Αναζήτηση στην Κοινότητα

Αυτό που περισσότερο αποδιοργανώνει τον αντίπαλό σου είναι να απαντάς με χαμόγελο -ειρωνείας κι όχι συμβιβασμού- στις αντιξοότητες και να επιστρατεύεις το χιούμορ ως δήλωση αντίστασης ενάντια στην οπισθοδρόμηση, την καταπίεση, την ανελευθερία. Από τα 16 της, όταν άρχισε να σχεδιάζει, αυτό ήταν το σύνθημα ζωής της Ραμιζέ Ερέρ, μιας από τις σημαντικότερες φεμινίστριες κομίστριες σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή, που ως επίτιμη προσκεκλημένη θα εγκαινιάσει το Μεσογειακό Φεστιβάλ Downtown, το οποίο διεξάγεται στο Πράτο της Τοσκάνης, από σήμερα έως και τις 6 Μαΐου. Εκεί, η 55χρονη Τουρκάλα, που πέρσι τιμήθηκε με το βραβείο «καλλιτεχνικού κουράγιου» στο διεθνές φεστιβάλ κόμικ της Ανγκουλέμ, θα έχει την ευκαιρία να μιλήσει για «το εικονιστόρημα και το πολιτικό κόμικ ως νέα δημοσιογραφικά ιδιώματα της Μεσογείου», εστιάζοντας στην πεποίθησή της, πως ο φεμινισμός είναι πάνω από όλα ένα πολιτικό κίνημα κοινωνικής αλλαγής και πως το κόμικ είναι όχημα για να μιλήσει για την ελευθερία της έκφρασης και τα δικαιώματα των γυναικών αλλά και για να θέσει πολλά ερωτήματα για την αυταρχική Τουρκία της ισλαμοσυντήρησης. Η Ραμιζέ Ερέρ ίδρυσε το Bayan Yani, «το πρώτο και μοναδικό στον κόσμο περιοδικό κόμικ που παράγεται αποκλειστικά από γυναίκες», όπως λέει με περηφάνια η ίδια Η Ερέρ έγινε διάσημη τη δεκαετία του '80 με μια βινιέτα που προκάλεσε σάλο: ένα κορίτσι που αυνανιζόταν λέγοντας «σώθηκε ο υμένας μου, βάλ' τε τον στην τράπεζα». Καθιερώθηκε με το εικονοκλαστικό «Kötü Kiz» (το κακό κορίτσι) που δημοσίευε σε συνέχειες στην εφημερίδα Radikal με πρωταγωνίστρια την Μπέρνα, μια νέα που καταρρίπτει κάθε ταμπού και παραβαίνει τους ασφυκτικούς κανόνες που επιβάλλουν στις ζωές των γυναικών. Και το 2011, ίδρυσε το Bayan Yani, «το πρώτο και μοναδικό στον κόσμο περιοδικό κόμικ που παράγεται αποκλειστικά από γυναίκες», όπως λέει με περηφάνια. «Πολιτικό Φεμινισμό σε καρέ» χαρακτηρίζουν το έργο της. Σατιρίζει τις κοινωνικές συμβάσεις και παραδόσεις που οδηγούν στην υποταγή των γυναικών, εξεγείρεται κατά των στερεότυπων και καταδικάζει τη βία κατά των γυναικών σε μια χώρα στην οποία στο διάστημα 2010-2017 διαπράχθηκαν σχεδόν 2.000 γυναικοκτονίες. Σχολιάζει καυστικά την επικαιρότητα, από το ιστορικό κίνημα των διαδηλώσεων στο πάρκο Γκεζί το 2013 ως την πορεία των γυναικών στην Άγκυρα τον περασμένο Μάρτιο που καταστάλθηκε βίαια από την αστυνομία. Δεν χαρίζεται σε μισαλλόδοξους πολιτικούς και δημοσιογράφους ή και τον ίδιο τον πρόεδρο Ερντογάν. Ένα από τα σκίτσα της Ραμιζέ Ερέρ... χωρίς λόγια Στάση και φωνή ανατρεπτική, που της στοίχισαν πολλές απειλές, αναγκάζοντάς την πριν από δέκα χρόνια να καταφύγει με την οικογένειά της στη Γαλλία, όπου συνεχίζει το έργο της, που συμπυκνώνει στον όρο «ελευθερία». Ελευθερία που έμαθε από τη μητέρα της: «Εκείνη με δίδαξε να μη φοβάμαι να μιλώ για τα προβλήματα και τις τις επιθυμίες των γυναικών. Η μητέρα μου έγινε φεμινίστρια προτού διαβάσει Βιρτζίνια Γουλφ ή Σιμόν ντε Μποβουάρ: η ίδια η ζωή την έκανε φεμινίστρια, όπως και τόσες άλλες γυναίκες που δεν αντέχουν πια την καταπίεση». Και το σχετικό link...