Αναζήτηση στην Κοινότητα

Βαβούρα. Μια πολύ ιδιαίτερη λέξη. Ένας ιδιαίτερος συνδυασμός γραμμάτων. Δύο βήτα, ένα ρο, δύο άλφα και ένα ου. Αν την πεις πολλές φορές, θυμίζει κάποιον θόρυβο μηχανής αυτοκινήτου. Είναι ο ορισμός του ήχου της πόλης. Επικρατεί βαβούρα. Θυμίζει επίσης τον Τζόνι Βαβούρα, τον Έλληνα Φαμπιάν Μπαρτέζ, τον θρυλικό θείο της Βλαχάκη στο Κων/νου & Ελένης, τον μουσικό και ηθοποιό των 80s. Αλλά στους πιο παλιούς, στους 40άρηδες και 50άρηδες, η λέξη αυτή παραπέμπει αυτόματα στο περιοδικό Βαβούρα, ένα πολυσυνθετικό κόμικ που αποτέλεσε ένα από τα πρώτα κόμικς στην ελληνική αγορά και συντρόφευσε τους πιτσιρικάδες στα 80s. Ήταν ένα περιοδικό πολύ μπροστά από την εποχή του. Είχε το τρολ, είχε το σόκιν, ήταν ένας πολύ μακρινός προπομπός των σελίδων με memes στα social media, ήταν ότι είναι στο Twitter τα trends. Οι μικρές ιστορίες του Κουραφέλκυθρου και του Διονύση Ατζαράκη ίσως να έχουν πατήσει πάνω στη φιλοσοφία της Βαβούρας. Η Βαβούρα πρωτοεμφανίστηκε στα περίπτερα το 1981, με εκδότη τον Νικόλα Δεληγιώργη. Στο ξεκίνημά της κυκλοφορούσε δύο φορές το μήνα, την 1η και την 15η, πακέτο με τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Αρχές βαθέος ΠΑΣΟΚ τότε, γαρ. Στην πορεία έγινε εβδομαδιαίο και το κόστος του πήγε από τις 15 στις 100 και μετά στις 200 δραχμές, στην εποχή που ανέβηκε ο πληθωρισμός και άλλαξαν οι μισθοί. Πολυσυλλεκτικό, πολυσυνθετικό κόμικ. Αυτό ήταν η Βαβούρα. Ενσωμάτωνε στις σελίδες της βρετανικά (Whizzer & Chips, The Beano, Buster) και ισπανικά κόμικς (Zippy y Zappe) που τα αναδημοσίευε προσαρμοσμένα στα ελληνικά. Το τμήμα που προκαλούσε πάντοτε το περισσότερο ενδιαφέρον όμως ήταν ισπανικής καταγωγής, η Οδός Τρέλας 13 (το 13 Rue del Percebe είχε ξεκινήσει το 1961 στην Ισπανία από τον γραφίστα Francisco Ibanez), όπου μέσα σε μερικά τετράγωνα αρκούσε ένα συννεφάκι και μια ατάκα για να φτιαχτεί μια ιστορία. Μια πολυκατοικία 4 ορόφων, δύο διαμερίσματα σε κάθε όροφο και όσο μεγάλωνε η απήχηση της Οδού Τρέλας, τόσο αυξάνονταν και τα διαμερίσματα. Μια αποτύπωση της αστικοποίησης και της μετατροπής της Αθήνας σε ένα χάος πολυπληθυσμιακό. Πάντοτε υπήρχαν και οι φιγούρες εκτός πολυκατοικίας, πρόσωπα που ξεπετάγονταν από την ταράτσα, από έναν υπόνομο, περαστικοί στα πεζοδρόμια. Οι πιο χαρακτηριστικοί ήρωες της Βαβούρας ήταν ο Γουρουνομούρης, το Μαμόθρεφτο, ο Σουίνι, ο Ζοχάδας ο Επιστάτης, ο Βουλομάτης, η Κόρη του Δράκουλα, ο Βρωμιάρης, ο Χοντρούλης και ο Μούργος ο Καραβόγατος. Η Βαβούρα ξεπέρασε τα 500 τεύχη κυκλοφορίας πριν ολοκληρώσει την πορεία της στα σχοινιά των περιπτέρων ή πάνω στα ψυγεία με τα παγωτά όπου βρισκόταν για μια 10ετία σχεδόν. Το χιούμορ της ήταν χοντροκομμένο με τα σημερινά δεδομένα, αλλά πικάντικο και γοητευτικό στην τότε εποχή. Οι γονείς δεν επέτρεπαν εύκολα στα παιδιά να το αποκτήσουν, αλλά στο τέλος κατέληγαν να το παίρνουν για τον εαυτό τους. Σε αυτή την δεκαετία είχε και τεύχη που ένωναν δύο κόμικ κόσμους, όπως ένα τεύχος που είχε κυκλοφορήσει με τον Γκάρφιλντ ή ένα που είχε τον Darth Vader. Πολλές φορές λέμε για πράγματα πως είναι μπροστά από την εποχή τους και αυτό καταλήγει να είναι μια αοριστία. Με την Βαβούρα η αοριστία γίνεται οριστική. Ίσως ο σαρκασμός που διέκρινε τα κείμενα, να είναι αυτό που χρειαζόμαστε στο σήμερα για να ξεφύγουμε από τον παστρικό και υποχόνδριο τρόπο που αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα και τους εαυτούς μας. Η Βαβούρα ήταν, όπως έγραφε και σε θέση υπότιτλου, ένα Εβδομαδιαίο Περιοδικό της Πλάκας. Ή ένα «Περιοδικό Με Πολύ Πλάκα». Ή ένα «Περιοδικό για Έξυπνα Παιδιά». * Πηγή φωτογραφιών: Facebook Page/ VavouraMag Και το σχετικό link...

ΟΔΟΣ ΤΡΕΛΑΣ 7 Η σειρά αυτή είναι δημιούργημα του ισπανού Francisco Ibáñez Talavera, γνωστού για κόμικ όπως η Οδός Τρέλας 13, Φασόλας και Αντιρίξ και Συμφωνίξ. Ουσιαστικά πρόκειται για συνέχεια της σειράς "Οδός Τρέλας 13" που δημοσιευόταν μέχρι το 1984 στο TioVivo της εκδοτικής Burguera. Τη χρονιά εκείνη λοιπόν η εκδοτική χρεοκοπεί, και οι περισσότεροι καλλιτέχνες της αναζητούν δουλειά σε άλλες εταιρείες. Ο Ibáñez βρίσκει εργασία στην μεξικάνικη εκδοτική Grijalbo, και αρχίζει να δημοσιεύει στο περιοδικό Guai! τη νέα του δουλειά Οδός Τρέλας 7. Ο λόγος που δε ασχολείται και πάλι με τον προηγούμενο τίτλο είναι ότι παρά τη χρεωκοπία της, η Bruguera διατηρεί τα δικαιώματα για όλους τους τίτλους που δημοσίευε, άρα οι δημιουργοί έπρεπε να εφεύρουν νέους χαρακτήρες. Tο Guai! κράτησε ως το 1990, και από τα 175 συνολικά τεύχη του δημοσίευσε στριπ της Οδού Τρέλας 7 στα 170. Επίσης υπήρξαν 5 εμφανίσεις του στριπ στο περιοδικό Yo y Yo το 1990. Όπως και με την Οδό Τρέλας 13, το κόμικ αφορά τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας, με τη μόνη διαφορά ότι το κτίριο είναι κάπως μεγαλύτερο και άρα καταλαμβάνει δύο σελίδες στο κόμικ. Οι περισσότερες ιδέες προέρχονται φυσικά από το πρώτο κόμικ. Έχουμε λοιπόν τους εξής ενοίκους από πάνω προς τα κάτω: Πάνω πάνω αριστερά στην ταράτσα οι ήρωες είναι διαφορετικοί σε κάθε τεύχος. Στο ρετιρέ στα αριστερά οι ήρωες είναι χίπις. Στα τελευταία 33 τεύχη της ισπανικής έκδοσης οι χίπις αντικαταστάθηκαν από έναν γουρουνόμορφο τύπο που είχε μόνο το φαΐ στο νου του, και δεν τον ένοιαζε ό,τι φαΐ κι αν ήταν αυτό. Στη σοφίτα πάνω δεξιά εμφανίζεται ένας αθλητής με τον προπονητή του, κάθε φορά σε διαφορετικό σπορ, ενώ ακριβώς από πάνω τους, ένα ποντίκι ταλαιπωρεί έναν γάτο. 2ος όροφος αριστερα, ένας επιστήμονας με τις τρελές εφευρέσεις του. 2ος όροφος 2ο διαμέρισμα, μια γιαγιά με φιλοζωικά αισθήματα. 2ός όροφος 3ο διαμέρισμα, μια νταρντανογκόμενα που κάθε φορά άλλον βάζει μες στο σπίτι... 2ος όροφος τέρμα δεξιά, ένας κλέφτης και η γυναίκα του που προσπαθεί να τον κρύψει. 1ος όροφος αριστερά, ένας γιατρός που μόνο 400 δεν τα ‘χει. 1ος όροφος 2ο διαμέρισμα, τα γραφεία μιας μικρής επιχείρησης με ένα αφεντικό μεγάλο τσιγγούνη. Στον ίδιο όροφο πιο δεξιά, ένα διαμέρισμα ενοικιασμένο κάθε φορά από άλλον νοικάρη. 1ος όροφος τέρμα δεξιά, ένα διαμέρισμα προς ενοικίαση. Ισόγειο αριστερά, η Τράπεζα Τρελών. Δεξιά της τράπεζας, συνεργείο "Επισκευές με Αποτυχία". Δεξιά του συνεργείου, η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας και το ασανσέρ της. Τέρμα δεξιά στο ισόγειο, ένα σνακ μπαρ “Βρομοφαγα πολύ καλά”. Μπροστά από την πολυκατοικία ένα φρεάτιο στο πεζοδρόμιο. Αριστερά της πολυκατοικίας ένα περίεργο δέντρο. Στα δεξιά της πολυκατοικίας πάντα κάτι διαφορετικό. Πάνω πάνω αριστερά, μακριά από τη δικιά μας πολυκατοικία, ένα άλλο κτίριο με τα δικά του προβλήματα. Η σειρά δημοσιευόταν πάντα στη μέση του Βαβούρα και πάντα έγχρωμη, στη μεσαία χαρτονένια ενότητα. Παρακάτω μια ιστορία από το Βαβούρα Β' # 319. Πηγές: Wikipedia

Φιλοξενούνταν πάντα στο οπισθόφυλλο της Βαβούρας και είχε γίνει σήμα κατατεθέν της έκδοσης.... όλους όσους ξέρω που διάβαζαν Βαβούρα (υπάρχει κανείς που δεν έχει διαβάσει; ) μου λένε ότι πρώτα απ' όλα διάβαζαν την Οδό Τρέλας 13... Δημιούργημα του μεγάλου Ισπανού κομίστα Francisco Ibanez Talavera, η πρώτη σελίδα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Man Alive 6 Μαρτίου 1961 και στην συνέχεια στο ανανεωμένο παιδικό περιοδικό των εκδόσεων Burguera Tio Vivo με την ονομασία Rue del Percebe 13. Παρ' όλο που κάποιες στιγμές στην ιστορία των κόμικς είχε φανεί αυτό το σκηνικό ενός σπιτιού χωρίς πρόσοψη, με δράστες τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας, ο Ibanez με το ταλέντο του ήταν ο πρώτος που κατόρθωσε να δημιουργήσει μια πολύ μεγάλη σειρά μονοσέλιδων κόμικ με τεράστια επιτυχία εντός και εκτός Ισπανίας. Οι χαρακτήρες είναι συνήθως ίδιοι με την ιστορία να λέει ότι ο καθηγητής/Φρακενστάϊν που είχε βάλει ο Ibanez στην αρχή αντικαταστάθηκε λόγω λογοκρισίας (με το σκεπτικό μόνο ο Θεός μπορεί να δημιουργεί ζωή). Ξεκινώντας από την ταράτσα, βλέπουμε στην σοφίτα έναν επαγγελματία ζωγράφο που προσπαθεί να αποφύγει τους πιστωτές του καθώς και μια γάτα που βασανίζεται από ένα όχι ιδιαίτερα έξυπνο ποντικό. Στον τρίτο όροφο, έχουμε έναν κλέφτη που φέρνει στην γυναίκα του τα κλοπιμαία της ημέρας (συνήθως άχρηστα) και στο διπλανό διαμέρισμα μια οικογένεια με 6 παιδιά όχι ιδαιτέρως ήσυχα. Με την πάροδο του χρόνου ο Ibanez μείωσε τα άτομα, στέλνοντας τον πατέρα εκτός οικίας και σε λίγο καιρό την μεγάλη αδελφή (πιθανόν για παντρειά ) Κατεβαίνοντας στον δεύτερο όροφο, συναντάμε στο ένα διαμέρισμα την ζωόφιλο της πολυκατοικίας που τραβάει τα πάνδινα από τα κατοικίδιά της που προφανώς δεν έχουν την ίδια άποψη με την δική της. Δεξιά έχουμε τον ράφτη της γειτονιάς με τις ασύλληπτες δημιουργίες. Φτάνοντας στον πρώτο όροφο έχουμε αριστερά τον περίφημο γιατρό/κτηνίατρο και στο δεξί διαμέρισμα είχαμε τον καθηγητή που δημιούργησε ένα τέρας, έγινε μόνιμος χαρακτήρας για 147 σελίδες αλλά μετά χάθηκε λόγω λογοκρισίας που ανέφερα παραπάνω. Σε άλλες 21 σελίδες βλέπουμε την θυρωρό να προσπαθεί να πουλήσει/ενοικιάσει το ετοιμόρροπο διαμέρισμα σε ανυποψίαστους ενοικιαστές και τελικά οι ενοικιαστές να εναλλάσονται τάχιστα και επώδυνα... Τέλος στο ισόγειο έχουμε τον απατεώνα μπακάλη που προσπαθεί με κάθε τρόπο να κλέψει τους πελάτες του, τους θυρωρούς που σχολιάζουν τα πάντα, τον οχετό στο πεζοδρόμιο που έχει μέχρι και ιστιοπλοϊκά και φυσικά το ασανσέρ που όντως κλεμμένο δεν λέει να λειτουργήσει με τίποτα.... φυσικά οι θυρωροί χρησιμοποιούν κάθε τρόπο να ανεβάσουν τους ενοίκους στα πάνω πατώματα (από τεράστια φυσερά μέχρι αντλίες νερού και φέρετρα....) Στην Ισπανία κυκλοφόρησαν πάνω από 1000 σελίδες με την οδό Τρέλας, πολλά άλμπουμ με μαζεμένη δουλειά του Ibanez και κάποια στιγμή δημιουργήθηκε και ομάδα σχεδιαστών που κάνανε ένα κτίριο αλλά σε δύο σελίδες και περισσότερους ενοικιαστές (έβαλε και η Βαβούρα κάποια στην εσωτερική της ύλη) Στην Ελλάδα είδαμε το κόμικ μόνο στο οπισθόφυλλο της Βαβούρας (εκτός από ελάχιστα τεύχη που είχε παιχνίδια) και ήταν κάτι που το απολαύσαμε... ακολουθεί ένα πολύ μικρό αναλογικά δείγμα από τα οπισθόφυλλα της βαβούρας, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι... Ακόμα περισσότερες ιστορίες εδώ.

ΦΑΣΟΛΑΣ Ο Φασόλας (El Botones Sacarino) είναι μια σειρά που δημιούργησε ο Ισπανός Francisco Ibáñez (Αντιρίξ & Συμφωνίξ, Οδός Τρέλας 13) το 1963 για το περιοδικό El DDT, και αναπτύχθηκε περαιτέρω από άλλους συγγραφείς. Ο ήρωας είναι βασισμένος σε μεγάλο βαθμό στο Gaston Lagaffe του Franquin, ο οποίος δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός στην Ισπανία τη δεκαετία του 70, κάτι που εκμεταλλεύτηκε ο Ibáñez και δημιούργησε ιστορίες που πολλές φορές ήταν πανομοιότυπες. Ο Ibáñez δημιούργησε ιστορίες του Φασόλα τη δεκαετία του 70 και τις αρχές της δεκαετίας του 80 και αργότερα ανέλαβε ομάδα διαφόρων δημιουργών, όπως συνέβη και με ιστορίες των Αντιρίξ & Συμφωνίξ. Η ομάδα αυτή έχει δημιουργήσει περισσότερες ιστορίες του Φασόλα από τον Ibáñez. Σελίδα του Ibáñez και σελίδα του Franquin. Η αντιγραφή του πρώτου είναι εμφανής. (πηγή: lambiek) Ο Φασόλας, εκτός από το δικό του περιοδικό και τις ειδικές εκδόσεις Sacarino Extra και Super Sacarino, έχει εμφανιστεί και σε περιοδικά όπως το Tio Vivo, το Super Mortadelo και το Pulgarcito. Επίσης έχει κάνει εμφανίσεις και σε ιστορίες των Αντιρίξ & Συμφωνίξ και του Tete Cohete (άλλος ένας ήρωας που δημιούργησε ο Ibáñez). Οι ιστορίες διαδραματίζονται στα γραφεία της εφημερίδας Το Ουρλιαχτό (El Aullido). Οι πρωταγωνιστές είναι τρεις: O Φασόλας είναι ένας τεμπέλης αλλά καλόκαρδος υπάλληλος, κάτι σαν το παιδί για όλες τις δουλειές καθώς δεν έχει συγκεκριμένα καθήκοντα, και συνήθως όταν αναλαμβάνει κάτι τα κάνει μαντάρα. Η στολή που φοράει είναι βασισμένη στη στολή του Spirou. O Διευθυντής από τη μία προσπαθεί να βάλει τον Φασόλα να κάνει τα καθήκοντά του, από την άλλη προσπαθεί να δείξει στον Πρόεδρο το πόσο καλός και παραγωγικός είναι. Το γλείψιμο δυστυχώς γι’ αυτόν δεν έχει αποτέλεσμα, καθώς κάπου στο ενδιάμεσο θα βάλει το χεράκι του ο Φασόλας και θα ανατρέψει την κατάσταση. Ο χαρακτήρας του διευθυντή βασίζεται στον Rafael Gonzalez, διευθυντή των εκδόσεων Editorial Bruguera, εκδοτική του DDT. O Πρόεδρος, τέλος, είναι ο ανώτερος στην εταιρεία, και αυτός που πληρώνει τις γκάφες του Φασόλα. Μόνο που εκείνος θεωρεί ότι συνήθως ο διευθυντής κρύβεται από πίσω και έτσι την πληρώνει πάντα ο τελευταίος. Στην Ελλάδα ο Φασόλας είχε το δικό του περιοδικό, δεν μονοπωλούσε όμως την ύλη αυτού. Καθότι πολυθεματικό, το περιοδικό περιείχε δεκάδες μικρές ιστορίες Βρετανών δημιουργών, και μόνο η πρώτη εξ αυτών (6 έως 8 σελίδες συνήθως), άντε και καμιά δισέλιδη ακόμα στη μέση ή στο οπισθόφυλλο του τεύχους, άνηκαν στον Φασόλα. Φυσικά ο Φασόλας κοσμούσε και τα εξώφυλλα του περιοδικού. Περιττό ίσως να αναφέρουμε ότι ο ήρωας εμφανίζεται από το 1ο κιόλας τεύχος που κυκλοφόρησε την 1η Ιανουαρίου 1984, και δεν έλειψε από κανένα από τα 32 τεύχη. Εδώ μια ιστορία από το τεύχος # 21. Πηγές: Wikipedia Lambiek

To 2006 το καλοκαίρι πήγα ταξίδι με την γυναίκα μου στην Ισπανία... και τί μου έμεινε? Αυτο το βιβλίο, που μόλις είχε βγεί με θέμα το Μουντιάλ του 2006.. Hardcover με 56 σελίδες (52 + εξώφυλλα) και πάρα πολύ καλή έκδοση... Δεν ξέρω να διαβάζω Ισπανικά (ngramm που είσαι??), άρα όπως καταλαβαίνεται απλά κοιτάω τις σελίδες και προσπαθώ να βγάλω ένα δικό μου σενάριο...(Ευτυχώς που είναι Αντιρίξ & Συμφωνίξ και δεν είναι τίποτα πιο βαθυστόχαστο ).. Εξώφυλλα.. και η τελευταία σελίδα που πλέον υπάρχει το κλασικό με κυνηγάν σε κυνηγω...