Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'albert uderzo'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. constantinople

    ΟΙ XII ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΞ

    Η ταινία ΟΙ 12 ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΞ είχε βγει στους κινηματογράφους στις 20/10/1976. Για να γιορτάσει την 40η επέτειο της ταινίας, ο Albert Uderzo δημιούργησε ένα νέο άλμπουμ στο στυλ του "Πως ο Οβελίξ έπεσε στη χύτρα όταν ήταν μικρός" το οποίο κυκλοφόρησε στη Γαλλία στις 19/10/2016. Επιβλέποντας προσωπικά τη μελέτη πάνω από 1000 σχεδίων και γραφικών μοντέλων που δημιουργήθηκαν για την ταινία, ο Uderzo συνέθεσε πάνω από 40 μοναδικές εικόνες που αντιπροσωπεύουν σκηνές της ταινίας (κάποιες από αυτές βλέπετε κατωτέρω) και οι οποίες εμφανίζονται ολοσέλιδες στο νέο άλμπουμ, συνοδεία κειμένου που εξιστορεί την πλοκή της ταινίας. Επιπλέον "ξεσκόνισε" τα πινέλα του και σχεδίασε ένα νέο εξώφυλλο γι'αυτή την επετειακή έκδοση! Η έκδοση είναι εντυπωσιακά πολυτελής, χοντρό γυαλιστερό εξώφυλλο και γυαλιστερές σελίδες στο εσωτερικό. Με τις 84 σελίδες του, τα €9.80 που στοιχίζει πραγματικά τα κρατάς στο χέρι σου! Παραθέτω τα δείγματα από την γαλλική έκδοση, γιατί πραγματικά λυπάμαι να ανοίξω διάπλατα αυτό το κόσμημα στο σκάνερ μου και να το τσαλακώσω: Όπως μπορείτε να δείτε, οι πάμπολλες δισέλιδες συνθέσεις που περιέχει είναι σαν πίνακες ζωγραφικής. Καμιά σχέση με την προηγούμενη έκδοση του 1976 που περιείχε θολές εικόνες φωτογραφημένες από την ταινία. Το μόνο μειονέκτημα που μπορώ να βρω είναι ότι δεν περιέχει το παράρτημα με τα προσχέδια της Γαλλικής έκδοσης: Μικρό το κακό όμως, εφόσον η ομορφιά των ολοκληρωμένων συνθέσεων είναι όλη εδώ (εξάλλου θα ανέβαινε και η τιμή αν είχαμε περισσότερες σελίδες). Για τους λάτρεις του Asterix, συνιστάται ανεπιφύλακτα!
  2. Στα σχέδιά του ο σπουδαίος κομιξάς, ο Αλμπέρ Ουντερζό, μετέγραψε μνημειακά έργα κορυφαίων Ευρωπαίων ζωγράφων, αποτίοντας φόρο τιμής ή σατιρίζοντας τους μάστορες της δυτικής τέχνης. Στιγμιότυπο από την έκθεση "Ο Αστερίξ στο Βέλγιο" στο μουσείο Comics Art Museum May 31, 2017 Στον πρόσφατα χαμένο Αλμπέρ Ουντερζό (έφυγε ήσυχα στον ύπνο του, σε ηλικία 92 χρόνων στις 24/3) δεν αποχαιρετούμε απλώς τον «πατέρα» του Αστερίξ. Στο πρόσωπό του – μαζί με τον Ρενέ Γκοσινί – βλέπουμε κι έναν σημαντικό ευρωπαίο δημιουργό. Και οι δυο τους αναζήτησαν έμπνευση από την ευρωπαϊκή ιστορία και μολονότι την έραψαν στα μέτρα του γαλλικού εθνοκεντρισμού, ο μικρόσωμος Αστερίξ έγινε «ήρωας» όλης της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο που ο καταγόμενος από Ιταλούς Ουντερζό οραματιζόταν όπως είχε πει, να γίνει «ο Γάλλος Ντίσνεϋ». Και τα κατάφερε. Οι νεότερες γενιές των Ευρωπαίων συνολικά, νιώθουν «δικό» τους το γαλατικό χωριό, είναι μέρος της σύγχρονης λαϊκής κουλτούρας των Ευρωπαίων. Ο Αλμπέρ Ουντερζό Με έμπνευση και αφομοιωτική ικανότητα ο Ουντερζό μετέφερε στο πενάκι του πρόσωπα της γαλλικής πολιτικής σκηνής (Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, Ζακ Σιράκ) αλλά και δημοφιλείς χαρακτήρες της εποχής, όπως τον Κερκ Ντάγκλας που ταυτίστηκε με τον ανυπότακτο θρακιώτη Σπάρτακο. Βρετανικό πόστερ Αντίστοιχα, στα σχέδιά του ο σπουδαίος κομιξάς μετέγραψε μνημειακά έργα κορυφαίων Ευρωπαίων ζωγράφων, αποτίοντας φόρο τιμής ή σατιρίζοντας τους μάστορες της δυτικής τέχνης. Όμως, ο Μπρίγκελ και ο Ρέμπραντ δεν στέκονται απλώς ψηλά στην ευρωπαϊκή ζωγραφική. Είναι ταυτόχρονα δάσκαλοι της κουλτούρας μας. Ο Ουντερζό βρήκε πρόσφορο έδαφος να μιλήσει στην ψυχή των Ευρωπαίων, μεταφέροντας την αγάπη του για περίφημα έργα που χαιρόμαστε στα μουσεία. Το έκανε με τρόπο ευρηματικό και κάποια από αυτά κυκλοφορούν σήμερα με μεγάλη απήχηση, ενώ τα αυθεντικά σχέδια πωλούνται σε τιμές αστρονομικές από οίκους δημοπρασιών. Πήτερ Μπρίγκελ – «O χωριάτικος γάμος» Πιο διαδεδομένη στο ίντερνετ είναι η σκηνή-παρωδία του περίφημου έργου του Πήτερ Μπρίγκελ «ο χωριάτικος γάμος». Στη γαμήλια γιορτή του 16ου αιώνα, ο Ουντερζό μας χαρίζει μια αναπαράσταση που αμέσως απηχεί το εορταστικό πνεύμα του πίνακα. Ο νεότερος δημιουργός κράτησε τη βασική διάταξη του έργου, αντικαθιστώντας τα απεικονιζόμενα πρόσωπα με τη φυλή των Βέλγων που κάλεσαν σε γλέντι τον Αστερίξ και τη συντροφιά του. Στην θέση των δύο μουσικών που παίζουν γκάιντα, ο Ουντερζό τους δίνει άρπα, ενώ ο σχεδιαστής κρατά ίδιο και τον αρχιτεκτονικό διάκοσμο της αίθουσας. Ακόμη και στην κεφαλή του τραπεζιού που ο Μπρίγκελ αποδίδει κάποιον επίσημο με τον ιερέα που τέλεσε τον γάμο, ο Ουντερζό τοποθετεί τον αρχηγό του γαλατικού χωριού Μαζεστίξ. Τα σάπια ψάρια του Αλβαβητίξ, αυτά που συνήθως γίνονται αιτία για να γίνουν οι Γαλάτες «μύλος», μας δίνουν ένα διαφορετικό «μάθημα ανατομίας», όχι από τον Δρα Τουλπ, αλλά από την σκοτεινή μορφή ενός δρυΐδη-μάγου. Ρέμπραντ – Μάθημα ανατομίας του Δρ. Τουλπ (The Hague, Mauritshuis) Το έργο του Ρέμπραντ φιλοτεχνήθηκε σε φυσικό μέγεθος το 1632 και αποτελεί ένα είδος ιστορικής καταγραφής των μαθημάτων που παρέδωσε τον Ιανουάριο του ίδιου έτους μια μεγάλη φυσιογνωμία της ιατρικής, ο καθηγητής ανατόμος Νικολάες Τουλπ (είχε διατελέσει μόνιμος δημοτικός σύμβουλος και τέσσερις φορές δήμαρχος). Ο Ουντερζό υποκαθιστά ευφάνταστα το εγκληματικό σώμα ενός κατάδικου με ένα από τα «εγκληματικά» ψάρια του Αλφαβητίξ. Αυτοί οι έρμοι οι πειρατές που όταν έβλεπαν Γαλάτες βύθιζαν από μόνοι τους το πλοίο, βρήκαν σωτηρία στη «σχεδία της Μέδουσας». Στο πιο φρικώδες ναυάγιο που απαθανάτισε ο Τεοντόρ Ζερικώ το 1818, σε έναν μνημειακό πίνακα διαστάσεων 491 x 716 εκατοστά! Τεοντόρ Ζερικώ – Η Σχεδία της Μέδουσας,1818-1819 Από τα πιο εμβληματικά εκθέματα στο Λούβρο, το έργο του Γάλλου ζωγράφου εξιστορεί τον πλου της σχεδίας που έγινε πραγματική κόλαση για τους επιβαίνοντες. Το ναυάγιο (1816) ξεπέρασε τα όρια μιας καταστροφής λόγω των φαινομένων κτηνωδίας και κανιβαλισμού που έλαβαν χώρα μεταξύ των επιβαινόντων. Από τους 150 περίπου ναυαγούς περισυνελέγησαν ζωντανοί μόνον δέκα. Πουθενά αλλού, ίσως, δεν είναι πιο ταιριαστοί οι μονίμως χαμένοι πειρατές στις περιπέτειές τους με τους Γαλάτες. Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό (γαλλ. La liberté guidant le peuple) είναι πίνακας του Γάλλου ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά εμπνευσμένο από την Ιουλιανή επανάσταση του 1830 (Μουσείο του Λούβρου). Το πιο απολαυστικό έργο όμως στον Αστερίξ, είναι με απόσταση η κατά Ουντερζό «Ελευθερία». Ένα έργο αναφοράς του Ευγένιου Ντελακρουά στην επαναστατημένη Γαλλία του 1830. Όμορφη, λυγερή και με γυμνό το στήθος, φορώντας τη σκούφια των Ιακωβίνων, κρατώντας ντουφέκι με ξιφολόγχη στο αριστερό χέρι και υψώνοντας την απαγορευμένη επαναστατική Τρικολόρ στο δεξί, η προσωποποίηση της Ελευθερίας ορμά μπροστά οδηγώντας τον λαό. Ο αθεόφοβος Ουντερζό έβαλε στη θέση της τη Μιμίνα να κρατά, όχι την Τρικολόρ, αλλά έναν πλάστη. Η σύζυγος του αρχηγού Μαζεστίξ και άρα πρώτη κυρία του χωριού, αν και ως γυναίκα δε λαμβάνει μέρος στις μάχες (ενίοτε βέβαια συμμετέχει στους ψαροκαβγάδες όπου μαλλιοτραβιέται με τις συγχωριανές της), δείχνει τον δρόμο προς τις αρχές της Γαλλικής Δημοκρατίας. Και το σχετικό link...
  3. Στις 37 προηγούμενες περιπέτειες του Αστερίξ και του Οβελίξ, πρωταγωνιστές ήταν Γαλάτες, Ρωμαίοι, Νορμανδοί, Αιγύπτιοι, Ισπανοί, Ελβετοί, Βέλγοι, Βρετανοί, Κορσικανοί, Έλληνες, Ινδιάνοι, πειρατές κ.ά., σε έναν διαρκή και βίαιο ανταγωνισμό μεταξύ τους. Για πρώτη φορά μια νέα κοπέλα τούς δείχνει έναν εναλλακτικό, ειρηνικό τρόπο ζωής. Στην πρώτη κιόλας σελίδα της πρώτης περιπέτειας του Αστερίξ των Rene Goscinny και Albert Uderzo από το μακρινό 1959, οι αναγνώστες μαθαίνουν για την ήττα των Γαλατών από τις ρωμαϊκές λεγεώνες το 50 π.Χ. και βλέπουν τον Αρβέρνιο αρχηγό Βερσινζετορίξ να αποθέτει τα όπλα του στον Καίσαρα. Από τότε όλη η Γαλατία τελεί υπό την κατοχή των Ρωμαίων. Όλη; Όχι όλη, καθώς το χωριό των Αστερίξ και Οβελίξ παραμένει ανυπότακτο και ανυπάκουο. Από τότε επίσης, οι Goscinny και Uderzo έφτιαξαν πολλές ακόμα ιστορίες με το μοτίβο της γαλατικής αντίστασης να κυριαρχεί. Μετά τον θάνατο του Goscinny το 1977, ο Uderzo συνέχισε μόνος του για να παραδώσει το 2013 στους Jean-Yves Ferri (σενάριο) και Didier Conrad (σχέδια) που από τότε έχουν συνεργαστεί σε τέσσερις ιστορίες. Ο Uderzo πέθανε τον περασμένο Μάρτιο, λίγο μετά την κυκλοφορία της 38ης περιπέτειας και τέταρτης των νέων δημιουργών. Μιας καταπληκτικής και διαφορετικής ιστορίας που πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε και στα ελληνικά (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ) με πρωταγωνίστρια την κόρη του Βερσινζετορίξ. Μια νέα κοπέλα που, με το όνομα Αδρεναλίνη και κουβαλώντας στις πλάτες της χωρίς να ρωτηθεί και χωρίς να το επιλέξει ένα τεράστιο συμβολικό κύρος, αρνείται να γίνει μέρος του αέναου κύκλου της βίας. Και στις τρεις προηγούμενες ιστορίες τους (Ο Αστερίξ στους Πίκτους, Ο Πάπυρος του Καίσαρα, Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός) οι Ferri και Conrad απέδειξαν ότι είναι άξιοι συνεχιστές των Goscinny και Uderzo. Τόσο το χιούμορ του Ferri με τους ευφυείς αναχρονισμούς, τη λεπτή ειρωνεία, τις πολιτικές αιχμές και τις έμμεσες αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα όσο και τα σχέδια του Conrad με τις εντυπωσιακές πολυπρόσωπες σκηνές και τις απολαυστικές μάχες με τους Ρωμαίους, αλλά και τους τρικούβερτους καβγάδες μεταξύ Γαλατών για ψύλλου πήδημα, αποδεικνύουν ότι ο μύθος του Αστερίξ μπορεί να έχει ακόμα πολλές συνέχειες και να παραμένει επίκαιρος. Κάτι που γίνεται ακόμα πιο εμφατικό με την «Κόρη του Βερσινζετορίξ» και τα νέα σεναριακά μονοπάτια που τολμούν να σκιαγραφήσουν και να διασχίσουν οι δύο Γάλλοι καλλιτέχνες. Κι αυτό γιατί η πραγματική πρωταγωνίστρια στη νέα περιπέτεια απέχει πολύ από το πρότυπο του γενναίου και ανυπότακτου πολεμιστή. Δεν είναι δυνατή, ούτε θέλει να πίνει μαγικό ζωμό για να ξυλοφορτώνει Ρωμαίους. Δεν εκπροσωπεί τον τόπο της, ούτε πασχίζει να κάνει υπερήφανο τον λαό της. Δεν τη συνδέει τίποτα με το παρελθόν της, αντιθέτως προσπαθεί να αποκοπεί από αυτό για να νιώσει ελεύθερη και να ακολουθήσει τον δρόμο της καρδιάς της και των ονείρων της. Είναι μια αναχωρήτρια που δεν διστάζει να το σκάσει από κάθε κατάσταση που την καθιστά εκμεταλλεύσιμο προϊόν λόγω του ονόματός της και του εμβληματικής σημασίας κολιέ της. Την αναζητούν ο Καίσαρας και οι προδότες που συνεργάζονται μαζί του, τη θέλουν δική τους οι Γαλάτες συμπολεμιστές του μπαμπά της, τη φυλάνε ο Αστερίξ, ο Οβελίξ κι ολόκληρο το χωριό τους. Αλλά αυτή νιώθει καλά μόνο με τους συνομηλίκους της. Κι όταν δεν τη χωρά ο τόπος, απλώς φεύγει. «Να ’χεις τον νου σου, την κοπανάει» προειδοποιούν όλοι όποιον αναλαμβάνει να την προσέχει. Μα αυτή εντέλει θα την κοπανήσει γιατί δεν θέλει να την προσέχει κανείς, προκαλώντας καταδιώξεις σε στεριά και θάλασσα και άγριο ξύλο με όλους εναντίον όλων στο γνώριμο ύφος της σειράς. Ο Βερσινζετορίξ το 1959 (αριστερά) και το 2019 (δεξιά), πατέρας της πρωταγωνίστριας της 38ης ιστορίας του Αστερίξ Ένα μοτίβο που συνεχίζεται μεν αλλά αυτοσαρκαστικά υπονομεύεται κιόλας από την έντονη συμμετοχή των εφήβων. Η Αδρεναλίνη, αντί να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού, επιλέγει να συναντά τους έφηβους φίλους της στο απόμερο νταμάρι του Οβελίξ, μακριά από τους μεγάλους, και να συζητούν γι' αυτά που απασχολούν τα παιδιά. Με αθωότητα, ειλικρίνεια και με τους δικούς τους κώδικες, οι έφηβοι αρνούνται να βαδίσουν στα χνάρια των γονιών τους. Ο γιος του ψαρά και ο γιος του σιδερά, αντί να σκοτώνονται στο ξύλο όπως οι πατεράδες τους, κουβεντιάζουν για το μέλλον τους, για τις ανασφάλειές τους, για τα ρούχα τους, για τη διατροφή τους, για το περιβάλλον, για την καταπίεση που αισθάνονται, για τις κακές συνήθειες των γονιών τους. Και βρίσκουν σύμμαχο την ορφανή Αδρεναλίνη, που εντέλει είναι πιο ανυπότακτη από όλους, αρνούμενη να υποδυθεί έναν ρόλο που δεν της ανήκει. Αυτή θέλει μόνο να βοηθά τους συνανθρώπους της. Πασχίζει η Μιμίνα να την πείσει να ντύνεται «γυναικεία» για να αποκτήσει θηλυκότητα κι αυτή απαντά «Όχι, είναι βλακεία να ντυθώ σαν κορίτσι! Εμένα μ’ αρέσει να ντύνομαι γοτθικά. Κι έπειτα δεν θέλω να ασχολούνται μαζί μου!». Και λίγο παρακάτω: «Θα πάω να βοηθήσω τα ορφανά παιδιά όπως εγώ… Θα τα πάω σε ένα απομονωμένο νησί πέρα από τη γνωστή Γη, εκεί όπου οι Ρωμαίοι δεν θα με βρουν ποτέ». Μπορεί να φαίνεται διδακτική και ανιαρή η ιστορία των Ferri και Conrad με πρωταγωνίστρια μια κοπέλα που δεν επιθυμεί να δέρνει ούτε να δέρνονται γι’ αυτήν, και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των υπολοίπων γιατί δεν χωρά σε καλούπια. Δεν είναι όμως. Είναι διανθισμένη με τόσα αστεία και τόσες αναφορές που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των πρώτων εμπνευστών της: το θέμα της ιστορίας είναι υβρίδιο των περιπετειών «Ο Αστερίξ και η Χύτρα» και «Ο Αστερίξ στην Ισπανία», μόνο που το γεμάτο λεφτά μαγειρικό σκεύος και το εγωιστικό πιτσιρίκι έχουν αντικατασταθεί από την κόρη του Βερσινζετορίξ που με τον νεανικό της αυθορμητισμό γίνεται πρότυπο, αντιστεκόμενη στα στερεότυπα, το όνομα του Βερσινζετορίξ εκφέρεται χαμηλόφωνα από όλους και γράφεται με μικρότερους χαρακτήρες γιατί θυμίζει την ήττα, παραπέμποντας στον Βόλντεμορτ του Χάρι Πότερ που το όνομά του δεν λέγεται ποτέ, ο νεαρός που θα πάρει μαζί του την Αδρεναλίνη είναι ένα ονειροπόλο παιδί των λουλουδιών που λέγεται Λετιτμπίξ κ.ά. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στη νέα ιστορία είναι η αναβαθμισμένη θέση των παιδιών, των νέων γενικότερα. Σε μια σειρά που βασίζεται εδώ και 60 χρόνια σε συγκεκριμένη σεναριακή ιδέα, αυτήν του υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, με τους ενηλίκους να λύνουν τα προβλήματά τους με τη βία ακόμα κι όταν μπορούν να την αποφύγουν, τα παιδιά εμφανίζονταν σπάνια και κυρίως για να συνεισφέρουν στο καλοπροαίρετο χιούμορ με την αφέλειά τους, την αταίριαστη με το πνεύμα της ιστορίας και τις συνήθειες των ενηλίκων, άρα και εμμέσως μη «αποδεκτή», συμπεριφορά τους. Η Αδρεναλίνη και τα παιδιά των Γαλατών έρχονται να «διορθώσουν» με τις πράξεις τους αυτή την ακούσια υπεραπλούστευση. Αντιμετωπίζουν την κατάσταση με σύνεση, έχουν επιχειρήματα, συζητούν ήρεμα, δεν καταφεύγουν στη βία, στέκονται αλληλέγγυα το ένα στο άλλο. Όταν ο Αλφαβητίξ ετοιμάζεται να δείρει τον γιο του που εργάζεται στωικά στο ψαράδικο καθαρίζοντας λέπια και μύδια, ο μικρός θα απαντήσει ήρεμα και θα βρει καταφύγιο στην παρέα του την ώρα που θα ξεσπάσει ακόμη ένας αναίτιος καβγάς, με τον Οβελίξ να καταγγέλλει τη βία ρίχνοντας στα κεφάλια αυτών που τσακώνονται ένα πελώριο μενίρ. Και όταν η Αδρεναλίνη ετοιμάζεται να αποδράσει από την καταπίεση των νουθεσιών, θα βρει συμμάχους τους νεαρούς φίλους της που θα σταθούν στο πλευρό της παραβαίνοντας τους κανόνες και αψηφώντας τους κινδύνους. Όλα αυτά με αποκορύφωμα το βαθύτατα συγκινητικό τέλος καθιστούν την 38η περιπέτεια του Αστερίξ μία από τις πιο ξεχωριστές της σειράς. Με τη φρεσκάδα των παιδιών να δίνει νέα πνοή κόντρα στους πάντα προβλέψιμους μεγάλους. Και το σχετικό link...
  4. germanicus

    ASTERIX: Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

    Ειδική έκδοση της Μαμούθ ενός εκ των καλύτερων Αστερίξ με 16 σελίδες έξτρα υλικό. Αποτελεί μετάφραση της έκδοσης Le Domaine des dieux – Edition spéciale της Hachette Livre (που βγάζει τα Αστερίξ στη Γαλλία) από τον Οκτώβρη του 2014. Επισυνάπτω 4 σελίδες της γαλλικής έκδοσης για να πάρετε μια γεύση. Εμπεριέχει τα κάτωθι δισέλιδα Είναι τρελοί αυτοί οι δημιουργοί. Ένα ιστορικό της σειράς μέχρι το 1971 που βγήκε το κόμικ. Έχω μια ιδέα! Τι τους ώθησε να φτιάξουν το συγκεκριμένο σενάριο. Σχεδίασε μου μια κατοικία. Σχόλια για το σχέδιο. Το αδίπλωτο αστείο. Σχόλια για 2 σελίδες του κόμικ. Φόβος πάνω από το χωριό. Σχόλια για διάφορους ανταγωνιστές της σειράς. Τα ζώα, μια ιδέα φιξ! Προφανές το λογοπαίγνιο με το όνομα του Ιντεφίξ (idée fixe). Σχόλια για την πανίδα στο κόμικ. Είναι ξεκάθαρο, σκλάβε; Σχόλια για το κοινωνικοπολιτικό σκέλος του κόμικ. Από το σενάριο στο σχέδιο. Μια σελίδα σενάριο και η αντίστοιχη σελίδα ως σχέδιο πριν τον χρωματισμό. Στη Γαλλία υπάρχει και η λουξ έκδοση 128 σελίδων που περιέχει τις πρωτότυπες σελίδες σκίτσου και 33 σελίδες κείμενο-σχόλια. Δεν με ξετρέλλαναν τα σχόλια. Θα ήθελα σχόλια όπως το ότι ο τελετάρχης Γκουϊλους είναι καρικατούρα του Guy Lux (wiki.fr) Περισσότερο μου έκαναν ως ένα σύνολο διεκπεραιωτικών στεγνών σχολίων, άντε να τα βάλουμε και να πουλήσουμε.... Δεν ένιωσα το μεράκι και την αγάπη oh well. Αξιζει τον κόπο? Εάν κάποιος δεν έχει το κόμικ, τότε ναι. Ας πάρει αυτή την έκδοση και όχι αυτή που δεν έχει καθόλου σχολιασμό. Όλα τα κόμικ βελτιώνονται με τέτοια καλούδια. Το κακό είναι ότι αισθάνομαι πως όλα αυτά είναι απλώς εμπορικά προϊόντα. Σήμερα με κάτι σχόλια, αύριο με τις πρωτότυπες σελίδες, μεθαύριο με σκληρό εξώφυλλο, παραμεθαύριο στο πρωτότυπο μέγεθος των σελίδων (σαν τα Artist's Edition της IDW) και πάει λέγοντας. Μια αγελάδα που θα αρμέγουμε εσαεί. Δεν τα νοιώθω σαν προϊόντα αγάπης (όπως λχ είναι οι ταινίες της Criterion Collection).
  5. Στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε στο αξεπέραστο έργο του Αλμπέρ Ουντερζό, συνδημιουργού του Αστερίξ, που πέθανε πριν από λίγες μέρες. Σήμερα τον λόγο παίρνουν ο Περικλής Κουλιφέτης, ο Πάνος Ζάχαρης και ο Δημήτρης Καμένος, και καταθέτουν τη δική τους καλλιτεχνική άποψη για τον σπουδαίο χιουμορίστα. O Ουντερζό τον Σεπτέμβριο του 1985 σε ένα Bugatti του 1927 μαζί με φιγούρα του Αστερίξ Είναι το «Kαι ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους» το κύκνειο άσμα του Αλμπέρ Ουντερζό; Του Περικλή Κουλιφέτη Ο πρόσφατος θάνατος του μεγάλου και αγαπημένου δημιουργού μού έφερε στη μνήμη πολλές αγαπημένες αναμνήσεις με τον Αστερίξ, τον Οβελίξ, το γαλατικό χωριό, όπως και σχεδιαστικές κορυφώσεις του Ουντερζό σε δασώδη τοπία, ρωμαϊκά αρχιτεκτονήματα, πόζες χαρακτήρων και γλαφυρών καρτουνίστικων εκφράσεων. Μεταξύ αυτών θυμήθηκα και το «Kαι ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους», ένα αρκετά αλλόκοτο άλμπουμ του Αστερίξ που μπορεί να θεωρηθεί κάλλιστα το καλλιτεχνικό «αντίο» του Γάλλου σχεδιαστή. Η ιστορία αυτή σε σενάριο και σχέδιο του Ουντερζό δημοσιεύτηκε το 2005 και – παρά την επιτυχία της στις πωλήσεις – σχολιάστηκε αρκετά αρνητικά από τους κριτικούς. Και όχι πολύ άδικα. Όλοι οι φαν του Αστερίξ, νομίζω, συμφωνούν πως το σενάριο δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του Ουντερζό. Οι περισσότερες (όλες; όχι όλες!) ιστορίες του Αστερίξ που έγραψε και σχεδίασε μόνος του μετά τον θάνατο του σεναριογράφου/συνδημιουργού Ρενέ Γκοσινί είναι στην καλύτερη μέτριες: αδιάφορες πλοκές, άνοστα αστεία και αναίτια σουρεάλ στιγμιότυπα χαρακτηρίζουν τις περισσότερες από τις δέκα αυτές ιστορίες. Με το «Kαι ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους» φάνηκε πως ο Αλμπέρ το τερμάτισε, μια και το γαλατικό χωριό δέχεται… επίσκεψη εξωγήινων! Το όλο κόνσεπτ αλλά και η εξέλιξη της πλοκής δεν λειτούργησαν πολύ καλά, προκαλώντας από αμηχανία έως εκνευρισμό στον πιστό αστεριξικό φαν, με πολλούς να το θεωρούν μέχρι σήμερα το χειρότερο άλμπουμ της διάσημης σειράς (ακόμα κι εγώ όταν το διάβαζα ως παιδί το 2005 θυμάμαι να νιώθω περίεργα). Όμως αυτές οι παράγραφοι δεν γράφονται για να κακολογήσουν τον αποθανόντα, αλλά για να αναλυθεί ένα άλμπουμ στο οποίο διακρίνεται ο ειλικρινής αποχαιρετισμός ενός μεγάλου δημιουργού. Το εξώφυλλο του «Και ο Ουρανός έπεσε στο Κεφάλι τους». Πρόκειται για αντιστροφή του εξωφύλλου του 1ου άλμπουμ της σειράς, του «Αστερίξ ο Γαλάτης» του 1959, και αποτελεί άλλο ένα δείγμα «κλεισίματος του κύκλου» από τον Ουντερζό. Στο «Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους», δυο εξωγήινες φυλές επισκέπτονται το γαλατικό χωριό αναζητώντας το μυστικό όπλο των Γαλατών που τους κάνει πανίσχυρους: τον μαγικό ζωμό. Από τη μία οι φιλειρηνικοί Τατζίλβιοι και από την άλλη οι επιθετικοί Νάγκμα. Οι ομοιότητες των δυο φυλών με γνώριμους λαούς του δικού μας παρόντος είναι οφθαλμοφανείς. Οι Τατζίλβιοι με τον κοντούλη, μοβ Τουν σε σχεδιαστικό στιλ rubber hose (αλά Μίκι Μάους) και τους κλώνους-Σούπερμαν με κεφάλια Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, είναι οι Αμερικάνοι. Οι ζηλόφθονοι και αρματωμένοι Νάγκμα, με τα ρομπότ και το στερεοτυπικό κίτρινο ασιατικό χρώμα δέρματος, είναι οι Ιάπωνες. Αλλά γιατί ο Ουντερζό να κάνει αυτήν την παρομοίωση; Πρόκειται για ρατσισμό; Όχι (εντελώς). Ο 78χρονος τότε Ουντερζό αποτυπώνει σε αυτό το άλμπουμ την παγκόσμια σκηνή κόμικς όπως την έβλεπε εκείνος. Το γαλατικό χωριό/γαλλοβελγική σκηνή βρίσκεται απέναντι στους υπεράριθμους, δυνατούς και «προηγμένους» εξωγήινους/αμερικανική και ιαπωνική σκηνή. Ακόμα και τα ονόματά τους είναι αναγραμματισμοί: ο πλανήτης Τατζίλβ του Γουόλτ Ντίσνεϊ (Tadsylwine: Walt Disney) και οι Νάγκμα των μάνγκα. Αποζητούν τον μαγικό ζωμό, την πηγή της δημιουργικότητας και πρωτοτυπίας των γαλλοβελγικών κόμικς. Τον ρόλο των «καλών» εξωγήινων θα πάρει η αμερικανική σκηνή, λόγω της επιρροής που είχε ο Ουντερζό – μα και όλοι οι Γαλλοβέλγοι δημιουργοί της γενιάς του – από αυτήν. Δεν κρύβει άλλωστε την ευγνωμοσύνη του, κλείνοντας το άλμπουμ με ένα ευχαριστήριο σημείωμα στον «μεγάλο Τατζίλβιο […] δρυΐδη» Walt Disney, στου οποίου τη «μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο που μόνο αυτός κατείχε το μεγάλο μυστικό του» δηλώνει πως έπεσε. Οι «κακοί» εξωγήινοι είναι τα μάνγκα, οι «νέοι παίκτες» στο παγκόσμιο προσκήνιο, τα οποία από τη δεκαετία του ’90 επεκτάθηκαν ραγδαία από την Άπω Ανατολή στη Δύση, μαγεύοντας τους αναγνώστες και επηρεάζοντας τους νέους δημιουργούς. Με επιφύλαξη αλλά όχι και άτοπα, μπορεί να υποθέσει κανείς πως ο γερασμένος Ουντερζό τα είδε με αρνητικό βλέμμα: ξενόφερτα κόμικς που έρχονται να κλέψουν τη δόξα από τα ντόπια γαλλικά. Αλλά ούτε και οι Τατζίλβιοι αποτυπώνονται με απόλυτα θετική χροιά, μιας και οι προθέσεις τους να κατασχέσουν τον μαγικό ζωμό για την ασφάλεια του σύμπαντος από τους «πρωτόγονους» Γαλάτες θυμίζει τις κλασικές αμερικανικές επεμβάσεις για την «εξασφάλιση της ειρήνης». Τα δύο καρέ του άλμπουμ «Και ο Ουρανός έπεσε στο Κεφάλι τους» που συνοψίζουν την οπτική του Ουντερζό για τα παγκόσμια κόμικς και – ίσως ακόμα – προοικονομούν την αποχώρησή του από τον χώρο Και οι δύο εξωγήινες φυλές έχουν σχεδόν τα πάντα: λάμψη, τεχνολογία, φαντασμαγορία, σούπερ ήρωες και ρομπότ που θαμπώνουν τους Γαλάτες – και τους αναγνώστες. Είναι ασφαλώς οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Όμως ο μαγικός ζωμός δεν έχει φτιαχτεί για αυτούς. Ο Νάγκμα και ο Τουν επηρεάζονται αρνητικά από το φίλτρο του γερο-δρυΐδη και δεν αποκτούν την υπεράνθρωπη δύναμη που περίμεναν. Η μαγεία των Γαλλοβέλγων απλά δεν τους ταιριάζει κι έτσι αποχωρούν άπρακτοι, αφήνοντας στην ησυχία του το ανυπότακτο χωριό της γαλλοβελγικής σκηνής και το μυστικό της δύναμής του ασφαλές. Ο Τουν μάλιστα με μια ακτίνα αφαιρεί από τις μνήμες Γαλατών και Ρωμαίων το όλο συμβάν – η ιστορία αυτή θα μπορούσε να μην είχε καν συμβεί. Το τέλος του άλμπουμ μπορεί να συνοψιστεί με τα λόγια του δικού μας ήρωα, του Καραγκιόζη, «αυτοί το δικό τους γλέντι κι εμείς το δικό μας». Ίσως το νόημα όλου του άλμπουμ και της οπτικής του ηλικιωμένου Ουντερζό στην παγκόσμια σκηνή κόμικς συνοψίζεται στη σελίδα 27 του άλμπουμ. Έξω από την οχύρωση του χωριού, οι ανυπότακτοι Γαλάτες έχουν βγει να παρακολουθήσουν την επική σύρραξη των Τατζίλβιων κλώνων και των ρομπότ των Νάγκμα. Οι δύο αντίπαλες δυνάμεις εκτοξεύουν εκκωφαντικά πυρά ίσης δύναμης. Ο άνεμος της σύγκρουσης πετάει πίσω τους έκπληκτους Γαλάτες που κρατούν τα αυτιά τους από τη δυνατή βοή. Μόνον ο Οβελίξ λέει απαξιωτικά: «Πιφ! Πολλή φασαρία για το τίποτα! Όλα αυτά είναι αέρας κοπανιστός! Πάμε βόλτα, Ιντεφίξ!» Παίρνει τον Ιντεφίξ και απομακρύνονται. Έτσι κι ο Αλμπέρ παίρνει τα μολύβια και τα μελάνια του κι απομακρύνεται από το προσκήνιο, βετεράνος με τα παράσημά του. Το 2009 θα εκδώσει ακόμα ένα άλμπουμ Αστερίξ («Τα γενέθλια των Αστερίξ και Οβελίξ: η Χρυσή Βίβλος») και το 2011 θα παραδώσει τη δημιουργική σκυτάλη της σειράς στους Zαν-Ιβ Φερί και Ντιντιέ Κονράντ. Όμως τον τελευταίο του λόγο πιστεύω πως τον έδωσε τότε, το 2005, αφήνοντας στο κύκνειο άσμα του τη γνώμη του για τη σκηνή κόμικς (που τόσο πολύ αγάπησε και διαμόρφωσε) και τους Γαλάτες, για άλλη μια φορά, να στήνουν τσιμπούσι κάτω από τον έναστρο ουρανό… Ήταν τρελός αυτός ο Γαλάτης Του Πάνου Ζάχαρη Έχω πολλούς δασκάλους. Δασκάλους αγαπημένους που χωρίς ποτέ να τους ζητηθεί, πιάνουν το χέρι μου και το πιέζουν πάνω σε μια λευκή κόλλα ξανά και ξανά μέχρι να βγει ένα σκιτσάκι της προκοπής. Ξεκίνησα μαθήματα μαζί τους πριν καλά καλά μάθω να διαβάζω. Μου έμαθαν τα βασικά και αργότερα με έβαλαν στο τμήμα των προχωρημένων. Ακόμα σπουδάζω και χαίρομαι που δεν θα αποφοιτήσω ποτέ. Τους αγαπώ αυτούς τους δασκάλους γιατί με βοηθάνε, αλλά με εκνευρίζουν απίστευτα όταν ψάχνω να βρω πώς στο διάολο θα αποδώσω αυτό που έχω σκεφτεί κι εκείνοι έχουν ήδη βρει την πιο όμορφη κι απλή λύση. Δουλεύω πάνω από δέκα χρόνια κι όμως όσο πιο πολύ μαθαίνω τόσο συχνότερα αποζητώ τη βοήθειά τους, απαλλαγμένος από την ανώριμη αυτάρκεια που είχα όταν ξεκινούσα. Ο Ουντερζό είναι ένας από αυτούς. Δάσκαλος αλλά και θύμα. Θύμα ληστείας αφού του κλέβω σχεδιαστικές λύσεις πολύ συχνά. Τα έχει αφήσει αφύλαχτα τα σκίτσα του στη βιβλιοθήκη μου δίπλα στου Μορίς και είναι σαν να μου λέει «παρ’ τα ρε, κάν’ τα ότι θες, μόνο πείραξέ τα λίγο μη γίνεις ρεζίλι». Και τα βουτάω… Τους ρίχνω μια ματιά, τσαντίζομαι και τα αφήνω στην ησυχία τους για να επιστρέψω στη δουλειά μου. Κι αφού λιώσω μια γόμα πάνω στο χαρτί, τα ξανακοιτάω φευγαλέα μπας και μου μείνει κάτι… Ειδικά κάτι νυχτερινά πλάνα, κάτι ρωμαϊκές αρένες, πανοπλίες και κτίρια… Μόνο τα κύματα δεν μπορώ να του κλέψω. Τα προσέχει πολύ μάλλον. Μα πώς στο καλό σχεδίαζε τόσο υπέροχα τη θάλασσα; Ήταν τρελός αυτός ο Γαλάτης. Γκοσινί - Ουντερζό: μια παρτίδα πόκερ Του Δημήτρη Καμένου Πιστεύω ότι ο Αλμπέρ Ουντερζό είναι το όνειρο κάθε σεναριογράφου κόμικς. Γιατί αν μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, ο συν-δημιουργός του Αστερίξ είχε τη δύναμη να συμπυκνώσει χίλιες λέξεις σε μια εικόνα. Ήταν από τους λίγους που μπορούσαν να μεταφράσουν τις περιγραφές που δακτυλογραφούσε ο λεπτολόγος Ρενέ Γκοσινί σε ένα μεστό καρέ, αξιοποιώντας και το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό του χαρτιού. Ο Ουντερζό ψήθηκε πολλά χρόνια και ασχολήθηκε με πολλές άλλες δουλειές πριν καταπιαστεί με το opus magnum του, τον Αστερίξ. Αλλά αυτό που διαβάζουμε στην περίπτωση του Αστερίξ είναι μια παρτίδα πόκερ μεταξύ δύο δεινών παικτών. Ο Γκοσινί ποντάρει ιδέες κι ο Ουντερζό απαντά «τα βλέπω», έχοντας στα χέρια του μια τυχερή (αλλά καθόλου τυχαία) μοιρασιά από εμπνευσμένες εικόνες. Σε κάθε γκαγκ, σε κάθε ευφυολόγημα, σε κάθε λογοπαίγνιο του μεγάλου Γκοσινί, ο Ουντερζό έχει να αντιτάξει ένα εξίσου πετυχημένο οπτικό εύρημα. Μερικά γνωστά παραδείγματα: ο τρόπος που ο Αστερίξ αιωρείται κάθε φορά που πίνει το μαγικό φίλτρο. Το ασταμάτητο παιχνίδι με τους όγκους ανάμεσα στον γιγάντιο Οβελίξ και τον μικροσκοπικό Ιντεφίξ. Η θεαματική πτήση των Ρωμαίων έπειτα από κάθε μπούφλα. Τα μουστάκια των Βρετανών που κοιτάζουν τον ουρανό σε αντίθεση με εκείνα των Γότθων που σημαδεύουν το πάτωμα. Το στρογγυλό σουλούπι των παρακμιακών λεγεωνάριων κόντρα στη γωνιώδη κατατομή των αγέρωχων Κορσικανών. Η αντίθεση ανάμεσα στα γεωμετρικώς αψεγάδιαστα αρχιτεκτονήματα των Ρωμαίων και το αναρχικό γαλατικό χωριό που αποδίδεται με καμπύλες, σαν ένας παλλόμενος, ζωντανός οργανισμός. Ο Γκοσινί γράφει έξυπνα. Ο Ουντερζό σχεδιάζει εξίσου έξυπνα. Αλλά τελικός νικητής σε αυτή την ευτυχή αναμέτρηση είμαστε εμείς οι αναγνώστες. Αριστερά ο Αλμπέρ Ουντερζό, δεξιά ο Ρενέ Γκοσινί Για κλείσιμο έχω την εξής σκέψη. Παρόλο που στη μακρά του πορεία ο Ουντερζό δοκίμασε διάφορα στιλ, περνώντας και από πιο ρεαλιστικά ιδιώματα, ο κόσμος του Αστερίξ είναι τόσο στιλιστικά συνεπής που σχεδόν δεν φαίνονται οι ραφές. Σαν να έπλασε μια γλώσσα με πλούσιο λεξιλόγιο, με άψογη γραμματική και συντακτικό χάρη στην οποία ο επαρκής (και φυσικά ταλαντούχος) «ομιλητής» μπορεί να εκφράσει οτιδήποτε. Απόδειξη το πως όταν ήρθε ο καιρός να σχεδιαστεί ο Αστερίξ από ξένα χέρια, ο νέος καλλιτέχνης Ντιντιέ Κονράντ στάθηκε επαρκέστερος του Zαν-Ιβ Φερί που ανέλαβε το μάλλον ακατόρθωτο έργο να αντικαταστήσει τον Γκοσινί! Και το σχετικό link...
  6. Ο Αλμπέρ Ουντερζό ήταν µέχρι τον θάνατό του ο διασηµότερος δηµιουργός κόµικς της Γαλλίας, ένα «ιερό τέρας» της γελοιογραφίας. Το έτερον ήµισυ - µαζί µε τον Ρενέ Γκοσινί - της διάσηµης σειράς «Αστερίξ και Οβελίξ» αποχώρησε από τα εγκόσµια στις 24 Μαρτίου 2020, πλήρης ηµερών στα 92 του, από ανακοπή καρδιάς ενώ κοιµόταν. Ο Ουντερζό ήταν αυτός που σχεδίαζε αρχικά και κατόπιν έγραφε µόνος του και εικονογραφούσε τις περιπέτειες των ανυπότακτων Γαλατών Αστερίξ και Οβελίξ στα περίπου 325 εκατοµµύρια αντίτυπα των 34 άλµπουµ των κόµικς που αγαπήθηκαν πολύ, µεταπήδησαν στον κινηµατογράφο µε 12 ταινίες και απέκτησαν ένα µεγάλο θεµατικό πάρκο στη Γαλλία. Μαζί µε τον σεναριογράφο των περιπετειών αυτών Ρενέ Γκοσινί, ο Αλµπέρ Ουντερζό αποτέλεσε ένα αχτύπητο δίδυµο στο πλαίσιο µιας καλλιτεχνικής συνάντησης που αποδείχθηκε καρµική και τους κατέστησε τους πιο εµπορικούς Γάλλους συγγραφείς στο εξωτερικό. Σήµερα όλοι λένε ότι ο Ουντερζό πήγε επιτέλους να συναντήσει τον φίλο του. Οι Ουντερζό και Γκοσινί ήταν πολύ διαφορετικοί και όµως ταιριαστοί «πατεράδες» ενός ξεχωριστού κόσµου στην κουλτούρα των κόµικς. Ιταλός στην καταγωγή, αλλά Γάλλος µε κάθε ίντσα του ταµπεραµέντου του όπως παραδεχόταν, ο Ουντερζό έµαθε να ζωγραφίζει χάρη στους Αµερικανούς κατά το πρότυπο του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Γεννηµένος στην πόλη Φιµ του γαλλικού Βορρά στις 25 Απριλίου 1927 από Ιταλούς γονείς µετανάστες, πήρε το όνοµα του τρίτου παιδιού της οικογένειας των Ουντερζό που έχασε τη ζωή του σε ηλικία µόλις 8 µηνών. Στα παιδικά του χρόνια στα ανατολικά προάστια του Παρισιού, στο Κλισί σου Μπουά, βίωσε τον ρατσισµό κατά των Ιταλών, αν και είχε αποκτήσει τη γαλλική υπηκοότητα από πολύ µικρός, από το 1934, την ίδια χρονολογία που γεννήθηκε και ο Μίκι Μάους. Από το 1951 Η µοίρα του Ουντερζό έµοιαζε µε εκείνη του Γκοσινί, που είχε γεννηθεί το ’26 στο Παρίσι από πατέρα Πολωνό και µητέρα Ουκρανή. Η κοινή τους καλλιτεχνική δηµιουργία από το 1951 έφερε στον κόσµο τον Γάλλο Αστερίξ, «πρόσωπο» της µετανάστευσης, µε ένα τυπογραφικό σύµβολο - τον γνωστό αστερίσκο - για όνοµα, στην αυγή της δεκαετίας του ’60. Ο Αλµπέρ Ουντερζό ασχολήθηκε µε τις τέχνες, κυρίως µε τη ζωγραφική, από µικρή ηλικία. Στα σχέδια του Ντίσνεϊ βρήκε την έµπνευση, στα µεγάλα πρόσωπα του Ποπάι είδε το δικό του όραµα των ανυπότακτων Γαλατών µε τις µεγάλες µύτες και τα έντονα χαρακτηριστικά. Μαζί µε τον Γκοσινί ο Ουντερζό δηµιούργησε σχολή γύρω από τα γαλλόφωνα κόµικς. Το κοινό τους όραµα στη µεταπολεµική Ευρώπη, αν και δεν ξεκίνησε από µια συνειδητή πολιτική στάση, ήταν εδραιωµένο πάνω σε απλές αξίες παγκόσµιου βεληνεκούς: η αντίσταση ενάντια στον κατακτητή έκανε τους αγαπηµένους φίλους και συµπολεµιστές Αστερίξ και Οβελίξ ακαταµάχητους καθώς κατατρόπωναν τους Ρωµαίους που πολιορκούσαν το µικρό γαλατικό χωριό τους από το ένα κόµικς στο άλλο. Φιλία, πίστη σε έναν κοινό στόχο, ελπίδα και µαχητικότητα, χιούµορ που τόνιζε τα προτερήµατα και των Γάλλων αλλά και τα αναγνωρίσιµα ανά τον κόσµο κουσούρια τους, ήταν τα απλά συστατικά του µαγικού φίλτρου που κατέστησαν το κόµικ των Ουντερζό και Γκοσινί δηµοφιλές, µεγαλύτερη επιτυχία στην Ευρώπη από τον «Τεντέν» του Ερζέ. O Ουντερζό αγαπούσε πολύ τον χειροδύναµο, «βραχώδη» Οβελίξ, τον ανθρώπινο υπερδύναµο κολοσσό. Ίσως γιατί ήταν δική του έµπνευση, ένας δυνατός αλλά αργόστροφος σύντροφος για τον ευφυή αλλά µικρόσωµο Αστερίξ. Και ο ίδιος, όπως ο αγαπηµένος του «Οβελίσκος» που δεν σταµατά να λαξεύει τα µενίρ τα οποία κουβαλά στις πλάτες του και εκτοξεύει προς τον εχθρό, ήταν ένας λαξευτής-σχεδιαστής του χαρτιού, επιφορτισµένος να εικονογραφεί τις ιστορίες του Γκοσινί µε τον αστειότερο τρόπο. Ο πρόδρομος του Αστερίξ Ο Αλµπέρ Ουντερζό δηµιούργησε µε τον Ρενέ Γκοσινί πρώτα τον Oumpah-Pah, πρόδροµο του Αστερίξ, κόµικ εντός των σελίδων του γαλλοβελγικού περιοδικού «Τεντέν». Η πρώτη περιπέτεια του Αστερίξ ξεπήδησε από τα πενάκια των δύο συνεργατών το 1959 στο περιοδικό «Pilote», ενώ το πρώτο άλµπουµ του «Αστερίξ του Γαλάτη» εκδόθηκε το 1961: ο Αστερίξ ήταν ένας Γάλλος ήρωας, κατά το κοινό πρότυπο του Γάλλου ήρωα και η κοινή απόφαση ήταν να τοποθετηθεί η δράση στην αρχαία Γαλατία. Η µεγάλη επιτυχία του Αστερίξ απέφερε τα επόµενα χρόνια πωλήσεις εκατοµµυρίων αντιτύπων του κόµικ και όταν ο Γκοσινί πέθανε, το 1977, ο Ουντερζό συνέχισε τις µάχες του γαλατικού χωριού γράφοντας και σχεδιάζοντας µόνος, πουλώντας τα κόµικς µέσω του εκδοτικού του οίκου Albert-Rene. Στα χρόνια που ακολούθησαν προέκυψαν δικαστικές διαµάχες για τη διεκδίκηση των δικαιωµάτων των πρώτων 24 άλµπουµ των Ουντερζό και Γκοσινί από τον Dargaud, αρχικό εκδότη της σειράς των «Αστερίξ και Οβελίξ», ενώ το 2009 ο ίδιος ο Ουντερζό πούλησε το µετοχικό του κεφάλαιο στα δικαιώµατα της πρωτότυπης σειράς που κέρδισε πίσω στον οίκο Hachette, ο οποίος ανέλαβε και τις εκδόσεις των κόµικς. Το αποτέλεσµα ήταν µια νέα δικαστική διαµάχη µε τη µοναχοκόρη του Σιλβί, που απέκτησε µε τη σύζυγό του Άντα Μιλάνι, την οποία παντρεύτηκε το 1953. Η κληρονοµιά των Αστερίξ και Οβελίξ στην ποπ κουλτούρα της εποχής µας θα συνεχιστεί και µετά τον θάνατο του Αλµπέρ Ουντερζό. Άλλωστε είχε φροντίσει ο ίδιος γι’ αυτό παραχωρώντας το πενάκι του σε νεότερους γελοιογράφους µετά τη συνταξιοδότησή του το 2011. Το 2015, στα 87 του χρόνια, είχε επανέλθει στο προσκήνιο µε ένα οργισµένο και θλιµµένο σκίτσο των Αστερίξ και Οβελίξ σε ένδειξη διαµαρτυρίας και πένθους για το τροµοκρατικό χτύπηµα στο σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo» και την ελευθερία του λόγου που κόστισε τη ζωή σε συναδέλφους του γελοιογράφους. Και το σχετικό link...
  7. Και πριν πεθάνει, σίγουρα τον είχαμε σκεφτεί αρκετοί τούτες τις ζόρικες μέρες τον Αλμπέρ Ουντερζό, τον έναν από τους δύο πατέρες του Αστερίξ, του Οβελίξ και της υπόλοιπης τερπνής παρέας. Είχαμε σκεφτεί δηλαδή, έτσι εγκλωβισμένους όπως μας κρατάει η πανδημία, να ζητήσουμε και πάλι λίγη βοήθεια από τις σελίδες που ιστορούν τις περιπέτειες των ηρωικών Γαλατών επί Ιουλίου Καίσαρα. Δεν είμαστε λίγοι, στην Ελλάδα, στη Γαλλία κι αλλού στην Ευρώπη, που επιστρέφουμε στον «Αστερίξ» κάθε ένα ή δύο χρόνια, με τον ρυθμό του ο καθένας και τις ανάγκες του. Ξαναδιαβάζουμε τα παλιά τεύχη (αρχικά σε μετάφραση του Κώστα Ταχτσή και κατόπιν του Αργύρη Χιόνη) για να χρησιμοποιήσουμε το χιούμορ τους σαν αναμνηστικό εμβόλιο ή σαν αναμνηστικές συνεδρίες βελονισμού. Ίσως με τα χρόνια το άφθονο γέλιο που προκαλούσε κάποια ατάκα του Ρενέ Γκοσινί ή μια εικονογραφική λεπτομέρεια διά χειρός Ουντερζό να έγινε χαμόγελο, αλλά μια χαρά είναι κι έτσι. Είπα λίγο πριν «κι αλλού στην Ευρώπη», άφησα δηλαδή έξω τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όσο ξέρω, οι ήρωες που πλάστηκαν από τον Ουντερζό και τον Γκοσινί δεν τα κατάφεραν ιδιαίτερα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ούτε έντυποι ούτε κινηματογραφημένοι (σαν καρτούν ή εμψυχωμένοι από ηθοποιούς). Κι ας είχαν ανακαλύψει την Αμερική περίπου μιάμιση χιλιετία προ Κολόμβου. Είχαν ανακαλύψει τα «γλου-γλου», δηλαδή τις γαλοπούλες, που όμως όσο νόστιμες κι αν ήταν, δεν μπόρεσαν να λυτρώσουν τον βεργολυγερό Οβελίξ από το πάθος του για τα αγριογούρουνα. Το σπίρτο του γαλλικού διδύμου δεν πέρασε τον ωκεανό. Δεν έχουμε άλλωστε να κάνουμε με κόμικ που το εξαντλεί η μια κι έξω ανάγνωση. Ο Γκοσινί, ο κειμενογράφος, και ο Ουντερζό, ο σκιτσογράφος, που μετά το 1977, οπότε πέθανε το έτερόν του πνευματικό ήμισυ, έγραφε και το κείμενο, ετοίμασαν ένα τραπέζι πλούσιας φαντασίας, σκορπίζοντας πάνω του και κάμποσα ψίχουλα πειραγμένης ιστορίας. Το χιούμορ τους, στον λόγο και στην εικόνα, δεν είναι απλοϊκό και ετοιματζίδικο. Υπάρχουν φυσικά αρκετά μοτίβα, σαν μόνιμα νήματα στην εξύφανση κάθε νέας περιπέτειας (η πείνα του Οβελίξ, ο πανικός από τις μουσικές απόπειρες του Κακοφωνίξ, τα λατινικά του γερο-πειρατή), αλλά κι αυτά με τον τρόπο της έκπληξης μας τα πρόσφερε πάντα η φαντασία του διδύμου στα τεύχη που δημιούργησε η έμπνευσή τους συνεργαζόμενη. Απόδειξη και τα τεύχη του «Αστερίξ» που εμφανίστηκαν στην αγορά με την υπογραφή τρίτων. Όλα τους έμειναν μακριά από το πρότυπο. Και το σχετικό link...
  8. Με τον τρόπο που το εύχεσαι σε πρόσωπο οικείο και αγαπημένο, σε κάποιον μακρινό θείο ξεχασμένο από τον χρόνο. Με τρόπο σχεδόν τρυφερό, σχεδόν παρήγορο. Στα 92 του, στο σπίτι του, στο κρεβάτι του, από ανακοπή στον ύπνο του. Έτσι έφυγε στις 24 του Μάρτη από τη ζωή ο Αλμπέρ Ουντερζό, συνδημιουργός και ζωγράφος του Αστερίξ. Γιατί ο Ουντερζό ήταν ο μακρινός θείος όλων μας. Ο μεγάλος μας οικείος ακόμα κι αν οι περισσότεροι δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε το πρόσωπό του στη μνήμη μας. Ανακαλούμε όμως διαρκώς τα πρόσωπα που δημιούργησε, όλους τους ήρωες που πέρασαν από τις σελίδες των Αστερίξ, πρόσωπα με τα οποία συναντηθήκαμε τόσο πολλές φορές που κατέληξαν συγγενικά. Γιατί οι ιστορίες του Γκοσινί και τα σκίτσα του Ουντερζό είναι οι εφευρέτες του άλλου χρόνου μας. Αυτό που επικρατεί στα Αστερίξ είναι μια ιστορικά ακριβής αχρονικότητα. Εκεί όπου το παρελθόν συναντιέται με τρόπο αρμονικό με τα σύγχρονα γεγονότα, τα σύγχρονα ήθη συνυπάρχουν με τρόπους παλαιούς, ενώ ιστορικά πρόσωπα διαφορετικών εποχών συναθροίζονται μέσα στη γελοιογραφία ενός χρόνου συνολικού, πέρα από τον αναχρονισμό. Ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Βερσιζεντόριξ συναντούν τους Μπιτλς και τον Κερκ Ντάγκλας, οι γαλέρες και τα ρωμαϊκά στρατόπεδα το μποτιλιάρισμα και την ξενοφοβία. Οι ήρωες δεν γερνούν, τα γεγονότα που πέρασαν σπάνια επηρεάζουν την κατοπινή ζωή τους. Οι ήρωες και τα γεγονότα συμμετέχουν στην ιστορία με τον ίδιο τρόπο που ένα παιδί φαντάζεται τον εαυτό του στο παρελθόν όταν διαβάζει μια ιστορία. Δίπλα στα ιστορικά πρόσωπα, πρωταγωνιστής αλλά πάντοτε με διακριτική παρουσία, με το ανάστημα που μόνο τα παιδικά χρόνια μπορούν να δώσουν. Παντοδύναμος, αθώος και αγαπητός. Ακριβώς σαν τον Οβελίξ και τον Αστερίξ. Και ταυτόχρονα, παράλληλα με την παιδική υφή του κόσμου, παράλληλα με το ατελείωτο χιούμορ και με τη γελοιογραφία της ζωής απλώνεται η εμμονική συνέπεια των δημιουργών στην ιστορική ακρίβεια. Αντλώντας ιστορίες και λεπτομέρειες από τους Βίους του Πλούταρχου, τον Τάκιτο και το Bello Gallico του Ιούλιου Καίσαρα, τόσο στη ροή της αφήγησης όσο και στην αποτύπωση του σκίτσου, ο Γκοσινί και ο Ουντερζό γειώνουν τη φαντασία στην πραγματικότητα αίροντας την αντίθεση μεταξύ τους. Και εντός αυτής της άρσης περνούν μερικοί από τους πιο αγαπημένους ήρωες που αποθηκεύσαμε στον παιδικό μας χρόνο. Είναι αυτοί οι λίγοι, οι ευτυχισμένοι λίγοι. Έγκλειστοι και περιφρουρημένοι, οι Γαλάτες του μικρού χωριού είναι οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι στον κόσμο. Περιορισμένοι, ταξιδεύουν ανελλιπώς σε κάθε μήκος και πλάτος, αν και αριθμητικά ελάχιστοι επικρατούν απέναντι στην πραγματικότητα μιας αχανούς αυτοκρατορίας και τελικά κερδίζουν παραμένοντας αθώοι. Οι ήρωες ερωτεύονται κοκκινίζοντας, βοηθούν ο ένας τον άλλο χωρίς ανταλλάγματα, καταναλώνουν την υπερβολή των ατελείωτων πιάτων και όταν καβγαδίζουν κανείς δεν παθαίνει κακό. Γιατί τα Αστερίξ δεν ηθικολόγησαν ποτέ. Οι περιπέτειες των ηρώων, οι νίκες, οι ήττες και οι εκβάσεις του κάθε μύθου ποτέ δεν ορίστηκαν από ένα απόλυτο καλό με όρους ιδανικού ή απαράβατης αλήθειας. Πίσω από τα κίνητρα των ηρώων, πίσω από την ανθρωπινότητα των πρωταγωνιστών αυτό που επικρατεί είναι η ηθική της φιλίας, οι άγραφοι κώδικες της παρέας, όπως αυτοί ενσαρκώνονται περισσότερο από οπουδήποτε στη σχέση του Αστερίξ με τον Οβελίξ. Μια σχέση που διεκδικεί μαζί τους και ο αναγνώστης στην κάθε του νέα ανάγνωση. Γιατί δίπλα στον χρόνο των ιστοριών του Αστερίξ και του Οβελίξ, δίπλα στον χρόνο των αναφορών (από τον Σπάρτακο μέχρι το rock and roll) και στον χρόνο των δημιουργών (του Γκοσινί και του Ουντερζό) έρχεται τελικά να προστεθεί και ο χρόνος του αναγνώστη, το διαρκές παρόν της ανάγνωσης. Ένα παρόν που ενώ προχωρά μέσα στις ηλικίες – από ανάγνωση σε νέα ανάγνωση – και ενώ οι αναγνώστες τελικά μεγαλώνουν, αυτό δεν αλλάζει. Ακόμα και αν κάθε ηλικία μας κατασκευάζει έναν διαφορετικό αναγνώστη με διαφορετικά φορτία και διαφορετικές απαιτήσεις, η επιστροφή στα Αστερίξ μάς επαναφέρει στην πραγματικότητα του ενός αναγνώστη. Εκεί που όλες οι ηλικίες και οι αναγνώσεις συνυπάρχουν συμφιλιωμένες. Ακόμα και μέσα στο χάος των ημερών, με την αναγγελία του θανάτου του Ουντερζό, η παιδική μας ηλικία μοιάζει να γέρασε απότομα. Και το σχετικό link...
  9. Μια συζήτηση με τον δημιουργό του Αστερίξ από το 2005, ο οποίος συνήθιζε να μιλάει με το πενάκι του και απέφευγε τις συνεντεύξεις. Σε μια από τις σπάνιες παραβιάσεις του κανόνα του η Έλγκα Νταϊφά συναντήθηκε μαζί του στο Παρίσι. Ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και οι λάτρεις των ιστοριών τους είναι στενοχωρίξ• ούτε το µαγικό φίλτρο δεν µπορεί να τους φτιάξει τη διάθεση. Οι Ρωµαίοι δεν έχουν όρεξη για µάχες, έχουν αφήσει παράµερα τις ασπίδες τους. Τίποτε πια δεν είναι το ίδιο στη Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία, στο µικρό γαλατικό αλλά και το παγκόσµιο χωριό. Όλοι είναι κακοκεφίξ. Στις 24 Μαρτίου, οκτώ χρόνια προτού συµπληρώσει τα 100, έφυγε από τη ζωή ο συν-µπαµπάς του πιο αγαπηµένου κόµικ, ο Αλµπέρ Ουντερζό – ή Ιντερζό για τους γαλλοµαθείς – (ο έτερος µπαµπάς, ο σεναριογράφος Ρενέ Γκοσινί, πέθανε το 1977). Στην επίσηµη ιστοσελίδα του Αστερίξ οι Γαλάτες ήρωες αποχαιρετούν τον δηµιουργό τους µε βαθιά υπόκλιση και τη λεζάντα «Μerci Maestro». Εν µέσω της πανδηµίας η οικογένειά του διευκρίνισε πως ο θάνατός του δεν οφείλεται στον κορονοϊό. Τραγική ειρωνεία; Λίγες ηµέρες πριν είχε κάνει τον γύρο του διαδικτύου ένα προφητικό τεύχος του 2017. Στο άλµπουµ µε τίτλο «Ο Αστερίξ και ο υπεριταλικός» αναφέρεται ένας Ρωµαίος λεγεωνάριος που έχει το ευφάνταστο όνοµα Κορονοϊός! Εξήντα ένα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο πλανήτης πρωτογνώρισε τον υπερτεράστιο Οβελίξ και τον υπερεύστροφο Αστερίξ και απόλαυσε τις πολυµήχανες τρικλοποδιές τους στους… πεντάχαζους Ρωµαίους. Από το 1959 έως σήµερα στις βινιέτες των περιπετειών τους έχουν παρελάσει 78 ήρωες. Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ έχουν αναδειχθεί σε δυνατά brand names, σπάνε ρεκόρ και φέρνουν εκατοµµύρια ευρώ: έχουν πουληθεί 370 εκατοµµύρια άλµπουµ παγκοσµίως, οι περιπέτειές τους έχουν µεταφραστεί σε 111 γλώσσες και διαλέκτους, οι χαρακτήρες έχουν ζωντανέψει σε 13 φιλµ (live action και animation) που σπάνε ταµεία, ενώ στη µηχανή που γεννάει χρήµατα έχει προστεθεί και ένα πάρκο ψυχαγωγίας µε ετήσια κέρδη 7.000.000 ευρώ. Τα έσοδα του χρυσωρυχείου Αστερίξ φούσκωσαν τους τραπεζικούς λογαριασµούς του Ουντερζό και η περιουσία του ξεπερνάει τα 150 εκατ. ευρώ. Στη λίστα των πολυτελών αποκτηµάτων του φιγουράρουν εντυπωσιακές επαύλεις στην ειδυλλιακή γαλλική εξοχή όπως και η συλλογή του από οκτώ πανάκριβες Ferrari, κατάλοιπο ίσως της ιταλικής καταγωγής του. Στο γκαράζ του έως και το 1991 βρισκόταν και η θρυλική F40 LM (1991) που κυκλοφόρησε σε µόλις 17 αντίτυπα• τελικά ο Ουντερζό την πούλησε για 540.000 ευρώ. Κάπου εδώ το παραµύθι του ταλαντούχου, αυτοδηµιούργητου εικονογράφου που καταφέρνει να αγγίξει την κορυφή ρίχνει τίτλους τέλους και ο «δράκος» κάνει την εµφάνισή του µε τη µορφή ενός ενδοοικογενειακού εµφυλίου: Ουντερζό εναντίον Ουντερζό. Από τη µία πλευρά των χαρακωµάτων ο καλλιτέχνης, από την άλλη η κόρη του Σιλβί µε τον άντρα της και στη µέση εκατοµµύρια ευρώ. Η σύρραξη δεν θα κριθεί στις αρµατοδροµίες ούτε στη ρίψη των κορµών των δέντρων όπως συµβαίνει στην αστερίξεια πραγµατικότητα, αλλά στις αίθουσες των γαλλικών δικαστηρίων µε επιχειρήµατα που πληγώνουν και ευτελίζουν και τα δύο µέρη. Το 2007 η Σιλβί Ουντερζό αντέδρασε έντονα στην απόφαση του πατέρα της να πουλήσει το 60% των δικαιωµάτων του Αστερίξ στον εκδότη του, δίνοντάς του έτσι τη δυνατότητα να κυκλοφορεί βιβλία και µετά τον θάνατό του. Στην αγωγή της αναφέρθηκε στην «εύθραυστη κατάσταση της υγείας» του πατέρα της που «έπεσε θύµα εκµετάλλευσης». Ο Ουντερζό ανταπάντησε πως εκείνη και ο σύζυγός της «του ασκούν ψυχολογική βία» και πως «ενορχηστρωτής της επίθεσης είναι ο γαµπρός του», ενώ υποχρεώθηκε να περάσει ιατρικά τεστ για να αποδείξει την πνευµατική του διαύγεια. Οι γιατροί έκριναν ότι ήταν «διανοητικά υγιής». Το 2014, ύστερα από µια επταετία δικαστικής φαγούρας, πατέρας και κόρη έβαλαν τελεία στην άγρια αντιπαράθεση τους µε δελτίο Τύπου που συνυπέγραψαν: «Ύστερα από αµοιβαίες παραχωρήσεις συµφιλιωθήκαµε και είµαστε αποφασισµένοι να βρούµε ξανά την ευτυχία». Κανείς ποτέ δεν έµαθε πόσο πολλά ευρώ κόστισε η οικογενειακή σύµπλευση που οδήγησε στην αρµονία. Ραντεβού στο ανοιξιάτικο Παρίσι Συνάντησα τον Αλµπέρ Ουντερζό το 2005 στο Παρίσι για µια τετ α τετ συνέντευξη. Ο καιρός ήταν καθαρός, φωτεινός και εγώ ήµουν πολύ κοντά στην Αψίδα του Θριάµβου σε ένα κοµψό, παρισινό quartier. Το γραφείο του βρισκόταν σε ένα από εκείνα τα κτίρια που ξεπήδησαν µέσα από τα σχέδια του πολεοδόµου και αναµορφωτή του παρισινού αστικού τοπίου Ζορζ Εζέν Οσµάν στα τέλη του 18ου αιώνα. Το ατελιέ του θρύλου µε το πενάκι ήταν στον τρίτο όροφο• ο χώρος λευκός µε µεγάλα παράθυρα χωρίς κουρτίνες. Ολόγυρα κουκλάκια Αστερίξ και Οβελίξ, και όµως δεν κυριαρχούσαν αυτά στον χώρο, αλλά η µεγάλη του αγάπη, η συλλογή του από µινιατούρες Ferrari. Παιδικός τρόπος για να θυµίσει πως οι αληθινές Ferrari βρίσκονται στο γκαράζ του σπιτιού του! Αναρωτήθηκα αν µπαίνοντας στο γραφείο του CEO της Ferrari θα έβλεπα φατσούλες του Αστερίξ. Η εσωτερική απορία ήρθε και έφυγε αστραπιαία. Ο Αλµπέρ Ουντερζό από κοντά θύµιζε τον Λάµπρο Κωνσταντάρα. Ήταν ψηλός, κοκέτης, χαµογελαστός, άνετος, πληθωρικός. Ο αέρας της επιτυχίας ή η γαλατική ευγένεια; ∆εν το έψαξα. Το κόκκινο φωτάκι του recorder άναψε και µαζί του και η κουβέντα µας. Τα συστατικά του µαγικού ζωµού είναι µυστικά. Μπορείτε όµως να αποκαλύψετε τους λόγους της πολύ µεγάλης επιτυχίας του Αστερίξ; Είναι µια ερώτηση που απασχολεί κι εµένα αλλά ακόµη δεν έχω καταφέρει να δώσω απάντηση. Ίσως οι αναγνώστες χαίρονται όταν βλέπουν ότι οι αδύναµοι όχι µόνο αντιστέκονται στους δυνατούς αλλά επιπλέον τους κερδίζουν! Γυρνώντας τον χρόνο πίσω µπορείτε να ανακαλέσετε στη µνήµη σας πώς δηµιουργήθηκε ο Αστερίξ; Τον Αύγουστο του 1959 ο Ρενέ Γκοσινί και εγώ προσπαθούσαµε να σκεφτούµε ποια θα ήταν η καινούργια εκδοτική µας προσπάθεια. Αρχικά ο Ρενέ πρότεινε η ιστορία να εξελίσσεται στην προϊστορική εποχή. Τότε του είπα να γράψουµε για τον Νεάντερταλ και την παρέα του αλλά δεν του άρεσε η ιδέα. Αργότερα του µίλησα για τους Γαλάτες… Ενθουσιάστηκε. Το ίδιο απόγευµα ξεκινήσαµε δουλειά. Πιστέψατε τότε ότι είχατε µια δυνατή ιδέα; Θυµάµαι πόσο ξαφνιάστηκα αλλά και πόσο χάρηκα όταν στα πρώτα χρόνια του Αστερίξ κυκλοφορούσα στον δρόµο και άκουσα µια κυρία να φωνάζει τον σκύλο της Ιντεφίξ. Ο Αστερίξ και οι ιστορίες του δηµιουργήθηκαν για να χαρίζουν το χαµόγελο και όχι για να κάνουν µάθηµα. Πότε συνειδητοποιήσατε ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ δεν είναι ένα ακόµη κόµικ αλλά γράφουν ιστορία; Πριν από πολλά χρόνια µια συµµαθήτρια της κόρης µου στην ερώτηση της δασκάλας «ποιοι είναι οι δρυΐδες» απάντησε ότι «είναι µάγοι που κόβουν γκι µε το χρυσό δρεπάνι και το χρησιµοποιούν για να παρασκευάσουν τον µαγικό ζωµό των Γαλατών». Απίστευτο; Σχηµατικά ο Αστερίξ συµβολίζει το µυαλό και ο Οβελίξ τη δύναµη. Ποιο στοιχείο είναι χρησιµότερο στις σύγχρονες µάχες, τις µάχες της καθηµερινότητάς µας; Νοµίζω ότι η ουσία κρύβεται στον συνδυασµό. Όλοι µέσα µας κρύβουµε λίγο από Οβελίξ και λίγο από Αστερίξ. Εσείς όµως σε ποιον έχετε αδυναµία; Τους αγαπάω όλους σαν παιδιά µου αλλά ξεχωρίζω τον Οβελίξ, ίσως γιατί µοιάζουµε• έχουµε και οι δύο µεγάλη κοιλιά! Ποια διαδικασία ακολουθείτε για τη δηµιουργία ενός νέου άλµπουµ; Ο κεντρικός κορµός µε παιδεύει πάρα πολύ. Μέχρι να βρω την ιστορία που θα µε ικανοποιήσει απόλυτα είµαι πολύ νευρικός και ιδιαίτερα αγχωµένος. Αφού κατασταλάξω, χρειάζοµαι έναν ολόκληρο χρόνο για να γράψω το σενάριο. Στη συνέχεια ακολουθεί το εύκολο κοµµάτι, η εικονογράφηση. Όταν έφυγε από τη ζωή ο Ρενέ Γκοσινί σκεφτήκατε να βρείτε κάποιον άλλο συνεργάτη; Πεθαίνοντας ο φίλος µου Ρενέ πίστεψα ότι ο Αστερίξ έπρεπε να σταµατήσει, να κλείσει ο κύκλος του. Από την επόµενη µέρα όµως αυτού του τόσο θλιβερού γεγονότος λάµβανα µηνύµατα από τους θαυµαστές των ηρώων µας που µου ζητούσαν – σχεδόν µε παρακαλούσαν – να συνεχίσω και έτσι πήρα το ρίσκο και δεν έβαλα τελεία. Έχετε σχέσεις µε την οικογένεια Γκοσινί; Ναι, αλλά δεν θα ήθελα να επεκταθώ. Στις ιστορίες σας οι Γαλάτες αναφωνούν: «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωµαίοι». Σήµερα εσείς ποιον θα βάζατε στη θέση των «τρελών Ρωµαίων»; Υπάρχουν πολλοί «τρελοί» ανάµεσά µας (γελάει πολύ και δυνατά). Ζούµε δύσκολες µέρες και µια τέτοια κουβέντα σαν αυτή που λένε οι Γαλάτες είναι απόλυτα επίκαιρη και δικαιολογηµένη. Σήµερα θα την έλεγαν σε πολλούς. Σκεφτείτε αυτούς που κυβερνούν αλλά και εκείνους που ευθύνονται για τα τροµοκρατικά χτυπήµατα. Πώς βλέπετε το µέλλον του Αστερίξ; Είναι σαν να ρωτάτε για το δικό µου µέλλον. ∆εν είµαι πια νέος, όταν λοιπόν φύγω από τη ζωή ο Αστερίξ δεν θα υπάρχει ως ιστορία αλλά θα ζει µέσα από τις ταινίες και τα άλµπουµ. Σας υπόσχοµαι όµως ότι θα ζήσω πολλά πολλά χρόνια ακόµη. Όταν ήµουν επτά χρόνων ήθελα να γίνω κλόουν για να προσφέρω γέλιο. Σήµερα µέσα από τον Αστερίξ νιώθω ότι ίσως το πέτυχα. Και το σχετικό link...
  10. Με το έργο του ο Αλμπέρ Ουντερζό έκανε εκατομμύρια ανθρώπους να γελάσουν, να ενδιαφερθούν για την Ιστορία και τον παγκόσμιο πολιτισμό και πάνω απ’ όλα να ζηλέψουν τους ανυπότακτους και αδούλωτους Γαλάτες. Ο Αστερίξ είναι αναμφίβολα ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας των ευρωπαϊκών κόμικς και ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες της ένατης τέχνης παγκοσμίως. Η ιδέα για τον βραχύσωμο Γαλάτη ξεπήδησε από την οργιώδη φαντασία του Ρενέ Γκοσινί, αλλά για την εικόνα του ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος ο Αλμπέρ Ουντερζό. Οι Γκοσινί και Ουντερζό το 1975 Η συνεργασία των δύο εμβληματικών δημιουργών ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και ένα από τα πρώτα αποτελέσματά της ήταν ο Ινδιάνος Ούμπα-Πα, ένας χαρακτήρας που μπορεί να μη γνώρισε την επιτυχία που είχαν όσοι ακολούθησαν αλλά έμαθε τους δυο καλλιτέχνες να δουλεύουν μαζί, να μοιράζονται ιδέες, να πειραματίζονται, να τολμούν. Το 1959 ανέλαβαν από κοινού τις τύχες του περιοδικού Pilote με κόμικς που δεν απευθύνονταν σε μικρούς αναγνώστες αλλά σε μεγαλύτερα παιδιά, εφήβους, ακόμα και ενηλίκους. Ο Γκοσινί ανέλαβε τη συνολική επιμέλεια και ο Ουντερζό την καλλιτεχνική διεύθυνση. Παρά τον φόρτο της έκδοσης ενός περιοδικού και του συντονισμού πλειάδας σπουδαίων δημιουργών, οι δυο φίλοι δεν σταμάτησαν να συνεργάζονται και σύντομα παρουσίασαν την πρώτη τους μεγάλη επιτυχία, μια χιουμοριστική σειρά με Γαλάτες πρωταγωνιστές στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και όλοι οι παράξενοι, ανυπότακτοι και καλοφαγάδες Γαλάτες, που βάζουν πάνω απ’ όλα την ελευθερία τους κόντρα σε έναν πάνοπλο στρατό κατακτητών, κέρδισαν αμέσως τις εντυπώσεις του κοινού. Η πρώτη ιστορία με τίτλο «Αστερίξ ο Γαλάτης», που συγκεντρώθηκε σε ενιαίο άλμπουμ το 1961, άνοιξε τον δρόμο για μια ξέφρενη πορεία, τόσο δημιουργικά για τους δυο καλλιτέχνες όσο και εκδοτικά. Οι Γκοσινί και Ουντερζό εξηγούν πώς συνέλαβαν την ιδέα για τον Αστερίξ (1962) Οι Γκοσινί και Ουντερζό, μέχρι τον θάνατο του πρώτου το 1977 σε ηλικία 51 ετών, φιλοτέχνησαν 24 ιστορίες με πιο γνωστές τις: «Αστερίξ και Κλεοπάτρα» (1965), «Ο Αστερίξ Λεγεωνάριος» (1967), «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» (1968), «Η Κατοικία των Θεών» (1971), «Ο Μάντης» (1972) κ.ά., που όλες μεταφράστηκαν σε δεκάδες γλώσσες, πούλησαν εκατομμύρια αντίτυπα αλλά, παραδόξως, δεν σημείωσαν μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ, ίσως λόγω της μεγάλης αμερικανικής παράδοσης στο υπερηρωικό είδος που δεν άφηνε χώρο σε εναλλακτικούς και χιουμοριστικούς ήρωες με πεδίο δράσης τους την Ευρώπη της αρχαιότητας. Από το 1977 και μετά ο Ουντερζό συνέχισε τις ιστορίες του Αστερίξ γράφοντας ο ίδιος τα σενάρια και φυσικά σχεδιάζοντάς τα («Η Μεγάλη Τάφρος», «Η Οδύσσεια του Αστερίξ», «Η Γαλέρα του Οβελίξ» κ.ά.) μέχρι το 2005, όταν και κυκλοφόρησε το «Και ο Ουρανός Έπεσε στο Κεφάλι τους» που ήταν και το τελευταίο άλμπουμ του Αστερίξ με τη συμμετοχή του. Η αλήθεια είναι ότι για τις περισσότερες από αυτές τις ιστορίες η κριτική δεν ήταν ένθερμη καθώς, αν και τα σχέδια παρέμειναν στα υψηλά πρότυπα του παρελθόντος, το χιούμορ ήταν εμφανώς διαφορετικό από αυτό του Γκοσινί και τα σενάρια είχαν όλο και περισσότερες αναφορές στη σύγχρονη ζωή, γεγονός που δεν ικανοποίησε μια μερίδα πιστών οπαδών του Αστερίξ. Αυτό από την άλλη δεν μείωσε σε τίποτα την εμπορική επιτυχία και τις ατέλειωτες επανεκδόσεις και μεταφράσεις. Η πρώτη περιπέτεια (1980) που δημιούργησε ο Ουντερζό μόνος του μετά το θάνατο του Γκοσινί Από το 2013 τις τύχες των Γαλατών ανέλαβαν δυο νέοι Γάλλοι δημιουργοί, οι Jean-Yves Ferri και Didier Conrad, που συνεχίζουν πάνω στα χνάρια των Γκοσινί και Ουντερζό με αρκετή επιτυχία μέχρι σήμερα. Ως προς καθαυτό το σχεδιαστικό μέρος και τη μοναδική δεξιοτεχνία του Ουντερζό, αξίζει να επισημανθεί η σπάνια ικανότητά του να αποδίδει με έναν εξόφθαλμα στερεοτυπικό τρόπο σχεδόν κάθε χαρακτήρα, κάθε κοινωνική ομάδα, κάθε εθνική προέλευση, χωρίς ποτέ να γίνεται προσβλητικός ή να μπορεί να χαρακτηριστεί ρατσιστής. Η πολιτική ορθότητα φυσικά δεν είχε απλωθεί τόσο έντονα, στην τέχνη γενικά και στην τέχνη των κόμικς ειδικότερα όταν ο Ουντερζό ξεκίνησε να σχεδιάζει, αλλά το χιούμορ του ήταν τόσο επιτυχές και οι προθέσεις του τόσο προδήλως αγαθές που θα ήταν υπερβολή να δεχτεί κριτική επειδή παρουσιάζει τον αφελή Οβελίξ ως ευτραφή, τον υπερήλικα Μαθουσαλίξ στα όρια της άνοιας, τους Αιγύπτιους κοντούς και σχεδόν ομοιόμορφους, τους Έλληνες με μεγάλες μύτες, τους Αφρικανούς με φουσκωτά χείλια. Αυτό όμως δεν γίνεται για να χλευαστούν οι άνθρωποι ή οι λαοί αλλά για να γίνουν ταχέως αναγνωρίσιμοι. Άλλωστε όλοι αντιμετωπίζονται από τα ευφυή πενάκια του Ουντερζό με την ίδια διάθεση για χιούμορ. Απόσπασμα από «Το δώρο του Καίσαρα» (1974). Όλες οι ιστορίες του Αστερίξ κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ. Όπως σημειώνει και η Μαριάννα Μίσιου στο εξαιρετικό βιβλίο της για τον Γκοσινί και τις θεωρητικές, ερμηνευτικές και διδακτικές διαστάσεις των κόμικς με τίτλο «Τα Κόμικς από το Περίπτερο στη Σχολική Τάξη – Ξεφυλλίζοντας τον Γκοσινί»: «Εκτός από τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του κάθε λαού, οι ενδυματολογικές επιλογές και τα χρηστικά αντικείμενα συμβάλλουν στον σχηματισμό της εξωτερικής εμφάνισης του Άλλου που τον διαχωρίζει από το Εγώ. Τα κοινά και συνηθισμένα αντικείμενα του Άλλου είναι αξιοπερίεργα και αλλόκοτα για κάποιον που δεν ανήκει στην κουλτούρα του. Για τον λόγο αυτόν κάθε τέτοιο αντικείμενο επισημαίνει την ετερότητα παραπέμποντας στον χαρακτήρα και τη νοοτροπία του Άλλου. Για παράδειγμα στον Αστερίξ, η ενδυμασία που αποτελείται από προβιές ζώων φοριέται από λαούς που εμφανίζονται ως τραχείς, όπως οι Γότθοι και οι Νορμανδοί. Οι Γότθοι τυλίγονται με μια προβιά, τα πόδια τους είναι γυμνά και κρατούν πελέκια ή ρόπαλα, γεγονός που ενισχύει την εντύπωση της βαρβαρότητας. Οι Νορμανδοί φορούν και αυτοί γιλέκα από προβιά και πίνουν από ανθρώπινα κρανία. Αντίθετα οι Έλληνες φορούν χλαμύδα και κρατούν στις πλάτες τους αμφορείς, οι Γαλάτες ψηλές βράκες και ξίφη, ενώ οι ενδυμασίες των Βρετανών είναι από ύφασμα τουίντ ή καρό, από όπου αναδύεται μια σχετική κομψότητα και συχνά κρατούν ένα φλιτζάνι τσάι». Αυτή η πολυποικιλότητα των εμφανίσεων και των συμπεριφορών βρίσκει την αποθέωσή της όμως στους τρόπους που ο Ουντερζό αποδίδει τα πραγματολογικά στοιχεία, την αρχιτεκτονική, τη ρυμοτομία, ακόμα και τα φαγητά και τα οχήματα και περισσότερο τα στοιχεία της πολιτιστικής κληρονομιάς κάθε λαού. Όπως επισημαίνει η Μαριάννα Μίσιου: «Στα “αντικείμενα” του Άλλου ανήκουν και τα αξιοθέατα που ανακαλύπτουν στα ταξίδια τους οι Γαλάτες πρωταγωνιστές, τα οποία αποτελούν ισχυρά σύμβολα της συλλογικής ταυτότητας. Χάρη στη μεγάλη τους διάδοση, τα μνημεία της πολιτισμικής κληρονομιάς του κάθε λαού είναι παγκοσμίως γνωστά και αναγνωρίζονται εύκολα από τους αναγνώστες κάθε πολιτισμού. Παράλληλα το σύνολο αυτών των αναφορών μαρτυρεί την αναγνώριση της πολιτισμικής ταυτότητας του Άλλου. Για παράδειγμα, όταν ο Αστερίξ και οι φίλοι του φτάνουν στην Αθήνα απολαμβάνουν την Ακρόπολη, τις δωρικές στήλες του Παρθενώνα, το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς […] Παρόμοια στη Βρετανία ο Οβελίξ φυλακίζεται στον Πύργο του Λονδίνου, ένα από τα πιο γνωστά ιστορικά κτίρια και ένα από τα σύμβολα του Λονδίνου που κατά καιρούς χρησιμοποιήθηκε ως κάστρο και ως φυλακή για αριστοκράτες […] Στην Αίγυπτο οι πρωταγωνιστές συναντούν την αρχαία πόλη Λούξορ, τη Σφίγγα και τις πυραμίδες, ενώ στη Γενεύη διέρχονται από το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών». Το στίγμα λοιπόν στις ιστορίες των Γκοσινί και Ουντερζό για περίπου δύο δεκαετίες και στο έργο του Ουντερζό μόνου του για τις επόμενες τρεις δεν δίνουν τα αρνητικά στερεότυπα, αλλά οι χιουμοριστικές αναπαραστάσεις του Άλλου όπως είναι καταγεγραμμένος, εσφαλμένα ίσως, στη συλλογική μνήμη και γνώση. Οι προθέσεις όμως είναι αγαθές και με γνώμονα το καλοπροαίρετο χιούμορ. Επιπλέον, η δημοκρατικότητα των χιουμοριστικών αναπαραστάσεων από τις οποίες δεν ξεφεύγει κανείς, κι ακόμα περισσότερο οι Γαλάτες πρόγονοι του Ουντερζό που αποδίδονται με το μέγιστο του χιούμορ, αίρει κάθε επιφύλαξη. Το έργο του Ουντερζό ήταν και θα είναι αξεπέραστο για πολλές γενιές αναγνωστών που γνώρισαν μέσω των σχεδίων του και των πανέξυπνων αναχρονισμών του δεκάδες πολιτισμούς και συμπεριφορές, μνημεία και συνήθειες λαών, ιστορικά και πολιτικά γεγονότα. Και πάντα με επίκεντρο την αδάμαστη ψυχή μιας ομάδας ανθρώπων που επιλέγουν να ζήσουν αδούλωτοι απέναντι σε μια πολεμική μηχανή. Ο Ουντερζό, όπως και ο Γκοσινί, ποτέ δεν εξιδανίκευσε τον Αστερίξ και τους συγχωριανούς του. Τους παρουσίασε οξύθυμους, γκαφατζήδες, ευκολόπιστους, δεισιδαίμονες αλλά την κρίσιμη στιγμή μονιασμένους και καθόλου διστακτικούς να πράξουν το αυτονόητο: να υπερασπιστούν τη γη τους κόντρα στον εισβολέα. Όχι μόνο με τα λόγια αλλά και εμπράκτως. Με δικαιολογημένη και επιβεβλημένη βία κόντρα στη βία του ισχυρού. Και το σχετικό link...
  11. Είναι σαν να διαλέγεις ένα τραγούδι από το αγαπημένο σου συγκρότημα. Ή το ομορφότερο χαρακτηριστικό ενός προσώπου που δεν χορταίνεις να κοιτάς. Κι ας μιλάμε εδώ για σκίτσα και χρώματα, για τοπία και φιγούρες, σε ιστορίες μόλις 48 σελίδων: αν γέλασες μαζί τους ως παιδί κάποιο καλοκαιρινό απομεσήμερο, αν ως ενήλικας εντόπισες ιστορικές λεπτομέρειες που σου διέφευγαν, τότε όλες οι περιπέτειες του Αστερίξ μοιάζουν τέλειες σαν τη μύτη της Κλεοπάτρας ή τα μαλλιά της Φραμπάλας. Για τα σενάρια του δαιμόνιου Ρενέ Γκοσινί, που έφυγε από τη ζωή το 1977, έχουν ήδη γραφτεί πολλά. Για την εικονογράφηση που τα συνόδευε σε ένα σπάνιο συνδυασμό αφηγηματικού ρυθμού και σχεδιαστικής απλότητας, αρκεί μια ματιά σε τεύχη όπως «Ο Αστερίξ στην Κορσική», «Η κατοικία των θεών» ή «Οι δάφνες του Καίσαρα». Οι ανθρώπινες φιγούρες αποκαλύπτουν μόνες τους τον κωμικά εκφραστικό τους πλούτο: τόσοι ψαρωμένοι λεγεωνάριοι, ματαιωμένοι πειρατές, αγανακτισμένοι πωλητές αγριογούρουνων, αλλά και κρυόμπλαστροι Βρετανοί, καταφερτζήδες Έλληνες ή μιλιταριστές Γότθοι, δείχνουν καθαρά πόσο δύσκολη αλλά διασκεδαστική υπόθεση είναι το οπτικό χιούμορ. Την περασμένη Τρίτη ο Αλμπέρ Ουντερζό, σχεδιαστής όλων των παραπάνω, συνδημιουργός και τελικά μοναχικός ενορχηστρωτής των περιπετειών του Αστερίξ, πέθανε από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του στο Νεϊγί σε ηλικία 93 ετών. «Ήταν πολύ κουρασμένος τις τελευταίες εβδομάδες» έλεγε η μελαγχολική κατακλείδα της ανακοίνωσης του θανάτου του, λες και όλα τα σχέδια μιας ζωής τον είχαν καταπονήσει ανεπανόρθωτα. Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα του χρόνια ως επαγγελματίας της Ένατης Τέχνης είχαν ξενύχτι: «Το να ζεις από τα κόμικς ήταν πολύ δύσκολο εκείνες τις μέρες, έπρεπε λοιπόν να σχεδιάζω έναν αστρονομικό αριθμό σελίδων για να βγει ο μήνας», θυμόταν κάποτε. Μιλούσε για την περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν είχε εγκαταλείψει τα όνειρα να γίνει κλόουν ή μηχανικός αεροσκαφών σαν τον μεγαλύτερο αδελφό του Μπρούνο και εργαζόταν ως εικονογράφος παιδικών ιστοριών στη Société Parisienne d’Édition, και έπειτα ως κομίστας σε μικρούς εκδοτικούς ή ως «ρεπόρτερ-σχεδιαστής» σε περιοδικά. Στα διαπλαστικά εκείνα χρόνια είχε δημιουργήσει μια παρωδία του Ταρζάν, αλλά και μια ιστορία με πρωταγωνιστές τον παντοδύναμο Άρις Μπακ και τον κοντοπίθαρο Καστανιάκ. Μέχρι που το 1951 στο βελγικό πρακτορείο ειδήσεων International Press γνωρίστηκε με τον Ρενέ Γκοσινί. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο ήρωας με τα ξανθά μουστάκια και ο εύσωμος φίλος του με τις κόκκινες κοτσίδες γεννήθηκαν στο διαμέρισμα του Ουντερζό, ένα βράδυ με πολλά τσιγάρα και ποτήρια παστίς. «Στα πρώτα μου σκίτσα εμφανίστηκε ένας χαρακτήρας ψηλός, ταιριαστός με τη διαδεδομένη εικόνα των Γαλατών. Τότε ο Ρενέ μου έβαλε την ιδέα ενός ήρωα μικρόσωμου, αδύναμου, όχι οπωσδήποτε ευφυούς και όμορφου, αλλά πάντως ξύπνιου και επιτήδειου, κόντρα στα πρότυπα που ήθελαν πρωταγωνιστές με τους οποίους να ταυτίζονται τα παιδιά», έγραφε ο Ουντερζό στα απομνημονεύματά του. Κάπως έτσι ο Αστερίξ ο Γαλάτης έκανε το ντεμπούτο του στο περιοδικό Pilote στις 29 Οκτωβρίου του 1959. Η πρώτη ομώνυμη ιστορία του κυκλοφόρησε αυτοτελώς το 1961 από την Dargaud, ενώ σειρά είχαν το «Χρυσό δρεπάνι» και ο «Αστερίξ στους Γότθους». Γκοσινί και Ουντερζό είχαν ήδη συνεργαστεί στις περιπέτειες του ερυθρόδερμου Ούμπα-Πα, όμως εδώ χτύπησαν μια φλέβα ευρωπαϊκή, παγκόσμια: τα καμώματα των πεισματάρηδων και καβγατζήδων Γαλατών, που υπερασπίζονται το μικρό χωριό τους από τους φουκαράδες λεγεωνάριους του Ιούλιου Καίσαρα, παρουσίαζαν μεταπολεμικά την εικόνα ενός κόσμου, όπου όσες μάχες και αν ξεσπούσαν, στο τέλος δεν υπήρχε ούτε ένας νεκρός. Οι μάχες. Οι περίφημες μάχες μεταξύ μαγικού ζωμού και ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού, μια πανδαισία από χρώματα και μπούφλες που ο Ουντερζό εμπνεύστηκε έχοντας διαβάσει ως πιτσιρικάς πολύ Ποπάι. Το σχεδιαστικό του στυλ θα εντασσόταν κατόπιν στην «καθαρή γραμμή», τη «ligne claire» των γαλλοβελγικών κόμικς, όμως ο ίδιος θα δήλωνε ότι βασική του επιρροή ήταν ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ταινίες όπως το «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι». Ο Μίκι Μάους επίσης · το 1934 ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του Journal de Mickey στη Γαλλία και που οι γονείς τού Ουντερζό, δύο Ιταλοί μετανάστες εγκατεστημένοι στα προάστια του Παρισιού, πήραν επιτέλους τη γαλλική υπηκοότητα. Η καταγωγή του μικρού Ουντερζό έκανε τους συμμαθητές του να τον φωνάζουν πειρακτικά «μακαρονά» και τον ίδιο να επιμένει ότι δεν τον λένε Αλμπέρτο αλλά Αλμπέρ. Όσο ο πατέρας του εργαζόταν ως ξυλουργός, η μητέρα του έδινε σε εκείνον και στα αδέλφια του λευκά χαρτιά και μολύβια για να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους. Ο Αλμπέρ φαντάστηκε τις πρώτες του ιστορίες επηρεασμένος και πάλι από τον αδελφό του Μπρούνο, που προσπαθούσε να γλιτώσει από τους ναζί στην κατεχόμενη Γαλλία. Το πιο εντυπωσιακό από όλα; Είχε γεννηθεί με έξι δάχτυλα σε κάθε χέρι και αχρωματοψία. Το πρώτο διορθώθηκε με επέμβαση. Το δεύτερο με πολλές ετικέτες κολλημένες στους μαρκαδόρους του. Σε μια συνέντευξη του 2015 έλεγε ότι λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου Αστερίξ είχε ρωτήσει ένα ψηλομύτικο στέλεχος της Dargaud γιατί δεν προωθεί αρκετά το καινούργιο κόμικ. «Όταν φτάσετε τις 30.000 αντίτυπα θα το σκεφθούμε», ήταν η απάντηση. Δεκαετίες αργότερα, τα συνολικά 38 τεύχη του Αστερίξ έχουν μεταφραστεί σε περίπου 110 γλώσσες και διαλέκτους έχοντας πουλήσει σχεδόν 370 εκατομμύρια αντίτυπα. Στην Ελλάδα ήρθαν στα τέλη του ’60 από τις εκδόσεις «Σπανός», «Ψαρόπουλος» και «Μαμούθ Comix», σε μεταφράσεις του Κώστα Ταχτσή, του Αργύρη Χιόνη, της Ειρήνης Μαραντέι. Η διεθνής εκδοτική τους ιστορία δεν ήταν μόνο ρόδινη: κάτοχος μιας έπαυλης και μια συλλογής από Φεράρι, χρισμένος Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής, ο Ουντερζό θα έφτανε στα δικαστήρια με την κόρη του Σιλβί το 2014 εξαιτίας της απόφασης να πουλήσει τα πνευματικά δικαιώματα του Αστερίξ στην Hachette. Από το 2011 την αφήγηση και τον σχεδιασμό του κόμικ έχουν αναλάβει οι Ζαν-Ιβ Φερί και Ντιντιέ Κονράντ. Τα τελευταία χρόνια ο Ουντερζό δεν ήταν απλώς «πολύ κουρασμένος» · ήταν ανήμπορος να σχεδιάσει έστω μια μικρή αφιέρωση. Τα γραπτά μένουν όμως, έτσι δεν λέμε; Τα σκίτσα και τα χρώματα ομοίως. Και στο τελευταίο καρέ θα στήνεται πάντα ένα γενναίο τσιμπούσι: οι Γαλάτες θα αγκαλιάζονται χωρίς να φοβούνται τίποτα και οι Ρωμαίοι θα μετράνε μπούφλες και αστράκια. Και το σχετικό link...
  12. Αντί οποιασδήποτε άλλης εθιμικής ψευδοείδησης, την Πρωταπριλιά του 1993 η βρετανική "Independent" ανήγγειλε στους αναγνώστες της ότι επιτέλους η ειδική αγγλο-γαλλική ομάδα αρχαιολόγων είχε βρει το χωριό του Αστερίξ! Τα ερείπια που είχαν βρεθεί επέτρεπαν το συμπέρασμα πως επρόκειτο για το πραγματικό γαλατικό χωριό που εικονιζόταν με μεγεθυντικό φακό στην αρχή κάθε νέου επεισοδίου του Αστερίξ. Επινοημένη η είδηση. Όμως αν έδειχνε κάτι πραγματικό το ψεματάκι της έγκυρης εφημερίδας, αυτό ήταν το διαρκές ενδιαφέρον ενός ευρύτατου κοινού για την Ιστορία που είχε διδαχθεί μέσα από τις εικονογραφημένες χιουμοριστικές αφηγήσεις του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό. Τρία χρόνια αργότερα,το 1996, το "Figaro Magazine" φωτογράφιζε από ψηλά το λιμάνι Erquy, με τον Ουντερζό μέσα από το ελικόπτερο να το δείχνει με το δάκτυλο... "Πήρα την τρομάρα της ζωής μου. Δεν φορούσα ζώνη ασφαλείας, τα πόδια μου κρέμονταν στο κενό, έβρεχε, και το νερό όπως το έσπρωχνε ο έλικας μου μαστίγωνε το πρόσωπο, ενώ το ελικόπτερο έπαιρνε τη μέγιστη κλίση για να φαίνεται όσο γίνεται καλύτερα το χωριό. Και βέβαια μου ζητούσαν να χαμογελώ και να έχω 'φυσικό ύφος'! Το επάγγελμα του σχεδιαστή έχει και κάποιες βρεγμένες πλευρές" σημείωνε ο Ουντερζό, που μάλλον δεν ήταν κι εντελώς άσχετος με τον εντοπισμό στο συγκεκριμένο χώρο του σκηνικού των περιπετειών του Αστερίξ. Το λιμάνι αυτό ήταν από τα πιο αγαπημένα του μέρη κατά τα χρόνια της Κατοχής όταν ήταν έφηβος. Πιθανότατα οι εφηβικές αποδράσεις του πέρασαν μέσα από τα μολύβια του σχεδιαστή και έγιναν ο φανταστικός χάρτης του ανυπότακτου χωριού των Γαλατών... Μια ανορθόδοξη "αναψηλάφηση" Ο Ρενέ Γκοσινί ήταν αναμφίβολα η κινητήρια ψυχή αυτής της επιτυχημένης αφήγησης. Δικά του τα κείμενα, όπως και πολλά άλλα διάσημα, του Μικρού Νικόλα, του Ούμπα-Πα και του Λούκυ Λουκ. Ήταν κι αυτός σχεδιαστής, όμως τα σενάριά του έγιναν μεγάλες επιτυχίες με τη συνδρομή κατά κανόνα άλλων σχεδιαστών. Με τον Αλμπέρ Ουντερζό συνεργάζονται σε κάμποσα διαφορετικά εγχειρήματα τη δεκαετία του 1950, μέχρι που το '59 ο Αστερίξ καταφέρνει να κλέψει την παράσταση. Μέσα από μια ανορθόδοξη "αναψηλάφηση" της Ιστορίας των προγόνων των Γάλλων υπό ρωμαϊκή κατοχή, με πολλά ευφυή λογοπαίγνια, με ευρηματικά ονόματα που ξεγυμνώνουν άμεσα τον ρόλο των υποκειμένων, με τον συστηματικό σαρκασμό των πολιτισμικών διαφορών... Αλλά και με την εύγλωττη παραστατικότητα των πλάνων του Ουντερζό και το ιδιαίτερα κινητικό για τα στάνταρ της εποχής εκείνης σχέδιο των χαρακτήρων και των στιγμιοτύπων από τα ομαδικά δρώμενα, χωρίς τα οποία θα ήταν οι περιπέτειες των Γαλατών μια ακόμα λογοτεχνία του φανταστικού. Χωρίς οπτική ενσάρκωση και γεωπολιτική εδαφικότητα. Δύο μαέστροι Πολλοί λάτρεις της σειράς που έχουν πέσει μικροί στη χύτρα της μαγείας της λένε πως η ψυχική ορμή της χάθηκε οριστικά με τον ξαφνικό χαμό του Ρενέ Γκοσινί το 1977. Και παρότι ο Ουντερζό συνέχισε να γράφει, να σχεδιάζει και να κυκλοφορεί ιστορίες του Αστερίξ μέχρι το 2011, αυτές δεν διατηρούσαν τη ζωντάνια των παλαιότερων. Ίσως έχουν δίκιο. Όμως είναι αληθινά αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς σε ποσοστά την εξ αδιαιρέτου συμβολή του σεναριογράφου και του σχεδιαστή, ως των δύο γονέων της ανεπανάληπτης επιτυχίας. Διότι τα πάντα, από τα σκηνικά και τους χαρακτήρες, από το ντεκουπάζ, τον χωρισμό των καρέ και του κειμένου μέχρι τα ευρηματικά ονόματα και το πάρε-δώσε με την Ιστορία, δηλαδή τον χρόνο, τον τόπο και τη φάρσα τους, ήταν προϊόντα δυναμικής ζύμωσης μεταξύ των δύο μαέστρων. Ήταν κέντημα και των δύο οι ιστορίες που για 28 χρόνια παραδίδονταν από γενιά σε γενιά και κυκλοφορούσαν σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα η καθεμιά. Δημιούργημα της μεταπολεμικής περιόδου Μια και μιλάμε όμως για Ιστορία, διαλεκτική ένταση και φαντασία, ας μην περιοριζόμαστε ψάχνοντας μόνο κάποιο DNA της επιτυχημένης συνεργασίας σε κάποιο εργαστήρι. Ήταν και η εποχή που επέτρεψε, αν δεν έσπρωξε, τους δημιουργούς να ξετυλίξουν τα κόλπα τους. Να δέσει ο μαγικός τους ζωμός. Η Ευρωπαϊκή και δη η γαλλική μεταπολεμική συνθήκη. Η σκέψη, η καλλιτεχνική δημιουργία και η αναζήτηση ενός ιδιαίτερου στίγματος μέσα από την ανανέωση και τις ανατροπές των τοτέμ, των ταμπού και των... μενίρ. Το όλο και πιο εγγράμματο και αυτοκριτικό χιούμορ κέρδιζε έδαφος σε μια κοινωνία που βαριόταν, λίγες ώρες πριν ξεσπάσει ο Μάης του '68. Η φαντασία στην εξουσία, η κριτική των... Μαθουσαλίξ, οι έφοδοι στον ουρανό! Στον ουρανό; Λέτε να μας πέσει στο κεφάλι τώρα που φορτώθηκε και τον Αλμπέρ Ουντερζό; Και το σχετικό link...
  13. Ο Αλμπέρ Ουντερζό, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών από καρδιακή προσβολή, υπήρξε ο τρίτος πιο πολυμεταφρασμένος δημιουργός κόμικς μετά τον Γκοσινί και τον Ερζέ. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς των γαλλοβελγικών κόμικς, με μεγάλη επίδραση στις μεταγενέστερες γενιές. Παιδί Ιταλών μεταναστών, γεννήθηκε στις 25 Απριλίου του 1927 στο Φιμ της Μαρν. Ήδη από το νηπιαγωγείο γέμιζε τα τετράδιά του με σκίτσα. Το 1942 ο αδελφός του Μπρούνο έφυγε για τη Βρετάνη και του ζήτησε να τον συνοδεύσει στο Λε Βιγιάζ. Παρότι του άρεσε η περιοχή, ο πόλεμος τον ανάγκασε να επιστρέψει στο Παρίσι. Κατά την απελευθέρωση εργάστηκε ως σκιτσογράφος σε περιοδικά. Μετά την επιστροφή του από το στρατό το 1947, συνεργάστηκε ως γελοιογράφος με δύο πρακτορεία Τύπου. Παράλληλα άρχισε να εργάζεται σε μια εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων με στόχο να γίνει όπως έλεγε «ο Γάλλος Ντίσνεϋ». Η πρώτη προσωπική δουλειά του Ουντερζό ήταν το «Flamberge, gentilhomme gasconne», μια κόμικ περιπέτεια που δημοσιεύτηκε μεταξύ 1945 και 1946. Ακολούθησαν τα επίσης «Clopinard» (1946) και «Belloy» (1948). Για το τελευταίο, από το 1950 κι έπειτα συνεργάστηκε με τον σεναριογράφο Ζαν-Μισέλ Σαρλιέ. Με τον Ρενέ Γκοσινί γνωρίστηκαν τον χειμώνα του 1951 στο Παρίσι και γρήγορα άρχισαν να δουλεύουν μαζί για ένα βελγικό έντυπο. Ο πρώτος σημαντικός κοινός τους τίτλος είναι το «Ιωάννης Πιστολέ» (1952), ένα κόμικ με πειρατές. Το 1958 δημιούργησαν το «Ούμπα-πα», τον πρόδρομο του Αστερίξ. Παρότι βραχύβια, αυτή η κωμική σειρά με πρωταγωνιστές έναν ρωμαλέο Ινδιάνο και τον Γάλλο φίλο του, θεωρείται πλέον ένα από τα αριστουργήματα του διδύμου Γκοσινί-Ουντερζό. Το 1956 ο Ουντερζό μαζί με τον Γκοσινί, τον Σαρλιέ και τον Ζαν Εμπράρντ, δημιούργησαν τις εταιρίες Edipresse (πρακτορείο Τύπου) και της Edifrance (διαφημιστικό πρακτορείο), οι οποίες τους έδωσαν την ευκαιρία για ελεύθερη δημιουργία και έκφραση. Το 1959 ο Γκοσινί ήταν μεταξύ των συνιδρυτών του περιοδικού νεανικού περιοδικού «Pilote» το οποίο είχε τεράστια επιτυχία, μόλις την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της πούλησε 300.000 αντίτυπα. Ο αρχισυντάκτης Φρανσουά Κλωτώ προσπαθώντας να αντισταθεί στην κυριαρχία των βελγικών σειρών «Τεντέν» και «Σπιρού» θέλησε να προωθήσει μια συγκεκριμένη εικόνα της Γαλλίας. Για το λόγο αυτό ο Γκοσινί και ο Ουντερζό αναζήτησαν έμπνευση από τη γαλλική ιστορία. Κάπως έτσι αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη ρωμαϊκή κατοχή της Γαλατίας. Αρχικά, ο Ουντερζό είχε στο μυαλό του έναν Αστερίξ ψηλό και μυώδη, αλλά τελικά επικράτησε η ιδέα του Γκοσινί. Στις 29 Οκτωβρίου 1959, στο πρώτο τεύχος του «Pilote», έκαναν την εμφάνισή τους οι δύο εναρκτήριες σελίδες της σειράς. Μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν γνώρισε τεράστια παγκόσμια απήχηση. Το 1959 έκανε επίσης ντεμπούτο το «Τανγκύ και Λαβεντύρ» σε σενάριο του Σαρλιέ και σχέδια του Ουντερζό. Σε αντίθεση με το γνωστότερο καρτουνίστικο στυλ του, εδώ ο Ουντερζό σχεδιάζει μια ρεαλιστική περιπέτεια με ήρωες δύο πιλότους της Γαλλικής Πολεμικής Αεροπορίας. Παρά το σοβινιστικό πνεύμα που τη διακατέχει, τα σενάρια του Σαρλιέ και το σχέδιο του Ουντερζό κάνουν το Τανγκύ και Λαβερντύρ μια από τις κλασικές σειρές περιπέτειας των γαλλόφωνων κόμικς. Ο Ουντερζό με τον Γκοσινί συνέχισαν να εργάζονται μαζί ή ξεχωριστά μέχρι τις 5 Νοεμβρίου 1977, όταν πάνω σε ένα τεστ κοπώσεως ο Ρενέ Γκοσινί άφησε την τελευταία του πνοή από καρδιακή ανακοπή σε ηλικία 51 χρόνων. Ο Ουντερζό από τότε ανέλαβε μόνος του τις περιπέτειες του Γάλλου ήρωα και δημιούργησε τις Éditions Albert René. Συνέχισε να δημιουργεί μέχρι το 2011 όταν αποσύρθηκε από τη σκιτσογραφία, αφήνοντας ως συνεχιστές του έργου του τον Ζαν-Υβ Φερί (κείμενα) και τον Ντιντιέ Κονράντ (σχέδιο). Η επιτυχία της σειράς 34 τόμων του «Αστερίξ και Οβελίξ» υπήρξε τόσο μεγάλη (325 εκατομμύρια αντίτυπα έχουν πουληθεί μέχρι σήμερα) ώστε οδήγησε στην προσαρμογή αρκετών βιβλίων σε 12 ταινίες: οκτώ κινουμένων σχεδίων και τέσσερις με ζωντανούς ηθοποιούς. Υπάρχει επίσης μια σειρά από παιχνίδια βασισμένα στους χαρακτήρες, και ένα θεματικό πάρκο κοντά στο Παρίσι, το Parc Αστερίξ, που είναι βασισμένο γύρω από τη σειρά. Και το σχετικό link...
  14. Ο μυθικός σχεδιαστής πέθανε στα 92 του χρόνια. Από το 1977, που είχε φύγει από τη ζωή ο δεύτερος δημιουργός του, ο σεναρίστας Ρενέ Γκοσινί, ο Ουντερζό κρατούσε ολομόναχος το βάρος του κόμικς με τις τεράστιες πωλήσεις σε όλο τον κόσμο. Με ιταλικό αίμα και αμερικανικές καλλιτεχνικές επιρροές, κατάφερε να κάνει έναν τριπίθαμο, πανούργο Γαλάτη σύμβολο της Γαλλίας. «Πρέπει να πεθάνω για να πουν καλά λόγια για μένα; Μόνο για τον Τεντέν μιλάνε! Κι όμως ο "Αστερίξ", για τον οποίο αδιαφορούν, έχει απίστευτη επιτυχία» παραπονιόταν το 2017 ο Αλμπέρ Ουντερζό. Και πούλησε και πολύ περισσότερα αντίτυπα, θα προσθέταμε - 230 εκατομμύρια ο Τεντέν, 375 ο Αστερίξ. Από την Τρίτη 24 Μαρτίου που ο Αλμπέρ Ουντερζό πέθανε σε ηλικία 92 χρόνων από ανακοπή (όχι από κορονοϊό, όπως διευκρίνισε η οικογένειά του) δεν πρέπει να έχει παράπονο. Όλη η ανθρωπότητα υποκλίνεται στον άνθρωπο που με το πενάκι του γέννησε το 1959 τους υπέροχους Γαλάτες, τον Αστερίξ, τον Οβελίξ και όλη την απείθαρχη κομπανία. Και τώρα έμειναν πεντάρφανοι, αφού ο άλλος τους μπαμπάς, αυτός που έγραφε τα ξεκαρδιστικά σενάρια του κόμικς, ο Ρενέ Γκοσινί, είχε φύγει πολύ νωρίτερα, ήδη από το 1977. Για να συνεχίσει έκτοτε ολομόναχος ο Ουντερζό, ακούγοντας τα πάνδεινα. Ότι δεν μπορεί να γράψει εξίσου καλά σενάρια και τέτοια. «Ο Τύπος με έλιωσε» είχε πει. «Κράτησα τις εφημερίδες. Ο Αστερίξ πέθανε μαζί με τον Γκοσινί, έγραφαν. Θίχτηκε η υπερηφάνειά μου. Αλλά, παρά τις κριτικές, οι αναγνώστες συνέχισαν να με εμπιστεύονται. Πήρα την εκδίκησή μου». Αποσύρθηκε εντελώς στα 86 του χρόνια, τα χέρια του είχαν πια μεγάλο πρόβλημα, ούτε χειραψία δεν μπορούσε να κάνει μετά από μια ζωή καταπόνησής τους. Παρέδωσε τη σκυτάλη σε δύο άλλους, τον Ζαν-Ιβ Φερί και τον Ντιντιέ Κονράντ. Γιατί ο μικρός Γαλάτης θα συνεχίσει και μετά τον θάνατό του. «Πάντα "κοντούλης, εύθραυστος, όχι απαραίτητα πανέξυπνος, ούτε όμορφος, αλλά πανούργος - εντελώς αντίθετος με την εικόνα των σούπερ ηρώων, με τους οποίους πιστεύουμε ότι ταυτίζονται τα παιδιά» έλεγε ο Ουντερζό για τον Αστερίξ του. Παραδεχόταν πάντως ότι τα πρώτα του σκίτσα τον ήθελαν πιο μεγαλόσωμο, πιο τυπικό «Γαλάτη». Αλλά ο Ρενέ Γκοσινί έβαλε το «χέρι» του, του υπέβαλε την ιδέα ενός αντιήρωα. Η συνεργασία των δύο αντρών ήταν μοναδική. «Εγώ ήμουν 24 χρόνων κι αυτός 25. Από την αρχή κράτησε ο καθένας ένα κομμάτι της δουλειάς, εγώ τα σκίτσα, αυτός το σενάριο. Θέλαμε να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο, με όλη την άγνοια και την αθωότητα της νιότης μας» γράφει ο Ουντερζό στα απομνημονεύματά του. Ο Γκοσινί ήταν επίσης σεναρίστας και σχεδιαστής με θητεία στις ΗΠΑ. Οι δύο άντρες ξεκίνησαν την κοινή τους πορεία το 1951 σε εβδομαδιαία έντυπα. Το πρώτο κόμικς τους είχε ήρωα τον ερυθρόδερμο Oumpah-Pah. Έπρεπε όμως να δημιουργηθεί το θρυλικό περιοδικό «Pilote», στο πρώτο τεύχος του οποίου, 29 Οκτωβρίου του 1959, δημοσιεύτηκαν δύο σειρές μαζί με την υπογραφή του Ουντερζό, μία από αυτές ήταν ο «Αστερίξ». Ο θρίαμβός του μπήκε σε τροχιά. Το πρώτο άλμπουμ, με τίτλο «Αστερίξ ο Γαλάτης», κυκλοφόρησε το 1961 από τις εκδόσεις Νταργκό μόνο σε 6 χιλιάδες αντίτυπα. Αργά και σταθερά, επεισόδιο το επεισόδιο («Το χρυσό δρεπάνι», «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» κ.ά.) τα νούμερα εκτοξεύονταν. Και το 1966 «Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί» πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Δεν είχαν λείψει βέβαια και οι κακές κριτικές. Θυμόταν ο Ουντερζό σε συνέντευξή του στη Μοντ το 2013. «Ακούσαμε πολλά. Ότι η σειρά χάιδευε τον εθνικισμό των Γάλλων, ότι υπερασπιζόταν την πολιτική τού Ντε Γκολ. Μια μέρα, ενώ περπατούσαμε με τον Γκοσινί, ακούσαμε έναν κύριο να φωνάζει στον σκύλο του: "Αστερίξ, έλα δω". Για κοίτα, είπαμε, συνήθως τα παιδιά δίνουν στα σκυλιά τους το όνομα ηρώων κόμικς. Ο Αστερίξ μας είχε μπει πια στις συνήθειες των Γάλλων». Και δεν ήταν κανένας από τους δημιουργούς του καθαρόαιμος Γάλλος. Ο Γκοσινί είχε γεννηθεί το 1926 στο Παρίσι από πατέρα Πολωνό και μητέρα Ουκρανή. Ο Ουντερζό το 1927, σε ενα χωριουδάκι της ανατολικής Γαλλίας, από μια οικογένεια Ιταλών που είχε εγκαταλείψει τη Λιγκουρία λίγα χρόνια πριν. Ο μικρός Αλμπέρ έζησε τον ρατσισμό απέναντι στους «βρομο-μακαρονάδες που έρχονταν να κλέψουν το ψωμί των Γάλλων», όπως διηγιόταν, και κάποια στιγμή άλλαξε το Ο του επωνύμου του (Oderzo) για να το κάνει λίγο πιο γαλλικό (Uderzo). Από μικρός είχε μανία με τα κόμικς. Μεγάλωσε στα παρισινά προάστια, όπου μετακόμισε η οικογένειά του. Ο πατέρας του αγόραζε συχνά την εφημερίδα «Le Petit Parisien», η οποία δημοσίευε τα κόμικς του Ντίσνεϊ, και συγκεκριμένα τις ιστορίες του Μίκι Μάους. Ο Μίκι έγινε το ίνδαλμά του, η «Χιονάτη και οι εφτά νάνοι» του 1937, η απόλυτη επιρροή του. Ο Ουντερζό αρνιόταν πάντα πεισματικά και με θυμό ότι ανήκει στην περίφημη βελγο-γαλλική σχολή του κόμικς, με τον Ερζέ και τους άλλους. «Τίποτα το βέλγικο δεν έχω πάνω μου. Αυτοί που με έμαθαν να σχεδιάζω είναι οι Αμερικανοί. Τα σχέδιά μου είναι βγαλμένα από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ» είχε πει. Ο μεγάλος αδελφός του, Μπρούνο, είδε ότι ο μικρός Αλμπέρ, που προοριζόταν για μηχανικός αυτοκινήτων, σχεδίαζε με μανία και του άνοιξε τον δρόμο. Τον πήγε στις εκδόσεις Offenstadt, που έβγαζαν πολλά έντυπα για παιδιά. Το 1940, σε ηλικία 14 χρόνων, μπήκε ως μαθητευόμενος (ρετουσάρισμα φωτογραφιών, τοποθέτηση γραμμάτων στις εκτυπωτικές μηχανές) αλλά είχε και τη δυνατότητα να δημοσιεύει και κανά σχεδιάκι. Η πρώτη δουλειά του, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Junior, ήταν μια παρωδία του μύθου «Η αλεπού και το κοράκι». Το αταλάντευτο όμως όνειρό του ήταν να κάνει κόμικς. Αυτοδίδακτος σε όλα του, πέρασε επί μια δεκαετία από διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, υπέγραψε κάποιες σειρές («Η καλλιτεχνική μου ζωή δεν ξεκίνησε με τον "Αστερίξ"» έλεγε), έγραφε σενάρια και σχεδίαζε, αγόρασε και το πρώτο του σχεδιαστήριο, που δεν το άλλαξε ποτέ. Σκυμμένος πάνω σε αυτό πέρασε μια ολόκληρη ζωή, πολλές φορές δουλεύοντας δυο σειρές ταυτόχρονα. Τα χέρια του άρχισαν από την κούραση να παρουσιάζουν πρόβλημα από τα 40-45 χρόνια του. Ο Γκοσινί έτρεμε από τον φόβο του. «Τα χέρια σου, τα χέρια σου...» του έλεγε. Ο Ουντερζό όμως δεν σταμάτησε να σχεδιάζει και να ζωγραφίζει παρά μόνο όταν ο μικρός Γαλάτης του και ο χοντρός του φίλος, ο Οβελίξ, που άλλωστε ήταν ολοδικός του - αυτός τον φαντάστηκε, τον έπλασε, τον ζωγράφισε -, έκλεισαν τα πενήντα τους χρόνια. Και το σχετικό link...
  15. Αν διάβαζες Αστερίξ είχες γαμάτα παιδικά χρόνια. Εντάξει, στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα αν είχες όντως γαμάτα παιδικά χρόνια, μπορεί να σε είχαν απαγάγει πειρατές και να δούλευες σε κάποιο ορυχείο π.χ., αλλά σίγουρα ξέρω ότι τις στιγμές που πέρασες ακολουθώντας τις περιπέτειες που δημιούργησαν αριστοτεχνικά για εσένα ο Albert Uderzo κι ο Rene Goscinny δεν τις έχεις ξεχάσει μέχρι σήμερα. Επίσης ξέρω ότι αν έχεις αυτά τα τεύχη σπίτι σου σε τακτά διαστήματα και σε διαφορετικές ηλικίες τα περνάς μια επανάληψη και διαπιστώνεις κάθε φορά το μεγαλείο τους, καθώς και τις λεπτομέρειες που πιθανώς δεν μπορούσες να εκτιμήσεις παλιότερα. Κι ας παραδεχτούμε και κάτι άλλο όλοι μαζί. Τα Αστερίξ μας έμαθαν περισσότερη ιστορία από οτιδήποτε άλλο! Πώς τιμάς λοιπόν αυτόν τον τεράστιο δημιουργό, αυτό το κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών στα 93 του χρόνια; Ας επισκεφθούμε μαζί μερικές αγαπημένες δουλειές του, επιλεγμένες από 10 Έλληνες δημιουργούς κόμιξ (με τα δικά τους λόγια, φυσικά). Σταύρος Κιουτσούκης: Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ Το να επιλέξεις το αγαπημένο σου τραγούδι των Beatles ή την σοκολάτα που θα έπαιρνες σε ένα ερημικό νησί έχοντας μία μόνη επιλογή είναι κάτι πραγματικά δύσκολο. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τα κόμικς, ιδίως αν πρέπει να ξεχωρίσεις ένα τεύχος του Αστερίξ. Παρόλα αυτά στην καρδιά μου θα έχει πάντοτε ξεχωριστή θέση η «Διχόνοια», για δύο λόγους. Αφενός γιατί είναι ο πρώτος τόμος που διάβασα και μέσα απ’ αυτόν μου συστήθηκε όλο το γαλατικό χωριό, και αφετέρου λόγω της «εισβολής» του ζιζανίου που λέγεται διχόνοια μέσα στο ίδιο το απόρθητο γαλατικό χωριό. Ο παραλληλισμός του χαρακτήρα με το διασπαστικό στοιχείο και η – ευτυχώς προσωρινή - επιτυχία αυτού που δεν κατάφερναν οι ρωμαϊκές λεγεώνες με σπαθιά και γροθιές, με κάνει ακόμη και σήμερα να θεωρώ το συγκεκριμένο κόμικς ως το αγαπημένο μου Αστερίξ και Οβελίξ. Πάνος Ζάχαρης: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΣΤΗΝ ΚΟΡΣΙΚΗ Γιατί είναι το πρώτο τεύχος που διάβασα ένα πρωί στη δουλειά της μητέρας μου τρώγοντας λουκανικόπιτα. Δεν είχα σχολείο και με πάρκαρε σε έναν δερμάτινο καναπέ δίνοντας μου την «Κορσική» και το πρώτο και ίσως το μοναδικό μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού που πήρα στη ζωή μου. Γιατί το εκλογικό σύστημα που προτείνει είναι απλό και βαθιά δημοκρατικό: Οι γεμάτες κάλπες ρίχνονται στη θάλασσα και αρχηγός γίνεται ο δυνατότερος. Γιατί θα ’θελα να αράξω κι εγώ μισή ώρα, όχι παραπάνω, με τα αιωνόβια γερόντια ή να ψαρέψω με την ησυχία μου στο ποτάμι χωρίς να χρειάζεται να σηκώνομαι κάθε έξι μήνες. Γιατί κάθε φορά που το ξαναδιάβαζω προσπαθώντας να καταλάβω τη διαφορά του άγριου γουρουνιού και του εξημερωμένου αγριογούρουνου, αυτό το λεπτό άρωμα κι ανάλαφρο άρωμα του χαρτιού κι ακόμα αυτή η ανεπαίσθητη ανάσα μελανιού και σκόνης με μεταφέρει σε εκείνον τον καναπέ. Κι εκείνη τη λουκανικόπιτα. Δήμητρα Αδαμοπούλου: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΑΙ Η ΧΥΤΡΑ Αγαπημένη μου ιστορία είναι το “Ο Αστερίξ και η χύτρα” όπου ο Αστερίξ και ο Οβελίξ μπλέκουν σε διάφορες περιπέτειες προκειμένου να βρουν λεφτά να γεμίσουν μια χύτρα. Γελάω πολύ με τους τσακωμούς που κάνουν σε αυτό το τεύχος και με τους τρόπους που βρίσκουν για να βγάλουν τα πολυπόθητα σηστέρσια. Επίσης έχει μέσα ατακάρες όπως: “Εδώ τα καλά τα καλά τα καλά αγριογούρουνα!” και φυσικά την ατάκα ορόσημο-συμβουλή ζωής-φάρο αισιοδοξίας που λέει ο Οβελίξ στον Αστερίξ σε μια στιγμή απογοήτευσης: “Μην ανησυχείς Αστερίξ, θα τα καταφέρουμε όλα, έτσι έξυπνοι και λογικοί που είμαστε!”. Θανάσης Πετρόπουλος: Ο ΜΑΝΤΗΣ Παρόλο που πολύ θα ήθελα να κάνω ζαβολιά και να διαλέξω όλα τα άλμπουμ που δημιούργησαν μαζί ο Γκοσινί με τον Υντερζό δεν θα το κάνω – θα πω το άλμπουμ Ο ΜΑΝΤΗΣ. Πιστεύω ότι είναι ίσως μια από τις πιο ώριμες περιπέτειες του Αστερίξ, σεναριακά και σχεδιαστικά και σίγουρα η πιο “σκοτεινή” – η πρώτη σκηνή που ο μυστηριώδης μάντης φθάνει στο γαλατικό χωριό μια νύχτα με καταιγίδα έχει μια σχεδόν φολκ-χόρρορ ατμόσφαιρα, ο Πανοραμίξ λείπει σε συνέδριο δρυίδων, οι δεισιδαιμονίες των Γαλατών σε αντίθεση με τη φωνή της λογικής που αντιπροσωπεύει ο Αστερίξ οδηγούν στην εγκατάλειψη του χωριού, στην κατάληψή του από τους Ρωμαίους και για πρώτη φορά στην ιστορία του κόμικ ΟΛΗ η Γαλατία βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή Κατοχή... για λιγουλάκι τουλάχιστον – ξέρουμε όλοι τι γίνεται στο τελευταίο καρέ… Ηλίας Κυριαζής: Ο ΓΥΡΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΑΤΙΑΣ Το πιο food porn από τα άλμπουμ. Ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ μαζεύουν λιχουδιές για ένα τραπέζωμα. Από μικρός ήξερα να ξεχωρίζω τα σημαντικά πράγματα στη ζωή. Αλέξια Οθωναίου: Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΙ Η ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ Ψηφίζω Το Αστερίξ και Κλεοπάτρα γιατί έχει έξτρα μπόνους κάτι που δεν έχουν οι περισσότερες άλλες περιπέτειες του Αστερίξ, αυτό που λέμε “strong female lead”: την καταπληκτική Κλεοπάτρα! Γιώργος Γούσης: Ο ΜΑΝΤΗΣ Έχω να διαβάσω τεύχος Αστερίξ περίπου 20 χρόνια και σίγουρα η τελευταία φορά θα ήταν κάποιο προεφηβικό μου καλοκαίρι. Ακόμα και τώρα όμως, το πρώτο τεύχος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο «Μάντης». Έκανα μια σύντομη έρευνα για να βρω το γιατί και κατάλαβα πως αυτό το τεύχος και ειδικά αυτός ο χαρακτήρας, έχει πολλά απο τα στοιχεία που με γοητεύουν στις ιστορίες που καταναλώνω αλλά και σε αυτές που φτιάχνω. Το στοιχείο του ξένου που φτάνει σε μια κοινότητα, ο ικανός αφηγητής που ξέρει να ξελογιάζει και να γοητεύει με τα παραμύθια του, το λεπτό όριο μεταξύ του τι είναι αλήθεια και τι αυτό που θελει κάποιος να πιστέψει ως αλήθεια, αλλά και το πως χρησιμοποιεί αυτούς τους ανθρώπους η εξουσία (οι Ρωμαίοι εν προκειμένω). Οπότε μιας και μεγαλώνοντας έχω γίνει μοιρολάτρης, ζωδιάκιας και βγάζω το ψωμί μου λέγοντας ψεύτικες ιστορίες, ο «Μάντης» θα είναι το δικό μου all time classic. Γεωργία Ζάχαρη: Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΡΒΕΡΝΗΣ ΚΡΑΖΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΑ! Διάβαζα Αστερίξ από (πολύ) μικρή; Εννοείται. Έγινα ένα σπασικλάκι στην ιστορία επειδή διάβαζα Αστερίξ από πολύ μικρή; Ίσως. Μου ήταν δύσκολο να διαλέξω αγαπημένο τεύχος; Καθόλου. Συνειδητοποίησα πριν λίγο ότι η Ασπίδα της Αρβέρνης είναι το αγαπημένο μου Αστερίξ επειδή είναι κάπως (ακόμα) πιο ιστορικό από τα άλλα; Πιθανότατα. Η Ασπίδα της Αρβέρνης ξεκινάει κάποια χρόνια πριν το συνηθισμένο δραματικό χρόνο του Αστερίξ, με την ήττα των Γαλατών στην Αλέζια και τον αρχηγό Βερσινζετορίξ να πετάει τα όπλα του στα πόδια του Καίσαρα. Η ασπίδα του κάπως, κάπου χάνεται και στο γνωστό 50 π.Χ. πλέον οι Αστερίξ και Οβελίξ, οι οποίοι βρίσκονται στην περιοχή συνοδεύοντας τον Μαζεστίξ που πηγαίνει για δίαιτα στα ιαματικά λουτρά, καλούνται να την βρουν πριν τον Καίσαρα, ο οποίος θέλει να παρελάσει πάνω της για να ταπεινώσει τους ανυπότακτους Γαλάτες. Είναι λοιπόν μια ιστορία που φωτίζει λίγο παραπάνω το γεγονός ότι η Γαλατία είναι μια κατεκτημένη χώρα, και που μίλησε από την αρχή στην παιδική ψυχούλα μου που υποστήριζε πάντα τους ανυπότακτους και τους ηττημένους και μισούσε τον ιμπεριαλισμό, και αυτός είναι ένας καλός λόγος να την αγαπώ ακόμα και σήμερα. Ως ενήλικη καταλαβαίνω ότι το storytelling της είναι φανταστικό και από τα πλέον δραματικά στη σειρά, χωρίς να παύει να είναι αστείο. Οι Γαλάτες γενικά και ο Μαζεστίξ σε δίαιτα ειδικά, μου θυμίζουν πάντα με κάποια τρυφερότητα τους θείους μου. Και για κάποιο λόγο το gag με την προφορά των Αρβερνιωτών που πουλάνε όλοι ΚΡΑΖΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΑ θα μου φαίνεται πάντα εξωφρενικά αστείο. Σπύρος Δερβενιώτης: Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ «Κατοικία των Θεών» - ένα Μasterclass σχεδιαστικής δεινότητας. Aν (ξανα)πέθαινε ο Γκοσινύ, αυτή τη στιγμή θα έγραφα μανιφέστο Ατέρμονης Λατρείας προς κάθε ατάκα του Αστερίξ στην Κορσική. Αλλά πέθανε ο Ουντερζό, οπότε αυτό είναι ένα γράμμα Ανείπωτης Καψούρας για την «Κατοικία των Θεών». Η σχεδιαστική γκάμα του Ουντερζό ξεδιπλώθηκε εκεί σε όλο της το εύρος. Από τη λεπτομερή απεικόνιση της στιβαρής Ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής ως την οργιαστική αποτύπωση του αντίπαλου δέους της περιρρέουσας φύσης, ήταν ένα masterclass αφήγησης μέσω του σχεδίου. Και ω θεέ μου αυτά τα νυχτερινά πλάνα στο δάσος! Τάσος Ζαφειριάδης: Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ Ξαναδιαβάζοντας όλα τεύχη του Αστερίξ μεγάλος συνειδητοποίησα πόσες αναφορές και πόσα επίπεδα ανάγνωσης έχανα μικρός. Δύσκολο να διαλέξει κανείς από τα τόσα πολλά και τόσο εξαιρετικά τεύχη, αλλά η «Διχόνοια» μου έρχεται αμέσως στο μυαλό όταν σκέφτομαι ποιο είναι το καλύτερο. Πανέξυπνο στήσιμο καταστάσεων, διασκεδαστικότατοι διάλογοι, μορφολογικοί πειραματισμοί (τα εριστικά λόγια έχουν το δηλητηριώδες πράσινο χρώμα για φόντο), μια για πάντα σύγχρονη ακτινογραφία και μικρογραφία της κοινωνίας. Και φυσικά όλος αυτός ο αλλοπρόσαλλος θίασος αποδίδεται απολαυστικά με γκριμάτσες και καρικατουρίστικη υπερβολή από τον μάστορα Ουντερζό, ο οποίος κάνει τη δουλειά του με τόση επιδεξιότητα που ξεχνάς να προσέξεις πόσο καλός τεχνίτης είναι. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε και τις απαραίτητες μπούφλες: μπορεί να τις έγραφε ο Γκοσινί, αλλά ο μακαρίτης τις ζωγράφιζε πιο χορταστικά από κάθε άλλον! Υ.Γ. Κι ας μην φεύγουν συνήθως οι γομφίοι σε οδοντικό τραύμα από γροθιά, ως οδοντίατρος να το πω κι αυτό. Και το σχετικό link...
  16. Παθιασμένος με το σχέδιο και το σκίτσο από πολύ μικρή ηλικία ήταν ο Αλμπέρ Ουντερζό, ο έτερος μπαμπάς του Αστερίξ, που αποχαιρέτησε τη ζωή στα 93 του χρόνια τρέχοντας να συναντήσει τον φίλο και συνδημιουργό του διάσημου ήρωα και της παρέας του Ρενέ Γκοσινί. Αυτό που αγαπούσε περισσότερο απ’ όλα και τον έκανε να γελά ήταν, όπως συχνά ομολογούσε, να σχεδιάζει χαρακτήρες με μεγάλες μύτες. Από τους σημαντικότερους και πλέον αναγνωρισμένους και επιδραστικούς δημιουργούς κόμικ, μεγάλος θαυμαστής του Ντίσνεϊ, που ήθελε να του μοιάσει, ο Ουντερζό γεννήθηκε στο Φιμ του Νομού Μαρν, σε μια οικογένεια με ιταλική καταγωγή και τέσσερα παιδιά. Μάλιστα, ο μεγάλος του αδελφός ήταν εκείνος που τον ενθάρρυνε να πάει στο Παρίσι και να επιδιώξει να ασχοληθεί με τα κόμικ. Η συνάντηση με τον Γκοσινί Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει τον Ουντερζό να εργάζεται σε μια εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων, ενώ η κομβική συνάντηση με τον Γκοσινί συμβαίνει το 1959. Ήταν η χρονιά που το περιοδικό «Pilote» αναζητούσε να λανσάρει μια διαφορετική εικόνα της Γαλλίας ως απάντηση στη βελγική κυριαρχία των σειρών κόμικ Τεντέν και Σπιρού. Οι Γκοσινί και Ουντερζό εμπνέονται από τη γαλλική Ιστορία και την περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής της Γαλατίας και γεννιέται η πρώτη ιστορία της σειράς που έμελλε να θριαμβεύσει στο πέρασμα των χρόνων. Όταν ρωτούσαν συχνά τον Ουντερζό για το πώς έφτασε η σειρά να γίνει τόσο λαοφιλής, απαντούσε πως κανένας από τους δύο, ούτε ο ίδιος ούτε ο Γκοσινί, είχε συνειδητοποιήσει την επιτυχία αυτού που έκαναν. Μέχρι που μια μέρα, όπως αφηγούνταν χαριτολογώντας, "εκεί που έκανα βόλτες, άκουσα έναν τύπο να φωνάζει στον σκύλο του 'Αστερίξ, έλα δω'”! Ήδη γνωστοί από τις αρχές του 1950, οι Γκοσινί και Ουντερζό συνεργάζονται για πρώτη φορά στη δημιουργία ενός χιουμοριστικού κόμικ με πειρατές και τον τίτλο «Ιωάννης Πιστολέ». Προς το τέλος της δεκαετίας δημιουργούν μια κωμική σειρά με τον τίτλο «Ούμπα-πα» και πρωταγωνιστές έναν ρωμαλέο Ινδιάνο και τον Γάλλο φίλο του, που από πολλούς θεωρείται πρόδρομος των περιπετειών του Αστερίξ. Το 1961 η πρώτη ιστορία του Αστερίξ συγκεντρώνεται σε ένα άλμπουμ, που κυκλοφορεί σε 6.000 αντίτυπα, αλλά πολύ γρήγορα η σειρά αρχίζει να γίνεται δημοφιλής και οι πωλήσεις να αυξάνονται. «Το χρυσό δρεπάνι» πούλησε 15.000 αντίτυπα, το «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» 30.000 και το «Ο Αστερίξ στους Βρετανούς» έφτασε τα 600.000. Η σειρά έγινε τόσο αγαπητή, που το 1965 το περιοδικό «Pilote» υιοθέτησε τον υπότιτλο «Το περιοδικό του Αστερίξ και του Οβελίξ». «Γελούσαμε πολύ» Μπορεί ο Γκοσινί να ήταν ο σεναριογράφος της διάσημης σειράς και να όριζε την πλοκή, όμως η συμμετοχή του Ουντερζό στην επιτυχία της σειράς ήταν καθοριστική, καθώς το σχέδιό του έγινε σημείο αναφοράς. Ο ίδιος ο Ουντερζό δεν έκρυβε πως τα κείμενα και οι ιστορίες του Γκοσινί τον έκαναν να διασκεδάζει και να γελάει πολύ. «Γελούσαμε πολύ όταν δουλεύαμε» συνήθιζε να λέει, εξηγώντας μάλιστα πως αν δεν γελούσε στο άκουσμα μιας ιστορίας, ο Γκοσινί αγχωνόταν. Οι δυο τους συνεργάστηκαν για 26 ολόκληρα χρόνια, έως και το 1977, οπότε ο Γκοσινί πέθανε από ανακοπή κατά τη διάρκεια τεστ κοπώσεως. Ο Ουντερζό συνέχισε μόνος του τη σειρά γράφοντας και σχεδιάζοντας εννέα άλμπουμ που συνέχισαν να σημειώνουν μεγάλη επιτυχία. Το «Και ο ουρανός έπεσε στα κεφάλια τους» πούλησε στη Γαλλία περίπου 1.300.000 αντίτυπα, ενώ το «Ο Αστερίξ και η ΛαΤραβιάτα»ξεπέρασε τα 2.000.000. Ο Ουντερζό δεν παρέλειπε να δηλώνει το πόσο του έλειπε ο Γκοσινί και συνέχιζε να δουλεύει έχοντάς τον στη σκέψη του. Η ταύτιση με τη μαχητικότητα των ηρώων Όταν τον ρωτούσαν πού απέδιδε ο ίδιος την επιτυχία της σειράς, εξηγούσε πως ο Αστερίξ και η παρέα του αντιπροσωπεύουν την αντίσταση στον κατακτητή και οι αναγνώστες μπορούν να ταυτιστούν με τους ήρωες και τη μαχητικότητά τους. Ο ίδιος δεν δίστασε σχολιάζοντας, σατιρίζοντας αλλά και τιμώντας διάσημα σύγχρονα πρόσωπα, να τα εντάσσει στις ιστορίες του κόμικ, από τον Ζακ Σιράκ και τον Κερκ Ντάγκλας, έως τον Σον Κόνερι και τους Σταν Λόρελ και Όλιβερ Χάρντι. Έτσι οι Beatles εμφανίζονται ως βάρδοι στο άλμπουμ «Ο Αστερίξ στους Βρετανούς», ενώ ο φοροεισπράκτορας στο άλμπουμ «Ο Αστερίξ και η χύτρα» θυμίζει τον τότε Υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν. Γκοσινί και Ουντερζό ομολογούσαν πως μέσα από τον Αστερίξ και τις περιπετειώδεις ιστορίες του σατίριζαν κυρίως τους εαυτούς τους και τα γαλλικά κλισέ, αλλά και όσα οι άλλοι θεωρούσαν κλισέ για τους Γάλλους. Το 2011 ο Ουντερζό αποσύρθηκε οριστικά από τον χώρο των κόμικ και τη δημιουργία νέων άλμπουμ ανέλαβαν ο σεναριογράφος Ζαν-Ιβ Φερί και ο σκιτσογράφος Ντιντιέ Κονράντ. Και το σχετικό link...
  17. Αποχαιρετάμε τον σχεδιαστή/σεναριογράφο Albert Uderzo με ορισμένες από τις καλύτερες περιπέτειες που δημιούργησε μαζί με τον René Goscinny. O Albert Uderzo έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών, έχοντας συν-δημιουργήσει έναν θρύλο των γαλλοβελγικών κόμιξ. Από το 1961 μέχρι σήμερα, ο Αστερίξ παρέα με τον Οβελίξ και τον Ιντεφίξ έχει κάνει το γύρο της Γαλατίας, έχει μπαρκάρει με Νορμανδούς, έχει ζήσει την απόλυτη ρουτίνα στο Βέλγιο, έχει φτάσει ως την Αίγυπτο (μένοντας αποσβολωμένος με τη μύτη της Κλεοπάτρας), έχει γνωρίσει τους Beatles (!) στην Βρετανία, έχει καταταγεί στη λεγεώνα της Ρώμης, έχει περάσει από δημόσιες υπηρεσίες που μας θυμίζουν κάτι πολύ γνώριμο και ελληνικό (12 Άθλοι του Αστερίξ) κι όλα αυτά χωρίς ποτέ να του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Ο ‘μποντιμπιλντεράς’ Αστερίξ Ο Αστερίξ γεννήθηκε ως ιδέα στις αρχές στα τέλη της δεκαετίας του `50. O Uderzo επιχείρησε αρχικά να τον σχεδιάσει ως έναν μυώδη, ψηλό, ξανθομάλλη Γαλάτη. Στην πορεία, Goscinny και Uderzo κατέληξαν σε μια τελείως διαφορετική εκδοχή του βασικού ήρωα: Ο μικροκαμωμένος ξανθός μυστακιοφόρος εμφανίζεται αρχικά μόνο μαζί με τον Οβελίξ και τον Ιντεφίξ στο πρώτο τεύχος του γαλλικού περιοδικού Pilote, στις 29 Οκτωβρίου 1959. Η πρώτη ολοκληρωμένη περιπέτεια του Αστερίξ με τίτλο ‘Αστερίξ ο Γαλάτης’ κυκλοφορεί το 1961 ως μεμονωμένη έκδοση και γίνεται αμέσως ανάρπαστη. Ταυτόχρονα αποτέλεσε και το ξεκίνημα της αυτοτελούς σειράς των περιπετειών του μικροκαμωμένου Γαλάτη. Ακολουθούν ‘Το Χρυσό Δρεπάνι’, ‘Ο Αστερίξ και οι Γότθοι’, ‘Ο Αστερίξ στους Βρετανούς’, όλα τους εκδόσεις που έγιναν αμέσως ανάρπαστες και κλασσικές, με πωλήσεις εκατοντάδων χιλιάδων αντιτύπων. Ο Αστερίξ δεν φοβόταν τίποτα, ούτε καν τον κορονοϊό. Η βαριά κληρονομιά του Uderzo To 1977 o Goscinny έφυγε από την ζωή αιφνιδιαστικά, έχοντας υποστεί καρδιακή προσβολή κατά την διάρκεια τεστ κοπώσεως. Ο Uderzo – που μέχρι τότε αναλάμβανε αποκλειστικά το σχεδιαστικό μέρος – πήρε στα χέρια του τον απόλυτο δημιουργικό έλεγχο της σειράς, τόσο σε σενάρια όσο και σε σκίτσα. Ο Uderzo δημιούργησε εννέα νέες περιπέτειες, οι οποίες δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος όσων είχε φτιάξει μαζί με τον αγαπημένο φίλο και συνεργάτη του. Παρ` όλα αυτά, τίτλοι όπως το ‘Ο Αστερίξ και η Λατραβιάτα’ σημείωσαν ανέλπιστη εμπορική επιτυχία, πωλώντας περισσότερα από 1.000.000 τεύχη μόνο στην Γαλλία. Το 2009 o Uderzo πούλησε τα πνευματικά δικαιώματα των τίτλων στον γαλλικό όμιλο Hachette. Ο Αστερίξ στο σινεμά Ως λαϊκός μύθος της Γαλλίας, η μεταφορά του Αστερίξ στο σινεμά με όρους χολιγουντιανού big budget franchise ήταν αναπόφευκτη. Το ‘Astérix & Obélix contre César’ ήταν η πρώτη από τις πέντε μεγάλου μήκους ταινίες που βασίστηκαν στους ήρωες των Goscinny & Uderzo, με συμμετοχές από τους Gerard Depardieu, Monica Belucci, Roberto Benigni (τρομερός ως Καίσαρας!) και εισπράξεις στο ευρωπαϊκό box office που ξεπέρασαν τα 100 εκατομμύρια ευρώ. Πρόκειται για ταινίες που διαθέτουν χαρακτήρες γνώριμους από τους τίτλους της σειράς, αλλά με αρκετές τρανταχτές διαφοροποιήσεις ως προς τις ιστορίες των κόμικ. Απεναντίας, οι μεταφορές των τίτλων σε vintage – δεκαετίας 80-90 – καρτούν μπορεί σχεδιαστικά να μην διεκδικούν κάποιο βραβείο ποιότητας, αλλά είναι συγκινητικό το πόσο πιστά υπηρετούν τις ιστορίες των τίτλων. ‘Πιστοποιητικό Α38’: Μια απλή διαδικασία Εξίσου συγκινητικές, για όσους γεννήθηκαν στο πρώτο μισό των ’80s, είναι και οι πρώτες ελληνικές μεταγλωττίσεις των περιπετειών του Αστερίξ, με ‘τραγουδιστές’ ντοπιολαλιές και ερμηνείες #διπλής του σεναρίου που αγγίζουν ταυτόχρονα τελείως ετερόκλητες μεταξύ τους εποχής. Το παράδειγμα του ‘Οίκου της Τρελής’, της εμπειρίας του Αστερίξ από το ρωμαϊκό δημόσιο, είναι ένας από τους λόγους που ο Αστερίξ είναι επίκαιρος και θα συνεχίσει να είναι επίκαιρος για πολλές δεκαετίες ακόμα. Και το σχετικό link...
  18. Είθε ο Τουτάτης να σε υποδεχτεί όπως σου αξίζει, όσο εμείς εδώ κάτω θα φτιάχνουμε Γαλατικό Χωριό τον κόσμο όλο! Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος στα 93 του, μελαγχολείς, αναστενάζεις, μα δεν λυπάσαι. Έζησε μια ζωή μεγάλη, γεμάτη, χορταστική. Λυπάσαι μόνο αν αυτός που έφυγε, ήταν δικός σου άνθρωπος. Πολύ δικός σου. Ε, αυτός που έφυγε σήμερα, ήτανε άνθρωπος "δικός" ολόκληρου του κόσμου. Γιατί ήταν ο μπαμπάς των φίλων σου. Των κολλητών σου! Εκείνου του κοντού που δεν ερχόταν σπίτι σου ποτέ χωρίς να 'χει στη ζώνη το παγούρι του, και του χοντρούλη άλλου με το χαμηλό στήθος, που έφερνε πάντα ένα μενίρ πεσκέσι... Ο Άλμπερτ Ουντερζό έφυγε, και μαζί του πήρε κάτι απ' τα παιδικά μας απογεύματα. Ο Άλμπερτ Ουντερζό έφυγε, αλλ' άφησε πίσω του παιδιά ικανά να νικήσουν τον Καίσαρα, τη Ρώμη, την αυτοκρατορία και μαζί όλη τη μίζερη βαρβαρότητα του πραγματικού κόσμου. Κάθε φορά που ένιωθες άσχημα μικρός, κάθε φορά που ακόμα νιώθεις την καρδιά συννεφιασμένη, αρκεί μια βόλτα, μια εκδρομή για να ξεσκάσεις, για να ξεχάσεις, για να χαρείς. Αρκεί μια βόλτα στο χωριό... σ' ένα χωριό Γαλατικό, ανυπόταχτο κι ατρόμητο! Εκεί είχε φίλους που δεν σ' αφήσανε ποτέ. Εκεί είχες μια παρέα έτοιμη για καυγά, τσακωμούς και τσιμπούσι. Εκεί ήξερες πως τίποτα μαύρο δεν περνάει, κι ακόμα πως τίποτα δεν υπάρχει ακατόρθωτο. Φτάνει να 'χε ο δρυίδης έτοιμο το δρεπάνι και τη μαρμίτα του. Φτάνει να 'χε μια κουταλιά ζωμό για σένα (που δεν έπεσες μικρός στη χύτρα). Και πάντα είχε! Ζωμό που όσο γυρνούσαν οι σελίδες, όλο και σ' έπιανε, όλο και σ' έβαζε πιο πολύ μέσα σ' αυτό τον κόσμο των παράξενων ανθρώπων με τη μύτη "μελιτζάνα" και τα ονόματα σε -ιξ. Δεν υπήρχαν πια Ρωμαίοι ικανοί να σε πληγώσουν. Δεν υπήρχαν πια Καίσαρες ικανοί να σε κερδίσουν. Όλα ήταν ανέμελα, ήταν χαρούμενα και χρωματιστά. Και τα προβλήματα όλα λύνονταν, με το μυαλό του Αστερίξ και την αθωότητα του Οβελίξ. Με τη σοφία του Πανοραμίξ και με τις φάλτσες νότες του Κακοφωνίξ που επέμενε να τραγουδήσει, κι ας ήξερε ότι το βράδυ θα τον βρει στο δέντρο. Τι έφταιγε η τέχνη του αν οι συγχωριανοί βγήκαν ολίγον τι "άξεστοι"; Κι ωστόσο, όλοι τον αγαπούσανε κι όλους τους αγαπούσε, σ' ένα χωριό που ήταν όπως (θα 'πρεπε να) είναι ο κόσμος: Γεμάτο ξεροκέφαλους, καλόκαρδους και γελαστούς ανθρώπους! Μ' εκείνους έμαθες να γλεντάς, να χαίρεσαι τ' απλά πράγματα, να μη φοβάσαι. Εκείνοι σου 'δωσαν μαθήματα καλύτερα (δυστυχώς) από σχολεία και φροντιστήρια. Εκείνοι - τα παιδιά του Γκοσινί που τότε σου άνοιξαν την αγκαλιά τους και σου 'δωσαν αγριογούρουνο ψητό και μπύρα. Εκείνοι - τα παιδιά του Ουντερζό που σήμερα εσύ, κι εγώ, κι όλος ο κόσμος τους ανοίγουμε μια τεράστια αγκαλιά. Είμαστε όλοι ένα Γαλατικό Χωριό, και μάλλον θα 'ταν ευχή μεγάλη να μπορούσαμε να παραμείνουμε κι αύριο τέτοιο. Μα πάντα, μετά την περιπέτεια, μετά το τσιμπούσι, πάντα κάπου η ιστορία παίρνει τέλος. Τέλος; Λοιπόν... όχι ακριβώς! Γιατί, κι όταν πια το 'κλεινες το κόμικ, ο κόσμος ο δικός σου ήταν πολύχρωμος. Έβλεπες τους Γαλάτες γύρω σου, σε φίλους, σε γνωστούς, σε συγγενείς. Όταν ερχόταν πάλι Ρωμαίοι να σ' απειλήσουν, δεν τους φοβόσουν τόσο, γιατί τους είχες ήδη δει να τρώνε τις σφαλιάρες κι από την τελευταία φάπα να σκίζουν τον αέρα. Φώναζαν, μα φοβόντουσαν. Φώναζαν γιατί φοβόντουσαν. Ήθελες να γελάσεις μαζί τους. Γιατί δεν ήξεραν αυτό που ήξερες εσύ: ότι όσο κι αν χαλάσουνε τον κόσμο αυτόν εδώ, εσύ θα έχεις πάντα το χωριό. Και θα μπορείς πάντα να επιστρέφεις σ' αυτούς τους "φίλους απ' το χωριό, που δεν τους ξέρουνε" - κι όποιος θέλει ας βγει να πει ότι λες ψέματα. Πάντα, μέχρι να γίνουμε πολλοί, να γίνουμε αρκετοί, να κάνουμε Γαλατικό Χωριό τον κόσμο όλο! Και τότε πια, ένα πράγμα μόνο θα φοβόμαστε. Να μη μας πέσει στο κεφάλι ο ουρανός. Σήμερα, σαν να έπεσε, μα είπαμε: ο Ουντερζό άφησε πίσω του παιδιά ικανά να νικήσουνε. Κι όσο αυτά θα ζουν στις σελίδες και στη μνήμη σου, όσο θα ζουν μπροστά στα μάτια των παιδιών σου, ο Ουντερζό θα είναι δω, κι ο ουρανός θα μένει καρφιτσωμένος εκεί ψηλά, γι' ακόμα μία μέρα... Και το σχετικό link...
  19. Εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού (covid-19), τις ημέρες που οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη μένουν σπίτι, «έφυγε» από τη ζωή στα 92 του χρόνια ο Αλμπέρ Ουντερζό. Ο Γάλλος σχεδιαστής που έφυγε από τη ζωή από καρδιακή προσβολή μαζί με τον Ρενέ Γκοσινί "γέννησαν" πριν από πολλές δεκαετίες ένα από τα θρυλικότερα κόμικ όλων των εποχών, τον Αστερίξ. Πόσες και πόσες γενιές μεγάλωσαν με τον Αστερίξ και τον Οβελίξ. Πόσα και πόσα παιδιά έμαθαν για το γαλατικό χωριό. Ο Αστερίξ που κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1961 έμεινε "ορφανός". Στην Ελλάδα είχε και έχει πολλούς φανατικούς θαυμαστές. Όσο πιο πίσω σκαλίσεις τα χρόνια θα βρεις παιδιά που σήμερα είναι οικογενειάρχες αλλά και κάποιοι παππούδες να περιμένουν πως και πως το νέο τεύχος να φτάσει στα περίπτερα και στα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς. Ένα από αυτά τα παιδιά, που σήμερα είναι πατέρας 4 παιδιών, είναι και ο Νίκος Γέμελος. Είναι ο ομοσπονδιακός προπονητής της κολύμβησης, το alter ego του Σπύρου Γιαννιώτη, που μεγάλωσε στις γειτονιές του Πειραιά και λάτρευε εκτός από πολλά άλλα και τον Αστερίξ. Ο Νίκος Γέμελος, που μένει σπίτι για ημέρες μαζί με την οικογένεια του, μίλησε στο gazzetta.gr με αφορμή την απώλεια του Ουντερζό για τον Αστερίξ, τον Οβελίξ, τον Κακοφωνίξ και τους άλλους ήρωες μιας άλλης εποχής. «Θυμάμαι τον Αστερίξ από την ημέρα που γεννήθηκα. Τότε περιμέναμε κάθε εβδομάδα ή κάθε δεύτερη εβδομάδα, δεν θυμάμαι καλά, να έρθει το νέο τεύχος. Ήταν σαν βιβλίο. Όλα τα παιδιά το περίμεναν στον Πειραιά και σ' άλλες γειτονιές φυσικά. Μου άρεσε πολύ το γαλατικό χωριό. Οι κάτοικοι του ήταν ατρόμητοι. Τα έβαζαν μ' όλο τον κόσμο. Ξέρεις αυτό με το γαλατικό χωριό μου θυμίζει και την Ελλάδα. Είμαστε ένα μεγάλο γαλατικό χωριό. Ο καθένας τα δικά του αλλά η ιστορία έχει δείξει πως στα δύσκολα είμαστε όλοι μαζί. Θα πρέπει να μας συμβαίνει πιο συχνά αυτό όμως. Από ήρωες μου άρεσε ο Κακοφωνίξ. Ξέρεις αυτός που δεν τον άφηναν να τραγουδήσει και τον κρεμούσαν στο δέντρο. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου άρεσε. Το αγαπημένο μου τεύχος ήταν «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακοί Αγώνες». (συμπτωματικά το τεύχος βγήκε το 1968 όταν γεννήθηκε ο Νίκος ο οποίος έχει και 6 Ολυμπιακές συμμετοχές). Έχω όλα τα τεύχη στο πατρικό μου. Τότε είχε πολλά ωραία κόμικ αλλά αυτό ήταν το αγαπημένο μου. Θυμάμαι ήταν η εποχή που κυκλοφορούσε το "Μεγάλο ρεμάλι", το "Παρα πέντε" και άλλα πολλά. Ο Αστερίξ μου άρεσε και για το μαγικό φίλτρο. Περίμενα να διαβάσω τι θα κάνει όταν το πιει. Μου άρεσε επίσης η φιλία του με τον Οβελίξ. Δυο διαφορετικοί τύποι και στον χαρακτήρα και στην φυσιογνωμία που ήταν όμως πάντα μαζί. Δεν υπήρχαν οι ιστορίες που διάβαζα. Τι να θυμηθώ; Για τον Μαζεστίξ; Για τους πειρατές που όλο κυνηγούσαν; Αξέχαστες εποχές. Δεν θα πεθάνει ποτέ ο Αστερίξ και οι ήρωες του. Μπορεί τα σημερινά παιδιά να μην τον διαβάζουν όπως εμείς αλλά τον ξέρουν. Τον έχουν δει στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο. Πρέπει τα παιδιά να διαβάζουν κόμικ. Σου ακονίζουν το μυαλό. Πρέπει να διαβάζουν και βιβλία», μας είπε ο Νίκος Γέμελος. Και το σχετικό link...
  20. GreekComicFan

    Ο ASTERIX ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ

    Το Ο Asterix στις Ινδίες είναι η τελευταία νέα (σύγχρονη της εποχής της) κυκλοφορία που πρόλαβε να βγει από την οικογένεια Ψαρόπουλου πριν χάσει τα δικαιώματα της σειράς το 1989 από την Μαμούθ. Είναι επίσης και το μόνο που δεν βγήκε ποτέ με αρίθμηση, οπότε και μπαίνει αναγκαστικά σε ξεχωριστό θέμα. Ο τίτλος πρόλαβε να επανεκδοθεί πάντως από τον Ψαρόπουλο, έχοντας μάλιστα την ιδιαιτερότητα πως έχει διαφορετικό λέτερινγκ για κάποιο λόγο, το οποίο όμως είναι υποδεέστερο. Από θέμα μετάφρασης επίσης, η παρούσα κυκλοφορία πιστεύω (και ξέρω πως οι περισσότεροι συμφωνούν με αυτό) πως τα πάει πολύ καλύτερα από την αντίστοιχη μετάφραση της Μαμούθ. Για την ιστορία, οι 550 δραχμές που στοίχιζε, ήταν φωτιά και λάβρα εκείνη την εποχή. Μπορείτε να καταλάβετε πόσο, αν συγκρίνετε τις 350 δραχμές που στοίχιζε η σειρά από την Μαμούθ, όταν την πήρε το 1989. Και βέβαια, τα αντίστοιχα εβδομαδιαία και μηνιαία κόμικς του 1987, δεν ξεπέρναγαν τις 75 δραχμές. Υ.Γ. Όσοι είχα καταχωρημένη την έκδοση στην συλλογή τους στο πινακάκι της παρουσίασης της αριθμημένης σειράς του Ψαρόπουλου, καλό είναι να την ξαναπεράσουν στο τρέχον.
  21. O μεγάλος δημιουργός και σχεδιαστής Albert Uderzo (πλήρες όνομα Alberto Alesandro Uderzo) γεννημένος στις 25 Απριλίου του 1927 στο Φίμ του νομού Μάρν, είναι ευρύτερα και παγκόσμια γνωστός ως ο δημιουργός (μαζί με τον Rene Goscinny) του Γαλάτη ήρωα Asterix. Ο Uderzo όμως είχε δημιουργήσει μία πληθώρα ηρώων και κόμικ χαρακτήρων, πριν τη γέννηση του Asterix, οι οποίοι είναι άγνωστοι ειδικά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Μαζί θα δούμε μερικούς από τους πιο αξιόλογους χαρακτήρες που γέννησε το ταλέντο του. 1.Clopinard: Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, ο Uderzo άρχισε να ασχολείται ξανά με το σχέδιο (κατά τη διάρκεια του πολέμου,ο νεαρός Uderzo είχε φύγει απο το Παρίσι για τη Βρετάνη όπου δούλεψε σε φάρμα και βοηθούσε και στη δουλειά του πατέρα του στα έπιπλα). Την εποχή εκείνη υπήρξε μία άνθηση των κόμικ στη Γαλλο-Βελγική αγορά. Ο Uderzo βρήκε δουλειά σε μία διαφημιστική εταιρεία που ζητούσε σχεδιαστές κόμικς. Ο Uderzo δημιούργησε τον πρώτο του ήρωα τον Clopinard. Με έντονες επιρροές από Disney (ο ίδιος ο Uderzo έλεγε: Είχα ένα τρελό πάθος για το σχέδιο,αλλά αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν το κινούμενο σχέδιο,όπως τόσα άλλα παιδιά ήμουν μαγεμένος από τον μαγικό κόσμο του Disney). O χαρακτήρας αυτός ήταν ένας κοντούλης, γενειοφόρος, συμπαθητικός τυπάκος με ξύλινο πόδι που προκαλούσε τη συμπάθεια του αναγνωστικού κοινού. Το κόμικ όμως δεν γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Η πρώτη δημιουργία του Uderzo o Clopinard. 2.Flamberge: Ο Uderzo μετά τη διαφημιστική εταιρεία, πηγαίνει σε ένα studio κινουμένων σχεδίων στο Παρίσι που ιδιοκτήτης του ήταν ένας Βολιβιανός επιχειρηματίας με το όνομα Renan de Vela. Ο οποίος επιθυμούσε να δημιουργήσει μία αυτοκρατορία στο χώρο των έντυπων εκδόσεων. Εκεί ο Uderzo θα δημιουργήσει τον Flamberge έναν χαρακτήρα που συνδυάζει στοιχεία χαρακτήρων του Disney με ένα μείγμα από…Δον Κιχώτη!! Έντονη επιρροή από Disney στο Flamberge 3.Arys Buck:Όταν το 1946 ο Uderzo έρχεται σε σύγκρουση με τον de Vela, εγκαταλείπει το studio και πηγαίνει να εργαστεί στο περιοδικό O.K. Arys Buck o πρώτος «μυώδης» ήρωας του Uderzo Έκεί ένας από τους πρώτους χαρακτήρες που δημιουργεί είναι και ο Arys Buck που δημοσιεύεται στα τεύχη #28- #42 του περιοδικού από τον Δεκέμβριο του 1946 μέχρι τον Απρίλιο του 1947. Ο Αrys Buck είναι ένας νέος άντρας με απίστευτη δύναμη,που πολεμά πολλούς αντιπάλους με τη βοήθεια του πιστού υπηρέτη και φίλου, του νάνου Castagnac. O Buck αργότερα παντρεύεται τη πριγκίπισσα Segdiane και αποκτούν έναν γιο τον Rollin (που με τη σειρά του θα κάνει και αυτός έναν γιο τον Belloy που θα δούμε παρακάτω). Ο Castagnac o πιστός του φίλος, ο οποίος παρουσιάζεται με περικεφαλαία που έχει φτερά και κόκκινα μουστάκια από πολλούς ιστορικούς των κόμικ θεωρείτε πρόδρομος του Asterix… O πρόδρομος του Asterix!! 4.Belloy:Δημιουργήθηκε το 1948 ενώ στα σενάρια βοηθά και ο Jean – Michel Charlier(από το 1950 μέχρι το 1958). Αυτή την περίοδο το στυλ του Uderzo ξεφεύγει από εκείνο των Silly Symphonies του Disney και αρχίζει και γίνεται αυστηρά προσωπικό. Ένας γέρο αγρότης (Pere Hoc) βρίσκει και μεγαλώνει ένα αγόρι, το οποίο έχει τεράστια δύναμη (όπως και ο Arys Buck ή ο μετέπειτα Umpa-pah ο Uderzo δημιουργούσε αρχικά δυνατούς και «φουσκωμένους» ήρωες) δεν μπορεί να πληγωθεί και στο μόνο σημείο του σώματος του,που μπορεί να νιώσει πόνο είναι το κεφάλι του!! Αργότερα οι ιστορίες του συγκεντρώθηκαν σε 4 άλμπουμ τα οποία ήταν τα εξής: 1.Le chavalier sans armure (Ιππότης χωρίς αρματωσιά) 2.Le princesse captive (η αιχμάλωτη πριγκίπισσα) 3.LeBaron Maudit (ο καταραμένος βαρώνος) 4.L’homme qui anait peur de son ombre (Ο άντρας που φοβόταν τη σκιά του). Belloy o δεύτερος «μυώδης» ήρωας του Uderzo Το 1951 βέβαια ήταν η χρονιά ορόσημο στη ζωή του και την μετέπειτα καλλιτεχνική του εξέλιξη όταν γνώρισε τον Rene Goscinny. Oι δύο άντρες έγιναν πολύ καλοί φίλοι και καθώς είχαν κοινές ιδέες για τη δημιουργία ενός κόμικ ξεκίνησαν να δουλεύουν μαζί. O Uderzo σε νεαρή ηλικία με τις πρώτες δημιουργίες του 5. Jehan Pistolet: Η πρώτη κοινή δουλειά των Uderzo & Goscinny. Ο χαρακτήρας δημιουργήθηκε το 1952 και η πρώτη του δημοσίευση έγινε στις 26 Ιουνίου του ίδιου έτους.Το 1954 το όνομα του χαρακτήρα άλλαξε σε Jehan Soupolet όταν άρχισε να δημοσιεύεται στο περιοδικό Pistolin για να μην υπάρξει σύγχυση. To 1961-62 οι ιστορίες του Jehan δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Pilote (που υπήρξαν συνιδρυτές) και το όνομα του ξανάγινε Pistolet. Πρόκειται για τις περιπέτειες ενός νεαρού άνδρα που θέλει να γίνει μεγάλος πειρατής και μπλέκεται σε πολλές περιπέτειες. Το κόμικ συγκεντρώθηκε σε 4 άλμπουμ, τα οποία έχουν βγει και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμικς 1.Jehan Pistolet,Corsaire prodigieux (ελλ.έκδοση Ο ατρόμητος κουρσάρος) 2.Jehan Pistolet, Corsaire du Roi (ελλ.έκδοση Ο κουρσάρος του Βασιλιά) 3.Jehan Pistolet et l’espion (ελλ.έκδοση O κατάσκοπος) 4.Jehan Pistlet en Amerique (ελλ.έκδοση Ο Πιστολέτ στην Αμερική). 6.Poussin et Poussif: Ακόμα μία δημιουργία του διδύμου Uderzo-Goscinny το 1957-1958 που δημοσιεύτηκε στη Βελγική έκδοση του περιοδικού Tin Tin. O Poussin είναι ένα μωράκι και ο Poussif ένα σκυλάκι, που πρέπει να προσέχει το μωρό όταν οι γονείς του λείπουν. Το μωρό όμως έχει ένα πράγμα στο μυαλό του...ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕΙ!! Το σκυλάκι ριψοκινδυνεύει τη ζωή του για να σώσει το μωρό και να το γυρνά σώο και αβλαβές στο σπίτι. Κυκλοφόρησαν 3 ιστορίες με τους τίτλους 1) Poussin et Poussif. 2) Poussin,Poussif et Frederique 3 )Poussin,Poussif et La chasse. Τα πάντα για να δραπετεύσει!!!! 7.Benjamin et Benjamine: Το αχτύπητο δίδυμο ξαναχτυπά με τη δημιουργία του Benjamin et Benjamine το 1957 όταν και δημιουργήθηκε το περιοδικό Pilote 4 ιστορίες κυκλοφόρησαν με τους τίτλους 1) Les naufrages de l’air (οι ναυαγοί στον αέρα) 2) Pigeon Vole (περιστέρι που πετά) 3) Le grand Boudtchou (ο μεγάλος Μπουτσού) και 4) Les Cowboys (oι Κάου μποις). 8.Luc Junior: Ένα ακόμα κόμικ των Uderzo-Goscinny που περιέχει όλα αυτά τα συστατικά που έκαναν το μετέπειτα Asterix επιτυχία(gags,λογοπαίγνια,έξυπνοι διάλογοι&σενάρια)και φυσικά το εκπληκτικό σχέδιο του Uderzo που έχει εξελιχθεί ραγδαία μετά την γνωριμία του με τον Goscinny. Οι κεντρικοί ήρωες είναι ο ρεπόρτερ Luc Juniorο σκύλος του Alphonse και ο φωτογράφος LaPlaque (κάτι σαν τον captain Haddock από τον Tin Tin). Το κόμικ δεν είχε κυκλοφορήσει σε αυτόνομα άλμπουμ (εκτός από 1 μόνο το 1956 Junior en Amerique)και δεν ακολούθησαν άλλα.Το 1989 ο εκδότης Claude Le Francq πήρε τα δικαιώματα της σειράς και έβγαλε 4 άλμπουμς. 1.Les bijoux voles (τα κλεμένα κοσμήματα) 2.Luc Junior en Amerique (Ο Τζούνιορ στην Αμερική) 3.Le fils du Maharajah(ο γιός του Μαχαραγιά) 4.Reportage a l’ombre (Ρεπορτάζ στη σκιά). 9.Oumpah-pah: Μία από τις πρώτες δημιουργίες των Uderzo/Goscinny, ο ινδιάνος Oumpah-pah πρωτοδημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο Tin Tin magazine στις 2 Απριλίου του 1958.Μία πρώτη μορφή του χαρακτήρα (που τον παρουσίαζε σαν μέλος μιας τελευταίας φυλής Ινδιάνων στη δεκαετία του ’50,που δυσκολεύονται να ζουν τις αλλαγές της σημερινής τότε εποχής) είχε πρωτοεμφανιστεί το 1951 αλλά απέτυχε να προκαλέσει το ενδιαφέρον εκδοτών για να δημοσιευτεί. Η νέα έκδοση του Oumpah-pah το 1958 Η έκδοση του 1958 παρουσίαζε έναν αρκετά πιό μυώδη Oumpah-pah(κατάλοιπο παλαιότερων δημιουργιών του Uderzo όπως Arys Buck,Bellboy κ.τ.λ.)κατα τον 18ο αιώνα όταν είχε αρχίσει η γαλλική αποικιοκρατία στη βόρεια Αμερική.Ο Oumpah-pah ανήκει στη φυλή των πλατυπόδαρων,είναι γενναίος&τίμιος πολεμιστής μοιάζοντας αρκετά με τον Asterix που το δίδυμο δημιούργησε καιρό αργότερα.Μαζί με τον Γάλλο αξιωματικό του στρατού Ουμβέτρου ντε λα Κρέμ Καραμελέ(Hubert de la Pâte Feuilletée στο πρωτ.)που τον αποκαλεί αδελφό με τα δύο σκάλπ(επειδή φορούσε περούκα όπως όλοι οι αριστοκράτες της περιόδου εκείνης)ζούνε διάφορες περιπέτειες.Οι περιπέτειες του Oumpah-pah συγκεντρώθηκαν σε 3 άλμπουμ τα οποία κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μαμούθ κόμικς(αν και είχε βγάλει επίσης και ο Ψαρόπουλος κάποια άλμπουμ αρχές του ’80).Τα οποία είναι τα εξής : 1. Oumpah-Pah le Peau-Rouge(ελλ. έκδοση Oύμπα Πά ο ερυθρόδερμος) 2. Oumpah-Pah sur le sentier de la guerre and Oumpah-Pah et les pirates (ελλ. έκδοση Το Μονοπάτι του πολέμου) 3. Mission secrète and Oumpah-pah contre Foie-Malade(ελλ. έκδοση Εναντίον πρησμένου Συκωτιού).Η σειρά σταμάτησε οριστικά το 1962. 10.Tanguy et Laverdure: Mία δημιουργία του Uderzo (σχέδιο) μαζί με τον Jean-Michel Charlier (σενάριο) το Tanguy et Laverdure έκανε τη πρώτη του εμφάνιση στο περιοδικό Pilote στις 29 Οκτωβρίου 1959. Η σειρά ήταν η απάντηση στα ίδιου τύπου κόμικ Buck Danny & Dan Cooper που δημοσιεύονταν στα ανταγωνιστικά περιοδικά Spirou & TinTin αντίστοιχα, και έχει να κάνει με τις περιπέτειες δύο πιλότων της γαλλικής πολεμικής αεροπορίας. Δύο αντίθετοι μεταξύ τους χαρακτήρες (ο Tanguy σοβαρός,πειθήνιος,ατρόμητος ενώ ο Laverdue ατίθασος,γυναικάς και φασαριόζος) αναλαμβάνουν δύσκολες αποστολές σε πολλά μέρη από το Μαρόκο μέχρι το Τέλ Αβίβ και τη Γροιλανδία.Από το 1971 η σειρά μεταφέρθηκε στο Tin Tin magazine καθώς και σε άλλα έντυπα.Ο Uderzo σχεδίασε τις ιστορίες που έχουν κυκλοφορήσει στα 8 πρώτα άλμπουμ της σειράς (1961-1967) από τη Dargaud.Tα υπόλοιπα άλμπουμ (27 μέχρι σήμερα) της σειράς που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, σχεδίασαν άλλοι σημαντικοί δημιουργοί όπως οι Joseph Gillain(Jije),Patrice Serres,Yvan Fernandez κ.α. ενώ μετά το θάνατο του Charlier τη σειρά γράφει ο Jean-Claude Laidin. Στα ελληνικά οι περιπέτειες των Tanguy et Laverdure δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Αστερίξ των εκδόσεων Σπανός στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ενώ ο Ψαρόπουλος(που ανέλαβε τις σειρές Αστερίξ,Ιζνογκούντ και Τεν Τέν σε εκδόσεις αυτόνομων άλμπουμ) είχε βγάλει και ένα αλμπουμάκι τέλη δεκαετίας του ’70. Επίσης ο Uderzo σχεδίασε μικρότερες ιστορίες (μονοσέλιδες και μη) για περιοδικά (Spirou, Junior, TinTin, Bonnes Soirées κ.α.) όπως τα Bill Blanchart, Monsieur et Madame Plume, La Famille Cokalane, La Famille Moutonet, Le fils du tonnelier, κ.α. σχεδόν όλα σε σενάριο του Goscinny. Έιχε σχεδιάσει και την γαλλική εκδοχή του Captain Marvel jr. Captain Marvel Jr. δια χειρός Uderzo!! Bλέπουμε λοιπόν πώς ο Albert Uderzo έκανε πολλά περισσότερα από τον Asterix,και δίκαια θεωρείται ένας από τους καλύτερους σχεδιαστές στην ιστορία της 9ης τέχνης παγκοσμίως. Ευχαριστώ πολύ τη γυναίκα μου Elodie Kohler Ανδριανού για την πολύτιμη βοήθειά της στην συγγραφή αυτού του άρθρου. Σπύρος Ανδριανός smassingculture.gr
  22. Αφιέρωμα στον René Goscinny+τα 5 καλύτερα τεύχη του Στις 5 Νοεμβρίου του 1977, πεθαίνει σε ηλικία 51 ετών, ο γνωστός συγγραφέας και σεναριογράφος Ρενέ Γκοσινί. Έχει γράψει σειρές παιδικών βιβλίων και έχει δημιουργήσει το διάσημο μικρό Νικόλα. Κυρίως έχει αναδειχθεί από το έργο του ως σεναριογράφος σε περιοδικά κόμικ. Είναι ο δημιουργός του Αστερίξ και του Ιζνογκούντ (με τους Αλμπερ Ουντερζό και τον Ζαν Ταμπαρί ως σχεδιαστές αντίστοιχα) ενώ έγραψε ιστορίες για τον Λούκυ Λουκ από το 1955 μέχρι το 1977, συνεργαζόμενος με τον Μορίς δημιουργό του δημοφιλή ήρωα. Επιπλέον έχει δημιουργήσει και άλλους, λιγότερο γνωστούς ήρωες κόμικ όπως ο ινδιάνος Ούμπα-Πα και ο Ιωάννης Πιστόλε. Στην Ελλάδα έγινε γνωστός μέσα από διάφορες εκδόσεις που είχαν τα δικαιώματα διαφορετικών χαρακτήρων αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Μαμουθκόμιξ ξεκίνησε να συγκεντρώνει όλους τους τίτλους, με αποτέλεσμα να αναγνωριστεί ως ο κατεξοχήν εκδοτικός οίκος για κόμικ. Λοιπόν, αρκετά με τα βιογραφικά. Γιατί συζητάμε για τον Γκοσινί; Γιατί αξίζει να τον θυμόμαστε; Πρώτα και κύρια επειδή, για πάρα πολλούς, ήταν η πρώτη μας επαφή με την τέχνη των κόμικ. Οι ήρωες, τα μέρη και οι ιστορίες του σημάδεψαν την παιδική ηλικία πολλών και αποτέλεσαν την πρώτη εξοικείωση με αυτό το μέσο έκφρασης. Πολύ περισσότερο όμως, μέσα από τις ιστορίες του Γκοσινί καταλάβαμε κάποιοι ότι η σχέση μας με τα κόμικ δεν έχει ηλικιακό όριο και θα μας ακολουθεί συνέχεια, θα ξαναδιαβάζουμε για πάντα την ίδια ιστορία σε παραλλαγές και πάντα θα ανακαλύπτουμε κάτι νέο. Έτσι, το χαλιφάτο της μαγικής Βαγδάτης, το Τέξας και η Άγρια Δύση και το γαλατικό χωριό που αντιστέκεται και πάντα θα αντιστέκεται στον κατακτητή έγιναν κάτι παραπάνω από σκηνικά για ιστορίες. Επιπλέον, έξω από τις εκτιμήσεις των αναγνωστών, το έργο του Γκοσινί είχε μια αδιαμφισβήτητη συμβολή στην ανάπτυξη των κόμικ και ειδικά αυτού που θα λέγαμε «ευρωπαϊκή σχολή». Υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που διαπερνούν όλο το έργο του Γκοσινί, όπως είναι η επιλογή σκηνικών παρμένων από το άμεσο ή μακρινό παρελθόν, η έμφαση στο χιουμοριστικό χαρακτήρα του κόμικ έναντι της δράσης, η (άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο) συγκαλυμμένη κριτική σε σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα μέσα από ιστορικές αναλογίες, ακόμα και η δημιουργία, κατά περιπτώσεις, αντι ηρώων όπως ο Ιζνογκούντ, σε μία περίοδο που κάτι τέτοιο δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο. Ταυτόχρονα, όλα τα σενάρια του διατρέχονται από έντονο κοσμοπολιτισμό καθώς οι ήρωες ανοίγονται διαρκώς σε νέες χώρες με σεβασμό στους ιδιαίτερους πολιτισμούς και κουλτούρες και χωρίς διάθεση υποτίμησης, η οποία πάντα ενυπήρχε στον Ερζέ και τον ήρωα του Τεν Τεν που σφράγισε το ευρωπαϊκό κόμικ τα προηγούμενα χρόνια. Συνολικά, ο Γκοσινί δημιούργησε σε μία περίοδο που ανθούσε ξανά, μετά τη δεκαετία του ’30 το υπερ-ηρωικό κόμικ στην Αμερική και κατάφερε να διαμορφώσει ένα ξεχωριστό, ιδιαίτερο στυλ που καθόρισε την εξέλιξη αυτής της μορφής τέχνης στην Ευρώπη. Το στυλ αυτό διατήρησαν όσοι συνέχισαν να γράφουν ιστορίες μετά το θάνατο του για τους ήρωες που αυτός δημιούργησε αλλά και νέοι σχεδιαστές και σεναριογράφου που εισήγαγαν νέες ήρωες (για όσους μεγάλωσαν με Μαμουθκομιξ, η σύντομη σειρά Κόττον Κιντ είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα διατήρησης των χαρακτηριστικών του Γκοσινί από νέους δημιουργούς). Στη συνέχεια παραθέτουμε τα πέντε κορυφαία τεύχη από Ιζνογκούντ, Αστερίξ και Λούκυ Λουκ σε σενάριο Γκοσινί. Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να τα διαλέξουμε και σίγουρα έχουν αδικηθεί πολλά. Είναι όμως ενδεικτικά του είδους των σεναρίων που έγραψε ο μεγάλος παραμυθάς και του ιδιαίτερου χιούμορ του. Ιζνογκούντ – Η μέρα των τρελών Χρειάζεται να σημειωθεί ότι ολόκληρη η σειρά ιστοριών του Ιζνογκούντ «αδικείται» καθώς ένα μεγάλο κομμάτι του χιούμορ της βασίζεται σε λογοπαίγνια και σε παραφθορές της γαλλικής γλώσσας που είναι δύσκολο έως αδύνατο να μεταφραστούν στα ελληνικά. Όποιος αναγνώστης κατέχει ιδιαίτερα καλά τα γαλλικά αξίζει να διαβάσει τις ιστορίες στο πρωτότυπο. Στις ιστορίες που έγραψε για τον γνωστό αντιπαθητικό βεζίρη που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ο Γκοσινί κυρίως επέλεξε σύντομες ιστορίες έτσι ώστε σε κάθε τεύχος των πενήντα σελίδων, να χωράνε τέσσερις με πέντε ιστορίες. Το συγκεκριμένο τεύχος είναι ενδεικτικό του σουρεαλιστικού χιούμορ που ακολουθεί η σειρά αλλά και των παράλογων προσπαθειών του Ιζνογκούντ που είναι απόλυτα λογικό να αποτυγχάνουν. Στη σχετικά μεγαλύτερη κεντρική ιστορία, μαθαίνουμε ένα ακόμα εξωφρενικό έθιμο της Βαγδάτης, τη μέρα των τρελών όπου όλα λειτουργούν ανάποδα, οι κοινωνικοί ρόλοι αντιστρέφονται και οι αφέντες πρέπει να υπηρετούν τους σκλάβους. Καθώς ο Ιζνογκούντ προσπαθεί να κινήσει θεούς και δαίμονες για να ανατρέψει τον χαλίφη τη μέρα που έχει τη μικρότερη εξουσία από όλους θα έρθει αντιμέτωπος με τα πιο σουρεαλιστικά σκηνικά. Μαχαιροβγάλτες που φοβούνται να βγουν από το σπίτι τους, μαγικά τζίνι που διατάζουν όποιον τρίψει το λυχνάρι τους και ένας στρατός που διοικείται από τους απλούς φαντάρους, οι οποίοι γράφουν μανιωδώς τα απομνημονεύματα τους για τη μέρα που υπήρξαν στρατηγοί. Το χάος κυριαρχεί καθώς ο Ιζνογκουντ αποφασίζει να κατεβεί την κοινωνική κλίμακα για να ενισχύσει την εξουσία του αλλά η στιγμή που θα γίνει ο πιο εξαθλιωμένος δούλος του χαλιφάτου (άρα και ο ανώτερος άρχοντας τη μέρα των τρελών) το έθιμο φτάνει στο τέλος του και ο Ιζνογκούντ πουλιέται δούλος. Είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα του κλίματος των ιστοριών του κακού βεζίρη όπου η απελπισία τον κυριεύει στο τέλος, όπως και τον αναγνώστη, καθώς ότι και να κάνει δεν βρίσκεται ποτέ μισό βήμα πιο κοντά στο να βλάψει τον καλό και αφελή χαλίφη Χαρούν ελ Πατσάχ. Λούκι Λουκ – Στη σκιά των ντέρικ Ο Λούκυ Λουκ βρίσκεται μακριά από το αγαπημένο του Τέξας και έρχεται αντιμέτωπος με την ουσία που θα παίξει τεράστιο ρόλο στην αμερικάνικη ιστορία, το πετρέλαιο. Διορίζεται έκτακτα σερίφης στην Τιτουσβιλ όπου ο πυρετός του μαύρου χρυσού έχει κυριέψει τους κατοίκους, έχει δημιουργήσει μια ταραχώδη κατάσταση και έχει δημιουργήσει ένα αποκρουστικό τοπίο όπου κυριαρχούν τα ξύλινα ντερικ, . Σε αυτές τις συνθήκες θα γνωρίσει τον συνταγματάρχη Ντρέικ (πραγματικό ιστορικό πρόσωπο, είναι ο πρώτος που κατόρθωσε να αντλήσει πετρέλαιο) και θα έρθει αντιμέτωπος με τον Μπάρυ Μπλαντ που αρνείται να σκάψει για να βρει πετρέλαιο αλλά εκφοβίζει τους άλλους κατοίκους για να παραδώσουν τις πετρελαιοπηγές του. Στην πορεία θα σώσει την πόλη από την πυρκαγιά που θα βάλουν οι μπράβοι του Μπλαντ, όμως δεν μπορεί να σώσει τους κατοίκους από τον εαυτό τους και τη μανία να βρουν πετρέλαιο. Κοιτάζοντας λίγο μελαγχολικά την Τιτουσβιλ καθώς φεύγει, επιστρέφει τρέχοντας στο καταπράσινο, για την ώρα Τέξας. Αστερίξ : Η κατοικία των Θεών Το πιο εντυπωσιακό επίτευγμα του Γκοσινί είναι η αξιοποίηση των ηρώων και των ιστοριών του για να ασκήσει κριτική σε σύγχρονα φαινόμενα. Η αξιοποίηση διαφόρων αναχρονισμών είναι η πιο συνηθισμένη μέθοδος για αυτό και το ανυπόταχτο γαλατικό χωρίο που τα βάζει με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία αποτελεί το πιο πρόσφορο έδαφος. Έτσι, οι δύο ιστορίες Αστερίξ που ξεχωρίσαμε για αυτό το top-5 είναι ένας συνδυασμός των κλασικών γκαγκ βίας και γαλατικής μπούφλας με τις πιο σύνθετες απόπειρες των Ρωμαίων απέναντι στο γαλατικό χωριό. Στην ιστορία «η κατοικία των θεών» (που βγήκε σε ταινία πέρυσι) ο Καίσαρας αποφασίζει να χτίσει πολυκατοικίες στο δάσος γύρω από το γαλατικό χωριό και να το μετατρέψει σε προάστιο της Ρώμης, ελπίζοντας ότι θα ενσωματώσει τους Γαλάτες στο ρωμαϊκό τρόπο ζωής. Όταν ξεκινούν οι εργασίες, οι Γαλάτες αντιδρούν στην καταστροφή του δάσους και τα βάζουν με τους σκλάβους που κόβουν τα δέντρα. Χωρίς να αντιλαμβάνονται το συνολικό σχέδιο, αποφασίζουν εν τέλει να βοηθήσουν τους σκλάβους (αφού δεν φταίνε σε τίποτα, όπως παρατηρεί ο Πανοραμίξ) να ολοκληρώσουν τα κτήρια και να κατακτήσουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, οργανώνοντας με τη βοήθεια του μαγικού ζωμού την πρώτη επιτυχημένη εργατική εξέγερση στην ιστορία. Μετά την ολοκλήρωση του συγκροτήματος, η έλευση των πρώτων κατοίκων απειλεί να μετατρέψει τους ανυπόταχτους Γαλάτες σε γραφικό αξιοθέατο για τους ενοίκους, οι οποίοι επισκέπτονται τακτικά το χωριό. Η λύση θα έρθει από το βάρδο του χωριού, τον Κακοφωνίξ που θα εκδιώξει τους κατοίκους με τη μελωδική φωνή του, ανοίγοντας το δρόμο για την ισοπέδωση των πολυκατοικιών. Σε μια στιγμή έμπνευσης, ο Γκοσινί μετατρέπει τον πειθαρχημένο ρωμαϊκό στρατό σε ενοίκους και γράφει μερικούς από τους καλύτερους διαλόγους του για μια άτυπη συνέλευση ιδιοκτητών ενώ ο απελπισμένος εκατόνταρχους βλέπει τους λεγεωνάριους του να συζητάνε για τις ώρες κοινής ησυχίας και τη φροντίδα του γκαζόν. Από ότι φαίνεται, μόνο μερικές γνήσιες γαλατικές μπούφλες μπορούν να σπάσουν την αποχαύνωση των προαστίων… Λούκυ Λουκ – Η εξαγορά των Ντάλτον Δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα μια ιστορία με τους πιο γνωστούς «κακούς» που δημιούργησε ο Γκοσινί. Ο Τζόε, ο Τζακ, ο Γουίλιαμ και ο Άβερελ έγραψαν ιστορία περισσότερο ως μια ομάδα γκαφατζήδων παρά ως πραγματικών, επικίνδυνων εχθρών του Λούκι Λουκ παρά τις διακηρυγμένες προθέσεις τους να τον «καθαρίσουν». Αν και κάθε μέλος της ομάδας είναι αρκετά μονοδιάστατο (ο Τζόε είναι οξύθυμος, ο Άβερελ τρώει πολύ και είναι αφελής και οι δύο μεσαίοι απλά θέλουν να υπάρχει ηρεμία στην οικογένεια) όλοι μαζί είναι μια από τις πιο επιτυχημένες ομάδες κακοποιών σε κόμικ. Η ιστορία αυτή ξεφεύγει από την πεπατημένη. Ένας γερουσιαστής συντάσσει ένα σχέδιο νόμου σύμφωνα με το οποίο κάποιοι παράνομοι θα αποφυλακίζονται υπό επιτήρηση και αν περάσουν ένα μήνα χωρίς να διαπράξουν κάποιο έγκλημα, θα κερδίσουν την ελευθερία τους. Προτού ψηφιστεί ο νόμος, καλείται να τον εξετάσει ο Λούκι Λουκ αποφυλακίζοντας πειραματικά τους πιο κακούς και αμετανόητους κακοποιούς της Δύσης, τους Ντάλτον. Οι ίδιοι αποδέχονται να συμμετάσχουν στο πείραμα και σχεδιάζουν να πειθαρχήσουν για ένα μήνα και να ζήσουν ως νομοταγείς πολίτες για να κερδίσουν την ελευθερία τους, χωρίς όμως να υπολογίζουν τις δυσκολίες της νέας τους ζωής. Πρέπει να υπομείνουν από το χλευασμό των κατοίκων που ξεπερνούν το φόβο τους για τους Ντάλτον μέχρι τον εξευτελισμό να πρέπει να δουλέψουν κανονικά. Θα φτάσουν στο σημείο να ανοίξουν τράπεζα, αφού με «τράπεζες ασχολούμαστε» όπως θα παραδεχθεί ο Τζοε. Φτάνουν μέχρι το σημείο να ανοίγουν το χρηματοκιβώτιο με το κλειδί και εγκαταλείπουν τον παραδοσιακό δυναμίτη προς μεγάλη απογοήτευση του Άβερελ. Το πείραμα θα αποτύχει παταγωδώς ενώ οι Ντάλτον θα εκτεθούν λόγω της βιασύνης τους να επιστρέψουν στην παρανομία. Ο Γκοσινί διατηρεί εδώ το βασικό μοτίβο : όλα αλλάζουν και διορθώνονται εκτός από τον γνήσιο, αποφασισμένο «κακό». Μέσα σε αυτό το κλισέ όμως θα δώσει μια εξαιρετική ιστορία, αποδεικνύοντας τη μεγάλη του δημιουργικότητα, εντός και εκτός πλαισίων. Αστερίξ : Οβελίξ και Σία Πρόκειται για την τελευταία ιστορία του Αστερίξ που έγραψε ο Γκοσινί πριν το θάνατο του και μάλλον είναι η καλύτερη. Το σενάριο είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο. Ο Κάιους Τεχνοκράτιους, ειδικός σύμβουλος του Καίσαρα, αποφασίζει ότι δεν έχει κανένα νόημα η προσπάθεια στρατιωτικής κατίσχυσης επί του ανυπόταχτου χωριού. Αντ’ αυτού προτείνει τη σταδιακή διαφθορά τους μέσω της εισαγωγής του χρήματος στις ζωές των Γαλατών για να διασπάσουν τη συνοχή τους. Οι Ρωμαίοι αρχίζουν να αγοράζουν μανιωδώς μενίρ , το οποίο γίνεται το πρώτο αγαθό του χωριού που αποκτά εμπορευματική διάσταση, αν και κανείς δεν γνωρίζει σε τι χρησιμεύει όπως θα παραδεχθεί στην πορεία ο δρυΐδης Πανοραμίξ. Έτσι, ο Οβελίξ, από κατασκευαστής μενίρ που τα ανταλλάσει με αγριογούρουνα, γίνεται ο πρώτος καπιταλιστής του χωριού, προσλαμβάνει εργάτες και κάνει μαθήματα προσαρμογής στην αστική ζωή, τα οποία παραδίδει ο Τεχνοκράτιους. Η συνέχεια είναι καταιγιστική και ευφυέστατη με τους Γαλάτες να αλλάζουν τελείως τον τρόπο ζωής τους στην προσπάθεια να ανταποκριθούν στην αυξανόμενη ζήτηση των Ρωμαίων για μενίρ. Τη λύση θα δώσει ο σοφός Πανοραμίξ με μία έκλαμψη μαρξιστικής διάνοιας : δίνει μαγικό ζωμό σε όλο το χωριό για να ενισχύσει την παραγωγή μενίρ και να προκαλέσει κρίση υπερσσυσώρευσης στη ρωμαϊκά αγορά. Την κρίση δεν κατορθώνει να αποτρέψει ούτε η πρώιμη εφεύρεση της διαφήμισης από τους Ρωμαίους ενώ ταυτόχρονα δημιουργούνται αγορές μενίρ ανταγωνιστικές με το γαλατικό. Η τελική λύση όμως θα έρθει από την επαναστατική βία των εξαγριωμένων Γαλατών που στείλουν τον Τεχνοκράτιους από εκεί που ήρθε. Πηγή Αφιέρωμα στον Gosciny
  23. leonidio

    Εκθεση για τον μύθο του Αστερίξ

    Ο Αλμπέρ Ουντερζό στέκεται μπροστά σε αφίσα με τους ήρωες της σειράς, που δημιούργησε, στην έκθεση της Αλέσια. ΑΛΕΣΙΑ. «Ευτυχώς που δεν γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι ο Αστερίξ θα γνώριζε παγκόσμια επιτυχία, αλλιώς θα ήμασταν δέσμιοι της ιστορικής πραγματικότητας» αναφέρει ο Αλμπέρ Ουντερζό, ένας από τους δύο δημιουργούς του θρυλικού Γαλάτη, καθώς προσερχόταν χθες στα επίσημα εγκαίνια της έκθεσης με θέμα τον Αστερίξ και την εποχή του στο Μουσείο-Πάρκο της Αλέσια στον νομό της Κοτ-Ντ’Ορ, στη Βουργουνδία της ανατολικής Γαλλίας. Ο σκιτσογράφος της σειράς Ουντερζό, με τον σεναριογράφο Ρενέ Γκοσινί, που πέθανε το 1977, δημιούργησαν τον Αστερίξ, τον Οβελίξ και την παρέα τους, το 1959, για λογαριασμό του νεανικού περιοδικού «Pilote». «Ουδέποτε είχαμε σκοπό να αποτυπώσουμε την πραγματική ιστορία των Γαλατών, αν και συμβουλευθήκαμε κάποια ιστορικά βιβλία για να δημιουργήσουμε τον κόσμο του Αστερίξ» λέει ο 88χρονος σκιτσογράφος, καθώς επισκεπτόταν την έκθεση που έχει ακριβώς αυτή την αποστολή: να ξεχωρίσει τον μύθο του Αστερίξ από την ιστορική αλήθεια. «Στο κόμικ, ο Βερσιγκετορίξ πετά τα όπλα του στα πόδια του Καίσαρα, κάνοντας τον Ρωμαίο αυτοκράτορα να ουρλιάξει από πόνο. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη, ενώ οι Γαλάτες ουδέποτε φόρεσαν κράνη με φτερά πουλιών ούτε και κυνήγησαν αγριογούρουνο. Στη μάχη της Αλέσια, το 52 μ.Χ., ο Βερσιγκετορίξ οδηγήθηκε μπροστά στον Καίσαρα δεμένος χειροπόδαρα και άοπλος» λέει ο ιστορικός Ζαν-Λουί Βουαζέν. Το μικρό γαλατικό χωριό της σειράς δεν έχει, επίσης, καμιά σχέση με την πραγματικότητα. «Δεν επρόκειτο για μικρά χωριά, αλλά για πραγματικές κωμοπόλεις, χτισμένες γύρω από κεντρική αγορά, με αγροκτήματα στην περιφέρειά τους, όπου συνδυαζόταν η κτηνοτροφία και η καλλιέργεια μεγάλης ποικιλίας λαχανικών» λέει ο αρχαιολόγος Βενσάν Γκισάρ. «Ο Ιούλιος Καίσαρας ουδέποτε υπήρξε αυτοκράτορας. Εφερε τον τίτλο Imperator, τον οποίο απένειμαν σε πολυνίκες στρατηγούς οι ίδιοι τους οι στρατιώτες» λέει η καθηγήτρια Ιστορίας, Ανί Κολονά-Μπαρές. «Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα απασχολούσα την επιστημονική κοινότητα. Μόνη μας φιλοδοξία, με τον Ρενέ, ήταν να δημιουργήσουμε ένα χιουμοριστικό κόμικ» λέει ο Ουντερζό. Η σειρά του Αστερίξ κατέχει την πρώτη θέση στις παγκόσμιες πωλήσεις κόμικς, με 355 εκατομμύρια τεύχη, ενώ έχει καταρρίψει και κάθε ρεκόρ στον αριθμό των γλωσσών, στις οποίες έχει μεταφρασθεί, με 111 γλώσσες και διαλέκτους. Το τελευταίο τεύχος εκδόθηκε το 2013 κι έχει τίτλο «Ο Αστερίξ στους Πίκτους», την αρχαία εθνότητα των βρετανικών νήσων. Το επεισόδιο αυτό είναι και το πρώτο που δεν φέρει καμιά από τις δύο υπογραφές των ιστορικών δημιουργών του μικρόσωμου Γαλάτη. Εκπληκτος δηλώνει, ωστόσο, ο Ουντερζό από τα συγχαρητήρια αρχαιολόγων, που τον επαινούν για το πόσο κοντά στην ιστορική πραγματικότητα υπήρξαν κάποιες από τις απεικονίσεις του: «Παρά τις κριτικές που μου έχουν απευθύνει για “ελευθερίες” στην ερμηνεία, πρόσφατα αρχαιολόγος με συνεχάρη που σχεδίασα κυκλικά γαλατικά σπίτια, καθώς περσινή ανασκαφή έδειξε ότι ήταν διαδεδομένα». Πηγή
  24. O «μπαμπάς» του Αστερίξ, Ρενέ Γκοσινί Ο γάλλος συγγραφέας που υπέγραψε τον γαλάτη ήρωα, τον Λούκι Λουκ και τον Ιζνογκούντ! Ο άνθρωπος που ευχόταν να μην του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι έμελλε να γίνει ένας από τους πλέον λαμπρούς σεναριογράφους κόμικς ή επαγγελματίας χιουμορίστας αν προτιμάτε (κατά δήλωσή του πάντα!). Με τον Αστερίξ του να δέρνει εκατόνταρχους εδώ και μισό αιώνα, τον Λούκι Λουκ να τσακώνει τους Ντάλτον για άλλα τόσα χρόνια και τον Ιζνογκούντ να προσπαθεί μάταια να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ο Γκοσινί συνεχίζει να χαρίζει άπλετο γέλιο σε μικρούς και μεγάλους, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος έχει φύγει πια από τη ζωή. «Πάντα ήθελα να γίνω χιουμορίστας. Ήθελα να κάνω τον κόσμο να γελάει, αλλά δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Στο βάθος όμως έψαχνα πάντα έναν τρόπο για να απευθυνθώ στο κοινό. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα κόμικς και αργότερα με το σενάριο ιστοριών», έλεγε ο σπουδαίος σεναριογράφος ιστοριών κόμικς που βάλθηκε να φέρει πλατιά χαμόγελα στις μάζες του πλανήτη. Ταυτοχρόνως βέβαια ο Γκοσινί έκανε και κάτι ακόμα: προσέδωσε βάθος, φαντασία και πολιτική χροιά στα ευρωπαϊκά κόμικς, περιβάλλοντας τους ήρωές του με το κύρος ακριβώς που χρειαζόταν η σύγχρονη γραφή. «Κάποιος που προκαλεί γέλιο μόνο στον εαυτό του είναι είτε ηλίθιος είτε πρωτοπόρος. Κάποιος που προκαλεί γέλιο σε μια ομάδα ανθρώπων είναι ένας κύριος που χαίρεσαι να προσκαλείς. Αλλά εκείνος που έχει την τύχη να προκαλεί γέλιο σε πολλούς ανθρώπους είναι ένας επαγγελματίας», έλεγε ο Γκοσινί για τη δουλειά του, το «πιο ευχάριστο επάγγελμα του κόσμου»! Ο παγκοσμίως αναγνωρισμένος δημιουργός με το βιτριολικό και πολυεπίπεδο χιούμορ μπορεί πλέον να μας έχει αφήσει, αλλά το μικρό γαλατικό σύμπαν του συνεχίζει να αντιστέκεται απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση, ακόμα και στο ανηλεές πέρασμα του χρόνου. Και ακριβώς έτσι δηλαδή μένει στην Ιστορία και ο ίδιος ο δημιουργός. Ο Αστερίξ έχει μεταφραστεί σε 15 γλώσσες και από την πρώτη εμφάνιση (1959) μέχρι σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από 18 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον πλανήτη. Μα τον Τουτάτις! Πρώτα χρόνια Ο Ρενέ Γκοσινί γεννιέται στις 14 Αυγούστου 1926 στο Παρίσι της Γαλλίας ως το μικρότερο από τα δυο παιδιά μιας οικογένειας πολωνών εμιγκρέδων εβραϊκής καταγωγής. Δύο χρόνια αργότερα όμως ο πατέρας, χημικός μηχανικός στο επάγγελμα, θα βρει δουλειά στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, παίρνοντας μαζί τη φαμίλια του. Εκεί θα περάσει την ήρεμη παιδική ηλικία του ο Ρενέ, με το πηγαίο του χιούμορ να κάνει από νωρίς την εκδήλωσή του, μια στρατηγική που χρησιμοποιούσε το νεαρό αγόρι για να κρύψει τη φυσική συστολή του, όπως θα δηλώσει αργότερα. Σε ηλικία 17 ετών χάνει όμως τον πατέρα του και υποχρεώνεται να δουλέψει για να συμβάλει στο πενιχρό πια οικογενειακό εισόδημα. Αφού περάσει από μια σειρά δουλειές του ποδαριού, θα προσληφθεί το 1943 από διαφημιστική εταιρία ως μαθητευόμενος κειμενογράφος. Τα πήγαινε μάλιστα καλά στα νέα του καθήκοντα, αν και ήταν σαφές ότι δεν ήταν αυτή η κλίση του. Το 1945 θα βρει την οικογένεια στις ΗΠΑ, όπου μετανάστευσαν για το όνειρο μιας καλύτερης ζωής που υποσχόταν τότε ο Νέος Κόσμος. Μόνο έτσι δεν ήταν όμως και σύντομα ο Γκοσινί, για να αποφύγει τη στράτευση στη νέα του πατρίδα, θα επιστρέψει στη Γαλλία, όπου θα κάνει τη θητεία του στον γαλλικό στρατό, υπηρετώντας μάλιστα ως επίσημος εικονογράφος του στρατεύματος, καθώς το χέρι του έπιανε και στο σκίτσο! Στη Γαλλία δημοσίευσε το πρώτο του κόμικς, αν και πέρασε σχετικά απαρατήρητο. Κι έτσι επιστρέφοντας στις ΗΠΑ το 1947 προσπάθησε να ενταχθεί στο δυναμικό κάποιου στούντιο, ελπίζοντας πως η δουλειά του θα του άνοιγε τις πόρτες. Μόνο έτσι δεν ήταν όμως για άλλη μια φορά, εγκαινιάζοντας έτσι τη δυσκολότερη περίοδο της ζωής του: ήταν άνεργος, μόνος και παντελώς άγνωστος. Κερασάκι στην τούρτα, το εμφατικό «όχι» που του είπαν στην Ντίσνεϊ όταν πήγε να ζητήσει δουλειά. Την επόμενη χρονιά ωστόσο η τύχη τού χαμογέλασε και προσλήφθηκε ως καρτουνίστας στο ανερχόμενο εργαστήριο των Harvey Kurtzman, Will Elder και John Severin, το οποίο θα εξέδιδε αργότερα ένα από τα πλέον περίφημα αμερικανικά περιοδικά της εποχής («MAD»). Τα πράγματα είχαν αρχίσει να πάνε ολοένα προς το καλύτερο: γνωρίστηκε με μια σειρά δημιουργών κόμικς, όπως τον σπουδαίο Μορίς ντε Μπεβέρ (γνωστός απλώς ως Μόρις), τον μετέπειτα σκιτσογράφο του αθάνατου Λούκι Λουκ, παρουσιάζοντας ταυτοχρόνως ιστορίες με τη δική του συγγραφική υπογραφή. Καθοριστική στιγμή θα είναι το 1951, όταν θα επιστρέψει στη Γαλλία για να δουλέψει για λογαριασμό του πρακτορείου World Press, αναλαμβάνοντας διευθυντική θέση ως υπεύθυνος του δημιουργικού ατελιέ! Εκεί θα ξεκινήσει τη μακρά συνεργασία του με τον συνδημιουργό αργότερα του Αστερίξ, Αλμπέρ Ουντερζό, γράφοντας το σενάριο για το κόμικς «Junior», που έτρεξε από το 1954 ως το 1957. Το συγγραφικό του ταλέντο, τόσο σε επίπεδο αφήγησης όσο και κωμικής φιλοσοφίας, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο και σύντομα θα γινόταν διάσημος στα πέρατα της οικουμένης… Ο Λούκι Λουκ Η βαθιά φιλία του Γκοσινί με τον Μόρις απέδωσε καρπούς το 1955, όταν ο σχεδιαστής κάλεσε τον συγγραφέα να συνεργαστούν στην έκδοση ενός φτωχού και μόνου καουμπόι! Ο Λούκι Λουκ παρουσιάζεται στο περιοδικό «Spirou» (τεύχος 906), με τις περιπέτειες του τιμωρού και της καλής του φοραδίτσας να σημειώνουν τεράστια επιτυχία από την πρώτη στιγμή! Η συνεργασία τους κράτησε 22 ολόκληρα χρόνια (1955-1977), στη διάρκεια των οποίων ο Γκοσινί υπέγραψε 70 σενάρια, σηματοδοτώντας τη χρυσή εποχή του Λούκι Λουκ. Ο Μόρις έλεγε για τον μακροχρόνιο συνεργάτη του: «Υπήρξε ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος … ο Γκοσινί είχε το χάρισμα να γράφει το σενάριο σε δύο διαφορετικά επίπεδα: το πρώτο ήταν για τα παιδιά, στο δεύτερο όμως έκλεινε το μάτι στην επικαιρότητα. Αυτό ήταν για τους ενήλικες. Πρόσφερε έτσι το μεγάλο πλεονέκτημα να μπορέσουμε να αυξήσουμε το κοινό των κόμικς»… Μέχρι και σήμερα ο Λούκι Λουκ αποτελεί μια από τις δημοφιλέστερες σειρές κόμικς της υφηλίου, από κοινού με τον Αστερίξ και τον Τεν Τεν… Ο Αστερίξ Αφού δούλεψε για λογαριασμό του «Περιοδικού Τεν-Τεν» (1956), αφού γέννησε άλλον έναν σπουδαίο ήρωα, τον Μικρό Νικολά (1959 - υπογράφοντας με ψευδώνυμο ως Αγκοστίνι), που θα κυκλοφορούσε για τα επόμενα 10 χρόνια, ίδρυσε το 1959 με τον Ουντερζό και μια σειρά ακόμα από κομίστες το δικό τους εβδομαδιαίο περιοδικό, το φοβερό και τρομερό «Pilote». Και ήταν ακριβώς εκεί που θα παρουσιαζόταν για πρώτη φορά στο κοινό ο σπουδαίος Αστερίξ ο Γαλάτης, το αρχέτυπο του γάλλου ήρωα (όπως τον ήθελαν τουλάχιστον οι δύο δημιουργοί του) στο πρώτο μάλιστα τεύχος του νέου περιοδικού. Το πρώτο τεύχος του Pilote κυκλοφόρησε στην αγορά στις 29 Οκτωβρίου 1959 και στη σελίδα Νο 20 οι αναγνώστες βρήκαν την παρθενική ιστορία του γαλάτη ήρωα. Η επιτυχία ήταν το λιγότερο τρομακτική: το πειραματικό περιοδικό αναδημοσιεύτηκε μπόλικες φορές, αγγίζοντας τα 300.000 αντίτυπα! Ω, μα τον Τουτάτις, είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες! Ο Ιζνογκούντ Ο πολυγραφότατος Γκοσινί γέννησε πολλές ακόμα ιστορίες, αν και δεν έμελλε να επιβιώσουν όλες ως τις μέρες μας. Παρά ταύτα, το γεγονός παρέμενε: ο σπουδαίος χιουμορίστας χάρισε σε κάθε του δουλειά μια τελείως διαφορετική προσωπικότητα στους ήρωές του, μία μόνο ένδειξη του πολυδιάστατου ταλέντου του. Ο Αστερίξ βασιζόταν περισσότερο στα λογοπαίγνια, ο Λούκι Λουκ αναδείκνυε το χιούμορ του παραδοσιακού γουέστερν και ο Μικρός Νικολά, ένα έργο ιδιαίτερο στην καλλιτεχνική διαδρομή του Γκοσινί, σχολίαζε με αφοπλιστική αμεσότητα την παιδική καθημερινότητά του. Τελευταίος μεγάλος σταθμός του παραγωγικότατου Γκοσινί, ο σκοτεινός βεζίρης που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη! Ο Ιζνογκούντ παρουσιάζεται επίσης στο σπουδαίο περιοδικό των Γκοσινί και Ουντερζό «Pilote», φέρνοντας την πένα του συγγραφέα στην αρχαία Περσία των Αραβικών Νυχτών… Τελευταία χρόνια Ο συγγραφέας Γκοσινί και ο σκιτσογράφος Ουντερζό, με τον τελευταίο να λατρεύει μάλιστα τόσο πολύ τον Αστερίξ τους που να εγκαταλείπει σταδιακά όλα τα άλλα projects του για χάρη του τρελού Γαλάτη, ίδρυσαν το 1977 ένα κινηματογραφικό στούντιο καρτούν (Studio Idefix). Ήταν πια στην κορυφή των ευρωπαϊκών κόμικς και από το περιοδικό τους ξεπήδησε όλη η μετέπειτα γενιά των νέων δημιουργών, αποτελώντας πραγματική σχολή για μια ολόκληρη δημιουργική περίοδο. Τέτοια ήταν η επιτυχία του περιοδικού που μεγάλωσε γενιές και γενιές μικρότερων και μεγαλύτερων παιδιών που όταν διέκοψε την έκδοσή του για τρεις εβδομάδες τον Μάιο του 1968, στη Γαλλία αναστατώθηκαν οι πάντες! Και ήταν ακριβώς στο απόγειο της ακμής του που θα χτυπούσε η συμφορά. Έχοντας ήδη μικροπροβλήματα με την καρδιά του, ο Γκοσινί υποβάλλεται σε τεστ κοπώσεως στις 5 Νοεμβρίου 1977 και πεθαίνει κατά τη διάρκεια του τσεκ-απ από οξύ καρδιακό επεισόδιο. Ήταν μόλις 51 ετών και στο αποκορύφωμα της δημιουργικότητάς του. Μετά τον θάνατό του άρχισαν σφοδρές δικαστικές διαμάχες για τα δικαιώματα των ηρώων του, με τον παντοτινό του συνεργάτη και καρδιακό του φίλο Αλμπέρ Ουντερζό να κερδίζει πολλές για λογαριασμό του εκλιπόντος. Τα δικαιώματα του συγγραφέα διαχειρίζεται σήμερα η κόρη του Άννα, πάντα σε συνεργασία με τον σκιτσογράφο: ο Γκοσινί παντρεύτηκε το 1967 μια κατά 18 χρόνια νεότερή του κοπέλα, με την οποία απέκτησαν μια κόρη. Και βέβαια ο επίλογος της ζωής του σπουδαίου κομίστα δεν θα μπορούσε να μην έχει τη σφραγίδα του απαράμιλλου χιούμορ του: λίγες εβδομάδες πριν από τον θάνατό του, ο γιατρός τού συνταγογράφησε χάπια, διευκρινίζοντας ότι έπρεπε να παίρνει ένα την ημέρα μέχρι το τέλος της ζωής του. Και ο Γκοσινί τον ρώτησε τότε γελώντας: «Φαντάζομαι γιατρέ ότι μπορώ τότε να αγοράσω δύο κουτιά, ε;»… Να και το λινκ. Εξίσου χορταστικά αφιερώματα του newbeast.gr στους Peyo , Jerry Siegel και Carl Barks.
  25. Γαλλία: 150.000 ευρώ από τον Αστερίξ για τα θύματα του Charlie Hebdo Σε μία σπάνια κίνηση, με μοναδικό σκοπό τη στήριξη των οικογενειών των θυμάτων του περιοδικού Charlie Hebdo προχώρησε ο συνδημιουργός του Αστερίξ, Αλμπέρ Ουντερζό. Ο διάσημος καρτουνίστας, ο οποίος έχει αποσυρθεί από το 2013, παραχώρησε στον οίκο Christies μία αυθεντική σελίδα των διάσημων σχεδίων του, η οποία δημοπρατήθηκε στο Παρίσι έναντι 150.000 ευρώ. Σύμφωνα με το BBC, όλα τα χρήματα θα δοθούν στις οικογένειες των θυμάτων. Πρόκειται για μία σελίδα από το τεύχος «Οι δάφνες του Καίσαρα», που κυκλοφόρησε το 1971. Πάνω στη σελίδα υπάρχει η ιδιόχειρη σημείωση του Ουντερζό που επαναλαμβάνει «Είμαι και εγώ Charlie». πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.