότυπες κινηματογραφικές παραγωγές, η πρώτη εκ των οποίων θα είναι η ταινία «Helix», ένα έργο επιστημονικής φαντασίας πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Και το σχετικό link...

Ξεκίνησε από χαμηλά και τώρα σκηνοθετεί τη δική της σειρά Disney. Η Ελληνίδα animator ήρθε στη Σύρο για το Φεστιβάλ Animasyros και το PopCode μίλησε μαζί της. Screencap από το επεισόδιο 'Mickey Mouse: Eau de Minnie' της Θεοφιλόπουλος Δεν είναι και λίγο να είσαι animator και να ξεκινάς την καριέρα σου εν μέσω της Αναγέννησης της Disney. Λίγα χρόνια πριν, το είδος έπνεε τα λοίσθια αλλά στα μέσα των ‘90s ζούσε τη μεγαλύτερη εποχή δόξας του. Κάπου εκεί βρέθηκε στη Disney η Αλίκη Θεοφιλόπουλος, η Ελληνίδα animator που πάντα είχε βλέψεις να φτάσει να δημιουργήσει το δικό της έργο. Αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο από ότι ακούγεται: Όπως μπορείς να διαβάσεις στην παρακάτω κουβέντα μας, η δομή του συνεργείου μιας animation ταινίας είναι αληθινά τεράστια έως χαώδης, με ολόκληρα τμήματα αφιερωμένα στην ανάπτυξη και τον σχεδιασμό ενός μόνο χαρακτήρα σε ένα μόνο στάδιο της ζωής του. Για να πας από εκεί στο να γυρίζεις κάτι αληθινά δικό σου, χρειάζεται επιμονή και ταλέντο και ένστικτο. Δούλεψε στον “Ηρακλή” και τη “Μουλάν”, στον “Ταρζάν” και τη “Φαντασία 2000”. Επιβίωσε της μεγάλης αλλαγής από το παραδοσιακό στο ψηφιακό animation και σήμερα εργάζεται στο τηλεοπτικό τμήμα της Disney, όπου αφού δούλεψε στο επιτυχημένο “Phineas and Ferb”, σκηνοθετεί τώρα τo “Descendants: Wicked World”, μια σειρά που ακολουθεί τους απογόνους των διασημότερων villains της Disney. Η Θεοφιλόπουλος επισκέφθηκε την Ελλάδα πριν λίγες μέρες ως καλεσμένη του Φεστιβάλ animation Animasyros, που έγινε για 8η χρονιά φέτος στη Σύρο. Εκεί ήταν μέλος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων και Αγορά Animasyros 8, παρέδωσε masterclass για τη δουλειά της, στην οποία έγινε αφιέρωμα, και παρακολούθησε δείγματα δουλειάς Ελλήνων animators. Φεύγοντας, μίλησε με το ΟΝΕΜΑΝ για την εμπειρία της στη Σύρο, για το σύστημα της Disney, για το Ελληνικό "Game of Thrones" που την εντυπωσίασε, και για το μεγάλο της όνειρο. Δούλεψες σε πολλά κλασικά animation της Disney μετά το 1995, όπως τον “Ηρακλή” και τον “Ταρζάν”. Τι ακριβώς έκανες τότε για τις ταινίες και τι κάνεις πλέον σήμερα; Η δουλειά μου στις ταινίες της Disney ήταν αρχικά ως ενδιάμεσος, αυτό που λέμε “rough inbetweener”. Υπάρχουν κι εκείνοι οι ενδιάμεσοι που παίρνουν τις πρόχειρες αρχικές ζωγραφιές των animators και τις καθαρίζουν, αλλά η δουλειά μου εμένα ήταν άλλη. Βοηθούσα τους animators με τις σκηνές της ενδιάμεσης κίνησης ανάμεσα στις βασικές πόζες των χαρακτήρων. Αυτή είναι μια θέση που θεωρείται κάτι σαν εκπαιδευτικής σημασίας, ώστε μια μέρα να πάρεις προαγωγή σε lead animator. Αυτό σημαίνει πως τεστάραμε διαρκώς τις δεξιότητές μας, είχαμε μέντορες που μας έδιναν μικρές σκηνές για να κάνουμε το animation μόνοι μας, ακόμα κι αν ο τίτλος μας ήταν αυτός του ‘ενδιάμεσου’. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω ακριβώς! Στην περίπτωσή μου, ήμουν στο τμήμα των ταινιών animation στις τελευταίες μέρες του δισδιάστατου animation, όταν και έγιναν μαζικές απολύσεις. Παρατήρησα πως οι άνθρωποι που είχαν μόλις ‘αποφοιτήσει’ από τη θέση του ενδιάμεσου ήταν συχνά οι πρώτοι που έδιωχναν, επειδή ήταν ακόμα άγουροι και απαίδευτοι και είχαν μικρή εμπειρία σε τελικό υλικό. Οπότε προτίμησα να μείνω ως ενδιάμεσος για περισσότερο καιρό και να συνεχίσω να έχω μέντορες. Όταν το τμήμα των ταινιών ανακοίνωσε πως δε θα έκανε άλλες ταινίες παραδοσιακού animation, είχα την τύχη να κάνω μια επιτυχημένη μετάβαση στο τηλεοπτικό τμήμα, όπου άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με τα storyboards και την συγγραφή των σεναρίων. Άρχισα παράλληλα να κάνω και τις δικές μου μικρές ταινίες και τα δικά μου πιλοτικά επεισόδια και να δουλεύω στην ανάπτυξη δικών μου ιδεών. Δούλεψα σε δημοφιλείς σειρές σαν το “Phineas and Ferb” και το “Mickey Mouse Shorts”. Τώρα είμαι πια executive producer σε μια καινούρια σειρά που λέγεται “Descendants: Wicked World” και παράλληλα αναπτύσσω έναν δικό μου, καινούριο πιλότο στη Disney. Ποια ήταν η αγαπημένη σου ταινία από όσες δούλεψες; Ο “Ταρζάν”. Ήταν πριν αρχίσουν να σκάνε οι μαζικές απολύσεις και ήταν ακόμα μια περίοδος γεμάτη όνειρα και αμέτρητες πιθανότητες. Επίσης τότε δούλεψα και με έναν μέντορα που λεγόταν Τζον Ρίπα (ήταν επίσης μισός Έλληνας!) στον οποίον χρωστάω τα πάντα. Μου έμαθε τόσα πολλά για το animation αλλά και την αξία του μέντορα, όπως και το να παραμένω πάντα ανοιχτή σε νέα μάθηση. Θα του χρωστάω πάντα. Δούλεψα μαζί του στον τομέα του “νεαρού και μωρού Ταρζάν”. Επίσης δούλεψα λίγο και πάνω στην Τζέιν όταν δεν ήμουν εντελώς απασχολημένη με τον Ταρζάν. Έχεις κάποια προτίμηση ανάμεσα στο παραδοσιακό και στο ψηφιακό animation; Θεωρώ πως υπάρχει θέση και για τα δύο και η ιστορία και το πλαίσιο που διαδραματίζεται η ιστορία στο κάθε πρότζεκτ θα πρέπει να κατευθύνει το στυλ. Προσωπικά έχω μια μικρή προτίμηση προς την “heart to hand” αίσθηση του σχεδίου στο χαρτί. Αλλά σε κάθε περίπτωση, υπάρχει και πανέμορφο CG animation επίσης. Όπως στο “Descendants: Wicked World” φυσικά! Είδες ποτέ κάποια live-action ταινία και σκέφτηκες πως θα έκανε ένα τέλειο animation; Ναι, ξέρω πως σίγουρα το έχω σκεφτεί αυτό αλλά έχω υπερβολικά μεγάλο jet-lag αυτή τη στιγμή για να θυμηθώ σε ποια ταινία! (γελάει) Αλλά νομίζω πως ανεξαρτήτως του είδους της ιστορίας που προσπαθείς να πεις, είτε αφορά την προσχολική ηλικία είτε μεγαλύτερο σε ηλικία κοινό, η ιστορία είναι πάντα ο βασιλιάς. Όπως ακριβώς και με τις live-action ταινίες, μπορεί να έχεις τρομερούς ηθοποιούς, οπτικά εφέ, κουλ αισθητική κλπ. Αλλά αν η δομή της ιστορίας δεν είναι σωστή, τα πάντα καταρρέουν. Θα έλεγα πως είμαι τζάνκι για ιστορίες. Με την Ελλάδα ποια είναι η σχέση σου; Λατρεύω την Ελλάδα και είμαι πολύ περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Η μητέρα μου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ο πατέρας μου στην Πάτρα, αλλά γνωρίστηκαν στις ΗΠΑ. Η μητέρα μου έφυγε σε μικρή ηλικία επειδή η μάνα της παντρεύτηκε ξανά, έναν υπέροχο άντρα που δούλευε στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, αλλά ο πατέρας μου δεν έφυγε παρά σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, για μια ιατρική υποτροφία. Δυστυχώς, επέλεξαν να μη μάθουν Ελληνικά στα παιδιά τους. Νομίζω ήταν ένα σχέδιο για να μπορούν να μιλούν για εμάς χωρίς να τους καταλαβαίνουμε! (γελάει) Αλλά μεγαλώσαμε με πολλούς Έλληνες πάντα μες στο σπίτι, πολλές βραδιές με φίλους των γονιών μου που τραγουδούσαν Ελληνικά τραγούδια ως το πρωί, και φυσικά ατελείωτο φαγητό. Πώς ήταν η εμπειρία σου στο Animasyros; Φανταστική. Υπήρχε ένας τεράστιος όγκος ταλέντου διαφόρων ειδών. Με συγκίνησε το Ελληνικό πνεύμα… Σε μια εποχή τόσο μεγάλων δυσκολιών, η κοινότητα του animation συγκεντρώθηκε και δημιούργησε μια τόσο δημιουργική, γεμάτη έμπνευση και ζωή εμπειρία για όλους όσους εμπλέκονται. Το νησί της Σύρου μου έκοψε την ανάσα. Έκανα και masterclass όπου είχα την τιμή να μοιραστώ την εμπειρία μου με όσους ενδιαφέρονταν να ακούσουν για αυτήν. Η μοντέρνα Ελληνική παραγωγή animation πώς σου φάνηκε; Ξεχώρισες κάποια δουλειά; Πήρα στην προβολή του Ελληνικού Πανοράματος και διασκέδασα πάρα πολύ με τις δουλειές των Ελλήνων animators. Μου κέντρισε την περιέργεια για να μάθω για τη δουλειά που γίνεται εδώ. Μου άρεσε πολύ ένα φιλμάκι-αναφορά στο “Game of Thrones” του Αρίσταρχου Παπαδανιήλ και με ενδιέφερε πολύ που άκουσα για τα μελλοντικά του σχέδια. Επίσης είδαμε την παρουσίαση ταινιών που βρίσκονται στο στάδιο του development από άλλους Έλληνες δημιουργούς σε ένα brainstorming δείπνο, όπως και στο roundtable των σκηνοθετών. Υπήρξαν πολλές συναρπαστικές ιδέες. Πάνω σε τι δουλεύεις αυτή τη στιγμή; Περνάω τρομερά αυτή τη στιγμή! Δουλεύω για το τμήμα animation της Disney TV ως executive producer και σκηνοθετώ το “Descendants: Wicked World”. Το πιο συναρπαστικό πράγμα με αυτό το πρότζεκτ είναι πως είναι κομμάτι ενός ευρύτερου franchise που συμπεριλαμβάνει μια πετυχημένη live-action ταινία, ένα best-seller βιβλίο, apps, μέχρι και σειρά από φιγούρες. Η δική μας σειρά ταιριάζει πολύ όμορφα σε αυτό τον κόσμο, με τρόπο που στηρίζει όλες τις πτυχές αυτού του κόσμου Disney κληρονομιάς που δημιουργήσαμε. Επίσης αναπτύσσω τώρα έναν πιλότο για την Disney TV και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εύχομαι να μπορούσα να μιλήσω για αυτό αλλά πραγματικά ακόμα δε μπορώ. Αλλά νομίζω είναι ένα πρότζεκτ που θα κάνει τους Έλληνες πολύ περήφανους. Δεδομένου του πόσο άλλαξε η δουλειά σου από πριν μερικά χρόνια, πού βλέπεις τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα; Ελπίζω ως τότε να έχω καταφέρει να δημιουργήσω μια δική μου πετυχημένη σειρά animation, ώστε να μπορέσω να αγοράσω μια πανέμορφη βίλα σε κάποιο Ελληνικό νησί και να περνάω εκεί τα καλοκαίρια μου. Αυτό είναι το όνειρό μου. Και το σχετικό link...

Ο θρύλος της Disney, Eric Goldberg, μας σχεδιάζει την ιστορία του πρώτου πραγματικού σταρ του Χόλιγουντ. Έχει πια μεσημεριάσει. Το ημερολόγιο γράφει κάποιον καλοκαιρινό μήνα του 1990. Το πάρκινγκ στα γραφεία της Disney είναι μισοάδειο. Ακούς κάποιον να αγκομαχάει, αλλά δεν φταίει ο καυτός ήλιος της Καλιφόρνιας γι’ αυτό. Αν ακολουθήσεις τον ήχο και μισοκλείσεις τα μάτια σου, ανάμεσα στα κιγκλιδώματα θα διακρίνεις μια φρενήρη, πολύχρωμη τελεία που σιγά-σιγά μεγαλώνει. Δεν είναι κάποια ψευδαίσθηση που ξέφυγε από τους κοντινούς φράχτες της Disneyland. Είναι η καρτουνίστικη φιγούρα ενός ημιφαλακρού άνδρα με κυρτούς ώμους, τραμπαλιστό βήμα και παρδαλό πουκάμισο που προσπαθεί να ξεκλειδώσει το αμάξι του. Ο Eric Goldberg μόλις είχε κλείσει τη μεγαλύτερη συμφωνία της ζωής του. «Η γυναίκα μου είναι art director και στα 1980s με γνώρισε σε κάποιους από τους φίλους της από την Cal Arts (California Institute of Arts, σχολή ίδρυσης του Walt Disney και του Roy O. Disney). Τύπους σαν τον John Musker και τον Tim Burton. Ξέρετε μωρέ, αυτούς εκεί (γέλια). Και κράτησα μια σχέση με τον John τα επόμενα χρόνια, πήγα πίσω στο Λονδίνο αλλά μιλούσαμε ακόμα στο τηλέφωνο. Μου είχε πει και για τη ‘Μικρή Γοργόνα’, ότι έβγαινε. Α τέλεια, λέω, κρατήσατε την εκδοχή του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν; ‘Disney είναι, μου λέει, έχει ψάρια’(γέλια). Ε, και ήρθε κάποια στιγμή που έψαχναν animator για το ‘Aladdin’. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ευκαιρία». Βρισκόμαστε στα γραφεία της Disney με αφορμή τα 90 χρόνια του Mickey Mouse και ο Αμερικανικός animator μάς τα περιγράφει όλα πολύ ταπεινά. Στην πραγματικότητα, είχε ήδη ανοίξει την Pizazz! Pictures στη μητρόπολη της Μεγάλης Βρετανίας και έκανε διαφημίσεις για την τηλεόραση. Από όταν όμως ο Charlie Fink - Head of Development τότε στη Disney - είδε ένα commercials reel του στα πλαίσια ενός φεστιβάλ animation το προηγούμενο καλοκαίρι, τον έπαιρνε τηλέφωνο τουλάχιστον μια φορά τον μήνα. Κυρίως για να τον ρωτήσει πότε θα γυρίσει στην πατρίδα. Όταν ένα βράδυ βρέθηκε να κυνηγά ένα τρένο μετά από μια δραματική μέρα στην Pizazz!, ένιωσε ότι είχε έρθει η ώρα για το εισιτήριο της επιστροφής. Δεν το ήξερε ακόμα, αλλά αν δεν το τολμούσε θα έχανε το νέο κύμα αγάπης που ξυπνούσε στην Αμερική για τις δουλειές του στούντιο. Όταν το έμαθε ο φίλος του και animator στη Disney, Tom Sito, γέλασε. «Έρχεσαι στη Disney για να αποφύγεις το στρες;!». Μετά το δεύτερο ραντεβού του πάντως με τον Musker και τον Ron Clements, τους δύο σκηνοθέτες του ‘Aladdin’, η πανικόβλητη εικόνα του στο πάρκινγκ τον είχε ήδη προδώσει. «Δεν ήξερα καν ποιον χαρακτήρα θα αναλάμβανα. Αλλά ο John ήταν φαν του animation μου, το ίδιο και ο Ron, και είχαν ρίξει πολλή δουλειά παρασκηνιακά για να με φέρουν. Την πρώτη εβδομάδα που τους είδα, μου δίνουν ένα σενάριο. Μου λένε κοίτα, διάβασέ το και δες αν υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που σου αρέσει ιδιαίτερα. Μία από τις επιδεξιότητές τους είναι να γράφουν στη φωνή του ηθοποιού που θέλουν να προσλάβουν, ακόμα κι αν δεν τον έχουν κλείσει ακόμα. Ήταν ξεκάθαρο διαβάζοντας το σενάριο ότι ήθελαν τον Robin Williams για το Τζίνι. Το Τζίνι κυριολεκτικά ξεπηδούσε από τις σελίδες και εγώ σκεφτόμουν πόσο το ήθελα. Ας μου δώσουν το Τζίνι! Οπότε πηγαίνω την επόμενη εβδομάδα και μου λένε ότι σκέφτονται να μου δώσουν το Τζίνι. Και λέω ναι αμέ, μια χαρά. Αλλά ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που κλείστηκα έξω από το νοικιασμένο μου αμάξι και αναγκάστηκα να καλέσω την ασφάλεια της Disney για να το διαρρήξει και να με βάλει μέσα». Το ‘Aladdin’ αποδείχτηκε ποδαρικό μιας πολυετούς, γόνιμης σχέσης. Ανάμεσα σε άλλα ακολούθησαν η ‘Mrs. Doubtfire’, το ‘Hercules’, η ‘Pocahontas’ και το ‘Fantasia/2000’ από την καρέκλα του σκηνοθέτη, το ‘Emperor’s New Groove’, το ‘Princess and the Frog’, ο ‘Winnie the Pooh’ του 2011, το οσκαρικό short ‘Paperman’, το ‘Get a Horse!’, το ‘Wreck-It Ralph’ και, μόλις πέρυσι, η ‘Moana’. Ταινίες που αγάπησε σχεδόν όσο τους χαρακτήρες τους. Αυτούς καταλαβαίνεις πόσο τους αγαπάει από τον τρόπο που σείεται όταν μιμείται τις κινήσεις τους. Ξέρεις μέσα σε δευτερόλεπτα πού βρήκε τέτοιο νεύρο το Τζίνι. «Δουλεύω με πολλούς άλλους animators και τους αρέσει να με τραβούν βίντεο όταν τους κάνω brief για τις σκηνές. Σιχαίνομαι να το βλέπω, αλλά τους βοηθάει. Καταρχάς πρέπει να νιώσεις στο σώμα σου τι κάνει ο χαρακτήρας. Δεύτερον, να νιώσεις τι σκέφτεται και αισθάνεται ο χαρακτήρας. Και να πιστέψεις ότι υπάρχει, αυτό είναι το τρίτο. Πρέπει να πιστέψεις ότι ζωγραφίζεις μια προσωπικότητα. Φτιάχνεις ένα ζωντανό ον που υπάρχει και αναπνέει. Ο Chuck Jones - ένας από τους μεγάλους σκηνοθέτες animation της Warner Bros. - έλεγε μια ιστορία. Τον σύστησαν στον νεαρό γιο ενός φίλου ως ‘ο άνθρωπος που ζωγραφίζει τον Bugs Bunny’. Ο μικρός τους διόρθωσε λέγοντας, ‘ζωγραφίζει τον Bugs Bunny σε εικόνες’. Έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε τους χαρακτήρες μας. Ζωγραφίζουμε εικόνες τους». Από όλες τις εικόνες που βγήκαν από το μολύβι του λοιπόν, μία ήταν η δυνατότερη κι ας φαινόταν απλοϊκή. Και θυμάται ακόμα πώς ένιωσε όταν καταπιάστηκε μαζί της για πρώτη φορά. «Είχα ξαναζωγραφίσει τον Mickey, αλλά δεν είχα συγκεντρωθεί στις λεπτομέρειές του. Κάναμε όμως μια παρουσίαση για τον Τύπο στη Νέα Υόρκη για το ‘Aladdin’ ως work in progress. Ήταν εκεί και ο Roy E. Disney (σημείωση: γιος του αδελφού του Walt, Roy O. Disney, senior executive στο στούντιο, τελευταίο ενεργό μέλος της οικογένειας Disney στην εταιρεία και ο πιο δημοφιλής συνεργάτης ανάμεσα στους animators). Μιλούσα στο συνεργείο και στους δημοσιογράφους και τόνιζα τις ομοιότητες μεταξύ του Τζίνι, ενός οργανικού Mickey φτιαγμένου από τον Freddie Moore, και την τέχνη του καρικατουρίστα Al Hirschfeld. Για να τις εξηγήσω ζωγράφισα ένα Τζίνι και μετά έναν Mickey σαν του Freddie Moore - όσο τον ζωγράφιζα σκεφτόμουν, ‘Θεέ μου, κάνω τον Mickey μπροστά στον Roy Disney. Ας μην τα σκατώσω!’. Ίδρωσα εκείνη τη φορά αλλά ανταπεξήλθα. Και τώρα που τον ζωγραφίζω… είναι ακόμα ο αγαπημένος μου χαρακτήρας της Disney. Νομίζω είναι το πνεύμα του που αγαπάω πιο πολύ όταν τον εικονογραφώ». Όταν τον συναντήσαμε μας είχε βάλει ένα στοίχημα. Θα προσπαθούσε να μας φτιάξει όσους περισσότερους Mickey μπορούσε σε τριάντα λεπτά, σε μια αναδρομή του ήρωα ως το πρόσφατο παρελθόν του. Και κατάφερε να κάνει πάρα πολλούς - περισσότερους απ’ ότι θα έπρεπε να είναι νόμιμο για έναν και μοναδικό άνθρωπο, με ένα και μοναδικό χέρι να ζωγραφίζει. Δεν θα μπορούσε να φτάσει βέβαια, το ρεκόρ του Ub Iwerks. Του ανθρώπου που μαζί με τον Disney δημιούργησε τον Mickey. Ο Walt Disney με τον Ub Iwerks Κολλητός του Walt και σχεδόν μόνιμος συνεργάτης του, o Iwerks ήταν συνδημιουργός και του Oswald the Lucky Rabbit που είχε φτιαχτεί πριν τον Mickey. Όταν το budget για τη δουλειά τους μειώθηκε δραματικά στη Universal και αργά ή γρήγορα ήξεραν ότι έπρεπε να φύγουν, ο Iwerks δούλευε κρυφά και μανιωδώς πάνω στον Mickey Mouse. Τον νέο τους ήρωα. Ως παιδί φρονίμων, ο Iwerks προσπαθούσε να τελειοποιήσει τον Mickey και κάλυπτε τα σχέδιά του με σχέδια του Odwald για να μην τον πάρουν είδηση. Τη συνέχεια την έγραψε η ιστορία. Όπως έγραψε και το διαζύγιό του με τον Disney. Όταν στην εικόνα μπήκε ο Pat Powers, ένας επιχειρηματίας που τους είχε τάξει $2.500 για κάθε καρτούν με τον Mickey αλλά δεν τους έδωσε ποτέ ολόκληρα τα ποσά, η ολοένα και αυξανόμενη αγανάκτηση του Walt επηρέαζε αρνητικά τον Iwerks. Και προσωπικά και τη δουλειά του. Τελικά οι δυο τους τα ‘σπασαν και ο Iwerks άνοιξε δικό του στούντιο. Υπήρξε επιτυχία στο νέο του βήμα, αλλά όχι αρκετά ικανοποιητική. Τεράστιας σημασίας όμως σε αυτό το διάστημα ήταν η κατασκευή της πρώτης multiplane κάμερας που πέτυχε. Η μηχανή που φτιάχτηκε από μέρη μιας παλιάς Chevrolet, έδινε βάθος στην κίνηση και έκανε δυνατό το tracking shot στο animation. Όταν τελικά επέστρεψε στη Disney μετά από έκκληση του Disney - μιλάμε για μία από τις εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις που ο Walt ένιωσε την ανάγκη να επαναπροσλάβει άνθρωπο - ο Iwerks έγινε επικεφαλής των εφέ και εξέλιξε την κάμερα. Η ‘Χιονάτη’, ο ‘Πινόκιο’, η ‘Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων’, η ‘Πεντάμορφη’ και ο ‘Peter Pan’ τον ευχαριστούν ακόμη. Δεν θα υπήρχε κανείς τους όμως, αν δεν είχε προηγηθεί ένα μικρό τρωκτικό. «Δεν μπορείς να μιλήσεις για τον πρώτο Mickey χωρίς να μιλήσεις για τον πιο παραγωγικό συνεργάτη του Walt εκείνες τις μέρες. Τον Ub Iwerks. Ήταν πάρα, πάρα πολύ ουσιαστικής σημασίας η συμβολή του στον σχεδιασμό του Mickey - είναι το σχέδιο που βλέπετε στο ‘Steamboat Willie’. Δεν ήταν η πρώτη μικρού μήκους για τον χαρακτήρα, ήταν η τρίτη - η πρώτη όμως που κυκλοφόρησε δημόσια. Κοιτώντας αυτόν τον Mickey - και το κάνω κάπως πιο πρόχειρα τώρα - διαπιστώνεις ότι είχε πολλές γωνίες τότε. O Walt και ο Ub τον έφτιαχναν πολύ σχηματικό τότε. Είχε μέχρι και στόμα που δεν χωρούσε στη μουσούδα του. Ένα από τα πράγματα που έκαναν ήταν να βάλουν μπροστά τη γλώσσα του σε ένα κεφάλι που γυρνούσε τρία τέταρτα - αυτό τον κρατούσε πολύ παραστατικό. Η κατασκευή του ήταν σαν μπάρα σχεδόν, δύο ευθείες στη μέση, ένας κύκλος εδώ και ένας κύκλος εκεί. Τα πόδια του ήταν συνήθως λυγισμένα στα γόνατα και τα πέλματά του σαν τούβλα με παπούτσια. Και δεν ζωγράφιζαν δάχτυλα - δάχτυλα; Ξεχάστε το, παλαβώσατε! Και αυτός ήταν ο Mickey του 1928». Σύντομα μέσα στα επόμενα χρόνια, ο Mickey έγινε πιο κυκλικός, πιο εύκαμπτος. Το στόμα χώρεσε στη μουσούδα, τα μάτια του έγιναν πίτες, τα γόνατά του λύγισαν περισσότερο, τα παπούτσια του κύρτωσαν, τα αυτιά του μεγάλωσαν και φόρεσε τα λευκά του γάντια. Ο Mickey των 1930s είχε καταφτάσει. «Τα ‘30s ήταν πραγματικά η εκτόξευση της δημοτικότητας του Mickey. Είχαν μάλιστα και μια κοινή φράση για όταν πήγαινες στον κινηματογράφο και απογοητευόσουν από το έργο. Έλεγαν, ‘Τι! Δεν έχει Mickey Mouse;’. Υπήρχε μάλιστα κι ένα τραγούδι τότε που είχε ηχογραφηθεί με τον τίτλο ‘What! No Mickey Mouse’ που συνέχιζε λέγοντας ‘μα τι είδους πάρτι είναι αυτό;’. Ήταν στ’ αλήθεια απίστευτα δημοφιλής. Ήταν σούπερσταρ. Κανείς δεν μπορούσε να τον αγγίξει». Κανείς εκτός από τον Fred Moore. Ο Fred ‘Freddie’ Moore που αναφέρει και νωρίτερα ο Goldberg, θα γινόταν συνώνυμος με το ‘personality animation’. Σύμφωνα με τον Marc Davis, έναν από τους θρυλικούς Nine Old Men του Walt Disney - τους επικεφαλείς εικονογράφους δηλαδή που έτρεχαν για δεκαετίες τις ταινίες του στούντιο και βελτίωσαν τις 12 βασικές αρχές του animation του - ο Moore ήταν οι ζωγραφιές της Disney. Έγινε η βάση όσων θα σήμαινε η εταιρεία από εκεί και πέρα, μια αφετηρία εικονογράφησης. Στα 19 του βέβαια που έπιασε δουλειά στο στούντιο, δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί αυτή την τιμή. Τότε είχε απλά αποφασίσει να αντικαταστήσει έναν φίλο του που είχε προγραμματισμένη συνέντευξη με τον Disney, αλλά τον έπιασε πονόδοντος. O Freddie Moore στο γραφείο του Η μοναδική επίσημη εκπαίδευσή του ήταν κάποια νυχτερινά καλλιτεχνικά μαθήματα που είχε κάνει λίγο νωρίτερα, με αντάλλαγμα την εργασία του ως καθαριστής στο Chouinard Art Institute. Σε λιγότερο από 24 ώρες στα γραφεία όμως, είχε ψαρώσει τους πάντες. Καθόταν για ένα λεπτό με τα χέρια σταυρωμένα κοιτάζοντας τον άδειο καμβά και έπαιρνε μπρος. Όταν στην πορεία θα βοηθούσε τους υπόλοιπους με διάφορα σκετς τους, θα τους θύμιζε συνεχώς πως δεν ήξερε να μιλήσει με κανόνες. Ήξερε μόνο τι βγαίνει καλά στο χαρτί. «Το 1938 ο Freddie σκέφτηκε ότι έπρεπε να κάνουν τον Mickey πιο ελκυστικό. Και έτσι τον επανασχεδίασε. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να του δώσει περισσότερες καμπύλες. Και κάτι πολύ σημαντικό - έβαλε κόρη στα μάτια του. Ήταν εκπληκτικός στο να κάνει τα πάντα πάνω του να συντονίζονται με τρόπο οργανικό, στην ίδια πόζα. Αν, ας πούμε, του έδινε ουρά θα την ανέβαζε μέχρι πάνω στη φιγούρα του οργανικά, τα πόδια του θα γύριζαν πιο στενά προς τα έξω και θα ακολουθούσαν και τα παπούτσια. Του έδωσε έναν ρευστό σωματικό ρυθμό που δεν είχε πρώτα. Σχεδιάστηκε έτσι γιατί χρειαζόταν μεγαλύτερο συναισθηματικό εύρος, με στόχο το ‘Fantasia’ το 1940. Αναπτυσσόταν σταδιακά ως τότε, αλλά χρειαζόταν ο Freddie για να γίνει κάτι δυναμικό που θα μπορούσε να υλοποιήσει το στούντιο». Η υπερφυσική ικανότητα του Moore να διαχέει γοητεία και προσωπικότητα στα σχέδιά του, είχε κερδίσει από το ‘33 τον μεγαλύτερο έπαινο που θα μπορούσε να του είχε δώσει ποτέ ο φειδωλός Disney. Αφορμή ήταν η δουλειά του στα ‘Τρία Μικρά Γουρουνάκια’. «Επιτέλους πετύχαμε προσωπικότητα σε ολόκληρη ταινία», είχε δηλώσει ο παραγωγός πριν του αναθέσει τους Νάνους της ‘Χιονάτης’. Της πρώτης απόπειρας για ταινία animation μεγάλου μήκους στην ιστορία. Οι απευθείας αναθέσεις που θα του έδινε έκτοτε ο Disney και η απουσία κλασικής εκπαίδευσης ή σκληρής δουλειάς για αυτοβελτίωση, είχαν προκαλέσει τη ζήλια συνεργατών του που ξόδευαν ατέλειωτες ώρες για να δώσουν ρευστότητα στους χαρακτήρες τους που σε εκείνον ερχόταν ενστικτωδώς. Παρέμενε ωστόσο δημοφιλής ανάμεσα στους συναδέλφους του γιατί ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει. Δεν υπήρχαν μυστικά στο animation του παρά τη γοητευτική του έπαρση. Μοιραζόταν τα πάντα. Ο Freddie Moore ζωγραφίζει τον Mickey με τον Ward Kimball των Nine Old Men Η κληρονομιά του όμως, δεν θα έμενε αψεγάδιαστη. Τη ροκάνισε γοργά ο αλκοολισμός του. Τις μέρες εκείνες η αδυναμία στο ποτό δεν ήταν ασθένεια, αλλά ψεγάδι του χαρακτήρα. Έτσι όσο ο Moore ήταν ακόμη λειτουργικός, η ασυνέπειά του περνούσε πάνω από το κεφάλι των γύρω του. Όταν χειροτέρεψε όμως, άρχισαν να δημιουργούνται τριγμοί. Ο τεράστιος animator Frank Thomas σταμάτησε να του μιλάει για χρόνια. Ο βοηθός του παραλίγο να μπλέξει με τον Disney γιατί ο Moore του ζητούσε να του φέρνει μπύρες και να επιστρέφει τα μπουκάλια (όταν το πήρε είδηση ο Disney κάλεσε τον Moore στο γραφείο του - αυτή θα ήταν η τελευταία μέρα που θα έστελνε τον βοηθό του για μπύρες). Στο εορταστικό πάρτι που οργάνωσε ο Disney μετά την επιτυχία της ‘Χιονάτης’, οι υπάλληλοί του σήκωσαν ένα ολόκληρο ξενοδοχείο στο πόδι με τα γυμνά μπάνια τους στην πισίνα και την απίστευτη κατανάλωση αλκοόλ. Κανείς τους όμως δεν ξέφυγε όσο ο εκλεκτός του Disney. Ο Moore είχε μεθύσει τόσο πολύ που δοκίμασε να πέσει από ένα απ’ τα μπαλκόνια των υψηλότερων ορόφων νομίζοντας ότι βρίσκεται ακόμα στο ισόγειο. Κατέληξε σε ένα δέντρο χωρίς ιδιαίτερους τραυματισμούς. Σύμφωνα με τον Bill Justice, animator στο ‘Bambi’ και την ‘Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων’, o Walt αποχώρησε αναστατωμένος από το ξενοδοχείο το επόμενο πρωί και δεν ανέφερε ξανά το πάρτι. Κι αν ήθελες να κρατήσεις τη δουλειά σου καλά θα έκανες να μην του το θύμιζες ποτέ. Την επόμενη χρονιά θα έκανε τον Moore αρχιτέκτονα του Mickey και πνευματικό του πατέρα στα 1940s. «H αγαπημένη μου χρονιά για τον Mickey είναι το 1941», μας εξήγησε ο Goldberg όσο ζωγράφιζε τον Mickey του ‘Little Whirlwind’. Για πρώτη φορά κιόλας όπως θα μας εκμυστηρευόταν λίγο αργότερα. Είναι τόσο τέλειος στο συγκεκριμένο short που του εντυπώθηκε. «Ο Freddie Moore και συνεργάτες του όπως ο Ward Kimball άρχισαν να τον εικονογραφούν τόσο ελεύθερα. Δεν έχω δει ποτέ τον Mickey όσο εντυπωσιακά ρευστό όσο τότε. Έκαναν και το πρόσωπό του ακόμη πιο οβάλ. Εκείνη την περίοδο κιόλας - αν και δεν είχε διάρκεια - του έδωσαν και τρισδιάστατα αυτιά. Είχαν ένα εσωτερικό αυτί σε ένα πολύ, πολύ βαθύ μπλε για να μην είναι ευδιάκριτο σε όσους είχαν συνηθίσει να βλέπουν τα αυτιά του μαύρα. Έπαιζαν και με το σχήμα του σώματός του όπως με τις υπέροχες, μεγαλύτερες πατούσες του. Ταινίες όπως το ‘Little Whirlwind’ και το ‘Nifty Nineties’, αυτή είναι για μένα η καλύτερη περίοδος του Mickey». Παρά το ταλέντο του, ο Moore απολύθηκε από το στούντιο το 1946. Ήταν μια απόπειρα να αφυπνιστεί και να κόψει το ποτό. Τον επαναπροσέλαβαν το 1948. Όπως είχε συμβεί και με τον Iwerks νωρίτερα, ο Disney μπορεί να μην ήταν γνωστός για τις δεύτερες ευκαιρίες που (δεν) έδινε, αλλά δεν μπορούσε και να αντισταθεί στους ανθρώπους του Mickey. «Τώρα στα ‘50s, υπήρξε ένα κίνημα που ξεκίνησε από ένα στούντιο animation, το UPA (United Productions of America). Σε μεγάλο ποσοστό, ήταν καλλιτέχνες της Disney που ήθελαν να κάνουν κάτι πιο μοντέρνο. Πιο σχηματικούς χαρακτήρες, πιο επίπεδους, επηρεασμένους από τη μοντέρνα τέχνη. Τόσο πανταχού παρόντα ήταν τα καρτούν του που όλα τα στούντιο του Xόλιγουντ το εντόπισαν και άρχισαν να προσαρμόζουν αντίστοιχα τα σχέδιά τους. Ο Mickey δεν ήταν εξαίρεση», συνέχισε ο Gordberg με το μολύβι του κάπως να κοπάζει. Αναφερόταν στους ανθρώπους της Disney που εγκατέλειψαν την εταιρεία μετά την περιβόητη απεργία του Μαΐου το ‘41. Κράτησε πέντε περίπου εβδομάδες, οδήγησε στην αναγνώριση των σωματείων των εργαζομένων, άφησε το στούντιο με 694 υπαλλήλους από τους 1.200 που απασχολούσε πριν, και άλλαξε ριζικά και για πάντα την ψυχολογία του μεγάλου αφεντικού. Ο Moore όμως δεν αλλαξοπίστησε. «Μιλάμε ακόμα για τον Freddie Moore καταρχάς, θα περάσει λίγος καιρός ακόμα για να μπει στην εικόνα κάποιος άλλος. Αυτό που έκανε με συναδέλφους του ήταν να προσθέσουν γωνίες στον Mickey. Και είχε ακόμη την ελκυστική του παρουσία. Το άλλο που του συνέβη εκείνη την περίοδο ήταν ότι έγινε επαρχιώτης! Φορούσε το κοντομάνικό του, έμενε στα προάστια και είχε ράντσο (γέλια). Συνήθως το πουκάμισό του έβγαινε απ’ έξω και φορούσε μακριά παντελόνια. Συχνά δεν έδειχναν και την ουρά του. Απέκτησε ματόκλαδα. Έσπαγαν τη σιλουέτα του σε διάφορα σημεία για να του δώσουν γωνίες [...]. Είναι λεπτές οι διαφορές, αλλά είναι όλες ο Mickey. Αυτό που δεν άλλαξε είναι η προσωπικότητά του. Ναι, ήταν περισσότερο σαματατζής στα ‘30s απ’ ότι στα ‘50s, αλλά ήταν ο ίδιος Mickey Mouse και αυτό ακόμα δεν έχει αλλάξει». Κόντρα με τις συνθήκες γύρω του όπως συμβαίνει συνήθως. Στις 22 Νοεμβρίου του 1952, ο Freddie Moore έφευγε με τη γυναίκα του από το φιλικό σπίτι ενός συνεργάτη animator. Είχαν μαζευτεί εκεί να δουν ένα παιχνίδι κολεγιακού football. Όταν χάθηκαν στον δρόμο της επιστροφής και δοκίμασαν να γυρίσουν, ένα αμάξι τους χτύπησε με ταχύτητα. Στην περίπτωση του Moore, θανάσιμα. Αντίθετα με κακεντρεχείς φήμες που κυκλοφόρησαν αργότερα και αναπαράγονται ενίοτε ατυχώς ως σήμερα, ο ταλαντούχος animator δεν οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ. Ήταν πια νηφάλιος και στο τιμόνι βρισκόταν η σύζυγός του. Κατέληξε τελικά την επόμενη ημέρα σε ηλικία 41 ετών, λόγω εγκεφαλικής αιμορραγίας και ενός σοβαρού χτυπήματος στο στήθος. Την περίοδο εκείνη είχε ήδη ξεκινήσει το animation για τα Lost Boys και τις γοργόνες του ‘Peter Pan’, ενώ μέρος των σχεδίων του θα έβρισκε τη θέση του στα καρτούν της Disney για πολλές δεκαετίες ακόμα. Πιο πρόσφατη χρήση του στο ‘Fantasia 2000’. Και κάπως έτσι, εκτός από επιτομή του Disney animation style, ο Freddie Moore θα έμενε στη μνήμη, κυρίως λόγω του νεαρού της ηλικίας του, και ως το μεγαλύτερο what if του στούντιο. Τα σχέδια του Tom Oreb Ο Mickey όμως δεν προλάβαινε να βυθιστεί στο πένθος. «Κάποιες φορές μπορεί και να το παρακάνεις. Στα μέσα των ‘50s, υπήρχε ένας σχεδιαστής στο στούντιο, ο Tom Oreb. Αποφάσισε ότι ήθελε να εκμοντερνίσει τον Mickey, με αφορμή μια διαφήμιση για τα αμάξια της Nash Rambler. Και πραγματικά, δείτε τον. Είχε ένα καπέλο που δεν καθόταν στο κεφάλι του, τα αυτιά του έγιναν κουπιά, είχε παπιγιόν, γωνιώδη χέρια… Ο Walt τον είδε στη διαφήμιση και είπε όχι. Αυτός ο Mickey διήρκησε όσο η ίδια η διαφήμιση. Αυτό ήταν! Δεν έκαναν τίποτε άλλο με αυτό το σχέδιο». Η απόκλιση του συγκεκριμένου σχεδίου μας έπιασε απροετοίμαστους. Με κάθε νέα, άγρια γραμμή του Goldberg που έσκιζε τον καμβά, άκουγες επιφωνήματα. Στην πραγματικότητα βέβαια, ως σχέδιο είχε ενδιαφέρον και ένταση. Απλά δεν ήταν ο Mickey. Μετά το πρώτο στραβοπάτημα λοιπόν που επέφερε ο χαμός του μεταρρυθμιστή του, ο Mickey έπρεπε ξανά να εκσυγχρονιστεί. Αυτή τη φορά ξεχύθηκε στις ντίσκο. Glam! «Στα 1970s είχαμε τον Disco Mickey. Ήταν ντυμένος σαν τον John Travolta. Είχε το τζάκετ και είχε και το κολάρο του. Μα κοιτάξτε τον, δεν είναι τέλειος; Ο τρόπος που τον έφτιαξαν σε αυτή την προσέγγιση ήταν πολύ fun. Είναι λίγο άκαμπτος, αλλά εξυπηρέτησε τον σκοπό του. Είχε και η Minnie το δικό της disco outfit, φυσικά. Τώρα, όταν τελειώσαμε με τα ‘70s και τις ντισκομπάλες, πήγαμε πίσω στον κλασικό Mickey. O Mickey ζει το Saturday Night Fever του Μία από τις πρώτες νέες εκδοχές του ήταν ο ‘Christmas Carol’ Mickey. Ήταν σε σκηνοθεσία του Burny Mathison που γιόρτασε την 65η χρονιά του στη Disney την περασμένη εβδομάδα - είναι ο μακροβιότερος υπάλληλος στην ιστορία του στούντιο! Μέσα στα ‘80s, τα ‘90s και το σήμερα, νομίζω αυτή είναι η εκδοχή που αναγνωρίζουν οι περισσότεροι. Είναι ουσιαστικά ο Mickey του Freddie Moore από το 1938, με λίγη ακόμη παραπάνω ρευστότητα. Και αυτός είναι ο Mickey που ευχαριστιέμαι να κάνω κι εγώ περισσότερο. Έχει τόση λάμψη στην κίνησή του. Είναι οι ίδιες ιδέες του Freddie Moore, αλλά με περισσότερη καρικατούρα που κάνει τον χαρακτήρα ακόμη πιο ρευστό για το animation του σήμερα». Το animation του σήμερα όμως χρησιμοποιεί κυρίως CGI. Όταν το 2013 η Disney αποφάσισε να αφήσει πίσω το hand-drawn animation, ο Goldberg ήταν ένας από τους πραγματικά ελάχιστους παραδοσιακούς εικονογράφους που απέμειναν στην εταιρεία. Μόλις την προηγούμενη χρονιά, το πόνημά του στο ‘Paperman’ (σε σκηνοθεσία John Kahrs) είχε κερδίσει Όσκαρ Καλύτερης Μικρού Μήκους. Το short ανέδειξε μία ακόμη τεχνολογική καινοτομία του στούντιο. Ήταν μεν φτιαγμένο με CGI, αλλά πάνω από κάθε σχέδιο είχαν περαστεί στρώσεις παραδοσιακού animation. Το αποτέλεσμα τεχνικά δεν έμοιαζε με τίποτα που είχαμε ξαναδεί. Το Paperman είναι το μέλλον του animation Το βραβευμένο πια εργαλείο Meander που κατασκεύασε η Disney και μας έδωσε το ‘Paperman’ μπήκε στην άκρη για 2 περίπου χρόνια. Είναι ακόμη αδύνατον να το εφαρμόσεις σε ταινία μεγάλου μήκους. Βγήκε από τη ντουλάπα όμως για το ‘Moana’ και τον παραδοσιακού animation πρόλογό της. Και κυρίως για τα ζωντανά τατουάζ του θεού Maui που πέρασαν από τα χεράκια του Goldberg. «Η ‘Moana’ ήταν εξαιρετική εμπειρία γιατί όλοι μας νιώθαμε σαν ένα συνεργείο. Οι παραδοσιακοί animators έπρεπε να συνεργαστούν με τους CG animators ώστε να αλληλεπιδρούν σωστά ο Maui και ο mini Maui, όπως ονομάσαμε το κινούμενο τατουάζ του. Όταν έπεσε η ιδέα να πειράξει ο Maui τον mini Maui στην κοιλιά, εγώ έπρεπε να φτιάξω μια ζωγραφιά του Maui με ένα X στον αφαλό και ο Justin Weber την πέρασε στην σκηνή. Μετά που κοιτούσαμε το rough blocking, παρατηρήσαμε ότι το δάχτυλό του πείραζε τον mini Maui στο ένατο καρέ. Οπότε έπρεπε σε αυτό το καρέ να τον εικονογραφήσω ξανά σαν να του είχαν μόλις πειράξει τον αφαλό. Υπάρχει μια πολύ, πολύ γόνιμη παλινδρόμηση μεταξύ μας και είναι αυτή ακριβώς η ατμόσφαιρα που πρέπει να υπάρχει στο στούντιο. Εμείς που συνεχίζουμε να κάνουμε hand-drawn animation όπως εγώ, ο Mark Henn και ο Randy Haycock, όλοι μας συμβουλεύουμε σε όλες τις CG ταινίες, το στούντιο μας έχει να διδάσκουμε μαθήματα, και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας κάνουμε draw-overs. Ο Randy Haycock που έκανε draw-overs για τη ‘Moana’ έβλεπε το υλικό της ημέρας και μετά καθόταν με το μπλοκ του και έκανε τις ζωγραφιές δυνατότερες. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Δεν είμαστε οι Sharks και οι Jets, δεν έχουμε πόλεμο. Έχουμε όλοι τον ίδιο στόχο κι αυτός είναι να φτιάχνουμε πολύ καλές ταινίες». Model sheets του Get a Horse! Αυτή την περίοδο κάνει πολλή animation με τον Mickey για τα πάρκα του στούντιο. Με τον χαρακτήρα τα είχαν ξαναπεί πρόσφατα στο ‘Get a Horse!’ του 2013 - ένα short που βρέθηκε υποψήφιο στα Όσκαρ της επόμενης χρονιάς. Ήταν το πρώτο ορίτζιναλ short του Mickey που θα προβαλλόταν στις αίθουσες μετά το ‘Runaway Brain’ του 1995. Στόχος του Goldberg ήταν να πλησιάσει όσο μπορούσε στον κλασικό Mickey των 1920s. Τελικά το έκανε τόσο πιστά που στα screenings της ταινίας για τους δημοσιογράφους, η Disney χρειάστηκε να τους επιβεβαιώσει ότι το υλικό ήταν όλο καινούρια παραγωγή. «Τον μαθαίνω ακόμα. Ο Mickey είναι από αυτούς τους χαρακτήρες που αν έστω μία γραμμή του μπει λάθος, δεν είναι πια ο Mickey», μας εξήγησε ζωγραφίζοντας ακόμη μια φιγούρα του. «Αν έκανα αυτό το μάτι εδώ έστω και μισή ίντσα πιο μακριά από το άλλο, δεν θα ήταν ο ίδιος. Μέρος του κόλπου είναι να τον οραματίζεσαι τρισδιάστατο. Μπορεί να μην τις ζωγραφίζω, αλλά ξέρω πού πάνε οι κατασκευαστικές γραμμές του. Τις γνωρίζω απ’ έξω». Δεν ήθελα να τον διακόψω, αλλά είχα παρατηρήσει κάτι από την πρώτη στιγμή που τον βρήκαμε ντυμένο με ένα κίτρινο πουκάμισο με τον Mickey του ‘Plane Crazy’ (του το είχε ράψει η γυναίκα του, όπως και όλα) να σκύβει πάνω στα χαρτιά του. Κάθε φορά που έφτανε στο τελευταίο βήμα - τα αυτιά του Mickey - ο χαρακτήρας έμοιαζε να βρίσκει αμέσως τον εαυτό του. «Είναι αλήθεια. Λένε ότι το σχήμα που του δίνουν τα αυτιά του τον έχουν κάνει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες καλλιτεχνικές φιγούρες στην ιστορία. Δεν αμφιβάλλω καθόλου γι’ αυτό!». Αλλά όταν λέμε βρίσκει τον εαυτό του, τι ακριβώς εννοούμε; Έχουμε καταλάβει κι εμείς οι ίδιοι; «Πολλοί λένε ότι ο Mickey παραέγινε corporate και κάπως χλιαρός στα ‘50s. Αλλά ο Mickey που έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους είναι ο πιο χαρούμενος Mickey, ο πιο ενθουσιώδης. Αυτός είναι ο εμβληματικός Mickey. Πολλοί ρωτούν ποια είναι η προσωπικότητά του. Και μπορείς να πεις πολλά. Ότι είναι εφευρετικός, λίγο σαματατζής ώρες-ώρες, σκανταλιάρης αλλά καλόψυχος, και προσπαθεί να κάνει πάντα το καλό. Μπορείς να τα πεις όλα αυτά και θα είναι όλα πέρα για πέρα αλήθεια. Αλλά εγώ νομίζω ότι ο Mickey είναι ο τρόπος που κινείται. Αυτό είναι που τον καθορίζει. Θα δώσω ένα παράδειγμα - το ‘Little Whirlwind’. Υποτίθεται πρέπει να καθαρίσει τα φύλλα από την αυλή της Minnie. Και τον βλέπουμε με το ψάθινο καλάθι του να χοροπηδάει στο κεφάλι του. Και μετά κάνει μια κωλοτούμπα για να βάλει κάτω το καλάθι και προσγειώνεται σε μπαλετική πόζα. Και μετά αρχίζει να μαζεύει τα φύλλα και να τα βάζει στο καλάθι, αλλά δεν ξέρει ότι είναι εκεί ο μικρός ανεμοστρόβιλος που τα φυσάει έξω. Και έχει όλες αυτές τις απίστευτες πόζες που τον κάνουν τόσο ζωντανό! Είναι ο τρόπος που κάνει τα πάντα. Αν πάρει έναν κουβά με μπογιά και μια βούρτσα και μια σανίδα για να τα κάνει κάτι, θα βάλει τη σανίδα στον ώμο του, τον κουβά στο κεφάλι, μάλλον θα κρατήσει στα χέρια τη βούρτσα, και όταν φτάσει εκεί που πηγαίνει, λογικά θα την αναποδογυρίσει στον ώμο του, θα την κλωτσήσει με το πόδι και θα την προσγειώσει στον κουβά. Αυτός είναι ο Mickey για μένα. Είναι η καλύτερη ενσάρκωση αυτού που θα ορίζαμε ως κίνηση animation. Πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον χαρακτήρα». Αυτή η αέναη ενέργειά του θα του είναι πολύ χρήσιμη τώρα που κλείνει τα 90. Η παιδιάστικη άγνοια και η μόνιμη κατάπληξη που τον χαρακτηρίζουν τόσο πολύ, το έχουν σταματήσει το ρολόι. «Έχει ένα γόητρο που είναι αθάνατο. Οι ελκυστικοί χαρακτήρες… αυτοί δεν μεγαλώνουν ποτέ. Η σωματικότητά του είναι ένα προσόν που θα χαίρεσαι πάντα να βλέπεις. Mickey σημαίνει ψυχαγωγία. Και η ψυχαγωγία δεν θα γεράσει ποτέ». *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική. Και το σχετικό link...

Κι εκεί που μάθαμε ότι το Caliber της Radical Comics θα γίνει ταινία, να σου και τα νέα για το Hercules της ίδιας εταιρείας: Έχω διαβάσει τα πρώτα 2 τεύχη του κόμικ και είναι αρκετά αξιόλογο. Μη φανταστείτε κάτι σαν την παλιά σειρά του Ηρακλή και της Ζήνας. Εδώ μιλάμε για πολύ brutal ιστορία με πολύ βία και αίμα μέσα και ιστορία με πολλές ανατροπές... πηγή Αφιέρωμα στο κομικ [imdb=tt1267297]