Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'count duckula'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Η φωνή πίσω απ’ τους Θάντερκατς, τα Στρουμφάκια, τον Γουίνι και τόσους ακόμη ήρωες μιλάει στο Magazine για τα δικά του παιδικά χρόνια, το θέατρο και τη μεταγλώττιση. Κάπου στην αρχή της κουβέντας μας, ο Ακίνδυνος Γκίκας με σταμάτησε και μου ζήτησε να του μιλάω στον ενικό. Ήταν σαν να μου το ζητάει κάποιος καθηγητής που είχα στο Λύκειο. Θα έπρεπε να παριστάνω τον ενήλικο, με το να είμαι ασεβής απέναντι σε κάποιον που με ήξερε σε όλη τη ζωή του ως παιδάκι – χωρίς πράγματι να με ξέρει φυσικά. Κάποιες στιγμές το έκανα, τις περισσότερες όχι – ασχέτως αν το κείμενο που ακολουθεί έχει αποδοθεί εξ ολοκλήρου στον ενικό. Θα ‘ταν μια τρέλα διαφορετικά. Άσε που αυτή η γνώριμη φωνή που έβγαινε μέσα από ένα άγνωστο – σε μένα – πρόσωπο, με βραχυκύκλωνε και μου έφερνε μία ασυνείδητη αίσθηση οικειότητας από το παρελθόν. Και θα έπρεπε αυτό να το αφήσω στην άκρη και να κάνω ότι δεν συμβαίνει τίποτα όσο τον ρωτούσα για τα δικά του παιδικά χρόνια, τα καρτούν που έχει μεταγλωττίσει, το Εθνικό Θέατρο, τα αστεία λατινοαμερικάνικα σίριαλ και γενικά τις προκλήσεις της δουλειάς του. Είδα ότι ήταν και ο πατέρας σου ηθοποιός. (σ.σ. μου δείχνει τη φωτογραφία του στον τοίχο). Είναι πολύ νέος εκεί. Και πέθανε και πολύ νέος. 35 χρονών. Είχε παίξει σε κάποιες ταινίες ή ήταν θεατρικός; Ήταν κυρίως θεατρικός. Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του “Αμφι-Θέατρου” του Σπύρου Ευαγγελάτου. Πρόλαβε και έπαιξε στον “Ερωτόκριτο”, την πρώτη παράσταση που έκανε ο Ευαγγελάτος, έπαιξε και στη “Λυσιστράτη” και μετά “έφυγε”. Από τι αν επιτρέπεις; Ηλεκτροπληξία. Είχε διαρροή ένα πορτατίφ που ήταν δίπλα στο κρεβάτι του. Ετοιμαζόταν να πάει να πάρει την αδερφή του που ερχόταν απ’ το Κονγκό και εμένα με είχε αφήσει σε μία θεία μου. Μάλιστα, εκείνο το πρωί είχαμε πάει στο Μοναστηράκι να πάρουμε ρελέ διαφυγής γιατί φοβόταν που έπαιζα εγώ με τις πρίζες. Φοβόταν για σένα και το έπαθε ο ίδιος; Ναι. Και μόλις είχε κάνει μπάνιο, πήγε ο αδερφός του να τον πάρει για να πάνε στο αεροδρόμιο, του χτύπησε το κουδούνι, του λέει ο πατέρας μου “βάζω παπούτσια και κατεβαίνω” και δεν κατέβηκε ποτέ. Ακούμπησε στο πορτατίφ που ήταν μεταλλικό και τον χτύπησε το ρεύμα. Πόσο χρονών ήσουν; Δώδεκα. Α, τον είχες προλάβει. Ναι, τον έχω ζήσει. Και η μητέρα σου αν επιτρέπεις; Ο πατέρας μου ήταν χωρισμένος, ζούσα μαζί του. Η μητέρα που μεγάλωσα μαζί, που ζούσε μαζί με τον πατέρα μου και ήταν να παντρευτούν κιόλας, είναι η ηθοποιός Τιτίκα Βλαχοπούλου. Είχα διαβάσει ότι μεγάλωσες μέσα στο θέατρο. Ότι ήσουν συνέχεια μέσα στα παρασκήνια. Ναι, ο μπαμπάς μου με έπαιρνε συνέχεια στο θέατρο. Και τα βράδια όμως; Και τα βράδια. Αν δεν μπορούσε να με αφήσει κάπου γιατί έπαιζε και η Τιτίκα, με έπαιρνε στο καμαρίνι, και εκεί ο Ρήγας Αξελός, ο Ηλίας Λογοθέτης και άλλοι, μου ένωναν τις καρέκλες για να ξαπλώσω. Τους έβλεπα όσο άντεχα και μετά κοιμόμουν. Όπως κάνουν στα παιδάκια όταν τα παίρνουν οι γονείς μαζί σε κάτι ταβέρνες, σε κάτι γάμους και νυστάζουν; Το έκανε και αυτό γιατί με έπαιρνε έξω μαζί του. Και επειδή ήθελα την παρέα των μεγάλων, ήμουν τύπος και υπογραμμός. Θυμάμαι επί χούντας που έκαναν το “Παραμύθι χωρίς όνομα” που ήταν αντίσταση κανονική και με έπαιρνε στις ταβέρνες και σε κάτι καταγώγια που τραγουδούσαν, και στο τέλος κατέληγα να κοιμάμαι πάνω σε καρέκλες. Εντάξει, εγώ δεν μπορώ τώρα να κάνω ότι αυτό που συμβαίνει είναι φυσιολογικό, να ακούω δηλαδή αυτήν τη φωνή και να κάνω ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Το εντυπωσιακό είναι ότι κατά έναν περίεργο λόγο ξέρουν και το όνομά μου. Δεν περίμενα ποτέ ότι η μεταγλώττιση θα μου φέρει και αναγνωρισιμότητα. Παρότι έχω κάνει πολλά άλλα πράγματα και στην τηλεόραση και ως παρουσιαστής παιδικών εκπομπών που ο άλλος θα μπορούσε από εκεί να με θυμάται, όχι, με αναγνωρίζει απ’ τη φωνή. Αν είναι δυνατόν. Έχει τύχει αυτό σε ντελίβερι; Ενώ έχεις πάρει τηλέφωνο για να παραγγείλεις φαγητό; Σε πάρα πολλά, όχι μόνο σε ντελίβερι αλλά και στο περίπτερο, και στον δρόμο και τώρα που έχω και μια υπέροχη κόρη 14άρων μηνών μού συμβαίνει και στην παιδική χαρά που την πηγαίνω. Γενικά η δουλειά σου έχει να κάνει πάρα πολύ με παιδιά και αναρωτιέμαι αν σε έχει βοηθήσει να τα καταλάβεις καλύτερα, να μπεις στον ψυχισμό τους. Νιώθω ότι και είσαι και δεν είσαι ηθοποιός για παιδιά, ότι είναι κάπου ανάμεσα αυτό που κάνεις. Είμαι ηθοποιός. Πάνω απ’ όλα. Ναι. Και σκηνοθέτης. Αυτό έχω σπουδάσει. Από εκεί και ύστερα η ενασχόληση με τα παιδιά και η τριβή αυτή σε κάνει να έρχεσαι πιο κοντά, σε κάνει να σέβεσαι και να μαθαίνεις κώδικες. Έχω μιλήσει πάρα πολύ με παιδοψυχολόγους για το πώς αντιμετωπίζεις ένα παιδί. Οπότε μπήκες κάπως στη ψυχολογία του παιδιού; Εννοείται, αν δεν μπεις μέσα στη ψυχολογία δεν μπορείς να μιλήσεις την αλήθεια του. Η τέχνη της υποκριτικής έτσι κι αλλιώς δεν είναι μέθοδοι. Ζήσαμε πολλές μεθόδους μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια και τελικά δεν έχουν να προσδώσουν τίποτα παραπάνω από τη βασική μεθοδολογία που είναι η αλήθεια. Όσο βγάζεις την αλήθεια τόσο μιλάει στον απέναντί σου. Πόσο μάλλον σε ένα παιδί που δεν επεξεργάζεται τα πράγματα, είναι direct. Ή το κερδίζεις ή το χάνεις. Θυμάμαι μία συνέντευξη που είχε δώσει ο Γιάννης Μπέζος και τον ρώτησαν “γιατί σε αγαπάνε τόσο πολύ τα παιδιά, βλέπουν πολύ τα σήριαλ σου” και τους είπε κάτι του τύπου γιατί “δεν τους συμπεριφέρομαι σαν να είναι χαζά, σαν να μην καταλαβαίνουν. Τους συμπεριφέρομαι όπως σε έναν μεγάλο άνθρωπο”. Έχει απόλυτο δίκιο ο Γιάννης, εμείς αντιμετωπίζουμε τα παιδιά σαν να είναι νοητικά κατώτερα από μας. Όχι. Στροφάρουν πάρα πολύ γρήγορα. Αυτό που πρέπει εμείς να τους δώσουμε είναι το σεβασμό μας, την αλήθεια μας και από εκεί και ύστερα, διαπαιδαγωγώντας, τα όρια που υπάρχουν γενικά. Δηλαδή να μην κάνεις ένα παιδί να νομίζει ότι είναι ο Θεός και μετά να βγει έξω στην κοινωνία και να τρώει συνέχεια σφαλιάρες. Στον κινηματογράφο που έχω κάνει πολλές ταινίες και για να δω αν θα “έπιανε” η ταινία πήγαινα στην πρώτη προβολή και έλεγα δύο είναι τα τινά: ή τα πιτσιρίκια θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό και θα παρακολουθούν ή στο πρώτο πεντάλεπτο έχουν πάρει τα πατατάκια και έχουν αρχίσει και τρέχουν γύρω-γύρω, που σημαίνει ότι η ταινία είναι αδιάφορη. Ή υπάρχουν ταινίες που απευθύνονται στη μαμά και τον μπαμπά και είναι καθηλωμένη η μαμά και ο μπαμπάς και τα πιτσιρίκια τρέχουν γύρω τριγύρω. Ναι, ο Σρεκ ας πούμε νομίζω ότι είναι πιο πολύ για μεγάλους παρά για παιδιά. Ναι, έχει ηλικιακές διαφοροποιήσεις το καρτούν. Να φέρω και ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα: τα ιαπωνικά τα άνιμε τα κάψαμε παλιά στην Ελλάδα γιατί τα παίζαμε σαν να απευθύνονται σε εξάχρονα, ενώ υπάρχουν ηλικιακές διαφορές εκεί. Κάποια είναι για παιδιά πάνω από οκτώ χρονών, άλλα είναι για παιδιά πάνω από 14 και άλλα είναι πλέον και για μεγάλους. Τώρα με τη σήμανση μπορούμε να το κάνουμε σωστά. Ο Καμπαμαρού για τι ηλικία ήταν; Νομίζω ότι είναι για παιδιά πάνω από 10 χρονών. Το κάψαμε; Ναι γιατί υπήρχαν κάποια παιδιά που αγαπούσαν τα άνιμε και πιθανότατα να τα διάβαζαν κιόλας. Υπήρχαν κυρίως φανς γονείς, αυτοί δηλαδή που διάβαζαν Βαβέλ, Παρά Πέντε και όλα αυτά, και όταν ξαφνικά ήρθαν στην Ελλάδα τα άνιμε προσπάθησαν να τα περάσουν και στα παιδιά τους. Αλλά ήταν κακά παιγμένα. Υπήρχε και ένα άλλο, το “Τζουμαρού”, το θυμάσαι; Όχι, αν και έχω παίξει και εγώ σε κάποια – παρότι νόμιζα ότι δεν είχα. Έχει τύχει να μου στείλουν μήνυμα “θυμάσαι ποια φωνή είχες κάνει σ’ αυτό”, να τους λέω “δεν έχω παίξει ποτέ σε γιαπωνέζικο” και να μου απαντούν “μα πώς; Δες το” και να μου στέλνουν ένα με τη φωνή μου. Δεν το θυμόμουν καν. Το πρώτο παιδικό που μεταγλώττισες, ο πρώτος ήρωας που έδωσες τη φωνή σου; Ήταν στα “Στρουμφάκια” και νομίζω ήταν ο Χαχανούλης. Τώρα πια είμαι εγκεκριμένος Δρακουμέλ, στην τελευταία ταινία που βγήκε με τα Στρουμφάκια αυτόν κάνω. Χοντρικά, πόσα κινούμενα σχέδια έχεις κάνει; Δεν θυμάμαι. Σκέψου ότι τη δεκαετία του ‘90 έμπαινα μέσα σε ένα στούντιο το πρωί στις 10:00 και έφευγα στις 10:00 το βράδυ. Ή ήμουν τη μισή μέρα σε αυτό και έφευγα να πάω σε ένα άλλο στούντιο να δουλέψω. Ένα μικρόφωνο θυμάμαι. Πώς προετοιμάζεται κάποιος για να το κάνει αυτό; Δηλαδή τα διάβαζες τα κείμενα εκείνη τη στιγμή; Σου τα έδιναν, άκουγες τον ξένο ηθοποιό πώς τα έπαιζε και έλεγες “θα το κάνω παρόμοιο”; Πώς πήγαινε; Το μεγάλο σχολείο ήταν η ΕΡΤ, όταν κάναμε τα “Στρουμφάκια” και ό,τι άλλο πρόλαβα να κάνω εκεί, π.χ. τον “Πινόκιο”. Αυτή ήταν μια συγκλονιστική ιταλική παραγωγή, εγώ έκανα την αλεπού σ’ αυτό. Η διαδικασία ήταν: πήγαινες, έκανες πρώτα δύο πρόβες το κείμενο, ποιος πάει στο μικρόφωνο και ποιος φεύγει μαζί με τις ατάκες έτσι ώστε να μην υπάρχει στοπ, γιατί τότε γράφαμε στην ίντσα, και απαγορευόταν το στοπ. Αν έκανες λάθος δηλαδή στο 19ο λεπτό, ξαναγράφατε όλο το επεισόδιο απ’ την αρχή. Θάνατος. Το είχες κάνει αυτό πολλές φορές, τους είχες κάψει; Ποτέ. Ήσουν απ’ τους καλούς; Όλοι ήταν έτσι αλλιώς δεν γράφαμε. Δηλαδή οι σκηνοθέτες εκείνης της εποχής, όπως ο Γιώργος Πρωτόπαππας και ο Τάσος Μασμανίδης, σε καλούσαν για να σε δοκιμάσουν και σε καταλάβαιναν απ’ την πρόβα. Έκανες σαρδάμ; Κόλλαγες; Πιθανότατα να σε έδιωχναν. “Δεν πειράζει, άστο, θα κάνει ο άλλος συνάδελφος και τους δικούς σου ρόλους”. Γιατί έβλεπαν ότι θα το κάψεις. Εσύ έκανες ποτέ ορθοφωνία; Βέβαια, στη σχολή του Εθνικού και είχαμε και τον καλύτερο δάσκαλο, τον Νίκο Παπακωνσταντίνου. Έχει γράψει και το βιβλίο “Η αγωγή του λόγου” που είναι ευαγγέλιο πλέον. Το είχες και από μόνος σου φαντάζομαι το να μιλάς σωστά. Δεν ξέρω, πάντως το εξάσκησα πολύ εκεί. Δεν μπορούσες να βγεις ηθοποιός τότε – και όχι μονάχα ηθοποιός αλλά και δημοσιογράφος. Για να παρουσιάσεις δελτίο ειδήσεων στην ΕΡΤ έπρεπε να παρακολουθήσεις μαθήματα στη σχολή του Εθνικού. Θυμάμαι ερχόταν η Μαρία Χούκλη για να πάρει το OK από τον Νίκο Παπακωνσταντίνου. Τότε στις αρχές του ‘90 όταν έκανες αυτές τις μεταγλωττίσεις, τα λεφτά ήταν καλά; Δηλαδή σε σύγκριση με έναν ηθοποιό που τότε θα έπαιζε σε ένα σίριαλ. Τα λεφτά ήταν πάρα πολύ καλά όταν ήμασταν στην ΕΡΤ. Όταν όμως άνοιξε η ιδιωτική τηλεόραση πατήσαμε την μπανανόφλουδα και δεν το καταλάβαμε. Στην ΕΡΤ πηγαίναμε δύο φορές τη βδομάδα και γράφαμε κάθε φορά από ένα επεισόδιο μέσα σε τρεις ώρες, παίρνοντας ασύλληπτα ποσά για την εποχή εκείνη. Όταν άνοιξαν τα ιδιωτικά κανάλια, μας είπαν “ελάτε και θα βγάζετε πέντε επεισόδια στις ίδιες ώρες”. Έδιναν τα ίδια λεφτά; Ήταν λίγο παραπάνω αλλά δεν σκεφτήκαμε ότι αφού η σεζόν είναι 22-24 επεισόδια θα την τελειώναμε πολύ γρήγορα, θα παίρναμε αυτό το κάτι παραπάνω αλλά μετά από ένα χρονικό διάστημα θα μέναμε χωρίς δουλειά. Δεν έπεφτε και το επίπεδο της δουλειάς αφού γινόταν σε τόσο πυκνό χρόνο; Εννοείται. Δεν ήταν το ίδιο καλές οι μεταγλωττίσεις δηλαδή μετά στην ιδιωτική τηλεόραση; Τα ιδιωτικά κανάλια πήραν τους ανθρώπους που δούλευαν στην ΕΡΤ. Αυτό τι σήμαινε; Ότι ήμασταν όλοι εξασκημένοι και βγάζαμε παραγωγή νον στοπ. Δεν υπήρχε πρόβα, μπαίναμε μέσα και γράφαμε πρίμα βίστα. Εκείνη την εποχή υπήρχε ένα στοιχείο που σήμερα σιγά σιγά φεύγει: το παίξιμο. Ήμασταν όλοι θεατρικοί ηθοποιοί και ακουμπούσαμε τον εαυτό μας, το ευχαριστιόμασταν και αυτό περνούσε και στα πιτσιρίκια. Το lip sync ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Κάθομαι δηλαδή τώρα και βλέπω τον Λάιονο και λέω “πωωω, στου Κουτρούλη τον γάμο” μιλάμε. Είχε σταματήσει δηλαδή να μιλάει ο Λάιονο, είχε κλείσει το στόμα του και εσύ συνέχιζες; Λίγο. Μικρές διαφοροποιήσεις υπήρχαν, δεν ήταν όπως τώρα στο ψηφιακό που το κάνεις ό,τι θέλεις. Τότε έλεγες “έλα, περνάει”. Το “περνάει” όμως είχε τέτοιο παίξιμο μέσα που κανένα πιτσιρίκι δεν θα ‘λεγε “μαμά, ο κύριος Γκίκας μίλαγε τέσσερα καρέ μετά αφού είχε κλείσει το στόμα του ο Λάιονο”. Ενώ τώρα κοιτάνε δηλαδή το αντίθετο; Τώρα ένα μεγάλο κομμάτι είναι φλατ, χωρίς ενέργεια, χωρίς να καταλαβαίνουν τι λένε, με αποτέλεσμα το ίδιο να αισθάνεται και ο θεατής. Η γενιά μου λέμε μεταξύ μας ότι τα κινούμενα σχέδια του ‘90 ήταν τα καλύτερα, ότι δεν βγαίνουν αυτά σήμερα κ.λ.π. Προσπαθώ να καταλάβω αν είναι κάτι νοσταλγικό που το λέμε όπως κάνουν οι μπαρμπάδες ή αν έχει κάποια βάση, δηλαδή αν όντως ήταν καλύτερα απ’ τα αντίστοιχα που βλέπουν τα παιδάκια σήμερα. Ούτε εγώ μπορώ να αποστασιοποιηθώ γιατί μπάρμπας είμαι, κακά τα ψέματα. Νομίζω όμως όσο μου επιτρέπει ο εγκέφαλος μου να δημιουργήσω αυτήν την όποια επαγγελματική αποστασιοποίηση ότι μπορεί σήμερα να έχουμε – τεχνολογικά – συγκλονιστικά καρτούν, λείπουν όμως πάρα πολλά στοιχεία από εκείνα που κάναμε παλιότερα. Και έρχεται να συμπληρώσει αυτή μου την άποψη το ότι δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε πολλά remake. Κάτι συμβαίνει. Γιατί; Δεν έχουν ιδέες; Οι άνθρωποι είναι πολύ πιο μορφωμένοι από την εποχή που μεγάλωνα εγώ. Δεν έχουν ιδέες για να φτιάξουν νέους ήρωες, νέες ιστορίες, και επιστρέφουν σε αυτά που έγιναν παλιά με άλλη τεχνολογική μεθοδολογία; Νομίζω ότι όντως κάτι συμβαίνει αν και δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς. Εσείς που διαβάζετε τα σενάρια, διαβάζετε τα αστεία που έχουν μέσα, πώς τα βλέπετε σήμερα; Είναι καλύτερα ή χειρότερα; Να ρωτήσω κάτι εγώ; Και θα παρακαλούσα να βάλεις τη δική σου απάντηση. Monty Python υπάρχουν σήμερα; Όχι. Νομίζω μου απάντησες. Γιατί; Δεν θα μπορούσαν; Πού είναι; Τώρα το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στην πολιτική ορθότητα. Υπάρχει στα καρτούν; Ή πάντα ήταν πολιτικώς ορθά, αναγκαστικά, λόγω των ηλικιών που απευθύνονταν; Πάντα είχαν πολιτική ορθότητα, νομίζω ότι τώρα δεν την έχουν. Και μεγάλη ευθύνη φέρουν τα video games. Πλέον τα παιδιά παίζουν έναν ρεαλισμό τον οποίο δεν οφείλουμε να τους τον δώσουμε. Αυτή η δυνατότητα κάποιου να μπορεί να μπαίνει σε ένα παιχνίδι και να σκοτώνει είτε ζώα είτε κύβους είτε ανθρώπους κατά χιλιάδες προκειμένου να περάσει στην επόμενη πίστα, τι σε διδάσκει; Το ότι αν κάποιον τον απομακρύνω από μπροστά μου, μέχρι και να τον σκοτώσω, με οδηγεί στο να προχωρήσω. Δεν θέλω να το παίξω ψυχολόγος αλλά δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε σήμερα αυτήν την έξαρση της παιδικής βίας. Σήμερα τα παιδάκια κάθονται το πρωί του Σαββάτου να δουν έξι ώρες καρτούν όπως κάναμε εμείς το ‘90; Δεν νομίζω, είναι σε ένα κινητό από ότι βλέπω. Πιο πολύ βλέπουν παιδικά εκεί δηλαδή πια; Ναι, βλέπουν το κάθε αμφιβόλου προϊόν το οποίο ανεβαίνει στο YouTube. Οι γονείς μέσα σε αυτόν τον φαύλο κύκλο του να μπορέσω να επιβιώσω οικονομικά, να μπορέσω να προσφέρω κάτι στο παιδί μου, δεν έχουν τις αντοχές να διαπαιδαγωγήσουν λόγω της κούρασής τους, αφήνουν τα παιδιά μπροστά από ένα κινητό. Εσένα σου έχουν γκρινιάξει ποτέ γονείς ότι “τι είναι αυτό που μεταγλωττίζεις, δεν θέλω το παιδί μου να βλέπει τέτοια”. Όχι, δεν μου έχει τύχει γιατί είχα τη δυνατότητα πάντα να επιλέγω τι κάνω. Έχω επιλέξει π.χ. και δεν έχω κάνει ποτέ λατινοαμερικάνικο. Α, έχεις γλιτώσει αυτές τις αστείες μεταγλωττίσεις του ‘90; Έκαναν κακό και εξαιτίας τους είμαστε μία χώρα που δεν μεταγλωττίζει ούτε ταινίες ούτε σειρές, γεγονός που θα έδινε τη δυνατότητα σε ανθρώπους που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν αγγλόφωνο/γαλλόφωνο/ρωσόφωνο προϊόν ή δεν μπορούν να διαβάσουν υπότιτλους λόγω ηλικίας π.χ., να δουν και αυτοί κάποιες ταινίες. Μία γιαγιά σε οποιοδήποτε χωριό της δυτικής Ευρώπης ξέρει ποιος είναι ο Κουροσάβα, εδώ γιατί να μην τον ξέρει; Γιατί να μη δίνουμε τη δυνατότητα σε αυτούς τους ανθρώπους να παρακολουθήσουν άνετα και όμορφα στον καναπέ τους το Game of Thrones; Μπορούμε να κάνουμε καλή δουλειά. Αυτό που θα σου πει κάποιος είναι ότι αν δούμε το GOT στα ελληνικά δεν θα είναι λίγο αστείο; Δεν θα είναι. Μου το έχουν πει και αντιπαραθέτω: τον “Υπαστυνόμο Ρεξ” γιατί τον παρακολουθούσαν όλοι; Γιατί ήταν καλή μεταγλώττιση. Αν κάνεις καλή μεταγλώττιση και όχι λατινοαμερικάνικη – “Χουάνα η παρθένα” – τότε πραγματικά ο άλλος θα το παρακολουθήσει. Γιατί τα βραζιλιάνικα ήρθαν μεταγλωττισμένα στην Ελλάδα και όχι όπως όλα τα υπόλοιπα; Γιατί αντικατέστησαν τις μεσημεριανές καθημερινές εκπομπές της εποχής εκείνης. Του Φώσκολου δηλαδή; Ναι. Οπότε απευθύνθηκαν σε αυτόν τον κόσμο; Στη νοικοκυρά δηλαδή που μαγειρεύει και δεν βλέπει τόσο τηλεόραση αλλά μόνο ακούει. Έτσι πίστευαν αυτοί που τα έκαναν. Τραγική άποψη. Ακόμα θεωρούνται πολύ αστεία αυτά, κυκλοφορούν τέτοια κλιπάκια στο ίντερνετ. Εννοείται. Τώρα είναι καλτ υποτίθεται, όπως καλτ ήταν και τα υποπροϊόντα βιντεοκασετών που βγήκαν το ‘80 και αντικατέστησαν τον ελληνικό κινηματογράφο. Γιατί όμως έπαιζαν τόσο χάλια εκεί; Δεν έπαιζαν χάλια, ήταν οι ίδιοι ηθοποιοί οι οποίοι έπαιζαν εξαιρετικά σε άλλες σειρές. Χάλια ήταν η παραγωγή και η κατεύθυνση που έδιναν οι σκηνοθέτες στους ηθοποιούς υπό την πίεση της παραγωγής. Ήταν μία πολύ λανθασμένη διαδικασία. Οπότε πιστεύεις ότι αυτό ήταν ένα σημείο τομής στο αν θα μπορούσαμε αργότερα να μεταγλωττίζουμε σειρές για ενηλίκους; Ότι εκεί γύρισε ο διακόπτης και είπαν “όχι, δεν μπορούμε να το κάνουμε σε κανονικές σειρές”; Ναι γιατί το ελληνικό κοινό προσεβλήθη – και πολύ καλά έκανε. Ήταν σαν να του έλεγαν “αυτό σου αξίζει”. Και το ξαναλέω: τον “Υπαστυνόμο Ρεξ” γιατί το παρακολουθούσαν και το απολάμβαναν; Γιατί αντιμετωπίστηκε με πολλή σοβαρότητα από την οικογένεια Σοφιανού και τον σκηνοθέτη όταν το έκαναν. Ο Αιμίλιος Χειλάκης που ήταν ο πρώτος ρόλος, έπαιζε δανείζοντας τη φωνή του χωρίς να προσπαθεί να αλλάξει τον Αυστριακό ηθοποιό που πρωταγωνιστούσε. Έλεγες ο πρωταγωνιστής μιλάει όντως ελληνικά. Και σε μια καλή μεταγλώττιση αυτό πρέπει να γίνει. Αν δανείσω τη φωνή μου στον Μάρλον Μπράντο πρέπει ο σκηνοθέτης να βρει τους κώδικες με τους οποίους παίζει και να καθοδηγήσει τον ηθοποιό του με τέτοιον τρόπο ώστε ο θεατής να μην πει “α, παίζει ο Γκίκας τον Μάρλον Μπράντο”. Αντίθετα να πει “ρε συ, μιλάει ελληνικά ο Μάρλον Μπράντο;”. Γιατί πάντα θα παίζει ο Μάρλον Μπράντο. Εγώ πάντα θεωρούσα ότι είμαστε και λίγο τυχεροί εδώ που έχουμε δει π.χ. τον “Νονό” με τη φωνή του Αλ Πατσίνο και δεν έχουμε δει κάποιον Έλληνα στη θέση του, όπως π.χ. κάνουν στην Ιταλία. Δεν είναι καλύτερα έτσι; Μα πάντα ο Αλ Πατσίνο θα είναι, αυτό προσπαθώ να σου πω, δεν αλλάζει σε τίποτα. Εγώ είδα τις “Γέφυρες του Μάντισον” στα γερμανικά και είπα “έμαθε ο Κλιντ Ίστγουντ γερμανικά;”. Και δεν είναι ότι μιμούνται τη φωνή, είναι η ενέργεια που βγάζουν, το ότι ο άλλος δεν προσπάθησε να δείξει τη δική του φωνή αλλά μπήκε στο πώς παίζει ο Κλιντ Ίστγουντ. Και πώς και δεν έχεις καταφέρει να πείσεις κάποιον, να του πεις “πάμε να κάνουμε αυτή τη σειρά στα ελληνικά, και αν δεν βγει καλή, την αφήνουμε”; Τώρα αυτό είναι πολιτικό θέμα. Πρέπει να το αποφασίσει το κράτος, να πει στην ΕΡΤ να το κάνει. Εγώ δεν λέω να μην μπορεί κανένας να ακούσει τον αγαπημένο του ήρωα στην κανονική του γλώσσα. Λέω να υπάρχει η επιλογή και στα ελληνικά. Πλέον με τα ψηφιακά μέσα βάζεις ό,τι γλώσσα θέλεις εσύ, μπορείς να επιλέξεις να το ακούσεις στα γαλλικά, στα τούρκικα, σε οτιδήποτε. Μήπως είναι οικονομικός ο λόγος; Είναι και οικονομικός. Γιατί όμως, μήπως ο υπότιτλος δεν τους στοιχίζει; Φαντάζομαι θα είναι πιο φτηνός. Φαντάζομαι, δεν ξέρω. Ε, δεν είναι όμως όλα στη ζωή οικονομικά, είναι και να φροντίζεις και τον λαό σου. Δεν πληρώνουμε φόρους; Α, επίσης και τα ΑΜΕΑ δεν τα βοηθάμε καθόλου. Τώρα αρχίζει να γίνεται κάτι. Και εδώ να πω και μια είδηση, ότι έχουμε την τύχη και τη χαρά να είμαστε το πρώτο στούντιο που θα συμμετάσχει σε ακουστική περιγραφή που θα γίνει για τη ΕΡΤ. Θα κάνουμε την πρώτη ελληνική σειρά όπου θα υπάρχει επιτέλους ακουστική περιγραφή για τους τυφλούς μας. Έχω ξεφύγει τελείως απ’ αυτά που ήθελα να ρωτήσω και φοβάμαι ότι θα διαβάσει κανείς τη συνέντευξη και θα πει: τι θα γίνει τώρα, πότε θα πουν για τους Θάντερκατς”; Ρώτα με ό,τι θες. Κάπου είδα ότι αρχικά οι Θάντερκατς παίζονταν στην ΕΡΤ αργά το βράδυ. Ναι, γιατί θεώρησαν ότι είναι για μεγάλους. Εσύ ήσουν ήδη σ’ αυτό; Όχι, ήμασταν οι αμέσως επόμενοι. Ήμουν ο δεύτερος άνθρωπος που έκανε στα ελληνικά τον Λάιονο. Και πόσα χρόνια ήταν αυτό, εμείς έχουμε την αίσθηση ότι συνέβαινε δέκα χρόνια αλλά πόσο κράτησε; Νομίζω ότι τα επεισόδια πρέπει να ήταν 45, κάπου εκεί. Α, τόσο λίγα. Και παίχτηκαν όλα στην Ελλάδα; Όλα. Και στο τελευταίο τι γίνεται; Δεν θυμάμαι πώς τελειώνει, αλήθεια. Να συμπληρώσω όμως κάτι εδώ; Ήταν τόσο λάθος η επιλογή που έκανε τότε η ΕΡΤ να τα βάλει βράδυ, γιατί αν το ψάξεις λιγάκι θα δεις ότι οι Θάντερκατς ήταν το πρώτο παγκοσμίως κινούμενο σχέδιο το οποίο είχε παιδοψυχολόγους. Τα σενάρια δηλαδή περνούσαν από ειδικούς προκειμένου οι εικόνες τους να μην προκαλούν εθισμό στην παρακολούθηση στα παιδιά. Και ταυτόχρονα, ό,τι λεγόταν μέσα να μην τους δημιουργεί την αίσθηση καλός-κακός, “πρέπει να εκδικηθώ τον κακό” ή “να τιμώ μόνο τον καλό”. Υπήρχε μία απόλυτη ισορροπία. Το σκέφτομαι τώρα λίγο αυτό που λες γιατί με θυμάμαι μικρό να μη φοβάμαι τον Μαμ Ρα, ενώ μάλλον θα έπρεπε. Ναι, ήταν ακόμη και συμπαθής μερικές φορές στις συναισθηματικές του στιγμές. Απ’ αυτό το κινούμενο σχέδιο, ποιος ήταν ο ρόλος που είχε τη μεγαλύτερη πρόκληση; Όλοι. Και όλοι διασκεδάζαμε ως team τόσο πολύ, το ευχαριστιόμασταν. Έχεις βίντεο από τότε που να είστε όλοι εσείς μέσα στο στούντιο; Στις εγγραφές; Ούτε καν το σκεφτόμασταν. Δεν υπήρχαν τα κινητά και δεν το σκεφτόταν κανένας να πάρει μία κάμερα και να έρθει στη δουλειά. Πάντως, ήταν ψυχανάλυση για μας η μεταγλώττιση. Τι εννοείς; Έβγαζε από μέσα σου αυτά τα στοιχεία που έχεις – και ειδικά ο καλλιτέχνης – όπως του εγωισμού και της φιλοδοξίας. Σε έκανε η ομάδα που δούλευες μαζί της να νιώθεις τόσο ίσος και προστατευτικός προς τον απέναντί σου που, ναι, ήταν ψυχανάλυση. Δούλευε ο ένας για τον άλλον. Πολλές φορές αν ξεχνούσε κανείς μια ατάκα, έμπαινε κάποιος άλλος με τη φωνή του για να τον καλύψει και να μη γίνει στοπ. Αν γινόταν παρατήρηση στον έναν, ήταν παρατήρηση σε όλους. Δεν υπήρχε σταρ, ούτε “είμαι ο καλύτερος, είναι ο χειρότερος”. Όλοι μας προσπαθούσαμε να προστατέψουμε ο ένας τον άλλον. Ήταν πολύ ωραίες εποχές. Πώς εξηγείς ότι μάλλον είσαι ο πιο γνωστός από εκείνη την εποχή; Δεν νομίζω ότι είμαι ο πιο γνωστός. Ε, νομίζω ότι είσαι. Ίσως φταίει το όνομά μου. Μόλις τελείωνε το επεισόδιο και λέγαμε “ακούστηκαν με αλφαβητική σειρά”, πάντα ήταν πρώτο το δικό μου. Μόνο όταν έπαιζε ο Μανώλης Γιούργος ήταν μπροστά από μένα. Αλλά είναι και άλλοι γνωστοί, δεν μπορώ να αφήσω απ’ έξω τον Αργύρη Παυλίδη, τον Τάσο Κωστή, τον Ντίνο Σούτη, τον Ηλία Ζερβό. Απλά πολλούς απ’ αυτούς κάποια στιγμή τους είδαμε και πως ήταν, π.χ. τον Τάσο Κωστή, τον βλέπαμε παράλληλα και στα σίριαλ. Εσένα σε βλέπαμε πιο λίγο. Άραγε δημιουργήθηκε ένας μύθος, ότι “ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που ακούμε”; Ναι, έχει γίνει από ότι έμαθα και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο μία μελέτη για “Φωνές που τις ξέρουμε καλά αλλά δεν ξέρουμε πώς είναι το πρόσωπό τους”. Μα δούλευα συνέχεια. Και παρότι την ίδια εποχή έπαιζα και στην τηλεόραση και στο θέατρο, κανένας δεν έκανε τον παραλληλισμό. Μα κανένας. Την ίδια εποχή ήμουν ο παρουσιαστής του Disney Club για τα δύο τελευταία του χρόνια. Έπαιζα σε σίριαλ όπως “Ακριβή μου Σοφία”, “Φρουροί της Αχαΐας”, έπαιξα πολλές φορές στην “Ανατομία ενός εγκλήματος”, μετά ήμουν παρουσιαστής στο “οι Κουκλομέγαλοι και τα Πολυσπόρια”, που ήταν μία καθημερινή τρίωρη εκπομπή στην ΕΡΤ. Και παρόλα αυτά συνέχιζαν να μην ταυτίζουν το πρόσωπο με αυτήν τη φωνή; Ναι. Έφταιξε και το ότι πολλές φορές σε αυτά που παρουσίαζα με φώναζαν “Άκη” και έτσι δεν έκανε κανένας τον συσχετισμό. Κανονικά πώς σε φωνάζουν; “Ακίνδυνο”. Δεν μπορώ να το αφήσω και να μη ρωτήσω πώς προέκυψε αυτό το όνομα. Υπάρχει γενικά; Βεβαίως. Και είχα και πρόσφατα γιορτή, στις 2 Νοεμβρίου. Είναι των Αγίων Ακινδύνων. Και ποια είναι η ιστορία τους; Είναι Μυτιληνιοί άγιοι – η καταγωγή μου είναι από εκεί. Τους έσφαξαν οι Τούρκοι όταν μπήκαν στο νησί και έτσι αγιοποιήθηκαν. Από τον παππού μου το πήρα το όνομα. Σε έχω δει πάρα πολλές φορές που μιλάς με πάρα πολύ καλά λόγια για τον Σπύρο Μπιμπίλα. Τον γνωρίζω κοντά στα 35 χρόνια, αυτός με έβαλε στη μεταγλώττιση, του χρωστάω πολλά. Ο Σπυράκος ακόμα και λάθος να κάνει, θα πει “φταίω”. Σπάνια το έχουν άνθρωποι αυτό το προσόν. Σε έχει υποτιμήσει ποτέ κάποιος ηθοποιός που δεν κάνει μεταγλώττιση αλλά κυρίως θέατρο ή κινηματογράφο; Να θεωρεί ότι δεν είστε 100% συνάδελφοι”. Προσωπικά όχι, δεν το ‘χω νιώσει ποτέ. Και νομίζω ότι κάλλιστα θα μπορούσα να το αντιστρέψω αυτό γιατί βγήκα αριστούχος της υποκριτικής από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου με έναν πολύ μεγάλο βαθμό, που λίγοι τον έχουν. Έδωσα εξετάσεις και είχα την ικανότητα να είμαι ανάμεσα στους δώδεκα που έπαιρνε τότε η δραματική σχολή του Εθνικού. Απλά αναρωτιόμουν αν κάποιος απ’ αυτούς που π.χ. κάνει κλασικό θέατρο, μπορεί να σνόμπαρε. Μα πώς να με σνομπάρει; Όχι, γιατί είναι κομμάτι της δουλειάς μας. Το αν κάποιοι μπορούν να το κάνουν ή όχι, ναι, αυτό ισχύει. Υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι θεατρικοί ηθοποιοί που δεν θέλουν να κάνουν τηλεόραση και δεν τους πάει. Υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι είναι πολύ καλοί στην τηλεόραση αλλά πάρα πολύ κακοί στο θέατρο. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που δεν μπορούν να κάνουν μεταγλώττιση και το σέβομαι απόλυτα. Και μια δεύτερη έτσι λίγο “δύσκολη” ερώτηση: κάποιος καλλιτέχνης που κάνει μόνο μεταγλωττίσεις, οι οποίες νιώθω ότι κάπως σου βάζουν κάποια όρια, ότι δεν μπορείς να εκφραστείς 100% καλλιτεχνικά όπως εσύ θέλεις, του αρκούν για να τον “γεμίσουν”; Μπορείς δηλαδή ως καλλιτέχνης να πεις ότι “έχω εκφραστεί 100% κάνοντας τις μεταγλωττίσεις, έχω πει αυτό που ήθελα”; Εννοείται. Εμείς εδώ κάνουμε πλέον και εργαστήριο πάνω στο live action. Βάζω στα παιδιά μου να παίξουν μία σκηνή του Τζουντ Λο με τον Μάλκοβιτς από το “Young Pope” όπου πρέπει να δουν τι έχουν κάνει οι συνάδελφοί τους. Αυτό είναι μελέτη, είναι σπουδή. Μου δίνει πράγματα, τα οποία εγώ μεθαύριο σε οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της υποκριτικής μου ενασχόλησης θα τα χρησιμοποιήσω – όπως και όντως τα έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές, με τις τοποθετήσεις φωνής και τις εναλλαγές των συναισθημάτων. Γιατί ο ηθοποιός φωνής αυτό που κάνει είναι ότι προσπαθεί όλα τα συναισθήματα να τα βγάλει μέσα απ’ τη φωνή του. Ο ίδιος δεν φαίνεται, πρέπει όλα να βγουν απ’ τη φωνή του. Έχω παίξει σε θεατρική παράσταση όπου μόνο με τη φωνή έχω κλέψει τη μισή παράσταση. Κατάλαβα, απλά σκεφτόμουν εντελώς απλοϊκά ότι κάποιος είναι τραγουδοποιός, θέλει να μιλήσει για τον έρωτα, θα γράψει ένα τραγούδι για τον έρωτα, θα το πει και πάει, εκφράστηκε. Ένας άνθρωπος που κάνει μεταγλώττιση πώς μπορεί να πει ότι “και εγώ σήμερα εκφράστηκα”; Κάθε μέρα εκφράζομαι μέσα από τη μεταγλώττιση – με την παράνοια, με την τρέλα, με το πως φροντίζω να δίνω ένα υλικό που απευθύνεται σε παιδιά. Ε, δεν είναι σπουδαίο; Δεν είναι σπουδαίο όταν υπάρχουν τουλάχιστον τρεις γενιές που έρχονται και σου λένε “μεγαλώσαμε με τη φωνή σας, σας ευχαριστώ πολύ”; Δεν θέλω να ακούσω κάτι άλλο, ειλικρινά. Είναι τόσο πρόσκαιρα όλα γύρω μας, που όταν απολαμβάνω αυτό, μου αρκεί. Μιας και είπες τώρα ότι θέλει τρέλα και παράνοια όλη αυτή η δουλειά, φαίνεται σαν ο πιο τρελός σου ρόλος να είναι ο Ταζμάνια. Ή όχι; Όχι, έχουν υπάρξει πολλοί τρελοί ρόλοι. Έχω κάνει έναν οδηγό ταξί σε ένα διαστημικό καρτούν της Disney που ήταν σαν μεθυσμένος και ήταν απίστευτη παράνοια. Ο Ταζμάνια είναι μία φωνή όλο κι όλο (σ.σ. μου τον παριστάνει) και αν πέφτουν και κάποιες ατάκες, είναι επειδή τις προσθέτω εγώ. Κανονικά δεν έχει. Αυτό που κάνατε και στα Μινιόν δηλαδή; Αυτό το κάναμε στην πρώτη ταινία της σειράς, όπου τότε έλεγαν μόνο “νιενιενιενιε’. Αλλά είχε κάποιες σκηνές που όταν κάναμε τις εγγραφές λέγαμε ότι “εδώ πρέπει να μπει έστω μια ατάκα” και το δοκιμάσαμε. Και όντως πήγε πάρα πολύ καλά, κάτι που το εκτίμησε και η Universal και μετά είδατε τι έγινε. Έβαλαν τα Μινιόν να έχουν όντως ατάκες στις υπόλοιπες ταινίες; Ναι. Όταν έφυγε στο εξωτερικό το δείγμα εκτιμήθηκε η προσθήκη μας, πήραμε τα εύσημα. Υπάρχει και ένα e-mail με συγχαρητήρια γι’ αυτό που προτείναμε. Είναι και ένα άλλο καρτούν που εσύ είσαι περήφανος που το έκανες, το Duckula. Και εμένα μου άρεσε πάρα πολύ, δεν ξέρω γιατί έχει ψιλοξεχαστεί πια. Ασύλληπτη σειρά. Κείμενα Monty Python. Ένα παρανοϊκό καρτούν το οποίο στην εποχή του δεν το κατάλαβαν. Ήταν ασύλληπτο και ως ιδέα το να έχεις ως ήρωα έναν πάπιο δράκουλα, ο οποίος να είναι όμως βετζετέριαν, να έχει κληρονομήσει απ’ τον πατέρα του έναν πύργο και όλα αυτά, αλλά να μην πίνει αίμα με τίποτα. Ποιες άλλες σειρές κάνατε τότε; Πάρα πολλές, μη με ρωτάς, δεν θυμάμαι, αλήθεια (σ.σ. επιμένω εγώ λίγο). Ντάρκγουινγκ Ντακ έκανα. Τον Κάπτεν Πλάνετ. Έκανα τον γάτο τον Σάλεμ στις “Μάγισσες”. Πάρα πολλά. Δεν δημιουργήθηκε ποτέ πρόβλημα να σου πουν ότι “ξέρεις, έχουν ταυτίσει τη φωνή σου μ’ αυτούς τους ήρωες, δεν μπορώ να σε πάρω τώρα να κάνεις και αυτόν τον ήρωα”. Όχι. Αν δίνεις την ενέργεια και κάνεις focus στον ρόλο τον οποίον ερμηνεύεις, μια φωνή δεν μπορεί να ταυτιστεί πολύ εύκολα. Η χροιά θα μοιάζει – ο Ακίνδυνος ή ο Αργύρης Παυλίδης θα είναι πάντα – όμως άλλη είναι η ενέργεια του κάθε ήρωα. Και είναι αναλόγως και πώς σου πάει ο κάθε ήρωας φωνητικά και ενεργειακά. Δηλαδή δεν με φώναξαν ποτέ να παίξω τον Χαλκ ή τον Κάπτεν Αμέρικα, έχουν άλλη ιδιοσυγκρασία. Δεν ήταν οι ήρωες που θα μπορούσα να ακολουθήσω και πολύ καλά έκαναν οι σκηνοθέτες. Όλα αυτά τα κινούμενα σχέδια της Marvel που τώρα γίνονται ταινίες, πώς τα βλέπεις; Είσαι υπέρ ή κατά; Δεν είμαι υπέρ και πλέον δεν υπάρχει και εναλλακτική. Γιατί πρέπει να βλέπω μόνο Marvel; Ποια είναι η εναλλακτική, δώσε μου μία, κάτι που να μιλάει για τον σεβασμό, για τον ρομαντισμό, για τη φιλία… Κάτι ουσιαστικό. Μόνο ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος το κάνει αυτό πια. Και προς τιμήν της η ΕΡΤ επιλέγει απ’ αυτά τα ευρωπαϊκά καρτούν που είναι εξαιρετικής ποιότητας. Τα σημερινά παιδιά (οι σημερινοί 8χρονοι, 10χρονοι) από ποια παιδικά σε ξέρουν; Ποια μεταγλωττίζεις αυτά τα χρόνια που βλέπουν οι νέες γενιές; Κοίτα, είμαι η φωνή του Γουίνι στην Ελλάδα, ό,τι βγαίνει το παίζω εγώ. Απ’ τον “Μίκι” που εξακολουθώ και κάνω τον φον Ντρέηκ, επίσης συμμετέχω σε πάρα πολλά που κάνουμε εδώ στο στούντιό μου, το Open, κυρίως για την κρατική τηλεόραση όπως το “Hey Duggee” που είναι του BBC. Κάναμε και τις ιστορίες του Andy, που είναι μια εξαιρετική σειρά όπου ενώνει ντοκιμαντέρ με CGI και έχω την τύχη να κάνω τον Andy εκεί. Οπότε οι σημερινοί δεκάχρονοι όταν έρθουν στην ηλικία μου θα σε ξέρουν για αυτά; Καλά, είναι πολλά ακόμη. Και είναι και κάποια άνιμε που σιγά σιγά τώρα μπαίνουν στην αγορά. Είπατε ότι είχατε παρουσιάσει και το Disney Club στα δύο τελευταία του χρόνια στην Ελλάδα. Ναι και είχα εμφανιστεί και στην πρώτη του σεζόν, στο πρώτο και δεύτερο επεισόδιο μαζί με τον Αργύρη Παυλίδη. Κάναμε δύο πειρατές για να βοηθήσουμε την Καρολίνα και τον Λυκούργο. Ήταν πολύ νέοι, δεν είχαν ενασχόληση με την υποκριτική ούτε ήξεραν τι είναι η τηλεόραση και μας έβαλαν ώστε να τους δώσουμε ένα πουσάρισμα. Και μια τελευταία ερώτηση: αν κάποιος δεν νιώθει καλά εκείνη τη μέρα που έχει μεταγλώττιση (όχι δεν είναι καλά επειδή στραβοξύπνησε αλλά επειδή του έχει συμβεί κάτι πραγματικά σοβαρό, έχει πένθος π.χ.), πώς μπορεί να ανταπεξέλθει; Μου μοιάζει λίγο σαν να πρέπει στη δική σας δουλειά να είναι μονίμως χαρούμενος κάποιος. Σε σένα έχει υπάρξει τέτοια στιγμή; Πολλές στιγμές. Χαίρομαι που θα κλείσουμε έτσι και θα απαντήσω με μια σπουδή που μας προσέφερε η δασκάλα μου στο Εθνικό Θέατρο, που την ευχαριστώ εκεί που ταξιδεύει τώρα και που θεωρώ ότι είναι μία από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ηθοποιούς που έχουν περάσει ποτέ: μιλάω για τη Μαίρη Αρώνη. Ως γνωστόν, είχε παίξει ίσως την καλύτερη Λυσιστράτη που έχει παιχτεί ποτέ στην Ελλάδα στο Ηρώδειο. Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, έθαβε τον άντρα της και το βράδυ έδωσε αυτήν τη συγκλονιστική ερμηνεία. Όπως έχει πει η ίδια, αν δεν υπήρχε εκείνη η βραδιά που θα έπαιζε τον ρόλο ίσως να είχε μπει στην ίδια τρύπα που ήταν ο σύζυγός της. Αυτό της έδωσε τη δυνατότητα να ξεφύγει, να ψυχαναλυθεί η ίδια μέσα από έναν ρόλο, να ζήσει κάποιες άλλες στιγμές που έφεραν γαλήνη στην ψυχή της. Αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού. Και το σχετικό link...
  2. dionik

    Count Duckula (1988-1993)

    Count Duckula Ο χαρακτήρας του Count Duckula εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σειρά Danger Mouse, στο επεισόδιο με τίτλο “The Four Tasks of Danger Mouse”. Ο Count Duckula ζει αιώνες ως βαμπίρ και μπορεί να πεθάνει μόνο αν τον πετύχουν οι ακτίνες του ήλιου ή αν του καρφώσουν ένα ξύλο στην καρδιά. Βασικά ο Duckula έχει ήδη πεθάνει αρκετές φορές, αλλά πάντα επιστρέφει με μία μυστική τελετή που γίνεται μία φορά κάθε 100 χρόνια. Αλλά κατά την τελευταία μετενσάρκωση κάτι δεν πήγε καλά. Το σωστό τελετουργικό απαιτεί αίμα, κάτι που είναι απαραίτητο σε κάθε βαμπίρ. Αλλά κατά λάθος αντί για αίμα χρησιμοποιήθηκε κέτσαπ, έχοντας ως συνέπεια στην καινούργια του ζωή ο Duckula να μην είναι αιμοβόρο βαμπίρ, αλλά χορτοφάγος. Η σειρά αφορά τις περιπέτειες του Duckula για ανεύρεση πλούτου και δόξας, μαζί με το κάστρο του που έχει τη δυνατότητα να τηλεμεταφέρεται οπουδήποτε. Σε άλλες ιστορίες ο υπηρέτης του Duckula, Igor προσπαθεί να τον κάνει σωστό βαμπίρ, σε άλλες τον κυνηγάει ο εχθρός του Doctor Von Goosewing και σε άλλες έρχεται αντιμέτωπος με διάφορα υπερφυσικά όντα, όπως ζόμπυ και λυκάνθρωπους. Η σειρά προβλήθηκε στην Αγγλία μεταξύ 1988-1993 και είχε 65 επεισόδια των 20 λεπτών. Στην Ελλάδα προβλήθηκε από την ΕΡΤ-2 το 1989-1990. Λίστα επεισοδίων Πρώτη περίοδος No Sax Please, We're Egyptian Vampire Vacation One Stormy Night Transylvanian Homesick Blues Restoration Comedy Mutinous Penguins Dr. Von Goosewings Invisible Ray Down Under Duckula All in a Fog Castle Duckula: Open to the Public Ghost of McCastle McDuckula Igor's Busy Day Autoduck The Vampire Strikes Back Hardluck Hotel The Hunchbudgie of Notre Dame Dear Diary Rent a Butler Jungle Duck Mobile Home A Fright at the Opera Dr. Goosewing and Mr. Duck Town Hall Terrors Sawdust Ring Duck and the Broccoli Stalk Family Reunion Δεύτερη περίοδος Ghostly Gold Ducknapped The Lost Valley Hi-Duck The Incredible Shrinking Duck Prime-Time Duck Bloodsucking Fruitbats of the Lower Amazon The Count and the Pauper (I Don't Wanna Work on Maggots Farm No More) In Arctic Circles Transylvanian Take-Away Who Dunnit? No Yaks Please, We're Tibetan Beau Duckula Mississippi Duck Amnesiac Duck Mysteries of the Wax Museum Return of the Curse of the Secret of the Mummy's Tomb Meets Franken Duckula's Monster The Lost City of Atlantis Bad Luck Duck Τρίτη περίοδος Private Beak Astro Duck Unreal Estate Bombay Duck There are Werewolves at the Bottom of my Garden Duck Ahoy The Great Ducktective Deadeye Duck The Show Must Go On A Christmas Quacker The Rest is History 00 Duck Mystery Cruise Τέταρτη Περίοδος Around the World in a Total Daze Manhattan Duck Alps-a-Daisy Prince Duckula Venice a Duck Not a Duck A Mountie Always Gets His Duck The Zombie Awakes Χαρακτήρες Count Duckula Ο Duckula δεν έχει καμία σχέση με τα παραδοσιακά βαμπίρ. Είναι φυτοφάγος, ψοφάει για δημοσιότητα αλλά είναι και πολύ δειλός χαρακτήρας. Έχει μοντέρνες απόψεις και συχνά δυσανασχετεί όταν περιμένουν από αυτόν να συμπεριφέρεται όπως τα ¨κανονικά¨ βαμπίρ. Απεχθάνεται να ζει στο σκοτεινό, υγρό του κάστρο και θεωρεί τη συμπεριφορά των υπηρετών του καταθλιπτική. Παρόλο που εξακολουθεί να έχει ιδιότητες των βαμπίρ, όπως την τηλεμεταφορά και το να μην φαίνεται μπροστά από καθρέπτη, τις χρησιμοποιεί σπάνια. Igor Ο Igor είναι ο παραδοσιακός υπηρέτης σε ταινίες τρόμου. Δεν του αρέσει καθόλου η μοντέρνα συμπεριφορά του αφεντικού του και προσπαθεί συνέχεια να τον πείσει να φέρεται με πιο “βαμπιρίστικους” τρόπους. Έχει την πεποίθηση πως αν πείσει τον Duckula να δαγκώνει, βασανίζει και γενικά τρομοκρατεί τους ανθρώπους, τότε θα γυρίσουν στις παλιές καλές εποχές. Nanny Η Nanny είναι η νταντά και η καμαριέρα του Duckula. Είναι μία υπερβολικά μεγάλη και αδέξια κότα, που έχει υπερβολική δύναμη και καταστρέφει σχεδόν ό,τι πιάνει στα χέρια της. Ιδιαίτερα το αδύναμο σημείο της είναι οι κλειστές πόρτες, αφού σπάνια τις ανοίγει για να περάσει από μέσα. Προτιμά ή να τις σπάει ή να περνάει μέσα από τον τοίχο. Castle Duckula Το κάστρο είναι ένα κλασικό κάστρο της Τρανσυλβανίας με όλα τα απαραίτητα: μπουντρούμια, δωμάτια βασανιστηρίων, βιβλιοθήκη κλπ. Μπορεί να τηλεμεταφερθεί οπουδήποτε μέσω ενός μηχανισμού μέσα σε ένα ρολόι κούκου, αλλά επιστρέφει αυτόματα την αυγή. Dr Von Goosewing Ο Von Goosewing είναι ένας κυνηγός βαμπίρ και τρελός επιστήμονας. Προσπαθεί να σκοτώσει τον Duckula, αφού δεν μπορεί να πιστέψει ότι είναι χορτοφάγος και δεν αποτελεί απειλή για κανέναν. The Crow Brothers Είναι τέσσερα αδέρφια κοράκια, που σκαρφαλώνουν στο κάστρο προσπαθώντας να μπουν μέσα και να κλέψουν το θησαυρό που κρύβεται μέσα. Και δύο ευγενικές προσφορές της ariane75 : και Περισσότερες πληροφορίες εδώ ή εδώ (γερμανικό)
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.