Αναζήτηση στην Κοινότητα

«Ο Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη»: Η επίσημη διασκευή σε graphic novel της ταινίας επιστημονικής φαντασίας του Nicolas Roeg, «The Man Who Fell to Earth» (1976), από τις Εκδόσεις Anubis. Βασισμένο στην καλτ βραβευμένη ταινία του Nicolas Roeg με τον θρυλικό David Bowie, της οποίας αποτελεί επίσημη διασκευή, το graphic novel των Dan Watters (σενάριο) και Dev Pramanik (εικονογράφηση), «Ο Άνθρωπος που Έπεσε στη Γη» είναι ένα μεγάλο δώρο σε όλους τους θαυμαστές του Μπόουι ανά τον πλανήτη – ή και στο διάστημα. Την υπόθεση την ξέρουμε, ή τη θυμόμαστε πάνω-κάτω όσοι έχουμε δει την ταινία (το ομότιτλο μυθιστόρημα του Walter Tevis στο οποίο βασίζεται, που κυκλοφόρησε το 1963 και εκδόθηκε το 2000 από τον Πατάκη μεταφρασμένο από τη Μαρία-Ρόζα Τραϊκόγλου, είναι εξαντλημένο). Αντιγράφουμε: Ο μυστηριώδης εξωγήινος Τόμας Τζερόμ Νιούτον πέφτει στη Γη σε μια αποστολή να σώσει τον ρημαγμένο από την ξηρασία πλανήτη του Ανθέα από την οικολογική καταστροφή. Αποφασισμένος να βρει έναν τρόπο να μεταφέρει νερό πίσω στον ετοιμοθάνατο κόσμο του, ο Νιούτον αρχίζει να πουλάει πατέντες για προηγμένη τεχνολογία, αλλά η επιτυχία του σύντομα τον κάνει στόχο τόσο της κυβέρνησης όσο και μιας μοχθηρής αντίπαλης εταιρείας. Καθώς η αποστολή του καταλήγει να διαρκεί χρόνια, ο Νιούτον συνειδητοποιεί πως ενδίδει στις υπερβολές του κόσμου μας και επιζητά απελπισμένα να επιστρέψει στην οικογένειά του. Αν και κανείς μπορεί να προσεγγίσει εντελώς υποκειμενικά αυτό το graphic novel, καθώς οτιδήποτε αποτίνει τιμή στον Μπόουι είναι κάτι που «πρέπει» να αγαπήσεις, δεν παύει να είναι μια εξαιρετικά λεπτοδουλεμένη δουλειά που έγινε επίσης με αγάπη, αλλά και με μεγάλη γνώση του μέσου. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις κόμικς μία ταινία (που βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα), καθώς το σενάριο και μόνο χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο για να γίνει και να φτιαχτεί σωστά χωρίς εκπτώσεις, και εδώ ο Γουότερς κάνει μερικά πανέμορφα και πολύ έξυπνα πράγματα. Πραγματικά του βγάζεις το καπέλο για τις λύσεις που βρίσκει. Ο Πράμανικ από την άλλη, καταφέρνει να αποδώσει την εικόνα του Νιούτον όπως αποτυπώθηκε στο ονειρικό, απόκοσμο αριστούργημα του Ρεγκ, αν αυτό δεν ήταν ταινία αλλά κόμικς. Ωραίο ντεκουπάζ, πλούσια αρχιτεκτονική της σελίδας, σαφής και άνετη γραμμή. Η έκδοση (μετάφραση Χρήστος Τσέλιος, 128 σελίδες, 16,5 x 24 εκατ.) που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, περιλαμβάνει επίσης οχτώ σελίδες με προσχέδια χαρακτήρων και εξωφύλλων από το πενάκι του Dev Pramanik, ένα τετρασέλιδο όπου βλέπουμε τα στάδια της μεταφοράς του σεναρίου στην τελική εικονογράφηση, αλλά κυρίως ένα νέο δωδεκασέλιδο άρθρο για την ταινία «The Man Who Fell to Earth» του Stephen Dalton, με εξήντα (60!) αδημοσίευτες μέχρι τώρα φωτογραφίες από τα γυρίσματα. Μεγάλο ατού της έκδοσης, που θα εκτιμηθεί δεόντως από τους φίλους των κόμικς, του σινεμά – και βέβαια του μεγάλου εξωγήινου σταρ. Η παρουσία του Μπόουι, που αποτυπώνεται άψογα, είναι έντονη σε κάθε σελίδα. Οι θαυμαστές της ταινίας και του ίδιου θα απολαύσουν τη νέα οπτική που μας προσφέρεται, ενώ οι νεότερες γενιές θα έρθουν κοντά στην ιστορία των Tevis/Roeg με αυτό το νέο, διαφορετικό μέσο. Και το σχετικό link...

Πριν από ελάχιστα λεπτά, ανακοινώθηκε ότι θα κυκλοφορήσει νέα ongoing σειρά από την Image, από τα χέρια και μυαλά του Dan Watters και της DaNi. Ο τίτλος αυτού, Coffin Bound. Θα είναι ένα κόμικ δράσης «πολλών οκτανίων» όπως μας λέει η εκδοτική, αλλά εγώ βλέπω και στοιχεία φαντασίας (μια post-apocalyptic εσάνς την έχει). Το πρώτο τεύχος θα βγει τον Αύγουστο Για περισσότερες πληροφορίες, κλικάρετε εδώ.

Σύμφωνα με την Καθολική θεολογία, το limbo είναι η άκρη της Κόλασης, το μέρος ανάμεσα στον τόπο των καταδικασμένων και στον Παράδεισο. Και πράγματι, το Dedande, η διεφθαρμένη πόλη όπου διαδραματίζεται το κόμικ, μοιάζει με την έννοια του limbo. Μοιάζει όμως και με μια άχρονη Νέα Ορλεάνη, αφού στους δρόμους της τριγυρνάνε αλλόκοσμοι ψαράνθρωποι και μαγικές μπάντες με πνευστά, ενώ στα δωμάτια γίνονται επικλήσεις στα πνεύματα του Βουντού. Μέσα σε αυτό το παράξενο σκηνικό κινείται ο Clay, ένας νεαρός που δε θυμάται το παρελθόν του και κάνει πλέον τη δουλειά του ιδιωτικού ντετέκτιβ. Η ιστορία αρχίζει όταν τον προσλαμβάνει η Bridgette, μια όμορφη τραγουδίστρια που δουλεύει για τον πιο διαβόητο κακοποιό της πόλης... Το Limbo των Dan Watters (σενάριο) και Caspar Wijngaard (σχέδιο, χρωματισμός) είναι ένα mini-series 6 τευχών που κυκλοφόρησε η Image, από το Νοέμβριο του 2015 ως τον Απρίλιο του 2016. Αν και δεν έγινε ευρέως γνωστό, έλαβε γενικά καλές κριτικές. Το artwork φωνάζει «Image» και το σενάριο μου θύμισε κάτι ανάμεσα στο The Wicked + The Divine και το Βιβλίο του Νεκροταφείου του Neil Gaiman. Είναι ένα αρκετά φιλόδοξο κόμικ. Ο Watters μπλέκει ανόμοια πράγματα μεταξύ τους, αλλά το κάνει με ωραίο τρόπο, δημιουργώντας έτσι ένα πολύ ελκυστικό και ενδιαφέρον σύμπαν, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Εκεί που χωλαίνει είναι στο πλάσιμο του κεντρικού χαρακτήρα, που (στην καλύτερη) είναι αδιάφορος. Ο ρυθμός είναι στρωτός και παρότι η ιστορία καθαυτή δεν ανταποκρίνεται στη φαντασία του Watters, τα δύο τελευταία τεύχη σε αποζημιώνουν και με το παραπάνω. Από την άλλη, η δουλειά του Wijngaard είναι εξαιρετική. Μου θύμισε αρκετά το στυλ του Διαλυνά, στο πιο δύσκαμπτο βέβαια, αλλά και πάλι είχε πολλά εξαιρετικά καρέ και έπαιζε με τις συμβάσεις του μέσου. Η χρωματική του παλέτα περιέχει κυρίως αποχρώσεις του μπλε, του κόκκινου και του πράσινου και ταιριάζει απόλυτα με την όλη ατμόσφαιρα. Συνολικά, δεν είναι το κόμικ που θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Ωστόσο, έχει πράγματα να πει, κυρίως εικαστικά. Σε όσους έκανε κλικ το setting και οι σελίδες, ας ρίξουν ένα βλέφαρο και δε θα χάσουν. Οι υπόλοιποι, μπορείτε να προσπεράσετε.