Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'gotlib'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. GeoTrou

    Τα εξώφυλλα του Fluide Glacial

    Το Fluide Glacial αποτελεί ένα από τα πλέον ιστορικά «εν ζωή» περιοδικά της γαλλοβελγικής σκηνής, ίσως πίσω μόνο από το Spirou. Ήταν εξαρχής αφιερωμένο αποκλειστικά στο (ενήλικο) χιούμορ και τη σάτιρα και αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία των ευρωπαϊκών κόμικς. Τα πρώτα χρόνια, το πλήρωμα είχε τον μεγάλο Gotlib στο τιμόνι και απαρτιζόταν από ονόματα όπως οι Binet, Daniel Goossens, Claire Bretécher, Alexis, André Franquin, Édika, François Boucq, Nikita Mandryka. Σιγά-σιγά, προστέθηκαν ο Vuillemin και ο Maëster και πιο πρόσφατα οι Charb, Manu Larcenet, Philippe Bercovici και Riad Sattouf, ενώ μεμονωμένα ή επαναλαμβανόμενα περάσματα έχουν κάνει επίσης οι Morris, Reiser, Wolinski, Moebius, Jacques Tardi και Lewis Trondheim... Στις σελίδες του Fluide Glacial έχουν τυπωθεί σκίτσα περισσότερων από τριάντα βραβευμένων με το Grand Prix de la ville d'Angoulême δημιουργών. Και μετά από αυτόν τον (παραδεχτείτε το, εντυπωσιακότατο και απίστευτα καλογραμμένο) πρόλογο, ας μπούμε στο ψητό. Παρότι η γαλλοβελγική σκηνή εν γένει δε φημίζεται για τα εξώφυλλα, το Fluide Glacial έχει να επιδείξει τα (κατ' εμέ) πιο αστεία και έξυπνα, τουλάχιστον σε σύγκριση με τα υπόλοιπα περιοδικά. Πολλά από αυτά δια χειρός του Gotlib, όμως και οι υπόλοιποι συντελεστές έχουν δημιουργήσει εμβληματικές εικόνες. Για να δούμε μερικά από αυτά και 2-3 λόγια για τους αντίστοιχους δημιουργούς... Ας ξεκινήσουμε με τον Gotlib, που στο Fluide Glacial είχε επιτέλους τον χώρο να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και να καθιερωθεί ως ένας από τους μεγάλους του γαλλικού χιούμορ. Δε θα πω περισσότερα, γιατί τα έχω ήδη πει στην παρουσίαση και βαριέμαι να γράφω τα ίδια. Αριστερά, το πρώτο νούμερο του Fluide Glacial (1 Απριλίου 1975) ή αυτό που αποκαλώ «ο πιεσμένος φακίρης». Δεξιά, ο ίδιος, 285 τεύχη αργότερα, δηλαδή μετά από εικοσιπέντε χρόνια. Το καλύτερο είναι η γερασμένη πλέον πασχαλίτσα, η οποία διαμαρτύρεται εντόνως: «Αυτό είναι σκάνδαλο! Στην εποχή μου κόστιζε μόνο 7 φράγκα» Στο ενδιάμεσο, μερικά από τα χαρακτηριστικότερα εξώφυλλα του Gotlib, όπως αυτό με τον Άι Βασίλη που (sorry κιόλας) χέστηκε για τα γράμματα που του στέλνουμε... Σειρά έχει ο Daniel Goosseens, ίσως το δεύτερο ή τρίτο όνομα που έρχεται στο μυαλό κάποιου όταν ακούει τις λέξεις Incontinentia Buttocks Fluide Glacial και ο οποίος μέχρι σήμερα τελεί ακούραστος εργάτης του. Ο Goossens, βραβευμένος με το Grand Prix de la ville d'Angoulême το 1997, έχει σχεδιάσει περισσότερα από είκοσι εξώφυλλα για το περιοδικό. Μακράν το διασημότερο, είναι αυτό με τον Τεντέν, που κοσμεί και τη φωτογραφία εξωφύλλου του blog και το οποίο λατρεύω για την αυθάδειά του Δύο ενδεικτικά εξώφυλλα του Goossens με απόσταση πολλών ετών. Το πρώτο (#21, Μάρτιος 1978) προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις για τον «εξευτελισμό» του ιερού τέρατος των βελγικών κόμικς. Το δεύτερο (#366, Δεκέμβριος 2006) αποτελεί απλώς ένα tribute στον Gotlib και την πανταχού παρούσα πασχαλίτσα του, με ανεστραμμένα τα μεγέθη τους Binet, επίσης από τους πρωτεργάτες του εντύπου, από τα πρώτα του βήματα ως τις μέρες μας. Συμμετείχε κυρίως με τους Bidochon και τον σκυλάκο τους τον Kantor, αλλά έχει επίσης να επιδείξει πάμπολλα ακόμη στριπ και γύρω στα σαράντα εξώφυλλα. Για να δούμε μερικά από αυτά Τρία εξώφυλλα από το πενάκι του Binet: τεύχη 24 (Ιούνιος 1978, στο τίτλο της σελίδας αναγράφεται «Οι Ωραιότερες Ιστορίες μου» ), 106 (Απρίλιος 1985) και 124 (Οκτώβριος 1986). Ώρα για τον Solé, κι αυτός παραγωγικότατος, καθώς (μεταξύ άλλων) έχει δημιουργήσει 70+ εξώφυλλα από το 1975 μέχρι τούδε. Εμφανώς επηρεασμένος από τον Gotlib, ο Solé διακρίνεται για το ρεαλιστικό του σχέδιο, το οποίο μάλιστα συχνά γίνεται γραφικά βίαιο, στοιχείο μάλλον σπάνιο στα BD. Εξώφυλλα με τον Superdupont, προστάτη του γαλλικού τυριού και των προικισμένων Γαλλίδων (#44, Φεβρουάριος 1980), έναν ροκ ανθρωπίστα (#50, Αύγουστος 1980) και ένα φανταστικό πολυ-tribute στην ιστορία του περιοδικού (#360, Ιούνιος 2006) Και τώρα πάμε στον αγαπημένο Édika. Στα ογδοντατόσα εξώφυλλά του για το Fluide Glacial, βρίσκει κανείς ακριβώς και ό,τι μέσα σε αυτό. Τον πονηρούλη Clarke Gaybeul, υπερσεξουαλικές γυναίκες με μοϊκάνες και γενικά πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ (ανάσα) σουρεαλισμό... Απ' τα ζερβά προς τα δεξά: #143 (Μάιος 1988), #199 (Ιανουάριος 1993, «Αυτό είναι, τη βρήκα τη ρίζα»), #218 (Αύγουστος 1994) #435 (Σεπτέμβριος 2012) Ο Maëster ανήκει σε μια γενιά σκιτσογράφων που μπήκε στο Fluide Glacial, όχι ως φτασμένοι ή έστω έμπειροι δημιουργοί, αλλά ως ανερχόμενα ταλέντα. Για το περιοδικό αυτό, ο Maëster σκάρωσε την Αδελφή Marie-Thérèse, η οποία έχει κοσμήσει με την θρησκευτική της ευλάβεια αρκετά από τα εξώφυλλα του Fluide Glacial. Το εξώφυλλο στα αριστερά (#162, Δεκέμβριος 1989) οδήγησε το περιοδικό σε δίκη, μετά από μήνυση του Bernard Antony, μέλους του κόμματος του Jean-Marie Le Pen. Το εξώφυλλο στα δεξιά (#173, Νοέμβρης 1990) δεν προκάλεσε (απ' όσο ξέρω) παρόμοιες αντιδράσεις, γιατί δεν ενδιαφέρθηκαν και πολλοί για το καημένο το άγαλμα Και για κλείσιμο, ένα ποτ πουρί από διάφορους δημιουργούς, περισσότερο ή λιγότερο γνωστούς: Τεύχος 20 (Φεβρουάριος 1978). Το συγκεκριμένο το θεωρώ ευφυές, καθώς αποτελεί μια κανονική σελίδα του Philippe Druillet, στην οποία μία και μόνο προσθήκη δημιουργεί τον συνειρμό ενός κλασικού (και πολυχρησιμοποιημένου) gag Τεύχος 70 (Απρίλιος 1982) δια χειρός Philippe Foerster Ένα από τα αρκετά εξώφυλλα που έχει κάνει ο Manu Larcenet (#304, Οκτώβριος 2001) Τεύχος 406 (Απρίλιος 2010) από τον Dutreix. Μα, με ποιους μοιάζουν... Αυτά λοιπόν. Όπως καταλαβαίνεις αγαπημένε μου αναγνώστη, άφησα πολλά ωραία στην απ' έξω γιατί η ώρα είναι περασμένες 3 και αύριο δε θ' ανοίγει το μάτι. Ελπίζω οι εικόνες και οι αράδες που τις συνοδεύουν, να σου φανούν το ίδιο διασκεδαστικές όσο φάνηκαν και σε εμένα. Ή έστω κατά το ήμισυ. Εντάξει, συμβιβάζομαι και με το 1/3... Τέλος, να σημειώσω ότι η κύρια πηγή για όλα τα παραπάνω είναι το www.bdoubliees.com, ένας πραγματικός θησαυρός για όσους ασχολούνται με τα γαλλόφωνα κόμικς. Μέχρι το επόμενο entry... Excelsior and eat your broccoli!
  2. Στριπάκι του Gotlib χωρίς λόγια, από το δεύτερο άλμπουμ της συλλογής Rhâ-Gnagna
  3. Στριπ του Gotlib από τον πρώτο συγκεντρωτικό τόμο του Rhâ-Gnagna. Γιατί το μυαλό είναι δύναμη
  4. GeoTrou

    GOTLIB [ (1934 - 2016) ]

    Ο Gotlib ήταν κομίστας και εκδότης εκ Γαλλίας. Αποτελεί κεντρική φιγούρα στην ενηλικίωση των γαλλοβελγικών (κωμικών ιδίως) κόμικς, που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960, και συγκαταλέγεται στους κορυφαίους χιουμορίστες του μέσου. Το πραγματικό του όνομα ήταν Marcel Mordekhaï Gottlieb. Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1934, μέλος μιας τετραμελούς οικογένειας εβραιο-ουγγρικής καταγωγής. Σύντομα την είδε Κρο-Μανιόν κι άρχισε να σχεδιάζει στους τοίχους της σπηλιάς του διαμερίσματος. Ο πατέρας του τα καθάριζε κάθε Κυριακή, προσφέροντας έτσι στον μικρό Gotlib κενές επιφάνειες για να ξαναρχίσει τα έργα του. Η εισβολή των Ναζί στη Γαλλία άλλαξε εκ βάθρων τη ζωή των Gottlieb. Ο πατέρας συλλαμβάνεται το 1942 (με τη συμβολή του καλοθελητή επιστάτη της πολυκατοικίας), στέλνεται στο Auschwitz και φονεύεται στο Buchenwald το 1945. Ο Marcel ακολούθησε τη μητέρα και την αδερφή του σε ένα κοντινό χωριό, ώσπου να ελευθερωθεί η Γαλλία, και το 1947, πηγαίνει σε ορφανοτροφείο. Πολλά χρόνια αργότερα, όντας κάτι παραπάνω από διάσημος, ο Gotlib θα επισκεφτεί την περίοδο αυτή μέσα από το αυτοβιογραφικό J'existe, je me suis rencontré (1993). Προς το παρόν, όμως, βρισκόμαστε στο 1951. Αυτό το έτος, ο Gotlib αφήνει το σχολείο, πρώτον για να πιάσει δουλειά σε μια φαρμακευτική εταιρεία και δεύτερον και κυριότερον για να παρακολουθήσει απογευματινά μαθήματα στη Σχολή Duperré. Ένας από τους δασκάλους του, ο Georges Pichard. Κάπου εδώ έπιασε δουλειά ως letterer στην Opera Mundi και σύντομα βρέθηκε να γεμίζει με λέξεις τα μπαλονάκια του Μίκυ Μάους. Μετά από ένα χαλαρωτικό διάλειμμα 28 μηνών στον στρατό, καταπιάστηκε με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων. Το πρώτο κόμικ του Gotlib ήταν το Le Général Dourakine (1959), που βασιζόταν στο ομώνυμο παιδικό μυθιστόρημα. Το 1962 άρχισε να παράγει στριπάκια, όπως τα Gilou και Klop, για το δημοφιλές περιοδικό Vaillant. Μακράν το σημαντικότερο, ωστόσο, ήταν το Nanar, Jujube et Piette. Μέσα από αυτή τη σειρά, βγήκε το 1964 ο Gai-Luron, ένα μελαγχολικό basset hound. Σταδιακά, με τη βοήθεια του μακρινού αυτού ξαδέρφου του Droopy, ο Gotlib ξέφευγε από τους κανόνες των κόμικς, προκαλώντας μερικά από τα διασημότερα σπασίματα τέταρτου τοίχου της γαλλοβελγικής παράδοσης. Ο Gai-Luron άρεσε τόσο στο κοινό, που η σειρά μετονομάστηκε σε (guess what) Gai-Luron. Γύρω στο 1969 όμως ο Gotlib βαρέθηκε και παρέδωσε τον χαρακτήρα στον βοηθό του, Henri Dufranne. Η συντακτική ομάδα του Pilote. Ο Gotlib στραβώνεται από τον ήλιο που πιθανώς δεν υπήρχε στο δωμάτιο Ήδη από το 1965 όμως, ο Gotlib είχε ενταχθεί στο δυναμικό του Pilote. Αμέσως-αμέσως συμμάχησε με τον René Goscinny και μαζί σκάρωσαν το Les Dingodossiers. Πέρα από τα γαλλικά σύνορα ίσως ο τίτλος να μη λέει πολλά (δεν ξέρω και αν έχει μεταφραστεί ιδιαίτερα), αλλά εντός αυτών θεωρείται κορυφαίο χιουμοριστικό κόμικ. Παρόλα αυτά, η σύμπραξη των δύο αντρών δεν κράτησε πολύ, λόγω του μεγάλου φόρτου εργασίας του Goscinny. Επόμενο βήμα ήταν το Rubrique-à-brac, που ξεκίνησε το 1968 στο Pilote. Το σουρεαλιστικό του χιούμορ, ο πολύχρωμος θίασος (που περιελάμβανε από τον Isaac Newton μέχρι έναν ντετέκτιβ φτυστός ο Goscinny και μια ανθρωπόμορφη πασχαλίτσα) και το δυναμικό σχεδιαστικό στυλ τοποθέτησαν τον Gotlib στην αφρόκρεμα της τούρτας των χιουμοριστικών BD. Στα ελληνικά έχουμε δει δύο άλμπουμ στη Συλλογή Zoo (υπό τον τίτλο «Διαβολομαζέματα») και, αν δεν το μπερδεύω με κάποιο άλλο κόμικ, κάποιες σελίδες στο περιοδικό Αστερίξ (με την ονομασία «Φύρδην Μίγδην»). Τη δεκαετία του 1970 είχαν αρχίσει οι τριβές στο Pilote, ενώ ο Gotlib είχε δημιουργήσει το 1971, για το μουσικό περιοδικό Rock et Folk, το πρώτο ενήλικο στριπ του, το Hamster Jovial. Όταν ο Goscinny αρνήθηκε να δημοσιεύσει μια ιστορία του Nikita Mandryka, αυτός πρότεινε στον Gotlib να ξεκινήσουν κάτι δικό τους. Έτσι, το 1972, μαζί με την Claire Bretécher, ίδρυσαν το L'Écho des Savanes. Το περιεχόμενο του περιοδικού στράφηκε σε ενήλικα μονοπάτια, επηρεασμένο από την αισθητική του αμερικανικού Mad. Τα Rhââ Lovely και Rhâ-Gnagna του Gotlib περιείχαν μεγάλες δόσεις σεξουαλικής θεματολογίας. Η απειρία των διαχειριστών του L'Écho des Savanes οδήγησε το έντυπο σε τρικυμίες, οπότε πουλήθηκε. Ο Gotlib, βλέποντας τον ελεύθερο χώρο στον τομέα των ενήλικων χιουμοριστικών κόμικς, ίδρυσε την εκδοτική AUDIE και μέσω αυτής εκδιδόταν, αρχής γενομένης το 1975, το περιοδικό Fluide Glacial. Στις σελίδες του, πήρε μεταγραφή το Superdupont, μια δημιουργία των Gotlib και Jacques Lob που είχε εμφανιστεί για λίγο στο Pilote. Εκτός αυτού, ο Gotlib έγραφε το editorial, σχεδίαζε εξώφυλλα και σκάρωνε διάφορα άλλα στριπ, όπως το Pervers pépère, που στα ελληνικά μας συστήθηκε ως Πορνόπαπος. Το Fluide Glacial έδωσε στον Gotlib τη δυνατότητα να συνεργαστεί με ένα από τα ινδάλματά του, τον André Franquin. Μαζί δημιούργησαν αρκετά στριπάκια, μεταξύ των οποίων και ορισμένα για το γνωστό Idées Noires του Franquin. Άλλοι συνήθεις συνένοχοι ήταν ο Alexis, εκ των συνιδρυτών του περιοδικού, ο Solé, ο Lob και ο René Hausman. Πλέον, ο Gotlib συμπεριλαμβανόταν στο πάνθεον των γαλλικών κόμικς. Άρχισε να ρίχνει τους ρυθμούς, χωρίς ωστόσο να πέσει σε χειμερία νάρκη. Το 1984 ξανάπιασε τον Gai-Luron, που για τα επόμενα χρόνια αποτέλεσε τη σημαντικότερη ασχολία του. Το 1991, ο Gotlib τιμήθηκε με την κορυφαία διάκριση των γαλλικών κόμικς, το Grand Prix του Διεθνούς Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ. Ως είθισται, σχεδίασε την αφίσα της διοργάνωσης του επόμενου χρόνου και προέδρευσε αυτής. Το 2007 του απονεμήθηκε και το Grand Prix στα βελγικά βραβεία Saint-Michel, ένας από τους ελάχιστους δημιουργούς που έχουν κατακτήσει και τα δύο. Δυο χρόνια νωρίτερα, ένας αστεροειδής πήρε το όνομά του. Πλάκα-πλάκα, φαντάζεστε ένα ουράνιο σώμα σαν το κεφάλι του Gotlib να σουλατσάρει στο διάστημα; Μεγάλος καπνιστής κάποτε, ο Gotlib αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Έφυγε για άλλους κόσμους τον Δεκέμβριο του 2016. Οι επιρροές του Gotlib ήταν λίγο απ’ όλα: André Franquin, Harvey Kurtzman, Robert Crumb, Tex Avery, αδερφοί Marx, Monty Python, Frank Zappa και διάφορες άλλες προσωπικότητες είχαν αφήσει από κάτι στο μυαλό του. Κι αυτός με τη σειρά του πείραξε το μυαλό των Édika, Daniel Goossens, Lewis Trondheim, Zep και πολλών ακόμη.
  5. Από την Κολούμπρα #2, Το ωραίο πριγκηπόπουλο του Gotlib.
  6. Το 1977 ο André Franquin άρχισε να σκιτσάρει στριπάκια για ένα ένθετο του περιοδικού Spirou που ερχόντουσαν σε αντίθεση με τις προηγούμενες δουλειές του. Ήταν τα Idées Noires και, όπως δηλώνει και το όνομα, επρόκειτο για καθαρό μαύρο χιούμορ. Σύντομα, τα στριπάκια αυτά μετακόμισαν στο περιοδικό Fluide Glacial, όπου αποτέλεσαν βασικό κομμάτι του για πολλά χρόνια. Το 1981 εκδόθηκε ένα πρώτο άλμπουμ που περιείχε πολλά εξ αυτών και ακολούθησε ένα δεύτερο, το 1984. Σήμερα θεωρείται κορυφαίο BD της μαύρης κωμωδίας και εξέχον έργο του Franquin. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί, ότι σποραδικά εμφανίστηκαν διάφοροι συντελεστές στο σενάριο, μεταξύ των οποίων οι Yvan Delporte και Gotlib. Κάποιες σελίδες είχαν μεταφραστεί στα αγγλικά από το περιοδικό French Ticklers της Kitchen Sink. Ολόκληρο το έργο όμως, υπό τον τίτλο Franquin's Last Laugh, κυκλοφόρησε το 2013 από την Fantagraphics. Απ' όσο γνωρίζω η έκδοση αυτή είναι δυσεύρετη, αλλά μπορεί κανείς να βρει το Idées Noires σε αξιοπρεπές scanlation. Καραμπίνες που σκοτώνουν τους ίδιους τους κυνηγούς και όχι τα ζώα. Δήμιοι που αποκεφαλίζουν άλλους δήμιους. Υπουργοί που βγάζουν εκατομμύρια αγοράζοντας πανάκριβα μαχητικά αεροπλάνα. Ταύροι που κάνουν κιμά τους ταυρομάχους. Αυτά και άλλα πολλά «ευχάριστα» βρίσκονται μέσα στις σελίδες του συγκεκριμένου κόμικ. Με λίγα λόγια, η σκοτεινή πλευρά της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα η τάση του είδους μας προς την αυτοκαταστροφή. Το σχέδιο είναι μαύρο σε άσπρο φόντο (ή το ανάποδο) και συχνά γίνεται παράδοξα βίαιο. Ωστόσο, τόσο με το παιχνιδιάρικο σχεδιαστικό στυλ του, όσο και με το χιούμορ του, ο Franquin καταφέρνει να ισορροπήσει τον πεσιμισμό με το κωμικό και κυρίως να μιλήσει για σοβαρά θέματα μ' έναν αστείο τρόπο. Υπάρχουν πολλά στριπάκια που δεν πετυχαίνουν απολύτως το σκοπό τους, αλλά τα υπόλοιπα αποζημιώνουν και με το παραπάνω τον αναγνώστη. Ένα απαισιόδοξο, πάντοτε επίκαιρο έργο, που αξίζει να διαβαστεί από κάθε σκεπτόμενο κομιξά. Βαθμολογία: 7,7/10
  7. Άρθρο που γράφτηκε με αφορμή μια μεγάλη έκθεση αφιερωμένη στον Gotlib.
  8. Συνέντευξη του Gotlib Ξεκίνησε µε τον Μικρό Παυλάκο και έκλεισε απρόοπτα την καριέρα του πουλώντας το δηµιούργηµά του, το µυθικό περιοδικό «Fluide Glacial». επιμέλεια Marie-Madeleine Rigopoulos Τι να πρωτορωτήσω; Θα χρειαζόµουν µήνες για ν’ ακούσω όλα όσα έχει να πει αυτό το ιερό τέρας που ονοµάζεται Gotlib». Αυτό σκεφτόµουν καθώς χτυπούσα την πόρτα του! Ο Gotlib γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου του 1934. Ουγγροεβραϊκής καταγωγής, φόρεσε το κίτρινο αστέρι της ντροπής κατά τη διάρκεια του πολέµου. Είδε τον πατέρα του να φεύγει στα γκέτο και να µην επιστρέφει, και έζησε δύο χρόνια κρυµµένος σε µια φάρµα της Νορµανδίας όπου φύλαγε τις κατσίκες και κοιµόταν στο στάβλο. Όταν η µαµά του του έστελνε σοκολάτες και ξυλοµπογιές, οι ιδιοκτήτες της φάρµας του έπαιρναν τις σοκολάτες και του άφηναν τις ξυλοµπογιές. Πού να φαντάζονταν τότε πως αυτές οι µπογιές, σ’ αυτά τα χέρια, θα γίνονταν µια µέρα το εργαλείο ενός µύθου... Έφυγα από το σπίτι του δυόµισι ώρες αργότερα και το συµπέρασµα που βγάζω είναι πως η ζωή είναι πάντοτε πιο ωραία, όταν επιλέγουµε να την αντιµετωπίσουµε µε χιούµορ. Το έµβληµα του Gotlib είναι το γέλιο κι ας έκλαψε κάµποσες φορές η ψυχή του! -Ποια είναι η πρώτη σας ανάµνηση µε ένα µολύβι στο χέρι; -Είναι πολύ φλου, αλλά θυµάµαι πως ήµουν πάρα πολύ µικρός, γιατί ζούσε ακόµα ο πατέρας µου. Έκανα κόµικ κάνοντας τετραγωνάκια σε µια κόλλα χαρτί. Η ιστορία λεγόταν «Οι περιπέτειες του Παυλάκου»! Ήταν απλά ανθρωπάκια, όπως κάνουν όλα τα παιδιά. Δεν ήµουν ούτε 6 χρονών. Μετά τον πόλεµο, άρχισα πάλι να ζωγραφίζω, χωρίς να φανταστώ πως θα γινόταν µια µέρα το επάγγελµά µου. Όταν έγινα 12-13 χρόνων και είδα τα πρώτα µου Ουόλτ Ντίσνεϊ, τότε είπα: «Θέλω να κάνω κινούµενα σχέδια!». Αυτό µου έδωσε το έναυσµα να κάνω ένα επάγγελµα σε σχέση µε το σχέδιο. Πιο συγκεκριµένα, βλέποντας τον Πινόκιο. Θυµάµαι πως έκλαψα από ευτυχία βλέποντάς το. Είχα πάει µ’ έναν κύριο που έκανε κόρτε στη µητέρα µου που ήταν χήρα, και τον ανάγκασα να µείνουµε και στις τρεις προβολές! Γύρισα σπίτι πολύ αργά και η µητέρα µου µου άστραψε δυο χαστούκια! Το κόµικ ήρθε αργότερα, δεν ήταν πολύ ξεκάθαρο στο µυαλό µου. Άλλωστε, είχα ένα τροµακτικό κόµπλεξ κατωτερότητας και είχα την εντύπωση πως δεν θα κάνω ποτέ καριέρα σε κανένα επάγγελµα και πως δεν θα καταφέρω να παντρευτώ και να κάνω παιδιά. -Πώς αποφασίζετε να πάρετε µαθήµατα διαφηµιστικού σχεδίου; -Πριν το στρατό, δούλευα στο λογιστήριο µιας φαρµακευτικής εταιρίας. Είχα ένα φίλο που σπούδαζε γραφικές τέχνες και µου είπε πως υπήρχαν νυχτερινά µαθήµατα. Η διαφήµιση ήταν ο τοµέας που πλησίαζε περισσότερο στα κόµικς και το κινούµενο σχέδιο, έτσι πήρα µαθήµατα επί δύο χρόνια µε καθηγητή τον Pichard (ο δηµιουργός της «Paulette»). -Σας άρεσε ο χώρος της διαφήµισης; -Όχι! Αλλά δεν µ' ένοιαζε, γιατί τα µαθήµατα µε τον Pichard ήταν πολύ διασκεδαστικά, µας έδινε συµβουλές χωρίς καµία υπεροψία, ήταν πολύ συµπαθητικός και είχαµε ωραία ατµόσφαιρα. Επιστρέφοντας από το στρατό, συνειδητοποίησα πως έπρεπε να πάρω µια κατεύθυνση. Ο στρατός για έναν άντρα είναι σαν ένας τοίχος. Λες: «Θα δούµε µετά». Και όταν περάσεις τον τοίχο, τότε βρίσκεσαι αντιµέτωπος µε ένα άκαρπο χωράφι που λέγεται ζωή, και πρέπει να το γεµίσεις… Εκείνη την εποχή, ανακαλύπταµε τα αµερικάνικα κόµικς. Διάβαζα πολλά και σιγά σιγά άρχισα να αισθάνοµαι πως υπήρχε µέσα απ’ αυτά µια διέξοδος για µένα, κάτι που µπορούσε να αντικαταστήσει το κινούµενο σχέδιο. -Πώς βρεθήκατε στο πλευρό του Goscinny; -Δούλεψα πρώτα στο «Vaillant», που ονοµάστηκε µετά «Pif Gadget», και τα πήγα πολύ καλά. Έµεινα τρία χρόνια. Εκεί µπόρεσα να µάθω τα βασικά του επαγγέλµατος. Σιγά σιγά, µε την πείρα, άρχισε να µου περισσεύει χρόνος. Το 1965, το περιοδικό «Pilote» ήταν το σηµείο αναφοράς για όποιον ήθελε να κάνει κόµικς. Τότε παρουσιάστηκα µε έξι σελίδες: Η ιστορία ενός σχεδιαστή που προσπαθεί να βρει µια εξασέλιδη ιστορία και δεν τα καταφέρνει! -Και τότε βρεθήκατε να συνεργάζεστε µε τον Goscinny στα λεγόµενα «Dingodossiers»! Δυσκολεύοµαι να φανταστώ αυτή τη συνεργασία. Έχετε ένα τελείως αριστοφανικό χιούµορ. Πώς ταιριάζει αυτό µε τον σεναριογράφο του Αστερίξ; -Επικοινωνούσαµε απόλυτα! Ο Goscinny δεν ήταν µόνο αφεντικό και συνεργάτης. Το περιοδικό έγινε η οικογένειά µου. Απλώς, αργότερα µεγάλωσα και πήρα άλλη κατεύθυνση. Αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω πράγµατα που δεν µπορούσα να κάνω στο «Pilote». Ο Goscinny ήταν λίγο σαν πατέρας µου, είχαµε πολύ στενές σχέσεις. Όταν θέλησα να φύγω, αισθάνθηκα παγιδευµένος. Έπαθα νευρικό κλονισµό και έκανα ψυχανάλυση που µε βοήθησε πολύ. Τότε συνεργάστηκα µ’ ένα νέο περιοδικό, «L’ echo des savanes». Στην αρχή θεωρούσα πως αυτά που έκανα για το νέο περιοδικό θα ήταν µόνο αστειάκια για να γελάσουνε οι συγγενείς µου. Παραδόξως, οι µόνοι που δεν τα έβρισκαν αστεία ήταν οι συγγενείς µου! Εκτός από τη µάνα µου, που είχε αρχίσει να τα χάνει και µου έλεγε στα ουγγαρέζικα: «Δεν ντρέπεσαι λιγάκι; Γουρούνι!». Και γελούσε. -Και ο Goscinny τι γνώµη είχε; -Δεν του άρεσε καθόλου αυτό που έκανα! Κατά κάποιο τρόπο, για να φύγω από το «Pilote»… -Χρειάστηκε να σκοτώσετε τον πατέρα σας…. -Κάτι τέτοιο, ναι… -Τελικά, είστε επαναστάτης; -Ναι, αλλά δεν το κάνω επίτηδες! Αυτό είναι το χειρότερο! Δεν είχα την εντύπωση πως οι µαλακιούλες που ζωγράφιζα ήταν ιδιαιτέρως επαναστατικές και τολµηρές. -Το λέτε εσείς, που ζωγραφίσατε το δωδεκάθεο, τον Βούδα και το Χριστό ως σπασαρχίδα της παρέας! Αυτό δεν το θεωρείτε τολµηρό; -Είναι αλήθεια πως εκείνη την εποχή ήταν η µοναδική φορά που είπα στον εαυτό µου: «Το παρατραβάς! Θα πάθεις καµία ζηµιά!». Αλλά δεν έπαθα τίποτα. -Εσείς που δεν είχατε καµία αυτοπεποίθηση, πώς αισθανθήκατε όταν αντιληφθήκατε το µέγεθος της επιτυχίας σας; -Εµένα το µόνο που µε ενδιέφερε ήταν να κάνω τη δουλειά µου. Θυµάµαι πως τότε πήγαινα βόλτα στο Quartier Latin και µια µέρα, αντιλήφθηκα ότι ο κόσµος µε κοιτούσε γελώντας. Έκανα πολλές καρικατούρες του εαυτού µου και µε αναγνωρίζανε. Τότε, σταµάτησα να πηγαίνω στο quartier Latin! Επίσης, θυµάµαι κάτι καταπληκτικό: Ήµουν στο µετρό και ανέβηκε ένας πιτσιρικάς που κρατούσε το «Pilote». Κάθησε απέναντί µου και πήγε κατευθείαν στις σελίδες µου. Τότε άρχισε να γελάει τρανταχτά, χωρίς να ξέρει πως απέναντί του καθόταν ο δηµιουργός. Ήταν εκπληκτικό! Τέτοιο feedback έχουν συνήθως µόνο οι ηθοποιοί και οι τραγουδιστές, γιατί συναντάνε το κοινό τους όταν είναι στη σκηνή. Γενικώς, όµως, µόλις περνούσε η πρώτη χαρά έλεγα στον εαυτό µου: «Κοίτα τη δουλειά σου και µην ασχολείσαι µε τα υπόλοιπα». -Δουλεύατε σαν τρελός, εφτά µέρες την εβδοµάδα, 10 ώρες τη µέρα. Πώς και τα παρατήσατε; (Το 1985 πούλησε το περιοδικό που είχε ιδρύσει το 1975 µε ένα φίλο, το µυθικό «Fluide Glacial»). -Η δική µου εξήγηση είναι πως παίζοντας δύο ρόλους, του καλλιτέχνη - διευθυντή και του σκιτσογράφου, µπούχτισα. Την ίδια εποχή πέθανε και η µητέρα µου, και οι φίλοι µου λένε πως αυτό το σοκ µε αποξένωσε από τον κόσµο των κόµικς. Δεν ξέρω… µε ρωτάτε πράγµατα στα οποία δεν µπορώ να δώσω ξεκάθαρη απάντηση. -Το ότι δεν µπορείτε να απαντήσετε, ίσως είναι από µόνο του µια απάντηση… (Παύση, κοιτάζει αλλού) -Θυµόσαστε τη µέρα που παρατήσατε το σχέδιο; -Όχι, έγινε σταδιακά… Κάνω ακόµα ένα σωρό πράγµατα. Ποτέ δεν έκατσα σαν µαλάκας µπροστά στην τηλεόραση να βλέπω ποδόσφαιρο. Άλλωστε, σιχαίνοµαι το ποδόσφαιρο... -Ο Francois Schuiten λέει πως αυτό που τον ενοχλεί περισσότερο στους νέους σκιτσογράφους είναι πως τα έργα τους είναι γεµάτα κλισέ. Εσάς πώς σας φαίνεται η νέα γενιά; -Έχω την εντύπωση πως πάντοτε υπάρχει ένα είδος γέφυρας ανάµεσα σε δύο επαγγελµατικές αναζητήσεις, κι αυτή η γέφυρα είναι τα κλισέ. Συχνά πρέπει κανείς να περάσει απ’ αυτή τη φάση για να πάει παραπέρα. Αλλά υπάρχουν και νέα ρεύµατα, µε σχεδιαστές όπως οι Blutch, Johan Sfar και Larcenet, γεµάτοι έµπνευση και χωρίς κανένα κλισέ. -Αισθάνεστε πως πραγµατοποιήσατε όλα σας τα επαγγελµατικά όνειρα; -Όσο κι αν είναι κανείς ικανοποιηµένος απ’ αυτά που έκανε, πάντα θα υπάρχει µια νοσταλγία. Σίγουρα µετανιώνω που δεν εξερεύνησα κάποιους τοµείς του επαγγέλµατός µου, και ταυτοχρόνως λυπάµαι που δεν µπόρεσα να γίνω µουσικός. Ήταν από τα όνειρά µου. Όµως, αν είχα κάνει µουσική… σήµερα θα µετάνιωνα που δεν έκανα κόµικς! Είµαστε πάντοτε ανικανοποίητοι. -Για το φινάλε, πείτε µου ποια ήταν η χειρότερη Γαλέρα στην οποία επιβιβαστήκατε ποτέ; -Σίγουρα πολλές, αλλά έχω πάντα την τάση να λέω στον εαυτό µου πως είναι πολλοί αυτοί που δεν είχαν τη δική µου τύχη στη ζωή. Όµως, νοµίζω πως το µεγαλύτερο λούκι το πέρασα όταν πέθανε το δεύτερό µου παιδί… Αυτό µε τσάκισε… Ξέρετε, σε ένα από τα σκίτσα µου, αρκετά γνωστό, µε µια µαρµότα, αν προσέξει κανείς καλά έχω ζωγραφίσει ένα µικροσκοπικό τάφο. Εκείνη ακριβώς την εποχή «έφυγε» ο Frederic… Αυτό ήταν πολύ σκληρό… Στο επάγγελµά µου, τράβηξα πολύ κουπί, αλλά ήταν πάνω σε µια γαλέρα στην οποία είχα ανεβεί από µόνος µου, γιατί είχα επιλέξει να δουλέψω σκληρά. Το site του Gotlib είναι: www.marcelgotlib.com Αφιέρωμα στη Γαλέρα Δουλειές του στα Ελληνικά: 16/22 #2,3 S.O.S. Χιούμορ #3 - Πορνόπαπος Ομαδοποίηση Παρά Πέντε Κόμικς / Ars Longa (αποσπάσματα)
  9. ramirez

    CANDICE AT SEA [ VARIOUS ]

    Τα 2 πρώτα άλμπουμ του thread της σειράς ZOO της Μαμούθ, είναι οι 2 πρώτοι τόμοι της Ελληνικής έκδοσης της Μπλανς Επιφανί. Συνολικά υπάρχουν 6 τόμοι της σειράς των Lob/Pichard, αλλά κανένας άλλος μεταφρασμένος στα Ελληνικά. Ωστόσο υπάρχει ένα ακόμη άλμπουμ μεταφρασμένο στα Αγγλικά. Πρόκειται για το 3ο μέρος της σειράς, με τίτλο "Candice at sea". Η Candice είναι όπως καταλαβαίνετε η γνωστή μας Μπλανς Επιφανί, που στο τέλος του 2ου τόμου βρίσκεται να παλεύει για τη σωτηρία της στα κύματα, μαζί με τον μυστηριώδη μαυροφορεμένο προστάτη της Ντεφαντάρ. Για καλή τους τύχη ένα καράβι εμφανίζεται στον ορίζοντα και τους περισυλλέγει, τρόμος όμως τους κυριεύει όταν συνειδητοποιούν πως πρόκειται για το πλοίο του λάγνου τραπεζίτη Αντολφύς και της σατανικής μετρέσσας του Μορένα. Ποιο ζοφερό μέλλον επιφυλάσσει η μοίρα στην αγνή και αθώα παιδίσκη Μπλανς;
  10. Η εισαγωγή από το Τα Γαλλικά Κλασσικά #3: Cinemastock 2 και την πρώτη ιστοριούλα που είναι διασκευή Άμλετ. Εκτιμώ ότι και από μόνη της βγάζει γέλιο (ίσως λίγο ιδιότυπο... ) (αρχικά το είχα ανεβάσει αλλού, αλλά εκεί πήγαινε χαμένο )
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.