Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το Εγώ, οι Πρωτόπλαστοι και η Δημοκρατία εις σάρκα μίαν Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε στη βασική, ανατρεπτική συνταγή της σειράς «Krazy Kat» (1913-1944) του George Herriman (1880-1944) με πρωταγωνίστρια μια καλή μαύρη γάτα που παρουσιαζόταν πότε ως αρσενική και πότε ως θηλυκή, ερωτευμένη με έναν κακό λευκό ποντικό και προστατευόμενη ενός σκύλου αστυνομικού. Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος θα ασχοληθούμε με τις πολιτικές, ψυχαναλυτικές και θρησκευτικές ερμηνείες που έχουν κατά καιρούς δοθεί στο «καλύτερο κόμικς της Ιστορίας» κατά το περιοδικό «The Comics Journal» καθώς και με τα εικαστικά εργαλεία που χρησιμοποίησε ο δημιουργός του σε άμεση συνομιλία με τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Αν στη σειρά «Krazy Kat» το βασικό μοτίβο ήταν η ανατροπή των θεματικών, αφηγηματικών και σχεδιαστικών στερεοτύπων και συμβάσεων με όχημα την, σε πρώτο επίπεδο, διαρκή επανάληψη ενός προαναγγελθέντος και αναμενόμενου «τέλους» (το ποντίκι ρίχνει ένα τούβλο στη γάτα, αυτή το εκλαμβάνει ως απόδειξη αγάπης, ο σκύλος συλλαμβάνει το ποντίκι), οι βαθύτερες ερμηνείες και προεκτάσεις που έχουν κατά καιρούς προταθεί είναι πολυεπίπεδες και έχουν γίνει αντικείμενο πολλών ερευνών και μελετών τα τελευταία χρόνια. Κατά τον Franklin Rosemont, «μαζί με το ερώτημα “Τι είναι η αλήθεια;”, το ερώτημα “Ποια είναι η Krazy Kat;” είναι το πιο περίπλοκο στα χρονικά της φιλοσοφίας». Παρά την προφανή υπερβολή, η ευφυής διατύπωση του Rosemont, συνοψίζει το δυσερμήνευτο του περιεχομένου αυτής της μοναδικής σειράς. Μία από τις ερμηνείες που έχουν δοθεί ανήκει στον Adam Gopnik και είναι θεολογικού τύπου. Κατά τον Gopnik, το Coconino, ο άχρονος και πέρα από γεωγραφικές και ιστορικές δεσμεύσεις τόπος όπου διαβιούν τα πρόσωπα του δράματος («μεταϊστορικός τόπος» κατά τον David Carrier), παραπέμπει στον Παράδεισο. Αλλά σε έναν Παράδεισο στον οποίο δεν συνέβη ποτέ το προπατορικό αμάρτημα κι έτσι όλα συνεχίζονται σε ένα αέναο παρόν. Η αμφισεξουαλική και αμφίφυλη Krazy Kat ενσαρκώνει τον Αδάμ και την Εύα εις σάρκα μίαν, το λευκό αρσενικό ποντίκι είναι το φίδι και ο σκύλος – αστυνομικός είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Υπό μια τέτοια οπτική, το τούβλο που τρώει η γάτα διαρκώς στο κεφάλι θα μπορούσε να είναι το μήλο. Η γάτα όμως ποτέ δεν «σηκώνει το γάντι», δεν υποκύπτει στον πειρασμό της εκδικητικότητας και δέχεται αδιαμαρτύρητα ή μάλλον ηδονικά, τα χτυπήματα. Αυτή η αθωότητα της γάτας είναι που ώθησε τον Gilbert Seldes να την παρομοιάσει με τον Δον Κιχώτη αλλά και με στοιχεία του Πάρσιφαλ. Πολιτική είναι η ερμηνεία του e. e. cummings που χαρακτήριζε τη σειρά ως ένα «μετεωρικό μπουρλέσκο μελόδραμα για τη δημοκρατία». Μια τέτοια ερμηνεία εδράζεται στον παραλληλισμό της Krazy Kat με τη φιλελεύθερη δημοκρατία, του ποντικού με την αναρχία και του σκύλου με τον φασισμό και την εξουσία. Με όρους φροϋδικής ψυχανάλυσης, ωστόσο, η γάτα αντιπροσωπεύει το Εγώ, το ποντίκι είναι το Εκείνο και ο Σκύλος το Υπερεγώ. Οι έννοιες αυτές, όμως, αφορούν στοιχεία ταυτότητας ενός προσώπου, κάθε μεμονωμένου ανθρώπου. Στην περίπτωση των χαρακτήρων του Herriman, που φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα επηρεασμένος από την ψυχανάλυση, την ερμηνεία των ονείρων και την έρευνα του ανθρώπινου ψυχισμού στο σύνολο του έργου του, το πρόσωπο αυτό τριχοτομείται, οδηγώντας στην υποψία ότι η γάτα, το ποντίκι και ο σκύλος θα μπορούσαν να αποτελούν τις υποστασιοποιημένες εκφράσεις των τριών εννοιών που στην πραγματικότητα εμπεριέχονται σε έναν και μοναδικό άνθρωπο. Ολες αυτές οι υποθέσεις είναι που κατέστησαν τη σειρά «Krazy Kat» τόσο δημοφιλή σε κύκλους διανοουμένων και καλλιτεχνών όπως ο Φρανκ Κάπρα, η Γερτρούδη Στάιν, ο Τζακ Κέρουακ, ο Βίλεμ Ντε Κούνινγκ, o Αρτ Σπίγκελμαν κ.ά. Επαιξε ρόλο, όμως, και το εικαστικό περιεχόμενο. Ο Herriman, τα πρώτα τουλάχιστον χρόνια, υπήρξε συχνά εξπρεσιονιστής, χρησιμοποιώντας πολύ το μαύρο χρώμα και τις παραμορφώσεις προσώπων και τοπίων ανάλογα με την ψυχική διάθεση των πρωταγωνιστών του. Τα στροβιλιζόμενα αντικείμενα, τα μεταβλητά backgrounds και οι υπό διαρκή μεταμόρφωση χώροι τον συνδέουν σίγουρα με τις εξελίξεις στον σουρεαλισμό, ενώ τα αντισυμβατικά σενάρια, συνδυασμένα με ένα πικρό χιούμορ, τον έχουν συσχετίσει με τον πρώιμο ντανταϊσμό. Είναι βέβαιο επίσης ότι ο Herriman ήταν γνώστης και θαυμαστής των ιαπωνικών χαρακτικών και συχνά στα έργα του αξιοποιούσε εικόνες και τεχνικές τους με έμφαση στα έργα του Hokusai και τις όψεις του όρους Φουτζιγιάμα. Από την άλλη, η επιλογή του να περνά μεγάλο μέρος της ζωής του στις ερήμους των νοτιοδυτικών πολιτειών και να επισκέπτεται συχνά το Μεξικό δεν είναι άσχετη με τα μοτίβα από τα παραδοσιακά έργα λαϊκών χειροτεχνημάτων που χρησιμοποιούσε αλλά και από τους απίστευτους γεωμορφολογικούς σχηματισμούς που αποτύπωνε στα δικά του έργα. Στοιχείο που παραπλάνησε ακόμα και τον Ουμπέρτο Εκο όταν με βάση αυτούς τους βράχους, τους κάκτους και τα φαράγγια χαρακτήρισε εξωπραγματικά τα τοπία του Herriman, ενώ κατ’ ουσίαν ήταν αυτά που έβλεπε στα μέρη που επισκεπτόταν. Προς τα τέλη της ζωής του, επέλεξε να εκμεταλλευτεί περισσότερο τα χρώματα, συνθέτοντας πιο φωτεινές σελίδες που συχνά έφερναν στον νου τα ορθογώνια πλαίσια του Mondrian, ενώ η εμμονή του με τα γεωμετρικά παιχνίδια, τις σπείρες, τους ομόκεντρους κύκλους κ.λπ. θυμίζει την op art πολύ πριν αυτή καθιερωθεί, αποκτήσει όνομα και βασικούς εκπροσώπους. Η τελευταία ιστορία της σειράς «Krazy Kat» δημοσιεύτηκε στις 25 Ιουνίου του 1944 Ο George Gerriman, φιλόζωος και χορτοφάγος όπως αναφέρουν οι βιογράφοι του, συνέχισε τη σειρά «Krazy Kat» με θαυμαστή συνέπεια μέχρι τον θάνατό του, το 1944, σε ηλικία 64 ετών και αφού τα τελευταία χρόνια ζούσε απομονωμένος από τους ανθρώπους, παρέα με πολλές γάτες και σκύλους. Στην τελευταία του ιστορία που δημοσιεύτηκε στις 25 Ιουνίου του 1944, η γάτα δείχνει να πνίγεται σε μια μικρή λιμνούλα. Ο σκύλος προσπαθεί να τη σώσει, αλλά δεν διευκρινίζεται αν τα καταφέρνει. Είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που το ποντίκι κοιτά απορημένο τον σκύλο να μεταφέρει την αναίσθητη (ή νεκρή;) γάτα και δεν της πετά ένα τούβλο στο κεφάλι. Πηγή

Η γάτα που ανέτρεψε όλα τα στερεότυπα Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Το 1999, το περιοδικό-βίβλος στην κριτική και θεωρία των κόμικς, The Comics Journal, ανακήρυξε τη σειρά Krazy Kat τη σπουδαιότερη όλων των εποχών. Οχι άδικα. Το αξέχαστο έργο του George Herriman ήταν πρωτοποριακό σε πολλούς τομείς. Και πάνω απ’ όλα, στις ανατροπές των καθιερωμένων αντιλήψεων και την κατάργηση των συμβάσεων Μια μαύρη γάτα είναι ερωτευμένη με ένα λευκό αρσενικό ποντίκι. Το ποντίκι μισεί θανάσιμα τη γάτα και της εκτοξεύει ένα τούβλο στο κεφάλι σε κάθε ευκαιρία. Η γάτα λατρεύει την πράξη αυτή και την επιζητά. Και ένας σκύλος-αστυνομικός προσπαθεί να την προστατέψει κλείνοντας το ποντίκι στη φυλακή. Αυτό ήταν το βασικό θεματικό μοτίβο της σειράς «Krazy Kat» του George Herriman, μιας εμβληματικής και αξεπέραστα επιδραστικής σειράς που φιγουράρει στις κορυφαίες θέσεις κάθε λίστας με τα καλύτερα κόμικς της Ιστορίας. Φέτος συμπληρώνονται 75 χρόνια από τον θάνατο του δημιουργού της και με την αφορμή αυτή, αξίζει να ανατρέξουμε σε ορισμένες από τις ιδιαιτερότητες του magnum opus της καριέρας του. Ο George Herriman Ο Herriman γεννήθηκε το 1880 στη Νέα Ορλεάνη, καταγεγραμμένος ως κρεολός μιγάς και έχοντας μια πολυεθνική οικογενειακή καταγωγή. Από νεαρή ηλικία ξεκίνησε να εργάζεται ως σκιτσογράφος και δημιουργός κόμικς έχοντας στο ενεργητικό του ορισμένες σημαντικές αλλά βραχύβιες σειρές, όπως οι «Professor Otto and his Auto», «Acrobatic Archie», «Major Ozone’s Fresh Air Crusade» κ.ά. Από το 1910 και αφού πρώτα είχε ζήσει στο Λος Αντζελες και στη συνέχεια στη Νέα Υόρκη, ξεκίνησε το «The Dingbat Family», μια ηθογραφική χιουμοριστική σειρά για τις περιπέτειες του ενδοοικογενειακού βίου. Στις 26 Ιουλίου του 1910, στο κάτω μέρος του στριπ εμφανίστηκαν σε μια παράλληλη ιστορία με αυτήν που εξελισσόταν στο διαμέρισμα της οικογένειας Dingbat, μια μικροσκοπική μαύρη γατούλα και ένα λευκό ποντικάκι. Και εκεί που η λογική και οι νόμοι της φύσης θα επέβαλλαν τη νίκη του ισχυρότερου, δηλαδή την εξόντωση του ποντικού με συνοπτικές διαδικασίες και τη θριαμβευτική επίδειξη του πτώματός του από τη γάτα, συνέβη το αναπάντεχο: το ποντίκι, αντί να υποχωρήσει, εκσφενδόνισε με δύναμη στο κεφάλι της γάτας ένα αντικείμενο πριν χαθεί από το πλάνο και αφήνοντας την εμβρόντητη γάτα να συλλογίζεται με απορία αυτό που έπαθε. Αυτό το μοτίβο επανήλθε αρκετές φορές, με διάφορα αντικείμενα να καταλήγουν στο κεφάλι της γάτας για τα επόμενα τρία χρόνια. Εν τω μεταξύ, η παράλληλη ιστορία του κάτω μέρους με τη γάτα και το ποντίκι άρχισε να μεγαλώνει σε διαστάσεις και να κερδίζει όλο και περισσότερο χώρο από την οικογένεια Dingbat. Κάποια στιγμή, μάλιστα, η κάτω σειρά πλαισιώθηκε και διαχωρίστηκε πλήρως ενώ από τις 28 Οκτωβρίου του 1913 απέκτησε την πλήρη αυτονομία της και τον δικό της τίτλο: «Krazy Kat». Αυτή η σειρά έμελλε να γίνει μια από τις μακροβιότερες στην ιστορία των κόμικς, δημιουργημένη μόνο από έναν καλλιτέχνη και τα ζωάκια που συμμετείχαν σε αυτήν συντρόφευσαν τον George Herriman μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 25 Απριλίου του 1944. Στο διάστημα αυτό οι ανατροπές των στερεοτύπων υπήρξαν συνεχείς και οι έως τότε θεματικές και σχεδιαστικές συμβάσεις κατέρρευσαν στις σελίδες ενός ασπρόμαυρου και εν συνεχεία έγχρωμου κόμικς. Κατ' αρχάς και μόνο το χρώμα των τριών βασικών πρωταγωνιστών αποτελούσε μια τολμηρή παρέκβαση από τα καθιερωμένα Η γάτα ήταν μαύρη και ήταν καλή. Το ποντίκι ήταν λευκό και ενσάρκωνε το κακό. Αυτή η λεπτομέρεια δεν ήταν καθόλου τεχνική ούτε τυχαία. Σε μια από τις προηγούμενες σειρές του Herriman, στο «Musical Mose», ο κεντρικός χαρακτήρας ήταν επίσης μαύρος και απόλυτα καλός και αγαθός σε μια περίοδο (αρχές του εικοστού αιώνα) που το φυλετικό ζήτημα προκαλούσε συνεχείς εντάσεις, ο μαύρος πληθυσμός δεν είχε κατορθώσει να κατακτήσει πλήρη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και ο ρατσισμός αποτελούσε δεδομένη κατάσταση στο μεγαλύτερο τμήμα των ΗΠΑ και ειδικότερα στον αμερικανικό Νότο. Στις χρωματικές επιλογές του Herriman είναι πιθανό να έπαιξαν σημαντικό ρόλο η δική του μικτή καταγωγή και το σκούρο δέρμα του καθώς και τα παιδικά του χρόνια σε ένα περιβάλλον όπου συμβίωναν μικτοί πληθυσμοί, όπως αυτό της Λουιζιάνα. Οι μαύροι χαρακτήρες στα κόμικς εκείνης της εποχής δεν είχαν σχεδόν ποτέ πρωταγωνιστικούς ρόλους, ήταν κατά κανόνα στερεοτυπικά σχεδιασμένοι και ομοιόμορφοι (πλακουτσωτές μύτες, πυκνά σγουρά μαλλιά, φουσκωτά χείλη και σχεδόν ανύπαρκτα χαρακτηριστικά προσώπου που θα τους διέκριναν από τους υπόλοιπους) και υποδύονταν εύσωμες και γκαφατζούδες γκουβερνάντες, αφελείς εργάτες και αγρότες, άγριους και απολίτιστους ιθαγενείς ή κοινούς εγκληματίες. Μια μαύρη γάτα, ξαφνικά, άλλαζε τα δεδομένα. Και απέναντί της είχε έναν κακούργο λευκό, έστω και ποντικό. Από την άλλη, ανατρεπτική ήταν και η επιλογή του φύλου. Η γάτα «άλλαζε» φύλο με βάση τις σεναριακές απαιτήσεις. Ποτέ δεν δηλώθηκε από τον δημιουργό της ως θηλυκή ή αρσενική αν και στην κοινή συνείδηση έχει καταγραφεί ως κορίτσι. Ο ίδιος ο Herriman έλεγε πως τον είχε απασχολήσει ιδιαίτερα αυτό το θέμα, αλλά αντιμετώπιζε τη γάτα του σαν ένα αερικό, σαν ξωτικό και «τα ξωτικά δεν έχουν φύλο». Ο ποντικός Ignatz, ωστόσο, ήταν ξεκάθαρα αρσενικός, είχε οικογένεια, γυναίκα και παιδιά-ποντικάκια. Και είχε αποκλειστικό στόχο της ζωής του να πληγώσει τη γάτα, να την πονέσει, να την προσβάλει, να την εκδικηθεί για όλα τα δεινά που υπέφεραν οι πρόγονοί του από τις φύσει ποντικοκτόνες γάτες της ιστορίας αυτού του κόσμου. Εστω κι αν η Krazy Kat δεν έφταιγε σε τίποτα. Της πετούσε τούβλα στο κεφάλι με θαυμαστή συνέπεια και συχνότητα. Και η γάτα ένιωθε τότε την καρδιά της να χτυπά ακόμη δυνατότερα: «Αχ, γιατί δεν έχω δυο κεφάλια ώστε να τρώω δυο τούβλα», μονολογούσε. Κάπου τότε εμφανιζόταν ο προστάτης της, ένας θηριώδης σκύλος-αστυνομικός, φυσικά αρσενικός, με ένα ευμέγεθες κλομπ στο χέρι. Ο Offica Pup, κρυφά ερωτευμένος με τη γάτα, έπαιρνε τον Ignatz στο κυνήγι, τον συλλάμβανε και τον οδηγούσε στη φυλακή, από την οποία η απόδραση ήταν το πιο εύκολο πράγμα ώστε η ιστορία να επαναλαμβάνεται στο διηνεκές, χωρίς κανείς από τους χαρακτήρες να μπορεί να απεμπλακεί από την παρά φύση συμπεριφορά που του χάρισε ο δημιουργός του. Σε μια σειρά που το ψυχολογικό προφίλ των χαρακτήρων μπορεί να ερμηνευτεί ιδανικά με φροϋδικούς όρους, οι θρησκευτικές συμπαραδηλώσεις είναι εντυπωσιακές, ενώ τα σχεδιαστικά στιλ του Herriman, από τον πρώιμο σκοτεινό εξπρεσιονισμό μέχρι τον ολλανδικό νεοπλαστικισμό, συνέθεταν ένα πανέμορφο μωσαϊκό-μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης. Σε όλα αυτά θα αναφερθούμε στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος, στο επόμενο τεύχος. Πηγή

Ρομαντικό Krazy Kat του George Herriman, δημοσιευμένο στο Μαμούθ Comix. Kudos στον @aprositos, από το σκανάρισμα του οποίου δανείστηκα το στριπ αυτό

"Krazy Kat": το επαναστατικό κόμιξ του Herriman που ερωτεύτηκαν πολλοί Η ιστορία ξεκινάει μ’ έναν σκιτσογράφο με μόνιμη διάθεση για φάρσες και πολλών ειδών αστεία όπου κάποτε σχεδίασε μια γάτα αλλιώτικη απ’ τις άλλες. Kαι μαζί με την γάτα, σύντομα ένας σκύλος κι ένα ποντίκι εμφανίστηκαν κι εκείνοι στο χαρτί, ως συντροφιά της μέχρι τότε μοναχικής του γάτας. Το Κοκονίνο, που ήταν η πατρίδα των ινδιάνων Νάβαχο στην Αριζόνα, είχε γοητεύσει τον σχεδιαστή έπειτα από μια επίσκεψη σε αυτήν, άρα τι πιο λογικό να επιλέξει να τοποθετήσει τα καινούρια του δημιουργήματα μέσα στο μερος αυτό. Έτσι έχουμε μια γάτα, ένα σκύλο και ένα ποντίκι ως κατοίκους της επαρχίας του Κοκονίνο. Την γάτα θα την ονομάσει Κrazy, τον ποντικό Ιgnatz και τον σκύλο Pupp. Ο Κrazy θα επιλεγεί απ’ τον δημιουργό του να είναι αμφιβόλου φύλου, ανέμελος, άδολος και τρυφερών αισθημάτων. Η γλώσσα που θα χρησιμοποιεί, ας θυμίζει την μητρική γλώσσα του σχεδιαστή, την διάλεκτο της Νέας Ορλεάνης και θα είναι μια κάπως στυλιζαρισμένη αργκώ: "The sky is klee", "S’funna, but i dun’t see no stomm". Θα έχει μεγάλη αδυναμία στον ποντικό με τον οποίο είναι και θα δηλώνει ερωτευμένος. Ο Ιgnatz θα είναι ο "κακός" της ιστορίας του. Δεν θα φέρεται και τόσο καλά στον Krazy, γεγονός που φαίνεται από την απόκρισή του στην αγάπη του. H κύρια ασχολία του ας είναι να του πετάει τούβλα στο κεφάλι, κάτι που θα χαροποιεί την διαρκώς αθώα γάτα, κάνοντάς την να πιστεύει πως όλα αυτά είναι δείγματα έρωτα και αγάπης. O Pupp θα είναι αστυνομικός στο επάγγελμα και θα αγαπά παθολογικά τον Krazy. Σκοπός του να τον προστατέψει συλλαμβάνοντας τον ποντικό και βάζοντάς τον στην φυλακή. Για να τονίσει την ειρωνία της λατρείας της γάτας του για τον ποντικό, θα δημιουργήσει περιστατικά όπως τον Ιgnatz να πείθει τον Krazy να βγουν βόλτα πιασμένοι χέρι-χέρι και ο αστυνομικός να παρακολουθεί προβληματισμένος την εξέλιξη του ειδυλλίου, γνωρίζοντας στην ουσία το σίγουρα απογοητευτικό αποτέλεσμα. Ο Krazy δεν θα έχει την παραμικρή επίγνωση της πικρής αντιπαλότητας μεταξύ του Ignatz και του Pupp. Με τον τρόπο αυτό, ο σχεδιαστής μας θα δημιουργήσει μια ιστορία, ένα δικό του, ολόδικό του σύμπαν όπου οι χαρακτήρες του, αναπόσπαστα μέρη του κόσμου αυτού, θα παίξουν έναν ιδιαιτέρως σημαντικό ρόλο στα μηνύματα που εκείνος επιθυμεί να μεταδώσει στους αναγνώστες του. Γιατί το "Krazy Kat", όπως και ονομάστηκε το κόμιξ του George Herriman, το 1910 θα κάνει την πρώτη του δημόσια εμφάνιση αρχικά στο περιοδικό Family Upstairs και πολύ σύντομα ως αυτόνομο κόμικ στριπ. Θα γνωρίσει τεράστια ανταπόκριση από το αναγνωστικό κοινό και θα εγκωμιαστεί ευρέως από τους διανοούμενους της εποχής οι οποίοι και θα το αντιμετωπίσουν ως αυτό που ονομάζουμε: "serious art". Το 1944, ο Herriman πεθαίνει όντας ήδη άρρωστος για μεγάλο χρονικό διάστημα, και η κυκλοφορία του Krazy Kat σταματάει λίγο αργότερα, μετά από 34 χρόνια διαδρομής. Στην Ελλάδα το Krazy Kat δημοσιεύτηκε πολύ πολύ αργότερα, το 1980 στο περιοδικό Μαμούθ Comix. Ο κύριος σκοπός αυτού του άρθρου είναι να κινηθεί στα πλαίσια της εννοιολογικής, σημειολογικής και μορφολογικής ανάλυσης του συγκεκριμένου κόμιξ οι οποίες και είναι πάντα, προσωπικά μιλώντας, τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια να καταπιαστεί κανείς για να μπορέσει να "μπει" στον αφανή κόσμο του σχεδιαστή, να αναρωτηθεί τι ήταν αυτό που τον ώθησε να εξωτερικεύσει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του, και τι κρύβεται πίσω από μια ίσως φαινομενικά απλή και χαρούμενη ιστορία για παιδιά. Αρχικά, ένα μείζων θέμα στο κόμιξ του Herriman που απασχόλησε πολλούς, θεωρείται η προσέγγιση της ταυτότητας του φύλου του Krazy. Είναι πιστεύω σαφές πως δεν μπορεί να οριστεί απ’την στιγμή που ήταν κάτι που επέλεξε ο ίδιος ο Herriman. Το φύλο για τον Krazy είναι ότι και η φυλή και το έθνος για τον Ηerriman: ανεξιχνίαστο, επικίνδυνο αλλά και ενδιαφέρον. Προτιμούσε να αποκαλεί τον Krazy είτε ξωτικό, είτε νάνο, είτε οτιδήποτε το ακαθόριστο, παρά να του προσδώσει την ταυτότητα ενός συγκεκριμένου φύλου. Έτσι, κανένας δεν θα μπορούσε να αποκαλέσει τον χαρακτήρα του με μια συγκεκριμένη ονομαστική αντωνυμία. Εξάλλου το άλυτο αίνιγμα πάντα προκαλεί ατέρμονη περιέργεια και αμείωτο ενδιαφέρον. Περνώντας σε μια γενικότερη εικόνα ας μιλήσουμε για τις έννοιες που αναπτύσσονται στο περιεχόμενο του Krazy Kat. Μίξη εκκεντρικού σουρεαλισμού, αθώας παιδικότητας και μιας ποιητικής και ιδιοσυγκρασιακής γλώσσας είναι κάποια εκ των βασικών χαρακτηριστικών του κόμικ. Ο Herriman έδωσε χιουμοριστικές πινελιές στις αέναες ποικιλίες μιας σεξουαλικής παντομίμας που αμφισβητούσε τα όρια του φύλου, της φυλής και του είδους, μέσα από το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του σαδομαζοχισμού και των μονομερών αισθημάτων. Το ερωτικό τρίγωνο κάνει την εμφάνισή του μεταξύ του Krazy, του Ignatz και του Pupp, μέσα σε μια μινιμαλιστική τραγωδία που αναπτύσσεται κατά το συνεχές μεταβαλλόμενο μπακγκράουντ μιας ονειρικής ερημιάς, κάτι το οποίο και επιτείνει τον σουρεαλισμό του στριπ. Ιστορικό γεγονός που συνδέει την πιθανή επιρροή του εν λόγω κόμικ πάνω στον σουρεαλισμό, θεωρείται η αφοσίωση σε αυτό απ΄τον Εduardo Paolozzi o oποίος και δώρισε το αρχείο του Krazy Kat στο Victoria and Albert Museum το 1980. Μεταξύ των επευφημιών της δουλειάς του Herriman απ’ το κίνημα του σουρεαλισμού και της avant-garde υπήρξαν εικαστικοί όπως ο Ad Reinhardt, o Pablo Picasso και ο Willem de Kooning. Ο Ηerriman μέσω των σκίτσων του, μας παρουσιάζει μία από τις πιο δημοφιλείς σουρεαλιστικές πτυχές του Krazy Kat που αποτελεί ο σχεδιασμός των τοπίων του καθώς κατά μία έννοια παραπέμπουν στα μεταφυσικά τοπία του Georgio de Chirico που τόσο πολύ επηρέασαν τους σουρεαλιστές ζωγράφους. Ακόμη, μια δεκαετία μετά τον θάνατο του Ηerriman, o Jack Kerouac μίλησε για το κόμικ θεωρώντας το άμεσο πρόγονο της γενιάς των μπήτνικ η οποία και αποτελούσε κληρονόμο του σουρεαλισμού και του ντανταïσμού. Τέλος για να επισημάνουμε εντονότερα την επίδραση του στριπ στο καλλιτεχνικό κίνημα του σουρεαλισμού, αρκεί να πούμε πως το 1990, στην έκθεση: "Ηigh and Low: Modern Art and popular culture" του μουσείου Μoma της Νέας Υόρκης, αντιπαραβλήθηκαν πίνακες του Krazy Kat από την εποχή του 1919, με πίνακες λαδιού του υπερρεαλιστή Joan Miró! Τα κρυμμένα αλλά παραταύτα "ισχυρά χαρτιά" του φαινομένου: "Krazy Kat", απ’ ότι φαίνεται είναι αρκετά. Παρ’όλο που η πλοκή στα τόσα χρόνια κυκλοφορίας του στριπ δεν άλλαξε σε μεγάλο βαθμό, το περιεχόμενο του Krazy και της παρέας του ορίζεται ως πολύπλοκο, βαθύ, ενεργητικό και παιχνιδιάρικο. Ίσως η επανάληψη της ίδιας ιστορίας να είναι και το ατού του κόμικ. Επιπρόσθετα, υποθέτουμε πως υπάρχει ακόμη ένα μυστικό στην συνταγή του δημοφιλούς έργου που δεν είναι άλλο απ’ τους ίδιους τους χαρακτήρες του, τα ζώα. Κι όλ’ αυτά διότι ως πρωταγωνιστές ενός καρτούν, τα ζώα δεν "λήγουν" με τον ίδιο τρόπο και τόσο εύκολα όσο οι ανθρώπινοι οι οποίοι και ορισμένες φορές παρατηρούμε να χάνουν την ρευστότητά τους. Στην πιθανή ερώτηση εάν το Krazy Kat φέρει πολλαπλές ομοιότητες με τα διάφορα άλλα κόμικ-στριπς, επιτρέψτε μου να απαντήσω αρνητικά. Δεν επιθυμώ σε καμία περίπτωση να πω ότι δεν υπήρξαν και δεν εξακολουθούν να υπάρχουν καρτούν με εκτιμητέο και εντυπωσιακό σχεδιαστικό - νοηματικό περιεχόμενο. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ σχετικά πρόσφατα ανακάλυψα το συγκεκριμένο κόμιξ και δεν μπορώ παρά να ομολογήσω πως με άγγιξε ιδιαίτερα κυρίως η χρήση της απόκρυψης καθώς και η γοητεία των υπονοούμενων του. Έτσι, καθαρά υποκειμενικά θα εκφέρω την άποψή μου λέγοντας πως στην ποιότητα ναι, πιστεύω πως διαφέρει αρκετά απ‘ τα υπόλοιπα και δεν μπορώ παρά να το ξεχωρίσω, τοποθετώντας το στην λίστα με τα πιο αγαπημένα, ιδιόμορφα, γιατί όχι και ιδιόρρυθμα, κόμιξ που έχω διαβάσει. Κόμιξ με αντίληψη, νομίζω βρήκα τον σωστό χαρακτηρισμό. Μια απλή συνειδητοποίηση ότι ένα ξεχωριστό έργο τέχνης δύναται ν’ αποτελέσει φορέας σπουδαίων μηνυμάτων και ιδεολογιών. ***Η γενιά των μπήτνικ: Λογοτεχνικό κίνημα στην Αμερική μεταξύ του’50 και του ‘60 που επηρέασε σε μέγιστο βαθμό τα επερχόμενα κινήματα του πανκ και των χίπις καθώς και η έκφραση ενός τρόπου σκέψης που παρέπεμπε στην μποέμικη ζωή της Ν.Υόρκης και του Σαν Φρανσίσκο. Σημαντικός εκπρόσωπος του κινήματος υπήρξε ο Allen Ginsberg(Αμερικανός ποιητής) ο οποίος όταν ρωτήθηκε τι υπήρξε η γενιά των μπήτνικ απάντησε: "Μια παρέα φίλων με τον ίδιο τρόπο σκέψης". Krazy Kat Goes A Wooing πηγή