Αναζήτηση στην Κοινότητα

O Jean-Pierre Gibrat γεννήθηκε το 1954 στο Παρίσι. Γεννήθηκε σε οικογένεια με αριστερό συνδικαλιστικό υπόβαθρο, λάτρεις της ιστορίας, και αυτό τον βοήθησε να πάρει το πρώτο πτυχίο στη φιλοσοφία, πριν κατευθυνθεί προς τις τέχνες και τη γραφιστική. Τελικά τον κερδίζουν τα BD και το 1977 δημοσιεύει τις πρώτες του ιστορίες. To Σεπτέμβρη τον βρίσκουμε να συμμετέχει στο editorial του Fluide Glacial και στις 20/10 σε συνεργασία με τον Léandri δημοσιεύεται η πρώτη του ιστορία με τίτλο Discours standard de Mme Alice Saunié Saïté. 5 μέρες αργότερα στο Pilote δημοσιεύεται η πρώτη του αποκλειστικά προσωπική δουλειά με τίτλο La limousine du Limousin. Το 1978 δημοσιεύει και το πρώτο του εξώφυλλο για το τεύχος Μ51 του Pilote (που θα χρησιμοποιηθεί αργότερα και ως εξώφυλλο στο άλμπουμ Visions fûtées. Χωρίς σταθερό εκδότη, μοιράζει τη δημιουργικότητά του μεταξύ πολλών περιοδικών κυρίως Pilote, Fluide Glacial, Charlie Mensuel & BD. Aυτή τη χρονιά ξεκίνησε και το σχέδιο στον ήρωα με τον οποίο πρακτικά συστήθηκε στο γαλλικό κοινό. Πρόκειται για τον Goudard, σε κείμενο του Jackie Berroyer μετέπειτα γνωστού συγγραφέα και ηθοποιού. Η σειρά δημοσιεύτηκε αρχικά στο Charlie, στη συνέχεια στο BD μέχρι το κλείσιμο του περιοδικού για να βρει οριστική στέγη στο Fluide Glacial. Το σχέδιό του απέχει πολύ ακόμα από το στυλ που τον έκανε γνωστό, αλλά το ταλέντο του φάνηκε από τότε και έτσι το 1979 πήρε, μαζί με τον Μπερογιέ, το βραβείο Espoirs (Ελπίδες) του φεστιβάλ της Ανγκουλέμ. Η σειρά έβγαλε αρκετές ιστορίες που μαζεύτηκαν σε 5 άλμπουμ μέχρι το 1987. Kατά το υπόλοιπο της δεκαετίας του 80 εξακολουθεί να αλλάζει τόσο στέγη όσο και συνεργάτες, εκδίδοντας και μερικές ολοκληρωμένες δουλειές όπως αυτές που φαίνονται παραπάνω. Ταυτόχρονα εξελίσσεται εντυπωσιακά και όταν το 1988 ξεκινάει να γράφει 3 ιστορίες πάνω σε αποστολές των Γιατρών χωρίς σύνορα, στο τέλος της σειράς ήδη βλέπουμε ότι το χαρακτηριστικό του στυλ έχει αρχίσει ήδη να κατασταλάζει. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 ο Gibrat βλέπει το ταλέντο του να σχεδιάζει πανέμορφες γυναίκες και φλερτάρει αρκετά με το ερωτικό κόμικ. Έτσι σχεδιάζει το 1995 σε σενάριο του Francis Leroi την Pinocchia και το 1996 σε σενάριο του Daniel Pecqueur το Marée Basse. Το πρώτο καθαρά ερωτικό, το δεύτερο σε post-apocalyptic σκηνικό, περιπέτεια. Το στυλ του έχει πλέον ξεχωρίσει, αλλά σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι χαραμίζει το ταλέντο του σε τέτοια σενάρια. Το 1997 όμως σηματοδοτεί μία τεράστια αλλαγή στην καριέρα του Ζιμπρά. Διακόπτει τις συνεργασίες, αφιερώνεται σε ολοκληρωμένα έργα, βασισμένα στην ιστορία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα και δημοσιεύει λίγα έργα και καλά. H αρχή έγινε το 1997 με το Le Sursis (The Reprieve). Η ιστορία του Ζυλιέν, δραπέτη από τους Ναζί και θεωρούμενο ως νεκρό και της Σεσίλ σε ένα μικρό χωριό της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του κράτους του Βισί. Σχέδιο επιπέδου πίνακα ζωγραφικής, μία πρωταγωνίστρια που καθηλώνει και ένας συνδυασμός έρωτα, ιστορίας, αισθημάτων και συναισθημάτων κέρδισε με τη μία όλη την κοινότητα των BD. Βραβεύτηκε είτε ως καλύτερο άλμπουμ είτε ως καλύτερο σχέδιο σε 8 διαφορετικά φεστιβάλ ή βραβεία και ολοκληρώθηκε το 1999 σε 2 τόμους. Προσφάτως δημοσιεύτηκε και στα αγγλικά Μερικά χρόνια αργότερα ο Ζιμπρά φτάνει στο απόγειο της καριέρας του με το (ας πούμε) σήκουελ. Le vol du corbeau (Flight of the Raven). H συνταγή είναι ξανά η ίδια. Μία αγωνίστρια (αδερφή της Σεσίλ) συλλαμβάνεται και κινδυνεύει από τους Ναζί στο κατεχόμενο Παρίσι, εξ αιτίας ενός τυχοδιώκτη. Αίσθημα, ιστορία, περιπέτεια, αγωνία, συναισθήματα όλα μαζί δοσμένα σε ένα συγκλονιστικό σχέδιο και μία πανέμορφη πρωταγωνίστρια. Κατέκτησε και αυτό το βραβείο του άλμπουμ της χρονιάς στην Ανγκουλέμ, ενώ φέτος που εκδόθηκε και στις ΗΠΑ ήταν υποψήφιο για καλύτερο ξένο άλμπουμ. Πλέον ο Ζιμπρά ασχολείται με την ιστορία του Ματέο. Ενός Ισπανού που ζούσε κατά τον Α'ΠΠ στη Γαλλία, εξαναγκάστηκε (αν και δεν όφειλε) να καταταγεί στον πόλεμο, πήγε στη Ρωσία κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση και πλέον πολεμά στον Ισπανικό Εμφύλιο. Τόσο η συνταγή, όσο και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με τα προηγούμενα, πρόσφατα η IDW ανακοίνωσε ότι θα το προσφέρει και αυτό στο διεθνές κοινό. Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Ζιμπρά πλέον δεν κάνει κόμικ. Κάνει καθαρή τέχνη. Όλες του οι ζωγραφιές είναι υψηλής αισθητικής αξίας, το pinterest του συγκλονιστικό, οι εκθέσεις έργων του ή καρέ από τα κόμικ βρίσκουν θέση σε γκαλερί. Αν και ένα θέμα με τα πρόσωπα (που τα βρίσκω ελαφρά επαναλαμβανόμενα) είναι υπαρκτό, κάθε καρέ του αν το κοιτάξουμε αυτόνομα δεν μπορούμε παρά να το θαυμάσουμε. Εκτός από τα έργα του, ο ίδιος έχει τιμηθεί για το σύνολο του έργου του με τον τίτλο του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών το 2014.