Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'dave gibbons'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής είχαν πολλά σαφή μηνύματα και τα αποτελέσματά τους θα τα αισθανθούμε στις ζωές μας με τον πιο επώδυνο τρόπο. Όσο κι αν διαφέρουν οι ερμηνείες, ένα σαφέστατο και αναμφισβήτητο συμπέρασμα είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς, η κανονικοποίηση του λόγου της και η εκ του αποτελέσματος νομιμοποίησή της εντός ενός κατ’ επίφαση δημοκρατικού συστήματος. Ακόμα χειρότερα, η υιοθέτηση του λόγου και, οσονούπω, των πρακτικών της από ευρεία τμήματα πληθυσμού, τα οποία όχι μόνο επιβράβευσαν καταδικασμένους εγκληματίες, μισαλλόδοξους φανατικούς και θρησκόληπτους ρατσιστές, αλλά φάνηκε σαν να αδημονούσαν για κάτι τέτοιο και μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία την άρπαξαν από τα μαλλιά. Δεν ήταν όμως ένα big bang η έκρηξη της Ακροδεξιάς. Οι σπίθες άναβαν και φούντωναν χρόνια τώρα. Ο Χίτλερ δεν εμφανίστηκε ως παρθενογένεση. Επωάστηκε επί χρόνια και εντός των κατάλληλων συνθηκών. Αυτή τη διαδικασία της γέννησης του φασισμού και πιο εμφατικά της διαμόρφωσης των συνθηκών που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην όχθη της τυφλής βίας, της εκδικητικότητας, του ανορθολογισμού και της επινόησης συλλογικών ενόχων με ποικίλα κριτήρια διαφορετικότητας, περιέγραψαν γλαφυρά και με σπαρακτικό τρόπο δύο κόμικς που κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά, το 1986, εν μέσω του πιο σκληρού θατσερισμού και ριγκανισμού. Οι μοναχικοί vigilantes των Watchmen των Alan Moore – Dave Gibbons, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τον αυτονομημένο Rorschach αλλά και τον διαπλεκόμενο Comedian, και σε πιο δραματικούς τόνους ο ψυχικά κατεστραμμένος Batman του Dark Knight Returns του Frank Miller, υπήρξαν μοναδικά καμπανάκια για τη φασιστικοποίηση των κοινωνιών και των συνθηκών που ευνοούν την απαξίωση του συλλογικού υποκειμένου. Θεωρήσαμε αυτά τα καμπανάκια ενοχλητικό θόρυβο που προκαλούσαν κάποιοι «γραφικοί». Τώρα, οι μισοί με την αυταρέσκεια της ιδεολογικής μας καθαρότητας και οι άλλοι μισοί στρίβοντας διαρκώς δεξιά για να μη στενοχωρήσουμε τα πλήθη, θα λουστούμε Κασιδιάρηδες και Βελόπουλους χωρίς καμιά δικαιολογία. Και το σχετικό link...
  2. Βιογραφίες καλλιτεχνών έχουν γραφτεί αμέτρητες. Αυτοβιογραφίες λιγότερες. Αυτοβιογραφίες δημιουργών κόμικς ακόμα λιγότερες, ιδιαίτερα δημιουργών που είναι ενεργοί και έχουν πολλά ακόμη να δώσουν στην τέχνη των κόμικς. Μια σπάνια τέτοια αυτοβιογραφία κυκλοφόρησε πρόσφατα και είναι συναρπαστική. Με τίτλο «Confabulation, An Anecdotal Autobiography» (εκδόσεις Dark Horse, επιμέλεια: Tim Pilcher) ο 74χρονος Dave Gibbons, σχεδιαστής μεταξύ άλλων του εμβληματικού Watchmen σε σενάριο του Alan Moore, περιγράφει τη ζωή του, το έργο του και τους σημαντικότερους σταθμούς της καριέρας του σε 260 σελίδες που διαβάζονται μονορούφι, γεμάτες από χαρακτηριστικά έργα του, πρωτότυπα, ειδικές εικονογραφήσεις, εξώφυλλα, ανέκδοτες και σπάνιες εικόνες κ.λ.π. Επιλέγει γι’ αυτό τη μορφή των λημμάτων κατ’ αλφαβητική σειρά μέσω των οποίων στέκεται κυρίως σε πρόσωπα και καλλιτέχνες που διαμόρφωσαν τη δική του διαδρομή και σε τίτλους έργων του από το 1971 μέχρι σήμερα. Σε ένα από αυτά τα λήμματα αναφέρεται στη μοναδική συνεργασία που είχε στη ζωή του με το μεγαλύτερο είδωλό του, τον θρυλικό Harvey Kurtzman, ιδρυτή μεταξύ άλλων του περιοδικού MAD τη δεκαετία του 1950. Ο Gibbons και o Kurtzman συνεργάστηκαν το 1989 σε μια – τι άλλο; – υπερηρωική παρωδία με τίτλο «Harvey Kurtzman’s Strange Adventures», στο στιλ που λάτρευε και εφάρμοζε ο μεγάλος δάσκαλος σε ολόκληρη την καριέρα του. Παρά τη δεξιοτεχνία με την οποία ο Gibbons δούλεψε τα σχέδια και παρά τον κόπο που κατέβαλε ώστε να ικανοποιήσει τον άτυπο μέντορά του, δεν τα κατάφερε. Ο Kurtzman είχε πολλά παράπονα, έκανε ατέλειωτες παρατηρήσεις και διορθώσεις, γκρίνιαξε για το αποτέλεσμα και έστειλε τον Gibbons και πάλι στο σχεδιαστήριο. Η αναθεωρημένη εκδοχή ευτυχώς τον ικανοποίησε. Και έτσι η ιστορία, με πρωταγωνιστή τον Super Surfer (βλ. προηγούμενο τεύχος για τον Silver Surfer) να επισκέπτεται ένα φεστιβάλ κόμικς με την οικογένειά του, τον γερο-Σούπερμαν να αναπολεί τις εποχές που υπήρχαν παντού τηλεφωνικοί θάλαμοι για να αλλάζεις ρούχα και τον ηλικιωμένο Μπάτμαν να περπατά με Πι και να νοσταλγεί την τηλεοπτική σειρά του, δημοσιεύτηκε. Χιουμοριστική και αυθάδικη όπως το σύνολο του έργου του Harvey Kurtzman, και σχεδιαστικά μοναδική όπως το σύνολο του έργου του Dave Gibbons. Και το σχετικό link...
  3. Ευρέως γνωστός ως ο σχεδιαστής που έδωσε μορφή στο αριστουργηματικό κόμικς Watchmen σε σενάριο του Alan Moore, ο Βρετανός δημιουργός Dave Gibbons βρέθηκε στην Ελλάδα στο πλαίσιο του AthensCon 2019, γεγονός που στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αφού η μεταφορά του σημαντικότερου έργου του βετεράνου καλλιτέχνη σε τηλεοπτική σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται τον Οκτώβρη στο Netflix. Γεννημένος το 1949 στο Λονδίνο, ο Dave Gibbons θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς. Αν και ξεκίνησε από τα βρετανικά underground περιοδικά και συνέχισε στο ιστορικό 2000AD, σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με σπουδαίους σεναριογράφους στις μεγαλύτερες εταιρείες. Έχει συνυπογράψει ορισμένα από τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων ετών σε σενάρια των Alan Moore, Frank Miller, Mark Waid, Mark Millar κ.α. Παρά τα 70 χρόνια του παραμένει παραγωγικότατος και, όπως τον γνώρισαν οι επισκέπτες τού The Athens Con την περασμένη εβδομάδα, ευγενέστατος και με ρηξικέλευθες απόψεις για τη γλώσσα και την τέχνη των κόμικς. Αναπόφευκτα ξεκινάμε με τους «Watchmen». Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η τηλεοπτική σειρά. Έχουν υπάρξει επίσης τα τελευταία χρόνια ατελείωτα prequels, sequels, spinoffs... Τι πιστεύετε ότι σημαίνουν σήμερα οι «Watchmen» για τους αναγνώστες κόμικς και τι για εσάς; Τι διατηρείται από το εμβληματικό αυτό έργο και την αίγλη του 34 χρόνια μετά; Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» πολλά χρόνια πριν ως γκράφικ νόβελ: μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ήταν δηλαδή αυτοτελές. Τα prequels και τα sequels κάπως το ξεχειλώνουν. Αν το «Watchmen» είναι ένα ανέκδοτο, τα prequels το εξηγούν ουσιαστικά... σκοτώνοντάς το, αφού αναλύονται κομμάτια που λάμβανες σαν δεδομένα, χωρίς να χρειάζεσαι τόσο ενδελεχή επεξήγηση, ενώ τα sequels συνθέτουν το σύμπαν των «Watchmen» με το υπόλοιπο σύμπαν της DC, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω ανούσιο. Φυσικά όλες οι δουλειές ξεχειλίζουν από ταλέντο, τα βιβλία φαίνονται υπέροχα, απλά δεν βρίσκω κάποιο λόγο να ξεχειλωθεί τόσο, πέρα από τα χρήματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω καν πως φέρνουν και τόσο πολλά χρήματα. Πάντοτε πιστεύαμε ότι θα ήταν υπέροχο να γίνει ταινία, φαντάσου πόσο συναρπαστικό μάς φαινόταν εκείνη την εποχή. Παρά τις δυσκολίες, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν πως το έργο δεν ήταν «όχημα» για έναν ήρωα-σταρ, μετά την απήχηση των ταινιών του Batman άνοιξε ο δρόμος για τη μεταφορά του «Watchmen», κάτι που ανέλαβε ο Zack Snyder. Τους πρώτους τρεις μήνες αφότου προβλήθηκε το τρέιλερ της ταινίας, πουλήσαμε περισσότερα αντίτυπα απ’ ότι είχαν πουληθεί τα προηγούμενα 25 χρόνια – αν το δεις δηλαδή αποκλειστικά ως διαφήμιση για τη δουλειά μας, τότε τα πήγε περίφημα! Απόσπασμα από το «Watchmen» Η τηλεοπτική σειρά όμως είναι το κάτι άλλο! Μου αρέσει η δουλειά του Ντάνιελ Λίντελοφ όπως και να ‘χει. Η «μετάφραση» είναι πάλι διαφορετική, αφού έχουμε το μακρόσυρτο σπάσιμο σε επεισόδια, πρόκειται όμως για κάτι το οποίο, ως φαν των πλατφορμών streaming, λατρεύω να καταναλώνω. Νομίζω ότι η κρίσιμη επιλογή του Λίντελοφ να απομακρυνθεί όσο χρειαζόταν από το πρωτότυπο υλικό οδηγεί ουσιαστικά σε μια παρέκταση του αυθεντικού έργου. Αν το δικό μας «Watchmen» είναι μια πέτρα που πέφτει στο νερό, αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι το κελάρυσμα που αυτή προκαλεί, κάτι πολύ φρέσκο και καινούργιο. Ως θεατής αγωνιώ για το νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα. Δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο γιατί είμαι στην Ελλάδα και ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το δω με την ησυχία μου. Σήμερα, όποιος έχει δει μια ταινία της Marvel και ίσως ενδιαφέρθηκε για τα κόμικς, αν μπει σε ένα κομιξάδικο και πει «ενδιαφέρομαι για γκράφικ νόβελ, από πού να ξεκινήσω;», θα του πουν «ξεκίνα από το Watchmen». Γιατί είναι αυτοτελές, η αφήγηση είναι απλή και παρά την πολυπλοκότητά της, πρόκειται για ένα κόμικς ικανό να φέρει νέο κόσμο. Κι αυτό γίνεται πολλά χρόνια, μερικές φορές όμως με λάθος προσέγγιση. Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» με πολλή αγάπη για αυτού του είδους τους χαρακτήρες, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας κόμικς σκέφτηκε «είναι ζοφερό, σκληρό και σκοτεινό, ας τα κάνουμε όλα έτσι». Με τον Άλαν οφείλουμε ένα μεγάλο συγγνώμη που καταδικάσαμε τα κόμικς της εποχής να είναι ζοφερά, σκληρά και σκοτεινά. «Watchmen», σε σενάριο του Alan Moore και «The Secret Service» από τη συνεργασία του με τον Mark Millar Έχετε εργαστεί στα underground κόμικς, στα υπερηρωικά αλλά και σε κόμικς που αναθεώρησαν τα υπερηρωικά στερεότυπα. Τι σας συγκινεί περισσότερο σήμερα και τι πριν από 40 χρόνια; Αυτό που πάντα αγαπούσα στα κόμικς ήταν το κομμάτι της αφήγησης, η ικανότητα να διηγείσαι – από παιδί, ζωγράφιζα πολύ και έφτιαχνα τους δικούς μου ήρωες, πάντοτε όμως στα πλαίσια ιστοριών. Στις διάφορες εκδηλώσεις βλέπω καλλιτέχνες που έρχονται να μου δείξουν σχέδιά τους, και τα περισσότερα είναι απλά... pin-ups. Αυτό δεν είναι κόμικς για μένα, τα κόμικς είναι η σχέση των εικόνων μεταξύ τους, η σχέση των σελίδων μεταξύ τους, ακόμα και μία ολοσέλιδη εικονογράφηση όπως ένα εξώφυλλο πρέπει να δένει αρμονικά με το σύνολο του έργου. Προσωπικά πάντοτε δίνω ιδιαίτερα σημασία στην προοπτική και στην αρμονία του σχεδίου με το logo. To Watchmen είναι, μεταξύ άλλων, μία προσπάθεια εξερεύνησης των αφηγηματικών τεχνικών των κόμικς και παράλληλα ένας φόρος τιμής, όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στα τεράστια αφηγηματικά ταλέντα του παρελθόντος. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το πιο ελκυστικό πράγμα για μένα στα κόμικς είναι το παιχνίδι της αφήγησης. Για παράδειγμα, στο Mr. Miracle, έναν παλιό ήρωα του Jack Kirby, στο Hawkeye για τη Marvel, στον David Aja, ήρθα αντιμέτωπος με καταπληκτικά αφηγηματικά πλαίσια. Και σήμερα ακόμα βλέπω πολλά νέα κόμικς που διατηρούν την αίγλη των κλασικών, και φυσικά μπορείς πάντα να διαβάσεις κάποια από τις πολλές συλλογές κλασικών έργων και να βρεθείς στο παρελθόν. Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς είναι ο Alex Todd, ακριβώς για το λόγο που περιγράφω παραπάνω. Φυσικά αδυνατώ να ακολουθώ ότι κυκλοφορεί, όταν όμως το βιώνω από τη θέση του αναγνώστη, αυτές είναι οι αρετές που αναζητώ ακόμα και σήμερα. Οι Watchmen, η Martha Washington, ο Σούπερμαν με τον Άλαν Μουρ και άλλες δουλειές σας αμφισβήτησαν τις παραδόσεις του υπερηρωικού είδους. Πόσο πιστεύετε ότι συμβάλλατε στη σύγχρονη κατάσταση της αποδόμησης; Ή μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα και οι υπερήρωες πουλάνε ακόμα ματσίλα και ανδρισμό; Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν στα σημερινά κόμικς είναι πως υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία. Φυσικά υπάρχουν βρετανικά κόμικς, όπως υπάρχουν και ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά. Όταν βρεθείς σε ένα αμερικανικό συνέδριο κόμικς, θα περιτριγυρίζεσαι από πολλά αμερικανικά, αλλά πάντοτε θα υπάρχουν και πολλά ευρωπαϊκά κόμικς. Αισθάνομαι πως οι διαφορετικές βιομηχανίες κόμικς έχουν τρόπον τινά συμπτυχθεί. Την εποχή που μεγάλωνα διαβάζοντας αμερικανικά κόμικς είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου τα λεγόμενα indie κόμικς, τα οποία όμως χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά Ευρωπαίους καλλιτέχνες: Ιταλούς, Ισπανούς, αλλά και Λατινοαμερικανούς. Πάντοτε απολάμβανα αυτήν την ποικιλομορφία. Παράλληλα αυξάνεται και το πλήθος των αναγνωστών αλλά και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους. Στο παρελθόν ήταν ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο χόμπι, οπότε δεν υπήρχε μεγάλη ευχέρεια να δεις διαφορετικές όψεις του ίδιου χαρακτήρα. Πιστεύω πως σε αυτό το επίπεδο το «Watchmen» συνέβαλε με την έννοια πως ασχοληθήκαμε με τους χαρακτήρες, χτίσαμε τα προφίλ τους σαν να ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Το ίδιο και με τη Martha Washington. Δεν είναι υπερήρωας – παραμένει ήρωας, αλλά έφερε από νωρίς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγκαιότητας να μην είναι όλοι οι ήρωες αρρενωποί λευκοί άντρες, έδειξε πως υπάρχουν εναλλακτικές. Είναι μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Κατά κάποιον τρόπο η ιστορία της έχει στοιχεία σάτιρας, όχι με τη φιλοσοφική έννοια, αλλά σε επίπεδο... πολιτικού ανέκδοτου. Μου αρέσει όταν οι γραμμές δεν είναι τόσο κρυστάλλινες και κατά κάποιον τρόπο θολώνουν και αλληλοκαλύπτονται. «Martha Washington - Give me Liberty» σε σενάριο του Frank Miller και «Superman» από ακόμη μια συνεργασία του με τον Alan Moore Έχετε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως ο Άλαν Μουρ και ο Φρανκ Μίλερ. Ήταν εύκολο; Πόσο ακολουθήσατε τα θέλω τους και τα τεράστια εγώ τους; Και πόσο... Dave Gibbons βάλατε σε αυτές τις δουλειές; Πρέπει να πω ότι κι εγώ έχω ένα αρκετά μεγάλο «εγώ». Πιστεύω πως στα κόμικς, οι καλύτερες επαγγελματικές συνεργασίες είναι όταν καλείσαι να σχεδιάσεις ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις ο ίδιος, ένα ιδανικό κόμικ. Και όταν δουλεύεις με φίλους – γιατί και ο Άλαν και ο Φρανκ είναι φίλοι – τότε με οτιδήποτε και να καταπιαστείτε, γίνεται διασκεδαστικό. Στις περιπτώσεις των Watchmen και της Martha Washington ήμασταν εντελώς μόνοι, δεν υπήρχε ο εκδότης πάνω από τα κεφάλια μας να μας υπαγορεύει τι να κάνουμε. Πιστεύω πως ο Άλαν και ο Φρανκ είναι οι δύο ιδιοφυΐες των σύγχρονων κόμικς. Αλλά ο τρόπος που δουλεύουν είναι εξαιρετικά διαφορετικός. Ο Άλαν γράφει πολύ λεπτομερή σενάρια, και τα γράφει μετά από μακρόχρονες συζητήσεις. Όπως θα διαπίστωσες και από αυτήν τη συνέντευξη, κι εγώ βρίσκω μεγάλη απόλαυση στις συζητήσεις, οπότε καταλήγαμε να μιλάμε για ώρες και στο πέρας των συζητήσεων, έγραφε ένα λεπτομερέστατο σενάριο. Ωστόσο πάντοτε ήταν ανοιχτός σε αλλαγές, ποτέ δεν είπε «κάνε αυτό, κάνε το άλλο» αλλά «μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις το άλλο, αν σου έρθει κάτι καλύτερο πες μου να το αλλάξουμε». Με τον Φρανκ, από την άλλη, συναντιόμαστε και εκείνος πετάει διάσπαρτες ιδέες, τις οποίες εγώ οπτικοποιώ με βιαστικά σκίτσα. Αργότερα γράφει το σενάριο – πολύ λιγότερο λεπτομερές απ’ ό,τι του Άλαν – το οποίο διαμορφώνεται στην πορεία. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ευγνωμωσύνη που έχω συνεργαστεί με αυτούς τους δύο δημιουργούς. Από τα πρώτα χρόνια σας στα κόμικς και από το 2000AD περάσατε στα mainstream αμερικάνικα διατηρώντας όμως πάντα μια εναλλακτική αύρα. Πόσο εύκολο είναι να ελίσσεστε ανάμεσα στα είδη; Τα underground κόμικς ήταν ένα σημείο καμπής. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω πράγματα με τα κόμικς που δε χρειάζονται να απευθύνονται στα παιδιά. Κι αυτό γιατί επικρατεί παραδοσιακά η αντίληψη πως τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά, ενώ τα underground κόμικς είχαν σαφώς μεγαλύτερο κοινό και θέματα τα οποία δε συνηθίζονταν, γι’ αυτό και προσέφεραν τόσο πολύ ενθουσιασμό. Το πιο κοντινό πράγμα που είχα δει ήταν το περιοδικό MAD, το οποίο λάτρευα ως παιδί. Μου άρεσε το στοιχείο της υπονόμευσης, που δε δέχονταν τα πράγματα ως είχαν, η διαρκής αποδόμηση. Το MAD και ο εμπνευστής του, Harvey Kurtzman, αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου. Ήταν μία ιδανική γέφυρα μεταξύ των παιδικών και των ενήλικων κόμικς. Από την άλλη, πάντοτε μου άρεσε να αλλάζω το στυλ μου, έχω περίπου 7 διαφορετικά, ένα πολύ καθαρό και αυστηρό, ένα λίγο πιο τσαπατσούλικο, ένα καρτουνίστικο και αστείο... Προφανώς, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζω εξαρτάται από το θέμα που πραγματεύεται η ιστορία. Τα underground κόμικς ήταν το σημείο όπου κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αλλά και η περίοδος που έμαθα να κάνω σοβαρή δουλειά. Οι απαιτήσεις ήταν υψηλότατες και η αίσθηση όταν έβλεπες το τελικό αποτέλεσμα, τη δουλειά σου, τυπωμένη, ήταν μοναδική. Γίνατε διάσημος επί θατσερισμού και ριγκανισμού και φαντάζομαι ότι εκείνες οι σκληρές εποχές έπαιξαν ρόλο και στις δικές σας επιλογές. Σήμερα, επί Τραμπ και επικείμενου Brexit, πόσο επηρεάζει η πολιτική τα έργα σας; Γινόμαστε αναπόφευκτα πολιτικοί από τη στιγμή που ζούμε στον κόσμο και επηρεαζόμαστε από τον ρου του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν μια άποψη. Θεωρώ όμως πως η προπαγάνδα παραείναι βαρετή, αφού είναι σαν να κοιτάς μόνιμα σε μια κατεύθυνση και να χάνεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Νομίζω ότι με το «Watchmen» εξερευνήσαμε σε έναν βαθμό τον αυταρχισμό και γενικότερα τη δεξιά αντίληψη της πολιτικής, κάτι που έκανε πολύ πιο έντονα ο Άλαν στο «V For Vendetta», όπου μιλούσαμε για ένα απολυταρχικό, φασιστικό πλαίσιο. Αυτό που θεωρώ εκπληκτικό είναι πως έργα που έχουν γραφτεί 30 ή και 40 χρόνια πριν μπορούν να εκφράσουν απόλυτα καταστάσεις που βιώνουμε και σήμερα: άλλος ένας τρελός πρόεδρος, ένας πρόεδρος της σόου μπιζ. Αυτό ακριβώς ήταν και ο Ρίγκαν. Επί Τραμπ είχα περάσει μια περίοδο που περίμενα μανιωδώς την πτώση του. Κάθε φορά που έκανε κάποια απαράδεκτη χοντράδα σκεφτόμουν «αποκλείεται να τη γλιτώσει με αυτό», αλλά κάθε φορά τα κατάφερνε! Όσο περήφανος Βρετανός κι αν αισθάνομαι, παραμένω βαθιά Ευρωπαίος και διαφωνώ κάθετα με το Brexit. Από τη μια όμως αισθάνομαι πως πλέον είναι όλα χαμένα, και από την άλλη παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος. Απόσπασμα από το «Martha Washington Dies» σε σενάριο του Frank Miller Πριν λίγα χρόνια είχατε συμμετάσχει ενεργά στην έκθεση Image Duplicator με έναν απόλυτα καταγγελτικό λόγο ενάντια στις πρακτικές καλλιτεχνών όπως ο Ρόι Λίχτενσταϊν αναφορικά με τα κόμικς. Σήμερα που τα κόμικς έχουν διαχυθεί τόσο πολύ σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ποπ κουλτούρα, υπάρχουν ανάλογοι κίνδυνοι απώλειας της αυθεντικότητάς τους; Δεν το πιστεύω. Δε μου αρέσει αυτό που κάνουν άνθρωποι σαν τον Ρόι Λίχτενσταϊν, στα μάτια μου φαίνεται σαν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας κατά κάποιον τρόπο, πρακτικές που ουσιαστικά περιφρονούν μία ιδιαίτερη αξιόλογη μορφή τέχνης. Κατά κάποιον τρόπο καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν το κάνει καθόλου καλά, εκεί είναι που εντοπίζω μία έλλειψη τεχνογνωσίας και κυρίως αυθεντικότητας. Κατά τ’ άλλα, η διάχυση των κόμικς σε διάφορα μέσα προσωπικά είναι μια θετική τροπή των πραγμάτων, αφού φέρνει διαρκώς νέο αίμα στον κόσμο μας. Κάποιοι μπορεί να περάσουν και να μην ακουμπήσουν, αλλά αξίζει ακόμα και για αυτούς τους λίγους που εν τέλει θα μυηθούν σε αυτήν την όμορφη τέχνη. Επιπλέον, πολλές από αυτές τις ταινίες έχουν γράψει ιστορία στο Hollywood, όπως για παράδειγμα οι ταινίες της Marvel, οι οποίες μάλιστα παραμένουν όσο το δυνατόν πιο πιστές στο πρωτότυπο υλικό. Και παρά τις αλλαγές που φέρνει ο καιρός, όπως για παράδειγμα τη μαζική ψηφιοποίηση των κόμικς – κι εγώ διαβάζω τα περισσότερα ψηφιακά πλέον – το έντυπο δε θα σταματήσει να είναι ελκυστικό στον μέσο αναγνώστη. Εν ολίγοις, θεωρώ πως η χρήση των κόμικς από διαφορετικά μέσα μόνο θεραπευτικές ιδιότητες μπορεί να έχει για την 9η Τέχνη. Πώς σας φάνηκε το φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα; Πόσο νόημα έχουν αυτές οι εκδηλώσεις για τη δουλειά σας και για την τέχνη των κόμικς; Όταν ήμουν 10 χρονών, ζούσα σε έναν κόσμο όπου τα κόμικς ήταν μια μοναχική ασχολία, αφού ελάχιστοι από τους φίλους μου διάβαζαν, πόσο μάλλον φανατικά. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθώ σε φεστιβάλ κόμικς, όπως το San Diego, και να δω με τα μάτια μου πως υπάρχουν τόσοι πολλοί που μοιράζονται το ίδιο πάθος με μένα, απλώς στην καθημερινή ζωή είναι διασκορπισμένοι. Αυτές οι εκδηλώσεις, οι οποίες διαρκώς αυξάνονται και πληθαίνουν και γίνονται πλέον σε διάφορα μέρη σε όλον τον κόσμο, είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να συναντηθούν όλοι αυτοί: παθιασμένοι πιτσιρικάδες, φανατικοί συλλέκτες, γηραιότεροι άνθρωποι που κάποτε διάβαζαν κόμικς και νοσταλγούν. Στη γειτονιά σου μπορεί να είσαι ο μοναδικός κομιξάκιας, εκεί όμως είσαι μια σταγόνα στο νερό. Κάθε χρόνο δέχομαι μερικές χιλιάδες προσκλήσεις για αντίστοιχες εκδηλώσεις, καταλήγω όμως να πηγαίνω σε 3 ή 4. Ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα είναι επειδή ρώτησα μερικούς από τους φίλους μου που έχουν φιλοξενηθεί εδώ τα προηγούμενα χρόνια και με διαβεβαίωσαν πως η διοργάνωση, η ομάδα, ο χώρος, η φιλοξενία θα είναι εξαιρετικά – το οποίο και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, το φαγητό προσεγμένο, οι διοργανωτές ευγενείς και γνώστες του αντικειμένου. Πάνω απ’ όλα όμως το κοινό ήταν τόσο θερμό, τόσο ενθουσιώδες... Επίσης τυχαίνει συχνά να συναντάς φίλους σου. Όταν πηγαίνεις σε τέτοιες εκδηλώσεις, είναι σαν να ταξιδεύεις με ένα υπερωκεάνιο το οποίο βυθίζεται και ξαφνικά καλείσαι να πηδήξεις σε μια σωσίβια λέμβο, όπου δεν ξέρεις με ποιους θα είσαι. Και αυτό θα κάνει τη διαφορά. Μερικές φορές δεν θέλεις να βγεις από εκεί, ακόμα κι αν φτάσεις στον προορισμό σου και άλλες θα ήθελες να βγεις από τη λέμβο και να συνεχίσεις κολυμπώντας. Η εμπειρία μου εδώ ήταν μία από τις καλύτερες και θέλω να ευχαριστήσω άπαντες για την αντιμετώπιση που μου επιφύλαξαν. Και το σχετικό link...
  4. GreekComicFan

    Kingsman: The Golden Circle (2017)

    Νόμιζα πως υπήρχε ήδη θέμα για την συνέχεια του Secret Service, αλλά είχαμε μείνει στην ανακοίνωση πως θα γυριστεί η συνέχεια. Έρχεται στις 16 Ιουνίου του 2017 η συνέχεια της αναπάντεχης επιτυχίας Kingsman: The Secret Service που βασίστηκε στο κόμικ των Μαρκ Μιλάρ και Ντέιβ Γκίμπονς. Η υπόθεση της νέας ταινίας (σύμφωνα με το Deadline): ''The Golden Circle" picks up from where 2014's "Kingsman: The Secret Service" left off, with Egerton's Eggsy heading to the United States to join forces with the "Statesman," the Kingsman agency's American counterpart, following the destruction of Kingsman HQ by evil mastermind Poppy (Moore).'' Την σκηνοθεσία την ανέλαβε πάλι ο Μάθιου Βον, ενώ η ταινία έχει προσθέσει στο καστ της τους: Channing Tatum, Julianne Moore, Halle Berry Pedro Pascal (Ο Όμπεριν Μαρτέλ του GOT) και τον Jeff Bridges που μόλις ανακοινώθηκε. http://www.comicbookresources.com/article/elton-john-confirms-kingsman-golden-circle-role http://www.comicbookresources.com/article/channing-tatum-joins-kingsman-sequel-kingsman-the-golden-circle http://www.comicbookresources.com/article/jeff-bridges-joins-kingsman-the-golden-circle http://www.comicbookresources.com/article/kingsman-poster-teases-major-characters-return Υ.Γ. Και για όσους στεναχωρήθηκαν [imdb=tt4649466]
  5. Who watches the watchmen? Το μεταμοντέρνο αριστούργημα του Alan Moore μας δείχνει έναν κόσμο πιο κοντά στην Αποκάλυψη (και στον δικό μας) Έχουμε ξαναγράψει ότι η δεκαετία του ’80 αποτελεί περίοδο τομής για τα κόμικ γενικά αλλά και, ειδικότερα, για το υπέρ-ηρωικό κόμικ. Παραδείγματα αυτής της «σκοτεινή», όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, στροφής είναι το Killing Joke, το Dark Knight Rises, το Sin City και πολλά άλλα. Δεν υπάρχει, όμως, πιο χαρακτηριστικό και, από κάθε άποψη, αριστουργηματικό παράδειγμα από το Watchmen που κυκλοφόρησε σε δώδεκα τεύχη από το Σεπτέμβριο του 1986 μέχρι τον Οκτώβριο του 1987 και φέτος συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από κυκλοφορία του πρώτου τεύχους. Ο Alan Moore, που είχε ήδη τότε γράψει το V for Vendetta και το Swamp Thing, διακρίθηκε για άλλη μια φορά για αυτό το κόμικ. Αλλά ο συγγραφεάς δεν θα τα είχε καταφέρει ποτέ χωρίς τον κατάλληλο σχεδιαστή, τον Dave Gibbons, που ξεχώρισε για τη σελίδα των 9 καρέ, τη λεπτομερή δουλειά του και τα μοτίβα και τις συμμετρίες που χαρακτηρίζουν όλο το κόμικ και, ιδίως, το πολυσυζητημένο πέμπτο κεφάλαιο. Το Watchmen διέπρεψε ως μια ριζικά διαφορετική οπτική για τους υπερ-ήρωες, αλλά και τη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ και τον Ψυχρό Πόλεμο. Αποτελεί ένα πρωτόγνωρο μείγμα δράσης, ανάπτυξης χαρακτήρων και παρουσίασης μιας ιδιαίτερα απαισιόδοξης οπτικής για την πορεία της αμερικάνικης κοινωνίας. Το σενάριο του Watchmen βασίζεται σε μια εναλλακτική πορεία της ιστορίας, η οποία προκύπτει από την παρέμβαση των υπέρ-ηρώων. Η δράση των Watchmen, της ομάδας των υπέρ-ηρώων που δημιουργείται μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδηγεί στην επικράτηση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και την παράταση της προεδρίας Νίξον, ενώ αξιοποιούνται και στην τήρηση της εσωτερικής ειρήνης με την πάταξη ταραχών. Χάρη στον Doctor Manhattan, τον ισχυρότερο από τους Watchmen, η Σοβιετική Ένωση πιέζεται από τις ΗΠΑ και οδηγείται στην επέμβαση στο Αφγανιστάν το 1985, 6 χρόνια αργότερα από ότι στην πραγματικότητα. Η ένταση κλιμακώνεται καθώς οι ΗΠΑ θεωρούν ότι έχουν το πάνω χέρι και τη δυνατότητα να τελειώσουν απότομα τον Ψυχρό Πόλεμο με την εξολόθρευση του εχθρού τους. Στο μεταξύ, στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι πολίτες αγανακτούν με τους υπέρ-ήρωες, με αποτέλεσμα να τεθούν εκτός νόμου και να απαγορευτεί η δράση τους. Οι περισσότεροι το αποδέχονται αυτό και επιστρέφουν στις κανονικές ζωές τους, με εξαίρεση τον Dr. Manhattan, τον Comedian και τον Rorsach, τον πιο γνωστό ήρωα του κόμικ, που επιλέγει την παρανόμία, και όχι την ένταξη στον κρατικό μηχανισμό καταστολής, όπως οι άλλοι δύο. Η ιστορία ξεκινά με την έρευνα της δολοφονίας του αδίστακτου Comedian, η οποία φέρνει ξανά κοντά τους, μεσήλικες πλέον, Watchmen σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει πάρα πολύ… Με flashbacks, και αλλεπάληλες αλλαγές στην αφήγηση, το κόμικ μας δίνει να καταλάβουμε ότι δεν ακολουθεί τις συμβάσεις των υπέρ-ηρώων που είχαν καθιερωθεί μέχρι τότε. Οι υπέρ-ήρωες δεν κινούνται ελεύθερα, σώζοντας τον κόσμο, αλλά δρουν στα πλαίσια του αμερικάνικου κράτους και προς όφελος του. Οι πολίτες δεν τους αποθεώνουν αλλά ενοχλούνται από την παρουσία τους μέχρι που γίνονται διαδηλώσεις και ταραχές (τις οποίες βλέπουμε στο 2ο τεύχος) με αίτημα να ανατεθεί ξανά η φύλαξη της δημόσιας τάξης στην αστυνομία. Οι ίδιοι οι ήρωες απογοητεύονται με το ρόλο τους και βλέπουμε τον Nite Owl, έναν ήρωα που θυμίζει εξωτερικά τον Batman, να κλονίζεται διαβάζοντας το διάσημο πλεόν σύνθημα στον τοίχο : “ Who watches the Watchmen?» Αποδέχονται, σχεδόν με ικανοποίηση, τη διάλυση τους και επιστρέφουν πρόθυμα σε καθημερινές, συνηθισμένες ζωές. Από την άλλη, ο Rorsach, τείνει όλο και περισσότερο προς την παράνοια, βλέπει παντού εχθρούς και έχει δυσπιστεί στην καλοσύνη της ανθρωπότητας ή ακόμα και στην δυναντότητα της να επιβιώσει.Δεν υπάρχει κάτι το «ηρωικό» σε κανέναν τους, ούτε στον Dr. Manhattan, ο οποίος συνδυάζει υπερ-δυνάμεις με μια πολύ εξελιγμένη νοημοσύνη που σταδιακά τον οδηγεί στην αποξένωση από την κοινωνία, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που δυσκολεύεται πολύ να διατηρήσει το ενδιαφέρον του για την ανθρωπότητα. Το μόνο που τον κρατάει σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο είναι η μνηστή του, Laurie, πρώην Silk Spectre, που βλέπει τη σχέση μαζί του όλο και περισσότερο ως ένα φορτίο, μια ευθύνη που φέρει προς τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο εξελίσσεται η ιστορία, βλέπουμε τα προσωπικά αδιέξοδα στα οποία έχει έρθει κάθε ήρωας. Ο δεύτερος μεγάλος κλονισμός του «ηρωισμού» είναι το γεγονός ότι οι υπέρ-ήρωες, πλην του Dr. Manhattan, γερνάνε. Κάποιοι είναι μεσήλικες και κάποιοι ηλικιωμένοι, στα πρόθυρα του θανάτου. Νοσταλγούν όλοι τις περιπέτειες τους και απογοητεύονται από έναν κόσμο που τους ξεπέρασε και δυσκολεύονται να τον κατανοήσουν. Όταν ο Rorsach θα τους μαζέψει για μια τελευταία περιπέτεια, πεπεισμένος ότι κάποια σκοτεινή συνομωσία κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του παλιού συντρόφου τους, Comedian, θα τον ακολουθήσουν ψάχνοντας διέξοδο από την ανία και την κρίση της μέσης ηλικίας. Καθώς βγάζουν από τις αποθήκες τα παλιά κουστούμια και τα γκάτζετ τους, είναι περισσότεροι άνθρωποι και λιγότερο υπέρ-ήρωες, και μάλιστα σε έναν βαθμό που ποτέ μέχρι τότε δεν είχαμε δει. Μαζί με αυτούς έχουν γεράσει και οι super-villains εχθροί τους, είναι πλέον ακίνδυνοι και φιλήσυχοι πολίτες που εξοργίζονται όταν τους κατηγορούν ότι έχουν επιστρέψει στις παλιές συνήθειες τους. Αυτή η πορεία «εξανθρωπισμού» των υπέρ-ηρώων σφράγισε μια «σκοτεινή» εποχή των κόμικ που χαρακτηρίστηκε ως περίοδος ενηλικίωσης και απομάκρυνσης από απλοϊκά σχήματα «καλό-κακό» και από χαρακτήρες που είναι πρότυπα ηθικής και γενναιότητας. Σε αυτά τα πλαίσια, εντάσσεται και ο Ψυχρός Πόλεμος που είναι πλέον πιο κοντά στην πραγματικότητα, ως πραγματική αντιπαράθεση που βαραίνει στη σκέψη όλων και όχι μια ακόμα ευκαιρία των ηρωών για να αναδειχθούν, συλλαμβάνοντας σοβιετικούς πράκτορες. Το Watchmen υπηρετεί αυτή την πορεία με πολύ περισσότερο βάθος από ότι θα μπορούσε μια σάτιρα των υπέρ-ηρώων. Διατηρεί βασικές αρχές του είδους, αλλά τις διαστρεβλώνει σε όλη την ιστορία για να φτιάξει κάτι νέο και καθηλωτικό. Διανθίζει κάθε τεύχος με κείμενα και σχέδια που παρουσιάζονται μετά το τέλος των καρέ και εμβαθύνουν σε κάποια πτυχή του παρελθόντος κάθε ήρωα. Έχουμε, έτσι, για πρώτη φορά χαρακτήρες με παρελθόν, κίνητρα και επιδιώξεις, φόβους και σκοτεινές πλευρές. Η κορυφαία στιγμή αυτής της διαδικασίας είναι το 6ο κεφάλαιο και η παρουσίαση της σχέσης του Rorsach με τον ψυχαναλυτή του κατά τη σύντομη προφυλάκιση του, λόγω της άρνησης του να εγκαταλείψει το ρόλο του υπέρ-ήρωα. Ο ψυχωτικός χαρακτήρας αναδεικνύεται σε αυτό ως ο κατεξοχήν αντί-ήρωας της νέας εποχής, στον οποίο θα βασιστούν πάρα πολλοί συγγραφείς μέσα στα επόμενα χρόνια για να δημιουργήσουν νέους χαρακτήρες ή να αναπροσαρμόσουν τους παλιούς. Όλη αυτή η διαδικασία κορυφώνεται στο αμφιλεγόμενο τέλος του Watchmen που είναι εξίσου πρωτότυπο με όλη την εξέλιξη της ιστορίας και παραμένει μέχρι σήμερα υπόδειγμα σεναριακής ανατροπής. Ο πρωτοποριακός χαρακτήρας του κόμικ δεν εξαντλείται, βέβαια, στο σενάριο και τους χαρακτήρες τους. Οι Moore και Gibbons συνεργάστηκαν με στόχο να αποδώσουν ένα καινοτόμο αισθητικό αποτέλεσμα. Από τη μία, επιδιώκουν τη συμμετρία και το συμβολισμό, χρησιμοποιώντας συνθήματα στους τοίχους, τα σημάδια στη μάσκα του Rorsach που αλλάζουν συνέχεια, χρώματα και σχέδια και την εξαιρετική αναλογία των καρέ ανάμεσα στην αρχή και το τέλος, όπως πχ στο του 5ο κεφαλαίο, που έχει γράψει τη δική του ιστορία. Ταυτόχρονα, όμως εισάγουν νέα στοιχεία που αμφισβητούν τη συμμετρία και τη συνοχή της ιστορίας. Για πρώτη φορά «σπάνε» την ενότητα ανάμεσα στο σχέδιο και στο διάλογο, εισάγοντας τη δημιουργία ενός «κόμικ μέσα στο κόμικ», βάζοντας την ιστορία του πειρατικού κόμικ να παρεμβάλλεται στους Watchmen, πότε «κλέβοντας» το διάλογο και πότε το σχέδιο του καρέ, διατηρώντας, για να μπερδέψει ακόμα περισσότερο τον αναγνώστη, χαλαρή σύνδεση με την τρέχουσα ιστορία. Η επιλογή αυτή έδωσε στο Watchmen το χαρακτηρισμό του πρώτου μεταμοντέρνου κόμικ, όπου η αποδόμηση της σχέσης σχεδίου-κειμένου συνοδεύει την αποδόμηση των κατεστημένων συμβάσεων του υπερ-ηρωικού κόμικ αλλά και την εικόνα ενός ασταθούς και επίφοβου κόσμου, όπου η τελική επικράτηση του καλού δεν είναι καθόλου βέβαιη. Εμφανίζει, έτσι, κάποια από τα βασικά μοτίβα του μεταμοντερνισμού σε μορφή και περιεχόμενο. Εν τέλει, ο Rorsach έχει δίκιο : αυτά που συμβαίνουν δεν είναι τυχαία. Αλλά τι μπορούν να κάνουν για να το αποτρέψουν οι μεσήλικες ήρωες σε έναν κόσμο που δεν τους αποδέχεται και δεν τον καταλαβαίνουν; Στην τελική θέλουν να προστατέψουν τον κόσμο; Η απάντηση δεν είναι ίδια για όλους. Σε μια εποχή «σιδερου» και σκοταδιού για τα κόμικ, ο Alan Moore μας παρουσιάζει μια πραγματικότητα πιο ανθρώπινη από όσο είχαμε τολμήσει να φανταστούμε, πιο ενήλική, αλλά ταυτόχρονα και πιο ζεστή, πιο οικεία. Και ειδικά σε εποχές όπως η σημερινή, που ένας ακροδεξιος κρατά στα χέρια του ένα πυρηνικό οπλοστάσιο, τα πράγματα είναι ακόμα πιο κοντά στον υπαρξιακό εφιάλτη των Watchmen… Πηγή Παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης Αφιέρωμα στον Alan Moore
  6. Τα κόμικς που άλλαξαν τα κόμικς Στην «Επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη», ο Batman είναι περισσότερο «σκοτεινός» και λιγότερο «ιππότης» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Είναι πολύ συνηθισμένο να αναφερόμαστε σε έργα τέχνης του παρελθόντος χαρακτηρίζοντάς τα «ιστορικά» ή «ορόσημα», συχνά με μια δόση υπερβολής. Για τον χώρο των κόμικς, όμως, το 1986 ήταν μια χρονιά που, χωρίς καμιά υπερβολή, σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από την κυκλοφορία δύο ανεπανάληπτων τίτλων. Που με τη σειρά τους επηρέασαν καθοριστικά το μέλλον της ένατης τέχνης Ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1986, ένας από τους εκατοντάδες τίτλους των μηνιαίων, υπερηρωικών comic books που κυκλοφόρησαν ήταν το πρώτο τεύχος μιας ακόμη εκδοχής του Batman. Το όνομά του δεν τον ξεχώριζε από τον σωρό των ατέλειωτων, συχνά τυποποιημένων περιπετειών με macho αυτόκλητους χαρακτήρες που επιδίδονται σε πράξεις αυτοθυσίας: The Dark Knight Returns. Το περιεχόμενό του, ωστόσο, ήταν για τα δεδομένα της εποχής επαναστατικό. Στους «Watchmen», η δράση της υπερηρωικής ομάδας όχι μόνο δεν αποσοβεί την καταστροφή αλλά σε μεγάλο βαθμό την προκαλεί Ο Batman του Frank Miller διέφερε πολύ από αυτό που οι αναγνώστες των κόμικς είχαν συνηθίσει. Δεν ήταν ο αειθαλής, γενναίος και πάντα ετοιμοπόλεμος, μυώδης και πολυμήχανος διώκτης του εγκλήματος. Ηταν ένας ψυχικά κατεστραμμένος πενηνταπεντάρης, αποσυρμένος από τα εγκόσμια σε μια Gotham που λυμαίνονταν οι κακοποιοί και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί. Οι αναγνώστες, που αν και ώς τότε είχαν διαβάσει αρκετές υπερηρωικές παρωδίες και ορισμένες «βλάσφημες» εκδοχές των «αρχέγονων» μύθων, δεν είχαν έρθει αντιμέτωποι, σε έναν, κατά τα άλλα, mainstream τίτλο, με την παρακμή του ειδώλου τους, με το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο, με τα αραιωμένα και άσπρα του μαλλιά, με τον εύθραυστο ψυχικό του κόσμο. Και παράλληλα, με μια ιστορία αποδόμησης όλων των πρωταγωνιστών της: με τον Superman να παίζει τον ρόλο του λακέ και του πειθήνιου οργάνου του Αμερικανού προέδρου και την Catwoman-Selina Kyle να είναι προαγωγός και ιδιοκτήτρια πολυτελούς πορνείου που πλασάρει κορίτσια-συνοδούς σε αριστοκράτες. Επιπλέον, οι βίαιες μάχες ακόμα και ανάμεσα στον Batman και τον Superman, η απόλυτη παράνοια του Joker, το ξεμπρόστιασμα της υποκρισίας των media, τα πολιτικά συμφέροντα, η ωμή αστυνομική βία, οι συμμορίες των νεοναζιστών σε κόντρα με τη φασίζουσα κυβέρνηση (του Ρόναλντ Ρέιγκαν) συνέθεταν ένα σκηνικό πρωτόγνωρο στους μύστες του υπερηρωικού είδους. Η σχετική ασφάλεια του καθιερωμένου happy end έδινε τη θέση της σε πιο σύνθετες ερμηνείες, τα μανιχαϊστικά δίπολα ανάμεσα στο καλό και το κακό αποφορτίζονταν ή άλλαζαν πολικότητες, η αμφισημία του νοήματος κυριαρχούσε επί της προκάτ και νομοτελειακής υπερίσχυσης του αδέκαστου πρωταγωνιστή με τον οποίο όφειλες να ταυτιστείς. Η κηδεία του πρώτου νεκρού vigilante στους «Watchmen» γίνεται αφορμή για να σχολιαστεί η φθαρτή και ευάλωτή τους φύση, σε ένα βιβλίο που αμφισβητεί και υποσκάπτει όλα τα υπερηρωικά στερεότυπα Αν, όμως, στο The Dark Knight Returns, ο πρωταγωνιστής Batman και ο άσπονδος φίλος (ή μισητός εχθρός Superman αποκάλυπταν μια αθέατη, ώς τότε, δυνητική πτυχή του χαρακτήρα τους, λίγους μήνες αργότερα μια ολόκληρη ομάδα γκρέμιζε με πάταγο τα θέσφατα και τις παραδόσεις δεκαετιών. Οι Watchmen των Alan Moore-Dave Gibbons τοποθετούσαν νέα όρια στο υπερηρωικό είδος ή, καλύτερα, καταργούσαν τα όρια. Σε μια εναλλακτική εκδοχή της μεταπολεμικής Ιστορίας και μεσούντος του συνεχιζόμενου ψυχρού πολέμου, οι ΗΠΑ με πρόεδρο τον, ουδέποτε παραιτηθέντα, Ρίτσαρντ Νίξον ετοιμάζονται για το πυρηνικό ολοκαύτωμα σε μια ισορροπία τρόμου με τη Σοβιετική Ενωση για το ποιος θα πατήσει πρώτος το κουμπί. Και οι υπερήρωες άνθρωποι είναι... Πέντε αμφιλεγόμενα πρόσωπα αναλαμβάνουν δράση: ένας μοναχικός τιμωρός που ενδιαφέρεται μόνο για την επιβολή των δικών του ηθικών αξιών (Rorschach), ένας πανέξυπνος ραδιούργος δισεκατομμυριούχος (Ozymandias), ένας απογοητευμένος και αποσυρμένος μεσήλικας με αστεία στολή κουκουβάγιας (Nite Owl), ένας μπλαζέ γίγαντας που πράγματι μπορεί να σώσει την κατάσταση αλλά επιλέγει να αυτοεξοριστεί στον Αρη και να κοιτά αφ’ υψηλού τα προβλήματα της ανθρωπότητας (Dr. Manhattan) και η ερωμένη του, μια γυναίκα-κομπάρσος με μικρές δυνατότητες (Silk Spectre), θορυβημένοι από τη δολοφονία ενός αμοραλιστή, κυνικού και στυγνού δολοφόνου και μέλους παραστρατιωτικών οργανώσεων (Comedian), συνασπίζονται υπό καθεστώς παρανομίας καθώς η υπερηρωική δραστηριότητα είναι διά νόμου απαγορευμένη. Ομως είναι τόσο επιρρεπείς στα ανθρώπινα λάθη και κατακυριευμένοι από τα πάθη τους, τις εμμονές τους, τις φιλοδοξίες τους και τον ανταγωνισμό τους με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη λειτουργούν ως σωτήρες αλλά, αντιθέτως, να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και να γίνονται η αιτία για ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα. «Who Watches the Watchmen?», αναρωτιούνται απεγνωσμένα οι Νεοϋορκέζοι και σε ένα flashback φωνάζουν στον Comedian: «Αποκαλείς τον εαυτό σου “κωμικό”; Είσαι γουρούνι και βιαστής». Κι όταν αυτός επιμένει ότι θα «προστατεύσουμε την κοινωνία για όσο χρειαστεί», ο Nite Owl τού απαντά: «Προστασία; Και από ποιον ακριβώς την προστατεύουμε;». Τόσο το The Dark Knight Returns (τέσσερα τεύχη) όσο και οι Watchmen (δώδεκα τεύχη) σημείωσαν μεγάλη επιτυχία που έγινε ακόμα μεγαλύτερη στα χρόνια που ακολούθησαν όταν κυκλοφόρησαν ως ενιαίοι τόμοι, καταφέρνοντας να μπουν στα ράφια γενικών βιβλιοπωλείων και βιβλιοθηκών, προσελκύοντας ενήλικο κοινό. Στο επίκεντρό τους βρισκόταν η απομυθοποίηση των υπερηρώων και η διαλεκτική αναψηλάφηση της φύσης και του ρόλου τους. Η απόδοσή τους ως ευάλωτων και φθαρτών προσώπων με ανθρώπινες ατέλειες που υποπίπτουν σε λάθη ήταν ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της αμφισβήτησης των «ιερών τοτέμ» του παρελθόντος. Αυτή η τάση γενικεύτηκε και εξαπλώθηκε στις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Οι υπερήρωες δεν είναι πια οι ίδιοι. Και οι ιστορίες τους δεν είναι, κατά μέσο όρο, τόσο «ασπρόμαυρες» και προβλέψιμες. Γι’ αυτό και είναι ακόμα ενδιαφέρουσες. Γιατί αφορούν όχι μόνο «θεούς» και «ήρωες» αλλά και ανθρώπους. Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.