Αναζήτηση στην Κοινότητα

Προχτές έγραψα ένα post στο "ΤΙ ΠΗΡΑ ΣΗΜΕΡΑ" σχετικά με το Σούπερ Μίκυ 9 που το έψαχνα μανιωδών 34 χρόνια για να διαβάσω μια ιστορία. Σήμερα θα γράψω μια αναλυτική κριτική για την ιστορία αυτή, η οποία είναι μια ιστορία του Martina από το μακρινό 1969. Και θα μου πείς γιατί να το κάνω αυτό? Διότι εδώ έχουμε ένα Guido Martina στα χειρότερά του. (inducks εδώ: https://inducks.org/story.php?c=I+AT++145-A) Η ιστορία λοιπόν είναι μια κλασική φαγωμάρα Σκρουτζ, Ντόναλντ και ανηψιών της ΠΑΛΙΑΣ Ιταλικής κοπής, που με τον Μαρτίνα αρχηγό έφτιαχναν ιστορίες που ΟΛΟΙ ήταν κακοί. Πως είναι οι ιστορίες του Ρόσα που συμπαθείς ακόμα και τον Γλίτσα Λέρα. Ε ακριβώς το αντίθετο. Για πάμε να δούμε λοιπόν. Η ιστορία ξεκινάει με τα ανηψάκια να επιστρέφουν χαρούμενα από τις διακοπές τους: Κλίμα αγάπης και προσμονής από τον Ντόναλντ. Τα ανηψάκια με σεβασμό και αγάπη καθάρισαν όλη τη λάντσα του αγαπημένου τους θείου Στη συνέχεια ήρθαν σε μια μικρή αντιπαράθεση που κατέληξε σε μια ελεγχόμενη πτώση των μικρών (από εκεί πήραν την ιδέα του still standing - α ρε Μπεκατώρου) Να μην τα πολυλογώ η υπόλοιπη ιστορία είναι μια ιστορία απάτης του Σκρουτζ, που πήρε έναν πύργο από κάπου τον πήγε κάπου αλλού, τον πλάσαρε σαν αρχαίο έβαλε τσουχτερό εισητήριο επίσκεψης, έφτιαξε και ένα ψεύτικο πηγάδι των ευχών με προκαθορισμένες ευχές, κορίδευε τον κόσμο και όλα αυτά με μοναδικό εργάτη τον Ντόναλντ που τον πλήρωσε με το 0.001 / 1000 των κερδών. Αφού τον έβαλε να κάνει το ψεύτικο φάντασμα όλη τη σεζόν σε κάποια φάση αποφάσισε (αφού ήρθε ο χειμώνας) να το κλείσει το μαγαζάκι. Έλα όμως που αποκαλύφθηκε η απάτη!!! ¨Ετσι άρων άρων τα μάζεψαν, και το τελευταίο βράδυ, ο μεν Ντόναλντ σκεφτόταν την εξωφρενική αμοιβή του π δε Σκρουτζ το πως θα μαζέψει κάποια από τα 75 μέτρα (sic) κερμάτων από το πηγάδι χωρίς να τον πάρει χαμπάρι ο Ντόναλντ ώστε να μην του δώσει το ποσοστό του και από εκεί. Και να μην τα πολυλογώ και πάλι, αφού ο Ντόναλντ ομοίως σκέφτηκε το πηγάδι με τα κέρματα κατέληξαν και οι δύο στον πάτο ανταλάσσοντας λόγια αγάπης και επειδή όλα πρέπει να κλείουν με τον χειρότερο τρόπο, χιόνισε, φύσηξε, πάγωσαν και έμειναν στον πάτο του πηγαδιού μέχρι την άνοιξη Αυταααααααα!!!!! Λοιπόν παρόλη την κακία που έκρυβε μέσα της την καταδιασκέδασα, Κατά πόσο βέβαια περνάει σωστά μηνύματα σε ένα παιδί, χμμμμ...γκουχ γκουχ γκουχ.... Με αυτές τις ιστορίες μεγαλώσαμε και εγκληματίες δεν γίναμε . Τώρα βεβαια αν δει κανείς γύρω του θα βρει πολλούς Ντόναλντ και Σκρουτζ αυτής της ιστορίας. Σγουρα ψηφίζω ασυζητητεί τα σημερινά Ντίσνευ για τα δικά μου παιδιά. Γέλασα πολύ όμως η αλήθεια είναι!!!!

Πρόσεξα ότι πρόσφατα υπήρξε μια συζήτηση στην Κουβεντούλα για τα Ντίσνεϋ που Κυκλοφορούν, σχετικά με το κατά πόσο η βαθμολογία και η κατάταξη των ιστοριών στο inducks ανταποκρίνεται στην πραγματική τους αξία. Αυτό είναι ένα θέμα το οποίο απασχόλησε και μένα από τον πρώτο καιρό που είχα ανακαλύψει το inducks (νομίζω γύρω στο 2008 ή 2007), τότε που οι ψήφοι για την κάθε ιστορία ήταν ελάχιστοι. Κατά τη διάρκεια των 7-8 ετών που μεσολάβησαν, οι ψήφοι για τις πιο γνωστές και συνεπώς πιο αξιόλογες ιστορίες πλήθαιναν και η κατάταξη καθίστατο πιο αξιόπιστη. Όμως, η αριθμητική βαθμολογία των ιστοριών δεν είναι και τόσο αντιπροσωπευτική. Για παράδειγμα: ο χαμηλότερος βαθμός που δίνεται σήμερα είναι 5,3/10, επομένως, θεωρητικά, αυτή θα έπρεπε να είναι και η χειρότερη ιστορία βάσει της γνώμης των αναγνωστών. Αλλά, ο βαθμός της είναι πάνω από τη βάση! (πράγμα που δεν συμβαίνει στο imdb, το οποίο αναφέρθηκε στην προαναφερθείσα συζήτηση, και στο οποίο βασίστηκε η μεθοδολογία με την οποία το inducks βαθμολογεί τις ιστορίες). Επομένως, να υποθέσουμε ότι δεν υπάρχουν καθόλου ιστορίες Ντίσνεϋ που δεν αξίζουν ?? Χμμ, δεν το νομίζω... Παρόλα αυτά, κάποιες σπουδαίες -κατά τη γνώμη μου- ιστορίες της ιταλικής σχολής δεν λαμβάνουν την αναγνώριση που θεωρώ ότι τους αξίζει (μιλώντας πάντα λαμβάνοντας υπόψη μόνο την κατάταξη των ιστοριών στο inducks και αγνοώντας την επιμέρους αριθμητική βαθμολογία που θεωρώ ότι δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμη). Να αναφέρω ότι, πιο κάτω ασχολούμαι μόνο με ιστορίες ιταλικών δημιουργών, αφού κατά τη γνώμη μου το θέμα περί συζήτησης σχετικά με τις κλασσικές αμερικανικές ιστορίες είναι πλέον κορεσμένο (κάποιος που θα διαβάσει τα πιο κάτω μπορεί να πει ότι είμαι λίγο προκατειλημμένος υπέρ των αστυνομικών ιστοριών με τον Μίκυ, αλλά αυτό δεν ισχύει!). Τώρα, πάμε για τα ουσιαστικά σχόλια του άρθρου... να μιλήσουμε για παλιούς και για πρόσφατους σπουδαίους δημιουργούς: Sergio Asteriti Θεωρώ τον Sergio Asteriti ως τον πλέον αδικημένο Ιταλό σχεδιαστή. Ο σπουδαίος αυτός δημιουργός, σχεδιάζει ιστορίες, κυρίως με τον Μίκυ, από το 1963 μέχρι και σήμερα!!! (σε ηλικία 85 ετών!!!). Πάντα μου άρεσε το σχέδιο του και μπορούσα να το αναγνωρίζω από τον καιρό που ήμουν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, τότε που δεν γνώριζα το όνομα κανενός δημιουργού (και, που έτσι κι αλλιώς, ούτε υπήρχε τρόπος να τους μάθω). Αν και είναι από τους λίγους που σχεδιάζουν τη φιγούρα του Μίκυ πιο μικρή σε σχέση με τον διαθέσιμο χώρο εντός ενός καρέ, θεωρώ το σχέδιο του ως κλασσικό έστω και αν κάποιος μπορεί να βρει μεγάλες αντιθέσεις αν το συγκρίνει με άλλους κλασσικούς σχεδιαστές π.χ. Massimo De Vita. Άλλο έντονο στοιχείο που προσδιορίζει το σχέδιο του Asteriti, είναι οι χαρακτηριστικοί ανθρωπόμορφοι χαρακτήρες που περιλαμβάνει στις ιστορίες του. Απλά, υπέροχες προσθήκες σε ήδη ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ιστορίες! Ο Asteriti ασχολήθηκε εν μέρει και με τη συγγραφή σεναρίων. Από το 1986 μέχρι και το 1994 έγραψε τα σενάρια για 6 ιστορίες, αλλά καμία από αυτές δεν έχει εκδοθεί στην Ελλάδα ώστε να μπορούμε να τις σχολιάσουμε. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους ιταλούς δημιουργούς της εποχής του Asteriti, το inducks κατατάσσει μόνο δύο ιστορίες του στις πρώτες 1000 καλύτερες (εκ των οποίων η πρώτη είναι μια τεράστια ιστορία 217 σελίδων που δεν έχει εκδοθεί σε καμία άλλη χώρα εκτός από την Ιταλία), ενώ αρκετές δεκάδες από τις ιστορίες του κατατάσσονται μεταξύ των 1000ων και 5000ων καλύτερων. Παρόλα αυτά, εξακολουθώ να θεωρώ ότι αρκετές από αυτές θα μπορούσαν να βρίσκονται πολύ πιο ψηλά στην κατάταξη, αφού στις περισσότερες το σενάριο (πάντα προϊόν σπουδαίων σεναριογράφων της εποχής) είναι αντάξιο πολλών γνωστών κλασσικών ιστοριών και το σχέδιο του Asteriti δένει πολύ ωραία με την πλοκή εμπλουτίζοντας την όλη υπόθεση της ιστορίας. Ανάμεσα στις πολλές αξιέπαινες ιστορίες του Asteriti, ξεχωρίζω τις ακόλουθες τρεις, τις οποίες θεωρώ ως τις καλύτερες του αστυνομικές ιστορίες με τον Μίκυ: Μινιμίκ Γ.Κ.Ζ. (1970) Η Νύχτα της Μεγάλης Κλοπής! (1972) Η Συμμορία του Τούνελ! (1979) Δυστυχώς, οι τρεις αυτές ιστορίες δεν έχουν διακριθεί ιδιαίτερα (μιλώντας πάντα βάσει της κατάταξης τους στο inducks) όπως και πιστεύω ότι θα τους άξιζε. Το σενάριο στις πρώτες δύο φέρει την υπογραφή του μεγάλου Guido Martina, ενώ η τρίτη γράφτηκε από τον σχετικά πιο πρόσφατο, αλλά εξίσου σπουδαίο δημιουργό, Giorgio Pezzin. Τρία εξαιρετικά διαμάντια για όσους απολαμβάνουν τις ιστορίες μυστηρίου / αστυνομικές περιπέτειες με τον Μίκυ! Giuseppe Dalla Santa Ακόμα ένας αξιόλογος ιταλός σχεδιαστής με λιγοστές ιστορίες εντός των πρώτων 1000ων της κατάταξης του inducks, είναι ο Giuseppe Dalla Santa (μόνο 5 ιστορίες του περιλαμβάνονται στις πρώτες 1000, και η μοναδική που διαδραματίζεται στο σύμπαν του Μίκυ είναι σε συνεργασία με τον Κάστυ και άλλους). Αυτό που μου επίστησε την προσοχή στο σχέδιο του ώστε να το ξεχωρίσω από τους άλλους Ιταλούς συναδέλφους του, είναι ο χαρακτηριστικός σχεδιασμός του προσώπου του Μίκυ και των εκφράσεων του. Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο αυτό το στοιχείο επηρέασε το σχέδιο του Κάστυ, ιδιαίτερα όσον αφορά τον σχεδιασμό των ματιών του Μίκυ. Επίσης, αυτή η ιστορία μου θυμίζει αρκετά το σχέδιο του Dalla Santa. Η πρώτη φορά που ασχολήθηκα συγκεκριμένα με ιστορία του Dalla Santa πρέπει να ήταν εντός της τελευταίας πενταετίας (όταν και, αναγκαστικά, συμπλήρωσε την καριέρα του). Θεωρώ ότι στάθηκε και λίγο άτυχος, διότι άρχισε λίγο αργά την καριέρα του στον χώρο του ιταλικού ντισνεϋκού κόμικς (το 1989 σε ηλικία 39 ετών) και δεν είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με τον Guido Martina, ο οποίος είχε το χάρισμα να αναδεικνύει τους αξιέπαινους σχεδιαστές. Κάποιες από τις ιστορίες του Dalla Santa που ξεχώρισα (από διάφορους σεναριογράφους), οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν πολύ καλύτερη κατάταξη στο inducks, είναι οι ακόλουθες (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλες εξίσου καλές): Η Εκδίκηση του Λούθερ Μπλοτ (2000) Το Μονόγραμμα του Βλαδίμηρου Ζ (2007) Καταδίωξη στην Χιονισμένη Ακτή (2008) Μυστήριο στον Γαληνίτη (2002) Το Χάος των Εποχών (2004) Υπόθεση Εξωγήινου Πλαστικού (1999) Άλλοι Πρόσφατοι Ιταλοί Σχεδιαστές Για όσους ενδιαφέρονται να ασχοληθούν περαιτέρω και με άλλες ιστορίες που θα μπορούσαν να διακριθούν (κατά τη γνώμη μου εννοείται) αλλά προς το παρόν αδικούνται από την κατάταξη του inducks, παραθέτω και τις πιο κάτω (όλες από Ιταλούς δημιουργούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να συγκριθούν ακόμα και με τους πρωτοκλασάτους κλασσικούς): Στιγμές Τρόμου (2008) Η Χαμένη Σταρ του Σινεμά (2008) Ληστές Υπεράνω Πάσης Υποψίας (2009) Κύμα Βανδαλισμών (2003) Η Μπλόφα του Φρέντυ Μπλοφ (2012) Καλά διαβάσματα!!!

Παρωδίες… Α Λα Disney! Written by Γιάννης Ιατρού on September 10th, 2014 Συνήθως η υπόθεση είναι απλή: ο Ντόναλντ ψάχνει καινούργια δουλειά για να ξεπληρώσει τα (ουκ ολίγα) χρέη του, ο θείος Σκρουτζ οργανώνει ένα ταξίδι-κυνήγι θησαυρού, ο Μίκυ διελευκάνει κάποιο έγκλημα, βοηθώντας τον επιθεωρητή Ο’ Χάρα, και ούτω καθ’ εξής. Τα Disney comics μάς έχουν χαρίσει αμέτρητες ώρες χαλάρωσης και διασκέδασης με τις επίσης αμέτρητες ιστορίες που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στις – αμέτρητες – εκδόσεις τους. Ωστόσο, οι δημοφιλείς ήρωες δε διατηρούν αιώνια τους καθορισμένους ρόλους τους. Συχνά-πυκνά, κάτω από την… επίβλεψη των κατάλληλων δημιουργών, οι χαρακτήρες του Disney ενσαρκώνουν ήρωες από δημοφιλείς ταινίες και μυθιστορήματα, με τη δική τους ξεχωριστή ερμηνεία. Οι “παρωδίες” αυτές, διασκευές γνωστών έργων της Τέταρτης και της Έβδομης Τέχνης – για λογαριασμό της Ένατης – παίρνουν μορφή, κατά κύριο λόγο από τους βετεράνους της Ιταλικής Σχολής Disney, της δημιουργικής και καλλιτεχνικής “ομάδας”, δηλαδή, που συνεργάζεται με το περιοδικό TOPOLINO, από την εποχή του Romano Scarpa (σσ. πρωτοπόρος των Disney comics στην Ιταλία) μέχρι σήμερα. Πολλές από αυτές έχουν περάσει τα σύνορα της γείτονος χώρας. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου ΚΟΜΙΞ από τις Καθημερινές Εκδόσεις με βασική ιστορία την Disney εκδοχή του MOBY DICK, ας αναφερθούμε σε μερικές γνωστές ντισνεϋκές παρωδίες! OΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ (GONE WITH THE WIND) Από τις κλασικότερες αμερικανικές κινηματογραφικές επιτυχίες, το GONE WITH THE WIND είναι ένα έργο που πέρασε, το 1939, από τις σελίδες του ομώνυμου βιβλίου στη μεγάλη οθόνη, όπου και μεγαλούργησε: 15 υποψηφιότητες για Όσκαρ, εκ των οποίων απέσπασε τα 10, παρουσία στο Top 10 των καλύτερων ταινιών του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου και δε συμμαζεύεται! Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το ιδιαίτερο θέμα της – μία ιστορία αγάπης στα χρόνια του αμερικανικού εμφυλίου – είναι λογικό πως θα επέφεραν πρόσθετο βάρος στον δημιουργό που θα τολμούσε να τη μεταφέρει στο χαρτί του TOPOLINO, προσέχοντας να σταθεί αντάξιος των γενομένων προσδοκιών και παράλληλα αμβλύνοντας τα ενήλικα σημεία της ταινίας, όπως η βία και οι ερωτικές σκηνές. Τον μικρό αυτόν άθλο ανέλαβε ο Guido Martina, ένας χαρισματικός Ιταλός συνεργάτης του εκδοτικού οίκου Mondadori, ο οποίος εξέδιδε τα περιοδικά Disney στην Ιταλία από το 1949 έως το 1988. Ο συγκεκριμένος συγγραφέας ήταν ο καταλληλότερος για αυτή τη δουλειά, αφού εκείνος εισήγαγε τη μόδα της διακωμώδησης δημοφιλών έργων, αξιοποιώντας τις ιδιαιτερότητες των ηρώων του Disney. Μία από τις πρώτες του δουλειές για το TOPOLINO ήταν, άλλωστε, η παρωδία της ΚΟΛΑΣΗΣ του Δάντη (L’ INFERNO DI TOPOLINO), στην οποία θα άξιζε μία ξεχωριστή θέση στη σύντομη αυτήν παρουσίαση, αλλά δυστυχώς δεν είχα μέχρι σήμερα την τύχη να τη διαβάσω – αν και έχει δημοσιευτεί και στα ελληνικά, σε μία δυσεύρετη έκδοση των ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΛΑΣΙΚΩΝ του Δραγούνη. Το εμπνευσμένο κείμενο του Martina, λοιπόν, συνόδευσε το σκίτσο από το έμπειρο πενάκι του Giovan Battista Carpi, ενός επίσης εμβληματικού δημιουργού Disney comics του 20ού αιώνα. Το δίδυμο Martina – Carpi συχνά συνεργάστηκε και παρουσίασε πρωτότυπα δημιουργήματα, όπως για παράδειγμα ο μυστηριώδης μασκοφόρος Φάντομ Ντακ (Paperinik), που αναδείχθηκε σε βασικό ήρωα του καστ των ηρωών Disney. Η… ντισνεϋκή βερσιόν του OΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ αριθμεί 129 σελίδες και χωρίζεται σε πέντε μέρη. Ο Ντόναλντ παίρνει το ρόλο του Clark Gable και υποδύεται τον Rhet Butler (ως Ντόναλντ Μπάτλερ) και η Νταίζυ, στη θέση της βραβευμένης με Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, Vivien Leigh, “παίζει” το ρόλο της Scarlet O’ Hara (Νταίζυ Ο’ Χάρα). Στα ελληνικά, η ιστορία κυκλοφόρησε αρχικά σε συνέχειες στο περιοδικό ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ (#1450-1454) και, πιο πρόσφατα, τον Αύγουστο του 2013, στη συλλογική έκδοση ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ ΜΕ ΤΟΝ ΝΤΟΝΑΛΝΤ της σειράς ΜΕΓΑΛΑ ΣΗΡΙΑΛ. Καζαμπλάνκα (CASABLANCA) Άλλη μία ταινία-σταθμός στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, η βραβευθείσα με τρία Όσκαρ CASABLANCA μεταφέρθηκε στις σελίδες του TOPOLINO το 1987, ακριβώς 45 χρόνια μετά την αρχική της προβολή. Με υπόβαθρο την Καζαμπλάνκα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ιστορία ακολουθεί τη ζωή του Rick Blaine (Humphrey Bogart), ιδιοκτήτη ενός καφέ, στο οποίο καταφεύγουν διάφοροι Ευρωπαίοι, αναζητώντας τρόπους να φυγαδευτούν για την Αμερική. Μία από αυτούς είναι η παλιά του αγάπη, η Ilsa (Ingrid Bergman). Στους ρόλους των δύο πρωταγωνιστούν, αντίστοιχα, ο Μίκυ και η Μίννι, ενώ το cast συμπληρώνουν οι υπόλοιποι ήρωες του Μίκυ Σίτυ. Η ιστορία αποτελεί μία προσωπική δημιουργία του βετεράνου καλλιτέχνη Giorgio Cavazzano, ο οποίος παρέμεινε πιστός στο πνεύμα του ’40, υιοθετώντας για μία και μοναδική φορά ένα ιδιαίτερο, “κινηματογραφικό” σχεδιαστικό στιλ. Έτσι, στις 50 από τις 52 σελίδες δεν προσέθεσε καθόλου χρώμα, παρά επέλεξε να “παίξει” με τους τόνους του γκρι. Χρώμα υπάρχει μόνο στο εξώφυλλο, το οποίο μιμείται την πρωτότυπη αφίσα της ταινίας, και στον επίλογο, όπου οι ήρωες επανακτούν τους συνηθισμένους ρόλους τους. Η συγκεκριμένη διασκευή είναι μακράν η πιο πιστή στο αυθεντικό, από όλες τις απόψεις: σενάριο, σκηνοθεσία, ύφος, απόδοση. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε αρχικά στο ΚΟΜΙΞ #205 και πιο πρόσφατα στην έκδοση ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΥ. ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ (DRACULA) Ο Δράκουλας των Καρπαθίων είναι μία εμβληματική φανταστική φιγούρα της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου. Ακόμα και όσοι δεν έχουν διαβάσει το πρωτότυπο βιβλίο του Bram Stoker ή δεν έχουν δει κάποια από τις ταινίες (σαφώς προτιμότερη είναι η διασκευή του Coppola, με τον ανεπανάληπτο Hopkins στο ρόλο του Van Helsing) χρησιμοποιούν το όνομα του Δράκουλα για να περιγράψουν οποιοδήποτε ανθρωπόμορφο τερατοειδές. Εύλογα αναρωτιέται κανείς πώς θα μπορούσε να διασκευασθεί ένα έργο με έντονα spooky ατμόσφαιρα, βαμπίρ και αίματα, σε ιστορία comics, με παιδικούς χαρακτήρες. Ωστόσο, η πείρα δύο “βαρέων πυροβολικών” της ιταλικής παραγωγής Disney, των Bruno Enna και Fabio Celoni – έμπειροι και σε comics με πιο σκοτεινό χαρακτήρα – έφερε σε πέρας το εγχείρημα με πρωτοφανή επιτυχία! Ένας Γκούφυ Βαν Χέλσινγκ αφιερωμένος στον γράφοντα! Τον ντισνεϋκό Δράκουλα ενσάρκωσε το Μαύρο Φάντασμα, το ρόλο του Jonathan Harker έχει ο Μίκυ, ενώ την παράσταση κλέβει ο εκκεντρικός Γκούφυ Βαν Χέλσινγκ! Η διασκευή χωρίζεται σε δύο μέρη, είναι πολύ ζωντανή – τόσο χάρη στο καλογραμμένο κείμενο όσο και χάρη στο σχέδιο και το φανταστικό χρωματισμό της Mirka Andolfo – και αποδίδει με παράδοξο τρόπο τα πιο… σκοτεινά σημεία της ιστορίας. Για παράδειγμα, οι ήρωες αντί να πεθαίνουν, μεταμορφώνονται σε… παντζάρια! Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, διατηρεί τη ζοφερή ατμόσφαιρα του πρωτότυπου, κάτι που του δίνει μία τρομερή πρωτοτυπία ως ιστορία Disney. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο TOPOLINO το 2012, και ένα χρόνο αργότερα στο ΚΟΜΙΞ (#295), ενώ στην Ιταλία ξανακυκλοφόρησε σε αυτόνομη έκδοση το 2012 και το 2013 σε μία θεματική έκδοση με άλλες αντίστοιχες ιστορίες Disney. ΜΟΜΠΥ ΝΤΙΚ (MOBY DICK) Η πιο πρόσφατη “παρωδία” από το καλλιτεχνικό επιτελείο της Disney Italia (που τον τελευταίο χρόνο υπάγεται στις εκδόσεις Panini) είναι η μεταφορά του μυθιστορήματος MOBY DICK σε μία περιπέτεια, στην οποία τους βασικούς ρόλους ενσαρκώνουν οι ήρωες από τη Λιμνούπολη. Η ιστορία που έγραψε ο Herman Melville το 1851 και αποτελεί ένα από τα κλασικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας περιγράφει τις φαλαινοθηρικές περιπέτειες του καπετάνιου Ahab να εκδικηθεί το πλάσμα που του κατέστρεψε τη ζωή, παίρνοντάς του το καράβι και το πόδι του. Φυσικά, το μυθιστόρημα έχει μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη, περισσότερες από μία φορές. Τη διασκευή αυτή ανέλαβαν οι Fancesco Artibani και Paolo Mottura, δύο επίσης αναγνωρισμένοι δημιουργοί (Disney κυρίως) comics στην Ιταλία, δίνοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην οικογένεια των παπιών. Έτσι, ο θείος Σκρουτζ είναι ο πλοίαρχος Αχάμπ και ο Ντόναλντ ενσαρκώνει το ρόλο του Ισμαήλ, πλαισιωμένοι από το υπόλοιπο cast ηρώων. Και σε αυτήν την περίπτωση έχουμε μπροστά μας μία ιδιαίτερα πρωτότυπη δημιουργία για τα ντισνεϋκά δεδομένα, όπου το προσωπικό σχεδιαστικό ύφος του Paolo Mottura σε συνδυασμό με τον μοναδικό χρωματισμό – κι εδώ – της Mirka Andolfo δημιουργούν ένα αισθητικό αποτέλεσμα που σαγηνεύει. Η ιστορία δημοσιεύτηκε αρχικά σε δύο συνέχειες στο TOPOLINO το 2013 και έφτασε στην Ελλάδα ως βασική ιστορία του πρώτου τεύχους του νέου περιοδικού ΚΟΜΙΞ, που κυκλοφορεί πλέον από τις Καθημερινές Εκδόσεις. Στην Ιταλία, βέβαια, επανακυκλοφόρησε σε αυτόνομη έκδοση, όπως ακριβώς συνέβη και με το ΔΡΑΚΟΥΛΑ. Κλείνοντας, να σας αναφέρω πως το επιτελείο του TOPOLINO έχει ανακοινώσει δύο ακόμη προσεχείς παρωδίες, η πρώτη από το δίδυμο Artibani-Mottura και η δεύτερη από τους Enna-Celoni. METROPOLIS LO STRANO CASO DEL DOTTOR RATKYLL E MISTER HYDE