Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο Ουμπέρτο Έκο μιλά για την ποιητική δύναμη του Σνούπι – και τα λέει υπέροχα Ανθρωπολογία, αυθεντίες, μεσαιωνική αισθητική, μέσα ενημέρωσης, θεωρία της λογοτεχνίας, θεωρίες συνωμοσίας, σημειωτική και ασχήμια: ο Ουμπέρτο Έκο είχε τεράστια γκάμα ενδιαφερόντων όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει όποιος διαβάσει έστω και τμήμα της βιβλιογραφίας του, η οποία περιλαμβάνει λόγια αλλά άκρως ενδιαφέροντα μυθιστορήματα όπως ‘Το όνομα του Ρόδου’ και ‘Το Εκκρεμές του Φουκώ’. Η ατελείωτη λίστα ενδιαφερόντων του φτάνει μέχρι και τα κόμικς και ιδιαίτερα το Peanuts του Charles Μ. Schulz, που ενθουσίασε λογοτέχνες πολλών διαφορετικών παραδόσεων γράφει το Open Culture. Πριν από περίπου 30 χρόνια, ο Ιταλός δοκιμιογράφος, κριτικός και φιλόσοφος, είχε γράψει ένα άρθρο όπου εξηγούσε γιατί αυτό το κόμικ είναι ίσως το πιο συναρπαστικό του 20ου αιώνα.. «Οι χαρακτήρες είναι απλοί», γράφει ο Έκο, αναλύοντας τα ονόματα και απαριθμώντας τις έντονες αρετές στον χαρακτήρα του Charlie Brown, της Lucy, της Violet, της Patty, της Frieda, του Linus, του Schroeder, του Pig Pen και του Snoopy, που μπλέκεται στα παιχνίδια και τις κουβέντες τους. «Από αυτόν τον απλό σχεδιασμό προκύπτει μια πλούσια και περίπλοκη εμπειρία ανάγνωσης. Σ’αυτό το βασικό σχήμα, υπάρχει μια σταθερή ροή εναλλαγών η οποία ακολουθεί ένα ρυθμό που βρίσκει κανείς μόνο σε ορισμένα πρωτογενή έπη. Πρωτογενές είναι και το συνήθειο να αναφέρει τους πρωταγωνιστές με ολόκληρα τα ονόματά τους. Ακόμη και η μητέρα του Charlie Brown τον αποκαλεί ‘Charlie Brown’, σαν να είναι κάποιος επικός ήρωας. Γι αυτό, δεν μπορεί κανείς να συλλάβει την ποιητική δύναμη του έργου του Schulz διαβάζοντας μόνο ένα ή δυο ή δέκα επεισόδια, πρέπει να αντιληφθεί εκτενώς τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις επειδή η χάρη, η τρυφερότητα και το γέλιο γεννιούνται από την αδιάκοπη εναλλαγή μοτίβων και την πίστη στην αρχική έμπνευση. Απαιτεί από τον αναγνώστη μια συνεχή συμμετοχή στην εσωτερική ζέση που προηγείται των γεγονότων.» «Με αυτή τη λογική, το Peanuts βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το Krazy Kat, το σχεδόν παράλογο αλλά πολύ καλλιτεχνικό και σεβαστό έργο του George Herriman που δημοσιευόταν από το 1913 ως το 1944. Η αλαζονεία του ποντικιού, η συμπόνια του σκύλου και η απελπισμένη αγάπη της γάτας φτάνουν σε αυτό που πολλοί κριτικοί θα περιέγραφαν ως ειλικρινή κατάσταση της ποίησης. Μια αδιάκοπη ελεγεία βασισμένη στη λυπηρή αθωότητα.» Αλλά οι παιδικοί χαρακτήρες του Peanuts προσθέτουν και μια άλλη διάσταση: «Η ποιητικότητα αυτών των παιδιών βρίσκεται στο γεγονός ότι τα βλέπουμε αντιμέτωπα με όλα τα προβλήματα και τα βάσανα των μεγάλων, οι οποίοι είναι απόντες. Μας επηρεάζουν επειδή είναι, σε ένα βαθμό, τέρατα. Είναι οι τερατώδεις παιδικές εκφάνσεις όλων των νευρώσεων του ανθρώπου του βιομηχανικού πολιτισμού. Μας επηρεάζουν επειδή συνειδητοποιούμε ότι αν είναι τέρατα, είναι επειδή εμείς, οι ενήλικες, τα κάναμε. Σ’αυτά τα παιδιά βρίσκουμε τα πάντα: Freud, μαζική κουλτούρα, αποτυχημένη μάχη για την επιτυχία, λαχτάρα για αγάπη, μοναξιά, παθητική συναίνεση και νευρωτική αντίδραση. Αλλά όλα αυτά τα στοιχεία δεν ανθίζουν κατευθείαν από τα στόματα των παιδιών: γίνονται αντιληπτά και εκφράζονται μέσα από το φίλτρο της αθωότητας. Τα παιδιά του Schulz δεν είναι ένα ύπουλο όργανο για να διαχειριστούμε τα προβλήματά μας ως ενήλικες. Βιώνουν αυτά τα προβλήματα σύμφωνα με την παιδική ψυχολογία και γι αυτό το λόγο φαίνονται σε μας ευαίσθητα και ανέλπιδα, σαν να αντιλαμβανόμαστε ξαφνικά ότι όλα μας τα δεινά έχουν μολύνει τα πάντα, ως το κόκαλο.» Ο Charles Μ. Schulz, Αλλά το ευρύχωρο μυαλό του Έκο βρίσκει και άλλα στοιχεία στην εξωστρεφώς ταπεινή δουλειά του Schulz. Αν διαβάσουμε αρκετά συνειδητοποιούμε ότι «έχουμε ξεφύγει από τον αδιάκοπο κύκλο της κατανάλωσης και της αποφυγής και φτάσαμε σχεδόν στην πηγή της αυτοσυγκέντρωσης.» Και πραγματικά λειτουργεί με όλα τα κοινά. Το Peanuts γοητεύει εξίσου τους ενήλικες και τα παιδιά με την ίδια ένταση, σαν κάθε αναγνώστης να βρίσκει κάτι για τον εαυτό του. Και έτσι με δυο πινελιές ο Schulz, 16 χρόνια μετά το θάνατό του, συνεχίζει να μας δείχνει στο πρόσωπο του Charlie Brown την δική του εκδοχή για την ανθρώπινη υπόσταση. Πηγή

Σνούπι, ο διάσημος σκύλος – καρτούν που κοιμόταν στη στέγη του σπιτιού του και έδωσε το όνομά του στο διαστημικό σκάφος της αποστολής Απόλλων 10 . Ο σκιτσογράφος του μέσα από τις ιστορίες του βρήκε διέξοδο από την κατάθλιψη... Ο πιο διάσημος σκύλος καρτούν του κόσμου έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1950 μέσα από το δημοφιλές κόμικ «Πίνατς» του σπουδαίου σκιτσογράφου Τσαρλς Σουλτς. Ο Σνούπι ήταν ένας από τους πολλούς ήρωες της παρέας του κόμικ, αλλά έμελλε να γίνει πιο αγαπητός και πιο δημοφιλής ακόμα και από το αφεντικό του, τον Τσάρλι Μπράουν, που κατείχε την πρωταγωνιστική θέση. Ο Τσαρλς Σουλτς, γεννήθηκε στη Μινεάπολη στις 26 Νοεμβρίου 1922 από πατέρα Γερμανό και μητέρα Νορβηγή και πέθανε στην Καλιφόρνια στις 12 Φεβρουαρίου του 2000. Έλαβε μέρος στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μετά τη λήξη του οποίου εργάσθηκε σαν καθηγητής στη σχολή «Art Instruction Inc», ενώ οι σπουδές του περιορίζονταν σε μαθήματα σχεδίου δια αλληλογραφίας. Η παρέα των «Πίνατς» εμφανίσθηκε αρχικά με το όνομα Li’l Folks το οποίο διατήρησαν μέχρι τις 2 Οκτωβρίου 1950, οπότε και ξαναβαφτίστηκαν βλέποντας το φως της δημοσιότητας. Όλοι οι χαρακτήρες του κόμικ ήταν βγαλμένοι από την προσωπική ζωή του σκιτσογράφου. Ήταν άνθρωποι που διαδραμάτισαν κάποιο ρόλο στη ζωή του μεγάλου δημιουργού ο οποίος, σύμφωνα με τη βιογράφο του Ρίτα Τζόνσον, έβρισκε με αυτό τον τρόπο διέξοδο από την κατάθλιψη. Για παράδειγμα, ο Σουλτζ εμπνεύστηκε τον Σνούπι από τον σκύλο της οικογένειας του, που λεγόταν Σπάικ.... O Σνούπι άρχισε να σκέφτεται και να εμφανίζει τις σκέψεις του σε μπαλόνι δύο χρόνια από τότε που εμφανίστηκε στο στριπ. Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι κοιμόταν πάνω στην στέγη του σπιτιού του και όχι μέσα, παρόλο που το σπίτι του στο εσωτερικό παρουσιαζόταν πολύ άνετο με τέσσερα δωμάτια. Βοηθός του και σύντροφος στις περιπέτειές του, ήταν ένα μικρό κίτρινο πουλί που δεν πετούσε πολύ καλά. Ο Γούντστοκ, όπως λεγόταν, προσγειώθηκε για πρώτη φορά στην μύτη του την δεκαετία του ’60 και ο Σνούπι αντί να τσαντιστεί, τον έκανε φίλο του. Στην αρχή δεν είχε όνομα και ο Σουλτζ τον βάφτισε στις 22 Ιουνίου του 1970 από το διάσημο ροκ φεστιβάλ. Ο Σνούπι είναι σκύλος νάρκισσος και ονειροπόλος. Βαριέται την ζωή του, δεν είναι ευχαριστημένος που είναι ένα απλό αγγλικό λαγωνικό, για αυτό υποδύεται με την φαντασία του διάφορες προσωπικότητες. Από αστροναύτης γίνεται μπαλαρίνα, διάσημος πιλότος του πρώτου παγκόσμιου πολέμου που έχει ως αεροπλάνο το σπίτι του μέχρι και συγγραφέας που ξεκινάει πάντοτε τα μικρά διηγήματα του με την πρόταση «It was a dark and stormy night», όπως ο Βρετανός συγγραφέας Έντουαρντ Μπούλβερ-Λύττον. Το κόμικ έγινε πολύ διάσημο με αποτέλεσμα ο δημιουργός του να κερδίσει δύο φορές (μία το 1955 και μία το 1964) το βραβείο «Reuben», που θεωρείτο το «Όσκαρ» των κόμικς. Η δημοτικότητα της σειράς απογειώθηκε το 1965, όταν εμφανίσθηκε ο φανταστικός αντίπαλος του Σνούπι, ο Κόκκινος Βαρώνος. Μεγάλα περιοδικά όπως το «Τime», το «Life»,το «Newsweek», του αφιέρωναν εξώφυλλα και εκτενείς παρουσιάσεις. Η παγκόσμια «δόξα» ήρθε το 1969, όταν οι αστροναύτες της αποστολής Απόλλων 10, έδωσαν στα διαστημικά οχήματά τους, τα ονόματα Σνούπι και Τσάρλι Μπράουν.... Το κόμικ έχει δημοσιευθεί συνολικά σε 2.600 εφημερίδες, 75 χωρών, ενώ συνολικά έχει μεταφραστεί σε 21 γλώσσες. Στην Ελλάδα η γνωριμία έγινε τη δεκαετία του ’70, χάρη στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» και έγινε γνωστό με τον τίτλο «Σνούπι», από τον κεντρικό χαρακτήρα του σκύλου. Κατά την δεκαετία του ’80 η παρέα των «Πίνατς» μεταφέρθηκε στην μικρή και μεγάλη οθόνη. Οι σκέψεις του Σνούπι ως κινούμενο σχέδιο δεν γράφονταν αλλά μεταφέρονταν μέσα από γρυλίσματα και παντομίμα. Το 2005, πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, ο σκιτσογράφος βρέθηκε να κατέχει τη δεύτερη θέση στη λίστα Φόρμπς με 35 εκ. δολάρια, μετά τον Έλβις Πρίσλευ, ενώ ο «Σνούπι» κατάφερε να αποκτήσει το δικό του αστέρι στη «Λεωφόρο της δόξας» στο Χόλιγουντ, στις 2 Νοεμβρίου του 2015... Δείτε εδώ ένα απόσπασμα από την σειρά κινουμένων σχεδίων:... https://youtu.be/gKxXAwBRuVo Πηγή