Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'graphic novel'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. tsironick

    JUSTICE

    Σύνοψη βιβλίου: Σχολιασμός: Πρόκειται για μια αυτοτελή έκδοση της Justice League of America, με την υπογραφή του Alex Ross, όπου κυκλοφόρησε αρχικά σε 12 τεύχη από το 2005 μέχρι το 2007. Στην ιστορία βλέπουμε τους αγαπημένους μας ήρωες να έρχονται σε σύγκρουση με την Legion of Doom. Το σχέδιο είναι πανέμορφο, κάτι αναμενόμενο αφού είναι αυτού του σπουδαίου σχεδιαστή. Η ιστορία πολύ ωραία και διαβάζεται ευχάριστα. Η έκδοση είναι στα ποιοτικά δεδομένα που μας έχει συνηθίσει η Οξύ. Αν αγαπήσατε το Marvels, η αγορά επιβάλλεται!
  2. tsironick

    Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΓΟΥΛΒΕΡΙΝ

    Σύνοψη βιβλίου: Μετά από μια μακρά ζωή σημαδεμένη από τις μάχες, ο Γούλβεριν υπέκυψε στο αναπόφευκτο. Ο Λόγκαν πέθανε. Μα τώρα ξαφνικά είναι και πάλι ζωντανός! Πώς; Γιατί; Και πόσο τον άλλαξε αυτή η φρικιαστική εμπειρία; Ο Γούλβεριν ξυπνά σε ένα κατεστραμμένο εργαστήριο, με μερικά θραύσματα μόνο από τις αναμνήσεις του, με τα νύχια του να καίνε και χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι. Μία μυστηριώδης οργάνωση και η αινιγματική αρχηγός της, η Περσεφόνη, ίσως ξέρουν την αλήθεια. Ο Γούλβεριν επέστρεψε στη ζωή, μα, καθώς προσπαθεί να βρει τη λύση στο μυστήριο γύρω του, μπορεί αυτή η επιστροφή να αποδειχθεί σύντομη. Μια αναμέτρηση με τους παλιούς του συμμάχους τον περιμένει, αλλά οι X-Men έχουν μάθει πολλά όλον αυτόν τον καιρό που τον αναζητούν. Μπορεί ο Λόγκαν να αντέξει την αλήθεια για όσα έχει κάνει; Και, τώρα που επέστρεψε, πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει; Σχολιασμός: Πρόκειται για τη συγκεντρωτική έκδοση των τευχών Return of Wolverine #1-5 (2018). Ακολουθεί τα γεγονότα της ιστορίας Death of Wolverine (2014), την οποία είχαμε διαβάσει στα ελληνικά πάλι από τις εκδόσεις Anubis με τίτλο "Ο Θάνατος του Γούλβεριν", καθώς και της ιστορίας Hunt for Wolverine (2018), όπου και βλέπουμε με ποιόν τρόπο ο Γούλβεριν επέστρεψε από τον θάνατο. Το σενάριο είναι αρκετά καλό κατά τη γνώμη μου. Ξεκινάει με τον Γούλβεριν να είναι ήδη ζωντανός και όσο προχωράει η ιστορία βλέπουμε και με ποιόν τρόπο αναστήθηκε. Το σχέδιο εξίσου πολύ καλό με αρκετές σκηνές δράσης που δεν κουράζουν. Γενικά σαν ιστορία διαβάζεται εύκολα και θεωρώ θα ευχαριστήσει τους φίλους των X-Men. Πριν από το κάθε τεύχος έχει το σχέδιο του εξωφύλλου του και στο τέλος του βιβλίου έχει αρκετά εναλλακτικά εξώφυλλα των τευχών. Μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Anubis, στα γνωστά ποιοτικά της στάνταρ.
  3. adams

    BUILDING STORIES [ CHRIS WARE ]

    Building Stories by Chris Ware Το αδιαφιλονίκητο φαβορί για να σαρώσει τα φετινά βραβεία Eisner είναι το Building Stories του πολυβραβευμένου Chris Ware Δεν είναι ένα απλό βιβλίο 200 σελίδων αλλά 14 (!) διαφορετικά σε μορφή έντυπα τα οποία μας αφηγούνται διάφορες ιστορίες που έχουν ως κοινό παρανομαστή τους ενοίκους ενός τριώροφου κτιρίου. Το σενάριο (ή καλύτερα τα σενάρια) δεν είναι ότι πιο ανάλαφρο υπάρχει. Είναι μάλλον κάπως ψυχοπλακωτικό και απαισιόδοξο. Για τους φαν των graphic novels αυτού του είδους ένα must. Για τους υπόλοιπους μου φαντάζει κάπως δύσκολο να ξετρελαθούν. Must είναι και για όσους ασχολούνται με τη δημιουργία comics. Το coloring και το lettering είναι κορυφαία αλλά ρέστα δίνει η φανταστική έκδοση που εντυπωσιάζει με την πρωτοτυπία και την ποικιλομορφία της. ΥΓ1. Θεωρώ ότι τα 3 Eisner τα έχει σίγουρα και δεν θα εκπλαγώ αν τελικά πάρει και τα 5 για τα οποία έχει προταθεί (Graphic album new, Writer, Coloring, Lettering, Publication Design) ΥΓ2. Βέβαια αφού απλώσεις όλα τα καλούδια, τα χαζέψεις, τα περιεργαστείς, τα διαβάσεις θα τα ξαναβάλεις όλα στο κουτί τους, θα προσπαθήσεις να βρεις ένα σημείο στη βιβλιοθήκη σου να το βάλεις και όταν το βρεις θα το σκεφτείς διπλά να το ξανακατεβάσεις. Από την άλλη τα ξεχωριστά βιβλιαράκια το κάνουν πιο εύκολο ανάγνωσμα από ένα νταμάρι 200 σελίδων. Αφιερωμα στον Chris Ware Τον εχουμε ξανασυνατησει στο : JIMMY CORRIGAN - THE SMARTEST KID ON EARTH Το Βιβλιο Του Αλλου
  4. Θλιμμένος Μπούφος

    UNDERWATER WELDER [ JEFF LEMIRE ]

    Το The Underwater Welder εκδόθηκε το 2012 από την Top Shelf. Συγγραφέας ο Jeff Lemire. O Jack Joseph είναι ένας δύτης σε μια εξέδρα πετρελαίου,η δουλειά του είναι αρκετά δύσκολη και χρειάζεται να λείπει αρκετό καιρό από την έγκυο γυναίκα του.Όσο πιο σκληρά δουλεύει τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από αυτούς και τόσο πιο μόνος νιώθει.Ο Jack θα μπορούσε να έχει σπουδάσει και να έχει αφήσει τις καταδύσεις εδώ και καιρό,αλλά όπως λέει είναι δύσκολο να ζήσεις απλά με ένα πτυχίο. Μια συνηθισμένη μέρα,εκεί που δούλευε,ο Jack θα ζήσει κάτι πρωτόγνωρο γι αυτόν.Κάτι που θα του αλλάξει την ζωή. Το παρελθόν του και τα πράγματα που τον ακολουθούσαν μια ζωή ξαφνικά ξαναζωντανεύουν. Ο Jack αρχίζει να ξαναθυμάται τον πατέρα του ο οποίος είχε πεθάνει 20 χρόνια πριν.Οι σχέσης των γονιών τους δεν ήταν και τόσο καλές και αυτός ήταν απλά ένας αλκοολικός.Τώρα ο Jack,ζώντας με τα φαντάσματα του παρελθόντος του,προσπαθεί να μάθει τι έγινε τη μέρα που ο πατέρας του εξαφανίστηκε. Το έργο αυτό κατά τη γνώμη μου αξίζει πραγματικά.Είναι πολύ εύκολο στην ανάγνωση αν και σε μπερδεύει λίγο καθώς κάνει πάρα πολλές αναφορές στο παρελθόν του πρωταγωνιστή. Εγώ προσωπικά διάβασα μονορούφι και τις 200 σελίδες και έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Προτείνεται σε όλους τους λάτρεις του είδους και μη.
  5. Το ελληνικό graphic novel - Νεοελληνική λογοτεχνία σε κόμικς Το φλερτ με τους κλασικούς λογοτέχνες και οι μεταμορφώσεις των κειμένων. Χαρτογράφηση της εγχώριας παραγωγής και θεωρητικοί προβληματισμοί: Είναι το graphic novel λογοτεχνία; Σκίτσο από τον «Ερωτόκριτο» (Polaris, 2016) Ανάμεσα στα «εικαστικά μυθιστορήματα» - η καλύτερη, κρίνω, ελληνική απόδοση του «graphic novel», ενός όρου του μάρκετινγκ, που συναντά τη σθεναρή αντίσταση πολλών μελετητ(ρι)ών και δημιουργών, καθώς προκρίνουμε την καθολική χρήση του όρου «κόμικς» - υπάρχει μια κατηγορία που συνδέεται στενά με τη λογοτεχνία: εκείνα που μεταφέρουν ένα έργο από το ένα μέσο (έντυπο λογοτεχνικό βιβλίο) στο άλλο (κόμικς). Στην κατηγορία εμπίπτει πληθώρα τίτλων, ξεκινώντας από τα αμερικάνικα Classic Comics (1941)/Classics Illustrated (1947) που στην Ελλάδα μεταφέρθηκαν το 1951 από τις εκδόσεις Ατλαντίς και δημιούργησαν τη δική τους παράδοση, με την παραγωγή πρωτότυπων ελληνικών τίτλων. Τα Κλασσικά Εικονογραφημένα ήταν «εικαστικά μυθιστορήματα» avant la lettre. Το πρώτο νεοελληνικό λογοτεχνικό έργο που έγινε κόμικς στη σειρά ήταν ο Ερωτόκριτος του Κορνάρου (τχ. 120), που εκδόθηκε το 1955/6 - βλ. αναλυτικά Τ. Α. Καπλάνης, «Εικαστικές εκδοχές του Ερωτόκριτου: μια πρώτη διερεύνηση» στο: Τ. Α. Καπλάνης, Τ. Μαρκομιχελάκη, Σ. Σταυρακοπούλου (επιμ.), Ο «Ερωτόκριτος» του Β. Κορνάρου: ερευνητικές προτάσεις και προοπτικές, Γράφημα, 2017. Το ακολούθησε το 1958 η Θυσία του Αβραάμ (τχ. 125) και προς τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και άλλα, όπως η Ερωφίλη του Χορτάτση (τχ. 275), ο Λουκής Λάρας του Βικέλα (τχ. 297) και η Βαβυλωνία του Βυζάντιου (τχ. 310). Σήμερα υπάρχουν διάφορες σχετικές σειρές, λ.χ. η γαλλική Εx Libris ή η αγγλική Eye Classics, τίτλοι των οποίων μεταφέρονται σταθερά και στην Ελλάδα - αν και όχι αναγκαστικά με τη μορφή σειράς: λ.χ. οι εκδόσεις Γνώση έχουν εκδώσει, μεταξύ άλλων, τους Φόνους της οδού Μοργκ (2011) του Πόε από την Εx Libris και Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι (2012) του Γουάιλντ από την Eye Classics, αλλά ο Δον Κιχώτης (2015) του Θερβάντες της ίδιας σειράς κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Χαραμάδα. Η σύγχρονη παραγωγή Εξαρση στην παραγωγή εγχώριων πρωτότυπων τίτλων παρατηρείται τη δεκαετία του 2010: ξεκινώντας με την έκδοση-ορόσημο Παραρλάμα και άλλες ιστορίες του Δημοσθένη Βουτυρά(2011), οι Δημήτρης Βανέλλης και Θανάσης Πέτρου εκδίδουν το Γιούσουρι και άλλες φανταστικές ιστορίες (2012) των Καβάφη, Καρκαβίτσα, Καρυωτάκη, Ροδοκανάκη, Παπαδιαμάντη και Νικολαΐδη και τη Μεγάλη Βδομάδα του πρεζάκη (2015) του Καραγάτση, όλα από τις εκδόσεις Τόπος. Ακολουθούν η Πάπισσα Ιωάννα (ΚΨΜ, 2015) του Ροΐδη σε διασκευή-σχέδιο Λευτέρη Παπαθανάση, πάλι ο Ερωτόκριτος (Polaris, 2016) των Δημοσθένη Παπαμάρκου, Γιάννη Ράγκου, Γιώργου Γούση, Η κερένια κούκλα (Comicdom Press, 2017) του Χρηστομάνου από τους Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου, Γιώργο Τσιαμάντα, πάλι η Πάπισσα Ιωάννα (The Athens Review of Books, 2018) από τον Δημήτρη Χαντζόπουλο και το Στα μυστικά του Βάλτου (Polaris, 2018) της Δέλτα από τους Γιάννη Ράγκο, Παναγιώτη Πανταζή. Είχε προηγηθεί το ...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς (Polaris, 2013) του Μίσσιου, μετάφραση από το γαλλικό πρωτότυπο των Sylvain Ricard, Myrto Reiss, Daniel Casanave, και το πολύπτυχο Αϊβαλί (Κέδρος, 2014) του Soloup. Από το ένα μέσο στο άλλο Ολα αυτά τα έργα αποτελούν «διαμεσικές μεταφορές» και η συζήτηση για αυτές είναι μεγάλη και αγγίζει ποικίλα θεωρητικά ζητήματα που δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ, όπως λ.χ. το ζήτημα της διασκευής (ποιος διασκευάζει τι, πώς, γιατί, πού, πότε και για ποιον) ή το ζήτημα του ποια ακριβώς είναι τα στοιχεία που μεταφέρονται (χαρακτήρες, πλοκή, επεισόδια, σκηνές, κ.ο.κ.) από το ένα μέσο στο άλλο, πόσα από αυτά τα στοιχεία είναι χαρακτηριστικά του μέσου (medium-specific) και, άρα, αδύνατον να μεταφερθούν αυτούσια χωρίς δραστική μεταποίηση/μεταμόρφωση, κ.ά. Εντελώς ενδεικτικά, ας αναφερθεί ότι, λόγω του μέσου, η αφήγηση στα κόμικς αναγκαστικά επιταχύνεται, καθώς καταργούνται οι «παύσεις» που υπάρχουν στη λογοτεχνία: οι περιγραφές (αντικειμένων, χώρων, προσώπων, κ.λπ.), όσο εκτενείς κι αν είναι, γίνονται εικόνες, που συνήθως χωράνε σε ένα καρέ. Το ίδιο συμβαίνει και με την απόδοση συναισθημάτων και αισθήσεων που μάλιστα εικονογραφούνται με τον ιδιαίτερο τρόπο της γλώσσας των κόμικς (λ.χ. απόδοση των οσμών με γραμμές, απόδοση των χτυπημάτων και του πόνου με αστεράκια, κ.ο.κ.). Ενα κόμικς επίσης αναγκαστικά θα ερμηνεύσει προκειμένου να οπτικοποιήσει, υπακούοντας στη δική του οικονομία: θα περικόψει και θα συμπτύξει επεισόδια και σκηνές (όπως κάνουν με την κονταρομαχία του δεύτερου μέρους του Ερωτόκριτου και οι δύο διασκευές του σε κόμικς), θα μεταθέσει σε διαφορετικά σημεία, ακόμη και θα προσθέσει διαλόγους - κάποτε μετατρέποντας σε ομιλούντα πρόσωπα χαρακτήρες που δεν μιλάνε στο λογοτεχνικό έργο (όπως συμβαίνει με τη βασίλισσα Αρτέμη και στις δύο διασκευές του Ερωτόκριτου) - αλλά και φράσεις της δικής μας καθομιλουμένης. Ενα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα από το «Παραρλάμα»: ο Βουτυράς γράφει για τον Φάρμα: «Τη γυναίκα την είχε λησμονήσει και κανείς δαίμονας δεν καταδεχόταν να του τη φέρει στο νου για να τον πειράξει. Οταν κάποτε έβλεπε καμιά να έρχεται μέσα στο κατάστημα, την κοίταζε χάσκοντας, σαν παράξενο πράγμα που πρώτη φορά το έβλεπε. Οι τεχνίτες τον περίπαιζαν. Αυτός δεν απαντούσε ποτέ. Σχεδόν είχε χάσει την λαλιά του. Μόνο αισθανότανε μίσος, το μόνο ανθρώπινο που του έμενε. Δε γελούσε ποτέ, είχε απομάθει να γελά και κανείς ποτέ δεν τον είδε έστω και να χαμογελά». Ολο αυτό αποδίδεται στη διασκευή Βανέλλη-Πέτρου εικονογραφικά και με την προσθήκη της φράσης: «Τι έγινε, ρε Φάρμα; Σου σηκώνεται ακόμα; Είχες ξεχάσει πώς είναι, έτσι;» (βλ. το προτελευταίο καρέ στο σκίτσο κάτω αριστερά στη διπλανή σελίδα) - βλ. αναλυτικά Κυβέλη Γεωργίου, Λογοτεχνία και κόμικς: οι διασκευές νεοελληνικών λογοτεχνικών διηγημάτων του Δ. Βουτυρά από τους Θ. Πέτρου, Δ. Βανέλλη, Πανεπιστήμιο Κύπρου, 2016. Τα κόμικς είναι λογοτεχνία; Οι διαμεσικές μεταφορές όσο κι αν αυτοσυστήνονται ως πλήρεις - κάποτε αποσιωπώντας ακόμη και τα στοιχεία των διασκευαστ(ρι)ών (όπως συμβαίνει λ.χ. στο εξώφυλλο του Ερωτόκριτου των Κλασσικών Εικονογραφημένων) -, απομακρύνονται από το έργο-πηγή με ποικίλους τρόπους, άλλοτε αναγκαστικά, λόγω του μέσου, και άλλοτε ηθελημένα, βάσει της πρόσληψης του προτύπου/προσωπικής ανάγνωσης των δημιουργών. Οι απομακρύνσεις είναι απολύτως αναμενόμενες και παρόλο που οι διασκευές λογοτεχνικών έργων σε κόμικς κρίνονται και σε σχέση με το πρότυπό τους, οι αποτιμήσεις μας δεν μπορούν να περιορίζονται σε αυτό. Τα κόμικς δεν είναι λογοτεχνία και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που παράγουν συνδυάζοντας λόγο και εικόνα κρίνεται δικαιότερα όταν κρίνεται για αυτό που είναι, όχι για κάτι άλλο. Η χαρτογραφική ψηλάφιση που επιχειρήθηκε εδώ (δεν περιλαμβάνει αυτοεκδόσεις), αλλά και τα ορολογικά, θεωρητικά, γραμματολογικά ζητήματα που ακροθιγώς αναφέρθηκαν δείχνουν μερικές από τις κατευθύνσεις προς τις οποίες θα μπορούσε να στραφεί στο μέλλον η ελληνική ακαδημαϊκή έρευνα για τα κόμικς. * Ο Τάσος Α. Καπλάνης είναι επίκουρος καθηγητής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Graphic novels που αξίζει να αναζητήσετε Ερωτόκριτος Κείμενο Βιτσέντζος Κορνάρος. Εκδόσεις Ατλαντίς, 1955/6. Σειρά Κλασσικά Εικονογραφημένα Τεύχος 120, σελ. 48 Τα Κλασσικά Εικονογραφημένα – ο «παππούς» του graphic novel – κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1950 από τις εκδόσεις Ατλαντίς των αδελφών Πεχλιβανίδη με πωλήσεις 200.000-300.000 αντιτύπων ανά τεύχος. Εκτός από τους μεταφρασμένους τίτλους, οι εκδότες δημοσιεύουν και πρωτότυπες ελληνικές δημιουργίες βασισμένες στην ελληνική μυθολογία, ιστορία και λογοτεχνία: Ο Θησέας και ο Μινώταυρος, Διγενής Ακρίτας, Ερωτόκριτος, Βασίλειος Βουλγαροκτόνος κ.ά. Εφέτος τα Public, σε συνεργασία με τα αμερικανικά Classics Illustrated, επανακυκλοφόρησαν οκτώ τεύχη της σειράς σε νέες μεταφράσεις του Γ.-Ι. Μπαμπασάκη, ωστόσο δεν έχουν προγραμματιστεί για το προσεχές μέλλον πρωτότυποι ελληνικοί τίτλοι ή επανέκδοση των παλαιών της Ατλαντίδος. Παραρλάμα και άλλες ιστορίες του Δημοσθένη Βουτυρά Διασκευή Δημήτρης Βανέλλης. Εικονογράφηση Θανάσης Πέτρου. Εκδόσεις Τόπος, 2011 σελ. 72, τιμή 10,90 ευρώ Σκληρός ρεαλισμός στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, κοινωνικός θυμός, υπαρξιακή αγωνία, αλλά και ονειρική φαντασία, ελλειπτική έκφραση, ποιητική συμπύκνωση. Ενας σκοτεινός και οραματικός λογοτεχνικός λόγος που μοιάζει να «μεταφράζεται» ιδανικά στη γλώσσα του κόμικς. Τα ενδιαφέροντα διηγήματα του παραγωγικότατου Δημοσθένη Βουτυρά διασκεύασε ο Δημήτρης Βανέλλης και απέδωσε με σκίτσα ο Θεσσαλονικιός Θανάσης Πέτρου, που τύχαινε να συχνάζει εκεί στο μπαρ «Παραρλάμα». Αναπόφευκτα, η συνεργασία ήταν μοιραία. Προλογίζει ο Βάσιας Τσοκόπουλος, επιμελητής της έκδοσης των Απάντων του Βουτυρά – μια χειροθεσία στο δημιουργικό δίδυμο που θα διασκευάσει στη συνέχεια αρκετά νεοελληνικά λογοτεχνικά κείμενα σε κόμικς. Ερωτόκριτος Κείμενο Βιτσέντζος Κορνάρος. Διασκευή Δημοσθένης Παπαμάρκος,Γιάννης Ράγκος. Εικονογράφηση Γιώργος Γούσης. Εκδόσεις Polaris, 2016 σελ. 88, τιμή 12 ευρώ Ρηγάδες και ιππότες, έρωτες, δεσποσύνες και κονταροχτυπήματα. Το έμμετρο μυθιστόρημα του Κορνάρου ήταν προσφιλές ανάγνωσμα από τον 17ο αιώνα μέχρι και τον 20ό. Εδώ, οι συγγραφείς-διασκευαστές μπολιάζουν τους διαλόγους σε σύγχρονη γλώσσα με στίχους του Κορνάρου και ο σκιτσογράφος απεικονίζει με προσοχή την ιστορική περίοδο του κειμένου. Φορτωμένη με βραβεία στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς του 2017 (Καλύτερο κόμικ, Σενάριο, Σχέδιο, Εξώφυλλο, Καλλιτεχνική επιμέλεια), αυτή η διασκευή, την οποία οι δημιουργοί χαρακτηρίζουν «μεσογειακό fantasy», ταξινομώντας τη σε μια δημοφιλή κατηγορία των κόμικς, γνώρισε και μεγάλη εμπορική επιτυχία, με πωλήσεις που φτάνουν τις 9.000 αντίτυπα. Κυκλοφορεί και στα αγγλικά. Η κερένια κούκλα Εικονογραφημένο αθηναϊκό μυθιστόρημα Κείμενο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος. Προσαρμογή Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου. Εικονογράφηση Γιώργος Τσιαμάντας. Εκδόσεις Comicdom Press, 2017 σελ. 128, τιμή 14 ευρώ Ενα ερωτικό τρίγωνο σε μια λαϊκή συνοικία της Αθήνας. Ο Νίκος, η Βεργινία που «λιώνει σαν το κερί», η υπηρέτρια Λιόλια. Ποιας είναι το παιδί που γεννιέται, η κερένια κούκλα; Πρωτοδημοσιευμένο το 1908, το μυθιστόρημα του Χρηστομάνου ενέπνευσε θεατρικές, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές διασκευές. Εδώ, οι σχεδόν «φωτογραφικές» περιγραφές αποδίδονται με ασπρόμαυρο σκίτσο που παραπέμπει σε γκραβούρα. Το «γκόθικ» υπερφυσικό στοιχείο του έργου, που προσιδιάζει σε θεματικές του κόμικς, είναι μια ένδειξη ότι το graphic novel, σε αυτή και σε άλλες περιπτώσεις, φλερτάρει πρώτα με τη λογοτεχνία που του πάει. Προλογίζει η νεοελληνίστρια και εκδότρια του έργου Αγγέλα Καστρινάκη. Επιμέλεια: Λαμπρινή Κουζέλη Πηγή
  6. Το ελληνικό graphic novel - Στα κόμικς ο αναγνώστης συμμετέχει, στον κινηματογράφο είναι θεατής Σκίτσο από τη «Μεγάλη Βδομάδα του Πρεζάκη» (Τόπος, 2015) Εχουν περάσει πενήντα τέσσερα χρόνια από τότε που ο Umberto Eco στο βιβλίο του Κήνσορες και θεράποντες αφιέρωνε εξήντα σελίδες για να αναλύσει μία σελίδα κόμικς του Milton Caniff από τη σειρά του Steve Canyon που πρωτοδημοσιεύθηκε το 1947 στον αμερικανικό Τύπο και έφτασε να έχει 30 εκατομμύρια καθημερινούς αναγνώστες. Σταδιακά το μέσο ενηλικιώθηκε και απέκτησε έναν δίδυμο αδελφό, το graphic novel, όρος που πρωτοεμφανίστηκε το 1964 από τον Richard Kyle, αλλά επισημοποιήθηκε από τον Will Eisner το 1978, στην προσπάθειά του να προωθήσει τη δουλειά του πέρα από τον στενό κύκλο των βιβλιοπωλείων που πουλούσαν κόμικς. Αναφέρει μάλιστα ότι, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το Συμβόλαιο με τον Θεό και άλλες ιστορίες (1978), στο βιβλιοπωλείο «Brentano's» στην 5η λεωφόρο στη Νέα Υόρκη δεν ήξεραν σε ποιο ράφι να το τοποθετήσουν, οπότε το έβαλαν στο τμήμα της Θεολογίας, γιατί υπήρχε στον τίτλο η λέξη «Θεός». Σήμερα πλέον, ανά την υφήλιο κυκλοφορούν εκατοντάδες άρθρα, μονογραφίες, εγκυκλοπαίδειες, διδακτορικές διατριβές που αναλύουν την τέχνη των κόμικς, τη γλώσσα, τους ήρωες, την αισθητική, τις εικαστικές τους διαστάσεις και τις αφηγηματικές τους δομές. Η διαδικασία ανάγνωσης των κόμικς Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την ανάγνωση ενός κόμικς αναγκαστικά θα αναφερθούμε στον ρυθμό των κόμικς. Αλλά η έννοια του ρυθμού είναι δισυπόστατη: από τη μια υπάρχει ο ρυθμός του βιβλίου και απ' την άλλη ο ρυθμός του αναγνώστη. Ο ρυθμός του βιβλίου εξαρτάται από ένα και μόνο στοιχείο: τη δομή των σελίδων. Βασικό δομικό στοιχείο των κόμικς είναι το «καρέ», που αν και στα γαλλικά η λέξη σημαίνει «τετράγωνο», στα κόμικς δεν έχει απαραίτητα αυτό το σχήμα. Το καρέ είναι η βασική αφηγηματική μονάδα των κόμικς. Πρόκειται για μια στατική εικόνα-σχέδιο που περιέχει ένα κομμάτι δράσης-αφήγησης, περιγράφει έναν χώρο και εμπεριέχει μια ποσότητα χρόνου. Τα καρέ οργανώνονται σε μία σελίδα, σε δύο, τρεις ή ακόμη και τέσσερις κάθετες σειρές και ο αριθμός των καρέ που περιέχει η σελίδα καθορίζει την ταχύτητα της αφήγησης. Σε μια σελίδα που υπάρχουν εννέα όμοια καρέ σε τρεις κάθετες σειρές, η αφήγηση είναι σταθερή, αν στην επόμενη σελίδα υπάρχουν δύο καρέ ο ρυθμός της αφήγησης επιβραδύνεται, ενώ σε μία σελίδα που αποτελείται από ένα και μοναδικό ολοσέλιδο καρέ η δράση σταματάει. Αν σε μια σελίδα υπάρχουν καρέ ανόμοιου μεγέθους, σε ύψος ή σε πλάτος, αυτό σημαίνει ότι στα καρέ μεγάλου μεγέθους ο αφηγηματικός χρόνος επιβραδύνεται, ενώ στα μικρά καρέ επιταχύνεται. Το «μοντάζ» των καρέ Σημαντικός παράγοντας είναι φυσικά ο τρόπος που δημιουργείται η αφηγηματική συνέχεια μεταξύ του ενός καρέ και αυτού που ακολουθεί. Το «μοντάζ» των καρέ σε μία σελίδα είναι αρκετά σύνθετο θέμα για να το αναπτύξω σε βάθος, αξίζει όμως να αναφέρω ότι ο κομίστας και θεωρητικός Scott McLoud ξεχωρίζει έξι διαφορετικούς τρόπους σύνδεσης δύο καρέ (λεπτό προς λεπτό, δράση προς δράση, σκηνή προς σκηνή, θέμα προς θέμα κ.ά.). Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στο, συνήθως, λευκό διάκενο (gutter) μεταξύ των καρέ, το οποίο παρότι μερικές φορές μπορεί να απουσιάζει, πάντοτε όμως υπονοείται και είναι σημαντικότατο αφηγηματικό στοιχείο, εφόσον είναι μια έλλειψη που πρέπει να καλύψει με τη φαντασία του ο αναγνώστης. Αναφέρω ένα πολύ απλό παράδειγμα: αν σε ένα καρέ είναι σχεδιασμένο ένα χέρι που κρατάει ένα πιστόλι και σημαδεύει έναν άνθρωπο και στο αμέσως επόμενο καρέ βλέπουμε τον άνθρωπο αιμόφυρτο στο πάτωμα, γίνεται κατανοητό ότι μεταξύ των δύο καρέ μεσολάβησε ένας πυροβολισμός τον οποίο ποτέ δεν είδαμε, αλλά μπορούμε να τον φανταστούμε. Χωρίς να αναφερθώ καθόλου στο αισθητικό-εικαστικό ύφος του σχεδίου, αξίζει να σημειώσω ότι όσον αφορά τη «σκηνοθεσία» ενός καρέ οι δημιουργοί κόμικς συνήθως δανείζονται στοιχεία της κινηματογραφικής γλώσσας. Ετσι συναντάμε: πανοραμικά, γενικά, μεσαία, κοντινά, πολύ κοντινά πλάνα που εστιάζουν στο θέμα τους από διαφορετικές οπτικές γωνίες ανάλογα με το τι είδους αίσθηση, ένταση ή συναίσθημα θέλουν να δημιουργήσουν. Ετσι παρατηρούμε πλάνα από το ύψος των ματιών, από ψηλά (bird's eye view) ή από χαμηλή γωνία (worm's eye view). Η «φυσική» σειρά ανάγνωσης ενός κόμικς, για τα κόμικς του δυτικού κόσμου (ευρωπαϊκά, αμερικανικά) ακολουθεί το σχήμα Ζ από επάνω και αριστερά, μετά δεξιά κ.ο.κ. Ωστόσο, στον τρόπο ανάγνωσης ενός κόμικς υπάρχουν κάποιες διαφορές σε σχέση με την ανάγνωση ενός λογοτεχνικού βιβλίου. Εδώ περνάμε πλέον στον ρυθμό του αναγνώστη. Το «συννεφάκι» με το κείμενο Ο γάλλος θεωρητικός των κόμικς Thierry Groensteen υποστηρίζει ότι «κάθε αναγνώστης κόμικς γνωρίζει από την εμπειρία του ότι, στην πράξη, ακόμα και όταν το βλέμμα του πέφτει σαν μία σταθερή ακτίνα επάνω στη σελίδα, οι κινήσεις των ματιών του είναι σχετικά απρόβλεπτες και δεν ακολουθούν ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο» (The System of Comics, University Press of Mississippi, 2007, σ. 46). Είτε μια σελίδα αποτελείται από εννέα ισομεγέθη καρέ είτε από ένα και μοναδικό καρέ, η ματιά του αναγνώστη μπορεί να κινηθεί ελεύθερα και για όση ώρα θέλει επάνω της. Το στοιχείο όμως που σίγουρα θα αποσπάσει το βλέμμα του είναι το συννεφάκι που περιέχει κείμενο ή διάλογο. Η ποσότητα του κειμένου που υπάρχει στο συννεφάκι θα επιβραδύνει την ταχύτητα ανάγνωσης, αφού κάποιος μπορεί να ρίξει απλώς μια ματιά σε ένα σχέδιο, αλλά δεν μπορεί να ρίξει μια ματιά σε ένα κείμενο, πρέπει να το διαβάσει. Επίσης, για υποκειμενικούς λόγους, ένας αναγνώστης Α θα εστιάσει σε κάποια λεπτομέρεια ενός καρέ, ενώ ένας αναγνώστης Β θα αφιερώσει περισσότερο χρόνο σε ένα μεγάλο περιγραφικό καρέ ενός χώρου. Ακόμα και το γύρισμα της σελίδας είναι ένα στοιχείο που δεν αποτελεί απλώς τη συνέχεια μιας πρότασης ή μια νέα πρόταση, όπως σε ένα μυθιστόρημα, αλλά μπορεί να αποτελέσει ένα στοιχείο με αφηγηματική σπουδαιότητα για να γίνει μια δραστική αλλαγή σκηνής ή μια σημαντική αποκάλυψη. Οπως αναφέρει ο Will Eisner σε συνέντευξή του, «Στα κόμικς ο αναγνώστης συμμετέχει. Στον κινηματογράφο είναι θεατής, απλώς παρακολουθεί. Αν βάλουμε πέντε ανθρώπους σε ένα δωμάτιο να διαβάζουν το ίδιο κόμικς, σας διαβεβαιώνω ότι οι χαρακτήρες του θα έχουν διαφορετική φωνή για τον καθένα» (http://rcharvey.com/hindsight/eisnerflorida.html). * Ο Θανάσης Πέτρου είναι δημιουργός κόμικς και διδάσκει στο κολέγιο ΑΚΤΟ. Τελευταίο του κόμικς ήταν το «Γρα - Γρου» (Ικαρος, 2017), σε σενάριο Τάσου Ζαφειριάδη και Γιάννη Παλαβού, που τιμήθηκε με τα βραβεία Καλύτερου Κόμικς και Καλύτερου Σεναρίου στα Comicdom Awards 2018. Graphic novels που αξίζει να αναζητήσετε Η Μεγάλη Βδομάδα του Πρεζάκη Από το ομότιτλο διήγημα του Μ. Καραγάτση. Διασκευή Δημήτρης Βανέλλης, Εικονογράφηση Θανάσης Πέτρου. Εκδόσεις Τόπος, 2015, σελ. 64, τιμή 10,90 ευρώ Το διήγημα του Καραγάτση είναι αβανταδόρικο. Ενας πρεζάκιας περιφέρεται στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, συλλαμβάνεται και πεθαίνει στη φυλακή. Μόνο που, όπως δεν έχει θέση στη γη, δεν έχει θέση ούτε στον ουρανό. Δηκτικός για τον θεσμό της θρησκείας, ο Καραγάτσης δίνει ένα ατμοσφαιρικό, πικρό αφήγημα κοινωνικού προβληματισμού που τοποθετείται στον Μεσοπόλεμο. Ατμοσφαιρικό και το εν λόγω graphic novel – έτσι το προσδιορίζει στην ταυτότητα ο εκδότης – που δεν είναι novel (μυθιστόρημα) με την τυπική έννοια. Ενα από τα πολλά έργα αυτής της φόρμας, όπου ο χαρακτηρισμός δηλώνει περισσότερο ότι πρόκειται για κόμικς αξιώσεων, του βιβλιοπωλείου και όχι του περιπτέρου. Η Πάπισσα Ιωάννα Μεσαιωνικόν εικονογραφημένον. Διασκευή, εικονογράφηση Λευτέρης Παπαθανάσης. Εκδόσεις ΚΨΜ, 2015, σελ. 80, τιμή 8,97 ευρώ «Μεσαιωνική μελέτη» χαρακτήρισε το μυθιστόρημά του ο Εμμανουήλ Ροΐδης, «μεσαιωνικόν εικονογραφημένον» χαρακτηρίζει τη δική του διασκευή ο δημιουργός αυτού του graphic novel. Πυκνό κείμενο που αναμειγνύει αποσπάσματα από το πρωτότυπο με πολιτικά συνθήματα, τη σύγχρονη γλώσσα και την αργκό, γρήγορος ρυθμός με πυκνά ασπρόμαυρα καρέ με πολλές λεπτομέρειες, γραφικές σκηνές σεξ. Το σενάριο απογειώνεται από το ροϊδικό κείμενο παίρνοντας ελευθερίες για να επιστρέψει στην εποχή μας με σαρκαστικούς υπαινιγμούς για ζητήματα της δικής μας επικαιρότητας. Στις κλασικές διαστάσεις ενός comic album, είναι η πρώτη από τις δύο διασκευές του κλασικού λογοτεχνικού κειμένου στη μορφή του λεγόμενου graphic novel. Αμανίτα Μουσκάρια Κείμενο Παύλος Μεθενίτης, Εικονογράφηση Θανάσης Πέτρου. Εκδόσεις Γνώση, 2016, σελ. 128, τιμή 11 ευρώ Αμανίτα Μουσκάρια, ζουρλομανίταρα, που το φθινόπωρο του ’43 στο Πάικο ξεκλήρισαν ολόκληρη διμοιρία πεινασμένων ανταρτών που τα μάζεψαν και τα έφαγαν. Ακολούθησε αλληλοσφαγή, υπό την επήρεια των παραισθησιογόνων μανιταριών. Ενας συντάκτης ταξιδιωτικού περιοδικού, με πολλά προσωπικά ζητήματα ανοιχτά, καταλήγει στον ξενώνα ενός γέρου επιζήσαντος από τους αντάρτες κι εκεί μοιράζονται τις ιστορίες και τα σώψυχά τους. Μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Μεθενίτη, έγχρωμα καρέ των ανταρτών στο βουνό και υποβλητικές on the road διαδρομές του μοτοσικλετιστή δημοσιογράφου. Αφιερώνεται στον Αγγελο Μαστοράκη, υπεύθυνο του περιοδικού «9» της «Ελευθεροτυπίας», που συνετέλεσε στην αναβάθμιση των κόμικς στη συνείδηση του έλληνα αναγνώστη. Γρα-Γρου Κείμενο Τ. Ζαφειριάδης, Γ. Παλαβός, Εικονογράφηση Θ. Πέτρου Μουσική σύνθεση Μ. Σιγανίδης Εκδόσεις Ικαρος, 2017, σελ. 96, τιμή 14,90 ευρώ Το πρώτο graphic novel υποψήφιο σε «καθαρόαιμα» λογοτεχνικά βραβεία. Εφτασε στη μικρή λίστα για τα βραβεία μυθιστορήματος του ηλεκτρονικού περιοδικού «Ο Αναγνώστης», για το πρωτότυπο σενάριο, που υπογράφουν ένας γνωστός δημιουργός κόμικς και ένας βραβευμένος νέος διηγηματογράφος, με επίκεντρο το εστιατόριο «Γρα-Γρου», έξω από το χωριό Καστανιά, στο Βέρμιο, μια συμβολική μεθόριο. Παρότι η προβοκατόρικη υποψηφιότητα για το βραβείο μυθιστορήματος δεν προκάλεσε τις συζητήσεις που θα ανέμενε κανείς, είναι ενδεικτική της εκτίμησης που απολαμβάνει πλέον το graphic novel. Μιας και η φόρμα συγγενεύει πολύ με τον κινηματογράφο, τούτο το έργο συνοδεύεται και από το απαραίτητο «σάουντρακ». Επιμέλεια: Λαμπρινή Κουζέλη Πηγή
  7. meliss

    NOM DE ZEUS: la crise greque vue de l'olympe (4 γλώσσες)

    Το "Θεοί σε Κρίση" κυκλοφορεί πια σε 4 γλώσσες, ξεκινώντας από το Γαλλικό: NOM DE ZEUS: la crise greque vue de l'olympe. πρώτη έντυπη έκδοση στα Γαλλικά, 2015. Σενάριο/Σχέδιο: Meliss επιμέλεια κειμένων(Ελληνικά): Νίκη Κωνσταντοπούλου Χρώμα: Meliss φιλική συμμετοχή στο χρώμα: Άκης Μελάχρης, Κατερίνα Βαμβασάκη. Μετάφραση: Marie Oneisi, Gerard. Εκδοτική: M'edite (Dicoland) Hμερ. έκδοσης: 2015 Είδος εντύπου: Graphic novel Περιεχόμενο: Χιουμοριστικό Μέγεθος: A4 Σελίδες: 88 https://livre.fnac.com/a9040060/Meliss-Nom-de-Zeus Αγγλικά: GODS IN CRISIS (2015) Μετάφραση: John M. Bradley Amazon kindle edition https://www.amazon.com/GODS-CRISIS-language-George-Melissaropoulos-ebook/dp/B010EAAQEU/ref=sr_1_1 Ελληνικά: ΘΕΟΙ ΣΕ ΚΡΙΣΗ (2016) εκδόσεις Webcomics http://webcomics.gr/?p=1520 Τουρκικά: Tanrılar Beş Parasız (2017) Publisher: GÜRER YAYINLARI http://www.kibo.com.tr/kibokatalog/kitap-tanrilar-bes-parasiz-meliss-9786055785765 FR: Les dieux de la mythologie, par leur insouciance, ont vidé les caisses. ils ont tout claqué : Zeus pour ses sirènes, Déméter pour l’agriculture bio, Aphrodite pour se faire belle… Arrive le dieu national monétaire – alias DNM – qui veut les « aider » à rétablir la situation financière de la Grèce et qui menace de confisquer l’acropole si les finances ne sont pas assainies fissa. Hermès se lance alors dans une quête désespérée pour sauver la Grèce, si possible sans DNM, et sauver les dieux dans la foulée. Car la colère du peuple gronde et certains n’hésitent plus à remettre en cause leur existence… GR: Οι Θεοί του Ολύμπου, με τις καταχρήσεις τους, έχουν αδειάσει το ταμείο. Όλοι έχουν συνεισφέρει σε αυτό: ο Δίας με τις Σειρήνες, η Δήμητρα με τις βιολογικές καλλιέργειες, η Αφροδίτη για να γίνει πιο όμορφη… Έρχεται λοιπόν ο Διεθνής Νομισματικός Θεός (ΔΝΘ), για να τους “βοηθήσει” να βγουν από την κρίση. Στην τελική, αν δεν φτάνουν τα χρήματα, το πολύ πολύ να πουλήσουν την Ακρόπολη. Ο Ερμής ξεκινάει ένα απελπισμένο ταξίδι για να σώσει την Αρχαία Ελλάδα -κατά προτίμηση χωρίς τον ΔΝΘ- και να σώσει τους θεούς από την τρέλα τους, αφού οι θνητοί έχουν αρχίσει να αντιδρούν και να θέλουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους…
  8. To graphic novel 'Ο Θάνατος του Στάλιν' στο οποίο βασίστηκε η ταινία είναι παράλογα αληθινό. Το ‘Ο Θάνατος του Στάλιν’ μας έκανε να γυρίσουμε το βλέμμα από την πρώτη στιγμή που πετύχαμε το τρέιλερ. Αυτό που ξέρουν πολλοί είναι ότι η ταινία βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στο φόντο του θανάτου του πατερούλη. Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι βασίζεται επίσης στο ομώνυμο graphic novel του Fabien Nury. Με το νέο έτος έχουμε λοιπόν διπλό σοβιετικό χτύπημα. Η ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες στις 25 Ιανουαρίου -με τη Ρωσία να εξετάζει την απαγόρευσή της- ενώ στις 10 Ιανουαρίου κυκλοφορεί το κόμικ στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Οξύ και σε μετάφραση της Κατερίνας Φράγκου. O πατερούλης των λαών δεν σταμάτησε πουθενά μπροστά στο να κάνει αυτό που θεωρούσε σωστό με αποτέλεσμα να δημιουργήσει ένα ολοκληρωτικό κράτος στο οποίο ακόμα και οι πιο κοντινοί του άνθρωποι τον έτρεμαν. Την 1η Μαρτίου του 1953 ο Ιωσήφ Στάλιν παθαίνει ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τα προβλήματα ανέκυψαν από την αρχή. Από το πιο απλό όπως ποιον γιατρό να καλέσουν -σημειωτέον πριν πεθάνει ο Στάλιν είχε διατάξει την εκτέλεση όλων των μεγαλογιατρών της Σοβιετικής Ένωσης- μέχρι το πώς θα γίνει η κηδεία και μέχρι φυσικά τη μάχη της διαδοχής. Το κόμικ χρησιμοποιεί το παράλογο ως μέσο εξιστόρησης μιας από τις πιο παράλογες ιστορίες της ανθρωπότητας. Την ιστορία συνθέτουν σημαντικά πολιτικά πρόσωπα που ανέλαβαν να διαχειριστούν το θάνατό του και το μέλλον του Κόμματος. Ο Νικίτα Χρουστσόφ, έμπιστος σύμβουλος του Στάλιν και μετέπειτα ηγέτης της ΕΣΣΔ. Ο Λαβρέντι Μπέρια, επικεφαλής του σοβιετικού μηχανισμού ασφαλείας και των μυστικών υπηρεσιών, ισχυρίστηκε αργότερα ότι είχε αποπειραθεί να δηλητηριάσει τον Στάλιν. Το έκανε δεν το έκανε, σίγουρα το ήθελε. O Νικολάι Μπουλκάνιν ήταν υπουργός άμυνας επί Στάλιν και Πρωθυπουργός επί Χρουστσόφ. Ο Γκεόργκι Μάλενκοφ αργότερα ανέβηκε επίσης για ένα σύντομο διάστημα στην ηγεσία του Κόμματος και της ΕΣΣΔ. Ο Λάζαρ Καγκανόβιτς, ένας πολιτικός και στενός συνεργάτης του Στάλιν, που ο χαρακτήρας του υπάκουει στην παροιμία “δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι”. Ο Αναστάς Μικογιάν ο μόνος που παρέμεινε ως τη σύνταξή του ατάραχος στη θέση του παρόλους τους ηγέτες που άλλαζαν. Ο ιστορικός με ειδίκευση στη Σοβιετική ιστορία Ζαν-Ζακ Μαρί και έχει εκδώσει ανάμεσα σε άλλα τις βιογραφίες των Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Χρουστσόφ και Μπέρια, έχει πει για το graphic novel. "Η ανά χείρας εικονογράφηση βασίζεται λοιπόν στην απόσταση που παίρνει από την Ιστορία. Την ανασυνθέτει για να αποκαλύψει την θεμελιώδη ουσία της. Αυτό που είναι σημαντικό εδώ δεν είναι η ακρίβεια των γεγονότων, αλλά η αυθεντικότητα της οπτικής γωνίας. Το έργο των Νουρί και Ρομπέν αναπλάθει με εντυπωσιακό τρόπο τη φρικώδη και ζοφερή ατμόσφαιρα των κυκλωμάτων που κυβερνούσαν το Κρεμλίνο στο τέλος του αιματηρού καθεστώτος του Στάλιν. Ο Χρουστσόφ θυμάται: «Εμείς, όσοι βρισκόμασταν γύρω από τον Στάλιν, ήμασταν θανατοποινίτες με αναστολή». Ο φόβος καραδοκούσε παντού, και όλοι επιδείκνυαν μια αηδιαστική δουλοπρέπεια. Οι δυο συγγραφείς αναπλάθουν αυτήν την ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας πολλαπλές μεθόδους υπερβολής: φτάνουν στα άκρα κι υπογραμμίζουν το παράλογο, παντρεύοντας το επιβεβαιωμένο γεγονός με το αληθοφανές, το φανταστικό με το συμβολικό· μετατοπίζουν κάποια γεγονότα και τα στάδια διεξαγωγής τους μέσα στο χρόνο, συμπυκνώνουν το χρόνο ή παραλλάσσουν ένα γεγονός, ώστε να αποδώσουν τελικά μια εικόνα συχνά πιο αληθινή από την αλήθεια των ίδιων των γεγονότων". * O 'Θάνατος του Στάλιν' κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 25 Ιανουαρίου. Και το σχετικό link...
  9. Το διάσημο αστυνομικό μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι κυκλοφορεί στα ελληνικά σε graphic novel για τους λάτρεις της έβδομης τέχνης. Η ομώνυμη ταινία θα κανει πρεμιέρα στους κινηματογράφους τον Νοέμβριο 2017 απο την Odeon. Κυκλοφορεί στις 8 Νοεμβρίου 2017 Scan απο το περιοδικό των κυκλοφοριών της Διόπτρα : https://i.imgur.com/m7y6KoD.jpg Δεν εχει ανακοινωθεί πουθενα ακομα online. Σας δίνω και ενα πιο κοντινό των σελίδων του graphic novel που φαίνεται στο περιοδικό: https://i.imgur.com/MHtkqGI.jpg
  10. Το νέο graphic novel ''Username: Evie'' του Joe Sugg (γνωστού youtuber - τον παρακολουθώ και απ' ό,τι ξέρω έχει κάνει το σενάριο στο συγκεκριμένο) είχε μια εξαιρετική πρώτη βδομάδα πωλήσεων, την καλύτερη που έχει κάνει ποτέ graphic novel στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το graphic novel, το οποίο δημιουργήθηκε με τη βοήθεια του σεναριογράφου Matt Whyman και του σκιτσογράφου Amrit Birdi, ντεμπούταρε 4ο στο UK Top 50, σύμφωνα με τη Nielsen BookScan UK και τη The Bookseller. Ο Joe κατάφερε να πουλήσει 13,745 αντίτυπα του ''Username: Evie'' την πρώτη βδομάδα, κερδίζοντας έτσι τον τίτλο για το graphic novel με τις ταχύτερες πωλήσεις από τότε που ξεκίνησε ο θεσμός των ''records''. Σύμφωνα με τη ''The Bookseller'', αυτό ήταν αρκετό για να έχει την καλύτερη πρώτη βδομάδα για ένα graphic novel και στην κατάταξη στα charts αλλα και σε πώληση αντιτύπων. Αξίζει να σημειωθεί ότι το προηγούμενο ρεκόρ κατείχε το ''Watchmen'' της DC Comics (το οποίο είχε πουλήσει 10,602 αντίτυπα το 2009 κατακτώντας την 18η θέση). Σύμφωνα με τις πωλήσεις της πρώτης βδομάδας, το graphic novel του Joe Sugg τοποθετείται στην 107η θέση στη λίστα των graphic novels με τις καλύτερες πωλήσεις (στο Ηνωμένο Βασίλειο). πηγη
  11. Μπορεί να δημιουργήθηκε τον 17ο αιώνα, εξακολουθεί όμως να είναι πηγή έμπνευσης τόσο για μουσικές παραστάσεις που αναμιγνύουν την ροκ με τα ηπειρώτικα, όσο και για συγγραφείς και εικονογράφους που τολμούν μια νέα προσέγγιση στο διαχρονικό έργο του Βιτσέντζου Κορνάρου. Το έμμετρο ερωτικό μυθιστόρημα, που αν και παλαιότερα επικρίθηκε ως ένα ευτελές λαϊκό δημιούργημα, αποτέλεσε για αιώνες το δημοφιλέστερο ανάγνωσμα του ελληνισμού και σήμερα βιώνει μία ακόμα νιότη μέσα από τα μάτια σύγχρονων καλλιτεχνών. Προκειμένου να εντοπίσουμε το στοιχείο που κάνει τους νέους δημιουργούς να επιστρέφουν στο κείμενο που επηρέασε όσο κανένα τη νεοελληνική ποίηση, μιλήσαμε με την ομάδα που μετέτρεψε τον Ερωτόκριτο σε κόμικ, αλλά και με τον Δημήτρη Αποστολάκη των Χαΐνηδων. To graphic novel που θυμίζει Game of Thrones Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος, βραβευμένος συγγραφέας και ένας εκ των δύο διασκευαστών, μας εξηγεί ότι «Ο Ερωτόκριτος είναι ένα έργο που δεν ανήκει μόνο στην ελληνική λογοτεχνική παράδοση, αλλά και σε αυτή της Αναγέννησης. Ως τέτοιο αντλεί στοιχεία από διάφορες ιστορικές εποχές και πολιτισμικές παραδόσεις –π.χ. της Κλασσικής Αρχαιότητας, του Βυζαντίου, της Βενετίας και της δυτικής Αναγέννησης, κλπ.- κι έτσι συνθέτει έναν κόσμο αμάλγαμα όλων αυτών, τον οποίο ωστόσο μάλλον υπαινίσσεται γλωσσικά, παρά περιγράφει με ακρίβεια». Ο Γιώργος Γούσης, ο σχεδιαστής κόμικ που ανέλαβε την εικονογράφηση του έργου, προσθέτει ότι «αυτό το χαρακτηριστικό είναι που κάνει το έργο του Κορνάρου ιδιαίτερα πρόσφορο για μεταφορά σε κόμικ, αφού επιτρέπει μία ελευθερία όσον αφορά την ανάπλαση ενός νέου φανταστικού κόσμου με πλήθος στοιχείων από διάφορους υπαρκτούς πολιτισμούς», ενώ ο δεύτερος διασκευαστής, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Γιάννης Ράγκος, αναφέρεται στην αγάπη της ομάδας για το πρωτότυπο κείμενο: «Κάθε διασκευή έργου δεν μπορεί παρά να έχει ως αφετηρία της αυτή την αγάπη». Όπως εξηγούν η πρόταση της διασκευής ενός κλασσικού έργου της νεοελληνικής λογοτεχνίας σε κόμικ ήρθε από τους ανθρώπους του εκδοτικού οίκου “Polaris”. «Στο τραπέζι έπεσαν διάφοροι τίτλοι έργων συγγραφέων όπως ο Βιζυηνός, ο Παπαδιαμάντης κ.ά., τα οποία ωστόσο απορρίφθηκαν για διάφορους λόγους το καθένα. Κάποια στιγμή, ο Δημοσθένης πρότεινε τον "Ερωτόκριτο", αλλά επειδή σε ένα κόμικ ο δημιουργός που επωμίζεται το πιο κοπιώδες μέρος της δουλειάς, και γι’ αυτό πρέπει να μπορεί να οραματιστεί το έργο ως το τέλος, είναι ο σχεδιαστής, τα μάτια έπεσαν στον Γιώργο. Εκείνος ανταποκρίθηκε αμέσως και με ενθουσιασμό και στην συζήτηση που ακολούθησε η επιλογή οριστικοποιήθηκε». Οι βασικές προκλήσεις που αντιμετώπισαν ήταν δύο: Η πρώτη είχε να κάνει με την επιλογή της γλώσσας. Ο Δημοσθένης εξηγεί: «Ο Ερωτοκριτος όπως όλοι γνωρίζουμε είναι γραμμένος σε λόγο ποιητικό, σε στίχους. Αποφασίσαμε λοιπόν όσον αφορά τους διαλόγους, τα "μπαλονάκια", να αποδώσουμε μεν το νόημα του πρωτότυπου κειμένου του Κορνάρου, αλλά σε έναν πεζό νεοελληνικό λόγο απαλλαγμένο όσο το δυνατόν από νεολογισμούς. Κάτι τέτοιο, εκτός από συνεπές με την τέχνη των κόμικς, διευκολύνει κατά πολύ την ανάγνωσή του από τα παιδιά, τα οποία είναι ένα κοινό που το συγκεκριμένο κόμικ δεν θέλει να αποκλείσει. Όμως, θα ήταν αδιανόητο για εμάς να υπάρξει αυτό το κόμικ και να λείπει η αυθεντική γλώσσα του Κορνάρου. Έτσι, στα μέρη του αφηγητή, στις λεζάντες που λέμε, παρατίθενται αυθεντικά αποσπάσματα από το πρωτότυπο έργο με ελάχιστες προσαρμογές». Η δεύτερη πρόκληση ήταν ο μεγάλος όγκος της έρευνας που έπρεπε να γίνει έτσι ώστε να βρεθούν τα «υλικά» με τα οποία θα χτιζόταν, από την αρχή σχεδόν, οι εικόνες του κόσμου του Ερωτόκριτου. Όσον αφορά την εικονογράφηση, ο Γιώργος αναφέρει πως «μεγάλη πρόκληση συνάντησα στη σκηνοθεσία και τον ρυθμό της αφήγησης της εικόνας. Και την αντιμετώπισα χρησιμοποιώντας πιο σύνθετα και μοντέρνα μοτίβα που αντλούν τις επιρροές τους ακόμα και από τα ασιατικά κόμιξ». Οι κεντρικοί ήρωες Ο Γιώργος εξηγεί πως προσπάθησαν να μείνουν όσο πιο πιστοί γίνεται στη χαρακτηρολογία που μας δίνει ο Κορνάρος, «όμως σε ορισμένες περιπτώσεις για λόγους συμπύκνωσης της αφήγησης του κόμικ ενσωματώσαμε σε κάποιους δευτερεύοντες χαρακτήρες στοιχεία από πρόσωπα που ο ρόλος τους ήταν διαδικαστικός για την εξέλιξη της πλοκής. Με άλλα λόγια, αφού αναλύσαμε σε βάθος τους ήρωες του δράματος αναδείξαμε αυτά τα χαρακτηριστικά τους που κρίναμε ότι βρίσκονται σε συμφωνία με τους αφηγηματικούς μας στόχους». Όσον αφορά τους δύο πρωταγωνιστές, τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα και το πώς προσεγγίζεται η θέση της γυναίκας στο έργο, ο Γιώργος αναφέρει πως «στέκονται ισότιμα τόσο όσον αφορά τη μεταξύ τους σχέση, αλλά και στο κομμάτι που αφορά την επιρροή που έχουν οι πράξεις του καθένα τους στην εξέλιξη της ιστορίας. Και οι δύο συγκρούονται, με τον δικό τους τρόπο, στο ταξικό εμπόδιο που μπαίνει στην σχέση τους από τον βασιλιά και πατέρα της Αρετούσας ο οποίος εκπροσωπεί την εξουσία. Ο Ερωτόκριτος δεν είναι πρίγκιπας, είναι απλά ευγενής, γιός πιστού συμβούλου του βασιλιά, και γι΄αυτό η πρότασή του να παντρευτεί την Αρετούσα παίρνει διάσταση προσβολής των θεσμών και της εξουσίας. Η πρόταση όμως έχει έρθει μετά από πίεση της Αρετούσας προς τον Ερωτόκριτο. Κι ενώ ο Ερωτοκριτος εξορίζεται, η Αρετούσα επίσης φυλακίζεται ως αποτέλεσμα της αντίθεσής της στην επιθυμία του βασιλιά πατέρα της να την παντρέψει παρά τη θέλησή της. Βλέπουμε δηλαδή έναν αγώνα του ατόμου για προσωπική ελευθερία απέναντι στην καταπιεστική εξουσία κάθε μορφής, αλλά και της γυναίκας για την κατάκτηση του ισότιμου λόγου απέναντι στον εξουσιαστικό ανδρικό λόγο που εκπροσωπείται από την πατριαρχική φιγούρα του βασιλιά». Ο Γιάννης συμπληρώνει: «Aν σκεφτούμε δε ότι το έργο γράφτηκε στις αρχές του 17ου αιώνα, μπορούμε να καταλάβουμε ότι μιλάμε για κάτι το ανατρεπτικό ειδικά όσον αφορά την θέση της γυναίκας στα ιπποτικά μυθιστορήματα της δύσης, όπου η γυναίκα εμφανίζεται συνήθως ως "λάφυρο" ενώ τα νήματα της ιστορίας κινούν κυρίως οι άνδρες. 
Γι’ αυτό και στο εξώφυλλο η Αρετούσα ακουμπάει μαζί με τον Ερωτόκριτο στο ξίφος προβάλλοντας τον εαυτό ως ισάξια με τον άνδρα όχι μόνο στο παιχνίδι του έρωτα, αλλά και σε αυτό του αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση και την κατάκτηση της εξουσίας». Καθώς στο πρωτότυπο κείμενο ο Κορνάρος δεν περιγράφει αναλυτικά τις μορφές των πρωταγωνιστών, ο Γιώργος επέλεξε να καταφύγει στην Αρχαία Ελληνική τέχνη, και συγκεκριμένα στην αγγειογραφία, για να βρει την τεχνοτροπία που κατά τη γνώμη του προσφερόταν για την απόδοση των προσώπων. «Αυτό γίνεται περισσότερο φανερό παραδείγματος χάριν στις νυχτερινές σκηνές, όπου οι ανθρώπινες φιγούρες μοιάζουν βγαλμένες από μελανόμορφα αρχαιοελληνικά αγγεία. Όσον αφορά τα χρώματα επιλέξαμε μαζί με τον Παναγιώτη Πανταζή πιο "χτυπητούς" τόνους, για να τονίσουμε το παραμυθικό στοιχείο της αφήγησης. Στις ατμόσφαιρες διαλέξαμε σαν "πρωταγωνιστή" το αττικό φως και τις ξάστερες νύχτες της καλοκαιρινής Ελλάδας. Από εκεί και πέρα, όλη η σκηνογραφία κι ενδυματολογία είναι μία σύνθεση από αρχιτεκτονικά ρεύματα, ενδύματα, οπλισμούς, κλπ διάφορων εποχών και πολιτισμών που κρίναμε ότι ο απόηχός τους καταγράφεται στο έργο του Κορνάρου. Ο Δημοσθένης, χάρη στις γνώσεις του ως ιστορικός με βοήθησε πολύ σε αυτό το κομμάτι της έρευνας όπως και στη δύσκολη δουλειά της χορογράφησης των μαχών, τις οποίες αποφασίσαμε να αναπαραστήσουμε για λόγους ρεαλισμού στηριζόμενοι σε αναγεννησιακά εγχειρίδια οπλομαχητικής. Την ίδια λογική ακολουθήσαμε και για τα αρχιτεκτονήματα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το παλάτι του βασιλιά το οποίο είναι βασισμένο στα σχέδια του Καρλ Φρίντριχ Σίνκελ για το παλάτι του Όθωνα στην Ακρόπολη. Ο Γιάννης, με τη γνωστή του αγάπη για την Αθήνα, τα είχε στη συλλογή του και τα πρόσφερε σαν από μηχανής θεός όταν χρειάστηκε». Η μέθοδος και η συνεργασία Αν και η επιλογή της ομάδας ήταν να μείνουν όσο το δυνατόν πιο πιστοί στο πνεύμα του έργου του Κορνάρου διευκρινίζουν πως η διασκευή σε ένα άλλο αφηγηματικό μέσο, εν προκειμένω το κόμικ, προϋποθέτει την μετάβαση σε έναν διαφορετικό κώδικα με τους δικούς του κανόνες, τους οποίους επίσης οφείλει κανείς να υπηρετήσει πιστά. «Άλλωστε, σε μια διασκευή είναι εξίσου αναγκαίο να είσαι πιστός στο πρωτότυπό σου και ταυτόχρονα "ασεβής" προς αυτό. Διαφορετικά, αν δεν έχεις κάτι νέο να πεις, η διασκευή είναι κενή νοήματος». Ανθρώπινες σχέσεις, έρωτας, κοινωνικές ανισότητες και συγκρούσεις: Είναι τελικά αυτά τα στοιχεία μιας καλής, διαχρονικής ιστορίας; Ο Δημοσθένης απαντά: «Ο Ερωτόκριτος έχει καθιερωθεί ως έργο κλασσικό. Το βασικό χαρακτηριστικό ενός κλασσικού έργου είναι ότι είναι διαχρονικό, άρα και σύγχρονο σε κάθε εποχή. Τα μοτίβα και τα θέματα που θίγει αλλά και ο τρόπος που χτίζει την πλοκή του δεν είναι μονάχα εξαιρετικός, αλλά και καινοτόμος σε σύγκριση με τα δυτικά ιπποτικά μυθιστορήματα, στην παράδοση των οποίων ανήκει.» Ο Γιάννης, αναφερόμενος στη στιχουργική δεινότητα του Κορνάρου συμπληρώνει ότι «Δεν είναι υπερβολή να μιλήσουμε για ένα αριστούργημα της Ελληνικής γλώσσας. Βέβαια στο κόμικ υπάρχει ένα μικρό σχετικά δείγμα αυτού, το οποίο προσπάθησε ο Γιώργος να το αναπληρώσει με την εικόνα και τον ρυθμό της αφήγησης. Το αν τα κατάφερε θα το κρίνουν οι αναγνώστες, πάντως ο στόχος ήταν αυτός». Όσο για το αν θα επιχειρήσουν και άλλες διασκευές έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας σε κόμικ, απαντούν καταφατικά, αν και προς το παρόν έχουν όλοι επιστρέψει στα προσωπικά τους πρότζεκτ, τα οποία είχαν «παγώσει» για όσο καιρό δουλεύανε πάνω στον Ερωτόκριτο. «Σίγουρα, θα ακολουθήσουν από τις εκδόσεις Polaris κι άλλες διασκευές στις οποίες θα συμμετέχουν είτε κάποιοι από εμάς είτε άλλοι δημιουργοί» καταλήγουν. «Για μένα, το κεντρικό πρόσωπο του έργου δεν είναι ούτε ο Ερωτόκριτος ούτε η Αρετούσα» Τη δική τους ανάγνωση στο έργο του Κορνάρου, πλαισιωμένη από ποικίλα μουσικά μοτίβα (μεταξύ αυτών κρητικά, ηπειρώτικα, ανατολίτικα, τζαζ, αλλά και ροκ) παρουσιάζουν την Πέμπτη 21 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη οι Χαΐνηδες, σε συνεργασία με την ομάδα χορού και ακροβασίας «Κι όμως κινείται». Ο Δημήτρης Αποστολάκης των Χαΐνηδων εξηγεί τον βαθύτερο λόγο της επιλογής του Ερωτόκριτου ως εξής: «Nομίζω ότι ήταν η ανάγκη κατάδυσής μας σε πρώτες αρχές. Η συναισθηματική φτώχεια και η αρρυθμία της ζωής μας αντανακλάται στη φτώχεια και την αρρυθμία της πλαστικής, στιλιζαρισμένης, ξύλινης γλώσσας που χρησιμοποιούμε. Έτσι λοιπόν, σαν έντομα που πηγαίνουν προς το φως, καταφύγαμε στον Ερωτόκριτο, την απαρχή της ποικιλότητας κι ευρυθμίας της νεοελληνικής γλώσσας. Επίσης μέσα από το έπος καταδεικνύονται η ανάδυση του ατομικού φαντασιακού της Αναγέννησης, ο νεοπλατωνισμός, τα προδαρβινικά σπέρματα, η αντεξουσία της αρχαίας τραγωδίας, η κυκλικότητα του χρόνου των κατά φύσιν κοινωνιών και η μητρογραμμική απαρχή της ιστορικότητας. Για μένα, το κεντρικό πρόσωπο του έργου δεν είναι ούτε ο Ερωτόκριτος ούτε η Αρετούσα. Είναι η παραμάνα της η Νένα». Επισημαίνει ότι ο «Ερωτόκριτος» είναι το μόνο έπος στην Ευρώπη που ζούσε στην προφορική παράδοση μέχρι και πριν 20 χρόνια και εξηγεί πως είχε την τύχη να είναι από τους τελευταίους που τον έμαθαν έτσι. «Τον είδα δηλαδή, να λειτουργεί -όπως τα Ομηρικά έπη στην αρχαιότητα- σαν έργο αναφοράς και σαν αξιακό αρχέτυπο: στα χείλη απλών ανθρώπων, στην παρέα τους, στην εργασία τους, στη μοναξιά τους. Επομένως η τραγουδαφήγηση των "Χαΐνηδων" δεν μπορεί να μοιάζει με αναίμακτες τουριστικές θεατροποιήσεις, με έντεχνες τραγουδιστικές μελούρες ή κραυγές αυτάρεσκης κρητολαγνείας, που μας βομβαρδίζουν κατά κόρον». Όσο για το κατά πόσο ο κόσμος γνωρίζει ή πράγματι έχει διαβάσει τον Ερωτόκριτο αναφέρει πως μάλλον η πλειονότητα του κόσμου γνωρίζει μόνο μια στροφή: «Τ’ άκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα/ο κύρης σου με ξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα». «Δεν είναι κακό να γνωρίζουμε λίγα. Είναι η αρχή για να μάθουμε περισσότερα». Ερμηνεύοντας τη διαχρονικότητα του κειμένου ο Δημήτρης Αποστολάκης μιλάει για την αξία του «αίσιου τέλους»: «Όπως λέει κι ο Μπόρχες, το ανώτερο είδος λογοτεχνίας είναι η ποίηση και το ανώτερο είδος ποίησης είναι το έπος. Γιατί μόνο στο έπος δικαιολογείται το αίσιο τέλος. Σκεφτείτε ότι οποιοδήποτε ποίημα ή στίχος έχει αίσιο τέλος φαίνεται γελοίο, σε μια εποχή κατατεθλιμμένων ατομικοτήτων, παρηκμασμένων μύθων, που μαστίζεται από έλλειψη τελετών και οραμάτων. Γι’ αυτό είναι γοητευτικά -και σπάνια- τα έπη. Επειδή μόνο σ’ αυτά νοιώθει δικαιωμένη η ανθρώπινη ύπαρξη». Info βιβλίου: Γιώργος Γούσης, Δημοσθένης Παπαμάρκος, Γιάννης Ράγκος (2016). Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου. Αθήνα: Polaris Την ομάδα θα τη βρείτε στο Comicdom Con Athens που βρίσκεται αυτές τις μέρες σε εξέλιξη (15, 16 & 17 Απριλίου), αλλά και στο The Comic Con στη Θεσσαλονίκη (6 - 8 Μαΐου). Info παράστασης: Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου. Χαΐνηδες – Κι όμως κινείται 21 Απριλίου, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης Και το σχετικό link...
  12. Ένα μοντέρνο, γοητευτικό και ιστορικά τεκμηριωμένο graphic novel ξαναζωντανεύει ένα εμβληματικό κείμενο της Κρητικής Αναγέννησης. Είναι ο «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου. Δέκα χιλιάδες δώδεκα στίχοι μιας έμμετρης ερωτικής μυθιστορίας των αρχών του 17ου αιώνα ζωντανεύουν σε 449 ζωηρόχρωμα καρέ ενός εικονογραφημένου αφηγήματος του 21ου αιώνα. Είναι ο Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου, που για πρώτη φορά αναπτύσσεται σε ένα graphic novel 86 σελίδων (εκδ. Polaris) με τρόπο γοητευτικό όσο και ουσιαστικό, αναδεικνύοντας τον συναρπαστικό κόσμο αυτού του κορυφαίου έργου της Κρητικής Αναγέννησης, αλλά ταυτόχρονα και το πνεύμα του συγγραφέα του. Το υπογράφουν ο ταλαντούχος κομίστας Γιώργος Γούσης (εικονογράφηση) μαζί με τον βραβευμένο διηγηματογράφο του Γκιακ και ιστορικό Δημοσθένη Παπαμάρκο και τον έμπειρο ερευνητή δημοσιογράφο και συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Γιάννη Ράγκο (κείμενο). Και οι τρεις έχουν ως πυξίδα τους τη λογοτεχνία κι έτσι, ξεπερνώντας τα όρια της τέχνης των comics, απευθύνονται και στο δικό της νεανικό κοινό. Δημοσθένης Παπαμάρκος, Γιάννης Ράγκος Ο Ερωτόκριτος των Γούση, Παπαμάρκου, Ράγκου κατατάσσεται ειδολογικά στα λεγόμενα έργα Fantasy. Όμως εδώ δεν κυριαρχεί το δυτικότροπο κλίμα των κέλτικων ή των σκανδιναβικών μύθων που έχει επηρεάσει αυτό το είδος όσο και η επιστημονική φαντασία. Εδώ έχουμε ένα «μεσογειακό fantasy» χωρίς προηγούμενο, «ελληνικό Game of Thrones» το χαρακτηρίζει ο Ράγκος, που παρουσιάζει ένα ιπποτικό μυθιστόρημα λουσμένο στο μεσογειακό φως, όπου τα μόνα δάση είναι οι ελαιώνες, όπου τα άνυδρα τοπία ορίζονται από «του γλαυκού το γειτόνεμα», όπου η κατοικία μιας μάγισσας μοιάζει με τα δρακόσπιτα της Καρύστου και όπου κάθε αρχιτεκτονικό, ενδυματολογικό, στρατιωτικό στοιχείο της εικονογράφησης είναι τεκμηριωμένο μέχρι κεραίας. Βενετοκρητικός με φιλολογικά ενδιαφέροντα, μεγάλη κτηματική περιουσία στη Σητεία και δραστήρια παρουσία στη δημόσια ζωή του Χάνδακα, ο Κορνάρος άρχισε να εξιστορεί τον έρωτα και τα βάσανα του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας, μετά το 1590. Ηταν 40άρης και ολοκλήρωσε το έργο στα 60 του, το 1613-14, χρονιά του θανάτου του, στον Χάνδακα («Κάστρο»), το σημερινό Ηράκλειο, όμως τοποθέτησε τις περιπέτειες των δύο νέων σε μια υποθετική και άχρονη αρχαιότητα. Η αφήγησή του είναι χωρισμένη σε πέντε μέρη, τα οποία ο Παπαμάρκος και ο Ράγκος ακολουθούν στο σενάριο του graphic novel χωρίς αλλαγές στην πλοκή ούτε αυθαιρεσίες, παρά μόνο συμπτύξεις, όμως τοποθετούν τη δράση στο πιο σύνθετο σύμπαν του Κορνάρου. Ένα σύμπαν πολυεθνοτικό και πολυπολιτισμικό -το σημερινό ζητούμενο- όπου οι μνήμες της κλασικής αρχαιότητας και του Βυζαντίου συγκατοικούν με την ενετική κουλτούρα της Αναγέννησης, με την ανατολίτικη κουλτούρα των Αράβων και των Οθωμανών, καθώς και με την κουλτούρα των βαλκανικών εθνοτήτων. Ο συγγραφέας περισσότερο το υπαινίσσεται παρά το περιγράφει -όταν π.χ. αναφέρεται στο ρηγόπουλο του Βυζαντίου που διεκδικεί την Αρετούσα ή το έθνος των Βλάχων- αλλά ο Γούσης ανασυστήνει αυτό το σύμπαν στα παλάτια και στις πόλεις, στις κονταρομαχίες και στα πεδία της μάχης, στα δώματα ή, στα στάδια και στα λιμάνια, με αναφορές σε διάσημα έργα τέχνης, με εμπνευσμένη σκηνοθεσία, εξπρεσιονιστικό φωτισμό και εναλλαγές στην ατμόσφαιρα του κάθε επεισοδίου. Οι δημιουργοί του graphic novel δεν εστιάζουν μονάχα στην ερωτική ιστορία των δύο νέων, αλλά με διεισδυτικότητα και θαυμαστή οικονομία υποβάλλουν και το πλαίσιό της ή τις συγκρούσεις που την καθορίζουν, όπως είναι: οι ταξικές διαφορές, η αμφισβήτηση της εξουσίας, τα ηθικά διλήμματα, ο πρώιμος φεμινισμός, οι σχέσεις με τους άλλους λαούς, ο πόλεμος και τα δεινά του. Έτσι η λυρική αφήγηση του Κορνάρου αποκτά δραματικό βάθος και διασταυρώνεται με τους προβληματισμούς του σύγχρονου κοινού. Οι χαρακτήρες μιλούν μεταξύ τους την προφορική γλώσσα του σήμερα. Όμως σε εκείνα τα επεισόδια όπου ο αφηγητής περιγράφει και σχολιάζει το πλαίσιο της δράσης, παρεισφρέει και ο ιδιωματικός και υπέροχα πλούσιος λόγος του Κορνάρου. Ένας λόγος μουσικός, γοητευτικός για το σύγχρονο αυτί, γραμμένος σε ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο, που πλησιάζει τη γλώσσα των δημοτικών τραγουδιών. Όπως σημειώνει στην «Εφ.Συν.» ο Παπαμάρκος: «Το γεγονός ότι μείναμε κοντά στο πρωτότυπο κείμενο είναι αυτό που μας έδωσε την ελευθερία για μια νέα ανάγνωση, η οποία αναδεικνύει στοιχεία από το έργο του Κορνάρου που έχουν μείνει υποφωτισμένα. Εμείς δεν είδαμε στον Ερωτόκριτο ένα “παλιωμένο” κείμενο που θελήσαμε να το κάνουμε “μοντέρνο”. Ισα-ίσα, πήραμε ένα κείμενο που πιστεύουμε πως είναι μοντέρνο και, μέσα από τη γλώσσα των κόμικς, προσπαθήσαμε να δείξουμε γιατί είναι μοντέρνο». O homo universalis, η φεμινίστρια και το αίμα Στους περαζόμενους καιρούς που οι Έλληνες ορίζα κι που δεν είχε η πίστη τως θεμέλιο μηδέ ρίζα εις την Αθήνα που ήτανε της μάθησης η βρώσις και το θρονί της αφεντιάς κι ο ποταμός της γνώσης, τότ’ ένας νέος φρόνιμος που ‘χε καιρού θεμέλιο, του Έρωτα εγίνηκε παιγνίδι του και γέλιο Έτσι ανοίγει το graphic novel Ερωτόκριτος: με τον λόγο του Κορνάρου και με μια συμπλοκή στη νυχτερινή Αθήνα. Ο μεταμφιεσμένος Ερωτόκριτος, με την υποστήριξη του φίλου του Πολύδωρου, κάνει ερωτική καντάδα κάτω από τα δώματα της Αρετούσας, η οποία αγνοεί ποιος είναι αλλά έχει γοητευτεί. Όμως στο μεταξύ ο πατέρας της, ο βασιλιάς Ηράκλης, έχει στείλει τη φρουρά του να μάθει την ταυτότητα του μυστηριώδη τραγουδιστή. Οι δυο νέοι αρνούνται να την ακολουθήσουν και τότε αποδεικνύεται ότι ο 18χρονος Ερωτόκριτος είναι καλός στο σπαθί όσο είναι και στο τραγούδι. Δυο φρουροί πέφτουν νεκροί και οι δυο φίλοι ξεφεύγουν στα σοκάκια της πόλης. Το επεισόδιο αναφέρεται από τον Κορνάρο στους στίχους 509-586, αλλά οι δημιουργοί του graphic novel το επέλεξαν ως αφετηριακό, δίνοντας έτσι και το στίγμα της δικής τους ανάγνωσης: μιας ανάγνωσης που προβάλλει την κοινωνική διαδικασία πίσω από την ερωτική ιστορία. «Ο Ερωτόκριτος δεν είναι ένα έργο τύπου Ρωμαίος και Ιουλιέτα με αίσιο τέλος», σχολιάζει ο Παπαμάρκος. «Η αγάπη των δύο νέων δεν είναι απλά ένα πάθος. Είναι τα κοινά “θέλω” τους, αντιμέτωπα με την καθεστηκυία τάξη. Ο νεαρός Ερωτόκριτος είναι ένας homo universalis που εξορίζεται επειδή αμφισβήτησε τη θέληση του βασιλιά». Αλλά και η Αρετούσα, συμπληρώνει απ’ την πλευρά του ο Γιάννης Ράγκος, «είναι μια πρώιμη φεμινίστρια που φυλακίζεται επειδή επιμένει πως ένας γάμος με οποιονδήποτε άλλον θα ήταν χειρότερος από φυλακή». Αντίστοιχα διαφοροποιημένη από την στερεότυπη ανάγνωση είναι η ματιά των Γούση-Παπαμάρκου-Ράγκου στις σκηνές των μαχών και των συμπλοκών που βρίθουν στο έργο του Κορνάρου. Το graphic novel του Ερωτόκριτου περιλαμβάνει πολύ βίαιες σκηνές, ρεαλιστικά εικονογραφημένες, αλλά πουθενά δεν εξιδανικεύεται ο πόλεμος όπως συμβαίνει στα αμερικανικά κόμικς Υπερηρώων. Αντίθετα επισημαίνονται τα τραύματα που προκαλεί στην κοινωνία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η άγρια μονομαχία του Ερωτόκριτου με τον Άριστο, που κρατά πέντε σελίδες. Ο Ερωτόκριτος έχει επιστρέψει από την εξορία μεταμορφωμένος σε «Άλλο», σε Σαρακηνό, και έχει σώσει τον βασιλιά Ηράκλη στη μάχη με τους Βλάχους. Είναι ο «καλός ξένος» τον οποίο ο Κορνάρος προβάλλει σε μια εποχή σύγκρουσης των Ενετών με τους Οθωμανούς. Και τώρα θα μονομαχήσει με τον πρόμαχο των Βλάχων για να κριθεί η έκβαση του πολέμου. Οι πολεμιστές είναι στην αρχή έφιπποι με λόγχη ο ένας και δόρυ ο άλλος, έπειτα μένουν με ξίφος και πέλεκυ αντίστοιχα, και τελικά αλληλομαχαιρώνονται με εγχειρίδια. Όμως όταν πέφτουν, το αίμα του ενός συναντά το αίμα του άλλου. Ψαγμένος και πειστικός Δεν ήταν φανατικός των κόμικς ο 30χρονος Γιώργος Γούσης, ούτε σπούδασε κινηματογράφο, κι όμως η εικονογράφηση του Ερωτόκριτου είναι αντάξια ενός καλλιτέχνη εξοικειωμένου με την έβδομη και με την ένατη τέχνη. Ο Γούσης σπούδασε γραφιστική στα ΤΕΙ, εργάστηκε ως εικονογράφος σε διάφορα έντυπα και σήμερα παραδίδει μαθήματα κόμικς σε φροντιστήριο. Το 2011 έκανε το ντεμπούτο του στην εικονογραφημένη αφήγηση με το άλμπουμ "Ιστορίες από τις αθώες εποχές" (εκδ. ΚΨΜ), που αντανακλά την ορμή και την αυτοκαταστροφική τάση των νέων στα χρόνια της κρίσης. Στη συνέχεια ξεκίνησε με τον Γ. Ράγκο ένα «βαλκανικό» graphic novel εμπνευσμένο από τους ληστές Ρετζαίους της Ηπείρου και εκεί, έπειτα από πρωτοβουλία των εκδόσεων Polaris, μπήκε σφήνα το έργο του Κορνάρου. «Το στοίχημά μου», σημείωσε στην «Εφ.Συν.» ο Γούσης, «ήταν ένα graphic novel που να μη μιμείται ούτε τα ξένα πρότυπα ούτε και τον εμβληματικό Ερωτόκριτο του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου». Ο Γούσης διάλεξε λοιπόν να δώσει στους χαρακτήρες αγγειομορφικά πρόσωπα που παραπέμπουν στον μυθιστορηματικό χρόνο του Κορνάρου, αλλά για την κίνησή τους επεξεργάστηκε την τεχνική των γιαπωνέζικων manga. Εκανε όλα τα σχέδια στο χέρι και δούλεψε σε Η/Υ μονάχα το χρώμα (μαζί με τον Παναγιώτη Πανταζή). Για το παλάτι του βασιλιά Ηράκλη χρησιμοποίησε ως πρότυπο τα σχέδια του Βαυαρού αρχιτέκτονα Σίνκελ, που είχε οραματιστεί το παλάτι του Όθωνα πάνω στην Ακρόπολη. Για τον οπλισμό και τη χορογραφία των πολεμιστών βασίστηκε σε στοιχεία που συγκέντρωσε ο Παπαμάρκος από αναγεννησιακά εγχειρίδια οπλομηχανικής, πίνακες κ.ά. Και επέμεινε στις λεπτομέρειες. «Πίστευα από την αρχή πως εάν καταφέρω να γίνω πειστικός, το graphic novel θα στείλει αναγνώστες και στο πρωτότυπο κείμενο». Και το σχετικό link...
  13. Darrell

    Ο Ξένος

    Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Συγγραφέας: Ferrandes Jacques Μεταφραστής: Καρακίτσου Νίκη, Κασαμπαλόγλου Μαρία ISBN: 978-960-1658-51-3 Βάρος: 0,787 kgr Σελίδες: 136 Ημερομηνία 1ης κυκλοφορίας: Μάρτιος 2016 Ημερομηνία τελευταίας εκτύπωσης: Μάρτιος 2016 Κατηγορία: Graphic Novels Βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Αλμπερ Καμύ, το οποίο τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1957 και θεωρήθηκε ως ''το καλύτερο βιβλίο του 20ου αιώνα'', αυτό το πολλά υποσχόμενο graphic novel έρχεται να παρουσιάσει αυτό το αριστούργημα με μια πιο... παραστατική ματιά! Περιγραφή: Το εμβληματικό έργο του Αλμπέρ Καμύ, όπως το διασκεύασε και το απεικόνισε σε κόμικς ο Ζακ Φερραντέζ, ένας από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς κόμικς στη Γαλλία σήμερα. Για το έργο αυτό αναφέρεται: Πηγή Χωρίς να το έχω διαβάσει, μιας και εκδόθηκε μόλις πριν λίγες ημέρες, υποθέτω πως πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά. Η απόδοση ενός τόσο σημαντικού λογοτεχνικού έργου σε graphic novel ομολογουμένως θα είναι ενδιαφέρουσα. Εκδόσεις Πατάκη
  14. Ο Μάκης το Σάββατο πήγε στο βιβλιοπωλείο του Πατάκη, και ενώ κοίταζε διάφορα βιβλία, κάποια στιγμή η υπάλληλος του είπε «δες αυτό το βιβλίο. Ήρθε σήμερα, πριν από λίγη ώρα». Σε graphic novel ο ‘Ξένος’ του Αλμπέρ Καμύ… Μία από τις μεγαλύτερες χαρές είναι να πηγαίνεις σε ένα βιβλιοπωλείο και να σου λένε «Δες αυτό το βιβλίο. Ήρθε σήμερα, πριν από λίγη ώρα». Όταν δε, σου δείχνουν τον Ξένο του Καμύ σε graphic novel του Jacques Ferrandez, τότε η χαρά γίνεται ίδιου επιπέδου με αυτή των μικρών παιδιών όταν μπαίνουν στο Jumbo ή στον ‘Μουστάκα’… Άσε τη φοβερή μυρωδιά πού έχει κάθε καινούργιο βιβλίο… Σαν τα καινούργια χάρτινα επιτραπέζια όταν μας τα έφερναν δώρο όταν ήμασταν μικροί. Οι δυο πρώτες πρακτικές παρατηρήσεις είναι ότι καταρχάς μιλάμε για 134 σελίδες στην ουσία ισόποσο με το βιβλίο που είναι γύρω στις 140 σελίδες (ανάλογα με την έκδοση). Κατά δεύτερον, είναι εξαιρετικά τα σκίτσα. Πέρα από την εμφανή υψηλή τεχνική τους, μεταφέρουν με σπουδαίο τρόπο ακόμα και τις σιωπές που υπάρχουν στο αριστούργημα του Καμύ. Επίσης, έχει ακριβώς αυτό που πρέπει να έχει η έκδοση σε graphic novel ενός παγκόσμιου αριστουργήματος έτσι ώστε: - Αν έχεις διαβάσει το βιβλίο, βλέπεις μπροστά σου μια εξαιρετικά εικονογραφημένη, και ουσιαστική μεταφορά του σε graphic novel. - Αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο, στο τέλος της ανάγνωσης το κατέχεις ουσιαστικά σχεδόν όσο να το χες διαβάσει. Φυσικά κράτησε τις πολύ μεγάλες στιγμές του κειμένου, όπως αυτή που ο παπάς ρωτάει τον Πατρίς Μερσώ πώς βλέπει εκείνη την άλλη ζωή, και ο Μερσώ απαντάει «σα μια ζωή όπου θα μπορούσα να θυμάμαι αυτήν εδώ». Και εκείνη που ο ανακριτής ρωταει τον Μερσώ «Σας περιγράφουν σαν κλειστό χαρακτήρα και λιγομίλητο άτομο. Τι έχετε να πείτε γι αυτό;» και αυτός απανταει «Δεν έχω σχεδόν ποτέ να πω κάτι το σημαντικό γι αυτό και σιωπώ». Ο Καμύ ξεκίνησε να γράφει τον ‘Ξένο’ το 1937 στο Αλγέρι, και τον τελείωσε το 1940 στο Παρίσι, στη διάρκεια των βομβαρδισμών της πόλης από τους Γερμανούς. Σ.Σ.1: Θα είχε πάρα πολύ ενδιαφέρον μια συζήτηση ανάμεσα σε έναν που έχει διαβάσει μόνο το βιβλίο και έχει κάνει τις εικόνες με τη φαντασία του, και σε κάποιον που θα έχει διαβάσει μόνο το graphic novel και θα έχει δει με αυτό τον τρόπο τις εικόνες μπροστά του. Σ.Σ. 2: Οι Cure έχουν εμπνευσθεί το “Killing an Arab” από τον Ξένο. Και το σχετικό link...
  15. Καλησπέρα. Μια λίγο γκάου ίσως ερώτηση από μένα. Είμαι μέλος μιας ομάδας στο Φμπ που λέγεται Τιδαμελέ, ε; Εκεί φωτογραφίζουμε ή απλώς αναφέρουμε "Τι Διαβάζουν οι Άνθρωποι στο Μετρό και το Λεωφορείο, Ε;" ίσως κάποιοι να γνωρίζετε την ύπαρξή της. Σήμερα πέτυχα αναγνώστη στον Ησάπ με γκράφικ νόβελ, αλλά το είχε ανοιχτό συνεχώς και το διάβαζε και όταν το έκλεισε το έβαλε αμέσως στην τσάντα του οπότε δεν πρόλαβα να δω τίτλο. Μήπως μπορεί κανείς να αναγνωρίσει το κόμικ; Εμένα δεν μου λέει κάτι πάντως. Έπιασα μια λέξη σε μπαλονάκι, που συζητούσαν δυο ήρωες περί "Civilization". Και, α, ναι, ήταν στα Αγγλικά. Η φωτογραφία του κόμικ: Για πείτε ιδέες... Ευχαριστώ για τη βοήθεια!
  16. Οι Eλληνες και τα κόμικς Από ένα ανάγνωσμα περιθωριακό και υποτιμημένο, κυρίως για παιδιά και ανήσυχους εφήβους, τα κόμικς εξελίσσονται στην Ελλάδα σε μια μορφή λογοτεχνίας που απευθύνεται πλέον και στους μεγάλους. Η ονομαζόμενη Ενατη Τέχνη κερδίζει διαρκώς έδαφος στη χώρα μας και επαναπροσδιορίζει τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουμε και σκεφτόμαστε. Tα κόμικς στην Ελλάδα επί πολλά χρόνια θεωρούνταν αμιγώς παιδικό ανάγνωσμα και μάλιστα χαμηλής ψυχαγωγικής αξίας -κάποιοι μάλιστα επέμεναν να τα θεωρούν «σκουπίδια». Τα τελευταία χρόνια, εκείνη η πρώτη ανάπτυξη των κόμικς της δεκαετίας του ’80 απέκτησε νέα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά. Περιοδικά για κόμικς και δεκάδες εκδόσεις, εξειδικευμένοι εκδοτικοί οίκοι και βιβλιοπωλεία εξειδικευμένα στα κόμικς, φεστιβάλ και συνέδρια, βραβεύσεις σε παραδοσιακούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, μέχρι και πανεπιστημιακοί καθηγητές ασχολούνται πλέον με την Ενατη, όπως αποκαλείται, Τέχνη και τη διδάσκουν στους φοιτητές τους. Εχει προηγηθεί η είσοδος των κόμικς στον κινηματογράφο, στην αισθητική της σχεδίασης εξώφυλλων δίσκων και ρούχων, στη διαφήμιση, ενώ αυτό το διάστημα τα κόμικς διαβαίνουν και τις πόρτες των σχολείων, καθώς όλο και περισσότεροι εκπαιδευτικοί αναγνωρίζουν την τρομερή δύναμή τους στο να απλοποιούν σύνθετες έννοιες και να μαγνητίζουν το ενδιαφέρον των παιδιών. Για να καταγράψει το κλίμα που επικρατεί σήμερα στον χώρο των κόμικς, το Reportage συνάντησε πέντε ανθρώπους των οποίων η σχέση με τα κόμικς είναι σχέση ζωής. Η μεγάλη ανατροπή Η επικοινωνιολόγος Λήδα Τσενέ είναι υποψήφια διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιστημονική συνεργάτης του Τμήματος ΜΜΕ. Αυτό το εξάμηνο διδάσκει το μάθημα «Κόμικς και Επικοινωνία» στο πλαίσιο του εργαστηρίου Διαφήμισης και Δημοσίων Σχέσεων, στο τρίτο έτος του τμήματος. Τη συναντήσαμε στο Κολωνάκι και καταδυθήκαμε μαζί της στο «μαγικό σύμπαν» των κόμικς. «Οι Ελληνες σήμερα διαβάζουν περισσότερα κόμικς από ό,τι στο παρελθόν. Σε όλο τον κόσμο τα κόμικς έχουν γίνει και πάλι της μόδας. Εκδοτικοί οίκοι μεγάλου βεληνεκούς εκδίδουν βιβλία κόμικς και εκδότες επενδύουν σε αυτά». Δεύτερος λόγος που συντείνει στην αύξηση του ενδιαφέροντος είναι οι ταινίες που βασίζονται σε ήρωες ή σε σενάρια κόμικς. «Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν ήξερε ότι, για παράδειγμα, οι ταινίες "V For Vendetta" ή οι "300" ή το "Sin City" είναι μεταφορές διάσημων κόμικς στη μεγάλη οθόνη». Οπως υποστηρίζει η ίδια, η διαφορά στην Ελλάδα είναι το γεγονός ότι τα κόμικς δεν ήταν ποτέ ενταγμένα στην αναγνωστική κουλτούρα μας, όπως συμβαίνει στην Ιταλία, τη Γαλλία ή το Βέλγιο. «Ταυτόχρονα, σε μεγάλη μερίδα του κοινού υπάρχει η αντίληψη ότι τα κόμικς δεν είναι για ενήλικες, ότι δεν είναι αξιοπρεπές είδος αναγνώσματος, με ευρύτερο ενδιαφέρον. Σήμερα γίνεται και στην Ελλάδα μεγάλη προσπάθεια να ανατραπεί αυτή η αντίληψη και κάτι φαίνεται να αλλάζει», υποστηρίζει με αισιοδοξία. Στην Ελλάδα, τα κόμικς που είχαν κι έχουν τη μεγαλύτερη επιτυχία είναι αυτά του Ντίσνεϊ. Διαβάζονται επίσης πολύ κάποια ευρωπαϊκά όπως ο Αστερίξ και ο Λούκυ Λουκ, ενώ τελευταία διαβάζονται μετά μανίας και τα αμερικανικά κόμικς με υπερήρωες, τα οποία φαίνεται πως δίνουν τον γενικό τόνο στην αγορά. Γιατί όμως έχουν τέτοια πέραση; Σύμφωνα με τη Λ. Τσενέ, οι ήρωες αυτοί δημιουργήθηκαν σε μια δύσκολη για τις ΗΠΑ εποχή, καθώς άνθισαν την πρώτη περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Οι ΗΠΑ έχουν έλλειψη σε πραγματικούς ήρωες, έτσι οι ήρωες των κόμικς χρησιμοποιήθηκαν για να τους βγάλουν από τα προβλήματα. Είναι σχεδόν πραγματικοί ήρωες, είναι για τους Αμερικανούς ό,τι είναι για εμάς ο Κολοκοτρώνης». Τα ευρωπαϊκά κόμικς και ορισμένα από τα αμερικανικά underground, οι δύο δηλαδή κύριες κατηγορίες κόμικς στη νέα εποχή των χάρτινων ηρώων, έφτασαν στην Ελλάδα μέσω του ιστορικού περιοδικού «Βαβέλ», το οποίο εισήγαγε το ελληνικό κοινό σε μια άλλη αισθητική. Πριν όμως από αυτό, υπήρχε και στην Ελλάδα ένα «υπόγειο» κίνημα φανατικών φίλων και συλλεκτών. Για να το γνωρίσουμε, αναζητήσαμε τον ειδικό. Ο Γιώργος Καρανικόλας, ο κιθαρίστας των θρυλικών «The Last Drive», θυμάται τις πρώτες, δύσκολες εποχές για τους φανατικούς των κόμικς. Ο ταλαντούχος μουσικός και συνθέτης διατηρεί εδώ και 15 χρόνια ένα από τα πιο ενημερωμένα βιβλιοπωλεία για κόμικς στην Αθήνα, το «Tilt!» στην οδό Ασκληπιού, εκεί όπου τον συναντήσαμε ανάμεσα σε εξαιρετικής αισθητικής και σπανιότητας εκδόσεις. «Οταν ξεκινήσαμε υπήρχε μια μαγιά αναγνωστών, προερχόμενη από την πιο πρόσφατη γενιά, με περιορισμένες όμως γνώσεις. Φέραμε τα manga κόμικς από την Ιαπωνία που τα ήξεραν τότε ελάχιστοι και σήμερα χιλιάδες, ενώ το ίδιο έγινε και με τις ανεξάρτητες εταιρείες κόμικς που πρώτοι εμείς φέραμε στην Ελλάδα». Οπως μας είπε ο Γ. Καρανικόλας, η ιστορία πάει μερικά χρόνια πίσω, στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, όταν οι «ψαγμένοι» Ελληνες αναγνώστες κατέφευγαν στην Αμερικανική Βάση για να αγοράσουν από τους στρατιώτες ακυκλοφόρητα στην Ελλάδα αμερικανικά κόμικς. Αλλη πηγή ήταν τα πέριξ της Ομόνοιας περίπτερα, καθώς και ελάχιστα βιβλιοπωλεία. Ο Γ. Καρανικόλας, πέρα από το κατάστημα, έχει κι άλλη σχέση με τα κόμικς, καθώς ως μέλος των «Last Drive» φρόντιζε πάντα να εμποτίζει την αισθητική του συγκροτήματος με την κουλτούρα των underground κόμικς. «Αγαπούσαμε πολύ τα κόμικς ως μπάντα. Οι δέκα πρώτες αφίσες του συγκροτήματος ήταν κόμικς, ενώ το εξώφυλλο του νέου μας δίσκου, ο οποίος θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο έχει δοθεί για σχεδιασμό σε κομίστα», μας είπε. Εδώ και μερικά χρόνια, λόγω της ανάπτυξης της Ενατης Τέχνης και με τη βοήθεια των ειδικών περιοδικών, των αφιερωμάτων στις εφημερίδες και των ειδικών βιβλιοπωλείων όπως το «Tilt!», οι Ελληνες έχουν πλέον πολλές επιλογές. «Κάποτε η αντίληψη που είχε ο μέσος Ελληνας για τα κόμικς ήταν ότι πρόκειται για κάτι σαν τις γελοιογραφίες των εφημερίδων. Σήμερα πλέον ο καθένας διαβάζει αυτά που του αρέσουν, η γνώση έχει αυξηθεί και δεν διαβάζουν μόνο τους υπερήρωες», υποστηρίζει ο Γ. Καρανικόλας, υπερασπιζόμενος μια νέα γενιά παιδιών που ξέρουν, ψάχνουν και απολαμβάνουν την ποιότητα. Η ώρα των graphic novels Ο σχεδιαστής κόμικς Γιώργος Μπότσος μέχρι πρόσφατα ήταν ένας από τους κορυφαίους Ελληνες διαφημιστές, δημιουργός διαφημιστικών για ελληνικές και πολυεθνικές εταιρείες. Σήμερα ασχολείται μόνο με τα κόμικς και την έκδοση βιβλίων, ενώ παράλληλα διδάσκει σχεδίαση κόμικς στον ΑΚΤΟ. Του ζητήσαμε να σχολιάσει το σχετικά πρόσφατο φαινόμενο της έκδοσης βιβλίων κόμικς (graphic novels), στα οποία υπάρχει μια ιστορία την οποία συγγραφέας και σχεδιαστής (όχι πάντα το ίδιο πρόσωπο) διηγούνται με εικόνες και καρεδάκια. Ουσιαστικά, τα graphic novels είναι κόμικς μεγάλου μήκους, κάτι σαν μυθιστόρημα σε μορφή κόμικ. Οπως μας πληροφορεί, αυτό το νέο είδος στην πραγματικότητα είναι τόσο παλιό όσο και το ίδιο το φαινόμενο που ονομάζουμε κόμικς. Ο πρωτοπόρος σχεδιαστής Rodolphe Topffer, στην Ελβετία του 1830, περιέγραφε αυτό που δημιουργούσε ως graphic novel. Ο όρος όμως επίσημα έχει «κατοχυρωθεί» στον Αμερικανό σχεδιαστή Will Eisner, ο οποίος τον λάνσαρε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, για να περιγράψει μια αφηγηματική φόρμα που δεν «χωρούσε» στην παραδοσιακή κατηγοριοποίηση αυτού που αποκαλείται comics book. Το graphic novel έλαβε μεγάλες διαστάσεις τη δεκαετία του ‘80 με την κυκλοφορία τριών σημαντικών έργων: το «Watchmen» (1986) του Αλαν Μουρ, το έργο «The Dark Knight Returns» (1986), μια ιστορία Μπάτμαν που υπέγραψε ο Φρανκ Μίλερ και το Maus (1987) του Αρτ Σπίγκελμαν, το μοναδικό έργο κόμικς που έχει κερδίσει Βραβείο Πούλιτζερ (1992) και αναφέρεται στην πραγματική περιπέτεια του πατέρα του Σπίγκελμαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Ρωτήσαμε τον Γ. Μπότσο αν τα graphic novels που αυτό το διάστημα έχουν σαρώσει σε πωλήσεις στα αθηναϊκά βιβλιοπωλεία είναι απόρροια του οπτικού πολιτισμού και της εξάπλωσης του internet. «Δεν είναι τόσο θέμα κυριαρχίας του οπτικού πολιτισμού όσο του γεγονότος πως, αντίθετα, είναι ο γραπτός λόγος που εισχωρεί μέσα στην εικόνα και μετασχηματίζει τις δομές της εικονογραφημένης αφήγησης. Είναι που όσα μεταφέρουν, όσα επιδιώκουν αυτά τα βιβλία, έχουν πολύ υψηλό επίπεδο σεναριακά και δεν αποτελούν πια προϊόν παραλογοτεχνίας, αλλά αναγνωρίζονται ως λογοτεχνικό είδος». Πράγματι, εκδόσεις όπως το «Persepolis», η βραβευμένη μαυρόασπρη αυτοβιογραφική σειρά κόμικς της Ιρανής Μαργιάν Σατράπι, το Logicomix του «δικού μας» Απόστολου Δοξιάδη, το «Palestine» του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζο Σάκο και μια σειρά άλλων graphic novels εντυπωσιάζουν, καθώς πρόκειται, απλώς για αριστουργήματα. Είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε τον Απόστολο Δοξιάδη, έναν άνθρωπο των θετικών επιστημών, ο οποίος διαπρέπει στον χώρο του πνεύματος ως συγγραφέας, σκηνοθέτης αλλά και με άλλες ιδιότητες. Τα περασμένα Χριστούγεννα κυκλοφόρησε το Logicomix, ένα υπέροχο ελληνικό graphic novel, το οποίο φέρει, εκτός από τη δική του, και την υπογραφή του κομίστα Χρίστου Παπαδημητρίου. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα 350 και πλέον σελίδων σε μορφή κόμικ, το οποίο διηγείται συναρπαστικά τη σύγχρονη θεμελίωση της επιστήμης των μαθηματικών. «Φρέσκος» στον χώρο ο Απόστολος Δοξιάδης, απάντησε σε ερωτήσεις σχετικές με την παρουσία του graphic novel στη σύγχρονη γραμματεία. Το θεωρεί και εκείνος μια διεθνή πραγματικότητα, μια εφεύρεση που συνδυάζει το τυχαίο και το αναγκαίο, το ερμηνεύει ως επιθυμία κορυφαίων κομιστών, να υπάρξει ένα είδος κόμικς που να μπορεί να πει ανθρώπινες ιστορίες που ξεφεύγουν από το παιδικό, το εύκολα κωμικό ή τις ιστορίες υπερηρώων και αναγνωρίζει ότι η κυριαρχία του οπτικού πολιτισμού βοήθησε στην αποδοχή και διάδοσή του. «Μια γενιά μεγαλωμένη με τηλεόραση και σινεμά, και αργότερα με το internet και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, προσαρμόζεται καλύτερα σε μια αφήγηση με έντονο οπτικό στοιχείο», επισημαίνει. Ποια είναι όμως τα όρια μιας τέτοιας «τεχνοτροπίας»; Ο Α. Δοξιάδης είναι ψύχραιμος και υπομονετικός. «Ο μεγάλος θεωρητικός των media, ο Μακ Λούαν, έλεγε ότι τα νέα Μέσα μιμούνται τα παλιά μόνο στην παιδική τους ηλικία. Μετά, παίρνουν τον δικό τους δρόμο. Ετσι, οι πρώτες ταινίες ήταν κινηματογραφημένες θεατρικές παραστάσεις και χρειάστηκαν πρωτοπόροι σαν τον Γκρίφιθ ή τον Αϊζενστάιν για να αρχίζουν να πειραματίζονται με τη γλώσσα, να τις δίνουν νέες δυνατότητες. Νομίζω ότι η απόδοση του γραπτού λόγου δεν είναι παρά ένας προσωρινός τρόπος να περιγράφουμε το graphic novel, που ακόμη και από την ονομασία του φαίνεται ότι κατάγεται από το μυθιστόρημα. Δεν θα μείνει όμως έτσι για πολύ. Καθώς ωριμάζει η φόρμα δημιουργεί τα δικά της θέματα, τις δικές της προσεγγίσεις, πράγμα που ήδη βλέπουμε να συμβαίνει. Ο Α. Δοξιάδης πιστεύει ότι κάθε μέσο έχει τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του, και ότι τα καινούργια δεν αντικαθιστούν τα παλιά, όπως το σινεμά δεν κατάργησε το θέατρο. «Το graphic novel υπάρχει πλέον ως αυτόνομη φόρμα, και το σε τι μιμείται ή όχι τον γραπτό λόγο δεν μετράει τόσο όσο το τι θα κάνει από μόνο του», υποστηρίζει. Πρέπει λοιπόν να φοβάται η λογοτεχνία, το παραδοσιακά βαρύ πυροβολικό των εκδόσεων; Ο Α. Δοξιάδης, ένας πνευματικός άνθρωπος που επέλεξε αυτήν τη φορά να εκφραστεί μέσω των κόμικς, απαντά: «Σε καμία περίπτωση δε βλέπω την αγάπη μου για τα κόμικς, τα δικά μου ή των άλλων, να υποκαθιστά την πεποίθησή μου στη σημασία του λόγου. Κι αν φοβάμαι ότι κάτι μπορεί να ζημιωθεί -ήδη ζημιώνεται, για να λέμε την αλήθεια- με την άνοδο του οπτικού πολιτισμού, δεν είναι τόσο η γοητεία του λόγου, όσο η δύναμή του ως εργαλείου σκέψης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι συγγενείς τεχνικές της διαφήμισης και της προπαγάνδας βασίζονται στις μέρες μας κυρίως στην εικόνα, προσπαθώντας να παρακάμψουν τις λογικές διαδικασίες. Παρ’ όλα αυτά, αγαπώ τα κόμικς -ως άλλη εκδοχή Τέχνης και όχι ως υποκατάσταση ή κατάργηση της λογοτεχνίας», καταλήγει. Παιδικές φιγούρες Τελευταία, τα κόμικς χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο στα σχολικά βιβλία. Η ομάδα έρευνας των κόμικς, η Comicdom Press, σε συνεργασία με το ΕΚΕΒΙ διοργάνωσε πρόσφατα εκπαιδευτικά εργαστήρια για μαθητές Δημοτικού και Γυμνασίου. Τα παιδιά έφτιαξαν τα δικά τους κόμικς και συμμετείχαν στην ανάγνωση, προσθέτοντας δικά τους λόγια και συναισθήματα. Η αμεσότητα που έχει αυτός ο τρόπος έκφρασης, αλλά και η δυνατότητα που προσφέρει στο να συμπυκνώσει κανείς ιδέες, τον κάνουν ένα πολύ ελκυστικό όχημα για τη μετάδοση ιδεών που αλλιώς θα ηχούσαν «ξύλινες». Ροκ φιγούρες Η χρήση ύφους και μορφών από τα κόμικς δεν αποτελεί άγνωστη πρακτική για το ροκ. Παράδειγμα οι Kiss, οι Iron Maiden, οι Gorillaz, οι Residents. Στην Ελλάδα, ένα νέο συγκρότημα, οι Moral, έχει εγκολπωθεί την αισθητική των κόμικς, ενσωματώνοντας στοιχεία των ιαπωνικών manga, ενώ και συνθετικά και στιχουργικά είναι επηρεασμένο από τον υπερβατικό κόσμο των κόμικς. Το άλμπουμ τους «Αγάπη Ανεκπλήρωτη» κυκλοφορεί από τη Universal και αποτελεί μία πρωτότυπη πρόταση, ενώ και το site της μπάντας (www.moral.gr ) είναι πραγματικά ονειρικό και αξίζει να το επισκεφθεί κάποιος. Ο Θωμάς Παπάζογλου, μέλος του συγκροτήματος, πιστεύει ότι κάθε μουσικός προσπαθεί να μεταφράσει σε εικόνες την ατμόσφαιρα της μουσικής του. «Οταν αποφασίσαμε να ταυτίσουμε τη μουσική μας με τα manga, δεν σκεφτήκαμε απαραίτητα ότι θα θέλαμε να απευθυνθούμε στους λάτρεις του είδους. Για εμάς, το συγκεκριμένο είδος δεν είναι μόνο αλληλένδετο με τη μουσική μας, αλλά και με την ιστορία που την πλαισιώνει και θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται από τα manga. Ισως το στοιχείο του φανταστικού να είναι αυτό που γοητεύει», παρατηρεί. Αγγλοσαξονική καταγωγή Τα πρώτα κόμικς, με τη σημερινή μορφή τους (καρέ με κείμενο σε συννεφάκια) εμφανίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα. Συγκεκριμένα, το περιοδικό Ally Sloper’s Half Holiday κυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1884, ενώ το 1895 κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το κόμικ Hogan’s Alley του Ρίτσαρντ Αουτκολτ, του οποίου κύριος χαρακτήρας ήταν το Κίτρινο Παιδί, το οποίο κυκλοφορούσε σαν ένθετο στριπ σε εφημερίδες. Ο Σούπερμαν είσαι; Ο Σούπερμαν είναι ο πρώτος κόμικ υπερήρωας. Πρωτοεμφανίστηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Action Comics το 1938 και εγκαινίασε τη χρυσή εποχή των κόμικς στις ΗΠΑ. Ορισμένοι επικοινωνιολόγοι βλέπουν στην κατασκευή του, έναν ύπουλο τρόπο να στηριχθεί ο ιδεολογικός ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, με την έννοια ότι οι Αμερικανοί επεμβαίνουν παντού ως άλλοι Σούπερμαν για να επιβάλλουν την τάξη. Τα ελληνικά ορόσημα 1951: «Κλασικά Εικονογραφημένα»: Θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος, αλλά και διεθνής λογοτεχνία (π.χ. Κολοκοτρώνης, Παναγία των Παρισίων). 1953: Μικρός Ηρως: Οι περιπέτειες τριών ηρωικών Ελληνόπουλων στην Κατοχή. 1966: Αστερίξ: Ενα γαλατικό χωριό αντιστέκεται στους Ρωμαίους. 1966: Μίκυ Μάους: Οι περιπέτειες του πιο διάσημου ποντικού στον κόσμο. 1970: Μάρβελ: Ξεκινάει η έκδοση πλήθους τίτλων με υπερήρωες (όπως Σπάιντερμαν, Χαλκ). 1975: Αγόρι: Περιοδικό με βρετανικά και αμερικάνικα κόμικς σε συνέχειες. Χρονολόγιο κυκλοφορίας ορισμένων ιστορικών τίτλων στην Ελλάδα. ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΘΩΜΗ ΜΕΛΙΔΟΥ, ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ Πηγή.
  17. adams

    TWO BROTHERS [ FABIO MOON - GABRIEL BA ]

    Τα αδέρφια Fabio Moon και Gabriel Ba έκαναν αρκετό θόρυβο με το Daytripper πριν λίγα χρόνια. Το Two Brothers είναι η καινούργια τους δουλειά που βγαίνει από τη Dark Horse αυτή τη φορά (χωρίς να έχει προηγηθεί έκδοση σε τεύχη όπως το Daytripper. Δεν θα του ταίριαζε άλλωστε). Το σενάριο βασίζεται στο μυθιστόρημα Dois Irmãos (The Brothers) του Milton Matoum, ο οποίος είναι ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους συγγραφείς στη Βραζιλία. Ο Omar και ο Yaqub είναι δίδυμα αδέρφια αλλά τελείως διαφορετικά σε χαρακτήρα. Ο βίαιος αποχωρισμός τους μετά από μια παιδική διαμάχη αντί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσά τους το γιγάντωσε. Η σύγκρουσή τους όταν ξανάσμιξαν ήταν μοιραία. Το σενάριο είναι καλό και μας μεταφέρει σε έναν άλλο τόπο και σε μια άλλη εποχή, όχι πολύ μακρινή από τη δική μας, με κάποιες πολιτικές αναφορές που μπορεί να είναι τροφή για σκέψη και ψάξιμο ή απλά να τις προσπεράσεις. Το σχέδιο σε συνδυασμό με τα τοπία της περιοχής κάνουν το graphic novel αυτό αξιοπρόσεκτο και το έβαλαν στη βιβλιοθήκη μου (και πάνα πάνω στη στοίβα με τα "προς άμεση ανάγνωση") review και οι 10 πρώτες σελίδες στο cbr
  18. Ενα graphic novel με πρωταγωνιστή εναν νεαρό αγγειογράφο στην Αθήνα του 6ου αιώνα π. Χ. - Οι τρεις δημιουργοί του μιλούν στο «Βήμα» --->Η πομπή των Παναθηναίων φθάνει στην Ακρόπολη. Εικόνα από το graphic novel «Δημοκρατία» Αλέκος Παπαδάτος, Αβραάμ Κάουα, Annie Di Donna Δημοκρατία Εκδόσεις Ικαρος, 2015 (θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο) O Λέανδρος, ένας νεαρός αγγειογράφος στην Αθήνα του 6ου αιώνα π.Χ., γίνεται μάρτυρας της γέννησης του πολιτεύματος που η αρχαία Ελλάδα άφησε παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα. Δύο τύραννοι, ο Ιππίας και ο Ιππαρχος, δύο τυραννοκτόνοι, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, ένας ενορχηστρωτής της δημοκρατίας, ο Κλεισθένης. Ταραχές, αγώνες, αίμα, διπλωματία, μεθοδικοί χειρισμοί, το Μαντείο του Απόλλωνα ρυθμιστής δράσεων και συμπεριφορών σε ένα graphic novel για τη δημοκρατία από τους καλλιτέχνες του Logicomix(Ικαρος, 2008). «Η τεράστια και διεθνής επιτυχία του Logicomix», όπως επισημαίνει η εκδότρια του Ικαρου Κατερίνα Καρύδη, «συνέβαλε στην καθιέρωση του graphic novel - κάπως περιθωριοποιημένου ως τότε στην Ελλάδα - ως έγκυρου λογοτεχνικού είδους». ΗΔημοκρατία θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τον Ικαρο τον Οκτώβριο. Εναν μήνα νωρίτερα θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα από τις εκδόσεις Βloomsbury στην Αμερική. Ξεφυλλίσαμε μαζί με τους δημιουργούς του έργου, τον Αλέκο Παπαδάτο (Α.Π.), τον Αβραάμ Κάουα (Α.Κ.) και την Annie di Donna (A.d.D.), τα πρώτα δοκίμια που έφτασαν ταχυδρομικώς από τη Νέα Υόρκη και μιλήσαμε μαζί τους για την καλλιτεχνική έκφραση της δημοκρατίας ως διεκδίκησης και ως βιώματος. Πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία της «Δημοκρατίας»; Α.Π.: «Τα "πολιτικά" και η Ιστορία πάντα με ενδιέφεραν. Το περί δημοκρατίας με κόμικ ήταν μια φλου ιδέα τότε που το Logicomix σιγά-σιγά ολοκληρωνόταν. Εψαχνα πληροφορίες για την αρχαία Ελλάδα, για μια εργασία της κόρης μου όταν πήγαινε στην πρώτη δημοτικού, και ξαφνικά με χτύπησε ο μετεωρίτης Κλεισθένης». Πότε ξεκινήσατε να εργάζεστε; Α.Π.: «Η έρευνα άρχισε το 2006. Με βάση διαβάσματα και συζητήσεις, η πλοκή και η δομή στήθηκαν κάπου στο 2009». Τι έκανε ο καθένας; Α.Κ.: «Δουλέψαμε μαζί με τον Αλέκο την πλοκή και τους χαρακτήρες. Στη συνέχεια, έγραφα το σενάριο για κάθε κεφάλαιο με πλήρεις διαλόγους και σκηνικές περιγραφές, συζητούσαμε για αλλαγές, και συνέχιζα με το επόμενο». A.d.D.: «Θα μπορούσα να σας πω, "εγώ έκανα τους χρωματισμούς". Μα είναι πάντα τόσο περίπλοκο να κατανέμεις τη δουλειά όταν συνεργάζεσαι με τον σύντροφό σου, όταν ζεις με τον συνεργάτη σου 25 χρόνια. Με τον Αλέκο υπάρχει μια συνεχής ανταλλαγή ιδεών, μια διαρκής αλληλεπίδραση. Ναι, έκανα τα χρώματα, όπως στο Logicomix, αλλά η αισθητική του βιβλίου, σχέδιο και χρώμα, ήταν μια από κοινού δημιουργία. Οπως ήταν και η συγγραφή για τον Αβραάμ και τον Αλέκο». Ποιες ήταν οι ιστορικές πηγές σας και οι πηγές σας για την εικαστική απεικόνιση της καθημερινότητας της εποχής; Α.Κ.: «Βασικές πηγές μας ήταν ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης και ο Αριστοτέλης, αλλά χρησιμοποιήσαμε και μια πλειάδα έργων σύγχρονων ιστορικών όπως ο Τομ Χόλαντ και ο Τζοζάια Ομπερ». Ποιο ήταν το βασικό ζητούμενο του βιβλίου; Α.Π.: «Επιθυμία μας ήταν να αναδειχθεί ο τρόπος με τον οποίο γεννήθηκε το δημοκρατικό σύστημα. Τα ερωτήματα που προέκυψαν στην πορεία προσπαθήσαμε να τα επαναδιατυπώσουμε με έναν τρόπο που αντανακλά έναν γενικότερο προβληματισμό. Για παράδειγμα, ποια είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ ελίτ και μάζας; Ποιος κουβαλά το βάρος της Ιστορίας; Ποιου ευθύνη είναι όσα συμβαίνουν; Τι σημαίνει ωριμάζω σαν πολίτης; και άλλα πολλά». A.d.D.: «Καλλιτεχνικά, μέριμνά μας ήταν η αφήγηση να αποδοθεί με τρόπο που να απεικονίζει την ιστορική και αισθητική ατμόσφαιρα της εποχής και τα συναισθήματα των χαρακτήρων». Πόσο κοντά στην ιστορική αλήθεια βρίσκεται η Δημοκρατία και ποιες ελευθερίες πήρατε στην εκτύλιξη της υπόθεσης; Α.Κ.: «Είμαστε όσο κοντά στην αλήθεια μπορεί να βρίσκεται ένα αφήγημα. Αν εξαιρέσετε τον πρωταγωνιστή μας, οι περισσότεροι χαρακτήρες και τα συμβάντα που περιγράφουμε είναι αληθινά». Επιλέξατε να αφηγηθείτε τη γέννηση της αθηναϊκής δημοκρατίας μέσω ενός ανώνυμου Αθηναίου της εποχής. Γιατί; Α.Π.: «Ο Κλεισθένης θεωρείται ο κύριος ιστορικός πρωταγωνιστής, αλλά δεν ήταν μόνος. Υπήρχε και ο λαός της Αθήνας. Με τη βοήθεια του επινοημένου χαρακτήρα του Λέανδρου, μπήκαμε στη θέση του μέσου Αθηναίου. Ο Απόστολος Δοξιάδης μάς θύμισε ότι οι καραγκιοζοπαίχτες για να πουν την ιστορία του Μεγαλέξαντρου χρησιμοποιούσαν τον Καραγκιόζη, ο οποίος σε εκείνα τα έργα τον ακολουθούσε παντού και σχολίαζε. Αυτό κάναμε κι εμείς». Α.Κ.: «Αν η δημοκρατία είναι υπόθεση όλων, τότε και τώρα, η ιστορία της δεν μπορεί να είναι εκείνη των μεγάλων ανδρών. Ο Λέανδρος είναι όλοι εμείς». Η σκηνή της αγοράς στα χρώματά της θυμίζει το γαλατικό χωριό του Αστερίξ, μάλιστα ο ανταγωνισμός του ιχθυοπώλη με τον κρεοπώλη παραπέμπει στην κόντρα Αλφαβητίξ και Αυτοματίξ. Ηταν συνειδητή αναφορά; Πόσο επηρεαστήκατε και συνδιαλέγεστε με άλλα κόμικ και graphic novels που σχετίζονται με την αρχαιότητα, π.χ. το «300» του Φρανκ Μίλερ; A.d.D.: «Οσον αφορά το χρώμα, στηρίχθηκα σε όσα γνωρίζω για την Ελλάδα: ήθελα να αναπαραστήσω το φως που ζωηρεύει τα χρώματα του τοπίου, τα ξεκάθαρα περιγράμματα της Αττικής και των νησιών, το μυστήριο που έχουν. Το χωριό του Αστερίξ δεν μου πέρασε στιγμή από τον νου χρωματικά, άλλωστε βρίσκεται τόσο βόρεια, στη Βρετάνη! Γενικά δεν δουλεύω με αναφορές στο χρώμα... Η μόνη αναφορά που θα μπορούσα να έχω θα ήταν στον Λουστάλ, ακριβώς γιατί μου αρέσουν τα νότια χρώματά του». Α.Κ.: «Σεναριακά, ό,τι σας φαίνεται συνειδητό, μάλλον είναι. Η αφήγησή μας, όπως οι ιδέες της, δεν μπορεί παρά να συνδιαλέγονται με άλλες ιδέες και ιστορίες. Ελπίζουμε να είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση». Η «Δημοκρατία» δημιουργήθηκε στη διάρκεια της ελληνικής κρίσης. Η πραγματικότητα γύρω σας επηρέασε τη δουλειά σας; Α.Κ.: «Παραδόξως θυμάμαι να προσέθεσα μόνο μία ατάκα συνειδητά ως αναφορά στην κρίση (ήταν για την "απόφαση για τα νέα μέτρα" που ανακοινώνει ο κήρυκας κάπου στην αρχή). Αναπόφευκτα φιλτράραμε τα γεγονότα τού τότε με σημερινή ματιά, αλλά δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε». Α.Π.: «Λαϊκισμό, διαφθορά, ίντριγκες, οργή, απογοήτευση, βία, όλα τα ζούσαμε συγχρόνως μέσα στο βιβλίο και γύρω μας. Ομως πρόθεσή μας δεν ήταν η εικονογράφηση της κρίσης». Η «Δημοκρατία» διαβάζεται ως ένα ιστορικό μυθιστόρημα και ως ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης. Παρακολουθούμε την εξέλιξη του Λέανδρου από αδαή έφηβο σε ιδεαλιστή νέο και σε πραγματιστή υπέρμαχο της δημοκρατίας. Βασιστήκατε για την αφήγηση αυτής της εξέλιξης σε προσωπικά βιώματα; Α.Π.: «Είναι μια ιστορία ενηλικίωσης ενός λαού που κορυφώνεται σε μια εξέγερση για τα δίκια του. Ο Λέανδρος ζει την ενηλικίωσή του μέσα από την πλοκή και μαζί του ενηλικιώνεται η Αθήνα του 6ου αιώνα π.Χ.». Α.Κ.: «Οι ζωές μας δεν μοιάζουν με του Λέανδρου, ο τρόπος όμως που αντιδρά, η ψυχή του, αυτά είναι δικά μας». Στο βιβλίο η δημοκρατία παρουσιάζεται πολύ διαφορετικά από το ιδανικό, αψεγάδιαστο πολίτευμα με το οποίο την έχουμε φαντασιακά ταυτίσει. Εδραιώνεται με αίμα, δεν είναι αγνή από μεροληψίες και αδικίες, δεν αποτελεί διαρκή ασπίδα απέναντι στην αβεβαιότητα, στον φόβο, στις ταραχές. Τι την κάνει τόσο πολύτιμη τελικά; Α.Π.: «Οπως έχουν πει πολλοί μελετητές, η δημοκρατία εξελίσσεται διαρκώς, αλλιώς δεν θα ήταν δημοκρατία. Το ότι οι αρχαίοι Αθηναίοι κατέστρεψαν οι ίδιοι τη δημοκρατία τους μας δείχνει ότι η δημοκρατία εξελίσσεται μέσα από αποτυχίες, πόνο, τραγωδίες, βαρβαρότητες, και στο τέλος όλα μπαίνουν σε επανεκκίνηση με βάση τις εμπειρίες του παρελθόντος. Αν διαβάζουμε Ιστορία, ξέρουμε πού πατάμε». Α.Κ.: «Είναι μια πολύ καλή ερώτηση αυτή, και την κάνω στον εαυτό μου κάθε μέρα. Το ότι συνεχίζω να την κάνω με γεμίζει ελπίδα, οπότε ας μείνουμε σε αυτό: ελπίδα». Αισθανθήκατε, δημιουργώντας τη «Δημοκρατία» και φορώντας τα σανδάλια του Λέανδρου, ότι η δημοκρατία της εποχής του ήταν κάτι διαφορετικό από τη δική μας δημοκρατία του 21ου αιώνα; A.d.D.: «Αυτό που ξεχώρισα στη μορφή του Κλεισθένη είναι ότι θεμελιώνοντας τη δημοκρατία δεν έδωσε την εξουσία στο ιδιωτικό συμφέρον, σε ένα κόμμα, σε μια ομάδα, σε ένα πρόσωπο. Είμαι ρομαντική, και μου αρέσει να πιστεύω πως ο Κλεισθένης, αν και δεν απαντά ποτέ στον Λέανδρο αν θεμελίωσε τη δημοκρατία για τον λαό ή για το συμφέρον του, δεν ενδιαφερόταν για εξουσία. Χωρίς αυτήν την έλλειψη ενδιαφέροντος για εξουσία (προσωπική ή ομαδική), δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία, και σήμερα δεν υπάρχει. Οι μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη δεν ευνοούσαν τις "καρέκλες", ούτε το σάπιο σύστημα που ευνοεί τις ελίτ των πολιτικών και των τραπεζιτών... Μα για να κυβερνήσει ο λαός, χρειάζεται να είναι ώριμος και υπεύθυνος, όπως ο Λέανδρος στο τέλος του βιβλίου μας, που μαθαίνει και ωριμάζει». Α.Κ.: «Η δημοκρατία αλλάζει όσο αλλάζει ο άνθρωπος. Το θέμα είναι αν αλλάζει ο άνθρωπος, σωστά;». Η θεά Αθηνά προτρέπει τον Λέανδρο να μιλήσει για τις ιδέες του και να δράσει για τη δημοκρατία μέσω αυτού που ξέρει να κάνει καλά: της τέχνης του. Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα για τη δημοκρατία που περνάτε μέσα από το δικό σας έργο; A.d.D.: «Διαχρονικά η τέχνη υπήρξε εργαλείο για να πληροφορηθούμε, να καταγγείλουμε, να σκεφθούμε, να κινητοποιηθούμε. Δεν ξέρω αν το βιβλίο μας έχει τέτοιες φιλοδοξίες, μα ελπίζω πως οι αναγνώστες θα πάρουν κάτι από αυτό. Θα είναι η καλύτερη ανταμοιβή για εμάς». Α.Κ.: «Αν ξέρουμε να κάνουμε καλά αυτό που κάνουμε, τότε και οι δικές μας ιδέες περνούν μέσω του έργου μας. Δεν ξέρω αν θα ενδιέφερε τους αναγνώστες μας να τους δώσουμε μηνύματα σαν να ήμασταν φιλόσοφοι». Α.Π.: «Δεν είμαστε πολιτικοί, ούτε αναλυτές. Οπως όλοι, αναζητούμε ποιότητα ζωής, θέλουμε δικαιοσύνη και ελευθερία έκφρασης. Οσοι επιβάλλουν τις ιδέες τους με τη βία, με κομπίνες και ψέματα, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια του πολίτη, ίσως κερδίζουν βραχυπρόθεσμα, αλλά στο τέλος η δημοκρατία νικά. Είναι στο αίμα μας». «Το καλό κόμικ δεν έχει σύνορα» Η «Δημοκρατία» θα πρωτοκυκλοφορήσει στα αγγλικά στις ΗΠΑ. Σε ποιες άλλες χώρες έχουν πουληθεί δικαιώματα έκδοσης; Α.Π.: «Ελλάδα, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία και Ολλανδία». Αναγνωρίζεται το έργο της νέας γενιάς ελλήνων κομικογράφων στο εξωτερικό; Είναι, χάρη και στην εικόνα, το ελληνικό graphic novel ένας πολιορκητικός κριός για την είσοδό μας στη διεθνή λογοτεχνική σκηνή; Α.Κ.: Δεν πιστεύω σε πολιορκητικούς κριούς ή σε μια ενιαία "ελληνική" σκηνή, γιατί απλώς δεν υπάρχουν, όχι τώρα τουλάχιστον. Οι καλές ιστορίες, οι ενδιαφέροντες δημιουργοί μπορούν και ξεφεύγουν από τα όρια της χώρας μας, όπως γίνεται σε όλες τις λογοτεχνίες όλων των χωρών». Υπάρχουν αναφορές στη «Δημοκρατία» και κλεισίματα ματιού σε κλισέ της χρυσής εποχής του κόμικ και των χολιγουντιανών υπερπαραγωγών για την αρχαιότητα: στη λαχτάρα για δράση και αίμα, για περιπέτεια και σεξ. Πόσο τα στερεότυπα του είδους σάς βάρυναν ως σύγχρονους δημιουργούς; Α.Π.: «Πολύ! Η δράση και το αίμα είναι στα must κάθε αξιοπρεπούς έλληνα κομικογράφου! Και το σεξ φυσικά». Α.Κ.: «Για εμάς τα στερεότυπα δεν είναι βάρος αλλά ευκαιρία. Αν υπάρχει μια παράδοση ή ένα κλισέ, το θέμα είναι τι κάνουμε με αυτό». πηγη
  19. Η πρώτη σελίδα του «America» του Robert Crumb προειδοποιεί τον αναγνώστη για τη σκληρή κριτική που θα ασκήσει ο καλλιτέχνης ενάντια στο «αμερικανικό μοντέλο» Το underground ρεύμα των κόμικς στις ΗΠΑ ήταν θνησιγενές, αλλά οι παρακαταθήκες που άφησε είναι ανυπολόγιστες. Ο σημαντικότερος εκπρόσωπός του και αναμφίβολα ο πιο παραγωγικός και ο πιο αμφιλεγόμενος είναι ο Robert Crumb, που από τη δεκαετία του 1960 άσκησε ανελέητη κριτική στο «αμερικανικό μοντέλο». Μια συλλογή από παλαιότερα έργα του που κυκλοφόρησε το 1995 με τίτλο «America» ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, αλλά απέσπασε και διθυραμβικές κριτικές. Τα underground κόμικς που άνθησαν στις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1960 είχαν κατά πλειονότητα στο επίκεντρο της θεματολογίας τους τα ανοικτά πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της εποχής. Τα πολυποίκιλα και πολύχρωμα κοινωνικά κινήματα διεκδικούσαν μαχητικά τα δικαιώματα των νέων, δηλαδή των εκπροσώπων της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Ο πόλεμος του Βιετνάμ βρισκόταν εν εξελίξει, ενώ ο Ψυχρός Πόλεμος εξακολουθούσε να απειλεί όλο τον πλανήτη με ένα πυρηνικό «ατύχημα», σε μια ισορροπία τρόμου ανάμεσα στις δυο υπερδυνάμεις. Ο κοινωνικός συντηρητισμός των περασμένων δεκαετιών και το πολιτικό τέλμα της εναλλαγής στην εξουσία των δυο παραδοσιακών κομμάτων δεν μπορούσαν να εκφράσουν τη νέα γενιά, που άρχισε να συσπειρώνεται σε εναλλακτικές μορφές πολιτικής ομαδοποίησης και να παλεύει για τη χειραφέτηση. Το αντιπολεμικό κίνημα, το κίνημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, τα κινήματα για τα δικαιώματα των μαύρων, των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των μειονοτήτων, το κίνημα για την αποποινικοποίηση της χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών κ.ά. ασκούσαν έλξη σε όλο και περισσότερους εικοσάρηδες. Επίκεντρο των αγώνων ήταν η Δυτική Ακτή και πιο συγκεκριμένα το Σαν Φρανσίσκο, στο οποίο συνέρρεαν πολιτικοί ακτιβιστές, τραγουδιστές, καλλιτέχνες, συγγραφείς, ανήσυχοι νέοι από κάθε σημείο της Αμερικής. Ανάμεσά τους και πολλοί δημιουργοί κόμικς. Ένας από αυτούς ήταν και ο εικοσιτετράχρονος Robert Crumb, ο οποίος, έπειτα από κάποιες σύντομες απόπειρες να εργαστεί επαγγελματικά ως δημιουργός κόμικς στο Κλίβελαντ και στη Νέα Υόρκη, το 1967 μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο για να ζήσει από κοντά τις κοσμογονικές εξελίξεις. Εκεί γνώρισε ορισμένους από τους σπουδαιότερους, μεταγενέστερα, δημιουργούς κόμικς όπως τον Art Spiegelman, τον Gilbert Shelton, τον S. Clay Wilson κ.ά., συνεργάστηκε μαζί τους, έγινε εκδότης, σχεδίασε εξώφυλλα δίσκων ακόμα και για την Janis Joplin, έβγαλε ατέλειωτα low budget περιοδικά που μοιράζονταν από χέρι σε χέρι, βυθίστηκε στις ουσίες και ξεκίνησε να δημιουργεί τα δικά του κόμικς με φρενήρεις ρυθμούς επινοώντας διαρκώς νέους χαρακτήρες. Αν και το έργο του χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα και οι ιστορίες του, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ήταν πάντα ολιγοσέλιδες, η κυκλοφορία του «America» το 1995, αφού εν τω μεταξύ είχε ήδη μετακομίσει στη Γαλλία το 1991 ως αντίδραση στην πολιτική του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου, κατέδειξε μια πιθανώς παραγνωρισμένη μέχρι τότε διάσταση της δουλειάς του: την αυστηρή κριτική στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Στο καταπληκτικό ντοκιμαντέρ «Crumb» του 1994, σε σκηνοθεσία του Terry Zwigoff και παραγωγή του David Lynch, είχε την ευκαιρία να αναπτύξει διεξοδικά τις απόψεις του για τον κατήφορο της χώρας. Το «America», όμως, ήταν ένας καταπέλτης. Αποδοχή ή απόρριψη των στερεοτύπων; Στην πρώτη ιστορία της συλλογής με τίτλο «Ας μιλήσουμε λογικά για τούτη 'δώ τη μοντέρνα Αμερική», ο Crumb συνοψίζει από την πρώτη κιόλας σελίδα την κριτική του. Γι’ αυτόν η μοντέρνα Αμερική είναι ένας «άκαρδος νταής» που ξεχειλίζει από γλουτένη και λίπος, μια άσχημη χώρα. Στην ίδια ιστορία περιγράφει όλα αυτά που μισεί στις ΗΠΑ: τους χοντρούς καπιταλιστές και όλες τις μεγάλες εταιρείες, τους ριζοσπάστες που αναμασούν χιλιοειπωμένα σλόγκαν, όσους κυκλοφορούν χαμογελαστοί για να σφίξουν χέρια, την κουλτούρα των νέων και όλους τους εφήβους, τις μοδάτες γυναίκες, τις πλαστικές επιγραφές, τις προσωπικότητες της σόου-μπιζ και τα ΜΜΕ γενικά, τους διανοούμενους των πόλεων, τα υπερηχητικά αεροπλάνα, τις λεωφόρους, τις αερογέφυρες, τους «νέγρους» και την αργκό τους, τους Εβραίους, τους αγενείς Ιταλούς, τη μοντέρνα αρχιτεκτονική, το real estate κ.ά. Βέβαια, μια τέτοια κριτική θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ρατσιστική και πολλοί έχουν καταλογίσει στον Crumb ρατσιστικά και μισανθρωπικά κίνητρα. Ο ίδιος δεν αρνείται αυτές τις κατηγορίες αλλά ούτε και τις αποδέχεται. Απλώς απαντά με τις ιστορίες του. Γι’ αυτό σε μια άλλη ιστορία από τη συλλογή με πρωταγωνιστή τον Whiteman, έναν μέσο, ηλίθιο, καταπιεσμένο και κρυψίνου Αμερικανό, αντιστρέφει την ενδεχόμενη ρατσιστική κριτική του καθιστώντας θετικούς χαρακτήρες τους μαύρους και αρνητικό τον λευκό, ενώ στην ιστορία «Salty Dog» παρουσιάζει την αστυνομική βία και τον ρατσισμό με θύματα τους μαύρους. Τα «Σκουπίδια» είναι μια ιστορία που περιγράφει την καταναλωτική μανία του σύγχρονου Αμερικανού και τους τόνους από απορρίμματα που αυτός παράγει, με αποτέλεσμα την οικολογική καταστροφή. Στη συνέχεια επιτίθεται με σφοδρότητα στον στρατό των ΗΠΑ και στη νοοτροπία της επίλυσης των διαφορών μέσω των όπλων αλλά και στη γενικευμένη οπλοκατοχή, σκιαγραφεί με τα πιο μελανά χρώματα την υποκρισία και τη φαντεζί βιτρίνα της μίας και μοναδικής τελετής απονομής των Οσκαρ στην οποία παρέστη, σαρκάζει το δικομματικό πολιτικό σύστημα και τους ανεγκέφαλους ψηφοφόρους που τραγουδούν τον αμερικανικό εθνικό ύμνο, μιλά για την ερήμωση της υπαίθρου, την καταλήστευση των φυσικών πόρων και την καταστροφή του περιβάλλοντος και προβάλλει το «οικοτοπικό» του όραμα αντί του άκρατου οικονομικού ανταγωνισμού. Οι πιο αμφιλεγόμενες, όμως, ιστορίες του και σίγουρα οι πιο παρεξηγήσιμες (ίσως όχι άδικα) είναι δυο τρισέλιδα κόμικς, δημοσιευμένα αρχικά το 1993 στο περιοδικό «Weirdo» το οποίο και διηύθυνε μαζί με τη σύζυγό του και επίσης δημιουργό κόμικς Aline Cominsky. Η μια έχει τίτλο «Όταν οι Νέγροι κατακτήσουν την Αμερική» και η άλλη «Όταν οι καταραμένοι Εβραίοι κατακτήσουν την Αμερική». Στην πρώτη παρουσιάζει μια φανταστική εξέγερση του αφροαμερικανικού πληθυσμού που με τα όπλα και ασκώντας ωμή βία επιβάλλει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς εκδικητικής μανίας απέναντι στους λευκούς, οδηγώντας τους στις βαμβακοφυτείες και μαστιγώνοντάς τους ανελέητα, ενώ στη δεύτερη εμφανίζει τους Εβραίους ως συνωμότες και πάμπλουτους που κινούν τα νήματα της παγκόσμιας οικονομίας και ελέγχουν σαν μαριονέτες τούς πολιτικούς μέχρι να καταστρέψουν όλο τον κόσμο με μια πυρηνική έκρηξη. Οι αντιδράσεις που προκάλεσαν αυτές οι δυο ιστορίες είχαν στο επίκεντρό τους έναν πιθανολογούμενο υφέρποντα ρατσισμό καθώς και τις εξώφθαλμα στερεοτυπικές απεικονίσεις και περιγραφές των Αφροαμερικανών και των Εβραίων. Οι υπερασπιστές, ωστόσο, του Crumb μίλησαν για μια γκροτέσκα απολαυστική υπερβολή που, καλλιτεχνική αδεία, ως στόχο της δεν είχε τους φανταστικούς «κατακτητές» του κόσμου, αλλά το ακριβώς αντίθετο: όσους, δηλαδή, υποκύπτουν με ευκολία στην αποδοχή των στερεοτύπων και τα αναπαράγουν για να σπείρουν φόβο και διχόνοια. Επιπροσθέτως, ειδικότερα για την περίπτωση των Αφροαμερικανών, το συνολικό έργο του Crumb μόνο ρατσιστικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Τουναντίον, η καθ’ υπερβολήν παρουσίαση των θυμάτων μιας κατάστασης ως θυτών μόνο ως τροφή προς σκέψη μπορεί να λειτουργήσει. Σκέψη που οδηγεί στο πιθανό συμπέρασμα ότι αφού η ζωή απέδειξε πώς μεταξύ δυο ενδεχομένων επικράτησε το ένα, ίσως μόνο αυτό μπορούσε να επικρατήσει στο δεδομένο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Και το ενδεχόμενο που επικράτησε ήταν η καταπίεση των μαύρων από τους λευκούς και όχι το αντίθετο. Μετά την κυκλοφορία του «America» ο Robert Crumb εξακολούθησε να ασχολείται με τις ΗΠΑ και τις κοινωνικές παθολογίες τους επιχειρώντας πάντα να διαλύσει τις ψευδαισθήσεις περί ανωτερότητας, οικονομικής παντοκρατορίας και πλανητικής κυριαρχίας ως αποτέλεσμα ενός, τάχα, κοινωνικού δαρβινισμού. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι με το πέρασμα των χρόνων η καυστική του ματιά και η βιτριολική του προσέγγιση μαλάκωσαν και λειάνθηκαν. Ίσως πάλι να βοήθησε σε αυτό και η μόνιμη μετεγκατάστασή του στην Ευρώπη, μακριά από τη χώρα των αντιφάσεων που αγαπούσε να μισεί. Στα 72 του σήμερα, παραμένει ενεργός και δραστήριος. Και πιθανώς δεν έχει πει την τελευταία του λέξη για τις ΗΠΑ όσο αυτές εξακολουθούν να καταστρέφουν και να αυτοκαταστρέφονται παίζοντας τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα. Και το σχετικό link...
  20. «Αϊβαλί»: Πρώτη Παρουσίαση Θεσσαλονίκη , Βυζαντινό Μουσείο, Σάββατο 22 Νοεμβρίου (7:00 μ.μ.) "ΑΪβαλί" (graphic novel) Συγγραφέας: Soloup Εισαγωγικό σημείωμα: Bruce Clark Εκδόσεις: Κέδρος σελίδες: 448 Η πρώτη παρουσίαση για το graphic novel του Soloup, «Αϊβαλί» (Εκδόσεις Κέδρος) θα γίνει στην Θεσσαλονίκη στο Αμφιθέατρο «Στέφανος Δραγούμης» του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού, το Σάββατο 22 Νοεμβρίου στις 7:00 μ.μ. Την παρουσίαση εισηγούνται οι: Εύη Σαμπανίκου (ιστορικός της τέχνης και επίκουρος καθηγήτρια στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου) και ο Λέων Α. Ναρ (συγγραφέας, αρθογράφος και Διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ.). Η παρουσίαση γίνεται στα πλαίσια της Έκθεσης «Μισό Λεπτό 2014» (20-28 /11/2014) που συνδιοργανώνουν η εκδοτική Ένατη Διάσταση, ο σύλλογος Ε.Σ.Φ.Ι.Π.Σ, η σχολή Comink και τα μέλη της Ιnkorrekt σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο. Περισσότερες πληροφορίες στο: http://www.comic-n-play.gr/nea/117-aivali.html και στο fb: https://www.facebook.com/pages/Aivali-Soloup/295309670679232
  21. leonidio

    Σουφραζέτα της εργατικής τάξης

    Το άρθρο αναφέρεται στο καινούριο graphic novel που έγραψε η Mary Talbot. Από την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ (5/5/2014) σε επιμέλεια της Βένιας Γεωργακοπούλου.
  22. adams

    Marvel's Μightiest Heroes Graphic Novel Collection

    Μετά την επιτυχία της σειράς The Official Marvel Graphic Novels Collection (που έχει φτάσει στη μέση) η Hachette ανακοίνωσε ότι ξεκινάει και 2η σειρά με ιστορίες της Marvel. Θα έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά έκδοσης (σκληρό εξώφυλλο, ποιότητα χαρτιού, τιμή, extras, συχνότητα κυκλοφορίας) Η εικόνα που θα σχηματίζουν οι ράχες Ο πρώτος τόμος Extras πηγή
  23. ilias kyriazis

    Elysium Online - Indiegogo campaign.

    hello, Αυτό είναι το λινκ για την πραγματοποίηση του νέου μου graphic novel, ELYSIUM ONLINE. Εκεί θα βρείτε όλες τις πληροφορίες, αλλά με λίγα λόγια: ELYSIUM ONLINE is a full color, 96 page graphic novel by Ilias Kyriazis. It’s a sci-fi, horror drama that is as much about the way society deals with mortality as it is about disaster movie type mass destruction. It's an ambitious project we've been working on for quite some time. Currently the book is almost halfway finished. We thought that now was the time to present it to the online community, hoping we can get you as excited for the world or ELYSIUM ONLINE as we are! "Just when I thought it was impossible to come up with a fresh, original concept in horror, Ilias Kyriazis has done it. And he drew it beautifully too. Someone needs to tell him there's such a thing as being TOO talented!" Christos Gage, writer (Avengers Academy, X-men Legacy) "A much scarier and more emotionally hard-hitting version of a Roland Emerich movie!" Mike Carey, writer (X-Men Legacy, Lucifer) "Wow! [Elysium Online] is stunning!" Scott Lobdell, writer (Superman, Uncanny X-men)
  24. adams

    HABIBI [ CRAIG THOMPSON ]

    Το νέο graphic novel του πολυβραβευμένου Graig Thompson. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ To 2003 εκδίδεται το Blankets και η καριέρα του Thompson απογειώνεται. Από ένα υποσχόμενο ταλέντο (λόγω του Good-bye, Chunky Rice) καταξιώθηκε στο χώρο και η αναγνώριση ήρθε τόσο με τη μορφή βραβείων όσο και με πωλήσεις αλλά και με επανεκδόσεις και μεταφράσεις σε περίπου 20 γλώσσες.Στα ελληνικά εκδόθηκε από το ΚΨΜ To 2004 κυκλοφορεί το απογοητευτικό Carnet de voyage που είναι ουσιαστικά το ημερολόγιο του Thompson από μια tour σε Γαλλία και Μαρόκο για την προώθηση του Blankets και την προετοιμασία του επόμενου βιβλίου του.Γκρίνια ότι τον πόναγε το χέρι από τις υπογραφές, γκρίνια ότι οι μαροκινοί ήταν μεν εξυπηρετικοί αλλά του ζήταγαν λεφτά (λες και ο ίδιος όταν βλέπει τουρίστα στο Πόρτλαντ τον καλεί για φαγητό...), γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Αναρωτιόμουν λοιπόν αν ο Thompson θα καταφέρει να γράψει κάτι καλό και όχι αυτοβιογραφικό. Πιάνοντας το βιβλίο του στα χέρια μου ένιωσα μια μεγάλη ευχαρίστηση λόγω της πολύ καλής έκδοσης.Σκληρό εξώφυλλο,ανάγλυφο,μεταλιζέ γράμματα,πολλές σελίδες,βαρύ χαρτί,μια ομορφιά. Δεν μου άρεσε που γράφει "Graig Thompson author of BLANKETS". Υποτιμάει το Habibi πριν καν τον ανοίξεις.Σου λέει: "φίλε το Blankets είναι καλύτερο.Τράβα διάβασέ το και μετά έλα..." Δεν μου χάλασε όμως την διάθεση και αφιέρωσα το σαββατοκύριακό μου στο Habibi. Με τρεις λέξεις το Habibi είναι μια ιστορία αγάπης. Η ιστορία εξελίσσεται σε μια απροσδιόριστη αραβική χώρα σε απροσδιόριστο χρόνο που συνυπάρχουν τεχνολογικά επιτεύγματα του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα και η δουλεία. Ο Thompson μας δίνει μια μικρή ιδέα από το Κοράνι και μια ακόμα μικρότερη ιδέα από την ζωή σε μια τριτοκοσμική χώρα με απλές σε αναφορές σε φαινόμενα εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου της χώρας από την άρχουσα τάξη και από ξένα κεφάλαια ακόμα κι αν αυτό οδηγεί στην εξαθλίωση και στο θάνατο των κατοίκων. Αλλά είπαμε το Habibi είναι μια ιστορία αγάπης. Οι πρωταγωνιστές είναι συμπαθητικοί και ανθρώπινοι. Το σχέδιο για τα δικά μου γούστα είναι εξαιρετικό.Πανέμορφο, ξεκούραστο στο μάτι, δεν το χορταίνεις. Λατρεύω την αραβική καλλιγραφία και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σχέδια που παραπέμπουν στην αραβική κουλτούρα σε ταξιδεύουν σε μια χώρα εξωτική. Κάνοντας τον απολογισμό μας έχουμε μια όμορφη ιστορία αγάπης, με πάρα πολύ καλό σχέδιο, απόλυτα ταιριαστό με την πλοκή και την υπόθεση, σε μια φοβερή έκδοση. Αξίζει να είναι σε κάθε βιβλιοθήκη! Θα το λατρέψουν οι ρομαντικοί και όσοι ενδιαφέρονται και για άλλους πολιτισμούς πέρα από τον μικρόκοσμό μας. Το site του Habibi. Παρουσιαση της ελληνικης εκδοσης του Habibi ΕΔΩ
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.